Relaties
alle pijlers
Leven met een partner met een beperking
maandag 11 mei 2015 12:41
Mijn man is geen gemakkelijk mens om mee samen te leven. Ik ook niet, dus dat treft Maar we hadden onze modus gevonden en het ging goed, harmonieus, fijn, gelukkig.
In 2008 kreeg hij een TIA CVA met verschillende beperkingen als gevolg. Een jaar eerder kwam ik in de kreukels te liggen door een ongeluk. Onze relatie moest opnieuw vorm gegeven worden en ook dat lukte.
Nu ben ik nagenoeg hersteld en zoekend naar werk. Hij is uitgerevalideerd en zal waarschijnlijk nooit meer werken. De verschillen tussen ons worden weer groter en groter en duidelijker en moeilijker. Hij is inmiddels ook de jongste niet meer en sommige vooruitgang die hij heeft geboekt met revalidatie begint weer te verdwijnen vanwege het ouder worden. Met hard werken houden we onze relatie goed, en daar zijn we allebei trots op.
Maar ik vind het wel moeilijk soms, samenleven met iemand met de beperkingen die hij heeft. Moeilijk voor hem, moeilijk om te zien maar niets te kunnen doen, moeilijk in praktische zin. Je ziet niets aan hem, hij loopt, hij kletst je de oren van je kop, klust in huis, kookt. Maar wat buitenstaanders niet meekrijgen is dat hij kookt wat ik bedenk, want zelf kan hij dat niet. Een klus waar een ander 'n half dagje over zou doen is hier een project van twee weken. Discussies over maatschappelijke/politieke onderwerpen kap ik af want de ene dag is hij zo links als wat en de andere dag rechts en überconservatief. Hij wil graag de administratie doen maar dat heb ik weer overgenomen omdat er weer een puinhoop dreigde te ontstaan. Bij een plaatje dat ik bij mijn moeder op Facebook plaatste i.v.m. moederdag had ik wat jeugdherinneringen van mij aangehaald, hij las dat en kwam toen huilend tot de ontdekking dat zijn jeugdherinneringen grotendeels verdwenen zijn. Een weekendje weg met een vereniging is voor hem een project waar hij maanden naartoe leeft. Gedurende dat weekend moest ik met iemand anders naar de spoedhulp van het ziekenhuis en bleef uren weg. Hij wist waar ik was en waarom en stond daar ook achter, maar ik hou dan bewust contact met iemand anders (die ook daar is en weet van zijn beperkingen) omdat ik niet kan inschatten hoe mijn berichten binnen komen bij hem.
We hebben een kind, een puber, en dat gaat goed. Kost heel veel moeite en inspanning, er zijn ook geregeld professionals bij betrokken (op ons eigen initiatief) om te zorgen dat dat zo goed blijft gaan.
Al met al kan ik geregeld niet zitten vanwege de vele veren die ik van de professionals in m'n achterwerk gestoken krijg, en dat is fijn en goed en leuk. Maar dat maakt het allemaal niet makkelijker. Er zijn dagen dat ik twee kinderen heb i.p.v. één. Er zijn dagen dat de puber verstandiger en rationeler is dan zijn vader. En er zijn dagen dat het gewoon super gaat en ik een gelijkwaardige partner naast me heb. Maar het is zo ontzettend slopend, die wisselingen steeds, het onvoorspelbare. En ook de aftakeling...
Ik hoop zo af en toe van gedachten te kunnen wisselen hier met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, er op een andere manier ervaring mee hebben, tips/adviezen hebben of gewoon een meelezend hart onder de riem.
In 2008 kreeg hij een TIA CVA met verschillende beperkingen als gevolg. Een jaar eerder kwam ik in de kreukels te liggen door een ongeluk. Onze relatie moest opnieuw vorm gegeven worden en ook dat lukte.
Nu ben ik nagenoeg hersteld en zoekend naar werk. Hij is uitgerevalideerd en zal waarschijnlijk nooit meer werken. De verschillen tussen ons worden weer groter en groter en duidelijker en moeilijker. Hij is inmiddels ook de jongste niet meer en sommige vooruitgang die hij heeft geboekt met revalidatie begint weer te verdwijnen vanwege het ouder worden. Met hard werken houden we onze relatie goed, en daar zijn we allebei trots op.
