Hoe omgaan / reageren op moeilijke ex?

Dag dames,

ik heb samen met mijn ex-vriend een dochtertje van 5 jaar. Begin vorig jaar zijn we uit elkaar gegaan en begin deze maand ben ik gehuwd met een jeugdvriend. Eén van de redenen waarom ex en ik uit elkaar zijn, is dat er - zowel door hem als door zijn ouders - geen respect was en ook geen rekening gehouden werd met mij. Zo erg dat zelfs mijn dochtertje zich zo begon te gedragen naar mij toe. Alle beslissingen die ex en ik deden waar zijn ouders niet mee akkoord waren, werden afgewimpeld en gingen niet door. Zij beslisten over alles. Onthaalmoeder moest bij hen in de buurt zijn, zodat zij haar ook konden halen, school bij hen in de buurt, 's middags mocht dochtertje niet op school blijven eten maar dat moest bij hen enz enz... Ik kan honderden voorbeelden geven.



Nu zijn we ondertussen bijna 2 jaar verder, en er is niks veranderd. Nog steeds heb ik niks te zeggen, zijn ze mij 'voor' met bepaalde dingen, maken ze dochtertje tegen mij op enz...

Ik heb geleerd om het achter mij te laten en op sommige momenten moet ik wel aangeven aan dochtertje dat wat er gezegd wordt, niet altijd klopt. Ik ga er niet tegenin, ik probeer wat er gezegd wordt te verzachten of om te draaien, zodat het zo hard niet overkomt voor haar. Wat ik persoonlijk niet goed vind, ergens moet ze weten hoe haar vader en zijn ouders zijn. Maar ze is nog zo klein, ik haat het dat ze haar zo opmaken. Het arme kind lijdt er onder en haar pa wilt het niet eens zien. Stom voorbeeld: zij wilt lange haren, ik vind dat persoonlijk ook dat ze er mooier mee is en vermits ze altijd staartjes in haar haren wilt, is het ook handiger als je dan langere haren hebt, maar hij (of zijn moeder tenminste) gaat steeds met haar naar de kapper en laat haar haren kort knippen. Waardoor sommige mensen haar dan als jongen zien, en zij daar heel erg van afziet. Ik heb dat al laten weten aan haar vader, die dat ten stelligste ontkent en ook beweert dat het voor haar te warm is met lange haren, en dat ik dat niet kan weten want ik (die halflange haren heb) heb fijn haar en zij heeft zwaar haar, dus in de zomer altijd te warm. Het feit dat het in een staart kan gedaan worden als ze te warm heeft, geldt voor hem niet. Even had ik zin om te reageren en te vragen hoe hij dat dan kon weten dat het warm is met lange haren, vermits hij kort haar heeft, maar ik heb die dingen allang opgegeven. Eigenlijk heb ik ook nooit zo gereageerd. Ik laat het aan mij voorbijgaan, maar naar hem toe lijkt het alsof ik 'mij laat doen'. Wat hij ook aan dochtertje zegt. En zij begint het ook zo te zien. Mijn papa is sterker dan mijn mama want hij heeft het voor het zeggen, mama zegt er toch niks op.



Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik er moet op reageren. Ik wil niet dat mijn dochtertje terug de ingesteldheid krijgt dat er niet met haar moeder rekening moet gehouden worden. We hebben een week/week regeling, maar het moet nog voor de jeugdrechtbank komen. Dus is nog niet definitief. Voor mij is deze manier het 'slechtste' wat er kan uitgesproken worden, omdat ik haar om de 14 dagen 40km verder naar school moet brengen. Maar om het even wat er uitgesproken wordt, ik kan haar niet afgenomen worden. Daar heeft hij geen redenen toe. Hij verwijt mij van alles en nog wat, maar vergeet in eigen boezem te kijken. Was hij ooit verdrietig dat ik weggegaan ben? Neen, integendeel. Hij is opgelucht zegt hij. Alleen het feit dat ik verder gaan wonen ben dan hij dacht, stuit hem tegen de borst. Ook dat hij en zijn ouders op die manier wat de controle kwijt zijn, maakt hem boos. Ik ben verder gaan wonen op aanraden van de politie, mijn advocaat en iedereen die hem kent. Hij was bezig met me kapot te maken. En inderdaad, door verder weg te gaan wonen ben ik terug sterker geworden. Maar voor mijn dochtertje heb ik heel veel over, en daarom ga ik niet in op wat mijn ex zegt. Zij heeft het al moeilijk genoeg, ik ga niet beginnen doen wat hij doet. Dat heb ik er niet voor over. Ik zal haar vader of grootouders nooit zwart maken tegenover haar. Integendeel.



