Relaties
alle pijlers
Lichte paniek, straks alleen met twee kleintjes?
dinsdag 13 augustus 2013 15:27
Mijn vriend en ik werken allebei 3 dagen, ik in loondienst, hij voor zijn eigen bedrijf. We hebben het zo geregeld dat onze dochter, en over een paar maanden onze tweede dochter (ben 33 weken zwanger), twee dagen in de week naar de opvang gaat, zodat we allebei een dag alleen met de kinderen zijn en naast het weekend een dagje doordeweeks met zijn allen thuis.
Dit doen we sinds onze dochter, anderhalf jaar geleden, geboren is en dit werkt goed!
Mijn vriend vindt het alleen wel moeilijk dat zijn inkomsten nooit zeker zijn. Hij is niet materialistisch, maar vindt het lastig dat hij, sinds hij twee-en-een-half jaar geleden voor zichzelf is begonnen, nooit weet of hij volgende maand ook genoeg verdiend. Hij heeft geen grote langdureige opdrachten, maar wel veel kleine, waardoor zijn inkomsten altijd genoeg zijn, maar dit kan hij niet op lange termijn plannen. We redden het altijd, maar er is geen ruimte om veel te sparen. Op zich niet erg, we wonen niet supergroot of duur en hebben liever tijd met zijn allen dan dure etentjes of een nieuwe auto of bank.
Nu heeft hij via-via een tijdelijk project aangeboden gekregen voor twee dagen per week. Hij kan over een paar weken al beginnen en zal zeker tot eind dit jaar er druk voor zijn. Hij kan een buffer opbouwen en even goed geld verdienen.
Hij belde me net om te overleggen, hij moet eind deze week een antwoord geven en wil weten wat ik ervan vind.
Voordeel is genoeg geld om het komende jaar wat zekerheid te hebben.
Maar het nadeel is dat dit betekent dat hij zeker vijf a zes dagen per week zal moeten werken, ivm zijn gewone opdrachten. Dit houdt dus in dat ik de eerste drie maanden na de bevalling praktisch alleen zal zijn. En hier zie ik om eerlijk te zijn wel tegen op.
Ik ben geen standaard moederkloek. Ik hou ontzettend van mijn dochter, en ook al van spruit nummer twee, maar het thuis moederen, luiers, flesjes en slaapjes benauwd me erg snel. Toen dochter nog een baby was vloog ik tegen de muren op tijdens mijn verlof en telde ik af en toe de uren tot vriend weer thuis was of de dagen dat ik weer aan het werk mocht. Nu ze ouder is, is het anders, maar dat komt omdat we er vaak op uit trekken, wat ik dan weer heerlijk vind. Met twee kleintjes wordt dat lastiger ivm slaapjes afstemmen, rust en regelmaat, etc. Ik keek er behoorlijk tegenop, de eerste maanden met twee ukkies, maar was gerust gesteld omdat we het vooral samen deden. De paar dagen dat hij aan het werk is zou ik wel doorkomen, maar goed, met deze klus wordt dat dus anders.
Ik weet dat mijn vriend deze klus graag aanpakt, omdat financiële zekerheid toch wel erg belangrijk is voor hem. Daarnaast wil hij denk ik degene die hem vroeg niet teleurstellen, hij krijgt daar vaak goede opdrachten van.
Ik wil hem hierin steunen, blij zijn voor hem en achter hem staan. Als hij weet dat ik er zo over denk, gaat hij het denk ik niet doen. Over de telefoon lukte het nog wel enthousiast te zijn, daar kon hij mijn gezicht niet zien. Maar goed, straks komt hij thuis en gaan we het erover hebben en ik heb nu al de tranen in mijn ogen (stomme &*%hormonen) bij de gedachte dat we het straks niet samen gaan doen. Ik ben meestal een open boek voor hem, dus ik ben bang dat hij aan me ziet dat ik het niet zie zitten.
Wie kan me helpen mijn gedachtenspinsels om te draaien? De voordelen ervan in te zien meer financiële zekerheid te hebben?Mijn onzekerheid over alleen met twee ukkies weg te nemen? Wie maakt me blij voor hem en minder zorgelijk (nogmaals, stomme *&^%hormonen, over een jaar ben ik weer blij en optimistisch en sterk, maar nu lukt dat niet)
Ik heb nog een paar uur voor hij thuis komt en dan wil ik zo graag echt oprecht achter die klus staan...!
Dit doen we sinds onze dochter, anderhalf jaar geleden, geboren is en dit werkt goed!
Mijn vriend vindt het alleen wel moeilijk dat zijn inkomsten nooit zeker zijn. Hij is niet materialistisch, maar vindt het lastig dat hij, sinds hij twee-en-een-half jaar geleden voor zichzelf is begonnen, nooit weet of hij volgende maand ook genoeg verdiend. Hij heeft geen grote langdureige opdrachten, maar wel veel kleine, waardoor zijn inkomsten altijd genoeg zijn, maar dit kan hij niet op lange termijn plannen. We redden het altijd, maar er is geen ruimte om veel te sparen. Op zich niet erg, we wonen niet supergroot of duur en hebben liever tijd met zijn allen dan dure etentjes of een nieuwe auto of bank.
