Relaties
alle pijlers
Ik sta tussen 2 partijen in..
maandag 5 oktober 2015 00:22
Door een stomme ruzie die uitliep op een heftige ruzie vorig jaar kan mijn man het niet meer vinden met mijn ouders en vice versa. Mijn man wil niks meer met ze te maken hebben en wil zelfs niet dat ons kindje iets met ze te maken heeft. Dat van hem vindt ik prima en ik snap ook waarom hij niet wil dat ons zoontje er heen gaat, maar ik kan het niet accepteren en sta er tussen in.
Waarom ze het niet kunnen vinden? Mijn ouders zijn bemoeials die zich overal mee moeten bemoeien. Als kind heb ik veel meegemaakt en mocht ik heel veel dingen niet van hun (shoppen met vrienden etc). Strenge opvoeding dus. Maar mijn relatie met mijn ouders (vooral moeder) was erg slecht en ik had dan ook dagelijks wel een ruzie met haar want niks deed ik goed. Toen ik mijn man ontmoete kreeg hij dit ook te zien en hij maakte vaak mee dat ik aan het huilen was of hem huilend belde want het ging gewoon niet thuis. Ik had hierdoor van jongs af aan al besloten dat ik als het huis uit ging nooit meer iets met ze te maken wilde. Maar het blijven toch je ouders nietwaar?
Voor mijn man lag het anders, zelfs nadat we zijn gaan samenwonen behandelden ze mij als hoe ze me thuis behandelden (waar ben je,wat doe je, je huis is niet schoon bla bla). Hij heeft ze vaak genoeg verteld dit niet te doen maar dan houden ze op en beginnen ze paar dagen later weer.
Terug naar nu, ze bemoeien zich ook teveel over ons zoontje en dat willen we beiden niet.
Moet ik het gewoon laten rusten of met mn man praten en hun toch in ons leven toe laten? Er was vrijdag nog een ruzie tussen hen en daardoor had ik het ook helemaal gehad en besloten dat we maar geen contact meer moeten hebben want het is toch alleen maar geruzie.
Weet het ook niet allemaal meer
Waarom ze het niet kunnen vinden? Mijn ouders zijn bemoeials die zich overal mee moeten bemoeien. Als kind heb ik veel meegemaakt en mocht ik heel veel dingen niet van hun (shoppen met vrienden etc). Strenge opvoeding dus. Maar mijn relatie met mijn ouders (vooral moeder) was erg slecht en ik had dan ook dagelijks wel een ruzie met haar want niks deed ik goed. Toen ik mijn man ontmoete kreeg hij dit ook te zien en hij maakte vaak mee dat ik aan het huilen was of hem huilend belde want het ging gewoon niet thuis. Ik had hierdoor van jongs af aan al besloten dat ik als het huis uit ging nooit meer iets met ze te maken wilde. Maar het blijven toch je ouders nietwaar?
Voor mijn man lag het anders, zelfs nadat we zijn gaan samenwonen behandelden ze mij als hoe ze me thuis behandelden (waar ben je,wat doe je, je huis is niet schoon bla bla). Hij heeft ze vaak genoeg verteld dit niet te doen maar dan houden ze op en beginnen ze paar dagen later weer.
Terug naar nu, ze bemoeien zich ook teveel over ons zoontje en dat willen we beiden niet.
Moet ik het gewoon laten rusten of met mn man praten en hun toch in ons leven toe laten? Er was vrijdag nog een ruzie tussen hen en daardoor had ik het ook helemaal gehad en besloten dat we maar geen contact meer moeten hebben want het is toch alleen maar geruzie.
Weet het ook niet allemaal meer
maandag 5 oktober 2015 00:38
quote:dubbeltje4 schreef op 05 oktober 2015 @ 00:34:
Betrek je man er niet meer in.
Ga alleen met je zoontje bij je ouders op visite.
Ook geen optie. Dan is het alleen maar geklaag en gezeur over hem en dat hij slecht is bla bla. Daarom ging ik dus de laatste paar weken tot vrijdag dus samen met hem want dan zeggen ze niks. Mijn man is trouwens ook weer bang dat ze gaan stoken met allerlei dingen tussen ons of iets zeggen over mij waardoor ik weer verdrietig wordt..
