Relaties
alle pijlers
Hoeveel stress kan een huwelijk/gezin aan
maandag 30 maart 2015 19:24
Voordat het breekt?
Je hoort van die verhalen: 'jeetje die hebben veel pech'. Nou, zo voelt het met ons huwelijk en gezin. In de 14 jaar dat we bij elkaar zijn is er werkelijk geen jaar bij geweest dat er niets bijzonder stressvol gebeurde. Plotselinge opname in het ziektenhuis, chronische ziekte, familieleden die overlijden, baan kwijtgeraakt, dak van huis stort in door storm, auto gestolen, huis is ingebroken, huisdier wordt overreden, onverwachte financiele tegenslagen tezamen met min of meer geplande leuke dingen die ook (leuke) stress kunnen geven: trouwen, zwangerschap, kindje, huis kopen, huis verkopen, verhuizen, overwerken e.d.
Gewoon veel stress, veel verdriet en ontiegelijk veel vermoeidheid. Ik merk dat het mij nekt en mijn man ook. Er is zo weinig ruimte voor luchtigheid, samen erop uit of op vakantie (financieel krap). Er zijn weinig 'oplaad-momentjes'.
We lachen zo weinig. Ons huis voelt als een gevangenis en eerlijk gezegd zo voelt ons leven ook. Ik voel me knap schuldig naar ons kind, hoeveel we allebei ons best doen om elke week samen leuke dingen te ondernemen als gezin. Al is het maar samen even fietsen als de zon schijnt. Of picknicken in het park.
Samen met zijn tweetjes doen we niet zoveel, geen geld voor oppas en door ellende veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Eens per week of zo zitten we samen Netflix te kijken, op de bank.
We doen zo hard ons best, we houden van elkaar, steunen elkaar, werken keihard, maar soms is de koek gewoon op.
Ik heb zin in een lente schoonmaak, vooral van ons leven. Maar weet werkelijk waar niet waar ik moet beginnen. Mijn man is even radeloos als ik. We zijn volgende week 12 jaar getrouwd en we weten beiden niet wat er te vieren valt. Misschien dat we het allemaal uberhaupt overleefd hebben en elkaar nog hebben?
Ik heb het gevoel dat onze relatie een soort 'harnas' heeft moeten kweken, we hadden die nodig om te kunnen vechten, maar we zijn beiden bang om dat even neer te leggen, want wie weet wanneer de volgende oorlog aanbreekt? (sorry voor de doom & gloom)
Kan een huwelijk een burn-out krijgen?
Terwijl we van nature beiden redelijk positief en probleemoplossend zijn ingesteld en er echt voor gaan.
Herkent iemand dit? Tips?
Je hoort van die verhalen: 'jeetje die hebben veel pech'. Nou, zo voelt het met ons huwelijk en gezin. In de 14 jaar dat we bij elkaar zijn is er werkelijk geen jaar bij geweest dat er niets bijzonder stressvol gebeurde. Plotselinge opname in het ziektenhuis, chronische ziekte, familieleden die overlijden, baan kwijtgeraakt, dak van huis stort in door storm, auto gestolen, huis is ingebroken, huisdier wordt overreden, onverwachte financiele tegenslagen tezamen met min of meer geplande leuke dingen die ook (leuke) stress kunnen geven: trouwen, zwangerschap, kindje, huis kopen, huis verkopen, verhuizen, overwerken e.d.
Gewoon veel stress, veel verdriet en ontiegelijk veel vermoeidheid. Ik merk dat het mij nekt en mijn man ook. Er is zo weinig ruimte voor luchtigheid, samen erop uit of op vakantie (financieel krap). Er zijn weinig 'oplaad-momentjes'.
We lachen zo weinig. Ons huis voelt als een gevangenis en eerlijk gezegd zo voelt ons leven ook. Ik voel me knap schuldig naar ons kind, hoeveel we allebei ons best doen om elke week samen leuke dingen te ondernemen als gezin. Al is het maar samen even fietsen als de zon schijnt. Of picknicken in het park.
Samen met zijn tweetjes doen we niet zoveel, geen geld voor oppas en door ellende veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Eens per week of zo zitten we samen Netflix te kijken, op de bank.
We doen zo hard ons best, we houden van elkaar, steunen elkaar, werken keihard, maar soms is de koek gewoon op.