Maar ik vind het wel moeilijk soms, samenleven met iemand met de beperkingen die hij heeft. Moeilijk voor hem, moeilijk om te zien maar niets te kunnen doen, moeilijk in praktische zin. Je ziet niets aan hem, hij loopt, hij kletst je de oren van je kop, klust in huis, kookt. Maar wat buitenstaanders niet meekrijgen is dat hij kookt wat ik bedenk, want zelf kan hij dat niet. Een klus waar een ander 'n half dagje over zou doen is hier een project van twee weken. Discussies over maatschappelijke/politieke onderwerpen kap ik af want de ene dag is hij zo links als wat en de andere dag rechts en überconservatief. Hij wil graag de administratie doen maar dat heb ik weer overgenomen omdat er weer een puinhoop dreigde te ontstaan. Bij een plaatje dat ik bij mijn moeder op Facebook plaatste i.v.m. moederdag had ik wat jeugdherinneringen van mij aangehaald, hij las dat en kwam toen huilend tot de ontdekking dat zijn jeugdherinneringen grotendeels verdwenen zijn. Een weekendje weg met een vereniging is voor hem een project waar hij maanden naartoe leeft. Gedurende dat weekend moest ik met iemand anders naar de spoedhulp van het ziekenhuis en bleef uren weg. Hij wist waar ik was en waarom en stond daar ook achter, maar ik hou dan bewust contact met iemand anders (die ook daar is en weet van zijn beperkingen) omdat ik niet kan inschatten hoe mijn berichten binnen komen bij hem.
We hebben een kind, een puber, en dat gaat goed. Kost heel veel moeite en inspanning, er zijn ook geregeld professionals bij betrokken (op ons eigen initiatief) om te zorgen dat dat zo goed blijft gaan.
Al met al kan ik geregeld niet zitten vanwege de vele veren die ik van de professionals in m'n achterwerk gestoken krijg, en dat is fijn en goed en leuk. Maar dat maakt het allemaal niet makkelijker. Er zijn dagen dat ik twee kinderen heb i.p.v. één. Er zijn dagen dat de puber verstandiger en rationeler is dan zijn vader. En er zijn dagen dat het gewoon super gaat en ik een gelijkwaardige partner naast me heb. Maar het is zo ontzettend slopend, die wisselingen steeds, het onvoorspelbare. En ook de aftakeling...
Ik hoop zo af en toe van gedachten te kunnen wisselen hier met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, er op een andere manier ervaring mee hebben, tips/adviezen hebben of gewoon een meelezend hart onder de riem.
maandag 11 mei 2015 12:51
Zwaar, heel zwaar en wat klink je moedig en ik lees heel veel liefde.
Maar ook het worstelen kan ik lezen.
Zowel ik als mijn vriend zijn ziek. Mijn vriend heeft psychische en lichamelijke aandoeningen.
Ikzelf ben al jaren ziek en ben dichter bij een diagnose nu, hopelijk.
Voor mij is zijn psychische aandoening het moeilijkste. Hij heeft pleinvrees. En ook al kan hij nu al heel veel, ik kan alles op dat gebied en dat is soms wel moeilijk. Zo willen we trouwen maar we kunnen niks echt vastleggen, niet eens een datum want we weten niet wanneer hij wat kan/durft.
Ook reizen gaat nog niet echt makkelijk en ik ben een echte reiziger.
Op het moment ben ik zieker dan hij en zorgt hij weer veel voor mij.
We hadden het er toevallig van de week nog over. Wat als een van ons gezond was. Dan had de ander een groot probleem.
Lastig, heel lastig.
Maar ook het worstelen kan ik lezen.
Zowel ik als mijn vriend zijn ziek. Mijn vriend heeft psychische en lichamelijke aandoeningen.
Ikzelf ben al jaren ziek en ben dichter bij een diagnose nu, hopelijk.
