Relaties
alle pijlers
Geen feeling met kinderen
woensdag 22 juli 2015 17:09
Ik weet dat het nogal raar verwoord is,maar ik heb geen feeling met kinderen. Ik wist niet goed waar ik het topic moest plaatsen maar bij de categorie "kinderen " leek me geen goed idee. Aangezien iedereen daar kinderen hoogstwaarschijnlijk ophemelt. ![😊]()
dus leek me nogal dom om dat daar te posten.
Ik wil graag weten of er mensen zijn die dit herkennen, die niet goed weten hoe met kinderen om te gaan of wat er tegen te zeggen.
Ik erger mij er vaak aan (gewoon in het algemeen aan het lawaai, het feit dat ze nooit luisteren , dan heb ik het over mijn nichtje.) en heb vroeger altijd gezegd geen kinderen te willen. Nochtans ben ik opgegroeid in een instelling met allemaal kleine kinderen tussen 3 en 10 jaar. Over het algemeen ben ik wel bijgedraaid tov een eventuele kinderwens en wil ik later graag 1 kind. Ik ben zelf als enig kind geboren dus dat kan ookal een deel verklaren. Ik merk ook dat ik vaak in discussie kom met mensen die wel al kinderen hebben en ze vaak kwaad worden om mijn redenering. Ook dat ik liever een partner heb zonder kinderen bv in plaats van met.
En waar ik nog het meeste kwaad van word is het feit dat veel kinderen vaak onrespectvol omgaan met dieren. Mijn nichtje had haar konijntje dood geknepen. Vraag me niet hoe.. maar ik word daar echt razend van. Kan er helaas niks van zeggen.. dan zou de hel losbarsten. Weet ook wel dat het voor een groot deel aan opvoeding ligt.
Wat ik ook heb, en ookal van kleins af aan is dat ik eerder een grote voorkeur heb tot meisjes. Wil zelf later heel graag een meisje. Weet niet wat het zou zijn moest ik ooit een jongen krijgen. Vraag me af of mensen dit ook hebben? Ik hoop dat dit gedeelte nog bijdraait als ik ooit zwanger ben en het geen meisje blijkt te zijn.
Sorry als het warrig klinkt allemaal, zijn gewoon vragen waar ik al lang mee zit. En wil graag weten hoe anderen hier tegenaan kijken. Bedankt alvast.
dus leek me nogal dom om dat daar te posten. Ik wil graag weten of er mensen zijn die dit herkennen, die niet goed weten hoe met kinderen om te gaan of wat er tegen te zeggen.
Ik erger mij er vaak aan (gewoon in het algemeen aan het lawaai, het feit dat ze nooit luisteren , dan heb ik het over mijn nichtje.) en heb vroeger altijd gezegd geen kinderen te willen. Nochtans ben ik opgegroeid in een instelling met allemaal kleine kinderen tussen 3 en 10 jaar. Over het algemeen ben ik wel bijgedraaid tov een eventuele kinderwens en wil ik later graag 1 kind. Ik ben zelf als enig kind geboren dus dat kan ookal een deel verklaren. Ik merk ook dat ik vaak in discussie kom met mensen die wel al kinderen hebben en ze vaak kwaad worden om mijn redenering. Ook dat ik liever een partner heb zonder kinderen bv in plaats van met.
En waar ik nog het meeste kwaad van word is het feit dat veel kinderen vaak onrespectvol omgaan met dieren. Mijn nichtje had haar konijntje dood geknepen. Vraag me niet hoe.. maar ik word daar echt razend van. Kan er helaas niks van zeggen.. dan zou de hel losbarsten. Weet ook wel dat het voor een groot deel aan opvoeding ligt.
Wat ik ook heb, en ookal van kleins af aan is dat ik eerder een grote voorkeur heb tot meisjes. Wil zelf later heel graag een meisje. Weet niet wat het zou zijn moest ik ooit een jongen krijgen. Vraag me af of mensen dit ook hebben? Ik hoop dat dit gedeelte nog bijdraait als ik ooit zwanger ben en het geen meisje blijkt te zijn.
Sorry als het warrig klinkt allemaal, zijn gewoon vragen waar ik al lang mee zit. En wil graag weten hoe anderen hier tegenaan kijken. Bedankt alvast.
donderdag 23 juli 2015 14:52
quote:nevermind_ schreef op 23 juli 2015 @ 10:57:
Ja dat laatste vraag ik me ook wel af. Wat gebeurt er nu als je bv ongewenst zwanger bent en financieel je niet kan beredderen ? En stel dat abortus te laat is. Er zijn zoveel instanties die kunnen helpen maar vraag me soms wel af hoe dat nu werkt. Of mensen die ineens in een scheiding zitten.. ik zeg maar wat. Dat is toch super moeilijk. En al die momenten dat je het eens erg zwaar hebt.. dat je niet eens openlijk kan janken want je moet je sterk houden voor je kind. Langs de andere kant is het ook mooi want mensen moeten doorgaan met hun leven omwille van hun kind.. kan dus ook een positief iets zijn.Dat moeten sterk houden voor je kind houdt je ook weer op de been inderdaad. Het is de ultieme afleiding en het ultieme doel om je best te doen.
