Relaties
alle pijlers
Ingewikkelde situatie en angst voor loslaten
maandag 22 augustus 2016 19:11
Beste VIVA-forummers,
Ik ben nieuw op dit forum, hoewel ik zo nu en dan wel eens een topic lees. Op dit moment ervaar ik veel pijn van een verbroken relatie, die an sich niet heel eenvoudig was. Op dit moment ben ik radeloze man van 25 en ik wil graag even luchten (het wordt wel een long read ).
Eerst zal ik een klein stukje achtergrond van mezelf geven. Sinds ik mijn vader ben verloren tien jaar geleden, heb ik mezelf nooit kunnen ontdekken en heb ik veel psychische ellende meegemaakt. Ik heb wel in één keer mijn vwo afgemaakt, hoe zwaar het ook was. Mijn moeder leerde een ander kennen en met hem heb ik heel erg veel ruzies gehad. Om kort te gaan ben ik door hem mijn thuis bij mijn moeder kwijtgeraakt en eigenlijk was het allemaal al niet zo stabiel. Ik heb nooit gepuberd en me 'losgemaakt' van thuis. In die fase van ruzies ben ik ook op kamers gegaan, een studie gaan doen voor een droom die ik had. Het bleek achteraf een compleet verkeerde studie en ik ben (ook nog door perfectionisme en faalangst) compleet gecrasht. Tijdens mijn afstuderen heb ik het opnieuw zwaar gehad en in de functie die daarna volgde ben ik burn-out geraakt. En nog steeds had ik eigenlijk geen veilige plek om naar terug te keren.
Vorig jaar heb ik een vrouw leren kennen toen het met mij erg slecht ging bij een leuke, gemeenschappelijke activiteit. Wat begon voor het plezier, veranderde toen zij erachter kwam wat er bij mij allemaal speelde. Ze is me erg gaan helpen en verzorgen, iets wat ik in het begin heel erg prettig vond. We waren erg veel bij elkaar, maar of ik gevoelens voor haar had, wist ik niet. Ik voelde de druk om iets te besluiten, aangezien ik merkte dat zij graag meer wilde. En ze bleef maar geven, terwijl ik haar al aangaf dat niet terug te kunnen geven. Maar niets was te veel, alles was prima.
In het afgelopen jaar ben ik vier maanden klinisch opgenomen geweest en ze heeft me toen erg bijgestaan. Het probleem is alleen dat zij daarvoor soms heeft afgezien, omdat ik echt niet altijd goed te genieten was. Ze heeft aangegeven zichzelf weggecijferd te hebben en daarnaast is ze erachter gekomen in het laatste jaar, dat veel van haar eigen problemen in haar leven haar nog heel erg dwars zitten. Iets waar ze onder meer achter gekomen is door gesprekken die we samen hebben gehad.
We hebben heel veel met elkaar gedeeld en gezien, veel plezier gehad maar ook behoorlijk moeilijke momenten meegemaakt. Mijn gevoelens voor haar werden sterker en ik wilde eigenlijk graag met haar verder. Maar enkele maanden geleden begon ze steeds meer afstand te nemen, iets wat ik moeilijk kon begrijpen. Vanuit onveilige hechting uit mijn eigen verleden, raakte ik in de war en in paniek: waarom deed ze dit? Duidelijkheid kreeg ik hier niet over en uiteindelijk hadden we steeds meer vervelende discussies. Ik wilde meer bij haar zijn, zij wilde juist meer afstand. Omdat ze alleen aan haar eigen problemen moet werken en ze is helemaal opgebrand. Ik kon haar eerder die ruimte niet geven en heb haar daarmee op afstand gejaagd. Andersom heeft het mij veel pijn gedaan dat ik haar niet kan en mag helpen en zo'n rollercoaster meemaakte terwijl het al pittig genoeg was. Ik weet dat ik zelf nog heel veel werk te verzetten heb. Met andere woorden: de timing voor onze relatie was niet zo goed.
Op dit moment hebben we geen relatie en een afspraak om een zestal weken geen contact te hebben. In die tijd hebben we elkaar al wel gezien en dat was toch weer een nare en vervelende discussie. Nu begrijp ik dat ik voor mezelf moet kiezen, omdat ik in mijn leven het belangrijkst ben. Zoals zij dat is in haar leven. We moeten eerst onszelf leuker gaan vinden, voordat we elkaar weer iets kunnen bieden. Mijn angst is alleen: gaan zes weken daarin genoeg zijn? Ik merk dat ik nog hoop heb en ik heb bizar hard geknokt voor ons, in zoverre dat ik mezelf daarbij echt compleet voorbij ben gelopen. We houden allebei nog van elkaar, de aantrekkingskracht is er ook. Ze zegt ook dat de keuze van geen relatie en afstand er één is die ze met haar verstand maakt, terwijl haar gevoel iets heel anders ingeeft.
Daarentegen heeft ze dan ook al een hele tijd aangestuurd op vriendschap, omdat het contact voor haar te waardevol is om te verliezen. Zeg maar gerust dat we allebei erg veel aan het aantrekken en afstoten zijn, een aparte combinatie. Maar ik merk ook dat ik niet zomaar terug kan naar vriendschap. Toch merk ik dat ik daarin niet durf te kiezen: we willen elkaar niet kwijt en blijven elkaar vasthouden, allebei op een andere manier (ik wil een relatie, zij wil vriendschap). De stress die dit oplevert is gigantisch en zorgt ervoor dat ik het spoor soms echt compleet kwijt ben, dat ik echt in paniek raak. Hoewel ze gezegd heeft dat het uit is en niet inging op mijn hoop dat we er samen uit kunnen komen (steeds zegt ze: "het kan nu niet"), blijf ik toch hopen. Dat we elkaar weer kunnen vinden, zodra we allebei beter zijn. Maar ik maak mezelf gek met die hoop, aangezien zij zelf ook niet weet of het tussen ons goed kan komen. Ik weet voor de korte termijn wel dat het beter is om zelf door te gaan en haar los te laten, maar mijn gevoel zegt me totaal iets anders.
Lang verhaal dus, maar zijn er mensen op het forum die dit herkennen?
Ik ben nieuw op dit forum, hoewel ik zo nu en dan wel eens een topic lees. Op dit moment ervaar ik veel pijn van een verbroken relatie, die an sich niet heel eenvoudig was. Op dit moment ben ik radeloze man van 25 en ik wil graag even luchten (het wordt wel een long read ).
Eerst zal ik een klein stukje achtergrond van mezelf geven. Sinds ik mijn vader ben verloren tien jaar geleden, heb ik mezelf nooit kunnen ontdekken en heb ik veel psychische ellende meegemaakt. Ik heb wel in één keer mijn vwo afgemaakt, hoe zwaar het ook was. Mijn moeder leerde een ander kennen en met hem heb ik heel erg veel ruzies gehad. Om kort te gaan ben ik door hem mijn thuis bij mijn moeder kwijtgeraakt en eigenlijk was het allemaal al niet zo stabiel. Ik heb nooit gepuberd en me 'losgemaakt' van thuis. In die fase van ruzies ben ik ook op kamers gegaan, een studie gaan doen voor een droom die ik had. Het bleek achteraf een compleet verkeerde studie en ik ben (ook nog door perfectionisme en faalangst) compleet gecrasht. Tijdens mijn afstuderen heb ik het opnieuw zwaar gehad en in de functie die daarna volgde ben ik burn-out geraakt. En nog steeds had ik eigenlijk geen veilige plek om naar terug te keren.
Vorig jaar heb ik een vrouw leren kennen toen het met mij erg slecht ging bij een leuke, gemeenschappelijke activiteit. Wat begon voor het plezier, veranderde toen zij erachter kwam wat er bij mij allemaal speelde. Ze is me erg gaan helpen en verzorgen, iets wat ik in het begin heel erg prettig vond. We waren erg veel bij elkaar, maar of ik gevoelens voor haar had, wist ik niet. Ik voelde de druk om iets te besluiten, aangezien ik merkte dat zij graag meer wilde. En ze bleef maar geven, terwijl ik haar al aangaf dat niet terug te kunnen geven. Maar niets was te veel, alles was prima.
In het afgelopen jaar ben ik vier maanden klinisch opgenomen geweest en ze heeft me toen erg bijgestaan. Het probleem is alleen dat zij daarvoor soms heeft afgezien, omdat ik echt niet altijd goed te genieten was. Ze heeft aangegeven zichzelf weggecijferd te hebben en daarnaast is ze erachter gekomen in het laatste jaar, dat veel van haar eigen problemen in haar leven haar nog heel erg dwars zitten. Iets waar ze onder meer achter gekomen is door gesprekken die we samen hebben gehad.
We hebben heel veel met elkaar gedeeld en gezien, veel plezier gehad maar ook behoorlijk moeilijke momenten meegemaakt. Mijn gevoelens voor haar werden sterker en ik wilde eigenlijk graag met haar verder. Maar enkele maanden geleden begon ze steeds meer afstand te nemen, iets wat ik moeilijk kon begrijpen. Vanuit onveilige hechting uit mijn eigen verleden, raakte ik in de war en in paniek: waarom deed ze dit? Duidelijkheid kreeg ik hier niet over en uiteindelijk hadden we steeds meer vervelende discussies. Ik wilde meer bij haar zijn, zij wilde juist meer afstand. Omdat ze alleen aan haar eigen problemen moet werken en ze is helemaal opgebrand. Ik kon haar eerder die ruimte niet geven en heb haar daarmee op afstand gejaagd. Andersom heeft het mij veel pijn gedaan dat ik haar niet kan en mag helpen en zo'n rollercoaster meemaakte terwijl het al pittig genoeg was. Ik weet dat ik zelf nog heel veel werk te verzetten heb. Met andere woorden: de timing voor onze relatie was niet zo goed.
