Goede verstandhouding 'kopen' met een etentje??

Hallo forummers,



Ik heb 3,5 jaar een relatie met mijn vriend, we zijn beide eind 20. Ik heb een introverte persoonlijkheid en een apart gevoel voor humor (denk ik) die ik wel met mijn vriend deel, overigens. Hij is wat meer 'out going'. We zijn erg verschillend en dat vind ik soms jammer maar tot nu toe heeft het met wat ups & downs goed gewerkt. Veel van die ups & downs zijn (in mijn ogen) te wijten aan zijn familie: zijn ouders en siblings + hun partners. Hij vindt het reuze gezellig met zijn familie en trekt graag en veel met hen op, maar ik voel me er niet op m'n gemak. Er wordt veel geroddeld en ik weet dat als ze over de een roddelen, ze dat ook over de ander doen dus er wordt vast ook veel achter mijn rug om over mij gezegd. Ik ben altijd op mijn hoede maar er wordt toch steeds iets gevonden wat ik niet goed heb gedaan of iets wat ik gezegd heb wat verkeerd is gevallen. Mijn vriend vindt dat ik mezelf moet zijn, maar als ik mezelf ben dan maak ik wel een 'rare' opmerking waar ik mezelf niet eens van bewust ben of was ik te stil of reageerde ik niet geïnteresseerd genoeg. Andersom wordt er ook in mij weinig tot geen interesse getoond en val ik compleet buiten de boot.



Kortom: het klikt niet. Ik heb het geprobeerd, aan het begin van onze relatie, maar het werkt niet. Ik heb geprobeerd gesprekken op gang te brengen en houden maar met enkel 'ja/nee' kan ik niks. Mijn introverte persoonlijkheid helpt daar ook totaal niet bij. Ik heb geprobeerd interessevragen te stellen, maar vervolgens krijg ik totaal geen interesse terug. Bovendien vier ik mijn verjaardag niet of heel bescheiden: bijvoorbeeld enkel met mijn beste vriendin en haar partner, mijn vriend. Hooguit nog een vriendin. Mijn ouders. Zijn familie vindt het raar dat ik geen groot feest geef waarbij zij uitgenodigd zijn. Ik heb hen wel eens gevraagd om koffie te komen drinken ter ere van mijn verjaardag maar dan komen ze al binnen met zo'n houding dat ze zo snel mogelijk weer weg willen en bovendien is niks goed. Ze hebben overal kritiek op. Ze komen ook veel later dan de afgesproken tijd (1-2 uur later dan dat ze aangegeven hebben te komen). Mijn vriend vindt dat ik me dat niet zo aan moet trekken, dat het aan mij ligt dat ik dat zo groot maak en dat zij dat niet zo slecht bedoelen.



Hoe dan ook, ik houd er een rotgevoel aan over. Mijn vriend verzint altijd uitvluchten voor hun gedrag. Het nieuwste is dat ik hen nooit trakteer op een etentje terwijl ik vaak genoeg heb geprofiteerd van andermans traktaties. Ik heb daar moeite mee: ik wil heus iemand trakteren maar omdat ik dat wil en niet omdat het moet. Bovendien trakteer ik graag mensen waar ik een goede band mee heb, waar het leuk mee is en dat is het met deze mensen niet. Ik voel me steeds heel erg ongemakkelijk in hun bijzijn. Ik heb er ook moeite mee dat het mij het gevoel geeft een soort 'goodwill' te kopen door ze mee uit eten te nemen aangezien vriend meent dat als ik ze mee uit eten neem ze vast wel aardiger gaan doen.