Ja dat laatste vraag ik me ook wel af. Wat gebeurt er nu als je bv ongewenst zwanger bent en financieel je niet kan beredderen ? En stel dat abortus te laat is. Er zijn zoveel instanties die kunnen helpen maar vraag me soms wel af hoe dat nu werkt. Of mensen die ineens in een scheiding zitten.. ik zeg maar wat. Dat is toch super moeilijk. En al die momenten dat je het eens erg zwaar hebt.. dat je niet eens openlijk kan janken want je moet je sterk houden voor je kind. Langs de andere kant is het ook mooi want mensen moeten doorgaan met hun leven omwille van hun kind.. kan dus ook een positief iets zijn.Dat moeten sterk houden voor je kind houdt je ook weer op de been inderdaad. Het is de ultieme afleiding en het ultieme doel om je best te doen.
donderdag 23 juli 2015 15:37
Ik herken me zó in jouw verhaal. Ik had het zelf zo kunnen schrijven, precies. Ik hoop ergens dat ik het ooit wel ga willen, ik weet niet eens waarom precies. Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo. Ik weet dat mijn motieven om te hopen ooit een kind écht te willen heel egoïstisch zijn. Soms vraag ik me ook wel af of je het een kind wel aan moet doen om op te groeien in deze tijd en deze wereld. En er zijn ook zoveel kinderen zonder ouders, vaak denk ik dat adoptie idealer is. Ik weet het niet, ik kom er ook maar niet over uit. Ik hoop gewoon dat ik over een paar jaar ineens toch dat gevoel heb dat ik echt graag een kind wil en m'n motieven dan niet meer (zo) egoïstisch zijn...
donderdag 23 juli 2015 15:43
quote:georgiabrown schreef op 23 juli 2015 @ 15:37:
Ik hoop ergens dat ik het ooit wel ga willen, ik weet niet eens waarom precies. Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo.
Je bedoelt je genen, je "geestelijke erfenis" of beide? In het eerste geval kun je natuurlijk ook een eicel afstaan en in het tweede geval ook een kind van een ander (helpen) opvoeden.
Persoonlijk heb ik meer met het tweede, dat je een stuk van jezelf doorgeeft, je manier om met dingen om te gaan en naar de wereld te kijken, dingen die je geleerd hebt en je inzichten en vaardigheden (deels) doorgeeft aan een volgende generatie.
Ik hoop ergens dat ik het ooit wel ga willen, ik weet niet eens waarom precies. Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo.
Je bedoelt je genen, je "geestelijke erfenis" of beide? In het eerste geval kun je natuurlijk ook een eicel afstaan en in het tweede geval ook een kind van een ander (helpen) opvoeden.
Persoonlijk heb ik meer met het tweede, dat je een stuk van jezelf doorgeeft, je manier om met dingen om te gaan en naar de wereld te kijken, dingen die je geleerd hebt en je inzichten en vaardigheden (deels) doorgeeft aan een volgende generatie.
donderdag 23 juli 2015 15:44
quote:georgiabrown schreef op 23 juli 2015 @ 15:37:
Ik herken me zó in jouw verhaal. Ik had het zelf zo kunnen schrijven, precies. Ik hoop ergens dat ik het ooit wel ga willen, ik weet niet eens waarom precies. Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo. Ik weet dat mijn motieven om te hopen ooit een kind écht te willen heel egoïstisch zijn. Soms vraag ik me ook wel af of je het een kind wel aan moet doen om op te groeien in deze tijd en deze wereld. En er zijn ook zoveel kinderen zonder ouders, vaak denk ik dat adoptie idealer is. Ik weet het niet, ik kom er ook maar niet over uit. Ik hoop gewoon dat ik over een paar jaar ineens toch dat gevoel heb dat ik echt graag een kind wil en m'n motieven dan niet meer (zo) egoïstisch zijn...Ja inderdaad. Ik voel en ervaar het net zo! Ook het feit voor mij dat ik geen warm gezin heb. .. en ik graag de warmte van een gezin wil. En dat zelf wil kunnen geven. Hetgeen ik gemist heb in mijn jeugd. Mijn kind dezelfde passie voor mijn dieren kunnen doorgeven. Dat is voor mij een mooi motief. Maar idd.. De maatschappij van nu is niet meer ideaal. Helaas. De wereld is meer en meer verziekt. Om nog maar te zwijgen over de regering hier in België die alles om zeep helpt. En belachelijke eisen stelt. Erg. De toekomst voor ons is al onzeker. Laat staan voor de toekomst van onze kinderen nu.
