Relaties
alle pijlers
hoe ga je om met een autistische partner?
vrijdag 15 april 2011 12:52
Hoi,
Ik begin dus inderdaad maar mijn eigen topic.
Ik zal nog even mijn verhaal vertellen. Ik ben 40 jaar en heb sinds 9 jaar een relatie met een man (47) die het syndroom van asperger heeft. We hebben 1 1/2 jaar geleden de diagnose gekregen. Verder heb ik zelf ADHD en ik heb nog een zoon van 11 jaar die ook ADHD heeft. Ik loop in mijn relatie tegen heel veel dingen aan.
Als ik het moeilijk heb dan zal ik zelf aan moeten geven dat ik het moeilijk heb en graag een knuffel wil, doe ik dat niet dan zal hij er zelf niet mee komen. Spontaniteit kent hij niet. Als ik hem een vraag stel dan zal hij doen wat ik hem vraag. Hij kan heel zorgzaam zijn, maar doordat hij nu zelf heel erg in de put zit wordt dat steeds lastiger. Soms heb ik het gevoel dat hij depressief aan het worden is. Sinds hij weet dat hij autistisch is, heeft hij het gevoel of heel zijn bodem onder zijn voeten weg is. hij voelt zich heel erg zwemmend. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen, maar hoe.
Ik voel me heel vaak heel eenzaam. ik heb geen vrienden en eigenlijk is hij mijn enige vriend, maar dan wel een waar ik niet bij terecht kan als ik het moeilijk heb. Ik ben zelf heel spontaan en vrolijk en hij is vaak heel passief en triest. je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik maak me zorgen om hem, gewoon omdat ik heel veel van hem hou.
Hoe kun je een relatie met een autist laten werken.??
Ik begin dus inderdaad maar mijn eigen topic.
Ik zal nog even mijn verhaal vertellen. Ik ben 40 jaar en heb sinds 9 jaar een relatie met een man (47) die het syndroom van asperger heeft. We hebben 1 1/2 jaar geleden de diagnose gekregen. Verder heb ik zelf ADHD en ik heb nog een zoon van 11 jaar die ook ADHD heeft. Ik loop in mijn relatie tegen heel veel dingen aan.
Als ik het moeilijk heb dan zal ik zelf aan moeten geven dat ik het moeilijk heb en graag een knuffel wil, doe ik dat niet dan zal hij er zelf niet mee komen. Spontaniteit kent hij niet. Als ik hem een vraag stel dan zal hij doen wat ik hem vraag. Hij kan heel zorgzaam zijn, maar doordat hij nu zelf heel erg in de put zit wordt dat steeds lastiger. Soms heb ik het gevoel dat hij depressief aan het worden is. Sinds hij weet dat hij autistisch is, heeft hij het gevoel of heel zijn bodem onder zijn voeten weg is. hij voelt zich heel erg zwemmend. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen, maar hoe.
Ik voel me heel vaak heel eenzaam. ik heb geen vrienden en eigenlijk is hij mijn enige vriend, maar dan wel een waar ik niet bij terecht kan als ik het moeilijk heb. Ik ben zelf heel spontaan en vrolijk en hij is vaak heel passief en triest. je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik maak me zorgen om hem, gewoon omdat ik heel veel van hem hou.
Hoe kun je een relatie met een autist laten werken.??
vrijdag 15 april 2011 14:21
vrijdag 15 april 2011 14:24
quote:VivaPepsi schreef op 15 april 2011 @ 14:21:
Kanonne, hij heeft GEEN stempel, je zegt zelf al dat het niet is vastgesteld.
Het is heel stom om zelf voor doktertje te gaan spelen. Laat hem onderzoeken en pas als er dan iets tevoorschijn komt, dan kun je zeggen: Mijn man heeft autisme. Eerder niet!Het is geen huisdier dat je even meeneemt. Hij wil zich niet laten onderzoeken schrijft ze, dus wat moet je dan? Zelfs zonder diagnose zijn sommige dingen herkenbaar en kun je bij "lotgenoten" steun vinden.
