Relaties
alle pijlers
Mij schuldig voelen en me te onzeker opstellen
zondag 9 oktober 2016 10:50
In het verleden zijn er helaas een aantal vriendschappen op een zeer vervelende en pijnlijke manier bij mij spaak gelopen.
Veelal begonnen irritaties de overhand te krijgen en ontstond er een soort van negatieve energie en ook zekere weerstand (tegenzin) om met diegenen nog langer om te blijven gaan.
Veelal stelde ik mij te onzeker, te soft en te kwetsbaar hierin op en sommige personen konden op deze manier erg over mijn grenzen gaan en over mij heen lopen.
Dat werd ik op den duur helemaal zat.
Heb dan ook geen spijt dat ik dergelijke contacten verbroken heb.
Toch is er wel een zeker schuldgevoel en ook twijfel wat aan mij knaagt.
Het is natuurlijk nooit leuk om een vriendschap te beëindigen.
Soms trek je bepaalde personen in je leven aan, waarvan je in het begin denkt dat het allemaal goed zit (qua vriendschap), maar waarmee het na verloop van tijd helemaal scheef kan groeien en/of dat je uit elkaar groeit oid.
Ga gelukkig volgende maand een soort van sociale vaardigheidstraining doen en hier wil ik echt mijn voordeel mee gaan doen.
Veelal begonnen irritaties de overhand te krijgen en ontstond er een soort van negatieve energie en ook zekere weerstand (tegenzin) om met diegenen nog langer om te blijven gaan.
Veelal stelde ik mij te onzeker, te soft en te kwetsbaar hierin op en sommige personen konden op deze manier erg over mijn grenzen gaan en over mij heen lopen.
Dat werd ik op den duur helemaal zat.
Heb dan ook geen spijt dat ik dergelijke contacten verbroken heb.
Toch is er wel een zeker schuldgevoel en ook twijfel wat aan mij knaagt.
Het is natuurlijk nooit leuk om een vriendschap te beëindigen.
Soms trek je bepaalde personen in je leven aan, waarvan je in het begin denkt dat het allemaal goed zit (qua vriendschap), maar waarmee het na verloop van tijd helemaal scheef kan groeien en/of dat je uit elkaar groeit oid.
Ga gelukkig volgende maand een soort van sociale vaardigheidstraining doen en hier wil ik echt mijn voordeel mee gaan doen.
vrijdag 14 oktober 2016 16:43
Hij weet je nog steeds te pakken en te raken doordat jij die emotie voelt, die boosheid.
Het lijkt alsof deze emotionele pijn door de ander wordt veroorzaakt.
Dat doe je zelf.
Ik denk dat je het beste naar die boosheid kunt kijken het toelaten. Voor verwerken. Laat het over je heen komen. En er niet tegen vechten door scenario's in gedachten die toen plaats vonden. Het bestaat niet meer. Soms lijkt het alsof het net gebeurd is, zo heftig kan dat voelen.
Voel die boosheid en het duurt misschien een paar seconden of minuten en dan is het weer weg. Zo een emotie van boosheid. Daarna kan het meer gaan vervagen als je er maar niet tegen vecht of het groter gaat maken door de aandacht die je er aan geeft.
Het lijkt alsof deze emotionele pijn door de ander wordt veroorzaakt.
Dat doe je zelf.
Ik denk dat je het beste naar die boosheid kunt kijken het toelaten. Voor verwerken. Laat het over je heen komen. En er niet tegen vechten door scenario's in gedachten die toen plaats vonden. Het bestaat niet meer. Soms lijkt het alsof het net gebeurd is, zo heftig kan dat voelen.
Voel die boosheid en het duurt misschien een paar seconden of minuten en dan is het weer weg. Zo een emotie van boosheid. Daarna kan het meer gaan vervagen als je er maar niet tegen vecht of het groter gaat maken door de aandacht die je er aan geeft.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zaterdag 15 oktober 2016 11:21
quote:Geelheer schreef op 14 oktober 2016 @ 16:12:
Ik vind het lastig te reageren, omdat je het steeds zo bij algemeenheden houdt.
Dat heb je heel treffend geschreven en helaas is dat ook iets wat een probleem bij mij is.
Vind het heel lastig om bepaalde verbroken contacten uit het verleden specifiek en gedetailleerd te beschrijven.
Daar valt voor mij wellicht nog erg veel winst in te behalen.
Ik vind het lastig te reageren, omdat je het steeds zo bij algemeenheden houdt.
Dat heb je heel treffend geschreven en helaas is dat ook iets wat een probleem bij mij is.
Vind het heel lastig om bepaalde verbroken contacten uit het verleden specifiek en gedetailleerd te beschrijven.
Daar valt voor mij wellicht nog erg veel winst in te behalen.
zaterdag 15 oktober 2016 11:25
quote:Eslarealidad schreef op 14 oktober 2016 @ 16:43:
Hij weet je nog steeds te pakken en te raken doordat jij die emotie voelt, die boosheid.
Het lijkt alsof deze emotionele pijn door de ander wordt veroorzaakt.
Dat doe je zelf.
Ik denk dat je het beste naar die boosheid kunt kijken het toelaten. Voor verwerken. Laat het over je heen komen. En er niet tegen vechten door scenario's in gedachten die toen plaats vonden. Het bestaat niet meer. Soms lijkt het alsof het net gebeurd is, zo heftig kan dat voelen.
Voel die boosheid en het duurt misschien een paar seconden of minuten en dan is het weer weg. Zo een emotie van boosheid. Daarna kan het meer gaan vervagen als je er maar niet tegen vecht of het groter gaat maken door de aandacht die je er aan geeft.
Daar heb je in feite ook gelijk in.
Het klopt ook dat ik dit zelf doe en dergelijke situaties steeds weer oproep/oprakel bij mijzelf.
Hier kan ik het mezelf wel erg moeilijk mee maken.
Dat moet ik toch meer zien te gaan voorkomen.
Hij weet je nog steeds te pakken en te raken doordat jij die emotie voelt, die boosheid.
Het lijkt alsof deze emotionele pijn door de ander wordt veroorzaakt.
Dat doe je zelf.
Ik denk dat je het beste naar die boosheid kunt kijken het toelaten. Voor verwerken. Laat het over je heen komen. En er niet tegen vechten door scenario's in gedachten die toen plaats vonden. Het bestaat niet meer. Soms lijkt het alsof het net gebeurd is, zo heftig kan dat voelen.
Voel die boosheid en het duurt misschien een paar seconden of minuten en dan is het weer weg. Zo een emotie van boosheid. Daarna kan het meer gaan vervagen als je er maar niet tegen vecht of het groter gaat maken door de aandacht die je er aan geeft.
Daar heb je in feite ook gelijk in.
Het klopt ook dat ik dit zelf doe en dergelijke situaties steeds weer oproep/oprakel bij mijzelf.
Hier kan ik het mezelf wel erg moeilijk mee maken.
Dat moet ik toch meer zien te gaan voorkomen.
zaterdag 15 oktober 2016 11:45
Hi Fun ik weet niet of ik het al schreef, maar ik raad je het boek aan van Russ Harris: the reality slap. Ook in het Nederlands verschenen.
https://www.bol.com/nl/p/ ... 16/?suggestionType=browse
Daarin beschrjft hij veel manieren om met emoties om te gaan, die beter zijn dan dat je het ziet als dat je iets 'steeds weer oprakelt' of mee omgaat volgens 'dat moet ik toch meer zien te voorkomen'....ook andere boeken gebaseerd op ACT methode kan ik je van harte aanbevelen, wie weet is het (ook) iets voor jou!
https://www.bol.com/nl/p/ ... 16/?suggestionType=browse
Daarin beschrjft hij veel manieren om met emoties om te gaan, die beter zijn dan dat je het ziet als dat je iets 'steeds weer oprakelt' of mee omgaat volgens 'dat moet ik toch meer zien te voorkomen'....ook andere boeken gebaseerd op ACT methode kan ik je van harte aanbevelen, wie weet is het (ook) iets voor jou!