Ik herken me zó in jouw verhaal. Ik had het zelf zo kunnen schrijven, precies. Ik hoop ergens dat ik het ooit wel ga willen, ik weet niet eens waarom precies. Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo. Ik weet dat mijn motieven om te hopen ooit een kind écht te willen heel egoïstisch zijn. Soms vraag ik me ook wel af of je het een kind wel aan moet doen om op te groeien in deze tijd en deze wereld. En er zijn ook zoveel kinderen zonder ouders, vaak denk ik dat adoptie idealer is. Ik weet het niet, ik kom er ook maar niet over uit. Ik hoop gewoon dat ik over een paar jaar ineens toch dat gevoel heb dat ik echt graag een kind wil en m'n motieven dan niet meer (zo) egoïstisch zijn...Ja inderdaad. Ik voel en ervaar het net zo! Ook het feit voor mij dat ik geen warm gezin heb. .. en ik graag de warmte van een gezin wil. En dat zelf wil kunnen geven. Hetgeen ik gemist heb in mijn jeugd. Mijn kind dezelfde passie voor mijn dieren kunnen doorgeven. Dat is voor mij een mooi motief. Maar idd.. De maatschappij van nu is niet meer ideaal. Helaas. De wereld is meer en meer verziekt. Om nog maar te zwijgen over de regering hier in België die alles om zeep helpt. En belachelijke eisen stelt. Erg. De toekomst voor ons is al onzeker. Laat staan voor de toekomst van onze kinderen nu.
donderdag 23 juli 2015 15:44
donderdag 23 juli 2015 15:53
quote:coolpack2 schreef op 23 juli 2015 @ 13:31:
Nou, dat geldt ook niet voor alle bewust kinderlozen. Sterker nog, een boel dingen die Lux eerder in dit topic noemde vind ik ook leuk aan kinderen. Heb alleen niet speciaal die vreugdevolle wens (geen ondertoon bedoeld, vind dat Lux juist heel liefdevol én realistisch schrijft over kinderen) om ze zelf op te voeden.Ik beschouwde het in het geheel niet zo, maar thanks, wat tussen haakjes staat neem ik maar als compliment
Nou, dat geldt ook niet voor alle bewust kinderlozen. Sterker nog, een boel dingen die Lux eerder in dit topic noemde vind ik ook leuk aan kinderen. Heb alleen niet speciaal die vreugdevolle wens (geen ondertoon bedoeld, vind dat Lux juist heel liefdevol én realistisch schrijft over kinderen) om ze zelf op te voeden.Ik beschouwde het in het geheel niet zo, maar thanks, wat tussen haakjes staat neem ik maar als compliment
donderdag 23 juli 2015 16:05
quote:nevermind_ schreef op 23 juli 2015 @ 15:44:
[...]
Ja inderdaad. Ik voel en ervaar het net zo! Ook het feit voor mij dat ik geen warm gezin heb. .. en ik graag de warmte van een gezin wil. En dat zelf wil kunnen geven. Hetgeen ik gemist heb in mijn jeugd. Mijn kind dezelfde passie voor mijn dieren kunnen doorgeven. Dat is voor mij een mooi motief. Maar idd.. De maatschappij van nu is niet meer ideaal. Helaas. De wereld is meer en meer verziekt. Om nog maar te zwijgen over de regering hier in België die alles om zeep helpt. En belachelijke eisen stelt. Erg. De toekomst voor ons is al onzeker. Laat staan voor de toekomst van onze kinderen nu.
Ja dat dacht ik wel al. Weet je, ik heb die gezinswens ook heel lang gehad. Mijn ouders hebben absoluut hun best gedaan een gezin voor mij te zijn en dat zijn we ook zeker wel geweest, zij het misschien op een gegeven moment op een wat minder orthodoxe manier.
Maar toen mijn vader overleed en ik opeens mijn veilige thuis kwijt was (en daar was al een boel aan vooraf gegaan), kreeg ik heel sterk de behoefte aan een gezin. Ik wilde heel graag samenwonen met mijn (toen nog - inmiddels is het man) vriend, ik kreeg een enorm sterke kinderwens, ik wilde een huis kopen en het liefst ook nog thuisblijfmoeder worden (ik moet er nu een beetje om lachen ). Ik had gewoon heel veel behoefte aan dat veilige, geborgen gevoel en ik had heel erg de behoefte om iemand ánders (aka mijn kind) die veiligheid en geborgenheid te geven die ik zelf miste. Misschien zelfs een soort van 'bewijzen' dat ik het wel kon, ook al was het mijn ouders niet gelukt? Misschien een soort kop in het zand, om het maar niet alleen te hoeven doen?
Ik heb nu overigens nog steeds een gezinswens, maar niet meer op die manier. Wat mijn man en ik samen hebben voelt namelijk al als een gezin. Met onszelf en onze poezen nu nog, maar hopelijk met meer leden binnenkort. Maar ook met mijn gezin kan het gruwelijk fout lopen, en daar ben ik nu niet meer zo bang voor. Ik geloof dat ik onze kinderen ook alleen zou kunnen opvoeden als het zou moeten, ik geloof dat ik ook een gelukkig leven zou kunnen hebben zonder kinderen te krijgen; ik heb daar allemaal veel minder controle over dan ik misschien zou willen. En daar kan ik nu heel prima mee leven. Ik voel me niet meer zo ontredderd en daarom is die wens ook heel anders gaan voelen. Bovendien had ik eerst een gezinswens en nu wil ik een gezin met mijn man zijn. En als het niet met mijn man is, dan met niemand niet.
Dus wie weet komt dat vanzelf bij jou op een gegeven moment, als je een fijne relatie hebt gevonden. Maar ik denk dat je behoefte aan een gezin nú en je 'kinderwens' vooral voortkomt uit het feit dat je dat zelf hebt moeten missen. En dat is heel begrijpelijk denk ik
[...]
