Relaties
alle pijlers
Ik kan hem niet vergeten
vrijdag 30 januari 2015 21:43
Hoi Vivameiden,
Ik ben een lange meelezer en wil na al die jaren toch zelf eens advies vragen. Ik hoop op wat wijze woorden...
Ik ben een moeder van 2 lieve kinderen, 38 jaar en getrouwd. Mijn huwelijk is al jaren moeilijk. Ik ben getrouwd met een man die geboren is in een ander land, in een echte machocultuur. Zelf ben ik Nederlandse, nuchter en hard voor mezelf. Maar de combinatie werkte toch en in het begin waren we erg gelukkig met elkaar. Tot ik er tijdens de zwangerschap van mijn tweede kindje achter kwam dat mijn man mij bedroog. Hij had dagelijks bel- en smscontact met een andere vrouw.
In eerste instantie dacht ik dat het om een incident ging. Maar in de jaren erna bleek mijn man een enorme behoefte aan aandacht en bevestiging te hebben. Hij voelde zich thuis niet ongelukkig, maar hij had het nodig om bewonderd te worden en ging daarin keer op keer te ver. Steeds opnieuw beloofde hij beterschap, steeds opnieuw ging het mis en vond ik weer vrouwennamen in zijn telefoon, steeds anderen.
Ik ben gebleven, zelfs toen ik erachter kwam dat hij binnen 1 contact ook fysiek was vreemdgegaan. En niet 1 keer, maar talloze keren, zeker een half jaar lang. De bewuste vrouw stond op een dag voor mijn deur en vertelde alles.
Waarom ik bleef? Angst dat hij mijn kinderen zou ontvoeren naar het buitenland was 1 reden. De slechte financiële situatie een tweede. Ik durfde niet en eigenlijk is dat nog steeds zo. Al weet ik dat ik dit geen jaren meer ga volhouden.
Ik heb me de afgelopen jaren ontzettend eenzaam gevoeld. Alles deed ik alleen, ook voor de kinderen. Ik was blij als ik naar mijn werk kon, daar was er soms nog een beetje ruimte voor de vrouw die ik van binnen was. En daar ontmoette ik ook R....
R. en ik werkten samen aan een project en daarna kwamen we elkaar ook tijdens andere werkzaamheden tegen. We raakten steeds vaker in gesprek en het contact groeide in maanden uit naar heel intens. Ik heb voor mijn huwelijk ook andere relaties gehad en geloof echt niet in meer in sprookjes, weet ook dat geen enkele man perfect is, zie prima dat R. dat ook niet is.
Maar R. leek me wel aan te voelen in alles dat ik ben. Ik hoefde me bij hem niet anders voor te doen dan ik was, alles was bespreekbaar. De openheid en het vertrouwen dat we deelden heb ik niet vaak om me heen gezien.
Ik heb nooit gewild dat het contact fysiek werd, wist dat dat niet mocht gebeuren. R. had ook een vrouw thuis en ik weet beter dan wie dan ook wat vreemdgaan met partners doet. We hebben daarom altijd heel duidelijk de grens gesteld. Maar er waren zulke sterke gevoelens dat het ook zonder fysiek contact niet meer vol te houden was. En uiteindelijk vroeg R. mij of we samen verder konden gaan. De gevoelens zaten zo diep, we wilden niet meer zonder elkaar, misten elkaar elk moment.
Ik wilde het zo graag, ik heb weken wakker gelegen. Maar ik durfde niet. Ik was zo bang om mijn kinderen kwijt te raken. Dat heb ik R. ook uitgelegd. Hij zei dat hij het begreep, maar ik merkte dat mijn weigering hem diep had gekwetst. Hij twijfelde eraan of ik wel hetzelfde voelde en kon zijn verdriet niet goed verwerken.
Uiteindelijk verbrak hij het contact, omdat de situatie ons beiden kapot maakte. Het staat er nu heel simpel, maar in de praktijk heeft dit alles maanden geduurd en we hebben beiden zoveel verdriet gehad. Het was een vreselijke periode.
En nu zijn we bijna 3 jaar verder. Hij is nog bij zijn vrouw, ik ben nog bij mijn man. De situatie bij mij thuis is iets rustiger, mijn man probeert oprecht aan zichzelf te werken en het lijkt erop alsof hij geen contact meer met anderen zoekt. Hij wil graag met mij oud worden en lijkt daar ook echt voor te willen gaan.
