Relaties
alle pijlers
hoe ga je om met een autistische partner?
vrijdag 15 april 2011 12:52
Hoi,
Ik begin dus inderdaad maar mijn eigen topic.
Ik zal nog even mijn verhaal vertellen. Ik ben 40 jaar en heb sinds 9 jaar een relatie met een man (47) die het syndroom van asperger heeft. We hebben 1 1/2 jaar geleden de diagnose gekregen. Verder heb ik zelf ADHD en ik heb nog een zoon van 11 jaar die ook ADHD heeft. Ik loop in mijn relatie tegen heel veel dingen aan.
Als ik het moeilijk heb dan zal ik zelf aan moeten geven dat ik het moeilijk heb en graag een knuffel wil, doe ik dat niet dan zal hij er zelf niet mee komen. Spontaniteit kent hij niet. Als ik hem een vraag stel dan zal hij doen wat ik hem vraag. Hij kan heel zorgzaam zijn, maar doordat hij nu zelf heel erg in de put zit wordt dat steeds lastiger. Soms heb ik het gevoel dat hij depressief aan het worden is. Sinds hij weet dat hij autistisch is, heeft hij het gevoel of heel zijn bodem onder zijn voeten weg is. hij voelt zich heel erg zwemmend. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen, maar hoe.
Ik voel me heel vaak heel eenzaam. ik heb geen vrienden en eigenlijk is hij mijn enige vriend, maar dan wel een waar ik niet bij terecht kan als ik het moeilijk heb. Ik ben zelf heel spontaan en vrolijk en hij is vaak heel passief en triest. je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik maak me zorgen om hem, gewoon omdat ik heel veel van hem hou.
Hoe kun je een relatie met een autist laten werken.??
Ik begin dus inderdaad maar mijn eigen topic.
Ik zal nog even mijn verhaal vertellen. Ik ben 40 jaar en heb sinds 9 jaar een relatie met een man (47) die het syndroom van asperger heeft. We hebben 1 1/2 jaar geleden de diagnose gekregen. Verder heb ik zelf ADHD en ik heb nog een zoon van 11 jaar die ook ADHD heeft. Ik loop in mijn relatie tegen heel veel dingen aan.
Als ik het moeilijk heb dan zal ik zelf aan moeten geven dat ik het moeilijk heb en graag een knuffel wil, doe ik dat niet dan zal hij er zelf niet mee komen. Spontaniteit kent hij niet. Als ik hem een vraag stel dan zal hij doen wat ik hem vraag. Hij kan heel zorgzaam zijn, maar doordat hij nu zelf heel erg in de put zit wordt dat steeds lastiger. Soms heb ik het gevoel dat hij depressief aan het worden is. Sinds hij weet dat hij autistisch is, heeft hij het gevoel of heel zijn bodem onder zijn voeten weg is. hij voelt zich heel erg zwemmend. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen, maar hoe.
Ik voel me heel vaak heel eenzaam. ik heb geen vrienden en eigenlijk is hij mijn enige vriend, maar dan wel een waar ik niet bij terecht kan als ik het moeilijk heb. Ik ben zelf heel spontaan en vrolijk en hij is vaak heel passief en triest. je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik maak me zorgen om hem, gewoon omdat ik heel veel van hem hou.
Hoe kun je een relatie met een autist laten werken.??
zondag 17 april 2011 21:15
quote:mystery1971 schreef op 17 april 2011 @ 10:53:
[...]
Ik heb deze topic niet geopend omdat het leven te zwaar voor me is. Maar juist ook om eens met andere hierover te praten. andere die snappen hoe het is om een relatie met een autist te hebben. en ook om te weten dat je niet de enige bent die ermeer te maken heeft. En ook omdat ik vaak niet meer zie wat nu echt karakter eigenschappen zijn en wat relateerd is aan zijn autisme. En hoe ga je die laatste vraag beantwoord krijgen door NT-ers?quote:
Van mij hoeft mijn partner niet normaal te doen. ik zeg juist tegen hem dat hij zichzelf moet zijn. Maar hij zegt zelf dat hij heel zijn leven al een toneelstukje opvoert om er maar bij te horen. om maar zo normaal mogelijk te lijken. Pas sinds 2 jaar weet hij dat hij anders is.
ik snap niet wat je precies bedoeld met waarom moet hij een fulltime combineren met een gezin. Hij moet niks. En ik haal mijn spontane empathie niet van hem. Ik ben gewoon van mezelf spontaan, ik heb ook een zoon met ADHD en die heeft ook die spontaniteit. dat zit in ons. ik begrijp geloof ik niet helemaal wat je allemaal bedoelt
Ik merk het. Jij zegt dat je je eenzaam voelt en eigenlijk meer begrepen wilt worden door je partner. Waarom moet dat, als hij dit niet uit zichzelf kan, maar wel op verzoek? Waarom kun je het gevoel van begrepen te worden niet elders halen dan bij je man? Ik heb het helemaal niet over je eigen spontaniteit of die van je zoon.
En ik denk dat een fulltime baan plus een gezin een flinke overload is voor je partner. Ik weet dat het voor hem prettig is om die fulltime baan te houden, wellicht is werk een voorspelbaarder leefomgeving dan gezin. Maar als hij depressief wordt en jij ongelukkig omdat hij geen tijd voor jou vrij heeft, waarom gaat hij dan niet minder werken? En/of jij meer? Zodat jullie ruimte vinden voor wat samentijd zonder dat dit ten koste van zijn energie gaat?
Vind het overigens nogal een stelling als jij met droge ogen beweert dat je niet lang bij een baas kunt werken, fulltime, en dan ook nog eens zegt dat jouw ADHD je niet in de weg zit. Hoe komt dat dan, misschien wel door de inzet van je autist in jullie relatie, die wel fulltime onder een baas kan werken?
[...]
