Help

God, ik weet niet waar te beginnen. Eens in de zoveel tijd kom ik hier en leef ik als 'lurker' mee met iedereens verhalen. Nu zit ik zelf midden in de penarie, en is het misschien fijn om van onbekenden advies te krijgen.



Sinds april 2008 zit ik in een (in mijn optiek) fijne relatie met een jongen die gedurende het begin van onze relatie 2009/2010 3 keer een moment heeft gehad waarop hij enorm twijfelde aan onze relatie. Dat waren geen leuke momenten, waarop hij me wegduwde, onvriendelijk was etc. In deze periode had hij ook moeite om zijn baan en studie overeind te houden en het leek alsof hij op alles wilde verwoesten om zich heen, wanneer het leven hem ook maar even tegen zat. Toch bleef ik voor hem kiezen en bleven we een stel. In 2012 hoorde ik (helaas via via) dat hij in 2010 was vreemd gegaan. Ik was ziedend, eigenlijk nog meer over de lange leugen erover dan de gebeurtenis zelf. Ik heb hem voor me laten vechten en uiteindelijk kwamen we er sterker uit. We maakten mooie reizen, beleefden fijne dingen en ook werk/studie technisch kwam zijn (en ons) leven weer op de rit. Sinds 2012 had ik het gevoel dat alles koek en ei was, dat we een enorm hecht en sterk koppel waren en had ik de afgelopen maanden zelfs de verwachting dat we binnen nu en enkele jaren misschien wel zouden trouwen. Ik zag 2012 daarom misschien ook als een nieuwe start, waarbij de eerdere jaren niet helemaal meetelden.



Sinds afgelopen zomer heeft hij een enorm leuke baan als docent en gaat zijn studie goed. Werken in het onderwijs is zwaar, hoor ik van meer mensen die dit pad hebben bewandeld. Dus toen eind januari mijn vriend vaak afstandelijk deed en aangaf moe te zijn door het werk, heb ik dat voor waar aangenomen. Er kwam bovendien een uitwisseling naar het buitenland aan, met allerlei repetities en overleggen in de avond erbij en een hoop stress. Hij zei steeds me geen zorgen te maken, niet zo onzeker te doen over onze relatie. Hij was gewoon moe. Ik verwachtte dat als hij inmiddels op reis was voor de uitwisseling, de stress wel zou wegvallen. Helaas was hij ook via skype toen erg afstandelijk. Maar goed: de verantwoordelijkheid 24/7 voor een hoop leerlingen in het buitenland is zwaar. Het zou vast goed komen wanneer hij terug kwam. Begin maart kwam hij terug en 1.5 week later zouden we met vrienden zelf op vakantie gaan. De moeheid bleef, de afstandelijkheid bleef. Ik bleef vragen wat er mis was, voelde me er inderdaad erg onzeker door. 4 dagen voor vertrek van onze vakantie kwam het hoge woord eruit: hij had twijfels. Helaas moest hij in die week nog 2 dagen overwerken en hadden we goed en wel 1 avond het erover te hebben voordat we zouden gaan. Ik heb hem meerdere keren gevraagd of het wel verstandig was te vertrekken, maar hij vond van wel. We spraken die ene avond alles door en hadden een soort plan van aanpak. We zouden bovendien als stel op vakantie gaan.



Op vakantie aangekomen voelde ik me gedurende de hele reis behandeld als een stuk rottende kaas in je ijskast, wat je liever niet meer aanraakt. Hij deed niet echt onaardig, maar ontweek me en wilde me niet aanraken. Ik liep vervolgens 9 dagen lang op mijn tenen. Tegen het einde van de vakantie had ik een gesprek met de vriendin die mee was. Zij wist van ons verleden en vroeg me "gaat hij niet weer vreemd?". Ik zei: "nee, dat kan echt niet. Hij heeft me gezworen me nooit meer zoveel pijn te doen en bovendien heeft hij het veel te druk met zijn werk en overwerken om daar tijd voor te hebben..."



En ik hoor het mezelf zeggen en het is alsof er niet een, maar tig kwartjes vallen. Ik heb de vraag weggestopt, want ik wilde voor de rest de vakantie niet verwoesten. Bovendien moesten hij en ik bij terugkomst (afgelopen zondagavond) nog naar een concert. Ik wilde dan in de loop van de week wel wat strenger gaan zijn en dit bespreekbaar maken. Bij thuiskomst gingen we naar het concert en hadden een relatief leuke avond. Na het concert vroeg hij me of ik een leuke avond had gehad en stelde zelf dat wel zo te hebben ervaren, evenals de vakantie. Maar: wel als vrienden. Ik werd boos, vond dat hij niet zijn best had gedaan en voor ik het wist flapte ik DE vraag er alsnog uit. Het antwoord was ja: hij gaat al sinds voor kerst met een collega naar bed.



