Liefde en relaties als je 40+ en single bent....

quote:Naara schreef op 29 september 2014 @ 11:22:

TO, hoe ik het als 40+ single beleef:

Als hij er goed uitziet, tekst heeft, de klik er is buiten bed EN de seks goed is kunnen we samen een eindje optrekken en zien of het meer wordt.



Dus ik laat me niet zo snel meer gek maken door een vent. Om samen te vatten:



Yes I am single, and you have to be fucking amazing to change that.Nou ik ben man, 42 singel, no kids en alles goed voor elkaar, maar wil maar wat graag een relatie. Maar dan wel met een vrouw zonder kinderen, die niet meer aan huis / kids is gebonden, en dat valt niet mee. En daar wordt ik dan weer onzeker van!

Sorry hoor maar als ik het goed begrijpt dan wil jij wel een relatie maar twijfel je aan hem omdat hij zich niet wil binden maar wel sex met je wilt? Als hij vroeg of laat wel iemand tegen komt hoeft ie jou geen verantwoording af te leggen want jullie hebben immers geen relatie.Daar sta je dan alleen en verlaten en hij loopt samen met zijn nieuwe aanwinst de horizon tegemoet.Sorry dat dit zo hard klinkt maar mannen die zeggen liever vrijgezel te blijven en dan zo`n blabla verhaaltje geven maar wel met je de koffer in duiken houden totaal geen rekening met je gevoelens.Die eerste man die vier jaar jonger is dan jij gaf dat wel aan en wilde alleen vrienden met je zijn en niet profiteren van de sex. Die man van 40+ zou op het minst een lat-relatie kunnen aanhouden met je (om mee te beginnen) en dan kunnen jullie beide na verloop van tijd een gesprek aan gaan wat de verwachtingen nou verder zijn.Mocht hij hier geen interesse in hebben stop dan met sex hebben,zien of hij dan nog met je om blijft gaan,weet je meteen wat je aan hem hebt.

quote:valentinamaria schreef op 29 september 2014 @ 11:32:

ik las laatst trouwens ergens dat de kans op buitenaards leven vinden groter is dan als 40+ single een goeie partner te vinden.





Buitenaards leven nog niet gevonden (gelukkig maar,weet niet wat ik daarvan moet vinden) maar wel als 40 + single (met kinderen) vrouw een hele leuke (op elk gebied) partner. We zijn nu 6 jaar samen en het gaat heel goed.

Ik lees wel vaker dat 40 + mannen maar 1 ding willen. Die zijn er zeker, zelf meerdere exemplaren ontmoet (gelukkig wel snel doorgehad waar het om ging), maar uit eigen ervaring weet ik dus dat er ook genoeg zijn die geen "bindingsangst" hebben. Twee vriendinnen van mij (ook 40 +) hebben ook ieder een leuke man gevonden. Zowel mijn vriend, als die van hun hebben geen bindingsangst en gaan gewoon voor een relatie. Gelukkig kan dat dus ook.

Maar helaas zijn veel 40 + mannen bv net uit een relatie en willen dan op dat moment gewoon eerst een tijdje "rondhoppen"

Ik ben ook 40+, single zonder kinderen en verre van "op zoek". Zelfs al meer dan 10 jaar single en dat bevalt mij meer dan goed. Ik merkte inderdaad na mijn 40e dat de druk van "misschien nog een gezin stichten" wegviel en ik daardoor een heel relaxed gevoel kreeg over mijn single bestaan. Heb alles goed voor elkaar, geweldige vrienden en nee, mis ook die arm om me heen niet. Al met al vind ik het dus prima zo. Mocht ik een leuke man tegen het lijf lopen, prima! Zo niet, dan ben ik ook gelukkig en dat geeft mij een heerlijk gevoel

quote:singletraveler schreef op 29 september 2014 @ 11:51:

[...]





Nou ik ben man, 42 singel, no kids en alles goed voor elkaar, maar wil maar wat graag een relatie. Maar dan wel met een vrouw zonder kinderen, die niet meer aan huis / kids is gebonden, en dat valt niet mee. En daar wordt ik dan weer onzeker van!Waarom word je daar onzeker van?

quote:singletraveler schreef op 29 september 2014 @ 11:51:

[...]





Nou ik ben man, 42 singel, no kids en alles goed voor elkaar, maar wil maar wat graag een relatie. Maar dan wel met een vrouw zonder kinderen, die niet meer aan huis / kids is gebonden, en dat valt niet mee. En daar wordt ik dan weer onzeker van!De meeste vrouwen van die leeftijd hebben gewoon kinderen in de lagere school leeftijd. Of ze willen last minute alsnog een gezin. Dus als jij perse een vrouw zonder kinderen wil dan heb je gewoon minder te kiezen. Het is niet onmogelijk want je hebt ook vrouwen die geen kinderen willen maar je hebt wel minder keus.

quote:loisnvt schreef op 29 september 2014 @ 12:23:

[...]





Waarom word je daar onzeker van?



Nou om het makkelijk duidelijk te maken laat ik dan ff de fatsoensnormen een beetje achterwege, sorry.



Omdat ik graag een relatie wil met een leuke ongebonden dame zonder vervelende schreeuwende aandacht vragende kids, lekker met haar aan het strand wil liggen, heerlijk te pas en te onpas uit eten wil, op vakantie met haar wil naar een mooi paradijselijk eilandje zodat ik "het"de hele dag met haar kan doen, de hele dag naar haar kan kijken als ze lang mij loopt in bikini, haar de hele dag kan knuffelen, samen (zonder kids) op de bank liggen, heerlijk voor haar wil koken, samen geld sparen en flink van het leven genieten.............