Nu heeft hij via-via een tijdelijk project aangeboden gekregen voor twee dagen per week. Hij kan over een paar weken al beginnen en zal zeker tot eind dit jaar er druk voor zijn. Hij kan een buffer opbouwen en even goed geld verdienen.
Hij belde me net om te overleggen, hij moet eind deze week een antwoord geven en wil weten wat ik ervan vind.
Voordeel is genoeg geld om het komende jaar wat zekerheid te hebben.
Maar het nadeel is dat dit betekent dat hij zeker vijf a zes dagen per week zal moeten werken, ivm zijn gewone opdrachten. Dit houdt dus in dat ik de eerste drie maanden na de bevalling praktisch alleen zal zijn. En hier zie ik om eerlijk te zijn wel tegen op.
Ik ben geen standaard moederkloek. Ik hou ontzettend van mijn dochter, en ook al van spruit nummer twee, maar het thuis moederen, luiers, flesjes en slaapjes benauwd me erg snel. Toen dochter nog een baby was vloog ik tegen de muren op tijdens mijn verlof en telde ik af en toe de uren tot vriend weer thuis was of de dagen dat ik weer aan het werk mocht. Nu ze ouder is, is het anders, maar dat komt omdat we er vaak op uit trekken, wat ik dan weer heerlijk vind. Met twee kleintjes wordt dat lastiger ivm slaapjes afstemmen, rust en regelmaat, etc. Ik keek er behoorlijk tegenop, de eerste maanden met twee ukkies, maar was gerust gesteld omdat we het vooral samen deden. De paar dagen dat hij aan het werk is zou ik wel doorkomen, maar goed, met deze klus wordt dat dus anders.
Ik weet dat mijn vriend deze klus graag aanpakt, omdat financiële zekerheid toch wel erg belangrijk is voor hem. Daarnaast wil hij denk ik degene die hem vroeg niet teleurstellen, hij krijgt daar vaak goede opdrachten van.
Ik wil hem hierin steunen, blij zijn voor hem en achter hem staan. Als hij weet dat ik er zo over denk, gaat hij het denk ik niet doen. Over de telefoon lukte het nog wel enthousiast te zijn, daar kon hij mijn gezicht niet zien. Maar goed, straks komt hij thuis en gaan we het erover hebben en ik heb nu al de tranen in mijn ogen (stomme &*%hormonen) bij de gedachte dat we het straks niet samen gaan doen. Ik ben meestal een open boek voor hem, dus ik ben bang dat hij aan me ziet dat ik het niet zie zitten.
Wie kan me helpen mijn gedachtenspinsels om te draaien? De voordelen ervan in te zien meer financiële zekerheid te hebben?Mijn onzekerheid over alleen met twee ukkies weg te nemen? Wie maakt me blij voor hem en minder zorgelijk (nogmaals, stomme *&^%hormonen, over een jaar ben ik weer blij en optimistisch en sterk, maar nu lukt dat niet)
Ik heb nog een paar uur voor hij thuis komt en dan wil ik zo graag echt oprecht achter die klus staan...!
dinsdag 13 augustus 2013 16:18
quote:Zonnetje77 schreef op 13 augustus 2013 @ 16:09:
Tja, sommige huilbaby's worden rustig van lopen, sommige huilbaby's juist van rust en regelmaat (zoals die van mij, die alleen wiegend in mijn armen in haar kamertje soms ophield met huilen) Je weet het niet. En natuurlijk kan ik de perfecte baby krijgen, die samen met mijn perfecte dochter een perfect duo zijn om eropuit te trekken. Ik hoop het. Maar ik ben ook realistisch, het zal winter zijn, mijn dochter is een pittige tante (heerlijke meid, maar niet eentje die je naar een cafe meeneemt) en er zal geslapen moeten worden, hopelijk tegelijkertijd. Dus een makkie wordt het niet, denk ik. Over een half jaartje misschien, maar niet direct.
Je hebt met kleine kinderen ook niks in een café te zoeken. Wel in een speeltuintje, of een ander leuk ding voor kindjes. Als dat ook al teveel gevraagd is, had je geen moeder moeten worden.
Of waren ze je vergeten te vertellen, dat je als jonge ouders de vrijheid wel een tijdje gedag kunt zeggen.........
Tja, sommige huilbaby's worden rustig van lopen, sommige huilbaby's juist van rust en regelmaat (zoals die van mij, die alleen wiegend in mijn armen in haar kamertje soms ophield met huilen) Je weet het niet. En natuurlijk kan ik de perfecte baby krijgen, die samen met mijn perfecte dochter een perfect duo zijn om eropuit te trekken. Ik hoop het. Maar ik ben ook realistisch, het zal winter zijn, mijn dochter is een pittige tante (heerlijke meid, maar niet eentje die je naar een cafe meeneemt) en er zal geslapen moeten worden, hopelijk tegelijkertijd. Dus een makkie wordt het niet, denk ik. Over een half jaartje misschien, maar niet direct.
