Relaties
alle pijlers
Hoe heel ik mijn hart?
zaterdag 1 oktober 2016 00:49
Is niet mijn eerste topic, maar goed. Inmiddels is het bijna een jaar uit met mijn ex. De man met wie ik 2,5 jaar samen was, eindelijk na jaren gedoe en gescharrel weer eens een echte relatie. Lang verhaal kort: het is uit. Er komt geen samenwonen, geen kinderen van hem. Toekomst in duigen. Aan de ene kant, ik ben 'al' 34, moet ik deze tijd nu aangrijpen om weer te gaan daten. Want anders is iedereen al voorzien. Aan de andere kant krijg ik bijna een angstaanval als ik er aan denk. Tinderen doe ik halfslachtig. Ik vind het veel te eng om me er weer echt in te storten. Mede na twee nare ervaringen dit jaar (twee slappelingen die niet het lef hebben om te zeggen 'nee ik wil niet verder daten'). Ben doodsbang voor nog meer verdriet. Misselijk voel ik me er zelfs een beetje door. Maar daardoor word ik ook weer bang dat ik nooit ga thuiskomen in een warm huisje waar twee kindjes op me af komen en mijn man al staat te koken en iedereen blij is dat ik er ben. Het schiet niet op zo.
Pffft. Wat moet ik nou? Jaja, eigen leven leuk dit dat, daar zit ook nog wel ruimte voor verbetering. Maar ik vind het gewoon kut zo. De tijd die ik aan daten zou kunnen besteden kan ik beter op mezelf richten, werk, huisje af, opleiding, sociale contacten. Maar dan wel steeds meer aan de zijlijn raken in de liefde? Ik geloof er gewoon niet meer in. Het doet pijn, de liefde en alles wat er mee samenhangt.
Dan maar accepteren dat ik nooit meer het leven ga krijgen dat ik eigenlijk wil? Sorry. Warrig. Ik kom niet meer uit mijn eigen gedachten. Wie heeft tips om deze intense kutperiode in mijn leven te gaan accepteren? Kind in je eentje kan, maar dan zal ik mezelf altijd verwijten dat ik geen kind met mijn liefde heb kunnen maken. Als die liefde nog komt.
Pffft. Wat moet ik nou? Jaja, eigen leven leuk dit dat, daar zit ook nog wel ruimte voor verbetering. Maar ik vind het gewoon kut zo. De tijd die ik aan daten zou kunnen besteden kan ik beter op mezelf richten, werk, huisje af, opleiding, sociale contacten. Maar dan wel steeds meer aan de zijlijn raken in de liefde? Ik geloof er gewoon niet meer in. Het doet pijn, de liefde en alles wat er mee samenhangt.
Dan maar accepteren dat ik nooit meer het leven ga krijgen dat ik eigenlijk wil? Sorry. Warrig. Ik kom niet meer uit mijn eigen gedachten. Wie heeft tips om deze intense kutperiode in mijn leven te gaan accepteren? Kind in je eentje kan, maar dan zal ik mezelf altijd verwijten dat ik geen kind met mijn liefde heb kunnen maken. Als die liefde nog komt.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
zaterdag 1 oktober 2016 04:09
Liefdesverdriet moet je uitzitten, hoe stom ook. Meer kan je niet doen. Wat betreft je nare date-ervaringen: sommige mannen mogen inderdaad wat meer to the point zijn over wat ze wel en niet willen, maar probeer niet verbitterd te raken omdat ze niet met je willen daten. Dat maakt namelijk niet heel aantrekkelijk. Als je op het moment nog zo gekwetst bent als je schrijft, dan heeft het nu sowieso geen zin om op date te gaan. Voor je het weet jaag je iemand weg door je ballast ongewild op hem te projecteren.
Je schrijft zelf dat je bang bent aan de zijlijn te komen staan. Maar liefde laat zich niet sturen en ik heb ook niet het idee dat de slagingskans om aan de man te raken afhangt van hoeveel dates je hebt. Misschien moet je qua dates daarom eens een stapje terug doen en het je gewoon wat meer laten overkomen.