Ja inderdaad. Ik voel en ervaar het net zo! Ook het feit voor mij dat ik geen warm gezin heb. .. en ik graag de warmte van een gezin wil. En dat zelf wil kunnen geven. Hetgeen ik gemist heb in mijn jeugd. Mijn kind dezelfde passie voor mijn dieren kunnen doorgeven. Dat is voor mij een mooi motief. Maar idd.. De maatschappij van nu is niet meer ideaal. Helaas. De wereld is meer en meer verziekt. Om nog maar te zwijgen over de regering hier in België die alles om zeep helpt. En belachelijke eisen stelt. Erg. De toekomst voor ons is al onzeker. Laat staan voor de toekomst van onze kinderen nu.
Ja dat dacht ik wel al. Weet je, ik heb die gezinswens ook heel lang gehad. Mijn ouders hebben absoluut hun best gedaan een gezin voor mij te zijn en dat zijn we ook zeker wel geweest, zij het misschien op een gegeven moment op een wat minder orthodoxe manier.
Maar toen mijn vader overleed en ik opeens mijn veilige thuis kwijt was (en daar was al een boel aan vooraf gegaan), kreeg ik heel sterk de behoefte aan een gezin. Ik wilde heel graag samenwonen met mijn (toen nog - inmiddels is het man) vriend, ik kreeg een enorm sterke kinderwens, ik wilde een huis kopen en het liefst ook nog thuisblijfmoeder worden (ik moet er nu een beetje om lachen ). Ik had gewoon heel veel behoefte aan dat veilige, geborgen gevoel en ik had heel erg de behoefte om iemand ánders (aka mijn kind) die veiligheid en geborgenheid te geven die ik zelf miste. Misschien zelfs een soort van 'bewijzen' dat ik het wel kon, ook al was het mijn ouders niet gelukt? Misschien een soort kop in het zand, om het maar niet alleen te hoeven doen?
Ik heb nu overigens nog steeds een gezinswens, maar niet meer op die manier. Wat mijn man en ik samen hebben voelt namelijk al als een gezin. Met onszelf en onze poezen nu nog, maar hopelijk met meer leden binnenkort. Maar ook met mijn gezin kan het gruwelijk fout lopen, en daar ben ik nu niet meer zo bang voor. Ik geloof dat ik onze kinderen ook alleen zou kunnen opvoeden als het zou moeten, ik geloof dat ik ook een gelukkig leven zou kunnen hebben zonder kinderen te krijgen; ik heb daar allemaal veel minder controle over dan ik misschien zou willen. En daar kan ik nu heel prima mee leven. Ik voel me niet meer zo ontredderd en daarom is die wens ook heel anders gaan voelen. Bovendien had ik eerst een gezinswens en nu wil ik een gezin met mijn man zijn. En als het niet met mijn man is, dan met niemand niet.
Dus wie weet komt dat vanzelf bij jou op een gegeven moment, als je een fijne relatie hebt gevonden. Maar ik denk dat je behoefte aan een gezin nú en je 'kinderwens' vooral voortkomt uit het feit dat je dat zelf hebt moeten missen. En dat is heel begrijpelijk denk ik
donderdag 23 juli 2015 17:15
quote:georgiabrown schreef op 23 juli 2015 @ 15:37:
Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo.Moet zeggen dat ik daar ook 'n tijdje over nagedacht heb, maar never niet dat ik een kind daar als oplossing voor zou zien. Ik vond mijn voortbestaan in het verkopen van stockfoto's die momenteel over de hele wereld gepubliceerd worden. (Vond er zelfs eentje terug in 'n Australisch magazine wat ik daar zat door te bladeren.) Die manier van voortleven past helemaal bij mij.
Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo.Moet zeggen dat ik daar ook 'n tijdje over nagedacht heb, maar never niet dat ik een kind daar als oplossing voor zou zien. Ik vond mijn voortbestaan in het verkopen van stockfoto's die momenteel over de hele wereld gepubliceerd worden. (Vond er zelfs eentje terug in 'n Australisch magazine wat ik daar zat door te bladeren.) Die manier van voortleven past helemaal bij mij.
Shoot first, ask questions later!
donderdag 23 juli 2015 17:17
quote:nevermind_ schreef op 23 juli 2015 @ 15:44:
[...]
Ja inderdaad. Ik voel en ervaar het net zo! Ook het feit voor mij dat ik geen warm gezin heb. .. en ik graag de warmte van een gezin wil. En dat zelf wil kunnen geven. Hetgeen ik gemist heb in mijn jeugd. Mijn kind dezelfde passie voor mijn dieren kunnen doorgeven. Dat is voor mij een mooi motief. Maar idd.. De maatschappij van nu is niet meer ideaal. Helaas. De wereld is meer en meer verziekt. Om nog maar te zwijgen over de regering hier in België die alles om zeep helpt. En belachelijke eisen stelt. Erg. De toekomst voor ons is al onzeker. Laat staan voor de toekomst van onze kinderen nu.Mee eens. In Nederland is het één pot nat wat de regering en de afbraak van onze welvaartsstaat betreft.
[...]
