Hoe moet ik hiermee omgaan?

Sinds een aantal jaar heb ik geregeld contact gehad met een meisje uit mijn buurt. We schelen ca. 5 jaar in leeftijd (zij is 19, ik ben 24) maar we hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden. Ik hield echter altijd af als dingen serieuzer worden, omdat ik ten eerste het leeftijdsverschil niet zo zag zitten en ten tweede het gevoel had niet toe te zijn aan een relatie. Op zulke momenten verbrak ik dan ook vaak het contact, waarna wij vaak na enkele maanden toch weer in contact kwamen. Dit is lang zo door gegaan, tot afgelopen zomer.



Ergens in mei ben ik mij gaan beseffen dat zij misschien toch wel veel meer voor mij betekent dan ik aanvankelijk dacht. Op advies van mijn vrienden ben ik vaker met haar gaan afspreken. Ze is een aantal keren blijven slapen, we hebben veel met elkaar gewandeld en gepraat en mijn gevoel bleek te kloppen: ik vond haar echt meer dan leuk. Sinds dat moment is mijn gevoel alleen maar gegroeid en dit heb ik haar ook laten merken. Dit bleek wederzijds te zijn. In augustus - vlak voor mijn vakantie - vroeg zij dan ook aan mij of we iets hadden. En natuurlijk bevestigde ik dit, ik kon mijn geluk niet op!



Sinds dit moment (3 a 4 weken geleden) is alles echter bergafwaarts gegaan. Na mijn vakantie merkte ik aan haar dat ze zich anders gedroeg. Dit kan te maken hebben met het feit dat zij in die tijd is begonnen met een nieuwe studie waar ze veel nieuwe mensen heeft leren kennen en waar veel feestjes plaatsvinden (ik ben overigens al een jaar bezig met mijn fulltime baan). Ik heb haar hiermee geconfronteerd en zij gaf aan dat haar verliefde gevoelens voor mij gedurende mijn vakantie zijn verdwenen. Ze wilde rustig de tijd hebben om na te denken, en op het moment dat ik aangaf dit te snappen en haar die tijd te willen geven antwoordde ze dat ze dit erg kon waarderen en dat het hierdoor waarschijnlijk wel weer goed zou gaan komen.



Haar rust geven betekende voor mij natuurlijk niet dat ik al het contact ineens af zou moeten kappen. Ik was (en ben...) behoorlijk verliefd en wilde er wel alles aan doen om het weer goed te krijgen. Zij is echter steeds meer veranderd. Waar zij eerst aangaf enkel rust nodig te hebben, vertelde zij mij later dat ze denkt last te hebben van bindingsangst. Dit was voor mij best wel lastig, omdat ik niet wist hoe ik hier mee om moest gaan. Tegelijkertijd ging ze wel 2 keer per week naar feestjes met haar nieuwe vrienden, maar had ze voor mij plots geen tijd meer om af te spreken. Dit heeft uiteindelijk tot behoorlijk wat confrontaties geleid, en uiteindelijk begon zij mij steeds meer te negeren. Ik werd als het ware uitgewist uit haar leven, terwijl ik zelf met enorm veel gevoelens voor haar achterbleef. Toch bleef zij twee weken geleden wel nog bij mij slapen en hebben we samen een strandwandeling gemaakt waar zij heel verliefd mijn hand vastpakte. Ik bleef hierdoor heel veel hoop houden.



De dag na dit weekend vertelde zij mij echter dat het de komende maanden tussen haar en mij sowieso niks meer gaat worden. Tegelijkertijd kwam ik erachter dat zij een jongen van haar nieuwe studie behoorlijk interessant vindt. Deze jongen zit bij haar in de klas en ze ziet hem daarnaast ook op feestjes. Vorige week is ze zelfs al bij hem thuis geweest... Mij heeft ze de laatste anderhalve week zo veel mogelijk ontweken en genegeerd, terwijl zij mij wel nog heeft verteld dat het in de toekomst wellicht weer goed gaat komen.



Dit alles tezamen heeft ervoor gezorgd dat ik totaal niet meer wist (en weet) waar ik aan toe ben. Aan de ene kant voel ik mij aan het lijntje gehouden en kap ik het liefst alles zo snel mogelijk af. Aan de andere kant merk ik ook dat dit niet zo makkelijk gaat vanwege de hoop die ik heb gekregen. En ik heb haar immers beloofd ook de tijd en rust te willen geven, ook zodat zij haar studentenleven even kan ontdekken.