Voor mij is zijn psychische aandoening het moeilijkste. Hij heeft pleinvrees. En ook al kan hij nu al heel veel, ik kan alles op dat gebied en dat is soms wel moeilijk. Zo willen we trouwen maar we kunnen niks echt vastleggen, niet eens een datum want we weten niet wanneer hij wat kan/durft.
Ook reizen gaat nog niet echt makkelijk en ik ben een echte reiziger.
Op het moment ben ik zieker dan hij en zorgt hij weer veel voor mij.
We hadden het er toevallig van de week nog over. Wat als een van ons gezond was. Dan had de ander een groot probleem.
Lastig, heel lastig.
That's a fine looking high horse, what you got in the stable!
maandag 11 mei 2015 12:52
maandag 11 mei 2015 12:57
Heftig, Bij-zonder.
Ik lees dat je soms het gevoel hebt 2 kinderen te hebben, dat is niet waar, je hebt een kind (puber) en een man die je met enige regelmaat niet als volwaardige kunt beschouwen en dat is veel zwaarder dan het hebben van 2 kinderen. Van je partner heb je namelijk verwachtingen, die van gelijkwaardigheid, die van zij-aan-zij aan het hoofd van het gezin staan.
Even een confronterende vraag, vind je het leven met hem nog leuk?
Ik lees dat je soms het gevoel hebt 2 kinderen te hebben, dat is niet waar, je hebt een kind (puber) en een man die je met enige regelmaat niet als volwaardige kunt beschouwen en dat is veel zwaarder dan het hebben van 2 kinderen. Van je partner heb je namelijk verwachtingen, die van gelijkwaardigheid, die van zij-aan-zij aan het hoofd van het gezin staan.
Even een confronterende vraag, vind je het leven met hem nog leuk?
...
maandag 11 mei 2015 13:12
Respect en bewondering. Maar leuk dat de proffesionele dat zeggen. Maar je moet wel uitkijken dat jij er ook nog bent.
De buitenwereld zal misschien niet door hebben wat je regelt en je man hoger inschatten dan hij nog kan zijn door zijn beperking.
Gaat jouw man naar een vorm van dagbesteding ? Of aangepast werk ?
Veel sterkte.
Heb je geen praatgroepen voor partners van Tiapatienten ?
De buitenwereld zal misschien niet door hebben wat je regelt en je man hoger inschatten dan hij nog kan zijn door zijn beperking.
Gaat jouw man naar een vorm van dagbesteding ? Of aangepast werk ?
Veel sterkte.
Heb je geen praatgroepen voor partners van Tiapatienten ?
maandag 11 mei 2015 13:16
quote:O.L.L.A schreef op 11 mei 2015 @ 12:51:
Zwaar, heel zwaar en wat klink je moedig en ik lees heel veel liefde.
Maar ook het worstelen kan ik lezen.
Zowel ik als mijn vriend zijn ziek. Mijn vriend heeft psychische en lichamelijke aandoeningen.
Ikzelf ben al jaren ziek en ben dichter bij een diagnose nu, hopelijk.
Voor mij is zijn psychische aandoening het moeilijkste. Hij heeft pleinvrees. En ook al kan hij nu al heel veel, ik kan alles op dat gebied en dat is soms wel moeilijk. Zo willen we trouwen maar we kunnen niks echt vastleggen, niet eens een datum want we weten niet wanneer hij wat kan/durft.
Ook reizen gaat nog niet echt makkelijk en ik ben een echte reiziger.
Op het moment ben ik zieker dan hij en zorgt hij weer veel voor mij.
We hadden het er toevallig van de week nog over. Wat als een van ons gezond was. Dan had de ander een groot probleem.
Lastig, heel lastig.Kan hij aan de pleinvrees geholpen worden. Dat is toch een soort van fobie.Heel pittig lijkt mij.
Zwaar, heel zwaar en wat klink je moedig en ik lees heel veel liefde.
Maar ook het worstelen kan ik lezen.
Zowel ik als mijn vriend zijn ziek. Mijn vriend heeft psychische en lichamelijke aandoeningen.
Ikzelf ben al jaren ziek en ben dichter bij een diagnose nu, hopelijk.
