Relaties
alle pijlers
Ongezonde relatie met mijn moeder: Breken?
dinsdag 9 februari 2016 17:03
Hoi!
Dit is mijn eerste topic, ik heb een beetje rond gesnuffeld opzoek naar soortgelijke situaties maar wil toch erg graag wat meningen van buitenaf.
De relatie met mijn moeder is twee weken geleden tot een enorme clinch gekomen.
Ik zal (kort) vertellen over onze historie samen.
Ik ben zelf 19, mijn moeder is 46.
Mijn moeder is een politieke vluchteling die in 1999 is gevlucht op 27 jarige leeftijd, ik was toentertijd 3.
Hierbij heeft ze alle herinneringen/familie en mijn vader achtergelaten.
Wat ik tot nu toe heb begrepen is dat mijn ouders niet van elkaar hielden en slecht met elkaar omgingen.
Afijn, eenmaal hier hebben we een aantal jaar in een asielzoekerscentrum gezeten.
Aanvraag van Nederlandse nationaliteit etc. Ging allemaal redelijk vlot en toen ik groep 3 inging hadden we een flatje en was mijn moeder begonnen met studeren hier.
Hier had ze het erg zwaar mee, omdat ze de Nederlandse taal moest leren, werk moest zoeken, voor mij moest zorgen en een studie in de zorg begon.
Dit verliep haar redelijk goed wat ik knap vond, in de tussentijd heeft ze twee partners gehad waarvan ik met 1 erg goed ging en met de ander niet zo goed.
Hij was niet aardig tegen mij en mijn moeder was financieel deels afhankelijk van hem. Toen was ik nog erg jong.
Ik heb door deze situatie al vanaf hele jonge leeftijd (6/7 jaar) altijd voor haar moeten "zorgen" i.p.v andersom
Ze hield zich nooit bezig met mijn interesses, gevoelens of mij in het algemeen.
Dingen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn voor een ouder zoals je kind af en toe wegbrengen met de auto, naar schoolvoorstellingen komen, koken e.d waren voor haar altijd teveel.
Hierin is ze dan ook erg nalatig geweest en als ik erom vroeg gaf ze mij het gevoel tot last te zijn.
Ook heb ik het idee dat mijn moeder kantelt met enorme onzekerheden, dit uit zich in een soort "eetprobleem" waarbij ze zichzelf altijd te dik heeft gevonden (ze is gewoon normaal gebouwd, absoluut niet dik) altijd aan het diëten is en zelfs op mijn verjaardag geen taart wilt eten.
Ze sport ook extreem veel, in al haar vrije tijd.
Ook mij heeft ze vaak verteld dat ik op moest passen, dat ik dik begon te worden.
Hierdoor ben ik ook erg onzeker geworden.
Op mijn 10e begon ik met automutileren, hier ben ik na 4 mee "gestopt".
Het gebeurde (tot op vandaag) enkel sporadisch.
We zijn wel naar een aantal hulpverleners geweest de voorgaande jaren maar het had geen baat, vooral op jongere leeftijd niet.
Omdat mijn moeder het probleem bij mij neerlegde, ik deed mezelf dit immers aan en ik was/ben depressief.
Maar ondertussen veranderde er natuurlijk niets thuis en doordat ze behoorlijk manipulatief kon zijn had ik ook echt het gevoel dat alles mijn schuld was. Maar ik snapte totaal niet waarom ik me zo ongelukkig voelde terwijl al mijn leeftijdsgenoten aan het spelen waren e.d.
Mijn moeder zei daarop altijd "je bent gewoon anders, dat kan".
Toen heb ik nog gekampt met eetproblemen, en sporadisch automutileren tot ik op mijn 16e een zelfmoordpoging heb begaan.
Hier reageerde mijn moeder enigszins geschokt en verdrietig op maar ze gaf de pubertijd de schuld (???).
Zodra ik uit het ziekenhuis was ontslagen was er eigenlijk niets meer aan de hand.
