Relaties
alle pijlers
oma met dochtertje
vrijdag 27 november 2015 19:39
In de kamer hiernaast zit mijn moeder mijn dochtertje van 2 jaar voor te lezen en ik krijg een enorme flashback naar toen ik zelf klein was en bij mijn moeder op schoot zat terwijl ze mijn broertje en mij voorlas
Wat zijn jullie mooiste herinneringen aan momenten die je ouders met je kinderen deelden?
Wat zijn jullie mooiste herinneringen aan momenten die je ouders met je kinderen deelden?
IMHO
vrijdag 27 november 2015 19:42
Het feit dat mijn eerste woordje graansilo was. Ik zat ingesnoerd in een kinderzitje op de fiets tijdens een fietstocht die mijn ouders maakte. Ik wees naar een graansilo...dus mijn ouders zeiden in koor 'GRAANSILO'. Ik had nog nooit gesproken...geen papa, geen mama en zo was het dat mijn eerste woordje was 'graansilo'.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 27 november 2015 19:43
Ik heb geen kinderen dus geen oma/opa herinneringen in die zin.
Wel herinner ik me nog goed dat ik met mijn vader naar de koopavond!! mocht om een sinterklaascadeau voor mijn moeder te kopen. Ik was de eerste die niet meer in sinterklaas geloofde en vond het zo stoer en "groot" dat ik 's avonds met mijn vader mocht gaan winkelen.
Wel herinner ik me nog goed dat ik met mijn vader naar de koopavond!! mocht om een sinterklaascadeau voor mijn moeder te kopen. Ik was de eerste die niet meer in sinterklaas geloofde en vond het zo stoer en "groot" dat ik 's avonds met mijn vader mocht gaan winkelen.
vrijdag 27 november 2015 19:53
Ik heb ook geen kinderen. Maar mijn oma kende talloze verhaaltjes op rijm (ik ken de meeste ook uit mijn hoofd inmiddels, maar heb er ook voor gezorgd dat ik ze opgeschreven heb, uit haar mond, voordat ze overleed).
En terwijl ze die vertelde, tekende ze er plaatjes bij. Ze kon helemaal niet tekenen, maar op de één of andere manier klopte het altijd. Ik heb nog één (toevallig bewaard gebleven) tekenverhaal van haar. Inderdaad geen tekenartiest, maar zo dierbaar.
En terwijl ze die vertelde, tekende ze er plaatjes bij. Ze kon helemaal niet tekenen, maar op de één of andere manier klopte het altijd. Ik heb nog één (toevallig bewaard gebleven) tekenverhaal van haar. Inderdaad geen tekenartiest, maar zo dierbaar.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 27 november 2015 20:13
Het ontroerde mij ook vaak als ik zag hoe mijn ouders met onze zoon om gingen. Ze waren een geweldige opa en oma. Het doet wel pijn dat onze zoon het zich niet meer herinnert of alleen een paar vage herinneringen heeft. Mijn moeder overleed toen onze zoon 4 was en toen mijn vader overleed was hij 5. Ze zijn kort na elkaar overleden. Ik vind het nog steeds jammer dat hij ze niet echt gekend heeft. Mijn schoonmoeder overleed toen hij 8 was. Aan haar heeft hij wel meer herinneringen en mijn schoonvader is afgelopen april overleden. Die heeft hij dus wel echt goed gekend want hij is nu 22.
vrijdag 27 november 2015 20:16
Mijn vader samen met zoon van toen 2,5 aan het werk in de moestuin. Samen aardbeien plukken en de planten water geven.
Hier hielpen wij mijn vader ook altijd bij. Ondanks dat mama en papa geen groene vingers hebben zal zoon toch weten waar het eten vandaan komt.
Ook leuk is dat zoon nu speelt met ons speelgoed van vroeger en daar net zoveel plezier van heeft als wij vroeger.
Hier hielpen wij mijn vader ook altijd bij. Ondanks dat mama en papa geen groene vingers hebben zal zoon toch weten waar het eten vandaan komt.
Ook leuk is dat zoon nu speelt met ons speelgoed van vroeger en daar net zoveel plezier van heeft als wij vroeger.
vrijdag 27 november 2015 20:16
Om die reden ontroert dit gedicht me altijd:
Sprookje
Voor mijn moeder en dochtertje
Zij luisteren beiden naar haar oud verhaal,
wondere dingen komen aangevlogen
zichtbaar in hun verwijde ogen,
als bloemen drijvend in een schaal.