Ik heb zin in een lente schoonmaak, vooral van ons leven. Maar weet werkelijk waar niet waar ik moet beginnen. Mijn man is even radeloos als ik. We zijn volgende week 12 jaar getrouwd en we weten beiden niet wat er te vieren valt. Misschien dat we het allemaal uberhaupt overleefd hebben en elkaar nog hebben?
Ik heb het gevoel dat onze relatie een soort 'harnas' heeft moeten kweken, we hadden die nodig om te kunnen vechten, maar we zijn beiden bang om dat even neer te leggen, want wie weet wanneer de volgende oorlog aanbreekt? (sorry voor de doom & gloom)
Kan een huwelijk een burn-out krijgen?
Terwijl we van nature beiden redelijk positief en probleemoplossend zijn ingesteld en er echt voor gaan.
Herkent iemand dit? Tips?
maandag 30 maart 2015 19:26
maandag 30 maart 2015 19:30
En ja ik vraag me af hoe je allebei keihard kunt werken en dan nog financiëel te kort komt. Woon je te duur? Ik zou denken in mogelijkheden, niet in al dat sombere gedoe.
Geen oppas? Ook geen lieve buurvrouw, een leuke vader/moeder van een speel kameraadje? Dat is gratis en dan doe je het ook voor het kind van die ander.
Lijkt me dat je wel input van een professional kunt gebruiken, want jullie karakters neigen allebei erg naar negativiteit en dan versterk je elkaar alleen maar in die doemdenkerij.
Geen oppas? Ook geen lieve buurvrouw, een leuke vader/moeder van een speel kameraadje? Dat is gratis en dan doe je het ook voor het kind van die ander.
Lijkt me dat je wel input van een professional kunt gebruiken, want jullie karakters neigen allebei erg naar negativiteit en dan versterk je elkaar alleen maar in die doemdenkerij.
maandag 30 maart 2015 19:31
Je hebt het over life-events, die kosten inderdaad energie, al kunnen sommige ook energie geven.
Ik zou niet naar de optelsom kijken, want "'ieder huisje heeft zijn kruisje" en echt, als je het bij anderen gaat vragen krijg je dit soort rijtjes ook.
Het is meer: hoe ga je er mee om? Zijn jullie samen en individueel in staat om het verlies van iets (baan, dier, dak) te verwerken en te accepteren?
Want als je dat gedaan hebt, kunnen een aantal zaken die je genoemd hebt, naar de achtergrond verdwijnen. Zolang ze aandacht blijven vragen, loopt voor je gevoel je emmer steeds verder over. Je zou ook kunnen leren de emmer te legen voordat hij vol raakt.
Door echt contact, dus niet Netflix kijken, maar praten. Samen huilen, en zo mogelijk samen afsluiten. Mooie herinneringen van dier of familielid opzoeken. Leren te rouwen.
Elk afscheid is een nieuw begin..
Ik zou niet naar de optelsom kijken, want "'ieder huisje heeft zijn kruisje" en echt, als je het bij anderen gaat vragen krijg je dit soort rijtjes ook.
Het is meer: hoe ga je er mee om? Zijn jullie samen en individueel in staat om het verlies van iets (baan, dier, dak) te verwerken en te accepteren?
Want als je dat gedaan hebt, kunnen een aantal zaken die je genoemd hebt, naar de achtergrond verdwijnen. Zolang ze aandacht blijven vragen, loopt voor je gevoel je emmer steeds verder over. Je zou ook kunnen leren de emmer te legen voordat hij vol raakt.
Door echt contact, dus niet Netflix kijken, maar praten. Samen huilen, en zo mogelijk samen afsluiten. Mooie herinneringen van dier of familielid opzoeken. Leren te rouwen.
Elk afscheid is een nieuw begin..
maandag 30 maart 2015 19:31
Ook ons leven is niet over rozen gegaan de afgelopen 15 jaar. Wij stonden ook niet bepaald vooraan in de rij bij het uitdelen van geluk. Maar we zijn er nog en alle tegenslagen hebben ons sterk gemaakt en we hebben er ontzettend veel van geleerd.
We genieten van hele kleine dingen, omdat die uiteindelijk er echt toe doen.
We genieten van hele kleine dingen, omdat die uiteindelijk er echt toe doen.
maandag 30 maart 2015 19:31
Dat is tegenwoordig in, om de schuld bij jezelf te zoeken. Omdat je het niet goed opneemt ligt het aan jou, het valt allemaal wel mee. Als je maar positief denkt komt alles goed.
