Relaties
alle pijlers
Ongelukkige ouders
zondag 12 juni 2016 20:53
Ik heb ongelukkige ouders en ik word er zelf ook ongelukkig van 
Ik ga ongeveer 2 keer per maand naar ze toe en iedere keer als ik terug kom van ze voel ik me weer een paar dagen down. Ze hebben nauwelijks meer een sociaal netwerk, mijn vader is met pensioen en doet uit ellendigheid vrijwel niets naast uitslapen en de krant lezen, mijn moeder ergert zich daar dood aan en zou juist graag met pensioen willen en dan samen dingen ondernemen, maar kan dat nog niet. Mijn vader heeft verder ook geen hobbies. Ik wou dat ik ze kon helpen. Of liever dat ze er zelf wat aan doen. Maar het gaat al jaren zo. Herkent iemand dit?
Ik ga ongeveer 2 keer per maand naar ze toe en iedere keer als ik terug kom van ze voel ik me weer een paar dagen down. Ze hebben nauwelijks meer een sociaal netwerk, mijn vader is met pensioen en doet uit ellendigheid vrijwel niets naast uitslapen en de krant lezen, mijn moeder ergert zich daar dood aan en zou juist graag met pensioen willen en dan samen dingen ondernemen, maar kan dat nog niet. Mijn vader heeft verder ook geen hobbies. Ik wou dat ik ze kon helpen. Of liever dat ze er zelf wat aan doen. Maar het gaat al jaren zo. Herkent iemand dit?
zondag 12 juni 2016 22:49
quote:Fame schreef op 12 juni 2016 @ 22:38:
Iets met laat los laat gaan. Maar als alenig kind zijn de vooruitzichten niet heel gezellig. En dat geldt volgens mij ook voor to.Ja klopt ook enigskind. Maar het is ook goed mogelijk dat ze het lang redden zonder zorg. Of dat ze aan een plotselinge dood sterven. Zo lang het nog niet aan de hand is, geen zorgen over maken. Je kunt er nu toch niets aan doen. En misschien loopt het anders.
Iets met laat los laat gaan. Maar als alenig kind zijn de vooruitzichten niet heel gezellig. En dat geldt volgens mij ook voor to.Ja klopt ook enigskind. Maar het is ook goed mogelijk dat ze het lang redden zonder zorg. Of dat ze aan een plotselinge dood sterven. Zo lang het nog niet aan de hand is, geen zorgen over maken. Je kunt er nu toch niets aan doen. En misschien loopt het anders.
zondag 12 juni 2016 22:49
Mijn vader is altijd lastig geweest maar dat is de laatste 20 jaar vertienvoudigd. Mijn moeder stond wel vol in het leven. Maar nu ze zwak wordt stort dat volledig in. En haar sociale contacten zijn in rap tempo afgenomen. Vroeger ging ze zelf op pad naar vriendinnen enzo. Maar dat kan ze niet meer. En op bezoek komen bij mijn ouders is voor vriendinnen niet leuk als daar een man zit te roepen dat ze vooral pvv moeten stemmen.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
zondag 12 juni 2016 22:50
Bij mij in de buurt zit een project "samen oplopen" met vrijwilligers. Daar heb je mensen die
op regelmatige basis bij iemand langs komen die een tijdje een soort maatje zoeken, om hun ei kwijt te kunnen of om op gang te komen. Die vrijwilligers zijn geen professionals, maar bij moeders in een isolement of met opvoedingsproblemen gaan ze bijvoorbeeld een keer in de week mee naar de kinderboerderij ofzo. Het kan echt van alles zijn. Mijn buurman heeft zo een klusmaatje gevonden zodat hij weer de puf heef om doe-het-zelf projecten in zijn huis op te pakken.
Ik vind de kloof tussen wat jij voor je vader ziet (adviesbureau) en zijn huidige gedrag (apathisch) echt enorm. Jou vader zou misschien iemand kunnen gebruiken om samen de deur mee uit te gaan, of samen wat structuur aan zijn leven te geven (al gaan ze maar samen naar de supermarkt). Begin eens wat kleiner: dat zou toch ook al winst zijn? Je vader kan altijd nog vrijwilliger of adviseur worden als hij zijn leven weer op de rit krijgt.
Ik vind "lui" trouwens een raar oordeel. Het lukt hem nu niet. Heb je al eens gevraagd hoe hij zijn leven graag zou zien of wat hij over 5 jaar bereikt zou willen hebben als hij de belemmeringen even weg mag denken?
op regelmatige basis bij iemand langs komen die een tijdje een soort maatje zoeken, om hun ei kwijt te kunnen of om op gang te komen. Die vrijwilligers zijn geen professionals, maar bij moeders in een isolement of met opvoedingsproblemen gaan ze bijvoorbeeld een keer in de week mee naar de kinderboerderij ofzo. Het kan echt van alles zijn. Mijn buurman heeft zo een klusmaatje gevonden zodat hij weer de puf heef om doe-het-zelf projecten in zijn huis op te pakken.
