Relaties
alle pijlers
Ik zit er helemaal doorheen..
donderdag 3 december 2009 14:40
Hoi allemaal!
Ik moet even mijn verhaal kwijt, ik zit er helemaal doorheen..
Ik ben nu 7 jaar samen, waarvan 5 jaar getrouwd. En ik twijfel enorm of ik nog wel met hem verder wil..
Hij is narcist en heeft in de loop van de jaren veel kapot gemaakt.
Mij op momenten volledig naar beneden gehaald, maar hij kon mij ook helemaal ophemelen.
Er zijn perioden dat het prima gaat, maar er komt altijd een moment dat het weer mis gaat.
Sinds een maand zit ik wegens omstandigheden thuis.
Ik kreeg een ongeluk waardoor ik zo'n 2/3 maanden thuis zit.
En ik heb nu tijd om na te denken, misschien wel te veel tijd.
Ik werkte 40 uur per week en sportte daarnaast ook het hele weekend en had dus nooit tijd om écht te zien hoe ons huwelijk werkelijk in elkaar zit. Daar vluchtte ik ook wel voor. Ik wilde het ook niet zien.
En daarnaast wil ik gewoon dat het goed komt, nog steeds. Ik hou nog steeds heel veel van hem. Maar ik weet niet of dat erin zit.
Ik vraag me ook af of ik wel kinderen met hém wil. En ik wil heel graag kinderen.
Ook vraag ik me af hoe het zal zijn als ik straks bij wijze van in het bejaardentehuis zit en dan terug kijk op mijn leven. Ben ik dan tevreden? Of heb ik spijt van de keuzes die ik niet gemaakt heb?
De laatste tijd zijn er steeds meer mensen in mijn omgeving die vanuit het niets twijfels uiten over mijn huwelijk. Mensen die nooit iets hebben gezegd, maar het wel dachten en er nu mee aankomen.
Ook in het ziekenhuis kreeg ik meningen te horen. Mensen die hem niet kennen en hem maar 10 minuten gezien hadden.
Hij nam niet echt initiatief in het ziekenhuis en anderen hebben mij regelmatig moeten helpen. Dat deed pijn. Ik wil trots op hem kunnen zijn!
Het valt mij ook op dat ik de laatste tijd steeds meer naar andere mannen kijk, iets dat ik anders nooit echt gedaan heb.
En ik moet eerlijk zeggen dat ik als een blok voor een ander gevallen ben..
Ik heb er verder niks mee gedaan en zal dat ook nooit doen tijdens mijn relatie.
Wel ben ik aan het uitzoeken of het iets zou kunnen worden. Het voelt namelijk zo anders, al vanaf het begin.
Hij weet (nog) niet dat ik hem érg leuk vind. We hebben vooral geflirt met elkaar.
Maar ik weet wel dat ik hem niet zomaar kan laten lopen, daar is hij te leuk en lief voor. En het contact tussen ons loopt enorm soepel.
Hij weet dat ik getrouwd ben, maar daar hebben we het (nog) niet over gehad. Misschien knapt hij daar ook wel op af.
Ik weet het even allemaal niet meer..
Moet ik bij hem blijven in de hoop dat het beter gaat? Weg gaan en misschien spijt krijgen of niet?
In het verleden zijn we trouwens al in relatietherapie geweest, maar dat liep op niks uit. Hij wilde zijn eigen "fouten" niet inzien.
En een aantal dagen geleden hebben we gepraat, maar ook dat liep op niks uit.
Hij speelde ook weer met mijn gevoelens. Vertelde me dat ik toch niet alleen zou kunnen zijn.
Welke keuze ik ook maak, ik ben bang dat ik de grootste fout van mijn leven ga maken..
Ik moet even mijn verhaal kwijt, ik zit er helemaal doorheen..
Ik ben nu 7 jaar samen, waarvan 5 jaar getrouwd. En ik twijfel enorm of ik nog wel met hem verder wil..
Hij is narcist en heeft in de loop van de jaren veel kapot gemaakt.
Mij op momenten volledig naar beneden gehaald, maar hij kon mij ook helemaal ophemelen.
Er zijn perioden dat het prima gaat, maar er komt altijd een moment dat het weer mis gaat.
Sinds een maand zit ik wegens omstandigheden thuis.
Ik kreeg een ongeluk waardoor ik zo'n 2/3 maanden thuis zit.
En ik heb nu tijd om na te denken, misschien wel te veel tijd.
Ik werkte 40 uur per week en sportte daarnaast ook het hele weekend en had dus nooit tijd om écht te zien hoe ons huwelijk werkelijk in elkaar zit. Daar vluchtte ik ook wel voor. Ik wilde het ook niet zien.
En daarnaast wil ik gewoon dat het goed komt, nog steeds. Ik hou nog steeds heel veel van hem. Maar ik weet niet of dat erin zit.
Ik vraag me ook af of ik wel kinderen met hém wil. En ik wil heel graag kinderen.
Ook vraag ik me af hoe het zal zijn als ik straks bij wijze van in het bejaardentehuis zit en dan terug kijk op mijn leven. Ben ik dan tevreden? Of heb ik spijt van de keuzes die ik niet gemaakt heb?
De laatste tijd zijn er steeds meer mensen in mijn omgeving die vanuit het niets twijfels uiten over mijn huwelijk. Mensen die nooit iets hebben gezegd, maar het wel dachten en er nu mee aankomen.
Ook in het ziekenhuis kreeg ik meningen te horen. Mensen die hem niet kennen en hem maar 10 minuten gezien hadden.
Hij nam niet echt initiatief in het ziekenhuis en anderen hebben mij regelmatig moeten helpen. Dat deed pijn. Ik wil trots op hem kunnen zijn!
Het valt mij ook op dat ik de laatste tijd steeds meer naar andere mannen kijk, iets dat ik anders nooit echt gedaan heb.
En ik moet eerlijk zeggen dat ik als een blok voor een ander gevallen ben..
Ik heb er verder niks mee gedaan en zal dat ook nooit doen tijdens mijn relatie.
Wel ben ik aan het uitzoeken of het iets zou kunnen worden. Het voelt namelijk zo anders, al vanaf het begin.