Ja inderdaad. Ik voel en ervaar het net zo! Ook het feit voor mij dat ik geen warm gezin heb. .. en ik graag de warmte van een gezin wil. En dat zelf wil kunnen geven. Hetgeen ik gemist heb in mijn jeugd. Mijn kind dezelfde passie voor mijn dieren kunnen doorgeven. Dat is voor mij een mooi motief. Maar idd.. De maatschappij van nu is niet meer ideaal. Helaas. De wereld is meer en meer verziekt. Om nog maar te zwijgen over de regering hier in België die alles om zeep helpt. En belachelijke eisen stelt. Erg. De toekomst voor ons is al onzeker. Laat staan voor de toekomst van onze kinderen nu.Mee eens. In Nederland is het één pot nat wat de regering en de afbraak van onze welvaartsstaat betreft.
Shoot first, ask questions later!
donderdag 23 juli 2015 17:38
quote:georgiabrown schreef op 23 juli 2015 @ 15:37:
Ik herken me zó in jouw verhaal. Ik had het zelf zo kunnen schrijven, precies. Ik hoop ergens dat ik het ooit wel ga willen, ik weet niet eens waarom precies. Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo....Och voor ik leefde bestond ik ook niet, en toen draaide de wereld ook gewoon (neem ik aan, ik was er niet bij) dus dat zal hij na mijn dood ook wel blijven doen
Ik herken me zó in jouw verhaal. Ik had het zelf zo kunnen schrijven, precies. Ik hoop ergens dat ik het ooit wel ga willen, ik weet niet eens waarom precies. Omdat als ik doodga ik dan helemaal niet meer besta en met een kind besta je dan nog een beetje ofzo....Och voor ik leefde bestond ik ook niet, en toen draaide de wereld ook gewoon (neem ik aan, ik was er niet bij) dus dat zal hij na mijn dood ook wel blijven doen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 23 juli 2015 17:52
quote:redbuIIetje schreef op 23 juli 2015 @ 17:15:
[...]
Moet zeggen dat ik daar ook 'n tijdje over nagedacht heb, maar never niet dat ik een kind daar als oplossing voor zou zien. Ik vond mijn voortbestaan in het verkopen van stockfoto's die momenteel over de hele wereld gepubliceerd worden. (Vond er zelfs eentje terug in 'n Australisch magazine wat ik daar zat door te bladeren.) Die manier van voortleven past helemaal bij mij. Leuk RB!
[...]
Moet zeggen dat ik daar ook 'n tijdje over nagedacht heb, maar never niet dat ik een kind daar als oplossing voor zou zien. Ik vond mijn voortbestaan in het verkopen van stockfoto's die momenteel over de hele wereld gepubliceerd worden. (Vond er zelfs eentje terug in 'n Australisch magazine wat ik daar zat door te bladeren.) Die manier van voortleven past helemaal bij mij. Leuk RB!
donderdag 23 juli 2015 17:52
quote:nlies schreef op 23 juli 2015 @ 17:38:
[...]
Och voor ik leefde bestond ik ook niet, en toen draaide de wereld ook gewoon (neem ik aan, ik was er niet bij) dus dat zal hij na mijn dood ook wel blijven doenJa dat snap ik ook niet helemaal. Het is toch ook niet alsof het feit dat je nu wel bestaat zo'n enorm verschil maakt voor de wereld? Tenzij je Barack Obama heet ofzo.
[...]
Och voor ik leefde bestond ik ook niet, en toen draaide de wereld ook gewoon (neem ik aan, ik was er niet bij) dus dat zal hij na mijn dood ook wel blijven doenJa dat snap ik ook niet helemaal. Het is toch ook niet alsof het feit dat je nu wel bestaat zo'n enorm verschil maakt voor de wereld? Tenzij je Barack Obama heet ofzo.
donderdag 23 juli 2015 18:01
quote:lux. schreef op 23 juli 2015 @ 15:53:
[...]
Ik beschouwde het in het geheel niet zo, maar thanks, wat tussen haakjes staat neem ik maar als compliment Was het ook! En het geheel een reactie op iemand die bewust kinderlozen meteen ook zo negatief vond. Ik vind kinderen juist in veel dingen ook leuk. Jij schreef ook ergens dat je ernaar uitkijkt kinderen te krijgen, dat koppelde ik o.a. aan bijvoorbeeld leren aan kinderen hoe je met dieren omgaat en bijv. dat steeds enthousiast reageren op een peuter die iets nieuws ontdekt. Kan ik me heel goed voorstellen als je een kinderwens hebt. Ik heb dat niet zo sterk, maar kan kinderen best wel eens leuk vinden![😉]()
[...]
Ik beschouwde het in het geheel niet zo, maar thanks, wat tussen haakjes staat neem ik maar als compliment Was het ook! En het geheel een reactie op iemand die bewust kinderlozen meteen ook zo negatief vond. Ik vind kinderen juist in veel dingen ook leuk. Jij schreef ook ergens dat je ernaar uitkijkt kinderen te krijgen, dat koppelde ik o.a. aan bijvoorbeeld leren aan kinderen hoe je met dieren omgaat en bijv. dat steeds enthousiast reageren op een peuter die iets nieuws ontdekt. Kan ik me heel goed voorstellen als je een kinderwens hebt. Ik heb dat niet zo sterk, maar kan kinderen best wel eens leuk vinden
donderdag 23 juli 2015 18:24
quote:worteltjestaart1 schreef op 23 juli 2015 @ 08:40:
[...]