Op dit moment hebben we geen relatie en een afspraak om een zestal weken geen contact te hebben. In die tijd hebben we elkaar al wel gezien en dat was toch weer een nare en vervelende discussie. Nu begrijp ik dat ik voor mezelf moet kiezen, omdat ik in mijn leven het belangrijkst ben. Zoals zij dat is in haar leven. We moeten eerst onszelf leuker gaan vinden, voordat we elkaar weer iets kunnen bieden. Mijn angst is alleen: gaan zes weken daarin genoeg zijn? Ik merk dat ik nog hoop heb en ik heb bizar hard geknokt voor ons, in zoverre dat ik mezelf daarbij echt compleet voorbij ben gelopen. We houden allebei nog van elkaar, de aantrekkingskracht is er ook. Ze zegt ook dat de keuze van geen relatie en afstand er één is die ze met haar verstand maakt, terwijl haar gevoel iets heel anders ingeeft.
Daarentegen heeft ze dan ook al een hele tijd aangestuurd op vriendschap, omdat het contact voor haar te waardevol is om te verliezen. Zeg maar gerust dat we allebei erg veel aan het aantrekken en afstoten zijn, een aparte combinatie. Maar ik merk ook dat ik niet zomaar terug kan naar vriendschap. Toch merk ik dat ik daarin niet durf te kiezen: we willen elkaar niet kwijt en blijven elkaar vasthouden, allebei op een andere manier (ik wil een relatie, zij wil vriendschap). De stress die dit oplevert is gigantisch en zorgt ervoor dat ik het spoor soms echt compleet kwijt ben, dat ik echt in paniek raak. Hoewel ze gezegd heeft dat het uit is en niet inging op mijn hoop dat we er samen uit kunnen komen (steeds zegt ze: "het kan nu niet"), blijf ik toch hopen. Dat we elkaar weer kunnen vinden, zodra we allebei beter zijn. Maar ik maak mezelf gek met die hoop, aangezien zij zelf ook niet weet of het tussen ons goed kan komen. Ik weet voor de korte termijn wel dat het beter is om zelf door te gaan en haar los te laten, maar mijn gevoel zegt me totaal iets anders.
Lang verhaal dus, maar zijn er mensen op het forum die dit herkennen?
maandag 22 augustus 2016 19:22
Toen ze jou kon redden was je interessant. Jij begon haar leuker te vinden en ineens komen er dingen bij haar naar boven. Nu wil ze niet meer, want ze kan zich niet meer verzuipen in jouw ellende en die van zichzelf vergeten. Is zij in therapie?
En nee in 6 weken zijn jullie niet ineens anders. Laat los en werk aan jezelf voor jezelf. Ik zou geen zin hebben in dit drama.
En nee in 6 weken zijn jullie niet ineens anders. Laat los en werk aan jezelf voor jezelf. Ik zou geen zin hebben in dit drama.
maandag 22 augustus 2016 19:31
[quote]zimi schreef op 22 augustus 2016 @ 19:22:
Toen ze jou kon redden was je interessant. Jij begon haar leuker te vinden en ineens komen er dingen bij haar naar boven. Nu wil ze niet meer, want ze kan zich niet meer verzuipen in jouw ellende en die van zichzelf vergeten.
precies
Laat haar los, ze moet zichzelf redden want ze laat jou niet toe.
Toen ze jou kon redden was je interessant. Jij begon haar leuker te vinden en ineens komen er dingen bij haar naar boven. Nu wil ze niet meer, want ze kan zich niet meer verzuipen in jouw ellende en die van zichzelf vergeten.
precies
Laat haar los, ze moet zichzelf redden want ze laat jou niet toe.
maandag 22 augustus 2016 19:36
Ik zie dit niet als drama.
Maar meer als een wijze levensles. Soms komen er mensen in je leven die je een spiegel voorhouden, of je daar nou op zit te wachten of niet en ook niet of je het leuk vindt of niet.
Zij was daar om jou te helpen toen je het nodig had beste TO. Maar dat wil niet zeggen dat jij degene bent die nu het beste is voor haar om haar weer uit de put te trekken.
Jij bent ook een spiegel voor haar weet je?
Ik denk niet dat je er goed aan doet om een uiterste houdbaarheidsdatum te zetten op datgene wat er tussen jullie speelt of speelde. Op die manier vergroot je de druk op beiden alleen maar en jullie zitten met de gebakken peren als het toch niet blijkt te lukken.
Tegenslag verwerken in deze pittige situatie is niet handig.
Ik zou als ik jou was, het een beetje vrijblijvend houden. Gewoon als vrienden met elkaar omgaan zonder die belofte van misschien meer. Als dat voor jullie is weggelegd, komt dat vanzelf en zo niet, dan kunnen jullie zonder gezichtsverlies toch warme banden houden,.
Het beste TO!
Maar meer als een wijze levensles. Soms komen er mensen in je leven die je een spiegel voorhouden, of je daar nou op zit te wachten of niet en ook niet of je het leuk vindt of niet.
Zij was daar om jou te helpen toen je het nodig had beste TO. Maar dat wil niet zeggen dat jij degene bent die nu het beste is voor haar om haar weer uit de put te trekken.
Jij bent ook een spiegel voor haar weet je?
Ik denk niet dat je er goed aan doet om een uiterste houdbaarheidsdatum te zetten op datgene wat er tussen jullie speelt of speelde. Op die manier vergroot je de druk op beiden alleen maar en jullie zitten met de gebakken peren als het toch niet blijkt te lukken.
Tegenslag verwerken in deze pittige situatie is niet handig.
Ik zou als ik jou was, het een beetje vrijblijvend houden. Gewoon als vrienden met elkaar omgaan zonder die belofte van misschien meer. Als dat voor jullie is weggelegd, komt dat vanzelf en zo niet, dan kunnen jullie zonder gezichtsverlies toch warme banden houden,.
Het beste TO!
maandag 22 augustus 2016 20:32
Wat een moeilijke situatie, vooral omdat je gevoel je wat anders vertelt dan je verstand!
Helaas vrees ik toch dat je op het moment het beste naar je verstand kunt luisteren (iets wat je zelf waarschijnlijk ook wel beseft) en je nu voor jezelf moet kiezen en je eigen richting moet inslaan (zonder haar), net als zij dat moet doen. Ook al levert dat nu paniek en angst op. En als je nu al voelt dat je hoop hebt dat het goed komt, lijkt het me een termijn stellen van zes weken al helemaal geen goed idee. Dit zal er waarschijnlijk voor zorgen dat je zes weken 'je adem in gaat houden' en daardoor niet vooruit komt terwijl je de hoop blijft koesteren dat als je door die zes weken bent gekomen, het weer wat zal worden. Volgens mij zul je er het meest bij gebaat zijn om je te proberen op je eigen toekomst te richten, hoe moeilijk dat ook is en hoe weinig belonend dat ook voelt.
En begrijp me niet verkeerd, ik weet hoe moeilijk het is. Ik heb zelf afgelopen maanden enorm geworsteld met een relatie die over is gegaan omdat mijn ex-vriend met hevige psychische klachten te maken had en ik het hem (onbedoeld) moeilijk en hij mij verdrietig maakte, waardoor we uiteindelijk niet meer samen konden zijn. Ik weet dat het beter is dat we niet meer samen zijn en toch voel ik er ook nog verdriet over. Mijn ervaring is dat alleen mijn verstand (en af en toe een fikse huilbui) me hier doorheen (hebben) kunnen slepen.
Helaas vrees ik toch dat je op het moment het beste naar je verstand kunt luisteren (iets wat je zelf waarschijnlijk ook wel beseft) en je nu voor jezelf moet kiezen en je eigen richting moet inslaan (zonder haar), net als zij dat moet doen. Ook al levert dat nu paniek en angst op. En als je nu al voelt dat je hoop hebt dat het goed komt, lijkt het me een termijn stellen van zes weken al helemaal geen goed idee. Dit zal er waarschijnlijk voor zorgen dat je zes weken 'je adem in gaat houden' en daardoor niet vooruit komt terwijl je de hoop blijft koesteren dat als je door die zes weken bent gekomen, het weer wat zal worden. Volgens mij zul je er het meest bij gebaat zijn om je te proberen op je eigen toekomst te richten, hoe moeilijk dat ook is en hoe weinig belonend dat ook voelt.
En begrijp me niet verkeerd, ik weet hoe moeilijk het is. Ik heb zelf afgelopen maanden enorm geworsteld met een relatie die over is gegaan omdat mijn ex-vriend met hevige psychische klachten te maken had en ik het hem (onbedoeld) moeilijk en hij mij verdrietig maakte, waardoor we uiteindelijk niet meer samen konden zijn. Ik weet dat het beter is dat we niet meer samen zijn en toch voel ik er ook nog verdriet over. Mijn ervaring is dat alleen mijn verstand (en af en toe een fikse huilbui) me hier doorheen (hebben) kunnen slepen.
maandag 22 augustus 2016 21:31
Bedankt voor jullie reacties en steunende woorden!
Het is inderdaad zo dat ze mij deels aangreep om haar eigen problemen te kunnen vermijden, dat heb ik ook min of meer van haar begrepen. Ik kreeg laatst de (twijfelachtige?) eer dat ze veel van me geleerd heeft over zichzelf, waardoor ze nu dit proces in is gegaan. Dat ik haar een spiegel heb voorgehouden, zal denk ik ook wel kloppen. We hebben regelmatig met elkaar gesproken over voor jezelf kiezen en hoe ze zich altijd alleen maar voor iedereen inzette, behalve zichzelf. Daar kom ik dan nu wel op een pijnlijke manier achter... Al is het haar goed recht om dit te doen, ze mag voor zichzelf kiezen en zichzelf ontwikkelen. Ik heb alleen wel het gevoel dat ik de verkeerde persoon op het verkeerde moment was. Ze is de eerste geweest met wie ik serieus iets had en ik weet ook niet echt hoe bepaalde dingen gaan of voelen. In combinatie met mijn eigen proces is deze situatie echt net even iets te heftig nu.