Ik heb deze topic niet geopend omdat het leven te zwaar voor me is. Maar juist ook om eens met andere hierover te praten. andere die snappen hoe het is om een relatie met een autist te hebben. en ook om te weten dat je niet de enige bent die ermeer te maken heeft. En ook omdat ik vaak niet meer zie wat nu echt karakter eigenschappen zijn en wat relateerd is aan zijn autisme. En hoe ga je die laatste vraag beantwoord krijgen door NT-ers?quote:
Van mij hoeft mijn partner niet normaal te doen. ik zeg juist tegen hem dat hij zichzelf moet zijn. Maar hij zegt zelf dat hij heel zijn leven al een toneelstukje opvoert om er maar bij te horen. om maar zo normaal mogelijk te lijken. Pas sinds 2 jaar weet hij dat hij anders is.
ik snap niet wat je precies bedoeld met waarom moet hij een fulltime combineren met een gezin. Hij moet niks. En ik haal mijn spontane empathie niet van hem. Ik ben gewoon van mezelf spontaan, ik heb ook een zoon met ADHD en die heeft ook die spontaniteit. dat zit in ons. ik begrijp geloof ik niet helemaal wat je allemaal bedoelt
Ik merk het. Jij zegt dat je je eenzaam voelt en eigenlijk meer begrepen wilt worden door je partner. Waarom moet dat, als hij dit niet uit zichzelf kan, maar wel op verzoek? Waarom kun je het gevoel van begrepen te worden niet elders halen dan bij je man? Ik heb het helemaal niet over je eigen spontaniteit of die van je zoon.
En ik denk dat een fulltime baan plus een gezin een flinke overload is voor je partner. Ik weet dat het voor hem prettig is om die fulltime baan te houden, wellicht is werk een voorspelbaarder leefomgeving dan gezin. Maar als hij depressief wordt en jij ongelukkig omdat hij geen tijd voor jou vrij heeft, waarom gaat hij dan niet minder werken? En/of jij meer? Zodat jullie ruimte vinden voor wat samentijd zonder dat dit ten koste van zijn energie gaat?
Vind het overigens nogal een stelling als jij met droge ogen beweert dat je niet lang bij een baas kunt werken, fulltime, en dan ook nog eens zegt dat jouw ADHD je niet in de weg zit. Hoe komt dat dan, misschien wel door de inzet van je autist in jullie relatie, die wel fulltime onder een baas kan werken?
zondag 17 april 2011 21:20
quote:Frankie33 schreef op 17 april 2011 @ 21:09:
Iris, dat is het niet, 'geen belangstelling'. Ik heb gewoon even bedenktijd nodig. Daarbij speelt ook mee dat ik zojuist had geschreven erover te zullen ophouden. En ik ben gewend te doen wat ik zeg. Sorry voor de starheid en de traagheid.Ik heb je nu tot twee keer toe een handreiking gedaan en ik blijf niet aan de gang. Sorry, maar voor mij houdt het hier nu op.
Iris, dat is het niet, 'geen belangstelling'. Ik heb gewoon even bedenktijd nodig. Daarbij speelt ook mee dat ik zojuist had geschreven erover te zullen ophouden. En ik ben gewend te doen wat ik zeg. Sorry voor de starheid en de traagheid.Ik heb je nu tot twee keer toe een handreiking gedaan en ik blijf niet aan de gang. Sorry, maar voor mij houdt het hier nu op.
zondag 17 april 2011 21:23
quote:iris1969 schreef op 17 april 2011 @ 21:20:
[...]
Ik heb je nu tot twee keer toe een handreiking gedaan en ik blijf niet aan de gang. Sorry, maar voor mij houdt het hier nu op.Ik volg je niet. Echt niet. Ik zie niet wat ik fout zou hebben gedaan. Gelukkig heb ik niets van je nodig. Anders had ik een probleem. Nu niet.
[...]
Ik heb je nu tot twee keer toe een handreiking gedaan en ik blijf niet aan de gang. Sorry, maar voor mij houdt het hier nu op.Ik volg je niet. Echt niet. Ik zie niet wat ik fout zou hebben gedaan. Gelukkig heb ik niets van je nodig. Anders had ik een probleem. Nu niet.
zondag 17 april 2011 21:25
quote:mamzelle schreef op 17 april 2011 @ 21:15:
[...]
En hoe ga je die laatste vraag beantwoord krijgen door NT-ers?
Ik merk het. Jij zegt dat je je eenzaam voelt en eigenlijk meer begrepen wilt worden door je partner. Waarom moet dat, als hij dit niet uit zichzelf kan, maar wel op verzoek? Waarom kun je het gevoel van begrepen te worden niet elders halen dan bij je man? Ik heb het helemaal niet over je eigen spontaniteit of die van je zoon.
En ik denk dat een fulltime baan plus een gezin een flinke overload is voor je partner. Ik weet dat het voor hem prettig is om die fulltime baan te houden, wellicht is werk een voorspelbaarder leefomgeving dan gezin. Maar als hij depressief wordt en jij ongelukkig omdat hij geen tijd voor jou vrij heeft, waarom gaat hij dan niet minder werken? En/of jij meer? Zodat jullie ruimte vinden voor wat samentijd zonder dat dit ten koste van zijn energie gaat?
Vind het overigens nogal een stelling als jij met droge ogen beweert dat je niet lang bij een baas kunt werken, fulltime, en dan ook nog eens zegt dat jouw ADHD je niet in de weg zit. Hoe komt dat dan, misschien wel door de inzet van je autist in jullie relatie, die wel fulltime onder een baas kan werken?
ik heb nu 9 jaar een relatie en ik werk ook al bijna 9 jaar niet. Dus mijn relatie heeft niks te maken met mijn niet werken. Het werken van mij lukte al niet voordat ik de diagnose kreeg van adhd. En uiteindelijk heb ik een uitkering gekregen en sinds we samenwonen komen we rond van het geld wat mijn partner verdient. Het feit dat mijn partner fulltime werkt is geen overload voor hem. hij begint altijd heel vroeg en is heel vroeg weer thuis dus in principe hebben we tijd genoeg om samen door te brengen.
