Relaties
alle pijlers
Lichte paniek, straks alleen met twee kleintjes?
dinsdag 13 augustus 2013 15:27
Mijn vriend en ik werken allebei 3 dagen, ik in loondienst, hij voor zijn eigen bedrijf. We hebben het zo geregeld dat onze dochter, en over een paar maanden onze tweede dochter (ben 33 weken zwanger), twee dagen in de week naar de opvang gaat, zodat we allebei een dag alleen met de kinderen zijn en naast het weekend een dagje doordeweeks met zijn allen thuis.
Dit doen we sinds onze dochter, anderhalf jaar geleden, geboren is en dit werkt goed!
Mijn vriend vindt het alleen wel moeilijk dat zijn inkomsten nooit zeker zijn. Hij is niet materialistisch, maar vindt het lastig dat hij, sinds hij twee-en-een-half jaar geleden voor zichzelf is begonnen, nooit weet of hij volgende maand ook genoeg verdiend. Hij heeft geen grote langdureige opdrachten, maar wel veel kleine, waardoor zijn inkomsten altijd genoeg zijn, maar dit kan hij niet op lange termijn plannen. We redden het altijd, maar er is geen ruimte om veel te sparen. Op zich niet erg, we wonen niet supergroot of duur en hebben liever tijd met zijn allen dan dure etentjes of een nieuwe auto of bank.
Nu heeft hij via-via een tijdelijk project aangeboden gekregen voor twee dagen per week. Hij kan over een paar weken al beginnen en zal zeker tot eind dit jaar er druk voor zijn. Hij kan een buffer opbouwen en even goed geld verdienen.
Hij belde me net om te overleggen, hij moet eind deze week een antwoord geven en wil weten wat ik ervan vind.
Voordeel is genoeg geld om het komende jaar wat zekerheid te hebben.
Maar het nadeel is dat dit betekent dat hij zeker vijf a zes dagen per week zal moeten werken, ivm zijn gewone opdrachten. Dit houdt dus in dat ik de eerste drie maanden na de bevalling praktisch alleen zal zijn. En hier zie ik om eerlijk te zijn wel tegen op.
Ik ben geen standaard moederkloek. Ik hou ontzettend van mijn dochter, en ook al van spruit nummer twee, maar het thuis moederen, luiers, flesjes en slaapjes benauwd me erg snel. Toen dochter nog een baby was vloog ik tegen de muren op tijdens mijn verlof en telde ik af en toe de uren tot vriend weer thuis was of de dagen dat ik weer aan het werk mocht. Nu ze ouder is, is het anders, maar dat komt omdat we er vaak op uit trekken, wat ik dan weer heerlijk vind. Met twee kleintjes wordt dat lastiger ivm slaapjes afstemmen, rust en regelmaat, etc. Ik keek er behoorlijk tegenop, de eerste maanden met twee ukkies, maar was gerust gesteld omdat we het vooral samen deden. De paar dagen dat hij aan het werk is zou ik wel doorkomen, maar goed, met deze klus wordt dat dus anders.
Ik weet dat mijn vriend deze klus graag aanpakt, omdat financiële zekerheid toch wel erg belangrijk is voor hem. Daarnaast wil hij denk ik degene die hem vroeg niet teleurstellen, hij krijgt daar vaak goede opdrachten van.
Ik wil hem hierin steunen, blij zijn voor hem en achter hem staan. Als hij weet dat ik er zo over denk, gaat hij het denk ik niet doen. Over de telefoon lukte het nog wel enthousiast te zijn, daar kon hij mijn gezicht niet zien. Maar goed, straks komt hij thuis en gaan we het erover hebben en ik heb nu al de tranen in mijn ogen (stomme &*%hormonen) bij de gedachte dat we het straks niet samen gaan doen. Ik ben meestal een open boek voor hem, dus ik ben bang dat hij aan me ziet dat ik het niet zie zitten.