Ik kan me voorstellen dat je het niet meer ziet zitten. Dat komt ook door de vermoeidheid, teveel in een keer meegemaakt. Is er geen mogelijkheid om samen weer eens weg te gaan, en toch meer rustmomenten in te bouwen? Verder niet veel tips. Hulp zoeken bij maatschappelijk werk o.i.d kan wel opluchten. Je kunt dan je verhaal kwijt aan een objectief iemand. Heeft mij in bepaalde periodes wel goed geholpen. Veel sterkte!
Ik kan me voorstellen dat je het niet meer ziet zitten. Dat komt ook door de vermoeidheid, teveel in een keer meegemaakt. Is er geen mogelijkheid om samen weer eens weg te gaan, en toch meer rustmomenten in te bouwen? Verder niet veel tips. Hulp zoeken bij maatschappelijk werk o.i.d kan wel opluchten. Je kunt dan je verhaal kwijt aan een objectief iemand. Heeft mij in bepaalde periodes wel goed geholpen. Veel sterkte!
maandag 30 maart 2015 19:33
Dit soort dingen krijgt volgens mij iedereen, ik kan niet zeggen dat ons leven zo makkelijk is of zo stressloos is verlopen de afgelopen jaren. Je zegt dat jullie beiden positief zijn ingesteld maar zo klink je niet, het klinkt alsof jullie depressief of overspannen zijn. Ik zou eens een huisarts raadplegen.
maandag 30 maart 2015 19:34
Je huis en leven voelen als een gevangenis? Dan gaat er toch helemaal iets niet goed.
Want jullie hebben inderdaad behoorlijk wat voor je kiezen gehad, maar veel van die dingen horen nu eenmaal bij het leven.
Probeer toch wat positiever in het leven te staan, eventueel met professionele hulp. Denk aan de mooie dingen die het leven jullie gegeven heeft, trek er elk weekend met z´n drieën op uit en spreek voor je slapen gaat de goede dingen van die dag uit.
Want jullie hebben inderdaad behoorlijk wat voor je kiezen gehad, maar veel van die dingen horen nu eenmaal bij het leven.
Probeer toch wat positiever in het leven te staan, eventueel met professionele hulp. Denk aan de mooie dingen die het leven jullie gegeven heeft, trek er elk weekend met z´n drieën op uit en spreek voor je slapen gaat de goede dingen van die dag uit.
maandag 30 maart 2015 19:41
Het verbaast mij wel eens hoeveel een gezin aan kan als de fundamenten goed zijn. Maar ja, ik geloof wel dat je tegen grenzen kan oplopen. Waar jullie grens ligt zal weer anders zijn dan bij een ander.
Ik zal hier niet in detail vertellen wat wij te verwerken hebben gehad, maar twee voorbeelden geven het wel aan:
1 ik blijk een geinige combinatie van ziektes te hebben die mijn levensverwachting verkorten tot eventueel vóór pensioen.
2 zaken die de kwaliteit van ons huwelijk in een periode behoorlijk verlagen
1 kost geen enkele moeite om te absorberen in ons leven, 2 kost heel veel moeite. Welke us erger? Buitenstaanders zullen wellicht het eerste noemen, maar het tweede is in de praktijk veel erger.
Hou het fundament goed en je kan heel veel aan. Zonder dat fundament sodemietert alles in elkaar
Ik zal hier niet in detail vertellen wat wij te verwerken hebben gehad, maar twee voorbeelden geven het wel aan:
1 ik blijk een geinige combinatie van ziektes te hebben die mijn levensverwachting verkorten tot eventueel vóór pensioen.
2 zaken die de kwaliteit van ons huwelijk in een periode behoorlijk verlagen
1 kost geen enkele moeite om te absorberen in ons leven, 2 kost heel veel moeite. Welke us erger? Buitenstaanders zullen wellicht het eerste noemen, maar het tweede is in de praktijk veel erger.
Hou het fundament goed en je kan heel veel aan. Zonder dat fundament sodemietert alles in elkaar
maandag 30 maart 2015 19:42
Allereerst en zeker voor wat betreft omgaan met overlijden van dierbaren en omgaan met chronische ziekte. Dat is gewoon zwaar k*t. Hebben jij of je partner of jullie kind veel (lichamelijke) pijn?
Verder vind ik dat er ook wel redelijk normale dingen tussen zitten die juist ook vreugdevol horen te zijn, huwelijk, verhuizen, geboorte etc.