Ik denk dat het niet het merendeel is, meeste kinderen houden wel van dieren -
Werkelijk? Ik zie vaak kinderen die dieren pesten. Ik heb te vaak moeten ingrijpen om daar nog in te geloven.
Kinderen die duiven op straat schoppen. Kinderen die kuikentjes proberen te slaan met een grote tak van een boom. Kinderen die voor de lol mieren of andere kleine dieren doodtrappen. Kinderen die stenen en takken gooien naar een dode kat (geen idee of hij al dood was). Kinderen die in een dierenwinkel als idioten tegen de ramen slaan om de dieren die daarachter zitten om ze te laten schrikken. Kinderen die een dwerghamster keer op keer op de grond laten vallen omdat het zo leuk is om het een smak te zien maken. En zo kan ik nog doorgaan. Als dat liefde is, tja.
[...]
Ik denk dat het niet het merendeel is, meeste kinderen houden wel van dieren -
Werkelijk? Ik zie vaak kinderen die dieren pesten. Ik heb te vaak moeten ingrijpen om daar nog in te geloven.
Kinderen die duiven op straat schoppen. Kinderen die kuikentjes proberen te slaan met een grote tak van een boom. Kinderen die voor de lol mieren of andere kleine dieren doodtrappen. Kinderen die stenen en takken gooien naar een dode kat (geen idee of hij al dood was). Kinderen die in een dierenwinkel als idioten tegen de ramen slaan om de dieren die daarachter zitten om ze te laten schrikken. Kinderen die een dwerghamster keer op keer op de grond laten vallen omdat het zo leuk is om het een smak te zien maken. En zo kan ik nog doorgaan. Als dat liefde is, tja.
donderdag 23 juli 2015 18:42
quote:lux. schreef op 23 juli 2015 @ 15:44:
Ik quote je tekst maar even niet Leo, maar wat een narigheid allemaal
Het lijkt me afschuwelijk om op die manier uit elkaar te gaan, zo is het mijn vader ook gebeurd. Ik hoop op snel betere tijden voor jullie, gelukkig heb je ook mooie en fijne dingen zoals je dochter
Nog een
Je bent een schat.
Thanks....
Ik quote je tekst maar even niet Leo, maar wat een narigheid allemaal
Het lijkt me afschuwelijk om op die manier uit elkaar te gaan, zo is het mijn vader ook gebeurd. Ik hoop op snel betere tijden voor jullie, gelukkig heb je ook mooie en fijne dingen zoals je dochter
Nog een
Je bent een schat.
Thanks....
donderdag 23 juli 2015 19:45
quote:milna schreef op 23 juli 2015 @ 18:24:
[...]
Werkelijk? Ik zie vaak kinderen die dieren pesten. Ik heb te vaak moeten ingrijpen om daar nog in te geloven.
Kinderen die duiven op straat schoppen. Kinderen die kuikentjes proberen te slaan met een grote tak van een boom. Kinderen die voor de lol mieren of andere kleine dieren doodtrappen. Kinderen die stenen en takken gooien naar een dode kat (geen idee of hij al dood was). Kinderen die in een dierenwinkel als idioten tegen de ramen slaan om de dieren die daarachter zitten om ze te laten schrikken. Kinderen die een dwerghamster keer op keer op de grond laten vallen omdat het zo leuk is om het een smak te zien maken. En zo kan ik nog doorgaan. Als dat liefde is, tja.
Erg he. Heel.erg
[...]
Werkelijk? Ik zie vaak kinderen die dieren pesten. Ik heb te vaak moeten ingrijpen om daar nog in te geloven.
Kinderen die duiven op straat schoppen. Kinderen die kuikentjes proberen te slaan met een grote tak van een boom. Kinderen die voor de lol mieren of andere kleine dieren doodtrappen. Kinderen die stenen en takken gooien naar een dode kat (geen idee of hij al dood was). Kinderen die in een dierenwinkel als idioten tegen de ramen slaan om de dieren die daarachter zitten om ze te laten schrikken. Kinderen die een dwerghamster keer op keer op de grond laten vallen omdat het zo leuk is om het een smak te zien maken. En zo kan ik nog doorgaan. Als dat liefde is, tja.
Erg he. Heel.erg
donderdag 23 juli 2015 19:46
quote:lux. schreef op 23 juli 2015 @ 16:05:
[...]
Ja dat dacht ik wel al. Weet je, ik heb die gezinswens ook heel lang gehad. Mijn ouders hebben absoluut hun best gedaan een gezin voor mij te zijn en dat zijn we ook zeker wel geweest, zij het misschien op een gegeven moment op een wat minder orthodoxe manier.