Voor mij is zijn psychische aandoening het moeilijkste. Hij heeft pleinvrees. En ook al kan hij nu al heel veel, ik kan alles op dat gebied en dat is soms wel moeilijk. Zo willen we trouwen maar we kunnen niks echt vastleggen, niet eens een datum want we weten niet wanneer hij wat kan/durft.
Ook reizen gaat nog niet echt makkelijk en ik ben een echte reiziger.
Op het moment ben ik zieker dan hij en zorgt hij weer veel voor mij.
We hadden het er toevallig van de week nog over. Wat als een van ons gezond was. Dan had de ander een groot probleem.
Lastig, heel lastig.Kan hij aan de pleinvrees geholpen worden. Dat is toch een soort van fobie.Heel pittig lijkt mij.
maandag 11 mei 2015 13:18
quote:Dubbus schreef op 11 mei 2015 @ 13:14:
Dat is geen TIA geweest dan, maar een CVA. Een Tia is altijd zonder restverschijnselen, een cva (beroerte) helaas niet. Door de goede naam eraan te geven helpt het misschien bij het vinden van de juiste hulp/lotgenoten.
Sterkte.
Dit.
Er is een cva forum daar heb ik veel info gehaald toen mijn man zijn beroerte heeft gehad. Info zul je wel gehad hebben, maar er is daar ook een lotgenoten contact dacht ik.
http://www.cvaforum.nl/
Dat is geen TIA geweest dan, maar een CVA. Een Tia is altijd zonder restverschijnselen, een cva (beroerte) helaas niet. Door de goede naam eraan te geven helpt het misschien bij het vinden van de juiste hulp/lotgenoten.
Sterkte.
Dit.
Er is een cva forum daar heb ik veel info gehaald toen mijn man zijn beroerte heeft gehad. Info zul je wel gehad hebben, maar er is daar ook een lotgenoten contact dacht ik.
http://www.cvaforum.nl/
maandag 11 mei 2015 13:32
Ik herken wel dingen, maar niet helemaal zo extreem als bij jou. Laatst kwam ik uit mijn werk en hij zou koken. Ik kom thuis en niks klaar want ik had geen instructies achter gelaten en dan weet hij soms echt niet hoe of wat. Andere keren gaat het prima. Je kan er wel eens van balen, maar dat doet hij ook en hij is er dan ook zo onmetelijk verdrietig over. .Hij is volledig afgekeurd en nu altijd thuis, ook dat is moeilijk soms, wil ik wat in huis doen dan zeg ik dat en gaat hij erop uit, want hij kan dat gerommel in huis echt niet aan. Hij is erg emotioneel geworden, driftiger, ongeduldig en toch wel boos verdrietig om wat niet meer kan.
Vooral in het begin deed hij niets alleen en moest ik overal mee naartoe. We hebben echt moeten zoeken naar een manier om ons leven in te richten net als jullie. Bij ons is het aardig goed gelukt gelukkig, wat misschien hielp is dat ik verpleegkundige ben geweest met ervaring op de neurologie afdeling. En uit je verhaal maak ik op dat jouw man meer beperkingen heeft.
En wat voorop staat bij ons; we houden nog net zoveel van elkaar, zo belangrijk.
Maar soms is iemand dusdanig anders dat het niet meer gaat. Heel veel sterkte
Vooral in het begin deed hij niets alleen en moest ik overal mee naartoe. We hebben echt moeten zoeken naar een manier om ons leven in te richten net als jullie. Bij ons is het aardig goed gelukt gelukkig, wat misschien hielp is dat ik verpleegkundige ben geweest met ervaring op de neurologie afdeling. En uit je verhaal maak ik op dat jouw man meer beperkingen heeft.
En wat voorop staat bij ons; we houden nog net zoveel van elkaar, zo belangrijk.
Maar soms is iemand dusdanig anders dat het niet meer gaat. Heel veel sterkte
maandag 11 mei 2015 13:43
quote:mara2 schreef op 11 mei 2015 @ 13:16:
[...]
Kan hij aan de pleinvrees geholpen worden. Dat is toch een soort van fobie.Heel pittig lijkt mij.