Wel een want het zuigt om een vrouw van 34 te zijn met een relatie- en kinderwens. Wat dat betreft is het inderdaad oneerlijk verdeeld en snappen mannen niet hoe het is om in zo'n situatie te zitten. Ik denk dat ik in jouw situatie nog eventueel zou overwegen om eicellen in te vriezen, om iets meer lucht/tijd/rust voor jezelf te creëren.
Je schrijft zelf dat je bang bent aan de zijlijn te komen staan. Maar liefde laat zich niet sturen en ik heb ook niet het idee dat de slagingskans om aan de man te raken afhangt van hoeveel dates je hebt. Misschien moet je qua dates daarom eens een stapje terug doen en het je gewoon wat meer laten overkomen.
Wel een want het zuigt om een vrouw van 34 te zijn met een relatie- en kinderwens. Wat dat betreft is het inderdaad oneerlijk verdeeld en snappen mannen niet hoe het is om in zo'n situatie te zitten. Ik denk dat ik in jouw situatie nog eventueel zou overwegen om eicellen in te vriezen, om iets meer lucht/tijd/rust voor jezelf te creëren.
zaterdag 1 oktober 2016 06:33
Waarom richt je niet gewoon je aandacht op jezelf, misschien kom je er dan achter waarom je niet krijgt waar je naar verlangt? Waarom lees ik op dit forum zo vaak dat vrouwen wanhopig een man willen, zelfs op heterovrouwen maak je zo een heel onaantrekkelijke indruk? Waarom denk je dat zo'n "ideaal" leven van huisje-boompje-beestje en dan nog die brave man je zomaar komt aanwaaien? Hoe weet je dat zo'n leven iets voor je is wanneer je het nooit hebt gehad en waarom heb je nooit zoiets gehad wanneer het je wel zo ideaal lijkt? Of kijk je naar andere relaties en wil je het daarom?? Ik krijg het bijna benauwd wanneer ik dergelijke OP's lees. Jakkes!
zaterdag 1 oktober 2016 06:39
Thuiskomen waar de naar Zwitsal ruikende kinderen op je af komen rennen en je man in de keuken staat te koken.
Ik denk dat thuiskomen in een ontploft huis waar twee kinderen onder de verf en snot zitten en een man die roept wat er te eten is, realistischer is.
Neemt niet weg dat het een rot situatie is. Maar je hebt nog alle tijd. Nu als een kip zonder kop een zaaddonor zoeken is garantie voor ellende.
Ik denk dat thuiskomen in een ontploft huis waar twee kinderen onder de verf en snot zitten en een man die roept wat er te eten is, realistischer is.
Neemt niet weg dat het een rot situatie is. Maar je hebt nog alle tijd. Nu als een kip zonder kop een zaaddonor zoeken is garantie voor ellende.
zaterdag 1 oktober 2016 06:55
quote:SilverShadow schreef op 01 oktober 2016 @ 06:39:
Thuiskomen waar de naar Zwitsal ruikende kinderen op je af komen rennen en je man in de keuken staat te koken.
Ik denk dat thuiskomen in een ontploft huis waar twee kinderen onder de verf en snot zitten en een man die roept wat er te eten is, realistischer is.
Neemt niet weg dat het een rot situatie is. Maar je hebt nog alle tijd. Nu als een kip zonder kop een zaaddonor zoeken is garantie voor ellende.
Gewoon een relatie aangaan met een niet al te snuggere man die tien jaar jonger en dus hopelijk potent is, hem zo ver krijgen dat hij neukt zonder condoom, niet zeggen dat je de pil door de wc spoelt en proberen vol te houden tot je zwanger bent. En dan maar het beste ervan hopen. Maar dan heb je wel een kind. Mannen genoeg hoor, ook nog na 20 gesneuvelde relaties! Misschien niet het meest romantische advies, maar zo werkt het soms wel.
Thuiskomen waar de naar Zwitsal ruikende kinderen op je af komen rennen en je man in de keuken staat te koken.
Ik denk dat thuiskomen in een ontploft huis waar twee kinderen onder de verf en snot zitten en een man die roept wat er te eten is, realistischer is.
Neemt niet weg dat het een rot situatie is. Maar je hebt nog alle tijd. Nu als een kip zonder kop een zaaddonor zoeken is garantie voor ellende.