Wie kan me helpen mijn gedachtenspinsels om te draaien? De voordelen ervan in te zien meer financiële zekerheid te hebben?Mijn onzekerheid over alleen met twee ukkies weg te nemen? Wie maakt me blij voor hem en minder zorgelijk (nogmaals, stomme *&^%hormonen, over een jaar ben ik weer blij en optimistisch en sterk, maar nu lukt dat niet)
Ik heb nog een paar uur voor hij thuis komt en dan wil ik zo graag echt oprecht achter die klus staan...!
Dit doen we sinds onze dochter, anderhalf jaar geleden, geboren is en dit werkt goed!
Mijn vriend vindt het alleen wel moeilijk dat zijn inkomsten nooit zeker zijn. Hij is niet materialistisch, maar vindt het lastig dat hij, sinds hij twee-en-een-half jaar geleden voor zichzelf is begonnen, nooit weet of hij volgende maand ook genoeg verdiend. Hij heeft geen grote langdureige opdrachten, maar wel veel kleine, waardoor zijn inkomsten altijd genoeg zijn, maar dit kan hij niet op lange termijn plannen. We redden het altijd, maar er is geen ruimte om veel te sparen. Op zich niet erg, we wonen niet supergroot of duur en hebben liever tijd met zijn allen dan dure etentjes of een nieuwe auto of bank.
Nu heeft hij via-via een tijdelijk project aangeboden gekregen voor twee dagen per week. Hij kan over een paar weken al beginnen en zal zeker tot eind dit jaar er druk voor zijn. Hij kan een buffer opbouwen en even goed geld verdienen.
Hij belde me net om te overleggen, hij moet eind deze week een antwoord geven en wil weten wat ik ervan vind.
Voordeel is genoeg geld om het komende jaar wat zekerheid te hebben.
Maar het nadeel is dat dit betekent dat hij zeker vijf a zes dagen per week zal moeten werken, ivm zijn gewone opdrachten. Dit houdt dus in dat ik de eerste drie maanden na de bevalling praktisch alleen zal zijn. En hier zie ik om eerlijk te zijn wel tegen op.
Ik ben geen standaard moederkloek. Ik hou ontzettend van mijn dochter, en ook al van spruit nummer twee, maar het thuis moederen, luiers, flesjes en slaapjes benauwd me erg snel. Toen dochter nog een baby was vloog ik tegen de muren op tijdens mijn verlof en telde ik af en toe de uren tot vriend weer thuis was of de dagen dat ik weer aan het werk mocht. Nu ze ouder is, is het anders, maar dat komt omdat we er vaak op uit trekken, wat ik dan weer heerlijk vind. Met twee kleintjes wordt dat lastiger ivm slaapjes afstemmen, rust en regelmaat, etc. Ik keek er behoorlijk tegenop, de eerste maanden met twee ukkies, maar was gerust gesteld omdat we het vooral samen deden. De paar dagen dat hij aan het werk is zou ik wel doorkomen, maar goed, met deze klus wordt dat dus anders.
Ik weet dat mijn vriend deze klus graag aanpakt, omdat financiële zekerheid toch wel erg belangrijk is voor hem. Daarnaast wil hij denk ik degene die hem vroeg niet teleurstellen, hij krijgt daar vaak goede opdrachten van.
Ik wil hem hierin steunen, blij zijn voor hem en achter hem staan. Als hij weet dat ik er zo over denk, gaat hij het denk ik niet doen. Over de telefoon lukte het nog wel enthousiast te zijn, daar kon hij mijn gezicht niet zien. Maar goed, straks komt hij thuis en gaan we het erover hebben en ik heb nu al de tranen in mijn ogen (stomme &*%hormonen) bij de gedachte dat we het straks niet samen gaan doen. Ik ben meestal een open boek voor hem, dus ik ben bang dat hij aan me ziet dat ik het niet zie zitten.
Wie kan me helpen mijn gedachtenspinsels om te draaien? De voordelen ervan in te zien meer financiële zekerheid te hebben?Mijn onzekerheid over alleen met twee ukkies weg te nemen? Wie maakt me blij voor hem en minder zorgelijk (nogmaals, stomme *&^%hormonen, over een jaar ben ik weer blij en optimistisch en sterk, maar nu lukt dat niet)
Ik heb nog een paar uur voor hij thuis komt en dan wil ik zo graag echt oprecht achter die klus staan...!
dinsdag 13 augustus 2013 15:35
Poeh, ik zou in deze situatie toch dan kiezen voor een periode meer thuis en er even alleen voor staan dan dat hij de opdracht niet aanneemt.
