Relaties
alle pijlers
Lotgenoten om samen het liefdesverdriet te overwinnen
zondag 29 november 2015 19:27
Ook ik zit momenteel diep in de put. Na 9 jaar heeft mijn vriend er plots een punt achter gezet. Dit is nu 2 weken geleden. Hij had het gevoel me niet meer gelukkig te maken en werd daar zelf ongelukkig van. Echter ben ik nog nooit zo gelukkig geweest met hem. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik herken veel dingen die hierop gepost worden. Het controleren, het wachten, boosheid en verdriet. Ik heb het gevoel dat ik na 9 jaar met het huisvuil ben buitengezet.
zondag 29 november 2015 20:43
quote:Ruby5224 schreef op 29 november 2015 @ 20:07:
Jeetje, dat is heftig. Heb je wel woonruimte? Heb je nog een goed gesprek met hem kunnen hebben erover? Het ergste vind ik dan nog dat de ander ogenschijnlijk gewoon door lijkt te gaan met zijn/haar leven alsof er niets gebeurd is.Het is heel erg moeilijk! We zijn samen opgegroeid. Hij heeft me leren kennen als scholier, als student en ook als werknemer. Ik droomde over ons leven samen, dat eindelijk van start kon gaan. Ik heb namelijk gekozen voor een langere studie en nu sinds een jaar afgestudeerd, wilde ik samen met hem gaan samenwonen. Hij trok er echter niet aan, maar ik was bereid te wachten tot hij zich klaar voelde. Dus wat woonruimte betreft, woon ik nog steeds (!) bij mijn ouders. Ik heb nog een keertje met hem kunnen praten... over de telefoon... hij kon een persoonlijk gesprek niet aan. Hij vertelde me dat hij niet meer wist of ik wel diegene was waar hij verder mee wilde, dat de liefde er toch niet meer bleek te zijn, dat we uit elkaar groeiden en we toch te verschillend bleken. Na 9 jaar is hij ineens tot deze conclusie gekomen want eerder heeft hij dit niet besproken. De communicatie verliep niet altijd soepel. Ik ben een prater maar hij kropt liever als in. Nu zegt hij natuurlijk dat hij er toch eerder over had moeten praten. Nu dat hij niet meer wil vechten voor een relatie die tot enkele weken/maanden geleden goed liep (ook voor hem!).
Jeetje, dat is heftig. Heb je wel woonruimte? Heb je nog een goed gesprek met hem kunnen hebben erover? Het ergste vind ik dan nog dat de ander ogenschijnlijk gewoon door lijkt te gaan met zijn/haar leven alsof er niets gebeurd is.Het is heel erg moeilijk! We zijn samen opgegroeid. Hij heeft me leren kennen als scholier, als student en ook als werknemer. Ik droomde over ons leven samen, dat eindelijk van start kon gaan. Ik heb namelijk gekozen voor een langere studie en nu sinds een jaar afgestudeerd, wilde ik samen met hem gaan samenwonen. Hij trok er echter niet aan, maar ik was bereid te wachten tot hij zich klaar voelde. Dus wat woonruimte betreft, woon ik nog steeds (!) bij mijn ouders. Ik heb nog een keertje met hem kunnen praten... over de telefoon... hij kon een persoonlijk gesprek niet aan. Hij vertelde me dat hij niet meer wist of ik wel diegene was waar hij verder mee wilde, dat de liefde er toch niet meer bleek te zijn, dat we uit elkaar groeiden en we toch te verschillend bleken. Na 9 jaar is hij ineens tot deze conclusie gekomen want eerder heeft hij dit niet besproken. De communicatie verliep niet altijd soepel. Ik ben een prater maar hij kropt liever als in. Nu zegt hij natuurlijk dat hij er toch eerder over had moeten praten. Nu dat hij niet meer wil vechten voor een relatie die tot enkele weken/maanden geleden goed liep (ook voor hem!).
zondag 29 november 2015 21:21
Dat is heel hard. Tegenwoordig lijken mensen niet meer te willen vechten voor relaties. Mijn partner en ik waren bezig met zwanger worden en we wilden in het voorjaar trouwen. En zij zette er plotseling een punt achter. Ik wilde nog vechten om er samen uit te komen. Zij wilde dat niet. Ook een face to face gesprek wilde ze niet. Je vraagt je dan af wat op dat moment bij de ander in het hoofd gebeurt dat diegene ineens zo kan omslaan.
En mijn relatie heeft niet 9 jaar geduurd. 9 jaar, jeetje, je kunt je waarschijnlijk geen leven zonder hem voorstellen of een volwassen leven zonder hem herinneren.
Laat je verdriet toe en onderga het. Dat is de enige manier om er uiteindelijk weer bovenop te komen. Ga kijken wat de mogelijkheden zijn om op jezelf te gaan wonen. Iets om je op te focussen. Wat voor huisje, waar je wilt wonen, hoe je het gaat inrichten etc. Iets waarmee je af en toe de focus kunt weghalen van je verdriet. En laat op de overige momenten het verdriet er zijn. Heel veel sterkte!
En mijn relatie heeft niet 9 jaar geduurd. 9 jaar, jeetje, je kunt je waarschijnlijk geen leven zonder hem voorstellen of een volwassen leven zonder hem herinneren.
Laat je verdriet toe en onderga het. Dat is de enige manier om er uiteindelijk weer bovenop te komen. Ga kijken wat de mogelijkheden zijn om op jezelf te gaan wonen. Iets om je op te focussen. Wat voor huisje, waar je wilt wonen, hoe je het gaat inrichten etc. Iets waarmee je af en toe de focus kunt weghalen van je verdriet. En laat op de overige momenten het verdriet er zijn. Heel veel sterkte!
zondag 29 november 2015 21:36
Dat is ook heel erg. Je wilde ook verder en een leven met haar opbouwen!!! Ik begrijp echt niet dat men ineens, na toch samen iets opgebouwd te hebben, niet meer verder wilt. En dan nog te 'laf' zijn om echt te praten en te vechten. Soms denk ik dat hij mogelijk 'cold feet' heeft gekregen of dat iemand op hem ingepraat heeft. Ik heb hem leren kennen toen ik 16 jaar oud was. Ondertussen dus 25 jaar en ik stond op het punt om te beginnen met huisje-tuintje-boompje-... Mijn hele toekomstbeeld werd gebouwd rond hem, hij stond centraal. Nu is het voornamelijk huilen, huilen en nog eens huilen. Ik heb hem zoveel steun en liefde gegeven. Misschien was dit voor hem vanzelfsprekend geworden. Ik probeer nu mijn eigen leven op de rails te krijgen. Een appartement zoeken hoort daar zeker bij. Ik heb wel schrik om eenzaam te worden. Niemand meer rond mij dan.
maandag 30 november 2015 11:04
quote:hodgepodge schreef op 29 november 2015 @ 21:36:
Dat is ook heel erg. Je wilde ook verder en een leven met haar opbouwen!!! Ik begrijp echt niet dat men ineens, na toch samen iets opgebouwd te hebben, niet meer verder wilt. En dan nog te 'laf' zijn om echt te praten en te vechten. Soms denk ik dat hij mogelijk 'cold feet' heeft gekregen of dat iemand op hem ingepraat heeft. Ik heb hem leren kennen toen ik 16 jaar oud was. Ondertussen dus 25 jaar en ik stond op het punt om te beginnen met huisje-tuintje-boompje-... Mijn hele toekomstbeeld werd gebouwd rond hem, hij stond centraal. Nu is het voornamelijk huilen, huilen en nog eens huilen. Ik heb hem zoveel steun en liefde gegeven. Misschien was dit voor hem vanzelfsprekend geworden. Ik probeer nu mijn eigen leven op de rails te krijgen. Een appartement zoeken hoort daar zeker bij. Ik heb wel schrik om eenzaam te worden. Niemand meer rond mij dan.
Dat is zeker heel zwaar op je dak gevallen dat je zolang met iemand gedeeld hebt en vervolgens maakt diegene het gewoon uit... Zeker als je al een heel toekomstbeeld samen met hem had gevormd, ik zou mij niet eens kunnen inbeelden hoeveel pijn dat wel niet zou doen...
Een vraag in het algemeen: de dagen voordat het uitging met mijn vriend en nu het uit is, heb ik al last van sterk verminderde eetlust, hoe gaan jullie hiermee om? Ik heb echt totaal geen behoefte om maar iets door mijn keel heen te stouwen, zelfs niet de dingen die ik heel erg lekker vind...
Dat is ook heel erg. Je wilde ook verder en een leven met haar opbouwen!!! Ik begrijp echt niet dat men ineens, na toch samen iets opgebouwd te hebben, niet meer verder wilt. En dan nog te 'laf' zijn om echt te praten en te vechten. Soms denk ik dat hij mogelijk 'cold feet' heeft gekregen of dat iemand op hem ingepraat heeft. Ik heb hem leren kennen toen ik 16 jaar oud was. Ondertussen dus 25 jaar en ik stond op het punt om te beginnen met huisje-tuintje-boompje-... Mijn hele toekomstbeeld werd gebouwd rond hem, hij stond centraal. Nu is het voornamelijk huilen, huilen en nog eens huilen. Ik heb hem zoveel steun en liefde gegeven. Misschien was dit voor hem vanzelfsprekend geworden. Ik probeer nu mijn eigen leven op de rails te krijgen. Een appartement zoeken hoort daar zeker bij. Ik heb wel schrik om eenzaam te worden. Niemand meer rond mij dan.
Dat is zeker heel zwaar op je dak gevallen dat je zolang met iemand gedeeld hebt en vervolgens maakt diegene het gewoon uit... Zeker als je al een heel toekomstbeeld samen met hem had gevormd, ik zou mij niet eens kunnen inbeelden hoeveel pijn dat wel niet zou doen...
Een vraag in het algemeen: de dagen voordat het uitging met mijn vriend en nu het uit is, heb ik al last van sterk verminderde eetlust, hoe gaan jullie hiermee om? Ik heb echt totaal geen behoefte om maar iets door mijn keel heen te stouwen, zelfs niet de dingen die ik heel erg lekker vind...