Mn vader valt best mee en voor hem vindt ik het juist zo erg dat hij de kleine moet missen maar mn moeder...
Betrek je man er niet meer in.
Ga alleen met je zoontje bij je ouders op visite.
Ook geen optie. Dan is het alleen maar geklaag en gezeur over hem en dat hij slecht is bla bla. Daarom ging ik dus de laatste paar weken tot vrijdag dus samen met hem want dan zeggen ze niks. Mijn man is trouwens ook weer bang dat ze gaan stoken met allerlei dingen tussen ons of iets zeggen over mij waardoor ik weer verdrietig wordt..
Mn vader valt best mee en voor hem vindt ik het juist zo erg dat hij de kleine moet missen maar mn moeder...
maandag 5 oktober 2015 00:39
Je staat er niet echt tussenin, zo te lezen. Je bent het volmondig met je man eens dat je ouders zich veel te veel met jullie bemoeien. Afgezien van je jeugd zijn ze nog steeds een storende factor in jouw leven.
Maar je wil toch het contact niet verbreken en het enige argument wat je daar voor aanbrengt is: Het blijven toch je ouders.
Je moet het zelf weten maar ik zou geen ruzies met mijn man over hebben voor deze mensen. Als jij ze nog wil zien, prima, maar houd je zoontje lekker uit hun buurt. Die wordt namelijk ook echt niet beter van ze.
Maar je wil toch het contact niet verbreken en het enige argument wat je daar voor aanbrengt is: Het blijven toch je ouders.
Je moet het zelf weten maar ik zou geen ruzies met mijn man over hebben voor deze mensen. Als jij ze nog wil zien, prima, maar houd je zoontje lekker uit hun buurt. Die wordt namelijk ook echt niet beter van ze.
maandag 5 oktober 2015 00:40
Je schrijft dat je man het al vaak heeft aangegeven bij ze, heb je dat zelf ook gedaan?
Breken lijkt me erg zwaar, zoals je zelf schrijft zijn het toch je ouders.
Ik zou nog een keer heel duidelijk zijn, en het ook zelf doen, niet je man. Eventueel kun je het opschrijven in een brief zodat je niets vergeet. Echt duidelijk aangeven dat je nu volwassen bent en je eigen keuzes wilt maken. Dat je er niet langer tegenkan dat ze zich zo met jouw leven en dat van je gezin bemoeien.
Aangeven dat contact verbreken niet is wat je wilt maar dat wanneer zij jouw keuzes en leven niet accepteren dit wel een gevolg zal zijn. Dat je hoopt dat hun kleinzoon opgroeit met een leuke opa en oma maar dat er dan wel iets moet veranderen.
Echt zeggen wat je dwars zit en dat je er erg veel verdriet van de situatie hebt en het heel moeilijk zal vinden als je ouders geen deel meer uitmaken van je leven.
Wees duidelijk en geef ze de kans om er gehoor aan te geven. Doen ze dat niet, kies dan voor je gezin.
Heel veel sterkte, lijkt me echt een rotsituatie....
Breken lijkt me erg zwaar, zoals je zelf schrijft zijn het toch je ouders.
Ik zou nog een keer heel duidelijk zijn, en het ook zelf doen, niet je man. Eventueel kun je het opschrijven in een brief zodat je niets vergeet. Echt duidelijk aangeven dat je nu volwassen bent en je eigen keuzes wilt maken. Dat je er niet langer tegenkan dat ze zich zo met jouw leven en dat van je gezin bemoeien.
Aangeven dat contact verbreken niet is wat je wilt maar dat wanneer zij jouw keuzes en leven niet accepteren dit wel een gevolg zal zijn. Dat je hoopt dat hun kleinzoon opgroeit met een leuke opa en oma maar dat er dan wel iets moet veranderen.
Echt zeggen wat je dwars zit en dat je er erg veel verdriet van de situatie hebt en het heel moeilijk zal vinden als je ouders geen deel meer uitmaken van je leven.
Wees duidelijk en geef ze de kans om er gehoor aan te geven. Doen ze dat niet, kies dan voor je gezin.