Gewoon een relatie aangaan met een niet al te snuggere man die tien jaar jonger en dus hopelijk potent is, hem zo ver krijgen dat hij neukt zonder condoom, niet zeggen dat je de pil door de wc spoelt en proberen vol te houden tot je zwanger bent. En dan maar het beste ervan hopen. Maar dan heb je wel een kind. Mannen genoeg hoor, ook nog na 20 gesneuvelde relaties! Misschien niet het meest romantische advies, maar zo werkt het soms wel.
zaterdag 1 oktober 2016 08:05
Hey daar, ik begrijp je heel goed hoor.
Dat ideale plaatje van hoe het zou kunnen zijn... natuurlijk, in de praktijk is het nooit zo perfect als je vantevoren denkt maar die geborgenheid van een gezin, die kan ik soms ook heel erg missen.
Ik heb ook veel 'gerommeld' op relatiegebied en dan juist als ik denk, nu komt er vrede en rust wordt alles weer overhoop gehaald.
Er blijft voor mij weinig anders over dan accepteren van hoe mijn leven er nu uitzit. Maar ik blijf wel open staan voor verandering. Al weet ik wel heel goed dat ik die verandering soms te veel af wil dwingen en dat werkt niet.
Meid, je bent pas 34. In een korte tijd kan er veel veranderen hoor. Geef de moed niet op. Blijf gewoon je eigen mooie zelf. Zorg goed voor jezelf en probeer plezier te vinden / houden in je eigen ontwikkeling. Dat maakt je ook nog eens reuze aantrekkelijk voor echte mannen. En die zijn echt niet allemaal bezet
Liefs!
Dat ideale plaatje van hoe het zou kunnen zijn... natuurlijk, in de praktijk is het nooit zo perfect als je vantevoren denkt maar die geborgenheid van een gezin, die kan ik soms ook heel erg missen.
Ik heb ook veel 'gerommeld' op relatiegebied en dan juist als ik denk, nu komt er vrede en rust wordt alles weer overhoop gehaald.
Er blijft voor mij weinig anders over dan accepteren van hoe mijn leven er nu uitzit. Maar ik blijf wel open staan voor verandering. Al weet ik wel heel goed dat ik die verandering soms te veel af wil dwingen en dat werkt niet.
Meid, je bent pas 34. In een korte tijd kan er veel veranderen hoor. Geef de moed niet op. Blijf gewoon je eigen mooie zelf. Zorg goed voor jezelf en probeer plezier te vinden / houden in je eigen ontwikkeling. Dat maakt je ook nog eens reuze aantrekkelijk voor echte mannen. En die zijn echt niet allemaal bezet
Liefs!
Dit is een blok tekst dat toegevoegd kan worden aan de berichten die je maakt.
zaterdag 1 oktober 2016 08:11
TO, liefdesverdriet is klote. Maar voor de rest: ga genieten van wat je nu hebt. Misschien ga je nooit die man tegen komen, en als je hem wel tegen komt lukt het misschien niet om kinderen te krijgen. En als je wel een kind krijgt is het misschien wel een huilbaby. Ben realistisch, het leven is geen grote roze wolk. Maar je kunt wel zelf zorgen voor de fijne roze randjes.
En over dat daten, jaag je die mannen niet zelf weg omdat je in je hoofd zo'n haast hebt een vader voor je kinderen te vinden?
En over dat daten, jaag je die mannen niet zelf weg omdat je in je hoofd zo'n haast hebt een vader voor je kinderen te vinden?
zaterdag 1 oktober 2016 08:27
. Aan de ene kant, ik ben 'al' 34, moet ik deze tijd nu aangrijpen om weer te gaan daten. Want anders is iedereen al voorzien
Dat is natuurlijk onzin. Verbroken relaties zijn van iedere leeftijd, dus op iedere leeftijd zijn er leuke en minder leuke singles.
Ga het eerst weer leuk hebben met jezelf, verwerk je verdriet. En dat kost tijd.
Staar je niet blind op het vinden van een man die de vader van je kinderen moet worden, want dan mis je de leuke mannen die niet aan het ideaalbeeld van een zaaddonor voldoen.