Het is maar enkele maanden, we zitten al half augustus en het biedt wel even ruimte en rust ook voor de periode erna. En je bent in die periode ook grotendeels met verlof waardoor je geen extra kosten hebt voor opvang oid.
Daardoor kun je ook een stabiele thuisomgeving maken waarbij als je man thuis is, je samen van het samenzijn kunt genieten.
Als het voor 4 jaar zou zijn is het anders, maar het is een vrij korte periode nog.
Het is maar enkele maanden, we zitten al half augustus en het biedt wel even ruimte en rust ook voor de periode erna. En je bent in die periode ook grotendeels met verlof waardoor je geen extra kosten hebt voor opvang oid.
Daardoor kun je ook een stabiele thuisomgeving maken waarbij als je man thuis is, je samen van het samenzijn kunt genieten.
Als het voor 4 jaar zou zijn is het anders, maar het is een vrij korte periode nog.
dinsdag 13 augustus 2013 15:37
dinsdag 13 augustus 2013 15:37
dinsdag 13 augustus 2013 15:39
Eerlijk gezegd vindt ik dat je wat overdrijft,ik ken maar weinig vrouwen die hun man de eerste maanden om zich heen hebben die moeten gewoon werken.
En dat de muren op je afkomen omdat je thuis bent bij de kinderen ,dan neem je toch de baby mee op stap,die slapen toch in de wandelwagen.
Wees blij dat je man een leuk centje binnen kan brengen de komende maanden, in deze tijd je kan het mischien nog hard nodig hebben.
En dat de muren op je afkomen omdat je thuis bent bij de kinderen ,dan neem je toch de baby mee op stap,die slapen toch in de wandelwagen.
Wees blij dat je man een leuk centje binnen kan brengen de komende maanden, in deze tijd je kan het mischien nog hard nodig hebben.
dinsdag 13 augustus 2013 15:40
Ik weet het, Mimi03 en cayke, rationeel gezien sta ik er helemaal achter en moet ik gewoon niet zo zeuren. Dochters worden als we werken door familie opgevangen, dus het zal trouwens sowieso geen extra kosten met zich mee brengen. Wel extra geregel en gedoe natuurlijk.
Ik had het juist liever gehad als ik niet met verlof was. Thuiszitten is niet mijn sterkste kant, en zeker niet zonder volwassenen om me heen. Maar ik moet me maar vermannen...
Ik had het juist liever gehad als ik niet met verlof was. Thuiszitten is niet mijn sterkste kant, en zeker niet zonder volwassenen om me heen. Maar ik moet me maar vermannen...
dinsdag 13 augustus 2013 15:41
You'll live...echt, heus, je kunt het en overleeft het.
Het is crisis. Als ik hem was zou ik de klus aannemen. Misschien niet ideaal.
Jullie hele gezin plukt hier de vruchten van en 's avonds en 's nachts is hij er wel. Je hebt ook voldoende tijd om je erop in te stellen en andere hulp te regelen indien nodig (ouders/schoonouders/dochter naar kdv).
Echt, heus, je overleeft het.
Het is crisis. Als ik hem was zou ik de klus aannemen. Misschien niet ideaal.
Jullie hele gezin plukt hier de vruchten van en 's avonds en 's nachts is hij er wel. Je hebt ook voldoende tijd om je erop in te stellen en andere hulp te regelen indien nodig (ouders/schoonouders/dochter naar kdv).
Echt, heus, je overleeft het.
dinsdag 13 augustus 2013 15:41
Eh sorry maar als je dus echt niets hebt met kinderen en thuiszitten waarom dan een tweede? Straks is er iets met het kindje en MOET je wel thuisblijven of kom je slecht uit de bevalling en moet je thuisblijven. Allemaal dingen die zomaar kunnen gebeuren en niet zeldzaam zijn Ik zou me maar eens gaan verdiepen in het thuiszitten en niet in het afschuiven van de kinderen. Wat is er toch zo erg aan die paar maandjes. Geniet van je kindje want die 3 maanden zijn echt zo om en komen niet meer terug.
dinsdag 13 augustus 2013 15:41
dinsdag 13 augustus 2013 15:42
quote:Zonnetje77 schreef op 13 augustus 2013 @ 15:40:
(....)