Er is een zachte spanning in hun wezen,
zij zijn verloren en verzonken in elkaar,
- het witte en het blonde haar -
geloof het maar, geloof het maar,
alles wat zij vertelt is waar
en nooit zal je iets mooiers lezen.
M. Vasalis
Sprookje
Voor mijn moeder en dochtertje
Zij luisteren beiden naar haar oud verhaal,
wondere dingen komen aangevlogen
zichtbaar in hun verwijde ogen,
als bloemen drijvend in een schaal.
Er is een zachte spanning in hun wezen,
zij zijn verloren en verzonken in elkaar,
- het witte en het blonde haar -
geloof het maar, geloof het maar,
alles wat zij vertelt is waar
en nooit zal je iets mooiers lezen.
M. Vasalis
vrijdag 27 november 2015 20:17
Mijn mans vader is een beer van een man. Reusachtige handen, verweerd gezicht, harde werker, spreekt alleen dialect, geen gevoelsleven zichtbaar. Ooit klom mijn jongste dochter bij hem op schoot, duwde haar gezicht in zijn nek en zei, met haar allerschattigste peuterstemmetje: "opa, ik vind je zo lief." En opa gaf haar een gigantische knuffel en zei, hevig geemotioneerd: "doe bist mien laiverd ook" En dat was van een hartverscheurende schattigheid.
Verder is het een heerlijk gezicht inderdaad als mijn moeder onze kinderen voorleest. Omdat ik gewoon nog weet dat zij dat als moeder gerust urenlang deed. En elke keer als ik wel tijd heb, maar te druk met andere dingen ben om voor te lezen, moet ik even aan dat beeld denken en dan lees ik toch weer 6 verhaaltjes voor
Verder is het een heerlijk gezicht inderdaad als mijn moeder onze kinderen voorleest. Omdat ik gewoon nog weet dat zij dat als moeder gerust urenlang deed. En elke keer als ik wel tijd heb, maar te druk met andere dingen ben om voor te lezen, moet ik even aan dat beeld denken en dan lees ik toch weer 6 verhaaltjes voor
vrijdag 27 november 2015 20:22
quote:patchouli_ schreef op 27 november 2015 @ 20:16:
Om die reden ontroert dit gedicht me altijd:
Sprookje
Voor mijn moeder en dochtertje
Zij luisteren beiden naar haar oud verhaal,
wondere dingen komen aangevlogen
zichtbaar in hun verwijde ogen,
als bloemen drijvend in een schaal.
Er is een zachte spanning in hun wezen,
zij zijn verloren en verzonken in elkaar,
- het witte en het blonde haar -
geloof het maar, geloof het maar,
alles wat zij vertelt is waar
en nooit zal je iets mooiers lezen.
M. VasalisIk houd van Vasalis, maar deze kende ik nog niet. Bedankt!
Om die reden ontroert dit gedicht me altijd:
Sprookje
Voor mijn moeder en dochtertje
Zij luisteren beiden naar haar oud verhaal,
wondere dingen komen aangevlogen
zichtbaar in hun verwijde ogen,
als bloemen drijvend in een schaal.
Er is een zachte spanning in hun wezen,
zij zijn verloren en verzonken in elkaar,
- het witte en het blonde haar -
geloof het maar, geloof het maar,
alles wat zij vertelt is waar
en nooit zal je iets mooiers lezen.
M. VasalisIk houd van Vasalis, maar deze kende ik nog niet. Bedankt!
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 27 november 2015 20:24
quote:barbaracartland schreef op 27 november 2015 @ 20:17:
Mijn mans vader is een beer van een man. Reusachtige handen, verweerd gezicht, harde werker, spreekt alleen dialect, geen gevoelsleven zichtbaar. Ooit klom mijn jongste dochter bij hem op schoot, duwde haar gezicht in zijn nek en zei, met haar allerschattigste peuterstemmetje: "opa, ik vind je zo lief." En opa gaf haar een gigantische knuffel en zei, hevig geemotioneerd: "doe bist mien laiverd ook" En dat was van een hartverscheurende schattigheid.
Verder is het een heerlijk gezicht inderdaad als mijn moeder onze kinderen voorleest. Omdat ik gewoon nog weet dat zij dat als moeder gerust urenlang deed. En elke keer als ik wel tijd heb, maar te druk met andere dingen ben om voor te lezen, moet ik even aan dat beeld denken en dan lees ik toch weer 6 verhaaltjes voor Mooie herinneringen en koester ze!
