Herstellen van narcistisch misbruik

quote:Enn schreef op 03 januari 2016 @ 01:09:

[...]



Man.. jij dropt elke keer een oneliner om er vervolgens niet op te reageren. Wat wil jij nou?Vind je het moeilijk om te accepteren?

quote:missie_m schreef op 03 januari 2016 @ 01:28:

[...]





Als ik me er mee mag bemoeien. Misschien is het nog niet het juiste moment om EMDR te doen, omdat ze nog vol op in een verwerkingsproces zit. EMDR is voor 'een soort trauma' dat men niet kan loslaten, dat maar niet door 'schuift'.



Misschien. Hoewel ik een vriendin heb die veel eerder emdr kreeg na de scheiding van haar narcistische man. (Die relatie liep ook uit de hand toen er een kind kwam. Daarvoor leek hij nog vrij normaal, hoewel er achteraf bezien toen al wel wat signalen waren.)



Maar ik heb de indruk gekregen dat haar psych heeft gezegd dat het zinloos is, zolang ze nog in een beschadigende relatie zit. En dat de psych haar ook niet bepaald heeft aangemoedigd om te blijven, en zelfs heeft gewaarschuwd en het over relatieverslaving heeft gehad, maar dat ze de relatie absoluut niet wil verbreken.

Maar ik kan ernaast zitten.

Of je ex nu daadwerkelijk een narcist is of niet; het doet er niet toe. Het gaat erom hoe JIJ dit waarneemt. Jij voelt je misbruikt en gemanipuleerd. Van een sterke en verstandige vrouw (want zo kom je over) blijft er een bang kwetsbaar vogeltje over. Je hebt dit niet zo ver laten komen, omdat je zelf beschadigd bent. De liefde heeft dit gedaan. Er zijn onverklaarbare redenen waarom verstandige en gezonde vrouwen bij mannen blijven die liegen en bedriegen, bij mannen die agressief zijn, bij mannen die met een verslavingsproblematiek zitten, goh zelfs mannen die in de gevangenis zijn beland. Een van mijn beste vriendinnen zit al 4 jaar 'vast' aan een man die manisch depressief is en die haar om de zoveel tijd uit zijn huis zet als hij in zijn depressieve periode belandt. Ik zie haar iedere keer terug gaan naar hem. Doch, een verstandige vrouw die voor de rest alles op een rijtje heeft. Narcist of niet, het doet er niet toe. Wat er wel toe doet is je vaststelling dat je in een ongezonde relatie zit. De rest is jouw perceptie vanuit jouw referentiekader en gevoelens. Daar heb je geen vaststelling of diagnose voor nodig. Je zult best getraumatiseerd zijn; ik heb het ook meegemaakt. Het gevoel in een bodem te zitten waar je niet uitkomt. Toch, hier kom je uit met de tijd. Maar dan zijn er 2 voorwaarden; afstand en wilskracht. Hoe je de rest van deze verwerking invult is aan jou. Je kunt zaken uit proberen en aftasten om te kijken wat jou verder helpt. Een psycholoog, sporten, thuis blijven en rust bij jezelf vinden, of juist buiten komen om aandacht te verleggen, anti-depressiva, jezelf in het nieuw steken,.... Hoe dan ook, je moet er door. Wees sterk en stukje bij stukje ga je je eigenwaarde weer terugvinden. Je zult momenten van trots beleven waarbij je achteruit kijken en denkt; Yes, zo ver ben ik al gekomen. Sterkte!

Goedemorgen dames,



Oké, ik heb even de tijd genomen om eens goed na te denken over de vraag waarom ik mijzelf daar zo mee bezig hou....



Of dat ik het nu wil of niet, hij blijft een constante stoorzender, hij is enorm in een neerwaarts spiraal aan het gaan, en ik merk dat zijn gedrag met de dag erger wordt. Ook het liegen, wat voorheen al wel Was, maar nu echt heel erg aan het worden is. Hij is zijn rijbewijs kwijt, werk kwijt, heeft een drugsverslaving. Heel zijn manier van doen begint alleen maar zorgelijker te worden. Ik krijg soms smsjes of mailtjes, waarin hij de meest onzinnige dingen uitkraamt. In het begin dacht ik dat hij die dingen expres verzon maar ik begin er steeds meer in te geloven dat hij zijn eigen leugens begin te geloven. Ik ben nu dus ook echt op het punt gekomen dat de kinderen niet meer naar hem toe mogen van mij. Hij is te onvoorspelbaar en dus schaad het de kinderen en mij nog steeds dagelijks.

Nu ik hier kom en mijn ei kwijt kan en eindelijk mijn verhaal kan doen (zonder dat mensen je aankijken alsof je je medicijnen nog niet hebt ingenomen) lucht dat enorm op!

quote:Knuffelheks schreef op 03 januari 2016 @ 01:39:

Ik heb lang gezocht naar een etiket, sterker nog, we kregen het ook.



En toen was het mijn schuld,want ik had de psychiater gemanipuleerd èn niet de correcte informatie gegeven...







Sorry, maar das een hele echte die je te pakken had...

I knoooooow. ..

Maar nu de hamvraag: hoe komen we er weer vanaf?

Zolang je jonge kinderen hebt?



Niet.

Bittere realiteit voor ons inderdaad... Al hoop ik iedere dag stiekem nog op een klein wonder...

quote:Knuffelheks schreef op 03 januari 2016 @ 00:37:

En vergis je niet, sommige mensen zijn meesters in het zich nèt binnen de grenzen van de wet bewegen.



Yep. Eigenlijk zijn het hele creatieve, vindingrijke mensen. 't is alleen jammer dat ze dat talent zo rottig inzetten....



Pffft. Blij dat ik er vanaf ben. Zo vermoeiend.

En sterkte voor iedereen die ermee te maken heeft. Wapen je. Driedubbel. Minstens.

quote:spieker27 schreef op 03 januari 2016 @ 09:59:

Bittere realiteit voor ons inderdaad... Al hoop ik iedere dag stiekem nog op een klein wonder...



Ik zet vooral in op zelf sterker worden, proberen het niet te laten raken.

Mail laat ik door een ander screenen, die geeft door of ik iets moet (praktisch gezien) en zo gaat de onvermijdelijke vuilspuiterij iig aan me voorbij.

Geeft alleen maar stress en ik kan er toch niets mee.

quote:spieker27 schreef op 03 januari 2016 @ 09:59:

Bittere realiteit voor ons inderdaad... Al hoop ik iedere dag stiekem nog op een klein wonder...Ja dat is heel moeilijk lijkt mij!

quote:spieker27 schreef op 03 januari 2016 @ 09:51:

Maar nu de hamvraag: hoe komen we er weer vanaf?