Hij laat dochtertje zelfs iedere 14 dagen op vrijdagmiddag door een dokter volledig (!) controleren zodat ik niet kan zeggen dat ze ziek was toen ze bij mij aankwam. Iets waar hij geen reden voor heeft want ik heb dit ten eerste nog nooit gedaan en ten tweede, een kleuter van 4 à 5 jaar is om de haverklap ziek toch?



Nu is het alweer zover dat het gaat over een schooltas. Het klinkt belachelijk, ik weet het, maar ik hoop dat jullie het een beetje begrijpen. Het is als volgt. Dochtertje haar schooltas van vorig jaar (gekocht door de moeder van ex) was een echte jongenstas (er was zelfs een jongetje met dezelfde schooltas) en dochtertje vroeg al een tijdje naar een nieuwe schooltas. Ze is ook bij mij als het nieuwe schooljaar begint en ze heeft bij mij geen tas om mee te starten. Superleuk voor een mama om samen met dochtertje een nieuwe schooltas te kopen. Dus waren mijn man en ik vorige week aan het kijken voor een nieuwe, maar omdat dochtertje er toen niet bij was, hebben we ze niet gekocht. Dochtertje was er dit weekend wel, en toevallig kwamen we langs een winkel waar ze schooltassen verkopen. Dus wij naar binnen en we hadden een hele mooie gevonden. Toen we vroegen of ze het een mooie schooltas vond, zei ze dat wij geen moesten kopen, dat oma reeds een andere gekocht had op de rommelmarkt op school. Mijn man werd toen heel erg boos en zei: alweer achter de rug om. En het is zo. Ze weten dat ze start bij ons, en hebben ons nooit gevraagd of wij reeds voor een schooltas gezorgd hebben. Dus ben ik vrij zeker dat ex volgende week vrijdag - als ik dochtertje ga halen - me die schooltas in mijn handen propt en zegt: hier haar schooltas. Ik zeg het, het klinkt banaal, maar zo gaat het steeds. Nooit in overleg, nooit wordt iets gevraagd, zij beslissen over alles. Het enige waar ze niet kunnen over beslissen zijn haar kleren. Ik heb hem vorig jaar gevraagd of we niet samen haar winterjas konden kopen, is toch iets wat ze zeker nodig heeft, maar hij antwoorde mij toen dat hij er reeds 2 gekocht had en ook al voor 400 euro (!) nieuwe kleren had aangeschaft (wat de vraag eigenlijk niet was maar soit)...



Ik heb geen zin in ruzie over een stomme schooltas, maar ik heb ook geen zin meer om over mij heen te laten lopen. Want dat is wel wat er nu gebeurd en wat ze alweer uitstralen naar dochtertje. Had ik een schooltas gekocht en dochtertje starte bij haar vader, dan had papa 'pech voor mama, maar je start bij mij' gezegd als dochtertje zou gezegd hebben dat ik reeds een schooltas gekocht had.

Wat vinden jullie daar nu van? Koop ik zelf toch een nieuwe en zeg ik aan dochtertje dat die van bij papa een reserveschooltas is? Of moet ik met hangende pootjes naar die van hem vragen, zodat dochtertje met een schooltas kan starten?



Hoe ga ik in het vervolg om met zo'n toestanden?