A smooth sea never made a skilled sailor.
maandag 30 november 2015 11:11
Ik breek even in. Zit er nu ook middenin. Las dat bij liefdesverdriet cortisol en adrenaline vrijkomt. Dat weerhoudt je van eten en slapen. Nou inderdaad.
Ben al 2,5 kilo kwijt sinds zaterdag. Gisteren één appel en een broodje.
Ik lees dat je veel moet doen
Erop uit. Leuke dingen
Ik wilde dat het kon. Ik heb vrij weinig te besteden en hen amper familie en weinig vrienden. Normaal vond ik dat prima. Heb er flinke muur om me heen die ik voor hem heb neergehaald. Ik heb de puf niet om het op te bouwen. Niet meer.
Ben al 2,5 kilo kwijt sinds zaterdag. Gisteren één appel en een broodje.
Ik lees dat je veel moet doen
Erop uit. Leuke dingen
Ik wilde dat het kon. Ik heb vrij weinig te besteden en hen amper familie en weinig vrienden. Normaal vond ik dat prima. Heb er flinke muur om me heen die ik voor hem heb neergehaald. Ik heb de puf niet om het op te bouwen. Niet meer.
maandag 30 november 2015 11:16
quote:Pier95 schreef op 30 november 2015 @ 11:04:
[...]
Dat is zeker heel zwaar op je dak gevallen dat je zolang met iemand gedeeld hebt en vervolgens maakt diegene het gewoon uit... Zeker als je al een heel toekomstbeeld samen met hem had gevormd, ik zou mij niet eens kunnen inbeelden hoeveel pijn dat wel niet zou doen...
Een vraag in het algemeen: de dagen voordat het uitging met mijn vriend en nu het uit is, heb ik al last van sterk verminderde eetlust, hoe gaan jullie hiermee om? Ik heb echt totaal geen behoefte om maar iets door mijn keel heen te stouwen, zelfs niet de dingen die ik heel erg lekker vind...Ja das super verrot. Had ik ook tijdens mijn break. Vel over been. Blijf proberen volle melkproducten te drinken. En altijd een zakje cashewnoten in je tas. Gezouten. Heel veel sterkte, het gaat zoveel beter worden.
[...]
Dat is zeker heel zwaar op je dak gevallen dat je zolang met iemand gedeeld hebt en vervolgens maakt diegene het gewoon uit... Zeker als je al een heel toekomstbeeld samen met hem had gevormd, ik zou mij niet eens kunnen inbeelden hoeveel pijn dat wel niet zou doen...
Een vraag in het algemeen: de dagen voordat het uitging met mijn vriend en nu het uit is, heb ik al last van sterk verminderde eetlust, hoe gaan jullie hiermee om? Ik heb echt totaal geen behoefte om maar iets door mijn keel heen te stouwen, zelfs niet de dingen die ik heel erg lekker vind...Ja das super verrot. Had ik ook tijdens mijn break. Vel over been. Blijf proberen volle melkproducten te drinken. En altijd een zakje cashewnoten in je tas. Gezouten. Heel veel sterkte, het gaat zoveel beter worden.
maandag 30 november 2015 11:31
quote:apestaartje30 schreef op 30 november 2015 @ 11:11:
Ik breek even in. Zit er nu ook middenin. Las dat bij liefdesverdriet cortisol en adrenaline vrijkomt. Dat weerhoudt je van eten en slapen. Nou inderdaad.
Ben al 2,5 kilo kwijt sinds zaterdag. Gisteren één appel en een broodje.
Ik lees dat je veel moet doen
Erop uit. Leuke dingen
Ik wilde dat het kon. Ik heb vrij weinig te besteden en hen amper familie en weinig vrienden. Normaal vond ik dat prima. Heb er flinke muur om me heen die ik voor hem heb neergehaald. Ik heb de puf niet om het op te bouwen. Niet meer.
Eén voordeel bij mij, ik hecht heel veel waarde aan slaap. Slaap gaat voor zo'n beetje alles. Vroeger veel slaapproblemen gehad en heb na een tijd leren slapen. Afgelopen nacht heb ik gelukkig bijna 8 uur geslapen met maar één keer wakker worden.
Het is heel vervelend dat je amper familie en weinig vrienden hebt waarop je terug kan vallen. Deze zijn juist in dit soort situaties heel belangrijk. Misschien kan je proberen dat je voor jezelf vaste tijden maakt dat je iets gaat doen. Dat je afspreekt, ik ga om 9:00, 15:00 en 21:00 een kwartiertje buiten lopen ongeacht ik zin heb, het regent of wat dan ook. Toen ik alleen in mijn appartement zat, hielp mij dat wel een beetje. Eventjes naar buiten wandelen met de hond.
@SonjaS,
Bedankt voor de tips In plaats van cashenoten, heb ik liever amandelen bij mij. Ik heb gisteren en vanochtend flink gepraat met veel vrienden en mijn ouders. Ik kijk steeds meer op een rationele manier naar mijn ex zijn gedrag en zie steeds meer een patroon in zijn gedrag. Een patroon die elke paar maanden terug kwam:
Hij doet een stomme actie --> is er 'verdrietig' over --> vraagt aandacht omdat hij 'verdrietig' is --> krijgt aandacht --> aandacht zakt af omdat je niet constant 100% aandacht aan hem kan geven --> doet weer iets stoms.
Elke 5-6 maanden was er wel iets 'groots' raak bij mijn ex. Daarnaast nog veel leugens en zich totaal niet inzetten voor zijn toekomst (studie, werk, etc).
Ik breek even in. Zit er nu ook middenin. Las dat bij liefdesverdriet cortisol en adrenaline vrijkomt. Dat weerhoudt je van eten en slapen. Nou inderdaad.
Ben al 2,5 kilo kwijt sinds zaterdag. Gisteren één appel en een broodje.
Ik lees dat je veel moet doen
Erop uit. Leuke dingen
Ik wilde dat het kon. Ik heb vrij weinig te besteden en hen amper familie en weinig vrienden. Normaal vond ik dat prima. Heb er flinke muur om me heen die ik voor hem heb neergehaald. Ik heb de puf niet om het op te bouwen. Niet meer.
Eén voordeel bij mij, ik hecht heel veel waarde aan slaap. Slaap gaat voor zo'n beetje alles. Vroeger veel slaapproblemen gehad en heb na een tijd leren slapen. Afgelopen nacht heb ik gelukkig bijna 8 uur geslapen met maar één keer wakker worden.
Het is heel vervelend dat je amper familie en weinig vrienden hebt waarop je terug kan vallen. Deze zijn juist in dit soort situaties heel belangrijk. Misschien kan je proberen dat je voor jezelf vaste tijden maakt dat je iets gaat doen. Dat je afspreekt, ik ga om 9:00, 15:00 en 21:00 een kwartiertje buiten lopen ongeacht ik zin heb, het regent of wat dan ook. Toen ik alleen in mijn appartement zat, hielp mij dat wel een beetje. Eventjes naar buiten wandelen met de hond.
@SonjaS,
Bedankt voor de tips In plaats van cashenoten, heb ik liever amandelen bij mij. Ik heb gisteren en vanochtend flink gepraat met veel vrienden en mijn ouders. Ik kijk steeds meer op een rationele manier naar mijn ex zijn gedrag en zie steeds meer een patroon in zijn gedrag. Een patroon die elke paar maanden terug kwam:
Hij doet een stomme actie --> is er 'verdrietig' over --> vraagt aandacht omdat hij 'verdrietig' is --> krijgt aandacht --> aandacht zakt af omdat je niet constant 100% aandacht aan hem kan geven --> doet weer iets stoms.
Elke 5-6 maanden was er wel iets 'groots' raak bij mijn ex. Daarnaast nog veel leugens en zich totaal niet inzetten voor zijn toekomst (studie, werk, etc).
A smooth sea never made a skilled sailor.
maandag 30 november 2015 11:34
En muziek helpt ook! Ik houd sowieso van muziek met veel inhoud dus kon er al een paar nummers optrommelen waar ik mijn gevoel in kwijt kon. Ondanks dat sommige nummers voor andere omstandigheden zijn geschreven, kan ik toch mijn gevoel erin kwijt. Het lucht op dat er ook andere mensen zijn die hetzelfde voelen en dat het gevoel van verdriet over zal gaan.
Nothing matters but the pain when you're alone
The never-ending nights when you're awake
When you're praying that tomorrow it's okay
There will be a time to crack another smile
Maybe not today or for awhile
But we're holding on to laugh again some day
To laugh again some day
(...)
Nothing matters when the pain is all but gone
When you are finally awake
Despite the overwhelming odds, tomorrow came
Nothing matters but the pain when you're alone
The never-ending nights when you're awake
When you're praying that tomorrow it's okay
There will be a time to crack another smile
Maybe not today or for awhile
But we're holding on to laugh again some day
To laugh again some day
(...)
Nothing matters when the pain is all but gone
When you are finally awake
Despite the overwhelming odds, tomorrow came
A smooth sea never made a skilled sailor.
maandag 30 november 2015 12:17
Eten was bij mij ook de eerste weken erg moeilijk. Vooral overdag. Avondeten ging nog redelijk. Maar ik heb wel 7 weken lang niet voor mezelf gekookt. Bij familie eten of kant-en-klare gerechten in de oven. En dat terwijl ik altijd graag kookte, maar ik kon het gewoon niet opbrengen. Nu gelukkig wel weer.
Wat in die eerste weken wel goed naar binnen ging was volle kwark. En ik heb zelfs een paar keer zo'n flesje nutridrink (verkrijgbaar bij apotheek) van 300 calorieën gedronken om niet teveel af te vallen. Ik heb in het verleden heel lang ondergewicht gehad en hier wilde ik niet in terugvallen.
Muziek hielp mij juist niet. Dit riep alleen maar extra tranen op. Zelfs nu nog kan ik het in de auto niet verdragen om de radio aan te hebben.
Wat in die eerste weken wel goed naar binnen ging was volle kwark. En ik heb zelfs een paar keer zo'n flesje nutridrink (verkrijgbaar bij apotheek) van 300 calorieën gedronken om niet teveel af te vallen. Ik heb in het verleden heel lang ondergewicht gehad en hier wilde ik niet in terugvallen.
