Ik kan zoons geaardheid niet aanvaarden

07-11-2015 12:11 1180 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ongeveer anderhalf jaar geleden vertelde mijn zoon voor het eerst dat hij denkt dat hij homoseksueel is. Hij was toen 19 jaar en we vonden dit nog veel te vroeg om zo’n dingen zeker te weten. Vooral mijn man vindt dit niet bespreekbaar. We hebben toen heel intensief gesproken over wat in hem omging en na een tijdje gaf zoon aan dat hij er niet helemaal over uit was en nog niet helemaal zeker was wat zijn geaardheid was. De relatie tussen zoon en zijn vader is hierdoor wel sterk bekoeld, alsof er toch een afstand is gekomen. We hebben het onderwerp in de maanden die erop volgde laten rusten. Zoon kreeg in die periode ook een vriendin.



Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.



Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
Ja!
quote:kiddootje schreef op 19 november 2015 @ 17:04:

Ik vraag me af waarom ouders "schrikken" als ze horen dat hun kind homo is.

Is dat omdat ouders een bepaald beeld hebben van de toekomst van hun zoon,die dan niet door lijkt te gaan?(ik bedoel dit niet aanvallend maar ben oprecht nieuwsgierig)



Mijn zoon is ook homo.

Ik ben niet geschrokken toen hij het vertelde.( maar ik heb het altijd wel gevoeld)

Ik kreeg wel tranen in mijn ogen,maar dat was omdat ik besefte,dat hij het waarschijnlijk moeilijker gaat krijgen in deze wereld.

Zelf kan ik me er helemaal niets bij voorstellen dat ouders geschokt zijn.

Maar ik heb mijn kinderen ook altijd verteld dat je op jongens,meisjes of beide verliefd kan worden .



Ik denk dat ik oprecht niet zou schrikken. Ik ben op alles voorbereid in die zin. Onze kinderen hebben wij al vroeg geleerd dat iemands geaardheid er niet toe doet.

Ze mogen van mij homoseksueel zijn, maar wel lieve. Dat is mijn enige voorwaarde.
Alle reacties Link kopieren
Ik hoef niet eens alle blz te lezen lig nu al om van verbazing pfff.



arme jongen..
Wat zielig voor haar zoon wat zal hij zich rot voelen om door zijn eigen moeder niet geaccepteerd te worden, natuurlijk reageert To niet meer omdat ze weet dat bijna niemand goedkeurt wat zij hier heeft verkondigt en zich wellicht schaamt tenminste dat mag ik hopen.
Alle reacties Link kopieren
quote:dadelduifje schreef op 07 november 2015 @ 13:44:

[...]





Dus als je homoseksualiteit niet accepteert ben je hysterisch, grof en eng? ik vind dat mensen die mijn mening niet accepteren eerder eng.De meningen dat homoseksualiteit iets raars is, is eng. Is ook dom, trouwens, en dat is mijn mening, dus dat mag ik gewoon zeggen.
Later is nu
Alle reacties Link kopieren
quote:mara2 schreef op 07 november 2015 @ 13:46:

[...]





Mijn hart huilt hierom als dit zo is. Als ouders liever vast houden aan hun vresenlijke beeld van homos van ze hebben.

Dan dat ze zouden breken met hun zoon. Wie is er dan verstandiger je voedt toch niet voor niks een kind op. Daar houdt je toch van ook als hij homofiel blijkt te zijn??



Even wennen ook oke niks mis mee. Je toekomstdromen vallen in een. Maar over walging spreken vind ik weer heel ver gaan wat to doet.



Wat ik zo raar vind: ze kennen hun zoon al 19 jaar en omdat hij nu ineens uitspreekt dat hij homo is, is hij 'ineens' iemand anders? Hij blijft toch gewoon wie hij is? Alleen hun bééld verandert, en dan alleen het beeld op relatiegebied, want voor de rest zal hij dezelfde keuzes maken op gebied van studie en werk. Dat heeft, als het goed is, totaal geen invloed op zijn geaardheid en andersom.