Heel veel sterkte, lijkt me echt een rotsituatie....
maandag 5 oktober 2015 00:46
Je durft het hen niet te zeggen maar je bent het met jouw man eens.
Grow a pair en kies en ben heel helder naar jouw ouders toe.
Dat kan van jouw kant zonder ruzie verlopen hoor en als de andere kant uit hun panty springt dan doen ze dat maar.
Boeien.
En als je dat moeilijk vindt zoek dan eens een objectieve partij met wie je hierover kan brainstormen.
Ga naar de HA en vraag een gesprek aan en laat je verwijzen naar iemand die met jou meedenkt en die je kan helpen om te bereiken wat jij zelf wilt in deze situatie..
Grow a pair en kies en ben heel helder naar jouw ouders toe.
Dat kan van jouw kant zonder ruzie verlopen hoor en als de andere kant uit hun panty springt dan doen ze dat maar.
Boeien.
En als je dat moeilijk vindt zoek dan eens een objectieve partij met wie je hierover kan brainstormen.
Ga naar de HA en vraag een gesprek aan en laat je verwijzen naar iemand die met jou meedenkt en die je kan helpen om te bereiken wat jij zelf wilt in deze situatie..
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 5 oktober 2015 00:47
maandag 5 oktober 2015 00:51
quote:Enn schreef op 05 oktober 2015 @ 00:46:
Je durft het hen niet te zeggen maar je bent het met jouw man eens.
Grow a pair en kies en ben heel helder naar jouw ouders toe.
Dat kan van jouw kant zonder ruzie verlopen hoor en als de andere kant uit hun panty springt dan doen ze dat maar.
Boeien.
En als je dat moeilijk vindt zoek dan eens een objectieve partij met wie je hierover kan brainstormen.
Ga naar de HA en vraag een gesprek aan en laat je verwijzen naar iemand die met jou meedenkt en die je kan helpen om te bereiken wat jij zelf wilt in deze situatie..
Vergeten te schrijven. Allebei gezegd dit niet te doen en dan zeggen ze "oh maar dat doen we niet hoor" en dan weer vrolijk doorgaan.
Mijn man wil totaal geen contact meer. Zelfs niet dat ze bij ons langs komen want dan ook weer dat bemoei gedrag.
Je durft het hen niet te zeggen maar je bent het met jouw man eens.
Grow a pair en kies en ben heel helder naar jouw ouders toe.
Dat kan van jouw kant zonder ruzie verlopen hoor en als de andere kant uit hun panty springt dan doen ze dat maar.
Boeien.
En als je dat moeilijk vindt zoek dan eens een objectieve partij met wie je hierover kan brainstormen.
Ga naar de HA en vraag een gesprek aan en laat je verwijzen naar iemand die met jou meedenkt en die je kan helpen om te bereiken wat jij zelf wilt in deze situatie..
Vergeten te schrijven. Allebei gezegd dit niet te doen en dan zeggen ze "oh maar dat doen we niet hoor" en dan weer vrolijk doorgaan.
Mijn man wil totaal geen contact meer. Zelfs niet dat ze bij ons langs komen want dan ook weer dat bemoei gedrag.
maandag 5 oktober 2015 00:53
quote:daphne152 schreef op 05 oktober 2015 @ 00:51:
[...]
Vergeten te schrijven. Allebei gezegd dit niet te doen en dan zeggen ze "oh maar dat doen we niet hoor" en dan weer vrolijk doorgaan.
Mijn man wil totaal geen contact meer. Zelfs niet dat ze bij ons langs komen want dan ook weer dat bemoei gedrag.
Dus dat doen ze élke keer als jullie elkaar zien?
En is het nu alleen je moeder of ook je vader die zo vervelend doet?
[...]
Vergeten te schrijven. Allebei gezegd dit niet te doen en dan zeggen ze "oh maar dat doen we niet hoor" en dan weer vrolijk doorgaan.
Mijn man wil totaal geen contact meer. Zelfs niet dat ze bij ons langs komen want dan ook weer dat bemoei gedrag.
Dus dat doen ze élke keer als jullie elkaar zien?