Muziek hielp mij juist niet. Dit riep alleen maar extra tranen op. Zelfs nu nog kan ik het in de auto niet verdragen om de radio aan te hebben.
maandag 30 november 2015 13:29
quote:Ruby5224 schreef op 30 november 2015 @ 12:17:
Eten was bij mij ook de eerste weken erg moeilijk. Vooral overdag. Avondeten ging nog redelijk. Maar ik heb wel 7 weken lang niet voor mezelf gekookt. Bij familie eten of kant-en-klare gerechten in de oven. En dat terwijl ik altijd graag kookte, maar ik kon het gewoon niet opbrengen. Nu gelukkig wel weer.
Wat in die eerste weken wel goed naar binnen ging was volle kwark. En ik heb zelfs een paar keer zo'n flesje nutridrink (verkrijgbaar bij apotheek) van 300 calorieën gedronken om niet teveel af te vallen. Ik heb in het verleden heel lang ondergewicht gehad en hier wilde ik niet in terugvallen.
Muziek hielp mij juist niet. Dit riep alleen maar extra tranen op. Zelfs nu nog kan ik het in de auto niet verdragen om de radio aan te hebben.
Die optie heb ik jammer genoeg niet. Ik woon, werk en studeer in een stad 70km verder van mijn ouders. Daarnaast kunnen mijn ouders en ik het goed met elkaar vinden als we niet te lang op elkaars lip zitten.
Ik had net even een rot momentje, het zijn die momenten dat het je toch even overvalt van alle dingen die je nu alleen moet doen. Alleen eten, alleen 's avonds op de bank, van alles moet je alleen doen. Waar ik het meeste tegenop zie zijn de weekenden waarin ik niet hoef te werken. Of gewoon dagen waarop ik helemaal niks gepland heb en niet naar college's hoef. Zulk soort dagen was ik voornamelijk samen met mijn ex, gewoon ieder deed vaak zijn eigen ding als we samen waren. Maar als de laptops/mobiels uitgingen had je ook nog even tijd voor elkaar om even met elkaar te praten. Daarnaast als je met iemand bent, wordt je ook min of meer verplicht om een ritme aan te houden... Ik ga het daarmee heel moeilijk krijgen...
Eten was bij mij ook de eerste weken erg moeilijk. Vooral overdag. Avondeten ging nog redelijk. Maar ik heb wel 7 weken lang niet voor mezelf gekookt. Bij familie eten of kant-en-klare gerechten in de oven. En dat terwijl ik altijd graag kookte, maar ik kon het gewoon niet opbrengen. Nu gelukkig wel weer.
Wat in die eerste weken wel goed naar binnen ging was volle kwark. En ik heb zelfs een paar keer zo'n flesje nutridrink (verkrijgbaar bij apotheek) van 300 calorieën gedronken om niet teveel af te vallen. Ik heb in het verleden heel lang ondergewicht gehad en hier wilde ik niet in terugvallen.
Muziek hielp mij juist niet. Dit riep alleen maar extra tranen op. Zelfs nu nog kan ik het in de auto niet verdragen om de radio aan te hebben.
Die optie heb ik jammer genoeg niet. Ik woon, werk en studeer in een stad 70km verder van mijn ouders. Daarnaast kunnen mijn ouders en ik het goed met elkaar vinden als we niet te lang op elkaars lip zitten.
Ik had net even een rot momentje, het zijn die momenten dat het je toch even overvalt van alle dingen die je nu alleen moet doen. Alleen eten, alleen 's avonds op de bank, van alles moet je alleen doen. Waar ik het meeste tegenop zie zijn de weekenden waarin ik niet hoef te werken. Of gewoon dagen waarop ik helemaal niks gepland heb en niet naar college's hoef. Zulk soort dagen was ik voornamelijk samen met mijn ex, gewoon ieder deed vaak zijn eigen ding als we samen waren. Maar als de laptops/mobiels uitgingen had je ook nog even tijd voor elkaar om even met elkaar te praten. Daarnaast als je met iemand bent, wordt je ook min of meer verplicht om een ritme aan te houden... Ik ga het daarmee heel moeilijk krijgen...
A smooth sea never made a skilled sailor.
maandag 30 november 2015 15:02
Dat is inderdaad vervelend. Dan ga je niet even heen en weer alleen voor het eten. En gelijk een paar dagen/weekend daar blijven is ook geen goede optie als jullie niet te lang op elkaars lip kunnen zitten. Dat gaat jezelf dan ook alleen maar negatieve energie geven, terwijl je nu juist positieve energie nodig hebt.
Ik woonde samen in een plaats 80 km van mijn oorspronkelijke woonplaats. Mijn moeder woont ongeveer in het midden. Na de breuk ben ik eerst een paar dagen bij mijn moeder geweest, maar daar hield ik het niet uit. Al sinds mijn 15e niet meer met mijn moeder in één huis gewoond en ik had daar het gevoel dat ik stikte. Toen een paar dagen bij mijn zus, toen een paar dagen bij opa en oma, daarna bij kennissen en even later een vakantie-appartement gehuurd. In mijn oorspronkelijke woonplaats kon ik sneller aan een huurwoning komen, omdat ik daar nog ingeschreven stond. Dus begin december krijg ik daar de sleutel van. Dit is echter in een niet al te beste wijk en voor een erg hoge huurprijs. Ook wil ik weg uit deze stad, omdat ik mij daar gewoon niet meer thuis voel en eigenlijk blij was dat ik daar weg was. Ik ben dan ook aan het kijken om een huis te gaan kopen in de plaats waar ik afgelopen jaar gewoond heb. Daar zijn de huizenprijzen ook lager dan in mijn geboortestad.
Door omstandigheden heb ik op dit moment even geen contact meer met mijn moeder.
De weekenden zijn inderdaad het moeilijkste. Afgelopen vrijdag was ik met een vriendin naar Ikea en zij wilde nog even naar het tuincentrum. Overal kerstspulletjes en kerstmuziek op de achtergrond. Dat vond ik erg moeilijk en werd ik echt verdrietig van. Dit herinnerde mij aan vorig jaar toen mijn partner en ik samen kerstspulletjes gingen kopen voor onze kerst samen. Of gisteren, zo'n regenachtige zondagmiddag, eraan denkend dat we dan normaal samen op de bank onder een dekentje een film keken. Die moeilijke momenten zullen voorlopig nog wel blijven.
Het helpt mij wel om dan maar een serietje te kijken. En heel gek, maar ook de 'normale' dingen zoals poetsen, kleren wassen etc. helpen me.
Ik woonde samen in een plaats 80 km van mijn oorspronkelijke woonplaats. Mijn moeder woont ongeveer in het midden. Na de breuk ben ik eerst een paar dagen bij mijn moeder geweest, maar daar hield ik het niet uit. Al sinds mijn 15e niet meer met mijn moeder in één huis gewoond en ik had daar het gevoel dat ik stikte. Toen een paar dagen bij mijn zus, toen een paar dagen bij opa en oma, daarna bij kennissen en even later een vakantie-appartement gehuurd. In mijn oorspronkelijke woonplaats kon ik sneller aan een huurwoning komen, omdat ik daar nog ingeschreven stond. Dus begin december krijg ik daar de sleutel van. Dit is echter in een niet al te beste wijk en voor een erg hoge huurprijs. Ook wil ik weg uit deze stad, omdat ik mij daar gewoon niet meer thuis voel en eigenlijk blij was dat ik daar weg was. Ik ben dan ook aan het kijken om een huis te gaan kopen in de plaats waar ik afgelopen jaar gewoond heb. Daar zijn de huizenprijzen ook lager dan in mijn geboortestad.
Door omstandigheden heb ik op dit moment even geen contact meer met mijn moeder.
De weekenden zijn inderdaad het moeilijkste. Afgelopen vrijdag was ik met een vriendin naar Ikea en zij wilde nog even naar het tuincentrum. Overal kerstspulletjes en kerstmuziek op de achtergrond. Dat vond ik erg moeilijk en werd ik echt verdrietig van. Dit herinnerde mij aan vorig jaar toen mijn partner en ik samen kerstspulletjes gingen kopen voor onze kerst samen. Of gisteren, zo'n regenachtige zondagmiddag, eraan denkend dat we dan normaal samen op de bank onder een dekentje een film keken. Die moeilijke momenten zullen voorlopig nog wel blijven.
Het helpt mij wel om dan maar een serietje te kijken. En heel gek, maar ook de 'normale' dingen zoals poetsen, kleren wassen etc. helpen me.
maandag 30 november 2015 15:29
quote:Ruby5224 schreef op 30 november 2015 @ 15:02:
Dat is inderdaad vervelend. Dan ga je niet even heen en weer alleen voor het eten. En gelijk een paar dagen/weekend daar blijven is ook geen goede optie als jullie niet te lang op elkaars lip kunnen zitten. Dat gaat jezelf dan ook alleen maar negatieve energie geven, terwijl je nu juist positieve energie nodig hebt.
Ik woonde samen in een plaats 80 km van mijn oorspronkelijke woonplaats. Mijn moeder woont ongeveer in het midden. Na de breuk ben ik eerst een paar dagen bij mijn moeder geweest, maar daar hield ik het niet uit. Al sinds mijn 15e niet meer met mijn moeder in één huis gewoond en ik had daar het gevoel dat ik stikte. Toen een paar dagen bij mijn zus, toen een paar dagen bij opa en oma, daarna bij kennissen en even later een vakantie-appartement gehuurd. In mijn oorspronkelijke woonplaats kon ik sneller aan een huurwoning komen, omdat ik daar nog ingeschreven stond. Dus begin december krijg ik daar de sleutel van. Dit is echter in een niet al te beste wijk en voor een erg hoge huurprijs. Ook wil ik weg uit deze stad, omdat ik mij daar gewoon niet meer thuis voel en eigenlijk blij was dat ik daar weg was. Ik ben dan ook aan het kijken om een huis te gaan kopen in de plaats waar ik afgelopen jaar gewoond heb. Daar zijn de huizenprijzen ook lager dan in mijn geboortestad.
Door omstandigheden heb ik op dit moment even geen contact meer met mijn moeder.