Maar de meeste dames op mijn leeftijd hebben kids, het gros wat single is heeft een scheiding achter de rug, schulden, kinderen en zit de komende 10 jaar nog "vast" aan huis. Het is dus zoeken naar een spelt in een hele grote hooiberg....

quote:singletraveler schreef op 29 september 2014 @ 13:49:

[...]





Nou om het makkelijk duidelijk te maken laat ik dan ff de fatsoensnormen een beetje achterwege, sorry.



Omdat ik graag een relatie wil met een leuke ongebonden dame zonder vervelende schreeuwende aandacht vragende kids, lekker met haar aan het strand wil liggen, heerlijk te pas en te onpas uit eten wil, op vakantie met haar wil naar een mooi paradijselijk eilandje zodat ik "het"de hele dag met haar kan doen, de hele dag naar haar kan kijken als ze lang mij loopt in bikini, haar de hele dag kan knuffelen, samen (zonder kids) op de bank liggen, heerlijk voor haar wil koken, samen geld sparen en flink van het leven genieten.............



Maar de meeste dames op mijn leeftijd hebben kids, het gros wat single is heeft een scheiding achter de rug, schulden, kinderen en zit de komende 10 jaar nog "vast" aan huis. Het is dus zoeken naar een spelt in een hele grote hooiberg....El Ninjoo is nog vrij en die houdt wel van reizen en een luxe leven.

Jou verhaal klinkt me bekend, namelijk die van mijn zus.

Wat ik bij haar zie is dat ze dus ook heel graag een relatie wil, maar ze heeft in het verleden ook al zo veel moeten opgeven dat ze dat nu niet makkelijk meer doet. Ze is erg bang om iets in te leveren, en dan dus inderdaad met gebroken gevoelens achterblijft. Wat dus wel nu en dan gebeurd.



Ik denk dat 40+ ook gewoon een moeilijke leeftijd is. Wat wil je dan precies? Een man van 40 vind ik dan ook niet hetzelfde als een vrouw van 40. Andere verwachtingen van het leven denk ik.

quote:muurbloempje66 schreef op 29 september 2014 @ 13:56:

Jou verhaal klinkt me bekend, namelijk die van mijn zus.

Wat ik bij haar zie is dat ze dus ook heel graag een relatie wil, maar ze heeft in het verleden ook al zo veel moeten opgeven dat ze dat nu niet makkelijk meer doet. Ze is erg bang om iets in te leveren, en dan dus inderdaad met gebroken gevoelens achterblijft. Wat dus wel nu en dan gebeurd.



Ik denk dat 40+ ook gewoon een moeilijke leeftijd is. Wat wil je dan precies? Een man van 40 vind ik dan ook niet hetzelfde als een vrouw van 40. Andere verwachtingen van het leven denk ik.Hmm das best aardig van je om dat even te vermelden, heb je een 06 nummer van haar

quote:singletraveler schreef op 29 september 2014 @ 13:49:

[...]





Nou om het makkelijk duidelijk te maken laat ik dan ff de fatsoensnormen een beetje achterwege, sorry.



Omdat ik graag een relatie wil met een leuke ongebonden dame zonder vervelende schreeuwende aandacht vragende kids, lekker met haar aan het strand wil liggen, heerlijk te pas en te onpas uit eten wil, op vakantie met haar wil naar een mooi paradijselijk eilandje zodat ik "het"de hele dag met haar kan doen, de hele dag naar haar kan kijken als ze lang mij loopt in bikini, haar de hele dag kan knuffelen, samen (zonder kids) op de bank liggen, heerlijk voor haar wil koken, samen geld sparen en flink van het leven genieten.............



Maar de meeste dames op mijn leeftijd hebben kids, het gros wat single is heeft een scheiding achter de rug, schulden, kinderen en zit de komende 10 jaar nog "vast" aan huis. Het is dus zoeken naar een spelt in een hele grote hooiberg....Klinkt leuk! Maar heb je dan nog meer "voorwaarden"? Qua karakter, uiterlijk, sociale status e.d ? Want dan wordt het pas echt moeilijk

Als je nou 10 jaar wacht hebben al die dames van rond de 50 hun kinderen het huis uit en gaan ze maar wat graag met jou op reis

quote:muurbloempje66 schreef op 29 september 2014 @ 13:56:

Jou verhaal klinkt me bekend, namelijk die van mijn zus.

Wat ik bij haar zie is dat ze dus ook heel graag een relatie wil, maar ze heeft in het verleden ook al zo veel moeten opgeven dat ze dat nu niet makkelijk meer doet. Ze is erg bang om iets in te leveren, en dan dus inderdaad met gebroken gevoelens achterblijft. Wat dus wel nu en dan gebeurd.



Ik denk dat 40+ ook gewoon een moeilijke leeftijd is. Wat wil je dan precies? Een man van 40 vind ik dan ook niet hetzelfde als een vrouw van 40. Andere verwachtingen van het leven denk ik.Ik denk dat je hier ook wel een punt hebt, vrouwen van rond de 40 zijn vaak in de volgende fase van de opvoeding van hun ondertussen puber i.p.v. kind en gaan daar volledig in op. Mannen daarin tegen zijn vaak blij dat de kids wat ouder zijn en zijn eraan toe om weer volop te gaan genieten, als dat dan niet kan omdat de vrouw geen zin heeft, tja.........

quote:singletraveler schreef op 29 september 2014 @ 13:58:

[...]