Dat is inderdaad een fobie. Hij heeft minimale prof. hulp gehad. We wonen in het buitenland en hier is deze specifieke zorg niet "je van het". De psych zei wel dat onze relatie een betere therapie is geweest voor hem dan wat dan ook en dat mijn hulp beter helpt dan die van de psych. Veer in mijn reet, maar wel moeilijk.
Want ik moet een grens voor mezelf opzetten zodat ik partner blijf en geen verzorger wordt.
Andersom natuurlijk ook.
[...]
Kan hij aan de pleinvrees geholpen worden. Dat is toch een soort van fobie.Heel pittig lijkt mij.
Dat is inderdaad een fobie. Hij heeft minimale prof. hulp gehad. We wonen in het buitenland en hier is deze specifieke zorg niet "je van het". De psych zei wel dat onze relatie een betere therapie is geweest voor hem dan wat dan ook en dat mijn hulp beter helpt dan die van de psych. Veer in mijn reet, maar wel moeilijk.
Want ik moet een grens voor mezelf opzetten zodat ik partner blijf en geen verzorger wordt.
Andersom natuurlijk ook.
That's a fine looking high horse, what you got in the stable!
maandag 11 mei 2015 13:47
Mijn vader heeft een CVA gehad, en vanaf de zijlijn zie ik wat dat doet met de relatie met zijn vrouw. Het gaat echt heel goed tussen hen, en ze houden ook heel veel van elkaar, maar dat maakt het echt niet minder moeilijk. Zij laadt vooral door ook tijd voor zichzelf te nemen (avondje met vriendinnen, hobby, sport, enz). Kom jij daar wel aan toe, Bij_zonder? Af en toe even verstand op nul en iets doen wat jouw lijf/geest een oppepper geeft? Dat heb je echt nodig om zelf in balans te blijven, wat zowel voor jezelf als ook voor je relatie heel goed is.
maandag 11 mei 2015 13:50
quote:O.L.L.A schreef op 11 mei 2015 @ 13:43:
[...]
Dat is inderdaad een fobie. Hij heeft minimale prof. hulp gehad. We wonen in het buitenland en hier is deze specifieke zorg niet "je van het". De psych zei wel dat onze relatie een betere therapie is geweest voor hem dan wat dan ook en dat mijn hulp beter helpt dan die van de psych. Veer in mijn reet, maar wel moeilijk.
Want ik moet een grens voor mezelf opzetten zodat ik partner blijf en geen verzorger wordt.
Andersom natuurlijk ook.Best lullig van die psych. Op die manier word je volgens mij een soort schuldgevoel aangepraat voor als je uit deze relatie weg zou willen, omdat hij het volgens die psych niet zonder jou redt.
[...]
Dat is inderdaad een fobie. Hij heeft minimale prof. hulp gehad. We wonen in het buitenland en hier is deze specifieke zorg niet "je van het". De psych zei wel dat onze relatie een betere therapie is geweest voor hem dan wat dan ook en dat mijn hulp beter helpt dan die van de psych. Veer in mijn reet, maar wel moeilijk.
Want ik moet een grens voor mezelf opzetten zodat ik partner blijf en geen verzorger wordt.
Andersom natuurlijk ook.Best lullig van die psych. Op die manier word je volgens mij een soort schuldgevoel aangepraat voor als je uit deze relatie weg zou willen, omdat hij het volgens die psych niet zonder jou redt.
Shoot first, ask questions later!
maandag 11 mei 2015 13:57
quote:redbuIIetje schreef op 11 mei 2015 @ 13:50:
[...]
Best lullig van die psych. Op die manier word je volgens mij een soort schuldgevoel aangepraat voor als je uit deze relatie weg zou willen, omdat hij het volgens die psych niet zonder jou redt.Nee, de psych bedoelde het niet op deze manier.
[...]
Best lullig van die psych. Op die manier word je volgens mij een soort schuldgevoel aangepraat voor als je uit deze relatie weg zou willen, omdat hij het volgens die psych niet zonder jou redt.Nee, de psych bedoelde het niet op deze manier.
That's a fine looking high horse, what you got in the stable!
maandag 11 mei 2015 15:00
Oh wat veel reacties al! Fijn! Bedankt, ook voor de knuffels en bloemetjes!