De weekenden zijn inderdaad het moeilijkste. Afgelopen vrijdag was ik met een vriendin naar Ikea en zij wilde nog even naar het tuincentrum. Overal kerstspulletjes en kerstmuziek op de achtergrond. Dat vond ik erg moeilijk en werd ik echt verdrietig van. Dit herinnerde mij aan vorig jaar toen mijn partner en ik samen kerstspulletjes gingen kopen voor onze kerst samen. Of gisteren, zo'n regenachtige zondagmiddag, eraan denkend dat we dan normaal samen op de bank onder een dekentje een film keken. Die moeilijke momenten zullen voorlopig nog wel blijven.
Het helpt mij wel om dan maar een serietje te kijken. En heel gek, maar ook de 'normale' dingen zoals poetsen, kleren wassen etc. helpen me.
Wat vervelend dat je je niet echt thuis voelt in je eigen huis. Ik hoop voor je dat je binnen een paar maanden een optrekje vindt waar je je echt thuis kan voelen! Hoe lang zijn jullie nu uit elkaar? Zeker nu de feestdagen voor de deur staan is het lastig om deze dagen door te komen. Mag ik ook vragen hoe oud je bent? Waarschijnlijk heb je dit al eerder vermeld, maar ik spring middenin dit topic waardoor ik niet echt op de hoogte ben van de stand van zaken...
Wat betreft die paar dagen bij mijn ouders zitten is geen probleem, zolang het maar niet langer dan een week wordt is alles prima.
Je hebt helemaal gelijk om gewoon even de normale dingen op te pakken. Twee uurtjes geleden was ik behoorlijk verdrietig over dit soort situaties die jij hierboven beschreef. Maar ik heb toch een deadline morgen voor een stuk dat ik min of meer af moet krijgen. Mijn docenten en samenwerkingsgenoten zijn ervan op de hoogte dat ik mij verdrietig voel hierom en nu ook even geen lessen bijwoon. Maar ik wil wel in het ritme blijven zitten van school (ik zat er net weer in, ik ga dat nu niet weer verkloten doordat ik last heb van dit verdriet). Voor de rest heb ik deze week al volgepland met dingen, o.a. met een vriendin nieuwe kleding kopen (niet omdat ik verdrietig ben, maar omdat het écht nodig is, ik stelde het steeds uit). Daarnaast ga ik met een paar vrienden naar een heel tof concert (waar ik in eerste instantie met mijn ex heen wilde). Ik kijk erg uit naar dit concert.
Dat is inderdaad vervelend. Dan ga je niet even heen en weer alleen voor het eten. En gelijk een paar dagen/weekend daar blijven is ook geen goede optie als jullie niet te lang op elkaars lip kunnen zitten. Dat gaat jezelf dan ook alleen maar negatieve energie geven, terwijl je nu juist positieve energie nodig hebt.
Ik woonde samen in een plaats 80 km van mijn oorspronkelijke woonplaats. Mijn moeder woont ongeveer in het midden. Na de breuk ben ik eerst een paar dagen bij mijn moeder geweest, maar daar hield ik het niet uit. Al sinds mijn 15e niet meer met mijn moeder in één huis gewoond en ik had daar het gevoel dat ik stikte. Toen een paar dagen bij mijn zus, toen een paar dagen bij opa en oma, daarna bij kennissen en even later een vakantie-appartement gehuurd. In mijn oorspronkelijke woonplaats kon ik sneller aan een huurwoning komen, omdat ik daar nog ingeschreven stond. Dus begin december krijg ik daar de sleutel van. Dit is echter in een niet al te beste wijk en voor een erg hoge huurprijs. Ook wil ik weg uit deze stad, omdat ik mij daar gewoon niet meer thuis voel en eigenlijk blij was dat ik daar weg was. Ik ben dan ook aan het kijken om een huis te gaan kopen in de plaats waar ik afgelopen jaar gewoond heb. Daar zijn de huizenprijzen ook lager dan in mijn geboortestad.
Door omstandigheden heb ik op dit moment even geen contact meer met mijn moeder.
De weekenden zijn inderdaad het moeilijkste. Afgelopen vrijdag was ik met een vriendin naar Ikea en zij wilde nog even naar het tuincentrum. Overal kerstspulletjes en kerstmuziek op de achtergrond. Dat vond ik erg moeilijk en werd ik echt verdrietig van. Dit herinnerde mij aan vorig jaar toen mijn partner en ik samen kerstspulletjes gingen kopen voor onze kerst samen. Of gisteren, zo'n regenachtige zondagmiddag, eraan denkend dat we dan normaal samen op de bank onder een dekentje een film keken. Die moeilijke momenten zullen voorlopig nog wel blijven.
Het helpt mij wel om dan maar een serietje te kijken. En heel gek, maar ook de 'normale' dingen zoals poetsen, kleren wassen etc. helpen me.
Wat vervelend dat je je niet echt thuis voelt in je eigen huis. Ik hoop voor je dat je binnen een paar maanden een optrekje vindt waar je je echt thuis kan voelen! Hoe lang zijn jullie nu uit elkaar? Zeker nu de feestdagen voor de deur staan is het lastig om deze dagen door te komen. Mag ik ook vragen hoe oud je bent? Waarschijnlijk heb je dit al eerder vermeld, maar ik spring middenin dit topic waardoor ik niet echt op de hoogte ben van de stand van zaken...
Wat betreft die paar dagen bij mijn ouders zitten is geen probleem, zolang het maar niet langer dan een week wordt is alles prima.
Je hebt helemaal gelijk om gewoon even de normale dingen op te pakken. Twee uurtjes geleden was ik behoorlijk verdrietig over dit soort situaties die jij hierboven beschreef. Maar ik heb toch een deadline morgen voor een stuk dat ik min of meer af moet krijgen. Mijn docenten en samenwerkingsgenoten zijn ervan op de hoogte dat ik mij verdrietig voel hierom en nu ook even geen lessen bijwoon. Maar ik wil wel in het ritme blijven zitten van school (ik zat er net weer in, ik ga dat nu niet weer verkloten doordat ik last heb van dit verdriet). Voor de rest heb ik deze week al volgepland met dingen, o.a. met een vriendin nieuwe kleding kopen (niet omdat ik verdrietig ben, maar omdat het écht nodig is, ik stelde het steeds uit). Daarnaast ga ik met een paar vrienden naar een heel tof concert (waar ik in eerste instantie met mijn ex heen wilde). Ik kijk erg uit naar dit concert.
A smooth sea never made a skilled sailor.
maandag 30 november 2015 16:22
We zijn nu 8 weken uit elkaar en ik ben 29. Ik heb ook helemaal geen zin in de feestdagen. Hoop dus dat deze snel om zijn en denk dat ik maar vooral films ga kijken en vroeg naar bed ga.
Goed dat je door blijft gaan met je opdrachten voor school.
Zelf ben ik ook blijven werken. Wel de situatie uitgelegd en mijn manager had hier gelukkig veel begrip voor en heeft gezorgd dat ik sommige taken even niet meer hoefde te doen. Ik had erg veel moeite met concentreren.
Verder doe ik nog een opleiding naast mijn werk waar ik nog 2 modules en een eindopdracht voor zou moeten maken. Daar zou ik eigenlijk in december mee klaar zijn. Ik heb echter voor 1 module en de eindopdracht uitstel aangevraagd en de andere module rond ik wel nog af. Daar ben ik nu dus ook mee bezig.
Goed dat je dingen blijft doen. Ik had de eerste tijd echt helemaal geen zin om met vrienden af te spreken en was het liefst alleen. Nu plan ik wel weer zo nu en dan wat, maar ook niet teveel.
Ik vind het ook jammer dat veel contacten weg zijn komen te vallen door de relatiebreuk. Ik ben toen in haar woonplaats gaan wonen waar we veel contact hadden met haar vrienden, die inmiddels volgens haar 'onze vrienden' waren. Als je uit elkaar gaat, is dat echter niet meer het geval. Ook mis ik mijn schoonfamilie heel erg. Vooral met mijn schoonmoeder had ik een goede band en met de kleine van mijn schoonzusje.
Goed dat je door blijft gaan met je opdrachten voor school.
Zelf ben ik ook blijven werken. Wel de situatie uitgelegd en mijn manager had hier gelukkig veel begrip voor en heeft gezorgd dat ik sommige taken even niet meer hoefde te doen. Ik had erg veel moeite met concentreren.
Verder doe ik nog een opleiding naast mijn werk waar ik nog 2 modules en een eindopdracht voor zou moeten maken. Daar zou ik eigenlijk in december mee klaar zijn. Ik heb echter voor 1 module en de eindopdracht uitstel aangevraagd en de andere module rond ik wel nog af. Daar ben ik nu dus ook mee bezig.
Goed dat je dingen blijft doen. Ik had de eerste tijd echt helemaal geen zin om met vrienden af te spreken en was het liefst alleen. Nu plan ik wel weer zo nu en dan wat, maar ook niet teveel.
Ik vind het ook jammer dat veel contacten weg zijn komen te vallen door de relatiebreuk. Ik ben toen in haar woonplaats gaan wonen waar we veel contact hadden met haar vrienden, die inmiddels volgens haar 'onze vrienden' waren. Als je uit elkaar gaat, is dat echter niet meer het geval. Ook mis ik mijn schoonfamilie heel erg. Vooral met mijn schoonmoeder had ik een goede band en met de kleine van mijn schoonzusje.
maandag 30 november 2015 17:13
[quote]apestaartje30 schreef op 30 november 2015 @ 11:11:
Ik breek even in. Zit er nu ook middenin. Las dat bij liefdesverdriet cortisol en adrenaline vrijkomt. Dat weerhoudt je van eten en slapen. Nou inderdaad.
Ben al 2,5 kilo kwijt sinds zaterdag. Gisteren één appel en een broodje.
Ik lees dat je veel moet doen
Erop uit. Leuke dingen
Ik wilde dat het kon. Ik heb vrij weinig te besteden en hen amper familie en weinig vrienden. Normaal vond ik dat prima. Heb er flinke muur om me heen die ik voor hem heb neergehaald. Ik heb de puf niet om het op te bouwen. Niet meer.[/quote...