Hmm das best aardig van je om dat even te vermelden, heb je een 06 nummer van haar



Hahaa, zal ze wel leuk vinden denk ik hoor!

Klinkt als iets voor haar.

Ze heeft trouwens een zoon van 19. Maar die is echt niet lastig

quote:muurbloempje66 schreef op 29 september 2014 @ 14:02:

[...]





Hahaa, zal ze wel leuk vinden denk ik hoor!

Klinkt als iets voor haar.

Ze heeft trouwens een zoon van 19. Maar die is echt niet lastig





Euh sorry ik had op de verkeerde reactie gereageerd, ik berichtje was eigenlijk bedoeld voor hiltje en het 06# van

El Ninjoo

quote:hiltje schreef op 29 september 2014 @ 13:53:

[...]





El Ninjoo is nog vrij en die houdt wel van reizen en een luxe leven.Hmm das best aardig van je om dat even te vermelden, heb je een 06 nummer van haar...

quote:muurbloempje66 schreef op 29 september 2014 @ 13:59:

[...]





Klinkt leuk! Maar heb je dan nog meer "voorwaarden"? Qua karakter, uiterlijk, sociale status e.d ? Want dan wordt het pas echt moeilijkNee hoor, geen kids en natuurlijk single, of de chemi er is merk je volgens mij pas als je elkaar ontmoet...

Ik sluit me aan bij Tinnifin en Hiltje. Mooi verwoord en denk dat het waar is.



Ik denk dat na een of meerdere langere, vaste/ serieuze relaties (al dan niet met gezin) voor veel mannen en vrouwen geldt dat na het losmaken daarvan dit model van een relatie niet meer het ideaal is.



Niet zozeer uit angst zich niet meer willen binden, maar niet meer geloven in het huisje, boompje, beestje -model. Er zullen heus mensen (m/v) zijn die niet meer in liefde geloven (na een aantal teleurstellingen), uit angst voor de pijn die volgt op afwijzing/ bedrogen zijn/ teleurstelling/ verlies van die liefde.



Maar evenzovelen hebben denk ik gewoon geen zin meer in herhaling van opnieuw een soortgelijke relatie aangaan met als hoop dat het met deze nieuwe persoon wel gaat werken.

En zeker als je na het afscheid van de vorige relatie(s) ontdekt hoe fijn het kan zijn om de vrijheid te hebben en geen rekening te hoeven houden met een ander en diens gevoelens als je je eigen gang gaat.



Ik roep al jaren dat ik zo'n soort relatie niet meer wil, niet op dagelijkse basis, niet dat vanzelfsprekende van elke avond samen op de bank, samen eten en wakker worden, samen de boodschappen doen of iets leuks bedenken om te doen in het weekend, samen uit eten, bellen dat je wat later komt en eea op elkaar afstemmen. Het gericht zijn op elkaar en denken dat je elkaar gelukkig kan/hoort te maken. Het "gedoe" als verwachtingen over elkaar of de relatie niet matchen.



Het feit dat je je (ongemerkt) op allerlei vlakken langzaamaan hebt aangepast of passiever wordt in je eigen levensdoelen/ uitdagingen omdat je ook bezig bent met wat die ander wil en nodig heeft, tijd en aandacht verwacht voor "de relatie", om "interessant en uitdagend" te blijven voor elkaar als je vertrouwder wordt, enz.



Een vaste/serieuze/ "volle" relatie met alles erop en eraan vergt moeite en aanpassing. Als single kan je al die tijd in jezelf steken, zelf sturen (voor zover je je leven kan beinvloeden), zonder dat je een ander teleurstelt als je iets wil wat niet naar de verwachting of zin van de ander is.



Omdat er zo zwart-wit gedacht wordt in bestaande relatievormen denkt iedereen dat een "lossere" relatie ook automatisch inhoudt "vrijblijvend". Niet exclusief, geen diepe verbondenheid, geen verwachtingen, geen geclaim of aanpassingen, geen gezeur dat je moet veranderen omdat je niet beantwoordt aan het beeld van de ideale geliefde/ partner.



Of een lat-relatie. Deels eigen leven, deels samen. Niet meer het vanzelfsprekende "bij elkaar horen", maar moeite blijven doen en daarnaast die vrijheid van eigen leven, woning, eigen smaak, met jezelf alleen kunnen zijn, met vrienden afspreken zonder verantwoording af te leggen, zelf bepalen aan wie en waar je je (vrije) tijd aan besteedt. Ook dat is vaak niet ideaal, want daar houd je verschillende verwachtingen en behoeftes, agenda's afstemmen, spullen meeslepen, 2 huishoudens (die tijd kosten als je die niet deelt) en niet te vergeten of je die ander wel kan vertrouwen op de dagen dat je elkaar niet ziet..



Want mensen hebben zo hun ervaringen (of gezien/gehoord bij anderen, hun omgeving, enz) en die kunnen hun vertrouwen hebben aangetast. Willen dan toch die connectie, aandacht en gevoel van controle op die dagen dat je niet bij elkaar bent.



Zelf bedoel ik een soort tussenvorm. Wel het (verliefde) gevoel voor en van een partner, de betrokkenheid en belangstelling, delen in elkaars leven, maar niet 24/7. Als single heb ik afgelopen jaren zoveel meer contacten gelegd en zoveel relaties met m/v (familie/vrienden/kennissen) om me heen verzameld, dat ik me eigenlijk niet meer wil beperken tot zoveel aandacht en tijd die een "normale, volle relatie" vergt. Zoveel van die schaarse vrije tijd naar 1 persoon in het bijzonder uitgaat.