Amand, wij woonden heel dicht bij elkaar. Als ik door het raam van de slaapkamer keek, zag ik zijn voordeur. Het huisje waar ik woonde was van hem, en het huis waar hij woonde was van ons samen. Hij deed niks anders dan voorbijrijden of liet anderen voorbijrijden om te kijken of ik thuis was. Ik heb zijn ouders genoeg zien voorbijkomen. Hij maakte ook regelmatig de opmerking dat ik bijna niet thuis was en vroeg steeds waar ik geweest was. 9x op de 10 wist hij zelfs welke richting ik vertrokken was. Als ik thuis was, stond hij constant aan mijn deur. Er was wel altijd iets wat hij nodig had. Om dan binnen te komen en ruzie te beginnen maken. Hetzelfde met telefoneren. Hij vond wel altijd iets om me op te bellen, om me daarna iets onredelijke te vragen en als ik weigerde, schold hij me voor de ergste dingen uit. Ik nam op een gegeven moment gewoon de telefoon niet meer op als hij me opbelde. Nog niet trouwens. Alles gaat via mail of sms. Want achteraf beweerde hij bij hoog en laag dat hij die dingen niet gezegd had. Ik was wel zo slim om mijn telefoon op luidspreker te zetten als er iemand bij mij was, zodat die het ook gehoord hebben. Hij had nog een sleutel van de woning waar ik woonde, en kwam te pas en te onpas binnen. Hij had de situatie met dochtertje en het gezamenlijke huis voor het gerecht getrokken, en liep zomaar mijn huisje binnen. Hij kon gewoon al mijn papieren inkijken, want wij hadden geen sloten op onze kasten. Het werd zo erg, dat ik gewoon alle papier in mijn auto liet liggen. Soms nam hij dingen mee waarvan hij beweerde dat die van hem waren. Ik zei hem dat hij niet meer binnen mocht komen of dat ik het zou aangeven als 'inbraak', ik sloot de buiten én de binnendeur (de sleutel van die laatste nam ik mee, naar mijn weten was daar ook maar één sleutel van) en tóch kwam hij nog binnen. Nooit heeft hij mij gerespecteerd. Nooit.

Trouwens, in zijn ogen is hij 'de goede' en ben ik 'de slechte'. Dat zegt hij ook aan dochtertje. Mijn ouders - haar grootouders dus - die niet zo ver van mij wonen, tellen niet, want die wonen niet in het dorp waar haar papa woont. Alleen wat in zijn dorp is, is van tel, de rest niet. De vriendjes die ze bij mij heeft van de zwemclub of de turnclub, of gewoon algemeen, is bijkomstig en zijn niet belangrijk. Haar (enige) neefjes, die ook niet bij haar in het dorp wonen, zijn ook niet belangrijk. Soms lijkt het wel een sekte, hij en zijn ouders. Hij heeft nog een broer ook, maar die houdt zich meer afzijdig. Die situatie was gewoon niet uit te houden, ik ging er echt aan kapot. Verhuizen was het beste wat ik kon doen. Terugkeren naar mijn veilig nest.

Ik heb vanmorgen een mailtje gestuurd naar ex dat ik een nieuwe schooltas heb (niet gezegd dat ik wist dat ook hij een andere heeft) en dat ik met dochtertje naar de kapper geweest ben (wat eigenlijk niet echt nodig was maar zo krijgt hij de kans niet om haar haren terug kort te laten knippen) zodat ze 'schoolklaar' is.

Nu zit ik al de hele tijd met zenuwen te wachten op antwoord.

Ex heeft het zo in mijn hoofd geprent gedurende de tijd dat ik bij hem was, dat hij 'baas' was (is) en beslist over alles, dat dat er nog steeds in zit. Ik weet ook niet hoe ik het er moet uit krijgen. Hoe stel ik mij daar boven? Stom, ik weet het, maar het lukt me gewoon niet. Ik weet dat ik een veel betere moeder ben dan hij me wilt doen geloven, ik weet het gewoon. Dat zie ik genoeg aan mijn dochtertje en hoe ze bij ons is. Ik weet dat het ergens ligt aan het zelfvertrouwen en aan de andere kant ook weer niet, want anders zou ik niet beseffen dat ik wel degelijk een goede moeder ben. Hoe word ik sterker tegenover mijn ex en zijn ouders?

Dat van de kapper heb ik hem laten weten, zodat hij weet dat hij geen afspraak meer moet maken of als hij eentje heeft, dat hij die kan afzeggen. Kapper wordt betaalt via de kindrekening, en hem kennende zal hij beweren dat hij 'niet gezien heeft' dat dochtertje haar haar geknipt was en toch nog eens met haar gaan (en dus toch zijn zin doen en terug kort laten knippen). Nu kan hij dat niet, want hij weet het op voorhand.