En is het nu alleen je moeder of ook je vader die zo vervelend doet?
maandag 5 oktober 2015 00:55
Daar heb je die derde voor nodig. Om vast te stellen wat jij wilt en dit gaan doen.
Jouw man neemt over en bepaalt wel effe.
Jij moet hierin kiezen en niet deze verantwoording bij hem of bij jouw ouders neerleggen.
Je bent geen kind meer en ik lees je in dit topic alsof jij wel het liefst je zo zou willen blijven gedragen.
Man bepaalt, jij maakt een beetje her en der wat ruzie en het is vervolgens de 'schuld' van man, papa en mama.
Mama dramt en overheerst, papa doet mee, man bepaalt dat ze er niet meer inkomen en jij hangt er lekker 'veilig' tussen
Zo werkt het niet.
Wat wil jij?
Jouw man neemt over en bepaalt wel effe.
Jij moet hierin kiezen en niet deze verantwoording bij hem of bij jouw ouders neerleggen.
Je bent geen kind meer en ik lees je in dit topic alsof jij wel het liefst je zo zou willen blijven gedragen.
Man bepaalt, jij maakt een beetje her en der wat ruzie en het is vervolgens de 'schuld' van man, papa en mama.
Mama dramt en overheerst, papa doet mee, man bepaalt dat ze er niet meer inkomen en jij hangt er lekker 'veilig' tussen
Zo werkt het niet.
Wat wil jij?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 5 oktober 2015 00:58
quote:DorothyParker schreef op 05 oktober 2015 @ 00:55:
Niet met vriendinnen schoppen is een strenge opvoeding?Ow... nou dan heb ik ook wel streng opgevoed want schoppen heb ik ook nooit goed gevonden.
Niet met vriendinnen schoppen is een strenge opvoeding?Ow... nou dan heb ik ook wel streng opgevoed want schoppen heb ik ook nooit goed gevonden.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 5 oktober 2015 00:59
Ik weet niet of je alle contact hoeft te verbreken, maar jij bent duidelijk onder nog veel te veel invloed van je ouders.
Als ze jou niet loslaten, zal jij die navelstreng moeten doorbijten en veel meer afstand nemen van hun.
Jij bent nu zelf moeder, het wordt tijd denk ik dat jij veel meer voor jezelf en jullie kind opkomt en dat niet door je man laat opknappen.
Jij staat in wezen vol achter hem, maar je verschuilt je wel achter hem, zonder zélf duidelijk stelling te nemen.
Je zult zelf tegen je moeder moeten opstaan en blijven herhalen dat jij nu volwassen bent en dat je niet gediend bent van haar kritiek, dat jij het nu zelf mag uitmaken, zoals zij haar leven zelf mag uitmaken.
Jij moet zelf de gelijkwaardigheid gaan benadrukken: als volwassene met zelf een gezin hoef jij je niet langer op te stellen als het kind dat de goedkeuring van je ouders nog steeds nodig heeft.
Als volwassene mag jij je eigen normen en waarden formuleren, samen met jouw man, hoe jij het leven leeft, hoe schoon jouw huis is, hoe jullie over opvoeding denken enz enz.
Hoe stelliger jij wordt tegenover je ouder(s), hoe meer kans dat ze ooit nog meeverandert. Al hoef je daar niet op te rekenen, en moet je een lange adem hebben. Iemand als je moeder zal niet opeens ophouden en veranderen, dus je moet dit blijven herhalen, stellig blijven.
Elke keer dat zij kritiek of commentaar heeft erbij blijven dat dat haar zaken niet zijn, dat jij volwassen bent en dat zelf uitmaakt nu.
Zolang jij de boel in feite "sust" door geen consequenties te stellen aan het gedrag en bemoeienis van je moeder, gaat dit iig voor zeker niet veranderen en speelt ze jou uit tegen je man.
Laat dat niet gebeuren!
Ook voor je kind is het een goed voorbeeld als jij opkomt voor jouw eigen normen en waarden, wat jij belangrijk vindt, hoe jij het wil in joúw leven met joúw gezin!
Mijn moeder had vroeger net zulke trekjes, tót ik zelf ander gedrag ging vertonen naar haar. Niet meer in de verdediging ging, niet in discussie ook, maar gewoon bleef volhouden: ik ben nu x jaar oud, zelf moeder, en dat maak ik nu zelf wel uit.