Is het zo raar dat je begrepen wilt worden door je partner? lijkt mij niet.
Ik vraag me nu ook eigenlijk af, waarom ik me nu ga zitten verdedigen voor de dingen die ik gezegd heb. ik ben zoals ik ben en doe mijn uiterste best om er samen met mijn partner uit te komen en ik voel me niet geroepen om mij hier te gaan verdedigen voor de dingen die ik zeg. IK ben ook net zoals ieder ander ook een mens en heb ook mijn mindere en goeie dingen..........
[...]
En hoe ga je die laatste vraag beantwoord krijgen door NT-ers?
Ik merk het. Jij zegt dat je je eenzaam voelt en eigenlijk meer begrepen wilt worden door je partner. Waarom moet dat, als hij dit niet uit zichzelf kan, maar wel op verzoek? Waarom kun je het gevoel van begrepen te worden niet elders halen dan bij je man? Ik heb het helemaal niet over je eigen spontaniteit of die van je zoon.
En ik denk dat een fulltime baan plus een gezin een flinke overload is voor je partner. Ik weet dat het voor hem prettig is om die fulltime baan te houden, wellicht is werk een voorspelbaarder leefomgeving dan gezin. Maar als hij depressief wordt en jij ongelukkig omdat hij geen tijd voor jou vrij heeft, waarom gaat hij dan niet minder werken? En/of jij meer? Zodat jullie ruimte vinden voor wat samentijd zonder dat dit ten koste van zijn energie gaat?
Vind het overigens nogal een stelling als jij met droge ogen beweert dat je niet lang bij een baas kunt werken, fulltime, en dan ook nog eens zegt dat jouw ADHD je niet in de weg zit. Hoe komt dat dan, misschien wel door de inzet van je autist in jullie relatie, die wel fulltime onder een baas kan werken?
ik heb nu 9 jaar een relatie en ik werk ook al bijna 9 jaar niet. Dus mijn relatie heeft niks te maken met mijn niet werken. Het werken van mij lukte al niet voordat ik de diagnose kreeg van adhd. En uiteindelijk heb ik een uitkering gekregen en sinds we samenwonen komen we rond van het geld wat mijn partner verdient. Het feit dat mijn partner fulltime werkt is geen overload voor hem. hij begint altijd heel vroeg en is heel vroeg weer thuis dus in principe hebben we tijd genoeg om samen door te brengen.
Is het zo raar dat je begrepen wilt worden door je partner? lijkt mij niet.
Ik vraag me nu ook eigenlijk af, waarom ik me nu ga zitten verdedigen voor de dingen die ik gezegd heb. ik ben zoals ik ben en doe mijn uiterste best om er samen met mijn partner uit te komen en ik voel me niet geroepen om mij hier te gaan verdedigen voor de dingen die ik zeg. IK ben ook net zoals ieder ander ook een mens en heb ook mijn mindere en goeie dingen..........
zondag 17 april 2011 21:29
quote:Frankie33 schreef op 17 april 2011 @ 21:02:
Dankjewel, BV.
Kreeg het idee dat 'we' werden buitengesloten als een soort verstandelijk beperkten en dat de ASS-partners ook zo werden gezien.
Ik vind 't gewoon heel zwaar om te horen bij die ene procent die apart staat en daardoor dikwijls voor gehandicapt versleten wordt. Juist dat maakt gehandicapt.
Maar nu hou ik erover op. Bedankt voor je knuffel BV, ik ben best wel een sentimentele trut.
Het is in ieder geval ook nooit mijn bedoeling geweest om je buiten te sluiten en als ik daar aan mee heb gewerkt dan spijt mij dat.
Ik vind het wel knap van je dat je je nu zo uit.
Dankjewel, BV.
Kreeg het idee dat 'we' werden buitengesloten als een soort verstandelijk beperkten en dat de ASS-partners ook zo werden gezien.
Ik vind 't gewoon heel zwaar om te horen bij die ene procent die apart staat en daardoor dikwijls voor gehandicapt versleten wordt. Juist dat maakt gehandicapt.
Maar nu hou ik erover op. Bedankt voor je knuffel BV, ik ben best wel een sentimentele trut.
Het is in ieder geval ook nooit mijn bedoeling geweest om je buiten te sluiten en als ik daar aan mee heb gewerkt dan spijt mij dat.
Ik vind het wel knap van je dat je je nu zo uit.
zondag 17 april 2011 21:30
quote:Frankie33 schreef op 17 april 2011 @ 21:02:
Dankjewel, BV.
Kreeg het idee dat 'we' werden buitengesloten als een soort verstandelijk beperkten en dat de ASS-partners ook zo werden gezien.
Ik vind 't gewoon heel zwaar om te horen bij die ene procent die apart staat en daardoor dikwijls voor gehandicapt versleten wordt. Juist dat maakt gehandicapt.
Maar nu hou ik erover op. Bedankt voor je knuffel BV, ik ben best wel een sentimentele trut.
Het is in ieder geval ook nooit mijn bedoeling geweest om je buiten te sluiten en als ik daar aan mee heb gewerkt dan spijt mij dat.
Ik vind het wel knap van je dat je je nu zo uit.
Dankjewel, BV.
Kreeg het idee dat 'we' werden buitengesloten als een soort verstandelijk beperkten en dat de ASS-partners ook zo werden gezien.
Ik vind 't gewoon heel zwaar om te horen bij die ene procent die apart staat en daardoor dikwijls voor gehandicapt versleten wordt. Juist dat maakt gehandicapt.
Maar nu hou ik erover op. Bedankt voor je knuffel BV, ik ben best wel een sentimentele trut.