Je hebt met kleine kinderen ook niks in een café te zoeken. Wel in een speeltuintje, of een ander leuk ding voor kindjes. Als dat ook al teveel gevraagd is, had je geen moeder moeten worden.
Of waren ze je vergeten te vertellen, dat je als jonge ouders de vrijheid wel een tijdje gedag kunt zeggen.........
dinsdag 13 augustus 2013 16:18
Ik kan me je zorgen heel goed voorstellen. Ik denk dat de kern meer zit in: wil je vriend echt maar 3 dagen werken of niet? Ik snap alle redenering van financiele zekerheid, maar hoe gaat het dan als deze klus afgelopen is. Dan komen er nog meer mooie klussen en is het patroon van hij 5 dagen werken ondertussen ingesleten.
Een van de voordelen van zelfstandige zijn is nu juist dat je zelf beter je tijd kan indelen. Het hangt natuurlijk wel erg af van wat voor werk je doet, maar hij kan natuurlijk ook wat van zijn kleine klussen uitstellen, tijdelijk uitbesteden, of zelfs afzeggen.
En laat zijn werk het toe dat hij op afwijkende tijden werkt?
Ik ben ook zelfstandige met kinderen en werk noodgewongen vaak 's avonds laat en in het weekend. Niet erg leuk, maar zo kan ik toch nog redelijk wat werk verzetten terwijl ik er ook voor de kinderen ben.
Een van de voordelen van zelfstandige zijn is nu juist dat je zelf beter je tijd kan indelen. Het hangt natuurlijk wel erg af van wat voor werk je doet, maar hij kan natuurlijk ook wat van zijn kleine klussen uitstellen, tijdelijk uitbesteden, of zelfs afzeggen.
En laat zijn werk het toe dat hij op afwijkende tijden werkt?
Ik ben ook zelfstandige met kinderen en werk noodgewongen vaak 's avonds laat en in het weekend. Niet erg leuk, maar zo kan ik toch nog redelijk wat werk verzetten terwijl ik er ook voor de kinderen ben.
dinsdag 13 augustus 2013 16:20
Jongens, ik weet dat ik zeur en verwend ben.
De luxe om allebei maar drie dagen te hoeven werken is er eentje die niet veel mensen hebben en ik ben daar dan ook erg blij mee. Zo blij, dat ik het moeilijk vind dit op te geven. Overdreven? Ja, absoluut. De hormonen helpen hieraan mee, maar ook zonder hormonen ben ik wellicht verwend en wil ik zoveel mogelijk samen genieten.
De hormonen maken me wel afhankelijker, en de bekkeninstabiliteit die ik nu heb helpt daar niet aan mee. Ik herken mezelf niet terug, dat was de vorige keer tijdens en de eerste maanden na de zwangerschap ook al zo. Normaal ben ik sterk, onafhankelijk en red ik me wel. Maar goed, nu dus even wat minder. En ik wil over een uurtje, als hij thuis komt, in ieder geval de illusie wekken dat ik me wel ga redden en sterk ben.
De opmerkingen dat ik misschien geen tweede had moeten willen vind ik overdreven. Ik neem aan dat het niet verplicht is elk stadium van een kind even fantastisch te vinden. Sterker nog, ik vind een baby ook fantastisch, maar ook zwaar. En het lijkt me met een peuter van 1,5 jr best pittig. Dat mag toch?
De luxe om allebei maar drie dagen te hoeven werken is er eentje die niet veel mensen hebben en ik ben daar dan ook erg blij mee. Zo blij, dat ik het moeilijk vind dit op te geven. Overdreven? Ja, absoluut. De hormonen helpen hieraan mee, maar ook zonder hormonen ben ik wellicht verwend en wil ik zoveel mogelijk samen genieten.
De hormonen maken me wel afhankelijker, en de bekkeninstabiliteit die ik nu heb helpt daar niet aan mee. Ik herken mezelf niet terug, dat was de vorige keer tijdens en de eerste maanden na de zwangerschap ook al zo. Normaal ben ik sterk, onafhankelijk en red ik me wel. Maar goed, nu dus even wat minder. En ik wil over een uurtje, als hij thuis komt, in ieder geval de illusie wekken dat ik me wel ga redden en sterk ben.
De opmerkingen dat ik misschien geen tweede had moeten willen vind ik overdreven. Ik neem aan dat het niet verplicht is elk stadium van een kind even fantastisch te vinden. Sterker nog, ik vind een baby ook fantastisch, maar ook zwaar. En het lijkt me met een peuter van 1,5 jr best pittig. Dat mag toch?
dinsdag 13 augustus 2013 16:21
quote:traldiedal schreef op 13 augustus 2013 @ 16:09:
Mijn excuses, maar ik vind je een beetje overkomen als een teut (zwaar op de hand).
Ik werk fulltime (nog geen kinderen overigens) en mijn vriend heeft een eigen bedrijf (boerderij) en werkt iedere dag van 's morgens half zeven tot 9 uur, half 10 's avonds ('s avonds eten we huphup van 6 tot half 7, want daarna moet er weer gemolken, gevoerd enzovoorts worden).