En van alles dan moet wijken of gaat wijken daarvoor. Dat een partner dan teleurgesteld raakt, tekort komt, vaker of minder vaak seks verwacht (en vindt dat ie dat mag verwachten, want bij exclusief dan ook idd afhankelijk is van jou). Bij een vaste relatie is het toch zo dat ieder een eigen ideaalbeeld daarvan heeft en betekenis geeft aan hoe zo'n relatie er dan uit zou moeten zien. En dan ga je je ofwel aanpassen om de ander zijn beeld in te vullen (en jezelf wellicht tekort doen) of je blijft bij je eigen wensen en dan doe je die ander tekort.



Eigenlijk hoop je iemand te treffen die gelijkgestemd is in de verwachtingen over de omgang, contact, wat je wel en niet samen deelt en wat je graag alleen doet, de hoeveelheid aandacht en tijd die je aan elkaar en aan jezelf besteedt. En dat is kennelijk toch veel moeilijker met alles wat tegenwoordig kan.



Probleem van die lossere relatievormen is denk ik toch dat als je verliefd bent en van iemand gaat houden, je je niet alleen hecht aan die partner, maar ook dat je je speciaal wil voelen, de belangrijkste persoon in diens leven (zeker als je dat zelf voelt voor die ander) en liefst ook de enige. Dus wel exclusief wil, in aandacht en in intiem opzicht.



Ik denk niet zozeer omdat dat een maatschappelijke overtuiging is, maar omdat nog altijd veel mensen dat zelf zo voelen, of je je zo wil voelen: dat jij de meest bijzondere persoon bent en een speciale verbondenheid hebt, een "setje" / match bent, diegene naar jou verlangt, jouw aandacht wil, met jou zijn gedachten, (dagelijkse) belevenissen deelt, die met jou de beste gesprekken voert, naast alle eigen aktiviteiten ( eigen werk, huis, sociaal leven, sporten, klussen, hobby's).



Probleem is oa dat als je samenwoont, je je eigen dingen kan doen en elkaar toch wel weer treft en dat heel relaxt kan zijn. Je weet min of meer van elkaar wat je doet en dat geeft een soort zeker gevoel als dat lekker loopt. (al hebben sommigen ondervonden dat ook dat niet alles zegt, of niet blijvend). In elk geval een soort zekerheid dat diegene graag bij je is en zijn/haar leven en het bed met jou deelt, iig een duidelijke keuze gemaakt om met jou te willen leven en eea te delen.



En dat ontbreekt bij "lossere" relatievormen. Het is immers veel makkelijker om iemand te vertrouwen die je dagelijks om je heen hebt en van wie je grotendeels weet waar hij/zij is en doet en (dagelijks) kan merken of het nog goed zit, in kleine gebaartjes, blikken, rekening met je houden, enz dan wanneer er dagen/weken zijn dat je elkaar niet ziet en niet weet wat diegene doet (en met wie) of op woorden af moet gaan en dat wekt bij veel mensen die onzekerheid op. En zeker bij diegenen met minder goede ervaringen qua vertrouwen.



Bij ronduit onveilig gehechte mensen kan zoiets een kwelling zijn, een overmatige behoefte aan contact/ appen op de momenten dat je niet samen bent, een wantrouwen wat er al zit, een niet kunnen omgaan met die onzekerheid en stiltes. Alles koek en ei als je wel samen bent en dat stelt gerust, maar zodra die connectie/geruststelling er niet is, meteen onzeker en stilte invullen met allerlei mogelijke negatieve scenario's en wantrouwen. Diegene moet constant bevestigen dat het nog goed zit, dat hij/zij jou niet vergeet als je ff niet in beeld bent. Een enorme focus op signalen die kunnen betekenen dat het niet goed zit, je diegene niet kan vertrouwen. (dit baseer ik oa op vele topics hier en ervaringen uit omgeving enz). Niks horen uitleggen als "genegeerd worden" enz.



Bij onzeker gehechte personen is het vertrouwen er zolang het tegendeel zich niet aandient.. Of eerst een tijdje de kat uit de boom kijken tot iemand het vertrouwen "verdiend" heeft. Of zelf denkt dat je die liefde en aandacht moet "verdienen". Dat kan ook veel onzekerheid opleveren in relaties waarin je niet dagelijks ziet/ merkt dat die verbondenheid er is. Met name mensen die eea op zichzelf betrekken: "waarom hoor ik niks, heb ik iets verkeerds gezegd/ gedaan?" (terwijl die partner gewoon iets anders aan het doen is of geen zin heeft in heel veel aandacht geven of ontvangen op dagen dat ie met zichzelf kan zijn of zijn ding doet).



En dan zijn er nog die lossere vormen zoals FwB of een SV, waarbij er allerlei elementen zijn van relatie-achtige verbondenheid voelen, maar toch vrijblijvend in de zin van tijdelijk, zolang het leuk of spannend is, op behoefte gebaseerd (niet bij elkaar passen of willen van een "volle" relatie, niet verliefd zijn, maar voornamelijk op behoefte aan seks/intimiteit gebaseerd). Al dan niet met gesprekken over het leven of dagelijkse belevenissen en alles wat je als single mist, het fijne van een relatie (wel de lusten maar niet de lasten).