Het is in ieder geval ook nooit mijn bedoeling geweest om je buiten te sluiten en als ik daar aan mee heb gewerkt dan spijt mij dat.
Ik vind het wel knap van je dat je je nu zo uit.
zondag 17 april 2011 21:46
quote:mystery1971 schreef op 17 april 2011 @ 21:29:
[...]
Het is in ieder geval ook nooit mijn bedoeling geweest om je buiten te sluiten en als ik daar aan mee heb gewerkt dan spijt mij dat.
Ik vind het wel knap van je dat je je nu zo uit.
Het ging niet eens alleen om mij, maar om de hele ASS-groep. Waar ik inderdaad bij hoor, dus dat komt toch best wel hard bij mij aan. Aan de andere kant praat het gewoon wel eens makkelijker met lotgenoten onder mekaar, dat snap ik goed, ook al is jullie 'lot' niemands persoonlijke fout. Tis alleen zo naar om jezelf de onbedoelde 'oorzaak' te weten van een ander zijn/haar verdriet.
Dat is dan ook de reden dat ik van jongsaf mezelf keihard heb getraind in het sociale, met name via de ratio en trial & error. Ben vaak op mijn bek gaan, dus. Heel vaak. Inmiddels ben ik echt 'afgetraind', en zo kan ik de laatste tijd dan toch sociaal best aardig meekomen, op mijn 37ste. Hiervoor was mijn leven een doffe ellende.
[...]
Het is in ieder geval ook nooit mijn bedoeling geweest om je buiten te sluiten en als ik daar aan mee heb gewerkt dan spijt mij dat.
Ik vind het wel knap van je dat je je nu zo uit.
Het ging niet eens alleen om mij, maar om de hele ASS-groep. Waar ik inderdaad bij hoor, dus dat komt toch best wel hard bij mij aan. Aan de andere kant praat het gewoon wel eens makkelijker met lotgenoten onder mekaar, dat snap ik goed, ook al is jullie 'lot' niemands persoonlijke fout. Tis alleen zo naar om jezelf de onbedoelde 'oorzaak' te weten van een ander zijn/haar verdriet.
Dat is dan ook de reden dat ik van jongsaf mezelf keihard heb getraind in het sociale, met name via de ratio en trial & error. Ben vaak op mijn bek gaan, dus. Heel vaak. Inmiddels ben ik echt 'afgetraind', en zo kan ik de laatste tijd dan toch sociaal best aardig meekomen, op mijn 37ste. Hiervoor was mijn leven een doffe ellende.
zondag 17 april 2011 21:49
quote:mystery1971 schreef op 17 april 2011 @ 21:25:
[...]
Is het zo raar dat je begrepen wilt worden door je partner? lijkt mij niet.
Ik vraag me nu ook eigenlijk af, waarom ik me nu ga zitten verdedigen voor de dingen die ik gezegd heb. ik ben zoals ik ben en doe mijn uiterste best om er samen met mijn partner uit te komen en ik voel me niet geroepen om mij hier te gaan verdedigen voor de dingen die ik zeg. IK ben ook net zoals ieder ander ook een mens en heb ook mijn mindere en goeie dingen..........Nee hoor je behoefte is doodnormaal en gewoon menselijk en je verdedigen hoef je je al helemaal niet. Vertel gewoon je verhaal en beantwoord die vragen die je wilt beantwoorden.Je ei kwijt kunnen is al heel fijnlijkt me en wie weet kom je nog tot wat inzichten over jezelf of over je partner. Even een want je hebt het niet makkelijk zo te lezen.
[...]
Is het zo raar dat je begrepen wilt worden door je partner? lijkt mij niet.
Ik vraag me nu ook eigenlijk af, waarom ik me nu ga zitten verdedigen voor de dingen die ik gezegd heb. ik ben zoals ik ben en doe mijn uiterste best om er samen met mijn partner uit te komen en ik voel me niet geroepen om mij hier te gaan verdedigen voor de dingen die ik zeg. IK ben ook net zoals ieder ander ook een mens en heb ook mijn mindere en goeie dingen..........Nee hoor je behoefte is doodnormaal en gewoon menselijk en je verdedigen hoef je je al helemaal niet. Vertel gewoon je verhaal en beantwoord die vragen die je wilt beantwoorden.Je ei kwijt kunnen is al heel fijnlijkt me en wie weet kom je nog tot wat inzichten over jezelf of over je partner. Even een want je hebt het niet makkelijk zo te lezen.
zondag 17 april 2011 22:04
quote:mystery1971 schreef op 17 april 2011 @ 21:25:
[...]
Ik vraag me nu ook eigenlijk af, waarom ik me nu ga zitten verdedigen voor de dingen die ik gezegd heb. ik ben zoals ik ben en doe mijn uiterste best om er samen met mijn partner uit te komen en ik voel me niet geroepen om mij hier te gaan verdedigen voor de dingen die ik zeg. IK ben ook net zoals ieder ander ook een mens en heb ook mijn mindere en goeie dingen..........De reacties die je oproept zijn zoals ze zijn. je serveert het hele ADHDverhaal af als niet ter zake doende. Terwijl het wel een grote invloed heeft. Ik neem aan (maar ik hoor het graag als ik fout zit) dat het niet kunnen werken te maken heeft met de (als latere diagnose gestelde) ADHD. Dan heeft die ADHD dus meer invloed op wie je bent en hoe je in het leven staat dan je aanvankelijk het idee hebt. Het gaat niet om verdedigen, het gaat er om dat je een vraag stelt, maar voor het antwoord moeten alle factoren bekeken worden. Je focust op het ASSverhaal, maar jouw reacties op die ASS vanuit jouw ADHDer zijn en de reacties van jouw man met ASS op jou als ADHDer zijn van wezenlijk belang als je wilt kijken hoe een relatie voor beiden bevredigend te krijgen.
[...]