Ik had het juist liever gehad als ik niet met verlof was. Thuiszitten is niet mijn sterkste kant, en zeker niet zonder volwassenen om me heen. Maar ik moet me maar vermannen...Je moet je inderdaad vermannen. Het enige nadeel is dat jij vreest dat je tegen de muren opvliegt. Daarentegen zijn de voordelen o.a. meer financiële armslag, wat geen kwaad kan in deze tijden.
(....)
Ik had het juist liever gehad als ik niet met verlof was. Thuiszitten is niet mijn sterkste kant, en zeker niet zonder volwassenen om me heen. Maar ik moet me maar vermannen...Je moet je inderdaad vermannen. Het enige nadeel is dat jij vreest dat je tegen de muren opvliegt. Daarentegen zijn de voordelen o.a. meer financiële armslag, wat geen kwaad kan in deze tijden.
dinsdag 13 augustus 2013 15:44
Nina1966, het is niet zo dat ik niks heb met kinderen. Zoals ik al zei, mijn dochter is fantastisch, zo leuk dat we er nog wel zo eentje wilden! Maar kleine baby's vind ik inderdaad iets minder. Het eerste half jaar vond ik bij dochter erg zwaar en wennen. Slapeloosheid, geleefd worden door de slaapjes van je baby, niet er zomaar uit kunnen, dat vond ik best heftig in het begin. Dochter was een huilbaby, wat het natuurlijk niet beter maakte... Ik kon niet met haar weg bijvoorbeeld
dinsdag 13 augustus 2013 15:45
Wow, lastig dilemma hoor. Ik kan me wel voorstellen dat je er tegenop ziet. Ik denk dat je allereerst gewoon eerlijk moet zijn. Zoals Angelette al aangeeft; dat betekent niet automatisch dat hij het DUS maar niet moet doen. Maar hij mag best weten hoe je erin staat.
Kan hij nog enigszins in onderhandeling met zijn opdrachtgever? Als in, vrouw bevalt straks van tweede kind, drukke periode, zal er alleen voor staan, misschien is het mogelijk om dan een halve dag per week minder te werken, of desnoods één per maand? Dan heb jij wat rustpunten om naar uit te kijken. Of kun je afspreken met moeder, zus of goede vriendin dat ze je ondersteunen? En hee, met meer geld kun je huishoudelijke hulp inhuren. Meteen doen!
Eerlijk: het lijkt mij zwaar. Ik wil je zeker niet de put in praten, maar de geboorte van de tweede was voor ons gezin ook heel heftig. Mijn man heeft toen ook tijdelijk wat minder gewerkt. Wat dat betreft komt dit wel heel ongelegen. Het is een periode die je nooit meer over kunt doen, hoeveel geld is dat waard?
Anderzijds: het is maar tijdelijk. Ik ben vijf weken na de geboorte van de eerste verhuisd, en heb ook dat overleefd. Je zult het zeker redden, maar zorg in elk geval goed voor jezelf.
Kan hij nog enigszins in onderhandeling met zijn opdrachtgever? Als in, vrouw bevalt straks van tweede kind, drukke periode, zal er alleen voor staan, misschien is het mogelijk om dan een halve dag per week minder te werken, of desnoods één per maand? Dan heb jij wat rustpunten om naar uit te kijken. Of kun je afspreken met moeder, zus of goede vriendin dat ze je ondersteunen? En hee, met meer geld kun je huishoudelijke hulp inhuren. Meteen doen!
Eerlijk: het lijkt mij zwaar. Ik wil je zeker niet de put in praten, maar de geboorte van de tweede was voor ons gezin ook heel heftig. Mijn man heeft toen ook tijdelijk wat minder gewerkt. Wat dat betreft komt dit wel heel ongelegen. Het is een periode die je nooit meer over kunt doen, hoeveel geld is dat waard?
Anderzijds: het is maar tijdelijk. Ik ben vijf weken na de geboorte van de eerste verhuisd, en heb ook dat overleefd. Je zult het zeker redden, maar zorg in elk geval goed voor jezelf.
dinsdag 13 augustus 2013 15:45
Kunnen je ouders niet 1 dag in de week oppassen tot de klus geklaard is?
En die opdracht afslaan om deze reden zou ik zeker niet doen. Je kunt het nu financieel goed hebben, maar weet niet hoe het gaat over een half jaar. Zeker met de bezuinigingen die het kabinet in petto heeft (8 miljard).
Even door de zure appel heenbijten. Het is immers voor een goed doel.
En die opdracht afslaan om deze reden zou ik zeker niet doen. Je kunt het nu financieel goed hebben, maar weet niet hoe het gaat over een half jaar. Zeker met de bezuinigingen die het kabinet in petto heeft (8 miljard).
Even door de zure appel heenbijten. Het is immers voor een goed doel.
dinsdag 13 augustus 2013 15:48
Ik snap je wel hoor, ik vloog ook tegen de muren op tijdens mijn verlof. En als mijn man een paar dagen van huis is, wordt ik soms ook een beetje simpel van die peuterpraat. Ik probeer dan wat te doen met vriendinnen die ook thuis zijn met de kinderen, of nodig hen uit op de thee.
Maar het is tijdelijk, het is fijn om je lief te steunen bij iets wat belangrijk voor hem is en wellicht geeft het jullie wat meer financiele armslag. Doen dus!
Maar het is tijdelijk, het is fijn om je lief te steunen bij iets wat belangrijk voor hem is en wellicht geeft het jullie wat meer financiele armslag. Doen dus!
dinsdag 13 augustus 2013 15:49
quote:toydinky schreef op 13 augustus 2013 @ 15:39:
Eerlijk gezegd vindt ik dat je wat overdrijft,ik ken maar weinig vrouwen die hun man de eerste maanden om zich heen hebben die moeten gewoon werken.
En dat de muren op je afkomen omdat je thuis bent bij de kinderen ,dan neem je toch de baby mee op stap,die slapen toch in de wandelwagen.
Wees blij dat je man een leuk centje binnen kan brengen de komende maanden, in deze tijd je kan het mischien nog hard nodig hebben.
Jij hebt geen kinderen, of hele ideale, die nooit huilen, altijd in slaap vallen als JIJ dat wilt en geen rust en regelmaat nodig hebben.
En als het al lukt om eens de deur uit te komen: na het zoveelste rondje AH/Blokker/Hema heb je dat ook wel gezien. Verder kom je niet want er moet worden gevoed/gekolfd/gewassen/luiers verschoond/duizen andere klusjes thuis worden gedaan.
Eerlijk gezegd vindt ik dat je wat overdrijft,ik ken maar weinig vrouwen die hun man de eerste maanden om zich heen hebben die moeten gewoon werken.
En dat de muren op je afkomen omdat je thuis bent bij de kinderen ,dan neem je toch de baby mee op stap,die slapen toch in de wandelwagen.
Wees blij dat je man een leuk centje binnen kan brengen de komende maanden, in deze tijd je kan het mischien nog hard nodig hebben.
Jij hebt geen kinderen, of hele ideale, die nooit huilen, altijd in slaap vallen als JIJ dat wilt en geen rust en regelmaat nodig hebben.
En als het al lukt om eens de deur uit te komen: na het zoveelste rondje AH/Blokker/Hema heb je dat ook wel gezien. Verder kom je niet want er moet worden gevoed/gekolfd/gewassen/luiers verschoond/duizen andere klusjes thuis worden gedaan.
dinsdag 13 augustus 2013 15:50
quote:eduard1 schreef op 13 augustus 2013 @ 15:42:
Waarom benauwd het geven van flesjes etc, je zoveel is toch een prachtige taak voor de moeder.
Jij vindt het een mooie taak, to wat minder. Dat het per definitie een mooie taak IS kun je niet zo stellen want het is iets subjectiefs en gelukkig is elk mens anders.