Mijn mans vader is een beer van een man. Reusachtige handen, verweerd gezicht, harde werker, spreekt alleen dialect, geen gevoelsleven zichtbaar. Ooit klom mijn jongste dochter bij hem op schoot, duwde haar gezicht in zijn nek en zei, met haar allerschattigste peuterstemmetje: "opa, ik vind je zo lief." En opa gaf haar een gigantische knuffel en zei, hevig geemotioneerd: "doe bist mien laiverd ook" En dat was van een hartverscheurende schattigheid.
Verder is het een heerlijk gezicht inderdaad als mijn moeder onze kinderen voorleest. Omdat ik gewoon nog weet dat zij dat als moeder gerust urenlang deed. En elke keer als ik wel tijd heb, maar te druk met andere dingen ben om voor te lezen, moet ik even aan dat beeld denken en dan lees ik toch weer 6 verhaaltjes voor Mooie herinneringen en koester ze!
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 27 november 2015 20:27
Het moment dat ik mijn ouders belde om te vertellen dat ons zoontje was geboren.... Tijdens de zwangerschap was mijn moeder niet altijd even enthousiast en soms zelfs een beetje afstandelijk tegenover het idee dat ze oma werd. Toen belde ik dus dat ik was bevallen en na 2 minuten bellen begon ons zoontje te jammeren... Ze hoorde hem en ze brak echt helemaal. Begon gelijk te huilen. En toen kwam ik er dus pas achter wat er was: al die 9 maanden had ze zich zo´n zorgen gemaakt dat er iets zou gebeuren met mij of de baby dat ze zich nooit eraan had durven hechten dat ze oma zou worden. Dat was wel een heel emotioneel moment.
vrijdag 27 november 2015 20:32
quote:barbaracartland schreef op 27 november 2015 @ 20:17:
Mijn mans vader is een beer van een man. Reusachtige handen, verweerd gezicht, harde werker, spreekt alleen dialect, geen gevoelsleven zichtbaar. Ooit klom mijn jongste dochter bij hem op schoot, duwde haar gezicht in zijn nek en zei, met haar allerschattigste peuterstemmetje: "opa, ik vind je zo lief." En opa gaf haar een gigantische knuffel en zei, hevig geemotioneerd: "doe bist mien laiverd ook" En dat was van een hartverscheurende schattigheid.
Verder is het een heerlijk gezicht inderdaad als mijn moeder onze kinderen voorleest. Omdat ik gewoon nog weet dat zij dat als moeder gerust urenlang deed. En elke keer als ik wel tijd heb, maar te druk met andere dingen ben om voor te lezen, moet ik even aan dat beeld denken en dan lees ik toch weer 6 verhaaltjes voor Oh god, stoere Groningers - daar heb ik een enorm zwak voor. Ik houd ook ontzettend van de taal. Ken je de poëzie van Jan Glas? https://www.youtube.com/watch?v=k0ajP_zdiR8
Het is ook zo fijn dat mijn dochtertje erg van voorlezen houdt.
Mijn mans vader is een beer van een man. Reusachtige handen, verweerd gezicht, harde werker, spreekt alleen dialect, geen gevoelsleven zichtbaar. Ooit klom mijn jongste dochter bij hem op schoot, duwde haar gezicht in zijn nek en zei, met haar allerschattigste peuterstemmetje: "opa, ik vind je zo lief." En opa gaf haar een gigantische knuffel en zei, hevig geemotioneerd: "doe bist mien laiverd ook" En dat was van een hartverscheurende schattigheid.
Verder is het een heerlijk gezicht inderdaad als mijn moeder onze kinderen voorleest. Omdat ik gewoon nog weet dat zij dat als moeder gerust urenlang deed. En elke keer als ik wel tijd heb, maar te druk met andere dingen ben om voor te lezen, moet ik even aan dat beeld denken en dan lees ik toch weer 6 verhaaltjes voor Oh god, stoere Groningers - daar heb ik een enorm zwak voor. Ik houd ook ontzettend van de taal. Ken je de poëzie van Jan Glas? https://www.youtube.com/watch?v=k0ajP_zdiR8
Het is ook zo fijn dat mijn dochtertje erg van voorlezen houdt.