Ik breek even in. Zit er nu ook middenin. Las dat bij liefdesverdriet cortisol en adrenaline vrijkomt. Dat weerhoudt je van eten en slapen. Nou inderdaad.
Ben al 2,5 kilo kwijt sinds zaterdag. Gisteren één appel en een broodje.
Ik lees dat je veel moet doen
Erop uit. Leuke dingen
Ik wilde dat het kon. Ik heb vrij weinig te besteden en hen amper familie en weinig vrienden. Normaal vond ik dat prima. Heb er flinke muur om me heen die ik voor hem heb neergehaald. Ik heb de puf niet om het op te bouwen. Niet meer.[/quote...
maandag 30 november 2015 18:06
quote:Ruby5224 schreef op 30 november 2015 @ 16:22:
We zijn nu 8 weken uit elkaar en ik ben 29. Ik heb ook helemaal geen zin in de feestdagen. Hoop dus dat deze snel om zijn en denk dat ik maar vooral films ga kijken en vroeg naar bed ga.
Goed dat je door blijft gaan met je opdrachten voor school.
Zelf ben ik ook blijven werken. Wel de situatie uitgelegd en mijn manager had hier gelukkig veel begrip voor en heeft gezorgd dat ik sommige taken even niet meer hoefde te doen. Ik had erg veel moeite met concentreren.
Verder doe ik nog een opleiding naast mijn werk waar ik nog 2 modules en een eindopdracht voor zou moeten maken. Daar zou ik eigenlijk in december mee klaar zijn. Ik heb echter voor 1 module en de eindopdracht uitstel aangevraagd en de andere module rond ik wel nog af. Daar ben ik nu dus ook mee bezig.
Goed dat je dingen blijft doen. Ik had de eerste tijd echt helemaal geen zin om met vrienden af te spreken en was het liefst alleen. Nu plan ik wel weer zo nu en dan wat, maar ook niet teveel.
Ik vind het ook jammer dat veel contacten weg zijn komen te vallen door de relatiebreuk. Ik ben toen in haar woonplaats gaan wonen waar we veel contact hadden met haar vrienden, die inmiddels volgens haar 'onze vrienden' waren. Als je uit elkaar gaat, is dat echter niet meer het geval. Ook mis ik mijn schoonfamilie heel erg. Vooral met mijn schoonmoeder had ik een goede band en met de kleine van mijn schoonzusje.
Sterk van je dat je gewoon bent blijven werken! Een beetje structuur in je leven houden is wel belangrijk he. Wat voor een opleiding ben je aan het doen? Lukt het een beetje om je daarop te focussen?
Ik heb vroeger niet echt een bepaalde jeugd gehad waardoor ik jarenlang (van 12e tot mijn 17e ongeveer) een depressie heb gehad. Daardoor weigerde ik ook om mijn hele leven in zijn handen te leggen voor het geval dat het fout gaat. Ik wilde mijn eigen werk hebben, eigen huisje, eigen bed, eigen vrienden. Keuzes voor jezelf maken en niet door een partner laten beïnvloeden die je uiteindelijk in de steek kan/gaat laten. Ik moet zeggen ik had nooit het gevoel dat het 100% goed zat tussen mij en mijn ex. Het was leuk zoals het was, maar het was ook niet echt dat de vonken ervan af sprongen. Ik heb mijn sociaal netwerk steeds meer uitgebreid de afgelopen jaren, ik heb niet veel vrienden erbij gekregen. Maar de vrienden die ik erbij heb gekregen die kan ik tenminste wel als echte vrienden tellen. Juist omdat ik die depressie heb gehad, weet ik wat ik nu moet doen om niet weer in zo'n zwart gat te vallen. Ondernemen, erop uit, socialiseren, jezelf niet wegcijferen. Binnenkort wil ik mij ook inschrijven op een sportvereniging om mijn overgewicht (circa 8kg) aan te pakken en daar wat mensen leren kennen. Naast mijn studie volg ik een excellentie programma waarbij ik heel wat leuke mensen ontmoet. Met mensen erover praten doet mij goed. Hopelijk krijg ik het redelijk snel afgesloten, want dit was echt geen goede relatie.
Het is wel heel jammer dat je veel van 'haar vrienden' bent verloren. Heb je mogelijkheden om mensen ergens te leren kennen? Zodat je voor jezelf een vriendengroep kan opbouwen?
We zijn nu 8 weken uit elkaar en ik ben 29. Ik heb ook helemaal geen zin in de feestdagen. Hoop dus dat deze snel om zijn en denk dat ik maar vooral films ga kijken en vroeg naar bed ga.
Goed dat je door blijft gaan met je opdrachten voor school.
Zelf ben ik ook blijven werken. Wel de situatie uitgelegd en mijn manager had hier gelukkig veel begrip voor en heeft gezorgd dat ik sommige taken even niet meer hoefde te doen. Ik had erg veel moeite met concentreren.
Verder doe ik nog een opleiding naast mijn werk waar ik nog 2 modules en een eindopdracht voor zou moeten maken. Daar zou ik eigenlijk in december mee klaar zijn. Ik heb echter voor 1 module en de eindopdracht uitstel aangevraagd en de andere module rond ik wel nog af. Daar ben ik nu dus ook mee bezig.
Goed dat je dingen blijft doen. Ik had de eerste tijd echt helemaal geen zin om met vrienden af te spreken en was het liefst alleen. Nu plan ik wel weer zo nu en dan wat, maar ook niet teveel.
Ik vind het ook jammer dat veel contacten weg zijn komen te vallen door de relatiebreuk. Ik ben toen in haar woonplaats gaan wonen waar we veel contact hadden met haar vrienden, die inmiddels volgens haar 'onze vrienden' waren. Als je uit elkaar gaat, is dat echter niet meer het geval. Ook mis ik mijn schoonfamilie heel erg. Vooral met mijn schoonmoeder had ik een goede band en met de kleine van mijn schoonzusje.
Sterk van je dat je gewoon bent blijven werken! Een beetje structuur in je leven houden is wel belangrijk he. Wat voor een opleiding ben je aan het doen? Lukt het een beetje om je daarop te focussen?
Ik heb vroeger niet echt een bepaalde jeugd gehad waardoor ik jarenlang (van 12e tot mijn 17e ongeveer) een depressie heb gehad. Daardoor weigerde ik ook om mijn hele leven in zijn handen te leggen voor het geval dat het fout gaat. Ik wilde mijn eigen werk hebben, eigen huisje, eigen bed, eigen vrienden. Keuzes voor jezelf maken en niet door een partner laten beïnvloeden die je uiteindelijk in de steek kan/gaat laten. Ik moet zeggen ik had nooit het gevoel dat het 100% goed zat tussen mij en mijn ex. Het was leuk zoals het was, maar het was ook niet echt dat de vonken ervan af sprongen. Ik heb mijn sociaal netwerk steeds meer uitgebreid de afgelopen jaren, ik heb niet veel vrienden erbij gekregen. Maar de vrienden die ik erbij heb gekregen die kan ik tenminste wel als echte vrienden tellen. Juist omdat ik die depressie heb gehad, weet ik wat ik nu moet doen om niet weer in zo'n zwart gat te vallen. Ondernemen, erop uit, socialiseren, jezelf niet wegcijferen. Binnenkort wil ik mij ook inschrijven op een sportvereniging om mijn overgewicht (circa 8kg) aan te pakken en daar wat mensen leren kennen. Naast mijn studie volg ik een excellentie programma waarbij ik heel wat leuke mensen ontmoet. Met mensen erover praten doet mij goed. Hopelijk krijg ik het redelijk snel afgesloten, want dit was echt geen goede relatie.
Het is wel heel jammer dat je veel van 'haar vrienden' bent verloren. Heb je mogelijkheden om mensen ergens te leren kennen? Zodat je voor jezelf een vriendengroep kan opbouwen?
A smooth sea never made a skilled sailor.
maandag 30 november 2015 20:33
Ik heb ook moeite om te eten. Ik wurg alles gewoon naar binnen en het blijft met kleine beetjes. Van de collega's heb ik veel chocolade cadeau gekregen als verwerkingsmiddel. Helaas ben ik niet grote fan van deze zoetigheid. Daarnaast sport ik wel erg veel. Sporten helpt voor mij wel. Ook het slapen gaat moeizaam. Al wenend val ik in slaap om dan rond 3 uur 's nachts weer wakker te worden. Gelukkig heb ik goede vrienden die ik midden in de nacht mag wakker bellen. Doe ik meestal niet maar gelukkig zit er eentje in de nachtdienst waardoor ze 's nachts wakker moet blijven en dus mijn gezeur kan aanhoren.
maandag 30 november 2015 21:48
quote:Pier95 schreef op 30 november 2015 @ 18:06:
[...]
Sterk van je dat je gewoon bent blijven werken! Een beetje structuur in je leven houden is wel belangrijk he. Wat voor een opleiding ben je aan het doen? Lukt het een beetje om je daarop te focussen?
Ik heb vroeger niet echt een bepaalde jeugd gehad waardoor ik jarenlang (van 12e tot mijn 17e ongeveer) een depressie heb gehad. Daardoor weigerde ik ook om mijn hele leven in zijn handen te leggen voor het geval dat het fout gaat. Ik wilde mijn eigen werk hebben, eigen huisje, eigen bed, eigen vrienden. Keuzes voor jezelf maken en niet door een partner laten beïnvloeden die je uiteindelijk in de steek kan/gaat laten. Ik moet zeggen ik had nooit het gevoel dat het 100% goed zat tussen mij en mijn ex. Het was leuk zoals het was, maar het was ook niet echt dat de vonken ervan af sprongen. Ik heb mijn sociaal netwerk steeds meer uitgebreid de afgelopen jaren, ik heb niet veel vrienden erbij gekregen. Maar de vrienden die ik erbij heb gekregen die kan ik tenminste wel als echte vrienden tellen. Juist omdat ik die depressie heb gehad, weet ik wat ik nu moet doen om niet weer in zo'n zwart gat te vallen. Ondernemen, erop uit, socialiseren, jezelf niet wegcijferen. Binnenkort wil ik mij ook inschrijven op een sportvereniging om mijn overgewicht (circa 8kg) aan te pakken en daar wat mensen leren kennen. Naast mijn studie volg ik een excellentie programma waarbij ik heel wat leuke mensen ontmoet. Met mensen erover praten doet mij goed. Hopelijk krijg ik het redelijk snel afgesloten, want dit was echt geen goede relatie.