Ze heeft nooit naar haarzelf en haar rol in MIJN leven gekeken.
En dat doet ze nog steeds niet
Toen ik 16 was ben ik gestopt met school en in therapie gegaan omdat ik me zo minderwaardig en rot voelde.
Daar ben ik op mijn 18e mee gestopt en op kamers gegaan.
Dit ging redelijk goed en de band tussen mij en mijn moeder was redelijk "hersteld".
Ik heb een geweldige vriend die er altijd voor me is en dit heeft daar ook wel baat in gehad, omdat ik nu op mezelf ben en liefde heb kunnen ervaren i.p.v alleen maar geven trek ik me minder aan van haar.
Twee weken geleden moest ik mijn huis uit om onduidelijke redenen. Dit kan ik ook niet verhelderen maar de huurbaas had simpelweg besloten de huur op te zeggen en uit land te gaan.
Dit heb ik wel geprobeerd aan te vechten maar het leek hopeloos.
Ook heb ik op werk mijn vinger eraf gesneden (echt helemaal
)
Waardoor ik na de operatie zenuwpijn had en een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven.
Ze woont op 1 uur rijden van mij vandaan en werkt part time maar was te druk om langs te komen.
Het is niet super makkelijk geweest de afgelopen jaren en aan een huis/kamer komen met mijn inkomen is ook lastig (Amsterdam).
Nu woon ik tijdelijk bij mijn vriend en heb ik gelukkig door veel tijd erin te steken iets kunnen vinden vanaf maart in Haarlem.
Maar toen ik mijn moeder vroeg om hulp, ivm vinger/huisloos zijn vertelde ze mij dat ik wel tijdelijk kon komen "logeren" onder 10393783 voorwaarden.
En dan het liefst niet de hele week, want mijn vriend heeft ook een kamer waar ik wel kan overnachten.
Want moeders heeft haar privacy nodig omdat ze het zo zwaar heeft..
Oprecht. Ik heb er alles aan gedaan om met haar overweg te kunnen/haar persoonlijkheid maar te accepteren, maar ze klaagt zoveel en is er nooit voor me.
Ze doet scheinheilig naar mensen om ons heen maar als het erop aankomt lijkt het alsof ze totaal niet om mij geeft.
Het is ook niet dat ze het erg zwaar heeft, ze heeft een mooi appartement, normaal inkomen en werkt maar part-time. Daarnaast is ze kern gezond.
Excuus voor het lange verhaal.. Bedankt voor het lezen.
Mijn vraag aan jullie: heeft iemand hier ervaringen mee, hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Gaat de deur dicht draaien mij uiteindelijk rust geven? Want op het moment voel ik mij vooral schuldig. (Voor de duidelijkheid; ik heb haar enkel gezegd dat ik er niet hoef te "logeren" en mij wel red. Hieruit heeft ze zelf opgemaakt dat ik geen contact met haar wil en mij niks meer gestuurd)
Dit is mijn eerste topic, ik heb een beetje rond gesnuffeld opzoek naar soortgelijke situaties maar wil toch erg graag wat meningen van buitenaf.
De relatie met mijn moeder is twee weken geleden tot een enorme clinch gekomen.
Ik zal (kort) vertellen over onze historie samen.
Ik ben zelf 19, mijn moeder is 46.
Mijn moeder is een politieke vluchteling die in 1999 is gevlucht op 27 jarige leeftijd, ik was toentertijd 3.
Hierbij heeft ze alle herinneringen/familie en mijn vader achtergelaten.
Wat ik tot nu toe heb begrepen is dat mijn ouders niet van elkaar hielden en slecht met elkaar omgingen.
Afijn, eenmaal hier hebben we een aantal jaar in een asielzoekerscentrum gezeten.
Aanvraag van Nederlandse nationaliteit etc. Ging allemaal redelijk vlot en toen ik groep 3 inging hadden we een flatje en was mijn moeder begonnen met studeren hier.
Hier had ze het erg zwaar mee, omdat ze de Nederlandse taal moest leren, werk moest zoeken, voor mij moest zorgen en een studie in de zorg begon.