IMHO
vrijdag 27 november 2015 20:35
quote:Bumba1985 schreef op 27 november 2015 @ 20:27:
Het moment dat ik mijn ouders belde om te vertellen dat ons zoontje was geboren.... Tijdens de zwangerschap was mijn moeder niet altijd even enthousiast en soms zelfs een beetje afstandelijk tegenover het idee dat ze oma werd. Toen belde ik dus dat ik was bevallen en na 2 minuten bellen begon ons zoontje te jammeren... Ze hoorde hem en ze brak echt helemaal. Begon gelijk te huilen. En toen kwam ik er dus pas achter wat er was: al die 9 maanden had ze zich zo´n zorgen gemaakt dat er iets zou gebeuren met mij of de baby dat ze zich nooit eraan had durven hechten dat ze oma zou worden. Dat was wel een heel emotioneel moment.Ontroerend!
Het moment dat ik mijn ouders belde om te vertellen dat ons zoontje was geboren.... Tijdens de zwangerschap was mijn moeder niet altijd even enthousiast en soms zelfs een beetje afstandelijk tegenover het idee dat ze oma werd. Toen belde ik dus dat ik was bevallen en na 2 minuten bellen begon ons zoontje te jammeren... Ze hoorde hem en ze brak echt helemaal. Begon gelijk te huilen. En toen kwam ik er dus pas achter wat er was: al die 9 maanden had ze zich zo´n zorgen gemaakt dat er iets zou gebeuren met mij of de baby dat ze zich nooit eraan had durven hechten dat ze oma zou worden. Dat was wel een heel emotioneel moment.Ontroerend!
IMHO
vrijdag 27 november 2015 20:40
Jan Glas ken ik. Ik heb zelfs een bundel in de kast staan. Zit een soort ongemakkelijk verdriet in, dus ik lees het niet vaak, want ik word daar sneu van. Is dit hem echt? Hij lijkt op de leraar Duits van Wim de Bie
De momenten waarop ze echt alleen met elkaar zijn en je ze van buitenaf kun bespieden, zoals in dat gedicht van Vasalis, die zijn zo mooi dat je ze zou willen inlijsten.
De momenten waarop ze echt alleen met elkaar zijn en je ze van buitenaf kun bespieden, zoals in dat gedicht van Vasalis, die zijn zo mooi dat je ze zou willen inlijsten.
vrijdag 27 november 2015 20:41
vrijdag 27 november 2015 20:43
Mag het ook een herinnering van je eigen opa met je eigen kind zijn?
Onze jongste zoon is vernoemd naar mijn opa, die componist was. Toen hij op kraambezoek kwam had hij een zelfgeschreven lied bij zich dat hij voor hem gezongen heeft, met tranen in zijn ogen. Ik vond dat zo'n aangrijpend moment, mijn opa van 89 met mijn pasgeboren baby op schoot.
Onze jongste zoon is vernoemd naar mijn opa, die componist was. Toen hij op kraambezoek kwam had hij een zelfgeschreven lied bij zich dat hij voor hem gezongen heeft, met tranen in zijn ogen. Ik vond dat zo'n aangrijpend moment, mijn opa van 89 met mijn pasgeboren baby op schoot.
..
vrijdag 27 november 2015 20:45
quote:barbaracartland schreef op 27 november 2015 @ 20:17:
Mijn mans vader is een beer van een man. Reusachtige handen, verweerd gezicht, harde werker, spreekt alleen dialect, geen gevoelsleven zichtbaar. Ooit klom mijn jongste dochter bij hem op schoot, duwde haar gezicht in zijn nek en zei, met haar allerschattigste peuterstemmetje: "opa, ik vind je zo lief." En opa gaf haar een gigantische knuffel en zei, hevig geemotioneerd: "doe bist mien laiverd ook" En dat was van een hartverscheurende schattigheid.
Verder is het een heerlijk gezicht inderdaad als mijn moeder onze kinderen voorleest. Omdat ik gewoon nog weet dat zij dat als moeder gerust urenlang deed. En elke keer als ik wel tijd heb, maar te druk met andere dingen ben om voor te lezen, moet ik even aan dat beeld denken en dan lees ik toch weer 6 verhaaltjes voor
Mijn mans vader is een beer van een man. Reusachtige handen, verweerd gezicht, harde werker, spreekt alleen dialect, geen gevoelsleven zichtbaar. Ooit klom mijn jongste dochter bij hem op schoot, duwde haar gezicht in zijn nek en zei, met haar allerschattigste peuterstemmetje: "opa, ik vind je zo lief." En opa gaf haar een gigantische knuffel en zei, hevig geemotioneerd: "doe bist mien laiverd ook" En dat was van een hartverscheurende schattigheid.