Ik heb heel lang niet geweten dat narcisme psychopatie bestond totdat ik studie maatschappelijk werk ging doen.alles viel op zijn plaats maar toen zat ik al met mijn oren in de rechtzaken etc. Met wat ik nu weet achteraf had ik het anders gedaan.elke narcist heeft een geld probleem.of ze hebben veel of juist niks en/of betalen niet.ze gunnen jou geen kinderalimentatie voor de kinderen. Daar is een opening denk ik tenminste mijn ex had ik achteraf kunnen afschudden.



voor de moeders Hier: ik zou voorstellen dat hij in ruil van opgeven gezag de kinderalimentatie kwijt raakt.

zoek hiervoor een advocaat die met narcisme bekend is en die zijn verklaring op papier zet.



ik denk dat dit zeer goed kan uitpakken.

Daarna heb je alle touwtjes in eigen handen.heb je kinderen boven de 12 die niet meer op omgang willen gelijk bij de rechter voorleggen is ook een route.

probeer alle schade voor je kind weg te halen.

quote:keukenstoel schreef op 03 januari 2016 @ 11:27:

[...]



Ik heb heel lang niet geweten dat narcisme psychopatie bestond totdat ik studie maatschappelijk werk ging doen.alles viel op zijn plaats maar toen zat ik al met mijn oren in de rechtzaken etc. Met wat ik nu weet achteraf had ik het anders gedaan.elke narcist heeft een geld probleem.of ze hebben veel of juist niks en/of betalen niet.ze gunnen jou geen kinderalimentatie voor de kinderen. Daar is een opening denk ik tenminste mijn ex had ik achteraf kunnen afschudden.



voor de moeders Hier: ik zou voorstellen dat hij in ruil van opgeven gezag de kinderalimentatie kwijt raakt.

zoek hiervoor een advocaat die met narcisme bekend is en die zijn verklaring op papier zet.



ik denk dat dit zeer goed kan uitpakken.

Daarna heb je alle touwtjes in eigen handen.heb je kinderen boven de 12 die niet meer op omgang willen gelijk bij de rechter voorleggen is ook een route.

probeer alle schade voor je kind weg te halen.Ik heb dit voordeel al, wij zijn gelukkig niet getrouwd geweest, destijds toen de kinderen geboren werden heeft erkenning wel plaatsgevonden maar geen aanvraag van uitoefenen ouderlijk gezag. Deze heeft hij nu nog steeds niet en doet gelukkig ook geen moeite voor. Voor mij is het daarom een stuk makkelijker. Ik moet alleen wel zeggen dat veel mensen doodsnerveus zullen zijn als je naast een narcist in een rechtbank staan...ze kunnen namelijk erg goed praten!

Omdat dit onderwerp (helaas) blíjft terugkeren en een hoop misverstanden over zijn hoe iemand dat kan laten voortduren copy-paste ik even een lange reactie uit een ander topic.

Het gaat hier hoe dan ook om destructieve relaties (lees ook oa Jan Storms hierover: Destructieve relaties op de schop).

Waarin ook staat welk type de ideale prooi is om in zo'n relatie terecht te komen.



Vaak openbaart zich eea pas later, als je patronen kunt zien, dus niet in het begin, maar pas als je al gek op iemand bent en al die tijd een heel ander mens hebt gezien dan zich opeens ontvouwt dat er nog een andere (schaduw)zijde zich openbaart en niet meer weg gaat. Diegene heeft 2 gezichten en kan soms heel geloofwaardig en langdurig een "ideale" versie van zichzelf "spelen".



Ja, het zijn lange stukken tekst, en ik hoop dat daardoor niet alleen mensen ín zo'n relatie zichzelf (en de ongezonde dynamiek van zo'n relatie) beter begrijpen, maar ook anderen, die nog nooit in zoiets verzeild zijn geweest.

Ik heb zelf nooit zo'n (partner)relatie gehad, wel in de familie, en het heeft jaren gekost om in te zien dat het niet door de omstandigheden kwam bij diegenen (het wil er juist vaak niét in dat er iets mist bij diegenen) en dat patronen zich herhaalden, en zich blijven herhalen, door de jaren heen.

Als het om geliefde personen gaat heb je vaak net zo'n blinde vlek als wanneer het gaat om eigen (reactie)patronen, die anderen van buitenaf zoveel sneller en helderder zien als jijzelf (met je eigen normaalwaarden en achtergrond enz).



Dus voor wie dit interessant vindt (en anderen slaan het maar gewoon over): zie hieronder.

Je kúnt de wereld ook alleen aan, je maakt jezelf nu van alles wijs, trekt conclusies die niet kloppen of niets te maken hebben met elkaar.

Ook praat je jezelf aan dat je leeg bent en geen kracht hebt.

Die heb je nog steeds, je moet die alleen aktief opzoeken in jezelf ipv je eigen hulpeloosheid op te roepen.

Het gaat ook niet om dat je beter verdient of meer waard bent: mensen krijgen niet altijd wat ze "verdienen", zo zit het leven in elkaar.

Je krijgt ook niet bij iedereen terug wat je zelf in de relatie gestopt hebt: het is geen voor wat hoort wat, een ongelijkwaardige relatie betaalt zich niet terug, omdat iemand bij je in het krijt komt te staan na jarenlang eenzijdig energie, liefde, hulp en inspanning/moeite in de ander te steken.



Omdat je recent ook echt slachtoffer bént is het logisch dat je in een slachtofferpositie zit en vandaaruit denkt.

Dat is alleen maar logisch, omdat je dat op dit moment ook bént!

"waar heb ik dit aan verdiend?" is een typisch voorbeeld van slachtofferdenken.

Onlosmakelijk daarmee verbonden is het denken in de schuldvraag: dat er een schuldige moet zijn en een onschuldige, die (zelf)medelijden verdient.



Besef svp dat dit jouw gekwetste ego betreft: hij kan jouw ego beschadigen, maar niet jouw waardigheid en eigenwaarde, dat kun jij alleen zelf beschadigen.

Ego gaat om je status en zelfbeeld en alles wat jij opnoemt zijn dingen die tot jouw eigen imago en zelfbeeld behoren: jezelf beschouwen als sterke, stoere, zelfstandige, onafhankelijke vrouw, die weet wat ze wil, haar mondje klaar heeft en zelfs vechtsport doet om fysiek voor zichzelf te kunnen opkomen als dat nodig is.



Dát beeld is nu (even) aan diggelen, maar daarop is jouw waardigheid en eigenwaarde niet gebaseerd, dat onder die laag ligt van het beeld dat jij van jezelf hebt gecreeerd en naar buiten toe uitdraagt.