En nu we een huis aan het bouwen zijn, zien we elkaar zowaar nooit.
Zondags is onze vrije dag, want dan werkt vriend 'maar 6,5 uur', wat vaak ook nog weer uitloopt, doordat je met levende dieren werkt en zij natuurlijk geen rekening kunnen houden met je vrijetijdsschema.
Hier hetzelfde, alleen zijn we getrouwd, hebben 4 kinderen (van 4-11 jaar) en ik werk 20 u/w. Soms zwaar, veel kunst- en vliegwerk, maar ik heb nooit liggen miepen omdat ik veel alleen was met de kinderen. ok, ik vond het niet altijd even leuk, maar ik vind TO wel erg zwaar op de hand. Juist als ze nog kleine baby's zijn, is het makkelijker om op stap te gaan. Ik vond het pas lastiger worden toen ze wilden kruipen e.d., weg was het rustig in de kinderwagen blijven zitten....
Mijn excuses, maar ik vind je een beetje overkomen als een teut (zwaar op de hand).
Ik werk fulltime (nog geen kinderen overigens) en mijn vriend heeft een eigen bedrijf (boerderij) en werkt iedere dag van 's morgens half zeven tot 9 uur, half 10 's avonds ('s avonds eten we huphup van 6 tot half 7, want daarna moet er weer gemolken, gevoerd enzovoorts worden).
En nu we een huis aan het bouwen zijn, zien we elkaar zowaar nooit.
Zondags is onze vrije dag, want dan werkt vriend 'maar 6,5 uur', wat vaak ook nog weer uitloopt, doordat je met levende dieren werkt en zij natuurlijk geen rekening kunnen houden met je vrijetijdsschema.
Hier hetzelfde, alleen zijn we getrouwd, hebben 4 kinderen (van 4-11 jaar) en ik werk 20 u/w. Soms zwaar, veel kunst- en vliegwerk, maar ik heb nooit liggen miepen omdat ik veel alleen was met de kinderen. ok, ik vond het niet altijd even leuk, maar ik vind TO wel erg zwaar op de hand. Juist als ze nog kleine baby's zijn, is het makkelijker om op stap te gaan. Ik vond het pas lastiger worden toen ze wilden kruipen e.d., weg was het rustig in de kinderwagen blijven zitten....
dinsdag 13 augustus 2013 16:26
quote:nina1966 schreef op 13 augustus 2013 @ 16:12:
[...]
Ik schrijf nergens dat het makkelijk is maar, en aan je schrijfstijl te zien heb ik het heus wel goed, je maakt het moeilijker dan het is. Owww ik heb een heeeel zwaaaar leeevennnnn, echt vreeeeslijk zwaaaaarrrr
http://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00Ik wil best toegeven dat ik het zwaar vind, dat heb ik ook al gedaan. Met mij overigens zo'n 85% van de moeders die ik spreek. Of ik het té zwaar maak, kun jij helemaal niet beoordelen. Ga dan tenminste feitelijk in op wat ik schrijf, maar kennelijk heb jij daarop geen weerwoord, behalve youtube (overigens supergrappig nummer, alleen totaal misplaatst bij deze reactie ).
[...]
Ik schrijf nergens dat het makkelijk is maar, en aan je schrijfstijl te zien heb ik het heus wel goed, je maakt het moeilijker dan het is. Owww ik heb een heeeel zwaaaar leeevennnnn, echt vreeeeslijk zwaaaaarrrr
http://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00Ik wil best toegeven dat ik het zwaar vind, dat heb ik ook al gedaan. Met mij overigens zo'n 85% van de moeders die ik spreek. Of ik het té zwaar maak, kun jij helemaal niet beoordelen. Ga dan tenminste feitelijk in op wat ik schrijf, maar kennelijk heb jij daarop geen weerwoord, behalve youtube (overigens supergrappig nummer, alleen totaal misplaatst bij deze reactie ).
dinsdag 13 augustus 2013 16:27
liza, goede vraag. We hebben het er vaak over. We vinden allebei de tijd samen en met onze dochter erg waardevol, maar merken ook allebei dat we, sinds we allebei minder werken, op het werk af en toe knel komen. En thuis ook soms, gemis van dochter tijdens een drukke werkweek.
Het liefst wil vriend huisvader worden en ik fulltime aan het werk, maar ik werk in de zorg en verdien daar net niet genoeg voor. Bovendien zou ik dan mijn dochter te veel missen. Op lange termijn hebben we andere plannen (genoeg stof voor een totaal ander topic, haha), maar dat zal pas over een paar jaren worden.
Het liefst wil vriend huisvader worden en ik fulltime aan het werk, maar ik werk in de zorg en verdien daar net niet genoeg voor. Bovendien zou ik dan mijn dochter te veel missen. Op lange termijn hebben we andere plannen (genoeg stof voor een totaal ander topic, haha), maar dat zal pas over een paar jaren worden.
dinsdag 13 augustus 2013 16:36
Nog even voor de vrouwen die het zoveel zwaarder, pittiger of drukker hebben; Ik doe niet aan vergelijken. Iedereen doet het op zijn eigen manier, en de jouwe hoeft niet de mijne te zijn. Sommigen hebben het zwaarder, sommigen hebben het makkelijker, maar dat staat los van mijn eigen gevoel.