Ik vraag me nu ook eigenlijk af, waarom ik me nu ga zitten verdedigen voor de dingen die ik gezegd heb. ik ben zoals ik ben en doe mijn uiterste best om er samen met mijn partner uit te komen en ik voel me niet geroepen om mij hier te gaan verdedigen voor de dingen die ik zeg. IK ben ook net zoals ieder ander ook een mens en heb ook mijn mindere en goeie dingen..........De reacties die je oproept zijn zoals ze zijn. je serveert het hele ADHDverhaal af als niet ter zake doende. Terwijl het wel een grote invloed heeft. Ik neem aan (maar ik hoor het graag als ik fout zit) dat het niet kunnen werken te maken heeft met de (als latere diagnose gestelde) ADHD. Dan heeft die ADHD dus meer invloed op wie je bent en hoe je in het leven staat dan je aanvankelijk het idee hebt. Het gaat niet om verdedigen, het gaat er om dat je een vraag stelt, maar voor het antwoord moeten alle factoren bekeken worden. Je focust op het ASSverhaal, maar jouw reacties op die ASS vanuit jouw ADHDer zijn en de reacties van jouw man met ASS op jou als ADHDer zijn van wezenlijk belang als je wilt kijken hoe een relatie voor beiden bevredigend te krijgen.
zondag 17 april 2011 22:07
En ik sluit me bij de van Iris aan. Ik weet hoe moeilijk het is, kan zijn. Maar ik weet ook dat het nodig is om naar jezelf te kijken. En dat is heel lastig. Het grote elkaar begrijpen begint bij beiden met het naar je eigen aandeel kijken in de relatie. Wie ben ik in die relatie, hoe ben ik als partner, wat doe ik om het voor mijn partner makkelijker/leuker maar ook moeilijker te maken.
Ik kom het in de opvoeding ook tegen. Wie ben ik als ouder, wat wil ik mijn kinderen leren, welke eisen stel ik aan ze en hoe terecht zijn die eisen, waar kan ik dingen veranderen. Niet altijd leuk, die hele eerlijke spiegel, maar wel o zo noodzakelijk.
Ik kom het in de opvoeding ook tegen. Wie ben ik als ouder, wat wil ik mijn kinderen leren, welke eisen stel ik aan ze en hoe terecht zijn die eisen, waar kan ik dingen veranderen. Niet altijd leuk, die hele eerlijke spiegel, maar wel o zo noodzakelijk.
zondag 17 april 2011 22:12
quote:Botervliegje schreef op 17 april 2011 @ 19:43:
Moet je eens hier langskomen. Een ex en twee zoons met een ASS/ADHD diagnose en een semi-autist die bij tijd en wijle heel erg ADHDkenmerken vertoont. En dan de NTrest nog. Het is hier af en toe een kippenhok. Dat lijkt me zwaar, en ik denk dat aan het eind van de dag je knollen op zijn. Dan zou ik (al snap ik dat dit bij wijze van spreken is) in het weekend 's ochtends moeten langskomen. Dan bruis ik van de energie.
Moet je eens hier langskomen. Een ex en twee zoons met een ASS/ADHD diagnose en een semi-autist die bij tijd en wijle heel erg ADHDkenmerken vertoont. En dan de NTrest nog. Het is hier af en toe een kippenhok. Dat lijkt me zwaar, en ik denk dat aan het eind van de dag je knollen op zijn. Dan zou ik (al snap ik dat dit bij wijze van spreken is) in het weekend 's ochtends moeten langskomen. Dan bruis ik van de energie.
World of Warcraft: Legion
zondag 17 april 2011 22:21
quote:Frankie33 schreef op 17 april 2011 @ 22:14:
Zo werkt het niet Iris. Niet heel de wereld danst naar jouw pijpen. Ik in elk geval niet.
Je begrijpt het niet of je wilt het niet begrijpen, terwijl mijn uitleg overduidelijk is en er geen pijpen dansen aan te pas komt. Integendeel zelfs en ik begrijp werkelijk niet hoe je daar nu weer aan komt .
Je blijft duidelijk liever in je defensiemechanisme hangen. Ook goed, maar zo leer je ook niets over sociale interactie en ook al denk je dat je al een eind gevorderd bent, toch is dat niet waar en dat laat je keer op keer overduidelijk op het forum zien.
Dit topic is namelijk geen uitzondering waarin je extreem bot en/of boos reageert. Gelukkig is dat dan weer niet mijn probleem en ga je weer in de negeerstand waar je al die tijd, tot zonet, in hebt gezeten.
Zo werkt het niet Iris. Niet heel de wereld danst naar jouw pijpen. Ik in elk geval niet.
Je begrijpt het niet of je wilt het niet begrijpen, terwijl mijn uitleg overduidelijk is en er geen pijpen dansen aan te pas komt. Integendeel zelfs en ik begrijp werkelijk niet hoe je daar nu weer aan komt .
Je blijft duidelijk liever in je defensiemechanisme hangen. Ook goed, maar zo leer je ook niets over sociale interactie en ook al denk je dat je al een eind gevorderd bent, toch is dat niet waar en dat laat je keer op keer overduidelijk op het forum zien.
Dit topic is namelijk geen uitzondering waarin je extreem bot en/of boos reageert. Gelukkig is dat dan weer niet mijn probleem en ga je weer in de negeerstand waar je al die tijd, tot zonet, in hebt gezeten.
zondag 17 april 2011 22:23
En wat jij 'de negeerstand' noemt, daarmee matig je jezelf echt te veel eer aan, Iris.
Ik heb jou de afgelopen maanden niet genegeerd. Ik heb daardoor kunnen zien hoe je consequent om mij heen forumde. Dat is geen verwijt, alleen een constatering: jijzelf vertoont 'de negeerstand'. En nu zou ik je ineens in de virtuele armen moeten vallen of zo?
Ik heb geen boodschap aan je. Leef er maar mee.