Jouw waardigheid en eigenwaarde bepalen hoe jij omgaat met deze beschadiging, of jij je toevlucht zoekt tot je eigen kracht nu idd aanboren in jezelf én al je hulpbronnen (ouders en andere vertrouwelingen), je woede laat opkomen ("wat denk jij wel niet dat je mij kunt flikken??! Ben je nou helemaal van de pot gerukt?! Mij krijg je niet klein!!") en je trots (wat er ook gebeurt, ik ben niet zielig, ik zal je laten zien wie ik ben en wat ik waard ben! Ik kan eea hebben, je hebt mij zwaar onderschat!).



Of schaamte en schaamte ontstaat alleen als jij zelf de schuld op je neemt (en hém daarmee vrijwaart van schuld en dat HIJ zich moet schamen, niet jij).

Angst, schaamte en schuldgevoel vormen samen een trio die je gevangen houdt in een vicieuze cirkel.

Allereerst zorgen dus dat je die cirkel doorbreekt en dat kan UITSLUITEND als je bij hem uit de buurt blijft, heel ver afstand neemt en BLIJFT nemen!



Qua emotioneel hier los van komen:

Erkennen voor jezelf dat je nu ook daadwerkelijk in een slachtofferpositie zit tov hem, is stap 1.

Erkennen dat je idd bijzonder kwetsbaar bent tegenover déze man is stap 2.

Mild zijn voor jezelf betekent nu geen zelfmedelijden, maar zelfcompassie aanboren in jezelf: het eerste is jezelf kwalijk nemen dat je een foute partner hebt "gekozen": dat is niet waar, je wist niet dat hij zich zo zou ontpoppen en nu wel.

Het gaat niet om dat jij je schuldig moet voelen of je moet schamen om iets wat je niet wist en later wel, en jezelf daarmee om de oren moet slaan met zelfveroordeling (hoe kon ik zo stom zijn, ik kan niet vertrouwen op mijn partnerkeuze enz).

Dan ga je jezelf de schuld geven dus, jezelf laag inschatten en minderwaardig vinden en dat is nergens voor nodig!

De volgende stap is uit "wie de schuld heeft hieraan" stappen, want daar héb je niks aan en stopt alles, houdt je gevangen.



Daarnaast triggert angst oude, primitieve hersendelen (amygdala) die het brein overneemt bij dreiging en gevaar: de vecht-vlucht-bevries-modus. En die schakelt het verfijndere brein (verstand en gevoel en intuitie) uit.

Dit is het niveau van overleven, van hij of ik, van tegenover een neushoorn staan en geen kant op kunnen, geen partij zijn om tegen te vechten en ofwel verstijven van angst, of heel hard rennen en die boom in klimmen die daar staat.

Deze modus waar je brein en lijf in terecht komt heeft een functie: verstand en gevoel worden uitgeschakeld om alle energie een boost te kunnen geven aan sterker en sneller zijn om jezelf te kunnen redden uit een noodsituatie, zoals brand oid je vleugels krijgt en tijdelijk een topprestatie kunt leveren (zuurstof en voeding enz gaan naar je spieren , je krijgt een dosis adrenaline en andere "stresshormonen" om te kunnen vechten of vluchten). Alles staat op scherp, behalve je verstand en emoties.

Oog in oog met een neushoorn is het namelijk niet zo handig om te gaan afwegen wat verstandig is en of dat niet sneu is voor die beer als je hem doodschiet. Dat wordt dus uitgeschakeld in noodsituaties!



Dat verklaart ook waarom je niet kunt denken zoals wij, die niet in die noodsituatie zitten.

Dus moet je dat maar even van ons aannemen, bij ons (en je ouders en andere vertrouwde personen) werkt het verstand en de (echte bijbehorende) emoties dus wél en bij jou logischerwijze niét (op dit moment en dat duurt zolang de dreiging en angst voortduren).

En daar mikken mishandelaars ook op: je kunt niet meer normaal nadenken en functioneren als er een bepaalde mate van dreiging en angst voor daadwerkelijk gevaar is: ze creeren dus een permanente staat van (net genoeg) dreiging om jou in die staat te houden.



Het enige wat je jezelf kwalijk zou kunnen nemen is dat je met wat je NU weet in die situatie blijft dat je hem gelegenheid geeft om jou in die staat te houden, door bij hem te blijven en terug te gaan.

Dat heb je al eens gedaan, maar lees bovenstaande nog eens: je hoéft jezelf dat niet kwalijk te nemen en je schuldig om te voelen of te schamen, omdat in die situatie je verstand en ware gevoelens dus langere tijd zijn uitgeschakeld: dit was niet wie je werkelijk bent, in totaal, maar een gedeelte van jouw (verfijndere, verstandige) brein was daadwerkelijk verzwakt/ uitgeschakeld, zodat je niet langer redeneert zoals anderen (die niet op dat moment onder invloed van die amygdala staan, die angst niet voelen, die dreiging niet voelen, het gevaar niet meemaken).

JIj zit nu in "instinct-modus" en verwar dat svp niet met jezelf zijn: dit is niet wie jij (normaal, compleet) bént!

(en daarom herkennen mishandelde mensen zichzelf niet terug, zo zijn ze niet, waarom zijn ze hun sterke, normale zelf "verloren"/ kwijt geraakt onderweg? Nou: dáárom dus!).



Jij, die héle jij, de jij die jij bent mét al die vermogens (denken, voelen, intuitie) keert pas terug als de dreiging voorbij is: als je veilig bent kan die amygdala (die alleen een taak heeft bij gevaar en dreigend gevaar, overleving, noodsituatie) kalmeren, je lijf zich ontdoen van al die stoffen die aangemaakt zijn om weg te kunnen rennen of te vechten, en die tijd moet je jezelf geven nu, in veiligheid dus!



Het vertellen aan anderen, ze inlichten (waaronder bij de huisarts en politie melden of aangifte doen) zorgt ervoor dat je je "hulpmiddelen" inzet. En dat mag, en MOET zelfs, als je met een tegenstander te maken hebt die niet spoort, die kortsluiting in zijn hoofd heeft, die ontspoort dus, die een stoornis heeft waardoor jij geen gelijkwaardige partij bent om in je eentje tegenover te staan.

Dat is niet zwak, niet om je voor te schamen, niet laf oid, dat is alleen maar slim en sterk: wéten met wie je te maken hebt en hulp die voorhanden is inschakelen om krachtiger te staan tegenover iemand die jou stuk wil maken.

Sterke, succesvolle mensen weten dat en die doen niet alles alleen, die maken gebruik van alle hulpmiddelen die ze ter beschikking hebben in dingen waar ze minder goed in zijn, zoals een boekhouder, thuis een werkster, een advokaat als er een geschil is of contracten opgesteld moeten worden: sterk is OOK weten wat jij niet kent of kunt en dat aan anderen overlaten, die daar wél verstand van hebben.



Dus nu is dat wat jij te doen hebt: aannemen van anderen, die daar wél verstand van hebben en die hun gezonde verstand wél "in werking hebben" en erkennen dat jij nu ff niet compleet bent, en er letterlijk met je verstand niet bij kunt.