Zeven dagen in de week werken vind ik erg knap. Ik heb het in het verleden gedaan, maar kies er nu bewust voor dat niet meer te doen. Ik wil er ook voor mijn gezin zijn, en wil eigenlijk ook dat mijn vriend er is. Als het niet anders kan, dan is het niet anders, maar het kan wel anders. Juist die bewuste keuze (allebei weinig werken en minder luxe) aanpassen, dat vind ik moeilijk.
Ik heb allang besloten dat ik achter hem ga staan en dat ik blij voor hem zal zijn. Maar ik wil het ook graag voelen, zodat ik geen dubbele signalen geef (ik kan niet zo goed liegen en heb last van Hormonale Huilbuien, gruwelijk!)
En bedankt Anky, voor het relativeren! Het gaat me lukken, natuurlijk!
Zeven dagen in de week werken vind ik erg knap. Ik heb het in het verleden gedaan, maar kies er nu bewust voor dat niet meer te doen. Ik wil er ook voor mijn gezin zijn, en wil eigenlijk ook dat mijn vriend er is. Als het niet anders kan, dan is het niet anders, maar het kan wel anders. Juist die bewuste keuze (allebei weinig werken en minder luxe) aanpassen, dat vind ik moeilijk.
Ik heb allang besloten dat ik achter hem ga staan en dat ik blij voor hem zal zijn. Maar ik wil het ook graag voelen, zodat ik geen dubbele signalen geef (ik kan niet zo goed liegen en heb last van Hormonale Huilbuien, gruwelijk!)
En bedankt Anky, voor het relativeren! Het gaat me lukken, natuurlijk!
dinsdag 13 augustus 2013 16:38
Ik begrijp niet waarom je zo snel voor een 2e bent gegaan als je jezelf zo goed kent. Je zegt dat je zo op je vrijheid gesteld bent, er graag zo veel mogelijk op uit trekt, en dan kies je voor een 2e op het moment dat je 1e in de peuterpuberteit raakt en stilletjes aan de leeftijd bereikt waarop je begint met zindelijkheidstraining.
Ik vind het geheel terecht dat je je zorgen maakt, maar ook heel dom dat je hiervoor hebt gekozen. Straks komen er nog meer lange termijn opdrachten, en zit jij met wie weet wel met stress, depressies, overspannen klachten, of burn out.
Ik vind het geheel terecht dat je je zorgen maakt, maar ook heel dom dat je hiervoor hebt gekozen. Straks komen er nog meer lange termijn opdrachten, en zit jij met wie weet wel met stress, depressies, overspannen klachten, of burn out.
dinsdag 13 augustus 2013 16:41
quote:Bammetjebam schreef op 13 augustus 2013 @ 16:38:
Ik begrijp niet waarom je zo snel voor een 2e bent gegaan als je jezelf zo goed kent. Je zegt dat je zo op je vrijheid gesteld bent, er graag zo veel mogelijk op uit trekt, en dan kies je voor een 2e op het moment dat je 1e in de peuterpuberteit raakt en stilletjes aan de leeftijd bereikt waarop je begint met zindelijkheidstraining.
Ik vind het geheel terecht dat je je zorgen maakt, maar ook heel dom dat je hiervoor hebt gekozen. Straks komen er nog meer lange termijn opdrachten, en zit jij met wie weet wel met stress, depressies, overspannen klachten, of burn out.
Toen TO zwanger werd, speelde de keuze voor fulltime werken nog niet en oja, was ze, zoals ze al een paar keer schrijft, nog gewoon zichzelf -zelfverzekerd en onafhankelijk- en niet hormonaal onzeker.
En elke leeftijd van de oudste brengt nieuwe fases met zich mee. De mijne is pas net zindelijk aan het worden en nu in de verlate puberteit. Was met 1,5 jaar juist heel lief en makkelijk en gaat nu muiten.
Ik begrijp niet waarom je zo snel voor een 2e bent gegaan als je jezelf zo goed kent. Je zegt dat je zo op je vrijheid gesteld bent, er graag zo veel mogelijk op uit trekt, en dan kies je voor een 2e op het moment dat je 1e in de peuterpuberteit raakt en stilletjes aan de leeftijd bereikt waarop je begint met zindelijkheidstraining.
Ik vind het geheel terecht dat je je zorgen maakt, maar ook heel dom dat je hiervoor hebt gekozen. Straks komen er nog meer lange termijn opdrachten, en zit jij met wie weet wel met stress, depressies, overspannen klachten, of burn out.
Toen TO zwanger werd, speelde de keuze voor fulltime werken nog niet en oja, was ze, zoals ze al een paar keer schrijft, nog gewoon zichzelf -zelfverzekerd en onafhankelijk- en niet hormonaal onzeker.