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 15 oktober 2016 12:25
Heel erg bedankt, kers.
Ga dit boek morgen gelijk bij de bieb ophalen (en wellicht later nog definitief aanschaffen).
Zelf heb ik ook twee erg sterke boeken al in mijn bezit;
https://www.bol.com/nl/p/ ... stionType=suggestedsearch
https://www.bol.com/nl/p/ ... uggestionType=typedsearch
Ga dit boek morgen gelijk bij de bieb ophalen (en wellicht later nog definitief aanschaffen).
Zelf heb ik ook twee erg sterke boeken al in mijn bezit;
https://www.bol.com/nl/p/ ... stionType=suggestedsearch
https://www.bol.com/nl/p/ ... uggestionType=typedsearch
zaterdag 15 oktober 2016 12:44
Fun, misschien trek je niet zozeer niet de "juiste" vriendschappen aan, maar ligt er voor jou een clou in, dat irritaties gaan oplopen.
Ik denk dat je dan misschien veel te lang vanalles tolereert totdat die irritaties zo'n huizenhoge berg worden dat je je mond niet durft open te trekken en de hele persoon dan maar liever uit de weg gaat.
Daar kan je schuldgevoel ook vandaan komen: vaak is het totaalplaatje van die persoon best okay (iig soms jarenlang okay genoeg geweest voor jou) en omdat jij niet tijdig iets durft aan te geven wat je stoort, loopt dat op tot negatief over die persoon voelen, en gooi je uiteindelijk de hele persoon dan maar met het badwater weg, ipv proberen dat, wat jou stoort in de omgang te veranderen of bespreekbaar te maken.
Ook daarna durf je die personen niet onder ogen te komen, zeg je, en dat komt dus misschien wel door eigen zelfveroordeling dat je langere tijd niet eerlijk tegen die personen bent geweest en dus zelf laat oplopen wat jij als tekortkoming van die personen ziet, zonder pogingen om dat bij te sturen, zodat die ander geen flauw benul heeft van wat er in jou speelt (kunnen geen gedachten lezen immers) en jou stoort, dus nooit de kans hebt gegeven om dat te veranderen.
Ik denk dat sommigen van die vrienden geen idee hadden en ook geen/onvoldoende signalen kregen van jou(w gedachten over hun), dus ook niet konden wegnemen of verklaren en ook geen kans kregen om jou op andere gedachten te brengen, eea te nuanceren misschien, dus jij kon jouw irritaties ongebreideld laten oplopen.
Dat vind ik niet eerlijk naar hun toe.
En jij eigenlijk diep in jouw hart blijkbaar ook niet, ik denk dat je ze niet wil tegenkomen omdat ze je in feite confronteren met je eigen geweten of onmacht om op te komen voor wat jij denkt en vindt.
Ogenschijnlijk ga je er dan te lang in mee, terwijl je van binnen iets anders vindt en dat niet durft te zeggen, of bang bent om de ander te kwetsen. Daardoor geef jij zo'n irritatie (als een soort "gezwel") de kans om in jou voort te woekeren en op te laten lopen tot opeens je grenzen bereikt zijn en je maar helemaal stopt met die persoon.
Ik hoop dat je in die cursus leert om tijdig aan de bel te trekken als iets jou niet bevalt of tegenstaat en dat je dan ook tools krijgt om iets bespreekbaar te maken waar jij voor staat en voor wil opkomen, zonder dat je die ander hoeft te kwetsen daarmee.
Ook is het denk ik belangrijk voor jou om te leren inzien dat vriendschap of steun niet automatisch betekent dat je over van alles eens bent of dezelfde normaalwaarden hebt als de jouwe.
Als jij iets niet prettig of normaal vindt, betekent dat niet dat de ander niet deugt of niet bij je past, want je kunt best heel goed bevriend zijn met mensen die (ergens) anders (in) zijn dan jijzelf, als je dat "anderszijn" niet veroordeelt of wat jij zelf (normaal of wenselijk) vindt "beter" achten dan hoe anderen zijn en zich gedragen.
Als jij respecteert dat anderen anders zijn, krijg je dat vaak terug, dat jij ook in dingen anders mag zijn of over denkt, en dat je daarom/daarop niet veroordeeld wordt (als: de vriendschap dan ook niet waard bent), maar dat je respect en waardering krijgt als je jezelf durft te zijn (ook hardop) in gezelschap van anderen.
Alleen vrienden zoeken onder gelijkgestemden gaat niet lukken of zal niet gemakkelijk zijn: het is een voor jou "veilige" weg, als anderen automatisch hetzelfde zijn als jij, want dan hoef je niet op te komen voor wat je werkelijk vindt en voelt en je ook niet evt aan te passen of je onderhuids te irriteren.
Vraag jezelf ook af waar je je dan zo aan ergert.
Vaak is dat een eigenschap die je zelf mist of niet zo ontwikkeld hebt en meer van zou mogen ontwikkelen.
Zijn het bijv mensen die zelf nogal gebekt zijn, dan stoort dat jou waarschijnlijk omdat je daar het gevoel van krijgt dat jij dat niet bent of kunt, dus aan hun afwijst wat je van jezelf afwijst/veroordeelt/onzeker over bent.
En dat geeft niet, maar irritatie geeft vaak precies aan waar jij een gezondere mate van kunt ontwikkelen (of juist zelf zo niet wilt zijn, iha als eigenschap/vaardigheid afwijst als zijnde een "slechte" eigenschap.
Bedenk dat eigenschappen in te grote mate aan elke kant van diezelfde eigenschap een positieve en negatieve kant heeft.
Bijv zorgzaam moederen kan aan de ene kant dus positief zijn (zorgzaamheid, betrokkenheid) en aan het andere uiteinde negatief (bemoeien).
Zijn er patronen aan te wijzen voor jezelf in de zin van dat het steeds eenzelfde issue, grens of ergernis is die vriendschappen opbreekt?
Iets dus wat jij veroordeelt aan de ander in gedrag/eigenschappen?
Dan zegt dat vaak iets over jezelf (bijv angst dat zij jóu be- of veroordelen, als jij dat zelf (innerlijk) ook doet, hun be/veroordeelt om of op iets.
Dat je jarenlang met hun omgaat en zij met jou, zegt ook dat er (voldoende) goede kanten tegenover stonden, maar die vallen dus in het niet als het accent op deze ergernis komt te liggen en steeds groter wordt. Je kunt dat (leren) bespreken, zodat dat gedrag misschien verandert, zonder dat je de hele persoon uit je leven afwijst of hoeft te verbannen.
Succes met je cursus straks, ik denk dat je een goede stap zet voor jezelf hiermee!
Vaak kun je anderen niet veranderen, maar wel hoe je daar zelf op reageert en mee dealt.
Ik denk dat je dan misschien veel te lang vanalles tolereert totdat die irritaties zo'n huizenhoge berg worden dat je je mond niet durft open te trekken en de hele persoon dan maar liever uit de weg gaat.
Daar kan je schuldgevoel ook vandaan komen: vaak is het totaalplaatje van die persoon best okay (iig soms jarenlang okay genoeg geweest voor jou) en omdat jij niet tijdig iets durft aan te geven wat je stoort, loopt dat op tot negatief over die persoon voelen, en gooi je uiteindelijk de hele persoon dan maar met het badwater weg, ipv proberen dat, wat jou stoort in de omgang te veranderen of bespreekbaar te maken.
Ook daarna durf je die personen niet onder ogen te komen, zeg je, en dat komt dus misschien wel door eigen zelfveroordeling dat je langere tijd niet eerlijk tegen die personen bent geweest en dus zelf laat oplopen wat jij als tekortkoming van die personen ziet, zonder pogingen om dat bij te sturen, zodat die ander geen flauw benul heeft van wat er in jou speelt (kunnen geen gedachten lezen immers) en jou stoort, dus nooit de kans hebt gegeven om dat te veranderen.