Hij weet (nog) niet dat ik hem érg leuk vind. We hebben vooral geflirt met elkaar.
Maar ik weet wel dat ik hem niet zomaar kan laten lopen, daar is hij te leuk en lief voor. En het contact tussen ons loopt enorm soepel.
Hij weet dat ik getrouwd ben, maar daar hebben we het (nog) niet over gehad. Misschien knapt hij daar ook wel op af.
Ik weet het even allemaal niet meer..
Moet ik bij hem blijven in de hoop dat het beter gaat? Weg gaan en misschien spijt krijgen of niet?
In het verleden zijn we trouwens al in relatietherapie geweest, maar dat liep op niks uit. Hij wilde zijn eigen "fouten" niet inzien.
En een aantal dagen geleden hebben we gepraat, maar ook dat liep op niks uit.
Hij speelde ook weer met mijn gevoelens. Vertelde me dat ik toch niet alleen zou kunnen zijn.
Welke keuze ik ook maak, ik ben bang dat ik de grootste fout van mijn leven ga maken..
donderdag 3 december 2009 17:04
Er is eens tegen mij gezegd over iemand die mij verdrietig maakte: Heb je hem nodig om ongelukkig te zijn? Nee, dan ook niet om gelukkig te zijn.
Je kunt het alleen, dat kon je ook voor je hem kende en dat kun je daarna dus ook. Je hebt nog geen kinderen, dus je hoeft alleen jezelf te redden en je klinkt als iemand die goed kan verwoorden wat ze voelt en dus ook goed zal kunnen verwoorden, als is het maar voor jezelf, wat je nodig hebt.
Ik weet hoe moeilijk het is om een punt achter een lange relatie te zetten, maar je komt er uit, echt!
En op het moment dat je het gered hebt en misschien zelfs al iemand ontmoet hebt op wie je kunt bouwen, dan kijk je terug en zie je dat het het allemaal waard is geweest.
Je kunt het alleen, dat kon je ook voor je hem kende en dat kun je daarna dus ook. Je hebt nog geen kinderen, dus je hoeft alleen jezelf te redden en je klinkt als iemand die goed kan verwoorden wat ze voelt en dus ook goed zal kunnen verwoorden, als is het maar voor jezelf, wat je nodig hebt.
Ik weet hoe moeilijk het is om een punt achter een lange relatie te zetten, maar je komt er uit, echt!
En op het moment dat je het gered hebt en misschien zelfs al iemand ontmoet hebt op wie je kunt bouwen, dan kijk je terug en zie je dat het het allemaal waard is geweest.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 3 december 2009 17:19
@Bonny82: Dankje
Toevallig vertelde mijn opa een aantal dagen geleden ongeveer hetzelfde. En jullie hebben natuurlijk helemaal gelijk!
Ik ben het vertrouwen in mezelf een beetje kwijt geraakt.
Ben zo bang dat ik het allemaal niet kan, terwijl het best wel goed zal komen. Maar de woorden dat ik het toch niet alleen kan blijven maar in m'n hoofd rondspoken..
Aan de andere kant: de toekomst kan er alleen maar beter op worden. Ik heb m'n leven straks weer terug en uiteindelijk ook (ooit) een man op wie ik wél kan bouwen en vertrouwen.
Toevallig vertelde mijn opa een aantal dagen geleden ongeveer hetzelfde. En jullie hebben natuurlijk helemaal gelijk!
Ik ben het vertrouwen in mezelf een beetje kwijt geraakt.
Ben zo bang dat ik het allemaal niet kan, terwijl het best wel goed zal komen. Maar de woorden dat ik het toch niet alleen kan blijven maar in m'n hoofd rondspoken..
Aan de andere kant: de toekomst kan er alleen maar beter op worden. Ik heb m'n leven straks weer terug en uiteindelijk ook (ooit) een man op wie ik wél kan bouwen en vertrouwen.
donderdag 3 december 2009 17:22
Lijkt mij dat jij je keuze al lang hebt gemaakt. En ik snap best dat die woorden blijven spoken, als het maar vaak genoeg tegen je gezegd wordt, ga je het vanzelf geloven. Mag ik vragen hoe oud je bent, en hoe oud je dus was toen je je man ontmoette?
En nu net zo vaak tegen jezelf zeggen dat je het wél alleen kunt, tot je dat ook gaat geloven. Het feit dat je weet wat je te doen staat, wil niet zeggen dat dat ook per direct NU moet gebeuren. Je mag jezelf best even de tijd gunnen om aan het idee te wennen, het een en ander uit te zoeken en tegen jezelf te zeggen dat je het kunt.
Ik zal je helpen: Lovely_Angel, je bent een sterke vrouw en je kunt het ook zelf!
En nu net zo vaak tegen jezelf zeggen dat je het wél alleen kunt, tot je dat ook gaat geloven. Het feit dat je weet wat je te doen staat, wil niet zeggen dat dat ook per direct NU moet gebeuren. Je mag jezelf best even de tijd gunnen om aan het idee te wennen, het een en ander uit te zoeken en tegen jezelf te zeggen dat je het kunt.
Ik zal je helpen: Lovely_Angel, je bent een sterke vrouw en je kunt het ook zelf!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 3 december 2009 17:32
Je bent lief!
Ik ben nu 24 en was net 17 toen ik mijn man leerde kennen.
Mijn eerste liefde dus. Misschien dat dat het nog moeilijker maakt.
Ik kan op dit moment ook nog niks doen. De komende maand ben ik nog aan het revalideren en ben ik erg afhankelijk van anderen.
En ik kan hier in de buurt ook bij niemand terecht.
Ik heb gelukkig wel al gezien dat er genoeg te huur is hier in de stad, ook al per direct!
Dus ik kan hier zo weg als ik daar straks weer toe in staat ben!
Ik hoop dat het ook echt in de praktijk zo werkt haha.
Ik ben nu 24 en was net 17 toen ik mijn man leerde kennen.
Mijn eerste liefde dus. Misschien dat dat het nog moeilijker maakt.
Ik kan op dit moment ook nog niks doen. De komende maand ben ik nog aan het revalideren en ben ik erg afhankelijk van anderen.
En ik kan hier in de buurt ook bij niemand terecht.