Hij is hij. Hij doet die en die opleiding, hij haalt af en toe boodschappen, maakt zijn bed op (of niet) kookt (of niet) voetbalt (of doet een andere sport) is een doorzetter en .. ohja.. hij heeft een vriend. Maar volgens TO (en dadeldinges) verandert de méns, alleen vanwege de persoon op wie hij verliefd wordt. Heel bizar.



TO vraagt in de laatste zinnen van haar post "zijn hier meer ouders die hetzelfde hebben meegemaakt"

Mijn antwoord: ja.

Mijn dochter is lesbisch maar dat veranderde verder helemaal niets en ze heeft nu een schat van een vriendin. Dochter veranderde niet, haar plaats in het gezin veranderde niet, de manier waarop we met haar omgaan veranderde niet. En.. ze wist het al toen ze 13 was.
Later is nu
Alle reacties Link kopieren
quote:Miskotto schreef op 07 november 2015 @ 14:30:

Jeetje ts, allereerst krijg je van mij een dikke , ik proef heel veel teleurstelling in jou OP, en mag het effe? Jullie gaan nu door een soort rouwperiode heen, jullie zullen je verwachtingen bij moeten stellen, en dat kan frustrerend zijn, je zoon zal met zijn vriend aan het kerstdiner aanschuiven ipv zijn vriendin, op verjaardagen zal jou zoon met zijn vriend aanwezig zijn, en ondertussen zal nieuwsgierige tante Bep een blik van verstandhouding uitwisselen met haar dochter, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Niemand hoeft jou erop te wijzen dat je het vroeg of laat zult moeten accepteren, maar als moeder heb jij het recht om iets van teleurstelling voelen, dat is een hele normale emotie dus laat het toe.

Vraag aan 1000 zwangere vrouwen of ze een homosexueel ( maar verder gezond) kind willen, en ze zullen allemaal neen zeggen. Want NIEMAND wil dit, zolang het de zoon of dochter van de buren is , dan is het goed, en mocht het ons overkomen, ach dat geeft dan niet, zolang ons kind maar gelukkig is, heel erg sociaal wenselijk allemaal, maar als we diep in ons hart kijken, dan willen we eigenlijk allemaal een Hetro Sexueel kind die lang en gelukkig leeft met zijn of haar partner.

Tot zover mijn mening.





Spreek éventjes voor mezelf. Ik heb altijd gezegd dat het me niet uitmaakte, en wat blijkt: dat doet het ook niet.



En .. mijn dochter is niet gezond én lesbisch. 3x raden waar we het meeste mee zitten. En nee.. het is niet haar vriendin.
Later is nu
Alle reacties Link kopieren
quote:jamie09 schreef op 07 november 2015 @ 16:34:

[...]

Voor mij bepaalt je seksualiteit veel meer dan wat je met iemand doet in bed. Laten we een koe een koe noemen: anale/orale seks kun je ook hebben als hetero. Het bepaalt wel wie je partner is, wie je vrienden zijn, hoe gemakkelijk je een gezin kan stichten, je interesses, je milieu. En nu kom ik er erachter dat dit wezenlijk deel van mijn zoon anders is dan ik jaren voor ogen heb gehouden en dit vind ik moeilijk. En voor mij is zijn toekomstbeeld slechter, omdat hij niet dezelfde kansen gaat krijgen als iemand die hetero is om bv een biologisch kind te krijgen. Het doet pijn dat hij niet dezelfde keuzes heeft als mijn andere kinderen.