Het was alsof de grond onder mijn voeten verdween en zelfs toen wilde ik nog dat het goed kwam. Hij leek er vooral op aan te sturen dat hij hoopte dat ik het zou uitmaken, maar dat vond ik wel een erg makkelijke oplossing voor hem. Uiteindelijk vroeg ik hem dan ook te stoppen met laf verzinnen van excuses, twijfels aangeven ("maar je hebt geen kans gehad" "we hebben toch 7 jaar gebouwd aan ook mooie dingen" etc), en zelf een knoop door te hakken. Dat kwam, soort van: "ik denk dat het dan maar uit moet zijn denk ik". Daarna volgde een tijdje drentelen door het huis voor spullen en toen vertrok hij, terwijl we nog geen dag terug waren van vakantie en hooguit een uur van het concert.



Daarna volgden dagen van blijven ademen en een hoop vrienden die me hebben opgevangen, gezorgd hebben dat ik at en frisse lucht kreeg en nu ben ik enkele dagen bij mijn ouders. Ik hoor van mensen waar hij verblijft dat hij erg egoïstisch praat en denkt momenteel, over alles in het leven. Er is dus geen normaal gesprek mee te hebben. Hij gaf ergens in het midden van de week aan dat hij voorlopig nog niet na wilde denken over verdelen van spullen en het huis, "pas na een maand ofzo". En ook: "misschien denk ik er over een maand of een half jaar anders over". Ik werd er toen boos van, maar nu heb ik besloten dat een maand misschien wel fijn is voor afstand. Gister is hij weer langs geweest om spullen te halen en heb ik hem gevraagd genoeg kleding etc. voor een maand mee te nemen en dat we daarna wel zullen praten.



Dit omdat ik met mijn hart (en ook omdat hij dit aangeeft) hoop dat hij dan in heeft gezien dat dit een stomme beslissing was. Maar met mijn verstand hoop ik dat de maand mij de rust geeft in te zien dat ik dit niet meer moet willen. Dat de twijfel en het vreemd gaan een terugkerend patroon zijn, wat ik niet verdien. Maar dat is oh zo moeilijk in te zien! Immers: ik voel het ook echt alsof ik geen kans heb gehad. Al die maanden heeft hij niets gezegd en heb ik dus keuzes gemaakt (bv vertrekken op vakantie) op halve informatie. Ik heb nooit aan onze relatie kunnen werken. En buiten dit gedrag om vind ik hem nog altijd de leukste, de liefste en de mooiste. Ik wil hem en ons leven samen helemaal niet kwijt.



Toen hij gister kwam was ik de hele tijd kalm. Helaas heb ik me bij het vertrek toch laten meeslepen in huilend vragen of hij het een kans wilde geven. Waarop hij zei: "waarom wil je een kans? Jij en wij hebben al vijf jaar geen kans"... waarmee hij nu dus eigenlijk zegt dat we al vijf jaar geen goede relatie hebben gehad. Maar dat kan ik niet geloven. Hoe kun je bij iemand blijven als je al zo lang twijfelt? Een prachtig huis samen huren, dure reizen ondernemen, me tot verkort het gevoel geven te willen trouwen en voor altijd samen gelukkig te zijn? Ik vind het zo moeilijk te geloven..



Ik hoop dat het een beetje een samenhangend verhaal was zo, sorry voor de lengte ervan.. Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee wil, advies horen en mijn verhaal kwijt. Misschien lucht het op.

quote:viva-amber schreef op 28 maart 2015 @ 08:26:

Indien jij de relatie een acht geeft en voor de ander is het een 4 dan is het toch geen goede relatie. Ik denk dat het in een relatie belangrijk is om regelmatig te checken of de ander ook nog wel gelukkig is, een relatie kan niet voort bestaan omdat alleen jij er gelukkig van wordt. Signalen van je partner negeren vind ik niet liefdevol.Dat heb ik regelmatig gedaan! Hij gaf tot half januari aan dat alles goed zat en hij gelukkig met me was als ik er om vroeg. Toen de afstandelijkheid begon heb ik meerdere malen geïnformeerd wat er speelde, waarop hij aangaf alleen maar moe te zijn en dat ik niet zo onzeker moest doen over onze relatie. Als ik hem en alles wat hij zei in twijfel had getrokken, was dat ook geen goede basis voor een relatie geweest lijkt me?