Nu ik dit zo opschrijf word ik er verdrietig maar ook boos van, het geeft me zo'n oneerlijk gevoel. Ik ben nooit brutaal geweest en heb me altijd netjes gedragen, maar ik bén gewoon wat 'awkward' van mezelf. Dat speelt overigens helemaal niet als ik me gewoon op m'n gemak voel, maar bij deze mensen ben ik gewoon constant op m'n hoede omdat ik keihard veroordeeld word als ik een afwijkende mening heb, als ik een 'raar' grapje maak, als ik niet op de goede plek zit, als ik niet genoeg deelneem aan de groepsapp enz. Ik heb het gevoel dat mijn hele persoonlijkheid veroordeeld wordt omdat ik gewoon zó'n ander persoon ben dan zij. M'n vriend zegt het probleem te zien maar niet te weten hoe het op te lossen, dus dan maar het voorstel van mee uit eten nemen. Maar ik zie dat dus totaal niet zitten. Wat zouden jullie doen?

Ik vind het een erg lastige situatie omdat ik gewoon merk dat ook onze relatie eronder lijdt. Ik probeer echt m'n uiterste best te doen, maar voel me alsof ik het alleen maar goed kan doen als ik een geheel ander persoon ben. Bij hem kan ik mezelf zijn, maar zijn we bij z'n familie dan klap ik inmiddels dicht omdat er steeds weer commentaar komt op wat ik doe en ook niet doe. Bovendien word ik ook regelmatig buitengesloten (althans, ik voel dat zo): dan is er bijvoorbeeld X gebeurd, maar daar weet ik dan niets van omdat mij dat niet verteld is. Nadien hoor ik dan dat ik wel even had kunnen informeren hoe het nou met X verder is gegaan, maar hóe kan ik informeren naar iets waar ik geen weet van heb? Dat soort dingen zorgen ervoor dat ik het lastig vind om 'mee te komen'.



We wonen sinds een half jaar samen. Ik heb daar zelf mijn bedenkingen bij gehad vanwege het gedoe met zijn familie maar hij verzekerde me dat als we samen zouden wonen alles beter zou gaan. Ik geloof daar niet zo in, maar wilde het wel proberen voor hem en onze relatie. Inmiddels is er niet veel veranderd mbt zijn familie, ze komen amper op visite en als ze komen is er van alles niet goed. Ze zijn dan ook zo weer weg omdat ze "iets op tv willen zien" ofzo. Opzich vind ik dat niet zo erg, want ik ben erg gesteld op mijn eigen plek dus ik vind (veel) visite niet heel prettig. Maar ik vind het wel jammer dat het zo moeizaam moet allemaal en dat als ik weet dat ze wel langskomen ik al een knoop in m'n maag heb omdat ik vrees voor wat er nu weer niet goed zal zijn.

quote:Annelaure schreef op 17 augustus 2016 @ 17:16:

Zou het kunnen dat ze totaal geen hoogte van je kunnen krijgen omdat je de ene keer jezelf bent en de andere keer "iemand anders"?



Ik vind het moeilijk om compleet 'mezelf te zijn' bij hen, aangezien er dan steeds vervelende opmerkingen komen die ik dan via mijn vriend hoor. Denk aan: "waarom zei je dat? Waarom zat je daar? Waarom lachte je niet toen X een grap maakte?". Het zijn van die dingen waardoor ik me voel alsof ik me compleet moet verantwoorden voor wie ik ben, terwijl andersom er opmerkingen worden gemaakt waar ik niks mee kan. Als ik daar dan naar vraag of iets over zeg, zoals dat bij mij wel gebeurt, dan is het 'mijn probleem', 'moet ik het niet zo groot maken', 'stel ik me aan' enz. Dat geeft mij het gevoel dat ik harder beoordeeld wordt, dat anderen met dingen wegkomen waar ik weer op aangekeken word terwijl het eenzelfde soort situatie is. Dat zorgt ervoor dat ik wel erg gesloten ben geraakt in hun bijzijn door de loop van de tijd. Waar ik voorheen zorgeloos was, ben ik nu al gestresst nog voor we in de auto zitten, bang om weer iets fouts of raars te zeggen. En verdrietig dat ik de enige ben die ter verantwoording wordt geroepen.