Van die relaties waarin je elkaar niet claimt en die nooit vanzelfsprekend worden omdat er niet duidelijk voor elkaar gekozen wordt, maar zolang voor allebei de lusten overheersen. Dus vooral niet lastig zijn, interessant en aantrekkelijk blijven (moeite doen), op gang houden met aandacht en interesse of spannende vooruitzichten. Want altijd de "angst" en onzekerheid dat 1 van de 2 toch iemand tegenkomt waar wel meer gevoelens voor ontstaan, aangezien je weet dat je niet elkaars match bent. Dus kan elk moment voorbij zijn en dat geeft zo zijn eigen "druk" dat de tijd die je samen spendeert ook leuk & genieten moet zijn, niet teveel problemen enz.



Ook dan kan je exclusiviteit afspreken, maar daar moet je dan maar op vertrouwen, dat diegene ermee stopt als er een ander in beeld komt. En niet "stiekem" rondkijkt of aktief op zoek is naar een "beter exemplaar". De onzekerheid als hij/zij gaat stappen dat er een leuker iemand rondloopt, enz.



En nog lastiger als de 1 daarbij blijft en prima vindt, maar de ander wel gevoelens ontwikkelt en eigenlijk meer had gewild, maar akkoord is gegaan met deze "deal" om dan iig toch maar samen te kunnen zijn met deze persoon, zij het vrijblijvender en niet het soort relatie wat je zelf gewenst had. Al dan niet exclusief, dat je leuk bent voor nu maar die persoon zich niet aan jou gaat binden. Open staat voor een ander/anderen.



Hoeveel mensen gaan hierin mee en vanaf het begin of gaandeweg die ongelijkheid ontstaat dat wat er wel gedeeld wordt voor de een veel meer betekent dan voor de ander?



En die duidelijkheid is er vaak niet vanaf het begin, of dat daarover gesproken wordt tijdens het daten, waar jijzelf of die ander iha wel en niet voor open staat, mochten er gevoelens ontstaan, die klik of match er zijn. Dan nog houdt dat niet automatisch in dat je dezelfde verwachtingen hebt omtrent omgang/ relatie(vorm), hoeveelheid tijd en aandacht voor een ander en eigen leven.



En dan nog zijn er mensen die daar vooraf niet eerlijk in zijn, weten wat je wil horen, of je in de "verleidingsfase" veel aandacht geven, moeite doen, maar daarna niet veel meer of helemaal niet meer. Gewoon omdat het kan.



En dat geeft ook onzekerheid, als je dat een paar keer meemaakt of om je heen ziet en hoort. Ook als je van jezelf niet onzeker of wantrouwig bent: niet iedereen staat er hetzelfde in als jijzelf, of met de beste intenties. Tegenwoordig ben je al snel intiem als er enige aantrekking en "klik" is, terwijl je diegene niet goed kent en dat houdt in dat je het risico dan zelf neemt op dat het nergens heen groeit of achteraf gezien de bedoeling van die ander ook nooit geweest is. Of wel met die bedoeling aan begonnen is, maar gaandeweg blijkt dat het toch niet is wat die ander ervan verwachtte.



Als je elkaar (nog) niet goed kent is het feit of je er vertrouwen in hebt en houdt nogal afhankelijk van het beeld wat je hebt gevormd over diegene obv wel direct zichtbare dingen (uiterlijk, verzorgdheid, attent zijn oid) en obv diens woorden + gedrag. Evengoed kan je met eigen gedrag iets beginnends om zeep helpen, omdat er veel ruimte is voor eigen interpretaties, de betekenis die je eraan geeft en eigen verwachtingen/blindheid. En al dan niet subtiele veranderingen in woord en gedrag van die ander.



Veel frustratie komt daaruit voort, als het niet gelijk loopt in diepgang of frequentie van contact, frequentie van bij elkaar zijn, wat je wel en niet wil delen, in aandacht en tijd, vrijblijvendheid, hechting enz.



Waarbij, denk ik, niet onderschat moet worden wat de rol van hechtingsstoffen is en de verschillen in aanmaak/effect daarvan op mannen en vrouwen. Als er geen verliefdheid is, niet eens "relatiemateriaal", verstandelijk gezien weet dat je niet past in relationele zin, niet mee zou willen wonen of samenleven. Een fysieke behoefte aan diegene tot stand komt, vaker te willen zien, verlangen naar fysieke nabijheid danwel aandacht, en zelfs een fysieke hunkering teweeg kan brengen (uit frustratie en niet uit liefde) die onverklaarbaar lijkt en tegenstrijdig met wat je zoekt in een (relatie)partner, niet overeenkomt met wat je wil.



BIjv dat je eigenlijk heel blij en tevreden en stabiel bent en een prima leventje leidde/leidt als single en ervan overtuigd was en bent dat je helemaal geen "normale" vaste relatie met deze persoon wil en er relaxt in staat, zolang het leuk is en het allebei uitkomt enz, volkomen achter stond. En toch plots niet meer kan loslaten, meer/ vaker wil, opeens zijn/haar aandacht nodig hebt terwijl je dat vooraf niet had kunnen denken en ook niet zo wil zijn. En dan gaat twijfelen en gefrustreerd als hij dat blijkbaar wel kan en niet zo naar jou of jouw aandacht verlangt als jij naar hem/haar.



Dat levert vaak die "parendans" op dat de een nog meer aandacht gaat vragen, bevestiging, contact, verbinding en de ander zich nog meer terugtrekt daarvan. Dit soort relaties zijn denk ik gebaseerd op frustratie en "verslaving" aan hechtingsstoffen, die er (ook onbedoeld en onbewust) voor zorgen dat er een hechting/verbondenheid tot stand komt die (allebei?) niet gewenst is, maar wel gevoeld wordt. (en nog weleens verward wordt met toch gevoelens krijgen/ verliefdheid)..