Ik vind de kloof tussen wat jij voor je vader ziet (adviesbureau) en zijn huidige gedrag (apathisch) echt enorm. Jou vader zou misschien iemand kunnen gebruiken om samen de deur mee uit te gaan, of samen wat structuur aan zijn leven te geven (al gaan ze maar samen naar de supermarkt). Begin eens wat kleiner: dat zou toch ook al winst zijn? Je vader kan altijd nog vrijwilliger of adviseur worden als hij zijn leven weer op de rit krijgt.
Ik vind "lui" trouwens een raar oordeel. Het lukt hem nu niet. Heb je al eens gevraagd hoe hij zijn leven graag zou zien of wat hij over 5 jaar bereikt zou willen hebben als hij de belemmeringen even weg mag denken?
zondag 12 juni 2016 23:06
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 12 juni 2016 @ 22:50:
Bij mij in de buurt zit een project "samen oplopen" met vrijwilligers. Daar heb je mensen die
op regelmatige basis bij iemand langs komen die een tijdje een soort maatje zoeken, om hun ei kwijt te kunnen of om op gang te komen. Die vrijwilligers zijn geen professionals, maar bij moeders in een isolement of met opvoedingsproblemen gaan ze bijvoorbeeld een keer in de week mee naar de kinderboerderij ofzo. Het kan echt van alles zijn. Mijn buurman heeft zo een klusmaatje gevonden zodat hij weer de puf heef om doe-het-zelf projecten in zijn huis op te pakken.
Ik vind de kloof tussen wat jij voor je vader ziet (adviesbureau) en zijn huidige gedrag (apathisch) echt enorm. Jou vader zou misschien iemand kunnen gebruiken om samen de deur mee uit te gaan, of samen wat structuur aan zijn leven te geven (al gaan ze maar samen naar de supermarkt). Begin eens wat kleiner: dat zou toch ook al winst zijn? Je vader kan altijd nog vrijwilliger of adviseur worden als hij zijn leven weer op de rit krijgt.
Ik vind "lui" trouwens een raar oordeel. Het lukt hem nu niet. Heb je al eens gevraagd hoe hij zijn leven graag zou zien of wat hij over 5 jaar bereikt zou willen hebben als hij de belemmeringen even weg mag denken?
Ja is dat een grote kloof? Misschien wel inderdaad. Maar hij heeft altijd een goede baan gehad en veel juridische kennis. Nu sinds een jaar doet hij inderdaad niets. Een adviesbureautje betekent niet dat hij ineens weer 40 uur per week moet werken. Meer iets van hier een daar een klusje doen op zijn eigen gemak. Als er überhaupt werk te vinden is. Iets wat hem intellectueel uitdaagt. Hij vindt van veel ander vrijwilligerswerk namelijk dat het niet eerlijk is dat anderen geld verdienen aan zijn werk
Lui mag ik misschien niet zeggen nee. Ik weet inderdaad niet wat het is om depressief te zijn of voortekenen daarvan te voelen. Je hebt gelijk. Boodschappen doet hij trouwens wel. Maar dat is dan ook de enige taak die hij doet. En hij zou zelf nooit toegeven dat hij iemand nodig heeft om een rondje mee te fietsen om hem 'hieruit' te halen. Hij vindt namelijk niet dat hij in een neerwaartse spiraal zit. 'Ik heb gewoon pensioen en ik mag doen en laten wat ik wil' vindt hij.
Thanks voor je inzichten.
Bij mij in de buurt zit een project "samen oplopen" met vrijwilligers. Daar heb je mensen die
op regelmatige basis bij iemand langs komen die een tijdje een soort maatje zoeken, om hun ei kwijt te kunnen of om op gang te komen. Die vrijwilligers zijn geen professionals, maar bij moeders in een isolement of met opvoedingsproblemen gaan ze bijvoorbeeld een keer in de week mee naar de kinderboerderij ofzo. Het kan echt van alles zijn. Mijn buurman heeft zo een klusmaatje gevonden zodat hij weer de puf heef om doe-het-zelf projecten in zijn huis op te pakken.
Ik vind de kloof tussen wat jij voor je vader ziet (adviesbureau) en zijn huidige gedrag (apathisch) echt enorm. Jou vader zou misschien iemand kunnen gebruiken om samen de deur mee uit te gaan, of samen wat structuur aan zijn leven te geven (al gaan ze maar samen naar de supermarkt). Begin eens wat kleiner: dat zou toch ook al winst zijn? Je vader kan altijd nog vrijwilliger of adviseur worden als hij zijn leven weer op de rit krijgt.
Ik vind "lui" trouwens een raar oordeel. Het lukt hem nu niet. Heb je al eens gevraagd hoe hij zijn leven graag zou zien of wat hij over 5 jaar bereikt zou willen hebben als hij de belemmeringen even weg mag denken?