Die schooltas tjah. Dat heb ik hem laten weten omdat ik weet dat hij er een probleem zou kunnen van maken. In zijn hoofd hebben alleen hij of zijn moeder recht om haar een nieuwe schooltas te kopen, niet ik. Ik ben eigenlijk van geen tel. Dus als hij er iets wil van zeggen, kan hij dat nu doen via mail en word ik niet rechtstreeks met hem geconfronteerd. Hij zal boos reageren dat hij reeds een schooltas voor haar gekocht had. Ik kan hem nu zeggen dat ik dat niet wist, want hij had mij niks laten weten. En hij kan mij dan niet verwijten van het feit dat ik dat ook niet gedaan heb...

Het is een echte controlefreak. Als dochtertje bij mij ziek is, en ze krijgt medicijnen voorgeschreven (van mijn dokter), gaat hij er onmiddellijk mee naar zijn dokter en vraagt hij of ze de juiste medicijnen krijgt (want jah, natuurlijk is zijn dokter beter dan die van mij). Hij laat haar iedere vrijdagmiddag (om de 14 dagen voor ze bij mij komt) controleren door een dokter om aan te tonen dat ze niet ziek was toen ze bij hem vertrok. Hij staat te pas en te onpas aan de schoolpoort (wat eigenlijk niet mag) om te zien of ze aanwezig is op school, wat ze aan heeft, hoe ze eruit ziet enz enz... Is ze een dag niet aanwezig (ze is nog niet schoolplichtig), krijg ik steevast een mail met de vraag waar ze was, waarom ze niet op school was, of ze onderzocht is door een dokter, wat ze juist heeft en wat de voorgeschreven behandeling is. Dat allemaal tijdens de week dat ze bij mij is. En niet alleen hij staat aan de schoolpoort, maar ook zijn vader.

De controle is enorm en heel vermoeiend om mee om te gaan.

Zo is dochtertje soms boos op ons omdat bepaalde dingen van papa bij ons zouden blijven liggen zijn. Wat niet klopt, want alles wat van bij hem komt, wordt steeds onmiddellijk opzij gelegd en als ze naar hem gaat, direct terug meegegeven. Wat tot echte onelegante discussies lijdt met mijn dochtertje.

Mijn man en ik maken soms zelfs ruzie over de manier waarop dochtertje bepaalde dingen doet. Wij betrappen onszelf erop dat we echt heel voorzichtig omgaan met haar (pas op van dit en pas op van dat), gewoon uit schrik wat zijn reactie zou zijn mocht ze zich pijn doen. Dat laatste is wel iets beter geworden. Het is en blijft een kind. Ze heeft al eens een buil, of schaafwonden. Ik kan haar niet eeuwig beschermen en ze komt van daar ook al eens 'geschaafd' bij ons aan. Wij maken daar niks van, ex jammer genoeg wel, maar zoals ik al zei, daar reageren we eigenlijk niet echt meer op. Maar leuk is het niet, en we blijven extreem voorzichtig wat soms echt wel vermoeiend is, niet alleen voor ons maar ook voor dochtertje...

De kindrekening, daar wordt inderdaad door allebei evenveel op gestort en is voor schoolrekeningen en (terechte) dokterskosten en zo. De kapper wordt daar ook van betaalt.

Eigenlijk heb je wel gelijk. Dochtertje moet het hem zelf maar zeggen dat ze naar de kapper geweest is. Aan de andere kant maakt hij haar dan terug van alles en nog wat wijs (ze is ook nog maar 5) en 'loopt' ze er in. Om dan al wenend bij mij te komen met korte haren waarin geen staartje of vlecht meer kan gemaakt worden. En dat breekt mijn hart altijd. Ik vind het dan zo erg voor haar. En ik kan er niks aan doen want hij luistert toch niet naar mij. En dan heb ik het gevoel dat ik 'faal' naar mijn dochter toe want ik kan haar niet 'beschermen' tegen hem en zijn smoesjes. Klinkt misschien stom, maar zo voelt het voor mij wel.

Dat logboek heb ik al. Ze is inderdaad nog niet leerplichtig, maar toch houdt hij in de gaten of ze aanwezig is of niet. Ga het gewoon beginnen negeren. Ergens had ik altijd het gevoel dat ik hem antwoord moest geven omdat hij tenslotte haar vader is. Maar ik bemoei mij ook niet met zijn week, hij doet en laat wat hij wilt als ze bij hem is en hij laat het me zeker niet weten als ze niet aanwezig is, dus hoef ik hem ook geen antwoord te geven als ze tijdens mijn week niet aanwezig is.