Ik heb in mijn gelukkig-single-periode tegen vrienden en familie op een luchtige/humoristische manier gezegd dat ik een relatie niet uit de weg zou gaan, dus mochten ze een leuke, vrijgezelle en eerlijke broer/collega of neef hebben, ze hem langs mochten sturen. Ik had ook geen zin in de tinderachtige dingen.
Een paar jaar geleden mijn huidige partner tegengekomen, op een reunie van de lagere school. Het kan zo maar.
Dat is natuurlijk onzin. Verbroken relaties zijn van iedere leeftijd, dus op iedere leeftijd zijn er leuke en minder leuke singles.
Ga het eerst weer leuk hebben met jezelf, verwerk je verdriet. En dat kost tijd.
Staar je niet blind op het vinden van een man die de vader van je kinderen moet worden, want dan mis je de leuke mannen die niet aan het ideaalbeeld van een zaaddonor voldoen.
Ik heb in mijn gelukkig-single-periode tegen vrienden en familie op een luchtige/humoristische manier gezegd dat ik een relatie niet uit de weg zou gaan, dus mochten ze een leuke, vrijgezelle en eerlijke broer/collega of neef hebben, ze hem langs mochten sturen. Ik had ook geen zin in de tinderachtige dingen.
Een paar jaar geleden mijn huidige partner tegengekomen, op een reunie van de lagere school. Het kan zo maar.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zaterdag 1 oktober 2016 08:55
zaterdag 1 oktober 2016 09:22
quote:Maar daardoor word ik ook weer bang dat ik nooit ga thuiskomen in een warm huisje waar twee kindjes op me af komen en mijn man al staat te koken
Dat koken zal ik het maar niet over hebben maar je kijkt volgens mij te diep in de toekomst op een wat man-afhankelijke manier.
Twee kindjes hoeven niet van een partner te komen; je kan je laten insemineren. Dus dat deel van je toekomst is, mits je vruchtbaar bent, al opgelost. Nu die hartelijke man nog. De beste kans op een aardige man heb je als je zelf een aardig, warm, lief, maar ook verstandig, representatief en realistisch mens bent. Dan trek je vanzelf vrienden en potentiële partners aan. Dus dat is ook opgelost. Succes.
Dat koken zal ik het maar niet over hebben maar je kijkt volgens mij te diep in de toekomst op een wat man-afhankelijke manier.
Twee kindjes hoeven niet van een partner te komen; je kan je laten insemineren. Dus dat deel van je toekomst is, mits je vruchtbaar bent, al opgelost. Nu die hartelijke man nog. De beste kans op een aardige man heb je als je zelf een aardig, warm, lief, maar ook verstandig, representatief en realistisch mens bent. Dan trek je vanzelf vrienden en potentiële partners aan. Dus dat is ook opgelost. Succes.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 1 oktober 2016 09:48
Als je mismaakt bent en/of chronisch ziek of gehandicapt bent kan je ook een bepaalde soort aardige mannen aantrekken die er gelukkig van worden als ze iemand kunnen bijstaan. Ik bedoel dit niet als aansporing om zielig te worden, maar dat je op behoeften van een man moet kunnen inspelen. Ik denk dus dat je vooral op je droombeeld gefocust bent, maar je weet niet wat deze ideale man zoekt. Wie weet niet wat jij te bieden hebt. Als je iemand ontmoet, probeer dan uit te vogelen waar hij echt blij van wordt. Dat moet dan wel binnen jouw karakter liggen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 1 oktober 2016 10:06
TO, ik herken je gevoel. En ergens ook de angst om aan de zijlijn te raken in de liefde. Maar ik kan voor mezelf zeggen dat ik nu, na een paar aangebrachte krassen op mijn hart, er zelf voor kies om langs de zijlijn te staan.
Ik vermoed ook dat de kans groot is dat als ik langs de zijlijn ga staan, iedereen voorbij loopt en mij geen blik gunt, omdat ik toevalligerwijs ook nog eens prima alleen kan zijn. Ik sta elke dag in de sportschool en ik werk fulltime. Mijn dagen heb ik nu zo volgeplempt met alleen werk en sporten al, dat ik geen idee heb waar ik tijd vrij zou moeten maken voor een vrouw. Misschien niet de beste manier om aan een leuke vrouw te komen waar ik een gezin mee kan stichten, maar voor het eerst in mijn leven voelt het fijn om heel even egocentrisch te zijn.
