Relaties
alle pijlers
Hoe contact verbreken met ouders
dinsdag 27 december 2011 08:55
De titel zegt al waar dit over gaat. Zolang ik mij kan herinneren heb ik een slechte band met mn moeder. In haar ogen kan ik het nooit goed doen. In mn jongere jaren ging dat vooral om de schoolprestaties en om vriendjes. Toen ik aan het werk ging kregen we ruzie om geld en nu ik wat ouder ben gaat het nog steeds om geld.
In juni van dit jaar vertelde ze mij dat ze geen moeder-dochter relatie met mij voelt en dat ze ervan baalt dat ze al ruim 27 jaar aan het zorgen is voor ons(heb nog 2 jongere broertjes die nog thuis wonen)
Sinds juni van dit jaar heb ik een relatie met een veel oudere man. Mn vader weet hiervan en vind het een hele domme keuze van mij, maar mn moeder weet nog steeds van mn relatie af, want dan zou ze me nooit weer willen zien.
Mn ouders zoeken alleen contact met mij als ze me nodig zijn of als ze geld van mij moeten hebben. Anders nemen ze geen contact met mij op.
Zo heb ik met deze kerstdagen helemaal niets van ze gehoord. Geen telefoontje, geen smsje of een kaartje. Ik voel me gewoon een wees terwijl mijn ouders nog leven.
Ik wil nu mn ouders een brief gaan schrijven over hoe de zaken ervoor staan, maar ik weet eigenlijk niet wat ik er wel en niet in moet zetten.
In juni van dit jaar vertelde ze mij dat ze geen moeder-dochter relatie met mij voelt en dat ze ervan baalt dat ze al ruim 27 jaar aan het zorgen is voor ons(heb nog 2 jongere broertjes die nog thuis wonen)
Sinds juni van dit jaar heb ik een relatie met een veel oudere man. Mn vader weet hiervan en vind het een hele domme keuze van mij, maar mn moeder weet nog steeds van mn relatie af, want dan zou ze me nooit weer willen zien.
Mn ouders zoeken alleen contact met mij als ze me nodig zijn of als ze geld van mij moeten hebben. Anders nemen ze geen contact met mij op.
Zo heb ik met deze kerstdagen helemaal niets van ze gehoord. Geen telefoontje, geen smsje of een kaartje. Ik voel me gewoon een wees terwijl mijn ouders nog leven.
Ik wil nu mn ouders een brief gaan schrijven over hoe de zaken ervoor staan, maar ik weet eigenlijk niet wat ik er wel en niet in moet zetten.
dinsdag 27 december 2011 09:42
Contact verbreken met je familie doe je niet zomaar, maar als je op een gegeven moment op dat punt bent beland dat het allemaal heel erg kwetsend en ook uitzichtloos wordt, kun je dat het beste op een korte en krachtige manier doen.
Zelf heb ik al jaren geen contact meer mijn mijn ouders. Heel lang aangemodderd en toch contact blijven houden, gewoonweg omdat ik het contact niet durfde te verbreken. (schrikbewind etc, te lang verhaal om jouw topic mee te bevuilen)
Op een gegeven moment dreigde ik er zelf aan onderdoor te gaan, had mijn grens bereikt, heb ze bij mij thuis laten komen en ze medegedeeld dat het wat mij betreft over was.
Drama van hier tot ginder, en wie dacht ik wel niet wie ik was, plus een berg verwijten. Ik heb ze niet aangehoord, ben opgestaan en heb netjes de deur voor ze opengehouden. En dat was het.
Nooit meer iets van gehoord, en de dag dat ik al mijn moed had verzameld en ze gezegd heb dat ik geen contact meer wilde, is mijn leven opnieuw begonnen. Achteraf gezien had ik dat veel eerder moeten doen, maar soms hebben dingen tijd nodig.
Succes met alles!
Zelf heb ik al jaren geen contact meer mijn mijn ouders. Heel lang aangemodderd en toch contact blijven houden, gewoonweg omdat ik het contact niet durfde te verbreken. (schrikbewind etc, te lang verhaal om jouw topic mee te bevuilen)
Op een gegeven moment dreigde ik er zelf aan onderdoor te gaan, had mijn grens bereikt, heb ze bij mij thuis laten komen en ze medegedeeld dat het wat mij betreft over was.
Drama van hier tot ginder, en wie dacht ik wel niet wie ik was, plus een berg verwijten. Ik heb ze niet aangehoord, ben opgestaan en heb netjes de deur voor ze opengehouden. En dat was het.
Nooit meer iets van gehoord, en de dag dat ik al mijn moed had verzameld en ze gezegd heb dat ik geen contact meer wilde, is mijn leven opnieuw begonnen. Achteraf gezien had ik dat veel eerder moeten doen, maar soms hebben dingen tijd nodig.
Succes met alles!
dinsdag 27 december 2011 09:42
dinsdag 27 december 2011 09:45
dinsdag 27 december 2011 09:48
quote:nak schreef op 27 december 2011 @ 09:17:
[...]
Je kan ook voor jezelf verwachtingen bijstellen. Niet meer verwachten dat het 'normaal' wordt, want dat wordt het toch niet.
Persoonlijk denk ik dat 'officieel' contact verbreken alleen maar meer lading geeft ipv rust.
Zeker als je in dezelfde woonplaats woont en elkaar nog tegen komt. Wat doe je dan? Hoofd wegdraaien?
TO kan zelf gewoon geen contact meer opnemen, en zelf niet verwachten dat er van de andere kant nog wat komt.
[...]
Je kan ook voor jezelf verwachtingen bijstellen. Niet meer verwachten dat het 'normaal' wordt, want dat wordt het toch niet.
Persoonlijk denk ik dat 'officieel' contact verbreken alleen maar meer lading geeft ipv rust.
Zeker als je in dezelfde woonplaats woont en elkaar nog tegen komt. Wat doe je dan? Hoofd wegdraaien?
TO kan zelf gewoon geen contact meer opnemen, en zelf niet verwachten dat er van de andere kant nog wat komt.
Ik krijg er een punthoofd van!
dinsdag 27 december 2011 09:51
quote:nak schreef op 27 december 2011 @ 09:42:
[...]
Precies, dan is het gewoon zo gelopen. Stuur je een brief dan is het zo officieel en ook lastiger om, eventueel, later de draad weer op te pakken.
Mja, ik was niet eens meer in staat om op te bellen en werd ziek als ik er heen moest of als ik zelfs maar moest bellen. Ze weet nu niet eens meer waar ik woon en dat wil ik ook niet.
Ik heb eerder wel geprobeerd over de redenen te praten maar als iemand niet luistert en mij alleen maar de schuld geeft houdt het wat mij betreft op.
[...]
Precies, dan is het gewoon zo gelopen. Stuur je een brief dan is het zo officieel en ook lastiger om, eventueel, later de draad weer op te pakken.