Ik denk dat dat een onderschat probleem is wat mn bij vrouwen optreedt als je intiem bent (geweest) met iemand. Er zijn er die dat prima kunnen scheiden (liefde of louter lust), maar als het niet (losse) seks uit lust is, maar gesprekken bij komen, of samen slapen, of allerlei dingen die je normaal gesproken in een liefdesrelatie en bij verliefdheid zou doen/ delen, dat toch ergens in je brein zoveel lijkt op verliefdheid dat dit in dezelfde (hechtings)categorie ondergebracht wordt. En dat dat die verwarring geeft, want (met je verstand) "weet" je dat dat niet klopt, maar het voelt wel zo (hunkering, de onzekerheid en frustratie, behoefte aan nabijheid en aandacht van diegene).



En ik denk dus dat heel veel mannen dit onbewust of bewust allang weten en het niet zozeer het "achternalopen" door vrouwen is wat ze vrezen, maar dat die hoeveelheid/behoefte aan contact (whatsappen, aandringen op de volgende afspraak) erop duidt dat dit soort hechtingsgevoelens ontstaan zijn en hem claimen/ verstikken.



Ook al dacht zij ervan overtuigd te zijn haar eigen leven prima zelf in te kunnen vullen als er geen partner in beeld is, die bevestiging niet nodig hebben, weten wat ze waard zijn enz.. en hoeveel vrouwen veranderen zonder het te willen in de hele dag aan hem denken, verlangen, contact willen, en helemaal geen zin meer in de eigen dingen doen, maar lijkt dat nog het enige wat echt van belang is (hem zien, volgende afspraak in het vooruitzicht nodig), ook als hij helemaal niet beantwoordt aan hun ideaalplaatje of degene met wie ze een relatie zouden willen (en nog steeds niet willen)?



Als het hele verschil in die binding ligt dan is het volgens mij niet zozeer bindingsangst en ook niet eens altijd dat diegene zich niet met jou wil verbinden (niet genoeg voelt, maar wel met een ander opeens een relatie heeft niet lang daarna bijv), maar gewoon iha zo'n relatie niet willen, geen zin in hebben, in dat soort binding en hechting niet. Die vrijheid nog even lief hebben en jou daarbij willen, als er zin in is, of behoefte aan een intieme avond samen. Zolang dat fijn en relaxt is en niet leidt tot claims en ontevredenheid/ frustraties.



Ik denk dat heel veel vrouwen dit effect onderschatten en niet kunnen. Zeker niet als je verder ook vrienden bent en veel meer samen doet/wil dan af en toe een avondje lust (en lief/ knuffelen/ tegen elkaar aan liggen/ samen eten/ slapen enz). Ook dus als je denkt dat je je niet gaat hechten omdat het je type niet is, in allerlei opzichten niet past. Seks en intimiteit kneedt een band (en stoffen) die normaal gesproken als verliefdheid en verlangen de "lijm" van een liefdesrelatie vormt: HET verschil uitmaakt tussen vriendschappen en geven om allerlei mensen/ familie/ vrienden..



En dat dat brein dat ook zo interpreteert als je een soortgelijk iets beleeft met iemand, maar zonder bedoeling dat zo'n soort relatie eruit voortvloeit. Dat kan je verstandelijk wel zo vinden en bedenken, maar qua voelen/ lichamelijk voelen toch die chemische stoffen aanmaakt die bij "verliefd" horen. En dat zit hem denk ik toch in die oxytocine, die bij mannen en vrouwen anders uitwerkt: bij hem vooral voor seks/climax (en dan wegebt) en bij vrouwen dan juist (na seks/ knuffelen enzo) een piek bereikt. Maw: iha we zo ontworpen zijn (helaas?) dat hij er weer tegen kan (in slaap valt of naar huis) en bij vrouwen (iha) het verlangen (naar samenzijn, knuffelen, aandacht) dan juist begint/ heel sterk gevoeld wordt.



En daarom zo vaak hoort dat hij alleen belt/aandacht geeft (appt) als hij zin in seks heeft en daarna een stuk minder of helemaal niets laat horen. En zij juist na intimiteit een boost aan die stof heeft en als dat wegebt en niet door aandacht (ff een (virtuele) knuffel, bellen of whatsappen oid) gevoed wordt (tussendoor) daarnaar gaat hunkeren (en als een soort verslaving gaat voelen).



Dat verklaart ook dat "afkicken" als dat verbroken wordt, ook al weet je (verstandelijk) dat het beter is, het is dat gemis en (terug)verlangen denk ik, wat het zo moeilijk maakt. (en hij vaak alweer zijn pijlen op een ander richt). Ik denk dat we heel graag gelijk willen zijn (m/v), maar onderschatten dat we biologisch nu eenmaal niet hetzelfde zijn.



En dus hoe ruimdenkend en makkelijk je ook denkt te zijn, en ook seks/intimiteit uit lust kan, niet veel aandacht nodig hebt omdat je gewend bent (en misschien al jaren) om happy te zijn ook in je eentje en naar alle tevredenheid, en je toch "speelbal" kan gaan voelen in relatie tot een (seks)partner, ook al had je dat niet verwacht van jezelf.



En dat treedt misschien niet of nauwelijks op bij een ONS (maar dat vinden de meeste vrouwen nog steeds niet echt een optie, niet bevredigend, geven zich niet zo gemakkelijk over aan pure lust voor een onbekende?) en ook relatief makkelijk kunnen scheiden als het echt alleen seks is en verder niks, niet samen slapen enzo, dus vrij pure seks zonder al te veel intimiteit.