Wanneer ik in een relatie in de verliefdheidsfase zit, is alles goed. Zodra de verliefdheid verdwijnt en ik ga van iemand houden, raak ik mezelf volledig kwijt. Echt volledig. Want dan ben ik gewoon niet zo heel leuk meer. En dat is het punt waarop alles bergafwaarts gaat en mijn relatie sneller dan de Titanic zinkt. Zonder overlevenden.
Die kinderen in huis lijken me heerlijk. Nu ik ouder word, is de kans vrij klein dat ze er ook nog gaan komen. Want alleenstaande ouder zijn lijkt me ook niet bepaald glanzende glorie. Ik weet het niet, ik heb geen advies voor je. Ik weiger te geloven dat ik alleen maar gelukkig kan zijn als ik heb wat ik denk dat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Ja, ik wil niks liever dan op dit moment een heerlijke, lieve vrouw naast mij op de bank. Maar zolang dat nog geen werkelijkheid is voor mij, weiger ik te geloven dat ik pas dan gelukkig kan zijn. Het is mijn uitdaging om aan te grijpen wat de situatie mij nu biedt: Zeeën van tijd om mezelf op te bouwen. Zowel fysiek als mentaal.
Ik vermoed ook dat de kans groot is dat als ik langs de zijlijn ga staan, iedereen voorbij loopt en mij geen blik gunt, omdat ik toevalligerwijs ook nog eens prima alleen kan zijn. Ik sta elke dag in de sportschool en ik werk fulltime. Mijn dagen heb ik nu zo volgeplempt met alleen werk en sporten al, dat ik geen idee heb waar ik tijd vrij zou moeten maken voor een vrouw. Misschien niet de beste manier om aan een leuke vrouw te komen waar ik een gezin mee kan stichten, maar voor het eerst in mijn leven voelt het fijn om heel even egocentrisch te zijn.
Wanneer ik in een relatie in de verliefdheidsfase zit, is alles goed. Zodra de verliefdheid verdwijnt en ik ga van iemand houden, raak ik mezelf volledig kwijt. Echt volledig. Want dan ben ik gewoon niet zo heel leuk meer. En dat is het punt waarop alles bergafwaarts gaat en mijn relatie sneller dan de Titanic zinkt. Zonder overlevenden.
Die kinderen in huis lijken me heerlijk. Nu ik ouder word, is de kans vrij klein dat ze er ook nog gaan komen. Want alleenstaande ouder zijn lijkt me ook niet bepaald glanzende glorie. Ik weet het niet, ik heb geen advies voor je. Ik weiger te geloven dat ik alleen maar gelukkig kan zijn als ik heb wat ik denk dat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Ja, ik wil niks liever dan op dit moment een heerlijke, lieve vrouw naast mij op de bank. Maar zolang dat nog geen werkelijkheid is voor mij, weiger ik te geloven dat ik pas dan gelukkig kan zijn. Het is mijn uitdaging om aan te grijpen wat de situatie mij nu biedt: Zeeën van tijd om mezelf op te bouwen. Zowel fysiek als mentaal.
zaterdag 1 oktober 2016 10:18
I've been there.. ik had veel baat bij het hervinden van mijzelf; proberen weer lol te krijgen in wat ik graag deed en energie van kreeg (heb bewust 'vrienden' losgelaten, omdat ze oppervlakkig waren). Soms twee stappen achteruit om vervolgens één stap vooruit te kunnen nemen (off days mogen er ook zijn). Wees op zulke momenten ook lief voor jezelf (spontaan naar Coldplay in Londen met besties). Op een paar dingen heb je totaal geen invloed op, maar gelukkig op héél véél dingen wel! Dit alles mág tijd kosten, want wat je meemaakt is ook niet niks.. Zodra je in je element bent, precies zoals jij jij bent, dan zal je de juiste mensen aantrekken.
Voor nu, mijn virtuele arm om je heen!