Kanonne, hij heeft GEEN stempel, je zegt zelf al dat het niet is vastgesteld.
Het is heel stom om zelf voor doktertje te gaan spelen. Laat hem onderzoeken en pas als er dan iets tevoorschijn komt, dan kun je zeggen: Mijn man heeft autisme. Eerder niet!Het is geen huisdier dat je even meeneemt. Hij wil zich niet laten onderzoeken schrijft ze, dus wat moet je dan? Zelfs zonder diagnose zijn sommige dingen herkenbaar en kun je bij "lotgenoten" steun vinden.
vrijdag 15 april 2011 14:26
vrijdag 15 april 2011 14:33
quote:kanonne schreef op 15 april 2011 @ 14:25:
Is dat ook met jouw partner zo Mystery,dat hij harder, onverschilliger geworden is nadat de diagnose is vastgesteld? (en ja ik weet dat er bij ons geen diagnose is vastgesteld!)
Ja dat is inderdaad zo. Denk ook dat het zijn manier is ermee om te gaan. Hij heeft wel gehoord dat hij autstisch, maar weet niet wat hij ermee kan. eigenlijk merk ik nu pas hoe ontzettend hoog me het allemaal zit. Ik ga eigenlijk iederek eer maar door. Maar zoals nu praat je erover mat mensen die ook zulk soort relaties hebben en dat is best heel erg moeilijk. Mischien moet ik het mijn partner ook laten lezen.
Even nog een reactie op een ander mijn partner heeft een fulltime baan en dat gaat heel goed. Ik ben huisvrouw en moeder.
Is dat ook met jouw partner zo Mystery,dat hij harder, onverschilliger geworden is nadat de diagnose is vastgesteld? (en ja ik weet dat er bij ons geen diagnose is vastgesteld!)
Ja dat is inderdaad zo. Denk ook dat het zijn manier is ermee om te gaan. Hij heeft wel gehoord dat hij autstisch, maar weet niet wat hij ermee kan. eigenlijk merk ik nu pas hoe ontzettend hoog me het allemaal zit. Ik ga eigenlijk iederek eer maar door. Maar zoals nu praat je erover mat mensen die ook zulk soort relaties hebben en dat is best heel erg moeilijk. Mischien moet ik het mijn partner ook laten lezen.
Even nog een reactie op een ander mijn partner heeft een fulltime baan en dat gaat heel goed. Ik ben huisvrouw en moeder.
vrijdag 15 april 2011 14:45
quote:mystery1971 schreef op 15 april 2011 @ 14:33:
[...]
Ja dat is inderdaad zo. Denk ook dat het zijn manier is ermee om te gaan. Hij heeft wel gehoord dat hij autstisch, maar weet niet wat hij ermee kan. eigenlijk merk ik nu pas hoe ontzettend hoog me het allemaal zit. Ik ga eigenlijk iederek eer maar door. Maar zoals nu praat je erover mat mensen die ook zulk soort relaties hebben en dat is best heel erg moeilijk. Mischien moet ik het mijn partner ook laten lezen.. Ik begrijp precies wat je bedoelt!
[...]
Ja dat is inderdaad zo. Denk ook dat het zijn manier is ermee om te gaan. Hij heeft wel gehoord dat hij autstisch, maar weet niet wat hij ermee kan. eigenlijk merk ik nu pas hoe ontzettend hoog me het allemaal zit. Ik ga eigenlijk iederek eer maar door. Maar zoals nu praat je erover mat mensen die ook zulk soort relaties hebben en dat is best heel erg moeilijk. Mischien moet ik het mijn partner ook laten lezen.. Ik begrijp precies wat je bedoelt!
vrijdag 15 april 2011 16:13
quote:VivaPepsi schreef op 15 april 2011 @ 14:21:
Kanonne, hij heeft GEEN stempel, je zegt zelf al dat het niet is vastgesteld.
Het is heel stom om zelf voor doktertje te gaan spelen. Laat hem onderzoeken en pas als er dan iets tevoorschijn komt, dan kun je zeggen: Mijn man heeft autisme. Eerder niet!
