Relaties
alle pijlers
Man haat gezinsleven en wil weg
dinsdag 14 maart 2017 09:16
Hi allemaal,
Ik heb 2 jaar geleden mijn man ontmoet, hopeloos verliefd, allebei (jaja, via tinder). Ik was al 38 en wilde nog een kind. Hij had al een dochter maar wilde ook graag nog een kind. Na een paar maanden was ik al zwanger. We waren dolgelukkig. We zijn verhuisd, getrouwd en ik ging wennen aan mijn rol van stiefmoeder, leuk meisje van 9 jaar. Na een superzware bevalling en operatie gingen we naar huis. Toen begon het circus. Een huilbaby. Hij krijste de hele dag en hele nacht, we waren wanhopig. Gelukkig stopte dit na 4 maanden, maar nog steeds was hij heel huilerig en continu ziek. Na ook heel veel werkstress belandde ik in een depressie en kwam ik thuis te zitten. Daar ben ik inmiddels weer uit gelukkig. Maar nu heeft mijn man verteld dat hij zijn leven haat. Hij weet niet of hij nog van me houdt. Hij weet niet of hij van zijn kinderen houdt, hij wilde dat hij er nooit aan begonnen was. Hij stort zich volledig in het werk en als hij thuis is is hij kil en hard, totaal anders dan toen ik hem leerde kennen. Hij zegt dat hij tijdelijk ontoerekeningsvatbaar was tijdens zijn verliefde periode en hij wil nog maar 1 ding: weg. Hij voelt geen aantrekkingskracht meer, maar ik ben op een buikje na nog steeds hetzelfde.
Voor mij komt dit als een grote verrassing. Ik ben nog helemaal gek op hem, al wordt dat na de laatste weken ook minder. Het is de man van mijn dromen, intelligent, humor. Ik heb overal op gegoogled: midlifecrisis, depressie, daddy-burn out, bindingsangst. Hij zit nu in therapie, net intakes gehad maar hij is er niet positief over.
Ik wil niet zomaar opgeven, we hebben een heel mooi zoontje. Maar het valt me zwaar om met iemand te leven die niet met mij wil leven. Dat voelt vernederend en daar voel ik me te goed voor. Maar stel dit is een vorm van depressie, dan wil ik er ook voor hem zijn. Aaaagh ik weet niet wat ik moet doen. Heeft iemand constructief en praktisch commentaar/ideeen? (oordelen schiet ik weinig mee op).
Alvast dank!
Ik heb 2 jaar geleden mijn man ontmoet, hopeloos verliefd, allebei (jaja, via tinder). Ik was al 38 en wilde nog een kind. Hij had al een dochter maar wilde ook graag nog een kind. Na een paar maanden was ik al zwanger. We waren dolgelukkig. We zijn verhuisd, getrouwd en ik ging wennen aan mijn rol van stiefmoeder, leuk meisje van 9 jaar. Na een superzware bevalling en operatie gingen we naar huis. Toen begon het circus. Een huilbaby. Hij krijste de hele dag en hele nacht, we waren wanhopig. Gelukkig stopte dit na 4 maanden, maar nog steeds was hij heel huilerig en continu ziek. Na ook heel veel werkstress belandde ik in een depressie en kwam ik thuis te zitten. Daar ben ik inmiddels weer uit gelukkig. Maar nu heeft mijn man verteld dat hij zijn leven haat. Hij weet niet of hij nog van me houdt. Hij weet niet of hij van zijn kinderen houdt, hij wilde dat hij er nooit aan begonnen was. Hij stort zich volledig in het werk en als hij thuis is is hij kil en hard, totaal anders dan toen ik hem leerde kennen. Hij zegt dat hij tijdelijk ontoerekeningsvatbaar was tijdens zijn verliefde periode en hij wil nog maar 1 ding: weg. Hij voelt geen aantrekkingskracht meer, maar ik ben op een buikje na nog steeds hetzelfde.