Haar inschrijven in een school bij mij is de bedoeling, maar dat moet nog voor de jeugdrechtbank komen. Ik hoop dat het lukt, zodat zij meer rust heeft.

Dat van het noteren wat ze meeheeft is een heel goed idee, dat ga ik zeker doen. Thx!

quote:bonuhbakkie schreef op 21 augustus 2014 @ 12:12:

Wanneer hij merkt dat hij alleen zijn dochter ermee kwetst zal hij misschien ophouden met kort knippen. Die gezamenlijke rekening zou ik mee ophouden als ik jou was. Lijkt me zeer stressend. Of meedelen dat die alleen gebruikt wordt voor echte belangrijke kosten zoals school. En voor de rest op eigen houtje.

Dat hij zijn dochter kwetst, 'ziet' hij niet. Als ik hem dat - op vraag van haar - laat weten, ontkent hij alles en zegt hij dat ze er zelf om vraagt. Is ook zo, ze vraagt aan mij ook om haar haren te laten knippen. Vooraan, omdat het in haar ogen hangt. De rest niet, want ze wilt staartjes.

Die gezamenlijke rekening 'moet' via de rechtbank. Ik heb hem ook al gezegd dat het alleen voor school is of voor medicijnen en een doktersbezoek als het echt niet anders kan, en dat we de rest zelf maar moeten betalen (zoals bv de kapper), maar daar veegt hij zijn voeten aan. Het deert hem niet, hij doet toch gewoon zijn zin... Ik kan hem toch niks doen.

Dus eigenlijk moet ik gewoon minder rekening houden met hem en gewoon mijn eigen ding doen. Minder schrik hebben van wat hij zou kunnen zeggen... Hij gaat echt wel ver hoor, weet je dat hij mijn dokter aangegeven heeft bij de 'orde der geneesheren' omdat ze een andere naam van zalf in haar dossier staan had dan die die ik hem doorgegeven had? En de mevrouw van het sociaal onderzoek heeft hij ook al 'aangevallen' en heeft haar gezegd dat wat zij vertelt niet de waarheid is. Is eigenlijk echt niet normaal hoe hij met alles omgaat. In feite reageert hij - naar mijn gevoel - niet normaal. Hij gaat in het extreme en wilt dochtertje van mij afnemen. Dat is zijn doel. Daarom zoekt hij achter alles iets en probeert hij me kapot te maken.

Het kindergeld wat we krijgen wordt op de kindrekening gestort en vermits er meer dan genoeg geld op die rekening staat, hoeven we voorlopig geen geld bij te storten. Dus is er geen vast bedrag bepaald. We moeten onderling maar afspreken mocht er geld tekort zijn hoeveel we op die rekening storten.

Ga dat inderdaad beginnen doen, niet meer reageren op de dingen die hij vraagt of zegt. Zijn probleem. Niet meer het mijne... Naar mijn gevoel ben ik de 'goede' in het verhaal. Ik zeg niet dat hij de 'slechte' is, maar hij doet in ieder geval wel goed zijn best...

Thx, ga ik doen. Is eigenlijk ook wel zo. Ik hou me bezig met de opvoeding van dochtertje, hij met alles wat errond is, maar niet met haar, want straf krijgt ze daar niet.

Weet ook niet waarom ik mij zo door hem laat doen. Zal wel aan mijn opvoeding liggen . Is eigenlijk maar met het neer te schrijven, dat ik besef hoe belachelijk hij aan het doen is en hoe erg ik mij door hem laat doen.

Ben in ieder geval blij dat ik er weg ben. Heb nu een volledige andere relatie en dochtertje ziet nu ook dat respect en liefde voor en bij beide partners nodig is in een relatie. En dat is wat ik wou. Ik wil een goed voorbeeld zijn voor haar.

Ik zie er het nut niet van in dat ik haar papa zou zwart maken tegenover haar. Een kind houdt van beide ouders en als die uit elkaar gaan, heeft het kind er niks mee te maken. Integendeel. Ik vind dat een kind daarin moet beschermd worden en dat hij of zij er nooit tussen zit als de ouders ruzie maken. Ex en zijn ouders denken er jammer genoeg anders over en houden zich niet in als ze erbij is...

quote:livetti schreef op 21 augustus 2014 @ 13:34:

Wat een top moeder ben jij dat je niks negatief tegen haar over haar vader zegt.