Mja, ik was niet eens meer in staat om op te bellen en werd ziek als ik er heen moest of als ik zelfs maar moest bellen. Ze weet nu niet eens meer waar ik woon en dat wil ik ook niet.
Ik heb eerder wel geprobeerd over de redenen te praten maar als iemand niet luistert en mij alleen maar de schuld geeft houdt het wat mij betreft op.
dinsdag 27 december 2011 09:55
Heb een periode gehad dat het zwaar minder fijn met mij ging. Slechte beoordeling op het werk, relatie verbroken en ik was gewoon mn zelfvertrouwen kwijt. Gesprekken gehad met maatschappelijk werk en dankzij mn vriend heb ik mn zelfvertrouwen voor een deel terug gekregen. Al geloof ik soms nog niet dat hij mij aantrekkelijk vind en dat ik een goed mens ben.
Als mn moeder in mn huis is heeft ze ook altijd commentaar. Dit moet anders en ik moet meer aan mn tuin doen en ik moet dit...
Ik weet dat het niet meer anders gaat worden met mij en mn ouders. Het is sowieso niet zo'n goede opmerking voor je zelfvertrouwen als je te horen krijgt dat je ongewenst bent...
En tuurlijk ben ik verdrietig dat de zaken er zo voorstaan.
Als mn moeder in mn huis is heeft ze ook altijd commentaar. Dit moet anders en ik moet meer aan mn tuin doen en ik moet dit...
Ik weet dat het niet meer anders gaat worden met mij en mn ouders. Het is sowieso niet zo'n goede opmerking voor je zelfvertrouwen als je te horen krijgt dat je ongewenst bent...
En tuurlijk ben ik verdrietig dat de zaken er zo voorstaan.
dinsdag 27 december 2011 10:00
Weet je, veel ouders van die generatie zijn zo. Meer van het corrigerend opvoeden en niks melden als iets goed gaat.
Zo ook jouw moeder. Ze heeft waarschijnlijk half niet door hoe kwetstend ze op jou overkomt. Weet zélf ook niet hoe het anders moet/kan.
Misschien laat jij je toch nog veel sturen door hen.
Wees duidelijk: mijn huis, mijn manier! Laat ze merken dat je zelf je beslissingen neemt.
Ouders vinden het vaker lastig wanneer kinderen hun eigen weg gaan en andere beslissingen maken dan ze zelf hadden genomen.
Jouw ouders wensen jou hún leven, omdat ze denken dat dat goed is. Dat jij andere keuzes maakt, begrijpen ze niet en ze moeten eerst ervaren dat het dan dus óók wel goed komt.
Zo ook jouw moeder. Ze heeft waarschijnlijk half niet door hoe kwetstend ze op jou overkomt. Weet zélf ook niet hoe het anders moet/kan.
Misschien laat jij je toch nog veel sturen door hen.
Wees duidelijk: mijn huis, mijn manier! Laat ze merken dat je zelf je beslissingen neemt.
Ouders vinden het vaker lastig wanneer kinderen hun eigen weg gaan en andere beslissingen maken dan ze zelf hadden genomen.
Jouw ouders wensen jou hún leven, omdat ze denken dat dat goed is. Dat jij andere keuzes maakt, begrijpen ze niet en ze moeten eerst ervaren dat het dan dus óók wel goed komt.
dinsdag 27 december 2011 10:15
Vind niet iedereen die het contact met zijn ouders verbreekt het niet jammer dat er geen goede band is?
Ik denk dat het voor dit soort verhalen juist ontzettend typerend is dat een verhaal vol staat van teleurstelling, verdriet en verwachtingen die niet worden waargemaakt.
@ TO: je wil je ouders graag een brief schrijven, ik zou dat dan ook gewoon doen. Maar ik zou er niet inzetten dat je het contact wil verbreken. Wel zou ik er al jouw gevoelens inzetten, probeer dat zonder al te veel ' jij dit, jij dat' te doen, maar vooral hoe jij je voelt en dat je graag een betere band zou willen hebben en evt. hoe jij deze betere band zou willen zien; wat verwacht je dan van je ouders?
Het kan dan eigenlijk 2 kanten opgaan; het contact wordt verbroken doordat je ouders niet reageren of er komt een grote ruzie. Een grote ruzie hoeft niet altijd slecht te zijn, misschien wordt alles dan wel op tafel gegooid en kunnen jullie vanuit daar nieuwe stappen zetten.
(een 3e optie is natuurlijk ook nog, dat ze ontzettend lief reageren en inzien wat er al die tijd verkeerd is gegaan, maar ik acht die kans vrij klein)
Of er wordt na de ruzie helemaal geen contact meer opgenomen met elkaar. Maar dan heb jij het wel een laatste eerlijke kans gegeven en ben je ook je ei een beetje kwijt.
Ik denk dat het voor dit soort verhalen juist ontzettend typerend is dat een verhaal vol staat van teleurstelling, verdriet en verwachtingen die niet worden waargemaakt.
@ TO: je wil je ouders graag een brief schrijven, ik zou dat dan ook gewoon doen. Maar ik zou er niet inzetten dat je het contact wil verbreken. Wel zou ik er al jouw gevoelens inzetten, probeer dat zonder al te veel ' jij dit, jij dat' te doen, maar vooral hoe jij je voelt en dat je graag een betere band zou willen hebben en evt. hoe jij deze betere band zou willen zien; wat verwacht je dan van je ouders?
Het kan dan eigenlijk 2 kanten opgaan; het contact wordt verbroken doordat je ouders niet reageren of er komt een grote ruzie. Een grote ruzie hoeft niet altijd slecht te zijn, misschien wordt alles dan wel op tafel gegooid en kunnen jullie vanuit daar nieuwe stappen zetten.
(een 3e optie is natuurlijk ook nog, dat ze ontzettend lief reageren en inzien wat er al die tijd verkeerd is gegaan, maar ik acht die kans vrij klein)
Of er wordt na de ruzie helemaal geen contact meer opgenomen met elkaar. Maar dan heb jij het wel een laatste eerlijke kans gegeven en ben je ook je ei een beetje kwijt.
dinsdag 27 december 2011 10:18
Och Sanne, wat vervelend! Het definitief beeindigen van het contact met je familie lijkt mij heel ingrijpend, maar ik kan me ook voorstellen dat het rust kan geven.
Een brief ofzo moet wel heel goed in elkaar zitten wil hij precies uitdrukken wat je bedoeld. Interpretatiefouten zijn zo gemaakt.
Ieder je eigen weg gaan komt misschien het dichtst in de buurt? Dat laat ook genoeg open mocht je je ooit anders gaan voelen?
Een brief ofzo moet wel heel goed in elkaar zitten wil hij precies uitdrukken wat je bedoeld. Interpretatiefouten zijn zo gemaakt.