Ik heb jou de afgelopen maanden niet genegeerd. Ik heb daardoor kunnen zien hoe je consequent om mij heen forumde. Dat is geen verwijt, alleen een constatering: jijzelf vertoont 'de negeerstand'. En nu zou ik je ineens in de virtuele armen moeten vallen of zo?
Ik heb geen boodschap aan je. Leef er maar mee.
zondag 17 april 2011 22:23
quote:hans66 schreef op 17 april 2011 @ 22:12:
[...]
Dat lijkt me zwaar, en ik denk dat aan het eind van de dag je knollen op zijn. Dan zou ik (al snap ik dat dit bij wijze van spreken is) in het weekend 's ochtends moeten langskomen. Dan bruis ik van de energie. Het is best intensief te noemen. Zeker als je alle behandelbesprekingen, adviesgesprekken, schoolkeuzes, aanvragen voor clusters en zorg, de contacten met de hulpverleners, de artsenbezoeken (een van de zoons heeft ook fysieke problemen) etc etc etc erbij optelt. Dan is het best een hele klus. Dat heeft ook zeker een grote rol gespeeld in de keuze om uit elkaar te gaan met ex. Het is voor mij intensief om de kinderen te begeleiden en op te voeden, het is voor ex té intensief om dat erbij te hebben (naast zijn eigen traject en zijn werk) en het is voor mij té intensief om ex traject er ook nog bij te doen. Ik wil niet alleen nog maar begeleider en hulpverlener zijn.
[...]
Dat lijkt me zwaar, en ik denk dat aan het eind van de dag je knollen op zijn. Dan zou ik (al snap ik dat dit bij wijze van spreken is) in het weekend 's ochtends moeten langskomen. Dan bruis ik van de energie. Het is best intensief te noemen. Zeker als je alle behandelbesprekingen, adviesgesprekken, schoolkeuzes, aanvragen voor clusters en zorg, de contacten met de hulpverleners, de artsenbezoeken (een van de zoons heeft ook fysieke problemen) etc etc etc erbij optelt. Dan is het best een hele klus. Dat heeft ook zeker een grote rol gespeeld in de keuze om uit elkaar te gaan met ex. Het is voor mij intensief om de kinderen te begeleiden en op te voeden, het is voor ex té intensief om dat erbij te hebben (naast zijn eigen traject en zijn werk) en het is voor mij té intensief om ex traject er ook nog bij te doen. Ik wil niet alleen nog maar begeleider en hulpverlener zijn.
zondag 17 april 2011 22:56
quote:Botervliegje schreef op 17 april 2011 @ 22:04:
[...]
De reacties die je oproept zijn zoals ze zijn. je serveert het hele ADHDverhaal af als niet ter zake doende. Terwijl het wel een grote invloed heeft. Ik neem aan (maar ik hoor het graag als ik fout zit) dat het niet kunnen werken te maken heeft met de (als latere diagnose gestelde) ADHD. Dan heeft die ADHD dus meer invloed op wie je bent en hoe je in het leven staat dan je aanvankelijk het idee hebt. Het gaat niet om verdedigen, het gaat er om dat je een vraag stelt, maar voor het antwoord moeten alle factoren bekeken worden. Je focust op het ASSverhaal, maar jouw reacties op die ASS vanuit jouw ADHDer zijn en de reacties van jouw man met ASS op jou als ADHDer zijn van wezenlijk belang als je wilt kijken hoe een relatie voor beiden bevredigend te krijgen.
Toen ik nog midden in mijn relatie zat vond ik dat alles aan hem lag, want hij was moeilijk en onbegrijpelijk als Asperger zijnde. Achteraf gezien heb ik, door mijn ADHD en mijn felle karakter, zelf ook genoeg bijgedragen aan de problemen die we hadden. Niet alleen doordat we elkaar niet begrepen, maar ook door de dingen die ik zelf in de relatie inbracht.
Nu kan ik dan ook zeggen dat onze issues door ons beiden werden veroorzaakt en versterkt en dat hij het makkelijker had gehad met een ander zonder ADHD, net als ik het makkelijker had gehad met iemand zonder Asperger, terwijl we veel van elkaar hielden en ons uiterste best hebben gedaan deze relatie te laten slagen.
Wat ik hier mee wil zeggen is, net als wat Botervliegje ook zegt, kijk vooral ook naar je eigen aandeel in het verhaal, niet als schuldige, maar kijk waar hij jou wellicht niet begrijpt en kijk of je daar iets aan kunt doen.
Uiteraard is het niet de bedoeling dat jij de relatie-uit-het-slop-trek-kar alleen gaat trekken, want voor hem is er ook genoeg werk aan de winkel zo te lezen.
[...]
De reacties die je oproept zijn zoals ze zijn. je serveert het hele ADHDverhaal af als niet ter zake doende. Terwijl het wel een grote invloed heeft. Ik neem aan (maar ik hoor het graag als ik fout zit) dat het niet kunnen werken te maken heeft met de (als latere diagnose gestelde) ADHD. Dan heeft die ADHD dus meer invloed op wie je bent en hoe je in het leven staat dan je aanvankelijk het idee hebt. Het gaat niet om verdedigen, het gaat er om dat je een vraag stelt, maar voor het antwoord moeten alle factoren bekeken worden. Je focust op het ASSverhaal, maar jouw reacties op die ASS vanuit jouw ADHDer zijn en de reacties van jouw man met ASS op jou als ADHDer zijn van wezenlijk belang als je wilt kijken hoe een relatie voor beiden bevredigend te krijgen.
Toen ik nog midden in mijn relatie zat vond ik dat alles aan hem lag, want hij was moeilijk en onbegrijpelijk als Asperger zijnde. Achteraf gezien heb ik, door mijn ADHD en mijn felle karakter, zelf ook genoeg bijgedragen aan de problemen die we hadden. Niet alleen doordat we elkaar niet begrepen, maar ook door de dingen die ik zelf in de relatie inbracht.