Ik kan me indenken dat ze misschien geen hoogte krijgen van me en ik doe m'n best om zo zorgeloos mogelijk over te komen, maar het zou fijn zijn als ze niet de hele tijd via mij vriend me ter verantwoording roepen voor bepaalde keuzes/meningen/zitplekken/gedragingen. Want dat resulteert er bij mij in dat ik me nog minder op m'n gemak ga voelen en nog meer dichtklap en zo zitten we in een vicieuze cirkel die ik niet in m'n eentje kan doorbreken.

quote:Marana_ schreef op 17 augustus 2016 @ 17:43:

[...]



Ik vind dat je vriend hier wel een dubieuze rol in speelt. Waarom zegt hij dat soort dingen tegen jou?



Volgens hem bedoelt hij er niks mee, hij 'vraagt het zich gewoon af'. Ik krijg er wel een vervelend gevoel van. Al zijn vorige relaties zijn ook stukgelopen vanwege dit probleem, geen enkele ex van hem kon het goed vinden met zijn familie (sommigen hebben zelfs het contact met zijn familie compleet verbroken). Ik weet dus dat dit probleem voor hem absoluut niet nieuw is en ik vind het verder ook jammer voor hem dat het ook in onze relatie een ding is want ik heb juist door deze informatie heel lang heel erg mijn best gedaan om een onderdeel te zijn van zijn gezin. Ik wilde heel graag dat het tussen hen en mij goed zou gaan. Maar als níks goed is aan me en ik áltijd wel iets verkeerd doe, dan word ik daar heel erg gefrustreerd en verdrietig van en dan is het ook wel klaar voor me om er echt veel energie in te steken. Vandaar ook dat ik het gewoon echt niet zie zitten om een smak geld uit te geven aan een etentje met mensen die altijd wel iets op te merken hebben over wat niet goed was. En vervolgens dan van m'n vriend te horen krijgen dat ik beter dit of dat had kunnen doen of kunnen zeggen. Of dat een bepaalde opmerking 'niet erg tactisch was'. Ik zie daar echt tegenop en ik denk gewoon ook echt niet dat het helpt.



Wat wel zou helpen is als hij zou zeggen: "familie, ik vind jullie erg aardig maar ik heb voor haar gekozen en daar hebben jullie het mee te doen, stop met zeuren over wat allemaal niet goed is". Dus m.a.w. als hij echt stelling zou nemen en mij zou steunen, maar dat doet hij niet. Hij houdt zich op de vlakte. Praat mij goed bij hen (als ik er niet bij ben, dus dat is wat hij tegen mij zegt) en praat hen goed bij mij. Komt met een idee dat ik moet trakteren als 'oplossing' maar doet er zelf helemaal niks aan. Niet dat ik weet tenminste. Het dichtklappen zou een heel stuk minder zijn als ik zou weten dat hij mij niet ter verantwoording roept of veroordeelt als zijn familie vindt dat ik X of Y niet goed gedaan heb of dat ik iets gezegd heb wat zij raar vinden. Het zou mij goed doen als hij zou zeggen: laat ze lekker kletsen, maar in plaats daarvan zegt ie dat het ook echt geen tactische opmerking was of dat ik inderdaad minder dit of dat had moeten doen. Hij zegt dat hij ze helemaal geen gelijk geeft maar mij probeert te laten inzien waarom zij zo reageren, hij kan zich dus uitstekend in hen inleven maar voor mijn kant is dan weinig begrip want ik had het allemaal anders moeten doen. Als ik dat dan zeg dan overdrijf ik en dan snapt hij mijn kant heel goed, maar daar merk ik weinig van.



Als ik met een etentje al deze spanningen zou kunnen wegnemen zou ik het doen, maar ik vrees dat er steeds iets nieuws voor komt en ik vind ook dat mijn vriend er anders in zou moeten staan maar wellicht overdrijf ik dat ook? Ik weet niet of ik daarin teveel van hem vraag of teveel verwacht.