Ja is dat een grote kloof? Misschien wel inderdaad. Maar hij heeft altijd een goede baan gehad en veel juridische kennis. Nu sinds een jaar doet hij inderdaad niets. Een adviesbureautje betekent niet dat hij ineens weer 40 uur per week moet werken. Meer iets van hier een daar een klusje doen op zijn eigen gemak. Als er überhaupt werk te vinden is. Iets wat hem intellectueel uitdaagt. Hij vindt van veel ander vrijwilligerswerk namelijk dat het niet eerlijk is dat anderen geld verdienen aan zijn werk
Lui mag ik misschien niet zeggen nee. Ik weet inderdaad niet wat het is om depressief te zijn of voortekenen daarvan te voelen. Je hebt gelijk. Boodschappen doet hij trouwens wel. Maar dat is dan ook de enige taak die hij doet. En hij zou zelf nooit toegeven dat hij iemand nodig heeft om een rondje mee te fietsen om hem 'hieruit' te halen. Hij vindt namelijk niet dat hij in een neerwaartse spiraal zit. 'Ik heb gewoon pensioen en ik mag doen en laten wat ik wil' vindt hij.
Thanks voor je inzichten.
zondag 12 juni 2016 23:09
quote:hoppala schreef op 12 juni 2016 @ 23:01:
Kan hij niet wat klussen voor je moeder doen. Kan ze misschien eerder met pensioen. Of projecten voor zijn oude werk, dat deed mijn pa. Nu klust hij elk jaar een motorfiets in elkaar.Heb ik ook geopperd! Dat vond ze aanvankelijk wel een idee, Dan zou hij haar hele archiefkelder uitzoeken en opruimen, maar daar had mijn vader geen zin. Plus mijn moeder had bij nader inzien ook geen zin in dat hij dan ook nog op haar werk op haar lip zit.
Kan hij niet wat klussen voor je moeder doen. Kan ze misschien eerder met pensioen. Of projecten voor zijn oude werk, dat deed mijn pa. Nu klust hij elk jaar een motorfiets in elkaar.Heb ik ook geopperd! Dat vond ze aanvankelijk wel een idee, Dan zou hij haar hele archiefkelder uitzoeken en opruimen, maar daar had mijn vader geen zin. Plus mijn moeder had bij nader inzien ook geen zin in dat hij dan ook nog op haar werk op haar lip zit.
zondag 12 juni 2016 23:16
Graag gedaan.
Heb je al eens gevraagd wat hij wil, in plaats van dat je pro-actief van alles voor hem verzint?
Een adviesbureau voor een paar uur per week vergt nog heel wat inspanning: acquisitie, inschrijving bij KvK, administratie en belasting. Misschien vind hij het wel leuk om over zijn vak te praten, maar wil hij die rompslomp niet. Maar goed: vraag het hem (ik kan het ook niet voor hem invullen).
En houdt de vraag echt open: wat stel jij je voor bij de ideale invulling van de komende 10 jaar? Wil je nog iets bereiken, je ervaring en kennis overdragen, onder de mensen zijn? Vind je je leven zelf nu prima? Gaat het goed tussen jou en mam, en denk je dat zij er tevreden mee is? Zou je iets samen willen doen als ze met pensioen is? Zijn er knelpunten in je leven die je belemmeren om te doen wat je graag wilt doen?
Heb je al eens gevraagd wat hij wil, in plaats van dat je pro-actief van alles voor hem verzint?
Een adviesbureau voor een paar uur per week vergt nog heel wat inspanning: acquisitie, inschrijving bij KvK, administratie en belasting. Misschien vind hij het wel leuk om over zijn vak te praten, maar wil hij die rompslomp niet. Maar goed: vraag het hem (ik kan het ook niet voor hem invullen).
En houdt de vraag echt open: wat stel jij je voor bij de ideale invulling van de komende 10 jaar? Wil je nog iets bereiken, je ervaring en kennis overdragen, onder de mensen zijn? Vind je je leven zelf nu prima? Gaat het goed tussen jou en mam, en denk je dat zij er tevreden mee is? Zou je iets samen willen doen als ze met pensioen is? Zijn er knelpunten in je leven die je belemmeren om te doen wat je graag wilt doen?
zondag 12 juni 2016 23:16
Ik wil hier absoluut geen diagnoses stellen maar ik wil wel noemen dat het me doet denken aan mijn oma. Zij had altijd gewerkt en was heel positief en actief. Na haar pensioen veranderde dat zo gigantisch; ze werd apathisch en negatief. Een tijd later bleek ze Alzheimer te hebben en het begin daarvan al een tijd te verstoppen. Daarom ging ze nergens meer heen; omdat ze de treinen niet meer begreep maar dat niet wilde zeggen. Ze verstopte heel lang dat ze mentale problemen had.