Het is wel heel jammer dat je veel van 'haar vrienden' bent verloren. Heb je mogelijkheden om mensen ergens te leren kennen? Zodat je voor jezelf een vriendengroep kan opbouwen?
Ik doe HBO Officemanagement. Concentreren op school is nog altijd wel moeilijk. Daarom heb ik ook voor 2 opdrachten uitstel aangevraagd. En de opdracht voor die andere module had ik al grotendeels af voordat deze ellende begon. Ik had voorgewerkt. Ik moest alleen nog een klein onderdeel toe te voegen en dat heb ik nu gedaan. Nog even doorlezen en controleren en dan kan ik het inleveren.
Jij bent wel goed bezig zo te horen. Ook knap dat je voor jezelf weet te voorkomen om weer in een depressie terug te vallen. Soms kun je in theorie wel weten wat je moet doen, maar om jezelf daar dan toe te kunnen zetten is nog een ander verhaal. Goed van je dat je dat kan!
Ik heb ook altijd mijn eigen (huur)appartement gehad. Mijn ex had een koophuis en ik was niet zo gebonden aan mijn woonplaats als zij. Zij was veel hechter met haar familie die allemaal bij haar in de buurt woonden. Dus vandaar dat de keus snel gemaakt was dat ik daarheen zou gaan. We waren wel een jaar en 3 maanden samen toen ik mijn appartement opzei. En toen woonde ik in feite al 5 maanden bij haar. Ik had mijn appartement 5 maanden aangehouden voor het geval het niet goed zou gaan tussen ons.
En aangezien ik bijna 30 ben en zij 2 jaar ouder en we allebei eigenlijk al jarenlang met een sterke kinderwens liepen en wij daar ook samen voor wilden gaan, was het een logische beslissing om definitief te gaan samenwonen en uiteindelijk mijn woning op te zeggen. Nooit verwacht dat zou gebeuren wat gebeurd is.
In mijn oude woonplaats, waar ik de komende tijd verblijf, en daar in de omgeving heb ik nog wel oude vrienden waar ik nog contact mee heb en ook weleens mee afspreek. Maar als ik straks weer terug verhuis naar een andere plaats dan wil ik daar ook weer nieuwe sociale contacten opdoen door te gaan sporten of via internet mensen in de omgeving leren kennen.
[...]
Sterk van je dat je gewoon bent blijven werken! Een beetje structuur in je leven houden is wel belangrijk he. Wat voor een opleiding ben je aan het doen? Lukt het een beetje om je daarop te focussen?
Ik heb vroeger niet echt een bepaalde jeugd gehad waardoor ik jarenlang (van 12e tot mijn 17e ongeveer) een depressie heb gehad. Daardoor weigerde ik ook om mijn hele leven in zijn handen te leggen voor het geval dat het fout gaat. Ik wilde mijn eigen werk hebben, eigen huisje, eigen bed, eigen vrienden. Keuzes voor jezelf maken en niet door een partner laten beïnvloeden die je uiteindelijk in de steek kan/gaat laten. Ik moet zeggen ik had nooit het gevoel dat het 100% goed zat tussen mij en mijn ex. Het was leuk zoals het was, maar het was ook niet echt dat de vonken ervan af sprongen. Ik heb mijn sociaal netwerk steeds meer uitgebreid de afgelopen jaren, ik heb niet veel vrienden erbij gekregen. Maar de vrienden die ik erbij heb gekregen die kan ik tenminste wel als echte vrienden tellen. Juist omdat ik die depressie heb gehad, weet ik wat ik nu moet doen om niet weer in zo'n zwart gat te vallen. Ondernemen, erop uit, socialiseren, jezelf niet wegcijferen. Binnenkort wil ik mij ook inschrijven op een sportvereniging om mijn overgewicht (circa 8kg) aan te pakken en daar wat mensen leren kennen. Naast mijn studie volg ik een excellentie programma waarbij ik heel wat leuke mensen ontmoet. Met mensen erover praten doet mij goed. Hopelijk krijg ik het redelijk snel afgesloten, want dit was echt geen goede relatie.
Het is wel heel jammer dat je veel van 'haar vrienden' bent verloren. Heb je mogelijkheden om mensen ergens te leren kennen? Zodat je voor jezelf een vriendengroep kan opbouwen?
Ik doe HBO Officemanagement. Concentreren op school is nog altijd wel moeilijk. Daarom heb ik ook voor 2 opdrachten uitstel aangevraagd. En de opdracht voor die andere module had ik al grotendeels af voordat deze ellende begon. Ik had voorgewerkt. Ik moest alleen nog een klein onderdeel toe te voegen en dat heb ik nu gedaan. Nog even doorlezen en controleren en dan kan ik het inleveren.
Jij bent wel goed bezig zo te horen. Ook knap dat je voor jezelf weet te voorkomen om weer in een depressie terug te vallen. Soms kun je in theorie wel weten wat je moet doen, maar om jezelf daar dan toe te kunnen zetten is nog een ander verhaal. Goed van je dat je dat kan!
Ik heb ook altijd mijn eigen (huur)appartement gehad. Mijn ex had een koophuis en ik was niet zo gebonden aan mijn woonplaats als zij. Zij was veel hechter met haar familie die allemaal bij haar in de buurt woonden. Dus vandaar dat de keus snel gemaakt was dat ik daarheen zou gaan. We waren wel een jaar en 3 maanden samen toen ik mijn appartement opzei. En toen woonde ik in feite al 5 maanden bij haar. Ik had mijn appartement 5 maanden aangehouden voor het geval het niet goed zou gaan tussen ons.
En aangezien ik bijna 30 ben en zij 2 jaar ouder en we allebei eigenlijk al jarenlang met een sterke kinderwens liepen en wij daar ook samen voor wilden gaan, was het een logische beslissing om definitief te gaan samenwonen en uiteindelijk mijn woning op te zeggen. Nooit verwacht dat zou gebeuren wat gebeurd is.
In mijn oude woonplaats, waar ik de komende tijd verblijf, en daar in de omgeving heb ik nog wel oude vrienden waar ik nog contact mee heb en ook weleens mee afspreek. Maar als ik straks weer terug verhuis naar een andere plaats dan wil ik daar ook weer nieuwe sociale contacten opdoen door te gaan sporten of via internet mensen in de omgeving leren kennen.
dinsdag 1 december 2015 10:32
quote:hodgepodge schreef op 30 november 2015 @ 20:33:
Ik heb ook moeite om te eten. Ik wurg alles gewoon naar binnen en het blijft met kleine beetjes. Van de collega's heb ik veel chocolade cadeau gekregen als verwerkingsmiddel. Helaas ben ik niet grote fan van deze zoetigheid. Daarnaast sport ik wel erg veel. Sporten helpt voor mij wel. Ook het slapen gaat moeizaam. Al wenend val ik in slaap om dan rond 3 uur 's nachts weer wakker te worden. Gelukkig heb ik goede vrienden die ik midden in de nacht mag wakker bellen. Doe ik meestal niet maar gelukkig zit er eentje in de nachtdienst waardoor ze 's nachts wakker moet blijven en dus mijn gezeur kan aanhoren.Wat vervelend dat jij hier ook last van hebt... Is het misschien een optie dat je melatonine neemt? Dat zou misschien je slaap een beetje kunnen bevorderen.
Ik heb ook moeite om te eten. Ik wurg alles gewoon naar binnen en het blijft met kleine beetjes. Van de collega's heb ik veel chocolade cadeau gekregen als verwerkingsmiddel. Helaas ben ik niet grote fan van deze zoetigheid. Daarnaast sport ik wel erg veel. Sporten helpt voor mij wel. Ook het slapen gaat moeizaam. Al wenend val ik in slaap om dan rond 3 uur 's nachts weer wakker te worden. Gelukkig heb ik goede vrienden die ik midden in de nacht mag wakker bellen. Doe ik meestal niet maar gelukkig zit er eentje in de nachtdienst waardoor ze 's nachts wakker moet blijven en dus mijn gezeur kan aanhoren.Wat vervelend dat jij hier ook last van hebt... Is het misschien een optie dat je melatonine neemt? Dat zou misschien je slaap een beetje kunnen bevorderen.
A smooth sea never made a skilled sailor.
dinsdag 1 december 2015 10:45
quote:Ruby5224 schreef op 30 november 2015 @ 21:48:
[...]
Ik doe HBO Officemanagement. Concentreren op school is nog altijd wel moeilijk. Daarom heb ik ook voor 2 opdrachten uitstel aangevraagd. En de opdracht voor die andere module had ik al grotendeels af voordat deze ellende begon. Ik had voorgewerkt. Ik moest alleen nog een klein onderdeel toe te voegen en dat heb ik nu gedaan. Nog even doorlezen en controleren en dan kan ik het inleveren.
Jij bent wel goed bezig zo te horen. Ook knap dat je voor jezelf weet te voorkomen om weer in een depressie terug te vallen. Soms kun je in theorie wel weten wat je moet doen, maar om jezelf daar dan toe te kunnen zetten is nog een ander verhaal. Goed van je dat je dat kan!
Ik heb ook altijd mijn eigen (huur)appartement gehad. Mijn ex had een koophuis en ik was niet zo gebonden aan mijn woonplaats als zij. Zij was veel hechter met haar familie die allemaal bij haar in de buurt woonden. Dus vandaar dat de keus snel gemaakt was dat ik daarheen zou gaan. We waren wel een jaar en 3 maanden samen toen ik mijn appartement opzei. En toen woonde ik in feite al 5 maanden bij haar. Ik had mijn appartement 5 maanden aangehouden voor het geval het niet goed zou gaan tussen ons.
En aangezien ik bijna 30 ben en zij 2 jaar ouder en we allebei eigenlijk al jarenlang met een sterke kinderwens liepen en wij daar ook samen voor wilden gaan, was het een logische beslissing om definitief te gaan samenwonen en uiteindelijk mijn woning op te zeggen. Nooit verwacht dat zou gebeuren wat gebeurd is.