Dit zijn normale reacties van het brein op noodsituaties, er ís niks om je voor te schamen of schuldig te moeten voelen.

Kies voor kracht en dan mag je alle sterke mensen inschakelen die je wilt: de sterke arm" is er om mensen te helpen beschermen tegen gekken die doorslaan en laf alleen doorslaan tegenover iemand die "zwakker" is op dat moment (fysiek danwel mentaal door dreiging en angst te zaaien).

Laf, want ze vallen nooit iemand aan die sterker is en zo lopen ze de kans niet om zelf in elkaar gemept te worden of net die verkeerde knal te kijgen die fataal afloopt voor zichzelf.



Tegenover zo'n lafaard, die niet vecht tegen iemand van zijn eigen kaliber (en net zo gek in zijn hoofd is, gemeen is, doorgaat waar anderen tot hun positieven komen), MAG en MOET je jezelf beschermen met alles en iedereen die jij daarvoor nodig hebt!!

Dat is juist kiezen voor kracht, voor jouw manier van terugvechten en dan kunt je de staat waarin jij bent (gevangen in vecht-vlucht-bevries-overlevingsmodus) dus omdraaien van vluchten naar (gelijkwaardig) terugvechten en dat alleen al geeft jou die boost!



Je kunt ook kiezen voor schaamte en angst laten voortduren, dan moet je vooral terug gaan naar hem, tegen niemand iets zeggen, maar met wat je NU weet (wat wij jou aan verstand proberen mee te geven, wat bij jou tijdelijk uitgeschakeld is) kun je later niet meer jezelf wijsmaken dat je er niks aan kon doen, geen keuze had, niet wist wat je dan weet.



Aan jou de keuze.

Het zijn niet je emoties die je niet kunt loslaten: je emoties zouden alleen maar negatief zijn over hem: verdriet, mentale én fysieke pijn, zwaar ongelukkig voelen, minderwaardig, kruiperig, hulpeloos, machteloos, angstig, wantrouwen, verwijt, argwanend enz.

Deze (ware) emoties zijn onderdrukt/uitgeschakeld door die amygdala dus, zolang je je niet veilig voelt en je mind en lijf zich kunnen ontspannen (en dat kost tijd, dat is niet na 1 dag, maar als de hele situatie voorbij is en je niks meer met hem te maken hebt pas).



Tot die tijd zul je dus op anderen moeten vertrouwen, op hun verstand en hulp.

En dat proces van ontspannen en je krachtig(er) voelen begint als jij op afstand blijft, dwz ook niet via Fb, mobiel oid door hem beinvloed kunt worden, dus echt afstand hebt en kunt weren uit jouw leven (permanent).



Naast eerst je 1e veiligheid garanderen door ergens te verblijven waar hij jou niet kan bereiken en geen kwaad meer kan doen, en vervolgens het inlichten van ouders, vrienden, familie, buren, huisarts, politie, maatschappelijk werk, die helpen om je veilig te voelen, is het zaak dat je professionele hulp zoekt die hier gespecialiseerd of iig goed in thuis is.

Zodat je wél weer compleet wordt en je gehele zelf weer wordt, zoals je die kende van voor deze situatie.

Want je voelt dat prima aan: zo ken je jezelf helemaal niet en dit klopt niet met wie jij bent als je compleet en "heel" bent.

Dit is wie jij bent in je schaduwkant, waar hij jou ingetrokken heeft: waar angst, onbegrip, al je nare ervaringen en diepe verdriet en schaamte en schuld(gevoel) de dienst uit maken.



Door mild naar jezelf te zijn, kun je ipv zelfmedelijden en medelijden van anderen iets anders opwekken: zelfcompassie en compassie van anderen.

En dat is oa dat je jezelf dit niet kwalijk neemt, omdat het een logisch overlevingsmechanisme is wat jou tijdelijk heeft "overgenomen" en aan het stuur klom en niemand weet vooraf welke dat is in welke situatie: vechten-vluchten of bevriezen, dat is niet iets wat je bewust "kiest" en dus ook niet wat je jezelf kwalijk kunt nemen of je om hoeft te schamen.



Maar nu je daar bewust van bent, dát je niet helemaal jezelf bent daardoor, kun je alsnog kiezen om te vechten: vechten voor jezelf, voor zelfbehoud, voor zelfbescherming, voor eigen veiligheid, en jezelf "terugvechten" naar weer compleet mens te zijn met weer ál jouw vermogens intact en in aktie te krijgen.

Dat kun je in je eentje doen, zoals Salisenz hierboven heeft gedaan, maar dat is een veel moeilijker en zwaardere weg (waarvoor hulde overigens!!) en niet nodig, want jij zit niet in het buitenland en je hóeft dit soort ellende niet in je eentje op te lossen!

Nogmaals: júist succesvolle, sterke mensen denken niet dat ze alles alleen moeten kunnen of zelf alles moeten kunnen oplossen en verwerken enz: een toptennisser heeft ook een coach en trainer, en dat geldt ook voor mensen in het bedrijfsleven aan de top, die hebben allemaal adviseurs om zich geen, ook de president van Amerika.



Neem dit van me aan, lees het boek "Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms (ik heb nog een exemplaar voor je, stuur maar een PB met het adres van je ouders, dan stuur ik het naar je toe).

Je hebt te maken met iemand met een vorm van psychopathie (en dat zijn niet alleen de mensen die in het nieuws komen door hun geflipte daden en het zijn er meer dan jij en ik denken): je hebt hier iig NIET te maken met een normaal en redelijk mens, laat dat duidelijk zijn: daar vált niet mee te praten, die ís nooit meer te vertrouwen, en dat gaat ook niet beter worden ook.

Weet waarmee je te maken hebt en weet ook waar je zelf hulp bij kunt gebruiken en DOE dat ook!



Dan behoud je bovendien je waardigheid, die onder die overlevingsmodus gewoon nog intact is, en een gekwetst ego en een gekwetst lichaam aan kan, als je weer jezelf bent geworden.

Je bént niet hulpeloos en machteloos, alleen maar omdat je dat nu zo voelt: die gedachten en gevoelens komen dus voort uit dat deel van jouw brein dat nu aktief is door deze situatie: dat is een tijdelijke toestand, maar nu moet je keuzes maken en een besluit nemen op het verstand dat wij hier en anderen hebben en JIJ ook weer als je body & mind in rust komen.



Je zult in deze dus op anderen moeten vertrouwen, van wie je op aan kunt dat ze het wél goed met jou voorhebben.



Je moet dus niet loskomen van hem of van je emoties, maar van de staat waarin je nu bent (na een traumatische gebeurtenis).