Het bizarre vind ik eigenlijk dat de rollen nu precies omgedraaid zijn, gezien ik eerst in een wat afhoudende situatie zat. Voor wat betreft het afstand houden is zij degene geweest die een pauze van 6 weken heeft voorgesteld. Daarvan zijn er nu vier over en omdat ik niet weet hoe ik me nog ontwikkel in die tijd gezien die heftige emoties en mijn gepieker, laat ik eerst die vier weken komen. Normaal nadenken over de volgende dag lukt al nauwelijks, laat staan over die periode. Op dit moment heb ik inderdaad het gevoel heb met ingehouden adem te leven en stil te staan. Dat gevoel heb ik helaas niet voor het eerst in mijn leven. Maar ondanks dat wil ik handelen vanuit rust in plaats vanuit paniek, tenzij het echt niet anders kan.
Het is heel jammer dat het zo moet lopen. Het is het verstandigst voor mij om mijn rust te pakken en zeker ook als het contact na vier weken te snel komt. Moeilijk, omdat ik dan naast haar ook een voor mij belangrijke, gezamenlijke hobby zal missen. Misschien dat een wat laagdrempeliger vriendschap wel mogelijk zal zijn op termijn en op die manier voor ons beiden de druk eraf is en we toch fijne dingen kunnen doen. Nu eerst maar voor mezelf kiezen.
Het is inderdaad zo dat ze mij deels aangreep om haar eigen problemen te kunnen vermijden, dat heb ik ook min of meer van haar begrepen. Ik kreeg laatst de (twijfelachtige?) eer dat ze veel van me geleerd heeft over zichzelf, waardoor ze nu dit proces in is gegaan. Dat ik haar een spiegel heb voorgehouden, zal denk ik ook wel kloppen. We hebben regelmatig met elkaar gesproken over voor jezelf kiezen en hoe ze zich altijd alleen maar voor iedereen inzette, behalve zichzelf. Daar kom ik dan nu wel op een pijnlijke manier achter... Al is het haar goed recht om dit te doen, ze mag voor zichzelf kiezen en zichzelf ontwikkelen. Ik heb alleen wel het gevoel dat ik de verkeerde persoon op het verkeerde moment was. Ze is de eerste geweest met wie ik serieus iets had en ik weet ook niet echt hoe bepaalde dingen gaan of voelen. In combinatie met mijn eigen proces is deze situatie echt net even iets te heftig nu.
Het bizarre vind ik eigenlijk dat de rollen nu precies omgedraaid zijn, gezien ik eerst in een wat afhoudende situatie zat. Voor wat betreft het afstand houden is zij degene geweest die een pauze van 6 weken heeft voorgesteld. Daarvan zijn er nu vier over en omdat ik niet weet hoe ik me nog ontwikkel in die tijd gezien die heftige emoties en mijn gepieker, laat ik eerst die vier weken komen. Normaal nadenken over de volgende dag lukt al nauwelijks, laat staan over die periode. Op dit moment heb ik inderdaad het gevoel heb met ingehouden adem te leven en stil te staan. Dat gevoel heb ik helaas niet voor het eerst in mijn leven. Maar ondanks dat wil ik handelen vanuit rust in plaats vanuit paniek, tenzij het echt niet anders kan.
Het is heel jammer dat het zo moet lopen. Het is het verstandigst voor mij om mijn rust te pakken en zeker ook als het contact na vier weken te snel komt. Moeilijk, omdat ik dan naast haar ook een voor mij belangrijke, gezamenlijke hobby zal missen. Misschien dat een wat laagdrempeliger vriendschap wel mogelijk zal zijn op termijn en op die manier voor ons beiden de druk eraf is en we toch fijne dingen kunnen doen. Nu eerst maar voor mezelf kiezen.
maandag 22 augustus 2016 22:13
dinsdag 23 augustus 2016 10:03
Dat werkte in eerste instantie eigenlijk ook niet, denk ik. Er was aantrekkingskracht en in die hobby die we gezamenlijke hadden, was ik veel opgewekter. En ik denk dat ik erg sterk ben in het acteren van dat alles goed gaat. Maar haar echt leuk vinden was er in het begin niet bij. Maar het klikte goed, ze bood me een veilig thuis en verdroeg veel van me. Langzaam maar zeker ging het met mij iets beter en kwamen er sterkere gevoelens voor haar bij kijken. En zie daar mijn bericht.
Daarnaast wil ik graag kwijt dat ze deze keuze hoe dan ook gemaakt zou hebben, zeg maar letterlijk iedereen uit haar leven om met zichzelf aan de slag te gaan. Althans, daar lijkt het momenteel wel op... Dat maakt de situatie voor mij zo complex: we hebben allebei shit, houden erg van elkaar, maar kunnen nu niet bij elkaar zijn en weten niet of dat komt. Waardoor we elkaar continu pijn doen. En het advies ermee te kappen voor mijn eigen bestwil is dat ik het juiste advies, maar ik wil zo graag iets anders.
Daarnaast wil ik graag kwijt dat ze deze keuze hoe dan ook gemaakt zou hebben, zeg maar letterlijk iedereen uit haar leven om met zichzelf aan de slag te gaan. Althans, daar lijkt het momenteel wel op... Dat maakt de situatie voor mij zo complex: we hebben allebei shit, houden erg van elkaar, maar kunnen nu niet bij elkaar zijn en weten niet of dat komt. Waardoor we elkaar continu pijn doen. En het advies ermee te kappen voor mijn eigen bestwil is dat ik het juiste advies, maar ik wil zo graag iets anders.
dinsdag 23 augustus 2016 18:58
Het 'grappige' (lees louterende) is dat als ik je verhaal - als zogeheten derde - lees, de situatie juíst zo helder is (zoals mijn eigen situatie dat ook wás, maar ook zo verrotte tegenstrijdig vóelde). De situatie is zelfs zo klaar als een klontje: "we hebben allebei shit, houden erg van elkaar, maar kunnen nu niet bij elkaar zijn" én "ze zou de keuze hoe dan ook gemaakt hebben". Kortom, de situatie is (nu) niet te veranderen en het had ook niet anders kunnen lopen (zover het binnen jouw machte ligt). Je hoeft en kunt jezelf echt helemaal niets kwalijk nemen. Het énige complexe is, is dat je gevoel het niet wil accepteren (alhoewel datzelfde gevoel je ook tegengestelde berichten geeft, wanneer je weer ruzies en discussies hebt). De enige oplossing is dus eigenlijk door leren om te gaan met je tegenstrijdige (lees 'klote') gevoel door acceptatie van de situatie zoals 'ie nu is. En ja, hoe je die acceptatie bereikt.. Dat is geloof ik iets met de tijd en je rust nemen. Geen contact hebben om te ontwennen en tot jezelf komen.. (naar het schijnt).
Ik ben er zelf al een tijd mee bezig en ja het is lastig. In mijn situatie heeft het afstand nemen en het loslaten van mijn geliefde er helaas toe geleid dat hij zich binnen (naar mijn smaak) korte tijd aan een ander heeft 'vastgeklampt' (vandaar ook een beetje m'n interesse in het vallen op iemand als het slecht met je gaat: met hem ging het psychisch ook niet al te best). En ook al had ik er geen vertrouwen in dat de relatie nog goed zou komen nadat we er een punt achter hadden gezet, was dit ook verre van m'n bedoeling en doet het pijn. En daarom is een angst om los te laten ook niet altijd onterecht: ook die dingen (kunnen) gebeuren.. Maar ja, of dat een reden is om niet voor jezelf te kiezen en te blijven ploeteren en ruzieën..?
Even nog een vraagje (waar je uiteraard geen antwoord op hoeft te geven als je niet wilt). Maar waarmee ben je gediagnostiseerd?
Ik ben er zelf al een tijd mee bezig en ja het is lastig. In mijn situatie heeft het afstand nemen en het loslaten van mijn geliefde er helaas toe geleid dat hij zich binnen (naar mijn smaak) korte tijd aan een ander heeft 'vastgeklampt' (vandaar ook een beetje m'n interesse in het vallen op iemand als het slecht met je gaat: met hem ging het psychisch ook niet al te best). En ook al had ik er geen vertrouwen in dat de relatie nog goed zou komen nadat we er een punt achter hadden gezet, was dit ook verre van m'n bedoeling en doet het pijn. En daarom is een angst om los te laten ook niet altijd onterecht: ook die dingen (kunnen) gebeuren.. Maar ja, of dat een reden is om niet voor jezelf te kiezen en te blijven ploeteren en ruzieën..?
Even nog een vraagje (waar je uiteraard geen antwoord op hoeft te geven als je niet wilt). Maar waarmee ben je gediagnostiseerd?
donderdag 25 augustus 2016 18:33
Het is inderdaad wat je schrijft, Zuiderbuur. Je reactie is verhelderend en steunend en ik begrijp misschien meer wat er gebeurt. Voor mij is het ook allemaal te begrijpen, als ik mezelf uit die emoties kan zetten. Dat lukt me alleen helemaal niet goed, ik pieker heel erg veel (niet alleen hier over). Echt kiezen voor mezelf vind ik moeilijk, het is iets wat me nog vreemd is en waar ik moeite mee heb. Iedereen kan mij het waard vinden, maar dat is iets wat ik vooral zelf moet gaan vinden. En ik denk dat het daarom ook zo vreselijk ingewikkeld voor me is om de situatie te accepteren, los te laten en te denken: "Graag of niet." Dat kan ik me inprenten, maar ik voel dat nog niet.
Ik vind het rot voor je om te horen dat jouw geliefde zich dan juist heel snel aan een ander vastgeklampt heeft. Zelfs al had je er geen vertrouwen in dat het goed zou komen, je gevoelens zijn niet zomaar weg. Dat je uiteindelijk ervoor gekozen hebt om je eigen weg te gaan, omdat het verstandig de beste keuze was, maak het niet leuker. De laatste keer dat wij elkaar spraken, heb ik gezegd dat ik steeds de hoop had dat we er samen uit zouden komen. Ik denk dat ze uit zelfbescherming heeft gezegd dat het (nu) niet kan en niet weet of het komt...ik claimde haar te veel, ben ik bang. Volgens mij kan zij het beter loslaten dan ik en zich echt op zichzelf richten.
