Relaties
alle pijlers
Ik ga kapot van onzekerheid...
zondag 16 februari 2014 22:57
Hoi dames,
Bij dezen probeer ik het volgende van me af te schrijven. Ik voel me vreselijk en ik vind onderhand echt niets meer leuk.
Ik had een relatie, van alles bij elkaar 10 maanden. Van de een op de andere dag maakte hij het uit. Hij zei zelf dat hij het niet van plan was die dag, maar dat hij het toch heeft gedaan. Natuurlijk speelde er al een aantal dingen, maar dat waren dingen die in mijn optiek te 'overzien' waren en waar we wel uit zouden komen. Hij vond het echter anders, en hij was de ruzies en onenigheid kennelijk zat. Het gebeurde allemaal vlak voor mijn verjaardag en voor kerst, die we samen zouden vieren met elkaar. Na zo'n drie weken helemaal kapot te zijn gegaan en bij mijn moeder in bed te hebben gelegen, heb ik hem dan toch gebeld. Waarom heb je dit godverdomme toch gedaan, waarom beteken ik zo weinig voor je, waarom zie jij het allemaal toch zo vreselijk. Ik was zo verdrietig. Om heel eerlijk te zijn was ik zo in paniek dat ik niet eens zijn antwoorden weet. En hier ligt dus een probleem: ik blijf constant maar in herhaling vallen. Sindsdien zien we elkaar weer, maar ik ben in de war. Hij heeft het uitgemaakt maar zegt verder niemand anders te willen dan mij. Maar tegelijkertijd wil hij ook niets meer toezeggen over wanneer we elkaar dan zien en daar word ik ook onzeker en verdrietig van, omdat het dan weer lijkt alsof hij me helemaal niet meer zo graag wil.
Ik heb geprobeerd om met hem te praten, maar hij zucht en heeft er geen zin in. Ik geloof best dat hij denkt dat hij zijn best heeft gedaan maar op de een of andere manier voel ik me gewoon niet gehoord. Vaak dan reageert hij met zoiets als 'ik begrijp het' maar komt verder niet met iets constructiefs, en dat bedenk ik me op mijn beurt dan ook weer later. Constant heb ik maar op hem lopen wachten, terwijl ik vind dat hij het goed had moeten maken. Ik was zo gek op hem en ik begrijp er tot op de dag van vandaag NIETS van. Hij laat het allemaal maar gebeuren en ik loop maar als een puppy achter hem aan. Ik voel me heel klein en heel laag, maar toch voel ik dat ik graag bij hem wil zijn.
Ik haat de gedachte, echt: HAAT de gedachte ik waarschijnlijk met hem zal moeten breken. In die drie weken nadat hij het uitmaakte ging ik door een kleine hel. Overal zie ik de meeste verlepte stellen om me heen, echt waarbij vreemdgaan en saaiheid tot en met de boventoon voeren, en ik, die alles naar goede wil heb geprobeerd, word zonder pardon aan de kant geschoven.
Ik weet dat als ik dit teruglees, dat ik dan moet denken: jezus doe even normaal en bij ieder ander zou ik ook direct het advies geven; zorg dat je eruit komt, maar ik haat dit ik nu in deze situatie zit. Ik ben zo bang om een verkeerde beslissing te maken, omdat ik telkens hoop op een verbetering. Wat nou als ik nog even geduld had moeten hebben, dan had hij misschien toch weer een relatie gewild. Waarom zegt hij dat hij toch met wil zijn als hij het per se uit wilde hebben (hij zei dat hij dacht dat we elkaar ongelukkig zouden maken, dat we anders dachten over de toekomst, dat we andere verwachtingen hebben, dat hij heel erg hecht aan voetbal).