Voor mij komt dit als een grote verrassing. Ik ben nog helemaal gek op hem, al wordt dat na de laatste weken ook minder. Het is de man van mijn dromen, intelligent, humor. Ik heb overal op gegoogled: midlifecrisis, depressie, daddy-burn out, bindingsangst. Hij zit nu in therapie, net intakes gehad maar hij is er niet positief over.
Ik wil niet zomaar opgeven, we hebben een heel mooi zoontje. Maar het valt me zwaar om met iemand te leven die niet met mij wil leven. Dat voelt vernederend en daar voel ik me te goed voor. Maar stel dit is een vorm van depressie, dan wil ik er ook voor hem zijn. Aaaagh ik weet niet wat ik moet doen. Heeft iemand constructief en praktisch commentaar/ideeen? (oordelen schiet ik weinig mee op).
Alvast dank!
dinsdag 14 maart 2017 09:21
Jeetje wat heftig voor je zeg! Het klinkt inderdaad alsof de gebeurtenissen de afgelopen tijd hem tot dit punt hebben gebracht.
In ieder geval goed dat hij van plan is om in therapie te gaan. Misschien afwachten hoe dat gaat lopen?
Ik kan me ook voorstellen dat je niet met iemand samen wilt zijn die niet voor jou wil gaan, echter vraag ik mij af of hij het momenteel wel helemaal helder ziet?
In ieder geval goed dat hij van plan is om in therapie te gaan. Misschien afwachten hoe dat gaat lopen?
Ik kan me ook voorstellen dat je niet met iemand samen wilt zijn die niet voor jou wil gaan, echter vraag ik mij af of hij het momenteel wel helemaal helder ziet?
dinsdag 14 maart 2017 09:23
Laat hem gaan, als het iets tijdelijks is komt hij alleen tot inkeer als hij weg is. Dan kun jij lekker genieten van je zoontje want dat gaat niet in zo situatie. Je kunt iemand in twee jaar tijd maar tot een Bep niveau leren kennen. Evt kun je aangeven dat de deur nog een tijdje op een kier staat mocht hij t anders gaan voeldn
where ever you go, go with your heart
dinsdag 14 maart 2017 09:23
Mannen kunnen ook een post-natale depressie krijgen. Ik vind zeker de gedragsveranderingen wel tekenend. Niet meer weten of je van je kinderen houdt, dat soort dingen zijn wel kenmerken van een PND. Goed dat je man in therapie is. Ik hoop dat jullie eruit komen.
Voor nu zou ik jou aanraden: ga er niet bovenop zitten. Laat hem dit uitzoeken via de therapie. Houd hem dichtbij, probeer als gezin leuke en fijne dingen te ondernemen waar dat nog gaat en benadruk op deze manier jullie band. Meer kun je niet doen. Sterkte!
Voor nu zou ik jou aanraden: ga er niet bovenop zitten. Laat hem dit uitzoeken via de therapie. Houd hem dichtbij, probeer als gezin leuke en fijne dingen te ondernemen waar dat nog gaat en benadruk op deze manier jullie band. Meer kun je niet doen. Sterkte!
dinsdag 14 maart 2017 09:24
Ik snap niet dat dit als een verrassing voor je kan komen. Gezien de omstandigheden is het niet raar dat hij mentaal hierdoor onderuit gaat.
Wij hebben ook zo'n periode gehad toen ik depressief was. Ik ben nog superblij dat mijn man wel overeind wist te blijven, maar ik had het ook begrepen als hij het bijltje erbij neer had gegooid.
Wij hebben ook zo'n periode gehad toen ik depressief was. Ik ben nog superblij dat mijn man wel overeind wist te blijven, maar ik had het ook begrepen als hij het bijltje erbij neer had gegooid.
dinsdag 14 maart 2017 09:26
Jullie zijn meteen in het diepe gedoken, zonder de tijd te nemen uit te zoeken wat jullie bindt als geliefden. Dit is geen oordeel, maar een feit. Misschien passen jullie toch niet zo goed bij elkaar en had je dit met verloop van tijd wel ontdekt en zouden jullie afscheid hebben genomen. Maar nu jullie samen een kindje hebben is dit geen optie meer, in ieder geval niet zonder een hoop ellende.