Mijn moeder is zeer veranderd ten positieve in de loop van de jaren, niet alleen tegen mij, maar is veel meer gaan nadenken over het leven, is veel waarderender in het leven gaan staan, is aan zelfreflectie gaan doen, aan het denken gezet. Zolang ik het op het oog best vond of prima vond of mijn best bleef doen om bij mijn ouders in de smaak te vallen (goedkeuring/ bevestiging) bleef alles bij het oude.
Soms moet je als kind dus die gezonde afstand bewerkstelligen als je ouders dat niet zelf doen.
Als jij je als het kind blijft gedragen, veranderen die patronen iig niet!
Pas als jij toont dat jij volwassen bent en hun instemming en goedkeuring niet nodig hebt, zelf prima weet wat je wil, gaan ouders soms inzien dat hun "moederlijke/opvoedkundige/bemoeizuchtige taak" erop zit en gaan ze jou voor vol aanzien.
Hier ligt dus zeker ook voor jou een taak, dat jij jouw reactiepatronen op hun (bemoeienis en commentaar) kunt gaan doorbreken.
Niet verdrietig zijn, maar bijv eens met je vuist op tafel slaan tov je ouders, dat je het beu bent, hoe jij erover denkt.
Het hoeft soms niet alles of niks te zijn.
Zelf moet je uit die kind-rol stappen en laten zien dat jij volwassen bent.
Als ze jou niet loslaten, zal jij die navelstreng moeten doorbijten en veel meer afstand nemen van hun.
Jij bent nu zelf moeder, het wordt tijd denk ik dat jij veel meer voor jezelf en jullie kind opkomt en dat niet door je man laat opknappen.
Jij staat in wezen vol achter hem, maar je verschuilt je wel achter hem, zonder zélf duidelijk stelling te nemen.
Je zult zelf tegen je moeder moeten opstaan en blijven herhalen dat jij nu volwassen bent en dat je niet gediend bent van haar kritiek, dat jij het nu zelf mag uitmaken, zoals zij haar leven zelf mag uitmaken.
Jij moet zelf de gelijkwaardigheid gaan benadrukken: als volwassene met zelf een gezin hoef jij je niet langer op te stellen als het kind dat de goedkeuring van je ouders nog steeds nodig heeft.
Als volwassene mag jij je eigen normen en waarden formuleren, samen met jouw man, hoe jij het leven leeft, hoe schoon jouw huis is, hoe jullie over opvoeding denken enz enz.
Hoe stelliger jij wordt tegenover je ouder(s), hoe meer kans dat ze ooit nog meeverandert. Al hoef je daar niet op te rekenen, en moet je een lange adem hebben. Iemand als je moeder zal niet opeens ophouden en veranderen, dus je moet dit blijven herhalen, stellig blijven.
Elke keer dat zij kritiek of commentaar heeft erbij blijven dat dat haar zaken niet zijn, dat jij volwassen bent en dat zelf uitmaakt nu.
Zolang jij de boel in feite "sust" door geen consequenties te stellen aan het gedrag en bemoeienis van je moeder, gaat dit iig voor zeker niet veranderen en speelt ze jou uit tegen je man.
Laat dat niet gebeuren!
Ook voor je kind is het een goed voorbeeld als jij opkomt voor jouw eigen normen en waarden, wat jij belangrijk vindt, hoe jij het wil in joúw leven met joúw gezin!
Mijn moeder had vroeger net zulke trekjes, tót ik zelf ander gedrag ging vertonen naar haar. Niet meer in de verdediging ging, niet in discussie ook, maar gewoon bleef volhouden: ik ben nu x jaar oud, zelf moeder, en dat maak ik nu zelf wel uit.
Mijn moeder is zeer veranderd ten positieve in de loop van de jaren, niet alleen tegen mij, maar is veel meer gaan nadenken over het leven, is veel waarderender in het leven gaan staan, is aan zelfreflectie gaan doen, aan het denken gezet. Zolang ik het op het oog best vond of prima vond of mijn best bleef doen om bij mijn ouders in de smaak te vallen (goedkeuring/ bevestiging) bleef alles bij het oude.