Ik heb niet het hele topic gelezen, maar ik wil hier op reageren. Ik denk dat je alles veel teveel invult. Ik heb een homo in mijn meest directe vriendenkring en een lesbiënne onder mijn iets minder hechte vrienden. Ja, hun geaardheid bepaalt hun keuze voor hun partner (qua geslacht), maar wat zegt dat nou? Ik denk dat wat voor type/persoon je partner is, veel meer invloed heeft op je leven en je relatie dan zijn of haar geslacht. En ja, zij kunnen niet zomaar kinderen krijgen. Maar verder, waarom zou het je interesses of je milieu moeten beïnvloeden, of wie je vrienden zijn? Het zal alleen beperkend zijn in de zin dat zeer intolerante milieus/mensen je kunnen afwijzen. Maar homo's hebben echt niet hun eigen interesses, vrienden of sociale milieus ten opzichte van hetero's, behalve diegenen die zich helemaal uitleven in de homo-scene, maar dat is een keuze, en volgens mij vinden de meeste mensen dat helemaal niet interessant. Overigens bevinden zich in mijn vriendenkring ook gelovigen en die hebben helemaal geen moeite met mijn vrienden die toevallig homo zijn. Dus echt.... ik denk dat je het je met je eigen aannames over homo's veel te moeilijk maakt! Voor jou en je zoon is het vast fijn als je het wat meer loslaat. Sterkte!



Toevoeging: ik wil uiteraard niet te luchtig doen over discriminatie en over het niet 'zomaar' kunnen krijgen van kinderen. Maar dat lijkt me pas een probleem voor jullie las ouders, als je zoon er een probleem mee heeft. Wat ik vooral wil benadrukken is dat je aannames dat je geaardheid je relatie, je interesses, vrienden etc. bepaalt, niets meer zijn dan aannames, waarmee je het jezelf onnodig moeilijk maakt.
Alle reacties Link kopieren
quote:kerol schreef op 07 november 2015 @ 17:14:

TO, je hebt kennelijk in je leven niet eens werkelijk doodgewone homo's mogen ontmoeten, wat is dat voor een coconnetje waarin jij met je man hebt geleefd?



Vanuit mijn perspectief gaat je zoon juist veel meer kansen in het leven krijgen, als zijn wereld groter wordt dan dat coconnetje van jou. Jouw wereldje is misschien veiliger vanwege het vertrouwde karakter, maar absoluut zeker niet kansrijker. Kansrijk zijn juist de mensen die een veelheid aan keuzes hebben, mensen zijn nooit kansrijk in een bekrompen omgeving. Of die omgeving nou Teheran of Staphorst heet, een wereld waar je aan voorgeplaveide normen moet voldoen is het tegenovergestelde van een kansrijke omgeving waarin je alles kunt worden en bereiken wat je zelf maar wil.Ik denk meer dat ze in haar leven al meerdere doodgewone homo's heeft ontmoet, maar omdat die niet voldoen aan haar beeld van 'dé homo' ziet ze ze niet als zodanig.
Later is nu
Alle reacties Link kopieren
quote:kadanz schreef op 08 november 2015 @ 10:01:

[...]



Bij sommigen zie je het heel duidelijk.

Bij een aantal heb je een vermoeden.

Bij een groot deel zul je er nooit achter komen totdat ze je vertellen.En bij weer anderen denk je het zéker te weten, en die blijkt toch échtéchtécht hetero.
Later is nu
Alle reacties Link kopieren
Bij mijn zoon wist ik het altijd al.

Vanaf kleuterleeftijd.

Maar waarom ik dat wist? Tja,gevoel.

Hij had geen bijzondere " maniertjes".

Alle meisjes vonden hem lief,had bergen vriendinnetjes.

Dat is nog steeds niet verandert,heel veel vriendinnen,altijd mee op pad,of ze logeren bij hem.

Hij heeft een enorm leuk leven:studeren,op kamers(hier ver vandaan ) veel vriend(inn)en.

Dat is wat telt.

Ik maak me ook weleens zorgen om de toekomst,het is gewoon lastiger als homosexuele, maar ik kijk liever naar het nu,hoe het nu met hem gaat.
Alle reacties Link kopieren
quote:dadelduifje schreef op 07 november 2015 @ 13:44:

[...]





