Irritaties ouders

27-07-2016 05:51 107 berichten
Het valt me op dat kinderen weinig van hun ouders kunnen hebben. Snel geirriteerd zijn.



Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.



Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.



De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.



En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.



Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.



Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.



Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
compleet onherkenbaar. Ik kom nog steeds graag bij mijn ouders. Mijn moeder is een heerlijke verzorgster en mijn vader zijn humor kan mij nog steeds tot tranen toe laten lachen.Natuurlijk zitten wij niet altijd op 1 lijn,maar ik hoop ze nog heel lang bij mij te houden.
Niet herkenbaar, met mijn eigen kinderen gelukkig ook niet.
Ik zie mijn ouders heel graag, eigenlijk. Tuurlijk erger ik me ook wel eens ergens aan, en bij m'n ouders laat ik dat eerder zien dan bij een ander.
Dat lijkt me zo fijn!
Alle reacties Link kopieren
Het ligt eraan hier. Mijn schoonouders zijn mensen die je wil mijden, dat doen we dus ook. Dat ligt overigens niet aan de band schoonouders-schoondochter, mijn man heeft hetzelfde.

Terwijl mijn ouders de liefste, zorgzaamste mensen zijn die ik ken. Mijn vader vertelt soms een mop waarvan ik denk 'hoeft niet' en gaat soms wat over grenzen heen, maar van die kleine dingetjes heb je in elke relatie wel denk ik.



TO, zou een gesprek helpen? Of sturend gedrag/reacties van jou (zonder een confrontatie aan te moeten gaan zogezegd)?
I don't know what that means.
Totaal geen last van. Er zijn wel wat dingen zo heb ik een over bezorgde schoonmoeder(vind iedereen en weet ze zelf ook). Mijn moeder vertelt dingen vaak meerdere keer, maar voor de rest zijn het schatten De vaders ook.
Alle reacties Link kopieren
quote:

Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.



De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.



En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.



Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.



Ik lees ook tussen de regels door dat je dankbaarheid en onvoorwaardelijke acceptatie verwacht op het moment dat je kinderen op eigen benen staan, klopt dit?



Ik probeer me voor te houden dat het als moeder zijnd mijn taak is een zelfstandige volwassene 'af te leveren' die haar plekje in de maatschappij kan vinden. Als dat met een goede onderlige relatie gebeurt, yayy maar het kan zomaar zijn dat een jonge volwassene eigen prioriteiten stelt en later pas de waardering komt voor wat jij als moeder vroeger hebt gedaan en gelaten, als die überhaupt komt.



Hoe zie jij dit?
I don't know what that means.
Alle reacties Link kopieren
Volkomen onherkenbaar. Ik ga graag met mn ouders om.
Shoot first, ask questions later!
Ik merk dat het gedrag toeneemt nu ze ouder worden. Ze werken niet meer en zitten daardoor erg in hun eigen leefwereldje. Het is geen onwil, want het zijn lieve mensen.



Maar omdat ik dit ook zie bij anderen en hun ouders dacht ik dat het misschien wel een bepaald soort bekend gegeven is.



Ik heb heel lang geprobeerd subtiel mijn moeder te remmen of een gesprek de andere kant op te sturen, maar dat lukt niet meer. Haar gedrag wordt erger, mijn irritaties worden groter. Gisteren sprak mijn vriendin me er ook op aan, dat het wel heel erg wordt. En hoezeer ik mezelf ook erger, ik voel me tegelijktijd schuldig want ze heeft totaal geen vervelende bedoelingen. Ik overweeg een gesprek hierover. Ze lijkt een andere pet op te zetten in een groter gezelschap, dat ik dat jammer vind. Er is eigenlijk geen gesprek mee te voeren, ik weet niet wat ze probeert maar het lijkt wel of ze gevat/grappig/lollig probeert te doen en komt dan met opmerkingen die wat misplaatst zijn en waarvan je anderen ook ziet uitchecken. Zo van: geen aandacht aan schenken en negeren want hier hebben we geen zin in. Verdrietig, en dat vind ik naar, en tegelijkertijd heb ik datzelfde gevoel.

Terwijl 1 op 1 kun je gewoon een leuk gesprek voeren en ik zou willen dat ze ook 'gewoon' is als er anderen bij zijn. Eerlijk gezegd schaam ik me, hoe puberaal is dat..



Overigens heeft mijn vader thv een herseninfarct wat ontremmingen in zijn gedrag, maar daarvan weten we allemaal hoe het zit, en dat maakt ook dat je van hem meer kan hebben. Maar mijn moeder, vreselijk.
quote:TemperanceB schreef op 27 juli 2016 @ 06:25:

[...]