Maar ik zit vast in mijn gevoelens. Ik kan R. niet vergeten. En het contact met mijn man is nu redelijk, maar ik voel het niet meer.
Heel soms komen R en ik elkaar nog tegen, al doen we beiden ons best dat te vermijden. Maar als ik hem zie, dan zie ik direct in zijn ogen dat hij nog steeds precies hetzelfde voelt. En dat laat hij op een bepaalde manier ook nog elke dag weten, zonder woorden.
Ik weet dat ik het mijn kinderen verschuldigd ben om alles te doen om mijn huwelijk te redden. En zelfs mijn man gun ik dat, ondanks alles dat er is gebeurd. En ook het gezin van R. wil ik niet overhoop halen. Hij heeft ook kinderen, het is niet eerlijk.
Maar ondertussen ben ik nog elke dag met hem bezig. Ik leef heus wel door, heb mijn afleiding, geef alles voor en aan mijn kinderen, idealiseer hem niet en weet dat een relatie tussen ons echt niet alleen feest zou zijn. En toch gaat hij niet weg uit mijn hart, toch mis ik die diepe vriendschap tussen ons zo. Met al mijn nuchterheid lukt het maar niet om hier overheen te komen.
Is er iemand hier die ook zoiets heeft meegemaakt in zijn/haar leven? Kan het jaren duren voordat zo'n gevoel slijt? Gaat het uberhaupt nog over?
Silence_and_I
Ik ben een lange meelezer en wil na al die jaren toch zelf eens advies vragen. Ik hoop op wat wijze woorden...
Ik ben een moeder van 2 lieve kinderen, 38 jaar en getrouwd. Mijn huwelijk is al jaren moeilijk. Ik ben getrouwd met een man die geboren is in een ander land, in een echte machocultuur. Zelf ben ik Nederlandse, nuchter en hard voor mezelf. Maar de combinatie werkte toch en in het begin waren we erg gelukkig met elkaar. Tot ik er tijdens de zwangerschap van mijn tweede kindje achter kwam dat mijn man mij bedroog. Hij had dagelijks bel- en smscontact met een andere vrouw.
In eerste instantie dacht ik dat het om een incident ging. Maar in de jaren erna bleek mijn man een enorme behoefte aan aandacht en bevestiging te hebben. Hij voelde zich thuis niet ongelukkig, maar hij had het nodig om bewonderd te worden en ging daarin keer op keer te ver. Steeds opnieuw beloofde hij beterschap, steeds opnieuw ging het mis en vond ik weer vrouwennamen in zijn telefoon, steeds anderen.
Ik ben gebleven, zelfs toen ik erachter kwam dat hij binnen 1 contact ook fysiek was vreemdgegaan. En niet 1 keer, maar talloze keren, zeker een half jaar lang. De bewuste vrouw stond op een dag voor mijn deur en vertelde alles.
Waarom ik bleef? Angst dat hij mijn kinderen zou ontvoeren naar het buitenland was 1 reden. De slechte financiële situatie een tweede. Ik durfde niet en eigenlijk is dat nog steeds zo. Al weet ik dat ik dit geen jaren meer ga volhouden.
Ik heb me de afgelopen jaren ontzettend eenzaam gevoeld. Alles deed ik alleen, ook voor de kinderen. Ik was blij als ik naar mijn werk kon, daar was er soms nog een beetje ruimte voor de vrouw die ik van binnen was. En daar ontmoette ik ook R....
R. en ik werkten samen aan een project en daarna kwamen we elkaar ook tijdens andere werkzaamheden tegen. We raakten steeds vaker in gesprek en het contact groeide in maanden uit naar heel intens. Ik heb voor mijn huwelijk ook andere relaties gehad en geloof echt niet in meer in sprookjes, weet ook dat geen enkele man perfect is, zie prima dat R. dat ook niet is.
Maar R. leek me wel aan te voelen in alles dat ik ben. Ik hoefde me bij hem niet anders voor te doen dan ik was, alles was bespreekbaar. De openheid en het vertrouwen dat we deelden heb ik niet vaak om me heen gezien.