Mijn diagnose noem ik liever niet, maar ik snap waarom onze relatie scheef groeide. Het valt me dus ook niet op dat ik heftig reageer, hoewel dit niet het enige is wat speelt. Misschien dat ik daarom nu juist op mezelf moet focussen, eerst vrienden met mezelf moet worden en voor mezelf moet gaan zorgen. Twee mensen die psychisch niet lekker gaan, past dus gewoon niet bij elkaar. Het gemis is er niet minder om. Plus dat ik mezelf wel (te veel) de schuld geef van waarom het misgelopen is, ook al weet ik dat haar problemen al ver voor mij bestonden. We zijn over en weer niet handig bezig geweest, maar ik verwijt mezelf echt veel. Ik was dan die spiegel, de bevestiging voor haar dat er iets moest gebeuren.
En tja, wat die zes weken nu inhouden, geen idee. Hoop hoef ik niet te hebben en een vriendschap weet ik zelf niet, juist omdat ik wel sterker voor haar voel dan dat. Ik moet het nu eigenlijk naast me neerleggen, maar ben nu al met het einde van die pauze bezig. Misschien dan toch maar een langere time-out?
Ik vind het rot voor je om te horen dat jouw geliefde zich dan juist heel snel aan een ander vastgeklampt heeft. Zelfs al had je er geen vertrouwen in dat het goed zou komen, je gevoelens zijn niet zomaar weg. Dat je uiteindelijk ervoor gekozen hebt om je eigen weg te gaan, omdat het verstandig de beste keuze was, maak het niet leuker. De laatste keer dat wij elkaar spraken, heb ik gezegd dat ik steeds de hoop had dat we er samen uit zouden komen. Ik denk dat ze uit zelfbescherming heeft gezegd dat het (nu) niet kan en niet weet of het komt...ik claimde haar te veel, ben ik bang. Volgens mij kan zij het beter loslaten dan ik en zich echt op zichzelf richten.
Mijn diagnose noem ik liever niet, maar ik snap waarom onze relatie scheef groeide. Het valt me dus ook niet op dat ik heftig reageer, hoewel dit niet het enige is wat speelt. Misschien dat ik daarom nu juist op mezelf moet focussen, eerst vrienden met mezelf moet worden en voor mezelf moet gaan zorgen. Twee mensen die psychisch niet lekker gaan, past dus gewoon niet bij elkaar. Het gemis is er niet minder om. Plus dat ik mezelf wel (te veel) de schuld geef van waarom het misgelopen is, ook al weet ik dat haar problemen al ver voor mij bestonden. We zijn over en weer niet handig bezig geweest, maar ik verwijt mezelf echt veel. Ik was dan die spiegel, de bevestiging voor haar dat er iets moest gebeuren.
En tja, wat die zes weken nu inhouden, geen idee. Hoop hoef ik niet te hebben en een vriendschap weet ik zelf niet, juist omdat ik wel sterker voor haar voel dan dat. Ik moet het nu eigenlijk naast me neerleggen, maar ben nu al met het einde van die pauze bezig. Misschien dan toch maar een langere time-out?
donderdag 25 augustus 2016 21:27
Wat het volgens mij zo lastig maakt (dit is in ieder geval bij mij zo), is dat je als je in het gevoel van gemis en verdriet zit, je er niet tegelijk 'boven kunt staan'. Je verliest gewoon het grotere geheel uit het oog: dat deze fase tijdelijk is, dat gedachten/situaties/context veranderen door de tijd, de dingen vanzelf duidelijk zullen worden en je gevoel minder heftig. Eigenlijk wil je alleen maar dat het gevoel nú stopt (of in jouw geval dat het weer goed komt).
Ik merkte zelf dat aan het begin mijn (miserabele) gevoel ook echt niet vatbaar was voor 'verstandige' adviezen (laat het los, het heeft niets met jou te maken, het ging toch niet goed). Erkenning van mijn verdriet en gevoelens van onrechtvaardigheid moesten daar echt aan vooraf gaan. Maar goed, dat was in een situatie dat er een besluit was genomen dat het 'over' was (en nog meer 'over' bleek te zijn, toen ik wist.. enfin). Maar in die fase/situatie zit jij duidelijk nog niet, aangezien je aangeeft dat je nog hoop om het voort te kunnen zetten.
Ik kan mezelf heel goed voorstellen dat loslaten (behalve dat het nodig is voor jezelf) juist een manier kan zijn waardoor de kans groter zal zijn dat het later alsnog kan werken. Maar goed, daar is mijn situatie dus weer helemaal geen goed voorbeeld van... (en ook ik had nog een beetje hoop dat ik hem nog weer zou 'ontmoeten'). In mijn geval heb ik er ook echt een punt achter gezet omdat mijn ex door psychi(atri)sche klachten soms zo afwijzend tegen me kon zijn, dat ik me mezelf niet meer in de ogen kon kijken als ik hiermee verder zou gaan. Maar toen ik dat besloot, sprak vooral m'n eigenwaarde en m'n verstand. Mijn gevoel had en heeft daar soms nog steeds geen enkele boodschap aan..
En ik kan je niet echt adviseren over de lengte van de time-out, maar ik krijg niet echt de indruk dat hier op korte termijn al weer muziek in zit. En een vriendschap als je eigenlijk meer wilt...? Het klinkt niet als iets dat werkt. Maar alleen je eigen inzicht en besluit kan hierin doorslaggevend zijn. En soms moet je gewoon nog even hard tegen de muur lopen, voordat je wel ineens zeker weet dat je voor jezelf moet kiezen. Deze trial and error route zou ik alleen niet aan iedereen adviseren (en dan denk ik bv aan gevallen van depressieve klachten, bipolaire stoornis, borderline. Dan heb je aan dergelijke huis- tuin en keukenadviezen natuurlijk niets).
Ik merkte zelf dat aan het begin mijn (miserabele) gevoel ook echt niet vatbaar was voor 'verstandige' adviezen (laat het los, het heeft niets met jou te maken, het ging toch niet goed). Erkenning van mijn verdriet en gevoelens van onrechtvaardigheid moesten daar echt aan vooraf gaan. Maar goed, dat was in een situatie dat er een besluit was genomen dat het 'over' was (en nog meer 'over' bleek te zijn, toen ik wist.. enfin). Maar in die fase/situatie zit jij duidelijk nog niet, aangezien je aangeeft dat je nog hoop om het voort te kunnen zetten.
Ik kan mezelf heel goed voorstellen dat loslaten (behalve dat het nodig is voor jezelf) juist een manier kan zijn waardoor de kans groter zal zijn dat het later alsnog kan werken. Maar goed, daar is mijn situatie dus weer helemaal geen goed voorbeeld van... (en ook ik had nog een beetje hoop dat ik hem nog weer zou 'ontmoeten'). In mijn geval heb ik er ook echt een punt achter gezet omdat mijn ex door psychi(atri)sche klachten soms zo afwijzend tegen me kon zijn, dat ik me mezelf niet meer in de ogen kon kijken als ik hiermee verder zou gaan. Maar toen ik dat besloot, sprak vooral m'n eigenwaarde en m'n verstand. Mijn gevoel had en heeft daar soms nog steeds geen enkele boodschap aan..
En ik kan je niet echt adviseren over de lengte van de time-out, maar ik krijg niet echt de indruk dat hier op korte termijn al weer muziek in zit. En een vriendschap als je eigenlijk meer wilt...? Het klinkt niet als iets dat werkt. Maar alleen je eigen inzicht en besluit kan hierin doorslaggevend zijn. En soms moet je gewoon nog even hard tegen de muur lopen, voordat je wel ineens zeker weet dat je voor jezelf moet kiezen. Deze trial and error route zou ik alleen niet aan iedereen adviseren (en dan denk ik bv aan gevallen van depressieve klachten, bipolaire stoornis, borderline. Dan heb je aan dergelijke huis- tuin en keukenadviezen natuurlijk niets).
donderdag 1 september 2016 22:46
Bedankt dat je er naar vraagt, Zuiderbuur! Ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe jij je er doorheen slaat zo, aangezien jij toch ook nog aan het zoeken bent, als ik het goed begrijp. Want heb jij het contact helemaal afgekapt of ben je toch van plan, ergens in de toekomst, dat contact met hem weer op te pakken? Zou je dat ooit kunnen, denk je?
Heel veel beter gaat het niet, meer omdat er al zoveel speelt naast dit hele gedoe. Mijn bordje is echt even te vol nu. Het zijn erg heftige weken geweest en dat werd steeds erger. Doordat ik momenteel zoveel aan mijn hoofd heb, is zij een beetje naar de achtergrond verdwenen. Helikopterviewen vind ik door alle heisa moeilijk en ik ga elke dag wel een keer door het plafond heen wat betreft spanning en emoties.
Het lastige vind ik accepteren dat zij er op dit moment geen ruimte voor heeft en het niet wil. Die afwijzing doet pijn, vooral omdat ik het eigenlijke waarom niet eens weet (of wel, maar het dan nog niet snap). Maar waarom zou ik dat eigenlijk willen weten? Ze stuurt me ten slotte weg en wil een aantal weken geen contact. Toen ik gisteren vertelde aan iemand dat ze het uitmaakte maar wel een pauze van zes weken wilde, trok die persoon zijn wenkbrauwen op. Dat zet mij ook wel aan het denken.