Ik lees ook tussen de regels door dat je dankbaarheid en onvoorwaardelijke acceptatie verwacht op het moment dat je kinderen op eigen benen staan, klopt dit?



Ik probeer me voor te houden dat het als moeder zijnd mijn taak is een zelfstandige volwassene 'af te leveren' die haar plekje in de maatschappij kan vinden. Als dat met een goede onderlige relatie gebeurt, yayy maar het kan zomaar zijn dat een jonge volwassene eigen prioriteiten stelt en later pas de waardering komt voor wat jij als moeder vroeger hebt gedaan en gelaten, als die überhaupt komt.



Hoe zie jij dit?Nee, niet herkenbaar wat je schrijft
Alle reacties Link kopieren
Tja in heb hetzelfde maar dan alleen met mijn moeder. Zo lang ik me kan herinneren loopt het moeizaam. Eigenlijk draait het gewoon altijd om haar. Ze bedoelt het dus niet verkeerd, maar ik heb heel weinig reserves meer tav haar. Ik baal daar ook vaak van en mijn man geeft tegenwoordig ook aan als ik te ver ga. Dat vind ik wel fijn want omdat het mij zo irriteert kan ik ook niet meer zien wat er reëel gebeurd. Ik denk er over om er hulp bij te gaan vragen. Straks is ze dood en ik wil eigenlijk het niet zo afsluiten.
Niet herkenbaar hier.

Maar kan moeite met ouder worden (voor zowel je ouders als jijzelf) en het gevoel hebben er niet helemaal meer bij te horen/buiten te vallen ermee te maken hebben dat bijv. je moeder om extra of negatieve manier aandacht gaat vragen?
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een goede band met mijn ouders, maar ergernissen laat ik bij hen sneller merken dan bij een ander. Goed? Nee wellicht niet.
Heb je ooit weleens open en eerlijk met je ouders kunnen praten? Ik lees over nep-grappig gedoe, dat gebeurt meestal met mensen die niet eerlijk met elkaar kunnen praten en dan maar quasi grappige opmerkingen maken om toch iets duidelijk te maken.



Het ligt ook weleens aan de houding van de ouders, hebben ze het alleen maar over vroeger of gaan ze gewoon met de tijd mee en kun je ook over actuele dingen praten?

Veel oudere mensen praten nog alleen over het verleden en dat kan voor de kinderen en kleinkinderen behoorlijk saai worden. Maar ja, dat is iets wat alleen zij kunnen veranderen.
Kan het niet zo zijn dat ze in gezelschap anders doet, juist omdat er blijkbaar steeds die spanning is tussen jou en haar? Dat ze zich geen houding weet te geven , maar min of meer zoekt naar jouw goedkeuring en leuk wil overkomen?
Totaal herkenbaar Dubbz.
Wat mij vaak opvalt bij 'de oudere generatie' is dat het blijkbaar moeilijk is om met de tijd mee te gaan en je in te leven in mensen die wel in het nu leven. Alsof ze in de jaren 50 zijn blijven hangen en deze moraal ook aan jou op willen dringen.



Zo is het niet voor te stellen dat je als vrouw wellicht geen kinderen wilt en dat je liever fulltime werkt dan de huisvrouw uithangt. Als daar continu commentaar op geleverd moet worden, al dan niet in de vorm van 'grappige' opmerkingen, dan ben je daar ook wel eens klaar mee.
Alle reacties Link kopieren
Gelukkig totaal geen herkenning. Ik kom graag bij mijn ouders. Nergens voel ik me zo geliefd en gekoesterd als bij hen. Ik vind het ook heerlijk dat je bij je ouders nog altijd een beetje kind kunt zijn, al ben ik inmiddels 45+ en zij over de 70. Maar mijn ouders zijn nog altijd fit , bij de tijd en vol plannen. Ik ga elk jaar een keer met mijn moeder op vakantie (meestal een verre bestemming) en dat is altijd hartstikke leuk.
.
Bij mij is het naar de andere kant doorgeslagen en heb totaal geen contact met mijn ouders. Heel jammer maar soms is het niet anders. Ik herken het wel bij vrienden, ouders die tig keer hetzelfde verhaal vertellen of een "leuk" verhaal vertellen over de campingtrip waar geen end aankomt. Ik heb er geen moeite mee, je wereld wordt gewoon kleiner als je ouder wordt en het is voor hun vreemd dat je als bejaarde niet meer meetelt in een conversatie. Ik neem er altijd uitgebreid de tijd voor, lijkt mij namelijk ook raar dat als je oud bent ook automatisch oninteressant bent.
Totaal niet herkenbaar, in beide richtingen
Alle reacties Link kopieren
Totaal onherkenbaar. Zowel naar mijn ouders/stiefouders als mijn kinderen naar mij.