Het is nu, beter laat dan ooit, zaak om "opnieuw" te beginnen en elkaar te gaan zien als partners en dingen te doen die je doet wanneer je elkaar nog moet leren kennen. Waarschijnlijk niet makkelijk met die hele achterban die jullie al hebben, maar niet onmogelijk.
Het is nu, beter laat dan ooit, zaak om "opnieuw" te beginnen en elkaar te gaan zien als partners en dingen te doen die je doet wanneer je elkaar nog moet leren kennen. Waarschijnlijk niet makkelijk met die hele achterban die jullie al hebben, maar niet onmogelijk.
dinsdag 14 maart 2017 09:27
quote:JonathanStrange schreef op 14 maart 2017 @ 09:23:
Mannen kunnen ook een post-natale depressie krijgen. Ik vind zeker de gedragsveranderingen wel tekenend. Niet meer weten of je van je kinderen houdt, dat soort dingen zijn wel kenmerken van een PND. Goed dat je man in therapie is. Ik hoop dat jullie eruit komen.
Voor nu zou ik jou aanraden: ga er niet bovenop zitten. Laat hem dit uitzoeken via de therapie. Houd hem dichtbij, probeer als gezin leuke en fijne dingen te ondernemen waar dat nog gaat en benadruk op deze manier jullie band. Meer kun je niet doen. Sterkte!+1, veel sterkte!
Mannen kunnen ook een post-natale depressie krijgen. Ik vind zeker de gedragsveranderingen wel tekenend. Niet meer weten of je van je kinderen houdt, dat soort dingen zijn wel kenmerken van een PND. Goed dat je man in therapie is. Ik hoop dat jullie eruit komen.
Voor nu zou ik jou aanraden: ga er niet bovenop zitten. Laat hem dit uitzoeken via de therapie. Houd hem dichtbij, probeer als gezin leuke en fijne dingen te ondernemen waar dat nog gaat en benadruk op deze manier jullie band. Meer kun je niet doen. Sterkte!+1, veel sterkte!
''The sea, once it casts its spell, holds on in its net of wonder forever.''
dinsdag 14 maart 2017 09:28
Mannen die een postnatale depressie krijgen? Eh nee. Iets met hormonen en zwangerschap.
Misschien een 'normale' depressie omdat ze blijkbaar geen realistisch beeld hebben van kinderen krijgen en vaak denken dat zij wel nog gewoon kunnen doen wat ze willen.
Een huilbaby is heftig. Dat is gewoon zo. Ook voor een vader.
Ik zou even geduld hebben mbt de therapie, hij is net begonnen met intakes.
Zou wel aangeven dat je verwacht dat hij het wel echt probeert en niet nu al de handdoek in de ring gooit, dan gaat die therapie niet helpen.
Misschien een 'normale' depressie omdat ze blijkbaar geen realistisch beeld hebben van kinderen krijgen en vaak denken dat zij wel nog gewoon kunnen doen wat ze willen.
Een huilbaby is heftig. Dat is gewoon zo. Ook voor een vader.
Ik zou even geduld hebben mbt de therapie, hij is net begonnen met intakes.
Zou wel aangeven dat je verwacht dat hij het wel echt probeert en niet nu al de handdoek in de ring gooit, dan gaat die therapie niet helpen.
dinsdag 14 maart 2017 09:30
Pfff, er is nogal wat gebeurd in twee jaar he? Met vooral jou in de hoofdrol (zware bevalling, operatie, werkstress-> dus depressie.) Dit alles in twee jaar! Daarnaast een huilbaby die daarna nog huilerig en ziekig is. Wellicht dat hij zich wat verloren voelt en dat dit zich uit in vluchtgedrag. Ik kan me best voorstellen dat er voor je man weinig te genieten was (ook voor jou niet trouwens). Maar de oplossing? Geen idee, dat hangt er ook vanaf in hoeverre hij nog tijd en energie in jullie wil steken. Sterkte.
dinsdag 14 maart 2017 09:33
Ook zoiets meegemaakt na de geboorte van de tweede. Nooit een makkelijke man geweest maar na geboorte van tweede zag hij t helemaal niet meer zitten. Ook een moeilijker kind dan de eerste. Hij miste vrijheid en haatte de structuur.