Ik heb gelukkig wel al gezien dat er genoeg te huur is hier in de stad, ook al per direct!
Dus ik kan hier zo weg als ik daar straks weer toe in staat ben!
Ik hoop dat het ook echt in de praktijk zo werkt haha.
donderdag 3 december 2009 17:37
Of juist makkelijker, dan weet je dat er nog een wereld kan open gaan. Er zijn topics waarin iedereen mag spuien over waarom ze blij zijn met hun relatie, heb er zelf ook eens 1 geopend.
Niet om het erin te wrijven, maar om je misschien dat laatste zetje te geven dat je nodig hebt, zo kan het ook en hier kun je dus voor gaan.Kijk hier maar even
Niet om het erin te wrijven, maar om je misschien dat laatste zetje te geven dat je nodig hebt, zo kan het ook en hier kun je dus voor gaan.Kijk hier maar even
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 3 december 2009 17:43
Taha, ja daar heb je een punt, het was lastig want tja nu was er niemand voor de klanten en moest hij het werk alleen doen. Ik moet ook zeggen dat er tijden waren dat hij wel lief was en bezorgd...maar als ik er doorheen zat omdat ik bang was dat ik dood zou gaan, dan draaide hij ook helemaal door en begon hij dus te zuipen, want dan weer resulteerde in klappen uitdelen, dus na een verloop van tijd hou je dan je mond wel als je er doorheen zit.
Naar een praatgroep kon ik ook niet, want hij was bang dat ik onderweg een ongeluk zou krijgen met mijn auto....
Ik ben inderdaad van plan om weg te gaan, dat ga ik waarschijnlijk met mijn leven bekopen, want dat is natuurlijk hoogverraad...en een kogel is goedkoper dan een langslepende rechtszaak, we hebben het bedrijf samen opgebouwd...niet dat ik er wat van wil hebben, hij mag het helemaal houden als hij mij en de kinderen met rust laat!!
Naar een praatgroep kon ik ook niet, want hij was bang dat ik onderweg een ongeluk zou krijgen met mijn auto....
Ik ben inderdaad van plan om weg te gaan, dat ga ik waarschijnlijk met mijn leven bekopen, want dat is natuurlijk hoogverraad...en een kogel is goedkoper dan een langslepende rechtszaak, we hebben het bedrijf samen opgebouwd...niet dat ik er wat van wil hebben, hij mag het helemaal houden als hij mij en de kinderen met rust laat!!
donderdag 3 december 2009 17:54
Beter positieve verhalen dan negatieve
En ik ga het meteen lezen!
Ik denk dat je me dat laatste zetje hiermee wel eens heel goed zou kunnen geven.
Het komt goed. Ik kan het wel
@Orchideetje: Eigenbelang is het enige dat voor ze telt.
Heb je niemand in je omgeving waar je (tijdelijk) naartoe kunt? Dat je weg gaat als hij niet thuis is.
Dan schrijf je een brief en hoef je 't hem ook niet zelf te vertellen. En voorkom je dat het uit de hand loopt.
En ik ga het meteen lezen!
Ik denk dat je me dat laatste zetje hiermee wel eens heel goed zou kunnen geven.
Het komt goed. Ik kan het wel
@Orchideetje: Eigenbelang is het enige dat voor ze telt.
Heb je niemand in je omgeving waar je (tijdelijk) naartoe kunt? Dat je weg gaat als hij niet thuis is.
Dan schrijf je een brief en hoef je 't hem ook niet zelf te vertellen. En voorkom je dat het uit de hand loopt.
donderdag 3 december 2009 21:13
En ik heb inmiddels een besluit (zo snel al ja) genomen: ik ga er een punt achter zetten.
Kan het nu nog niet uitspreken, hoe graag ik dat ook zou willen (en dat is héél graag), maar ik moet me nog even inhouden.
Ik moet eerst hersteld zijn, en meteen ergens naartoe kunnen anders is het hier helemaal niet meer uit te houden. Dat zal nog zo'n maand duren.
Ik hoop stiekem dat ik eerder hersteld ben, maar dat zit er waarschijnlijk niet in helaas.
Het komt goed, allemaal
En dan heb ik straks mijn eigen leven weer terug, en kan ik over een tijd gelukkig zijn met een ander
donderdag 3 december 2009 21:40
Ik heb heel veel aan jullie gehad
En ook het topic heeft me heel veel geholpen, dat heeft me uiteindelijk over de streep getrokken. Heerlijk om al die positieve verhalen te lezen
Diep in mijn hart wist ik het antwoord ook wel, maar ik wilde het niet weten. Ik was (en ben ook nog wel) bang, maar dat komt goed.
Ik ga het nog moeilijk krijgen, en kom ook nog wel vragen en spuien haha.
Ik heb nog een lange weg te gaan, maar heb straks wel mijn leven terug.
Dit heeft al veel te lang geduurd.
En in het vervolg luister ik naar m'n gevoel.
Voelt het meteen niet goed ga ik er niet voor.
En ook het topic heeft me heel veel geholpen, dat heeft me uiteindelijk over de streep getrokken. Heerlijk om al die positieve verhalen te lezen
Diep in mijn hart wist ik het antwoord ook wel, maar ik wilde het niet weten. Ik was (en ben ook nog wel) bang, maar dat komt goed.
Ik ga het nog moeilijk krijgen, en kom ook nog wel vragen en spuien haha.
Ik heb nog een lange weg te gaan, maar heb straks wel mijn leven terug.
Dit heeft al veel te lang geduurd.
En in het vervolg luister ik naar m'n gevoel.
Voelt het meteen niet goed ga ik er niet voor.
vrijdag 4 december 2009 10:30
Goed zo, je Enige Echte Eigen forumpanel zit voor je klaar, dus je mag altijd roepen. Ik vind je heel erg dapper dat je voor jezelf durft te kiezen, ook al is dat de moeilijkere weg. Maar je weet waar je het voor doet en uiteindelijk komt er echt een punt waarop je terugkijkt en denkt: Kijk waar ik nu sta, het was het zooooooo waard!