Nu kan ik dan ook zeggen dat onze issues door ons beiden werden veroorzaakt en versterkt en dat hij het makkelijker had gehad met een ander zonder ADHD, net als ik het makkelijker had gehad met iemand zonder Asperger, terwijl we veel van elkaar hielden en ons uiterste best hebben gedaan deze relatie te laten slagen.
Wat ik hier mee wil zeggen is, net als wat Botervliegje ook zegt, kijk vooral ook naar je eigen aandeel in het verhaal, niet als schuldige, maar kijk waar hij jou wellicht niet begrijpt en kijk of je daar iets aan kunt doen.
Uiteraard is het niet de bedoeling dat jij de relatie-uit-het-slop-trek-kar alleen gaat trekken, want voor hem is er ook genoeg werk aan de winkel zo te lezen.
maandag 18 april 2011 05:32
quote:iris1969 schreef op 17 april 2011 @ 22:56:
[...]
Toen ik nog midden in mijn relatie zat vond ik dat alles aan hem lag, want hij was moeilijk en onbegrijpelijk als Asperger zijnde. Achteraf gezien heb ik, door mijn ADHD en mijn felle karakter, zelf ook genoeg bijgedragen aan de problemen die we hadden. Niet alleen doordat we elkaar niet begrepen, maar ook door de dingen die ik zelf in de relatie inbracht.
Nu kan ik dan ook zeggen dat onze issues door ons beiden werden veroorzaakt en versterkt en dat hij het makkelijker had gehad met een ander zonder ADHD, net als ik het makkelijker had gehad met iemand zonder Asperger, terwijl we veel van elkaar hielden en ons uiterste best hebben gedaan deze relatie te laten slagen.
Wat ik hier mee wil zeggen is, net als wat Botervliegje ook zegt, kijk vooral ook naar je eigen aandeel in het verhaal, niet als schuldige, maar kijk waar hij jou wellicht niet begrijpt en kijk of je daar iets aan kunt doen.
Uiteraard is het niet de bedoeling dat jij de relatie-uit-het-slop-trek-kar alleen gaat trekken, want voor hem is er ook genoeg werk aan de winkel zo te lezen.
Bij ons werkt dat ook zeker zo. We versterken elkaar in ons onbegrip en ik weet dat mijn aandeel daarin ook groot is. Ik snap gewoon vaak helemaal niets van hem en dan probeer ik'm te doorgronden/ me in hem te verplaatsen en dan voelt hij zich aangevallen en reageert harder en dan voel ik me weer in een hoek gedreven en zo gaat het dus van kwaad tot erger. En met erger bedoel ik geen agressie of scheldpartijen oid, maar het onbegrip wordt steeds groter, de vervelende stiltes steeds langer en ik weet gewoon niet hoe ik het moet doorbreken.
Ik voel me trouwens wél vaak schuldig en een enorme trut omdat ik hem wéér niet begrijp of niet met rust laat of lekker z'n gang laat gaan.
[...]
Toen ik nog midden in mijn relatie zat vond ik dat alles aan hem lag, want hij was moeilijk en onbegrijpelijk als Asperger zijnde. Achteraf gezien heb ik, door mijn ADHD en mijn felle karakter, zelf ook genoeg bijgedragen aan de problemen die we hadden. Niet alleen doordat we elkaar niet begrepen, maar ook door de dingen die ik zelf in de relatie inbracht.
Nu kan ik dan ook zeggen dat onze issues door ons beiden werden veroorzaakt en versterkt en dat hij het makkelijker had gehad met een ander zonder ADHD, net als ik het makkelijker had gehad met iemand zonder Asperger, terwijl we veel van elkaar hielden en ons uiterste best hebben gedaan deze relatie te laten slagen.
Wat ik hier mee wil zeggen is, net als wat Botervliegje ook zegt, kijk vooral ook naar je eigen aandeel in het verhaal, niet als schuldige, maar kijk waar hij jou wellicht niet begrijpt en kijk of je daar iets aan kunt doen.
Uiteraard is het niet de bedoeling dat jij de relatie-uit-het-slop-trek-kar alleen gaat trekken, want voor hem is er ook genoeg werk aan de winkel zo te lezen.
Bij ons werkt dat ook zeker zo. We versterken elkaar in ons onbegrip en ik weet dat mijn aandeel daarin ook groot is. Ik snap gewoon vaak helemaal niets van hem en dan probeer ik'm te doorgronden/ me in hem te verplaatsen en dan voelt hij zich aangevallen en reageert harder en dan voel ik me weer in een hoek gedreven en zo gaat het dus van kwaad tot erger. En met erger bedoel ik geen agressie of scheldpartijen oid, maar het onbegrip wordt steeds groter, de vervelende stiltes steeds langer en ik weet gewoon niet hoe ik het moet doorbreken.
Ik voel me trouwens wél vaak schuldig en een enorme trut omdat ik hem wéér niet begrijp of niet met rust laat of lekker z'n gang laat gaan.
maandag 18 april 2011 07:48
quote:mystery1971 schreef op 17 april 2011 @ 21:25:
[...]
ik heb nu 9 jaar een relatie en ik werk ook al bijna 9 jaar niet. Dus mijn relatie heeft niks te maken met mijn niet werken. Het werken van mij lukte al niet voordat ik de diagnose kreeg van adhd. En uiteindelijk heb ik een uitkering gekregen en sinds we samenwonen komen we rond van het geld wat mijn partner verdient. Het feit dat mijn partner fulltime werkt is geen overload voor hem. hij begint altijd heel vroeg en is heel vroeg weer thuis dus in principe hebben we tijd genoeg om samen door te brengen.
Is het zo raar dat je begrepen wilt worden door je partner? lijkt mij niet.