Kan natuurlijk heel goed dat dat hier totaal niet aan de orde is. Jouw ouders wonen samen en mijn oma woonde alleen en kon het daarom wellicht beter verborgen houden. Maar misschien toch iets om op te letten, of hij ook vergeetachtig wordt of misschien dingen op rare plekken op gaat bergen of ineens overal aantekeningen van gaat maken ofzo.
Kan natuurlijk heel goed dat dat hier totaal niet aan de orde is. Jouw ouders wonen samen en mijn oma woonde alleen en kon het daarom wellicht beter verborgen houden. Maar misschien toch iets om op te letten, of hij ook vergeetachtig wordt of misschien dingen op rare plekken op gaat bergen of ineens overal aantekeningen van gaat maken ofzo.
wij schapen hebben doorgaans een gans ander soort esprit
zondag 12 juni 2016 23:30
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 12 juni 2016 @ 23:16:
Graag gedaan.
Heb je al eens gevraagd wat hij wil, in plaats van dat je pro-actief van alles voor hem verzint?
Een adviesbureau voor een paar uur per week vergt nog heel wat inspanning: acquisitie, inschrijving bij KvK, administratie en belasting. Misschien vind hij het wel leuk om over zijn vak te praten, maar wil hij die rompslomp niet. Maar goed: vraag het hem (ik kan het ook niet voor hem invullen).
En houdt de vraag echt open: wat stel jij je voor bij de ideale invulling van de komende 10 jaar? Wil je nog iets bereiken, je ervaring en kennis overdragen, onder de mensen zijn? Vind je je leven zelf nu prima? Gaat het goed tussen jou en mam, en denk je dat zij er tevreden mee is? Zou je iets samen willen doen als ze met pensioen is? Zijn er knelpunten in je leven die je belemmeren om te doen wat je graag wilt doen?Ja dat zijn goeie vragen inderdaad. Maar ik krimp wel ineens bij de gedachte dat ik die hem moet stellen. Te confronterend. Stel dat ie ineens huilend in elkaar stort dat ie het ook allemaal niet weet en en dat hij bevestigt dat het niet goed gaat tussen hem en mijn moeder. Wat moet ik dan? Ik ben geen coach, geen psycholoog, en al helemaal geen psychiater. Mijn insteek was hem op zoveel mogelijk leuke ideeën te brengen. En dat hij dan hopelijk iets zou oppakken. Dat is lekker veilig.
Graag gedaan.
Heb je al eens gevraagd wat hij wil, in plaats van dat je pro-actief van alles voor hem verzint?
Een adviesbureau voor een paar uur per week vergt nog heel wat inspanning: acquisitie, inschrijving bij KvK, administratie en belasting. Misschien vind hij het wel leuk om over zijn vak te praten, maar wil hij die rompslomp niet. Maar goed: vraag het hem (ik kan het ook niet voor hem invullen).
En houdt de vraag echt open: wat stel jij je voor bij de ideale invulling van de komende 10 jaar? Wil je nog iets bereiken, je ervaring en kennis overdragen, onder de mensen zijn? Vind je je leven zelf nu prima? Gaat het goed tussen jou en mam, en denk je dat zij er tevreden mee is? Zou je iets samen willen doen als ze met pensioen is? Zijn er knelpunten in je leven die je belemmeren om te doen wat je graag wilt doen?Ja dat zijn goeie vragen inderdaad. Maar ik krimp wel ineens bij de gedachte dat ik die hem moet stellen. Te confronterend. Stel dat ie ineens huilend in elkaar stort dat ie het ook allemaal niet weet en en dat hij bevestigt dat het niet goed gaat tussen hem en mijn moeder. Wat moet ik dan? Ik ben geen coach, geen psycholoog, en al helemaal geen psychiater. Mijn insteek was hem op zoveel mogelijk leuke ideeën te brengen. En dat hij dan hopelijk iets zou oppakken. Dat is lekker veilig.
zondag 12 juni 2016 23:36
quote:Schaap_Veronica schreef op 12 juni 2016 @ 23:16:
Ik wil hier absoluut geen diagnoses stellen maar ik wil wel noemen dat het me doet denken aan mijn oma. Zij had altijd gewerkt en was heel positief en actief. Na haar pensioen veranderde dat zo gigantisch; ze werd apathisch en negatief. Een tijd later bleek ze Alzheimer te hebben en het begin daarvan al een tijd te verstoppen. Daarom ging ze nergens meer heen; omdat ze de treinen niet meer begreep maar dat niet wilde zeggen. Ze verstopte heel lang dat ze mentale problemen had.