Ik ben gescheiden van een man, waarbij ik na de scheiding op het spoor van autisme ben gezet. Mijn ex zal zich nooit laten onderzoeken, want hij is niet gek, vindt hij.
Zoals Kanonne al zegt: je kunt hem niet mee onder je arm nemen.
Ik heb er zelf ook grote moeite mee om te zeggen dat mijn ex autistisch is, juist omdat er geen diagnose is. Ondertussen heb ik wel veel baat gehad met veel lezen over autisme. Ik kan beter met hem omgaan en mijn kinderen ook beter helpen nu ik er wat meer van weet.
Je zit gewoon in een moeilijke positie wanneer je (ex-)partner zich niet wil laten onderzoeken. Hij is niet minder autistisch wanneer er geen diagnose is gesteld.
Aan de andere kant merk ik ook wel bij mezelf dat ik wel eens geirriteerd raak wanneer ik hoor praten over mijn autistische ex. Het woord autistisch wordt soms (vaak) wel heel makkelijk gebruikt.
Ondertussen moet je er maar mee dealen. Die eenzaamheid die hier genoemd wordt, herken ik.
Kanonne, hij heeft GEEN stempel, je zegt zelf al dat het niet is vastgesteld.
Het is heel stom om zelf voor doktertje te gaan spelen. Laat hem onderzoeken en pas als er dan iets tevoorschijn komt, dan kun je zeggen: Mijn man heeft autisme. Eerder niet!
Ik ben gescheiden van een man, waarbij ik na de scheiding op het spoor van autisme ben gezet. Mijn ex zal zich nooit laten onderzoeken, want hij is niet gek, vindt hij.
Zoals Kanonne al zegt: je kunt hem niet mee onder je arm nemen.
Ik heb er zelf ook grote moeite mee om te zeggen dat mijn ex autistisch is, juist omdat er geen diagnose is. Ondertussen heb ik wel veel baat gehad met veel lezen over autisme. Ik kan beter met hem omgaan en mijn kinderen ook beter helpen nu ik er wat meer van weet.
Je zit gewoon in een moeilijke positie wanneer je (ex-)partner zich niet wil laten onderzoeken. Hij is niet minder autistisch wanneer er geen diagnose is gesteld.
Aan de andere kant merk ik ook wel bij mezelf dat ik wel eens geirriteerd raak wanneer ik hoor praten over mijn autistische ex. Het woord autistisch wordt soms (vaak) wel heel makkelijk gebruikt.
Ondertussen moet je er maar mee dealen. Die eenzaamheid die hier genoemd wordt, herken ik.
vrijdag 15 april 2011 17:16
Wat goed dat je dit topic hebt geopend Mystery, want je probleem dreigde echt ondergesneeuwd te raken in het andere topic en dat zou jammer zijn.
Heb je de links met andere topics nog gezien die ik in dat topic had neergezet voor Kanonne? Ik denk dat je het wel fijn zal vinden die topics ook te lezen, want daar staan veel ervaringsverhalen in en dat is altijd prettig qua herkenning denk ik.
Zelf heb ik net als jij ook ADHD en een lange relatie gehad met iemand met Asperger (met diagnose, maar ook zonder dat was het overduidelijk geweest) en ik denk dat juist ook die combinatie het nog eens extra lastig maakt, want dan zet je een extravert, chaotisch persoon (ADHD-er) bij een introvert stipt persoon (Asperger) en dan versterk je elkaar dus in het wederzijdse onbegrip en in het negatieve. Zo ging het bij ons in ieder geval.
Ik denk dan ook dat het makkelijker is om met een Asperger te leven als je zelf ook rustig en orderlijk bent en ook wat wegcijferig en dienstbaar, ietswat ik zelf totaal niet ben, dus bij ons ging het vaak hard tegen hard, ofschoon hij me bij ruzies ook vaak juist ging negeren en koud en afstandelijk werd, heel naar.