Ik vraag me nu ook eigenlijk af, waarom ik me nu ga zitten verdedigen voor de dingen die ik gezegd heb. ik ben zoals ik ben en doe mijn uiterste best om er samen met mijn partner uit te komen en ik voel me niet geroepen om mij hier te gaan verdedigen voor de dingen die ik zeg. IK ben ook net zoals ieder ander ook een mens en heb ook mijn mindere en goeie dingen..........
Mystery, er is natuurlijk helemaal niks raars aan om door je partner begrepen te willen worden. Zal je eerlijk zeggen dat ik ook nog zo'n partner hoop tegen te komen, ooit.
Aan de manier waarop je op de posts reageert merk ik wel dat het makkelijk is om tot onbegrip te komen. Analyseren is duidelijk niet je ding (weet niet hoe dit is bij je partner). Heel normaal hoor, de meeste mensen zijn er niet erg sterk in, maar als je een probleem wilt oplossen zul je toch bij alle kleine details moeten nagaan of en hoe die anders kunnen. Weet wel (weer) waarom ik liever alleen ben dan samen in een relatie waar de communicatie stroef is.
Begrip, aandacht, meevoelen, zijn zo vaag. Niet onbelangrijk (zonder begrip, aandacht, meevoelen kun je niet verder) maar als dit de essentie is van intermenselijk contact ben ik persoonlijk ook al gauw klaar. Eerst begrip etc., en dan snel naar de oplossingen. Die veranderen een situatie namelijk (enigszins), begrip etc. doet dit niet.
[...]
ik heb nu 9 jaar een relatie en ik werk ook al bijna 9 jaar niet. Dus mijn relatie heeft niks te maken met mijn niet werken. Het werken van mij lukte al niet voordat ik de diagnose kreeg van adhd. En uiteindelijk heb ik een uitkering gekregen en sinds we samenwonen komen we rond van het geld wat mijn partner verdient. Het feit dat mijn partner fulltime werkt is geen overload voor hem. hij begint altijd heel vroeg en is heel vroeg weer thuis dus in principe hebben we tijd genoeg om samen door te brengen.
Is het zo raar dat je begrepen wilt worden door je partner? lijkt mij niet.
Ik vraag me nu ook eigenlijk af, waarom ik me nu ga zitten verdedigen voor de dingen die ik gezegd heb. ik ben zoals ik ben en doe mijn uiterste best om er samen met mijn partner uit te komen en ik voel me niet geroepen om mij hier te gaan verdedigen voor de dingen die ik zeg. IK ben ook net zoals ieder ander ook een mens en heb ook mijn mindere en goeie dingen..........
Mystery, er is natuurlijk helemaal niks raars aan om door je partner begrepen te willen worden. Zal je eerlijk zeggen dat ik ook nog zo'n partner hoop tegen te komen, ooit.
Aan de manier waarop je op de posts reageert merk ik wel dat het makkelijk is om tot onbegrip te komen. Analyseren is duidelijk niet je ding (weet niet hoe dit is bij je partner). Heel normaal hoor, de meeste mensen zijn er niet erg sterk in, maar als je een probleem wilt oplossen zul je toch bij alle kleine details moeten nagaan of en hoe die anders kunnen. Weet wel (weer) waarom ik liever alleen ben dan samen in een relatie waar de communicatie stroef is.
Begrip, aandacht, meevoelen, zijn zo vaag. Niet onbelangrijk (zonder begrip, aandacht, meevoelen kun je niet verder) maar als dit de essentie is van intermenselijk contact ben ik persoonlijk ook al gauw klaar. Eerst begrip etc., en dan snel naar de oplossingen. Die veranderen een situatie namelijk (enigszins), begrip etc. doet dit niet.
maandag 18 april 2011 08:23
quote:hans66 schreef op 17 april 2011 @ 18:42:
Ik denk dat de hamvraag is: Ben je bereid je in een relatie aan een ander aan te passen? Deze vraag geldt vor beiden, voor NT-ers, voor autisten... voor iedereen? Zo ja, dan is de kans op succes groter dan als het antwoord nee is. NT-ers moeten verbaler zijn, want mensen met autisme lezen nu eenmaal indergoed lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen. Signalen uitzenden. Als de man dat niet oppikt, gewoon zeggen. Omgekeerd zou de autist meer interesse tonen in de persoon van de NT-er. Ja, ik kom dan weer met hobby's en "hoe was je dag?" maar dat is niet het enige wat telt. Die dingen kun je leren. Een hoogbegaafde autist is daartoe beter in staat dan een normaal of benedengemiddeld begaafde autist.
Als de NT-er en/of de autist zich het bovenstaande niet realiseert, is de relatie niet levensvatbaar.
Of als de NT-er of autist weigert ervoor open te staan. Daar is mijn huwelijk, na 20 jaar eenzijdig knokken en heel wat schade, aan kapot gegaan.
Was mijn ex maar zoals jij, Hans...
Ik denk dat de hamvraag is: Ben je bereid je in een relatie aan een ander aan te passen? Deze vraag geldt vor beiden, voor NT-ers, voor autisten... voor iedereen? Zo ja, dan is de kans op succes groter dan als het antwoord nee is. NT-ers moeten verbaler zijn, want mensen met autisme lezen nu eenmaal indergoed lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen. Signalen uitzenden. Als de man dat niet oppikt, gewoon zeggen. Omgekeerd zou de autist meer interesse tonen in de persoon van de NT-er. Ja, ik kom dan weer met hobby's en "hoe was je dag?" maar dat is niet het enige wat telt. Die dingen kun je leren. Een hoogbegaafde autist is daartoe beter in staat dan een normaal of benedengemiddeld begaafde autist.
Als de NT-er en/of de autist zich het bovenstaande niet realiseert, is de relatie niet levensvatbaar.
Of als de NT-er of autist weigert ervoor open te staan. Daar is mijn huwelijk, na 20 jaar eenzijdig knokken en heel wat schade, aan kapot gegaan.
Was mijn ex maar zoals jij, Hans...