Soms moet je als kind dus die gezonde afstand bewerkstelligen als je ouders dat niet zelf doen.
Als jij je als het kind blijft gedragen, veranderen die patronen iig niet!
Pas als jij toont dat jij volwassen bent en hun instemming en goedkeuring niet nodig hebt, zelf prima weet wat je wil, gaan ouders soms inzien dat hun "moederlijke/opvoedkundige/bemoeizuchtige taak" erop zit en gaan ze jou voor vol aanzien.
Hier ligt dus zeker ook voor jou een taak, dat jij jouw reactiepatronen op hun (bemoeienis en commentaar) kunt gaan doorbreken.
Niet verdrietig zijn, maar bijv eens met je vuist op tafel slaan tov je ouders, dat je het beu bent, hoe jij erover denkt.
Het hoeft soms niet alles of niks te zijn.
Zelf moet je uit die kind-rol stappen en laten zien dat jij volwassen bent.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 5 oktober 2015 01:07
quote:Tas28 schreef op 05 oktober 2015 @ 00:52:
Vertel je ouders hoe jij je voelt denkje dat ze daar open voor staan.Niet dus. Ik heb vrijdag na die ruzie gezegd dat ik best bereid ben alleen langs te komen maar dan zeggen ze. Je moet je kind meenemen is toch ook van jouw? Ja tuurlijk is het van mij. Maar ik ben het spuugzat om dan weer die discussie te voeren met hem en constant te ruzien. Heb dus ook gezegd dat we alles willen vermijden dan maar geen contact hoeven te hebben
Vertel je ouders hoe jij je voelt denkje dat ze daar open voor staan.Niet dus. Ik heb vrijdag na die ruzie gezegd dat ik best bereid ben alleen langs te komen maar dan zeggen ze. Je moet je kind meenemen is toch ook van jouw? Ja tuurlijk is het van mij. Maar ik ben het spuugzat om dan weer die discussie te voeren met hem en constant te ruzien. Heb dus ook gezegd dat we alles willen vermijden dan maar geen contact hoeven te hebben
maandag 5 oktober 2015 01:10
quote:Jibba schreef op 05 oktober 2015 @ 00:53:
[...]
Dus dat doen ze élke keer als jullie elkaar zien?
En is het nu alleen je moeder of ook je vader die zo vervelend doet?
Ja. Vooral.mijn moeder maar die manipuleert mn vader tot het zeggen hier van.
Ps; niet alleen shoppen hoor, laten we zeggen dat ik vrijwel niks mocht. Als ik ging shoppen was het met hun. Als er een schoolfeest was, had ik iets anders. Mn moeder heeft zelfs een keer (kwam ik later pas achter) gefaket dat ze flauwviel om me thuis te houden van een afscheidsfeest van school.
[...]
Dus dat doen ze élke keer als jullie elkaar zien?
En is het nu alleen je moeder of ook je vader die zo vervelend doet?
Ja. Vooral.mijn moeder maar die manipuleert mn vader tot het zeggen hier van.
Ps; niet alleen shoppen hoor, laten we zeggen dat ik vrijwel niks mocht. Als ik ging shoppen was het met hun. Als er een schoolfeest was, had ik iets anders. Mn moeder heeft zelfs een keer (kwam ik later pas achter) gefaket dat ze flauwviel om me thuis te houden van een afscheidsfeest van school.
maandag 5 oktober 2015 01:16
@Suzy65 bedankt voor de tip. Maar zo was ik inderdaad tot een paar jaar terug. Ik deinsde nooit terug maar na het lezen van deze reacties besef ik nu dat ik inderdaad vanaf de tijd dat ik mn man ontmoet heb, mezelf door hém heb laten 'beschermen'. Dezelfde vraag stelt hij mij ook vaak, dat ik vroeger veel mondiger was maar nu snap ik het..
Ik vindt het erg moeilijk om ze te confronteren hiermee want ik wil ze geen pijn doen. Maar ja ik lijd er wel onder en ze kunnen manipuleren als de beste
Ik vindt het erg moeilijk om ze te confronteren hiermee want ik wil ze geen pijn doen. Maar ja ik lijd er wel onder en ze kunnen manipuleren als de beste
maandag 5 oktober 2015 02:13
maandag 5 oktober 2015 03:21
Je moeder klinkt als iemand die , wellicht uit overbezorgdheid, altijd graag de touwtjes in handen wilde houden.