En elke leeftijd van de oudste brengt nieuwe fases met zich mee. De mijne is pas net zindelijk aan het worden en nu in de verlate puberteit. Was met 1,5 jaar juist heel lief en makkelijk en gaat nu muiten.
dinsdag 13 augustus 2013 16:48
Bammetjebam; we hebben juist bewust gekozen voor twee kinderen snel achter elkaar. Deels vanwege leeftijd (ben 35 jaar) maar ook omdat we dachten dat we nu de kans hadden, omdat we allebei niet veel werken en het samen prima aan kunnen. We zitten nu toch al in de luiers en het slaaptekort...
Nogmaals, het gaat me vooral om de eerste tijd. Het peuteren vind ik geweldig en ik ren met alle liefde achter mijn dochter aan.
Alleen baby's, da's niet helemaal mijn ding. Ik vind het lief, bijzonder, mooi, maar ook benauwend. En om om die reden helemaal geen kind te nemen vind ik onzin. Mijn vriend vond het baby-tutten wel geweldig, daarom was ik ook zo blij dat hij zoveel thuis is normaal gesproken.
Nogmaals, het gaat me vooral om de eerste tijd. Het peuteren vind ik geweldig en ik ren met alle liefde achter mijn dochter aan.
Alleen baby's, da's niet helemaal mijn ding. Ik vind het lief, bijzonder, mooi, maar ook benauwend. En om om die reden helemaal geen kind te nemen vind ik onzin. Mijn vriend vond het baby-tutten wel geweldig, daarom was ik ook zo blij dat hij zoveel thuis is normaal gesproken.
dinsdag 13 augustus 2013 16:52
Odi, haar partner is zelfstandige en dat is nou eenmaal onvoorspelbaar. Het is naief om te denken dat het voorlopig wel bij 3 dagen per week blijft.
In zo'n situatie is to de constante factor em daarvoor moet ze sterk in haar schoenen staan, het is dan makkelijker als de oudste al zelf naar de wc kan.
In zo'n situatie is to de constante factor em daarvoor moet ze sterk in haar schoenen staan, het is dan makkelijker als de oudste al zelf naar de wc kan.
dinsdag 13 augustus 2013 17:32
Is één kind niet genoeg? Dan was dit geen probleem geweest. Het is kiezen: Kinderen of carrière. Aangezien je partner een eigen bedrijf heeft, is de keuze voor carrière onvermijdelijk. Een eigen bedrijf run je niet in deeltijd. Dus hadden jullie het gewoon bij één kind moeten houden. Het is nog te gek voor woorden dat de overheid al die kinderopvang betaalt.
dinsdag 13 augustus 2013 20:07
@zonnetje natuurlijk mag je het zwaar vinden. Je kan toch niks doen aan je gevoel?
Het lijkt mij ook best zwaar, met twee kinderen thuis. Ik ben ook niet zo'n thuis-zitter. Ik heb zodoende veel met mijn zoontje gedaan toen hij een baby was (hij is nu 1,5). Na een week voor het eerst ergens geluncht (trots als een pauw liep ik rond met de kleine!), en na 2 wkn naar vriend zijn voetbalwedstrijd kijken met de kleine mee in de kinderwagen. Verder veel op pad met de baby in de bondolino, ik zat immers nog niet vast aan slaapjes oid. Ik vond het ideaal! Nu hij ouders is, is het veel moeilijker. Ik zou dus gewoon doen wat je altijd doet met je oudste, en de baby lekker mee in de kinderwagen of draagdoek. Die hoeft toch nog niet in zijn bedje te slapen? Maak het jezelf dus niet te moeilijk.
Het lijkt mij ook best zwaar, met twee kinderen thuis. Ik ben ook niet zo'n thuis-zitter. Ik heb zodoende veel met mijn zoontje gedaan toen hij een baby was (hij is nu 1,5). Na een week voor het eerst ergens geluncht (trots als een pauw liep ik rond met de kleine!), en na 2 wkn naar vriend zijn voetbalwedstrijd kijken met de kleine mee in de kinderwagen. Verder veel op pad met de baby in de bondolino, ik zat immers nog niet vast aan slaapjes oid. Ik vond het ideaal! Nu hij ouders is, is het veel moeilijker. Ik zou dus gewoon doen wat je altijd doet met je oudste, en de baby lekker mee in de kinderwagen of draagdoek. Die hoeft toch nog niet in zijn bedje te slapen? Maak het jezelf dus niet te moeilijk.
woensdag 14 augustus 2013 10:29
Gisteravond visite gehad, dus ik heb nu pas tijd om te reageren.
Het gesprek liep een beetje gek. Vriend zei direct dat hij toch wel erg neigt naar het wel gewoon doen, waarop ik zei dat het een mooie kans is en dat hij er inderdaad voor moet gaan. Tot zover ging het prima, maar toen ik aangaf dat ik het wel moeilijk vind om dan vijf á zes dagen alleen thuis te zijn en samen wilde kijken hoe we dit makkelijker kunnen maken (zus vragen af en toe langs te komen of af en toe een opvang voor oudste of zelfs allebei), reageerde hij best raar, schoot in de verdediging waardoor het gesprek direct afgekapt was.