In de psychologie kennen ze daar termen voor: oa dissociatie: een onwerkelijke staat waarin je verkeert, waarin eea langs je heen gaat, alsof je er niet werkelijk bij bent, niet helder en wakker bent, jezelf niet bent, verdoofd, ongeloof, vacuum of hoe je het ook wilt noemen.

Dit is dus een normale instinctieve reactie, maar is niet wie je bént!

Alsof het niet over jou gaat, maar een film.

Maar het gaat wél over jou!



Je bent aan jezelf verplicht om jezelf uit deze staat te halen met alles wat daarvoor beschikbaar is.

En die hulp ís beschikbaar, daar hebben we politie, artsen, psychologen, maatschappelijk werkers enz juist voor.



Deze man kan misschien je lijf beschadigd hebben (hopelijk niet blijvend) en je ego gekwetst, maar JIJ gaat nu zorgen dat je integriteit en waardigheid overeind blijven, door een krachtige beslissing te nemen: hem uit je hele bestaan te weren, oplossingen te zoeken met vertrouwde en sterke mensen die je daarbij helpen, en jou in je kracht houden zodat je niet in een moment van "zwakte" of twijfel (door die hersenspoeling) terugglijdt.

En daarom ga jij wél met vertrouwelingen in je eigen irl omgeving praten.

Stap 1 heb je al genomen (veilige omgeving zoeken) en nu de rest in gang zetten: doe een beroep op je kracht en verstand, zet hulpeloosheid om in wél hulp krijgen, zet onmacht om in zelf de macht in handen nemen (zelf weer aan het stuur gaan zitten), zorg dat je lijf kan ontspannen (beweging, maakt niet uit waarin en hoe, al ga je traplopen), een warm bad nemen, lieve series als "Friends" kijken, een masseur laten komen, whatever nodig is om (je lijf) te ontspannen.



Je wordt echt weer jezelf, vertrouw daarop: je verstand en emotionele vermogens zijn niet wég, die zijn er nog steeds, je kunt daar nu op dit moment gewoon even niet bij, omdat dat onbewuste instinctieve overlevingsmechanismen zijn die nodig waren in deze noodsituatie. Meer is er niet aan de hand. Alles is er nog, intact, van binnen.



Je moet dat dus alleen opnieuw aktief opzoeken, en dat gaat met professionele hulp gewoon veel makkelijker dan in je eentje.

(dat geldt ook voor andere mensen, bijv om een gewoonte af of aan te leren, of bij een verslaving en dergelijke: je bent niet de enige!).

Dat gegeven komt uit oa de boeken over superbrein, emotionele en sociale intelligentie van Daniel Goleman.

Hij noemt het dat het brein dan "gekaapt" is door de amygdala.

Dat is je innerlijke radar als het ware voor (dreiging van) gevaar.

Hoort tot de primitieve oudere hersenen die we gemeen hebben met dieren: instinctief: vecht-vlucht-respons (of bevriezen, zoals je een hert in de greep van een leeuw ziet "verlamen"/bevriezen/zich overgeven aan zijn noodlot/het opgeven).



Mensen met posttraumatische stress bijv hebben een overspannen amygdala, een te scherp afgesteld alarmsysteem, voortdurend alert op mogelijk gevaar.

Misschien dat daarom bij kinderen uit destructieve gezinnen vaak wordt gekeken naar de leervermogens: of ze op school nog presteren, om te zien of ze nog goed functioneren.

Nu zegt dat niet alles, volgens mij, omdat die vecht-vlucht-respons oa tot (goede) functie heeft om te leren van vorige ervaringen (zoals Pavlov): dat je je niet 2x aan dezelfde hete kachel bezeert bijv.

Verschil met dieren is dat ze na zich 1x gebrand hebben álle kachels zullen mijden, die erop lijken, ook als ze niet aan staan en dus koud zijn. Mensen kunnen dat onderscheid dan weer wél maken.



Toch kan 1 of een paar nare ervaringen zo'nzelfde effect opleveren: mensen die bijv zeggen: mijn huwelijk is kapot: ik geloof dus niet meer in "het huwelijk".

Of bijv geeneen man meer kunnen vertrouwen, omdat hun ex niet te vertrouwen was: veralgemeniseren dus, zich niet nog een keer willen "branden" aan een "foute" man, dus maar helemaal nooit meer een man vertrouwen.



Onder invloed van een overspannen amygdala maak je inschattingsfouten: bij alles wat er maar even op lijkt, gaat het alarm al af.

Na dit soort destructieve relaties of andere zeer negatieve/traumatische ervaringen blijft dat alarmsysteem nog lang overspannen.

Oa blijkt die (onbewuste) waakzaamheid uit een constante spierspanning, slecht kunnen ontspannen, enz en alleen al daarom is het zo belangrijk om jezelf eerst in veiligheid te brengen en dan professionele hulp te zoeken hoe jezelf weer mentaal en fysiek gerust te kunnen stellen, zodat ook andere functies weer volop de ruimte krijgen, zoals logisch redeneren en allerlei (bij de situatie passende) gevoelens voelen (zoals woede, verontwaardiging, pijn, enz).



Als de dosis pijn groot genoeg is en je niet kunt vechten of vluchten (overmacht) en je het (mentaal of fysiek) niet kunt handellen, treedt vaak een (zelfbeschermings/overlevings)mechanisme in werking waarbij je soort van "ontsnapt" uit je lichaam, en uit je bewustzijn, om er op die manier voor te zorgen dat je er "niet bij bent".

Soort Zombie, alsof je jezelf in een film ziet, ipv jezelf van binnenuit voelt.



Iedereen weet onderhand dat langdurige stress (angst/spanning) funest is voor je lichaam, alleen al daarom is het iig nodig om jezelf zsm uit een uiterst stressvolle situatie te halen.

Dat het zoveel invloed heeft op je mentale vermogens (oa denkvermogen, vermogen tot liefhebben, fysieke en mentale prestaties/leervermogens) weten veel mensen vaak niet.

Al gebeurt het daarna een jaar niet, die dreiging blijft, want je weet nooit of en wanneer het weer tot een uitbarsting komt, je bent er onbewust alert op, dag en nacht.



Angst valt dan ook niet in de categorie emoties, valt in de hersenen niet onder het "emotionele brein", maar heeft een aparte functie en apart hersendeel dat geaktiveerd wordt en dat is de amygdala dus.

In de ontwikkeling van de mens (tov dieren) zijn emoties/gevoelens en verstandelijke vermogens veel later aangelegd over dat oude primitieve brein heen (wat we gemeenschappelijk hebben met dieren) en daarom kan eea soms zo in strijd voelen met elkaar.

De 1e primitieve reacties (vechten/vluchten/verlammen) zijn de snelste hersenroute: een reflex, in no time situatie moeten inschatten, zoals wanneer je op een haar na een ongeluk kunt vermijden.