Hij is weggegaan. Ik heb daarna iemand anders leren kennen die totaal anders was en mij met baby en peuter in zijn hart sloot. Vader is een goede papa eens in de 2 weken en staat ons bij waar nodig en is dankbaar voor de nieuwe man in ons leven. Het was zuur en hard, maar uiteindelijk beter zo.
Hij is weggegaan. Ik heb daarna iemand anders leren kennen die totaal anders was en mij met baby en peuter in zijn hart sloot. Vader is een goede papa eens in de 2 weken en staat ons bij waar nodig en is dankbaar voor de nieuwe man in ons leven. Het was zuur en hard, maar uiteindelijk beter zo.
Beter overdressed dan underdressed!
dinsdag 14 maart 2017 09:35
Eens met voorgaande reacties, heel heftig voor je. Je zit in een ellendige situatie. Enige manier om meer begrip voor elkaar te krijgen is blijven praten en oog hebben voor elkaars behoeften. Je komt er snel genoeg achter of hij nog wil vechten voor jullie relatie. Zo niet, dan misschien een break nemen. Tijdelijk of misschien blijkt het een definitief einde. Maar beter dat dan zo door rommelen, want dan raken jullie steeds verder van elkaar en jezelf verwijderd.
dinsdag 14 maart 2017 09:40
quote:Fee-de-Goede schreef op 14 maart 2017 @ 09:28:
Mannen die een postnatale depressie krijgen? Eh nee. Iets met hormonen en zwangerschap.
Misschien een 'normale' depressie omdat ze blijkbaar geen realistisch beeld hebben van kinderen krijgen en vaak denken dat zij wel nog gewoon kunnen doen wat ze willen.
Een huilbaby is heftig. Dat is gewoon zo. Ook voor een vader.
Ik zou even geduld hebben mbt de therapie, hij is net begonnen met intakes.
Zou wel aangeven dat je verwacht dat hij het wel echt probeert en niet nu al de handdoek in de ring gooit, dan gaat die therapie niet helpen.Eh ja. http://www.ggznieuws.nl/home/26623/
Mannen die een postnatale depressie krijgen? Eh nee. Iets met hormonen en zwangerschap.
Misschien een 'normale' depressie omdat ze blijkbaar geen realistisch beeld hebben van kinderen krijgen en vaak denken dat zij wel nog gewoon kunnen doen wat ze willen.
Een huilbaby is heftig. Dat is gewoon zo. Ook voor een vader.
Ik zou even geduld hebben mbt de therapie, hij is net begonnen met intakes.
Zou wel aangeven dat je verwacht dat hij het wel echt probeert en niet nu al de handdoek in de ring gooit, dan gaat die therapie niet helpen.Eh ja. http://www.ggznieuws.nl/home/26623/
dinsdag 14 maart 2017 09:41
Tja het is ook nogal wat in twee jaar tijd. Jullie zijn meteen dol verlieft aan een baby begonnen terwijl jullie elkaar amper kende of een basis hadden samen. Dan is dat ook allemaal nog eens moeizaam verlopen met een huilbaby en jij depressief. Dat klinkt ook helemaal niet leuk eigenlijk dus dat hij er van baalt snap ik ook wel. Gezien de situatie zou ik hem wel de tijd gunnen met therapie, dat heeft hij bij jou ook gedaan. Ik zou wel eisen dat hij zich er echt voor inzet en niet met een slappe "het zal toch wel niet helpen" houding gaat zitten.
Aan de andere kant kan dit ook de aard van het beestje zijn.. Misschien past constant een gezin om hem heen niet bij hem en heeft hij gelijk dat het achteraf geen doordachte keus was maar een keus door de heftige gevoelens die een nieuwe relatie oproepen en de wens de ander gelukkig te maken (jou een kind dat je zo graag wilde gunnen dus). Waarom is zijn vorige relatie met kind beëindigt? Had dat een zelfde soort reden? Want dan zou ik er ernstig rekening mee houden dat je relatie geen stand houdt. Want resultaten uit het verleden geven geen garantie maar zijn vaak wel een goede voorspeller voor de toekomst.