Het leek alsof hij niet zo goed tegen mijn onzekerheid kan. Nou snap ik dat, want meestal ben ik de zelfverzekerde en optimistische van ons twee en pep ik hem op, niet andersom, maar ik had gehoopt dat ik mijn twijfels toch kon bespreken bij hem.
Na een nachtje slapen zie ik het ook al meer zitten. Het zijn maar een paar maanden, het komt natuurlijk wel goed en ik heb mensen om me heen die even kunnen bijspringen als het even te zwaar wordt of als mijn bekkeninstabiliteit vlak na de bevalling toch niet zo snel weg gaan als ik hoop.
Maar er blijft een onderbuik gevoel, ik vind het gewoon spannend en had het liever samen gedaan of die onzekerheid in ieder geval met hem kunnen bespreken. Al was het maar een paar minuten even stilstaan bij welke dingen we kunnen ondervangen door vooraf alvast wat mensen te vragen om hulp... Vooral omdat we normaal gesproken urenlang bomen over zijn issues, onzekerheden etc. Maar goed, dat zal wel een mannen-vrouwen ding zijn.
Ik heb net even heerlijk met een vriendin met kinderen hierover kunnen praten. Zij heeft ook twee kinderen en voelde zich voor de bevalling net zo en ze kende meer mensen die toch een soort van paniekgevoel kregen bij een tweede. En bij iedereen kwam het goed
Dat stelde me toch wel weer gerust...
Het gesprek liep een beetje gek. Vriend zei direct dat hij toch wel erg neigt naar het wel gewoon doen, waarop ik zei dat het een mooie kans is en dat hij er inderdaad voor moet gaan. Tot zover ging het prima, maar toen ik aangaf dat ik het wel moeilijk vind om dan vijf á zes dagen alleen thuis te zijn en samen wilde kijken hoe we dit makkelijker kunnen maken (zus vragen af en toe langs te komen of af en toe een opvang voor oudste of zelfs allebei), reageerde hij best raar, schoot in de verdediging waardoor het gesprek direct afgekapt was.
Het leek alsof hij niet zo goed tegen mijn onzekerheid kan. Nou snap ik dat, want meestal ben ik de zelfverzekerde en optimistische van ons twee en pep ik hem op, niet andersom, maar ik had gehoopt dat ik mijn twijfels toch kon bespreken bij hem.
Na een nachtje slapen zie ik het ook al meer zitten. Het zijn maar een paar maanden, het komt natuurlijk wel goed en ik heb mensen om me heen die even kunnen bijspringen als het even te zwaar wordt of als mijn bekkeninstabiliteit vlak na de bevalling toch niet zo snel weg gaan als ik hoop.
Maar er blijft een onderbuik gevoel, ik vind het gewoon spannend en had het liever samen gedaan of die onzekerheid in ieder geval met hem kunnen bespreken. Al was het maar een paar minuten even stilstaan bij welke dingen we kunnen ondervangen door vooraf alvast wat mensen te vragen om hulp... Vooral omdat we normaal gesproken urenlang bomen over zijn issues, onzekerheden etc. Maar goed, dat zal wel een mannen-vrouwen ding zijn.
Ik heb net even heerlijk met een vriendin met kinderen hierover kunnen praten. Zij heeft ook twee kinderen en voelde zich voor de bevalling net zo en ze kende meer mensen die toch een soort van paniekgevoel kregen bij een tweede. En bij iedereen kwam het goed
Dat stelde me toch wel weer gerust...
woensdag 14 augustus 2013 10:32
Nog even in reactie op Eric32: volgens mij is het best mogelijk om én te werken, én kinderen te hebben. Het afgelopen jaar ging dit goed, en ik verwacht dat dat in de toekomst ook zo zou gaan. De komende maanden met een pasgeboren baby vind ik alleen wel erg spannend. En wat een onzin, je reactie over de overheid die mee betaald. Onze kinderen worden opgevangen door familie (wij vangen op onze beurt weer een nichtje wekelijks op) dus het kost de overheid geen cent. En al was dat wel zo, dan nog betalen we meer belasting aan de overheid (en dat heb ik by the way al 15 jaar gedaan) dan we terug krijgen via toeslag.
woensdag 14 augustus 2013 10:37
Ik begrijp je gevoel wel hoor, het is ook lastig vooral de eerste maanden. Maar daar kom je echt wel doorheen hoor! Ik vind dat je man de opdracht wel moet aannemen, want financiele zekerheid is nu eenmaal erg belangrijk. Vooral als je onzeker bent over de rest van de inkomsten.
Ik heb zelf 2 kleintjes, dus ik weet wel waar ik het over heb. Het is zwaar vooral het eerste jaar. Inmiddels is mijn jongste spruit alweer 1 en hebben we een goedlopend ritme te pakkken.