De andere hersenroute (daarna, in rust) neemt meer tijd in beslag (bewust overwegen, analyseren, vergelijken met eerdere ervaringen, de betekenis die je eraan hecht, maar ook rechtvaardigingsgronden en vergoelijken (hij kan er ook niks aan doen, slechte jeugd, kent geen liefde, ik kan ook knap lastig zijn, als ik niet "uitlok" was het niet gebeurd, ik moet voorkomen dat ie nog eens boos wordt, dus nog beter mijn best doen, enz).



Mensen die door een ongeluk bijv zo geschrokken zijn dat ze ervan weglopen is dus ook niet altijd laf oid, maar gevolg van shocktoestand dat het brein het niet aankan en diegene verdwaasd rondloopt, weg van het angstaanjagende tafereel.

En ook als iemand dreigt te verdrinken bijv zie je de mechanismen van omstanders vaak heel duidelijk: de 1 reageert met "vechten": dan zet de adrenaline juist aan tot aktie, tot ingrijpen, in het water springen of de leiding nemen.

Anderen staan als verlamd toe te kijken of lopen ervan weg.

politie, ambulancepersoneel, brandweermannen enzo hebben als 1e primitieve reactie bij een risicovolle/ dreigende situatie dus dat "vechten/aktie" in hun systeem en soldaten worden hierop getraind (weinig zinvol als ze weglopen tegenover een vijand), voor zover dat te trainen is.



Mensen handelen in noodsituaties dus op hun automatische piloot en dat is ook nog afhankelijk van wat voor noodsituatie en hoe kalm iemand eronder kan blijven of het gevoel heeft er zelf invloed op te hebben.

Ik heb brandweermannen gesproken die nooit moeite hadden om gewonde of dode mensen uit een autowrak te halen, behalve als ze zagen dat het om (een) bekende(n) ging.

Dus is ook afhankelijk van de betrokkenheid.

Een arts mag daarom eigenlijk niet de huisarts zijn van eigen partner en/of eigen kinderen.



En daarom is het zo moeilijk voor te stellen voor veel mensen waarom een TO als deze toch blijft hangen in zo'n situatie: mensen reageren verschillend in noodgevallen en ook nog eens anders wanneer zij zelf slachtoffer zijn (zelf in het koude water zijn gevallen) dan als omstander (voorstellen/voor je zien en inleving, maar van buitenaf).



Belangrijk is dus dat een TO niet afgebrand wordt met een hoop onbegrip, op die manier voegt het alleen maar toe aan zich aangevallen voelen (en "eigen schuld-dikke bult"-gevoel) en dat helpt niet mee, want daar verooordelen ze zichzelf vaak al om, waarom zij niet/ niet eerder zijn gevlucht of (voor hun leven) gevochten hebben, maar niks doen, gelaten over zich heen laten komen.

En juist daarom durven ze niet te vertellen aan anderen.



Het is belangrijk dat je dan wel mensen in vertrouwen neemt die empathisch zijn of waarvan je dat kunt verwachten (die je vertrouwt, die hoogstwaarschijnlijk daar fijn op reageren, steunend, helpend, begripvol maar niet meehuilen in de machteloosheid, maar helpen dat om te zetten in aktie: meegaan aangifte/melding doen bij de politie, instanties inschakelen, sterk iemand die afstand heeft tot de bedreigende persoon die de spullen gaat halen of diegene eruit kan zetten en de sloten laat vervangen, en mensen die niet bang zijn die de eerste dagen/weken misschien willen blijven slapen, buren inschakelen, anderen dus inschakelen die de politie bellen bij onraad als je weet dat je zelf "verlamt" op zo'n moment.



Als je zoals TO zwak voelt tegenover hem, is het dus van het hoogste belang om alle hulpmiddelen (andere mensen, professionals, de sterke arm enz juist wél op de hoogte te brengen).

En als het niet voor haarzelf is, dan wel uit een soort verantwoordelijkheidsgevoel om anderen te waarschuwen tegen zo iemand..



Ook bij stalkers is het vaak pas afgelopen als de stalker een nieuwe prooi heeft gevonden en dat is heel fijn voor de voorheen gestalkte, maar als je dit niet openbaar maakt, lopen anderen/volgende argeloze toekomstige partners dus risico's.

Dan ben je zelf weliswaar (eindelijk) uit de gevarenzone, maar blijf je altijd het gevoel houden van angst/zwakte tegenover diegene, omdat je in feite dan nooit bent opgestaan voor jezelf.



Er zit ook een angst achter om niet geloofd te worden: zijn woord tegen het hare.

Daarom is melding/aangifte belangrijk om dat zsm te doen, als wonden en kneuzingen nog zichtbaar zijn (als bewijs), buren nog de dag kunnen herinneren als ze eea gehoord of gezien hebben enz, als ondersteunend bewijs.

En ook omdat als er melding ligt, je 112 kunt bellen en serieus genomen wordt (als je belaagd wordt).

En alleen al omdat het een minder machteloos gevoel geeft als je iéts onderneemt, dus niet geheel willoos je die ander zijn macht laat uitoefenen.



Het kan knap lullig voelen als je zelf niks gedaan hebt om diegene te stoppen en je later hoort van andere slachtoffers, wat misschien te voorkomen was geweest als hij er niet mee weggekomen was.

(sommigen raken onder de indruk van een bezoekje van de politie of te weten dat die op de hoogte is, anderen helaas niet, maar het gevoel dat je dat iig geprobeerd (gemeld) hebt, is al heel wat waard voor jezelf (je eigenwaarde/ waardigheid).

Belangrijk is om de angst niet te laten (blijven) overheersen, dat je dan iig in 2e instantie jezelf niet laat intimideren.

Dat je toch wat van je kracht hebt getoond en je je aan de wurggreep van de angst hebt ontworsteld.

Dat geeft een impuls aan het begin van herstel.



Maar goed, ik heb TO niet meer gehoord, ben benieuwd of eea doordringt en wat haar plannen nu zijn.

TO: neem het heft in eigen hand, svp, zie dit als een enorme eyeopener en verwijt jezelf niks!

Als je leert van eerdere ervaringen zijn foute (inschattingen) niet erg, maar alsnog waardevol.

quote:Suzy65 schreef op 03 januari 2016 @ 13:15:





Toch kan 1 of brengen en dan professionele hulp te zoeken hoe jezelf weer mentaal en (zelfbeschermings/overlevings)mechanisme in werking waarbij je soort van "ontsnapt"





En juist daarom durven ze niet te vertellen aan anderen.



Als je zoals TO zwak voelt tegenover hem, is het dus van het hoogste belang om alle hulpmiddelen (andere mensen, professionals, de sterke arm enz juist wél op de hoogte te brengen).

