Relaties
alle pijlers
Mijn vriend is onzeker, in de war, ongelukkig (?)
zaterdag 19 maart 2011 17:18
Mijn vriend en ik zijn twee jaar en een half samen. Hij begon plots raar te doen, heel ineens. Vrij impulsief heeft hij onze relatie stopgezet. Hij kreeg wat kritiek op school en we hadden twee ruzies vlak na elkaar gehad. Het was het te veel geworden. Hij huilde en zei dat hij ongelukkig was, maar dat het niets met mij te maken had. Dat ik weg moest zodat hij zou kunnen ontdekken wat hem ongelukkig maakte. Ik deed dit, voor hem. Na twee weken (hij stuurde heel soms iets), belden we. We spraken af. Hij zag me en knuffelde me en zei dat hij me zo hard had gemist. Het was een goed gesprek. De dag daarna deed hij weer hetzelfde. Hij was niet goed genoeg voor mij. Ik kon beter krijgen. Ik weet niet waar hij dat vandaan haalt. Hij maakt het zichzelf wijs. Ik probeerde hem te overtuigen, maar hoe meer ik dat deed, hoe meer hij zichzelf geloofde. Uiteindelijk besloot ik hem de tijd en ruimte te geven die hij wilde. Hij wilde me niet zien, niet horen (geen contact dus). Op die manier zou hij erachter komen wat hij wilde. Dat hij mij graag ziet, is een constante factor zegt hij. Dat hij van mij houdt, staat vast. Of hij heeft met mij een relatie, anders met niemand. Dat zei hij. Ik heb het vier weken volgehouden. Toen heb ik hem gevraagd me te bellen en hij deed het. Ik vroeg hoe het met hem was en hij zei dat ik dat wel wist. Het ging niet beter met hem. Hij houdt nog altijd van mij. Hij hoorde me en besefte toen ook dat het altijd zo zou zijn. Hij had me beloofd dat als de afstand hem niet zou helpen, hij terug naar mij zou komen, maar dat doet hij niet. Hij zegt me dat hij niet normaal is, dat hij bang is, dat ik beter verdien dan hem. Het is niet zo, dat laatste. Wij lijken op elkaar... Even gedreven, even perfectionistisch, ... Ik vroeg hem wat we zouden doen en hij zei 'gewoon zoals nu zeker?' Als ik hem zeg dat het duidelijk niet helpt, zegt hij dat hij erover zal denken, maar dat doet hij niet. Hij zegt dat hij mij heeft gekwetst met dit te doen en dat het zijn straf is dat hij zich nu zo voelt. Alleen beseft hij niet dat ik hier ook mee wordt gestraft. Ik heb hem al professionele hulp voorgesteld, maar dat weigert hij. Hij vindt dat hij hier alleen moet uitkomen.
Hij vindt zichzelf slecht, niet normaal. Hij verdient mij niet want ik ben te goed. Hij weigert mijn hulp want hij vindt niet dat hij het recht heeft mij erbij te betrekken. Hij wil net dat ik wegga van hem omdat hij denkt dat het te zwaar zou zijn voor mij. Dat is zever. Hij heeft het nog niet eens geprobeerd.
Hij heeft het nu alleen en zonder mij geprobeerd en het heeft hem niet geholpen. Dat heeft hij zelf gezegd.
We houden van elkaar. Dat weten we van elkaar. Het doet pijn om niet bij elkaar te zijn. Hij wil me niet zien omdat hij dan te graag me wil knuffelen en bij me wil zijn...
Ik weet niet hoe ik met hem moet omgaan. Het is nu drie maanden bezig en ik weet gewoon niet wat nu de 'juiste' aanpak is.
Hij vindt zichzelf slecht, niet normaal. Hij verdient mij niet want ik ben te goed. Hij weigert mijn hulp want hij vindt niet dat hij het recht heeft mij erbij te betrekken. Hij wil net dat ik wegga van hem omdat hij denkt dat het te zwaar zou zijn voor mij. Dat is zever. Hij heeft het nog niet eens geprobeerd.
Hij heeft het nu alleen en zonder mij geprobeerd en het heeft hem niet geholpen. Dat heeft hij zelf gezegd.
We houden van elkaar. Dat weten we van elkaar. Het doet pijn om niet bij elkaar te zijn. Hij wil me niet zien omdat hij dan te graag me wil knuffelen en bij me wil zijn...
Ik weet niet hoe ik met hem moet omgaan. Het is nu drie maanden bezig en ik weet gewoon niet wat nu de 'juiste' aanpak is.
maandag 28 maart 2011 19:17
quote:Frankie33 schreef op 27 maart 2011 @ 18:58:
Weet je, Doubtsnow (is dat trouwens een parodie op Mrs. Doubtfire?), waar je vriend mij aan doet denken? Aan een uitspraak van Johan Cruijff, in een interview met de Volkskrant laatst. Hij zei iets als:
'Wanneer je zelf een zeventje bent, dan neem je zesjes in dienst, want daar steek je dan zelf zo lekker competent bij af. Maar als je zelf een negentje bent, dan neem je tientjes in dienst. Die zijn geen bedreiging voor je, omdat je weet dat je goed bent en door die tienen achter je alleen maar nog beter wordt.'
Nu je ex-vriend: hij is een zeventje die een (in zijn ogen) veel hoger cijfer 'in dienst' heeft genomen en daar spijt van heeft omdat hijzelf er zo naast verbleekt. Zijn probleem heeft niets met jou te maken en alles met zijn eigen perfectionisme en zelfbeeld. Hij is niet wie hij wil zijn.
Nu, als je totaal niet bent wie je wilt zijn, dan heb je een zwaar probleem, en je omgeving erbij. Een probleem dat niet in een maand is opgelost, en ook niet in een jaar of in twee jaar. Het is puur een ego-ding van hem en jij bent niet meer dan een spiegel, waarin hij het haat te kijken. Wanneer kijkt hij ooit naar jou ipv naar zijn spiegelbeeld? Ik lees het hier nergens.
Haha, neen, doubtsnow is geen parodie of doubtfire! Daar was ik zelf niet opgekomen, maar nu vind ik het best grappig !
Ik vind wat je zegt heel erg waar, naar hem toe kijkend dan. Ik heb liever een evenwaardig cijfer naast me, denk ik. Ik begrijp wat je wil zeggen enzo, maar waarom verheerlijkt hij me zo? Oké, hij is onzeker, maar hij doet dit niet met iedereen hoor. Hij weet van zichzelf bijvoorbeeld dat hij slimmer is dan mij. Hij weet ook dat hij veel creatiever is en veel meer talent heeft in kunst dan ik. Dat zijn echte feiten, toch? Waarom vindt hij me zo geweldig?
Weet je, Doubtsnow (is dat trouwens een parodie op Mrs. Doubtfire?), waar je vriend mij aan doet denken? Aan een uitspraak van Johan Cruijff, in een interview met de Volkskrant laatst. Hij zei iets als:
'Wanneer je zelf een zeventje bent, dan neem je zesjes in dienst, want daar steek je dan zelf zo lekker competent bij af. Maar als je zelf een negentje bent, dan neem je tientjes in dienst. Die zijn geen bedreiging voor je, omdat je weet dat je goed bent en door die tienen achter je alleen maar nog beter wordt.'