To, ik snap je gevoel. Ik ben ook niet goed in alleen thuis zijn en zou er ook tegenop zien. Heb je de situatie al aan je vriendinnen uitgelegd? Wellicht zijn zij bereid wat vaker bij jou te komen ipv jij naar hen toe? Het lijkt me wat de meesten hier zeggen wel erg fijn als je hele gezin er straks financieel goed bij zit.
Waarom benauwd het geven van flesjes etc, je zoveel is toch een prachtige taak voor de moeder.
Jij vindt het een mooie taak, to wat minder. Dat het per definitie een mooie taak IS kun je niet zo stellen want het is iets subjectiefs en gelukkig is elk mens anders.
To, ik snap je gevoel. Ik ben ook niet goed in alleen thuis zijn en zou er ook tegenop zien. Heb je de situatie al aan je vriendinnen uitgelegd? Wellicht zijn zij bereid wat vaker bij jou te komen ipv jij naar hen toe? Het lijkt me wat de meesten hier zeggen wel erg fijn als je hele gezin er straks financieel goed bij zit.
dinsdag 13 augustus 2013 15:50
Ik herken je gevoel van de muren die soms op je af lijken te komen.
Maar bedenk dat het nu vooral je hormonen zijn die met je aan de haal gaan. Bv. : 'de gedachte dat we het straks niet samen gaan doen' Natuurlijk gaan jullie het wel samen doen! (Je zit juist in een uitzonderingspositie als je doordeweeks met het hele gezin een dag thuis kunt zijn.)
Probeer je zoveel mogelijk te focussen op de leuke kanten.
En laat je fam. weten dat je straks niet graag alleen bent, dus dat ze zo vaak ze willen mogen langskomen
Maar bedenk dat het nu vooral je hormonen zijn die met je aan de haal gaan. Bv. : 'de gedachte dat we het straks niet samen gaan doen' Natuurlijk gaan jullie het wel samen doen! (Je zit juist in een uitzonderingspositie als je doordeweeks met het hele gezin een dag thuis kunt zijn.)
Probeer je zoveel mogelijk te focussen op de leuke kanten.
En laat je fam. weten dat je straks niet graag alleen bent, dus dat ze zo vaak ze willen mogen langskomen
dinsdag 13 augustus 2013 15:50
Zoals ik al zei, ik weet dat we het gewoon moeten doen, door de zure appel heen bijten, mezelf vermannen en niet teveel beren op de weg zien. Natuurlijk komt het goed, legio vrouwen hebben het vanaf dag 1 alleen moeten doen en dat ging ook goed. We zitten in een luxe positie dat we normaal gesproken zoveel tijd samen zijn, ik ben wat dat betreft verwend.
Ik wéét het allemaal. Ik voel het alleen nog niet. En ik wil niet in huilen uitbarsten als hij me vraagt of ik er echt achter sta. (en ik weet dat dat huilen overdreven is, maar geloof me, met hormonen heb ik al om mindere dingen heftige huilbuien gehad...)
Ik wéét het allemaal. Ik voel het alleen nog niet. En ik wil niet in huilen uitbarsten als hij me vraagt of ik er echt achter sta. (en ik weet dat dat huilen overdreven is, maar geloof me, met hormonen heb ik al om mindere dingen heftige huilbuien gehad...)
dinsdag 13 augustus 2013 15:51
Het zullen vast de hormonen zijn dat je er zo tegenop ziet. Twee kinderen houden je de hele dag bezig dus vervelen zal er niet bij zij.
Als de muren op je af komen zorg dan voor afleiding plan wat kleine dingen buiten de deur. Als je eenmaal in een ritme zit is het vast wel te doen om ergens een kopje koffie te drinken en wandelen. Er zullen in je omgeving vast meer mensen zijn met kleine kinderen zoek ze op!
Het gaat om een paar maanden dat moet je wel overleven hoor, hup zet je schouders eronder. Financiële onzekerheid lijk mij erger dan een paar maandjes kiezen op elkaar houden.
Kop op, je kan dit!