Kan natuurlijk heel goed dat dat hier totaal niet aan de orde is. Jouw ouders wonen samen en mijn oma woonde alleen en kon het daarom wellicht beter verborgen houden. Maar misschien toch iets om op te letten, of hij ook vergeetachtig wordt of misschien dingen op rare plekken op gaat bergen of ineens overal aantekeningen van gaat maken ofzo.Hij is al wel zijn hele leven een warhoofd hoor. Maar het is wel veel erger geworden de laatste paar jaar. Ik vertel sommige verhalen wel 6x en iedere keer lijkt het nieuw te zijn voor hem. In de eerste paar maanden dat het uit was met mijn ex bleef hij de tafel dekken voor 4 personen ipv 3... Mijn moeder heeft plaatsvervangende hypochondrie bij hem. Omdat hij zo'n omgekeerd slaap-waak ritme heeft, heeft ze hem naar het ziekenhuis gestuurd voor een slaapapneu test. Uitslag is nog niet binnen maar nu denkt ze alweer aan narcolepsie, omdat hij zo vaak overdag in slaap valt. Naar mijn mening valt hij steeds in slaap omdat hij zijn slaapritme verkloot.
Ik wil hier absoluut geen diagnoses stellen maar ik wil wel noemen dat het me doet denken aan mijn oma. Zij had altijd gewerkt en was heel positief en actief. Na haar pensioen veranderde dat zo gigantisch; ze werd apathisch en negatief. Een tijd later bleek ze Alzheimer te hebben en het begin daarvan al een tijd te verstoppen. Daarom ging ze nergens meer heen; omdat ze de treinen niet meer begreep maar dat niet wilde zeggen. Ze verstopte heel lang dat ze mentale problemen had.
Kan natuurlijk heel goed dat dat hier totaal niet aan de orde is. Jouw ouders wonen samen en mijn oma woonde alleen en kon het daarom wellicht beter verborgen houden. Maar misschien toch iets om op te letten, of hij ook vergeetachtig wordt of misschien dingen op rare plekken op gaat bergen of ineens overal aantekeningen van gaat maken ofzo.Hij is al wel zijn hele leven een warhoofd hoor. Maar het is wel veel erger geworden de laatste paar jaar. Ik vertel sommige verhalen wel 6x en iedere keer lijkt het nieuw te zijn voor hem. In de eerste paar maanden dat het uit was met mijn ex bleef hij de tafel dekken voor 4 personen ipv 3... Mijn moeder heeft plaatsvervangende hypochondrie bij hem. Omdat hij zo'n omgekeerd slaap-waak ritme heeft, heeft ze hem naar het ziekenhuis gestuurd voor een slaapapneu test. Uitslag is nog niet binnen maar nu denkt ze alweer aan narcolepsie, omdat hij zo vaak overdag in slaap valt. Naar mijn mening valt hij steeds in slaap omdat hij zijn slaapritme verkloot.
maandag 13 juni 2016 00:10
To, had jouw vader een baan met veel status of was hij leidinggevende?
Wanneer mannen met dergelijke functies met pensioen gaan, wil het thuis nog weleens moeilijk gaan.
Vrijwilligerswerk en leuke dingen doen, zijn voor zo iemand niet interessant. Ze gaan dan eerder in een bestuur van een vereniging, organisatie of bedrijf. Want het gaat niet om het bezig zijn maar om status.
Jammer voor je moeder dat ze op haar zestigste een verlieslijdend bedrijf moet runnen. Is er op termijn zicht op zwarte cijfers?
Wanneer mannen met dergelijke functies met pensioen gaan, wil het thuis nog weleens moeilijk gaan.
Vrijwilligerswerk en leuke dingen doen, zijn voor zo iemand niet interessant. Ze gaan dan eerder in een bestuur van een vereniging, organisatie of bedrijf. Want het gaat niet om het bezig zijn maar om status.
Jammer voor je moeder dat ze op haar zestigste een verlieslijdend bedrijf moet runnen. Is er op termijn zicht op zwarte cijfers?
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
maandag 13 juni 2016 09:08
quote:oldschoolchic schreef op 12 juni 2016 @ 23:30:
[...]
Ja dat zijn goeie vragen inderdaad. Maar ik krimp wel ineens bij de gedachte dat ik die hem moet stellen. Te confronterend. Stel dat ie ineens huilend in elkaar stort dat ie het ook allemaal niet weet en en dat hij bevestigt dat het niet goed gaat tussen hem en mijn moeder. Wat moet ik dan? Ik ben geen coach, geen psycholoog, en al helemaal geen psychiater. Mijn insteek was hem op zoveel mogelijk leuke ideeën te brengen. En dat hij dan hopelijk iets zou oppakken. Dat is lekker veilig.
Ik begrijp je helemaal. Vandaar dat ik ook aan vrijwilligers dacht die tijdens een activiteit samen wel eens dat soort dingen met mensen bespreken. Het maakt jouw rol als dochter wel heel verantwoordelijk, en dat moet je dan wel willen. Kan je de huisarts benaderen om te vragen of die ideeën heeft voor een aanpak? Er zijn tegenwoordig zoveel organisaties die allemaal iets nuttigs doen, je moet geholpen worden om de juiste ingang te vinden, zeker als je je vader niet wil "medicaliseren" zoals je moeder nu doet. Ik begrijp dat je het zo laagdrempelig en luchtig mogelijk wil aanpakken.