Ik heb nooit gewild dat het contact fysiek werd, wist dat dat niet mocht gebeuren. R. had ook een vrouw thuis en ik weet beter dan wie dan ook wat vreemdgaan met partners doet. We hebben daarom altijd heel duidelijk de grens gesteld. Maar er waren zulke sterke gevoelens dat het ook zonder fysiek contact niet meer vol te houden was. En uiteindelijk vroeg R. mij of we samen verder konden gaan. De gevoelens zaten zo diep, we wilden niet meer zonder elkaar, misten elkaar elk moment.
Ik wilde het zo graag, ik heb weken wakker gelegen. Maar ik durfde niet. Ik was zo bang om mijn kinderen kwijt te raken. Dat heb ik R. ook uitgelegd. Hij zei dat hij het begreep, maar ik merkte dat mijn weigering hem diep had gekwetst. Hij twijfelde eraan of ik wel hetzelfde voelde en kon zijn verdriet niet goed verwerken.
Uiteindelijk verbrak hij het contact, omdat de situatie ons beiden kapot maakte. Het staat er nu heel simpel, maar in de praktijk heeft dit alles maanden geduurd en we hebben beiden zoveel verdriet gehad. Het was een vreselijke periode.
En nu zijn we bijna 3 jaar verder. Hij is nog bij zijn vrouw, ik ben nog bij mijn man. De situatie bij mij thuis is iets rustiger, mijn man probeert oprecht aan zichzelf te werken en het lijkt erop alsof hij geen contact meer met anderen zoekt. Hij wil graag met mij oud worden en lijkt daar ook echt voor te willen gaan.
Maar ik zit vast in mijn gevoelens. Ik kan R. niet vergeten. En het contact met mijn man is nu redelijk, maar ik voel het niet meer.
Heel soms komen R en ik elkaar nog tegen, al doen we beiden ons best dat te vermijden. Maar als ik hem zie, dan zie ik direct in zijn ogen dat hij nog steeds precies hetzelfde voelt. En dat laat hij op een bepaalde manier ook nog elke dag weten, zonder woorden.
Ik weet dat ik het mijn kinderen verschuldigd ben om alles te doen om mijn huwelijk te redden. En zelfs mijn man gun ik dat, ondanks alles dat er is gebeurd. En ook het gezin van R. wil ik niet overhoop halen. Hij heeft ook kinderen, het is niet eerlijk.
Maar ondertussen ben ik nog elke dag met hem bezig. Ik leef heus wel door, heb mijn afleiding, geef alles voor en aan mijn kinderen, idealiseer hem niet en weet dat een relatie tussen ons echt niet alleen feest zou zijn. En toch gaat hij niet weg uit mijn hart, toch mis ik die diepe vriendschap tussen ons zo. Met al mijn nuchterheid lukt het maar niet om hier overheen te komen.
Is er iemand hier die ook zoiets heeft meegemaakt in zijn/haar leven? Kan het jaren duren voordat zo'n gevoel slijt? Gaat het uberhaupt nog over?
Silence_and_I
vrijdag 30 januari 2015 22:04
vrijdag 30 januari 2015 22:15
goeie vraag.
Ik had bij het eerste probleem een relatietherapeut ingeschakeld en op het moment dat man door zou gaan met zijn bedrog een punt achter de relatie hebben gezet. want het is duidelijk dat jij daar niet mee kan leven.
als jij je huwelijk een kans wil geven zal je moeten breken met die r. en moeten leren voor jezelf op te komen in je huidige relatie.
Die r. klinkt leuk maar jij zal in een andere relatie net zo hard tegen dezelfde problemen aanlopen. Jouw probleem is niet je man, het is het onvermogen om op te komen voor jezelf.
Ik had bij het eerste probleem een relatietherapeut ingeschakeld en op het moment dat man door zou gaan met zijn bedrog een punt achter de relatie hebben gezet. want het is duidelijk dat jij daar niet mee kan leven.
als jij je huwelijk een kans wil geven zal je moeten breken met die r. en moeten leren voor jezelf op te komen in je huidige relatie.
Die r. klinkt leuk maar jij zal in een andere relatie net zo hard tegen dezelfde problemen aanlopen. Jouw probleem is niet je man, het is het onvermogen om op te komen voor jezelf.
vrijdag 30 januari 2015 22:25
Ik ben het eens met sabbaticalmeds. In plaats van te werken aan jullie huwelijk of te leren opkomen voor jezelf kies jij voor een vlucht naar aandacht van een andere man en de slachtofferrol.