Aan de andere kant kan dit ook de aard van het beestje zijn.. Misschien past constant een gezin om hem heen niet bij hem en heeft hij gelijk dat het achteraf geen doordachte keus was maar een keus door de heftige gevoelens die een nieuwe relatie oproepen en de wens de ander gelukkig te maken (jou een kind dat je zo graag wilde gunnen dus). Waarom is zijn vorige relatie met kind beëindigt? Had dat een zelfde soort reden? Want dan zou ik er ernstig rekening mee houden dat je relatie geen stand houdt. Want resultaten uit het verleden geven geen garantie maar zijn vaak wel een goede voorspeller voor de toekomst.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
dinsdag 14 maart 2017 09:45
quote:JonathanStrange schreef op 14 maart 2017 @ 09:40:
[...]
Eh ja. http://www.ggznieuws.nl/home/26623/
Ik lees dat het het zelfde effect kan hebben als een postnatale depressie op het kind. Dat geloof ik meteen.
Maar niet dat het hetzelfde is.
[...]
Eh ja. http://www.ggznieuws.nl/home/26623/
Ik lees dat het het zelfde effect kan hebben als een postnatale depressie op het kind. Dat geloof ik meteen.
Maar niet dat het hetzelfde is.
dinsdag 14 maart 2017 09:48
dinsdag 14 maart 2017 09:48
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.
dinsdag 14 maart 2017 09:52
quote:lisaviva schreef op 14 maart 2017 @ 09:48:
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.
+100
Waarom gelijk aan kinderen beginnen als je elkaar amper kent? Zielig voor het kind.
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.
+100
Waarom gelijk aan kinderen beginnen als je elkaar amper kent? Zielig voor het kind.
dinsdag 14 maart 2017 10:08
quote:lisaviva schreef op 14 maart 2017 @ 09:48:
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.Precies dit.
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.Precies dit.
Girls compete with each other, women empower one another
dinsdag 14 maart 2017 10:16
quote:Keukenkast schreef op 14 maart 2017 @ 09:52:
[...]
+100
Waarom gelijk aan kinderen beginnen als je elkaar amper kent? Zielig voor het kind.
- 100
Tijd zegt helemaal niets over hoe goed je elkaar kent. Je kunt elkaar direct aanvoelen en weten dat het goed zit, dat heb ik ook gehad en heb nu een prachtige dochter. Ook kun je elkaar jaren kennen en toch wildvreemden voor elkaar zijn, dat had ik in mijn eerste relatie. En wat betreft TO's problemen: er zijn zat ouders (ook die heel lang bij elkaar zijn) bij wie een geboorte rauw op het dak valt. Niemand kan je voorbereiden op het ouderschap en dan ook nog een huilbaby met ziekten etc.
TO sterkte. Mooi dat je man bereid is naar zichzelf te kijken via therapie. Als hij hierover niet positief is, kan het zijn dat hij niet de juiste therapie of therapeut(e) heeft en zou je verder kunnen zoeken. Ik denk wel dat dit voor hem de weg is. En voor jou wellicht ook. Daarna eventueel voor jullie samen?
Ook zou ik iets aan bewustwording gaan doen, als je dat nog niet deed. Mindfulness, yoga, lichaamswerk, dat soort zaken. Kan je veel rust brengen, is mijn ervaring.
[...]
+100
Waarom gelijk aan kinderen beginnen als je elkaar amper kent? Zielig voor het kind.
- 100
Tijd zegt helemaal niets over hoe goed je elkaar kent. Je kunt elkaar direct aanvoelen en weten dat het goed zit, dat heb ik ook gehad en heb nu een prachtige dochter. Ook kun je elkaar jaren kennen en toch wildvreemden voor elkaar zijn, dat had ik in mijn eerste relatie. En wat betreft TO's problemen: er zijn zat ouders (ook die heel lang bij elkaar zijn) bij wie een geboorte rauw op het dak valt. Niemand kan je voorbereiden op het ouderschap en dan ook nog een huilbaby met ziekten etc.