Maar toen mijn vader overleed en ik opeens mijn veilige thuis kwijt was (en daar was al een boel aan vooraf gegaan), kreeg ik heel sterk de behoefte aan een gezin. Ik wilde heel graag samenwonen met mijn (toen nog - inmiddels is het man) vriend, ik kreeg een enorm sterke kinderwens, ik wilde een huis kopen en het liefst ook nog thuisblijfmoeder worden (ik moet er nu een beetje om lachen ). Ik had gewoon heel veel behoefte aan dat veilige, geborgen gevoel en ik had heel erg de behoefte om iemand ánders (aka mijn kind) die veiligheid en geborgenheid te geven die ik zelf miste. Misschien zelfs een soort van 'bewijzen' dat ik het wel kon, ook al was het mijn ouders niet gelukt? Misschien een soort kop in het zand, om het maar niet alleen te hoeven doen?
Ik heb nu overigens nog steeds een gezinswens, maar niet meer op die manier. Wat mijn man en ik samen hebben voelt namelijk al als een gezin. Met onszelf en onze poezen nu nog, maar hopelijk met meer leden binnenkort. Maar ook met mijn gezin kan het gruwelijk fout lopen, en daar ben ik nu niet meer zo bang voor. Ik geloof dat ik onze kinderen ook alleen zou kunnen opvoeden als het zou moeten, ik geloof dat ik ook een gelukkig leven zou kunnen hebben zonder kinderen te krijgen; ik heb daar allemaal veel minder controle over dan ik misschien zou willen. En daar kan ik nu heel prima mee leven. Ik voel me niet meer zo ontredderd en daarom is die wens ook heel anders gaan voelen. Bovendien had ik eerst een gezinswens en nu wil ik een gezin met mijn man zijn. En als het niet met mijn man is, dan met niemand niet.
Dus wie weet komt dat vanzelf bij jou op een gegeven moment, als je een fijne relatie hebt gevonden. Maar ik denk dat je behoefte aan een gezin nú en je 'kinderwens' vooral voortkomt uit het feit dat je dat zelf hebt moeten missen. En dat is heel begrijpelijk denk ik Bedankt. Klinkt heel verhelderend. Mooie uitleg en vind het mooi hoe je het omschrijft.
[...]
Ja dat dacht ik wel al. Weet je, ik heb die gezinswens ook heel lang gehad. Mijn ouders hebben absoluut hun best gedaan een gezin voor mij te zijn en dat zijn we ook zeker wel geweest, zij het misschien op een gegeven moment op een wat minder orthodoxe manier.
Maar toen mijn vader overleed en ik opeens mijn veilige thuis kwijt was (en daar was al een boel aan vooraf gegaan), kreeg ik heel sterk de behoefte aan een gezin. Ik wilde heel graag samenwonen met mijn (toen nog - inmiddels is het man) vriend, ik kreeg een enorm sterke kinderwens, ik wilde een huis kopen en het liefst ook nog thuisblijfmoeder worden (ik moet er nu een beetje om lachen ). Ik had gewoon heel veel behoefte aan dat veilige, geborgen gevoel en ik had heel erg de behoefte om iemand ánders (aka mijn kind) die veiligheid en geborgenheid te geven die ik zelf miste. Misschien zelfs een soort van 'bewijzen' dat ik het wel kon, ook al was het mijn ouders niet gelukt? Misschien een soort kop in het zand, om het maar niet alleen te hoeven doen?
Ik heb nu overigens nog steeds een gezinswens, maar niet meer op die manier. Wat mijn man en ik samen hebben voelt namelijk al als een gezin. Met onszelf en onze poezen nu nog, maar hopelijk met meer leden binnenkort. Maar ook met mijn gezin kan het gruwelijk fout lopen, en daar ben ik nu niet meer zo bang voor. Ik geloof dat ik onze kinderen ook alleen zou kunnen opvoeden als het zou moeten, ik geloof dat ik ook een gelukkig leven zou kunnen hebben zonder kinderen te krijgen; ik heb daar allemaal veel minder controle over dan ik misschien zou willen. En daar kan ik nu heel prima mee leven. Ik voel me niet meer zo ontredderd en daarom is die wens ook heel anders gaan voelen. Bovendien had ik eerst een gezinswens en nu wil ik een gezin met mijn man zijn. En als het niet met mijn man is, dan met niemand niet.
Dus wie weet komt dat vanzelf bij jou op een gegeven moment, als je een fijne relatie hebt gevonden. Maar ik denk dat je behoefte aan een gezin nú en je 'kinderwens' vooral voortkomt uit het feit dat je dat zelf hebt moeten missen. En dat is heel begrijpelijk denk ik Bedankt. Klinkt heel verhelderend. Mooie uitleg en vind het mooi hoe je het omschrijft.
donderdag 23 juli 2015 19:48
donderdag 23 juli 2015 20:26
quote:hebjehaarookweer schreef op 23 juli 2015 @ 19:48:
Tsja. Het is maar net wat je wereldbeeld is, he.
Kinderen zijn kleine psychopaten en de wereld is verrot.
Of: kleine kinderen weten nog niet wanneer of waarmee ze een ander pijn doen en moeten daarom door volwassenen niet alleen gelaten worden met dieren tot ze die verantwoordelijkheid aankunnen.
Hele kleine kinderen van bijv. 2 jaar weten dat inderdaad nog niet. Kinderen vanaf een jaar of 7 weten dat donders goed, heb ik gemerkt.
En inderdaad, kinderen moet je nooit alleen laten met dieren.