Jouw situatie lijkt wel iets op het mijne, want ik had ook totaal geen steun aan hem en ik voelde me ook vaak heel alleen en onbegrepen in mijn relatie, maar jouw situatie lijkt me nog wat extremer dan de mijne. Echt heel pijnlijk voor je .
Heb je de links met andere topics nog gezien die ik in dat topic had neergezet voor Kanonne? Ik denk dat je het wel fijn zal vinden die topics ook te lezen, want daar staan veel ervaringsverhalen in en dat is altijd prettig qua herkenning denk ik.
Zelf heb ik net als jij ook ADHD en een lange relatie gehad met iemand met Asperger (met diagnose, maar ook zonder dat was het overduidelijk geweest) en ik denk dat juist ook die combinatie het nog eens extra lastig maakt, want dan zet je een extravert, chaotisch persoon (ADHD-er) bij een introvert stipt persoon (Asperger) en dan versterk je elkaar dus in het wederzijdse onbegrip en in het negatieve. Zo ging het bij ons in ieder geval.
Ik denk dan ook dat het makkelijker is om met een Asperger te leven als je zelf ook rustig en orderlijk bent en ook wat wegcijferig en dienstbaar, ietswat ik zelf totaal niet ben, dus bij ons ging het vaak hard tegen hard, ofschoon hij me bij ruzies ook vaak juist ging negeren en koud en afstandelijk werd, heel naar.
Jouw situatie lijkt wel iets op het mijne, want ik had ook totaal geen steun aan hem en ik voelde me ook vaak heel alleen en onbegrepen in mijn relatie, maar jouw situatie lijkt me nog wat extremer dan de mijne. Echt heel pijnlijk voor je .
vrijdag 15 april 2011 19:41
vrijdag 15 april 2011 19:56
Van wat ik zelf heb ervaren is de verliefdheidsperiode makkelijk voor beide partijen, want dan is een Asperger man door zijn verliefdheid net zo open en belangstellend als iedere andere man.
De eventuele problemen komen als alles normaal is en hij echt weer helemaal in zijn gewone doen raakt. Dan gaat hij zich weer meer op zichzelf richten en minder op zijn partner. Zo ging dat bij ons en ik heb ook gehoord van anderen dat dat daar ook zo ging.
De eventuele problemen komen als alles normaal is en hij echt weer helemaal in zijn gewone doen raakt. Dan gaat hij zich weer meer op zichzelf richten en minder op zijn partner. Zo ging dat bij ons en ik heb ook gehoord van anderen dat dat daar ook zo ging.
vrijdag 15 april 2011 20:15
quote:Een autist kan niet terugkijken naar hetgeen hij zelf doet. Als jij iets niet goed doet dan denk je erover na en probeer je het de volgende keer anders te doen. dat kan een autist niet.
....
Aan een autist moet je altijd aanpassen
....
Mijn relatie is zeker niet gelijkwaardig, dat kan ook niet met een autist.
....
Naarmate mensen ouder worden en voor autisten geldt dat nog sterker worden ze ook starder.
Zo... dat zijn krasse uitspraken!
Als je hem wilt helpen, zoals je schreef, zullen je bovenstaande uitgangspunten weinig steunend zijn. Sterker nog, ze onderschrijven in feite alleen maar dat er niets meer aan te doen is, dat je de klos bent en dat je je maar moet 'schikken in je lot'.
Wat verdrietig voor je partner dat je zo over hem denkt.
....
Aan een autist moet je altijd aanpassen
....
Mijn relatie is zeker niet gelijkwaardig, dat kan ook niet met een autist.
....
Naarmate mensen ouder worden en voor autisten geldt dat nog sterker worden ze ook starder.
Zo... dat zijn krasse uitspraken!
Als je hem wilt helpen, zoals je schreef, zullen je bovenstaande uitgangspunten weinig steunend zijn. Sterker nog, ze onderschrijven in feite alleen maar dat er niets meer aan te doen is, dat je de klos bent en dat je je maar moet 'schikken in je lot'.
