Relaties
alle pijlers
Minder van Tinder 6 / kleppen over Happn
zondag 22 januari 2017 15:19
@treezebees doe ik niet inderdaad. Maar gebeurd nog steeds niets... heel vaag.
@boebezoebe Hmm vreemd hoe dat werkt. .Ik heb echt al sinds halverwege november geen écht leuke mannen meer gezien. Toen voor de kerst m'n account verwijderd, nu weer opnieuw geïnstalleerd en het is ellende Krijg nu de mannen waarmee ik al gedate heb weer voorgeschoteld...
@boebezoebe Hmm vreemd hoe dat werkt. .Ik heb echt al sinds halverwege november geen écht leuke mannen meer gezien. Toen voor de kerst m'n account verwijderd, nu weer opnieuw geïnstalleerd en het is ellende Krijg nu de mannen waarmee ik al gedate heb weer voorgeschoteld...
zondag 22 januari 2017 15:33
quote:Waterman26 schreef op 21 januari 2017 @ 16:06:
Onzeker zijn hoort bij verliefd zijn. Maar zo als green bean het beschrijft is toch graadje erger. Het zou zo maar kunnen dat ze er een veelbelovende liefde mee verpest. Ik las je ook in t topic over verlatingsangst en eerlijk gezegd dacht ik daar al aan als ik je las. Zo herkenbaar.
Jouw vriend klinkt erg okay, hij geeft je bevestiging en toch lijkt t wel nooit genoeg. Ik vergelijk t wel eens als een bodemloos gat in mij dat gewoon niet te vullen is. Zo veel aandacht en bevestiging kan geen man me geven.
Zoek hulp en bespreek je gevoel met je vriend. Het lijkt me dat het voor hem goed is om te horen dat het niet aan hem ligt. Hij klinkt als iemand die rekening met je wil houden.
Zoals jij het beschrijft, zo had ik het ook in mijn hoofd. Ik ben lang niet zo stabiel als ik zou willen zijn en dit uit zich voornamelijk in relaties. Ik wist al langer dat ik daarvoor eigenlijk naar een psycholoog moest, maar nu is dat echt belangrijk. Omdat ik niet wil dat de relatie hierdoor verziekt/gesaboteerd wordt.
1 ding is wel positief: als we bij elkaar zijn is er niets aan de hand en voel ik me goed. Zelfs met zijn kinderen erbij, ondanks het feit dat die behoorlijk wat aandacht vragen. Daar geef ik mezelf een pluim voor! Want ik ben helemaal niet zo goed in het doen van concessies en dat gaat me tot nu toe eigenlijk best goed af. Al zegt mijn gevoel af en toe natuurlijk wel: jeetje wat eisen die 2 een aandacht op, ik zou nu eigenlijk heel graag even met je alleen willen zijn. Zijn kinderen zijn weliswaar 12 en 14 maar in het gedrag nog behoorlijk kinderachtig. Maar goed, dat is nou eenmaal waar ik voor gekozen heb en ik moet daar zelf een weg in vinden. Het klikt verder goed met zijn kinderen en ik vind het leuk om met zijn 4en of 3en dingen te ondernemen.
Maar goed, die psycholoog heeft nu wel prioriteit, vooral mbt de problemen op mijn werk want die kan ik zelf even niet meer overzien. Eigenlijk sta ik op het punt om mijn ontslag in te dienen, maar ik wil dit eerst met een buitenstaander bespreken.
@boezeboebe
ik vind de praktische overweging die jij maakt helemaal niet zo gek. Als je nu al weet dat je elkaar nauwelijks kunt zien dan is het beter om verder te zoeken.
Hoe staan jullie eigenlijk tegenover mannen die al kinderen hebben?
Onzeker zijn hoort bij verliefd zijn. Maar zo als green bean het beschrijft is toch graadje erger. Het zou zo maar kunnen dat ze er een veelbelovende liefde mee verpest. Ik las je ook in t topic over verlatingsangst en eerlijk gezegd dacht ik daar al aan als ik je las. Zo herkenbaar.