Verder is het een heerlijk gezicht inderdaad als mijn moeder onze kinderen voorleest. Omdat ik gewoon nog weet dat zij dat als moeder gerust urenlang deed. En elke keer als ik wel tijd heb, maar te druk met andere dingen ben om voor te lezen, moet ik even aan dat beeld denken en dan lees ik toch weer 6 verhaaltjes voor
vrijdag 27 november 2015 20:46
quote:reizigster2004 schreef op 27 november 2015 @ 20:43:
Mag het ook een herinnering van je eigen opa met je eigen kind zijn?
Onze jongste zoon is vernoemd naar mijn opa, die componist was. Toen hij op kraambezoek kwam had hij een zelfgeschreven lied bij zich dat hij voor hem gezongen heeft, met tranen in zijn ogen. Ik vond dat zo'n aangrijpend moment, mijn opa van 89 met mijn pasgeboren baby op schoot.wat mooi
Mag het ook een herinnering van je eigen opa met je eigen kind zijn?
Onze jongste zoon is vernoemd naar mijn opa, die componist was. Toen hij op kraambezoek kwam had hij een zelfgeschreven lied bij zich dat hij voor hem gezongen heeft, met tranen in zijn ogen. Ik vond dat zo'n aangrijpend moment, mijn opa van 89 met mijn pasgeboren baby op schoot.wat mooi
vrijdag 27 november 2015 20:49
quote:barbaracartland schreef op 27 november 2015 @ 20:40:
Jan Glas ken ik. Ik heb zelfs een bundel in de kast staan. Zit een soort ongemakkelijk verdriet in, dus ik lees het niet vaak, want ik word daar sneu van. Is dit hem echt? Hij lijkt op de leraar Duits van Wim de Bie
Ja, dat is hem. Je slaat de spijker op zijn kop: dat is de essentie van zijn werk.
quote:De momenten waarop ze echt alleen met elkaar zijn en je ze van buitenaf kun bespieden, zoals in dat gedicht van Vasalis, die zijn zo mooi dat je ze zou willen inlijsten.Oh ja! Ik had een enorm sterke band met mijn oma, die pas vijf jaar geleden, toen ik 33 was, overleden is. Mijn moeder is nu zeventig en ik kan echt intens verdrietig worden van het feit dat mijn dochtertje haar niet zo lang zal kennen. Vooral omdat er zo duidelijk een zeer sterke klik is tussen die twee.
Jan Glas ken ik. Ik heb zelfs een bundel in de kast staan. Zit een soort ongemakkelijk verdriet in, dus ik lees het niet vaak, want ik word daar sneu van. Is dit hem echt? Hij lijkt op de leraar Duits van Wim de Bie
Ja, dat is hem. Je slaat de spijker op zijn kop: dat is de essentie van zijn werk.
quote:De momenten waarop ze echt alleen met elkaar zijn en je ze van buitenaf kun bespieden, zoals in dat gedicht van Vasalis, die zijn zo mooi dat je ze zou willen inlijsten.Oh ja! Ik had een enorm sterke band met mijn oma, die pas vijf jaar geleden, toen ik 33 was, overleden is. Mijn moeder is nu zeventig en ik kan echt intens verdrietig worden van het feit dat mijn dochtertje haar niet zo lang zal kennen. Vooral omdat er zo duidelijk een zeer sterke klik is tussen die twee.
IMHO
vrijdag 27 november 2015 20:49
quote:reizigster2004 schreef op 27 november 2015 @ 20:43:
Mag het ook een herinnering van je eigen opa met je eigen kind zijn?
Onze jongste zoon is vernoemd naar mijn opa, die componist was. Toen hij op kraambezoek kwam had hij een zelfgeschreven lied bij zich dat hij voor hem gezongen heeft, met tranen in zijn ogen. Ik vond dat zo'n aangrijpend moment, mijn opa van 89 met mijn pasgeboren baby op schoot.Prachtig!
Mag het ook een herinnering van je eigen opa met je eigen kind zijn?
Onze jongste zoon is vernoemd naar mijn opa, die componist was. Toen hij op kraambezoek kwam had hij een zelfgeschreven lied bij zich dat hij voor hem gezongen heeft, met tranen in zijn ogen. Ik vond dat zo'n aangrijpend moment, mijn opa van 89 met mijn pasgeboren baby op schoot.Prachtig!
IMHO