In mijn oude woonplaats, waar ik de komende tijd verblijf, en daar in de omgeving heb ik nog wel oude vrienden waar ik nog contact mee heb en ook weleens mee afspreek. Maar als ik straks weer terug verhuis naar een andere plaats dan wil ik daar ook weer nieuwe sociale contacten opdoen door te gaan sporten of via internet mensen in de omgeving leren kennen.
Hopelijk kan je je studie binnenkort weer goed voortzetten! Probeer er toch een beetje bij beetje aan te werken dat je in elk geval in het ritme blijft.
Wat betreft mijn situatie:
Ik zie er best tegenop om vanavond naar mijn appartement te gaan. Ik ben bang om mij in het openbaar te vertonen op het moment omdat ik niet wil huilen in het openbaar over dit. Sinds ik bij mijn ouders ben, ben ik het huis nog niet uitgekomen omdat ik niet met van alles geconfronteerd wil worden wat mij doet herinneren aan mijn ex.
Via via heb ik vernomen dat hij tegen mensen zegt dat hij al maanden last had van een depressie. Het vervelende bij mijn ex vind ik voornamelijk dat hij heeft dan last van een depressie, maar dat komt omdat hij constant zijn eigen glazen aan het ingooien is en daar vervolgens depressief over wordt. Tijdens onze relatie had hij ook last van depressieve dagen/weken, ik heb hem er zoveel mogelijk proberen op te helpen en hem te proberen laten inzien de fouten die hij maakt. Maar het leek allemaal niet aan te komen, hij was zo onbereikbaar... Na een tijd raakt je energie ook op en ga je er zelf onder lijden. Daarnaast heeft hij gewoon echt hele grote problemen met zichzelf. Het voelt rot dat ik weet dat hij zich rot voelt, want ik help heel erg graag mensen... Ik had hem graag geholpen het te overwinnen, maar ik trok zijn gedrag niet meer. In mijn eerste post hier heb ik ook beschreven welke dingen hij zoal deed om zijn eigen glazen in te gooien, op lange termijn trek je dat gedrag niet meer.
Op één of andere manier hoop ik dat ik nog antwoorden krijg met de vragen waarmee ik rondloop en dat hij contact met mij opneemt. Het voelt gewoon rot dat er van het één op het andere moment een einde aankomt, ondanks dat ik wist dat het wel op zijn einde aan het lopen was.. Van relatie naar helemaal niks voelt gewoon als een enorme klap, met name die momenten waarop je bepaalde dingen met elkaar deelde. Grappige plaatjes die je tegen kwam op het internet, die normaal doorstuurde. Je hebt dan de link gekopieerd en gaat vervolgens naar Facebook en dan het besef pas komt 'o... het is uit'. Die momenten zijn heel erg kut om aan te wennen...
[...]
Ik doe HBO Officemanagement. Concentreren op school is nog altijd wel moeilijk. Daarom heb ik ook voor 2 opdrachten uitstel aangevraagd. En de opdracht voor die andere module had ik al grotendeels af voordat deze ellende begon. Ik had voorgewerkt. Ik moest alleen nog een klein onderdeel toe te voegen en dat heb ik nu gedaan. Nog even doorlezen en controleren en dan kan ik het inleveren.
Jij bent wel goed bezig zo te horen. Ook knap dat je voor jezelf weet te voorkomen om weer in een depressie terug te vallen. Soms kun je in theorie wel weten wat je moet doen, maar om jezelf daar dan toe te kunnen zetten is nog een ander verhaal. Goed van je dat je dat kan!
Ik heb ook altijd mijn eigen (huur)appartement gehad. Mijn ex had een koophuis en ik was niet zo gebonden aan mijn woonplaats als zij. Zij was veel hechter met haar familie die allemaal bij haar in de buurt woonden. Dus vandaar dat de keus snel gemaakt was dat ik daarheen zou gaan. We waren wel een jaar en 3 maanden samen toen ik mijn appartement opzei. En toen woonde ik in feite al 5 maanden bij haar. Ik had mijn appartement 5 maanden aangehouden voor het geval het niet goed zou gaan tussen ons.
En aangezien ik bijna 30 ben en zij 2 jaar ouder en we allebei eigenlijk al jarenlang met een sterke kinderwens liepen en wij daar ook samen voor wilden gaan, was het een logische beslissing om definitief te gaan samenwonen en uiteindelijk mijn woning op te zeggen. Nooit verwacht dat zou gebeuren wat gebeurd is.
In mijn oude woonplaats, waar ik de komende tijd verblijf, en daar in de omgeving heb ik nog wel oude vrienden waar ik nog contact mee heb en ook weleens mee afspreek. Maar als ik straks weer terug verhuis naar een andere plaats dan wil ik daar ook weer nieuwe sociale contacten opdoen door te gaan sporten of via internet mensen in de omgeving leren kennen.
Hopelijk kan je je studie binnenkort weer goed voortzetten! Probeer er toch een beetje bij beetje aan te werken dat je in elk geval in het ritme blijft.
Wat betreft mijn situatie:
Ik zie er best tegenop om vanavond naar mijn appartement te gaan. Ik ben bang om mij in het openbaar te vertonen op het moment omdat ik niet wil huilen in het openbaar over dit. Sinds ik bij mijn ouders ben, ben ik het huis nog niet uitgekomen omdat ik niet met van alles geconfronteerd wil worden wat mij doet herinneren aan mijn ex.
Via via heb ik vernomen dat hij tegen mensen zegt dat hij al maanden last had van een depressie. Het vervelende bij mijn ex vind ik voornamelijk dat hij heeft dan last van een depressie, maar dat komt omdat hij constant zijn eigen glazen aan het ingooien is en daar vervolgens depressief over wordt. Tijdens onze relatie had hij ook last van depressieve dagen/weken, ik heb hem er zoveel mogelijk proberen op te helpen en hem te proberen laten inzien de fouten die hij maakt. Maar het leek allemaal niet aan te komen, hij was zo onbereikbaar... Na een tijd raakt je energie ook op en ga je er zelf onder lijden. Daarnaast heeft hij gewoon echt hele grote problemen met zichzelf. Het voelt rot dat ik weet dat hij zich rot voelt, want ik help heel erg graag mensen... Ik had hem graag geholpen het te overwinnen, maar ik trok zijn gedrag niet meer. In mijn eerste post hier heb ik ook beschreven welke dingen hij zoal deed om zijn eigen glazen in te gooien, op lange termijn trek je dat gedrag niet meer.
Op één of andere manier hoop ik dat ik nog antwoorden krijg met de vragen waarmee ik rondloop en dat hij contact met mij opneemt. Het voelt gewoon rot dat er van het één op het andere moment een einde aankomt, ondanks dat ik wist dat het wel op zijn einde aan het lopen was.. Van relatie naar helemaal niks voelt gewoon als een enorme klap, met name die momenten waarop je bepaalde dingen met elkaar deelde. Grappige plaatjes die je tegen kwam op het internet, die normaal doorstuurde. Je hebt dan de link gekopieerd en gaat vervolgens naar Facebook en dan het besef pas komt 'o... het is uit'. Die momenten zijn heel erg kut om aan te wennen...
A smooth sea never made a skilled sailor.
dinsdag 1 december 2015 10:50
dinsdag 1 december 2015 11:01
quote:apestaartje30 schreef op 01 december 2015 @ 10:50:
Ja Pier.
Dat zijn ook de dingen waar ik tegenaan loop. Hij had een busje voor zijn eigen zaak. Elke keer als ik zo'n busje zie denk ik: "mop!" En meteen erachter aan de pijn. Van hem nooit meer zien of horen.
Volgens mij moeten je hersenen nog resetten.
Zulke momenten zijn gewoon erg pijnlijk... Het zit nog een beetje in je systeem dat je dat direct met hem associeert...
Ik ben ook een bang dat ik niemand meer ga tegenkomen. Ik ben altijd een beetje een buitenbeentje met alles geweest. Dingen waar de meeste studenten van houden, staan mij totaal niet aan. Of zulke dingen zoals muzieksmaak of hobby's. Daarnaast ben ik een regelrechte ramp in daten. Met mijn ex heb ik ook nooit echt gedate. We kenden elkaar via vrienden, we ondernamen wat samen met die vrienden. Spraken elkaar via Facebook, spraken bij hem thuis af om eens een filmpje te kijken. Van het één kwam het ander, we kenden elkaar nog maar 1,5 maand toen we iets kregen. Veel te kort als ik zo terugkijk. Maar we gingen er beide in op een manier van: 'yolo, we zien wel wat dit wordt.' Maar het is toch bizar hoe snel iets serieus kan worden... Het hele daten is gewoon niks voor mij, het voelt gewoon te geforceerd heb ik het idee... Hetgeen wat ik wel fijn vond is dat ik een maatje had om dingen mee te ondernemen. Dagje dolfinarium, dagje Londen, zomervakantie. Gewoon die dagjes weg...
Ja Pier.
Dat zijn ook de dingen waar ik tegenaan loop. Hij had een busje voor zijn eigen zaak. Elke keer als ik zo'n busje zie denk ik: "mop!" En meteen erachter aan de pijn. Van hem nooit meer zien of horen.
Volgens mij moeten je hersenen nog resetten.
Zulke momenten zijn gewoon erg pijnlijk... Het zit nog een beetje in je systeem dat je dat direct met hem associeert...
Ik ben ook een bang dat ik niemand meer ga tegenkomen. Ik ben altijd een beetje een buitenbeentje met alles geweest. Dingen waar de meeste studenten van houden, staan mij totaal niet aan. Of zulke dingen zoals muzieksmaak of hobby's. Daarnaast ben ik een regelrechte ramp in daten. Met mijn ex heb ik ook nooit echt gedate. We kenden elkaar via vrienden, we ondernamen wat samen met die vrienden. Spraken elkaar via Facebook, spraken bij hem thuis af om eens een filmpje te kijken. Van het één kwam het ander, we kenden elkaar nog maar 1,5 maand toen we iets kregen. Veel te kort als ik zo terugkijk. Maar we gingen er beide in op een manier van: 'yolo, we zien wel wat dit wordt.' Maar het is toch bizar hoe snel iets serieus kan worden... Het hele daten is gewoon niks voor mij, het voelt gewoon te geforceerd heb ik het idee... Hetgeen wat ik wel fijn vond is dat ik een maatje had om dingen mee te ondernemen. Dagje dolfinarium, dagje Londen, zomervakantie. Gewoon die dagjes weg...
