Is hij geinteresseerd of niet?

quote:phoebe1982 schreef op 12 mei 2015 @ 07:54: ik merk toch wel duidelijk dat als ik op mn intuitie let ipv mn ego dat ik veel relaxder ben, maar nogmaals gaat dat volgens jou dan ook op andere euuhh gebieden werken HL?Waarom niet? Probeer het eens uit zou ik zeggen.

Ben bezig...

Phoebe, qua intuitie gaat het alleen op als je onderscheid kunt maken wat intuitie dan ís, tov gevoelens, tov behoeften en tov bijv wensdenken.

Daarvoor is het nodig dat je jezelf goed kent: ook je gevoelsleen, je eigen gewoontes, valkuilen en patronen en oa ook dat je verleden redelijk op zijn plek is. Zodat je inzicht hebt in waar eea vandaan komt aan gevoelens.



Onderbuikgevoel wordt bijv nog weleens verward met angst of waarschuwing (van je brein, die ongemerkt vergelijkt met wat jij kent/ weet en in je leven ervaren hebt).

Intuitie is pas zuiver als je dat kan afzetten tegen angst, behoeften en wensdenken.



Het is imo niks meer dan de optelsom van alle info uit je verstand + emoties + instinct ergens op loslaten.

Imo zijn al die ingredienten belangrijk daarbij.



Gevoelens als leidraad nemen is ontoereikend, je hebt niet voor niks nog andere "hulpmiddelen" gekregen om óók te gebruiken en af te wegen tegen elkaar.

Weloverwogen dus.

Daar zit het woord "wegen" in: van allerlei kanten bekijken en dan een besluit nemen hoe je ergens in staat.



Gevoelens kunnen bijv ook voortkomen uit behoeften en instincten/ hormonen/ stoffen waar je zelf niet eens bewust weet van hebt.

Er zijn allerlei onbewuste processen.

Hoe beter je jezelf kent, hoe meer onderscheid je kunt maken wat je vindt/voelt en waar dat vandaan komt.



Mijn intuitie kan heel sterk zijn en toch niet voortkomen uit wensdenken of zin hebben in een verzetje of (oppervlakkige) aandacht van een man bijv.

Dat onderscheid kan ik onderhand wel redelijk maken in eigen leven.



Zelfkennis begint bij bewustzijn van jezelf en "waar" je zit na te gaan bij jezelf.

Anderen kunnen je ook bewust maken van eea aan eigen blinde vlekken.

Hun perspectief kan soms heel verhelderend zijn voor jezelf, waar je nu eigenlijk "zit" (in je hoofd, in je lijf, enz).



Angst als drijfveer is geen intuitie.

Blind vertrouwen ook niet.

Vertrouwen op eigen intuitie kan alleen als je erg goed op jezelf kunt vertrouwen, en dat kun je alleen opbouwen door dingen te ervaren, volgens mij.

Daardoor leer je je eigen reacties op situaties kennen en inschatten.

Dan weet je van jezelf wat je waard bent en dat je daar altijd op kunt terugvallen.



Je gezonde verstand erbij houden of erbij betrekken is net zo nodig.

Niet om jezelf af te kraken oid, maar om situaties en ervaringen nuchter te kunnen bekijken, aangezien gevoelens "blind" volgen ertoe kan leiden dat je elke keer dezelfde soort ervaringen meemaakt.

Die nuchterheid zorgt ervoor dat je eea kan plaatsen in jouw hele context en je wezenlijke diepere verlangens.



Intuitie is voor mij een soort contact met je eigen constante onderstroom, een soort "weten" van van alles bij elkaar opgeteld, de rode draden in eigen bestaan tot nu toe en ook het losmaken van aangeleerde "kennis" (van opvoeding, cultuur, eigen eerdere denkbeelden, mechanismen, eigen ervaringen plus ideeen van anderen, terwijl jouw eigen binnenste iets anders zegt).



Gevoelens zijn imo niet altijd zuiver.

Kunnen evengoed voortkomen uit storingen in je systeem, onverwerkte dingen, nietvervulde behoeften uit de kindertijd, enz.

Uit angst en wensen, uit onterechte waarnemingen van anderen en jezelf, onbegrip van iets wat je nog niet ervaren hebt en niet kan vergelijken met de kennis/ervaring die je al wél hebt, uit fantasie, uit projectie, tekorten en tekortkomingen, kortom: het kan overal vandaan komen.



Een deel van je verstandelijke vermogens zorgt ervoor dat je jezelf (en je gedrag, motieven, behoeften, doelen enz) kan bekijken, onder de loep kan nemen, zelfreflectie gebruikt om jezelf in kaart te brengen.

Dan nog hoeft dat niet te kloppen, want met je verstand je gevoelens begrijpen zijn soms toch verschillende dingen.

Daarom heeft ook dat verstand niet altijd "gelijk": het is 1 vd instrumenten die je mee hebt gekregen om óók dat verstand om diens visie te geven.



Intuitie noemt men zoiets als "aanvoelen" en is volgens mij de overkoepelende "ik" die al die instrumenten ter beschikking heeft om in no time tot een (eerste) conclusie te komen (razendsnelle inschatting, zeg maar).



Dat kan verstoord worden door een bepaalde stemming, die je blik op dat moment bepaalt.

Blijft nodig om bij jezelf te rade te gaan of en wanneer iets "intuitie" is en wanneer iets je eigen angst of wens of behoefte raakt of daaruit voortkomt.



Maar dat is mijn ervaring, he, ik heb imo best een goed ontwikkelde intuitie en toch blijft het naar mijn iedee iets wat je zelf moet interpreteren en je zelf alsnog betekenis aan moet zien te hechten.

De betekenis ervan kun je het alsnog ook mis hebben, want dat geef je er zelf aan, dat hoeft niet (altijd) te kloppen.

Bij intuitie gaat het volgens mij vaak om wezenlijke dingen die gaan om wie jij in de kern bent.

Soort "waarschuwing" op een kans op iets wat ik in die kernen te leren heb.

Dat kan bijv zijn op het gebied van talenten, maar ook op het gebied van zwakheden (en kunnen groeien door te leren).



Het heeft imo iig niks te maken met oordelen, het is een ander soort afwegen, onbewust.

Misschien wel juist iets waar je wordt uitgedaagd om risico te nemen: overheerst de angst voor het nieuwe/ onbekende of de moed om onbekend terrein (in jezelf) te ontdekken/ proberen/ ondervinden?



Bepaalde uitdagingen met jezelf aangaan betekent dat je de (ook menselijke) behoefte aan het bekende en vertrouwde loslaat en daarmee de angst/ het enge voor/van verandering omzet in het spannende van nieuwe, andere ervaringen opdoen.

En daarmee de kans om bestaande overtuigingen (over jezelf, maar ook over anderen, het leven, enz) bij te stellen.



Voor jezelf vaststellen wát je intuitie nou eigenlijk probeert te vertellen: wat de werkelijke uitdaging erin kan zijn.



Ik geloof dat ik dat voor mezelf iig aardig helder heb intussen.

Gaat om je eigen uitdaging aangaan: die met jezelf dus, jezélf beproeven..

Elke uitdaging is een beproeving van jezelf, volgens mij.

Een zelftest oid.

Zodat je jezelf beter leert kennen in allerlei situaties.

En hoe beter je jezelf leert kennen, hoe beter leer je ook de ander/anderen te doorgronden.

Denk ik, merk ik.

Ik geloof wel dat als je op je eigen "onderlaag" bent afgestemd, (in contact mee staat), dingen idd op je pad komen, Phoebe.

Daar heb ik al aardige staaltjes van gezien in mijn leven en die schrijf ik allang niet meer toe aan toeval.



Misschien krijg je die dingen op je pad die in de lijn van jouw ontwikkeling liggen.

In die zin zijn het de gebieden in jezelf die jij zelf prioriteit geeft om jóuw aandacht aan te besteden (die je nu wil ontwikkelen of die je juist te weinig aandacht gaf en nodig aandacht nodig hebben) volgens mij die gebieden waar ook mogelijkheden (mensen en dingen voor op je pad komen, zodat je de kans krijgt om dat te ontwikkelen of te leren of iig zelf aandacht aan schenkt).



Kan bijv ook betekenen dat je meer aandacht nodig hebt voor liefdevol met jezelf om te gaan.

Hoeft dus niet te betekenen dat je meer aandacht moet besteden om aandacht te krijgen van een man.

Opvallend wel is het dat het weer contact met een man was, waardoor jij (eventjes) een terugval had.

Er is dus een verband blijkbaar: telkens als jij je echt op jezelf richt ga jij best heel lekker volgens mij.