Wat verdrietig voor je partner dat je zo over hem denkt.
vrijdag 15 april 2011 20:17
quote:iris1969 schreef op 15 april 2011 @ 19:56:
Van wat ik zelf heb ervaren is de verliefdheidsperiode makkelijk voor beide partijen, want dan is een Asperger man door zijn verliefdheid net zo open en belangstellend als iedere andere man.
De eventuele problemen komen als alles normaal is en hij echt weer helemaal in zijn gewone doen raakt. Dan gaat hij zich weer meer op zichzelf richten en minder op zijn partner. Zo ging dat bij ons en ik heb ook gehoord van anderen dat dat daar ook zo ging.Zo is ook hier de ervaring.
Van wat ik zelf heb ervaren is de verliefdheidsperiode makkelijk voor beide partijen, want dan is een Asperger man door zijn verliefdheid net zo open en belangstellend als iedere andere man.
De eventuele problemen komen als alles normaal is en hij echt weer helemaal in zijn gewone doen raakt. Dan gaat hij zich weer meer op zichzelf richten en minder op zijn partner. Zo ging dat bij ons en ik heb ook gehoord van anderen dat dat daar ook zo ging.Zo is ook hier de ervaring.
vrijdag 15 april 2011 20:19
quote:waranaka schreef op 15 april 2011 @ 20:15:
[...]
Zo... dat zijn krasse uitspraken!
Als je hem wilt helpen, zoals je schreef, zullen je bovenstaande uitgangspunten weinig steunend zijn. Sterker nog, ze onderschrijven in feite alleen maar dat er niets meer aan te doen is, dat je de klos bent en dat je je maar moet 'schikken in je lot'.
Wat verdrietig voor je partner dat je zo over hem denkt.Kras ja, maar niet onjuist vrees ik. Afhankelijk natuurlijk van de ernst van het autisme.
[...]
Zo... dat zijn krasse uitspraken!
Als je hem wilt helpen, zoals je schreef, zullen je bovenstaande uitgangspunten weinig steunend zijn. Sterker nog, ze onderschrijven in feite alleen maar dat er niets meer aan te doen is, dat je de klos bent en dat je je maar moet 'schikken in je lot'.
Wat verdrietig voor je partner dat je zo over hem denkt.Kras ja, maar niet onjuist vrees ik. Afhankelijk natuurlijk van de ernst van het autisme.
vrijdag 15 april 2011 20:19
quote:waranaka schreef op 15 april 2011 @ 20:15:
[...]
Zo... dat zijn krasse uitspraken!
Als je hem wilt helpen, zoals je schreef, zullen je bovenstaande uitgangspunten weinig steunend zijn. Sterker nog, ze onderschrijven in feite alleen maar dat er niets meer aan te doen is, dat je de klos bent en dat je je maar moet 'schikken in je lot'.
Wat verdrietig voor je partner dat je zo over hem denkt.Het zijn geen krasse uitspraken, het is de realiteit. Alleen als de autist in het geheel bereid is naar zijn eigen aandeel te kijken en waar nodig bij te leren, zal het anders gaan. Over het algemeen lopen relaties waarin de autistische partner niet bereid is bij te leren waar nodig stuk. En als ze wel bereid zijn bij te leren, dan wordt het nog niet zoals een "normale" relatie. Het wordt nooit volledig gelijkwaardig, al kan er wel een balans ontstaan.
[...]
Zo... dat zijn krasse uitspraken!
Als je hem wilt helpen, zoals je schreef, zullen je bovenstaande uitgangspunten weinig steunend zijn. Sterker nog, ze onderschrijven in feite alleen maar dat er niets meer aan te doen is, dat je de klos bent en dat je je maar moet 'schikken in je lot'.
Wat verdrietig voor je partner dat je zo over hem denkt.Het zijn geen krasse uitspraken, het is de realiteit. Alleen als de autist in het geheel bereid is naar zijn eigen aandeel te kijken en waar nodig bij te leren, zal het anders gaan. Over het algemeen lopen relaties waarin de autistische partner niet bereid is bij te leren waar nodig stuk. En als ze wel bereid zijn bij te leren, dan wordt het nog niet zoals een "normale" relatie. Het wordt nooit volledig gelijkwaardig, al kan er wel een balans ontstaan.
vrijdag 15 april 2011 21:30
Ik ga hier toch maar reageren (hoewel ik beloofd heb dat niet te doen). Ik heb er al wat in het andere topic over gezegd, maar daar is kennelijk overheen gelezen.