Ga samen in therapie, stop met het voeden van je gevoel voor die andere man, richt je op jullie kinderen en je man. Of maak de keuze om te scheiden en werk dan aan jezelf voordat je in de volgende relatie stapt, anders kom je bij een ander precies hetzelfde probleem tegen.
Ga samen in therapie, stop met het voeden van je gevoel voor die andere man, richt je op jullie kinderen en je man. Of maak de keuze om te scheiden en werk dan aan jezelf voordat je in de volgende relatie stapt, anders kom je bij een ander precies hetzelfde probleem tegen.
Always wear your invisible crown
vrijdag 30 januari 2015 22:31
quote:Stefan90361 schreef op 30 januari 2015 @ 22:24:
Moet het serieus zo´n lang verhaal zijn? Kon je het niet kort maar krachtig neerzetten?
Heel lulverhaal getypt, moeite om mijn aandacht erbij te houden,sorry.
Maar wat is nu je kernprobleem?Ze is gekwetst omdat haar man het prima vond affaires te hebben dus zocht ze troost bij een andere man die het prima vond affaires te hebben. Nu doet haar eigen man zijn best voor haar maar ze blijft steeds aan de affaire die ze zelf had denken. O ja, dit alles in haar natuurlijk overkomen. Met eigenwaarde en ruggengraat heeft het niks te maken.
Moet het serieus zo´n lang verhaal zijn? Kon je het niet kort maar krachtig neerzetten?
Heel lulverhaal getypt, moeite om mijn aandacht erbij te houden,sorry.
Maar wat is nu je kernprobleem?Ze is gekwetst omdat haar man het prima vond affaires te hebben dus zocht ze troost bij een andere man die het prima vond affaires te hebben. Nu doet haar eigen man zijn best voor haar maar ze blijft steeds aan de affaire die ze zelf had denken. O ja, dit alles in haar natuurlijk overkomen. Met eigenwaarde en ruggengraat heeft het niks te maken.
vrijdag 30 januari 2015 22:33
De relatietherapeut is 2 jaar geleden al ingeschakeld en we weten ook waarom mijn man zich zo gedraagt. Cultuur is daar een klein onderdeel van, opvoeding een heel belangrijk deel. Dat ik teveel over mezelf heen liet lopen heb ik daar ook ingezien en daarin zijn belangrijke stappen gezet. Misschien is dat de reden dat het thuis ook rustiger is geworden. Het lijkt erop dat er echt geen anderen meer zijn.
Het contact met R. is ook echt verbroken, we hebben elkaar al 2 jaar niet gesproken en komen elkaar alleen nog tegen via werksituaties. Maar zo weinig mogelijk, want ik heb overplaatsing gekregen. Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen dan dit.
En toch blijf ik het missen, de vriendschap, het vertrouwen, het gevoel dat ik alles kan zeggen. Dat zal in mijn huwelijk nooit kunnen, daarvoor begrijpen we elkaar te weinig en het blijft voortdurend compromissen sluiten op alles dat te maken heeft met wie we echt zijn. En ik heb het ook nooit zo vergaand met vriendinnen gehad. Het is gewoon een heel fijn en veilig gevoel en een groot gemis.
Het contact met R. is ook echt verbroken, we hebben elkaar al 2 jaar niet gesproken en komen elkaar alleen nog tegen via werksituaties. Maar zo weinig mogelijk, want ik heb overplaatsing gekregen. Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen dan dit.
En toch blijf ik het missen, de vriendschap, het vertrouwen, het gevoel dat ik alles kan zeggen. Dat zal in mijn huwelijk nooit kunnen, daarvoor begrijpen we elkaar te weinig en het blijft voortdurend compromissen sluiten op alles dat te maken heeft met wie we echt zijn. En ik heb het ook nooit zo vergaand met vriendinnen gehad. Het is gewoon een heel fijn en veilig gevoel en een groot gemis.
vrijdag 30 januari 2015 22:33
Je man en jij hebben elkaar dus uiteindelijk belazerd en nu zitten jullie met de gebakken peren.
Als je zo vaak bedrogen bent als jij en als je zelf ook verliefd bent geworden op een ander dan vind ik het persoonlijk wel een moment om er een punt achter te zetten.