Dus als je homoseksualiteit niet accepteert ben je hysterisch, grof en eng? ik vind dat mensen die mijn mening niet accepteren eerder eng.Homoseksualiteit niet accepteren is geen mening maar een angst, die nergens op gebaseerd is.
Alle reacties Link kopieren
Homoseksualiteit niet accepteren is net zoiets als blond haar niet accepteren, denk ik. Hoezo 'moet' je iets 'accepteren', dat er gewoon is. Wat net zo gewoon is als groen gras? En wat dan als je het niet accepteert? Is er ineens geen homoseksualiteit meer? Zo'n raar iets.
Later is nu
Alle reacties Link kopieren
Dat dus. Een irreeële angst
Alle reacties Link kopieren
Aliquando et insanire lucundum est
Alle reacties Link kopieren
Het blijft een moeilijk onderwerp,vooral als ouderzijnde. Jullie zoon heeft zijn seksuele geaardheid niet voor uitkiezen. Juist door onderdrukte gevoelens om acceptatie te krijgen van zijn ouders kan hij depressief worden. Probeer met hem te praten dat jullie nogal moeite hebben en dat het tijd kost om het te verwerken. Hij zal er open instaan als jullie er ook voor open staan.
Alle reacties Link kopieren
Dit topic is al een tijdje actief. Telkens ben ik op mijn handen gaan zitten, omdat ik het idee heb dat er al heel veel (goeds) gezegd is en ik er ook niet veel meer over te zeggen heb.



Uit eigen ervaring weet ik dat ouders tijd nodig hebben om het een plekje te geven. Het feit dat er al een topic geopend is door TO, laat al zien dat zij wel open staat voor (andere) meningen. Dat vind ik zeker een pluspunt.



Daarnaast heb ik zelf ook tijd nodig gehad om te accepteren dat ik (ook?) op vrouwen val. Zoals duidelijk moge zijn; het is voor mij nog steeds niet helemaal duidelijk of het een 'ook' is of iets anders. Ik heb jaren erover gedaan om hier bezinning in te krijgen. En alsnog kan ik het soms niet bevatten dat ik nu in een relatie met een vrouw zit. Niet omdat ik het niet geaccepteerd heb, maar omdat het wel andere factoren met zich mee neemt.

Mijn ouders hebben het er ook lastig mee. Zagen het blijkbaar totaal niet aankomen toen ik uit de kast kwam en nu ik 2 jaar later een vriendin heb, is het voor hun ook een proces om daar mee om te gaan. Ik wil ook heel graag dat ze het accepteren, maar snap dat ik dat ook niet aan hen kan opdringen. Ik merk dat hoe meer ik hun wil betrekken, hoe meer afstand zij nemen. Stom van me. Want dat is juist het tegenovergestelde wat ik wil.

Nou geven mijn ouders aan blij te zijn wanneer ik gelukkig ben. Maar gevoelsmatig is het toch even wennen. Ik denk dat sommigen daar toch wat meer tijd voor nodig hebben. Je kan daar als buitenstaander niet altijd even juist over oordelen, juist omdat iemand gevoelsmatig daar nog niet aan toe is. Ik zou dolgraag het gesprek aan willen gaan met mijn ouders, juist willen vragen wat hun angst is en dat ik dolgraag hun angst wil wegnemen. Maar zij kunnen niet op die manier communiceren, helaas. Zij trekken zich terug en praten juist minder met mij (en met de omgeving) over dit onderwerp.

Het enige wat ik hen kan geven is tijd en ik hoop dat ze ooit wel open zullen staan voor mijn relatie.



Nogmaals; ik vind het een goed teken dat TO een topic geopend heeft hierover. Dit laat zien dat zij er wel mee bezig is en zij wel open staan voor andere meningen. Het kàn ook lastig zijn, omdat dit niet was wat jouw toekomstbeeld was. Ik hoop dat TO op een geven moment de handvatten heeft die ze nodig heeft om deze situatie te accepteren. Met of zonder hulp van het viva-forum.