A smooth sea never made a skilled sailor.
dinsdag 1 december 2015 11:06
Het eerste wat ik heb gedaan is zijn spullen bij elkaar gezocht, in een doos gestoken en heb dat onmiddellijk aan zijn deur gezet. Na 9 jaar een relatie te hebben gehad, doet alles mij denken aan hem. Het bed, de TV, andere dingen die we allemaal samen hebben gekocht. Het doet eigenlijk goed om toch veel van die dingen aan hem te geven. De dingen die ik heb gekregen voor mijn verjaardag, zoals een MP3, een GPS vind ik allemaal heel materialistisch. Die dingen krijgt hij ook echt niet terug. Enkel de persoonlijke dingen zoals ringen of andere juwelen heb ik teruggegeven.
@Pier95: Soms kan je het allemaal gemakkelijker plaatsen als je erover kunt praten. En laat die tranen maar rollen. Laat maar zien dat je verdriet hebt. Je bent toch ook menselijk. Jammer dat hij zo depressief was. Ook al probeer je te helpen, soms willen mensen die hulp niet. Ze moeten eerst echt zelf inzien hoe hun leven is en wat ze ervan maken.
Ik vrees zelfs dat je die vragen nooit zult krijgen. Ik heb net hetzelfde hier. Hij twijfelt over ons, twijfelt of ik wel diegene ben waar hij verder mee wilt, heeft het gevoel dat hij niet goed genoeg is voor mij. Allemaal erg vaag natuurlijk! Maar hij besliste wel om er een punt achter te zetten. Op mijn vragen waarom, antwoordt hij enkel: ik weet het zelf allemaal niet. Dus verwacht niet dat je antwoorden zal krijgen.
I feel you!! Het is echt heel erg als je toch zoveel van iemand houdt en dan de deur toegeslagen wordt.
@Pier95: Soms kan je het allemaal gemakkelijker plaatsen als je erover kunt praten. En laat die tranen maar rollen. Laat maar zien dat je verdriet hebt. Je bent toch ook menselijk. Jammer dat hij zo depressief was. Ook al probeer je te helpen, soms willen mensen die hulp niet. Ze moeten eerst echt zelf inzien hoe hun leven is en wat ze ervan maken.
Ik vrees zelfs dat je die vragen nooit zult krijgen. Ik heb net hetzelfde hier. Hij twijfelt over ons, twijfelt of ik wel diegene ben waar hij verder mee wilt, heeft het gevoel dat hij niet goed genoeg is voor mij. Allemaal erg vaag natuurlijk! Maar hij besliste wel om er een punt achter te zetten. Op mijn vragen waarom, antwoordt hij enkel: ik weet het zelf allemaal niet. Dus verwacht niet dat je antwoorden zal krijgen.
I feel you!! Het is echt heel erg als je toch zoveel van iemand houdt en dan de deur toegeslagen wordt.
dinsdag 1 december 2015 11:15
quote:hodgepodge schreef op 01 december 2015 @ 11:06:
Het eerste wat ik heb gedaan is zijn spullen bij elkaar gezocht, in een doos gestoken en heb dat onmiddellijk aan zijn deur gezet. Na 9 jaar een relatie te hebben gehad, doet alles mij denken aan hem. Het bed, de TV, andere dingen die we allemaal samen hebben gekocht. Het doet eigenlijk goed om toch veel van die dingen aan hem te geven. De dingen die ik heb gekregen voor mijn verjaardag, zoals een MP3, een GPS vind ik allemaal heel materialistisch. Die dingen krijgt hij ook echt niet terug. Enkel de persoonlijke dingen zoals ringen of andere juwelen heb ik teruggegeven.
@Pier95: Soms kan je het allemaal gemakkelijker plaatsen als je erover kunt praten. En laat die tranen maar rollen. Laat maar zien dat je verdriet hebt. Je bent toch ook menselijk. Jammer dat hij zo depressief was. Ook al probeer je te helpen, soms willen mensen die hulp niet. Ze moeten eerst echt zelf inzien hoe hun leven is en wat ze ervan maken.
Ik vrees zelfs dat je die vragen nooit zult krijgen. Ik heb net hetzelfde hier. Hij twijfelt over ons, twijfelt of ik wel diegene ben waar hij verder mee wilt, heeft het gevoel dat hij niet goed genoeg is voor mij. Allemaal erg vaag natuurlijk! Maar hij besliste wel om er een punt achter te zetten. Op mijn vragen waarom, antwoordt hij enkel: ik weet het zelf allemaal niet. Dus verwacht niet dat je antwoorden zal krijgen.
I feel you!! Het is echt heel erg als je toch zoveel van iemand houdt en dan de deur toegeslagen wordt.
Ik heb ook exact hetzelfde gedaan. Gewoon direct al zijn spullen meegegeven. Hij heeft direct ook al mijn spullen teruggegeven, ik heb tegen hem gezegd: als je nog spullen mist, dan steek je maar een briefje door de brievenbus en dan lever ik het af bij je huisgenoten. Maar jouw situatie is helemaal rot, want je hebt zoveel samen met elkaar gekocht en je bent zolang samen geweest... Wat betreft dat materialisme, ik heb exact hetzelfde. Hij heeft mij een externe harde schijf gegeven voor mijn verjaardag, terwijl ik eigenlijk niet zoiets duur hoefde te hebben. Zulke dingen gebruik gewoon nog omdat die praktisch zijn en niet echt een emotionele waarde hebben. In tegenstelling wat ik aan hem heb gegeven, ik heb een heel foto-album volgemaakt met allerlei foto's opmerkingen etc. De eerste keer dat ik dat album gaf, was vorig jaar herfst met zijn verjaardag. Daarin had ik ook gezet dat ik hem het jaar erna weer bij zou werken, wat ik ook gedaan heb. Maar zulke dingen hebben gewoon een grote emotionele waarde...
Die tranen wil ik laten rollen, maar met mate. Ik mag in mate verdrietig zijn van mijzelf, ergens moet ik ook weer de draad kunnen oppakken en verder gaan. Daarnaast weet ik gewoon ook heel goed dat deze relatie geen goede relatie was, als het was voortgezet zou het in de toekomst alleen nog maar meer pijn hebben gedaan.
Wat naar dat je ook geen antwoorden op je vragen hebt gekregen. Het voelt toch alsof het niet helemaal afgesloten is...
Het eerste wat ik heb gedaan is zijn spullen bij elkaar gezocht, in een doos gestoken en heb dat onmiddellijk aan zijn deur gezet. Na 9 jaar een relatie te hebben gehad, doet alles mij denken aan hem. Het bed, de TV, andere dingen die we allemaal samen hebben gekocht. Het doet eigenlijk goed om toch veel van die dingen aan hem te geven. De dingen die ik heb gekregen voor mijn verjaardag, zoals een MP3, een GPS vind ik allemaal heel materialistisch. Die dingen krijgt hij ook echt niet terug. Enkel de persoonlijke dingen zoals ringen of andere juwelen heb ik teruggegeven.
@Pier95: Soms kan je het allemaal gemakkelijker plaatsen als je erover kunt praten. En laat die tranen maar rollen. Laat maar zien dat je verdriet hebt. Je bent toch ook menselijk. Jammer dat hij zo depressief was. Ook al probeer je te helpen, soms willen mensen die hulp niet. Ze moeten eerst echt zelf inzien hoe hun leven is en wat ze ervan maken.
Ik vrees zelfs dat je die vragen nooit zult krijgen. Ik heb net hetzelfde hier. Hij twijfelt over ons, twijfelt of ik wel diegene ben waar hij verder mee wilt, heeft het gevoel dat hij niet goed genoeg is voor mij. Allemaal erg vaag natuurlijk! Maar hij besliste wel om er een punt achter te zetten. Op mijn vragen waarom, antwoordt hij enkel: ik weet het zelf allemaal niet. Dus verwacht niet dat je antwoorden zal krijgen.
I feel you!! Het is echt heel erg als je toch zoveel van iemand houdt en dan de deur toegeslagen wordt.
Ik heb ook exact hetzelfde gedaan. Gewoon direct al zijn spullen meegegeven. Hij heeft direct ook al mijn spullen teruggegeven, ik heb tegen hem gezegd: als je nog spullen mist, dan steek je maar een briefje door de brievenbus en dan lever ik het af bij je huisgenoten. Maar jouw situatie is helemaal rot, want je hebt zoveel samen met elkaar gekocht en je bent zolang samen geweest... Wat betreft dat materialisme, ik heb exact hetzelfde. Hij heeft mij een externe harde schijf gegeven voor mijn verjaardag, terwijl ik eigenlijk niet zoiets duur hoefde te hebben. Zulke dingen gebruik gewoon nog omdat die praktisch zijn en niet echt een emotionele waarde hebben. In tegenstelling wat ik aan hem heb gegeven, ik heb een heel foto-album volgemaakt met allerlei foto's opmerkingen etc. De eerste keer dat ik dat album gaf, was vorig jaar herfst met zijn verjaardag. Daarin had ik ook gezet dat ik hem het jaar erna weer bij zou werken, wat ik ook gedaan heb. Maar zulke dingen hebben gewoon een grote emotionele waarde...
Die tranen wil ik laten rollen, maar met mate. Ik mag in mate verdrietig zijn van mijzelf, ergens moet ik ook weer de draad kunnen oppakken en verder gaan. Daarnaast weet ik gewoon ook heel goed dat deze relatie geen goede relatie was, als het was voortgezet zou het in de toekomst alleen nog maar meer pijn hebben gedaan.
Wat naar dat je ook geen antwoorden op je vragen hebt gekregen. Het voelt toch alsof het niet helemaal afgesloten is...
A smooth sea never made a skilled sailor.