Ieder je eigen weg gaan komt misschien het dichtst in de buurt? Dat laat ook genoeg open mocht je je ooit anders gaan voelen?
dinsdag 27 december 2011 10:40
quote:nak schreef op 27 december 2011 @ 09:40:
Dat je zelf er niet bij nadacht dat je de verzekering en wegenbelasting terug moest betalen vind ik wel een beetje naief van je, eerlijk gezegd. Ik vind het niet meer dan normaal.
Als het nooit echt duidelijke is gezegd door de ouders, dan is het niet zo gek dat het kind het niet weet...........toch?!
Ik merk sowieso dat de communicatie tussen ouders en to heel slecht is: moeders 'kraamt' maar wat uit ('geen moeder-dochter relatie), dochter voelt hierbij ook van alles, etc.
TO mss eens in therapie met je moeder? Mocht het daarna nog steeds spaak lopen, dan kun je altijd nog het contact verbreken.
Dat je zelf er niet bij nadacht dat je de verzekering en wegenbelasting terug moest betalen vind ik wel een beetje naief van je, eerlijk gezegd. Ik vind het niet meer dan normaal.
Als het nooit echt duidelijke is gezegd door de ouders, dan is het niet zo gek dat het kind het niet weet...........toch?!
Ik merk sowieso dat de communicatie tussen ouders en to heel slecht is: moeders 'kraamt' maar wat uit ('geen moeder-dochter relatie), dochter voelt hierbij ook van alles, etc.
TO mss eens in therapie met je moeder? Mocht het daarna nog steeds spaak lopen, dan kun je altijd nog het contact verbreken.
dinsdag 27 december 2011 10:54
Wat zal jij je hier rot onder gevoeld hebben zeg... Ik weet precies hoe je je voelt.
Ik heb het contact met mijn ouders ook verbroken. Er is iets ergs gebeurd, en toen ik dat na dwang opgebiechte (ze merkte dat er iets was) kreeg ik een stomp in mn gezicht en was ik direct het zware schaap van de familie, hoe durfde ik zoiets te zeggen. Het ging om mijn stiefbroer, en dat was in hun ogen zo'n schatje, nee die doet zoiets niet. Maar LovelyComplex wel, dat is toch al zo'n afgeschreven kind, net als dat achterlijke broertje van dr. (werd gewoon door mijn eigen familie gezegd)
Ik ben weggegaan, op mijn 14de, kamertraning gaan doen.tot me 20ste drama met ze gehad. er was wel contact, maar alleen als ze wat te zeiken hadden. ze hadden inzicht op mijn geld, en op mijn 18de, werd er even voor mij bepaald dat ik geen schoenen mocht halen voor mezelf.grootste drama gehad toen ik hun die toestemming ontzegde. Nadat ik weer een slet en een hoer was, nadat ik met een homovriend op zijn verjaardag aan de zuip was gegaan, en we foto's gingen maken waarmee we elkaar met een dildo sloegen(fout ik weet het) was ik het helemaal zat. Ik was nog steeds niet vrij.
Ik heb anderhalf jaar geleden het contact verbroken. Kreeg nog heel vies te horen. Dat leuke kleine zusje van je, zie je dus nooit meer. En dingen zoals, heerlijk we zijn van je verlost! met je leugens. Terwijl hun jeugdzorg, mijn familie, school, iedereen voorlogen. ze hebben de 3 oudste het huis uitgetrapt. incl haar eigen zoon. en zijn letterlijk een nieuw gezin begonnen. hebben weer 3 kids
Ik was er kapot van. Maar je leert er mee omgaan. Ik heb het gewoon laten verwateren. Als ze weer begonnen, gewoon genegeerd, net zo lang tot het stil was. Ik weet nog wel, vorig jaar kerst, hele familie in rep en roer, LovelyComplex hoort er bij, met kerst hoor je niet alleen te zijn enz enz. Dit jaar, stilte, ik heb van niemand wat gehoord. Het voelt vergeten, maar ook als bevrijding en opluchting. Want ik weet dat ik nu veder kan met mijn leven, en die heeft een heel goed vooruitzicht.
Hoe moeilijk het ook is, het is uiteindelijk wel het beste voor iedereen.
Ik wens je er ontzettend veel succes mee!
Ik heb het contact met mijn ouders ook verbroken. Er is iets ergs gebeurd, en toen ik dat na dwang opgebiechte (ze merkte dat er iets was) kreeg ik een stomp in mn gezicht en was ik direct het zware schaap van de familie, hoe durfde ik zoiets te zeggen. Het ging om mijn stiefbroer, en dat was in hun ogen zo'n schatje, nee die doet zoiets niet. Maar LovelyComplex wel, dat is toch al zo'n afgeschreven kind, net als dat achterlijke broertje van dr. (werd gewoon door mijn eigen familie gezegd)
Ik ben weggegaan, op mijn 14de, kamertraning gaan doen.tot me 20ste drama met ze gehad. er was wel contact, maar alleen als ze wat te zeiken hadden. ze hadden inzicht op mijn geld, en op mijn 18de, werd er even voor mij bepaald dat ik geen schoenen mocht halen voor mezelf.grootste drama gehad toen ik hun die toestemming ontzegde. Nadat ik weer een slet en een hoer was, nadat ik met een homovriend op zijn verjaardag aan de zuip was gegaan, en we foto's gingen maken waarmee we elkaar met een dildo sloegen(fout ik weet het) was ik het helemaal zat. Ik was nog steeds niet vrij.
Ik heb anderhalf jaar geleden het contact verbroken. Kreeg nog heel vies te horen. Dat leuke kleine zusje van je, zie je dus nooit meer. En dingen zoals, heerlijk we zijn van je verlost! met je leugens. Terwijl hun jeugdzorg, mijn familie, school, iedereen voorlogen. ze hebben de 3 oudste het huis uitgetrapt. incl haar eigen zoon. en zijn letterlijk een nieuw gezin begonnen. hebben weer 3 kids
Ik was er kapot van. Maar je leert er mee omgaan. Ik heb het gewoon laten verwateren. Als ze weer begonnen, gewoon genegeerd, net zo lang tot het stil was. Ik weet nog wel, vorig jaar kerst, hele familie in rep en roer, LovelyComplex hoort er bij, met kerst hoor je niet alleen te zijn enz enz. Dit jaar, stilte, ik heb van niemand wat gehoord. Het voelt vergeten, maar ook als bevrijding en opluchting. Want ik weet dat ik nu veder kan met mijn leven, en die heeft een heel goed vooruitzicht.
Hoe moeilijk het ook is, het is uiteindelijk wel het beste voor iedereen.