Hoe heb jij trouwens dat kleine beetje hoop ervaren om elkaar weer te vinden? Gaf het je energie of vrat het juist energie? Ik kom wel tot de conclusie dat ik, zo lang ik een bord voor mijn kop heb dat het nog iets kan worden (bescherming tegen de intense emoties van dat het echt uit is...?), ik leegloop op die hoopvolle gedachten. Het loslaten en lak hebben aan wat zij wil is dan weer de andere kant op en zorgt dat ik het verdriet weer zo sterk voel. Ze zou nu niet meer zo belangrijk moeten zijn, maar ze zit toch wel erg diep. Dat gevoel tegenover het verstand, wat je eerder al noemde.
Qua time-out ben ik er nog niet uit, maar zoals het de laatste weken is gegaan met me, krijg ik meer dan regelmatig het advies om het contact te verbreken. Vooral omdat ik waarschijnlijk toch teleurgesteld zal worden, mochten we weer contact hebben aan het einde van deze pauze. Op dit moment een 'nee' te horen krijgen, gaat mij geen goed doen. En ik weet niet hoeveel zin ik nu heb in vriendschap met haar...hoewel ze het waarschijnlijk echt meent (als ik haar zo een beetje ken), vind ik het op dit moment echt een beetje als: "De hond is dood, maar laten we hem houden!" Het is precies die hoop weer, waar ik echt niets aan heb...hopen op wat, dat er iets goed komt of juist niet. Dus de hoogste tijd om toch voorzichtig aan concreet te maken wat ik nodig heb, los van haar.
Toevoeging: ik leef enorm in het gevoel dat ik het vooral verkeerd gedaan heb. Dat schuldgevoel, dat ik haar pijn deed met dingen die ze niet verdient. Ook al ging dat de laatste tijd twee kanten op, ik straf mezelf er enorm voor af. Neem mezelf kwalijk dat ik zelf niet anders kon reageren dan ik gedaan heb, omdat het dan misschien toch anders was gelopen. Het is een dynamiek, maar ik ben vooral hard naar mezelf.
Heel veel beter gaat het niet, meer omdat er al zoveel speelt naast dit hele gedoe. Mijn bordje is echt even te vol nu. Het zijn erg heftige weken geweest en dat werd steeds erger. Doordat ik momenteel zoveel aan mijn hoofd heb, is zij een beetje naar de achtergrond verdwenen. Helikopterviewen vind ik door alle heisa moeilijk en ik ga elke dag wel een keer door het plafond heen wat betreft spanning en emoties.
Het lastige vind ik accepteren dat zij er op dit moment geen ruimte voor heeft en het niet wil. Die afwijzing doet pijn, vooral omdat ik het eigenlijke waarom niet eens weet (of wel, maar het dan nog niet snap). Maar waarom zou ik dat eigenlijk willen weten? Ze stuurt me ten slotte weg en wil een aantal weken geen contact. Toen ik gisteren vertelde aan iemand dat ze het uitmaakte maar wel een pauze van zes weken wilde, trok die persoon zijn wenkbrauwen op. Dat zet mij ook wel aan het denken.
Hoe heb jij trouwens dat kleine beetje hoop ervaren om elkaar weer te vinden? Gaf het je energie of vrat het juist energie? Ik kom wel tot de conclusie dat ik, zo lang ik een bord voor mijn kop heb dat het nog iets kan worden (bescherming tegen de intense emoties van dat het echt uit is...?), ik leegloop op die hoopvolle gedachten. Het loslaten en lak hebben aan wat zij wil is dan weer de andere kant op en zorgt dat ik het verdriet weer zo sterk voel. Ze zou nu niet meer zo belangrijk moeten zijn, maar ze zit toch wel erg diep. Dat gevoel tegenover het verstand, wat je eerder al noemde.
Qua time-out ben ik er nog niet uit, maar zoals het de laatste weken is gegaan met me, krijg ik meer dan regelmatig het advies om het contact te verbreken. Vooral omdat ik waarschijnlijk toch teleurgesteld zal worden, mochten we weer contact hebben aan het einde van deze pauze. Op dit moment een 'nee' te horen krijgen, gaat mij geen goed doen. En ik weet niet hoeveel zin ik nu heb in vriendschap met haar...hoewel ze het waarschijnlijk echt meent (als ik haar zo een beetje ken), vind ik het op dit moment echt een beetje als: "De hond is dood, maar laten we hem houden!" Het is precies die hoop weer, waar ik echt niets aan heb...hopen op wat, dat er iets goed komt of juist niet. Dus de hoogste tijd om toch voorzichtig aan concreet te maken wat ik nodig heb, los van haar.
Toevoeging: ik leef enorm in het gevoel dat ik het vooral verkeerd gedaan heb. Dat schuldgevoel, dat ik haar pijn deed met dingen die ze niet verdient. Ook al ging dat de laatste tijd twee kanten op, ik straf mezelf er enorm voor af. Neem mezelf kwalijk dat ik zelf niet anders kon reageren dan ik gedaan heb, omdat het dan misschien toch anders was gelopen. Het is een dynamiek, maar ik ben vooral hard naar mezelf.
zaterdag 3 september 2016 21:06
Wat betreft dat kleine beetje hoop om elkaar weer te vinden, wat je zegt, het heeft me ook helemaal leeggezogen. Het was niet eens de werkelijke gedachte dat we weer een relatie zouden kunnen hebben (ik wist gewoon niet hoe, omdat ik geen enkele grip had op zijn moodswings), maar die ongelofelijke behoefte, dat verlangen naar erkenning. Dat ik hem in moeilijke tijden heb bijgestaan, m'n uiterste best heb gedaan om het te laten slagen en dat hij echt van me gehouden heeft (door wat hij had was dat allemaal niet zo evident). Ik heb hem echt losgelaten om aan zijn issue te werken, hem te verlossen van het hebben van een relatie dat voor hem op dat moment als een last voelde. Ik ben er nadien nog erg veel mee bezig geweest, tot ik na een tijdje achter kwam dat hij na een paar maanden wel weer een andere relatie is aangegaan. Dat was echt een klap in m'n gezicht en nu soms nóg. En nee, ik neem geen contact meer met hem op, dat is m'n eer te na en doet bovendien pijn. Soms denk ik zelfs dat ik hem nooit meer zal spreken. Ik laat iig geen millimetertje teleurstelling binnen wat dat betreft.
En ik herken erg wat je zegt, dat 'gevangen' zitten tussen hoopgevoelens die je leegzuigen en aan de andere kant het dreigende gevoel van leegte dat boven je hoofd hangt als je er alleen al aan dénkt het helemaal te moeten loslaten. Het voelt als klem zitten tussen twee kwaden, twee doodlopende wegen, en de nooduitgang zit potdicht. Wat doe je dan (paniek).
En dat schuldgevoel waar je het over hebt? Is dat dan puur zelfverwijt (in de zin van 'ik heb het allemaal verkeerd gedaan')? Of is dat meer een 'als ...., dan...' gedachte? In die zin dat het een verlengde is van je hoopgedachtes? Het maakt in feite niet uit, gebeurd is gebeurd. Maar misschien wel in hoe je ermee om kunt gaan. En minder hard naar jezelf zijn is altijd een goede richting. Lief zijn voor jezelf, je 'onvolkomenheden' accepteren, ze niet afwijzen. Je er hooguit verantwoordelijk voor stellen. En dat betekent soms ook gewoon jezelf vergeven. 'Het is niet fraai, het heeft misschien niet geleid tot hoe ik het eigenlijk wilde dat het zou lopen, maar het is nou eenmaal zo (gelopen)'. Je kan immers ook niet helpen dat je in je jeugd in situaties terecht bent gekomen, dat je later/nu misschien ook lastig voor je omgeving bent geworden. Dat is dan maar de prijs die je moet betalen. Misschien helpt die gedachte? Als je tegen je zelf kunt zeggen dat je je best gedaan hebt (als dat zo is), is er echt geen ruimte voor (terecht) verwijt.
Ik moest trouwens echt even grinniken om je 'dode hond' vergelijking..
Dat gaat stinken hoor.. Op den duur..
En ik herken erg wat je zegt, dat 'gevangen' zitten tussen hoopgevoelens die je leegzuigen en aan de andere kant het dreigende gevoel van leegte dat boven je hoofd hangt als je er alleen al aan dénkt het helemaal te moeten loslaten. Het voelt als klem zitten tussen twee kwaden, twee doodlopende wegen, en de nooduitgang zit potdicht. Wat doe je dan (paniek).
En dat schuldgevoel waar je het over hebt? Is dat dan puur zelfverwijt (in de zin van 'ik heb het allemaal verkeerd gedaan')? Of is dat meer een 'als ...., dan...' gedachte? In die zin dat het een verlengde is van je hoopgedachtes? Het maakt in feite niet uit, gebeurd is gebeurd. Maar misschien wel in hoe je ermee om kunt gaan. En minder hard naar jezelf zijn is altijd een goede richting. Lief zijn voor jezelf, je 'onvolkomenheden' accepteren, ze niet afwijzen. Je er hooguit verantwoordelijk voor stellen. En dat betekent soms ook gewoon jezelf vergeven. 'Het is niet fraai, het heeft misschien niet geleid tot hoe ik het eigenlijk wilde dat het zou lopen, maar het is nou eenmaal zo (gelopen)'. Je kan immers ook niet helpen dat je in je jeugd in situaties terecht bent gekomen, dat je later/nu misschien ook lastig voor je omgeving bent geworden. Dat is dan maar de prijs die je moet betalen. Misschien helpt die gedachte? Als je tegen je zelf kunt zeggen dat je je best gedaan hebt (als dat zo is), is er echt geen ruimte voor (terecht) verwijt.
Ik moest trouwens echt even grinniken om je 'dode hond' vergelijking..