Het zat echter verder totaal niet lekker meer. Gisteren heb ik hier haar mee geconfronteerd, en na 2 a 3 uur praten zijn we tot de conclusie gekomen dat we elkaar voorlopig (lees: minstens een half jaar) niet meer moeten spreken, omdat dit op deze manier niet goed gaat. Rationeel denkende weet ik dat dit op dit moment ook het best is om te doen. Echter, mijn gevoel voor haar blijft en ik heb het hier heel zwaar mee (en vooral het idee dat er nu ineens een andere jongen is die zij enorm interessant vindt). Opvallend is dat op het moment dat ik haar vertelde dat ik dan wel verder ga en wellicht ook weer ga daten, zij redelijk aangedaan (jaloers?) reageerde.



Toch blijf ik met vragen zitten waar jullie wellicht antwoorden op kunnen verschaffen..

1. Kan het zo zijn dat iemand in zo een korte tijd omslaat van verliefd zijn naar niks tot bijna niks meer voelen?



2. Indien ja, hoe valt dit te verklaren? Is het wellicht het feit dat zij voorheen altijd op mij moest 'jagen' en ik haar nu heel duidelijk heb gemaakt voor haar te willen gaan?



3. We hebben elkaar - ook gisteren - vaak verteld het zo goed met elkaar te kunnen vinden (zij zegt zich enorm vertrouwd te voelen bij mij) dat wij in elkaar iemand zien voor 'later'. Is dit domme hoop of moet ik haar wellicht voor nu echt helemaal loslaten en kijken of het misschien later ooit goed komt (betekent overigens natuurlijk niet dat ik nu jaren lang ga afwachten).



4. Haar kennende gaat er waarschijnlijk een moment komen dat ze weer contact zoekt. We zien elkaar immers geregeld aangezien ze bij mij in de buurt woont en we hebben al ca. 4 a 5 jaar lang behoorlijk vaak contact met elkaar. Indien dit gebeurt, hoe moet ik hiermee omgaan?



5. Denken jullie dat haar twijfels nog kunnen omslaan als ze in een wat stabielere fase van haar leven zit (alles is qua studie etc. nu nog nieuwe en spannend)?



6. Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Ik weet dat verder leven de beste optie is, maar ik voel nog zo enorm veel voor haar en dit heb ik simpelweg nog nooit gehad...



Ik weet dat bovenstaand bericht enorm lang is, maar hoop dat jullie mij enigszins kunnen helpen...De laatste weken zijn voor mij niet zo fijn geweest. Ik ben een beetje klaar met deze emotionele achtbaan, maar het lukt mij gewoon momenteel nog niet om alles aan de kant te schuiven. Wellicht dat antwoorden en verdere inzichten mij hierbij kunnen helpen. Alvast super bedankt in ieder geval!

quote:Bloemetje37 schreef op 24 september 2016 @ 17:44:

Beste To,



Even vanuit t perspectief van haar:



Zou het kunnen zijn dat zij eerst heel verliefd was op jou, maar doordat jij steeds de boot afhield je haar onbewust hebt gekwetst?

Zou t kunnen zijn dat zij bang is geworden om weer gekwetst te worden en daarom nu zelf de boot af houdt?



Verder denk ik dat ze idd zoals al genoemd is, zij in n andere levensfase zit dan jij.



Buiten dat vind ik je ( sorry dat ik t zeg ) ook wel beklemmend overkomen.

Eerst hield je zelf de boot af en nu confronteer je haar als ze geen tijd voor je heeft?

Ik zou daar echt van in de war raken...



Kortom geef je onbewust geen gemixte signalen af die haar hebben doen twijfelen?



Ik zou dit eerst voor jezelf uitzoeken, voordat je alle contactenn verbreekt.



Ze heeft me ooit inderdaad ook gezegd dat ik te lang heb gewacht en dat zij mij daarom ook eerst niet meer serieus kon nemen. Neemt niet weg dat ze korte tijd hierna wel steeds mij wilde zien en ook door kreeg dat ik het meende... Ik heb haar tot mijn vakantie gemiddeld denk ik wel 5 avonden per week gezien over een periode van minstens een maand... Maar zoals anderen stellen, misschien was ik wel opvulling/een veilig baken in een periode dat zij niet veel andere dingen te doen had.. ik weet het niet.. Wat ik weet is dat sinds ik terug ben van vakantie zij geen enkel initiatief meer heeft getoond om iets te doen, alles van mij uit moest komen en ik daarnaast veel genegeerd begon te worden. Ik toonde hiervoor ook genoeg initiatief, maar er kwam destijds ook veel van haar uit. Soms denk ik weleens dat zij te gewend is geraakt aan het feit dat ik initiatief toon, dat ze te gewend is geraakt aan het feit dat ik haar wil. Ze heeft mij ook weleens gezegd dat ze houdt van 'jagen' en hierna snel uitgekeken is op iemand. Maar dit is denk ik geen stabiele basis voor een relatie, dus in die zin is het misschien wel goed dat dit nu is gebeurd...



Het gekke over het verschil in levensfase is dat dit mij juist altijd ervan weerhield verder te gaan. Zelfs op het moment dat zij vroeg of we nou iets hadden dacht ik: 'is dit wel goed, want ze is zoveel jonger'. We hebben het hier ook over gehad en kwamen tot de conclusie dat het niks uitmaakte, omdat we elkaar enorm leuk vonden. Toch lijkt het nu inderdaad juist dit verschil te zijn waarmee de 'ellende' is begonnen. Ergens zegt iets in mij dat ik haar liever over een paar jaar had getroffen en het gekke is dat zij dit dus zelf ook zo zegt over mij. Zij wil nu los gaan, ik wil zekerheid, en dat botst.



Ik besef mij dat er niks anders opzit dan verder leven, ik kan haar gevoelens natuurlijk niet forceren. Het is alleen gewoon erg lastig, omdat ik de laatste maanden enorm veel met haar bezig ben geweest en veel voor haar aan de kant heb geschoven zodat ik met haar kon zijn. Misschien is dat wel mijn grootste fout geweest en heeft dit de spanning overal vanaf gehaald in de prille fase waar we ons nog in bevonden. Ik moet denk ik inderdaad weer verder gaan met mijn leven, maar het heeft even tijd nodig voordat ik weer leuk uit kan gaan met mijn vrienden etc. (overigens allemaal wel leeftijdsgenoten haha).

quote:viva-amber schreef op 24 september 2016 @ 20:08:

Is het mogelijk dat iemand in het begin niet echt verliefd is en het contact los en vrijblijvend te houden om een paar weken later 180 graden te draaien? Dat iemand dus ineens super verliefd is, een vaste relatie wil en alles samen wil doen terwijl hij je in het begin amper zag staan?



Dit meisje is helemaal niet toe aan een vaste relatie, nu niet, ook niet over 3 weken of 6 maanden, misschien pas over 4-5 jaar. Je hebt er ook geen recht op.



Misschien is dat ook iets wat ze nooit had verwacht van mij na al die tijd. Ik overigens ook niet van mijzelf. Gevoelens zijn jammer genoeg niet te sturen in die zin...



Over de termijn waarop zij toe is aan een vaste relatie durf ik geen uitspraken te doen en dat is ook niet aan mij. Ik weet ook dat ik hier geen recht op heb, maar dit maakt het natuurlijk niet minder lastig...

quote:Bloemetje37 schreef op 24 september 2016 @ 20:49:

[...]





Ok, dan kan ik me voorstellen dat zij nu net zo verwarrend voor jou is, als jij destijds voor haar.



Toch denk ik niet dat je opvulling was.

Sterker nog ik denk dat ze wel degelijk gevoelens voor je had / heeft, maar zij zich mogelijk onder druk gezet heeft gevoeld / zij erg moest wennen aan de verandering van je gedrag ( t feit dat je t nu wel meende ) en haar dat heeft beangstigd. ( wat zij noemt bindingsangst )

Verder zal t feit dat zij nu een studie is begonnen en daarmee allerlei nieuwe mensen heeft ontmoet ook zeker mee spelen en jij wilt zekerheid dus dat botst idd.



Zou je met dat gegeven ( t feit dat t botst ) iets kunnen, of is dat onontbeerlijk voor jou?



Er zo over denken geeft mij ergens natuurlijk een fijner gevoel, omdat ik hier ook enigszins hoop uit kan putten voor de toekomst. Ik hou ook veel van haar natuurlijk, en zij ook nog van mij als ik haar mag geloven.



Dat over druk is wel interessant, want dit ben ik inderdaad vergeten te melden. Ze heeft mij verteld dat ze veel druk van mij uit voelde nadat we iets hadden gekregen. Dit kwam doordat ik mijn vriendenkring + naaste familie had ingelicht dat ik iets met haar had, maar zij het nog aan bijna niemand had verteld. Hier heb ik destijds naar gevraagd, en dit heeft zij ervaren als druk van mij uit. Was overigens niet mijn bedoeling..

quote:Bloemetje37 schreef op 24 september 2016 @ 21:06:

Ok, dus als ik het goed begrijp hield jij eerst altijd zelf de boot af, maar sloeg de vonk op een gefeven moment toch over.

Daarna zijn jullie heel intensief gaan afspreken, confronteerde je haar er mee als je je genegeerd voelde en verwachtte je van haar dat zij het aan familie, vrienden e.d ging vertellen, omdat jij dit ook gedaan had?



Sorry maar als ik dit zo goed begrepen heb, zou ik het ook spaans benauwd krijgen....



Zo kan je het zien ja.. En ik heb geprobeerd dit te herstellen door toe te geven dat ik het misschien beter anders had kunnen aanpakken en dat zij inderdaad de dingen op haar tempo moet doen. Maar dit was denk ik al te laat.



Het gekke is dat als ik mij in haar verplaats, ik waarschijnlijk precies hetzelfde zou hebben gereageerd. Dat had ik mij echter eerder moeten beseffen.