Maar goed: ik denk dat je nu ook inzicht begint te krijgen dat jouw ideeën en voorstellen niet gaan werken als ze niet aansluiten bij iets dat uit je vader zelf komt. Ongevraagde adviezen irriteren vaak alleen.
Denk je dat jou vader nog te "porren" is om JOU te helpen? Kan je niet een klus bedenken waarbij je zijn hulp vraagt? Vrouwen zijn van die praters, mannen zijn meer van het samen dingen doen. Als je een man aan het praten wil krijgen, dan moet je samen in de tuin gaan werken, een wandeling maken of een zolder isoleren .
[...]
Ja dat zijn goeie vragen inderdaad. Maar ik krimp wel ineens bij de gedachte dat ik die hem moet stellen. Te confronterend. Stel dat ie ineens huilend in elkaar stort dat ie het ook allemaal niet weet en en dat hij bevestigt dat het niet goed gaat tussen hem en mijn moeder. Wat moet ik dan? Ik ben geen coach, geen psycholoog, en al helemaal geen psychiater. Mijn insteek was hem op zoveel mogelijk leuke ideeën te brengen. En dat hij dan hopelijk iets zou oppakken. Dat is lekker veilig.
Ik begrijp je helemaal. Vandaar dat ik ook aan vrijwilligers dacht die tijdens een activiteit samen wel eens dat soort dingen met mensen bespreken. Het maakt jouw rol als dochter wel heel verantwoordelijk, en dat moet je dan wel willen. Kan je de huisarts benaderen om te vragen of die ideeën heeft voor een aanpak? Er zijn tegenwoordig zoveel organisaties die allemaal iets nuttigs doen, je moet geholpen worden om de juiste ingang te vinden, zeker als je je vader niet wil "medicaliseren" zoals je moeder nu doet. Ik begrijp dat je het zo laagdrempelig en luchtig mogelijk wil aanpakken.
Maar goed: ik denk dat je nu ook inzicht begint te krijgen dat jouw ideeën en voorstellen niet gaan werken als ze niet aansluiten bij iets dat uit je vader zelf komt. Ongevraagde adviezen irriteren vaak alleen.
Denk je dat jou vader nog te "porren" is om JOU te helpen? Kan je niet een klus bedenken waarbij je zijn hulp vraagt? Vrouwen zijn van die praters, mannen zijn meer van het samen dingen doen. Als je een man aan het praten wil krijgen, dan moet je samen in de tuin gaan werken, een wandeling maken of een zolder isoleren .
maandag 13 juni 2016 13:59
Pff, wat een ingewikkelde situatie Oldschoolchic! Ik snap dat je het graag 'veilig' wilde houden, maar stel nou he, dat je die confronterende vragen gaat stellen en dat hij inderdaad stort, zou dat nou juist niet die geweldige opening kunnen zijn die je zoekt? Dat hij wel naar de huisarts wil of een vrijwilliger om samen wat te doen?
Overigens kan je dezelfde vragen natuurlijk aan je moeder stellen, maar dan misschien vooral met het oog op de komende zes jaar dat ze nog moet werken. Doe je wel eens iets alleen met je moeder?
Iets heel anders waar ik nog aan dacht, al is het misschien een veels te hooggegrepen plan voor jouw ouders, maar vooral om de bezoekjes gezelliger te maken: kun je ze geen hulp vragen bij het schrijven van je/hun eigen biografie/geschiedenis? Samen foto's van vroeger verzamelen en de ene avond bij je ouders gebruiken om ze (nog eens) uitgebreid te laten vertellen over hoe ze elkaar ontmoet hebben en hun verkeringstijd, wat ze nog weten van hun eigen ouders een andere avond, hoe ze het op school hadden, wat ze deden/belangrijk vonden toen jij geboren werd, enzovoort.
Misschien dat je op die manier je bezoekjes een doel kunt geven waardoor dat in ieder geval gezellig wordt en je steekt er ook nog iets waardevols mee op.
Overigens kan je dezelfde vragen natuurlijk aan je moeder stellen, maar dan misschien vooral met het oog op de komende zes jaar dat ze nog moet werken. Doe je wel eens iets alleen met je moeder?
Iets heel anders waar ik nog aan dacht, al is het misschien een veels te hooggegrepen plan voor jouw ouders, maar vooral om de bezoekjes gezelliger te maken: kun je ze geen hulp vragen bij het schrijven van je/hun eigen biografie/geschiedenis? Samen foto's van vroeger verzamelen en de ene avond bij je ouders gebruiken om ze (nog eens) uitgebreid te laten vertellen over hoe ze elkaar ontmoet hebben en hun verkeringstijd, wat ze nog weten van hun eigen ouders een andere avond, hoe ze het op school hadden, wat ze deden/belangrijk vonden toen jij geboren werd, enzovoort.