TO; succes
'We accept the love we think we deserve.' Stephen Chbosky
Jij ook succes Hayleyyy
Alle reacties Link kopieren
Je zal maar zulke bekrompen ouders hebben....dan zou ik in paniek raken!
quote:hayleyyy schreef op 29 november 2015 @ 13:36:

Dit topic is al een tijdje actief. Telkens ben ik op mijn handen gaan zitten, omdat ik het idee heb dat er al heel veel (goeds) gezegd is en ik er ook niet veel meer over te zeggen heb.



Uit eigen ervaring weet ik dat ouders tijd nodig hebben om het een plekje te geven. Het feit dat er al een topic geopend is door TO, laat al zien dat zij wel open staat voor (andere) meningen. Dat vind ik zeker een pluspunt.



Daarnaast heb ik zelf ook tijd nodig gehad om te accepteren dat ik (ook?) op vrouwen val. Zoals duidelijk moge zijn; het is voor mij nog steeds niet helemaal duidelijk of het een 'ook' is of iets anders. Ik heb jaren erover gedaan om hier bezinning in te krijgen. En alsnog kan ik het soms niet bevatten dat ik nu in een relatie met een vrouw zit. Niet omdat ik het niet geaccepteerd heb, maar omdat het wel andere factoren met zich mee neemt.

Mijn ouders hebben het er ook lastig mee. Zagen het blijkbaar totaal niet aankomen toen ik uit de kast kwam en nu ik 2 jaar later een vriendin heb, is het voor hun ook een proces om daar mee om te gaan. Ik wil ook heel graag dat ze het accepteren, maar snap dat ik dat ook niet aan hen kan opdringen. Ik merk dat hoe meer ik hun wil betrekken, hoe meer afstand zij nemen. Stom van me. Want dat is juist het tegenovergestelde wat ik wil.

Nou geven mijn ouders aan blij te zijn wanneer ik gelukkig ben. Maar gevoelsmatig is het toch even wennen. Ik denk dat sommigen daar toch wat meer tijd voor nodig hebben. Je kan daar als buitenstaander niet altijd even juist over oordelen, juist omdat iemand gevoelsmatig daar nog niet aan toe is. Ik zou dolgraag het gesprek aan willen gaan met mijn ouders, juist willen vragen wat hun angst is en dat ik dolgraag hun angst wil wegnemen. Maar zij kunnen niet op die manier communiceren, helaas. Zij trekken zich terug en praten juist minder met mij (en met de omgeving) over dit onderwerp.

Het enige wat ik hen kan geven is tijd en ik hoop dat ze ooit wel open zullen staan voor mijn relatie.



Nogmaals; ik vind het een goed teken dat TO een topic geopend heeft hierover. Dit laat zien dat zij er wel mee bezig is en zij wel open staan voor andere meningen. Het kàn ook lastig zijn, omdat dit niet was wat jouw toekomstbeeld was. Ik hoop dat TO op een geven moment de handvatten heeft die ze nodig heeft om deze situatie te accepteren. Met of zonder hulp van het viva-forum.

TO; succes Ik begrijp dat heel goed. Als jij zelf al moeite hebt met je geaardheid, dan kun je niet van anderen verwachten dat ze dat wel zonder stoot of slag accepteren. Sommigen zullen het gelijk accepteren, sommigen zullen er helemaal geen probleem mee hebben, maar anderen zullen tijd nodig hebben. Ik snap alleen niet dat het zo ver kan gaan dat je liever je zoon kwijtraakt dan dat je een manier vindt om met zijn geaardheid te leven.
Alle reacties Link kopieren
Gewoon even filosoferend:



Ik snap het dus niet, dat je dat als ouder niet accepteert. En ik zít in die situatie, mijn dochter is lesbisch. Mijn ouders hebben er geen problemen mee, die zijn 73 en 79. Mijn schoonmoeder had er geen problemen mee, die was 87. Mijn familie en mijn schoonfamilie, allemaal geen problemen. Vriendin van dochter mag gelijk op familiefeesten komen, helemaal gezellig.



