Relaties
alle pijlers
Mijn man beschuldigd mij (vals) van vreemdgaan
maandag 25 april 2016 17:24
Hi,
Ik ben drie jaar getrouwd met mijn man. Hij is altijd wat jaloerser dan 'normaal' geweest in mijn ogen. Bepaalde vrienden/vriendinnen die hij niet mocht waarmee ik het contact onder zijn invloed verbrak om maar van het gezeur af te zijn is mij niet vreemd. Dit kon ik altijd wel handelen, maar nu is er iets waardoor ik al een tijd met mijn handen in het haar zit.
Mijn man beschuldigd mij namelijk van vreemdgaan met mijn zwager. Puur gebaseerd op dingen die hij als feiten ziet maar totaal ongegrond zijn. Mijn zwager en ik kunnen het goed vinden, hebben dezelfde humor. Het is een aardige vent en ik ben blij dat mijn zus na een aantal rotte appels een aardige man heeft leren kennen. Maar that's it. Laat ik dus voorop stellen, ik ben nooit vreemd gegaan. Met niemand. Niet als in fysiek contact met andere mannen, niet als in berichten versturen. Niet als in flirten. Niets, nooit. Ik kan normaal praten, schreeuwen, krijsen, janken. En soms zegt hij 'ik geloof je', vervolgd door 'maar ik krijg de gedachte niet uit mijn hoofd.' Oftewel, ik kan hier helemaal niets mee. Hij straft me voor dingen die ik niet heb gedaan. Familieaangelegenheden zijn een crime geworden. Waar ik normaal gewoon op mijn gemak zat, ben ik nu continu bezig of ik niet te vaak iets zeg of ook maar kijk naar mijn zwager. Mijn zus heeft net een kindje gekregen (samen met deze zwager), en wanneer ik vaker langs ga dan mijn man wil is het huis te klein. Ook al is dit 9 van de 10 keer terwijl mijn zwager op zijn werk is.
Punt is, toen het om vrienden ging, paste ik toch (on)bewust een mouw aan om hem tevreden te houden. Echter gaat dit om mijn familie. Als het aan hem ligt verbreek ik alle contact. Maar dat wil en kan ik (uiteraard) niet. Want waarom zou ik dit doen, omdat mijn man vindt dat mijn zwager te aardig tegen mij is, en ik dus automatisch vreemd ga??
Als ik het zo tik is het allemaal zo klaar als een klontje. Soms ben ik best sterk en zie ik in dat ik beter verdien. Andere momenten heb ik een soort vrede hiermee en accepteer ik dat ik nu eenmaal met hem getrouwd ben en hierdoor bepaalde dingen niet kan of mag. Want misschien is dit wel normaal. Misschien is dit wat ik verdien.
Weet ook niet helemaal waar ik heen wil met dit verhaal. Wellicht ben ik toch op zoek naar wat advies. In ieder geval bedankt voor het lezen.
Ik ben drie jaar getrouwd met mijn man. Hij is altijd wat jaloerser dan 'normaal' geweest in mijn ogen. Bepaalde vrienden/vriendinnen die hij niet mocht waarmee ik het contact onder zijn invloed verbrak om maar van het gezeur af te zijn is mij niet vreemd. Dit kon ik altijd wel handelen, maar nu is er iets waardoor ik al een tijd met mijn handen in het haar zit.
Mijn man beschuldigd mij namelijk van vreemdgaan met mijn zwager. Puur gebaseerd op dingen die hij als feiten ziet maar totaal ongegrond zijn. Mijn zwager en ik kunnen het goed vinden, hebben dezelfde humor. Het is een aardige vent en ik ben blij dat mijn zus na een aantal rotte appels een aardige man heeft leren kennen. Maar that's it. Laat ik dus voorop stellen, ik ben nooit vreemd gegaan. Met niemand. Niet als in fysiek contact met andere mannen, niet als in berichten versturen. Niet als in flirten. Niets, nooit. Ik kan normaal praten, schreeuwen, krijsen, janken. En soms zegt hij 'ik geloof je', vervolgd door 'maar ik krijg de gedachte niet uit mijn hoofd.' Oftewel, ik kan hier helemaal niets mee. Hij straft me voor dingen die ik niet heb gedaan. Familieaangelegenheden zijn een crime geworden. Waar ik normaal gewoon op mijn gemak zat, ben ik nu continu bezig of ik niet te vaak iets zeg of ook maar kijk naar mijn zwager. Mijn zus heeft net een kindje gekregen (samen met deze zwager), en wanneer ik vaker langs ga dan mijn man wil is het huis te klein. Ook al is dit 9 van de 10 keer terwijl mijn zwager op zijn werk is.
Punt is, toen het om vrienden ging, paste ik toch (on)bewust een mouw aan om hem tevreden te houden. Echter gaat dit om mijn familie. Als het aan hem ligt verbreek ik alle contact. Maar dat wil en kan ik (uiteraard) niet. Want waarom zou ik dit doen, omdat mijn man vindt dat mijn zwager te aardig tegen mij is, en ik dus automatisch vreemd ga??
Als ik het zo tik is het allemaal zo klaar als een klontje. Soms ben ik best sterk en zie ik in dat ik beter verdien. Andere momenten heb ik een soort vrede hiermee en accepteer ik dat ik nu eenmaal met hem getrouwd ben en hierdoor bepaalde dingen niet kan of mag. Want misschien is dit wel normaal. Misschien is dit wat ik verdien.
Weet ook niet helemaal waar ik heen wil met dit verhaal. Wellicht ben ik toch op zoek naar wat advies. In ieder geval bedankt voor het lezen.
maandag 25 april 2016 17:29
maandag 25 april 2016 17:30
Misschien een optie om beiden in therapie te gaan? Apart en/of samen. Want dat men zich tot op bepaalde hoogte aanpast binnen een relatie is nog tot daar aan toe, maar dat jij bepaalde mensen niet mag zien en beschuldigd wordt van zaken die je niet hebt gedaan (en dat hij ook nog eens niet tot inkeer is te brengen) is natuurlijk van de zotte. Daarom denk ik dat het verstandig zou kunnen zijn dat jouw man een therapeut te spreken krijgt om te werken aan zijn jaloezie/waanbeelden/zelfvertrouwen/wat er ook aan de hand is en misschien dat het voor jou ook geen kwaad kan om een wat gezonder beeld te krijgen van wat normaal is en wat niet en wat sterker in je schoenen te komen staan.
maandag 25 april 2016 17:31
maandag 25 april 2016 17:32
Je zou wel helemaal gek zijn als je door hem je nichtje of neefje niet ziet. Wat is dat voor een onzin?? Dit is juist een hartstikke leuke tijd waarin je samen met je zus kunt tutten met de kleine. Dat moet je echt niet opzij zetten voor een of andere jaloerse malloot! Het is al gezegd, dit wordt alleen maar erger. Straks leef je volledig geïsoleerd, omdat hij van die rare ideeën in zijn hoofd heeft. Wegwezen bij die vent!!
maandag 25 april 2016 17:34
Bedankt voor alle (snelle!) reacties.
Ik ga hier niet om liegen, maar mijn zelfbeeld is inderdaad nooit je van het geweest. Vroeger was ik (veel) te zwaar en enorm onzeker. Toen ik mijn man leerde kennen was ik maar wat blij met de aandacht die ik kreeg. Zoals ik al vernoemde is hij altijd wel wat jaloers geweest maar dit zag ik voornamelijk als iets fijns in die tijd omdat dit extra bevestiging was voor mij dat ik wél belangrijk was. Een paar jaren later ben ik veel afgevallen en is de jaloezie drastisch toegenomen met deze situatie dus als dieptepunt.
Ik ga hier niet om liegen, maar mijn zelfbeeld is inderdaad nooit je van het geweest. Vroeger was ik (veel) te zwaar en enorm onzeker. Toen ik mijn man leerde kennen was ik maar wat blij met de aandacht die ik kreeg. Zoals ik al vernoemde is hij altijd wel wat jaloers geweest maar dit zag ik voornamelijk als iets fijns in die tijd omdat dit extra bevestiging was voor mij dat ik wél belangrijk was. Een paar jaren later ben ik veel afgevallen en is de jaloezie drastisch toegenomen met deze situatie dus als dieptepunt.
maandag 25 april 2016 17:34
maandag 25 april 2016 17:39
Het was natuurlijk een kwestie van tijd voordat je familie aan de beurt kwam. Je vrienden heeft ie al weggejaagd. Volgende halte is je werk (die ene collega 'die hij niet vertrouwt').
Ik heb ook zo'n relatie gehad. Wat heb ik geleerd:
- je kan niet bewijzen dat je iets NIET doet. Vooral niet als hij het "zeker weet".
- de jaloezie wordt alleen maar erger, niet minder.
- de restricties worden alleen meer meer, niet minder.
- ruzies worden alleen maar erger. Hij schreeuwt en jij sust en verdedigt. Klinkt bekend?
Oh en dit: bij zo'n man ga je nooit gelukkig worden. Nooit.
Ik heb ook zo'n relatie gehad. Wat heb ik geleerd:
- je kan niet bewijzen dat je iets NIET doet. Vooral niet als hij het "zeker weet".
- de jaloezie wordt alleen maar erger, niet minder.
- de restricties worden alleen meer meer, niet minder.
- ruzies worden alleen maar erger. Hij schreeuwt en jij sust en verdedigt. Klinkt bekend?
Oh en dit: bij zo'n man ga je nooit gelukkig worden. Nooit.
maandag 25 april 2016 17:39
Ik zou hem vragen naar de huisarts te gaan en hulp te zoeken.
Ik ben een keer in een volle bios vals beschuldigd van het pijpen van de jongen die naast me zat
(ik zocht wat in mijn tas en meneer kwam aanlopen en dacht gelijk iets anders...want dat die je gewoon. Als je met je vriend naar de bios gaat en hij is 5 min weg duik je gelijk in iemands gulp)
door zo'n type dus ik weet precies op wat voor eieren je loopt.
Je wordt er doodnerveus van en niks wat je doet helpt.
Hij moet hier hulp voor zoeken.
Ik weet nog dat ik na een paar maanden met zo'n type doodonzeker was.
Degene die van je hoort te houden zegt eigenlijk: Ik zie je als een slet die wanneer ook maar de kans het met iedereen doet.
Je wil iemand gelukkig zien en dat lukt maar niet.
Dit ligt dus ook bij hem en hij moet hier iets mee. Anders is hij jou kwijt.
Ik ben een keer in een volle bios vals beschuldigd van het pijpen van de jongen die naast me zat
(ik zocht wat in mijn tas en meneer kwam aanlopen en dacht gelijk iets anders...want dat die je gewoon. Als je met je vriend naar de bios gaat en hij is 5 min weg duik je gelijk in iemands gulp)
door zo'n type dus ik weet precies op wat voor eieren je loopt.
Je wordt er doodnerveus van en niks wat je doet helpt.
Hij moet hier hulp voor zoeken.
Ik weet nog dat ik na een paar maanden met zo'n type doodonzeker was.
Degene die van je hoort te houden zegt eigenlijk: Ik zie je als een slet die wanneer ook maar de kans het met iedereen doet.
Je wil iemand gelukkig zien en dat lukt maar niet.
Dit ligt dus ook bij hem en hij moet hier iets mee. Anders is hij jou kwijt.