Zo is ook vaak in mijn stad om hier in de kroeg voetbal te kijken maar komt daarna dan niet naar me toe. Nee ik heb dan gedronken en wil dan niet in zo'n toestand naar je toe zegt hij dan. Of andere keren waarbij het totaal niet in hem opkomt om iets met mij te doen. Ik zei weleens tegen hem: je denkt nog te veel dat je alleen bent. Hij zegt dat hij over het algemeen moeite heeft met rekening houden met anderen en dat hij aan niemand verantwoording wil afleggen. Ook heeft hij in zijn leven twee vaderfiguren verloren, al heb ik er natuurlijk niet voor geleerd, maar hij zei dan laatst eindelijk dat hij misschien dacht dat hij daarom niet kon hechten aan iemand. Hij is verder heel soepel in de omgang, het is niet zo'n overduidelijk 'probleemgeval'. Maar ik weet hoe het is als mensen tegen zichzelf zeggen dat ze geen probleem hebben: dan hebben ze ook geen probleem.
Het lijkt gewoon alsof ik niets kan vragen, en als ik wel iets vraag, dan val ik in herhaling. Of er komen twintig vragen bij. Ik analyseer alles kapot en daar word ik niet leuker van. Ik wil me niet meer zo doodongelukkig voelen, maar ik wacht nog steeds op een soort openbaring.
Het spijt me, het is allemaal nog veel complexer maar tot zover. Ik hoop dat iemand me kan helpen
Bij dezen probeer ik het volgende van me af te schrijven. Ik voel me vreselijk en ik vind onderhand echt niets meer leuk.
Ik had een relatie, van alles bij elkaar 10 maanden. Van de een op de andere dag maakte hij het uit. Hij zei zelf dat hij het niet van plan was die dag, maar dat hij het toch heeft gedaan. Natuurlijk speelde er al een aantal dingen, maar dat waren dingen die in mijn optiek te 'overzien' waren en waar we wel uit zouden komen. Hij vond het echter anders, en hij was de ruzies en onenigheid kennelijk zat. Het gebeurde allemaal vlak voor mijn verjaardag en voor kerst, die we samen zouden vieren met elkaar. Na zo'n drie weken helemaal kapot te zijn gegaan en bij mijn moeder in bed te hebben gelegen, heb ik hem dan toch gebeld. Waarom heb je dit godverdomme toch gedaan, waarom beteken ik zo weinig voor je, waarom zie jij het allemaal toch zo vreselijk. Ik was zo verdrietig. Om heel eerlijk te zijn was ik zo in paniek dat ik niet eens zijn antwoorden weet. En hier ligt dus een probleem: ik blijf constant maar in herhaling vallen. Sindsdien zien we elkaar weer, maar ik ben in de war. Hij heeft het uitgemaakt maar zegt verder niemand anders te willen dan mij. Maar tegelijkertijd wil hij ook niets meer toezeggen over wanneer we elkaar dan zien en daar word ik ook onzeker en verdrietig van, omdat het dan weer lijkt alsof hij me helemaal niet meer zo graag wil.
Ik heb geprobeerd om met hem te praten, maar hij zucht en heeft er geen zin in. Ik geloof best dat hij denkt dat hij zijn best heeft gedaan maar op de een of andere manier voel ik me gewoon niet gehoord. Vaak dan reageert hij met zoiets als 'ik begrijp het' maar komt verder niet met iets constructiefs, en dat bedenk ik me op mijn beurt dan ook weer later. Constant heb ik maar op hem lopen wachten, terwijl ik vind dat hij het goed had moeten maken. Ik was zo gek op hem en ik begrijp er tot op de dag van vandaag NIETS van. Hij laat het allemaal maar gebeuren en ik loop maar als een puppy achter hem aan. Ik voel me heel klein en heel laag, maar toch voel ik dat ik graag bij hem wil zijn.
Ik haat de gedachte, echt: HAAT de gedachte ik waarschijnlijk met hem zal moeten breken. In die drie weken nadat hij het uitmaakte ging ik door een kleine hel. Overal zie ik de meeste verlepte stellen om me heen, echt waarbij vreemdgaan en saaiheid tot en met de boventoon voeren, en ik, die alles naar goede wil heb geprobeerd, word zonder pardon aan de kant geschoven.