Sterkte nog met herstellen en gebruik je tijd gewoon rustig om het eea uit te zoeken, Donny zei gisteren over de zeer problematische scheiding van mijn moeder dat er ook geen Walt Disney versie van bestaat, maar je bent niet de eerste, dus er zijn altijd mensen die weten hoe het werkt, waar je moet zijn, of wat je nodig hebt. Als is het maar hier op het forum!
Sterkte nog met herstellen en gebruik je tijd gewoon rustig om het eea uit te zoeken, Donny zei gisteren over de zeer problematische scheiding van mijn moeder dat er ook geen Walt Disney versie van bestaat, maar je bent niet de eerste, dus er zijn altijd mensen die weten hoe het werkt, waar je moet zijn, of wat je nodig hebt. Als is het maar hier op het forum!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 4 december 2009 10:48
Fijn dat het panel bestaat haha
Bestond er maar een Walt Disney versie haha, dan was het voor veel mensen wat makkelijker.
Inmiddels heb ik al een aantal makelaars/woningbouwverenigingen gebeld en als ik dat wil kan ik zo een woning krijgen. Er staat zelfs een betaalbaar appartement middenin de stad. Ergens waar ik altijd heb willen wonen. Beschikbaar per januari, maar daar kan ik nu niks mee helaas.
Ik mag (nog) niet lopen, heb een gecompliceerde breuk aan m'n enkel. Als alles goed gaat ben ik er binnen een maand vanaf. En is appartement weg waarschijnlijk.
Maar er zal vast wel weer iets anders voor in de plaats komen.
Nu ik eenmaal een besluit genomen heb wil ik het allemaal zo snel mogelijk. Stom he, maar dat is typisch iets van mij. Heb ik me iets in m'n hoofd gehaald dan moet het NU.
*Ik moet geduld hebben*
Bestond er maar een Walt Disney versie haha, dan was het voor veel mensen wat makkelijker.
Inmiddels heb ik al een aantal makelaars/woningbouwverenigingen gebeld en als ik dat wil kan ik zo een woning krijgen. Er staat zelfs een betaalbaar appartement middenin de stad. Ergens waar ik altijd heb willen wonen. Beschikbaar per januari, maar daar kan ik nu niks mee helaas.
Ik mag (nog) niet lopen, heb een gecompliceerde breuk aan m'n enkel. Als alles goed gaat ben ik er binnen een maand vanaf. En is appartement weg waarschijnlijk.
Maar er zal vast wel weer iets anders voor in de plaats komen.
Nu ik eenmaal een besluit genomen heb wil ik het allemaal zo snel mogelijk. Stom he, maar dat is typisch iets van mij. Heb ik me iets in m'n hoofd gehaald dan moet het NU.
*Ik moet geduld hebben*
vrijdag 4 december 2009 10:52
Ik vraag me alleen af: wanneer moet ik het hem laten weten?
Als ik eenmaal een woning toegewezen heb gekregen, of ervoor nog?
Tuurlijk, als ik het eerder vertel is het hier helemaal niet meer uit te houden, en ik moet aan m'n herstel denken.
Aan de andere kant: er moet zoveel geregeld worden. Is het dan niet beter het er eerder over te hebben...
Ik weet gewoon niet wanneer en waar ik moet beginnen..
Als ik eenmaal een woning toegewezen heb gekregen, of ervoor nog?
Tuurlijk, als ik het eerder vertel is het hier helemaal niet meer uit te houden, en ik moet aan m'n herstel denken.
Aan de andere kant: er moet zoveel geregeld worden. Is het dan niet beter het er eerder over te hebben...
Ik weet gewoon niet wanneer en waar ik moet beginnen..
vrijdag 4 december 2009 11:23
Ja dat lijkt me inderdaad een lastige, wanneer vertel je het hem? En ik herken wel wat je zegt hoor, ik bedacht laatst eens op mijn vrije dag dat de kleur van de wand in de slaapkamer me niet aanstond, toen Donny 's avonds thuiskwam, was de hele slaapkamer anders. Waarop hij stomverbaasd vroeg hoe ik dát in 1 dag gedaan had???
Dus ik snap het wel, als je eenmaal iets wilt, wil je het nu! Zoals ik het lees in je verhaal, denk ik ook dat de sfeer onhoudbaar wordt als je het hem direct verteld, terwijl je zelf eigenlijk geen kant op kunt. Maar jij kent je man, ik niet.
Misschien kun je het ik-wil-het-nu-gevoel vertalen naar een ik-wil-nu-zoveel-mogelijk? Dat je het nog niet vertelt, maar er wel zoveel mogelijk mee bezig bent, zoals je al uitzoekt wat de stand van zaken op de woningmarkt is, zo kun je ook al uitzoeken wat de echtscheidingsprocedure allemaal gaat inhouden. Zijn jullie getrouwd op huwelijkse voorwaarden of in gemeenschap van goederen? Hoe ga je verdelen, wat komt daarbij kijken? Wil je een advocaat in de arm gaan nemen of denk je dat je er met je man zelf uitkomt? Hebben jullie een koop- of een huurwoning? Wat komt erbij kijken als jij vertrekt, kan hij daar blijven wonen, moeten er andere procedures in gang, enz.
Dus ik snap het wel, als je eenmaal iets wilt, wil je het nu! Zoals ik het lees in je verhaal, denk ik ook dat de sfeer onhoudbaar wordt als je het hem direct verteld, terwijl je zelf eigenlijk geen kant op kunt. Maar jij kent je man, ik niet.
Misschien kun je het ik-wil-het-nu-gevoel vertalen naar een ik-wil-nu-zoveel-mogelijk? Dat je het nog niet vertelt, maar er wel zoveel mogelijk mee bezig bent, zoals je al uitzoekt wat de stand van zaken op de woningmarkt is, zo kun je ook al uitzoeken wat de echtscheidingsprocedure allemaal gaat inhouden. Zijn jullie getrouwd op huwelijkse voorwaarden of in gemeenschap van goederen? Hoe ga je verdelen, wat komt daarbij kijken? Wil je een advocaat in de arm gaan nemen of denk je dat je er met je man zelf uitkomt? Hebben jullie een koop- of een huurwoning? Wat komt erbij kijken als jij vertrekt, kan hij daar blijven wonen, moeten er andere procedures in gang, enz.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 4 december 2009 11:43
Oh zo herkenbaar hahaha
Hij vertelde mij tijdens het gesprek van een aantal dagen geleden dat als ik echt wil scheiden hij niet moeilijk gaat doen. Daar gaan we dan ook maar vanuit.