Dat gaat stinken hoor.. Op den duur..
zondag 4 september 2016 20:42
Ja, precies dat wat je zegt. Die hoop is echt totaal uitputtend, juist omdat ik de wil en wens heb/had om er voor te werken. Zelfs al denk ik dat het er toch niet meer in zit, zeker nu niet. Hoe vaak ik haar ook gezegd heb dat ik van haar houd, vermoed ik dat ze straks zal denken: "Goh, dit is eigenlijk best wel fijn, zo zonder die problemen van hem." En ze vrolijk doorgaat met haar shit uitzoeken, een leuker leven vindt en ik uiteindelijk stil ben blijven staan. Treurend om een tijd die niet meer terugkomt (kan ik goed, in het verleden blijven hangen...gebrek aan vertrouwen dat het beter wordt). Geen idee waarom ik mijn lot zo laat afhangen van iemand, maar het zit me dus echt heel erg dwars. Het is precies gevoel van gevangen zitten tussen twee kwaden: of hoop houden op een goede afloop of alle hoop laten varen en het contact op een heeeeeeeel erg laag pitje of helemaal niet meer. Maar die paniek is echt niet te harden en ik kwel mezelf.
Juist wat jij beschrijft, Zuiderbuur, is ook een angst van mij. Dat je het liefst de relatie niet had verbroken, maar iemand toch de ruimte gunt (doe ik zeker als ik uit mijn gevoel stap) en vervolgens die persoon er met een ander vandoor zit gaan. Het lijkt me zo naar om dat te ervaren, juist omdat je nog een soort van hoop hebt. En dat je geen contact meer wilt zoeken na zo'n actie van hem, kan ik me best voorstellen. Waarom jezelf meer pijn laten doen dan nodig, aangezien je al echt wel geleden hebt onder de hele situatie. Maar heb jij uiteindelijk acceptatie kunnen vinden? In de zin van: het was goed wat we hadden, maar dat is niet meer en dat is goed. Het lijkt me zo'n klus om dat te doen, als je je zo verbonden hebt gevoeld met iemand.
De laatste keer dat we elkaar spraken was erg naar, omdat ik haar niet kon bereiken. Ze bleef maar zeggen dat een relatie niet kon, dat het uit was. Als ik haar zei dat ik er in geloofde dat we er samen uit konden komen, kwam er een 'nee' terug. Maar haar ambivalente gedoe, zorgt er voor dat ik weer aan het lijntje gehouden wordt. Ze zei dat ze onze goeie gesprekken miste (uhm, waarom wilde je geen relatie dan...?), dat we zoveel hadden meegemaakt en dat ze het jammer zou vinden als we elkaar dan uit het oog verliezen. En meer van dat soort positieve dingen. Aan de andere kant zei ze dan weer dat ze toch helemaal klaar is met mannen op dit moment (ik was dus ook weer zo'n verkeerd voor haar), dat ze mijn negatieve energie niet goed meer kon hebben. Ik moest ook maar eens een lijstje maken van alle positieve en negatieve dingen in onze relatie, dan zou ik zien dat het allemaal niet zo leuk was. Dat deed echt pijn, omdat we zeker heel fijne tijden hebben gehad, meer dan de negatieve als ik terugkijk op ons jaar samen. Ook al was het echt geen makkelijke relatie.
In mijn frustratie heb ik ook dingen gezegd en gedaan die haar erg gekwetst hebben. En toch zei ze dan op het einde, toen we weg gingen allebei, dat ze hoopte dat het een 'tot ziens' was. Waarvan ik dan denk: wat is nu je bedoeling? Je maakt het uit, scheurt je los van me en tegelijk wil je weer contact op één of andere manier. Een vriend zei tegen me dat ik net lijk op een hondje dat een trap krijgt, maar toch kwispelend terugkeert naar degene die hem de trap heeft gegeven. Dat gaat over en weer zo, hoewel zei dus nu de keuze heeft gemaakt om het uit te maken.
Gisteren had ik gesprek met iemand anders die vroeg of ik er wel echt gelukkig van zou worden als ik haar echt helemaal uit mijn leven zou bannen. Dat ik misschien nu juist moet proberen te kijken of ik het op zijn beloop kan laten, berustend in dat grijze gebied te gaan zitten. Te accepteren wat er is en vooral aanschouwend naar mezelf te kijken. Omdat ik zelf ook behoorlijk zwart/wit reageer: boos en afstotend als ze geen relatie met me wil, blij en aantrekkend als ze toenadering zoekt. En eventueel naar haar zo terug te koppelen, zonder verwijt, maar wat ik bemerk bij mezelf. Ook om haar de ruimte te geven die ze vraagt. Maar misschien om vooral zelf nu de ruimte te nemen en daar een standpunt in te nemen. We kunnen het niet en ze wil het niet, dan maar even niet en loslaten. En zo pieker ik er vrolijk op los
Die schuldgevoelens zijn van allebei. Echt keihard zelfverwijt dat ik het allemaal verkeerd gedaan heb en het heb verkloot. Als ik relatief helder ben, zie ik dat ook wel...dat zei net zo goed liep te kloten als ik. En ook dat 'als...dan...'. Zowel vanuit de hoop als terugkijkend: "Als ik nou zus of zo had gedaan of doe, dan..." Vooral omdat ik in mijn paniek ook het advies had gekregen om haar de ruimte te geven die ze vroeg...maar ik kon het niet, klampte me te veel vast aan haar. De liefdevolle berichtjes die ik kreeg van haar dat ik haar er zo mee hielp dat ik haar die ruimte gaf...en toen dat knipperlicht gedoe, ruimte willen en dan toch weer een fantastisch weekend en dan weer een week ruimte. Eigenlijk vraag ik me af waarom ik mezelf hierin afstraf, omdat ik inderdaad op dat moment niet anders kon. En met dat inzicht kom ik weer terug op dat gesprek over dat grijze gebied, het maar gewoon laten gebeuren en liefdevoller erin staan. Ze kiest uiteindelijk ook niet voor haar problemen, net zo goed als dat ik dat niet gedaan heb...
Ja, ik heb veel te leren gehad vanuit dit contact, te meer misschien omdat dit pas mijn eerste relatie was. Ik heb fouten gemaakt, maar ik had niet veel anders gekund op het moment zelf, maar ik verwijt me dat ik haar in haar liefdevolle gedrag vaker pijn heb gedaan dan nodig was. Toch heb ik haar nooit bewust gekwetst en is het echt nooit mijn bedoeling geweest om haar pijn te doen. Ik was met mezelf bezig, maar had haar erbij, waardoor ik helemaal niet echt met mezelf bezig kon zijn. Nu is de situatie omgedraaid en trekt ze gewoon de stekker eruit. Tot zover dus weer mijn doorzettingsvermogen, doe ik ook niet zo snel meer, denk ik. Maar ehm, zelfacceptatie is helemaal geen sterke kant van me. Je uitspraken daarin zijn misschien wel goed om mezelf voor te gaan houden. En daarmee mezelf rust te gunnen van deze situatie en deze vrouw. En dat ik daardoor hopelijk de komende weken aan kracht kan winnen en haar, mocht ze bellen over een aantal weken, me niet meer van m'n voetstuk laat blazen. Het gaat niet alleen om wat zij wil, maar ook om wat ik wil.
Juist wat jij beschrijft, Zuiderbuur, is ook een angst van mij. Dat je het liefst de relatie niet had verbroken, maar iemand toch de ruimte gunt (doe ik zeker als ik uit mijn gevoel stap) en vervolgens die persoon er met een ander vandoor zit gaan. Het lijkt me zo naar om dat te ervaren, juist omdat je nog een soort van hoop hebt. En dat je geen contact meer wilt zoeken na zo'n actie van hem, kan ik me best voorstellen. Waarom jezelf meer pijn laten doen dan nodig, aangezien je al echt wel geleden hebt onder de hele situatie. Maar heb jij uiteindelijk acceptatie kunnen vinden? In de zin van: het was goed wat we hadden, maar dat is niet meer en dat is goed. Het lijkt me zo'n klus om dat te doen, als je je zo verbonden hebt gevoeld met iemand.
De laatste keer dat we elkaar spraken was erg naar, omdat ik haar niet kon bereiken. Ze bleef maar zeggen dat een relatie niet kon, dat het uit was. Als ik haar zei dat ik er in geloofde dat we er samen uit konden komen, kwam er een 'nee' terug. Maar haar ambivalente gedoe, zorgt er voor dat ik weer aan het lijntje gehouden wordt. Ze zei dat ze onze goeie gesprekken miste (uhm, waarom wilde je geen relatie dan...?), dat we zoveel hadden meegemaakt en dat ze het jammer zou vinden als we elkaar dan uit het oog verliezen. En meer van dat soort positieve dingen. Aan de andere kant zei ze dan weer dat ze toch helemaal klaar is met mannen op dit moment (ik was dus ook weer zo'n verkeerd voor haar), dat ze mijn negatieve energie niet goed meer kon hebben. Ik moest ook maar eens een lijstje maken van alle positieve en negatieve dingen in onze relatie, dan zou ik zien dat het allemaal niet zo leuk was. Dat deed echt pijn, omdat we zeker heel fijne tijden hebben gehad, meer dan de negatieve als ik terugkijk op ons jaar samen. Ook al was het echt geen makkelijke relatie.
In mijn frustratie heb ik ook dingen gezegd en gedaan die haar erg gekwetst hebben. En toch zei ze dan op het einde, toen we weg gingen allebei, dat ze hoopte dat het een 'tot ziens' was. Waarvan ik dan denk: wat is nu je bedoeling? Je maakt het uit, scheurt je los van me en tegelijk wil je weer contact op één of andere manier. Een vriend zei tegen me dat ik net lijk op een hondje dat een trap krijgt, maar toch kwispelend terugkeert naar degene die hem de trap heeft gegeven. Dat gaat over en weer zo, hoewel zei dus nu de keuze heeft gemaakt om het uit te maken.