Misschien dat je op die manier je bezoekjes een doel kunt geven waardoor dat in ieder geval gezellig wordt en je steekt er ook nog iets waardevols mee op.
maandag 13 juni 2016 14:03
quote:_Doortje_ schreef op 12 juni 2016 @ 21:11:
Dus zij moeten hun leven aanpassen zodat jij je niet meer kut voelt? Het gaat je dan dus eigenlijk om jou. Dat mag hoor, maar dan kun je beter focussen op hoe je dit loslaat. Daar heb je wel controle over.Nou zeg, ze ziet dat het niet goed gaat met haar ouders en zou het graag anders zien. Mág ze?
Dus zij moeten hun leven aanpassen zodat jij je niet meer kut voelt? Het gaat je dan dus eigenlijk om jou. Dat mag hoor, maar dan kun je beter focussen op hoe je dit loslaat. Daar heb je wel controle over.Nou zeg, ze ziet dat het niet goed gaat met haar ouders en zou het graag anders zien. Mág ze?
dinsdag 14 juni 2016 03:47
Vorig jaar is mijn moeder overleden. Ze was ook bipolair, ben zoals Fame het zo mooi schrijft alenig kind en mijn ouders waren al eeuwen gescheiden. Het was niet altijd makkelijk om "dochter van" te zijn en tegelijk ook zo te moederen over je eigen moeder. Helemaal omdat ze bijna nooit een vaste partner had en ze menig thuishulp heeft weggejaagd. Heel soms was er wel wat verlichting en ik heb ook zo mijn afstand uiteindelijk genomen, ook al wist ik dat ik nog wel eens doordrong tot haar.
Ze had gewoon zo uitbundig geleefd dat ze letterlijk op was, fysiek maar ook zeker mentaal. Er was zo de laatste jaren bijna niet meer over te praten en ik hield me aan de verplichte en regelmatige bezoeken en probeerde me niet meer schuldig te voelen dat ze geen hulp accepteerde en wanneer mensen uit haar omgeving belden probeerde ik haar situatie uit te leggen en dat ik dat verder ook niet meer kon oplossen. Het was moeilijk...en toch mis ik haar erg hoor. Ondanks de rust die ik nu ergens ook heb van het mantelzorgen en de tijd...heb zelfs weer een fijne vriend nu.
Ze was namelijk ook bij tijd en wijle een superlieve moeder en in de "stabiele" en depressieve periodes kon ik het altijd beter met haar vinden. Mijn vader is nu meer in mijn leven maar ook hij is van nature erg zwaar op de hand. Merk dat ik daar toch een soort allergie voor heb ontwikkeld, zelfs als mijn vriend eens ergens over baalt loop ik maar te pushen om vooral optimistisch te zijn. Ik ga er zeker eens met iemand over praten want het laat gewoon zijn sporen na, zo'n ouder. Voor hen ook moeilijk en je kunt het zo ook heel lastig verwijten want het is een stoornis/psychische ziekte.
Beetje lang verhaal maar dit even om te schetsen hoe vaak dit voorkomt en dat je als "kind van" zulke ouders en ook hele doordeweekse ouders die rap ouder worden of zoals Fame schrijft radicaal met je van mening verschillen dit soort taferelen hebt. Het is soms wel balen om het niet te kunnen delen met broers/zusters, ook het bezoeken van je ouders.
Onderschat het jarenlange Lithium gebruik van je vader niet. Het maakt erg vlak en vaak ook depressief. Hij voelt alles veel minder sterk, dus ook blijdschap. Dit is eigenlijk om een nieuwe
manie of psychose te voorkomen maar Lithium wordt lang niet altijd meer gebruikt. Sowieso is het heel lastig om voor bipolaire mensen de juiste cocktail te vinden omdat de stemmingen zo wisselen. Misschien is het helemaal niet slecht als hij dit eens onder de loep legt maar dat is meer aan je moeder of de huisarts om te berde te brengen, niet aan jou. Je staat te dichtbij en het is ook niet goed voor je eigen gemoed. Snap dat je je zorgen maakt en dat het je verdrietig maakt maar probeer het een klein beetje los te laten en in perspectief te zetten, het is gezien de situatie niet zo gek hoe het loopt.
Pak de tips op en doe wat leuks in huis met je moeder, misschien haakt je vader inderdaad wel aan! succes en sterkte!
Ze had gewoon zo uitbundig geleefd dat ze letterlijk op was, fysiek maar ook zeker mentaal. Er was zo de laatste jaren bijna niet meer over te praten en ik hield me aan de verplichte en regelmatige bezoeken en probeerde me niet meer schuldig te voelen dat ze geen hulp accepteerde en wanneer mensen uit haar omgeving belden probeerde ik haar situatie uit te leggen en dat ik dat verder ook niet meer kon oplossen. Het was moeilijk...en toch mis ik haar erg hoor. Ondanks de rust die ik nu ergens ook heb van het mantelzorgen en de tijd...heb zelfs weer een fijne vriend nu.