Ik wens je er ontzettend veel succes mee!
dinsdag 27 december 2011 12:26
quote:Missprincesa schreef op 27 december 2011 @ 10:15:
Vind niet iedereen die het contact met zijn ouders verbreekt het niet jammer dat er geen goede band is?Ja, héél jammer, maar vooral pijnlijk. Want als kind geef je jezelf van alles de schuld en denk je dat jij gek bent. En zelfs als volwassene met inzicht is het zo moeilijk om niet nog steeds alles bij jezelf te leggen, maar de zaken helder te blijven zien. Hier contact met moeder verbroken sinds ongeveer vier jaar en het is een opluchting, maar ook nog steeds pijnlijk. Natuurlijk zou ik niets liever willen dat er een goede band zou zijn, en het is confronterend en pijnlijk dat dat er nooit was, en ook nooit gaat komen want het zit er gewoon niet in. Maar stiekem is er toch nog altijd iets van hoop dat zij 'het licht gaat zien'..
Sanne, sterkte met alles.
Vind niet iedereen die het contact met zijn ouders verbreekt het niet jammer dat er geen goede band is?Ja, héél jammer, maar vooral pijnlijk. Want als kind geef je jezelf van alles de schuld en denk je dat jij gek bent. En zelfs als volwassene met inzicht is het zo moeilijk om niet nog steeds alles bij jezelf te leggen, maar de zaken helder te blijven zien. Hier contact met moeder verbroken sinds ongeveer vier jaar en het is een opluchting, maar ook nog steeds pijnlijk. Natuurlijk zou ik niets liever willen dat er een goede band zou zijn, en het is confronterend en pijnlijk dat dat er nooit was, en ook nooit gaat komen want het zit er gewoon niet in. Maar stiekem is er toch nog altijd iets van hoop dat zij 'het licht gaat zien'..
Sanne, sterkte met alles.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 27 december 2011 13:10
Beste Sanne, je hebt een probleem waar je niet alleen mee staat. Uit de reacties merk je al dat veel mensen dit soort problemen hebben. Meestal wordt er openlijk niet gauw over gepraat want het is nu eenmaal not done om iets rottigs over je moeder te zeggen. Toch... als je de leeftijd van 27 jaar hebt bereikt, ben je volwassen en moet je kritisch durven kijken naar je eigen aandeel in de problemen. Meestal komt het omdat er van beide kanten verkeerde verwachtingen bestaan. Jij hoopt en verlangt iets van je moeder en anderszijds heeft/had jouw moeder kennelijk ook bepaalde verwachtingen van jou die je niet waar kon maken. Jij zult die verwachtingen nóóit waar kunnen maken en je moeder zal ook niet veranderen. Ze is zoals ze is en dat moet je leren accepteren.
Je kunt het advies opvolgen wat hier gegeven wordt om een brief te schrijven en daarin aan te geven wat jouw gevoelens zijn maar zelfs als je het doet zonder jouw moeder verwijten te maken en netjes blijft, moet je er geen hoge verwachtingen van hebben. De kans is héél groot dat je je moeder er alleen nog bozer en teleurgestelder mee maakt en er nog meer ruzie van komt. Met als gevolg dat jij ook weer meer frustraties hebt. Kortom wéér verkeerde verwachtingen van beide kanten!
Mijn advies is om professionele hulp te zoeken voordat je een brief schrijft want dit is een vreselijk complex probleem. Je ouders confronteren met jouw gevoelens zou ik alleen doen onder begeleiding van iemand diet dat in goede banen kan leiden.
Zelfs als je er toe overgaat om het contact te verbreken, heb je hulp nodig om te leren accepteren dat het is zoals het is. Bovendien kan een professional jou persoonlijk beter leren kennen en achterhalen wat jouw eigen aandeel in de problemen is. Zo iemand kan beter beoordelen of verbreken van contact de beste oplossing is of dat je het wellicht op een andere manier aan moet pakken. Tegelijkertijd kun je de problemen gaan aanpakken die je ervaart in je eigen leven en het gevolg kunnen zijn van je opvoeding en de slechte relatie met je ouders.
Ik wens je sterkte en veel wijsheid.
Je kunt het advies opvolgen wat hier gegeven wordt om een brief te schrijven en daarin aan te geven wat jouw gevoelens zijn maar zelfs als je het doet zonder jouw moeder verwijten te maken en netjes blijft, moet je er geen hoge verwachtingen van hebben. De kans is héél groot dat je je moeder er alleen nog bozer en teleurgestelder mee maakt en er nog meer ruzie van komt. Met als gevolg dat jij ook weer meer frustraties hebt. Kortom wéér verkeerde verwachtingen van beide kanten!
Mijn advies is om professionele hulp te zoeken voordat je een brief schrijft want dit is een vreselijk complex probleem. Je ouders confronteren met jouw gevoelens zou ik alleen doen onder begeleiding van iemand diet dat in goede banen kan leiden.
Zelfs als je er toe overgaat om het contact te verbreken, heb je hulp nodig om te leren accepteren dat het is zoals het is. Bovendien kan een professional jou persoonlijk beter leren kennen en achterhalen wat jouw eigen aandeel in de problemen is. Zo iemand kan beter beoordelen of verbreken van contact de beste oplossing is of dat je het wellicht op een andere manier aan moet pakken. Tegelijkertijd kun je de problemen gaan aanpakken die je ervaart in je eigen leven en het gevolg kunnen zijn van je opvoeding en de slechte relatie met je ouders.
Ik wens je sterkte en veel wijsheid.
dinsdag 27 december 2011 13:30
Voor al degenen die worstelen met het bovenstaande probleem kan ik de volgende boeken aanraden. Niet omdat ik denk dat door het lezen van een boek het probleem opgelost wordt maar wel om een beter inzicht te krijgen. Hopelijk wordt dan duidelijk wat je eigen aandeel is in de problemen en dat je er bewust van wordt dat verandering van de situatie alleen uit jezelf kan komen. Professionele hulp is daarbij vrijwel altijd nodig.