Dit verliep haar redelijk goed wat ik knap vond, in de tussentijd heeft ze twee partners gehad waarvan ik met 1 erg goed ging en met de ander niet zo goed.
Hij was niet aardig tegen mij en mijn moeder was financieel deels afhankelijk van hem. Toen was ik nog erg jong.
Ik heb door deze situatie al vanaf hele jonge leeftijd (6/7 jaar) altijd voor haar moeten "zorgen" i.p.v andersom
Ze hield zich nooit bezig met mijn interesses, gevoelens of mij in het algemeen.
Dingen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn voor een ouder zoals je kind af en toe wegbrengen met de auto, naar schoolvoorstellingen komen, koken e.d waren voor haar altijd teveel.
Hierin is ze dan ook erg nalatig geweest en als ik erom vroeg gaf ze mij het gevoel tot last te zijn.
Ook heb ik het idee dat mijn moeder kantelt met enorme onzekerheden, dit uit zich in een soort "eetprobleem" waarbij ze zichzelf altijd te dik heeft gevonden (ze is gewoon normaal gebouwd, absoluut niet dik) altijd aan het diëten is en zelfs op mijn verjaardag geen taart wilt eten.
Ze sport ook extreem veel, in al haar vrije tijd.
Ook mij heeft ze vaak verteld dat ik op moest passen, dat ik dik begon te worden.
Hierdoor ben ik ook erg onzeker geworden.
Op mijn 10e begon ik met automutileren, hier ben ik na 4 mee "gestopt".
Het gebeurde (tot op vandaag) enkel sporadisch.
We zijn wel naar een aantal hulpverleners geweest de voorgaande jaren maar het had geen baat, vooral op jongere leeftijd niet.
Omdat mijn moeder het probleem bij mij neerlegde, ik deed mezelf dit immers aan en ik was/ben depressief.
Maar ondertussen veranderde er natuurlijk niets thuis en doordat ze behoorlijk manipulatief kon zijn had ik ook echt het gevoel dat alles mijn schuld was. Maar ik snapte totaal niet waarom ik me zo ongelukkig voelde terwijl al mijn leeftijdsgenoten aan het spelen waren e.d.
Mijn moeder zei daarop altijd "je bent gewoon anders, dat kan".
Toen heb ik nog gekampt met eetproblemen, en sporadisch automutileren tot ik op mijn 16e een zelfmoordpoging heb begaan.
Hier reageerde mijn moeder enigszins geschokt en verdrietig op maar ze gaf de pubertijd de schuld (???).
Zodra ik uit het ziekenhuis was ontslagen was er eigenlijk niets meer aan de hand.
Ze heeft nooit naar haarzelf en haar rol in MIJN leven gekeken.
En dat doet ze nog steeds niet
Toen ik 16 was ben ik gestopt met school en in therapie gegaan omdat ik me zo minderwaardig en rot voelde.
Daar ben ik op mijn 18e mee gestopt en op kamers gegaan.
Dit ging redelijk goed en de band tussen mij en mijn moeder was redelijk "hersteld".
Ik heb een geweldige vriend die er altijd voor me is en dit heeft daar ook wel baat in gehad, omdat ik nu op mezelf ben en liefde heb kunnen ervaren i.p.v alleen maar geven trek ik me minder aan van haar.
Twee weken geleden moest ik mijn huis uit om onduidelijke redenen. Dit kan ik ook niet verhelderen maar de huurbaas had simpelweg besloten de huur op te zeggen en uit land te gaan.
Dit heb ik wel geprobeerd aan te vechten maar het leek hopeloos.
Ook heb ik op werk mijn vinger eraf gesneden (echt helemaal
)Waardoor ik na de operatie zenuwpijn had en een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven.
Ze woont op 1 uur rijden van mij vandaan en werkt part time maar was te druk om langs te komen.
Het is niet super makkelijk geweest de afgelopen jaren en aan een huis/kamer komen met mijn inkomen is ook lastig (Amsterdam).