Nu je ex-vriend: hij is een zeventje die een (in zijn ogen) veel hoger cijfer 'in dienst' heeft genomen en daar spijt van heeft omdat hijzelf er zo naast verbleekt. Zijn probleem heeft niets met jou te maken en alles met zijn eigen perfectionisme en zelfbeeld. Hij is niet wie hij wil zijn.
Nu, als je totaal niet bent wie je wilt zijn, dan heb je een zwaar probleem, en je omgeving erbij. Een probleem dat niet in een maand is opgelost, en ook niet in een jaar of in twee jaar. Het is puur een ego-ding van hem en jij bent niet meer dan een spiegel, waarin hij het haat te kijken. Wanneer kijkt hij ooit naar jou ipv naar zijn spiegelbeeld? Ik lees het hier nergens.
Haha, neen, doubtsnow is geen parodie of doubtfire! Daar was ik zelf niet opgekomen, maar nu vind ik het best grappig !
Ik vind wat je zegt heel erg waar, naar hem toe kijkend dan. Ik heb liever een evenwaardig cijfer naast me, denk ik. Ik begrijp wat je wil zeggen enzo, maar waarom verheerlijkt hij me zo? Oké, hij is onzeker, maar hij doet dit niet met iedereen hoor. Hij weet van zichzelf bijvoorbeeld dat hij slimmer is dan mij. Hij weet ook dat hij veel creatiever is en veel meer talent heeft in kunst dan ik. Dat zijn echte feiten, toch? Waarom vindt hij me zo geweldig?
maandag 28 maart 2011 23:30
Lieve doubtsnow, ik heb je verhaal gelezen en het is heel herkenbaar voor mij, maar dan wel 20 jaar geleden. Mijn vriend en ik waren in de 20 en hadden verkering, toen hij ook ineens afstand nam van mij, de verkering uitmaakte, maar toch contact bleef houden, via brief, bellen enzo. Hij wilde geen relatie meer, maar bleef mij aan het lijntje houden, wel/niet/wel/niet, afstoten en weer aantrekken. Hij bleek depressief te zijn. Na een jaar op deze manier met elkaar om te zijn gegaan (hij was ook mijn grote liefde en ik steunde hem constant in alles) kwam hij toch weer terug. Maar ons hele huwelijk bleef dit zo. Zodra hij depressief was, duwde hij mij weer weg en wilde hij van mij af. Is niet echt goed voor een relatie, we zijn uiteindelijk ook gescheiden. Wat ik maar wil zeggen, jij staat nu aan het begin van net zo'n relatie als ik. Dat wil je echt niet.... Er wordt met je gesold, met jouw gevoelens wordt totaal geen rekening gehouden, je wordt aan het lijntje gehouden. Lieve meid, kies voor jezelf en stop met deze 'zieke' relatie.
maandag 28 maart 2011 23:58
quote:doubtsnow schreef op 28 maart 2011 @ 19:17:
[...]
Ik vind wat je zegt heel erg waar, naar hem toe kijkend dan. Ik heb liever een evenwaardig cijfer naast me, denk ik. Ik begrijp wat je wil zeggen enzo, maar waarom verheerlijkt hij me zo? Oké, hij is onzeker, maar hij doet dit niet met iedereen hoor. Hij weet van zichzelf bijvoorbeeld dat hij slimmer is dan mij. Hij weet ook dat hij veel creatiever is en veel meer talent heeft in kunst dan ik. Dat zijn echte feiten, toch? Waarom vindt hij me zo geweldig?
Hmm, dat kan ik natuurlijk niet voor hem zeggen. Wat ik vermoed is dat hij hetgeen hij wel heeft vanzelfsprekend vindt en zich blindstaart op wat hij (vindt dat hij) niet heeft. Hij is een enorme perfectionist, immers? Die mensen vinden zichzelf zelden goed genoeg. Waar ze het vandaan halen, dat zij zo uitverkoren zijn dat hun begaafdheden en prestaties door hen als vanzelfsprekend worden beleefd en hun tekortkomingen als onvanzelfsprekend en schaamtevol mag Joost weten. Waar ze het vandaan halen dat ze het leven niet waard zijn als ze niet perfect zijn? Het is mij een raadsel. Ik vraag me ook af hoe zij dan tegen anderen aankijken die minder 'perfect' zijn. Het kan toch haast niet anders dan dat zij daar diep in hun hart op neerkijken? En wel zodanig, dat zij een compulsie hebben om zo ver mogelijk boven die imperfecten uit te groeien? Wat natuurlijk niet zomaar lukt, omdat ieder een keur aan gaven heeft. Dan ligt depressie op de loer.
Ik denk dat jij enkele gaven of eigenschappen hebt die hij zeer benijdt. Daar focust hij dan ook op, en niet op datgene dat hij zelf door het leven toebedeeld heeft gekregen. Dat kunnen zeer 'ontastbare' eigenschappen zijn hoor. Het zou om subtiele kwaliteiten van de ziel kunnen gaan die hij - en vind je 't gek met zulk perfectionisme - ontbeert. Als hij zo kunstzinnig is als jij zegt, dan ben jij misschien wel zijn muze die zoveel licht geeft dat hij er voor zijn gevoel half door overlijdt van 'Sehnsucht'. Ik bedoel, je kunt daar eigenlijk niets van zeggen. Het gaat er om dat hij 'iets' in jou ziet dat in zijn beleving vele formaten te groot voor hem is.
Het is triest dat jij hieraan niets kunt veranderen. Het is eenzaam om op een voetstuk te leven. Ik wens je eenvoudigweg veel warmte van medemensen toe op dit moment. En hem dat hij hier een uitweg uit vindt. Dit zal echter een lange, eenzame en moeizame weg voor hem worden, want zijn overtuiging zit blijkbaar heel diep ingebakken.
[...]
Ik vind wat je zegt heel erg waar, naar hem toe kijkend dan. Ik heb liever een evenwaardig cijfer naast me, denk ik. Ik begrijp wat je wil zeggen enzo, maar waarom verheerlijkt hij me zo? Oké, hij is onzeker, maar hij doet dit niet met iedereen hoor. Hij weet van zichzelf bijvoorbeeld dat hij slimmer is dan mij. Hij weet ook dat hij veel creatiever is en veel meer talent heeft in kunst dan ik. Dat zijn echte feiten, toch? Waarom vindt hij me zo geweldig?
Hmm, dat kan ik natuurlijk niet voor hem zeggen. Wat ik vermoed is dat hij hetgeen hij wel heeft vanzelfsprekend vindt en zich blindstaart op wat hij (vindt dat hij) niet heeft. Hij is een enorme perfectionist, immers? Die mensen vinden zichzelf zelden goed genoeg. Waar ze het vandaan halen, dat zij zo uitverkoren zijn dat hun begaafdheden en prestaties door hen als vanzelfsprekend worden beleefd en hun tekortkomingen als onvanzelfsprekend en schaamtevol mag Joost weten. Waar ze het vandaan halen dat ze het leven niet waard zijn als ze niet perfect zijn? Het is mij een raadsel. Ik vraag me ook af hoe zij dan tegen anderen aankijken die minder 'perfect' zijn. Het kan toch haast niet anders dan dat zij daar diep in hun hart op neerkijken? En wel zodanig, dat zij een compulsie hebben om zo ver mogelijk boven die imperfecten uit te groeien? Wat natuurlijk niet zomaar lukt, omdat ieder een keur aan gaven heeft. Dan ligt depressie op de loer.