"Moeders zijn geen heiligen" van Louis Schützenhöfer
Beschrijving
We zijn opgegroeid met de verplichting om respect voor onze ouders te hebben. Jij hebt immers 'de oorlog niet meegemaakt' en ze hebben 'alles altijd voor je eigen bestwil gedaan'. En in therapieland zijn we verplicht om ze te vergeven, liefde te 'sturen' of om altaartjes voor ze op te richten. Als je eindelijk zover bent dat je het altaartje met liefde op hun hoofd stuk zou slaan, is dit een boek voor jou. Het kan namelijk ook anders. Leer op een mooie, humorvolle manier los te komen van destructieve en beperkende banden met je ouders en een band op basis van rust, vrede en gelijkwaardigheid met ze te ontwikkelen. Dat is helemaal niet zo moeilijk als bet lijkt: door je negatieve gevoelens onder de loep te nemen, kun je al snel komen tot acceptatie van jezelf, je leven en uiteindelijk ook van je opvoeding. Daarnaast leer je beter begrijpen waarom ouders doen wat ze doen en boe lastig het kan zijn om daarop terug te komen. Daar kun jij ze echter heel goed bij helpen, en het is prachtig om te zien hoeveel ouders daartoe bereid blijken te zijn. Een helder boek, ontdaan van onnodig vakjargon en gebaseerd op onderzoeken naar de relatie tussen ouders en kinderen van alle leeftijden. Doorspekt met herkenbare voorbeelden en een aantal eenvoudig uit te voeren, resultaatgevende oefeningen, is het een boek dat voor ieder kind en iedere ouder van veel waarde kan zijn.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Mensen die (ernstige) psychosociale problematiek ervaren, zoals gebrek aan zelfvertrouwen, wijzen vaak naar hun ouders als oorzaak. De auteur gaat ervanuit dat dit het zoeken naar oplossingen in de weg staat. Je kunt je ouders niet verantwoordelijk stellen voor jouw levensgeluk. Daarom moeten oplossingen gezocht worden in het hier en nu. Ook andere mechanismen die probleemoplossing in de weg staan, krijgen ruime aandacht, zoals weerstand en schuldgevoelens. De laatste twee hoofdstukken gaan over 'het gesprek' en mishandelde kinderen. Voorbeelden verlevendigen de tekst. Het boek, het vijfde van deze auteur, pretendeert de ouder-kind-relatie te behandelen, maar gebruikt daarbij te veel algemene psychologie.
(Biblion recensie, A. Jong)
Recensie
door Angelus
--------------------------------------------------------------------------------
Dit boek inspireert ons denkcentrum en het geeft ons mogelijkerwijs inzicht over onze geaardheid, onze jeugdtrauma'€™s en ons huidige standpunt tegenover het leven in het algemeen. Zelfs als je er niet de nodige inspiratie uit put, laat het je duidelijk inzien hoe onze ouders ons huidige zijn hebben beïnvloed, en in dit boek wordt het accent vooral gelegd om de verschillende type moeders. Dankzij dit inzicht is de lijdende mens misschien in staat zichzelf te herscheppen, alles in een nieuw kader te plaatsen, het verleden in een ander daglicht te stellen - want, niemand hoeft zich blijvend te laten beïnvloeden als hij of zij dit vanaf vandaag niet meer toelaat. De kunst bestaat er dus uit om die kruiwagen in het verleden te laten staan, niet meer gebukt te gaan onder de opgelopen jeugdtrauma'€™s en als een volwassene de toekomst tegemoet te gaan zoals hij of zij die voor zichzelf heeft bepaald. Een echt interessant en confronterend boek.
Recensie door Caroline Andries
Moeders houden van hun kinderen. Dat lezen we in elk tijdschrift en horen we in alle reclameblokken. En het gaat ook voor veel moeders op. Toch gaat meer dan 40 procent van alle kinderen - ongeacht hoe oud ze zijn - gebukt onder de verhouding met hun moeder. Dat heeft ingrijpende gevolgen voor relaties, werk en hoe ze zelf als ouder zijn. Maar de mythe van het moederschap - het sociaal bepaalde beeld van de liefhebbende moeder - maakt het lastig voor deze kinderen om dit probleem onder ogen te zien en aan te pakken.
Op basis van vijftig diepte-interviews met zonen en dochters in de leeftijd van 18 tot 84 komt psycholoog Louis Schützenhöfer tot vier types 'problematische' moeders: de heerszuchtige moeder, de passief-agressieve moeder, de narcistische moeder en de liefdeloze moeder. Toch is 'Moeders zijn geen heiligen' géén antimoederboek. Het is een boek voor dochters en zonen, om te begrijpen waarom de ouder-kindrelatie zo moeilijk kan zijn en hoe je die kunt verbeteren.
Dit boek heeft me vastgehouden van het begin tot het einde. De auteur heeft een groot inlevingsvermogen met de geïnterviewde personen. Hij haalt goede voorbeelden aan van moeder-kind relaties die hij zeer sterk beschrijft.
Zo maakt hij het mogelijk de geïnterviewde te begrijpen en met hem of haar mee te voelen, waardoor je eventueel je eigen situatie in zou kunnen herkennen.
Het boek is vooral geschreven voor mensen die erachter willen komen wie ze echt zijn door hun moeder beter in beeld te krijgen, om de relaties met hun moeder te verwerken, wanneer ze van hun gevoelens van agressie en onmacht of schuldgevoel af willen, als ze hun moeder beter willen begrijpen of als ze van zichzelf meer willen houden.
Het boek leest ontzettend goed en is zeker aan te raden als je zelf een moeilijke relatie hebt met je moeder. Je krijgt meer inzicht waarom het zo is en wat je er aan kan doen.
Het boek "Je ouders op je schouders" van Ed Nissink
Beschrijving
We zijn opgegroeid met de verplichting om respect voor onze ouders te hebben. Jij hebt immers 'de oorlog niet meegemaakt' en ze hebben 'alles altijd voor je eigen bestwil gedaan'. En in therapieland zijn we verplicht om ze te vergeven, liefde te 'sturen' of om altaartjes voor ze op te richten. Als je eindelijk zover bent dat je het altaartje met liefde op hun hoofd stuk zou slaan, is dit een boek voor jou. Het kan namelijk ook anders. Leer op een mooie, humorvolle manier los te komen van destructieve en beperkende banden met je ouders en een band op basis van rust, vrede en gelijkwaardigheid met ze te ontwikkelen. Dat is helemaal niet zo moeilijk als bet lijkt: door je negatieve gevoelens onder de loep te nemen, kun je al snel komen tot acceptatie van jezelf, je leven en uiteindelijk ook van je opvoeding. Daarnaast leer je beter begrijpen waarom ouders doen wat ze doen en boe lastig het kan zijn om daarop terug te komen. Daar kun jij ze echter heel goed bij helpen, en het is prachtig om te zien hoeveel ouders daartoe bereid blijken te zijn. Een helder boek, ontdaan van onnodig vakjargon en gebaseerd op onderzoeken naar de relatie tussen ouders en kinderen van alle leeftijden. Doorspekt met herkenbare voorbeelden en een aantal eenvoudig uit te voeren, resultaatgevende oefeningen, is het een boek dat voor ieder kind en iedere ouder van veel waarde kan zijn.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Mensen die (ernstige) psychosociale problematiek ervaren, zoals gebrek aan zelfvertrouwen, wijzen vaak naar hun ouders als oorzaak. De auteur gaat ervanuit dat dit het zoeken naar oplossingen in de weg staat. Je kunt je ouders niet verantwoordelijk stellen voor jouw levensgeluk. Daarom moeten oplossingen gezocht worden in het hier en nu. Ook andere mechanismen die probleemoplossing in de weg staan, krijgen ruime aandacht, zoals weerstand en schuldgevoelens. De laatste twee hoofdstukken gaan over 'het gesprek' en mishandelde kinderen. Voorbeelden verlevendigen de tekst. Het boek, het vijfde van deze auteur, pretendeert de ouder-kind-relatie te behandelen, maar gebruikt daarbij te veel algemene psychologie.