Ik weet dat als ik dit teruglees, dat ik dan moet denken: jezus doe even normaal en bij ieder ander zou ik ook direct het advies geven; zorg dat je eruit komt, maar ik haat dit ik nu in deze situatie zit. Ik ben zo bang om een verkeerde beslissing te maken, omdat ik telkens hoop op een verbetering. Wat nou als ik nog even geduld had moeten hebben, dan had hij misschien toch weer een relatie gewild. Waarom zegt hij dat hij toch met wil zijn als hij het per se uit wilde hebben (hij zei dat hij dacht dat we elkaar ongelukkig zouden maken, dat we anders dachten over de toekomst, dat we andere verwachtingen hebben, dat hij heel erg hecht aan voetbal).
Zo is ook vaak in mijn stad om hier in de kroeg voetbal te kijken maar komt daarna dan niet naar me toe. Nee ik heb dan gedronken en wil dan niet in zo'n toestand naar je toe zegt hij dan. Of andere keren waarbij het totaal niet in hem opkomt om iets met mij te doen. Ik zei weleens tegen hem: je denkt nog te veel dat je alleen bent. Hij zegt dat hij over het algemeen moeite heeft met rekening houden met anderen en dat hij aan niemand verantwoording wil afleggen. Ook heeft hij in zijn leven twee vaderfiguren verloren, al heb ik er natuurlijk niet voor geleerd, maar hij zei dan laatst eindelijk dat hij misschien dacht dat hij daarom niet kon hechten aan iemand. Hij is verder heel soepel in de omgang, het is niet zo'n overduidelijk 'probleemgeval'. Maar ik weet hoe het is als mensen tegen zichzelf zeggen dat ze geen probleem hebben: dan hebben ze ook geen probleem.
Het lijkt gewoon alsof ik niets kan vragen, en als ik wel iets vraag, dan val ik in herhaling. Of er komen twintig vragen bij. Ik analyseer alles kapot en daar word ik niet leuker van. Ik wil me niet meer zo doodongelukkig voelen, maar ik wacht nog steeds op een soort openbaring.
Het spijt me, het is allemaal nog veel complexer maar tot zover. Ik hoop dat iemand me kan helpen
zondag 16 februari 2014 23:29
Je laat je als deurmat behandelen. En ik denk dat ik weet waarom:
Je hebt jezelf in de slachtofferrol gezet toen hij het uitmaakte. Nu hij weer 'terug' is hoef je die pijn niet te voelen omdat je nog hoopt hebt. Maar dat is tegen beter weten in.
Nu kappen doet pijn ja, maar het gaat heus wel over, echt.
Je hebt jezelf in de slachtofferrol gezet toen hij het uitmaakte. Nu hij weer 'terug' is hoef je die pijn niet te voelen omdat je nog hoopt hebt. Maar dat is tegen beter weten in.
Nu kappen doet pijn ja, maar het gaat heus wel over, echt.
zondag 16 februari 2014 23:43
maandag 17 februari 2014 00:07
quote:NummerZoveel schreef op 16 februari 2014 @ 23:11:
Als je 3 weken lang zo kapot gaat dat je bij je moeder in bed moet slapen als je vriendje het uitmaakt, dan ben je nog helemaal niet aan vriendjes toe.
Nou, ik kroop ook meteen bij jou in bed....
TO, echt, kap met deze ellende.
Mijn aanstaande ex liet mij een maand spartelen in onzekerheid, na tien jaar huwelijk.
Het moment dat het echt uit was voelde ik me bij wijze van spreken al beter dan in die maand van onzekerheid.
Verman je, neem een beslissing, dit is een vruchteloze poging tot het redden van een relatie die al gedoemd was te mislukken.
Wees sterk meid, voor jezelf.
Als je 3 weken lang zo kapot gaat dat je bij je moeder in bed moet slapen als je vriendje het uitmaakt, dan ben je nog helemaal niet aan vriendjes toe.
Nou, ik kroop ook meteen bij jou in bed....
TO, echt, kap met deze ellende.
Mijn aanstaande ex liet mij een maand spartelen in onzekerheid, na tien jaar huwelijk.