Ik denk dat jij enkele gaven of eigenschappen hebt die hij zeer benijdt. Daar focust hij dan ook op, en niet op datgene dat hij zelf door het leven toebedeeld heeft gekregen. Dat kunnen zeer 'ontastbare' eigenschappen zijn hoor. Het zou om subtiele kwaliteiten van de ziel kunnen gaan die hij - en vind je 't gek met zulk perfectionisme - ontbeert. Als hij zo kunstzinnig is als jij zegt, dan ben jij misschien wel zijn muze die zoveel licht geeft dat hij er voor zijn gevoel half door overlijdt van 'Sehnsucht'. Ik bedoel, je kunt daar eigenlijk niets van zeggen. Het gaat er om dat hij 'iets' in jou ziet dat in zijn beleving vele formaten te groot voor hem is.
Het is triest dat jij hieraan niets kunt veranderen. Het is eenzaam om op een voetstuk te leven. Ik wens je eenvoudigweg veel warmte van medemensen toe op dit moment. En hem dat hij hier een uitweg uit vindt. Dit zal echter een lange, eenzame en moeizame weg voor hem worden, want zijn overtuiging zit blijkbaar heel diep ingebakken.
dinsdag 29 maart 2011 17:03
quote:Frankie33 schreef op 28 maart 2011 @ 23:58:
[...]
Als hij zo kunstzinnig is als jij zegt, dan ben jij misschien wel zijn muze die zoveel licht geeft dat hij er voor zijn gevoel half door overlijdt van 'Sehnsucht'. Ik bedoel, je kunt daar eigenlijk niets van zeggen. Het gaat er om dat hij 'iets' in jou ziet dat in zijn beleving vele formaten te groot voor hem is.Ik denk dat je hier even de spijker op de kop slaat... Hij zei me een tijdje geleden dat hij zo ver al was geraakt door mij, dat hij alles kon dankzij mij. Hij wilde het alleen proberen omdat hij moest zien dat het zonder mij ook zou lukken. Waarom weet ik niet, maar hij was er van overtuigd dat wanneer ik weg zou vallen, hij zou mislukken. Hij zou zo hard met zijn kop tegen de muur lopen, dat hij terug zou komen naar mij. Het beangstigde hem hoeveel ik voor hem betekende. Ik ben zijn lief, zijn beste vriendin, zijn mama als ik voor hem zorg en zijn kind als hij voor mij zorgt. Zo heeft het eens gezegd. Hij zei dat zijn liefde voor mij zo groot was, dat hij soms niet wist hoe hij er mee om moest gaan... En ik was inderdaad zijn muze... Hij moest het zonder mij proberen... Maar proberen duurt niet eeuwig... Misschien wel, maar dat kan gewoon niet.
[...]
Als hij zo kunstzinnig is als jij zegt, dan ben jij misschien wel zijn muze die zoveel licht geeft dat hij er voor zijn gevoel half door overlijdt van 'Sehnsucht'. Ik bedoel, je kunt daar eigenlijk niets van zeggen. Het gaat er om dat hij 'iets' in jou ziet dat in zijn beleving vele formaten te groot voor hem is.Ik denk dat je hier even de spijker op de kop slaat... Hij zei me een tijdje geleden dat hij zo ver al was geraakt door mij, dat hij alles kon dankzij mij. Hij wilde het alleen proberen omdat hij moest zien dat het zonder mij ook zou lukken. Waarom weet ik niet, maar hij was er van overtuigd dat wanneer ik weg zou vallen, hij zou mislukken. Hij zou zo hard met zijn kop tegen de muur lopen, dat hij terug zou komen naar mij. Het beangstigde hem hoeveel ik voor hem betekende. Ik ben zijn lief, zijn beste vriendin, zijn mama als ik voor hem zorg en zijn kind als hij voor mij zorgt. Zo heeft het eens gezegd. Hij zei dat zijn liefde voor mij zo groot was, dat hij soms niet wist hoe hij er mee om moest gaan... En ik was inderdaad zijn muze... Hij moest het zonder mij proberen... Maar proberen duurt niet eeuwig... Misschien wel, maar dat kan gewoon niet.
dinsdag 29 maart 2011 17:05
dinsdag 29 maart 2011 17:06
quote:kristianna schreef op 28 maart 2011 @ 23:30:
Lieve doubtsnow, ik heb je verhaal gelezen en het is heel herkenbaar voor mij, maar dan wel 20 jaar geleden. Mijn vriend en ik waren in de 20 en hadden verkering, toen hij ook ineens afstand nam van mij, de verkering uitmaakte, maar toch contact bleef houden, via brief, bellen enzo. Hij wilde geen relatie meer, maar bleef mij aan het lijntje houden, wel/niet/wel/niet, afstoten en weer aantrekken. Hij bleek depressief te zijn. Na een jaar op deze manier met elkaar om te zijn gegaan (hij was ook mijn grote liefde en ik steunde hem constant in alles) kwam hij toch weer terug. Maar ons hele huwelijk bleef dit zo. Zodra hij depressief was, duwde hij mij weer weg en wilde hij van mij af. Is niet echt goed voor een relatie, we zijn uiteindelijk ook gescheiden. Wat ik maar wil zeggen, jij staat nu aan het begin van net zo'n relatie als ik. Dat wil je echt niet.... Er wordt met je gesold, met jouw gevoelens wordt totaal geen rekening gehouden, je wordt aan het lijntje gehouden. Lieve meid, kies voor jezelf en stop met deze 'zieke' relatie.Als ik dit zo lees, denk ik inderdaad dat dit bij mij ook zo zal zijn en nee dat wil ik niet. Het is alleen zo moeilijk om los te laten.
Lieve doubtsnow, ik heb je verhaal gelezen en het is heel herkenbaar voor mij, maar dan wel 20 jaar geleden. Mijn vriend en ik waren in de 20 en hadden verkering, toen hij ook ineens afstand nam van mij, de verkering uitmaakte, maar toch contact bleef houden, via brief, bellen enzo. Hij wilde geen relatie meer, maar bleef mij aan het lijntje houden, wel/niet/wel/niet, afstoten en weer aantrekken. Hij bleek depressief te zijn. Na een jaar op deze manier met elkaar om te zijn gegaan (hij was ook mijn grote liefde en ik steunde hem constant in alles) kwam hij toch weer terug. Maar ons hele huwelijk bleef dit zo. Zodra hij depressief was, duwde hij mij weer weg en wilde hij van mij af. Is niet echt goed voor een relatie, we zijn uiteindelijk ook gescheiden. Wat ik maar wil zeggen, jij staat nu aan het begin van net zo'n relatie als ik. Dat wil je echt niet.... Er wordt met je gesold, met jouw gevoelens wordt totaal geen rekening gehouden, je wordt aan het lijntje gehouden. Lieve meid, kies voor jezelf en stop met deze 'zieke' relatie.Als ik dit zo lees, denk ik inderdaad dat dit bij mij ook zo zal zijn en nee dat wil ik niet. Het is alleen zo moeilijk om los te laten.
dinsdag 29 maart 2011 22:42
het was gewoon genoeg. ik twijfel er wel over. Heb nu besloten dat ik even aan radiostilte doe. Maar krijg vandaag wel weer een SMS van hem. Totaal overbodig. Totaal niet bijdragend. Probeer het maar te negeren, maar mijn vingers jeuken om hem terug te mailen. Ergens heb ik denk ik toch nog hoop...