Als de muren op je af komen zorg dan voor afleiding plan wat kleine dingen buiten de deur. Als je eenmaal in een ritme zit is het vast wel te doen om ergens een kopje koffie te drinken en wandelen. Er zullen in je omgeving vast meer mensen zijn met kleine kinderen zoek ze op!
Het gaat om een paar maanden dat moet je wel overleven hoor, hup zet je schouders eronder. Financiële onzekerheid lijk mij erger dan een paar maandjes kiezen op elkaar houden.
Kop op, je kan dit!
Forum junky ? Nee hoor, echt niet! (ontkenning is de eerste fase)
dinsdag 13 augustus 2013 15:52
quote:Zonnetje77 schreef op 13 augustus 2013 @ 15:44:
Nina1966, het is niet zo dat ik niks heb met kinderen. Zoals ik al zei, mijn dochter is fantastisch, zo leuk dat we er nog wel zo eentje wilden! Maar kleine baby's vind ik inderdaad iets minder. Het eerste half jaar vond ik bij dochter erg zwaar en wennen. Slapeloosheid, geleefd worden door de slaapjes van je baby, niet er zomaar uit kunnen, dat vond ik best heftig in het begin. Dochter was een huilbaby, wat het natuurlijk niet beter maakte... Ik kon niet met haar weg bijvoorbeeld
Als ik het zo lees zit je er meer mee dat je niet "ff' naar vriendinnen ed kunt. Kortom je vrijheid kwijt bent. Newsflash dat hoort nu eenmaal bij moeder zijn. Je had natuurlijk ook een kindje van 8 kunnen adopteren. Sorry als het wat hard klinkt maar zo zie ik het nu eenmaal. Je neemt een kind maar het moet in jouw ritme passen en helaas voor jou zo werkt het niet. Je lijkt me erg strak aan je oude leven te willen houden en je zult toch het een en ander aan moeten passen als je kinderen neemt. Dat hoort er nu eenmaal bij. Je maakt het alleen maar erger door je zo krampachtig dingen voor te stellen.
En waarom niet weg met een huilbaby? Lekker juist even er uit. Die van mij was een échte huilbaby. Schreef het gewoon op als hij smiddags een heel half uur stil was geweest, dat was namelijk uniek. Ga leuke dingen doen met je kindjes, neem een rust uurtje smiddags en ga taart bakken oid. Ga de dingen doen waar je als je werkt eigenlijk niet aan toe komt. En geniet van je kind juist als het nog zo'n klein baby'tje is.
Nina1966, het is niet zo dat ik niks heb met kinderen. Zoals ik al zei, mijn dochter is fantastisch, zo leuk dat we er nog wel zo eentje wilden! Maar kleine baby's vind ik inderdaad iets minder. Het eerste half jaar vond ik bij dochter erg zwaar en wennen. Slapeloosheid, geleefd worden door de slaapjes van je baby, niet er zomaar uit kunnen, dat vond ik best heftig in het begin. Dochter was een huilbaby, wat het natuurlijk niet beter maakte... Ik kon niet met haar weg bijvoorbeeld
Als ik het zo lees zit je er meer mee dat je niet "ff' naar vriendinnen ed kunt. Kortom je vrijheid kwijt bent. Newsflash dat hoort nu eenmaal bij moeder zijn. Je had natuurlijk ook een kindje van 8 kunnen adopteren. Sorry als het wat hard klinkt maar zo zie ik het nu eenmaal. Je neemt een kind maar het moet in jouw ritme passen en helaas voor jou zo werkt het niet. Je lijkt me erg strak aan je oude leven te willen houden en je zult toch het een en ander aan moeten passen als je kinderen neemt. Dat hoort er nu eenmaal bij. Je maakt het alleen maar erger door je zo krampachtig dingen voor te stellen.
En waarom niet weg met een huilbaby? Lekker juist even er uit. Die van mij was een échte huilbaby. Schreef het gewoon op als hij smiddags een heel half uur stil was geweest, dat was namelijk uniek. Ga leuke dingen doen met je kindjes, neem een rust uurtje smiddags en ga taart bakken oid. Ga de dingen doen waar je als je werkt eigenlijk niet aan toe komt. En geniet van je kind juist als het nog zo'n klein baby'tje is.