Over het financiële aspect: heb je niet teveel wensen/eisen? Dat valt mij namelijk wel vaak op de laatste jaren, dat niks goed genoeg lijkt voor velen. Allemaal een huis van minstens twee ton, twee auto's voor de deur, mooie spullen etc. Mensen zijn nog maar weinig tevreden met minder, zelfs als meer er eigenlijk niet in zit. Leuk leven en tevreden zijn hoeft niet per se reteduur te zijn.
Verder vind ik dat er ook wel redelijk normale dingen tussen zitten die juist ook vreugdevol horen te zijn, huwelijk, verhuizen, geboorte etc.
Over het financiële aspect: heb je niet teveel wensen/eisen? Dat valt mij namelijk wel vaak op de laatste jaren, dat niks goed genoeg lijkt voor velen. Allemaal een huis van minstens twee ton, twee auto's voor de deur, mooie spullen etc. Mensen zijn nog maar weinig tevreden met minder, zelfs als meer er eigenlijk niet in zit. Leuk leven en tevreden zijn hoeft niet per se reteduur te zijn.
maandag 30 maart 2015 19:43
Ik vind het helemaal geen kutreacties. Het zijn eerlijke en objectieve reacties van mensen met levenservaring. En laten we wel wezen, hoe ouder je wordt, hoe meer je van dit soort dingen mee zult maken.
Ik zou je willen adviseren hier eens met iemand over te gaan praten, want ik krijg een beetje het idee dat jullie elkaar de put in praten. Kop op!
Ik zou je willen adviseren hier eens met iemand over te gaan praten, want ik krijg een beetje het idee dat jullie elkaar de put in praten. Kop op!
maandag 30 maart 2015 19:43
Je hoort van die verhalen: 'jeetje die hebben veel pech'. Nou, zo voelt het met ons huwelijk en gezin. In de 14 jaar dat we bij elkaar zijn is er werkelijk geen jaar bij geweest dat er niets bijzonder stressvol gebeurde. Plotselinge opname in het ziektenhuis, chronische ziekte, familieleden die overlijden, baan kwijtgeraakt, dak van huis stort in door storm, auto gestolen, huis is ingebroken, huisdier wordt overreden, onverwachte financiele tegenslagen tezamen met min of meer geplande leuke dingen die ook (leuke) stress kunnen geven: trouwen, zwangerschap, kindje, huis kopen, huis verkopen, verhuizen, overwerken e.d.
Goh dat klinkt als een heel normaal leven zoals eigenlijk iedereen dat wel heeft. Ik trouw niet maar heb dan wel weer een speciaal kind. Geen auto maar wel een stukkende knie waardoor het fietsen misschien niet meer gaat.
Ow wacht, ik vind jouw leven eigenlijk wel goed klinken eigenlijk.
Goh dat klinkt als een heel normaal leven zoals eigenlijk iedereen dat wel heeft. Ik trouw niet maar heb dan wel weer een speciaal kind. Geen auto maar wel een stukkende knie waardoor het fietsen misschien niet meer gaat.
Ow wacht, ik vind jouw leven eigenlijk wel goed klinken eigenlijk.
maandag 30 maart 2015 19:44
quote:badmeester schreef op 30 maart 2015 @ 19:37:
Wat een kut reacties hier.
Ik kan me goed voorstellen dat je je zo voelt TO.
Dit.
En TO. Geen idee waar je woont, maar mocht het in de buurt zijn, wil ik best af en toe gratis oppassen. Ik ben oppas aan huis namelijk
Ik denk dat met zijn tweeën er tussenuit wel goed kan doen. Maar ook thuis kaarsjes aan, lekker samen koken en eten en een goed gesprek.
Ga eens wandelen op het strand of in het bos. Naar de speeltuin, kinderboerderij. Zoek nieuwe vrienden door middel van een oproepje hier of ga bij een (goedkope) vereniging. Probeer op een of andere manier je leven toch meer in te richten zoals je zelf wil en doe dingen waar je gelukkig van wordt. Samen, maar ook zeker alleen.
Wat een kut reacties hier.
Ik kan me goed voorstellen dat je je zo voelt TO.
Dit.
En TO. Geen idee waar je woont, maar mocht het in de buurt zijn, wil ik best af en toe gratis oppassen. Ik ben oppas aan huis namelijk
Ik denk dat met zijn tweeën er tussenuit wel goed kan doen. Maar ook thuis kaarsjes aan, lekker samen koken en eten en een goed gesprek.