Ik denk dat sommigen van die vrienden geen idee hadden en ook geen/onvoldoende signalen kregen van jou(w gedachten over hun), dus ook niet konden wegnemen of verklaren en ook geen kans kregen om jou op andere gedachten te brengen, eea te nuanceren misschien, dus jij kon jouw irritaties ongebreideld laten oplopen.
Dat vind ik niet eerlijk naar hun toe.
En jij eigenlijk diep in jouw hart blijkbaar ook niet, ik denk dat je ze niet wil tegenkomen omdat ze je in feite confronteren met je eigen geweten of onmacht om op te komen voor wat jij denkt en vindt.
Ogenschijnlijk ga je er dan te lang in mee, terwijl je van binnen iets anders vindt en dat niet durft te zeggen, of bang bent om de ander te kwetsen. Daardoor geef jij zo'n irritatie (als een soort "gezwel") de kans om in jou voort te woekeren en op te laten lopen tot opeens je grenzen bereikt zijn en je maar helemaal stopt met die persoon.
Ik hoop dat je in die cursus leert om tijdig aan de bel te trekken als iets jou niet bevalt of tegenstaat en dat je dan ook tools krijgt om iets bespreekbaar te maken waar jij voor staat en voor wil opkomen, zonder dat je die ander hoeft te kwetsen daarmee.
Ook is het denk ik belangrijk voor jou om te leren inzien dat vriendschap of steun niet automatisch betekent dat je over van alles eens bent of dezelfde normaalwaarden hebt als de jouwe.
Als jij iets niet prettig of normaal vindt, betekent dat niet dat de ander niet deugt of niet bij je past, want je kunt best heel goed bevriend zijn met mensen die (ergens) anders (in) zijn dan jijzelf, als je dat "anderszijn" niet veroordeelt of wat jij zelf (normaal of wenselijk) vindt "beter" achten dan hoe anderen zijn en zich gedragen.
Als jij respecteert dat anderen anders zijn, krijg je dat vaak terug, dat jij ook in dingen anders mag zijn of over denkt, en dat je daarom/daarop niet veroordeeld wordt (als: de vriendschap dan ook niet waard bent), maar dat je respect en waardering krijgt als je jezelf durft te zijn (ook hardop) in gezelschap van anderen.
Alleen vrienden zoeken onder gelijkgestemden gaat niet lukken of zal niet gemakkelijk zijn: het is een voor jou "veilige" weg, als anderen automatisch hetzelfde zijn als jij, want dan hoef je niet op te komen voor wat je werkelijk vindt en voelt en je ook niet evt aan te passen of je onderhuids te irriteren.
Vraag jezelf ook af waar je je dan zo aan ergert.
Vaak is dat een eigenschap die je zelf mist of niet zo ontwikkeld hebt en meer van zou mogen ontwikkelen.
Zijn het bijv mensen die zelf nogal gebekt zijn, dan stoort dat jou waarschijnlijk omdat je daar het gevoel van krijgt dat jij dat niet bent of kunt, dus aan hun afwijst wat je van jezelf afwijst/veroordeelt/onzeker over bent.
En dat geeft niet, maar irritatie geeft vaak precies aan waar jij een gezondere mate van kunt ontwikkelen (of juist zelf zo niet wilt zijn, iha als eigenschap/vaardigheid afwijst als zijnde een "slechte" eigenschap.
Bedenk dat eigenschappen in te grote mate aan elke kant van diezelfde eigenschap een positieve en negatieve kant heeft.
Bijv zorgzaam moederen kan aan de ene kant dus positief zijn (zorgzaamheid, betrokkenheid) en aan het andere uiteinde negatief (bemoeien).
Zijn er patronen aan te wijzen voor jezelf in de zin van dat het steeds eenzelfde issue, grens of ergernis is die vriendschappen opbreekt?
Iets dus wat jij veroordeelt aan de ander in gedrag/eigenschappen?
Dan zegt dat vaak iets over jezelf (bijv angst dat zij jóu be- of veroordelen, als jij dat zelf (innerlijk) ook doet, hun be/veroordeelt om of op iets.
Dat je jarenlang met hun omgaat en zij met jou, zegt ook dat er (voldoende) goede kanten tegenover stonden, maar die vallen dus in het niet als het accent op deze ergernis komt te liggen en steeds groter wordt. Je kunt dat (leren) bespreken, zodat dat gedrag misschien verandert, zonder dat je de hele persoon uit je leven afwijst of hoeft te verbannen.
Succes met je cursus straks, ik denk dat je een goede stap zet voor jezelf hiermee!
Vaak kun je anderen niet veranderen, maar wel hoe je daar zelf op reageert en mee dealt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 15 oktober 2016 15:00
Mooie en treffende post, Suzy!
En hello again.
Dit is voor mij ook een issue (geweest), dus ik kwam hier lezen...
Ik heb zelfs in de afgelopen vijf jaar afscheid genomen van zes mensen. Meestal laten doodbloeden, twee keer is het afscheid echt besproken.
Ik denk soms ook: dat is toch best heel veel eigenlijk? Dat ligt dan toch aan mij?!
De therapeut die ik een paar jaar geleden zag, en die mij ook wel wat begeleid heeft bij die 'afscheiden', reageerde zo op die vraag: "Ja, het ligt ook aan jou. Maar niet op de manier dat jij denkt." Zijn visie was dat ik vanuit een moeilijke jeugd waarbij behoeften niet werden ingevuld, zelfs belachelijk gemaakt enz, gewend was aan dat soort relaties en mensen en ze vanuit die herkenning ook opzocht.
Ik heb inderdaad geprobeerd om bij bepaalde mensen bepaalde patronen te veranderen (bvb niet meer de eeuwig dienstbare te zijn, ook eigen behoeften inbrengen, grenzen aangeven, niet altijd meteen alles laten vallen voor de andere, niet meer het met alles eens zijn - want zelfs dat laatste deed ik altijd, mensen gelijk geven in dingen die ze zeiden ook al vond ik iets anders, om de sfeer harmonieus te houden, om niet 'boven' ze te gaan staan enz).
Maar ik heb gemerkt dat niet iedereen dat zomaar pikt. Sommigen wel, ik zag dan wel de lichte verbazing in hun ogen als ik bvb zei het oneens te zijn met iets, maar tot mijn verbazing kon het wel gewoon. Dat was heel fijn en bemoedigend om te merken.
Maar bij anderen kon het echt niet. Ondanks zelfs herhaaldelijke gesprekken. Zo heb ik met een vriendin die het nogal vaak nodig vindt om mij te vertellen wat ik moet doen, tot zelfs wat ik moet dragen, hoe ik mijn huis moet inrichten enz, drie urenlange gesprekken gehad. Maar niet alleen bleef ze dat soort gedrag stellen (in een andere vorm dan vaak), ze was na die gesprekken (ook al gaf ze in die gesprekken wel zowat alles toe) ook telkens boos en verongelijkt. Ze vond dat ze nu zichzelf niet meer mocht zijn. Daar is nog heel veel over gecommuniceerd, alles bijeen in twee jaar tijd, maar ik heb het afgelopen zomer gewoon opgegeven. Haar heb ik bvb afgelopen zomer een afscheidsmail gestuurd. En voelde me ontzettend opgelucht.