Het moment dat het echt uit was voelde ik me bij wijze van spreken al beter dan in die maand van onzekerheid.
Verman je, neem een beslissing, dit is een vruchteloze poging tot het redden van een relatie die al gedoemd was te mislukken.
Wees sterk meid, voor jezelf.
maandag 17 februari 2014 00:20
maandag 17 februari 2014 01:44
maandag 17 februari 2014 01:51
maandag 17 februari 2014 01:53
Misschien ben je verliefd? Ik denk niet dat hij erg aardig is voor jou en dat je iemand verdient die jou echt leuk vindt, jou goed behandeld en jou waardeert. Hij lijkt jou een beetje aan het lijntje te houden. Natuurlijk kan ik niet voor hem praten, maar als je je zo rot voelt is stoppen de beste oplossing. Maar ik snap ook dat het super moeilijk is hoor als je heel gek op iemand bent.
Misschien is het een idee om hem helemaal te verbannen uit je leven, dat gewoon eens proberen en uiteindelijk wordt het gewoon als je maar doorzet.
Misschien is het een idee om hem helemaal te verbannen uit je leven, dat gewoon eens proberen en uiteindelijk wordt het gewoon als je maar doorzet.
maandag 17 februari 2014 07:50
De enige verkeerde keuze die je kunt maken, is dat je kiest nog langer te trekken aan een dood paard. Jullie passen niet bij elkaar en maken elkaar inderdaad ongelukkig. Terwijl jullie er als persoon vast allebei mogen zijn.
Huil uit, snuit je neus en ga weer lekker naar school, spreek af met vriendinnen en groei nog een beetje richting stabiel, voor je aan je volgende vriendje begint. 10 maanden is niks joh. Over een jaar ben je al langer alleen dan samen.
Huil uit, snuit je neus en ga weer lekker naar school, spreek af met vriendinnen en groei nog een beetje richting stabiel, voor je aan je volgende vriendje begint. 10 maanden is niks joh. Over een jaar ben je al langer alleen dan samen.
Small changes, big differences.
maandag 17 februari 2014 08:13
quote:xxxxxxajajajajaj schreef op 17 februari 2014 @ 01:53:
Misschien ben je verliefd? Ik denk niet dat hij erg aardig is voor jou en dat je iemand verdient die jou echt leuk vindt, jou goed behandeld en jou waardeert. Hij lijkt jou een beetje aan het lijntje te houden. Natuurlijk kan ik niet voor hem praten, maar als je je zo rot voelt is stoppen de beste oplossing. Maar ik snap ook dat het super moeilijk is hoor als je heel gek op iemand bent.
Misschien is het een idee om hem helemaal te verbannen uit je leven, dat gewoon eens proberen en uiteindelijk wordt het gewoon als je maar doorzet.
Sweetie, neem je eigen advies ter harte. Ik gun zowel jou als TO iemand die 100% voor jullie gaan.
Misschien ben je verliefd? Ik denk niet dat hij erg aardig is voor jou en dat je iemand verdient die jou echt leuk vindt, jou goed behandeld en jou waardeert. Hij lijkt jou een beetje aan het lijntje te houden. Natuurlijk kan ik niet voor hem praten, maar als je je zo rot voelt is stoppen de beste oplossing. Maar ik snap ook dat het super moeilijk is hoor als je heel gek op iemand bent.
Misschien is het een idee om hem helemaal te verbannen uit je leven, dat gewoon eens proberen en uiteindelijk wordt het gewoon als je maar doorzet.
Sweetie, neem je eigen advies ter harte. Ik gun zowel jou als TO iemand die 100% voor jullie gaan.
maandag 17 februari 2014 08:29
quote:giantmidget schreef op 17 februari 2014 @ 01:51:
Je plakt en je trekt. Resultaat is dat hij je wegduwt. Daardoor ga jij nog harder trekken en hij vervolgens weer harder duwen. Neverending story.
Dit speelt er.