TO sterkte. Mooi dat je man bereid is naar zichzelf te kijken via therapie. Als hij hierover niet positief is, kan het zijn dat hij niet de juiste therapie of therapeut(e) heeft en zou je verder kunnen zoeken. Ik denk wel dat dit voor hem de weg is. En voor jou wellicht ook. Daarna eventueel voor jullie samen?
Ook zou ik iets aan bewustwording gaan doen, als je dat nog niet deed. Mindfulness, yoga, lichaamswerk, dat soort zaken. Kan je veel rust brengen, is mijn ervaring.
dinsdag 14 maart 2017 10:24
quote:lisaviva schreef op 14 maart 2017 @ 09:48:
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.
Eens. Behalve dat zijn dochter pas nu in een rotsfeer zit. Ik kan me niet voorstellen dat de afgelopen twee jaar nou zo fijn/goed/stabiel geweest zijn voor dat meisje.
Vader ontmoet nieuwe vlam en gaat daar helemaal in op, na een paar maanden is nieuwe vlam ook nog eens zwanger, ze gaan samenwonen, verhuizen, trouwen, krijgen een huilbaby, vlam wordt depressief en papa is ook niet meer te genieten. Als ik het zo lees staat dat meisje al zeker twee jaar helemaal achterin de rij voor aandacht van haar vader, want alle aandacht is naar nieuwe vlam, nieuwe baby, zieke vlam en zieke baby gegaan en nu (weer) naar vader zelf.
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.
Eens. Behalve dat zijn dochter pas nu in een rotsfeer zit. Ik kan me niet voorstellen dat de afgelopen twee jaar nou zo fijn/goed/stabiel geweest zijn voor dat meisje.
Vader ontmoet nieuwe vlam en gaat daar helemaal in op, na een paar maanden is nieuwe vlam ook nog eens zwanger, ze gaan samenwonen, verhuizen, trouwen, krijgen een huilbaby, vlam wordt depressief en papa is ook niet meer te genieten. Als ik het zo lees staat dat meisje al zeker twee jaar helemaal achterin de rij voor aandacht van haar vader, want alle aandacht is naar nieuwe vlam, nieuwe baby, zieke vlam en zieke baby gegaan en nu (weer) naar vader zelf.
dinsdag 14 maart 2017 10:27
quote:lisaviva schreef op 14 maart 2017 @ 09:48:
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.Kan allemaal waar zijn, het is nu totaal niet constructief. Het kind kan niet worden teruggestopt.
Je had last van rammelende eierstokken en hoppa, zodra zich een man aandiende was het raak. Man, toen nog dol verliefd had er alles voor over en jij vond het allang prima. Zo werkt het dus niet, nu zit zijn dochter weer in een rotsfeer met een vader en stiefmoeder die hun eigen geluk voorop stelden.Kan allemaal waar zijn, het is nu totaal niet constructief. Het kind kan niet worden teruggestopt.
dinsdag 14 maart 2017 10:34
Als man negatief tegenover therapie staat, is dit dan omdat hij het te 'zweverig' vindt? Er zijn natuurlijk therapeuten die wat zweveriger zijn, maar er zijn er ook die heel kordaat en gericht werken (persoonlijke ervaring). In dat geval is het echt zaak de juiste therapeut te vinden, huisarts kan hier goede tips over geven wellicht!
Daarnaast kan je hem een wetenschappelijk stuk laten lezen over PND bij mannen, 'gewone' depressie ed. Wellicht opent dit zijn ogen en vindt hij enige herkenning. Heel veel sterkte!
Daarnaast kan je hem een wetenschappelijk stuk laten lezen over PND bij mannen, 'gewone' depressie ed. Wellicht opent dit zijn ogen en vindt hij enige herkenning. Heel veel sterkte!