Jouw vriend klinkt erg okay, hij geeft je bevestiging en toch lijkt t wel nooit genoeg. Ik vergelijk t wel eens als een bodemloos gat in mij dat gewoon niet te vullen is. Zo veel aandacht en bevestiging kan geen man me geven.
Zoek hulp en bespreek je gevoel met je vriend. Het lijkt me dat het voor hem goed is om te horen dat het niet aan hem ligt. Hij klinkt als iemand die rekening met je wil houden.
Zoals jij het beschrijft, zo had ik het ook in mijn hoofd. Ik ben lang niet zo stabiel als ik zou willen zijn en dit uit zich voornamelijk in relaties. Ik wist al langer dat ik daarvoor eigenlijk naar een psycholoog moest, maar nu is dat echt belangrijk. Omdat ik niet wil dat de relatie hierdoor verziekt/gesaboteerd wordt.
1 ding is wel positief: als we bij elkaar zijn is er niets aan de hand en voel ik me goed. Zelfs met zijn kinderen erbij, ondanks het feit dat die behoorlijk wat aandacht vragen. Daar geef ik mezelf een pluim voor! Want ik ben helemaal niet zo goed in het doen van concessies en dat gaat me tot nu toe eigenlijk best goed af. Al zegt mijn gevoel af en toe natuurlijk wel: jeetje wat eisen die 2 een aandacht op, ik zou nu eigenlijk heel graag even met je alleen willen zijn. Zijn kinderen zijn weliswaar 12 en 14 maar in het gedrag nog behoorlijk kinderachtig. Maar goed, dat is nou eenmaal waar ik voor gekozen heb en ik moet daar zelf een weg in vinden. Het klikt verder goed met zijn kinderen en ik vind het leuk om met zijn 4en of 3en dingen te ondernemen.
Maar goed, die psycholoog heeft nu wel prioriteit, vooral mbt de problemen op mijn werk want die kan ik zelf even niet meer overzien. Eigenlijk sta ik op het punt om mijn ontslag in te dienen, maar ik wil dit eerst met een buitenstaander bespreken.
@boezeboebe
ik vind de praktische overweging die jij maakt helemaal niet zo gek. Als je nu al weet dat je elkaar nauwelijks kunt zien dan is het beter om verder te zoeken.
Hoe staan jullie eigenlijk tegenover mannen die al kinderen hebben?
zondag 22 januari 2017 15:38
Ik sta er wel voor open. Vind het realistisch dat mannen van de leeftijd waar ik naar kijk (35-45) kinderen kunnen hebben. Als de man maar leuk genoeg is en ik heb ook het idee dat ze wat volwassener zijn. Heb geen zin meer in van zo'n 'manchild' van 40 die geen verantwoordelijkhededn aan wil gaan. Niet dat een vader een garantie is voor iemand die verantwoordelijkheid kan dragen natuurlijk. Maar toch, het is voor mij geen dealbreaker. Ligt er een beetje aan hoe ze er mee omgaan.
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
zondag 22 januari 2017 22:16
Thanks voor de antwoorden! Ik merk dat ik de neiging heb om ook relatief snel af te spreken (niet dat het van gekomen is ooit....). Na even chatten ben ik toch benieuwd.
@Boeze
Ik zou toch ervoor gaan. Als het echt een leuke man is, vinden jullie vast vanzelf een manier. Zonde om om die reden een leuke man te laten gaan
@Jempo
Ik niet. Maar kan het zijn dat niemand je leuk gevonden had? Lijkt mij niet, want er zijn genoeg mannen en daartussen ook een paar die jou leuk vinden. Dus lijkt mij inderdaad eerder dat de app niet goed werkt.
@Boeze
Ik zou toch ervoor gaan. Als het echt een leuke man is, vinden jullie vast vanzelf een manier. Zonde om om die reden een leuke man te laten gaan
@Jempo
Ik niet. Maar kan het zijn dat niemand je leuk gevonden had? Lijkt mij niet, want er zijn genoeg mannen en daartussen ook een paar die jou leuk vinden. Dus lijkt mij inderdaad eerder dat de app niet goed werkt.
maandag 23 januari 2017 08:38
Ik vind het juist leuk mijn vriend met zijn kinderen te zien en te zien hoe hij van ze houdt en ze tot steun is.
Ik heb zelf even twijfels vandaag. Het afgelopen weekend bij mijn vriend was leuk, maar ik heb op de een of andere manier het gevoel dat hij afstandelijker is geworden. Toen we elkaar 2 maanden geleden leerden kennen kreeg ik om de haverklap berichtjes van hem, dat hij zo verliefd was en me zo fantastisch vond. Het was bijna teveel. Nu is dat een stuk minder en hij zegt ook af en toe, wellicht voor de grap, dat alles nu weer normaal is, dat hij weer is zoals hij was voordat hij me leerde kennen of tegen zijn dochter dat hij niet meer met me meeloopt naar de deur omdat we nu niet meer zo verliefd zijn zoals in het begin. Hij zegt die dingen voor de grap maar uiteraard neem ik ze persoonlijk.
En dan ben ik al onzeker en dan komen dat soort opmerkingen niet zo leuk bij me over. Het valt me ook op dat we veel praten, maar dat hij vaak aan het woord is en ook niet echt naar mij vraagt of doorvraagt over dingen.
Ik weet het niet, maar het contrast met een paar weken geleden is ineens zo groot. Nou moet ik zeggen dat ik ook best labiel ben en dat hij dat ook weet, dat ik daar tegenover hem eerlijk over ben geweest en ik ook wat huilbuien heb gehad. Hij weet dat en verzekerde me ervan dat ik altijd bij hem terecht kan als ik me slecht voel of verdrietig ben. En toch voel ik nu die steen in mijn maag, dat ik het gevoel heb dat het helemaal niet goed zit. Na 2 maanden zou die ergste verliefdheid nog helemaal niet over moeten zijn.
Ik denk weleens dat het allemaal te snel is gegaan. Hij was overweldigend en ik genoot daarvan, maar ik had er af en toe ook wel mijn vraagtekens bij. Een man die zo snel gaat, is dat wel ok? Ik heb natuurlijk ook zijn kinderen al ontmoet wat eigenlijk vrij snel was. Intussen lijkt ook dat normaal te zijn en vraagt hij ook niet naar hoe dat eigenlijk voor mij is. Het is gewoon een gegeven dat ik er ben en dat de situatie is zoals hij is.
Ik overdrijf vast nu, maar ik heb echt even een flink baalmoment en ben vooral bang dat dit het begin van het einde is. Bovenstaande wil ik ook niet aankaarten want dan wordt het allemaal zo ingewikkeld. Daarom krop ik mijn gevoelens op, wat ook weer slecht is voor de sfeer. Plus dat hij het uiteraard merkt en wellicht daarom ook wat afstandelijker wordt omdat hij niet de bevestiging krijgt die hij nodig heeft. Ik merk wel vaker aan hem dat hij veel bevestiging nodig heeft, misschien nog wel meer dan ik. En dat hij dan soms beledigd kan zijn als hij die bevestiging/aandacht niet krijgt.
Misschien hebben we nog teveel issues met onszelf en ik weet daarom even niet of deze relatie kans van slagen heeft. Ik heb soms het gevoel dat ik bevestiging nodig heb, maar dat hij me die niet kan geven omdat hij die zelf zo hard nodig heeft. En dat we ons dan voor elkaar afsluiten. Dat is in ieder geval wat ik de afgelopen week heb gevoeld.
Ik wil het er eigenlijk wel met hem over hebben, maar is dat verstandig? Zoiets is na 2 maanden toch veel te ingewikkeld om te bespreken? Ik wil zelf wel echt met hem verder, maar ik maak me echt zorgen over zijn gevoelens voor mij en ben vreselijk bang om afgewezen te worden
Ik heb zelf even twijfels vandaag. Het afgelopen weekend bij mijn vriend was leuk, maar ik heb op de een of andere manier het gevoel dat hij afstandelijker is geworden. Toen we elkaar 2 maanden geleden leerden kennen kreeg ik om de haverklap berichtjes van hem, dat hij zo verliefd was en me zo fantastisch vond. Het was bijna teveel. Nu is dat een stuk minder en hij zegt ook af en toe, wellicht voor de grap, dat alles nu weer normaal is, dat hij weer is zoals hij was voordat hij me leerde kennen of tegen zijn dochter dat hij niet meer met me meeloopt naar de deur omdat we nu niet meer zo verliefd zijn zoals in het begin. Hij zegt die dingen voor de grap maar uiteraard neem ik ze persoonlijk.
En dan ben ik al onzeker en dan komen dat soort opmerkingen niet zo leuk bij me over. Het valt me ook op dat we veel praten, maar dat hij vaak aan het woord is en ook niet echt naar mij vraagt of doorvraagt over dingen.
Ik weet het niet, maar het contrast met een paar weken geleden is ineens zo groot. Nou moet ik zeggen dat ik ook best labiel ben en dat hij dat ook weet, dat ik daar tegenover hem eerlijk over ben geweest en ik ook wat huilbuien heb gehad. Hij weet dat en verzekerde me ervan dat ik altijd bij hem terecht kan als ik me slecht voel of verdrietig ben. En toch voel ik nu die steen in mijn maag, dat ik het gevoel heb dat het helemaal niet goed zit. Na 2 maanden zou die ergste verliefdheid nog helemaal niet over moeten zijn.
Ik denk weleens dat het allemaal te snel is gegaan. Hij was overweldigend en ik genoot daarvan, maar ik had er af en toe ook wel mijn vraagtekens bij. Een man die zo snel gaat, is dat wel ok? Ik heb natuurlijk ook zijn kinderen al ontmoet wat eigenlijk vrij snel was. Intussen lijkt ook dat normaal te zijn en vraagt hij ook niet naar hoe dat eigenlijk voor mij is. Het is gewoon een gegeven dat ik er ben en dat de situatie is zoals hij is.
Ik overdrijf vast nu, maar ik heb echt even een flink baalmoment en ben vooral bang dat dit het begin van het einde is. Bovenstaande wil ik ook niet aankaarten want dan wordt het allemaal zo ingewikkeld. Daarom krop ik mijn gevoelens op, wat ook weer slecht is voor de sfeer. Plus dat hij het uiteraard merkt en wellicht daarom ook wat afstandelijker wordt omdat hij niet de bevestiging krijgt die hij nodig heeft. Ik merk wel vaker aan hem dat hij veel bevestiging nodig heeft, misschien nog wel meer dan ik. En dat hij dan soms beledigd kan zijn als hij die bevestiging/aandacht niet krijgt.
Misschien hebben we nog teveel issues met onszelf en ik weet daarom even niet of deze relatie kans van slagen heeft. Ik heb soms het gevoel dat ik bevestiging nodig heb, maar dat hij me die niet kan geven omdat hij die zelf zo hard nodig heeft. En dat we ons dan voor elkaar afsluiten. Dat is in ieder geval wat ik de afgelopen week heb gevoeld.
Ik wil het er eigenlijk wel met hem over hebben, maar is dat verstandig? Zoiets is na 2 maanden toch veel te ingewikkeld om te bespreken? Ik wil zelf wel echt met hem verder, maar ik maak me echt zorgen over zijn gevoelens voor mij en ben vreselijk bang om afgewezen te worden
maandag 23 januari 2017 08:52
Ik heb je stukje nu een paar keer gelezen, maar het is voor mij onduidelijk wat nou precies het probleem is, eerlijk gezegd.
Jullie hebben nog maar 2 maanden inderdaad en zijnelkaar an het leren kennen. De eerste hevigheid is er vannaf en dan blijkt die ander ook maar een mens te zijn.
ik vind dat je een beetje moeilijk doet, eerlijk gezegd. Je schrijft over een heleboel dingen 'zo zou het nog niet moeten zijn', maar er zijn helemaal geen regels, de dingen gaan zoals ze gaan. Bij jullie gingen de dingen snel. Nou en? Is geen garantie op sucess of falen. En dat hij zo snel ging was niet goed, maar nu hij weer volgens eigen zeggen 'normaal' is, is het ook niet goed? Het leest alsof je naar bewijzen aan het zoeken bent dat het niet goed it (en wie zoekt zal vinden).
My two cents? Je bent zo bang dat er iets fout gaat dat je alles overanalyseerd en krampachtig wordt waardoor je juist krijgt wat je niet wil: afstandelijkheid, gespannen sfeer.
Of je het met hem moet bespreken weet ik niet, maar sta gewoon voor hem open en open voor hoe de relatie gaat verlopen en wat elke dag jullie brengt, ipv zo bezig te zijn met 'hoe het zou moeten' (over dat laatste bestaan sowieso 1001 meningen en opvattingen). Maak je minder druk over bevestiging krijgen en geven, want dat maakt alles heel rigide. Geniet van de dag en van elkaar en als het over een paar weken blijkt niet helemaal zo te zijn zoals je wilde, dan kun je je altijd afvragen of wat je wel hebt goed genoeg is.
(Verder heb ik geleerd dat als iemand niet doorvraagt en ik daar van baal ik het ook gewoon kan vertellen natuurlijk. Een ander is niet telepatisch. Misschien vraag jij ook wel niet naar bepaalde dingen die voor hem belangrijk zijn, weet jij veel. Communiceren is niet alleen maar wachten tot een ander ergens naar vraagt).
Jullie hebben nog maar 2 maanden inderdaad en zijnelkaar an het leren kennen. De eerste hevigheid is er vannaf en dan blijkt die ander ook maar een mens te zijn.
ik vind dat je een beetje moeilijk doet, eerlijk gezegd. Je schrijft over een heleboel dingen 'zo zou het nog niet moeten zijn', maar er zijn helemaal geen regels, de dingen gaan zoals ze gaan. Bij jullie gingen de dingen snel. Nou en? Is geen garantie op sucess of falen. En dat hij zo snel ging was niet goed, maar nu hij weer volgens eigen zeggen 'normaal' is, is het ook niet goed? Het leest alsof je naar bewijzen aan het zoeken bent dat het niet goed it (en wie zoekt zal vinden).
My two cents? Je bent zo bang dat er iets fout gaat dat je alles overanalyseerd en krampachtig wordt waardoor je juist krijgt wat je niet wil: afstandelijkheid, gespannen sfeer.
Of je het met hem moet bespreken weet ik niet, maar sta gewoon voor hem open en open voor hoe de relatie gaat verlopen en wat elke dag jullie brengt, ipv zo bezig te zijn met 'hoe het zou moeten' (over dat laatste bestaan sowieso 1001 meningen en opvattingen). Maak je minder druk over bevestiging krijgen en geven, want dat maakt alles heel rigide. Geniet van de dag en van elkaar en als het over een paar weken blijkt niet helemaal zo te zijn zoals je wilde, dan kun je je altijd afvragen of wat je wel hebt goed genoeg is.
(Verder heb ik geleerd dat als iemand niet doorvraagt en ik daar van baal ik het ook gewoon kan vertellen natuurlijk. Een ander is niet telepatisch. Misschien vraag jij ook wel niet naar bepaalde dingen die voor hem belangrijk zijn, weet jij veel. Communiceren is niet alleen maar wachten tot een ander ergens naar vraagt).
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
maandag 23 januari 2017 08:56
Misschien ook wat meer leukedingen alleen ondernemen. Je schreef eerder dat jullie elkaar elke dag zien, dan gaan de dingen inderdad gewoon snel, wen je snel aan elkaar etc. Tijd samen wordt vaak leuker/specialer als je ook tijd zonder elkaar spendeert (gewoon even als een praktische noot).
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
maandag 23 januari 2017 09:03
Wat boebe zegt eigenlijk. Kan niet anders dan dat jij je naar je onzekerheid gedraagt en dan niet zo gezellig bent. Je spreekt over huilbuien.., toch niet waar hij bij was hoop ik? Logisch dan dat hij 'afkoelt'.
Ivm zijn kinderen... Hij ziet toch hoe jij met hen omgaat? Waarom moet hij er dan nog naar vragen?
Als jullie beide zoveel bevestiging en aandacht nodig hebben is dat toch goed? Doe dat dan gewoon. Maar je onzekerheid maakt je afstandelijk waardoor hij ook afstand neemt.
Self-fulfilling prophecy.,,
Wat kinderen betreft, de mijne is volwassen, ik vermijd jonge kinderen omdat ik gewoon geen zin heb om mijn enige vrije weekenddag rekening te moeten houden met een ander zijn kinderen. Uitjes naar Plopsa land of de speeltuin zijn niet meer aan mij besteed.
Ivm zijn kinderen... Hij ziet toch hoe jij met hen omgaat? Waarom moet hij er dan nog naar vragen?
Als jullie beide zoveel bevestiging en aandacht nodig hebben is dat toch goed? Doe dat dan gewoon. Maar je onzekerheid maakt je afstandelijk waardoor hij ook afstand neemt.
Self-fulfilling prophecy.,,
Wat kinderen betreft, de mijne is volwassen, ik vermijd jonge kinderen omdat ik gewoon geen zin heb om mijn enige vrije weekenddag rekening te moeten houden met een ander zijn kinderen. Uitjes naar Plopsa land of de speeltuin zijn niet meer aan mij besteed.
maandag 23 januari 2017 09:03
Dank je wel voor je reactie, dat had ik echt even nodig. Inderdaad zien we elkaar veel, overigens wel een teken dat hij me graag bij zich heeft. Wat ik ook fijn vind is dat hij en zijn kinderen me volledig opnemen in het gezin, het is niet moeilijk of ingewikkeld. Dat kan ik ook als iets positiefs zien.
Verder ben ik iemand die vaak op de negatieve aspecten van dingen focust en dat is precies ook wat er nu met hem gebeurt. Niet eerlijk tov hem en voor mezelf ook niet fijn. Ik denk ook dat ik het er met hem niet over ga hebben, hij heeft er vrij weinig aan en het zit voornamelijk in mezelf.
Verder ben ik iemand die vaak op de negatieve aspecten van dingen focust en dat is precies ook wat er nu met hem gebeurt. Niet eerlijk tov hem en voor mezelf ook niet fijn. Ik denk ook dat ik het er met hem niet over ga hebben, hij heeft er vrij weinig aan en het zit voornamelijk in mezelf.
maandag 23 januari 2017 09:07
Oh en ook wat minder hard zijn voor jezelf. En het hoeft ook niet zo zwart-wit natuurlijk. als je even een mindere week hebt hoeft niet meteen de verkering door de plee gespoeld te worden . Dan moet je praktisch een manier vinden om er mee om te gaan. Misschien is elkaar iets minder zien en ook andere dingen ondernemen een optie.
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
maandag 23 januari 2017 09:08
Die huilbui had ik helaas wel waar hij bij was. We zouden elkaar die dag niet zien en ik had het even moeilijk, toen hij me belde hoorde hij aan mijn stem dat er iets niet goed was en toen wilde hij per se naar me toekomen. Ben daar absoluut niet trots op hoor en schaam me enorm. Zeker omdat de aanleiding van die huilbui een relatief klein akkefietje was.
maandag 23 januari 2017 09:15
quote:boebezoebe schreef op 23 januari 2017 @ 09:07:
Oh en ook wat minder hard zijn voor jezelf. En het hoeft ook niet zo zwart-wit natuurlijk. als je even een mindere week hebt hoeft niet meteen de verkering door de plee gespoeld te worden . Dan moet je praktisch een manier vinden om er mee om te gaan. Misschien is elkaar iets minder zien en ook andere dingen ondernemen een optie.Minder zien is wellicht een goed idee ja en voor los van elkaar dingen doen sta ik ook open. Wellicht is dit het juiste moment om dat weer op te pikken.
Oh en ook wat minder hard zijn voor jezelf. En het hoeft ook niet zo zwart-wit natuurlijk. als je even een mindere week hebt hoeft niet meteen de verkering door de plee gespoeld te worden . Dan moet je praktisch een manier vinden om er mee om te gaan. Misschien is elkaar iets minder zien en ook andere dingen ondernemen een optie.Minder zien is wellicht een goed idee ja en voor los van elkaar dingen doen sta ik ook open. Wellicht is dit het juiste moment om dat weer op te pikken.