(Biblion recensie, A. Jong)
"Moeders zijn geen heiligen" van Louis Schützenhöfer
Beschrijving
We zijn opgegroeid met de verplichting om respect voor onze ouders te hebben. Jij hebt immers 'de oorlog niet meegemaakt' en ze hebben 'alles altijd voor je eigen bestwil gedaan'. En in therapieland zijn we verplicht om ze te vergeven, liefde te 'sturen' of om altaartjes voor ze op te richten. Als je eindelijk zover bent dat je het altaartje met liefde op hun hoofd stuk zou slaan, is dit een boek voor jou. Het kan namelijk ook anders. Leer op een mooie, humorvolle manier los te komen van destructieve en beperkende banden met je ouders en een band op basis van rust, vrede en gelijkwaardigheid met ze te ontwikkelen. Dat is helemaal niet zo moeilijk als bet lijkt: door je negatieve gevoelens onder de loep te nemen, kun je al snel komen tot acceptatie van jezelf, je leven en uiteindelijk ook van je opvoeding. Daarnaast leer je beter begrijpen waarom ouders doen wat ze doen en boe lastig het kan zijn om daarop terug te komen. Daar kun jij ze echter heel goed bij helpen, en het is prachtig om te zien hoeveel ouders daartoe bereid blijken te zijn. Een helder boek, ontdaan van onnodig vakjargon en gebaseerd op onderzoeken naar de relatie tussen ouders en kinderen van alle leeftijden. Doorspekt met herkenbare voorbeelden en een aantal eenvoudig uit te voeren, resultaatgevende oefeningen, is het een boek dat voor ieder kind en iedere ouder van veel waarde kan zijn.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Mensen die (ernstige) psychosociale problematiek ervaren, zoals gebrek aan zelfvertrouwen, wijzen vaak naar hun ouders als oorzaak. De auteur gaat ervanuit dat dit het zoeken naar oplossingen in de weg staat. Je kunt je ouders niet verantwoordelijk stellen voor jouw levensgeluk. Daarom moeten oplossingen gezocht worden in het hier en nu. Ook andere mechanismen die probleemoplossing in de weg staan, krijgen ruime aandacht, zoals weerstand en schuldgevoelens. De laatste twee hoofdstukken gaan over 'het gesprek' en mishandelde kinderen. Voorbeelden verlevendigen de tekst. Het boek, het vijfde van deze auteur, pretendeert de ouder-kind-relatie te behandelen, maar gebruikt daarbij te veel algemene psychologie.
(Biblion recensie, A. Jong)
Recensie
door Angelus
--------------------------------------------------------------------------------
Dit boek inspireert ons denkcentrum en het geeft ons mogelijkerwijs inzicht over onze geaardheid, onze jeugdtrauma'€™s en ons huidige standpunt tegenover het leven in het algemeen. Zelfs als je er niet de nodige inspiratie uit put, laat het je duidelijk inzien hoe onze ouders ons huidige zijn hebben beïnvloed, en in dit boek wordt het accent vooral gelegd om de verschillende type moeders. Dankzij dit inzicht is de lijdende mens misschien in staat zichzelf te herscheppen, alles in een nieuw kader te plaatsen, het verleden in een ander daglicht te stellen - want, niemand hoeft zich blijvend te laten beïnvloeden als hij of zij dit vanaf vandaag niet meer toelaat. De kunst bestaat er dus uit om die kruiwagen in het verleden te laten staan, niet meer gebukt te gaan onder de opgelopen jeugdtrauma'€™s en als een volwassene de toekomst tegemoet te gaan zoals hij of zij die voor zichzelf heeft bepaald. Een echt interessant en confronterend boek.
Recensie door Caroline Andries
Moeders houden van hun kinderen. Dat lezen we in elk tijdschrift en horen we in alle reclameblokken. En het gaat ook voor veel moeders op. Toch gaat meer dan 40 procent van alle kinderen - ongeacht hoe oud ze zijn - gebukt onder de verhouding met hun moeder. Dat heeft ingrijpende gevolgen voor relaties, werk en hoe ze zelf als ouder zijn. Maar de mythe van het moederschap - het sociaal bepaalde beeld van de liefhebbende moeder - maakt het lastig voor deze kinderen om dit probleem onder ogen te zien en aan te pakken.
Op basis van vijftig diepte-interviews met zonen en dochters in de leeftijd van 18 tot 84 komt psycholoog Louis Schützenhöfer tot vier types 'problematische' moeders: de heerszuchtige moeder, de passief-agressieve moeder, de narcistische moeder en de liefdeloze moeder. Toch is 'Moeders zijn geen heiligen' géén antimoederboek. Het is een boek voor dochters en zonen, om te begrijpen waarom de ouder-kindrelatie zo moeilijk kan zijn en hoe je die kunt verbeteren.
Dit boek heeft me vastgehouden van het begin tot het einde. De auteur heeft een groot inlevingsvermogen met de geïnterviewde personen. Hij haalt goede voorbeelden aan van moeder-kind relaties die hij zeer sterk beschrijft.
Zo maakt hij het mogelijk de geïnterviewde te begrijpen en met hem of haar mee te voelen, waardoor je eventueel je eigen situatie in zou kunnen herkennen.
Het boek is vooral geschreven voor mensen die erachter willen komen wie ze echt zijn door hun moeder beter in beeld te krijgen, om de relaties met hun moeder te verwerken, wanneer ze van hun gevoelens van agressie en onmacht of schuldgevoel af willen, als ze hun moeder beter willen begrijpen of als ze van zichzelf meer willen houden.
Het boek leest ontzettend goed en is zeker aan te raden als je zelf een moeilijke relatie hebt met je moeder. Je krijgt meer inzicht waarom het zo is en wat je er aan kan doen.