Ik heb zelf 2 kleintjes, dus ik weet wel waar ik het over heb. Het is zwaar vooral het eerste jaar. Inmiddels is mijn jongste spruit alweer 1 en hebben we een goedlopend ritme te pakkken.
woensdag 14 augustus 2013 10:40
quote:erik32 schreef op 13 augustus 2013 @ 17:32:
Is één kind niet genoeg? Dan was dit geen probleem geweest. Het is kiezen: Kinderen of carrière. Aangezien je partner een eigen bedrijf heeft, is de keuze voor carrière onvermijdelijk. Een eigen bedrijf run je niet in deeltijd. Dus hadden jullie het gewoon bij één kind moeten houden. Het is nog te gek voor woorden dat de overheid al die kinderopvang betaalt.Wat een rare reactie! Waarom moet je kiezen, mensen met een dikke carrière betalen gewoon geld hoor voor de kinderopvang.. Zou je maar eerst eens even inlezen voordat je zomaar stompzinnige conclusies trekt.. En buiten dat, jouw post voegt helemaal niets toe.
Is één kind niet genoeg? Dan was dit geen probleem geweest. Het is kiezen: Kinderen of carrière. Aangezien je partner een eigen bedrijf heeft, is de keuze voor carrière onvermijdelijk. Een eigen bedrijf run je niet in deeltijd. Dus hadden jullie het gewoon bij één kind moeten houden. Het is nog te gek voor woorden dat de overheid al die kinderopvang betaalt.Wat een rare reactie! Waarom moet je kiezen, mensen met een dikke carrière betalen gewoon geld hoor voor de kinderopvang.. Zou je maar eerst eens even inlezen voordat je zomaar stompzinnige conclusies trekt.. En buiten dat, jouw post voegt helemaal niets toe.
woensdag 14 augustus 2013 10:42
TO, ik zag ook best een beetje op tegen de tijd na de bevalling van onze tweede. Maar met een tweede kind ben je zo veel relaxter dan met een eerste. Dat zie ik bij mezelf, maar ook bij familie en vrienden. Je gaat niet meer je hele dag indelen rond de slaapjes van de baby. Je neemt hem mee naar het bos, het park, wat dan ook en verdomd: dan gaat het óók goed! Ik dacht wel eens: had ik bij de eerste maar al geweten dat het ook relaxter kan! (Uitzonderingen daargelaten.) Ik zou als ik je vriend was zeker die klus aannemen. E je zult zien dat het best wel zal lukken. Schroom niet om hulp in te schakelen, maar bedenk ook dat je dit gewoon kunt. En er zit nog iets in tussen de hele dag flesjes en luiers en quasi-relaxed in de kroeg hangen met twee koters.
woensdag 14 augustus 2013 10:43
quote:Bammetjebam schreef op 13 augustus 2013 @ 16:52:
Odi, haar partner is zelfstandige en dat is nou eenmaal onvoorspelbaar. Het is naief om te denken dat het voorlopig wel bij 3 dagen per week blijft.
In zo'n situatie is to de constante factor em daarvoor moet ze sterk in haar schoenen staan, het is dan makkelijker als de oudste al zelf naar de wc kan.
Op het eerste punt ben ik het met je eens. Maar ik vind het veel makkelijker om een paar keer per dag een luier te verschonen, dan altijd en overal paraat staan om naar de wc te gaan. Want in mijn geval moet ze uiteraard altijd als ik de baby voed. En ze kan alleen (als ze een rok aanheeft), maar afvegen lukt niet zo goed/schoon als dat ik dat wil, dus ik ga het liefste mee.
Overigens is wel/niet zindelijk zijn geen afweging voor een tweede kind, eerder of de oudste al loopt, maar dat weet je 9 maanden van tevoren ook nog niet.
Odi, haar partner is zelfstandige en dat is nou eenmaal onvoorspelbaar. Het is naief om te denken dat het voorlopig wel bij 3 dagen per week blijft.
In zo'n situatie is to de constante factor em daarvoor moet ze sterk in haar schoenen staan, het is dan makkelijker als de oudste al zelf naar de wc kan.
Op het eerste punt ben ik het met je eens. Maar ik vind het veel makkelijker om een paar keer per dag een luier te verschonen, dan altijd en overal paraat staan om naar de wc te gaan. Want in mijn geval moet ze uiteraard altijd als ik de baby voed. En ze kan alleen (als ze een rok aanheeft), maar afvegen lukt niet zo goed/schoon als dat ik dat wil, dus ik ga het liefste mee.
Overigens is wel/niet zindelijk zijn geen afweging voor een tweede kind, eerder of de oudste al loopt, maar dat weet je 9 maanden van tevoren ook nog niet.
woensdag 14 augustus 2013 10:47
Ik denk dat niemand je gevoelens niet begrijpt. Het is ook pittig met twee kleintjes, maar je man is er wel gewoon, alleen minder dan je gewend bent. Verlies dat niet uit het oog.
Ik vond de eerste periode met baby ook benauwend, je kunt zo weinig. Maar ook dat gaat voorbij.
Je redt het echt wel, al zal het anders zijn als bij de eerste. En de eerste zal je ook genoeg om handen geven. De tweede gaat daar in mee.
Ik vond de eerste periode met baby ook benauwend, je kunt zo weinig. Maar ook dat gaat voorbij.
Je redt het echt wel, al zal het anders zijn als bij de eerste. En de eerste zal je ook genoeg om handen geven. De tweede gaat daar in mee.