Tsja. Het is maar net wat je wereldbeeld is, he.
Kinderen zijn kleine psychopaten en de wereld is verrot.
Of: kleine kinderen weten nog niet wanneer of waarmee ze een ander pijn doen en moeten daarom door volwassenen niet alleen gelaten worden met dieren tot ze die verantwoordelijkheid aankunnen.
Hele kleine kinderen van bijv. 2 jaar weten dat inderdaad nog niet. Kinderen vanaf een jaar of 7 weten dat donders goed, heb ik gemerkt.
En inderdaad, kinderen moet je nooit alleen laten met dieren.
donderdag 23 juli 2015 20:35
Bij mijzelf ontstond het een beetje zo: ik vond het zó ontzettend leuk om in de rol van "het kind in het gezin" te zitten (en ervaar dat soms nog steeds, als ik bij mijn ouders ben), dat gevoel te hebben van een veilige thuishaven, dat gevoel van samen en gezelligheid en samen toeleven naar allerlei momenten waarbij ook veel om jou draait, dat het mij dus echt fantastisch leek om dat ook te mogen beleven vanuit de positie als ouder.
Kinderen en de belevingswereld van kinderen (en jonge tieners) heb ik altijd heel interessant gevonden, maar een kinderwens heb ik niet altijd in iedere relatie gehad. Denk achteraf ook een soort bescherming van mijzelf (en het potentiële kind) dat ik te weinig vertrouwen had in een stabiele, warme relatie en daarmee dus ook in een veilige plezierige thuishaven voor het kind.
Kinderen en de belevingswereld van kinderen (en jonge tieners) heb ik altijd heel interessant gevonden, maar een kinderwens heb ik niet altijd in iedere relatie gehad. Denk achteraf ook een soort bescherming van mijzelf (en het potentiële kind) dat ik te weinig vertrouwen had in een stabiele, warme relatie en daarmee dus ook in een veilige plezierige thuishaven voor het kind.
donderdag 23 juli 2015 20:37
Kinderen zijn ook niet altijd leuk. En ik vond ze tot mijn 25e ook de meest stomme, viezige en irritante wezens ook. Ik heb er nu wel eentje, en ik krijg er nog eentje. En ik vind ze nu best leuk, mijn eigen kindertjes. Maar iedereen die mij dit tien jaar geleden voorspelde had ik uitgelachen.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat er mensen zijn die kinderen niet leuk vinden. En dat geeft helemaal niks. En het hoeft ook niet iets te zijn wat later wel komt. Dus daar hoef je helemaal niet mee bezig te zijn.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat er mensen zijn die kinderen niet leuk vinden. En dat geeft helemaal niks. En het hoeft ook niet iets te zijn wat later wel komt. Dus daar hoef je helemaal niet mee bezig te zijn.
donderdag 23 juli 2015 20:49
quote:milna schreef op 23 juli 2015 @ 20:26:
[...]
Hele kleine kinderen van bijv. 2 jaar weten dat inderdaad nog niet. Kinderen vanaf een jaar of 7 weten dat donders goed, heb ik gemerkt.
En inderdaad, kinderen moet je nooit alleen laten met dieren.
Kinderen van 7 snappen wel iets van anderen pijn doen, maar of ze dat ook op dieren toepassen hangt echt heel erg van de opvoeding af. Ook snappen ze nog niet echt iets van anatomische dingen als een luchtpijp dichtknijpen.
Ik was op mijn 24ste trouwens een soort Lux-je (sorry Lux ) en wilde er minstens 4 .
[...]
Hele kleine kinderen van bijv. 2 jaar weten dat inderdaad nog niet. Kinderen vanaf een jaar of 7 weten dat donders goed, heb ik gemerkt.
En inderdaad, kinderen moet je nooit alleen laten met dieren.
Kinderen van 7 snappen wel iets van anderen pijn doen, maar of ze dat ook op dieren toepassen hangt echt heel erg van de opvoeding af. Ook snappen ze nog niet echt iets van anatomische dingen als een luchtpijp dichtknijpen.
Ik was op mijn 24ste trouwens een soort Lux-je (sorry Lux ) en wilde er minstens 4 .
donderdag 23 juli 2015 20:57
quote:Anna37 schreef op 23 juli 2015 @ 20:49:
[...]
Kinderen van 7 snappen wel iets van anderen pijn doen, maar of ze dat ook op dieren toepassen hangt echt heel erg van de opvoeding af. Ook snappen ze nog niet echt iets van anatomische dingen als een luchtpijp dichtknijpen.
Ik was op mijn 24ste trouwens een soort Lux-je (sorry Lux ) en wilde er minstens 4 .Hoeveel zijn het er geworden dan? 2 lijkt mij voldoende trouwens.
[...]
Kinderen van 7 snappen wel iets van anderen pijn doen, maar of ze dat ook op dieren toepassen hangt echt heel erg van de opvoeding af. Ook snappen ze nog niet echt iets van anatomische dingen als een luchtpijp dichtknijpen.
Ik was op mijn 24ste trouwens een soort Lux-je (sorry Lux ) en wilde er minstens 4 .Hoeveel zijn het er geworden dan? 2 lijkt mij voldoende trouwens.