Het viel me trouwens ook op dat hij geen enkele emotie toonde.
Ik was aan het janken en hij zat er bij te kijken alsof er niks aan de hand was, alsof het hem koud liet. En een arm om me heen slaan, waar ik zo'n enorme behoefte aan had, deed hij ook niet.
We hebben vorig jaar een huis gekocht en ik kan, en wil, hier niet blijven wonen. Zoals ik het begrepen heb blijft hij dan hier.
Ik ga niet moeilijk doen over de verdeling. We zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, maar het hoeft van mij echt niet precies 50/50 te zijn.
Ik moet nu inderdaad even geduld hebben.
Ik kan letterlijk bijna geen kant op nu.
Het probleem is, ik wil me graag inschrijven bij een woningbemiddelingsbureau, maar dan krijg ik daar weer post van en dat ziet hij dan ook. Zo kan ik het nog niet stil houden.
Dat bureau is de snelste manier om aan een woning te komen.
Ik ben zó bang. Bang om weer alleen te zijn, dat ik toch spijt krijg en dat ik het niet kan.
Het komt goed, dat weet ik. En ik ga ook doorzetten. Het moet.
Pfff...
Hij vertelde mij tijdens het gesprek van een aantal dagen geleden dat als ik echt wil scheiden hij niet moeilijk gaat doen. Daar gaan we dan ook maar vanuit.
Het viel me trouwens ook op dat hij geen enkele emotie toonde.
Ik was aan het janken en hij zat er bij te kijken alsof er niks aan de hand was, alsof het hem koud liet. En een arm om me heen slaan, waar ik zo'n enorme behoefte aan had, deed hij ook niet.
We hebben vorig jaar een huis gekocht en ik kan, en wil, hier niet blijven wonen. Zoals ik het begrepen heb blijft hij dan hier.
Ik ga niet moeilijk doen over de verdeling. We zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, maar het hoeft van mij echt niet precies 50/50 te zijn.
Ik moet nu inderdaad even geduld hebben.
Ik kan letterlijk bijna geen kant op nu.
Het probleem is, ik wil me graag inschrijven bij een woningbemiddelingsbureau, maar dan krijg ik daar weer post van en dat ziet hij dan ook. Zo kan ik het nog niet stil houden.
Dat bureau is de snelste manier om aan een woning te komen.
Ik ben zó bang. Bang om weer alleen te zijn, dat ik toch spijt krijg en dat ik het niet kan.
Het komt goed, dat weet ik. En ik ga ook doorzetten. Het moet.
Pfff...
vrijdag 4 december 2009 11:56
Vrouwke
Het is logisch dat je bang bent, als ik het goed begrijp, ben je op de 19e of 20e getrouwd? Dat is ook wel heel jong, dus veel tijd om te leren dat je het zelf kunt, heb je niet gehad. Maar dat kun je heus! (Daar is ze weer: )
En bang zijn dat je spijt krijgt, is ook niet raar, je kiest voor het onbekende, terwijl wat je nu hebt, niet fijn maar wel vertrouwd is. Maar hou vooral dat 'niet fijn' voor ogen. Ik sta er echt van te kijken dat jullie over je relatie praten, jij in tranen en dat hij dan géén arm om je heen slaat. Dat zou volgens mij elke boerenpummel nog gedaan hebben, wat een droeftoeter! En zeker gezien het feit dat jij zijn vrouw bent, van wie hij hoort te houden en aan wie hij heeft beloofd dat hij voor haar zou zorgen, in voor en tegenspoed. Je verdient echt veel beter, en als ik je zo lees, wíl je ook veel beter.
Hebben jullie het al over scheiden gehad, dat hij zei dat hij dan niet moeilijk zou doen? Interesseert hem dat niet dan? Of misschien denkt hij dat je dat toch niet doorzet? Als je het hem vertelt, zal hij wellicht koel reageren, omdat hij je niet gelooft, maar dan kan post van een woningbemiddelingsbureau inderdaad wel woede opwekken, al is het maar omdat hij dan met zijn neus op de feiten gaat, denk ik.
Wil je vertellen in welke stad je woont? Je zou zo'n bureau ook kunnen bellen en kunnen zien wat je telefonisch kunt regelen, en hen bijvoorbeeld vragen alles per email te doen?
Het is logisch dat je bang bent, als ik het goed begrijp, ben je op de 19e of 20e getrouwd? Dat is ook wel heel jong, dus veel tijd om te leren dat je het zelf kunt, heb je niet gehad. Maar dat kun je heus! (Daar is ze weer: )
En bang zijn dat je spijt krijgt, is ook niet raar, je kiest voor het onbekende, terwijl wat je nu hebt, niet fijn maar wel vertrouwd is. Maar hou vooral dat 'niet fijn' voor ogen. Ik sta er echt van te kijken dat jullie over je relatie praten, jij in tranen en dat hij dan géén arm om je heen slaat. Dat zou volgens mij elke boerenpummel nog gedaan hebben, wat een droeftoeter! En zeker gezien het feit dat jij zijn vrouw bent, van wie hij hoort te houden en aan wie hij heeft beloofd dat hij voor haar zou zorgen, in voor en tegenspoed. Je verdient echt veel beter, en als ik je zo lees, wíl je ook veel beter.
Hebben jullie het al over scheiden gehad, dat hij zei dat hij dan niet moeilijk zou doen? Interesseert hem dat niet dan? Of misschien denkt hij dat je dat toch niet doorzet? Als je het hem vertelt, zal hij wellicht koel reageren, omdat hij je niet gelooft, maar dan kan post van een woningbemiddelingsbureau inderdaad wel woede opwekken, al is het maar omdat hij dan met zijn neus op de feiten gaat, denk ik.