Zodra je die aandacht verlegt naar een nieuw contact word je onzeker en gaat het nog om zijn aandacht.



Ik kan ook best veel aandacht van anderen vragen/krijgen, maar zonder die aandacht voel ik me óók fijn als ik aandacht aan mezelf geef: ik ben niet afhankelijk van die van de ander, word niet onzeker als dat stopt, hoef niet op zoek naar de aandacht van een volgende man en ga ook niet aan mezelf twijfelen als ik dat niet heb.



Wat dat betreft is het goed om voor ogen te houden wat jou dat oplevert om jezelf steeds uit dat (nog broze) evenwicht te halen.

Als die onderstroom kalm en zeker (van jezelf) is, brengt het het je misschien even uit dat evenwicht en herstelt dat weer als je weer in contact staat met jezelf.

Dan kun je ook het helderste denken wat goed is voor jou en wat het bijdraagt voor jou.

Wat ik iig voor mezelf wel helder heb is dat als je iemands totaalplaatje niet kent/kan zien (gezichtsuitdrukkingen, blik, houding, stem(ming), toon, lichaamstaal) dat enorm beperkt in de communicatie met wie dan ook.



Eigenlijk zegt bijv dat vele appen/mailen enz zonder afspreken meestal wel genoeg als ik dat zo zie met die datingsites: vrouwen blijven appen en mailen, misschien juist omdat er zo weinig of geen gelegenheid is/ komt om elkaar daadwerkelijk te ontmoeten en te leren kennen op een natuurlijke manier, irl, en als dat (grotendeels) in de plaats komt qua "aandacht" van werkelijk beleven en ervaren wie iemand is en hoe dat samenzijn dan is.



Ongeacht of iemand niet wil of niet kan of niet mag: als er geen ruimte ís (of niet langer is) om irl te leren kennen, ís die er niet.

Dat wordt imo altíjd frustrerend, ook al kan het ook van alles aan goeds meebrengen, aan oprechte belangstelling, sparren, meeleven, zelfinzicht enz.

quote:Suzy65 schreef op 12 mei 2015 @ 15:58: iemands totaalplaatje niet kent/kan zien (gezichtsuitdrukkingen, blik, houding, stem(ming), toon, lichaamstaal) dat enorm beperkt in de communicatie Dé reden voor mij om online dating te vermijden.

Edit: Wat jij al HIER schreef klopt nog steeds imo.

Voor mij precies zo.

Daarom zie je op die topics daarover trouwens ook dat ze steeds sneller irl afspreken.

Maar dat is ook niet ideaal, als ze elkaar dan weer te snel op het uiterlijke plaatje gaan selecteren en/of beoordelen en verder weinig tijd samen besteden/ inzetten om elkaar werkelijk irl te leren kennen schiet dat ook niet op.

Maar hoeveel inzet online ook, als het irl plaatje helemáál ontbreekt is het óók niet mogelijk om een complete indruk te krijgen.



Daarnaast zal ik al meer dan genoeg voor werk achter de pc zitten en dus ook mijn vrije tijd schaarser worden.

Dan wil ik die natuurlijk meer aan irl vriendinnen en andere wederzijdse dierbaren en bezigheden (buiten) besteden, dus dat zal dan van forumtijd af gaan.

Hoewel ik van forum ook irl vriendinnen vandaan heb, maar ook die mogen meer/ vaker aandacht.



Mensen uitnodigen in mijn opgeknapte tuin bijv, maar ook weer de mensen opzoeken op mijn strandje met wie ik eigenlijk vooral in de zomermaanden contact heb (en die groep onderling trouwens ook, op een paar na.

Met die mensen kan je doorgaans ook betrokken zijn en de diepte in terwijl ze allemaal óók gesteld zijn op hun vrijheid daarnaast).



Omdat ik geen herhaling wil van afgelopen 2 zomers, ga ik ook dus nog mijn horizon verplaatsen naar andere soortgelijke oorden, met weer nieuwe mensen & omgeving, daar heb ik ook echt zin in.

Liefst op eoa manier een eigen stekje, misschien mijn bestaande caravannetje dan maar weer naar Nederland halen, ik weet het nog niet, (zou niet weten hoe, mijn auto trekt dat niet, caravan moet dan eerst nagekeken en nieuwe band/ oplooprem enz laten smeren), maar losse dagrecreatie kan daar ook (tegen betaling), waar ik laastst ben gaan kijken, dan rijd ik maar een tijdje 's ochtends heen en 's avonds terug, ik zie het wel.

Ik vind het eigenlijk net zo belangrijk om eigen bewegingsruimte te hebben (in eigen caravannetje ontbreekt een woonkamer, haha, en sanitair en dat vind ik in warme oorden geen punt, heb voortent of partytent als woonkamer dan) en om nog anderen redenen.

En dat ben ik bij eigen strandje een beetje kwijt vanwege het sociale aspect daar.



Ik wil graag in eigen ruimtes (ook) kunnen terugtrekken, bij mezelf zijn, zonder altíjd maar sociaal te zijn.

HL: ja, weet ik & wist ik al, daarom ben ik ook niet online op zoek gegaan en nog steeds niet.



Maar zie boven: online leren kennen omdát het klikt kan leiden tot irl kennen, zoals ik dus die forumvriendinnen irl ken.

Het hoéft niet in de plaats te zijn van.

We hebben destijds ook meets gehad van div topics, internet kán je ook gebruiken om contacten uit te breiden, als het toevallig klikt op zo'n kletstopic.

Ik vind het alleen niet geschikt als je daarnaar gaat zoéken of naar een partner oid.



Het is 1 vd manieren om in contact te zijn met anderen, niet in plaats van, maar als uitbreiding.

En al die meets zijn goed bevallen, sommigen ook echte vriendschap uit gegroeid inmiddels, al lopen we de deur niet plat.



Nu ff het zonnetje in voordat ie weg is uit de tuin.

quote:Suzy65 schreef op 12 mei 2015 @ 17:05: mijn horizon verplaatsen naar andere soortgelijke oorden, met weer nieuwe mensen & omgeving, daar heb ik ook echt zin in.Mooi!

quote:Suzy65 schreef op 12 mei 2015 @ 17:15:We hebben destijds ook meets gehad van div topics, internet kán je ook gebruiken om contacten uit te breidenKlopt, het is een van de vele manieren om jezelf aan te sluiten op gesprekspartners, lotgenoten, hobbyclubs etc als die manier bij je past.

Dank je Suzy, het klopt wat je zegt hoor... ik moet het bij contact met anderen

absoluut niet op mezelf betrekken. En dat gaat helaas nog niet vanzelf,

het stelde overigens zo weinig voor dat ik nu alweer goed in mn vel zit.

Deze persoon was het echt niet waard om daar nog meer tijd en energie

in te steken...

quote:highlander schreef op 12 mei 2015 @ 17:23:

[...]

Klopt, het is een van de vele manieren om jezelf aan te sluiten op gesprekspartners, lotgenoten, hobbyclubs etc als die manier bij je past.Ik bedoel niet om het bij online gesprekspartners, lotgenoten, hobbyclubs enz te hóuden, he.

Het maakt toch niet uit waar je ze hebt leren kennen: sommigen uit de kroeg, anderen van sport of hobby, sommigen als buren, en sommigen van internet.

Ik bedoel dat je ze alleen online hebt leren kennen en dan irl verder gaat, daarna: het wordt dan een gewone vriendschap.

Zij het dat ze soms iets verder weg of over het land verspreid wonen en dan spraken we bijv regelmatig in een stad in het midden des lands af, op terras ergens, en later met sommigen ook bij elkaar thuis of hapje eten.

Sommigen hebben mijn stamkroeg ook van binnen gezien, haha.



Dus die hebben een plekje gekregen in mijn real life wereldje en mijn kinderen gezien, mijn kennissen, enz.

Niet buiten mijn real life om, het blééf dus niet bij online en dat online is dan ook niet meer nodig: je kan dan bellen met elkaar, soms appen we opeens een tijdje tot we zeggen: kunnen we niet beter ff bellen nu, haha?



Het is dus niet dat ik liever blijf schrijven of apart houden van mijn "echte" bestaan, he, sommigen zijn daar onderdeel van geworden.



En dan is er nog het forum wat daarnáást ook contacten heeft opgeleverd die vrijblijvend zijn: mensen die een tijdje meekletsen op een topic en dan weer verdwijnen, en dat is ook prima.

Ik klets ook met mensen in de kroeg of op terras die mijn vrienden niet worden en toch fijne gesprekken mee kan voeren.



Het is niet zo dat ik online preferéér oid, of op den duur "genoegen" mee zou nemen als énige contact met diegene, he.

het bestaat náást elkaar, niet in plaats van elkaar, en soms dus een overlap met mensen met wie het echte vriendschappen irl zijn geworden.

Vriendinnen hebben vaak -net als ik- hun werk + eigen gezin om voor te zorgen, te koken, dan een sociaal leven, sporten enz en dan spreek je idd eerder af dan zomaar spontaan langs of bellen: het moet die ander ook uitkomen (om te bellen of langs te gaan).



Er is een periode (met kinderen die nog zorg nodig hebben) dat het gewoon makkelijker is naar ontmoetingsplekken te gaan waar je weet dat er altijd wel gezelligerds zijn, zoals strandje, terrassen hier, maar ook forum kun je als zo'n ontmoetingsplaats zien, waar je zelf kan komen en gaan wanneer het uitkomt (en die mensen ook dus).

Nu kom ik in een fase met meer bewegingsvrijheid (mits dat werk dat toelaat) en dus weer nieuwe mogelijkheden irl.



De meeste mensen zijn pas vrij in de avonduren en veel single vriendinnen met werk + kinderen gewoon minder tijd en gelegenheid om af te spreken 1 op 1

Liep ik net weer een andere exminnaar tegen het lijf bij de super, haha.

Alsof ze allemaal tegelijk weer uit hun winterhol komen



En een jong stel uit de stad die hier rondliep, misschien in deze buurt willen komen wonen en wat info vroegen over de buurt enzo.

Die zijn bij mij natuurlijk aan het goede adres,

heb ze bijna een uur beziggehouden



Ook nog pioenrozen voor mezelf meegenomen: mijn lievelingsbloemen!

Ah, je kletst irl dus net zoveel als hier, Suzy?

En nee, internetdaten is niet ideaal, maar ik ken best veel mensen die op die manier een heel fijne relatie hebben gevonden. Het kand dus wel! Maar met dat tindergedoe vind ik het tegenwoordig teveel een vleeskeuring. Ik was 15 jaar geleden denk ik zo'n beetje een van de eersten die aan internetdaten deed en ik heb het idee dat het er toen wat serieuzer aan toe ging. Het zal toen ook vast een vleeskeuring geweest zijn, maar programmaatjes als Tinder had je toen nog niet.



Phoebe, jammer dat het met je laatste date niet is gelukt, maar goed van je dat je jezelf weer hervonden hebt!



Wat betreft anderen: ik heb soms het gevoel dat ik andere mensen ben/word zodra ik in gezelschap van anderen ben. Ik vind het zo lastig om bij mezelf te blijven! Dat geldt dus voor dat niet willen drinken, maar ook als ik bij mijn ouders ben. Ik durf eigenlijk niet te zeggen wat ik zou willen zeggen. Bij mijn ouders zou dat geheid ruzie worden. Ik heb in het verleden wel eens gezegd wat ik echt dacht, maar het leverde me niet veel op behalve dat mijn ouders dan boos op mij waren. Ik mag gewoon niet zeggen wat ik denk en dat vind ik verschrikkelijk. Maar tegelijkertijd sta ik mezelf ook niet toe om te zeggen wat ik denk, omdat ik mezelf stiekem niet zo de moeite waard vind.

Maar vandaag en gisteren had ik wel kleine succesjes. Ik was gisteren weer bij mijn buren en nam me opnieuw voor geen wijn te drinken. En raad eens? Mijn buurman vroeg het 1 keer, waarop ik antwoordde dat ik liever water nam. Hij vroeg toen lacherig: moet je morgen vroeg werken ofzo? Dus toen heb ik gewoon kort ja gezegd en geen excuses of uitvluchten verzonnen, en daar bleef het bij. Geen doordrammerij dit keer.

En vandaag bij de kapper had ik me ook voorgenomen om duidelijk te zijn over wat ik wilde en me niet over te laten halen tot iets anders. Dat kunnen kappers namelijk heel goed! Vorige keer was de kapster ook zo aan het drammen over mijn haar en dat ze het per se wilde stylen, terwijl ik van tevoren duidelijk had gezegd dat ik dat niet wilde. Uiteindelijk heeft ze het gewoon zo gestyled als zij het wilde en daar vroeg ze nog extra geld voor ook. Wat ik toen niet heb betaald omdat ik duidelijk had gezegd dat ze het niet hoefde te stylen. Vandaag dus weer duidelijk gezegd wat ik wilde, dat ik geen styling hoefde maar alleen een knipbeurt en that's it. En dat was het dan ook! Dus misschien ben ik vandaag en gisteren wel heel kordaat overgekomen. Het geeft me wel moed! Alleen is het bij vreemden een stuk makkelijker om kordaat te zijn dan bij familie, helaas.



Suzy, ik kan me goed voorstellen dat je gek wordt van je kat. Ik hoop dat hij snel weer naar buiten mag, maar zou hij dan wel weer terug komen?

Hettie: ja, ik kan in real ook nogal kletsen

Al ben ik steeds geinteresseerder geworden in wat de ander bezighoudt en te vertellen heeft.

Mijn eigen verhaal ken ik onderhand wel, haha.



Gisteren naar de plek gegaan waar ik nog niemand ken en wat mensen aangesproken.

Alleen zo kom je iets te weten!

En ik sprak kennelijk de juiste(n) aan, die mij evt verder konden helpen en ik nu een beter plaatje heb in de praktische bezwaren in mijn overwegingen bij het hutje dat ik op het oog heb. Daar moet eea aan gebeuren namelijk en wie gaat dat doen/ wat komt er nog bij aan kosten dan, enz.



Het trekt me nog steeds, al ga ik nu losse dagjes en is dat ook okay: toch ff het gevoel dat je er helemaal uit bent, ook al is het een paar uurtjes.

Ik sta nog voor meer kosten en weet nog niet wat het werk me oplevert, dus ik blijf ff voorzichtig qua dat je je dan ook vastlegt aan maandelijkse/jaarlijkse kosten en die wil ik ook nog kunnen ophoesten in mindere tijden.

Aan de andere kant dat stemmetje wat in mogelijkheden denkt: je leeft maar 1 keer!



Hettie, het is zo belangrijk om jezelf te blijven ook naar buiten toe!

Te laten zien wie jij bent, want in feite zet je nu eoa "gewenst masker" op bij je familie om maar geen ruzie te krijgen.

Die ruzie krijg je denk ik meestal als je wat je denkt verpakt als "commentaar op hun leveren".

Of als mensen het zelf interpreteren als commentaar op hun, omdat jij iets anders vindt of over denkt.

Of een heel andere levenswijze inslaat dan je ouders/ broers en zussen kunnen zij dat als afwijzing zien: dat jij jezelf "beter" vindt dan hun (levenswijze).



Dat is het gevaar van mensen die zelf gevoelig zijn voor goed- en afkeuring (en daarmee hun kinderen opvoeden).

Die zien wat jij als levenswijze goedkeurt voor jezelf als DUS afkeuring van die van hun & hoe ze jou hebben opgevoed.



De enige manier is om hun mettertijd bij te brengen dat het allebei okay is: dat zij mogen kiezen hoe zij het prettig vinden om te leven, daar niks mis mee is en jij je daar niet tegen af zet of vindt dat zij anders moeten leven (in jouw ogen), maar dat het voor iedereen individueel ánders is, wat bij ze past.



Dus zelf ook niet (meer) hún levensstijl be- of veroordelen en je daartegen afzetten/ verzetten (zie jouw nick, he) of voor jezelf een etiketje op plakken als misschien "stom, kortzichtig, oppervlakkig, onbelangrijk" oid.

Pas als je zelf het oordelen loslaat, en kunt waarderen hoe zij zijn en hun opvoeding was, hun intenties daarmee waren, neutraal kunt zien dat jij daardoor degene bent geworden die je nu bent, met jouw eigen uitdagingen in het leven, én zij ook, dan is jouw uitgangspunt heel anders.



Ook verzet is niks anders dan dat je nog steeds reageert op hun opvoeding, verwachtingen, normen en waarden.

Pas als jij je daarvan losmaakt, dwz neutraal bij voelt, niet meer "bang" voor hun evt verwachtingen, oordelen en teleurstellingen in jou, en begrip voor hun levenswijze hebt, hun tijd, hun context, dan kun je rustig aan begrip gaan vragen voor de jouwe.

Dat mensen verschillend zijn, en mógen zijn, dat kinderen geen kopieën zijn van hun ouders, dat zij als volwassenen met hun achtergrond en dus ook jij nu als volwassene je eigen weg in het leven mag zoeken en vinden.



Je moet ook ouders terugfluiten in feite.

Zelfs als je 50 bent zien ze je anders nog als kind: je blijft altijd jonger dan zij, hun kind en dus "opvoedmateriaal".

Als ze naar jouw gevoel/idee jou niet als gelijkwaardige volwassene zien, die eigen keuzes maakt (en terecht!) en een eigen weg te gaan heeft, zul jij daarvoor moeten zorgen.



Het werkt echt 2 kanten uit, al zullen jouw ouders niet opeens meeveranderen.

Besef je dat jij ook verwachtingen van je ouders had en hebt, wensen dat ze anders waren dan ze zijn, dus ook in feite niet accepteert zoals zij zijn en leven?

Pas als jij écht afstand neemt van dat jij ook dat leven moet/ hoort te leiden zoals zij, en afstand neemt van (de teleurstelling dat jij) liever had gehad dat zij meer de ouders waren geweest of worden/ zijn zoals jij dat "goede ouders" vindt, kun je emotioneel afstand nemen van hun opvattingen en vol achter jouw eigen opvattingen gaan staan.



Zolang jij je nog verzet tegen hun opvattingen (de verschillen), ben je meer met hun bezig dan met voor jezelf echt vanuit vrije geest te formuleren wat jij nou écht belangrijk vindt in het leven.

Pas dan kun je vanuit neutrale blik jóuw opvattingen en behoeften ontdekken en of dat wel echt de jouwe zijn of dat het "afzetten tegen die van hun" is.



Je bent er vrij in wat je zelf meeneemt van je ouders en wat niet.

JIj groeit op in een andere tijd dan zij, met andere omstandigheden, andere "zekerheden", andere eisen aan oa vrouwen dan in hun tijd.

Jij kan ze eea laten inzien, hoe dat is, dat het niet vergelijkbaar is met "vroeger", dat jij jezelf staande moet zien te houden, je eigen broek op moet houden, zelf verantwoordelijk bent voor inkomen en een dak boven je hoofd, dat tijden veranderd zijn en andere eisen aan m/v gesteld worden.



En dat hoeft niet op een vervelende manier.

En als zij wél vervelend reageren, zal jij daar een reactie/antwoord op moeten vinden waarbij je toch voor je eigen opvattingen opkomt, zonder hun het idee te geven dat zíj niet deugen of tekortschieten of dat hun opvattingen minderwaardig zijn aan de jouwe.



Dat jouw vader zich zo denkt te moeten "bewijzen" met zich overschreeuwen (met zijn zgn kennis van Duits en Duitsland bijv) zegt mij dat hij zich weleens door jouw "uitbreken" minderwaardig kan voelen. En op deze manier een poging doet om toch door jóu gezien te worden.

Ik denk dat zij ook wel aanvoelen dat jij (inwendig) niet meer naar ze opkijkt (en dat hoeft ook niet, dat is niet gezond) maar nu op hem/hun neerkijkt. En dat laatste is ook weer niet nodig: jij accepteert dan ook hún (eenvoudiger?) leventje niet en dat voelen zij ook wel.



Als jij wil kunnen "leven en laten leven" naar jouw opvattingen, kan dat pas als jij hun leven ook zo kan zien: "hun leven en laten leven".

Dat het ene (jouwe) niet béter of hoogstaander is dan hun opvattingen.

Gewoon anders, verschillend in sommige opzichten.

Wijs niet alles aan hun af, probeer ook te kijken waaróm zij naar jou doen wat ze doen, of leven waarom zij zo willen leven.

Vertel ze ook wat je allemaal wél waardeert, aan wat ze al die jaren in jou gestoken hebben en in de opvoeding, hun goede bedoelingen ook kan blijven zien.



Er is een nieuw boek (heb ik gisteren gekocht) van Stephen Covey: 7 eigenschappen van geluk (geloof ik, dat dat de titel is).

Kan ik iedereen aanraden: dat gaat oa over principes, normen en waarden, wat jíj centraal zet in jouw leven, en anderen, en hoe elkaar te begrijpen zonder het eens te hoeven zijn met elkaar.

Het zal zéker helpen om niet alleen jezelf, maar ook jouw ouders en anderen beter te begrijpen!

En ook hoe je eea aanpakt, zodat jij ook door hun beter begrepen wordt.

Echt een aanrader, zet je aan het denken.



Als jij stopt met (in je hoofd) commentaar op hun (levenswijze, reacties enz) te leveren, voelen zij zich minder aangevallen of tekortschieten.

Want vanuit het gevoel dat je be-of veroordeeld wordt, je(men) anderen teleurstelt, tekortschiet, tekortdoet, niet voldoet, enz leert niémand graag.

Als jij dat gevoel aan hun geeft, zullen ze in de tegenaanval of verdediging gaan en er niks van leren of willen aannemen.

En andersom.



Het is een wisselwerking die jij alleen kan doorbreken!

Omdat zij dit zo gewend zijn hun hele leven lang, normaal vinden, en zeker in de verhouding ouder-kind (die als je jong bent per definitie ongelijkwaardig is, maar nu niet meer!).

Jij moet dat zelf gelijk(er) trekken.

Of iig proberen.

Dat kost tijd en oefening/ inspanning.

Soms lukt dat niet, dan blijft niks anders over dan emotioneel afstand nemen (van hun invloed en denkbeelden).



Daar hoef je (volgens mij) niet voor naar een ander continent.

Dat je het nu oefent op vreemden (kapper, winkelpersoneel, buren) is heel goed!

Je ziet dan oa dat als jij het zelf anders aanpakt (heel beslist bent) anderen ook anders reageren op jóu!



Zolang het op een manier is dat je de ander ook niet "afkeurt" om hun gewoontes of visie, kun je gewoon opkomen voor de jouwe.

Bijv zeggen tegen de buren: nemen jullie gerust een lekker wijntje, hoor, maar ik drink gewoon liever water/ thee/ koffie.



Ik weet wel dat hoe meer ik zonder oordeel leerde denken over anderen, ik ook niet langer dacht dat anderen mij alsmaar beoordeelden. Dat gebeurde ook steeds minder, maar voorheen las ik in wat anderen zeiden ook vaak daar zélf een oordeel in.



Kan het slecht verwoorden, merk ik, maar als je zelf anders gaat denken ga je ook anders interpreteren, voel je je niet zo aangevallen of beoordeeld als iemand de dingen anders ziet of doet dan jijzelf.



Ik ga bijv soms naar het naaktstrand, nou, als ik zoiets vertel komt er een hoop commentaar op, haha!

dat bomt mij niet, dat anderen dat maar niks vinden, of zelfs "vies" vinden of van alles van vinden en niet begrijpen.

Het fascineert sommigen mateloos, haha, en toch zouden ze zelf dat niet willen (of durven).

Het houdt ze iig flink bezig.

Mijn moeder zou hier vroeger flink commentaar op gehad hebben.

Nu niet meer!

Ze zegt wel dat ze zelf die behoefte niet kent, maar vindt het prima dat ik dat wel doe.

Dat vroegere vrienden van hun dat ook deden.

(btw ik heb dat naturisme van mijn vader).

Ik doe dat niet om gezien te worden door anderen of anderen te zien, maar vanuit een gevoel van vrijheid voor mezélf.



Dat anderen daar allerlei labels aan hangen moeten zij weten en is omdat zij dat niet begrijpen.

Dat hoeft ook niet!

Dat je verschilt daarin van mens tot mens en ánders bent, dat geeft niet als je het ene maar niet "beter"" vindt dan het andere.

Of de ander het verkeerd ziet en jouw zienswijze aan hun wil opdringen, dat zij dat ook moeten vinden, het eens moeten zijn, je gelijk halen, dat zij dat ook zouden moeten doen of moeten zijn zoals jij.



De enige die je dat kan afleren (wat anderen van jou denken en dat ze het eens moeten zijn met jou om je gewaardeerd te voelen zoals je bent) ben jijzelf.

Mijn (kroeg)vrienden zijn het daarin dus niet met mij eens, maar ik word er geen seconde minder om gewaardeerd, hoor!

Het fascineert ze eerder dat ik "anders" durf te zijn, en doe wat ik wil.

Ook als ik de enige ben die er zo over denkt.

Ik trek me echt niks aan van wat zij daar evt van vinden of van zeggen.



Omdat ik ook begrip heb voor dat zij dat anders zien of ervaren en dat dat prima is.

En hoe "zekerder" jij bent van je zaak, hoe minder anderen de neiging hebben om iets "belachelijk" te maken, is mijn ervaring.

Hoe normaler jij ergens zelf over doet, hoe normaler het wordt opgevat.

Dus niet half verontschuldigend, maar beslist, zoals je bij de kapper hebt volgehouden aan hoe jíj het wil (jij betaalt, het is jouw haar en jouw smaak, moet niet gekker worden dat de kapper daarover maar voor jou gaat beslissen).



Als je zelf zoveel mogelijk niet-oordelend denkt (dus ook minder let op wat anderen zouden denken of vinden) maakt dat je eigen leven iig alvast een stuk aangenamer!

Ik vind het bijv wel belangrijk dat mijn meest naasten mij begrijpen (kids bijv) en dan nog zouden zij genoeg dingen niet doen of willen die ik wel doe, maar in ons gezin mag dat gewoon en doet niks af aan hoe we over elkaar denken: wij vinden het normaal dat we verschillen van elkaar en ieder mag zichzelf zijn hier.



Je kan zelf iig afleren om te denken in termen van goed- en afkeuring, van bevestiging en afwijzing: als je zelf wil mogen verschillen van anderen, dan mogen zij ook verschillen van jou.

Het is fijn als je elkaar iig begrijpt, ook zonder dat je het eens hoeft te zijn met elkaar.

Dat begint toch met niet langer je eigen denkbeelden projecteren op anderen, of vergelijken met elkaar.

En als anderen dat wel doen (doe toch normaal, dat is toch niet normaal, je broer/zus doet dat toch ook niet, enz) dan blijf je erop hameren dat jij diegene niet bent, maar iemand met eigen leven, eigen eisen aan wat jij een fijn leven vindt, en eigen behoeften hebt.

Hey Hettie,



Ik herken soms wel dingen die je hier schrijft.

Ik ben op dit moment bezig met schematherapie, heb er ook al wat over gelezen, en moet bij wat jij schrijft denken aan de valkuil 'extreme aanpassing'. Google maar eens, er is online best veel over te vinden, misschien herken je het wel.



Het komt erop neer dat je op één of andere manier geleerd hebt (vaak als overlevingsmechanisme) om je erg aan te passen aan mensen. Als je tegen hen of hun meningen/ideeën ingaat voel je je schuldig. En extreme aanpassers voelen zich vaak ook aangetrokken door dominante of heel stellige mensen (vaak vanuit herkenning van vroeger, en/of omdat het haaks staat op je eigen valkuil). Maar als extreme aanpassers ouder worden, worden ze vaak assertiever. Wat natuurlijk goed is, maar dat levert dan vaak problemen en conflicten op in hun relaties. Of hun omgeving moet mee met hun nieuwe houding (wat ook kan, en het wordt ook aangemoedigd om met mensen te praten over wat je wilt, nodig hebt enz, om dat nu juist wel te doen itt vroeger), ofwel houdt de relatie op te bestaan.



Er wordt trouwens ook als raad gegeven om dat schuldgevoel als je voor jezelf en je behoeften opkomt, er gewoon te laten zijn. Vaak willen we pijn en dus ook schuldgevoel vermijden, en dus slikken we toch maar weer ons eigen ding in om de ander een plezier te doen. Maar zo houden we onze eigen valkuil in stand. We moeten volgens schematherapie dus oefenen om door dat schuldgevoel heen te gaan. Het zou dan makkelijker worden door het vaker te doen.



Ik denk dat we ook moeten vermijden om voor onze behoeften op te komen op een defensieve manier, die ontstaat vanuit een onderliggende basisgedachte 'ik mag er niet zijn' (ook aangeleerd). Op één of andere manier moeten we uitkomen bij een meer vrijblijvende, positieve, uitnodigende, verbindende manier van voor onze behoeften op te komen. Dat is denk ik wat Suzy hier beschrijft. Als je basisgedachte is 'Ik mag bestaan zoals ik ben', dan straal je die rust ook uit in je boodschap wanneer je voor jezelf opkomt, dan is het niet krampachtig, maar vrijer. En ik denk dat mensen daar positiever op reageren, en je er ook 'betere mensen' mee aantrekt sowieso (die ook niet veroordelend in het leven willen staan bvb, niet uit zijn op discussie enz, maar gewoon mensen laten zijn en ruimte geven).

Interessante materie is dat toch, Tove!

Dank voor je bijdrage, mooi uitgelegd.



Dat zelf assertiever/ stelliger worden is te leren, weet ik inmiddels

(zolang je zelf dan maar niet star wordt, wel flexibel blijven.

Ik kan bijv ook nog wel té fel reageren, blijft oefenen om niet door te slaan naar van je afbijten ipv assertief.

Zeker als het eigen zwakke plekken betreft.

Hoe dan ook leermomenten voor jezelf!

Dank je wel Suzy! Ik vind het idd ook razend interessant.

Aanrader is het boek 'Leven in je leven' van Jeffrey Young (grondlegger van schematherapie), wat een erg slechte vertaling is van de originele titel 'Reinventing your life'). Het boek zelf is gelukkig wel goed vertaald, leest heel vlot en is erg toegankelijk.



Ergens wel fijn om te lezen dat dat voor jou ook oefenen blijft.

Ik denk dat dat idd op bepaalde momenten van je leven anders is. Soms voel je je gebalanceerd en zelfzeker en dan komt die positief-assertieve houding automatisch, je staat er dan niet eens bij stil. Tenminste, zo gaat het toch bij mij. Andere keren zit je kennelijk minder lekker in je vel en wordt het idd 'van je afbijten'... Vaak ook als de thema's gevoelig liggen (bvb iets waar je thuis negatieve opmerkingen over kreeg, of wat daaraan doet denken), merk ik.



Ik kan weleens jaloers zijn op mensen bij wie dat allemaal vanzelf lijkt te gaan, die daar niet hoeven over na te denken. Ik heb zo'n vriendin. Is heel naturel assertief, zonder in conflicten te verzeilen, en met respect en empathie voor anderen, maar staat ook als een blok achter zichzelf. In sommige situaties denk ik dan: hoe zou zij dit aanpakken? Is een mooi voorbeeld voor me op vlak van assertiviteit.

Tove: in dat nieuwe boek van Covey zag ik vluchtig ook een hoofdstuk over hoe toch empathisch reageren in relatie tot assertief zijn.

Nog niet gelezen, maar wie weet kan ik daar vd week een stukje van overtypen.

Ik probeer al zolang een relax avondje achter de laptop te hebben. Het kwam er steeds niet van. Vandaag eigenlijk ook niet. Ik had nog wat dingen op de laptop te doen. Voor ik wist was het 23u. Maar ik wilde heel graag nog even hier komen schrijven.



Ik zie dat Suzy en Tove al het eea naar jou toe hebben geschreven Hettie.

Jammer dat je het contact met anderen zo vervelend kan ervaren. Ik herken ergens wel wat je bedoelt.

Ik heb 1 vriendschap, waar ik door mijn burn out erachter kwam dat ik het een erg veeleisend vriendschap vind. Een aardige meid, altijd reuze gezellig mee, maar dingen moeten wel gaan zoals zij dat leuk vind. Dus drinken tot je erbij neervalt en het uithouden tot de laatste adem die je op zo een dag hebt. Ik trek dat niet meer, dat doorgaan tot de kleine uurtjes. Ik hoef ook echt niet te drinken tot ik de weg kwijt ben. Ik vind een borrel heerlijk, maar er zit absoluut een grens aan. Ik moet me lekker blijven voelen en ik ben niet verplicht om te drinken. Grappig was dat ik het ergens altijd een mindere kant van de vriendschap vond, maar er nooit echt bij stilgestaan had en nooit iets veranderd had. Het sloop er een beetje in dat ik haar steeds tegemoet kwam. Tot de burn out mij wakker schudde en ik stil ging staan bij alles wat mij (onnodig) energie kost.



Nu bepaal ik zelf wanneer ik wegga, wanneer ik kom en hoe ik mijn avond invul. Als zij mij daardoor minder gezellig vindt, is dat niet iets waar ik iets aan moet. Dan moeten wij ons vriendschap anders inrichten. Ik zie haar een stuk minder nu. Ik geef ook geen uitleg waarom ik niet wil drinken, of het bij 1 glaasje hou, of niet kom op een feestje of vroeg naar huis wil. Ik deel het mee, en daarmee is het klaar. Het lucht zo op om niet onder druk dingen te doen.



Probeer echt te staan achter de dingen die jij leuk en belangrijk vindt. Maak je niet druk of anderen dat niet zo leuk vinden of boos worden. Als jij achter jouw leven en jouw beslissingen staat en daarin gelooft, zullen anderen ook merken dat zij daarin weinig in te brengen hebben. Nu bedoel ik ook niet dat je nooit meer rekening met iemand hoeft te houden, maar het moet niet zo zijn dat jij je rot voelt omdat anderen zich zo opdringen.



Ik las ergens ook nog over contact verbreken met je ouders. Dat is een heftig besluit. Denk er heel goed over na. Ik heb het ook gedaan. Anderhalf jaar geen contact mee gedaan. Ik stond heel bewust achter mijn besluit, maar het is nooit mijn bedoeling geweest om het voor de rest van mijn leven zo te houden. Ik had tijd en afstand nodig om met bepaalde dingen om te gaan. Dat heb ik ook gedaan. Voor mezelf was het goed om even afstand te nemen. Wat ik wel merkte, hoe langer het duurde, hoe groter de drempel werd om te verzoenen. Daarnaast weet ik dat het alle anderen en mijn ouders erg verdrietig maakte. Niemand werd er gelukkig van. Ook voor mij was het af en toe erg lastig. Het doet wat met je, als je ziet dat iedereen er zo verdrietig van wordt. Voor hun was het lastig te begrijpen. Ik weet niet wat jouw geschiedenis met je ouders is en hoe diep dingen zitten, maar denk er goed over na.

Als het alleen hun zienswijze over jouw leven betreft, dan zou ik het contact niet verbreken. Ik zou dan proberen om het contact anders in te richten. Geen privé dingen delen en al helemaal geen dingen waar zij van gaan stuiteren. Hoe minder ze meekrijgen, hoe minder ze zich met iets kunnen bemoeien. Of je zou kunnen kijken of het een optie is om een keer een gesprek aan te gaan en ze te vertellen wat jij niet zo leuk vindt. Dat zij moeten accepteren dat jij je leven inricht zoals jij dat wil.



Succes ermee

Ben benieuwd wat Covey hierover schrijft, Suzy. Super als je dat idd hier laat weten!



Bij 'empathische assertiviteit' moet ik denken aan geweldloze communicatie. Waar ik zelf ook al wel oplossingen mee heb kunnen bereiken in bepaalde situaties. Je gaat dan uit van de behoeften van de anderen en die van jezelf. Het principe: eerst de andere begrijpen en daarna zelf begrepen worden. Dat werkt wel merk ik, je 'ontmijnt' er wel mensen mee, zij voelen zich gezien en gehoord, waardoor ze een stuk inschikkelijker naar jou toe worden.

Ik gebruik dat soms wel als 'strategie', onlangs nog in een werksituatie.



Maar een werksituatie is natuurlijk een meer neutraal iets, waar je knoppen minder ingeduwd worden dan bij mensen die je al lang kent...



Heb nu ook een situatie met een vriendin waar ik niet zo goed van weet wat ik ermee moet. En zij duwt ook wel (onbewust) op bij mij heel gevoelige knoppen (met name dat schuldgevoel, zie boven, maar ook: opkomen voor mezelf). Zij zegt nogal vaak dingen af, cruciale dingen zoals oud en nieuw is al een keer gebeurd, een vakantie ook enz. Dat is dan meestal nogal last-minute, en via mail of sms of iets dergelijks ("ik bel nu eenmaal niet graag, iedereen weet dat van mij, jij bent de enige die daar een probleem van maakt", zei ze daar een keer over). En altijd vergezeld van lange en emotionele berichten over hoe haar leven zo moeilijk is en het allemaal alweer in puin ligt enz. En hoe erg het voor haar is dat ze moet afzeggen, en dat haar leven al zo vreselijk is en nu dit enz. En als het dan toch lukt om af te spreken, dan moet dat altijd op een moment en plaats dat zij uitgekozen heeft, naar haar schema, want haar leven is zo vreselijk lastig en ze is al blij dat ze überhaupt kan afspreken. Ze spreekt nog maar met weinig mensen af, zegt ze dan.



De vakanties die we samen gedaan hebben, waren bestemmingen die zij koos (want ze heeft zo'n moeilijk leven en die vakantie is alles wat ze heeft en moet ze een heel jaar op teren). Op het moment dat het haar uitkomt (want alweer: moeilijk moeilijk met werk). En daar deden we vooral wat zij wilde. Als ik een keer iets anders wilde, was dat prima, dan moest ik dat vooral doen, in mijn eigen tijd (terwijl zij haar eigen ding deed, een compromis lijkt niet te kunnen).

Maw: ik heb het gevoel dat alles om haar draait en ik niet zo gezien word.



Ik moet er natuurlijk wel bij zeggen dat het contact met haar verder wel leuk is, het is altijd wel fijn praten en zo, en de vakanties waren grotendeels ook wel echt fijn, maar dat is dus een stukje van haar dat ik niet zo prettig vind. Ze doet dit ook allemaal op een zachte manier zeg maar, dus niet stellig of extravert dominant of zo (ze is zelfs eerder introvert)... Maar ze weet het wel altijd zo te draaien, dat wel. En ik ben daar dus lang in meegegaan. Omdat ik niet moeilijk wilde doen, en zelf ook al die eisen gewoon niet had. Het was mij wel gewoon prima: de bestemming, het moment, de bezigheden enz. Alleen soms denk je wel: nou ja, het is wel allemaal nogal 'my way or the highway'...

Voor haar leek het ook niet zo belangrijk om dingen samen te doen (is nogal een einzelgänger), ze wilde graag die vakantie of die activiteit doen, en als ik meewilde: super, zo niet: jammer, maar dan deed ze het wel alleen. Terwijl ik zelf veel meer gericht ben op andere mensen en verbinding enzovoort (opnieuw valkuil van mij denk ik: me aangetrokken voelen door mensen die niet/veel minder op verbinding gericht zijn).



Er zijn weleens onenigheden over geweest over bepaalde situaties (bvb afzeggen oud en nieuw 1 avond van tevoren via sms) en dan is het situationele, het concrete van de situatie wel uitgepraat. Maar ik heb nog nooit durven zeggen wat daar voor mij boven ligt: dat ik haar als heel egocentrisch en slachtofferig qua houding ervaar. En een soort emotionele manipulatie voel. Ik denk nl dat als ik dat doe, de vriendschap dan over is. Want mensen die dat wel al aangedurfd hebben (andere vriendinnen), daar breekt ze gewoon mee. En dan zijn die volgens haar niet empathisch enz. Zij zegt zelf HSP te zijn en ze kan dan niet dealen met hun hardheid, zegt ze dan.



De keren dat ik protesteerde tegen bepaalde dingen (bvb dat afzeggen van oud en nieuw via sms) kreeg ik een woedende lange mail terug dat "het ontstellend is dat ze hier nu mee bezig moet zijn, in zo'n moeilijke periode" en "hoe durfde ik" enz.

En dat vind ik dus problematisch: zij zit ALTIJD in een moeilijke periode. (Ik moet bij haar vaak denken aan dat nummer van Brigitte Kaandorp). En ze heeft idd bepaalde moeilijke omstandigheden die verre van ideaal zijn (zet ik even niet neer wegens de herkenbaarheid), maar ik zie ook een soort van verslaving aan problemen. 'Ik lijd dus ik besta', zoiets. Alsof het het haar identiteit is 'Ik ben I. en ik heb een heel moeilijk leven.' (effe karikaturaal)

Plus ik zie ook echt wel hoe ze haar eigen realiteit maakt door bepaalde overtuigingen (bvb dat het leven voor sommige mensen, zoals zij, nu eenmaal een tranendal is).

Ik krijg sterk de indruk dat haar ouders ook zo in het leven stonden, uit wat ze vertelt.

Ze is enig kind, haar ouders hadden een slecht huwelijk en hadden heel sterk hun eigen leven, en zij zat zowat altijd alleen op haar kamertje. Ging daar op in haar eigen wereldje, was vaak verdrietig (ouders, vooral moeder, was ook vaak verdrietig, en tegelijk werd dat ook gekoesterd door voortdurend melancholische muziek à la Jacques Brel in huis). Tegelijk werd ze ook erg overbeschermd, ze mocht heel weinig en veel dingen waren angstaanjagend in de ogen van vooral haar moeder. Volgens mij is ze daardoor erg gaan focussen op de beren op de weg (die negatieve houding) en is ze nogal controlerend (alles tot op de seconde plannen en hoe zij het wil) geworden. Om maar effe te kaderen, en is mijn interpretatie natuurlijk he.



Ze is een paar keer (kort) in therapie geweest, en dat gaat dan een tijd goed, zolang het blijft bij haar verhaal kwijt kunnen en erkenning voor haar moeilijke leven krijgen. Maar als het om oplossingen gaat of dingen/zichzelf anders gaan te bekijken, dan haakt ze af.

Zij heeft het moeilijk en niemand snapt haar, klinkt het dan. Of ze heeft een slechte therapeute. Een vriendin die afhaakt, dat wordt dan: dan moest het zo zijn dat we verschillende wegen uit moesten...



En nu heeft deze vriendin dus weer iets afgezegd, opnieuw een vakantie, waar ik al maanden echt naar zat uit te kijken. Ik ben hier enorm teleurgesteld door. De omstandigheden zijn, zoals gewoonlijk, weer "heel moeilijk" Geldproblemen waar zij het ook heel moeilijk mee heeft, door onverwachte kosten aan haar (oude) huis. Tranerige ellenlange mails over haar ellende. Ik antwoordde niet meteen, moest dit effe verwerken. Probeerde ook een klaar zicht te krijgen op wat ik allemaal voelde en dacht erbij. (Zij gaat ook nog een andere vakantie doen deze zomer, iets waar ze mij ook eerst voor gevraagd had, maar dat ze in haar eentje wilde doen, kreeg ik ook gewoon als boodschap en moest er maar mee dealen). Ze kwam dan wel zelf met een ander voorstel voor ons, daar was ik destijds wel blij om. Die solovakantie gaat ze wel nog doen. Daar heb ik het eigenlijk best moeilijk mee, dat ik dan weer zo makkelijk aan de kant geschoven wordt en dat maar moet snappen, want zij heeft het zo moeilijk enz).

Ik was dus nog bezig met mijn gedachten erover te verzamelen zeg maar. Een week later een sms van haar, dat ze begreep dat ik teleurgesteld was, maar of ik wilde antwoorden, want nu ook nog een vriendschap op de helling, dat was het laatste wat ze bij al haar ellende nog kon gebruiken.



Ik had hier allemaal zo'n slecht gevoel bij: alles leek weer om haar te draaien (ze doet ook geen enkel voorstel om dan iets anders samen te doen, een dag zee oid, ze zegt gewoon af en ik heb er maar mee te dealen), heel die opsomming van haar ellende, en dan nog op mijn schuldgevoel werken omdat ik niet meteen antwoord.

(en het is natuurlijk niet de eerste keer dat ze iets afzegt op deze manier).



Mijn eerste idee was: laat maar, bekijk het maar, ik neem nu echt wel afstand, klaar. Dan kun je dingen gewoon laten verwateren, zonder gedoe en ruzie.

Maar ik twijfel ook: zou ik niet een keer het gesprek aangaan en een keer écht zeggen wat ik denk? Niet alleen: ik ben teleurgesteld over die vakantie enz, maar het breder trekken: ik heb het moeilijk met die in mijn ogen 'my way or the highway'-houding, met al die emotionaliteit die op mij gelegd word waardoor ik het gevoel heb er zelf niet te mogen zijn met mijn gevoelens en behoeften. Enzovoort. Echt een keer alles zeggen wat ik vind, maar dan proberen dat te doen op een positief-assertieve manier. Bij wijze van experiment zeg maar.

Iets doen wat ik nooit eerder aandurfde.

En als het dan ruzie wordt, tja, dan is dat maar zo. (Door dat schuldgevoel en negatieve gevoelens bijten ipv vermijden)



Zij wil er wel over praten, dat heeft ze al aangegeven. Maar dan niet per telefoon, want ze heeft NOOIT een uurtje. En enkel die dag op dat uur, op die plaats.

Wat levert deze vriendin jou op, Tove?

Zou je daar eens goed over na willen denken?

In positieve en negatieve zin, bedoel ik dan, he.



Ze chanteert jou emotioneel met dat ze al zoveel ellende heeft dat (weer?) een vriendin verliezen er niet ook nog bij kan.

Ze houdt jou onder controle, maar gaat vanuit haar slachtofferrol intussen volledig haar eigen gang en hoeft dan geen rekening te houden met anderen: iedereen moet met haar moeilijke leven rekening houden?

En dat wisselen van therapeut enz kán wijzen op dat er meer aan de hand is, toch soort borderline-achtig misschien?



Ik ken dit soort beklemmende personen iig, die het zo weten te draaien dat jij in die vriendschap alleen nog bezig bent met haar grillen en in hoeverre je daaraan wil en kan voldoen of niet. En niet meer met wat jíj onder een fijne, gezonde vriendschap verstaat.

Je voelt je iig niet vrij in dat soort vriendschappen.

Je kunt niet op haar rekenen, maar zij rekent 100% wél op jou.

Onberekenbaar kan je meezuigen in haar ellende.

Ze chanteert juist met jou je schuldig laten voelen, je zult altijd tekortschieten bij haar: het is haar instelling, haar basis is ellendig voelen en niemand krijgt het voor elkaar om haar blij en gelukkig te maken.

Omdat dat niet kán van buitenaf, omdat dat niet verandert als haar omstandigheden zouden verbeteren: er zijn en blijven altíjd vervelende dingen op haar pad komen, er is altijd wel iéts wat drama oplevert in haar leven.



Het is vaak alles of niks met deze mensen + alles op haar manier en anders kun je een hoop drama verwachten aan verwijten.

Een middenweg bestaat dan niet, deze vriendschap lijkt mij zoals je het beschrijft volledig op haar voorwaarden en anders niet.

wat meer afstand nemen: je kunt het proberen, maar ik vermoed dat dat niet gaat lukken: zij laat echt niet toe dat haar greep op jou verslapt.



De centrale vraag is hier dus: waarom blijf jij deze (nogal eenzijdige) vriendschap nog willen, en oa met haar op vakantie willen?

Dat je tenminste gezelschap hebt en niet alleen hoeft?

Uiteindelijk is ze onberekenbaar en moet je alsnog alleen op vakantie.



Wat zou het jou opleveren om te stoppen met deze vriendschap?

Wat neem jij op jouw nek van die hoeveelheid ellende van haar, die jij alsmaar "inneemt" van haar?

Wat neem jij onbewust over van haar slachtofferhouding en - redenaties?

Wat doet het met jou dat jij je altijd moet inhouden, een stukje van haar emotionele ladingen mag overnemen door te luisteren en daar niks van mag vinden of terugzeggen, wat je er werkelijk van denkt?



Denk je dat zij zich net zo om jou bekommert en met jou bezig is in gedachten enz als jij andersom doet en rekening met haar houdt?

En dat mag best weleens uit balans zijn gedurende een tijdje, of onder bijzondere omstandigheden, maar als dat permanent zo is levert dat iig nogal wat ongezonds voor jou op.

Als je langdurig niet jezelf kunt zijn, je moet inhouden, je eigen behoeften aan de kant schuift en alleen nog bezig bent om haar tevreden te stellen, en blootstelt aan haar immer negatieve levenshouding, wat doet dat met jou, denk je?



Is de rol die jij vervult in het leven van deze vriendin misschien dezelfde als de rol die jij vervulde in jouw gezin van herkomst?

Vraag je af welke rol deze vriendin vervult in jóuw bestaan..

Dank je wel Suzy. Héle rake vragen. Ik ga dit laten bezinken. Even mijn gedachten verzamelen...



Fijn weekend!!

What the hell, ik ga nu al antwoorden.

Spontaan ipv nadenken.



- Wat heb ik aan deze vriendin?



Ik zie haar één keer om de twee, drie maanden. Altijd op een tijdstip dat zij bepaald heeft. Meestal ook op een plek die zij bepaald heeft. Zij is verhuisd naar het platteland en komt dan graag naar mijn stad om te winkelen en wil dan met mij lunchen. Of wil afspreken na het winkelen.

Ik heb vroeger weleens andere dingen voorgesteld, dingen die ik graag wilde doen, zoals een dagje naar zee bvb, en dat werd dan beloofd voor een andere keer, maar is er nooit van gekomen. Intussen ben ik er zo aan gewend geworden dat zij alles bepaalt dat ik het maar zo laat gebeuren. Is op een of andere manier makkelijker dan telkens opnieuw enthousiast iets anders voor te stellen en dan weer een opsomming te krijgen van al die beren op de weg en waarom het toch beter is om haar idee te doen. Plus voor mij ook wel zo makkelijk dat ze dan naar mijn stad komt...

Ik ben ook een stuk flexibeler met mijn tijd, wegens geen kinderen ed, dus dat ik me moest aanpassen aan haar schema vond ik eigenlijk ook niet zo heel erg.



- En als we elkaar dan zien, hoe gaat het dan?



Ik merk dat we soms nogal naast elkaar praten. En dat zij vrijwel alles op zichzelf betrekt (in dat bedje is ze heel erg ziek). Zelfs de kleinste dingen. Ik maakte me bvb 'zorgen' dat mijn sjaal er oud en gerafeld uitzag en vroeg haar of dat idd het geval was. Zij: "MIJN sjaal is oud, moet je kijken, die pluisjes en bla bla." (hele uitleg over haar sjaal, ze zei zelfs niet 'ja' of 'nee' op mijn vraag). Zo gaat het wel vaker. Zeg ik: "Ik zie er moe uit" (toen ik mezelf in winkelruit zag), dan antwoordt zij: "En ik dan zeg, ik ik heb al een week wallen onder mijn ogen van dit en dat." (hele uitleg over allemaal moeilijke situaties in haar leven).