Het boek "Je ouders op je schouders" van Ed Nissink
Beschrijving
We zijn opgegroeid met de verplichting om respect voor onze ouders te hebben. Jij hebt immers 'de oorlog niet meegemaakt' en ze hebben 'alles altijd voor je eigen bestwil gedaan'. En in therapieland zijn we verplicht om ze te vergeven, liefde te 'sturen' of om altaartjes voor ze op te richten. Als je eindelijk zover bent dat je het altaartje met liefde op hun hoofd stuk zou slaan, is dit een boek voor jou. Het kan namelijk ook anders. Leer op een mooie, humorvolle manier los te komen van destructieve en beperkende banden met je ouders en een band op basis van rust, vrede en gelijkwaardigheid met ze te ontwikkelen. Dat is helemaal niet zo moeilijk als bet lijkt: door je negatieve gevoelens onder de loep te nemen, kun je al snel komen tot acceptatie van jezelf, je leven en uiteindelijk ook van je opvoeding. Daarnaast leer je beter begrijpen waarom ouders doen wat ze doen en boe lastig het kan zijn om daarop terug te komen. Daar kun jij ze echter heel goed bij helpen, en het is prachtig om te zien hoeveel ouders daartoe bereid blijken te zijn. Een helder boek, ontdaan van onnodig vakjargon en gebaseerd op onderzoeken naar de relatie tussen ouders en kinderen van alle leeftijden. Doorspekt met herkenbare voorbeelden en een aantal eenvoudig uit te voeren, resultaatgevende oefeningen, is het een boek dat voor ieder kind en iedere ouder van veel waarde kan zijn.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Mensen die (ernstige) psychosociale problematiek ervaren, zoals gebrek aan zelfvertrouwen, wijzen vaak naar hun ouders als oorzaak. De auteur gaat ervanuit dat dit het zoeken naar oplossingen in de weg staat. Je kunt je ouders niet verantwoordelijk stellen voor jouw levensgeluk. Daarom moeten oplossingen gezocht worden in het hier en nu. Ook andere mechanismen die probleemoplossing in de weg staan, krijgen ruime aandacht, zoals weerstand en schuldgevoelens. De laatste twee hoofdstukken gaan over 'het gesprek' en mishandelde kinderen. Voorbeelden verlevendigen de tekst. Het boek, het vijfde van deze auteur, pretendeert de ouder-kind-relatie te behandelen, maar gebruikt daarbij te veel algemene psychologie.
(Biblion recensie, A. Jong)
dinsdag 27 december 2011 13:50
quote:nak schreef op 27 december 2011 @ 10:00:
Weet je, veel ouders van die generatie zijn zo. Meer van het corrigerend opvoeden en niks melden als iets goed gaat.
Flauwekul, dat het aan de generatie zou liggen. Daarmee doe je een heleboel fantastische ouders van oudere generaties tekort.
TO heeft de pech een ouderstel te hebben dat zo te lezen liever geen kinderen had gehad. En dat duidelijk laten blijken.
Weet je, veel ouders van die generatie zijn zo. Meer van het corrigerend opvoeden en niks melden als iets goed gaat.
Flauwekul, dat het aan de generatie zou liggen. Daarmee doe je een heleboel fantastische ouders van oudere generaties tekort.
TO heeft de pech een ouderstel te hebben dat zo te lezen liever geen kinderen had gehad. En dat duidelijk laten blijken.
dinsdag 27 december 2011 14:57
Ik ben blij dat ik mn verhaal hier bij jullie kwijt kan. Ik krijg nu wel allerlei inzichten in mn situatie.
Ik heb een paar maanden geleden al wel professionele hulp gehad en diegene was ervan overtuigd dat het contact verbreken de beste optie is. Maar het is idd een taboe vooral als je in je directe omgeving mensen hebt die door die rotziekte hun vader of moeder nu moeten missen.
Ik snap niet waar het zo mis is gegaan. Mn ouders hebben zelf geen contact meer met hun broers en zussen. Hebben ze geen enkele behoefte aan.
Sinds mn vriend in mn leven is gekomen heb ik juist weer contact met 2 tantes en met mn oma die ik 7 jaar niet had gesproken of gezien.
Ik heb een paar maanden geleden al wel professionele hulp gehad en diegene was ervan overtuigd dat het contact verbreken de beste optie is. Maar het is idd een taboe vooral als je in je directe omgeving mensen hebt die door die rotziekte hun vader of moeder nu moeten missen.
Ik snap niet waar het zo mis is gegaan. Mn ouders hebben zelf geen contact meer met hun broers en zussen. Hebben ze geen enkele behoefte aan.
Sinds mn vriend in mn leven is gekomen heb ik juist weer contact met 2 tantes en met mn oma die ik 7 jaar niet had gesproken of gezien.
dinsdag 27 december 2011 14:57
quote:Ikbenanoniem schreef op 27 december 2011 @ 13:50:
[...]
Flauwekul, dat het aan de generatie zou liggen. Daarmee doe je een heleboel fantastische ouders van oudere generaties tekort.
TO heeft de pech een ouderstel te hebben dat zo te lezen liever geen kinderen had gehad. En dat duidelijk laten blijken.
Ben ik met je eens dat het niet aan één generatie ligt. Sterker nog... deze problematiek wordt vaak van generatie op generatie overgedragen.
TO schrijft ook dat haar moeder een slechte relatie had met haar moeder en het contact heeft verbroken. In de psychologie heeft het een naam: "de roulerende rekening".
Sanne ik wil je best e.e.a. toesturen aan artikelen over dit onderwerp zodat je alvast wat meer inzicht krijgt. Niet dat het genoeg zou zijn om je probleem op te lossen maar wel als ondersteuning.
[...]
Flauwekul, dat het aan de generatie zou liggen. Daarmee doe je een heleboel fantastische ouders van oudere generaties tekort.
TO heeft de pech een ouderstel te hebben dat zo te lezen liever geen kinderen had gehad. En dat duidelijk laten blijken.
Ben ik met je eens dat het niet aan één generatie ligt. Sterker nog... deze problematiek wordt vaak van generatie op generatie overgedragen.
TO schrijft ook dat haar moeder een slechte relatie had met haar moeder en het contact heeft verbroken. In de psychologie heeft het een naam: "de roulerende rekening".
Sanne ik wil je best e.e.a. toesturen aan artikelen over dit onderwerp zodat je alvast wat meer inzicht krijgt. Niet dat het genoeg zou zijn om je probleem op te lossen maar wel als ondersteuning.
dinsdag 27 december 2011 16:56
Persoonlijk zou ik geen brief sturen met uitleg als jij ze niet eens een kaartje hebt gestuurd met kerst. Want ja, misschien vind jij het rot dat ze geen contact hebben opgenomen, maar misschien is dat omgekeerd precies hetzelfde.
Ik zou er geen tijd en moeite meer insteken. Geen brief, gewoon niks. Laat maar verwateren. Naar mijn mening is dat de beste manier om contact te verbreken, zeker als je ooit in de toekomst nog wel contact met ze zou willen hebben.
Ik zou er geen tijd en moeite meer insteken. Geen brief, gewoon niks. Laat maar verwateren. Naar mijn mening is dat de beste manier om contact te verbreken, zeker als je ooit in de toekomst nog wel contact met ze zou willen hebben.
dinsdag 27 december 2011 17:14
quote:Ikbenanoniem schreef op 27 december 2011 @ 13:50:
[...]
Flauwekul, dat het aan de generatie zou liggen. Daarmee doe je een heleboel fantastische ouders van oudere generaties tekort.
TO heeft de pech een ouderstel te hebben dat zo te lezen liever geen kinderen had gehad. En dat duidelijk laten blijken.
Wist dat ik zo'n reactie kon verwachten. Natuurlijk heb ik het niet over alle ouders van oudere generaties.
Wel is het zo dat er tegenwoordig meer aandacht is voor positief opvoeden en er meer opvoedondersteuning is van bv alleen al de media (tijdschriften en tv programma's).
Ook is het zo dat er in deze tijd bewust voor kinderen gekozen wordt, terwijl je ze vroeger (voor de pil) gewoon kreeg en daarna (na de pil) ook gewoon kreeg omdat dat zo hoorde.
En zelfs de meest fantastische ouders van vroeger zeiden vaak niet dat ze van hun kinderen hielden (maar lieten het dan wel weer merken).
[...]
Flauwekul, dat het aan de generatie zou liggen. Daarmee doe je een heleboel fantastische ouders van oudere generaties tekort.
TO heeft de pech een ouderstel te hebben dat zo te lezen liever geen kinderen had gehad. En dat duidelijk laten blijken.
Wist dat ik zo'n reactie kon verwachten. Natuurlijk heb ik het niet over alle ouders van oudere generaties.
Wel is het zo dat er tegenwoordig meer aandacht is voor positief opvoeden en er meer opvoedondersteuning is van bv alleen al de media (tijdschriften en tv programma's).
Ook is het zo dat er in deze tijd bewust voor kinderen gekozen wordt, terwijl je ze vroeger (voor de pil) gewoon kreeg en daarna (na de pil) ook gewoon kreeg omdat dat zo hoorde.
En zelfs de meest fantastische ouders van vroeger zeiden vaak niet dat ze van hun kinderen hielden (maar lieten het dan wel weer merken).
dinsdag 27 december 2011 17:15
quote:marianko schreef op 27 december 2011 @ 14:57:
[...]
Ben ik met je eens dat het niet aan één generatie ligt. Sterker nog... deze problematiek wordt vaak van generatie op generatie overgedragen.
TO schrijft ook dat haar moeder een slechte relatie had met haar moeder en het contact heeft verbroken. In de psychologie heeft het een naam: "de roulerende rekening".
Sanne ik wil je best e.e.a. toesturen aan artikelen over dit onderwerp zodat je alvast wat meer inzicht krijgt. Niet dat het genoeg zou zijn om je probleem op te lossen maar wel als ondersteuning. Je kunt dan een mail sturen naar marianko at hotmail punt nlOok eens.
[...]
Ben ik met je eens dat het niet aan één generatie ligt. Sterker nog... deze problematiek wordt vaak van generatie op generatie overgedragen.
TO schrijft ook dat haar moeder een slechte relatie had met haar moeder en het contact heeft verbroken. In de psychologie heeft het een naam: "de roulerende rekening".
Sanne ik wil je best e.e.a. toesturen aan artikelen over dit onderwerp zodat je alvast wat meer inzicht krijgt. Niet dat het genoeg zou zijn om je probleem op te lossen maar wel als ondersteuning. Je kunt dan een mail sturen naar marianko at hotmail punt nlOok eens.
woensdag 28 december 2011 23:29
Je moet voor jezelf bepalen of je er in bepaalde gevallen mee kunt leven dat je geen contact hebt. Ik had vroeger geen contact met mijn moeder (eerst opgelegd door de kinderrechter) en die is overleden toen ik 19 was. Daar had ik vrede mee, omdat zij niet in staat was een band met mij op te bouwen en er van een moeder-dochterband geen sprake was.
Met mijn vader en zijn vrouw is de band ook verbroken geweest, omdat ik het contact gewoon niet trok (kon niet veel goed doen en als ik mij verweerde kreeg ik weer de wind van voren). Natuurlijk is daar veel aan vooraf gegaan; dit doe je niet zo maar. Het contact is wel hersteld en weer verbroken en nu hou ik het vanwege het feit dat ik geemigreerd ben op kaartjes, brieven en foto's. Voor mij is dat een veilige afstand, al heb ik wel moeite met de informatie die ze over mij verspreiden, maar daar kan ik niets aan veranderen.
Mijn vader is een babyboomer en zegt dat hij vroeger nooit veel liefde gekend heeft; dat kon hij dus niet doorgeven aan mij. Ik ben nu echter moeder en kan mijn kinderen dat (hopelijk) wel geven. Het krijgen van kinderen maakte het voor mij ook moeilijker om contact te houden omdat ik onze omgang niet kon begrijpen. Mijn kinderen doen ook wel eens stout, maar ik doe bepaalde dingen toch anders. Ik heb nu dat verdriet over mijn eigen kindertijd minder, omdat ik heel afstandelijk contact met ze heb. Ik vind het ook veiliger voor mijn kinderen omdat ik bang ben dat ze slechte dingen zeggen over bepaalde onderwerpen (buitenlanders, gewicht, slim-zijn).
In jouw situatie vind ik het erg dat je moeder jou dat zo voor de voeten gooide over de band en het zorgen. Zij mag daar spijt van hebben en er ook wel iets over zeggen maar dit is keihard. Je moeder klinkt erg ongelukkig.Is ze depri of overspannen?
Met mijn vader en zijn vrouw is de band ook verbroken geweest, omdat ik het contact gewoon niet trok (kon niet veel goed doen en als ik mij verweerde kreeg ik weer de wind van voren). Natuurlijk is daar veel aan vooraf gegaan; dit doe je niet zo maar. Het contact is wel hersteld en weer verbroken en nu hou ik het vanwege het feit dat ik geemigreerd ben op kaartjes, brieven en foto's. Voor mij is dat een veilige afstand, al heb ik wel moeite met de informatie die ze over mij verspreiden, maar daar kan ik niets aan veranderen.
Mijn vader is een babyboomer en zegt dat hij vroeger nooit veel liefde gekend heeft; dat kon hij dus niet doorgeven aan mij. Ik ben nu echter moeder en kan mijn kinderen dat (hopelijk) wel geven. Het krijgen van kinderen maakte het voor mij ook moeilijker om contact te houden omdat ik onze omgang niet kon begrijpen. Mijn kinderen doen ook wel eens stout, maar ik doe bepaalde dingen toch anders. Ik heb nu dat verdriet over mijn eigen kindertijd minder, omdat ik heel afstandelijk contact met ze heb. Ik vind het ook veiliger voor mijn kinderen omdat ik bang ben dat ze slechte dingen zeggen over bepaalde onderwerpen (buitenlanders, gewicht, slim-zijn).
In jouw situatie vind ik het erg dat je moeder jou dat zo voor de voeten gooide over de band en het zorgen. Zij mag daar spijt van hebben en er ook wel iets over zeggen maar dit is keihard. Je moeder klinkt erg ongelukkig.Is ze depri of overspannen?