Gisteren had ik gesprek met iemand anders die vroeg of ik er wel echt gelukkig van zou worden als ik haar echt helemaal uit mijn leven zou bannen. Dat ik misschien nu juist moet proberen te kijken of ik het op zijn beloop kan laten, berustend in dat grijze gebied te gaan zitten. Te accepteren wat er is en vooral aanschouwend naar mezelf te kijken. Omdat ik zelf ook behoorlijk zwart/wit reageer: boos en afstotend als ze geen relatie met me wil, blij en aantrekkend als ze toenadering zoekt. En eventueel naar haar zo terug te koppelen, zonder verwijt, maar wat ik bemerk bij mezelf. Ook om haar de ruimte te geven die ze vraagt. Maar misschien om vooral zelf nu de ruimte te nemen en daar een standpunt in te nemen. We kunnen het niet en ze wil het niet, dan maar even niet en loslaten. En zo pieker ik er vrolijk op los
Die schuldgevoelens zijn van allebei. Echt keihard zelfverwijt dat ik het allemaal verkeerd gedaan heb en het heb verkloot. Als ik relatief helder ben, zie ik dat ook wel...dat zei net zo goed liep te kloten als ik. En ook dat 'als...dan...'. Zowel vanuit de hoop als terugkijkend: "Als ik nou zus of zo had gedaan of doe, dan..." Vooral omdat ik in mijn paniek ook het advies had gekregen om haar de ruimte te geven die ze vroeg...maar ik kon het niet, klampte me te veel vast aan haar. De liefdevolle berichtjes die ik kreeg van haar dat ik haar er zo mee hielp dat ik haar die ruimte gaf...en toen dat knipperlicht gedoe, ruimte willen en dan toch weer een fantastisch weekend en dan weer een week ruimte. Eigenlijk vraag ik me af waarom ik mezelf hierin afstraf, omdat ik inderdaad op dat moment niet anders kon. En met dat inzicht kom ik weer terug op dat gesprek over dat grijze gebied, het maar gewoon laten gebeuren en liefdevoller erin staan. Ze kiest uiteindelijk ook niet voor haar problemen, net zo goed als dat ik dat niet gedaan heb...
Ja, ik heb veel te leren gehad vanuit dit contact, te meer misschien omdat dit pas mijn eerste relatie was. Ik heb fouten gemaakt, maar ik had niet veel anders gekund op het moment zelf, maar ik verwijt me dat ik haar in haar liefdevolle gedrag vaker pijn heb gedaan dan nodig was. Toch heb ik haar nooit bewust gekwetst en is het echt nooit mijn bedoeling geweest om haar pijn te doen. Ik was met mezelf bezig, maar had haar erbij, waardoor ik helemaal niet echt met mezelf bezig kon zijn. Nu is de situatie omgedraaid en trekt ze gewoon de stekker eruit. Tot zover dus weer mijn doorzettingsvermogen, doe ik ook niet zo snel meer, denk ik. Maar ehm, zelfacceptatie is helemaal geen sterke kant van me. Je uitspraken daarin zijn misschien wel goed om mezelf voor te gaan houden. En daarmee mezelf rust te gunnen van deze situatie en deze vrouw. En dat ik daardoor hopelijk de komende weken aan kracht kan winnen en haar, mocht ze bellen over een aantal weken, me niet meer van m'n voetstuk laat blazen. Het gaat niet alleen om wat zij wil, maar ook om wat ik wil.
zaterdag 24 september 2016 13:36
quote:Zuiderbuur schreef op 03 september 2016 @ 21:06:
...
Naar aanleiding van dit topic een paar weken terug, wilde ik toch erg graag nog even luchten. En ook vanwege de herkenning hier op het forum.
Na de tijd 'pauze' die door haar ingebouwd was, is er geen normaal contact meer geweest. In de tussentijd, een week voor die 'afspraak' stond, ben ik bij haar langs gereden. Dat was dom van me, ik was niet sterk genoeg en handelde vanuit mijn emotie. En tegelijk omdat ik het leven tussen hoop en vrees niet meer kon verdragen, omdat ik graag bij haar wilde zijn en de signalen gemixt bleven (likes met hartjes op Facebook naar mij toe geven op belangrijke berichten, als hart onder de riem waarschijnlijk). Ik heb rustig met haar huisgenote gesproken en mijn goede bedoelingen kenbaar gemaakt. Die zou ze doorgeven, zodat ik een week later zelf tegen haar kon zeggen wat ik wilde zeggen.
Uiteindelijk is de boodschap dat ze geen contact wil buiten een gemeenschappelijke activiteit om, per app heb ik dat te horen gekregen. Ze heeft me niet meer te woord gestaan. Door huisgenote werd ik van Facebook verwijderd. In alles wat er gebeurd is, zie ik dat ik ook echt een klootzak ben geweest. Ik heb dingen gezegd en gedaan vanuit onmacht en wanhoop, waar ik onwijs veel spijt van heb en ik schaam me daar diep voor. Ik was niet alleen in dit contact, maar ik heb vanuit mijn angsten erg kwetsende dingen gezegd en gedaan. Dingen die ze niet verdient. Onze behoeftes strookten niet meer en mijn angst voor verlating van iemand die erg dichtbij me stond, is daardoor erg groot geworden. Zo groot, dat ik mijn patronen uit het verleden heb gevolgd.
En ik zie in dat ze al die tijd gelijk had en wat ik niet durfde toe te laten, omdat ik er doodsbang voor ben: dat ik vooral eerst aan mezelf moet werken. Daarom moest ik iets loslaten wat me veiligheid, liefde en 'stabiliteit' gaf: zij. Deze hele situatie heeft mijn toch al wankele zelfvertrouwen en eigenwaarde behoorlijk aangetast, maar ik voel me zo verschrikkelijk schuldig. Dat ik haar tekort heb gedaan. Ik heb veel verdriet van haar keuze en voel sterke pijn van de afwijzing, maar geen enkel contact meer met haar is eigenlijk ook beter voor mij nu (ook geen social media meer e.d.). En ook voor wat betreft die gemeenschappelijke activiteit dus, hoewel ik er wel al een keer geweest ben en er geen haat en nijd was. Voor mijn eigen rust is het beter.
Momenteel straf ik mezelf enorm ervoor dat ik haar pijn heb gedaan, terwijl ik dit nooit bedoeld heb. Dat ik me vastgeklampt heb. Maar misschien vooral dat ik zelf niet sterker was en gewacht heb tot ze er definitief de stekker uit trok. Het doet me erg pijn dat ze me niet meer in haar leven wil, ook al snap ik het door de pijn die ze heeft gehad in het contact met mij. Ik had het zo graag goed gemaakt of in ieder geval uitgepraat en goed met haar afgesloten. Omdat we ook zoveel moois gedeeld hebben. Ik gun haar echt het beste en hoop dat ze geluk vindt...maar misschien moet ik dat nu vooral voor mezelf eens gaan proberen te vinden.
...
Naar aanleiding van dit topic een paar weken terug, wilde ik toch erg graag nog even luchten. En ook vanwege de herkenning hier op het forum.
Na de tijd 'pauze' die door haar ingebouwd was, is er geen normaal contact meer geweest. In de tussentijd, een week voor die 'afspraak' stond, ben ik bij haar langs gereden. Dat was dom van me, ik was niet sterk genoeg en handelde vanuit mijn emotie. En tegelijk omdat ik het leven tussen hoop en vrees niet meer kon verdragen, omdat ik graag bij haar wilde zijn en de signalen gemixt bleven (likes met hartjes op Facebook naar mij toe geven op belangrijke berichten, als hart onder de riem waarschijnlijk). Ik heb rustig met haar huisgenote gesproken en mijn goede bedoelingen kenbaar gemaakt. Die zou ze doorgeven, zodat ik een week later zelf tegen haar kon zeggen wat ik wilde zeggen.
Uiteindelijk is de boodschap dat ze geen contact wil buiten een gemeenschappelijke activiteit om, per app heb ik dat te horen gekregen. Ze heeft me niet meer te woord gestaan. Door huisgenote werd ik van Facebook verwijderd. In alles wat er gebeurd is, zie ik dat ik ook echt een klootzak ben geweest. Ik heb dingen gezegd en gedaan vanuit onmacht en wanhoop, waar ik onwijs veel spijt van heb en ik schaam me daar diep voor. Ik was niet alleen in dit contact, maar ik heb vanuit mijn angsten erg kwetsende dingen gezegd en gedaan. Dingen die ze niet verdient. Onze behoeftes strookten niet meer en mijn angst voor verlating van iemand die erg dichtbij me stond, is daardoor erg groot geworden. Zo groot, dat ik mijn patronen uit het verleden heb gevolgd.
En ik zie in dat ze al die tijd gelijk had en wat ik niet durfde toe te laten, omdat ik er doodsbang voor ben: dat ik vooral eerst aan mezelf moet werken. Daarom moest ik iets loslaten wat me veiligheid, liefde en 'stabiliteit' gaf: zij. Deze hele situatie heeft mijn toch al wankele zelfvertrouwen en eigenwaarde behoorlijk aangetast, maar ik voel me zo verschrikkelijk schuldig. Dat ik haar tekort heb gedaan. Ik heb veel verdriet van haar keuze en voel sterke pijn van de afwijzing, maar geen enkel contact meer met haar is eigenlijk ook beter voor mij nu (ook geen social media meer e.d.). En ook voor wat betreft die gemeenschappelijke activiteit dus, hoewel ik er wel al een keer geweest ben en er geen haat en nijd was. Voor mijn eigen rust is het beter.
Momenteel straf ik mezelf enorm ervoor dat ik haar pijn heb gedaan, terwijl ik dit nooit bedoeld heb. Dat ik me vastgeklampt heb. Maar misschien vooral dat ik zelf niet sterker was en gewacht heb tot ze er definitief de stekker uit trok. Het doet me erg pijn dat ze me niet meer in haar leven wil, ook al snap ik het door de pijn die ze heeft gehad in het contact met mij. Ik had het zo graag goed gemaakt of in ieder geval uitgepraat en goed met haar afgesloten. Omdat we ook zoveel moois gedeeld hebben. Ik gun haar echt het beste en hoop dat ze geluk vindt...maar misschien moet ik dat nu vooral voor mezelf eens gaan proberen te vinden.
zaterdag 24 september 2016 22:05
Wat lastig allemaal. Het klinkt allemaal erg ingewikkeld, in ieder geval dat wat zich erover in je hoofd afspeelt. Ben je op het moment in therapie? Ik denk eigenlijk dat je, hoe graag je het ook met haar wilt oplossen/goedmaken, je hier echt niet met haar uit gaat komen. Dit is iets wat in zo hoge mate ook met jezelf te maken heeft: zowel hoe slecht je je erover voelt, als hoe hard je haar hier denkt bij nodig te hebben als hoe schuldig je je voelt. Volgens mij hangt dit aardig complex aan elkaar en ik zou er ook zeker hulp bij zoeken, maar misschien heb je die al gezien de opname die je hebt gehad?