Echt heel diep gaan onze gesprekken enkel wanneer het over haar gaat. Want ik stel wél vragen over haar situatie, probeer mee te denken, haal voorbeelden aan van mensen in zelfde situaties, praat over de maatschappelijke tendens die me doet denken aan wat zij beschrijft enz. Maw: ik ga in op haar dingen. Dat doet zij omgekeerd niet zo vaak. Als ze het doet, merk ik het op omdat het me een beetje verbaast. Meestal legt zij er gewoon haar ding naast, zonder echt op mijn ding in te gaan.

Ik voel me daardoor soms niet gezien.

Ik denk niet dat zij dit ziet of zelfs zou snappen als ik het zou uitleggen. Ik denk dat zij zou vinden dat gesprekken gewoon zo gaan. (Ik ken trouwens nog wel zulke mensen)

Dat is soms draining voor mij. Vooral aan het begin van onze 'date', wanneer me dat het sterkst opvalt. Maar soms/vaak ook niet, omdat je dan ergens gaandeweg toch wel op een onderwerp uitkomt waarbij dat wel kan of zo, of minder belangrijk is (minder persoonlijke dingen), of je haalt herinneringen op aan iets van vroeger of zo, of je drinkt wat wijn en wordt op die manier wat losser dat het allemaal wat minder uitmaakt of zo. Ik heb lig meestal niet een leeggezogen gevoel wanneer ik van haar wegga, ondanks dat ik bepaalde dingen wel zie... (en ook zie dat ze bij andere vriendinnen anders gaan)



- Wat ik aan haar heb?



Als ik haar zie is het dus vaak best gezellig, ondanks dat ik bepaalde dingen dus wel opmerk. Gewoon een gezellige avond dus. In gezelschap, terwijl ik anders alleen was geweest.

Er is ook het 'for old times sake'-element. We kennen elkaar intussen zo'n 14 jaar, delen een bepaalde heel bijzondere werkperiode (bepaald beetje 'magisch' pioniersgevoel op een gemeenschappelijke werkplek). Dat vind ik wel moeilijk los te laten. Hebben samen een paar vakanties gedaan die heel leuk waren. Hebben toch een heel stukje leven samen gedeeld, getuige geweest van elkaars belevenissen en evoluties... (qua werk, relaties, kinderen, huizen kopen enz)

Al dat negatieve dat ik hier beschreef is er wel, maar ze heeft ook een zachte, lieve kant. Waar ik wel een connectie mee heb zeg maar. Een bepaalde wereldverbeterende kant heeft ze ook wel (bvb inzake dierenleed en zo), die ik met haar deel.

Anderzijds hangt haar hele huis vol met van die spreuken, over goed doen voor mens en dier, waar ik wel the creeps van krijg... Dat dan weer wel.

Plus: ik heb de laatste jaren vaak afscheid van mensen genomen, ik heb geen trek in weer een afscheid. Daarbij waardeert zij mij wel heel erg (zij het heel erg op haar eigen voorwaarden). Als wij afspreken, straalt ze om mij te zien. Dat doet mij wel iets.

Omdat ze vindt dat ze zo'n miserabel leven heeft, geniet ze wel heel erg van haar uitjes en dat verstopt ze ook niet, dat is fijn om bij te zijn. (Ondanks dat er halverwege wel weer gepraat moet worden over hoe vreselijk de rest van haar leven is).



Maar het is wel allemaal waar wat je schrijft, Suzy. Je ziet het heel helder: de emotionele chantage, het niet op haar kunnen rekenen maar zij wel op mij, dat het allemaal op haar voorwaarden moet, enz.. Is allemaal heel erg juist.

En die dingen vind ik - uiteraard - niet fijn.



- Of ik denk dat zij met mij bezig is zoals ik met haar?



Absoluut niet.

In die zin vond ik die laatste sms van haar heel veelzeggend. Ze maakt zich enkel zorgen dat ik me van haar zal afkeren. En dus gaat ze me aanmanen (opjutten zou je ook kunnen zeggen) om te reageren. Om hààr uit haar lijden te verlossen. Ze maakt zich geen zorgen over hoe ik me voel, wat het voor mij betekent om na maanden van verheugen, van het plannen van de reis (avonden lang in reisgids zitten lezen omdat zij absoluut vroeg wilde boeken), geen vakantie meer in het vooruitzicht te hebben. Daardoor mogelijk ook niet meer op vakantie te gaan dit jaar (enfin, dat zien we wel, maar zij staat daar dus niet bij stil).



En het erge is: ze beseft niet eens hoe ontzettend egocentrisch dat is. Ze verstuurt gewoon schaamteloos (in mijn ogen) die sms met als boodschap: kun je aub op mijn mail antwoorden want IK trek dit wachten niet.



- Is de rol die ik voor haar vervul dezelfde als die ik thuis had?



Goeie vraag.

Er zijn zeker gelijkenissen. Ik word, net als thuis, niet gezien. Ik voel me een ding of zo, geen mens. Iets dat je makkelijk aan de kant schuift. En daar mag ik dan niks bij voelen, niks van zeggen, of ik ben de kwaaie pier, een "moeilijk mens".



Ik heb het er gisteren nog met de (schema)therapeute over gehad. En hier worden twee schema's aangesproken van mij: emotionele verwaarlozing en extreme aanpassing.

En dat heeft idd met vroeger te maken.

Ik ben nog maar aan het begin van de therapie en ga mij laten meenemen naar oplossingen en technieken om meer bij je authentieke zelf uit te komen, zoals dat dan heet, en dan te bekomen dat je niet meer vanuit die schema's reageert, maar dus wel vanuit die authentieke zelf.

Is lange weg, maar voor nu heb ik als 'huiswerk' meegekregen om de situatie met die vriendin niet te laten verwateren, dus niet afstand nemen en laten gaan; maar wel de situatie uit te praten. (en erna noteren wat ik allemaal voel en denk, welke schema's hoe werden aangesproken enz) En in gesprek aangeven van: ik begrijp je moeilijkheden wel blabla, vind je een prima mens enz, 'maar'... En bij die maar: dit is niet wat ik versta onder een evenwichtige vriendschap. Voor mij is dat wanneer jij je evenveel aan mij aanpast als ik aan jou, en dat zie/voel ik hier niet. En dat vind ik moeilijk. Daarbij ook aangeven dat het voor mij niet fijn voelt om die emotionele lading op mij te krijgen, en dat ik het gevoel heb emotioneel gechanteerd te worden, dat er op mijn schuldgevoel gewerkt wordt. Dat dat niet fair aanvoelt. enz.



De therapeute zegt trouwens dat het niet toevallig is dat ik zo allergisch reageer op dat negatieve, slachtofferige, omdat ik daar juist tegenovergesteld in sta (of wil staan). Ik ben eerder het type vechter, heb klotejeugd gehad maar heb eerder gevochten om daar uit te komen en wil niet dat dat mijn leven bepaalt. Zij en ik zijn polaire tegengestelden daarin.



Dus, samengevat, ik ga even inwendig laten groeien (ook dankzij jouw vragen, Suzy, dus hartelijk dank daarvoor!!!) hoe ik me voel bij dit alles, en dan ga ik het gesprek aangaan. Het doel is om dat rustig te doen, met gevoel en vanuit mezelf, hoe ik het aanvoel, en situaties bespreken, niet persoonlijk aanvallen of zo.

Ik ben benieuwd hoe ze zal reageren. Ik denk: ofwel heel boos-aanvallend (dingen zeggen dat het mijn probleem is, in termen van "iedereen snapt dit, alleen jij niet") ofwel emotioneel-defensief (werken op mijn schuldgevoel, in slachtofferrol), of combi daarvan.

Of wie weet kan er weleens een écht gesprek op gang komen (zou het?!). Dat laatste denk ik eerlijk gezegd niet, omdat ik niet geloof dat zij opeens een voor haar belangrijk stuk van haar identiteit in vraag zal stellen/zal willen of kunnen opgeven ('Ik lijd dus ik besta', 'Ik heb het altijd moeilijk, ik ben beklagenswaardig').



Dat praten doe ik overigens niet om een resultaat te bewerkstelligen (ik denk dat dat hoe dan ook 'afstand' zal worden, hoe ook aangepakt), maar voor mezelf: om het wel een keer anders te doen. Confrontaties niet uit de weg gaan voor de lieve vrede, dingen niet zeggen om een ander plezier te doen, maar om een keer wél voor mezelf en mijn behoeften op te komen. En dat op een soort liefdevolle manier te doen (voor mezelf en voor de andere).

Ik ben benieuwd...