En in dit geval sluit ik me vooral aan bij Botervliegje. Ik ervaar dat zelf ook in sociale situaties, niet eens in relaties. Het is gewoon waar. Doordat wij autisten bepaalde details vaak niet zien (hierbij is zien figuurlijk, niet letterlijk), reageren wij anders op situaties dan niet-autisten dat doen. Niet-autisten reageren in onze ogen daardoor vreemd, hoewel ik denk dat wij dan een vreemde denktrant hebben, en niet zij.
En in dit geval sluit ik me vooral aan bij Botervliegje. Ik ervaar dat zelf ook in sociale situaties, niet eens in relaties. Het is gewoon waar. Doordat wij autisten bepaalde details vaak niet zien (hierbij is zien figuurlijk, niet letterlijk), reageren wij anders op situaties dan niet-autisten dat doen. Niet-autisten reageren in onze ogen daardoor vreemd, hoewel ik denk dat wij dan een vreemde denktrant hebben, en niet zij.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 15 april 2011 21:33
Eens met Waranaka dat er op dit moment te krasse uitspraken worden gedaan over je partner, Mystery. Het is hem tenslotte al meer dan 40 jaar gelukt om mee te draaien in deze wereld met zijn beperkingen, en dat gaat hem waarschijnlijk als hij echt heeft verwerkt dat die diagnose er is misschien nog wel wat beter lukken.
Hoe lang weet 'ie al van de diagnose? En waar bestaat de therapie precies uit? Heeft 'ie de psycho-educatie al gehad om te weten waar zijn grootste valkuilen zitten? Ken jíj die begrippen die in de psycho-educatie aan de orde zijn gekomen?
Dat 'ie zwemt en nu zelfs wat depressief wordt vind ik net als meerderen in dit topic niet gek. Hij zal toch opnieuw zijn leven moeten definieren, en moeten bepalen wat belangrijk is, wat haalbaar is, wat echt niet kan, en hoe hij probeert om er zoveel mogelijk uit te halen. Helpt het jou om terug te denken aan de tijd waarin je je eigen diagnose kreeg en de tijd die je vanaf daar nodig had om je leven aan te passen daarnaar?
Probeer eigenlijk van het idee van 'hem helpen' af te stappen en samen op zoek te gaan naar 'wat werkt voor en bij ons'. Eventueel (hij werkt wel heel veel, ik weet niet of hij hier de tijd voor kan vrijmaken) zou hij persoonlijke begeleiding kunnen aanvragen die hem helpt (en jou, jij bent een deel van zijn systeem) om zijn rol binnen het gezin in kaart te brengen/vorm te geven.
Hoe lang weet 'ie al van de diagnose? En waar bestaat de therapie precies uit? Heeft 'ie de psycho-educatie al gehad om te weten waar zijn grootste valkuilen zitten? Ken jíj die begrippen die in de psycho-educatie aan de orde zijn gekomen?
Dat 'ie zwemt en nu zelfs wat depressief wordt vind ik net als meerderen in dit topic niet gek. Hij zal toch opnieuw zijn leven moeten definieren, en moeten bepalen wat belangrijk is, wat haalbaar is, wat echt niet kan, en hoe hij probeert om er zoveel mogelijk uit te halen. Helpt het jou om terug te denken aan de tijd waarin je je eigen diagnose kreeg en de tijd die je vanaf daar nodig had om je leven aan te passen daarnaar?
Probeer eigenlijk van het idee van 'hem helpen' af te stappen en samen op zoek te gaan naar 'wat werkt voor en bij ons'. Eventueel (hij werkt wel heel veel, ik weet niet of hij hier de tijd voor kan vrijmaken) zou hij persoonlijke begeleiding kunnen aanvragen die hem helpt (en jou, jij bent een deel van zijn systeem) om zijn rol binnen het gezin in kaart te brengen/vorm te geven.
vrijdag 15 april 2011 23:12
Mystery, heeft je vriend geen psychologische hulp sinds de diagnose? Het lijkt me heel zinvol dat hij daar mee begint.
Ik heb een korte relatie gehad met een man die pdd-nos en ADHD had, en vlgs mij ook manisch depressief was. Hij was 38 jaar, ik was z'n eerste vriendin, hij had de diagnose op z'n 20ste gekregen. Volgens hem was er in die tijd niets verbeterd, ondanks hulp en medicijnen. Hij was volledig afgekeurd. En toch zag ik iets in hem. In het begin ging het goed met hem, hij was zeer opgewekt. Vervolgens gleed hij af naar een toestand met angst, achterdocht, dwangmatigheid, onzekerheid en wisselvallige stemmingen. Hij kon geen energie meer steken in de relatie. Er was geen gelijkwaardigheid. De ene keer ontkende hij z'n diagnose, de andere keer begroef hij zich in zieligheid. Ik wist niet meer wat ik met hem aan moest.
Dat je kind al een scheiding heeft meegemaakt, is geen reden om jezelf een gelukkige toekomst te ontnemen.
Ik heb een korte relatie gehad met een man die pdd-nos en ADHD had, en vlgs mij ook manisch depressief was. Hij was 38 jaar, ik was z'n eerste vriendin, hij had de diagnose op z'n 20ste gekregen. Volgens hem was er in die tijd niets verbeterd, ondanks hulp en medicijnen. Hij was volledig afgekeurd. En toch zag ik iets in hem. In het begin ging het goed met hem, hij was zeer opgewekt. Vervolgens gleed hij af naar een toestand met angst, achterdocht, dwangmatigheid, onzekerheid en wisselvallige stemmingen. Hij kon geen energie meer steken in de relatie. Er was geen gelijkwaardigheid. De ene keer ontkende hij z'n diagnose, de andere keer begroef hij zich in zieligheid. Ik wist niet meer wat ik met hem aan moest.
Dat je kind al een scheiding heeft meegemaakt, is geen reden om jezelf een gelukkige toekomst te ontnemen.
vrijdag 15 april 2011 23:18
quote:iris1969 schreef op 15 april 2011 @ 19:56:
Van wat ik zelf heb ervaren is de verliefdheidsperiode makkelijk voor beide partijen, want dan is een Asperger man door zijn verliefdheid net zo open en belangstellend als iedere andere man.
De eventuele problemen komen als alles normaal is en hij echt weer helemaal in zijn gewone doen raakt. Dan gaat hij zich weer meer op zichzelf richten en minder op zijn partner. Zo ging dat bij ons en ik heb ook gehoord van anderen dat dat daar ook zo ging.
Dit dus.
Hoi Iris
Van wat ik zelf heb ervaren is de verliefdheidsperiode makkelijk voor beide partijen, want dan is een Asperger man door zijn verliefdheid net zo open en belangstellend als iedere andere man.
De eventuele problemen komen als alles normaal is en hij echt weer helemaal in zijn gewone doen raakt. Dan gaat hij zich weer meer op zichzelf richten en minder op zijn partner. Zo ging dat bij ons en ik heb ook gehoord van anderen dat dat daar ook zo ging.
Dit dus.
Hoi Iris
zaterdag 16 april 2011 06:59
zaterdag 16 april 2011 07:31
quote:Frankie33 schreef op 16 april 2011 @ 06:59:
[...]
Van wel meer factoren. Wat dacht je van karakter? Intelligentie? Persoonlijkheid? Omstandigheden, zelfs?Ja uiteraard zijn er meer factoren bij betrokken. Maar ik ken inmiddels genoeg partners en expartners van mensen met een ASS diagnose om te weten dat de uitspraken hoewel misschien wat cru, wel waar zijn. Ik ben nog geen relatie tegengekomen die volledig volwaardig was. Er kan een hoop worden aan en bijgeleerd, maar echt gelijkwaardig wordt het niet. De niet autist is altijd degene die moet aanvoelen, aangeven, duidelijk maken, dingen verhelderen en dat is niet van andere factoren afhankelijk. Autisten zien dingen niet, beleven dingen anders, missen tot op zekere hoogte inlevingsvermogen. Geen training die dat kan weghalen.