Ga eens wandelen op het strand of in het bos. Naar de speeltuin, kinderboerderij. Zoek nieuwe vrienden door middel van een oproepje hier of ga bij een (goedkope) vereniging. Probeer op een of andere manier je leven toch meer in te richten zoals je zelf wil en doe dingen waar je gelukkig van wordt. Samen, maar ook zeker alleen.
maandag 30 maart 2015 19:44
Allereerst
Ook mijn parter en ik hebben veel nare dingen achter elkaar meegemaakt. MAAR langzaam word alles beter.
Het is schouders eronder en doorgaan. Soms lijkt er geen eind aan te komen, maar dat is niet zo.
Jullie hebben elkaar nog en dat is het belangrijkste.
En ja, er zijn ook vele leuke dingen "gratis" om met zijn twee-en te doen. Zelfs wanneer je geen oppas hebt. Samen romantisch eten met kaarsjes aan, seks (juist in mindere tijden vind ik dat belangrijk), ed.
Ook mijn parter en ik hebben veel nare dingen achter elkaar meegemaakt. MAAR langzaam word alles beter.
Het is schouders eronder en doorgaan. Soms lijkt er geen eind aan te komen, maar dat is niet zo.
Jullie hebben elkaar nog en dat is het belangrijkste.
En ja, er zijn ook vele leuke dingen "gratis" om met zijn twee-en te doen. Zelfs wanneer je geen oppas hebt. Samen romantisch eten met kaarsjes aan, seks (juist in mindere tijden vind ik dat belangrijk), ed.
maandag 30 maart 2015 19:45
quote:pieterpad schreef op 30 maart 2015 @ 19:31:
Dat is tegenwoordig in, om de schuld bij jezelf te zoeken. Omdat je het niet goed opneemt ligt het aan jou, het valt allemaal wel mee. Als je maar positief denkt komt alles goed.
Ik kan me voorstellen dat je het niet meer ziet zitten. Dat komt ook door de vermoeidheid, teveel in een keer meegemaakt. Is er geen mogelijkheid om samen weer eens weg te gaan, en toch meer rustmomenten in te bouwen? Verder niet veel tips. Hulp zoeken bij maatschappelijk werk o.i.d kan wel opluchten. Je kunt dan je verhaal kwijt aan een objectief iemand. Heeft mij in bepaalde periodes wel goed geholpen. Veel sterkte!Eh het is een opsomming van 14 jaar hoor, tis niet zo dat alles in een jaartje achter elkaar gebeurt is hé.
Dat is tegenwoordig in, om de schuld bij jezelf te zoeken. Omdat je het niet goed opneemt ligt het aan jou, het valt allemaal wel mee. Als je maar positief denkt komt alles goed.
Ik kan me voorstellen dat je het niet meer ziet zitten. Dat komt ook door de vermoeidheid, teveel in een keer meegemaakt. Is er geen mogelijkheid om samen weer eens weg te gaan, en toch meer rustmomenten in te bouwen? Verder niet veel tips. Hulp zoeken bij maatschappelijk werk o.i.d kan wel opluchten. Je kunt dan je verhaal kwijt aan een objectief iemand. Heeft mij in bepaalde periodes wel goed geholpen. Veel sterkte!Eh het is een opsomming van 14 jaar hoor, tis niet zo dat alles in een jaartje achter elkaar gebeurt is hé.
maandag 30 maart 2015 19:48
Natuurlijk zijn het vervelende dingen die je liever overslaat.
Maar je hebt het over een periode 14 jaar, dan krijgen heel veel mensen dit soort dingen voor hun kiezen.
Ik denk dat het belangrijk is om te blijven kijken naar wat je wel hebt en wat je vreugde brengt. En daar van genieten. Ook van de kleine dingen.
Ik hoef daar zelf niet voor op vakantie/uit eten/geld uit te geven.
Jij en je man hebben elkaar, hebben een kind. Probeer te genieten van elkaar en het gezinsleven!
Natuurlijk mag je er af en toe even doorheen zitten, maar probeer daarna de draad weer op te pakken en vooruit te denken.
Maar je hebt het over een periode 14 jaar, dan krijgen heel veel mensen dit soort dingen voor hun kiezen.
Ik denk dat het belangrijk is om te blijven kijken naar wat je wel hebt en wat je vreugde brengt. En daar van genieten. Ook van de kleine dingen.
Ik hoef daar zelf niet voor op vakantie/uit eten/geld uit te geven.
Jij en je man hebben elkaar, hebben een kind. Probeer te genieten van elkaar en het gezinsleven!
Natuurlijk mag je er af en toe even doorheen zitten, maar probeer daarna de draad weer op te pakken en vooruit te denken.