Jij bent zo te lezen eigenlijk klaar met je man en ik kan me zo voorstellen dat je het allemaal niet meer zo gelooft met die trouw en zo.
Daarbij ben je inmiddels je hart ook echt aan een ander verloren dus ja, wat valt er nog te redden?
Je kunt bij elkaar blijven voor de kinderen, wat een prima reden is maar eerlijk gezegd, je man en jij kunnen elkaar toch nauwelijks meer recht in de ogen kijken?
Het lijkt mij echt een hele klus om dit nog te helen.
Dapper als je het probeert.
Misschien is het een idee om eens met je man te praten en elkaar eens echt te vertellen hoe het zit. Eerlijk zijn, alles op tafel en dán kijken wat er nog is tussen jullie.
Het lijkt me belangrijk dat je, als je er nog energie in wil steken, ook werkelijk met een schone lei begint.
Als je zo vaak bedrogen bent als jij en als je zelf ook verliefd bent geworden op een ander dan vind ik het persoonlijk wel een moment om er een punt achter te zetten.
Jij bent zo te lezen eigenlijk klaar met je man en ik kan me zo voorstellen dat je het allemaal niet meer zo gelooft met die trouw en zo.
Daarbij ben je inmiddels je hart ook echt aan een ander verloren dus ja, wat valt er nog te redden?
Je kunt bij elkaar blijven voor de kinderen, wat een prima reden is maar eerlijk gezegd, je man en jij kunnen elkaar toch nauwelijks meer recht in de ogen kijken?
Het lijkt mij echt een hele klus om dit nog te helen.
Dapper als je het probeert.
Misschien is het een idee om eens met je man te praten en elkaar eens echt te vertellen hoe het zit. Eerlijk zijn, alles op tafel en dán kijken wat er nog is tussen jullie.
Het lijkt me belangrijk dat je, als je er nog energie in wil steken, ook werkelijk met een schone lei begint.
vrijdag 30 januari 2015 22:35
quote:silence_and_I schreef op 30 januari 2015 @ 22:33:
De relatietherapeut is 2 jaar geleden al ingeschakeld en we weten ook waarom mijn man zich zo gedraagt. Cultuur is daar een klein onderdeel van, opvoeding een heel belangrijk deel. Dat ik teveel over mezelf heen liet lopen heb ik daar ook ingezien en daarin zijn belangrijke stappen gezet. Misschien is dat de reden dat het thuis ook rustiger is geworden. Het lijkt erop dat er echt geen anderen meer zijn.
Het contact met R. is ook echt verbroken, we hebben elkaar al 2 jaar niet gesproken en komen elkaar alleen nog tegen via werksituaties. Maar zo weinig mogelijk, want ik heb overplaatsing gekregen. Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen dan dit.
En toch blijf ik het missen, de vriendschap, het vertrouwen, het gevoel dat ik alles kan zeggen. Dat zal in mijn huwelijk nooit kunnen, daarvoor begrijpen we elkaar te weinig en het blijft voortdurend compromissen sluiten op alles dat te maken heeft met wie we echt zijn. En ik heb het ook nooit zo vergaand met vriendinnen gehad. Het is gewoon een heel fijn en veilig gevoel en een groot gemis.Lees je de reacties soms niet? Ga in therapie alleen en samen.
De relatietherapeut is 2 jaar geleden al ingeschakeld en we weten ook waarom mijn man zich zo gedraagt. Cultuur is daar een klein onderdeel van, opvoeding een heel belangrijk deel. Dat ik teveel over mezelf heen liet lopen heb ik daar ook ingezien en daarin zijn belangrijke stappen gezet. Misschien is dat de reden dat het thuis ook rustiger is geworden. Het lijkt erop dat er echt geen anderen meer zijn.
Het contact met R. is ook echt verbroken, we hebben elkaar al 2 jaar niet gesproken en komen elkaar alleen nog tegen via werksituaties. Maar zo weinig mogelijk, want ik heb overplaatsing gekregen. Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen dan dit.