En Kristianna, ik denk ook dat jij voor mijn situatie een spiegel voorhoudt.
Hoe lang zijn jullie in totaal samengeweest en hoeveel episodes heb je meegemaakt? Ook kinderen in betrokken?
En Kristianna, ik denk ook dat jij voor mijn situatie een spiegel voorhoudt.
Hoe lang zijn jullie in totaal samengeweest en hoeveel episodes heb je meegemaakt? Ook kinderen in betrokken?
woensdag 30 maart 2011 19:19
Pfft lastig hoor. Maar zo te lezen veranderd je eigen houding. Het lijkt of je er langzaam aan aan het wennen bent dat het misschien beter zou kunnen zijn als het over was. Zoalang hij toch geen contact opneemt heb je voor jezelf rustig de tijd om zo ver te komen.
Ik denk dat Kristianna een heel belangrijk punt heeft, evenals return_of_the_kreng, die eigenlijk zoiets voorspelt als wat Kristianna heeft meegemaakt. Mijn ex had ook van die knipperlicht-wegduw-aantrek neigingen en hoewel het toen lastig was (hij heeft het uitgemaakt, maar ik heb toen ook besloten dat dat de laatste keer was) ben ik achteraf heel blij dat daarbij gebleven is. Ik kan me precies voorstellen dat het anders zo zou lopen zoals bij Kristianna.
Maar ik kan me voorstellen dat je er misschien nog helemaal niet aan wilt denken dat het over zou zijn..maar je komt er wel uit als je jezelf de tijd gunt. Sterkte!
Ik denk dat Kristianna een heel belangrijk punt heeft, evenals return_of_the_kreng, die eigenlijk zoiets voorspelt als wat Kristianna heeft meegemaakt. Mijn ex had ook van die knipperlicht-wegduw-aantrek neigingen en hoewel het toen lastig was (hij heeft het uitgemaakt, maar ik heb toen ook besloten dat dat de laatste keer was) ben ik achteraf heel blij dat daarbij gebleven is. Ik kan me precies voorstellen dat het anders zo zou lopen zoals bij Kristianna.
Maar ik kan me voorstellen dat je er misschien nog helemaal niet aan wilt denken dat het over zou zijn..maar je komt er wel uit als je jezelf de tijd gunt. Sterkte!
!
woensdag 30 maart 2011 21:15
[quote:PoIIy schreef op 29 maart 2011 @ 22:42:
het was gewoon genoeg. ik twijfel er wel over. Heb nu besloten dat ik even aan radiostilte doe. Maar krijg vandaag wel weer een SMS van hem. Totaal overbodig. Totaal niet bijdragend. Probeer het maar te negeren, maar mijn vingers jeuken om hem terug te mailen. Ergens heb ik denk ik toch nog hoop...
Wel ja, die hoop... Wat waren zijn 'eisen' dan die je zo egoïstisch vond?
Ik begrijp de jeuk in de vingers maar al te goed. Ik weet dat het beter is voor me als ik er nu gewoon mee ophoud. Zo lang ik dat niet doe, sta ik niet open voor iemand anders en blijf ik precies watertrappelen op één plekje met af en toe eens goed kopje onder te gaan. Hij heeft me voor de allereerste keer echt gekwetst en dat heb ik hem dan ook gesmst. Ik had een rotmoment, niet over hem, maar gewoon over alles, echt alles en ik kon gewoon niet stoppen met huilen. Ik smste hem daarover omdat ik gewoon even niet meer wist wat ik moest doen. Hij heeft niet gereageerd. Wel, als je zo koud kan zijn, dan vraag ik me af wat voor een persoon je bent. Voor de eerste keer was ik echt gekwetst en voor de eerste keer voel ik nu een beetje boosheid. Ik smste hem vanochtend dat hij me eigenlijk voor het eerst echt heeft gekwetst. Dat was trouwens zijn grootste vrees. Heb me ineens verlaagd tot het vloeken op hem ! Heb gezegd dat ik het een arrogant, degoutant mannetje vind, dat zich beter voelt dan anderen en dat enkel en alleen aan zichzelf denkt, dat ik hoop dat hij trots is als hij 18 haalt op zijn proef en dat ik het zeker niet zal zijn. Dat ik vind dat je niet over lijken gaat, maar dat hij dat wel doet en dat ik hoop dat hij kan leven me wie hij nu is. Ik was gewoon kwaad. Normaal stuur ik dat daarna dat ik het niet zo bedoelde, dat ik even boos was... Maar nu niet. Ik sta achter elk woord dat ik heb gezegd.
het was gewoon genoeg. ik twijfel er wel over. Heb nu besloten dat ik even aan radiostilte doe. Maar krijg vandaag wel weer een SMS van hem. Totaal overbodig. Totaal niet bijdragend. Probeer het maar te negeren, maar mijn vingers jeuken om hem terug te mailen. Ergens heb ik denk ik toch nog hoop...
Wel ja, die hoop... Wat waren zijn 'eisen' dan die je zo egoïstisch vond?
Ik begrijp de jeuk in de vingers maar al te goed. Ik weet dat het beter is voor me als ik er nu gewoon mee ophoud. Zo lang ik dat niet doe, sta ik niet open voor iemand anders en blijf ik precies watertrappelen op één plekje met af en toe eens goed kopje onder te gaan. Hij heeft me voor de allereerste keer echt gekwetst en dat heb ik hem dan ook gesmst. Ik had een rotmoment, niet over hem, maar gewoon over alles, echt alles en ik kon gewoon niet stoppen met huilen. Ik smste hem daarover omdat ik gewoon even niet meer wist wat ik moest doen. Hij heeft niet gereageerd. Wel, als je zo koud kan zijn, dan vraag ik me af wat voor een persoon je bent. Voor de eerste keer was ik echt gekwetst en voor de eerste keer voel ik nu een beetje boosheid. Ik smste hem vanochtend dat hij me eigenlijk voor het eerst echt heeft gekwetst. Dat was trouwens zijn grootste vrees. Heb me ineens verlaagd tot het vloeken op hem ! Heb gezegd dat ik het een arrogant, degoutant mannetje vind, dat zich beter voelt dan anderen en dat enkel en alleen aan zichzelf denkt, dat ik hoop dat hij trots is als hij 18 haalt op zijn proef en dat ik het zeker niet zal zijn. Dat ik vind dat je niet over lijken gaat, maar dat hij dat wel doet en dat ik hoop dat hij kan leven me wie hij nu is. Ik was gewoon kwaad. Normaal stuur ik dat daarna dat ik het niet zo bedoelde, dat ik even boos was... Maar nu niet. Ik sta achter elk woord dat ik heb gezegd.
woensdag 30 maart 2011 21:19
quote:aaaanne schreef op 30 maart 2011 @ 19:19:
Pfft lastig hoor. Maar zo te lezen veranderd je eigen houding. Het lijkt of je er langzaam aan aan het wennen bent dat het misschien beter zou kunnen zijn als het over was. Zoalang hij toch geen contact opneemt heb je voor jezelf rustig de tijd om zo ver te komen.
Dankjewel! Ik weet het, tijd helpt.. Alleen ben ik zo ongeveer de meest ongeduldige persoon op aarde! En ik vind dat ik al ontzettend veel geduld heb gehad. Mijn houding verandert inderdaad, maar soms heb ik gewoon zo'n harde terugval. Hij is zo het tegenovergestelde van wie hij was.