Ligt dit aan het feit dat we geen van allen gelovig zijn? En ga je, als geloof, dan niet je doel voorbij, als je afstand schept tussen ouders en kinderen?



Verder op mijn werk, geen hoog opgeleide collega's, helemaal geen probleem met lesbische collega en ook niet met de transgender. Wordt openlijk over gepraat (hij moet nog een operatie). Toen een keer ter sprake kwam dat mijn dochter een vriendin heeft, was de enige reactie "Oh.. leuke meid?" en hebben we foto's gekeken op facebook. Helemaal geen rare reacties.



Of vinden andere mensen in onze omgeving het geen probleem, zolang het maar niet hun eigen kinderen betreft? Sja.. daar komen we later pas achter, misschien. Maar ik snap, in deze omgeving, dus niet als je als ouder een seksuele geaardheid, waar je kind niets aan kan doen, niet accepteert.
Later is nu
Alle reacties Link kopieren
Oh.. en ik woon in dat vermaledijde Noorden. Ik begreep van een reactie hier dat het in Amsterdam nog veel beter gaat, allemaal.
Later is nu
Alle reacties Link kopieren
quote:Dreamer schreef op 01 december 2015 @ 11:02:

Ligt dit aan het feit dat we geen van allen gelovig zijn? En ga je, als geloof, dan niet je doel voorbij, als je afstand schept tussen ouders en kinderen?



In (gematigd) gelovige kringen wordt homoseksualiteit helemaal geaccepteerd.
Alle reacties Link kopieren
Ja, in theorie. In ongelovige kringen zou homoseksualiteit ook geaccepteerd worden, toch heeft TO er moeite mee. En de ouders van Hayleyy ook.



Zoals ik al vaker aangaf: mijn dochter is niet veranderd. Ze was mijn dochter zoals ze was. Ze is nog net zo. Alleen haar interesse in mooie lichamen is wat verlegd, hoewel ze nog steeds een mooi mannenlichaam kan waarderen
Later is nu
quote:Dreamer schreef op 01 december 2015 @ 11:02:

Gewoon even filosoferend:



Ik snap het dus niet, dat je dat als ouder niet accepteert. En ik zít in die situatie, mijn dochter is lesbisch. Mijn ouders hebben er geen problemen mee, die zijn 73 en 79. Mijn schoonmoeder had er geen problemen mee, die was 87. Mijn familie en mijn schoonfamilie, allemaal geen problemen. Vriendin van dochter mag gelijk op familiefeesten komen, helemaal gezellig.



Ligt dit aan het feit dat we geen van allen gelovig zijn? En ga je, als geloof, dan niet je doel voorbij, als je afstand schept tussen ouders en kinderen?



Verder op mijn werk, geen hoog opgeleide collega's, helemaal geen probleem met lesbische collega en ook niet met de transgender. Wordt openlijk over gepraat (hij moet nog een operatie). Toen een keer ter sprake kwam dat mijn dochter een vriendin heeft, was de enige reactie "Oh.. leuke meid?" en hebben we foto's gekeken op facebook. Helemaal geen rare reacties.



Of vinden andere mensen in onze omgeving het geen probleem, zolang het maar niet hun eigen kinderen betreft? Sja.. daar komen we later pas achter, misschien. Maar ik snap, in deze omgeving, dus niet als je als ouder een seksuele geaardheid, waar je kind niets aan kan doen, niet accepteert.Mijn schoonmoeder is 80 en mijn moeder 87 behoorlijk gelovig en mijn schoonmoeder zelfs streng gelovig . Ze hadden beide geen moeite met mijn zoon die op 16e uit de kast kwam . Niemand in onze omgeving dus geloof etc zegt niet altijd wat .

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven