Is hij geinteresseerd of niet?

Is ook een oud thema van mij, bewuste keuze jaren terug bij elke grote tegenslag geweest om zelf geen genoegen te nemen met die slachtofferrol en het heft in eigen handen te nemen.



Ik ben ook zwaar allergisch tov "naasten" die daar juist hun "sterke kant" van gemaakt hebben en hun slachtofferschap uitbuiten om (eindeloos) begrip en hulp van anderen gedaan te krijgen, overal pech en tegenwerking denken te krijgen, alsof het anderen maar komt aanwaaien dat zij andere (positievere) ervaringen hebben mensen, dezelfde familie, met buren, met instanties, enz.

Dat je zelf niet kan bepalen wat je ontmoet op je pad aan tegenslag, maar wel hoe je ermee omgaat en met je eigen gedrag wel degelijk invloed hebt op hoe (de meeste) mensen tegen jou aankijken en met jou omgaan.



Ik ga me niet meer bezighouden met mensen uit hun eigen slachtofferrol halen, als ze daar helemaal geen oren naar hebben en ook helemaal niet van plan zijn.

Ik ben oa graag op forum omdat die mensen zelf proberen ergens uit te komen, om die blik van een ander vragen, verder willen komen dan hun eigen ervaring, dan wat ze zelf kennen.

Omdat die erkennen dat ze het zelf niet altijd het beste weten, of wat zij zelf normaal vinden misschien niet het enige ware antwoord is (of daar tegenaan lopen en juist uiteenlopende visies willen meenemen).



Verdoe je tijd niet aan iemand die niet wil.

Pas als diegene zelf die keuze maakt idd, zoals je al eerder eens geschreven hebt.

Je kunt haar hooguit bewust van maken, dat die keuze bestaat en of zij bereid is te veranderen van visie.

Want zij heeft ook het récht om dat niet te willen veranderen, omdat jij dat "beter" zou vinden voor haar, he.

Alleen houdt dat dan misschien in dat jullie niet langer passen, teveel verschillen qua levensinsteek.

Zij mag het prima vinden om te leven zoals haar goed acht, en evt te veranderen wat zij zelf wil veranderen, in haar tempo, op haar moment.



Niet om bij jou te moeten passen nu bereid moet zijn, he.



Jij moet je juist losmaken van je eigen "slachtoffer-ervaringen" en daar kan je niet iemand bij gebruiken die die levenswijze gekozen heeft (of die instelling al dan niet bewust iig voortzet in haar eigen leven).

Eigenlijk kun je je zo iemand niet veroorloven, in elk geval niet te vaak!

Eens in de 3 maanden zou kunnen misschien, dat is aan jou of dat niet in de overige tussentijd teveel gedachten oplevert aan haar en haar problemen, ipv je op de jouwe te richten.



Ook niet met haar blijven omgaan om jezelf te bevestigen door je "beter" te voelen dan haar.

Je kunt beter zoveel mogelijk mensen om je heen zoeken die naar de door jou gewenste andere weg leven: afkijken bij mensen die leven zoals jij zou willen (kunnen) leven (ipv je afzetten tegen wat/hoe je zelf niét meer zou willen leven/denken).



Dit zijn mensen die jou willen vasthouden in je oude patronen.

De werkelijke uitdaging ligt in het nieuwe patronen en mensen zoeken die je daarin sterken, door hun voorbeeld, door met ruimdenkender mensen te praten, mensen te kiezen die jou kunnen (helpen) verruimen en die jij ook kunt sterken met jouw sterke kanten.

Laat het niet wegvloeien naar "strijd" met mensen die je oude schema vertegenwoordigen: dat is hun éigen proces.

Richt je op jouw eigen proces en alles/ iedereen die dat kan bevorderen ipv tegen wil houden!

Mensen en dingen die energie en ruimte géven ipv energie en ruimte kosten!



En soms verruimt iemand jouw blikveld, zoals afgelopen maanden bij mij, en beperkt dat misschien tijdelijk fysiek, (bijv zoals ik vaak eerst schrijf dus op een stoel thuis zit achter de pc) maar is het toch goed, omdat alles begint met inzicht: je blik (willen) verruimen en dat fysieke daarna vanzelf volgt en terecht óók aandacht vraagt (in de vorm van aktie).

Ik heb trouwens weer lange stukken geschreven op andere topic waar je misschien iets aan hebt.



Dus nu hier ook pc dicht en aktie!



Iedereen fijn weekend!

Hier pc weer open. Zit te werken en beetje last van uitstelleritis...



Mooi advies, Suzy!

Dank je wel. Inderdaad, zij hoéft niet te veranderen omdat ik dat prettig zou vinden. Dat recht heeft ze absoluut. Aan de andere kant wil ik nu even voor mezelf en mijn behoeften opkomen, en die houden nu tov haar in: een andere houding van haar naar mij willen. Vanuit het idee: soms moet je mensen leren hoe ze met je moeten omgaan.



Herkenbaar ook wat je schrijft, zij zegt vaak hoe oneerlijk het allemaal verdeeld is. Hoe anderen het zoveel makkelijker hebben enzovoort.

En het ding is: ik begrijp haar deels wel. Want haar basis is moeilijk, net als de mijne. Komt erop neer dat we beiden geen familienetwerk hebben, ieder vanuit onze eigen omstandigheden. Dan mist een bepaald fundament, dat is zo. Dat heeft bepaalde gevolgen, praktisch en emotioneel. En voor veel mensen is familie en dat fundament ervan vanzelfsprekend (ook al is het daar niet altijd peis en vree), dus het wordt vaak niet echt begrepen door anderen hoe dat is. Tot zover ben ik het met haar eens. Alleen vind ik het niet fijn om het daar 1. altijd over te hebben, en 2. daar een 'wee mij'-houding aan te verbinden. Het doet mij soms ook pijn en dat mag erkend worden, zeker, maar mijn houding is: het is wat het is en ik maak er het beste van. Door erover te klagen en te huilen is het er niet opeens wel of zo...

Ik wil mijn houding ook niet aan haar opdringen, dus ik ben dan vaak de luisterende partij bij haar, maar tegelijk heb ik het er wel een beetje moeilijk mee; Omdat het mij ook soms naar beneden trekt. Anderzijds ben ik ook wel blij dat er iemand is die het wel snapt. Die bvb met kerst (wat altijd moeilijke tijden zijn) eraan denkt en een berichtje erover stuurt en mij het gevoel geeft niet de 'enige eenzame' te zijn zeg maar. Want ik merk dat mensen die goed omringd zijn daar niet snel zullen aan denken, die hebben hun eigen drukke plannen. Ik denk dat geen familienetwerk hebben een van die dingen zijn die je echt zelf moet meemaken om te weten wat het is (zoals kinderen krijgen bvb).

Dat hoort ook bij het stukje 'wat ik aan haar heb'.



Ik ga later de andere stukken lezen.

Nu toch nog even werken.



Fijn weekend!!

ff schoongemaakt, wat zal ik blij zijn als die bench & kattenbak uit de kamer zijn!

Kat loopt ook overal overheen: van aanrechtkraan van kookeiland met natte pootjes over de tafel heen op bureaustoel op de bank, liefst over mij heen lopend op mijn bureau en dan zet ik hem terug op de bank en gaat ie voor het raam op de vensterbank zitten enz enz.



De vloer aangeveegd, maar stofzuigen en dweilen stel ik uit tot dinsdag, dan ga ik die bench eruit gooien (en de dieren uit de woonkamer,, zodat ik alles grondig kan doen).



Tove: het gaat erom dat als je niet op je familie kan terugvallen, je een eigen "familie" zou kunnen samenstellen met vrienden.

Gekozen familie dus. Meer nog dan anderen juist aan kwaliteitsbewaking doen wie je om jezelf heen verzamelt.



Tuurlijk herken je eea in haar, en dat is ook wat aantrekt.

Dan nog is het denk ik zaak om (voldoende) mensen om je heen te hebben die juist sterk zijn in jouw zwakke plekken (en andersom).

Juist mensen met sterke familiebanden bijv.

Het is fijn dat zij jou begrijpt in jouw tekorten en jij de hare, maar elkaar daarin bevestigen leer je nog niet van hoe het wél zou kunnen zijn en hoe wel elkaars kracht te vergroten.

Net als een partner zijn imo vriendschappen ook niet bedoeld om elkaar te bevestigen.



In gezonde, hechte vriendschappen gelden dezelfde pijlers als aan een partner (minus het intieme dan): (kunnen) vertrouwen, betrouwbaar zijn, zorgzaamheid over en weer, berekenbaarheid, stabiliteit, respect, op elkaar kunnen bouwen, elkaar de ruimte geven en vragen, verschillend mogen zijn en toch gelijkwaardig aan elkaar zijn, elkaar eea gunnen, elkaar kunnen bijstaan en stimuleren tot groei;

niet afhankelijk zijn van elkaar voor gezelschap/ steun/ om maar niet alleen te hoeven zijn/voelen, enz.



Bouw aan een eigen veilige haven en jouw eigen veilige "familie" in de vorm van een vriendenkringetje waar je van op aan kan.

Dat hoeft geen grote groep te zijn, maar wel dat je eea verspreidt (aan behoeften/ diepgang/ steun geven en nemen) over meer mensen, zodat niet maar een paar mensen teveel van jouw "bagage" meekrijgen.



Daarom is het heel erg goed van jou dat je de echt zware dingen nu met therapie te lijf gaat, zodat vriendschappen best diepgang, maar ook luchtig genoeg kunnen blijven.

(en niet, zoals bij jouw vriendin, de zware onderwerpen en emotionele ladingen alsmaar bij vriend(inn)en worden gedropt, die daar zelf eigenlijk geen ruimte voor hebben.



Diepgaande gesprekken voeren en diepe gespreksonderwerpen is iets anders dan iemand met jouw diepe oude en actuele emotionele ladingen opzadelen, zoals jouw vriendin bij anderen kwijt moet.

Dat kan imo alleen bij iemand die professionele afstand heeft (of een andere vreemde die daar geen last van heeft) en een groot empathisch vermogen heeft en die al redelijk gedeald heeft met eigen worstelingen.

Die echt ruimte over heeft om bezig te zijn met andermans issues zonder daar zelf last van te krijgen dus.



Aangezien jij ook de nodige eigen issues hebt die aandacht vragen, ben jij niet de geschikte figuur voor ál haar gedoe (aan te horen), zeker niet omdat jij met dezelfde dingen worstelt.

Waren het verschillende dingen waar je allebei hard aan "werkt" in eenzelfde richting/ instelling, dan kan je elkaar (als lotgenoten) sterken en enthousiasmeren/ stimuleren.

Dat is bij jullie het geval niet. Jullie hebben hetzelfde ervaren en zij kan hooguit aan jou optrekken, jij niet aan haar.

Dat maakt het eenzijdig: zij kan jouw issues er niet bij hebben, loopt zelf al over van de hare.

Jij wil er wel voor haar zijn, en raakt meegetrokken omdat jij daar geen grenzen aan durft te stellen.



Dat is geen gelijkwaardige vriendschap.

Zij draait in kringetjes en jij wil dat juist doorbreken en vooruit komen.

Als dat langere tijd zo is en ook geen verandering in lijkt te komen, geen ontwikkeling in haar, jij jezelf blijvend niet kan zijn in haar buurt, houdt dat jou op den duur tegen.

In feite is het zo dat jij in jouw situatie je niet kan veroorloven om zulke vriendinnen te hebben (met issues die alleen te "repareren" zijn mbv professionele hulp).



Ik ga ff naar buiten, hier is het nu droog en zonnig, de wind is gaan liggen, dus ff frisse neus halen!

Ik heb gisteren een ontzettend gezellige avond met een paar vrienden gehad en ga straks lekker uitgebreid iets lekkers koken voor zoon en mij.

Werk ze en fijn weekend!

Goed bezig daar Suzy! (met huishouden)



Dank je voor je feedback.

Het is idd geen gelijkwaardige vriendschap.

Ik vrees alleen dat dat bij veel (ex-)vriendschappen bij mij het geval was/is. Ttz: ik heb afstand genomen van een aantal mensen, maar lijk steeds bepaalde valkuilen toch niet te zien... Gelukkig zijn er wel nog andere vriendschappen die overblijven. Maar dat zelfgemaakte familietje waar jij het over hebt, daar ben ik nog ver van af. Misschien dat ik daar op termijn via therapie wel weer kom, wie weet...

Ik heb het vroeger wel gehad, zo'n beetje Sex & the City, erg van genoten, maar verwaterde dan toch weer, vooral als er mannen in het spel kwamen (heel anders dan in de serie helaas). Of er ontstond conflicten, idd doordat het soms geen gelijkwaardige verhoudingen waren (zie daar mijn eigen schema 'extreme aanpassing' ook weer...)

Anyway, misschien komt dat ooit weer...

Ik heb me de laatste jaren wel veel veiliger aan mezelf gehecht, dat weer wel. Terwijl ik vroeger bij wijze van spreken nog geen vijf minuten alleen kon zijn, kan ik dat nu wel. Sterker, ik kan er zelfs erg van genieten.



Zo, ik ga nog een beetje werken en dan lekker tv kijken, morgenochtend sporten en erna naar een vriendin. Een gelijkwaardige haha.



Een heel fijne avond met je zoon!



Ik las ook je berichten op het andere topic. Snap die gedachten absoluut. Hoewel ik zelf veel meer 'vast zit' in dat materiële dan jij denk ik (valkuil 'emotionele verwaarlozing' leidt vaak naar allergie voor ontbering, om het maar even in schematherapie-termen te zeggen), heb ik die afwegingen soms ook wel. Ik moest een paar jaar geleden voor een periode door omstandigheden uit mijn huis en heb toen een vrij lange periode 'gekampeerd' (overal logeren, bij mensen die op reis waren, bij hun partner woonden maar hun huis nog hadden, catsitten, housesitten enz, sommige adressen waren super, andere veel minder).

En toen besefte ik ook wel dat ik genoeg kon hebben aan een koffer met kleren, mijn laptop, mezelf en mijn vrienden. Was moeilijke periode (wegens de omstandigheden waardoor ik uit mijn huis moest), maar tegelijk heel louterend ergens en leerrijk. Want ik voelde: ik ben heel vrij. Ik kan overal naartoe met mezelf en die paar bezittingen en mij toch een heel mens voelen. En van daaruit alles doen wat ik wil doen.

Dat gaf me een enorm gevoel van vrijheid, dat ik het overal wel red, zoiets.

Enkele soloreizen hebben dat gevoel dan nog versterkt.



Maar de vraag is dan inderdaad: is dat alleen zo fijn omdat het tijdelijk is? Is dit op termijn 'vol te houden'?

Geen idee.



Ik ben daar zelf heel dubbel in, besef ik: ik ben dol op het huis dat ik nu heb, dat ik als een veilige haven ervaar en wat heel prettig thuiskomen is (als kind ook nooit gehad). En dan besef ik: geld maakt wél gelukkig. Mij toch (ik kan niet voor iedereen spreken uiteraard). Want ik voel me veel veiliger wanneer de dingen in mijn huis mooi, schoon en af zijn. En ook al woon ik niet supergroot (gewoon gemiddeld), ik woon wel in een fijne wijk waar ik me gelukkig voel (ik kan me niet overal gelukkig voelen, dat weet ik, bvb niet in vervallen achterstandswijk, weet ik uit die logeer-ervaring), en dat kost nu eenmaal geld. Daar kun je niet buiten.

Maar anderzijds kan ik me ook heel erg aangetrokken voelen tot films als 'Into the wild' en de ideeën daarin. En leid ik zelf in vergelijking met sommigen ook niet zo'n superconventioneel leven (uiteraard niet zoals de jongen in die film). Geniet ik intens van onderweg zijn, just me and my suitcase, dat heerlijke gevoel van vrijheid, van het onbekende dat wacht ook. Dat is ook wat reizen me geeft. En inderdaad, geen zorgen, enkel genieten van hier en nu. Of niet genieten soms ook, maar dan enkel de problemen van hier en nu oplossen.



Voor mezelf heb ik daarom uitgemaakt dat ik die twee graag in balans heb in mijn leven. Dus als basis wel een prettig huis (maar mag 'doorsnee', 'basis', hoeft niet laatste nieuwe design of zo, zou leuk zijn, maar liever geld aan een reis dan aan een nieuwe keuken). En van daaruit ook genieten van dat 'andere', van een soort onthechting, zij het tijdelijk.

Maar ik neem aan dat wel meer mensen dat hebben en dat dat gewoon de populariteit van het concept 'op vakantie gaan' verklaart?



Ben wel benieuwd om te zien of je hierin effectief stappen gaat ondernemen, Suzy. Ik heb nl een goede vriendin van jouw leeftijd (ik denk nl dat je toch een bepaalde evolutie moet hebben doorgemaakt om bepaalde conclusies te trekken, bepaalde stappen te zetten), met zo'n beetje dezelfde zienswijzen als jij, en zij heeft dat geprobeerd. Ze was van plan om in een cohousing woonproject te stappen met een filosofie (is natuurlijk wel nog iets anders dan wat jij zegt, maar was ook 'het roer omgooien' qua wonen), maar ze heeft het uiteindelijk toch niet gedaan. Ze kon toch niet zo makkelijk breken met gewoontes en patronen. Ze leeft daar nu wel bewuster in, dat wel. Dus is wel een bewuste keuze nu.

Tove: qua geld is inmiddels wel aangetoond dat gebrek en zorgen om geld/wonen/ basis kunnen betalen niet gelukkig maakt.

Geld op zich maakt dus niet gelukkig, maar het ontbreken en zorgen over of je een basisbestaan overeind kan houden maakt ook niet gelukkig.



Boven die basis blijkt geld en omstandigheden überhaubt, (los van die basisbehoeften, die ook oa gezondheid van jezelf en dierbaren behelzen) niet echt evenredig of belangrijk bij te dragen aan geluksgevoel.

Iemand die de jackpot wint in de loterij is na een jaar (na de eerste euforie) weer ongeveer op het geluksniveau van daarvoor.

Iemand die verliefd is ook.



Wat jij beschrijft is oa de tijd dat je geen (eigen) dak had, geen basis daarin vond.

En daardoor aangewezen was op de basis in jezelf: je eigenwaarde als mens, zonder die basiszekerheid.



Ik ga mijn huis niet echt delen: het zou een onafhankelijke studio worden, te vergelijken met een flatgebouw.

Geen roommate dus.

Zij het dat ik een dubbele flat overhoud + tuin.

Ik zou evengoed een appartement kunnen bewonen, met balkon, alleen is dat niet goedkoper hier dan een heel huis.

En ik krijg ook geen andere woning, ook niet een goedkoper flatje oid.

Zeker als freelancer niet.



De vraag is wat prioriteit krijgt: of dat hele huis + tuin voor mij alleen, maar veel meer inkomen nodig, dus meer tijd aan werk besteden om dat in stand te houden.

Of dat dus deels verhuren, zodat die woonlasten omlaag gaan en ik andere dingen met tijd en geld kan doen/ ervaren.

Hoe dan ook zal eea veranderen, het is niet dat alles maar hetzelfde blijft als je maar zelf niks verandert of wil dat alles bij het oude blijft, he.



Ik zorg er liever wel voor dat geen van die keuzes mij in een wurggreep gaat houden, dat er op termijn altijd andere mogelijkheden blijven.

Je kan eea uitproberen en alsnog bijstellen!

NIemand weet van tevoren zeker dat bepaalde keuzes de beste zullen zijn: je moet dan toch op je gevoel afgaan en maar wat proberen, zolang je je verstand ook maar erbij houdt en eea incalculeert.



Ik ben geneigd meer te geven om "tijd' dan om bezitten van kamers die ik niet gebruik/ niet nodig heb zolang ik iig niet een eigen praktijk begin oid.

Ik dek wel in dat ik dat voor eigen gebruik evt wel kan terugdraaien tzt.

Zo min mogelijk vastleggen aan iets, als dat niet hoeft en onnodig beperkend zou zijn!



Ik houd er rekening mee dat ik over een tijdje misschien bijv wel wil reizen, andere interesses kan krijgen.

Dat neemt niet weg dat ik die van nu ken en manieren zoek om dat ook (nu) te realiseren.

Eerste stap is het kostenplaatje helder krijgen en dan niet speculerend op evt inkomen wat nog niet in te schatten is en altijd kan tegenvallen.

Ik heb me nooit "rijk gerekend" als daar geen aanleiding voor was, het moet ook behapbaar zijn in het worst case scenario.

Liefst bijdragen aan vrijheid, niet die vrijheid beperken en zeker niet als dat niet nodig is.

Qua eigen huis worden die stappen echt wel gezet, iig de verbouwing, dat is investering en mogelijkheden vergroten.

qua hutje ga ik een afspraak maken over de hoed en de rand, evt keuring, net als je bij een 2e hands auto zou doen.

Achterstallig onderhoud & veiligheid, weten wat je ongeveer kunt verwachten aan aankomende reparaties en kosten komende jaren.

En bedenken wat ik met mijn caravannetje in Frankrijk ga doen.

Verkopen en/of hierheen halen (moet gerepareerd oa) en hoe/wat kost me dat dan?



Ik ga niet over 1 nacht ijs, iig!

Tove, goed dat je hier zo bewust mee bezig bent en dit ook bespreekt bij je therapeut. Jullie relatie klinkt verre van gezond. Bij dit soort jarenlange vriendschappen kan het erg lastig, zo niet onmogelijk zijn, om bepaalde patronen te doorbreken. Ik denk eerlijk gezegd, als ik jou zo lees, dat jouw vriendin die patronen alvast niet kan doorbreken. Maar ik denk dat jij dat wel kan. Je bent er namelijk al mee bezig. In dat opzicht kun je deze situatie, het gesprek met je vriendin, zien als een test of een oefensituatie. Voornamelijk voor jezelf dus.

Ik vind dat je jezelf wel erg wegcijfert trouwens en dat je wel wat meer voor jezelf op mag komen. Probeer maar een keer boos te worden, zeg haar dat je baalt van die vakantie omdat jij nu misschien helemaal niet meer kan gaan.

Tja, lastig hoor, ik kan het zelf ook niet. Maar ik herken het type mens dat jij omschrijft wel, ik heb zelf namelijk ook een paar van dat soort mensen in mijn leven gehad. Het is het type mens waarbij je altijd het gevoel hebt dat je vereerd moet voelen dat ze tijd hebben om met je af te spreken, op hun voorwaardes inderdaad. En op het laatste moment (meestal met een smoes) afzeggen of erger nog, een afspraak helemaal vergeten. En dan kan het contact nog zo leuk zijn: ik heb daar dus geen zin meer in. Ik pas daarvoor. Ik steek zelf ook tijd in mensen, zeg nooit af en zeker niet op het laatste moment en ik wil ook niet dat mijn vrienden dat bij mij doen.

Maar goed, ik durf de confrontatie in de meeste gevallen dus niet aan te gaan, laat de vriendschap doodbloeden. De makkelijkste weg ja, ik weet het.



Maar Tove, Suzu en Lelie, bedankt voor jullie lieve reacties. Het doet me echt wat dat een stel vreemden gewoon de tijd neemt om zo uitgebreid op mijn posts te reageren. Dank jullie wel!

En jullie slaan stuk voor stuk de spijker op de kop. Ja, ik kijk stiekem een beetje op mijn ouders neer. Maar niet omdat zij minder gepresteerd zouden hebben, dat zeker niet. Ik kijk op ze neer omdat ze altijd denken het beter te weten/kunnen dan ik. Het maakt niet uit wat ik doe, ze komen altijd wel aan met iets waarin ze mij proberen te overtreffen. Dat Duits praten wat mijn vader doet is een voorbeeld, maar hij doet het met alles. Hij moet gewoon altijd laten zien dat hij dingen beter kan dan ik. Wat niet zo is, dat zie ik zelf ook wel. Maar hij gelooft er zelf wel heilig in. En daarom kijk ik dus op hem neer, niet om de persoon wie hij is, nee de persoon die altijd op zit te scheppen over wat hij allemaal kan, weet en heeft gedaan. Want ik zie zo dat dat weinig voorstelt.

Dat klinkt heel denigrerend, dat weet ik ook wel. En mede daardoor zou ik dus ook met mijn ouders willen breken. Omdat mijn gevoelens naar hun toe zo veel energie vreten. Ik hou natuurlijk best wel van ze, maar ik voel me gewoon beter als ik ze niet te vaak zie. Nu ik hier woon wil mijn vader ineens heel vaak contact, maar ik heb daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan. Onze gesprekken gaan uiteindelijk toch vaak over hoe goed zijn Duits wel niet is en hoe into hij in Duitsland is. Ik heb daar gewoon helemaal geen zin in. Voor mij is dat hele "In Duitsland wonen" helemaal niet zo'n groot ding namelijk en ik hoef al helemaal niet op te scheppen over hoe goed mijn duits is. Ik ben allang blij als ik me een beetje weet te redden.

Maar Lelie, ik realiseer me dat wel hoor, wat jij zegt. Er zijn alleen maar verliezers als ik dat doe. Ik hoef niet per se met ze te breken, maar wil gewoon minder contact. Maar hoe leg ik dat nou weer uit? Dan moet ik toch op de proppen komen met dat hele verhaal hierboven, en ik ben bang dat ze daar echt helemaal niets van gaan begrijpen. Met ze praten is meestal namelijk verre van effectief. Dat heb ik met hun nooit gekund.



Maar goed, sorry voor dit relaas. Ik heb de afgelopen dagen best wel het gevoel dat mijn leven een beetje een puinhoop is. Ik ben, sinds ik gestopt ben met salsadansen, echt heel veel alleen, gewoon ongezond. Ik kan best goed alleen zijn, maar ik voel me nu echt eenzaam. Ik weet het gewoon niet meer zo goed, ook niet met de mensen om me heen. Ik kan niet met, maar ook niet zonder ze lijkt het. Op zaterdagavond zitten de biergartens hier vol, vanavond fietste ik er langs en toen bedacht ik me dat ik helemaal niemand heb om gezellig in zo'n biergarten bij te gaan zitten praten. Dat was echt een rotgevoel Gelukkig komt donderdag een goede vriend van me deze kant op en die blijft dan ook een paar dagen. Als hij weer weg is ben ik waarschijnlijk weer heel blij dat ik weer alleen ben, haha.

Hettie: ipv neerkijken, zou je de goede bedoelingen erachter kunnen ontdekken van oa jouw vader met zijn (onbeholpen, maar oh zo doorzichtige) opschepperijen?



Als jij wilt dat ze het goede van jou eens zouden zien, geldt dat andersom dan ook niet, denk je?

Dat jij het goede zou zoeken achter hun gedrag?

Dat ze misschien ook heel lastig vinden om het goed te doen bij jou, misschien totaal niet weten hoe om te gaan met dingen die zij niet kennen en jij wel?

Dat daar een gevalletje onmacht onder zit aan beide kanten?



Dat dat een onbeholpen manier kan zijn om toch interesse in jou en het land waar jij voor gekozen hebt te wonen, te tonen?

Dat zij misschien wel voelen dat jij op hun neerkijkt, maar niet precies snappen waarom en zich dan wijzer denken te moeten voordoen omdat zij geloven dat ouders/ oudere mensen wijzer horen te zijn dan hun kinderen?

Terwijl ouder zijn in leeftijd niet speciaal ook "levenswijzer" hoeft te zijn?

Dat je ook van je kinderen kan leren, je kinderen vaak weer "verbeterde versies" van de ouders zullen zijn/worden en dus anders opgroeien dan die ouders, en dus andere keuzes hebben en maken dan hun ouders, zul jij ze zelf moeten bijbrengen.

Oa door ze te waarderen om wie ze zijn, om andere dingen waar zij wél goed in zijn (geweest) te benoemen, hun ook de credits te geven die zij verdienen.



Sommigen kijken als ze volwassen zijn nog steeds naar hun ouders op, dat is ook niet gezond.

Neerkijken ook niet.

Wil jij een gezondere gelijkwaardiger relatie, dan zal je sowieso jouw eigen blik (op hun) moeten veranderen.

Jouw levensstijl is ánders, niet per se beter of gelukkiger dan die van hun.

Wat kan jij wél van hun meenemen in jouw leven, wat ze goed hebben gedaan in hun leven en in de opvoeding?



Kijk je zelf niet ook teveel naar hun tekortkomingen, terwijl je hoopt dat ze niet zo op de jouwe letten en jou nemen zoals jij bent?

jij wil niet voldoen aan hun ideaalbeeld, jij wil jezelf mogen zijn bij hun, maar je wil eigenlijk wel dat zij aan jóuw ideaalbeeld voldoen als ouders? Om met ze om te kunnen gaan?



Zolang jij in dit soort termen denkt, vergelijk je jezelf onbewust ook met anderen in termen van meerderwaardig/ minderwaardig in vergelijking met anderen.

En jezelf vergelijken met anderen is (be)oordelen.



Jij denkt dat al die mensen in die biergarten het gezellig hebben en iig samen met iemand zijn?

Waarom meng je je niet tussen die mensen, proberen of je contact krijgt?

In mijn ervaring zitten overal, ook in mijn stamkroeg dus, andere mensen (en vrouwen) die dolgraag contact hebben.

De meesten die ik nu ken hier durven niet alleen als vrouw, al kennen ze een heleboel mensen, ze willen gewoon niet alleen binnenkomen.



Beide vrouwen die voorstelden om ook buitenom vriendinnen te worden hebben daar last van.

De ene heeft een vriendinnenclubje en komt alleen als die ook gaan.

De andere heeft dat niet en gaat alleen als 1 van haar exen meegaat met haar.



Die eerste spreekt me als persoon meer aan dan de tweede.

Oa omdat ik bij de 2e meer het idee heb dat ze mij voornamelijk "nodig" heeft om maar niet alleen binnen te hoeven komen.

En bij de eerste dat het echt om mij gaat, om eens iets dieper te kunnen kletsen, zonder afleiding van harde muziek, drankje erbij en gezellig sociaal te "moeten" doen.

Ander soort contact/ gesprekken wil, waar een kroeg zich niet voor leent.



Er zijn gewoon veel meer m/v in jouw situatie, die een beetje verpieteren in hun eentje en denken dat al die mensen die daar zo gezellig lijken te zitten het er veel beter af brengen dan jij.

Dat wéét je niet!!

Hoe gezellig ze ook doen, wie zegt dat zij niet alleen zijn gekomen?

Of samen met iemand zijn gekomen alleen om houvast, zonder echte interesse voor degene met wie ze zijn, en intussen misschien alleen oog voor of er nog iets te versieren valt of bij anderen aan te kunnen sluiten?



Ik had zo'n vriendin die uiterst onzeker was en met mij op stap was, om als ze in gesprek raakte met anderen (liefst mannen) totaal niet meer naar mij omkeek. Daar ben ik snel klaar mee, ik ga juist zelf zodat ik op eigen kracht in contact kom en dan neem ik iemand op sleeptouw die mij alleen nodig heeft om maar niet alleen binnen te komen?



Wat ik zeggen wil is dat je het toch echt zelf zal moeten doen, hoe eng ook misschien.

Ofwel dat dansen opnieuw gaan doen, of op andere manieren nieuwe kennissen maken, die wellicht kunnen uitgroeien tot vrienden.

Staar je svp niet blind op die anderen: als je mij een paar jaar geleden had gezien had je ook gedacht dat ik gezellig met vrienden uit was waarmee ik stond te kletsen, terwijl dat niet het geval was.

Het gaat niet vanzelf, mensen nodigden mij óók niet uit om erbij te komen staan, en hoe vaak heb ik niet alleen gestaan, koortsachtig iets bedenkend om in gesprek te raken met iemand of bij wie ik ff kon aansluiten?

Die drempels heb ik evengoed moeten nemen.

Juist daardóór "ken" ik "iedereen" nu!



In een nieuw land vol nieuwe mensen zit er niks anders op dan zelf initiatieven te nemen, zoals je ook gedaan hebt met salsadansen.

ken je daar geen vrouwen die ook vriendinnen zouden willen zijn of alleen al samen op pad willen gaan met jou?

Je was neem ik aan niet op salsa-les om een man aan de haak te slaan?

Zoek dingen die je echt leuk vindt om te doen in je vrije tijd en dus daarin mensen te leren kennen m/v.

Zodat je plezier hebt in wat je doet, en ook oog hebt voor evt vriendschappen en potentiele vriendinnen.



Natuurlijk voelt dat eenzaam, dat is logisch, zo'n start in nieuwe omgeving, andere taal & cultuur, dat sociale komt niet zomaar.

Heb je geen vrouwelijke collega's om iets samen mee te ondernemen?



Gekke is dat ik nu het meest bevriend ben met solide stellen, nu ik het vertrouwen van de vrouwelijke helften heb.

Oa door me ook op de vrouwen te richten en niet op de mannen iha en ook niet op hun mannen.

Vanuit dat vertrouwen heb ik even leuk contact met de mannelijke als vrouwelijke helft van die stellen, al gaat mijn aandacht voornamelijk uit naar de vriendinnen.



Ook voor andere vrouwen geldt dat: zodra ze zien dat ik oprecht met háár wil kletsen, vragen stel, luister naar wat ze te zeggen heeft, (en niet om maar niet alleen te staan of om ondertussen rond te kijken of er nog leuke mannen te versieren zijn), bouw je een band op met diegene.

Gewoon jezelf zijn + oprechte interesse, aandacht voor de ander, zelf ook open en wat vertrouwelijk durven zijn, (en dus niet om eoa bevestiging te zoeken in anderen en of die wel aandacht voor jou hebben), kom je al een heel eind.

En anders kun je altijd nog kletsen met de barman/vrouw, haha.



iig kan je die contacten gaan opbouwen, en dat is beter dan blijven in een situatie die je eigenlijk anders zou willen zien.

Jíj bent daar nieuw, jij zal die stappen moeten zetten, zelf zaadjes moeten planten om ooit te kunnen oogsten, het is niet anders.

En geloof me: het loont, als je echte belangstelling hebt en toont in anderen!



Dan nog kost het soms jaren om van kennissen naar vriendschappen te gaan, dus kun je maar beter zsm beginnen met het leggen van (eerst oppervlakkige) contacten.

Zoals je gemerkt hebt kan dat ook dmv sporten, dansen en andere dingen waar je plezier in hebt.



Het zijn echt niet allemaal vaste vriendengroepjes, er zijn veel meer mensen die ook single zijn en open staan voor nieuwe vriendschappen m/v.

En zelfs stelletjes en groepjes die nog ruimte hebben voor nieuwe personen erbij.

Niet teveel of te snel verwachten, niet te eager zijn maar ook niet geheel afwachtend.

ik ben geen losbol, maar kan goed over niks lullen én ook vertrouwelijk over persoonlijker dingen, oa omdat ik zelf ook gemakkelijk open ben over mezelf.

Dat nodigt in de regel mensen uit om ook open te (durven) zijn, is mijn ervaring.



En ze mogen best merken dat jij onzeker bent, dan mogen zij dat ook zijn namelijk!

Leg je niet neer bij de situatie zoals ie is, ook al kun je jezelf prima vermaken en blij zijn met je eigen gezelschap.

dan kan je dat ook als je onder de mensen bent, he!

Tove: hoe staat het intussen met jouw zielsverwant-meneer?



Bedenk (en respecteer) dat er een valide reden is dat ie niet met jou is.

Wat die reden ook is, het is altíjd een goede reden volgens mij.

Ik denk dat het meer om een bewustwording gaat, dat iemand iets aanraakt in jouw diepere lagen, iets belangrijks/essentieels waar je hoe dan ook (meer) aandacht aan mag gaan besteden.

Neem die ruimte voor jezelf.

Geef hem ook de ruimte voor zíjn essenties.

@ Suzy:



KLinkt iig als een leuk project, wat het ook zal worden, welke weg je ook zult kiezen. En verandering kan heel goed zijn!

Ik zou zeggen: ga idd niet over één nacht ijs en doe wat goed voelt.

Ik heb zelf de nodige watertjes doorzwommen wat wonen betreft, en heb dingen gedaan die rationeel verstandig waren (bvb een huis kopen als investering, maar woonde niet graag in dat huis), en dingen die rationeel eigenlijk onverstandig waren (zoals huis vrij snel weer verkopen en weer gaan huren, maar was dol op huurhuis), en ik heb nooit spijt gehad van het volgen van wat goed voelde, ook al was dat zogezegd 'dom' in de ogen van sommigen.

Intussen is het 'toevallig' zo gelopen dat mijn gevoelsmatige beslissing ook verstandig is geworden: ik heb een geweldig huis kunnen kopen...

Dat niet perfect is, natuurlijk niet, maar voor mij wel zowat alles heeft wat ik wil.



Ik ben daar wel anders in dan jij denk ik... Ik las op het andere topic dat voor jou een huis fijn is door andere dingen dan materiële dingen, bvb door de mensen die in de buurt wonen ed. Ik heb door de verschillende ervaringen geleerd dat ik echt wel een bepaald comfort nodig heb om gelukkig te zijn. Maw: ik verkies een comfortabel huis op een plek waar ik niemand ken boven een niet-comfortabel huis op een plek waar veel vrienden wonen. Heb beide gekend, dus weet dat inmiddels wel van mezelf. Ik zorg dan wel dat ik vanuit die comfy (en daardoor voor mij veilige) plek verbindingen leg. Maar dat is dus voor iedereen anders.

Gewoon doen wat voor jou klopt, is mijn advies. En als je tijd nodig hebt om dat te bepalen, gewoon die tijd nemen. Wonen is te belangrijk.



Daarom sta ik ook wel anders in dat 'geld maakt niet gelukkig' idee. Ik heb idd van die onderzoeken gehoord. Dat je idd een soort geluksbarometer hebt. Mensen die de loterij wonnen, bleken de eerste zes maanden veel gelukkiger, maar zakten daarna terug naar hun oorspronkelijke geluksniveau. En mensen die een ongeluk hadden en in een rolstoel terecht kwamen, waren de eerste zes maanden veel ongelukkiger, maar klommen geleidelijk weer tot dat oorspronkelijke geluksniveau. En idd: geldzorgen maken ongelukkig, maar meer geld maakt zogezegd niet gelukkig.



Ik heb daar wel een paar bedenkingen bij, vooral bij dat laatste. Ik vraag me dan af wie de proefpersonen zijn in die onderzoeken. Ik denk dan dat dat mensen van middenklasse afkomst zijn. Ik denk idd dat als je een bepaalde basis hebt, nog méér geld niet per se gelukkiger maakt. Maar ik denk wel dat als alle proefpersonen mensen zouden zijn met een moeilijkere financiële achtergrond; de uitkomst wel eens zou kunnen zijn dat geld wél gelukkig maakt.

Oftewel het idee: enkel mensen die geld hebben zeggen dat het niet gelukkig maakt. Omdat ze het vanzelfsprekend vinden.

Ik weet dat het niet vanzelfsprekend is, vanuit dingen die ik meegemaakt heb. Ik ben al een tijd bezig met een dankbaarheidsoefening en ik denk dat ik elke week bewust dankbaar ben voor iets dat rechtstreeks of onrechtstreeks met geld te maken heeft (iets dat mij meer levenskwaliteit of vrijheid geeft bvb). En dankbaarheid maakt voor mij ook deel uit van geluk.



Kan ook een kwestie van semantiek zijn natuurlijk. Want wat is 'geluk'? Wat verstaan de proefpersonen van die onderzoeken hieronder?

Voor mij is 'blij zijn' en 'dankbaar zijn' ook geluk. En 'levenskwaliteit' is voor mij ook geluk. Dus vandaar ook dat ik het zo zie. Dat ik wel vind dat geld gelukkig maakt.



En anders is het gewoon bij mij anders. Dat mag ook.

Ik ken die onderzoeken niet in detail, maar neem aan dat de cijfers ook niet 100% zijn? Dat het resultaat niet is: 100% van de respondenten zegt dat geld hen niet gelukkig maakt, maar wel 'de meesten'? Wel, dan ben ik bij die niet-meesten.

Iig maakt geld mij wél blij.



En dus de zielsverwant-meneer... Ik heb echt wel nagedacht over wat je schreef... En het heeft ergens wel mee veranderd hoe ik erin sta.

Ik ben eigenlijk (mentaal) ad slag gegaan met het element 'afwijzing' in het verhaal. Ik dacht eerst nog: moet ik het verhaal 'soulmates die elkaar ooit nog wel zullen vinden' herschrijven naar 'foute man die mij keer op keer kwetst en afwijst' (effe karikaturaal, voor mij 'fout' dan)? En ik heb besloten dat het niet of-of is, maar en-en.



Ik ben intussen wel vooral bezig geweest met verhaal twee zeg maar ('foute man-afwijzing'). Want dat zit er ook echt wel in. Ik heb mezelf toegestaan om daar boos om te zijn, en verdrietig.

Tegelijk denk ik dat dat van die soulmates ook ergens waar is (ook al doordat anderen het ook zien/zeggen denk ik niet dat ik 'gek' ben om dat te denken oid). Dus ik laat dat ook bestaan. Ernaast. Soms is het leven gewoon niet rechtlijnig. Het zij zo. Ik ga dat niet in één of andere rechtlijnige doos proberen te stoppen.

Ik accepteer het hoe het is. Hij zal bepaalde redenen hebben om bepaalde dingen te doen of niet te doen.



En accepteer ook dat als er ooit iets van moet komen, dat wel zal gebeuren. En zo niet, dan niet...

Ik hoor hem op dit moment niet meer. Hij zou me komen bezoeken, maar heb niks meer gehoord. En ik laat dat ook zo, stuur geen berichten oid. En vind het ook wel prima eigenlijk. Heb ook geen zin in drama of zo.



Ik heb het dus eigenlijk voor een heel stuk losgelaten. Whatever will be will be.

En tegelijk zet ik ook mijn leven niet on hold of zo. Totaal niet.

Ik ben eigenlijk wel blij met hoe ik erin sta nu. Heb ook iets van 'your loss' tegenover hem (meer bepaald wat betreft de situaties van veel vroeger, niet het heden). En dat vind ik wel een prima evolutie eigenlijk.

@ Hettie: bedankt voor je feedback!!

Als jij het zo opschrijft is het zo logisch dat ik gewoon wel kwaad kan/mag zijn. En toch vind ik het moeilijk. Een stemmetje fluistert dat ik dat recht niet heb, dat zij het al zo moeilijk heeft en wie denk ik wel dat ik ben. Zoiets.

Duidelijk iets voor mij om aan te werken dus.



Ik wilde ook nog effe op jouw verhaal ingaan. Ik heb niet alles in dit topic gelezen, dus mijn excuses als het mosterd is...

Maar wat je schrijft over je ergeren over dat Duits praten... Ik vraag me daarbij af: wat zit daaronder? Waarom ergert dàt jou precies?



Als ik het met mezelf vergelijk: ik heb een tijd geleden woorden met mijn moeder gehad over een cadeau dat zij gegeven had. En dat klinkt natuurlijk superverwend in de oren van de mensen. Maar het verhaal is dat wij omdat we nauwelijks verbinding hebben en er ook weinig inleving is, elkaar nogal letterlijk vertellen wat we cadeau willen voor kerst, verjaardagen enz. (afijn, het wordt dan gevraagd of subtiel gezegd: wat zou je willen hebben?, of: oh, nu ik eraan denk, als jij je nog afvraagt wat ik voor kerst wil...). Ik had mijn moeder de pap in de mond gegeven: "ik zou het fijn vinden om dit te krijgen, in die kleur, en liever niet in die kleur." En wat krijg ik? Precies de kleur die ik niét wilde en ook aangegeven had. Ik was daar op een of andere manier echt boos om, kon dat kennelijk niet verstoppen (wel geprobeerd). Mijn moeder reageerde door de kamer uit te gaan en ostentatief haar neus snuitend terug te komen. En dat ergerde me weer zo mateloos: die slachtofferhouding, zij altijd het slachtoffer van haar moeilijke en ondankbare dochter.

En natuurlijk voelde ik me ook weer superschuldig, waardoor ik nog bozer werd. En verdrietig ook.

En het erge was dan nog dat mijn moeder bleef zeggen dat de kleur leek op wat ik gevraagd had (helemaal niet waar). En ze zei nog: dat is toch totaal niet belangrijk?! (voor mij wel dus)



Erna besefte ik dat het me natuurlijk niet om dat stomme cadeau ging, maar wat eronder zat: dat ik niet gezien werd voor mijn gevoel. Mijn behoeftes, wensen werden weggewuifd, letterlijk als niet belangrijk betiteld. En dat niet gezien worden is een oud zeer. En dat ik het slechte mens ben als ik daar dan op reageer, is ook een oud zeer.



Vandaar mijn vraag: welk zeer zit er bij jou onder?



Misschien is het interessant om dat eerst helder te krijgen?



Als ik het zo lees, als 'objectieve buitenstaander' dan lijkt het me idd, zoals Suzy schrijft', een onbeholpen poging van je vader om een connectie met je te maken.

Het heeft ergens ook wel iets grappigs, vooral omdat het bij jou dan als een rode lap op een stier werkt. (Ik kan zelf ook over die stomme cadeau-ruzie met mijn moeder lachen, is ergens ook zo absurd) Maar natuurlijk is wat er waarschijnlijk onder zit verre van grappig...



Ik ken natuurlijk de hele situatie niet, maar ik zou wel voorzichtig zijn met breken... Breken met ouders is behoorlijk 'radicaal', en kans dat het jou ook niet gelukkiger maakt (?).

Kun je niet proberen om eerst even wat afstand te nemen? Een paar maanden of zo?

En dan kijken hoe het voelt? Je hoéft hier geen finale beslissing in te nemen he...

Tove: ik denk dat geld misschien een stukje kan bijdragen aan gelukkig voelen, in die zin dus van zorgeloos/zorgelozer zijn, vrijheid oplevert om keuzes te maken om dingen te doen/ ervaren en ook onafhankelijker maakt van bijv 1 behandelend arts/ verzekeraar zodat je dan bijv de nieuwste behandeling in het buitenland wel kan doen.



Die onderzoeken laten zien dat omstandigheden maar zo'n 10% uitmaken van dat gelukkig voelen.

Dat het hem in andere dingen zit.

Iemand met veel geld, met prachtige spullen maar zonder vrienden, zonder partner, zonder liefde, zonder het gevoel van verbondenheid en voldoening, het nog steeds een leeg bestaan kan zijn, wat niet opgevuld kan worden door aankopen van nieuwe spullen. En op reis neem je jezelf mee, kan je in nog zo'n luxe resort zitten.

Of als je geld hebt maar niet gezond bent, dat zullen veel mensen kunnen beamen.



Een aankoop werkt maar tijdelijk en met geld kun je geen vrienden of gezondheid kopen, noch andere tegenslag voorkomen.

Dat is denk ik wat bedoeld wordt: onder rijke mensen is het geluksniveau vaak niet anders dan onder mensen met minder geld.

Het blijkt iig meer van andere factoren af te hangen, die een veel grotere invloed daarop hebben.



Zelf heb ik het best luxe en natuurlijk vind ik dat prettig.

Maar in dezelfde omgeving ben ik in een flow geweest, geloof in passionele levensdoelen en me van betekenis gevoeld voor mezelf en maatschappij/ anderen maar evengoed mindere en verdrietiger tijden meegemaakt, baanverlies, gezondheidsproblemen, doelloos geweest, passief, energieloos, bepaald soort eenzaamheid gekend ondanks veel lieve mensen om me heen, en nu weer opwaarts.

Ik heb die "constante onderstroom" allang ervaren: bij meer en minder geld is er toch een constante in mij waar ik steeds weer naar terugkeer en wat veel meer bepaalt wie ik ben.



Ik kan je vertellen dat een paar jaar geleden toen ik heel krap zat en me zorgen maakte er onverwachts een erfenisje kwam, dat dat niet dat zorgelijke gevoel oploste, hooguit die zorgen tijdelijk iets verlichtte.

Ten eerste omdat het in mijn schoot kwam vallen (en geen lange termijnoplossing is, maar eenmalig: kan ook weer op raken), ten 2e omdat het niks veranderde aan wat werkelijk ontbrak op dat moment (oa verlies van dierbaren) en ik nog steeds niet lekker in mijn vel zat. Dat geld kon me eigenlijk gestolen worden, je voelt daar niks van, het is niet zo dat je dan opeens volop geniet als andere zaken niet veranderen die veel bepalender zijn.



Net zoiets als dat je je humeur niet kan opleuken met een nieuwe gouden armband oid.

Omdat dat niks bijdraagt aan dat innerlijk.



Kunnen reizen bijv kan een ander verhaal zijn: andere culturen en mensen ontmoeten, andere gewoontes en leefwijzen, helicopterperspectief van je dagelijkse patronen en eigen levensdoelen/levensvisie/ normen en waarden/ leefwijze/ gedrag/ omgeving, enz.

Hooggenoteerd op de geluksladder staan "ervaringen" en "mensen".

Dus dat je meer mogelijkheden krijgt om eea te ervaren, als je meer geld hebt, dát kan bijdragen idd.

Dan nog: of je sterke vriendschappen en relaties hebt, hangt echt op andere zaken: jouw persoonlijkheid.

En die verandert niet door geld.



Op het andere topic noemt iemand het voorbeeld van een New Yorkse, die haar topbaan inwisselde om op een bounty-eiland ijs te gaan verkopen en veel gelukkiger was met die levenswijze.

Denk aan zoveel mensen die zich achterover werken voor veel geld, zonder tijd om van hun luxe appartement te genieten, want nooit thuis zijn.

Extreme voorbeelden misschien, maar ik ken ook mensen met maar weinig inkomen en bezit, die toch stralend zijn.

En andersom mensen met een berg geld, incl relatie en kinderen, enz die zich alsmaar verveeld en leeg voelen en ook nog eens bang om dat allemaal te verliezen.



Ik denk dat dat bedoeld wordt.

Ik weet wel zeker dat ook bijv liefdesverdriet en ander gemis je spullen geen troost bieden: mensen zouden dat direct inleveren om diegene/ datgene terug te hebben in hun leven!

Tuurlijk, als je daarnaast ook nog zorgen hebt om je bestaan (dak, inkomen enz) maakt dat het er niet makkelijker op, maar met en zonder geld is dat verdriet/ gemis hetzelfde.

Dan vallen mensen niet terug op hun spullen, maar op andere mensen, voor warmte en affectie.



Voor mij geldt idd dat ik liever een krakkemikkig onderkomen heb in een leuke buurt en een fijne kring mensen in de buurt dan in mijn eentje in een prachthuis met zwembad.

Al heb ik ook graag de luxe van een eigen (schoon) bad of douche en kookeiland, dat alles maakt niet wie ik ben.

Veel mensen weten niet eens hoe ik woon en leef of wat voor werk ik doe, wat voor auto ik al dan niet rijd, ik draag geen dure kleren of merken, die mogen mij om andere redenen, die toch in de omgang/ persoonlijkheid liggen.

Die boeit het ook niet dat ik bijv geen werk (status) had en nu weer wel heb, ik ben gewoon dezelfde persoon.

Hettie en Wittelelie: hoe ist met jullie?

Hee Suzy, ja het gaat goed, thanks! Kater inmiddels alweer naar buiten? Interessante discussie over geld. Nee, geld maakt niet

gelukkig, maar ik ben toch liever ongelukkig in een Porsche dan in een ouwe eend

Ik denk trouwens dat geld tot op zekere hoogte wel degelijk gelukkig maakt. Het is toch gewoon fijn om in een mooi huis te wonen, hoef niet eens groot te zijn maar gewoon aangenaam, met spullen waarbij jij je fijn voelt. Om gewoon lekker op vakantie te kunnen gaan zonder daar elk dubbeltje voor om te hoeven draaien. Om dingen te kunnen doen die jij leuk vindt.

Ja, liefde en geluk is niet te koop dat klopt. Genoeg stinkend rijke mensen die uiteindelijk zelfmoord hebben gepleegd. Ik denk dat (veel) geld hebben ook best eenzaam kan maken. Ik kan me zo voorstellen dat je op een gegeven moment niet meer weet wie je echte vrienden zijn. Ik kan me ook goed voorstellen dat geld even gelukkig maakt, vooral als je het eerst niet had, en dat dat veel deuren kan openen. Maar dat je er op een gegeven moment aan went en het nieuwe/leuke er een beetje van af is. Alles zomaar kunnen doen zonder er over na te hoeven denken kan ook saai worden. Dan heb je op een gegeven moment ook niets meer om naar te verlangen.



Wat mijn ouders betreft: je kan het zien als onbeholpen, dat zijn ze in zekere zin ook. Maar daar verschuilen ze zich vaak ook achter. Mijn vader was vroeger een tiran en heeft ons geestelijk mishandeld. Hij was voor ons geen leuke vader, maar naar de buitenwereld deed hij alsof hij dat wel was. Eigenlijk gaat dat spelletje nu gewoon verder, want een buitenstander zal niet begrijpen waarom ik zo hyper op hem reageer. Juist omdat hij zich verschuilt achter dat naieve, kinderlijke gedrag. Terwijl hij me iedere keer weer kwetst met zijn domme opmerkingen over een taal bv, waarin hij helemaal niet thuis is, maar wel graag thuis wil zijn om mij te laten zien dat hij in ieder geval alles beter kan dan ik.

En tja, om antwoord te geven op jouw vraag, tove: ik voel me gewoon niet gezien. Ik denk dat dat het grootste probleem is. Ik mag niets zeggen, niets vinden, ik mag eigenlijk niet uitbreken geloof ik, het korea-avontuur zien ze ook al niet zitten en daarin word ik dan ook allesbehalve aangemoedigd. Ik denk dat het allemaal een beetje met elkaar samenhangt.

Ze walsen over mijn gevoelens heen, dat hebben ze altijd gedaan. Naja, het is gewoon te ingewikkeld allemaal. Er is thuis vroeger ook best veel gebeurd en ik merk dat ik daar nog helemaal niet overheen ben. En dat ik ook niet echt veel zin heb om ze nog enig krediet te geven. Ook al zou je moeten vergeven en vergeten, iets waar mijn moeder zo op aandrong een tijdje geleden. Ja, dat is wel erg gemakkelijk van haar om te zeggen: dat ik hun moet vergeven en vergeten hoe het bij ons thuis vroeger was. Heel makkelijk om zo je verantwoordelijk te ontlopen en je schuldgevoel van je af te praten.



Ik denk trouwens dat ik binnenkort wel weer ga salsadansen. Ik heb daar veel leuke mensen leren kennen en ik had er echt plezier in. Dat vele alleen zijn bevalt me toch niet zo. Maar alleen naar zo'n biergarten, dat kan ik niet hoor. Ik bedoel, ik durf er wel alleen heen om een biertje te drinken, maar aansluiting vinden bij anderen, nee daar begin ik niet aan. De meeste mensen komen toch samen of in een groep, daar ga je dan toch niet zomaar tussen zitten?

Ik heb gisteren een geweldig leuke avond gehad (optreden van een zanger die ik ken, in Amsterdam).

Met een grote groep bekenden en paar vriendinnen daarheen, echt supergezellig.

En ook veel onbekende mensen die daarheen kwamen voor dat optreden.

Ook een man die ik tijdje geleden eens heb aangesproken.

Die zag mij ook, zag ik



Ik ben daar nog niet aan toe, merk ik, ik heb (nog) een scherp beeld voor ogen van wat ik "zoek" en dat is iig niet 13 in een dozijn.

Ik neem maar ff de tijd.



Qua hutje ben ik vrij zeker dat ik het ga doen, tenzij er nog onverwachte dingen uit de hoed getoverd worden.

Wordt vervolgd..

Hettie: helder qua jouw thuisfront.



Qua geld maakt niet gelukkig: ik heb alles wat je daar opsomt gehad en me heel ongelukkig gevoeld EN ik ken een tijd van flow en gelukkig voelen toen ik financieel heel erg krap zat en (daardoor?) niet mijn heil vond in spullen, vakantie enz, maar juist de focus noodgedwongen op mezelf en mijn eigenwaarde/ waardigheid kwam te liggen.

Dat was na ook nog een emotionele "bodem", waardoor je ontdekt dat die veerkracht en kracht en liefde volop in jezelf te vinden zijn!



Geld kan juist afleiden om het meer te zoeken in andere dingen, juist door die tijdelijke verdoving door allerlei minder ter zake doende aankopen.

Natuurlijk mag je schoonheid van design of kwaliteit in je eigen smaak enz graag om je heen hebben en is een mooi uitzicht om je heen en buiten een bijdrage aan je humeur.

Maar mensen die echt stuk zitten, zien die schoonheid echt niet, dat verandert hun gesteldheid niet en zeker niet blijvend.



Hoe denk jij trouwens dat andere mensen elkaar leren kennen?

Die groepen waren er ook niet zomaar he.

Ik heb op die manier wél aansluiting gevonden, door stug alleen te gaan en "hoor" nu "bij" die groepjes.

Ook in die nieuwe omgeving ken(de) ik nog niemand, en echt niet iedereen is met een ander samen gekomen, of dichtgetimmerde groepjes.

Ik heb daar al een paar leuke contacten gemaakt.

Je moet daar toch zelf op af, mensen komen je er niet bij halen!



Haha, mijn kinderen hebben liever die ouwe eend en net zo lang gezeurd bij hun vader tot die er 1 kocht!

Hettie ik vind het verhaal met de thuisfront verdrietig. Ik vind heel knap van je dat je durft om hier erover te praten. Ik hoop dat je door erover te schrijven en de reacties die je krijgt een beter perspectief van de situatie krijgt of een ander inzicht of tips hoe ermee om te gaan.



Het is blijkbaar iets wat voor een groot deel jou leven beïnvloed, als ik je zo lees en daarom denk ik dat het goed is om erbij stil te staan en jou manier te vinden om ermee om te kunnen en/of het een plek te kunnen geven. Het is zonde om je leven te laten overschaduwen door iets waar jij zelf geen grip op had als kind.



Durf je het aan om je ouders of alleen je vader te vertellen wat zijn gedrag met jou gedaan heeft? Geloof je dat ze van je houden? Je vader klinkt meer als erg onbeholpen en niet bewust van het effect van zijn gedrag.

Ik wil jou gevoel absoluut niet bagatelliseren. Begrijp mij niet verkeerd, maar ik vind jammer dat mocht het zo zijn dat jullie elkaar over en weer niet goed begrijpen, je daardoor zo een band met elkaar hebt.



Ik heb, omdat de situatie zich toevallig voordeed (ik durfde ook geen gesprek aan te gaan, omdat ik niet geloofde dat het bij hun binnenkwam), op een gegeven moment gezegd wat mij dwars zat. Dat leverde een kort en goed gesprek op. Ik geloof oprecht dat ze van mij houden. Alleen zijn er soms dingen die we van elkaar minder leuk vinden. Ik heb nu geleerd om dat soort dingen te negeren of niet alles op mezelf te betrekken en wanneer nodig dingen vanuit hun perspectief te zien. Dat zorgt voor iets meer begrip.

Suzy hier gaat goed. Ik had vorig keer ook een bericht naar jou geschreven, maar due is blijkbaar niet geplaatst.



Ik ben gister na 2 en half maand thuis zijn 2 uurtjes gaan werken. Ik doe afgebakend werk nog en dat ging goed. Ik merk vandaag wel weer dat ik moe ben, maar dat is niet zo raar denk ik.



Met man gaat ook super. In augustus gaan we samen een weekje op vakantie en we kijken uit naar allerlei andere leuke dingen die de komende tijd gaat komen. Festivals, uiteten, zijn verjaardag vieren met onze families, cabaretier voorstelling etc.



Je had mij nog een keer gevraagd over zijn ex. Ik kom daar morgen op terug.



Leuk dat je voor het hutje gaat. Ik ben daar helemaal fan van.

Gaat de kat inmiddels naar buiten?



Ik las ook nog iets over een kassameneer. Is dat iets of valt er niet veel over te vertellen?

Katje mag morgen weer helemaal vrij, Hettie!

Ben zó benieuwd!

Ik houd mijn hart vast, dat wel.

Bench is al weg, schoongemaakt en ingeklapt waar hij bij was, en daarna weggebracht.

ik wil namelijk niet dat ie denkt dat ie daar nog in terug moet.

De nepmuis is nu echt gesloopt, haha, soms issie net een kitten, moet ie zijn energie kwijt op die prooi.

Nu ligt ie in de hondenmand te slapen.



Hij was vanavond zo superlief en aanhalig!

Dan komt ie echt 100 kusjes geven en legt zijn voorpootjes heel voorzichtig over mijn arm, zijn hoofdje onder mijn kin, zijn kinnetje strelen, én maar spinnen!

Hey Wittelelie.

Kassameneer is een oude Vlam, waar ik jaren geleden behoorlijk verlust op was.

Daar stond teveel tussenin destijds.

Ik heb nog steeds een zwak voor hem, hoor, bepaalde golflengte, goede ervaring met hem, maar ik ben intussen wel doorgegaan met mijn leven en hij met zijne.

Ik kijk eigenlijk altijd vooruit en heb na hem ook weer allerlei ervaringen gehad en mezelf verder ontwikkeld.

Recent nog zoveel meer diepgang dat dat denk ik niet meer te vergelijken is met hoe ik toen was.



Fijn te lezen dat het zo goed gaat en jij/jullie zoveel hebben om naar uit te kijken deze zomermaanden!

Dat werken vergt natuurlijk wel de nodige energie, ook die 2 uurtjes. Dat is een bepaald soort concentratie en moet zich weer opbouwen, he?



Festivals vind ik ook leuk (ik ga weleens met dochter en haar vrienden en onze oudcollega's) en gister ben ik nog naar een optreden geweest, met vooraf ook goede zanger en zangeres.