Voor nu, mijn virtuele arm om je heen!
zaterdag 1 oktober 2016 10:20
quote:fireflywentby schreef op 01 oktober 2016 @ 10:06:
TO, ik herken je gevoel. En ergens ook de angst om aan de zijlijn te raken in de liefde. Maar ik kan voor mezelf zeggen dat ik nu, na een paar aangebrachte krassen op mijn hart, er zelf voor kies om langs de zijlijn te staan.
Ik vermoed ook dat de kans groot is dat als ik langs de zijlijn ga staan, iedereen voorbij loopt en mij geen blik gunt, omdat ik toevalligerwijs ook nog eens prima alleen kan zijn. Ik sta elke dag in de sportschool en ik werk fulltime. Mijn dagen heb ik nu zo volgeplempt met alleen werk en sporten al, dat ik geen idee heb waar ik tijd vrij zou moeten maken voor een vrouw. Misschien niet de beste manier om aan een leuke vrouw te komen waar ik een gezin mee kan stichten, maar voor het eerst in mijn leven voelt het fijn om heel even egocentrisch te zijn.
Wanneer ik in een relatie in de verliefdheidsfase zit, is alles goed. Zodra de verliefdheid verdwijnt en ik ga van iemand houden, raak ik mezelf volledig kwijt. Echt volledig. Want dan ben ik gewoon niet zo heel leuk meer. En dat is het punt waarop alles bergafwaarts gaat en mijn relatie sneller dan de Titanic zinkt. Zonder overlevenden.
Die kinderen in huis lijken me heerlijk. Nu ik ouder word, is de kans vrij klein dat ze er ook nog gaan komen. Want alleenstaande ouder zijn lijkt me ook niet bepaald glanzende glorie. Ik weet het niet, ik heb geen advies voor je. Ik weiger te geloven dat ik alleen maar gelukkig kan zijn als ik heb wat ik denk dat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Ja, ik wil niks liever dan op dit moment een heerlijke, lieve vrouw naast mij op de bank. Maar zolang dat nog geen werkelijkheid is voor mij, weiger ik te geloven dat ik pas dan gelukkig kan zijn. Het is mijn uitdaging om aan te grijpen wat de situatie mij nu biedt: Zeeën van tijd om mezelf op te bouwen. Zowel fysiek als mentaal.Hear hear!
TO, ik herken je gevoel. En ergens ook de angst om aan de zijlijn te raken in de liefde. Maar ik kan voor mezelf zeggen dat ik nu, na een paar aangebrachte krassen op mijn hart, er zelf voor kies om langs de zijlijn te staan.
Ik vermoed ook dat de kans groot is dat als ik langs de zijlijn ga staan, iedereen voorbij loopt en mij geen blik gunt, omdat ik toevalligerwijs ook nog eens prima alleen kan zijn. Ik sta elke dag in de sportschool en ik werk fulltime. Mijn dagen heb ik nu zo volgeplempt met alleen werk en sporten al, dat ik geen idee heb waar ik tijd vrij zou moeten maken voor een vrouw. Misschien niet de beste manier om aan een leuke vrouw te komen waar ik een gezin mee kan stichten, maar voor het eerst in mijn leven voelt het fijn om heel even egocentrisch te zijn.
Wanneer ik in een relatie in de verliefdheidsfase zit, is alles goed. Zodra de verliefdheid verdwijnt en ik ga van iemand houden, raak ik mezelf volledig kwijt. Echt volledig. Want dan ben ik gewoon niet zo heel leuk meer. En dat is het punt waarop alles bergafwaarts gaat en mijn relatie sneller dan de Titanic zinkt. Zonder overlevenden.
Die kinderen in huis lijken me heerlijk. Nu ik ouder word, is de kans vrij klein dat ze er ook nog gaan komen. Want alleenstaande ouder zijn lijkt me ook niet bepaald glanzende glorie. Ik weet het niet, ik heb geen advies voor je. Ik weiger te geloven dat ik alleen maar gelukkig kan zijn als ik heb wat ik denk dat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Ja, ik wil niks liever dan op dit moment een heerlijke, lieve vrouw naast mij op de bank. Maar zolang dat nog geen werkelijkheid is voor mij, weiger ik te geloven dat ik pas dan gelukkig kan zijn. Het is mijn uitdaging om aan te grijpen wat de situatie mij nu biedt: Zeeën van tijd om mezelf op te bouwen. Zowel fysiek als mentaal.Hear hear!