Wil je vertellen in welke stad je woont? Je zou zo'n bureau ook kunnen bellen en kunnen zien wat je telefonisch kunt regelen, en hen bijvoorbeeld vragen alles per email te doen?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 4 december 2009 12:14
Ik ben inderdaad op m'n 19de getrouwd, te jong eigenlijk achteraf gezien (voor mezelf dan).
Nee het is niet fijn, en dat moet ik onthouden, maar we hebben ook leuke momenten en daardoor wordt het ook weer moeilijker.
Ik heb nooit op mezelf gewoond, ben meteen met hem gaan samenwonen. Ik ben zo bang dat de muren op me af gaan komen, en wat als ik straks werkloos zou worden?
Door omstandigheden (ziekte) heb ik mijn opleiding niet afgemaakt en ik ben dan zo bang dat als ik werkloos wordt het heel lang kan duren voordat ik weer werk heb.
Ik ben sowieso van plan om nog een deeltijd opleiding te gaan volgen. Vraag is dan alleen of het financieel nog mogelijk is.
Ik verdien nu genoeg, maar als ik werkloos word daalt mijn inkomen ook flink. En daar wil ik altijd rekening mee houden.
Allemaal dingen die me flinke angst aanjagen.
Ik mis die arm vaak. En als ik hem dan vraag om me te troosten dan vraagt hij hoe hij dat dan moet doen.
Hij is 31, volwassen, dan weet hij toch wel hoe dat moet??
We hebben het inderdaad al over scheiden gehad. Daar heb ik het wel vaker over gehad, maar nu ben ik echt een serieus gesprek aangegaan.
Ik vraag me ook af of het hem uberhaupt wel iets interesseert. Misschien gelooft hij me niet inderdaad, zou ook nog eens heel goed kunnen.
Sorry, maar ik zet hier liever niet neer waar in welke stad ik woon, ben veel te bang om herkend te worden. Sorry!
Ik had er nog helemaal niet aan gedacht om te vragen of ik het allemaal per telefoon en per mail kan regelen.
Nee het is niet fijn, en dat moet ik onthouden, maar we hebben ook leuke momenten en daardoor wordt het ook weer moeilijker.
Ik heb nooit op mezelf gewoond, ben meteen met hem gaan samenwonen. Ik ben zo bang dat de muren op me af gaan komen, en wat als ik straks werkloos zou worden?
Door omstandigheden (ziekte) heb ik mijn opleiding niet afgemaakt en ik ben dan zo bang dat als ik werkloos wordt het heel lang kan duren voordat ik weer werk heb.
Ik ben sowieso van plan om nog een deeltijd opleiding te gaan volgen. Vraag is dan alleen of het financieel nog mogelijk is.
Ik verdien nu genoeg, maar als ik werkloos word daalt mijn inkomen ook flink. En daar wil ik altijd rekening mee houden.
Allemaal dingen die me flinke angst aanjagen.
Ik mis die arm vaak. En als ik hem dan vraag om me te troosten dan vraagt hij hoe hij dat dan moet doen.
Hij is 31, volwassen, dan weet hij toch wel hoe dat moet??
We hebben het inderdaad al over scheiden gehad. Daar heb ik het wel vaker over gehad, maar nu ben ik echt een serieus gesprek aangegaan.
Ik vraag me ook af of het hem uberhaupt wel iets interesseert. Misschien gelooft hij me niet inderdaad, zou ook nog eens heel goed kunnen.
Sorry, maar ik zet hier liever niet neer waar in welke stad ik woon, ben veel te bang om herkend te worden. Sorry!
Ik had er nog helemaal niet aan gedacht om te vragen of ik het allemaal per telefoon en per mail kan regelen.
vrijdag 4 december 2009 12:23
Natuurlijk zijn er ook leuke momenten, anders was je niet met hem getrouwd. Maar een relatie hoort te bestaan uit goede dingen met af en toe mindere momenten en niet andersom. Als jij nu al weet dat je hier niet je hele leven gelukkig mee bent, dan zegt dat genoeg.
De angst om het niet zelf te kunnen is herkenbaar hoor, maar heb je reden om aan te nemen dat je werkloos zou kunnen worden? En je klinkt als iemand die dingen doordacht doet, dus mocht er iets veranderen in je situatie, dan kom je daar ook wel weer bovenop. Er zijn zoveel vacatures elke dag, misschien niet direct je droombaan, maar geld verdienen kan in ieder geval altijd, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Wat wel belangrijk is om je af te vragen, is hoe je je gaat voelen over jezelf. Ga je trots zijn en je sterker voelen, dat je het in je eentje redt, of ga je jezelf verwijten maken als het gaat tegenzitten? Niet dat dat je keuze moet bepalen, maar denk wel dat het goed is om je daarvan bewust te zijn, zodat je er goed mee om kunt gaan en er het juiste uit kunt halen voor jezelf.
Natuurlijk hoef je niet te zeggen waar je woont als je dat niet wilt, maar er is hier altijd wel iemand uit jouw regio, die wellicht nog ideeën heeft. Maar dat is aan jou. Ik woon zelf in Eindhoven, als dat in je buurt is en je wilt wat vragen, mag je me altijd mailen op vivabonny@hotmail.com. Ook als dat niet in je buurt is, overigens
De angst om het niet zelf te kunnen is herkenbaar hoor, maar heb je reden om aan te nemen dat je werkloos zou kunnen worden? En je klinkt als iemand die dingen doordacht doet, dus mocht er iets veranderen in je situatie, dan kom je daar ook wel weer bovenop. Er zijn zoveel vacatures elke dag, misschien niet direct je droombaan, maar geld verdienen kan in ieder geval altijd, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Wat wel belangrijk is om je af te vragen, is hoe je je gaat voelen over jezelf. Ga je trots zijn en je sterker voelen, dat je het in je eentje redt, of ga je jezelf verwijten maken als het gaat tegenzitten? Niet dat dat je keuze moet bepalen, maar denk wel dat het goed is om je daarvan bewust te zijn, zodat je er goed mee om kunt gaan en er het juiste uit kunt halen voor jezelf.