Dat kan soms uitmonden tot bemoeizucht. Misschien heeft ze het niet een zo door? Is het gewoontegedrag geworden ook doordat ze die ruimte kreeg.
Je kan er zware gesprekken over gaan voeren. Maar je kan ook vanaf nu gewoon meer grenzen gaan stellen.
Dat hoeft niet direct star en met de botte bijl, maar wel consequent en duidelijk.
Heb je het weleens met een dosis humor geprobeerd ?
Of wanneer ze weer eens ergens commentaar op heeft een arm om haar heen slaan en met een lach zeggen," ja ja,lastig he moedertje dat je dochter groot is en het nu zelf mag weten"
Blijf gewoon zeggen, mam ik weet dat jij het andere mening hebt maar ik doe het zo/ vind dit goed genoeg / ik ben hier tevreden mee.
Help haar je te leren loslaten.
Dat kan soms uitmonden tot bemoeizucht. Misschien heeft ze het niet een zo door? Is het gewoontegedrag geworden ook doordat ze die ruimte kreeg.
Je kan er zware gesprekken over gaan voeren. Maar je kan ook vanaf nu gewoon meer grenzen gaan stellen.
Dat hoeft niet direct star en met de botte bijl, maar wel consequent en duidelijk.
Heb je het weleens met een dosis humor geprobeerd ?
Of wanneer ze weer eens ergens commentaar op heeft een arm om haar heen slaan en met een lach zeggen," ja ja,lastig he moedertje dat je dochter groot is en het nu zelf mag weten"
Blijf gewoon zeggen, mam ik weet dat jij het andere mening hebt maar ik doe het zo/ vind dit goed genoeg / ik ben hier tevreden mee.
Help haar je te leren loslaten.
maandag 5 oktober 2015 05:44
Kom eens meer voor jezelf op, geef je mening en als je ergens geen antwoordt op wilt geven bij je ouders, doe het dan niet.
Leef je eigen leven met je man en kind.
Laat je man niet de rol van je ouders overnemen door alle kastanjes uit het vuur te nemen.
Wordt volwassen en regel het zelf met je ouders, laat je man niet de gebeten hond zijn.
Jij vindt een heleboel, maar laat het je man zeggen, trek je mond open en zeg het zelf.
Daar dwing je respect mee af, door eerlijk en oprecht je menig te zeggen.
Leef je eigen leven met je man en kind.
Laat je man niet de rol van je ouders overnemen door alle kastanjes uit het vuur te nemen.
Wordt volwassen en regel het zelf met je ouders, laat je man niet de gebeten hond zijn.
Jij vindt een heleboel, maar laat het je man zeggen, trek je mond open en zeg het zelf.
Daar dwing je respect mee af, door eerlijk en oprecht je menig te zeggen.
maandag 5 oktober 2015 06:16
Contact verbreken zou ik niet zomaar doen.
Maar wel hele duidelijke voorwaarden stellen aan het contact en je daar ook precies aan houden.
Het voorbeeld van kwaadspreken over je man: zeggen dat je dat niet accepteert en als ze het toch doen gelijk je spullen pakken, zeggen "ik accepteer dit niet" en weggaan. Als je hier heel consequent in bent, zonder ruzie te maken of heel emotioneel te worden, hebben jouw ouders niet zoveel keuze dan zich te conformeren aan jouw voorwaarden of jou en je kind niet te zien.
Maar wel hele duidelijke voorwaarden stellen aan het contact en je daar ook precies aan houden.
Het voorbeeld van kwaadspreken over je man: zeggen dat je dat niet accepteert en als ze het toch doen gelijk je spullen pakken, zeggen "ik accepteer dit niet" en weggaan. Als je hier heel consequent in bent, zonder ruzie te maken of heel emotioneel te worden, hebben jouw ouders niet zoveel keuze dan zich te conformeren aan jouw voorwaarden of jou en je kind niet te zien.