En als het niet voor haarzelf is, dan wel uit een soort verantwoordelijkheidsgevoel om anderen te waarschuwen tegen zo iemand..



Ook bij stalkers is het vaak pas afgelopen als de stalker een nieuwe prooi heeft gevonden en dat is heel fijn voor de voorheen gestalkte, maar als je dit niet openbaar maakt, lopen anderen/volgende argeloze toekomstige partners dus risico's.

Dan ben je zelf weliswaar (eindelijk) uit de gevarenzone, maar blijf je altijd het gevoel houden van angst/zwakte tegenover diegene, omdat je in feite dan nooit bent opgestaan voor jezelf.





Het kan knap lullig voelen als je zelf niks gedaan hebt om diegene te stoppen en je later hoort van andere slachtoffers, wat misschien te voorkomen was geweest als hij er niet mee weggekomen was.

(sommigen raken onder de indruk van een bezoekje van de politie of te weten dat die op de hoogte is, anderen helaas niet, maar het gevoel dat je dat iig geprobeerd (gemeld) hebt, is al heel wat waard voor jezelf (je eigenwaarde/ waardigheid).

Belangrijk is om de angst niet te laten (blijven) overheersen, dat je dan iig in 2e instantie jezelf niet laat intimideren.



l.





Ik haal er 2 uit:



- altijd tegen anderen vertellen wat er aan de hand is en.idd aangifte/melding doen van strafbaar gedrag (ook al is kans klein dat er iets mee gedaan wordt)



-nieuwe of potentiële slachtoffers inlichten zou ik alleen in overleg met politie en/of hulpverleners doen. De eigen veiligheid staat namelijk voorop en die kan dan ernstig in het geding komen. En hoe lullig ook voor anderen, maar je eerste verantwoordelijkheid is toch de veiligheid van jezelf en je eigen kinderen waarborgen. Het lijkt mij zeer onverstandig om die in gevaar te brengen....

Een beetje narcist blijft binnen de grenzen van de wet hoor.



Ik ben werkelijk nog nooit met 1 vinger aangeraakt.

quote:Knuffelheks schreef op 03 januari 2016 @ 14:05:

Een beetje narcist blijft binnen de grenzen van de wet hoor.



Ik ben werkelijk nog nooit met 1 vinger aangeraakt.Ik ook niet. Maar zoals de OVJ zei: dit is het type dat de grens opzoekt en er een keer overheen gaat. Er zijn meerdere manieren om de wet te overtreden naast fysiek geweld.

Ik bedoel daarmee dat als je niks onderneemt in de zin van aangifte of melding, je toekomstige mensen in die zin niet hebt "gewaarschuwd" dus niet dat je zelf op eigen houtje mensen moet gaan vertellen of roddelen om hem in eoa daglicht te stellen.



Dus idd vooral niet iemand zwart gaan maken in vriendenkringen of nieuwe potentiele relaties oid.

Ik bedoel dus stappen ondernemen om hem er niet zonder enige moeite mee te laten wegkomen, dat ie wéét dat jij dat niet over je kant laat gaan, dus dat er mensen zijn die dit niet pikken en voor zichzelf opkomen als hij (grof) grensoverschrijdend gedrag vertoont.

Dat je niet de boodschap geeft dat er totaal 0 consequenties aan zitten, en hij ongehinderd dit soort gedrag kan voortzetten door mensen maar genoeg te intimideren, te bedreigen en bang te maken.



Natuurlijk staat allereerst je eigen veiligheid (en dat van evt kinderen) voorop!!

Het gaat mij om dat instanties op de hoogte zijn.



Maar al te vaak is dit gedrag bij exen bekend en kan iemand dit eindeloos blijven herhalen als niemand dit openbaar maakt of hem geen haarbreed in de weg legt om het weer bij een volgende te kunnen voortzetten.

Het is wel handig al bij melding iig bij die instanties blijkt dat er meer zijn, vorigen zijn, of dat er bijv al eoa voorwaardelijke straf staat wegens andere delicten.

Zelf sta je sterker maar ook anderen, als eea bekend is, iig bij politie (en/of andere instanties) over dezelfde persoon: het maakt het (indien nodig) iig steeds waarschijnlijker.



Laat ik uit eigen ervaring uit een ver verleden spreken: pas toen ik een bekende in vertrouwen nam over verkrachting, en onafhankelijk van mij ook een andere vrouw en die bekende daarvan op de hoogte was, is het balletje gaan rollen, dat er veel meer gevallen waren.

Voor en na mij.

Door meerdere aangiftes tezamen kwam een beeld/patroon naar voren en is het geen kwestie meer van het ene woord tegenover het andere, zeker niet als er allemaal "steunbewijzen" bijkomen, want dit soort dingen speelt zich doorgaans zonder getuigen af, hooguit buren die iets gezien of gehoord hebben, enz.

Had iedereen voor zich haar mond gehouden, dan was hij nooit gepakt of in no time weer buitengestaan.

Zo iemand kan doorgaan als niemand hem een haarbreed in de weg legt.



Maar ja, eerlijk is eerlijk, doordat het bij wederzijdse bekenden bekend werd, heeft ie die woede daarover afgereageerd op 1 vrouw (2e keer verkracht en mishandeld) en onder druk van haar huisgenoten naar de politie (en arts), opgepakt en kwamen meer vrouwen aangifte doen.

Was het alleen 1 persoon geweest, dan was dat niet voldoende geweest om hem langer vast te houden.



En zo komen allerlei misbruikers er ongehinderd mee weg, als ze maar dreigend en intimiderend genoeg zijn, ook mishandeling, incest en pedofielen, tot er meer zijn die melding maken.

Dat is inherent aan de aard van dit soort dingen, dat het zich buiten het gezichtsveld afspeelt, waar het zelden op heterdaad betrappen is, het ene woord tegenover het andere, en mensen uit angst (voor represailles) en/of schaamte of angst dat ze niet geloofd worden (of zelf "uitgelokt" hebben, wat ze zelf ook vaak geloven) het voor zichzelf houden.



En ja, ooit komt diegene vrij en kan met (nog meer) wraakgevoelens verhaal komen nemen.

Of dat proberen.

Ik heb die verkrachter daarna ook nog een paar keer gesproken en die was, netjes uitgedrukt, not amused.

Toch ben ik blij dat ik niet gezwicht ben voor in 1e instantie zijn dreigementen en dat heeft uiteindelijk respect (van zijn kant) opgeleverd.

Ik zeg niet dat dat bij allerlei verknipte lui zo werkt, maar in mijn geval wel, iig meer dan als ik me door angst had laten leiden.

Hij heeft tegenover mij eea opgebiecht, oa dat eea nooit zijn bedoeling was geweest, maar hij dat niet zelf in de hand had (gehad).