Een andere vriendin had de gewoonte ontwikkeld om voortdurend afspraken last-minute af te zeggen. Eerst een vakantie (die al maandenlang vast lag), vervolgens een weekend, dan weer een ander uitje. Vooral de manier waarop vond ik echt niet leuk (al snapte ik haar omstandigheden wel, maar de manier waarop gaf me een slecht gevoel, alsof ik er niet toe deed: via mail en vooral erg vanuit zichzelf gecommuniceerd). Daarover dan in real life gepraat, kunnen vertellen wat het effect op mij was, gevraagd om in de toekomst anders met mij om te gaan. En zo maf, het leek wel alsof ik door dat gesprek juist gezegd had: ja, doe maar, ik vind dat oké. Want erna werd het erger: opnieuw voortdurend last-minute afzeggingen, nu via sms (!) en dan nog met in mijn ogen omkering van dingen: dat ik het vast ook beter zou vinden, want dan hoefde ik niet te stressen over op tijd op de afspraak geraken.
(ik had nergens stress over).
Dat heb ik ook laten gaan...
Iemand anders was dan weer nogal neerbuigend. Als ik iets wilde bespreken dat ik niet fijn had gevonden in ons contact, deed hij van: 'Schat, komaan, waar is je gevoel voor humor?"
Dus ik denk: praten is idd goed, en mensen kunnen inderdaad geen gedachten lezen. En het is idd niet eerlijk om eenzijdig, zonder een gesprek, een relatie op te blazen. In één geval pleit ik daar schuldig aan.
Maar bij de meesten heb ik altijd geprobeerd om het gesprek aan te gaan. Alleen lang niet altijd met goede resulaten.
Daar moet je ook op voorbereid zijn, denk ik.
Want ik denk niet dat het toeval is dat je die mensen uitgekozen hebt. Meestal passen ze bij je in een bepaalde fase van je leven. Bijvoorbeeld als je nog in het patroon 'onderwerping' zit. Dit zijn dan vaak mensen die in het tegenovergestelde patroon zitten: dominantie. Vaak ook vanuit moeilijke omstandigheden in hun jeugd of hun leven, alleen gaan ze er tegenovergesteld mee om, bvb bovenop willen uitkomen (en daardoor zich superieur opstellen en anderen dus naar beneden halen).
Openlijk praten vergt zelfinzicht van beide partijen en de wil om de ander tegemoet te komen. Daar wil het bij de mensen die ik beschreef weleens aan schorten, niet uit kwade wil, maar omdat dat voor hen erg bedreigend kan zijn...
Dus ik zou daarom niet al te veel verwachten van gesprekken...
Dat is mijn ervaring.
Wel denk ik ook: je kunt alleen jezelf veranderen.
Mijn therapeut zei ook: je moet omgaan met mensen die je kunt 'beïnvloeden.
Dus met mensen die echt luisteren wanneer je iets aangeeft, geïnteresseerd zijn, je tegemoet willen komen, bepaalde aanpassingen willen doen (en daar moet je natuurlijk zelf ook toe bereid zijn!).
En ik denk ook dat het logisch is dat wanneer je zelf gaat veranderen en evolueren, bepaalde mensen daar niet meer bij passen. Je kunt dan wel gaan tellen: vijf mensen al die afgevallen zijn, maar ik denk dat dat er gewoon bijhoort.
En hello again.
Dit is voor mij ook een issue (geweest), dus ik kwam hier lezen...
Ik heb zelfs in de afgelopen vijf jaar afscheid genomen van zes mensen. Meestal laten doodbloeden, twee keer is het afscheid echt besproken.
Ik denk soms ook: dat is toch best heel veel eigenlijk? Dat ligt dan toch aan mij?!
De therapeut die ik een paar jaar geleden zag, en die mij ook wel wat begeleid heeft bij die 'afscheiden', reageerde zo op die vraag: "Ja, het ligt ook aan jou. Maar niet op de manier dat jij denkt." Zijn visie was dat ik vanuit een moeilijke jeugd waarbij behoeften niet werden ingevuld, zelfs belachelijk gemaakt enz, gewend was aan dat soort relaties en mensen en ze vanuit die herkenning ook opzocht.
Ik heb inderdaad geprobeerd om bij bepaalde mensen bepaalde patronen te veranderen (bvb niet meer de eeuwig dienstbare te zijn, ook eigen behoeften inbrengen, grenzen aangeven, niet altijd meteen alles laten vallen voor de andere, niet meer het met alles eens zijn - want zelfs dat laatste deed ik altijd, mensen gelijk geven in dingen die ze zeiden ook al vond ik iets anders, om de sfeer harmonieus te houden, om niet 'boven' ze te gaan staan enz).
Maar ik heb gemerkt dat niet iedereen dat zomaar pikt. Sommigen wel, ik zag dan wel de lichte verbazing in hun ogen als ik bvb zei het oneens te zijn met iets, maar tot mijn verbazing kon het wel gewoon. Dat was heel fijn en bemoedigend om te merken.
Maar bij anderen kon het echt niet. Ondanks zelfs herhaaldelijke gesprekken. Zo heb ik met een vriendin die het nogal vaak nodig vindt om mij te vertellen wat ik moet doen, tot zelfs wat ik moet dragen, hoe ik mijn huis moet inrichten enz, drie urenlange gesprekken gehad. Maar niet alleen bleef ze dat soort gedrag stellen (in een andere vorm dan vaak), ze was na die gesprekken (ook al gaf ze in die gesprekken wel zowat alles toe) ook telkens boos en verongelijkt. Ze vond dat ze nu zichzelf niet meer mocht zijn. Daar is nog heel veel over gecommuniceerd, alles bijeen in twee jaar tijd, maar ik heb het afgelopen zomer gewoon opgegeven. Haar heb ik bvb afgelopen zomer een afscheidsmail gestuurd. En voelde me ontzettend opgelucht.
Een andere vriendin had de gewoonte ontwikkeld om voortdurend afspraken last-minute af te zeggen. Eerst een vakantie (die al maandenlang vast lag), vervolgens een weekend, dan weer een ander uitje. Vooral de manier waarop vond ik echt niet leuk (al snapte ik haar omstandigheden wel, maar de manier waarop gaf me een slecht gevoel, alsof ik er niet toe deed: via mail en vooral erg vanuit zichzelf gecommuniceerd). Daarover dan in real life gepraat, kunnen vertellen wat het effect op mij was, gevraagd om in de toekomst anders met mij om te gaan. En zo maf, het leek wel alsof ik door dat gesprek juist gezegd had: ja, doe maar, ik vind dat oké. Want erna werd het erger: opnieuw voortdurend last-minute afzeggingen, nu via sms (!) en dan nog met in mijn ogen omkering van dingen: dat ik het vast ook beter zou vinden, want dan hoefde ik niet te stressen over op tijd op de afspraak geraken.
(ik had nergens stress over).
Dat heb ik ook laten gaan...
Iemand anders was dan weer nogal neerbuigend. Als ik iets wilde bespreken dat ik niet fijn had gevonden in ons contact, deed hij van: 'Schat, komaan, waar is je gevoel voor humor?"
Dus ik denk: praten is idd goed, en mensen kunnen inderdaad geen gedachten lezen. En het is idd niet eerlijk om eenzijdig, zonder een gesprek, een relatie op te blazen. In één geval pleit ik daar schuldig aan.
Maar bij de meesten heb ik altijd geprobeerd om het gesprek aan te gaan. Alleen lang niet altijd met goede resulaten.
Daar moet je ook op voorbereid zijn, denk ik.
Want ik denk niet dat het toeval is dat je die mensen uitgekozen hebt. Meestal passen ze bij je in een bepaalde fase van je leven. Bijvoorbeeld als je nog in het patroon 'onderwerping' zit. Dit zijn dan vaak mensen die in het tegenovergestelde patroon zitten: dominantie. Vaak ook vanuit moeilijke omstandigheden in hun jeugd of hun leven, alleen gaan ze er tegenovergesteld mee om, bvb bovenop willen uitkomen (en daardoor zich superieur opstellen en anderen dus naar beneden halen).