En toch blijf ik het missen, de vriendschap, het vertrouwen, het gevoel dat ik alles kan zeggen. Dat zal in mijn huwelijk nooit kunnen, daarvoor begrijpen we elkaar te weinig en het blijft voortdurend compromissen sluiten op alles dat te maken heeft met wie we echt zijn. En ik heb het ook nooit zo vergaand met vriendinnen gehad. Het is gewoon een heel fijn en veilig gevoel en een groot gemis.Lees je de reacties soms niet? Ga in therapie alleen en samen.
vrijdag 30 januari 2015 22:35
quote:silence_and_I schreef op 30 januari 2015 @ 22:33:
De relatietherapeut is 2 jaar geleden al ingeschakeld en we weten ook waarom mijn man zich zo gedraagt. Cultuur is daar een klein onderdeel van, opvoeding een heel belangrijk deel. Dat ik teveel over mezelf heen liet lopen heb ik daar ook ingezien en daarin zijn belangrijke stappen gezet. Misschien is dat de reden dat het thuis ook rustiger is geworden. Het lijkt erop dat er echt geen anderen meer zijn.
Het contact met R. is ook echt verbroken, we hebben elkaar al 2 jaar niet gesproken en komen elkaar alleen nog tegen via werksituaties. Maar zo weinig mogelijk, want ik heb overplaatsing gekregen. Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen dan dit.
En toch blijf ik het missen, de vriendschap, het vertrouwen, het gevoel dat ik alles kan zeggen. Dat zal in mijn huwelijk nooit kunnen, daarvoor begrijpen we elkaar te weinig en het blijft voortdurend compromissen sluiten op alles dat te maken heeft met wie we echt zijn. En ik heb het ook nooit zo vergaand met vriendinnen gehad. Het is gewoon een heel fijn en veilig gevoel en een groot gemis.welke vriendschap? R is een leugenachtige man die zijn vrouw bedriegt, hij heeft maar 1 belang: zijn eigen. Waarom trap je in die onzin?
De relatietherapeut is 2 jaar geleden al ingeschakeld en we weten ook waarom mijn man zich zo gedraagt. Cultuur is daar een klein onderdeel van, opvoeding een heel belangrijk deel. Dat ik teveel over mezelf heen liet lopen heb ik daar ook ingezien en daarin zijn belangrijke stappen gezet. Misschien is dat de reden dat het thuis ook rustiger is geworden. Het lijkt erop dat er echt geen anderen meer zijn.
Het contact met R. is ook echt verbroken, we hebben elkaar al 2 jaar niet gesproken en komen elkaar alleen nog tegen via werksituaties. Maar zo weinig mogelijk, want ik heb overplaatsing gekregen. Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen dan dit.
En toch blijf ik het missen, de vriendschap, het vertrouwen, het gevoel dat ik alles kan zeggen. Dat zal in mijn huwelijk nooit kunnen, daarvoor begrijpen we elkaar te weinig en het blijft voortdurend compromissen sluiten op alles dat te maken heeft met wie we echt zijn. En ik heb het ook nooit zo vergaand met vriendinnen gehad. Het is gewoon een heel fijn en veilig gevoel en een groot gemis.welke vriendschap? R is een leugenachtige man die zijn vrouw bedriegt, hij heeft maar 1 belang: zijn eigen. Waarom trap je in die onzin?
vrijdag 30 januari 2015 22:36
vrijdag 30 januari 2015 22:38
Ik denk, dat je dit geen jaren meer kan volhouden. Waarom blijven bij iemand die je bedriegt? Als jij en R zoveel van elkaar houden zoals jij beweert verbreek gewoon jullie relaties en ga met elkaar verder. Jou man is echt niet beter dan jij hoor, en hij kan volgens mij niet zomaar de kinderen meenemen! laat je daar niet door opjagen of bang maken. Hij heeft het zelf gezocht door vreemd te gaan. :/
Dat van jou is ergens ook niet goed te keuren maar ik begrijp hoe je je voelt. Mensen die niet in zo'n situatie zitten of gezeten hebben kunnen dit niet begrijpen.
Dat van jou is ergens ook niet goed te keuren maar ik begrijp hoe je je voelt. Mensen die niet in zo'n situatie zitten of gezeten hebben kunnen dit niet begrijpen.
vrijdag 30 januari 2015 22:38
quote:silence_and_I schreef op 30 januari 2015 @ 22:36:
Ik vind het wel jammer dat hier zo hard geroepen wordt dat het bij R. en mij ook om vreemdgaan ging. We hebben elkaar nooit aangeraakt. Hij wilde met mij verder en trok de grens toen dat niet gebeurde. Een affaire is het nooit geweest en had het ook nooit kunnen worden.Je droomt van iets dat er niet is. Je weet helemaal niet waar dat gedoe tussen jou en R. op gebaseerd was, want je zat midden in een problematisch huwelijk en dat zit je nog steeds.