Tegen mijn gewoonte in was ik gelijk na het openen van dit topic even van het forum weg. Reden: de puber vertrok naar school en ik had nog een massage tegoed die mijn man me nu wilde geven En nu zit ik in de zon te genieten, op het zonnebed dat hij een paar weken geleden voor me kocht en zojuist voor me heeft opgezet.
En dat brengt me meteen bij jouw vraag Rooss: ja, het leven met hem is meestal nog wel leuk. De kleine dingen, die doen het 'm vaak. Maar als het leven met hem even niet meer leuk is, dan sta ik mezelf wel toe om mijn opties te bekijken. Ik kan natuurlijk weg als ik wil. Maar daar wordt mijn leven niet persé makkelijker van, ik blijf immers voor altijd aan hem verbonden door ons kind. En "een makkelijker leven" is voor mij het enige argument om weggaan te overwegen. Ik hou van hem, hij houdt van mij, hij doet zijn stinkende best (voor zichzelf maar ook voor mij en ons kind) en, ook niet onbelangrijk, op zijn goede dagen is er ook ruimte om samen te praten over wat het allemaal met mij doet.
"In goede en kwade dagen, gezondheid en ziekte", dat is een draak van een belofte natuurlijk. Maar toch speelt die wel mee. Niet vanwege de plicht die er van uit gaat, maar omdat het een belofte is die ik deed aan de man die ik liefheb. Als die liefde er niet was, dan was ik al lang gillend de tent uit gerend denk ik.
Olla, ik lees jou al heel lang hier en ik herken bij jou ook veel. Een dagje weg is hier soms ook een hele happening, kan het wel of niet, wat is de situatie ter plekke, de nood aan duidelijke afspraken vooraf. Much ado about mostly nothing
Dubbus, je hebt gelijk: het is idd CVA i.p.v. TIA. Man kan dat niet onthouden en blijft TIA zeggen en ik heb dat kennelijk overgenomen
Lotgenotencontact heb ik eerder wel eens naar gekeken maar toen lag ik zelf nog heel erg in de kreukels dus dat werd 'm niet. Kan ik wel eens opnieuw naar kijken ja.
Ik probeer idd om tijd voor mij in te plannen en op stap te gaan. Dat lukt de ene keer beter als de andere keer, het is ook een van de redenen dat weer gaan werken voor mijn eigen herstel en welbevinden zo belangrijk is op dit moment. Ik heb een hobby buitenshuis (verzorgpaard) en dat doet me veel goed. Maar in periodes dat mijn man heel angstig is, is dat ook weer een lastige want hij ziet mij dan al (al dan niet met paard) in een greppel liggen of zo. Dan is het soms best een mentaal gevecht om het huis te verlaten en mijn plannen voor een buitenrit niet te veranderen in een vlugge poetsbeurt.
En dan zijn mijn angsten er ook nog... Hij wordt wrs niet oud. Leeft misschien al wel in geleende tijd. Het risico is momenteel wel een stuk kleiner als het ooit geweest is, maar er zijn nachten dat ik angstig lig te luisteren of hij nog ademt.
Tegen mijn gewoonte in was ik gelijk na het openen van dit topic even van het forum weg. Reden: de puber vertrok naar school en ik had nog een massage tegoed die mijn man me nu wilde geven En nu zit ik in de zon te genieten, op het zonnebed dat hij een paar weken geleden voor me kocht en zojuist voor me heeft opgezet.
En dat brengt me meteen bij jouw vraag Rooss: ja, het leven met hem is meestal nog wel leuk. De kleine dingen, die doen het 'm vaak. Maar als het leven met hem even niet meer leuk is, dan sta ik mezelf wel toe om mijn opties te bekijken. Ik kan natuurlijk weg als ik wil. Maar daar wordt mijn leven niet persé makkelijker van, ik blijf immers voor altijd aan hem verbonden door ons kind. En "een makkelijker leven" is voor mij het enige argument om weggaan te overwegen. Ik hou van hem, hij houdt van mij, hij doet zijn stinkende best (voor zichzelf maar ook voor mij en ons kind) en, ook niet onbelangrijk, op zijn goede dagen is er ook ruimte om samen te praten over wat het allemaal met mij doet.