[...]
Van wel meer factoren. Wat dacht je van karakter? Intelligentie? Persoonlijkheid? Omstandigheden, zelfs?Ja uiteraard zijn er meer factoren bij betrokken. Maar ik ken inmiddels genoeg partners en expartners van mensen met een ASS diagnose om te weten dat de uitspraken hoewel misschien wat cru, wel waar zijn. Ik ben nog geen relatie tegengekomen die volledig volwaardig was. Er kan een hoop worden aan en bijgeleerd, maar echt gelijkwaardig wordt het niet. De niet autist is altijd degene die moet aanvoelen, aangeven, duidelijk maken, dingen verhelderen en dat is niet van andere factoren afhankelijk. Autisten zien dingen niet, beleven dingen anders, missen tot op zekere hoogte inlevingsvermogen. Geen training die dat kan weghalen.
zaterdag 16 april 2011 07:35
Ik ben ook relaties tegengekomen waar beide partners autist zijn. En dat werkt soms beter dan een niet autist met een autist. Vaak was er wel begeleiding bij betrokken, zeker als er kinderen in het spel waren, maar een aantal ook gewoon volledig zelfstandig.
Ik denk dat een autist andere verwachtingen, wensen en ideeën heeft van een relatie dan een niet autist. Zodra dat gaat botsen, dan kunnen er drie dingen gebeuren. De relatie stopt, vaak na een lange tijd van alles proberen en doen wat vaak maar van een kant lijkt te komen. De autist onderkent problemen en werkt daaraan waardoor er iets van een balans kan worden gevonden. Of de niet autist past zich volledig aan, maar dat is in de praktijk nog niet zo eenvoudig.
Wel lopen relaties van vrouwelijke autisten met een niet autistische man verhoudingsgewijs minder vaak stuk dan andersom.
Ik denk dat een autist andere verwachtingen, wensen en ideeën heeft van een relatie dan een niet autist. Zodra dat gaat botsen, dan kunnen er drie dingen gebeuren. De relatie stopt, vaak na een lange tijd van alles proberen en doen wat vaak maar van een kant lijkt te komen. De autist onderkent problemen en werkt daaraan waardoor er iets van een balans kan worden gevonden. Of de niet autist past zich volledig aan, maar dat is in de praktijk nog niet zo eenvoudig.
Wel lopen relaties van vrouwelijke autisten met een niet autistische man verhoudingsgewijs minder vaak stuk dan andersom.
zaterdag 16 april 2011 07:38
quote:Botervliegje schreef op 16 april 2011 @ 07:31:
[...]
De niet autist is altijd degene die moet aanvoelen, aangeven, duidelijk maken, dingen verhelderen en dat is niet van andere factoren afhankelijk. Autisten zien dingen niet, beleven dingen anders, missen tot op zekere hoogte inlevingsvermogen. Geen training die dat kan weghalen.En probeer dat maar eens duidelijk te maken zonder dat het wordt gezien als kritiek. Alles wat ik zeg wordt ondertussen gezien als kritiek. Zou dat ook komen omdat de nuance kritiek-constatering zo klein is?
[...]
De niet autist is altijd degene die moet aanvoelen, aangeven, duidelijk maken, dingen verhelderen en dat is niet van andere factoren afhankelijk. Autisten zien dingen niet, beleven dingen anders, missen tot op zekere hoogte inlevingsvermogen. Geen training die dat kan weghalen.En probeer dat maar eens duidelijk te maken zonder dat het wordt gezien als kritiek. Alles wat ik zeg wordt ondertussen gezien als kritiek. Zou dat ook komen omdat de nuance kritiek-constatering zo klein is?