Ik ga naar mijn ouders als ik er zin in heb en andersom komen ze hier aan waaien. Wij wonen vrij dicht bij elkaar dus spreken zelden af. We kijken gewoon of t uitkomt en zo niet dan gaan we weer.

Idem dito mijn uitwonende kinderen. Als het etenstijd is kan het ook nog zo zijn dat we spontaan mee eten als t zo uitkomt.

We gaan ook (dat is dan vaak wel weer afgesproken) samen dingen doen..............naar n braderie of n open winkelzondag. Gewoon even ergens een ijsje eten of zulke onzin.

Verplicht gedoe doen wij niet aan. Behalve verjaardagen. Maar kerst/oud en nieuw en dat soort dagen doen wij amper aan. Als t zo uitkomt wel, maar kan ook net zo goed zijn dat we elkaar die dagen amper zien. Onder het mom van 'we zien elkaar al genoeg' en het is druk zat slaan we dat gemakshalve over.

Als er hulp nodig is in de vorm van boodschappen doen op drukke dagen/tuingedoe/huisdieren verzorgen/planten tijdens afwezigheid water geven/taxi spelen etc zijn we elkaars back up.

Daar vragen we niet eens om, we bieden het gewoon elkaar aan. Zoveel moeite is dat allemaal niet.

Geen idee waar je dit ziet om je heen. Maar ik ben blij dat ik zulke mensen niet ken.

Lijken me ook geen fijne mensen om mee om te gaan.

En niet fijne mensen schrap ik gauw op mijn vriendenlijst.

Ik kan mijn tijd wel beter besteden.

groeten minaa
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar hoor.

Mijn ouders zijn 70+ en behalve ouderwets en star, lijkt het wel alsof ze steeds dominanter worden. Ze zouden het liefst alles nog bepalen voor hun kinderen en kleinkinderen. Ik kan me behoorlijk ergeren aan hun houding.

Maar zelf hebben ze natuurlijk helemaal niet in de gaten dat hun liefde/behulpzaamheid steeds meer op een soort controledwang begint te lijken. Lastig hoor.



Mijn schoonouders (dezelfde leeftijd) zijn gelukkig helemaal niet zo.



Wel herken ik de angst dat ik steeds meer op mijn moeder zal gaan lijken en dat mijn (klein)kinderen zich ook aan mij zullen gaan ergeren.
Alle reacties Link kopieren
Ik herken het niet bij mijn eigen ouders. We wonen ver bij elkaar vandaan, misschien helpt dat . Soms botst het wel eens en soms ergeren we ons aan elkaar. Laatst had ik nog stevig ruzie met mijn vader omdat hij iets zei wat ik vervelend vond. Nou ja, dan nemen we even een time out en de volgende dag is het weer goed. Tijdelijk onbegrip komt volgens mij in de meeste relaties wel eens voor.



Ik herken wat je schrijft wel in mijn omgeving. Vooral als de ouders wat ouder worden (dat wil zeggen: boven de 70). De leefwereld van sommige ouderen wordt wat kleiner en het kan als je jonger bent en middenin het leven staat moeilijk zijn om daar mee om te gaan. Zoals een collega van mij laatst zei: "Ik maak altijd een lijstje met gespreksonderwerpen als ik naar mijn moeder ga, en dan nog vind ik het na een half uur wel mooi geweest." Dus in die zin is het helemaal niet raar.



Met je eigen kinderen valt misschien makkelijker te praten. Je schrijft zelf dat je het idee hebt dat veel kinderen hun ouders als last zien. Geen idee of jouw kinderen dat vinden, maar ik denk zo niet over mijn eigen ouders, en veel forummers boven mij ook niet. Ik weet niet of een gesprek aangaan de oplossing is (dat maakt het gelijk weer zo zwaar), maar misschien ook wel?
Ja, ik herken het wel. Dat wil zeggen, ik heb wel verjaardagen meegemaakt waar de oudere generatie er zo te zien verplicht bij zat en alleen kwam tot een soort oninteressante monologen. Verplicht in de zin van geen aansluiting bij de rest van het gezelschap of de onderwerpen.



Irritaties heb ik bij anderen niet opgemerkt. In mijn eigen familie wel natuurlijk.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven