Moeder wil praten

De band tussen mijn ouders en ik is altijd een moeizame geweest. Mijn vader heeft al sinds ik mij kan herinneren psychische problemen en was daardoor vaak onberekenbaar in zijn gedrag. Vanuit het niets kon hij boos of geïrriteerd raken. Het zorgde bij ons thuis voor een gespannen sfeer.



Mijn moeder vergoelijkte zijn gedrag en verschool zich achter mijn vader. Daardoor heb ik mijn jeugd als emotioneel erg onveilig ervaren. Door zijn onvoorspelbare buien liep ik altijd op eieren en was erg angstig. Niet alleen verbaal was mijn vader agressief, ook sloeg hij mij soms. Toen ik volwassen werd en hierpsychisch last van kreeg, werd alles door hen ontkend. Het was mijn probleem en daarmee basta.



Na verschillende therapieën, na weer vele teleurstellingen in ons contact, tot de conclusie gekomen dat ik het contact met hen het beste oppervlakkig kan houden. Beide ouders kunnen moeilijk met emoties omgaan en staan er daardoor nooit werkelijk voor open wat er in mij en mijn zus omgaat. Als het goed gaat zijn ze de gezelligste ouders van de wereld. Gaat het niet zo goed met je, dan gaat de deur figuurlijk gezien keihard dicht. Maar daar komt het: vervolgens verwijten ze mij dat ik niks meer van mij laat horen en dat ze geen band voelen.



Vorig jaar ben ik op een nare manier mijn baan verloren en heb hier psychisch een flinke klap van gehad. Toen ik mijn ouders belde en het nieuws vertelde, reageerde mijn vader door te tieren en te zeggen dat hij het door zou geven aan mijn moeder en hing de telefoon weer op. Van beiden vervolgens maanden niks gehoord. Veel verdriet van gehad en mijn steun bij mijn man en vrienden gezocht. Mijn ouders uit zelfbescherming bewust op afstand gehouden.



En nu komt het: de laatste tijd belt mijn moeder en om de haverklap met de mededeling: 'Ik bel maar weer eens, want anders hoor ik maar niks.' Alsof er niks is gebeurd. Vandaag belde ze weer en begon weer met verwijten waarom ik niet belde. Ik werd erg boos, maar bleef gelukkig kalm. Rustig heb ik haar uitgelegd dat ik het vervelend en verwijtend vind overkomen als ze zo opneemt en waarom ik afstand bewaar. Vervolgens gaf ze aan dat ze wel met mijn zus een goed band heeft en met mij niet. En vervolgens dat 'we maar eens moesten praten'. Ik heb daarmee ingestemd, maar had al gelijk spijt van toen ze aan het einde van het gesprek aangaf 'dat we er maar niet zo'n zwaar gesprek van moesten maken en gewoon een gezellige middag van moeten maken'. Mijn moeder kennende wordt er in dat gesprek met geen woord gerept over wat er gebeurd is. Een oud patroon; er gebeurt iets naars en vervolgens doen we alsof er niks aan de hand is.



Ik heb eerlijk gezegd geen zin dit een gesprek. Eerdere pogingen tot gesprekken zijn op niks uitgelopen en wil mijzelf een nieuwe teleurstelling besparen. Is dit terecht en zijn er andere forummers die hiermee te maken hebben (gehad)? Hoor graag wat jullie ervan vinden.

Dank voor alle begripvolle en lieve reacties. Twijfelde heel erg om dit bericht te plaatsen uit angst voor onbegrip. Ben na het gesprek met mijn moeder ook zo weer gaan twijfelen aan mezelf. Het verdriet van het gemis van een warme band met hen komt weer sterk naar boven drijven. Baal ervan dat hun gedrag nog zo'n invloed heeft. Pff...wat blijft dit lastig zeg.



@orleander: Dank voor je raad. En wat jammer dat jij dit zelf ook hebt ervaren met je ouders. Voor mezelf kiezen blijf ik lastig vinden. Ben altijd erg loyaal geweest naar mijn ouders. Zie met name bij mijn vader ook de onkunde (in plaats van onwil) en dat maakt het lastig om me zo afstandelijk op te stellen.



@Tigerlilly1980: struispolitiek is een omschrijving waar ik mij in kan vinden. Ze doet eerst beschuldigend, dan verdrietig en vervolgens alsof er niets aan de hand is. Mijn vader is haar veiligheid, is mij weleens voorgehouden. Op het moment dat zij daadwerkelijk onder ogen zou durven zien wat er (heeft) gespeeld, komt haar hele wereld op z'n kop te staan. En weet je: dat gun ik haar niet. Weer die loyaliteit.



@houten1983: Dankjewel voor je lieve woorden. Mijn moeder wil een gesprek en ik ben daar (helaas) in meegegaan. Oppervlakkig contact is voor mij het beste al zou ik het natuurlijk liever anders zien. Voor mij is ook de afweging; al wordt het een prettig gesprek met mijn moeder dan nóg is het de vraag of het beklijft. Kies ik voor mezelf en laat de afspraak óf niet doorgaan óf dring aan op wel een 'zwaar' gesprek, dan riskeer ik een familieruzie en dat wil ik niet.



@barbaracartland: Daar ben ik ook bang voor. Dat het op een teleurstelling uitloopt. Ik vond het voor nu prima zo, maar voor mijn moeder is dat blijkbaar niet het geval.



@jippie55 Is een goede tip. Het voelt voor mij heel raar om een middag bijvoorbeeld te winkelen en het over koetjes en kalfjes te hebben nadat er allemaal is gebeurd.



@helena2 Afzeggen kan hele vervelende consequenties hebben. Heb weinig trek in ruzie. Wil aan de andere kant ook aan mezelf denken. Ben bang dat je gelijk gaat krijgen... Of inderdaad er gewoon niks van verwachten, verstand op nul en koffie drinken. Zij wil immers ergens over praten, ik niet.



@Nouschi: Contact verbreken is voor mij geen goede optie gebleken. In verleden geprobeerd, gaf allerlei soorten problemen. Het beste is om elkaar af en toe te zien en het oppervlakkig te houden. Zo houd ik ook een prettig contact met mijn zus. Mijn moeder wil dit gesprek en ik ben ermee akkoord gegaan. Zelf zit ik er niet zo op te wachten gezien de ervaringen uit het verleden.



@Mama2015: Jammer dat je geen contact meer hebt met je ouders, maar fijn dat het je zoveel rust heeft gegeven. Accepteren is het sleutelwoord. Mijn man zegt ook weleens: 'Het ene oor in, het andere uit.' Die heeft zoiets van: laat maar praten. Vind dat zelf soms lastig, omdat er soms echt kwetsende dingen worden gezegd.



@parbleumondieu: Dankjewel voor de knuffel. Weet je: diep van binnen weet ik dat ze er waarschijnlijk niks aan kan doen. Dat emoties lastig voor haar zijn. Dat ze het allemaal niet zo bedoeld. Het pijnlijke is wel: ik moet het vaak incasseren en soms lukt dat gewoon niet meer. Op een rustige manier hier iets van zeggen zorgt al voor felle reacties van haar kant. Dus vaak kies ik dan maar de makkelijke weg en zit dan achteraf met het verdriet.



@softijsmetspikkels: Jeetje wat een nare reactie van jouw ouders zeg. En wat jammer dat ze jouw grenzen niet respecteren. Helaas herkenbaar. Hoop dat je tot een keuze komt die voor jou goed voelt.

@KingImmortal Je reactie helaas over het hoofd gezien. Mijn zus heeft dezelfde ervaring met hen, dus ik weet dat mijn moeder niet de waarheid spreekt als ze zegt dat ze met haar wel een goede band heeft. Met haar gaat het goed en dan is het contact goed. Zo niet, dan ervaart zij hetzelfde als ik.

@juubje: Ja dat klinkt als een goed plan; vertellen hoe het voor mij voelt. Wat zij er vervolgens mij doet, is aan haar. De vraag is alleen of ik de kans daartoe krijg of dat zij op het laatste moment 'gezellig' wil gaan winkelen in plaats van praten.



@KingImmortal: Zeker. Vraag me ook af of mijn moeder dat ook echt denkt of dat ze d'r hoofd in het zand steekt als ze dat zegt.



Ga nu even proberen te relaxen en alle reacties laten bezinken. Fijne avond allemaal!

@juubje: Heb er ook professionele hulp bij gehad. Aan de hand van die hulp besloten om zoveel mogelijk afstand te bewaren, maar dat pikt mijn moeder blijkbaar niet... En weet niet of ik het zie zitten om in het openbaar een pijnlijk gesprek te voeren.



@softijsmetspikkels: Dank. Dit is denk ik inderdaad het beste om te doen.



@Dolfijntjee: Eens. Wat wel lastig blijft is het niet op mezelf te betrekken, want ze zijn vaak behoorlijk beschuldigend naar mij toe. Op momenten dat het goed gaat, gaat het van mij laten glijden een stuk makkelijker. Op verdrietige momenten blijkt dit een stuk lastiger te gaan.