Ik vind het wel jammer dat hier zo hard geroepen wordt dat het bij R. en mij ook om vreemdgaan ging. We hebben elkaar nooit aangeraakt. Hij wilde met mij verder en trok de grens toen dat niet gebeurde. Een affaire is het nooit geweest en had het ook nooit kunnen worden.Je droomt van iets dat er niet is. Je weet helemaal niet waar dat gedoe tussen jou en R. op gebaseerd was, want je zat midden in een problematisch huwelijk en dat zit je nog steeds.
vrijdag 30 januari 2015 22:40
Wat je mist zoek je in R. maar moet je zoeken in jezelf; eigenwaarde en liefde voor jezelf. Of de relatie tussen jou en jouw man nog echt gaat werken betwijfel ik, denk dat hij daarvoor teveel heeft kapot gemaakt met al die vrouwen. Maar richt je op jezelf en niet op R. Ga zelf in therapie en kijk vanuit daar wat goed is voor jou.
vrijdag 30 januari 2015 22:41
vrijdag 30 januari 2015 22:48
Geen idee of je hem gaat vergeten. Het lijkt er tot nu toe niet op.
Ik ben niet van mening dat je bij elkaar moet blijven voor de kinderen of dat je je huwelijk per se moet redden. Je kan niet in de toekomst kijken. Voor hetzelfde geld verlaat je man je over 10 jaar voor een andere vrouw. Volwassen zijn betekent keuzes maken waarbij je je eigen behoeftes niet vergeet.
Ik ben niet van mening dat je bij elkaar moet blijven voor de kinderen of dat je je huwelijk per se moet redden. Je kan niet in de toekomst kijken. Voor hetzelfde geld verlaat je man je over 10 jaar voor een andere vrouw. Volwassen zijn betekent keuzes maken waarbij je je eigen behoeftes niet vergeet.
vrijdag 30 januari 2015 22:56
Misschien moet ik mezelf hierin niet verder verdedigen maar toch...
R. is iemand die anders naar de wereld kijkt dan veel mensen die ik ken. Juist niet altijd hard en oordelend en zeker niet iemand die anderen bedriegt. Daarom was hij ook zo kapot van het feit dat een echte relatie er niet in zit. Hij wilde zich helemaal geven.
Hij was ook niet degene die me opving omdat ik het zo moeilijk had, niet mijn vlucht, niet de persoon die mijn zelfvertrouwen opvijzelde waar ik het zelf niet kon. Natuurlijk werd er gesproken over mijn thuissituatie, maar het merendeel van de tijd konden we samen gewoon heel erg genieten van heel kleine en doodnormale dingen. Moeilijk om onder woorden te brengen.
Maar goed, misschien moet je het inderdaad meegemaakt hebben om het te kunnen begrijpen. Het is iets heel bijzonders geweest dat ik mijn leven zal koesteren, hoe de toekomst ook zal lopen. En ik ben er trots op dat we nooit in een affaire zijn beland, al weet ik dat de emotionele band veel te ver ging.
Wat wel waar is, is dat het een hele klus wordt om mijn huwelijk te gaan redden. Ik denk dat ik dat probeer, omdat ik zie dat mijn man daar moeite voor doet. En omdat ik het mijn kinderen zo gun om met beide ouders op te groeien. We maken vrijwel geen ruzie, ze zouden het echt niet begrijpen. En we hebben de laatste 2 jaar zoveel geinvesteerd. Ik heb echt de makkelijkste weg niet gekozen en juist nu het zijn vruchten lijkt af te werpen en er weer een toekomst lijkt te zijn, zit mijn gevoel me aan alle kanten dwars.
R. is iemand die anders naar de wereld kijkt dan veel mensen die ik ken. Juist niet altijd hard en oordelend en zeker niet iemand die anderen bedriegt. Daarom was hij ook zo kapot van het feit dat een echte relatie er niet in zit. Hij wilde zich helemaal geven.
Hij was ook niet degene die me opving omdat ik het zo moeilijk had, niet mijn vlucht, niet de persoon die mijn zelfvertrouwen opvijzelde waar ik het zelf niet kon. Natuurlijk werd er gesproken over mijn thuissituatie, maar het merendeel van de tijd konden we samen gewoon heel erg genieten van heel kleine en doodnormale dingen. Moeilijk om onder woorden te brengen.
Maar goed, misschien moet je het inderdaad meegemaakt hebben om het te kunnen begrijpen. Het is iets heel bijzonders geweest dat ik mijn leven zal koesteren, hoe de toekomst ook zal lopen. En ik ben er trots op dat we nooit in een affaire zijn beland, al weet ik dat de emotionele band veel te ver ging.
Wat wel waar is, is dat het een hele klus wordt om mijn huwelijk te gaan redden. Ik denk dat ik dat probeer, omdat ik zie dat mijn man daar moeite voor doet. En omdat ik het mijn kinderen zo gun om met beide ouders op te groeien. We maken vrijwel geen ruzie, ze zouden het echt niet begrijpen. En we hebben de laatste 2 jaar zoveel geinvesteerd. Ik heb echt de makkelijkste weg niet gekozen en juist nu het zijn vruchten lijkt af te werpen en er weer een toekomst lijkt te zijn, zit mijn gevoel me aan alle kanten dwars.
vrijdag 30 januari 2015 23:03
een verliefdheid is niet realiteit. je hebt met die r. geen verleden, hij heeft je nog niet teleurgesteld, je zit niet met r. in het systeem van het dagelijkse leven, maar deze r. heeft ook een andere kant. Een hele duidelijke andere kant zit in het bedriegen van zijn eigen gezin. Dat zou toch een goede libidokiller moeten zijn?
vrijdag 30 januari 2015 23:07
hey Silence,
ik vind dat iedereen wel heel erg streng oordeelt. Makkelijk vanop een afstand, maar ik kan me wel voorstellen dat als je er midden in zit, het allemaal niet zo rechtlijnig is.
Ik lees eigenlijk in je verhaal dat je wil vechten voor je huwelijk, maar dat het je zwaar valt en dat je vooral de gesprekken met R. mist, iets wat je thuis niet vindt.
Is er niemand anders bij wie je terecht kan? En met wie je eventueel over R. kan praten? Want misschien is het deels ook daarom dat je er niet vanaf komt, omdat je het aan niemand kwijt kan?
eerlijk gezegd lees ik in je verhaal niets verontrustend. Als R. een vrouw was geweest, had iedereen vast geroepen dat het erg fijn voor je was dat je iemand had bij wie je terecht kon in moeilijke tijden.
Je mag er inderdaad best trots op zijn dat je sterk genoeg was en bent om niet in een affaire te belanden.
Dat kan niet iedereen zeggen!
ik vind dat iedereen wel heel erg streng oordeelt. Makkelijk vanop een afstand, maar ik kan me wel voorstellen dat als je er midden in zit, het allemaal niet zo rechtlijnig is.
Ik lees eigenlijk in je verhaal dat je wil vechten voor je huwelijk, maar dat het je zwaar valt en dat je vooral de gesprekken met R. mist, iets wat je thuis niet vindt.
Is er niemand anders bij wie je terecht kan? En met wie je eventueel over R. kan praten? Want misschien is het deels ook daarom dat je er niet vanaf komt, omdat je het aan niemand kwijt kan?
eerlijk gezegd lees ik in je verhaal niets verontrustend. Als R. een vrouw was geweest, had iedereen vast geroepen dat het erg fijn voor je was dat je iemand had bij wie je terecht kon in moeilijke tijden.
Je mag er inderdaad best trots op zijn dat je sterk genoeg was en bent om niet in een affaire te belanden.
Dat kan niet iedereen zeggen!
vrijdag 30 januari 2015 23:13
Waarom roept iedereen toch altijd dat het heel anders is dan bij de andere vreemdgangers. Als R echt zo graag met je wilde proberen, waarom is hij dan nog bij zijn partner?
Je hebt thuis een slecht huwelijk, maak je keuzes daarop gebaseerd, niet op hersenspinsels en vlinders.
Je hebt thuis een slecht huwelijk, maak je keuzes daarop gebaseerd, niet op hersenspinsels en vlinders.
Ooh als ik echt wil doe ik het hoor ik laat me niet afkaken yoe