Daarbij vertelde je dat er regelmatig ruzie tussen jullie was. Als ik jou tekst zo lees komt er bij mij naar boven dat je nogal heel veel beslag op hem legde en er daar veel ruzie over was. Kortom geen ideale relatie. Ik denk dat hij daar een beetje genoeg van heeft. Hij zal best gek op je zijn. Maar het trekken aan hem en beslag leggen staat hem steeds meer en meer tegen.
En nu trek jij nog steeds aan hem. Je wilt hem dus ab-so-luut NIET laten gaan. Je legt dus ook nu nog steeds een zwaar beslag op hem.
Een geforceerde relatie gaat nooit werken pixummcqueen.
Je kan er beter mee stoppen en laat hem los.
P.S.
Probeer bij een eventuele volgende relatie niet zo te claimen. Dat vinden de meeste mannen niet zo prettig. Ik denk dat daar ook een deel van jou probleem ligt.
Je plakt en je trekt. Resultaat is dat hij je wegduwt. Daardoor ga jij nog harder trekken en hij vervolgens weer harder duwen. Neverending story.
Dit speelt er.
Daarbij vertelde je dat er regelmatig ruzie tussen jullie was. Als ik jou tekst zo lees komt er bij mij naar boven dat je nogal heel veel beslag op hem legde en er daar veel ruzie over was. Kortom geen ideale relatie. Ik denk dat hij daar een beetje genoeg van heeft. Hij zal best gek op je zijn. Maar het trekken aan hem en beslag leggen staat hem steeds meer en meer tegen.
En nu trek jij nog steeds aan hem. Je wilt hem dus ab-so-luut NIET laten gaan. Je legt dus ook nu nog steeds een zwaar beslag op hem.
Een geforceerde relatie gaat nooit werken pixummcqueen.
Je kan er beter mee stoppen en laat hem los.
P.S.
Probeer bij een eventuele volgende relatie niet zo te claimen. Dat vinden de meeste mannen niet zo prettig. Ik denk dat daar ook een deel van jou probleem ligt.
maandag 17 februari 2014 09:07
quote:rob_uit_zeist schreef op 17 februari 2014 @ 08:29:
[...]
Dit speelt er.
Daarbij vertelde je dat er regelmatig ruzie tussen jullie was. Als ik jou tekst zo lees komt er bij mij naar boven dat je nogal heel veel beslag op hem legde en er daar veel ruzie over was. Kortom geen ideale relatie. Ik denk dat hij daar een beetje genoeg van heeft. Hij zal best gek op je zijn. Maar het trekken aan hem en beslag leggen staat hem steeds meer en meer tegen.
En nu trek jij nog steeds aan hem. Je wilt hem dus ab-so-luut NIET laten gaan. Je legt dus ook nu nog steeds een zwaar beslag op hem.
Een geforceerde relatie gaat nooit werken pixummcqueen.
Je kan er beter mee stoppen en laat hem los.
P.S.
Probeer bij een eventuele volgende relatie niet zo te claimen. Dat vinden de meeste mannen mensen niet zo prettig. Ik denk dat daar ook een deel van jou probleem ligt.(bijna) Helemaal eens met Rob
[...]
Dit speelt er.
Daarbij vertelde je dat er regelmatig ruzie tussen jullie was. Als ik jou tekst zo lees komt er bij mij naar boven dat je nogal heel veel beslag op hem legde en er daar veel ruzie over was. Kortom geen ideale relatie. Ik denk dat hij daar een beetje genoeg van heeft. Hij zal best gek op je zijn. Maar het trekken aan hem en beslag leggen staat hem steeds meer en meer tegen.
En nu trek jij nog steeds aan hem. Je wilt hem dus ab-so-luut NIET laten gaan. Je legt dus ook nu nog steeds een zwaar beslag op hem.
Een geforceerde relatie gaat nooit werken pixummcqueen.
Je kan er beter mee stoppen en laat hem los.
P.S.
Probeer bij een eventuele volgende relatie niet zo te claimen. Dat vinden de meeste mannen mensen niet zo prettig. Ik denk dat daar ook een deel van jou probleem ligt.(bijna) Helemaal eens met Rob