En ik denk dat veel mensen m/v oprecht een vaste partner zouden willen voor seks en intimiteit en verder hun single leventje willen voortzetten, maar dit is een complicatie die dan toch om de hoek komt kijken. Zeker als die persoon echt aantrekkelijk voor je is en in meer opzichten wel in de buurt komt van wat je als "relatiemateriaal" zou willen, maar er toch dingen zijn waardoor je weet dat je niet bij elkaar past of je type als levenspartner niet is.



En dat je jezelf daardoor gerust laat stellen dat je niet verliefd bent en ook niet zal worden. En dan verrast bent over toch "gevoelens" die ontstaan en je niet kan duiden (en niet gewild en bedoeld had met diegene)..



Het gaat vaak niet om de afwijzing of bevestiging, maar het aanwakkeren van die stoffen die geassocieerd worden met die persoon, en de frustratie (gemis/ verlangen) dat er ongemerkt een "verslaving" is ontstaan aan iemand waar je dat niet van verwacht had. Door die stoffen opeens in grote hoeveelheden te voelen die je als single niet gewend bent. Dus toch oppassen aan wie je je "verbindt"..



(een man maakt die dus aan vlak voor hoogtepunt en kan dat denk ik gemakkelijker weer met een andere vrouw krijgen door daarmee seks te hebben. Dat verklaart misschien ook wel dat mannen dat vaak wel kunnen, van de ene naar de andere in korte tijd, terwijl zijn ex nog aan het "afkicken" is omdat die stoffen (het gemis ervan) nog geassocieerd zijn met hem, dat hij (alleen) die kan aanvullen.



Verklaart imo wel eea aan bijv veel aandacht voor seks of vlak voor een date en daarna (een stuk) stil(ler) is van zijn kant uit. Hij voelt die bindingsstoffen (en behoefte aan nabijheid/zoenen/knuffelen) dus vooral voor de daad (en daarna niet, tot de volgende keer die behoefte opspeelt) en vrouwen juist daarna (als hij weer weg is of zich omdraait en in slaap valt). Maakt dat misschien het grote verschil in totaal bevredigd voelen na seks en zij niet, ook als ze seksueel bevredigd is? Dat zij iha na seks meer behoefte heeft aan liefs, lieve woordjes, een knuffel, lieve aandacht, verstrengeling, een appje hoe fijn het was, bevestiging enz?



(zie het aantal topics over de frustratie over niks/weinig horen na seks en zich alsnog "gebruikt" voelen, ook al heeft ze er zelf aan meegedaan en ervan genoten ook? Het gebrek aan liefs en zich gewaardeerd voelen toch zorgt voor onbevredigd en "goedkoop" voelen, "alleen maar goed voor de seks/ mannen willen maar 1 ding., enz"?

Btw: zelf kan ik het verschil wel merken. Ik ben zo iemand die het wel kan scheiden, mits het dan ook echt totaal gericht is op seks en een type is die echt verder mijn type niet is. Tenminste als het om lust en "porno-seks" gaat en verder niet veel liefs of intiems bij is.



Recent juist wel lieve, intieme seks/ verstrengeling, samen slapen en lichamelijkheid meegemaakt en hoewel van alles niet matcht en gemeen hebben toch veel moeite met losmaken en gemis voelen (een honger naar diegene, en niet naar samen eten of praten of aandacht, maar bij diegene zijn, diegene voelen tegen je aan, een fysieke honger naar bij hem willen zijn, aanraking, tegen/op/in elkaar willen opgaan en niet uit pure geilheid of seksuele behoefte).



En dat ging ik (onbewust) jaren uit de weg. Seksuele behoeftes nu en dan uitleven met een "minnaar" (wel singles) en niet blijven slapen en andere dingen. Meer hechtingsgevoel met die uitzonderlijke gevallen dat ik wel samen at en gesprekken en blijven slapen erbij kwamen.. ook al wou ik niet meer van ze dan dat (maar vaker)..



Dat is dan ff eigen ervaring en ben er steeds meer van overtuigd dat oxytocine meer een rol speelt dan we denken (en zouden willen in een tijd dat veel mensen/singles m/v zich niet willen binden in de traditionele zin van het woord)..

Goh Suzy65, doe eens een samenvatting in 100 woorden in plaats van die lap tekst?

En toch...Suzy65 geeft (meestal) wel een heel erg goed antwoord, dan maar een lang verhaal



Alhoewel deze lap tekst het wint van al haar lappen....

quote:himalaya schreef op 29 september 2014 @ 17:15:

Goh Suzy65, doe eens een samenvatting in 100 woorden in plaats van die lap tekst?



Haha, ja, ik zit weer op de praatstoel, merk ik..



Zijn ook dingen die mij bezighouden als single (ruim) 40+ er..



Pff, samenvatting is dat veel vrouwen dat toch niet kunnen, die "lossere relatievormen", ook al is er geen verliefdheid en is het ook niet iemand met wie je (qua verstand) een relatie wil, je type niet, past het niet.



Er ontstaat dan toch een soort fysieke verslaving, als zo'n SV of FwB en meer opzichten op een verliefdheidsrelatie lijkt (gesprekken, samen eten/ slapen /knuffelen/ strelen, leuke dingen doen). En ik denk dat dat komt doordat oa stoffen als oxytocine (knuffelhormoon/ hechtingshormoon) daarvoor zorgen, en die hebben een ander effect op man of vrouw.