zaterdag 1 oktober 2016 22:33
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen op jullie superlieve en eerlijke berichtjes. Bovenal voel ik me heel bang. Ik heb nog allerlei onverwerkt verdriet, denk ik, om de scharrels uit mijn studententijd en iets later, om de laatste ex. Zo veel teleurstellingen. Kan dat alleen mettertijd helen? Ik ben zó bang voor de toekomst die ik niet wil. Maar ook zó bang voor nog meer pijn lijden om een man. Hoe raak ik dat kwijt? Ik wil geen mannenangst. (is dit anuptafobie?)
Ik ben zelf de allerleukste, allerliefste en allermooiste persoon op aarde die ik ken, daar ligt het in ieder geval niet aan
Ik ben zelf de allerleukste, allerliefste en allermooiste persoon op aarde die ik ken, daar ligt het in ieder geval niet aan
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
zondag 2 oktober 2016 00:48
Kijk daar ligt het niet aan.
Je hebt nog onverwerkte restanten van die scharrels uit je studententijd, schrijf je. Waar zit je dan mee?
Angst voor de angst.
Denk die angsten even weg.
Wat ben jij zonder die angsten?
Je maakt die angsten wel zelf aan.
Misschien dat te beseffen? Hoe moeilijk dat ook misschien voor je is?
Kun je die angst niet binnenlaten komen en dan geen weerstand bieden zeg maar?
Dan niet het hele verhaal weer afspelen in je hoofd maar even kort dat verhaal en dan gelijk dat gevoel binnen laten. Voor verwerking.
Meegaan in die angst, die dan misschien meer meevalt dan dat je ertegenin gaat.
Blijf je die lange verhalen in je hoofd herhalen dan voed je het meer.
Wat betreft je moedergevoelens, snap ik dat wel. Dat is toch wel een logica.
Sterkte met je liefdesverdriet.
Je hebt nog onverwerkte restanten van die scharrels uit je studententijd, schrijf je. Waar zit je dan mee?
Angst voor de angst.
Denk die angsten even weg.
Wat ben jij zonder die angsten?
Je maakt die angsten wel zelf aan.
Misschien dat te beseffen? Hoe moeilijk dat ook misschien voor je is?
Kun je die angst niet binnenlaten komen en dan geen weerstand bieden zeg maar?
Dan niet het hele verhaal weer afspelen in je hoofd maar even kort dat verhaal en dan gelijk dat gevoel binnen laten. Voor verwerking.
Meegaan in die angst, die dan misschien meer meevalt dan dat je ertegenin gaat.
Blijf je die lange verhalen in je hoofd herhalen dan voed je het meer.
Wat betreft je moedergevoelens, snap ik dat wel. Dat is toch wel een logica.
Sterkte met je liefdesverdriet.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zondag 2 oktober 2016 19:05
Minitip: ga niet een reactie aan uit zwakte (bv liefdesverdriet, onzekerheid, eenzaamheid) maar wanneer je in je kracht zit...
Het is niet verkeerd het leven met jezelf en natuurlijk dierbaren te leven. Eerst een relatie met jezelf... de rest volgt..
BTW liefdesverdriet heeft zelden met liefde te maken en al helemaal niet met de persoon die een andere pad inslaat. Tis eerder een gevoel van onmacht, desillusie, verloren investering, zelfconfrontatie.
Met jou is niets mis, twijfel niet teveel aan jezelf. Probeer een positieve les hierin te zien, niet een zoveelste mislukking of onvervulde verwachting...
Het is niet verkeerd het leven met jezelf en natuurlijk dierbaren te leven. Eerst een relatie met jezelf... de rest volgt..
BTW liefdesverdriet heeft zelden met liefde te maken en al helemaal niet met de persoon die een andere pad inslaat. Tis eerder een gevoel van onmacht, desillusie, verloren investering, zelfconfrontatie.
Met jou is niets mis, twijfel niet teveel aan jezelf. Probeer een positieve les hierin te zien, niet een zoveelste mislukking of onvervulde verwachting...