Openlijk praten vergt zelfinzicht van beide partijen en de wil om de ander tegemoet te komen. Daar wil het bij de mensen die ik beschreef weleens aan schorten, niet uit kwade wil, maar omdat dat voor hen erg bedreigend kan zijn...
Dus ik zou daarom niet al te veel verwachten van gesprekken...
Dat is mijn ervaring.
Wel denk ik ook: je kunt alleen jezelf veranderen.
Mijn therapeut zei ook: je moet omgaan met mensen die je kunt 'beïnvloeden.
Dus met mensen die echt luisteren wanneer je iets aangeeft, geïnteresseerd zijn, je tegemoet willen komen, bepaalde aanpassingen willen doen (en daar moet je natuurlijk zelf ook toe bereid zijn!).
En ik denk ook dat het logisch is dat wanneer je zelf gaat veranderen en evolueren, bepaalde mensen daar niet meer bij passen. Je kunt dan wel gaan tellen: vijf mensen al die afgevallen zijn, maar ik denk dat dat er gewoon bijhoort.
zaterdag 15 oktober 2016 16:08
Indrukwekkend stuk, tove82.
En ik herken ik ook erg veel in.
Heb zelf erg veel problemen met personen die erg dominant en/of manipulatief en/of claimend kunnen zijn.
Voor mijzelf grenzen stellen lukt me nog wel, maar om dit daadwerkelijk ook aan te geven, vind ik een stuk lastiger.
Hierin lijkt er een soort van 'schakel' te missen, waardoor er steeds weer problemen ontstaan in de communicatie etc.
Het is toch wel pijnlijk om mezelf hierin (blijven) tegen te komen.
Wat dat betreft ben ik ook erg blij met die Sova-training.
En ik herken ik ook erg veel in.
Heb zelf erg veel problemen met personen die erg dominant en/of manipulatief en/of claimend kunnen zijn.
Voor mijzelf grenzen stellen lukt me nog wel, maar om dit daadwerkelijk ook aan te geven, vind ik een stuk lastiger.
Hierin lijkt er een soort van 'schakel' te missen, waardoor er steeds weer problemen ontstaan in de communicatie etc.
Het is toch wel pijnlijk om mezelf hierin (blijven) tegen te komen.
Wat dat betreft ben ik ook erg blij met die Sova-training.
zaterdag 15 oktober 2016 16:36
Thanks. 
Ik had laatst ook iemand die erg over mijn grenzen ging. Iemand over wie een gemeenschappelijke kennis zei dat ze borderline-trekken had, en waar ik niet verbaasd over was.
Was weer zo'n typisch gedoe: iemand die erg dominant was en vooral haar eigen behoeften zag en invulde, en erg over me heen liep.
Kreeg haar aan de telefoon. Ik zei rustig dat ik niet bepaald blij was met een bepaald voorval. Ik kreeg meteen een felle aanval, het 'bevel' "dat ik niet zo boos moest zijn", en vervolgens allemaal tranen en een litanie hoe moeilijk haar leven was. Dit allemaal in één adem, overigens, zonder dat ik even gehoord werd.
Het voelde zo verkeerd allemaal: ik mocht kennelijk niks zeggen, werd gesommeerd wat ik moest voelen en doen, en werd dan gemanipuleerd met tranen en slachtoffergedrag.
Ik ben rustig gebleven, maar heb wel heel duidelijk gezegd dat ik niet toeliet dat er zo tegen mij gesproken werd en dat er zo met mij omgegaan werd. Dat we altijd verder konden praten als zij wel in staat was tot een wederkerig en respectvol gesprek. "Ik ben op dit moment tot niets in staat. Dag Tove", zei ze en ze gooide de telefoon op de haak.
Weet je, dat zo uitspreken, voor jezelf opkomen is heel eng. En ik trilde ervan, erna. Het is ook helemaal niet leuk.
Maar bij sommige mensen moet het. Die lijken geen andere taal te begrijpen of zo.
Als je dingen op jouw manier zegt: zacht, empathisch enz, dan horen en snappen ze dat niet.
Maar natuurlijk, ze pikken het niet zomaar. Je krijgt ruzie. Ook al haat ik het, en voel ik me slecht bij ruzie, ik denk nu: oké, dan is het maar ruzie. Ik heb daar niet voor gekozen, jij wel. Want als het aan mij lag, hadden we gewoon kunnen bespreken wat er gebeurd was. Maar kennelijk wil of kun je dat niet. Daar kan ik dan verder niets aan doen.
En dan laat ik het gaan.
Het is toch ook raar: bij sommige mensen mag je niet je gevoelens, behoeften enz uitspreken, of het is meteen ruzie?
Soms moet je je eens voorstellen dat jij zou doen wat zij doen, om pas goed in te zien hoe grof bepaald gedrag is.
Iemand kan bvb ook schrikken aan de telefoon: oh, wat heb je op je hart dan? Vertel. O sorry, ik heb dat helemaal niet zo bedoeld. Maar goed dat je het zegt, dan kunnen we erover praten. enz...
Iemand die meteen in de aanval gaat, de ander niks laat zeggen, meteen overdondert met tranen en haar moeilijke leven: daar is volgens mij toch wel iets mis. Het hoeft in ieder geval zo niet te gaan. Het is haar verantwoordelijkheid om zo te reageren, niet de mijne.
En een dag later kreeg ik trouwens toch wel een sms: over hoe ze me zo bewonderde enz.
Ergens kreeg ik ook wel het gevoel dat dat een beetje manipulatief was, maar goed: ik interpreteer maar dat ze het ook niet leuk vond hoe het gegaan was en het wilde goedmaken.
Dus ik heb nog wel met haar afgesproken. Maar ik weet wel dat dit iemand is bij wie je je grenzen heel goed moet bewaken.
Goed studiemateriaal eigenlijk.
Ik had laatst ook iemand die erg over mijn grenzen ging. Iemand over wie een gemeenschappelijke kennis zei dat ze borderline-trekken had, en waar ik niet verbaasd over was.
Was weer zo'n typisch gedoe: iemand die erg dominant was en vooral haar eigen behoeften zag en invulde, en erg over me heen liep.
Kreeg haar aan de telefoon. Ik zei rustig dat ik niet bepaald blij was met een bepaald voorval. Ik kreeg meteen een felle aanval, het 'bevel' "dat ik niet zo boos moest zijn", en vervolgens allemaal tranen en een litanie hoe moeilijk haar leven was. Dit allemaal in één adem, overigens, zonder dat ik even gehoord werd.
Het voelde zo verkeerd allemaal: ik mocht kennelijk niks zeggen, werd gesommeerd wat ik moest voelen en doen, en werd dan gemanipuleerd met tranen en slachtoffergedrag.
Ik ben rustig gebleven, maar heb wel heel duidelijk gezegd dat ik niet toeliet dat er zo tegen mij gesproken werd en dat er zo met mij omgegaan werd. Dat we altijd verder konden praten als zij wel in staat was tot een wederkerig en respectvol gesprek. "Ik ben op dit moment tot niets in staat. Dag Tove", zei ze en ze gooide de telefoon op de haak.
Weet je, dat zo uitspreken, voor jezelf opkomen is heel eng. En ik trilde ervan, erna. Het is ook helemaal niet leuk.
Maar bij sommige mensen moet het. Die lijken geen andere taal te begrijpen of zo.
Als je dingen op jouw manier zegt: zacht, empathisch enz, dan horen en snappen ze dat niet.
Maar natuurlijk, ze pikken het niet zomaar. Je krijgt ruzie. Ook al haat ik het, en voel ik me slecht bij ruzie, ik denk nu: oké, dan is het maar ruzie. Ik heb daar niet voor gekozen, jij wel. Want als het aan mij lag, hadden we gewoon kunnen bespreken wat er gebeurd was. Maar kennelijk wil of kun je dat niet. Daar kan ik dan verder niets aan doen.
En dan laat ik het gaan.
Het is toch ook raar: bij sommige mensen mag je niet je gevoelens, behoeften enz uitspreken, of het is meteen ruzie?
Soms moet je je eens voorstellen dat jij zou doen wat zij doen, om pas goed in te zien hoe grof bepaald gedrag is.
Iemand kan bvb ook schrikken aan de telefoon: oh, wat heb je op je hart dan? Vertel. O sorry, ik heb dat helemaal niet zo bedoeld. Maar goed dat je het zegt, dan kunnen we erover praten. enz...
Iemand die meteen in de aanval gaat, de ander niks laat zeggen, meteen overdondert met tranen en haar moeilijke leven: daar is volgens mij toch wel iets mis. Het hoeft in ieder geval zo niet te gaan. Het is haar verantwoordelijkheid om zo te reageren, niet de mijne.
En een dag later kreeg ik trouwens toch wel een sms: over hoe ze me zo bewonderde enz.
Ergens kreeg ik ook wel het gevoel dat dat een beetje manipulatief was, maar goed: ik interpreteer maar dat ze het ook niet leuk vond hoe het gegaan was en het wilde goedmaken.
Dus ik heb nog wel met haar afgesproken. Maar ik weet wel dat dit iemand is bij wie je je grenzen heel goed moet bewaken.
Goed studiemateriaal eigenlijk.
zaterdag 15 oktober 2016 19:24
zaterdag 15 oktober 2016 19:35
Ik vind het nog altijd doodeng.
Maar ik denk dat je door die engheid moet gaan, dat probeer ik althans.
En terwijl ik het dan doe, is er ook zo'n stemmetje: mag je dit wel doen? Heb je wel het recht om jezelf op de eerste plaats te zetten? Of zelfs: Wat doe je nou? Je doet net alsof je meer bent dan zij. Je weet toch wel dat dat niet het geval is? Je weet toch wel dat jij moet kruipen voor anderen?
Ik zou graag die stemmetjes eens en voor altijd het zwijgen willen opleggen eigenlijk.
Maar ik denk dat je door die engheid moet gaan, dat probeer ik althans.
En terwijl ik het dan doe, is er ook zo'n stemmetje: mag je dit wel doen? Heb je wel het recht om jezelf op de eerste plaats te zetten? Of zelfs: Wat doe je nou? Je doet net alsof je meer bent dan zij. Je weet toch wel dat dat niet het geval is? Je weet toch wel dat jij moet kruipen voor anderen?
Ik zou graag die stemmetjes eens en voor altijd het zwijgen willen opleggen eigenlijk.
zondag 16 oktober 2016 14:16
Vaak merk ik aan mezelf dat ik eigenlijk een ongelooflijke binnenvetter ben en voortdurend emoties en gevoelens aan het opkroppen ben.
Vervolgens komt dit op een 'kwade dag' er toch uit en kan het leiden tot conflicten.
Dit frustreert mij mateloos en dit bedoel ik ook met een 'schakel' die lijkt te ontbreken bij mij in de communicatie.
Vervolgens komt dit op een 'kwade dag' er toch uit en kan het leiden tot conflicten.
Dit frustreert mij mateloos en dit bedoel ik ook met een 'schakel' die lijkt te ontbreken bij mij in de communicatie.
zondag 16 oktober 2016 20:36
En van wie zijn die stemmetjes?
Toevallig van je ouders?
Hoe ben je opgevoed, had je als kind iets in te brengen, kon je tegen je ouders opkomen, broers, zussen?
Welke plek had je in het gezin, enig idee waar die minderwaardigheidsgedachten (over jezelf tov anderen) vandaan komen?
Toevallig van je ouders?
Hoe ben je opgevoed, had je als kind iets in te brengen, kon je tegen je ouders opkomen, broers, zussen?
Welke plek had je in het gezin, enig idee waar die minderwaardigheidsgedachten (over jezelf tov anderen) vandaan komen?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 16 oktober 2016 21:12
Hoi Suzy,
Ken je me niet meer haha?
Ja, van de ouders idd...
Kon thuis zelden wat goed doen. Dat blijft toch ergens in je zitten, ook al heb ik er al erg aan gewerkt. Maar blijf eraan werken. En elke keer dat ik vind dat ik het goed doe, sla ik ergens op, en de keer erna gaat het nog beter... Ik kom er wel hoor. Maar het is niet iets dat naturel komt, ik moet het wel heel bewust doen allemaal.
Ken je me niet meer haha?
Ja, van de ouders idd...
Kon thuis zelden wat goed doen. Dat blijft toch ergens in je zitten, ook al heb ik er al erg aan gewerkt. Maar blijf eraan werken. En elke keer dat ik vind dat ik het goed doe, sla ik ergens op, en de keer erna gaat het nog beter... Ik kom er wel hoor.
Maar het is niet iets dat naturel komt, ik moet het wel heel bewust doen allemaal.
maandag 17 oktober 2016 20:02
Geen enkel probleem - uiteraard!
Maar dacht dat je niet gezien had dat ik het was die die post van die stemmen geschreven had, omdat je mijn achtergrond wel een beetje kent (al snap ik ook wel dat je niet alles van iedereen hier onthoudt).
Goeie post trouwens van je een tijdje geleden, over geluk is DOM. Ik kom eigenlijk nooit meer op dat topic (ook op het forum maar met periodes), maar ging nog een keer piepen en las dat stukje. Moet er vaak aan denken, want doelen, oplaadmomenten en mensen vat het mooi samen, vind ik. Als je je niet goed voelt, heeft dat toch vaak met het ontbreken van één of meerdere van deze... En goed om te beseffen wat je dan meer moet inbouwen om je beter te voelen, in de mate van het mogelijke uiteraard.
Maar dacht dat je niet gezien had dat ik het was die die post van die stemmen geschreven had, omdat je mijn achtergrond wel een beetje kent (al snap ik ook wel dat je niet alles van iedereen hier onthoudt).
Goeie post trouwens van je een tijdje geleden, over geluk is DOM. Ik kom eigenlijk nooit meer op dat topic (ook op het forum maar met periodes), maar ging nog een keer piepen en las dat stukje. Moet er vaak aan denken, want doelen, oplaadmomenten en mensen vat het mooi samen, vind ik. Als je je niet goed voelt, heeft dat toch vaak met het ontbreken van één of meerdere van deze... En goed om te beseffen wat je dan meer moet inbouwen om je beter te voelen, in de mate van het mogelijke uiteraard.
maandag 17 oktober 2016 23:32
Heb vanavond een aantal uren geslapen.
Niet omdat ik echt moe was, maar eigenlijk meer om mijn nare schuldgedachten en gevoelens te verdringen oid.
Het blijft me maar achtervolgen over hoe bepaalde situaties zijn gegaan in het verleden.
Vaak vraag ik mij dan ook af waarom ik sommige personen in mijn leven überhaupt heb aangetrokken, om er na verloop van tijd weer mee te breken.
Als redenen had het vooral dat ik mij niet goed voelde in zulke contacten.
Op de ene of andere manier voelde ik verkeerde (negatieve) energieën bij die ander en dit deed mij geen goed.
Soms wordt er ook weleens geschreven over toxische vriendschappen; hou je daar in verzeild raakt en hoe moeilijk het is om daar weer uit te komen.
Dit heeft op mij ook een zware wissel getrokken.
Voor mij is dit trouwens een heel goed en leerzaam boek;
http://www.spiritualia.be ... px?isbn=978-90-215-4636-0
Niet omdat ik echt moe was, maar eigenlijk meer om mijn nare schuldgedachten en gevoelens te verdringen oid.
Het blijft me maar achtervolgen over hoe bepaalde situaties zijn gegaan in het verleden.
Vaak vraag ik mij dan ook af waarom ik sommige personen in mijn leven überhaupt heb aangetrokken, om er na verloop van tijd weer mee te breken.
Als redenen had het vooral dat ik mij niet goed voelde in zulke contacten.
Op de ene of andere manier voelde ik verkeerde (negatieve) energieën bij die ander en dit deed mij geen goed.
Soms wordt er ook weleens geschreven over toxische vriendschappen; hou je daar in verzeild raakt en hoe moeilijk het is om daar weer uit te komen.
Dit heeft op mij ook een zware wissel getrokken.
Voor mij is dit trouwens een heel goed en leerzaam boek;
http://www.spiritualia.be ... px?isbn=978-90-215-4636-0
dinsdag 18 oktober 2016 19:56
quote:Suzy65 schreef op 15 oktober 2016 @ 12:44:
Fun, misschien trek je niet zozeer niet de "juiste" vriendschappen aan, maar ligt er voor jou een clou in, dat irritaties gaan oplopen.
Ik denk dat je dan misschien veel te lang vanalles tolereert totdat die irritaties zo'n huizenhoge berg worden dat je je mond niet durft open te trekken en de hele persoon dan maar liever uit de weg gaat.
Daar kan je schuldgevoel ook vandaan komen: vaak is het totaalplaatje van die persoon best okay (iig soms jarenlang okay genoeg geweest voor jou) en omdat jij niet tijdig iets durft aan te geven wat je stoort, loopt dat op tot negatief over die persoon voelen, en gooi je uiteindelijk de hele persoon dan maar met het badwater weg, ipv proberen dat, wat jou stoort in de omgang te veranderen of bespreekbaar te maken.
Ook daarna durf je die personen niet onder ogen te komen, zeg je, en dat komt dus misschien wel door eigen zelfveroordeling dat je langere tijd niet eerlijk tegen die personen bent geweest en dus zelf laat oplopen wat jij als tekortkoming van die personen ziet, zonder pogingen om dat bij te sturen, zodat die ander geen flauw benul heeft van wat er in jou speelt (kunnen geen gedachten lezen immers) en jou stoort, dus nooit de kans hebt gegeven om dat te veranderen.
Ik denk dat sommigen van die vrienden geen idee hadden en ook geen/onvoldoende signalen kregen van jou(w gedachten over hun), dus ook niet konden wegnemen of verklaren en ook geen kans kregen om jou op andere gedachten te brengen, eea te nuanceren misschien, dus jij kon jouw irritaties ongebreideld laten oplopen.
Dat vind ik niet eerlijk naar hun toe.
En jij eigenlijk diep in jouw hart blijkbaar ook niet, ik denk dat je ze niet wil tegenkomen omdat ze je in feite confronteren met je eigen geweten of onmacht om op te komen voor wat jij denkt en vindt.
Ogenschijnlijk ga je er dan te lang in mee, terwijl je van binnen iets anders vindt en dat niet durft te zeggen, of bang bent om de ander te kwetsen. Daardoor geef jij zo'n irritatie (als een soort "gezwel") de kans om in jou voort te woekeren en op te laten lopen tot opeens je grenzen bereikt zijn en je maar helemaal stopt met die persoon.
Ik hoop dat je in die cursus leert om tijdig aan de bel te trekken als iets jou niet bevalt of tegenstaat en dat je dan ook tools krijgt om iets bespreekbaar te maken waar jij voor staat en voor wil opkomen, zonder dat je die ander hoeft te kwetsen daarmee.
Ook is het denk ik belangrijk voor jou om te leren inzien dat vriendschap of steun niet automatisch betekent dat je over van alles eens bent of dezelfde normaalwaarden hebt als de jouwe.
Als jij iets niet prettig of normaal vindt, betekent dat niet dat de ander niet deugt of niet bij je past, want je kunt best heel goed bevriend zijn met mensen die (ergens) anders (in) zijn dan jijzelf, als je dat "anderszijn" niet veroordeelt of wat jij zelf (normaal of wenselijk) vindt "beter" achten dan hoe anderen zijn en zich gedragen.
Als jij respecteert dat anderen anders zijn, krijg je dat vaak terug, dat jij ook in dingen anders mag zijn of over denkt, en dat je daarom/daarop niet veroordeeld wordt (als: de vriendschap dan ook niet waard bent), maar dat je respect en waardering krijgt als je jezelf durft te zijn (ook hardop) in gezelschap van anderen.
Alleen vrienden zoeken onder gelijkgestemden gaat niet lukken of zal niet gemakkelijk zijn: het is een voor jou "veilige" weg, als anderen automatisch hetzelfde zijn als jij, want dan hoef je niet op te komen voor wat je werkelijk vindt en voelt en je ook niet evt aan te passen of je onderhuids te irriteren.
Vraag jezelf ook af waar je je dan zo aan ergert.
Vaak is dat een eigenschap die je zelf mist of niet zo ontwikkeld hebt en meer van zou mogen ontwikkelen.
Zijn het bijv mensen die zelf nogal gebekt zijn, dan stoort dat jou waarschijnlijk omdat je daar het gevoel van krijgt dat jij dat niet bent of kunt, dus aan hun afwijst wat je van jezelf afwijst/veroordeelt/onzeker over bent.
En dat geeft niet, maar irritatie geeft vaak precies aan waar jij een gezondere mate van kunt ontwikkelen (of juist zelf zo niet wilt zijn, iha als eigenschap/vaardigheid afwijst als zijnde een "slechte" eigenschap.
Bedenk dat eigenschappen in te grote mate aan elke kant van diezelfde eigenschap een positieve en negatieve kant heeft.
Bijv zorgzaam moederen kan aan de ene kant dus positief zijn (zorgzaamheid, betrokkenheid) en aan het andere uiteinde negatief (bemoeien).
Zijn er patronen aan te wijzen voor jezelf in de zin van dat het steeds eenzelfde issue, grens of ergernis is die vriendschappen opbreekt?
Iets dus wat jij veroordeelt aan de ander in gedrag/eigenschappen?
Dan zegt dat vaak iets over jezelf (bijv angst dat zij jóu be- of veroordelen, als jij dat zelf (innerlijk) ook doet, hun be/veroordeelt om of op iets.
Dat je jarenlang met hun omgaat en zij met jou, zegt ook dat er (voldoende) goede kanten tegenover stonden, maar die vallen dus in het niet als het accent op deze ergernis komt te liggen en steeds groter wordt. Je kunt dat (leren) bespreken, zodat dat gedrag misschien verandert, zonder dat je de hele persoon uit je leven afwijst of hoeft te verbannen.
Succes met je cursus straks, ik denk dat je een goede stap zet voor jezelf hiermee!
Vaak kun je anderen niet veranderen, maar wel hoe je daar zelf op reageert en mee dealt.
Heb deze tekst nog even weer gequote, omdat ik dit gewoon ijzersterk geschreven vind en dit absoluut een eye-opener vind.
Helaas heb ik in het verleden een aantal personen uit mijn leven afgewezen en/of verbannen (zoals ook in de één na laatste alinea staat van de gequote tekst), vaak uit onmacht en/of frustratie omdat ik teveel negatieve energie en/of weerstand oid leek te voelen.
Ik voelde me op den duur zodanig in het nauw gedreven in dit benauwde mij enorm.
Daardoor kreeg ik vervolgens weer het gevoel dat ik mij moest ontworstelen of zelfs afzetten.
Dat was een soort drang van binnenuit; een soort onrust, angst oid.
Moeilijk te controleren en te bevatten.
Fun, misschien trek je niet zozeer niet de "juiste" vriendschappen aan, maar ligt er voor jou een clou in, dat irritaties gaan oplopen.
Ik denk dat je dan misschien veel te lang vanalles tolereert totdat die irritaties zo'n huizenhoge berg worden dat je je mond niet durft open te trekken en de hele persoon dan maar liever uit de weg gaat.
Daar kan je schuldgevoel ook vandaan komen: vaak is het totaalplaatje van die persoon best okay (iig soms jarenlang okay genoeg geweest voor jou) en omdat jij niet tijdig iets durft aan te geven wat je stoort, loopt dat op tot negatief over die persoon voelen, en gooi je uiteindelijk de hele persoon dan maar met het badwater weg, ipv proberen dat, wat jou stoort in de omgang te veranderen of bespreekbaar te maken.
Ook daarna durf je die personen niet onder ogen te komen, zeg je, en dat komt dus misschien wel door eigen zelfveroordeling dat je langere tijd niet eerlijk tegen die personen bent geweest en dus zelf laat oplopen wat jij als tekortkoming van die personen ziet, zonder pogingen om dat bij te sturen, zodat die ander geen flauw benul heeft van wat er in jou speelt (kunnen geen gedachten lezen immers) en jou stoort, dus nooit de kans hebt gegeven om dat te veranderen.
Ik denk dat sommigen van die vrienden geen idee hadden en ook geen/onvoldoende signalen kregen van jou(w gedachten over hun), dus ook niet konden wegnemen of verklaren en ook geen kans kregen om jou op andere gedachten te brengen, eea te nuanceren misschien, dus jij kon jouw irritaties ongebreideld laten oplopen.
Dat vind ik niet eerlijk naar hun toe.
En jij eigenlijk diep in jouw hart blijkbaar ook niet, ik denk dat je ze niet wil tegenkomen omdat ze je in feite confronteren met je eigen geweten of onmacht om op te komen voor wat jij denkt en vindt.
Ogenschijnlijk ga je er dan te lang in mee, terwijl je van binnen iets anders vindt en dat niet durft te zeggen, of bang bent om de ander te kwetsen. Daardoor geef jij zo'n irritatie (als een soort "gezwel") de kans om in jou voort te woekeren en op te laten lopen tot opeens je grenzen bereikt zijn en je maar helemaal stopt met die persoon.
Ik hoop dat je in die cursus leert om tijdig aan de bel te trekken als iets jou niet bevalt of tegenstaat en dat je dan ook tools krijgt om iets bespreekbaar te maken waar jij voor staat en voor wil opkomen, zonder dat je die ander hoeft te kwetsen daarmee.
Ook is het denk ik belangrijk voor jou om te leren inzien dat vriendschap of steun niet automatisch betekent dat je over van alles eens bent of dezelfde normaalwaarden hebt als de jouwe.
Als jij iets niet prettig of normaal vindt, betekent dat niet dat de ander niet deugt of niet bij je past, want je kunt best heel goed bevriend zijn met mensen die (ergens) anders (in) zijn dan jijzelf, als je dat "anderszijn" niet veroordeelt of wat jij zelf (normaal of wenselijk) vindt "beter" achten dan hoe anderen zijn en zich gedragen.
Als jij respecteert dat anderen anders zijn, krijg je dat vaak terug, dat jij ook in dingen anders mag zijn of over denkt, en dat je daarom/daarop niet veroordeeld wordt (als: de vriendschap dan ook niet waard bent), maar dat je respect en waardering krijgt als je jezelf durft te zijn (ook hardop) in gezelschap van anderen.
Alleen vrienden zoeken onder gelijkgestemden gaat niet lukken of zal niet gemakkelijk zijn: het is een voor jou "veilige" weg, als anderen automatisch hetzelfde zijn als jij, want dan hoef je niet op te komen voor wat je werkelijk vindt en voelt en je ook niet evt aan te passen of je onderhuids te irriteren.
Vraag jezelf ook af waar je je dan zo aan ergert.
Vaak is dat een eigenschap die je zelf mist of niet zo ontwikkeld hebt en meer van zou mogen ontwikkelen.
Zijn het bijv mensen die zelf nogal gebekt zijn, dan stoort dat jou waarschijnlijk omdat je daar het gevoel van krijgt dat jij dat niet bent of kunt, dus aan hun afwijst wat je van jezelf afwijst/veroordeelt/onzeker over bent.
En dat geeft niet, maar irritatie geeft vaak precies aan waar jij een gezondere mate van kunt ontwikkelen (of juist zelf zo niet wilt zijn, iha als eigenschap/vaardigheid afwijst als zijnde een "slechte" eigenschap.
Bedenk dat eigenschappen in te grote mate aan elke kant van diezelfde eigenschap een positieve en negatieve kant heeft.
Bijv zorgzaam moederen kan aan de ene kant dus positief zijn (zorgzaamheid, betrokkenheid) en aan het andere uiteinde negatief (bemoeien).
Zijn er patronen aan te wijzen voor jezelf in de zin van dat het steeds eenzelfde issue, grens of ergernis is die vriendschappen opbreekt?
Iets dus wat jij veroordeelt aan de ander in gedrag/eigenschappen?
Dan zegt dat vaak iets over jezelf (bijv angst dat zij jóu be- of veroordelen, als jij dat zelf (innerlijk) ook doet, hun be/veroordeelt om of op iets.
Dat je jarenlang met hun omgaat en zij met jou, zegt ook dat er (voldoende) goede kanten tegenover stonden, maar die vallen dus in het niet als het accent op deze ergernis komt te liggen en steeds groter wordt. Je kunt dat (leren) bespreken, zodat dat gedrag misschien verandert, zonder dat je de hele persoon uit je leven afwijst of hoeft te verbannen.
Succes met je cursus straks, ik denk dat je een goede stap zet voor jezelf hiermee!
Vaak kun je anderen niet veranderen, maar wel hoe je daar zelf op reageert en mee dealt.
Heb deze tekst nog even weer gequote, omdat ik dit gewoon ijzersterk geschreven vind en dit absoluut een eye-opener vind.
Helaas heb ik in het verleden een aantal personen uit mijn leven afgewezen en/of verbannen (zoals ook in de één na laatste alinea staat van de gequote tekst), vaak uit onmacht en/of frustratie omdat ik teveel negatieve energie en/of weerstand oid leek te voelen.
Ik voelde me op den duur zodanig in het nauw gedreven in dit benauwde mij enorm.
Daardoor kreeg ik vervolgens weer het gevoel dat ik mij moest ontworstelen of zelfs afzetten.
Dat was een soort drang van binnenuit; een soort onrust, angst oid.
Moeilijk te controleren en te bevatten.
donderdag 20 oktober 2016 10:15
Ben tevens tot de conclusie gekomen dat mijn vermijdingsgedrag vooral ook voortkomt uit een zeer hoog minderwaardigheidsgevoel.
Durf dergelijke confrontaties niet aan te gaan, omdat ik bij voorbaat al het gevoel heb dat ik de mindere ben en de confrontatie bij voorbaat al verloren heb.
Dit is ook één van de redenen dat bepaalde vriendschappen in het verleden zo spaak zijn gelopen; vooral in de communicatie.
Mijn angst om sommige personen onder ogen te komen is al die jaren erg groot geweest en altijd had ik het gevoel dat ik de onderliggende partij was en steeds maar weer het onderspit moest delven.
Dit wil ik nu echt achter mij gaan laten.
Wil niet langer van mijn hart een moordkuil maken en vooral ook duidelijke en directer gaan worden.
Durf dergelijke confrontaties niet aan te gaan, omdat ik bij voorbaat al het gevoel heb dat ik de mindere ben en de confrontatie bij voorbaat al verloren heb.
Dit is ook één van de redenen dat bepaalde vriendschappen in het verleden zo spaak zijn gelopen; vooral in de communicatie.
Mijn angst om sommige personen onder ogen te komen is al die jaren erg groot geweest en altijd had ik het gevoel dat ik de onderliggende partij was en steeds maar weer het onderspit moest delven.
Dit wil ik nu echt achter mij gaan laten.
Wil niet langer van mijn hart een moordkuil maken en vooral ook duidelijke en directer gaan worden.
donderdag 20 oktober 2016 10:20
donderdag 20 oktober 2016 11:55