Live is het net ff anders, dat sfeertje erbij ook, he.



Geniet maar lekker van alle vooruitzichten!

Afspraak is gemaakt om hutje te bekijken en financiele info.

Spannend!



Katje was binnen een uur al buiten de vrijheid aan het verkennen, hahaha.

Kwam net even thuis eten en nu weer de hort op.



Zo maar even deze verdieping grondig schoonmaken, nu hij buiten is.

Ze zijn allemaal bang voor de stofzuiger, dus lekker rustig als ze allemaal elders in huis of tuin zijn



Edit: hij is alweer thuis, ik denk dat alles veel indruk gemaakt heeft: hij is nu al moe en ligt hier bij te komen tegen zijn prooi aan, haha.

Aaaaaww, wat lief Suzy! En wat ontzettend fijn dat hij weer naar buiten mag. Voor hem, maar ook voor jou!

Ik heb hier een hoogbejaarde kat rondlopen. Die is 19, maar nog springlevend. Ze speelt ook nog gewoon en rent af en toe door het huis als ware ze een kitten. Ze ziet er ook nog heel jong uit en niemand gelooft me wanneer ik zeg dat ze 19 is, zelfs de dierenarts niet haha.

Leuk dat je het hutje waarschijnlijk gaat kopen, ik denk echt dat het je goed zal doen! Weet je, ik loop zoals je weet rond met plannen om te emigreren. Ik zou het zo spannend vinden en ben ontzettend bang, bang voor alles wat tegen zal gaan vallen, bang dat ik mijn goede leventje hier opgeef voor iets waarvan ik niet weet hoe het zich gaat ontwikkelen, enz. enz.. Een stem in me roept: niet doen! Maar... als ik dan denk aan wat ik zou doen als ik te horen zou krijgen dat ik nog maar kort te leven had. Dan zou ik het meteen doen en niet nadenken over de gevolgen.

Ik denk daar de laatste tijd vaker aan. Je weet gewoon niet hoelang je nog leeft en het kan zomaar ineens afgelopen zijn. Daarom vind ik dat je dingen gewoon moet doen als je ze wilt, ook al zijn ze soms een financiële aderlating. Je kan je geld ook opsparen, en dan? Ik ken helaas genoeg mensen die vrij snel nadat ze met pensioen gingen overleden. Of mensen die hun hele leven gespaard hadden en er juist van konden gaan genieten, maar vrij snel overleden.

Ja, soms zijn dingen eng, maar stel jezelf altijd die vraag: wat zou ik doen als ik nog maar kort te leven had?



Lelie, je klinkt erg goed en rustig. Fijn ook dat het nog steeds goed gaat met je vriend! Ben je nu definitief weer begonnen met werken of doe je het nog rustig aan? Neem je bv nog dagen vrij? Je hebt het wel goed getimed zo, voor het pinksterweekend. Dan heb je even de tijd om bij te komen.



Wat mijn ouders betreft: ik heb al zo veel erover gepraat, met psychologen, psychiaters, soms zelfs met hun erbij. Het heeft me niet zoveel gebracht. Wat ik wel merk is, dat wanneer ik zelf lekker in mijn vel zit het allemaal veel minder impact op me heeft.

Ik denk dat ik momenteel toch niet zo lekker in mijn vel zit. En ik denk niet dat mijn vader onbeholpen is, hij gedraagt zich misschien wel zo maar ik denk dat het voor hem meer een manier is om iets te verbergen. Een trucje of een gewoonte die hij zichzelf aangeleerd heeft zodat hij dan eerder met dingen wegkomt.

Mijn gevoelens tov hun wisselen zo vaak en zo veel, het is vreselijk vermoeiend. erover praten lukt van beide kanten niet, dat heb ik al te vaak geprobeerd. Ik denk daarom dat afstand op dit moment het enige is wat me verder kan helpen.

Hettie: soms is afstand het enige alternatief, idd.

Ik heb dat met 2 familieleden ook.

Dan moet je voor je zelfbehoud kiezen.

Daar hoef je niet per se ver weg voor te zijn, je kunt ook mentaal afstand nemen.



Wat bijzonder zo'n hoogbejaarde kat!

Vriendin heeft ook zo'n oudje: je ziet dat idd nauwelijks, bizar he!

Hopelijk mogen de mijne ook zo gezond en jeugdig oud worden!



Kleine schat komt zich net weer melden hier om te zoenen

Wij zijn eraan gewend, maar hij is echt voor 1/4 kaal nog, geen idee hoe andere (mensen en) dieren buiten daarop reageren.



Ik ben nogal opgegroeid met zekerheid (voor alles verzekerd zijn bijv, voor later, voor tegenslag) en ik denk idd net als jij: soms moet je denken: nu of nooit, ik doe het gewoon, ik leef nu!

(en ik weet wel zeker dat ik daarvan ga genieten ook, daar twijfel ik niet aan.

De enige twijfel betrof dat ik daarvoor geld uitgeef, aan iets wat zgn (vanuit huis) niet "nódig" of "nuttig" is.

Maar tis natuurlijk wél nuttig en nodig: ontspannen, relaxen!



Je kunt ook leren van andermans lessen, he.

Door het bewust anders te doen, niet uit recalcitrantie, maar uit inzicht door "afkijken" (hoe het niet moet).

Net als dat je kunt afkijken bij anderen wat wél bevalt en beter/ gezonder lijkt (als dat je aanspreekt of wel voelt dat dat het juiste is voor jezelf).

Zo heb ik veel gehad aan afgelopen bijzondere contact, aan visie en invalshoeken.

Wat je van huis uit niet meegekregen hebt, kun je ook van anderen in je leven leren.



Dit hutje is iig iets van binnenuit, van/voor mijzelf.

Dochter is ook alvast enthousiast, dus niet helemaal voor mij alleen, hahaha.



Als je echt naar Korea wil, houdt niks je tegen, Hettie.

Geef je echt zo'n geweldige tijd in Duitsland op?

En het hoeft niet eens voorgoed te zijn, he, je kunt het ook een paar jaar doen en dan weer verder zien.

Zo'n sprong in het ongewisse wil niet zeggen dat je daar eenmaal voor kiest en dus maar dat pad moet blijven volgen: je kunt altijd weer van gedachten en behoeften veranderen, he.



Tis een clichee, maar mensen zeggen dat ook tegen mij afgelopen dagen: beter spijt hebben van iets wat je wel geprobeerd hebt dan wat je niet geprobeerd hebt.

Soms is iets een echte kans, soms "weet' je dat/ voel je dat.

Maar doe het niet vanuit onzuivere motieven, zoals je afzetten of op afstand willen zijn van je ouders.

Je moet het willen om positieve redenen!

NIet om iets negatiefs te ontlopen, maar omdat het iets constructiefs voor jou is, voor jouw ontwikkeling, ambities in het leven, jouw uitdagingen, jouw pad!

Ik denk dat het niet verkeerd is om de dingen bij grote beslissingen goed in overweging te nemen, het kan geen kwaad om de voor-en nadelen tegenover elkaar te zetten. Maar het is wel belangrijk om goed in het oog te houden waar het nou eigenlijk om draait in het leven. Veiligheid, of juist uit dat veilige kringetje durven stappen? De meeste mensen durven/doen niks, die blijven hun hele leven in dat veilige kringetje zitten, ook al zijn ze niet gelukkig.

Ik wil niet zo zijn/worden.



Hier in Duitsland heb ik het relatief goed, maar ik merk wel dat het nu weer begint te kriebelen. Ik zou graag wel weer iets nieuws willen, kijken wat er nog meer is. Ik zou me hier goed kunnen settlelen. Op zoek kunnen gaan naar een betere woning of zelfs iets kunnen gaan kopen. Mijn baan biedt houvast en het werk is niet vervelend. Maar ik ben ook nog jong en ik wil nog meer van de wereld zien. Voorgoed naar Azie gaan, dat zie ik niet zitten. Maar inderdaad is zoiets voor een paar jaar vreselijk leuk en interessant. Het enige enge daaraan is dat ik niet weet hoe en wanneer en OF ik nog terug kan. Als ik hier mijn baan opzeg voelt dat heel erg definitief. Stel dat het daar niet leuk is, dan kan ik dus niet zomaar terug. Dat is misschien wel het belangrijkste wat me tegen zou kunnen houden.



Wat deed jou er trouwens toe besluiten afstand te nemen van die 2 familieleden?

Zit nu ff op mobiel, kom er later op terug. In elk geval waren het destructieve familierelaties, alles of niks, en alles betekende dan alles op hun eisen en grillen en voorwaarden (eenzijdig, zij zoeken permanente hulpverleners om zich heen, profiteren enz. Energievreters, altijd negatief naar en over anderen.



En niet tijdelijk volledig uit balans, maar jaar in jaar uit. Heel onvrij, claimerig, beklemmend. Emotionele chantages enz.



Dat uit mijn leven heeft pijn gekost, maar zonder twijfel goede beslissing geweest. Nu alle ruimte voor relaxte mensen om me heen.