Als kind jullie liefdevol benaderd zal ze toch wel doorhebben op een bepaald niveau dat papa niet gelijk heeft. Ze maakt hoe jong dat ze is dus zélf de beslissing dat ze jullie wel lief vind. Blijf gewoon de positieve en veilige haven voor haar waarbij ze niet hoeft te kiezen.



Ik ben z'n kind geweest als jouw dochter. Als in dat vader negatief over mijn moeder sprak en andersom nooit. Heel naar en ik neem het mijn vader dan ook niet in dank af. Voel zelf dan ook weinig band met hem en des te meer met mijn moeder. Die er gewoon altijd voor mij was en nooit negatief was over de andere ouder. Ik ervaarde het als of er een stukje van mij werd afgewezen. Ik keek namelijk tegen mijn moeder op, hield van haar. Dat betekende dus voor mij dat ik ook niet goed was. Ik was immers ook een stukje van mijn moeder en ik hield van haar. Geloof mij grote kans dat dochter het naar vind dat er zo over haar moeder wordt gesproken.Ik vind het jammer dat je dit hebt moeten meemaken Livetti. Ik wil mijn dochter ervoor beschermen, maar als haar vader zo blijft doen en haar grootouders ook, dan zal ze het uiteindelijk inderdaad wel - jammer genoeg - zelf beseffen. Ik vind het enorm jammer dat mijn ex niet beseft wat hij doet en inderdaad zal krijgen wat er bij jou gebeurd is. Een dochter die hem niet leuk meer vindt...

Ik krijg de raad van iedereen om het 'los te laten' en dat probeer ik ook zoveel mogelijk, maar eenvoudig is het toch niet hoor. Nu had hij dochtertje wijs gemaakt dat hij deze morgen aan school zou staan. Wie was er niet te zien? Juist, hij. Hij zal er deze middag wel staan, maar ik zag haar vanmorgen toch goed rondkijken. Ze zei er niks van, maar zoiets zeg je toch niet als je het niet doet?

Hij heeft haar eveneens wijs gemaakt dat hij gaat stoppen met roken (vraagt zij hem regelmatig, want ze weet dat dat niet gezond is) eens ze iedere dag bij hem is. Dus wat zegt ze dan: ik ga iedere dag bij papa gaan, dan stopt hij met roken. Toen ik haar deze morgen zei dat dat niet kon, omdat ze om de 14 dagen bij mij is, leek het haar door te dringen dat ze mij niet meer zou zien als ze iedere dag bij haar papa zou zijn. Haar gezicht... echt onbeschrijfelijk. Ze viel stil, je zag gewoon de pijn in haar ogen. Ze wil dit helemaal niet, haar mama niet meer zien. Mijn hart brak gewoon, maar wat moet je haar gaan zeggen? Ze is zelf nog te klein om die linken te leggen en te weten wat 'de gevolgen zouden kunnen zijn' als ze dit bv aan de sociaal assistente zou zeggen (dat ze iedere dag bij haar papa wilt zijn). Dat dat is omdat hij dan zou stoppen met roken, zou ze er al niet bij zeggen. Zo probeert hij haar constant dingen in te praten. Ik voel me op zo'n moment een slechte moeder. Omdat ik haar op dat dan niet kan uitleggen zonder aan te tonen waar haar vader mee bezig is. Ik wil hem niet zwart maken tegenover haar, maar ik wil eigenlijk ook niet meer verbergen met wat hij bezig is. Al vrees ik dat ze te klein is om het te snappen. Toen we haar vrijdagavond gingen halen, zei ze: 'de dokter is deze middag geweest en ik ben niet ziek meer'. Ik zei: 'je was toch helemaal niet ziek'? 'Inderdaad', zei ze, 'en nu heeft de dokter het ook nog eens gezegd'... Zij begint dat normaal te vinden dat ze iedere 14 dagen door een dokter onderzocht wordt, en hoeveel keer ik ook zeg dat dat normaal gezien niet gedaan wordt, ze wilt mij daarin niet geloven. Ergens word ik zo'n dingen echt moe. En ik weet niet hoe ik haar bepaalde dingen kan aantonen, dingen die niet kloppen. Wat gaat hij haar nog allemaal wijsmaken? Ik heb het gevoel dat ik faal als moeder, omdat ik het toelaat dat hij haar dingen wijsmaakt.