Natuurlijk hoef je niet te zeggen waar je woont als je dat niet wilt, maar er is hier altijd wel iemand uit jouw regio, die wellicht nog ideeën heeft. Maar dat is aan jou. Ik woon zelf in Eindhoven, als dat in je buurt is en je wilt wat vragen, mag je me altijd mailen op vivabonny@hotmail.com. Ook als dat niet in je buurt is, overigens
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 4 december 2009 12:47
De leuke momenten moeten inderdaad overheersen, daar heb je helemaal gelijk in.
Ik weet zeker dat ik hier niet gelukkig mee ga zijn voor de rest van m'n leven, en ik zal me altijd af blijven vragen hoe het zou zijn geweest als ik het anders gedaan had.
Ik zie in mijn omgeving genoeg mensen die jarenlang in een relatie zitten waar ze heel ongelukkig zijn en er jaren later achter komen dat ze het toch anders hadden gewild en daar nu spijt van hebben. Dat wil ik voorkomen.
Ik heb als enige op mijn werk mijn contract nog verlengd gekregen. Collega's waarvan het contract na mij afliepen zijn ontslagen.Mijn contract loopt in maart/april af, dus ik hou er wel rekening mee.
In deze situatie wil ik zeker geen overhaaste beslissing nemen, ik wil eerst alles doordacht hebben. Zeker weten (voor zover dat kan) dat ik het ook alleen red.
Wat betreft werk maakt het me ook niet zoveel uit als ik iets "minders" tijdelijk zou moeten aannemen.
Ik ben inderdaad bang dat ik me verwijten ga maken als het minder gaat. Ik had het toch "goed" hier?
Het is allemaal veel om over na te denken. En ik heb (helaas) te veel tijd om dat te doen.
Dankje voor je mailadres!
Ik ga je zeker vandaag nog even mailen.
Ik weet zeker dat ik hier niet gelukkig mee ga zijn voor de rest van m'n leven, en ik zal me altijd af blijven vragen hoe het zou zijn geweest als ik het anders gedaan had.
Ik zie in mijn omgeving genoeg mensen die jarenlang in een relatie zitten waar ze heel ongelukkig zijn en er jaren later achter komen dat ze het toch anders hadden gewild en daar nu spijt van hebben. Dat wil ik voorkomen.
Ik heb als enige op mijn werk mijn contract nog verlengd gekregen. Collega's waarvan het contract na mij afliepen zijn ontslagen.Mijn contract loopt in maart/april af, dus ik hou er wel rekening mee.
In deze situatie wil ik zeker geen overhaaste beslissing nemen, ik wil eerst alles doordacht hebben. Zeker weten (voor zover dat kan) dat ik het ook alleen red.
Wat betreft werk maakt het me ook niet zoveel uit als ik iets "minders" tijdelijk zou moeten aannemen.
Ik ben inderdaad bang dat ik me verwijten ga maken als het minder gaat. Ik had het toch "goed" hier?
Het is allemaal veel om over na te denken. En ik heb (helaas) te veel tijd om dat te doen.
Dankje voor je mailadres!
Ik ga je zeker vandaag nog even mailen.
vrijdag 4 december 2009 12:53
Ik begrijp echt dat je je zorgen maakt, maar ik denk dat als je je eigen postings terugleest, dat je zelf ook wel ziet hoe goed je over de dingen nadenkt. Jij komt er wel! En een niet afgemaakte opleiding hoeft niet zo'n punt te zijn, ik heb een tijd in de uitzendbranche gewerkt en daar duidelijk gezien dat werkervaring altijd veel zwaarder telt, daarmee toon je ook je werk- en denkniveau aan. En als je niet te beroerd bent om tijdelijk wat anders aan te pakken, komt het zeker goed!
En ja, er zullen momenten komen dat je denkt, ik had het toch goed? Maar ik kan je uit ervaring vertellen: Ik ben eens uit een relatie gestapt met iemand die totaal verknipt was en heb me ook afgevraagd of dat juist was, want ging ik nu niet 'overblijven' en ik had tenminste een vent, enz. Heden ten dage heb ik mijn leven goed op de rit en heb ik Donny naast me, die me gelukkiger maakt dan ik ooit had durven dromen, na 4,5 jaar ben ik nog steeds stapelverliefd op hem. De situatie was anders, veel makkelijker dan de jouwe, maar het gevoel van twijfels en angst voor de drempel ken ik wel. En ik ben zo zo zo blij dat ik de stap heb durven zetten! En dat word jij ook, je bent 'pas' 24, je hebt nog zoveel voor je!
En ja, er zullen momenten komen dat je denkt, ik had het toch goed? Maar ik kan je uit ervaring vertellen: Ik ben eens uit een relatie gestapt met iemand die totaal verknipt was en heb me ook afgevraagd of dat juist was, want ging ik nu niet 'overblijven' en ik had tenminste een vent, enz. Heden ten dage heb ik mijn leven goed op de rit en heb ik Donny naast me, die me gelukkiger maakt dan ik ooit had durven dromen, na 4,5 jaar ben ik nog steeds stapelverliefd op hem. De situatie was anders, veel makkelijker dan de jouwe, maar het gevoel van twijfels en angst voor de drempel ken ik wel. En ik ben zo zo zo blij dat ik de stap heb durven zetten! En dat word jij ook, je bent 'pas' 24, je hebt nog zoveel voor je!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 4 december 2009 13:38
Als ik het terug lees zie ik inderdaad ook wel dat ik er goed over nadenk.
Oh en werkervaring telt inderdaad ook zwaarder, dat heb ik ook in mijn omgeving gezien. Dus dat hoeft het probleem niet te zijn.
Maar ja die onzekerheid he
En dat ik alleen overblijf..daar ben ik ook heel bang voor.
Ik weet dat dat onzin is, maar toch..
En bovendien heb ik al iemand leren kennen. Ik doe het daar rustig mee aan. Ik heb 'm nog niet eens verteld dat ik 'm leuker dan leuk vind haha.
En in mijn omgeving ook genoeg verhalen van mensen die nu hartstikke gelukkig zijn met een ander terwijl ze dat ook niet verwacht hadden.
En als ik dan van jou hoor dat je enorm gelukkig bent word ik alleen maar helemaal vrolijk van
Oh en werkervaring telt inderdaad ook zwaarder, dat heb ik ook in mijn omgeving gezien. Dus dat hoeft het probleem niet te zijn.