En sommigen leren er in zoverre van, dat die consequentie (gevangenisstraf) ze toch (meer/tijdig) bij hun positieven houdt of soorgelijke situaties uit de weg gaan.



Een vriendin van mij is finaal in elkaar geslagen (bijna niet overleefd, oa op haar hoofd inbeuken, vroegere bokser) en had wel 2x achter haar oren gekrabt als ze geweten had wat ze later wist (van exen).

In die zin houdt angst en eigen veiligheid (en gebrek aan bewijs) + grote druk om het geheim te houden dit soort dingen mede in stand.

Helaas vaak terechte angst, omdat je wéét waar iemand toe in staat is, en er te vaak voorbeelden in de krant staan van exen of stalkers die daadwerkelijk doorslaan, met alle gevolgen van dien.



Als je geen aangifte wil doen, uit angst, doe dan vooral wél melding, dan weten die instanties dat iig wél en tellen 1 bij 1 op.

En zorg dat mensen die je vertrouwt het weten en mede opletten (zoals iig buren, familie).



Blijft moeilijk dat in 1 op 1 gevallen het moeilijk te bewijzen is en in huiselijke kring al helemaal terughoudend wordt gereageerd door politie en justitie, qua vervolging en qua straffen (en terecht ook, dat zomaar beschuldigen kritisch bekeken wordt en blijft!) en dat vrouwen hun aangifte nogal eens introkken in 2e instantie en dezelfde dag weer bij elkaar waren (uit angst of juist weer geloven in dat het/hij/zij veranderd was).



In mijn omgeving 2 mensen (geen mishandeling maar wel ge/misbruik van anderen) elke keer opnieuw een toneelstukje kunnen opvoeren (en hoeveel "pech" dat ze alsmaar onbetrouwbare vrienden en familie op hun pad krijgen) omdat er een soort geheimhoudingseis aan die vriendschappen/omgang is verbonden en mensen allemaal zelf aan zichzelf gaan twijfelen omdat ze niet met elkaar (durven te) praten, en daarmee diegene een hand boven het hoofd houden.

Dat het een patroon van de ander is komt vaak pas aan het licht als het niet meer 1 op 1 blijft, maar (veel) meer mensen dezelfde ervaringen hebben.

Dit komt doordat het vaak heel overtuigende mensen zijn, die heel goed weten waarmee te manipuleren (oa schuldgevoel, schaamte, angst) en die vaak ook vertrouwelijke dingen van jou weten (en wél gemakkelijk kwaadspreken over anderen, of dat er al voldoende voorbeelden aanwezig zijn van het lot van mensen vóór jou, zelfde issues vóór jou, en na jou..



Als je verbale of fysieke mishandeling verzwijgt, weet die ander dat de loyaliteit bij hem/haar ligt en ook hoe jou onder controle te houden, oa emotionele afhankelijkheid en emotionele chantage danwel jou klein en angstig proberen te maken en te houden.

Het zijn vaak geen domme mensen, maar uiterst slim als het gaat om zwakke plekken bij anderen zien (omdat hun focus daarop ligt, ook van zichzelf, maar zeker bij anderen rondspeuren met hun eigen overspannen radar, op zoek naar fouten van anderen).



Dit soort mensen wordt vaak "overgenomen" door hun overheersende/ beschadigde schaduwkant en trekt jou in je eigen schaduwkant (waar jouw eigen negatieve ervaringen, angsten, schaamte, schuldgevoelens enz huizen) en door hun constante spanningen en overspannen amygdala word jij daar dagelijks mee geconfronteerd, ga je door diezelfde ogen kijken vroeg of laat.

Omdat dat het niveau is waarop je met deze personen verbonden bent (of communiceert) en zij niet anders kunnen, dus jij moet je dan als het ware aanpassen aan wat diegene dicteert dat de omgang zal zijn/ hoort te zijn als je met diegene omgaat/ blijft omgaan.

Daar valt niet mee te praten, wordt alles omgedraaid, beschuldigt diegene van wat hij/zij zelf juist doet (of bezighoudt van binnen).

Omdat dat heel overtuigend kan zijn, ondermijnt dat je, als je je gaat aanpassen en diegene gelijk geeft, inbindt, jezelf inhoudt.



Oa in 1e instantie om zijn/haar buitenproportionele reacties te vermijden of te sussen.

En sommigen ook omdat ze geloven dat "wie goed doet, goed ontmoet" en zich vroeg of laat zal terugbetalen in dat die ander "het licht ziet" door jouw onvoorwaardelijke zorgzaamheid.

Dat gebeurt alleen niet, het zet alleen een patroon in werking, waar diegene rechten aan ontleent en blijft ontlenen.

En degene die er zoveel moeite (jarenlang) in heeft gestoken wil eigenlijk niet erkennen dat dat voor niks is geweest, zich niet gaat terugbetalen, eenzijdig was. En het zonde vinden van al die tijd en moeite die er al in is gestoken, denken in succes of falen.

Idd net als een gokautomaat: nog meer geld ingooien, want ooit, ooit moet er iets uitkomen!

Het is vaak een bodemloze put.

Klopt hoor wat je zegt, en dat is ook gebeurd.

Zonder teveel in details te treden, we zijn goed in beeld bij de instanties.

quote:Knuffelheks schreef op 03 januari 2016 @ 14:25:

Klopt hoor wat je zegt, en dat is ook gebeurd.

Zonder teveel in details te treden, we zijn goed in beeld bij de instanties.



Gelukkig.



En in het algemeen: politie heeft een landelijk dekkend ict-systeem. Veel andere instanties niet of agv transities is het een puinhoop. Wat dat betreft is het aan te bevelen om iig altijd naar politie te gaan voor melding/aangifte.

quote:spieker27 schreef op 02 januari 2016 @ 23:38:

iedereen hier kent de loze beloftes, ze klinken zo mooi en even denk je dat alles goed gaat, maar dan gebeurt er weer wat en dan dondert alles weer als een kaartenhuis in elkaar... Elke keer weer! En je kan er omheen draaien, maar dat breekt je op. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar ooit breekt het je op, en geloof me als ik je vertel dat je dan niet wil hebben dat je kindje daar tussen hangt...Hier moet ik gewoon op reageren, dit is zo herkenbaar! Dan was ik echt weer voor 2-3-4 maanden echt gelukkig en dan kon ik me niet voorstellen dat hij echt zo naar en zo kil en zo gemeen had gedaan of ooit weer zou doen. En dan pats, als donder bij heldere hemel was daar weer de blik en zat ik weer in een waanzinnige situatie. Zo angstig en pijnlijk allemaal. Ik heb trouwens ook geprobeerd een kindje met hem te krijgen, maar nu achteraf gezien, gelukkig nooit gekregen.

Suzy: heftig wat je hebt meegemaakt. Hopelijk ben je er wel redelijk goed uitgekomen.