Had je me 3maanden geleden gevraagd of we zouden trouwen ik zei ja. Hij is de meest geweldige vriend die je kan hebben. Echt waar... Dat was toch zo ... Als hij ooit een ander heeft, flikt hij haar waarschijnlijk toch hetzelfde. Eerst de perfecte vriend zijn en dan koud zoiets doen. Moet hij trots op zijn. Ik zou niet meer met mezelf kunnen leven.
Pfft lastig hoor. Maar zo te lezen veranderd je eigen houding. Het lijkt of je er langzaam aan aan het wennen bent dat het misschien beter zou kunnen zijn als het over was. Zoalang hij toch geen contact opneemt heb je voor jezelf rustig de tijd om zo ver te komen.
Dankjewel! Ik weet het, tijd helpt.. Alleen ben ik zo ongeveer de meest ongeduldige persoon op aarde! En ik vind dat ik al ontzettend veel geduld heb gehad. Mijn houding verandert inderdaad, maar soms heb ik gewoon zo'n harde terugval. Hij is zo het tegenovergestelde van wie hij was.
Had je me 3maanden geleden gevraagd of we zouden trouwen ik zei ja. Hij is de meest geweldige vriend die je kan hebben. Echt waar... Dat was toch zo ... Als hij ooit een ander heeft, flikt hij haar waarschijnlijk toch hetzelfde. Eerst de perfecte vriend zijn en dan koud zoiets doen. Moet hij trots op zijn. Ik zou niet meer met mezelf kunnen leven.
donderdag 31 maart 2011 18:45
quote:PoIIy schreef op 29 maart 2011 @ 22:42:
het was gewoon genoeg. ik twijfel er wel over. Heb nu besloten dat ik even aan radiostilte doe. Maar krijg vandaag wel weer een SMS van hem. Totaal overbodig. Totaal niet bijdragend. Probeer het maar te negeren, maar mijn vingers jeuken om hem terug te mailen. Ergens heb ik denk ik toch nog hoop...
En Kristianna, ik denk ook dat jij voor mijn situatie een spiegel voorhoudt.
Hoe lang zijn jullie in totaal samengeweest en hoeveel episodes heb je meegemaakt? Ook kinderen in betrokken? In totaal 22 jaar en er zijn zo'n 7 keer van dit soort periodes geweest en 3 kinderen erbij betrokken. Na de 6de keer was het genoeg voor mij. Op een gegeven moment verdwijnt de liefde vanzelf. Het is idd. zo dat je je gaat aanpassen aan zijn gedrag en dat ga je normaal vinden. Maar een relatie is gebaseerd op gelijkwaardigheid en respect voor elkaars gevoelens hebben en rekening houden met elkaar. En dat ontbreekt hier volledig, merk ik. Het is makkelijk gezegd voor een buitenstaander om te zeggen dat je ermee moet stoppen (mijn moeder had het ook door en heeft mij ook gewaarschuwd), maar als je van iemand houdt denk je gewoon dat het goed gaat komen. Maar in wezen is deze persoon gewoon ziek en zal het alleen maar erger worden en jij zal je steeds ongelukkiger gaan voelen. Ik begrijp het echt dat je met hem door wilt gaan en dat je hoop hebt.
het was gewoon genoeg. ik twijfel er wel over. Heb nu besloten dat ik even aan radiostilte doe. Maar krijg vandaag wel weer een SMS van hem. Totaal overbodig. Totaal niet bijdragend. Probeer het maar te negeren, maar mijn vingers jeuken om hem terug te mailen. Ergens heb ik denk ik toch nog hoop...
En Kristianna, ik denk ook dat jij voor mijn situatie een spiegel voorhoudt.
Hoe lang zijn jullie in totaal samengeweest en hoeveel episodes heb je meegemaakt? Ook kinderen in betrokken? In totaal 22 jaar en er zijn zo'n 7 keer van dit soort periodes geweest en 3 kinderen erbij betrokken. Na de 6de keer was het genoeg voor mij. Op een gegeven moment verdwijnt de liefde vanzelf. Het is idd. zo dat je je gaat aanpassen aan zijn gedrag en dat ga je normaal vinden. Maar een relatie is gebaseerd op gelijkwaardigheid en respect voor elkaars gevoelens hebben en rekening houden met elkaar. En dat ontbreekt hier volledig, merk ik. Het is makkelijk gezegd voor een buitenstaander om te zeggen dat je ermee moet stoppen (mijn moeder had het ook door en heeft mij ook gewaarschuwd), maar als je van iemand houdt denk je gewoon dat het goed gaat komen. Maar in wezen is deze persoon gewoon ziek en zal het alleen maar erger worden en jij zal je steeds ongelukkiger gaan voelen. Ik begrijp het echt dat je met hem door wilt gaan en dat je hoop hebt.
vrijdag 1 april 2011 20:28
quote:kristianna schreef op 31 maart 2011 @ 18:45:
[...]
Maar een relatie is gebaseerd op gelijkwaardigheid en respect voor elkaars gevoelens hebben en rekening houden met elkaar. En dat ontbreekt hier volledig, merk ik. Maar in wezen is deze persoon gewoon ziek en zal het alleen maar erger worden en jij zal je steeds ongelukkiger gaan voelen. Ik begrijp het echt dat je met hem door wilt gaan en dat je hoop hebt.
Het rare is bij mij dat die gelijkwaardigheid en dat respect voor elkaars gevoelens er wel altijd is geweest. Pas nu, die 3 maand geleden is dat langs zijn kant beginnen afbrokkelen. Hij isoleert zich gewoon van alles. Ja, die hoop heb ik ook.. Ik denk dan bij mijzelf 'hij kan terug worden zoals ervoor, toch? Al weet ik dat gewoon niet...
Ik voel me er gewoon rot bij momenteel. Ik heb hem al anderhalve week niet gehoord. Heb hem zelfs dingen laten weten die hij had gevraagd daarvoor (voor de anderhalve week), maar plots doet dat er allemaal niet meer toe precies... Ik begrijp echt niet dat hij kan zeggen dat hij nog altijd even veel van me houdt, maar me wel zo kan negeren...
[...]
Maar een relatie is gebaseerd op gelijkwaardigheid en respect voor elkaars gevoelens hebben en rekening houden met elkaar. En dat ontbreekt hier volledig, merk ik. Maar in wezen is deze persoon gewoon ziek en zal het alleen maar erger worden en jij zal je steeds ongelukkiger gaan voelen. Ik begrijp het echt dat je met hem door wilt gaan en dat je hoop hebt.
Het rare is bij mij dat die gelijkwaardigheid en dat respect voor elkaars gevoelens er wel altijd is geweest. Pas nu, die 3 maand geleden is dat langs zijn kant beginnen afbrokkelen. Hij isoleert zich gewoon van alles. Ja, die hoop heb ik ook.. Ik denk dan bij mijzelf 'hij kan terug worden zoals ervoor, toch? Al weet ik dat gewoon niet...
Ik voel me er gewoon rot bij momenteel. Ik heb hem al anderhalve week niet gehoord. Heb hem zelfs dingen laten weten die hij had gevraagd daarvoor (voor de anderhalve week), maar plots doet dat er allemaal niet meer toe precies... Ik begrijp echt niet dat hij kan zeggen dat hij nog altijd even veel van me houdt, maar me wel zo kan negeren...
zaterdag 2 april 2011 17:44
quote:kristianna schreef op 31 maart 2011 @ 18:45:
Het is makkelijk gezegd voor een buitenstaander om te zeggen dat je ermee moet stoppen (mijn moeder had het ook door en heeft mij ook gewaarschuwd), maar als je van iemand houdt denk je gewoon dat het goed gaat komen. Maar in wezen is deze persoon gewoon ziek en zal het alleen maar erger worden en jij zal je steeds ongelukkiger gaan voelen. Ik begrijp het echt dat je met hem door wilt gaan en dat je hoop hebt.
Hier word ik ook gewaarschuwd door mijn ouders, hoewel mijn vrienden het allemaal nog wel goed zien komen. Ikzelf ben eigenlijk ook wel huiverig voor toekomst samen - heb veel gezien tijdens werk in psychiatrie - dus eigenlijk weet ik ook wel dat ik beter af ben zonder hem. Heb alleen het idee dat ik hem kan veranderen - waarvan ik ook weet dat dat niet kan, ookal ben ik geschoold, maar partner hoort geen therapeut te zijn.
Conclusie: ik weet het gewoon allemaal niet Verstand en gevoel spreken elkaar tegen.
Het is makkelijk gezegd voor een buitenstaander om te zeggen dat je ermee moet stoppen (mijn moeder had het ook door en heeft mij ook gewaarschuwd), maar als je van iemand houdt denk je gewoon dat het goed gaat komen. Maar in wezen is deze persoon gewoon ziek en zal het alleen maar erger worden en jij zal je steeds ongelukkiger gaan voelen. Ik begrijp het echt dat je met hem door wilt gaan en dat je hoop hebt.
Hier word ik ook gewaarschuwd door mijn ouders, hoewel mijn vrienden het allemaal nog wel goed zien komen. Ikzelf ben eigenlijk ook wel huiverig voor toekomst samen - heb veel gezien tijdens werk in psychiatrie - dus eigenlijk weet ik ook wel dat ik beter af ben zonder hem. Heb alleen het idee dat ik hem kan veranderen - waarvan ik ook weet dat dat niet kan, ookal ben ik geschoold, maar partner hoort geen therapeut te zijn.
Conclusie: ik weet het gewoon allemaal niet Verstand en gevoel spreken elkaar tegen.
zaterdag 2 april 2011 17:46
quote:doubtsnow schreef op 30 maart 2011 @ 21:15:
Ik weet dat het beter is voor me als ik er nu gewoon mee ophoud. Zo lang ik dat niet doe, sta ik niet open voor iemand anders en blijf ik precies watertrappelen op één plekje met af en toe eens goed kopje onder te gaan. Hij heeft me voor de allereerste keer echt gekwetst en dat heb ik hem dan ook gesmst. Ik had een rotmoment, niet over hem, maar gewoon over alles, echt alles en ik kon gewoon niet stoppen met huilen. Ik smste hem daarover omdat ik gewoon even niet meer wist wat ik moest doen. Hij heeft niet gereageerd. Wel, als je zo koud kan zijn, dan vraag ik me af wat voor een persoon je bent. Voor de eerste keer was ik echt gekwetst en voor de eerste keer voel ik nu een beetje boosheid. Ik smste hem vanochtend dat hij me eigenlijk voor het eerst echt heeft gekwetst. Dat was trouwens zijn grootste vrees. Heb me ineens verlaagd tot het vloeken op hem ! Heb gezegd dat ik het een arrogant, degoutant mannetje vind, dat zich beter voelt dan anderen en dat enkel en alleen aan zichzelf denkt, dat ik hoop dat hij trots is als hij 18 haalt op zijn proef en dat ik het zeker niet zal zijn. Dat ik vind dat je niet over lijken gaat, maar dat hij dat wel doet en dat ik hoop dat hij kan leven me wie hij nu is. Ik was gewoon kwaad. Normaal stuur ik dat daarna dat ik het niet zo bedoelde, dat ik even boos was... Maar nu niet. Ik sta achter elk woord dat ik heb gezegd.
Je mag best boos zijn snow. Wat hij doet is niet normaal, en je hoeft dat niet allemaal te accepteren. En dat mag hij best ook weten. Aan hem wat hij ermee doet.
Maar leef je eigen leven en laat hem maar gaar koken. Komt het goed, dan komt het goed. En anders niet. Maar zorg er dan voor dat je zelf ook al een stapje verder bent, en niet dan pas moet beginnen met je leven opbouwen.
Ik weet dat het beter is voor me als ik er nu gewoon mee ophoud. Zo lang ik dat niet doe, sta ik niet open voor iemand anders en blijf ik precies watertrappelen op één plekje met af en toe eens goed kopje onder te gaan. Hij heeft me voor de allereerste keer echt gekwetst en dat heb ik hem dan ook gesmst. Ik had een rotmoment, niet over hem, maar gewoon over alles, echt alles en ik kon gewoon niet stoppen met huilen. Ik smste hem daarover omdat ik gewoon even niet meer wist wat ik moest doen. Hij heeft niet gereageerd. Wel, als je zo koud kan zijn, dan vraag ik me af wat voor een persoon je bent. Voor de eerste keer was ik echt gekwetst en voor de eerste keer voel ik nu een beetje boosheid. Ik smste hem vanochtend dat hij me eigenlijk voor het eerst echt heeft gekwetst. Dat was trouwens zijn grootste vrees. Heb me ineens verlaagd tot het vloeken op hem ! Heb gezegd dat ik het een arrogant, degoutant mannetje vind, dat zich beter voelt dan anderen en dat enkel en alleen aan zichzelf denkt, dat ik hoop dat hij trots is als hij 18 haalt op zijn proef en dat ik het zeker niet zal zijn. Dat ik vind dat je niet over lijken gaat, maar dat hij dat wel doet en dat ik hoop dat hij kan leven me wie hij nu is. Ik was gewoon kwaad. Normaal stuur ik dat daarna dat ik het niet zo bedoelde, dat ik even boos was... Maar nu niet. Ik sta achter elk woord dat ik heb gezegd.
Je mag best boos zijn snow. Wat hij doet is niet normaal, en je hoeft dat niet allemaal te accepteren. En dat mag hij best ook weten. Aan hem wat hij ermee doet.
Maar leef je eigen leven en laat hem maar gaar koken. Komt het goed, dan komt het goed. En anders niet. Maar zorg er dan voor dat je zelf ook al een stapje verder bent, en niet dan pas moet beginnen met je leven opbouwen.
zaterdag 2 april 2011 21:19
quote:PoIIy schreef op 02 april 2011 @ 17:44:
[...]
Hier word ik ook gewaarschuwd door mijn ouders, hoewel mijn vrienden het allemaal nog wel goed zien komen. Ikzelf ben eigenlijk ook wel huiverig voor toekomst samen - heb veel gezien tijdens werk in psychiatrie - dus eigenlijk weet ik ook wel dat ik beter af ben zonder hem. Heb alleen het idee dat ik hem kan veranderen - waarvan ik ook weet dat dat niet kan, ookal ben ik geschoold, maar partner hoort geen therapeut te zijn.
Conclusie: ik weet het gewoon allemaal niet Verstand en gevoel spreken elkaar tegen.Ik begrijp wat je bedoelt met het idee dat je hem kan veranderen... Ik wil hem niet eens veranderen. Vroeger was hij niet zo, helemaal niet. Daarom begrijp ik niet dat hij zelf niet terug gaat naar daarvoor, daarom begrijp ik niet waarom hij verder gaat in dit verhaal. Klinkt raar en ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. IK weet het eigenlijk allemaal niet meer.
[...]
Hier word ik ook gewaarschuwd door mijn ouders, hoewel mijn vrienden het allemaal nog wel goed zien komen. Ikzelf ben eigenlijk ook wel huiverig voor toekomst samen - heb veel gezien tijdens werk in psychiatrie - dus eigenlijk weet ik ook wel dat ik beter af ben zonder hem. Heb alleen het idee dat ik hem kan veranderen - waarvan ik ook weet dat dat niet kan, ookal ben ik geschoold, maar partner hoort geen therapeut te zijn.
Conclusie: ik weet het gewoon allemaal niet Verstand en gevoel spreken elkaar tegen.Ik begrijp wat je bedoelt met het idee dat je hem kan veranderen... Ik wil hem niet eens veranderen. Vroeger was hij niet zo, helemaal niet. Daarom begrijp ik niet dat hij zelf niet terug gaat naar daarvoor, daarom begrijp ik niet waarom hij verder gaat in dit verhaal. Klinkt raar en ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. IK weet het eigenlijk allemaal niet meer.
zaterdag 2 april 2011 21:24
quote:PoIIy schreef op 02 april 2011 @ 17:46:
[...]
Je mag best boos zijn snow. Wat hij doet is niet normaal, en je hoeft dat niet allemaal te accepteren. En dat mag hij best ook weten. Aan hem wat hij ermee doet.
Maar leef je eigen leven en laat hem maar gaar koken. Komt het goed, dan komt het goed. En anders niet. Maar zorg er dan voor dat je zelf ook al een stapje verder bent, en niet dan pas moet beginnen met je leven opbouwen.
Mijn leven gaat verder en dus wordt het automatisch verder opgebouwd. Vannacht heb ik gedroomd dat ik iets had met iemand anders. In mijn droom voelde ik me er zo slecht bij, zo vreselijk. De hele tijd probeerde ik te lachen, maar ik stond op het punt van elk moment in huilen uit te barsten. Ik voelde me zo schuldig tov hem. Het leek alsof ik hem bedroog.
Ik wou dat ik alles kon vergeten. Ergens wil ik echt verder, zonder hem. Alleen moet ik denken aan onze herinneringen. We maakten niet veel ruzie, er was geen reden. Ik wou gewoon dat ik dat kon vergeten.
Ik heb hem gevraagd of hij tijd wil tot de zomer, dan geef ik hem dat. Ik heb gezegd dat als hij het gewoon nooit meer terug wil, hij het gerust nu mag zeggen, dan kan ik tenminste verder gaan. Hij reageert niet. Ik haat het. Ofwel is het het één, ofwel het ander. Die doodse stilte en dat genegeer, wat is dat dan? Sommigen zouden zeggen: dat is dan toch duidelijk? Maar nee... Want ik vraag hem zelfs om gewoon te zeggen: Laat me, ik wil het niet meer. Toch zegt hij dat ook niet.
[...]
Je mag best boos zijn snow. Wat hij doet is niet normaal, en je hoeft dat niet allemaal te accepteren. En dat mag hij best ook weten. Aan hem wat hij ermee doet.
Maar leef je eigen leven en laat hem maar gaar koken. Komt het goed, dan komt het goed. En anders niet. Maar zorg er dan voor dat je zelf ook al een stapje verder bent, en niet dan pas moet beginnen met je leven opbouwen.
Mijn leven gaat verder en dus wordt het automatisch verder opgebouwd. Vannacht heb ik gedroomd dat ik iets had met iemand anders. In mijn droom voelde ik me er zo slecht bij, zo vreselijk. De hele tijd probeerde ik te lachen, maar ik stond op het punt van elk moment in huilen uit te barsten. Ik voelde me zo schuldig tov hem. Het leek alsof ik hem bedroog.
Ik wou dat ik alles kon vergeten. Ergens wil ik echt verder, zonder hem. Alleen moet ik denken aan onze herinneringen. We maakten niet veel ruzie, er was geen reden. Ik wou gewoon dat ik dat kon vergeten.
Ik heb hem gevraagd of hij tijd wil tot de zomer, dan geef ik hem dat. Ik heb gezegd dat als hij het gewoon nooit meer terug wil, hij het gerust nu mag zeggen, dan kan ik tenminste verder gaan. Hij reageert niet. Ik haat het. Ofwel is het het één, ofwel het ander. Die doodse stilte en dat genegeer, wat is dat dan? Sommigen zouden zeggen: dat is dan toch duidelijk? Maar nee... Want ik vraag hem zelfs om gewoon te zeggen: Laat me, ik wil het niet meer. Toch zegt hij dat ook niet.
zaterdag 2 april 2011 23:59
Ik snap werkelijk niet wat hem bezield om niet te reageren. Kan me daar helemaal niets bij voorstellen. Jij smst hem dingen die voor zijn verdere leven belangrijk zijn en hij reageert niet?
Als je op deze vragen echt snel van hem zelf antwoord wil zou ik toch naar hem toe gaan. Ik zou het in jou situatie niet zo lang uithouden op hem te wachten ben ik bang, zou willen dat er iets gebeurde, dat de situatie veranderde, NU. Heb je wel kans dat het uit is als je terugkomt...moet je dus echt aan toe zijn.
Als je op deze vragen echt snel van hem zelf antwoord wil zou ik toch naar hem toe gaan. Ik zou het in jou situatie niet zo lang uithouden op hem te wachten ben ik bang, zou willen dat er iets gebeurde, dat de situatie veranderde, NU. Heb je wel kans dat het uit is als je terugkomt...moet je dus echt aan toe zijn.
zondag 3 april 2011 00:14
quote:aaaanne schreef op 02 april 2011 @ 23:59:
Ik snap werkelijk niet wat hem bezield om niet te reageren. Kan me daar helemaal niets bij voorstellen. Jij smst hem dingen die voor zijn verdere leven belangrijk zijn en hij reageert niet?
Als je op deze vragen echt snel van hem zelf antwoord wil zou ik toch naar hem toe gaan. Ik zou het in jou situatie niet zo lang uithouden op hem te wachten ben ik bang, zou willen dat er iets gebeurde, dat de situatie veranderde, NU. Heb je wel kans dat het uit is als je terugkomt...moet je dus echt aan toe zijn.
Ik begrijp het ook niet want eender wat van de twee zijn antwoord is, het si toch gemakkelijker voor hem dan? Ik ben naar hem toe geweest vorig weekend, maar toen was hij niet thuis. Nu durf ik niet meer hoor, 1 keer vergde al heel wat moed ! De situatie op zich hoeft niet meteen meer te veranderen, daar kan ik best mee leven. Ik wil hem echt wel tijd geven. Als hij denkt zijn onzekerheid te overwinnen door zijn proef zonder mij te doen, dan gun ik hem dat best. Hij moet nu alleen reageren zodat ik welm weet waar ik sta. Ik heb hem gebeld daarnet, maar hij nam niet op. Dat had ik nou ook niet verwacht. Ik heb het op zijn voicemail ingesproken. Alleen weet ik niet of hij die beluistert, maar je weet nooit.
Ik snap werkelijk niet wat hem bezield om niet te reageren. Kan me daar helemaal niets bij voorstellen. Jij smst hem dingen die voor zijn verdere leven belangrijk zijn en hij reageert niet?
Als je op deze vragen echt snel van hem zelf antwoord wil zou ik toch naar hem toe gaan. Ik zou het in jou situatie niet zo lang uithouden op hem te wachten ben ik bang, zou willen dat er iets gebeurde, dat de situatie veranderde, NU. Heb je wel kans dat het uit is als je terugkomt...moet je dus echt aan toe zijn.
Ik begrijp het ook niet want eender wat van de twee zijn antwoord is, het si toch gemakkelijker voor hem dan? Ik ben naar hem toe geweest vorig weekend, maar toen was hij niet thuis. Nu durf ik niet meer hoor, 1 keer vergde al heel wat moed ! De situatie op zich hoeft niet meteen meer te veranderen, daar kan ik best mee leven. Ik wil hem echt wel tijd geven. Als hij denkt zijn onzekerheid te overwinnen door zijn proef zonder mij te doen, dan gun ik hem dat best. Hij moet nu alleen reageren zodat ik welm weet waar ik sta. Ik heb hem gebeld daarnet, maar hij nam niet op. Dat had ik nou ook niet verwacht. Ik heb het op zijn voicemail ingesproken. Alleen weet ik niet of hij die beluistert, maar je weet nooit.
zondag 3 april 2011 11:19
quote:PoIIy schreef op 03 april 2011 @ 10:28:
Vind hem wel een beetje onbeschoft nu naar jou toe.
Is er een reden waarom hij je negeert en had hij dat aangekondigd?
Misschien is er een reden, maar die weet ik dan zelf niet. Nee, hij had het niet aangekondigd. Ik heb het hem zelfs gevraagd: 'Als je liever weer een week of een aantal weken geen contact hebt, zeg het dan gewoon', maar toen heeft hij ook niet gereageert. Ik vind het zelf ook behoorlijke onbeschoft. Dan denk ik aan dat gesprek met zijn moeder en dan voel ik me zo vreemd.
Ik weet het, ik weet het. Ik zou het beter los laten. Ik wou dat ik wist hoe. Als ik hem nou eens gewoon mij gedacht kon zeggen in zijn gezicht, maar nee, zelfs dat gaat niet.
Vind hem wel een beetje onbeschoft nu naar jou toe.
Is er een reden waarom hij je negeert en had hij dat aangekondigd?
Misschien is er een reden, maar die weet ik dan zelf niet. Nee, hij had het niet aangekondigd. Ik heb het hem zelfs gevraagd: 'Als je liever weer een week of een aantal weken geen contact hebt, zeg het dan gewoon', maar toen heeft hij ook niet gereageert. Ik vind het zelf ook behoorlijke onbeschoft. Dan denk ik aan dat gesprek met zijn moeder en dan voel ik me zo vreemd.
Ik weet het, ik weet het. Ik zou het beter los laten. Ik wou dat ik wist hoe. Als ik hem nou eens gewoon mij gedacht kon zeggen in zijn gezicht, maar nee, zelfs dat gaat niet.
zondag 3 april 2011 17:04
quote:doubtsnow schreef op 03 april 2011 @ 00:14:
[...]
Ik ben naar hem toe geweest vorig weekend, maar toen was hij niet thuis. Nu durf ik niet meer hoor, 1 keer vergde al heel wat moed !
Dat was heel dapper ja!
Denk je dat hij weet dat jij langs geweest bent? Ik snap wel dat je niet zo een twee drie weer durft. Je moet echt tijden moed bij elkaar rapen en dan is het zo'n domper als hij gewoon niet thuis was..
Bij mij zou echter mijn ongeduld het winnen van het moed probleem. (Ben erg ongeduldig)
quote:doubtsnow schreef op 03 april 2011 @ 00:14:
[...]De situatie op zich hoeft niet meteen meer te veranderen, daar kan ik best mee leven. Ik wil hem echt wel tijd geven. Als hij denkt zijn onzekerheid te overwinnen door zijn proef zonder mij te doen, dan gun ik hem dat best. Hij moet nu alleen reageren zodat ik welm weet waar ik sta. Ik heb hem gebeld daarnet, maar hij nam niet op. Knap van je!
[...]
Ik ben naar hem toe geweest vorig weekend, maar toen was hij niet thuis. Nu durf ik niet meer hoor, 1 keer vergde al heel wat moed !
Dat was heel dapper ja!
Denk je dat hij weet dat jij langs geweest bent? Ik snap wel dat je niet zo een twee drie weer durft. Je moet echt tijden moed bij elkaar rapen en dan is het zo'n domper als hij gewoon niet thuis was..
Bij mij zou echter mijn ongeduld het winnen van het moed probleem. (Ben erg ongeduldig)
quote:doubtsnow schreef op 03 april 2011 @ 00:14:
[...]De situatie op zich hoeft niet meteen meer te veranderen, daar kan ik best mee leven. Ik wil hem echt wel tijd geven. Als hij denkt zijn onzekerheid te overwinnen door zijn proef zonder mij te doen, dan gun ik hem dat best. Hij moet nu alleen reageren zodat ik welm weet waar ik sta. Ik heb hem gebeld daarnet, maar hij nam niet op. Knap van je!
zondag 3 april 2011 21:11
quote:aaaanne schreef op 03 april 2011 @ 17:04:
[...]
Dat was heel dapper ja!
Denk je dat hij weet dat jij langs geweest bent? Bij mij zou echter mijn ongeduld het winnen van het moed probleem. (Ben erg ongeduldig)
[...]
Knap van je!
Ik weet niet of hij dat weet.
Geloof me maar als ik zeg dat ik zeker ook één van de meest ongeduldige personen op aarde ben
! In het begin was mijn ongeduld ook veel te groot hoor. Je leert er wel mee om te gaan als het moet.
Ik heb nog steeds geen reactie gekregen en ja, daar word ik best kregelig van. Dat vind ik een kleine moeite en zoals ik al eerder heb gezegd. Ook hij heeft er baat bij. Waarom zegt hij dan niets? Ach ja, nogmaals... Geduld zeker?
Ik wou dat ik gewoon even lekker verliefd werd op iemand anders. het moet zelfs niets worden, maar dan ben ik tenminste van deze persoon af.
[...]
Dat was heel dapper ja!
Denk je dat hij weet dat jij langs geweest bent? Bij mij zou echter mijn ongeduld het winnen van het moed probleem. (Ben erg ongeduldig)
[...]
Knap van je!
Ik weet niet of hij dat weet.
Geloof me maar als ik zeg dat ik zeker ook één van de meest ongeduldige personen op aarde ben
! In het begin was mijn ongeduld ook veel te groot hoor. Je leert er wel mee om te gaan als het moet.Ik heb nog steeds geen reactie gekregen en ja, daar word ik best kregelig van. Dat vind ik een kleine moeite en zoals ik al eerder heb gezegd. Ook hij heeft er baat bij. Waarom zegt hij dan niets? Ach ja, nogmaals... Geduld zeker?
Ik wou dat ik gewoon even lekker verliefd werd op iemand anders. het moet zelfs niets worden, maar dan ben ik tenminste van deze persoon af.