Maar ja die onzekerheid he
En dat ik alleen overblijf..daar ben ik ook heel bang voor.
Ik weet dat dat onzin is, maar toch..
En bovendien heb ik al iemand leren kennen. Ik doe het daar rustig mee aan. Ik heb 'm nog niet eens verteld dat ik 'm leuker dan leuk vind haha.
En in mijn omgeving ook genoeg verhalen van mensen die nu hartstikke gelukkig zijn met een ander terwijl ze dat ook niet verwacht hadden.
En als ik dan van jou hoor dat je enorm gelukkig bent word ik alleen maar helemaal vrolijk van
vrijdag 4 december 2009 14:14
Ik herken dat hoor, uiteindelijk heb ik Donny leren kennen toen ik 23 was, dus hartstikke jong, maar toch had ik dat gevoel van overblijven daarvoor al.
En dat je gevoelens hebt voor iemand anders, dat lijkt me ook een teken aan de wand. In elke relatie kan het voorkomen dat je eens een ander heel antrekkelijk vindt, maar als je er echt gevoelens voor ontwikkelt zoals jij beschrijft, dan zit er echt een groot gat in je relatie, waardoor daar ruimte voor ontstaat. Diegene weet dat jij getrouwd bent en gaat misschien juist daardoor heel ontspannen met je om, omdat hij er toch niet vanuit gaat dat jij interesse zou kunnen hebben. Maar het geeft wel aan dat jij open staat voor anderen, en als je bij je man weg gaat, dat er dus ook ruimte is voor een ander. Het zou moeilijker zijn als je nu bijvoorbeeld niemand meer zou vertrouwen of in je buurt zou laten. Dus dat komt echt wel helemaal goed!
Nog een keertje dan:
En dat je gevoelens hebt voor iemand anders, dat lijkt me ook een teken aan de wand. In elke relatie kan het voorkomen dat je eens een ander heel antrekkelijk vindt, maar als je er echt gevoelens voor ontwikkelt zoals jij beschrijft, dan zit er echt een groot gat in je relatie, waardoor daar ruimte voor ontstaat. Diegene weet dat jij getrouwd bent en gaat misschien juist daardoor heel ontspannen met je om, omdat hij er toch niet vanuit gaat dat jij interesse zou kunnen hebben. Maar het geeft wel aan dat jij open staat voor anderen, en als je bij je man weg gaat, dat er dus ook ruimte is voor een ander. Het zou moeilijker zijn als je nu bijvoorbeeld niemand meer zou vertrouwen of in je buurt zou laten. Dus dat komt echt wel helemaal goed!
Nog een keertje dan:
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 4 december 2009 14:27
Stom is dat he, dat je nu al dat gevoel van overblijven kunt hebben.
En die ander..
Ik vind 'm echt heel leuk. Hij is ook helemaal mijn type, we begrijpen elkaar en hebben dezelfde humor.
Het voelde al meteen goed en dat had ik bij mijn man niet.
Toen had ik al beter moeten weten.
We hebben een beetje met elkaar geflirt en ik heb 'm wat hints gegeven, maar meer ook niet.
Ik wil wel dat hij het weet. Hij is nog vrijgezel en ik ben bang dat hij binnenkort iemand anders vindt.
Als we uiteindelijk iets met elkaar krijgen doe ik het rustig aan, stort ik me er niet meteen volledig in.
Ik mail je hier ook nog even over. Ik heb hier je advies dringend bij nodig (als je me erbij wil helpen natuurlijk).
Ik ben inderdaad blij dat ik nog open kan staan voor anderen.
Ik weet dat ik mijn gevoel nu moet volgen, geeft wel aan of iemand te vertrouwen is of niet.
En die ander..
Ik vind 'm echt heel leuk. Hij is ook helemaal mijn type, we begrijpen elkaar en hebben dezelfde humor.
Het voelde al meteen goed en dat had ik bij mijn man niet.
Toen had ik al beter moeten weten.
We hebben een beetje met elkaar geflirt en ik heb 'm wat hints gegeven, maar meer ook niet.
Ik wil wel dat hij het weet. Hij is nog vrijgezel en ik ben bang dat hij binnenkort iemand anders vindt.
Als we uiteindelijk iets met elkaar krijgen doe ik het rustig aan, stort ik me er niet meteen volledig in.
Ik mail je hier ook nog even over. Ik heb hier je advies dringend bij nodig (als je me erbij wil helpen natuurlijk).
Ik ben inderdaad blij dat ik nog open kan staan voor anderen.
Ik weet dat ik mijn gevoel nu moet volgen, geeft wel aan of iemand te vertrouwen is of niet.
vrijdag 4 december 2009 14:31
Je mailt me maar hoor lieverd, ik lig ziek in bed en ik bemoei me graag met je
En dat is het ook, wat je zegt, goed dat je nog open kunt staan voor anderen. Je kunt die ander best laten weten dat je erg van hem gecharmeerd bent, dan merk je vanzelf hoe hij erpo reageert en is het niet wederzijds, dan is het gewoon een leuk compliment voor hem.
En overblijven zul je echt niet, als ik je zo lees, ben je iemand die een partner veel te bieden heeft, dus dat komt heus wel goed. Zonde he, dat er niet ergens een raampje is dat je even kunt kijken naar jezelf over 2, 5, 10 jaar, om te zien dat je dan ergens vrolijk rondhuppelt door een bloemenveld met een krans in je haar, hand in hand met een knappe man in zo'n wit linnen hemd...
En dat is het ook, wat je zegt, goed dat je nog open kunt staan voor anderen. Je kunt die ander best laten weten dat je erg van hem gecharmeerd bent, dan merk je vanzelf hoe hij erpo reageert en is het niet wederzijds, dan is het gewoon een leuk compliment voor hem.
En overblijven zul je echt niet, als ik je zo lees, ben je iemand die een partner veel te bieden heeft, dus dat komt heus wel goed. Zonde he, dat er niet ergens een raampje is dat je even kunt kijken naar jezelf over 2, 5, 10 jaar, om te zien dat je dan ergens vrolijk rondhuppelt door een bloemenveld met een krans in je haar, hand in hand met een knappe man in zo'n wit linnen hemd...
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