Daardoor ontstaat bij de man vooral zin om je te zien (en oiv oxitocine behoefte aan intimiteit/seks/ zoenen enzo) voor de seks (met een piek voor het klaarkomen) en dan is het over en bij vrouwen een piek na seks (en na klaarkomen helemaal) aan nabijheid, knuffelen, lief zijn, tegen elkaar aan liggen, enz.



Dus die man kan er weer ff tegen en dan begint het bij de vrouw pas.. zoals een verslaving. Die piek als hij al slaapt of weg is, en die stof neemt dan langzaam af, waardoor er een gemis ontstaat, een hunkering of verlangen naar diegene (fysiek). En dat kan "bijgeladen" worden door alleen al aan hem te denken of een lief berichtje, aandacht, vooruitzicht op hem (snel) weer zien.



Een soort "honger" naar hem (fysieke nabijheid, tegen aan willen liggen die niet verklaard wordt door en niet hetzelfde is als geilheid (want die is dan als het goed is net bevredigd). En ook geen verliefdheid is (op de hele persoon, een relatie willen, als partner zien), maar "bij hem willen zijn" (of vaker, eerder). Te vergelijken met een verslaving (naarmate nicotinegehalte afneemt neemt de behoefte aan een peuk toe).



En bij die man ontstaat die behoefte door zin in seks/ geilheid, als er geen sprake is van verliefdheid. En die bepaalt meestal de frequentie (zoals hem uitkomt). Die vrouw herkent zichzelf dan niet, kan als er geen partner is zich uitstekend redden en voelt zich dan ook stabiel en gelukkig als single, weet met haar verstand dat ze niet een relatie wil, bijv niet past met deze persoon, maar er heeft zich wel een verlangen in haar genesteld om hem vaker te willen zien.



Of minstens iets te horen, soort onverzadigbare honger naar aandacht (en niet ter bevestiging denk ik) als compensatie voor de frustratie van niet (vaak genoeg) samenzijn of van dat het seksuele misschien wel bevredigd is, maar niet de genegenheid/ aanraking en ander liefs (wat wel bij verliefdheid aan de orde zou zijn).



Het blijft dus soort van "nep", alleen rangschikt het brein het wel onder hechting/liefde, als het er toch erg mee overeenkomt. Die koppelt die stoffen aan die persoon (maar omgekeerd bij een man niet, die is dat kwijt na de seks) en dan begint dat frustrerende bij die vrouw (wat soms wordt uitgelegd als "toch meer gevoelens, toch meer willen" terwijl zij vaker wil in de zin van vaker zien, vaker een "shot" aan intimiteit (knuffelen, tegenaan leunen/ liggen, fysiek contact, bij hem zijn, niet zozeer om seks of geil te zijn, maar ook samen filmpje kijken of kletsen of bij hem te zijn).



Het verwarrende als je iemand wel leuk genoeg vindt voor seks en toebehoren, maar zeker weet dat je geen relatiemateriaal voor elkaar bent en daar niet op uit bent. En toch meer/vaker bij hem wil zijn, niet los kan laten, overmatig aan hem denkt en verlangt en leegte voelt tussendoor. Een honger ook naar willen weten dat het nog niet voorbij is, dat er een volgende ontmoeting komt?



Dat dat niet zozeer bevestiging nodig hebben vermoed ik, maar het gevaar van die bindingsstoffen als je "iets" hebt wat (teveel) lijkt op relatie-achtig, wat geliefden samen doen. Denk dat we dat onderschatten.. met ons hoofd wel ruimdenkend denken dat we prima tot "losse seks" (met wat meer) in staat zijn, maar sommigen uiterst gevoelig blijken en op die manier zich verbonden voelen met iemand van wie ze dachten dat ze daar nooit verliefd op zouden worden en niet als (volwaardige) relatiepartner zouden willen.



Soortgelijk met minnaars, die elkaars type verder niet zijn en hun bestaande relatie niet kwijt willen en denken dat het die huidige relatie niet zal bedreigen.. Bepaalde fysieke hechting die (in het brein) toch gekoppeld raakt aan die persoon met wie ze intiem zijn (en oa ontstaat als er weinig of geen seks en lichamelijkheid met huidige partner is, de zgn "broer-zus-relatie"..

Korter kan ik het gewoon niet schrijven

quote:singletraveler schreef op 29 september 2014 @ 13:49:

[...]





Maar de meeste dames op mijn leeftijd hebben kids, het gros wat single is heeft een scheiding achter de rug, schulden, kinderen en zit de komende 10 jaar nog "vast" aan huis. Het is dus zoeken naar een spelt in een hele grote hooiberg....



Hier ook een single dame van 41 jaar.

Ik lees hier dat 40+ een moeilijke leeftijd is om een partner te vinden.

Ik had het ook toen ik net 30 was,iedereen ging samen wonen,en begonnen aan kinderen.

terwijl ik daar helemaal niet mee bezig was,en nu ook niet.

Maar ik merk wel nu je ouder wordt,dat het niet gemakkelijker wordt.



Ik heb geen kinderen,en ik ben ook nooit getrouwd geweest,alleen heb ik wel een eigen appartement,en ik werk fulltime en dat bevalt me goed,

Ik zou mn vrijheid nooit niet op willen geven en opvoeden is niet mijn ding.



maar ik kom ook alleen maar mannen tegen met een kinder wens hebbe,of ze zijn gescheiden enz,of ze willen liever een jonge vrouw .

Ik hou ook van een feestje op zijn tijd,ik ben lekker baas over me zelf,ik kan gaan en staan waar ik wil,ik hecht veel waarde aan mn vrijheid,en dat heb je met kinderen weer minder.