"In goede en kwade dagen, gezondheid en ziekte", dat is een draak van een belofte natuurlijk. Maar toch speelt die wel mee. Niet vanwege de plicht die er van uit gaat, maar omdat het een belofte is die ik deed aan de man die ik liefheb. Als die liefde er niet was, dan was ik al lang gillend de tent uit gerend denk ik.
Olla, ik lees jou al heel lang hier en ik herken bij jou ook veel. Een dagje weg is hier soms ook een hele happening, kan het wel of niet, wat is de situatie ter plekke, de nood aan duidelijke afspraken vooraf. Much ado about mostly nothing
Dubbus, je hebt gelijk: het is idd CVA i.p.v. TIA. Man kan dat niet onthouden en blijft TIA zeggen en ik heb dat kennelijk overgenomen
Lotgenotencontact heb ik eerder wel eens naar gekeken maar toen lag ik zelf nog heel erg in de kreukels dus dat werd 'm niet. Kan ik wel eens opnieuw naar kijken ja.
Ik probeer idd om tijd voor mij in te plannen en op stap te gaan. Dat lukt de ene keer beter als de andere keer, het is ook een van de redenen dat weer gaan werken voor mijn eigen herstel en welbevinden zo belangrijk is op dit moment. Ik heb een hobby buitenshuis (verzorgpaard) en dat doet me veel goed. Maar in periodes dat mijn man heel angstig is, is dat ook weer een lastige want hij ziet mij dan al (al dan niet met paard) in een greppel liggen of zo. Dan is het soms best een mentaal gevecht om het huis te verlaten en mijn plannen voor een buitenrit niet te veranderen in een vlugge poetsbeurt.
En dan zijn mijn angsten er ook nog... Hij wordt wrs niet oud. Leeft misschien al wel in geleende tijd. Het risico is momenteel wel een stuk kleiner als het ooit geweest is, maar er zijn nachten dat ik angstig lig te luisteren of hij nog ademt.
maandag 11 mei 2015 15:26
Inkie, ook bij jouw verhaal veel herkenning. Instructies voor het koken hoef ik dan niet achter te laten, maar de hele vriezer kan vol liggen: als ik niet heb benoemd wat ik wil eten dan "is er niks in huis". Heb ik aangegeven witlof te willen eten, dan is Google zijn vriendje en tovert hij iets heerlijks op tafel. Nooit twee keer hetzelfde weliswaar want de bookmarks vergeet 'ie en onthouden waar dat lekkere recept vandaan kwam is helemaal een brug te ver
Boodschappen doen met hem is overigens loeiduur. Net een kleuter die je karretje vol kiept met verrassingen waar je bij de kassa pas achter komt. En hij wil zo graag helpen... Hartverscheurend soms.
Ik ga dan wel weer graag kleding kopen met hem: hij weet nog altijd feilloos kleding voor mij uit te zoeken die me heel goed staat. Maar vervolgens lopen we weer leeg op de accessoires als ik niet uit kijk.
Man gaat trouwens niet naar een dagbesteding. Hij kan zichzelf goed bezig houden met zijn hobbies en heeft online talloze vrienden waar hij veel contact mee heeft. Thuis kan hij zich goed redden alleen, hij is geen gevaar voor zichzelf of zijn omgeving.
Boodschappen doen met hem is overigens loeiduur. Net een kleuter die je karretje vol kiept met verrassingen waar je bij de kassa pas achter komt. En hij wil zo graag helpen... Hartverscheurend soms.
Ik ga dan wel weer graag kleding kopen met hem: hij weet nog altijd feilloos kleding voor mij uit te zoeken die me heel goed staat. Maar vervolgens lopen we weer leeg op de accessoires als ik niet uit kijk.
Man gaat trouwens niet naar een dagbesteding. Hij kan zichzelf goed bezig houden met zijn hobbies en heeft online talloze vrienden waar hij veel contact mee heeft. Thuis kan hij zich goed redden alleen, hij is geen gevaar voor zichzelf of zijn omgeving.