Ze was namelijk ook bij tijd en wijle een superlieve moeder en in de "stabiele" en depressieve periodes kon ik het altijd beter met haar vinden. Mijn vader is nu meer in mijn leven maar ook hij is van nature erg zwaar op de hand. Merk dat ik daar toch een soort allergie voor heb ontwikkeld, zelfs als mijn vriend eens ergens over baalt loop ik maar te pushen om vooral optimistisch te zijn. Ik ga er zeker eens met iemand over praten want het laat gewoon zijn sporen na, zo'n ouder. Voor hen ook moeilijk en je kunt het zo ook heel lastig verwijten want het is een stoornis/psychische ziekte.
Beetje lang verhaal maar dit even om te schetsen hoe vaak dit voorkomt en dat je als "kind van" zulke ouders en ook hele doordeweekse ouders die rap ouder worden of zoals Fame schrijft radicaal met je van mening verschillen dit soort taferelen hebt. Het is soms wel balen om het niet te kunnen delen met broers/zusters, ook het bezoeken van je ouders.
Onderschat het jarenlange Lithium gebruik van je vader niet. Het maakt erg vlak en vaak ook depressief. Hij voelt alles veel minder sterk, dus ook blijdschap. Dit is eigenlijk om een nieuwe
manie of psychose te voorkomen maar Lithium wordt lang niet altijd meer gebruikt. Sowieso is het heel lastig om voor bipolaire mensen de juiste cocktail te vinden omdat de stemmingen zo wisselen. Misschien is het helemaal niet slecht als hij dit eens onder de loep legt maar dat is meer aan je moeder of de huisarts om te berde te brengen, niet aan jou. Je staat te dichtbij en het is ook niet goed voor je eigen gemoed. Snap dat je je zorgen maakt en dat het je verdrietig maakt maar probeer het een klein beetje los te laten en in perspectief te zetten, het is gezien de situatie niet zo gek hoe het loopt.
Pak de tips op en doe wat leuks in huis met je moeder, misschien haakt je vader inderdaad wel aan! succes en sterkte!
zaterdag 24 september 2016 22:16
Pff ik kom net weer van mijn ouders vandaan en wordt alleen maar erger. Ze deden weer zo negatief en ongelukkig. Mijn moeder moest zelfs huilen omdat ze zich een weduwe voelt Als mijn moeder thuiskomt van haar werk, slaapt mijn vader vervolgens van 20:00 tot 00:00, is vervolgens de hele nacht wakker en in de vroege ochtend weer naar bed om een gat in de dag te slapen. Ze ziet hem dus eigenlijk nooit meer. Dit heeft ze deze week tegen hem gezegd en op de een of andere manier heeft mijn vader dat geïnterpreteerd als dat ze bedoelde dat ze alles zelf heeft bereikt (het huis, auto, carrière, mij) en dat ook prima zonder mijn vader had gekund. Hierop heeft mijn vader de hele week niet tegen haar gepraat en vandaag heb ik maar een beetje een mediator gespeeld. Hij begrijpt nu dat ze het anders bedoelt en vindt zelf ook wel dat hij wat moet gaan doen overdag om een ritme te krijgen. Maar na 2 minuten praten en helpen dagbesteding te verzinnen, was hij er klaar mee en mocht ik het er niet meer over hebben.
Ik word zo ongelukkig van bezoekjes aan ze, maar ik vind het ook zo zielig voor mijn moeder Ik weet echt niet wat ik hiermee aan moet. Ik wou dat ik een broer of zus had.
Als mijn moeder thuiskomt van haar werk, slaapt mijn vader vervolgens van 20:00 tot 00:00, is vervolgens de hele nacht wakker en in de vroege ochtend weer naar bed om een gat in de dag te slapen. Ze ziet hem dus eigenlijk nooit meer. Dit heeft ze deze week tegen hem gezegd en op de een of andere manier heeft mijn vader dat geïnterpreteerd als dat ze bedoelde dat ze alles zelf heeft bereikt (het huis, auto, carrière, mij) en dat ook prima zonder mijn vader had gekund. Hierop heeft mijn vader de hele week niet tegen haar gepraat en vandaag heb ik maar een beetje een mediator gespeeld. Hij begrijpt nu dat ze het anders bedoelt en vindt zelf ook wel dat hij wat moet gaan doen overdag om een ritme te krijgen. Maar na 2 minuten praten en helpen dagbesteding te verzinnen, was hij er klaar mee en mocht ik het er niet meer over hebben. Ik word zo ongelukkig van bezoekjes aan ze, maar ik vind het ook zo zielig voor mijn moeder
Ik weet echt niet wat ik hiermee aan moet. Ik wou dat ik een broer of zus had.
zaterdag 24 september 2016 22:30