Ik weet dat het absoluut niet eenvoudig gaat zijn, maar ik denk dat je echt problemen hebt waar je serieus iets mee moet voor de lange termijn en eigenlijk heeft deze vrouw daar niet echt veel mee te maken (in the end). En ergens weet je dat zelf ook heel goed en lijk je het ook wel te beseffen, maar het lijkt nog lastig om haar niet in dat verhaal te betrekken. Ik vind het zo naar voor je om te lezen hoe je ermee worstelt en er zo midden in zit, maar ik raad je echt aan helemaal af te kappen en je niet meer op haar te richten (al is het maar in het verlangen om haar te zien). Je gaat er echt je tijd me verdoen en je zelf erin vastdraaien. Maar het blijft een verdrietig verhaal, ik kan me voorstellen dat je er helemaal rottig door voelt, maar probeer het gewoon, ga je op jezelf richten! Ga ermee om alsof het een verslaving is, die je geen halt toe kunt roepen zonder er ook echt helemaal afstand van te doen, ook op die momenten dat je er naar verlangt, je hoofd gewoon op 'verstand' zetten en weten dat dat de enige manier is dat het minder zal worden..
Ik weet dat het absoluut niet eenvoudig gaat zijn, maar ik denk dat je echt problemen hebt waar je serieus iets mee moet voor de lange termijn en eigenlijk heeft deze vrouw daar niet echt veel mee te maken (in the end). En ergens weet je dat zelf ook heel goed en lijk je het ook wel te beseffen, maar het lijkt nog lastig om haar niet in dat verhaal te betrekken. Ik vind het zo naar voor je om te lezen hoe je ermee worstelt en er zo midden in zit, maar ik raad je echt aan helemaal af te kappen en je niet meer op haar te richten (al is het maar in het verlangen om haar te zien). Je gaat er echt je tijd me verdoen en je zelf erin vastdraaien. Maar het blijft een verdrietig verhaal, ik kan me voorstellen dat je er helemaal rottig door voelt, maar probeer het gewoon, ga je op jezelf richten! Ga ermee om alsof het een verslaving is, die je geen halt toe kunt roepen zonder er ook echt helemaal afstand van te doen, ook op die momenten dat je er naar verlangt, je hoofd gewoon op 'verstand' zetten en weten dat dat de enige manier is dat het minder zal worden..
dinsdag 27 september 2016 00:16
Bedankt voor je reactie, Zuiderbuur. Je medeleven is prettig en ik ben blij dat de inhoud van je bericht overeenkomt met die van mijn omgeving: kies voor jezelf en ga aan jezelf werken.
Ik ben inderdaad nog in behandeling. Het is een heel complexe situatie, die alles overwoekerd. Haar loslaten gaat wel steeds wat beter, maar helemaal voor mezelf kiezen...ik weet niet hoe. Dat verdriet en de pijn vind ik moeilijk te verdragen. Het voelt zo leeg en eenzaam met alleen mezelf. Dit stuk is ontzettend belangrijk.
In mijn pogingen om het met haar bij te leggen, is er juist veel van mijn oude pijn naar voren gekomen. Geen geduld en ruimte, maar op den duur frustratie en woede. Ik heb me aangepast aan haar voorwaarden, mijn waardering voor haar duidelijker laten blijken, maar voor mijn wensen was geen ruimte meer. In de over en weer verwarrende situatie is dat steeds heftiger geworden. Een vriend van me maakte de vergelijking dat ik de hoek in werd geschopt en toch kwispelend naar haar terug ging. Dat gedoe van aantrekken en afstoten de hele tijd, wat we allebei deden, heeft mij ook veel pijn gedaan. Daardoor heb ik uiteindelijk dingen gezegd en gedaan die niet hadden gehoeven. Ik heb ook het gevoel dat ik veel kwetsender dingen heb gedaan dan andersom. Het was geen gesprek, we waren twee individuen die ons eigen stukje stonden te verdedigen. We hebben geen gezonde verhouding gehad, vanaf het begin al niet.
Wat het voor mij onder andere heftig maakt, is het gemis en ook zeker de verlating. Ik vind het vreselijk om in de steek gelaten te worden en reageer daar heel heftig op. Angstig en dwangmatig probeer ik naar oplossingen toe te piekeren. In deze situatie was de inzet het terugkrijgen van wat ik bij haar fijn vond, de dingen die we deden en het samenzijn met haar. En ik heb 'geknokt' voor ons. Wat zij wel aanvoelde maar ik dus pas achteraf, is dat we geen kans van slagen hadden op dat moment. Juist omdat ik en zij evengoed met onszelf aan de slag moeten en onze patronen helemaal niet goed zouden werken op de lange termijn.
Waar ik veel pijn van heb, is dat ik haar pijn gedaan heb. En ik de kans niet meer krijg om dat goed te maken. Dat er nu helemaal niets meer is, zelfs geen vriendschap. Zeg nooit nooit, maar ik ben somber over dat ze ooit nog iets met me te maken wil hebben. En zo worden de mooie herinneringen ineens heel veel pijnlijker dan ze hadden kunnen zijn. Ik ben ook bang dat ik door haar en haar omgeving gezien word als slecht persoon, wat ik ook geloof over mezelf door hoe de dingen gelopen zijn. Hoewel we helemaal los staan van elkaar nu, is dat toch iets wat me erg dwars zit. Ben ik dan die foute persoon die haar leven alleen maar moeilijker maakte?
Je hebt gelijk dat ik er niets mee op ga schieten. Het zit me echt in de weg en weerhoudt me van vooruit komen. Maar ik ben het zo zat om steeds afscheid te moeten nemen van dingen waarvan ik dacht dat ze me iets brachten. Dat is het leven, maar doordat ik al jaren achter de feiten aanloop, is elke tegenslag een zware voor me om te verwerken. Hierin schuilt dan des te meer het belang van aan mezelf werken. Pffff, genoeg te doen in ieder geval. Waar kon je een makkelijker leven kopen?
Ik ben inderdaad nog in behandeling. Het is een heel complexe situatie, die alles overwoekerd. Haar loslaten gaat wel steeds wat beter, maar helemaal voor mezelf kiezen...ik weet niet hoe. Dat verdriet en de pijn vind ik moeilijk te verdragen. Het voelt zo leeg en eenzaam met alleen mezelf. Dit stuk is ontzettend belangrijk.
In mijn pogingen om het met haar bij te leggen, is er juist veel van mijn oude pijn naar voren gekomen. Geen geduld en ruimte, maar op den duur frustratie en woede. Ik heb me aangepast aan haar voorwaarden, mijn waardering voor haar duidelijker laten blijken, maar voor mijn wensen was geen ruimte meer. In de over en weer verwarrende situatie is dat steeds heftiger geworden. Een vriend van me maakte de vergelijking dat ik de hoek in werd geschopt en toch kwispelend naar haar terug ging. Dat gedoe van aantrekken en afstoten de hele tijd, wat we allebei deden, heeft mij ook veel pijn gedaan. Daardoor heb ik uiteindelijk dingen gezegd en gedaan die niet hadden gehoeven. Ik heb ook het gevoel dat ik veel kwetsender dingen heb gedaan dan andersom. Het was geen gesprek, we waren twee individuen die ons eigen stukje stonden te verdedigen. We hebben geen gezonde verhouding gehad, vanaf het begin al niet.
Wat het voor mij onder andere heftig maakt, is het gemis en ook zeker de verlating. Ik vind het vreselijk om in de steek gelaten te worden en reageer daar heel heftig op. Angstig en dwangmatig probeer ik naar oplossingen toe te piekeren. In deze situatie was de inzet het terugkrijgen van wat ik bij haar fijn vond, de dingen die we deden en het samenzijn met haar. En ik heb 'geknokt' voor ons. Wat zij wel aanvoelde maar ik dus pas achteraf, is dat we geen kans van slagen hadden op dat moment. Juist omdat ik en zij evengoed met onszelf aan de slag moeten en onze patronen helemaal niet goed zouden werken op de lange termijn.
Waar ik veel pijn van heb, is dat ik haar pijn gedaan heb. En ik de kans niet meer krijg om dat goed te maken. Dat er nu helemaal niets meer is, zelfs geen vriendschap. Zeg nooit nooit, maar ik ben somber over dat ze ooit nog iets met me te maken wil hebben. En zo worden de mooie herinneringen ineens heel veel pijnlijker dan ze hadden kunnen zijn. Ik ben ook bang dat ik door haar en haar omgeving gezien word als slecht persoon, wat ik ook geloof over mezelf door hoe de dingen gelopen zijn. Hoewel we helemaal los staan van elkaar nu, is dat toch iets wat me erg dwars zit. Ben ik dan die foute persoon die haar leven alleen maar moeilijker maakte?
Je hebt gelijk dat ik er niets mee op ga schieten. Het zit me echt in de weg en weerhoudt me van vooruit komen. Maar ik ben het zo zat om steeds afscheid te moeten nemen van dingen waarvan ik dacht dat ze me iets brachten. Dat is het leven, maar doordat ik al jaren achter de feiten aanloop, is elke tegenslag een zware voor me om te verwerken. Hierin schuilt dan des te meer het belang van aan mezelf werken. Pffff, genoeg te doen in ieder geval. Waar kon je een makkelijker leven kopen?