Nu woon ik tijdelijk bij mijn vriend en heb ik gelukkig door veel tijd erin te steken iets kunnen vinden vanaf maart in Haarlem.
Maar toen ik mijn moeder vroeg om hulp, ivm vinger/huisloos zijn vertelde ze mij dat ik wel tijdelijk kon komen "logeren" onder 10393783 voorwaarden.
En dan het liefst niet de hele week, want mijn vriend heeft ook een kamer waar ik wel kan overnachten.
Want moeders heeft haar privacy nodig omdat ze het zo zwaar heeft..
Oprecht. Ik heb er alles aan gedaan om met haar overweg te kunnen/haar persoonlijkheid maar te accepteren, maar ze klaagt zoveel en is er nooit voor me.
Ze doet scheinheilig naar mensen om ons heen maar als het erop aankomt lijkt het alsof ze totaal niet om mij geeft.
Het is ook niet dat ze het erg zwaar heeft, ze heeft een mooi appartement, normaal inkomen en werkt maar part-time. Daarnaast is ze kern gezond.
Excuus voor het lange verhaal.. Bedankt voor het lezen.
Mijn vraag aan jullie: heeft iemand hier ervaringen mee, hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Gaat de deur dicht draaien mij uiteindelijk rust geven? Want op het moment voel ik mij vooral schuldig. (Voor de duidelijkheid; ik heb haar enkel gezegd dat ik er niet hoef te "logeren" en mij wel red. Hieruit heeft ze zelf opgemaakt dat ik geen contact met haar wil en mij niks meer gestuurd)
dinsdag 9 februari 2016 17:15
Ik begrijp niet zo goed waarom je bij je moeder wilt logeren als jullie elkaar al zo slecht liggen.
Kun je echt niks anders vinden? (bij een vriendin ofzo)
Ik zou het contact sporadisch houden, of afkappen als je het echt niet meer wilt.
Je weet inmiddels dat je van haar niet zoveel hoeft te verwachten, dus stel je verwachtingen naar beneden bij, en hou contact voor zover dat leuk is, is het dat helemaal niet, krijg je er alleen stress/verdriet van, dan geen contact.
Kun je echt niks anders vinden? (bij een vriendin ofzo)
Ik zou het contact sporadisch houden, of afkappen als je het echt niet meer wilt.
Je weet inmiddels dat je van haar niet zoveel hoeft te verwachten, dus stel je verwachtingen naar beneden bij, en hou contact voor zover dat leuk is, is het dat helemaal niet, krijg je er alleen stress/verdriet van, dan geen contact.
dinsdag 9 februari 2016 17:17
dinsdag 9 februari 2016 17:26
Ik heb ervaring.
Als ik jou was zou ik het contact op een zeer laag pitje zetten. Alleen contact opnemen wanneer jij die behoefte hebt.
Hoop voor je dat dit lukt, want lijkt me de beste oplossing.
Ik heb dit zelf ook geprobeerd maar lukte niet. Moeder ging telkens over mn grenzen, accepteert geen nee en wilde veel contact ivm de kleinkinderen. Heb daarom ( voor nu) helemaal moeten breken.
Als ik jou was zou ik het contact op een zeer laag pitje zetten. Alleen contact opnemen wanneer jij die behoefte hebt.
Hoop voor je dat dit lukt, want lijkt me de beste oplossing.
Ik heb dit zelf ook geprobeerd maar lukte niet. Moeder ging telkens over mn grenzen, accepteert geen nee en wilde veel contact ivm de kleinkinderen. Heb daarom ( voor nu) helemaal moeten breken.
dinsdag 9 februari 2016 17:42
Bedankt voor de reacties!
Het ding is, we vieren niet echt verjaardagen of kerst etc. omdat mijn moeder dat niet zo ziet zitten, ze heeft alleen haar vriend maar ze mag zijn familie niet.
Ik heb vaker het contact op een laag pitje gehouden, maar ik merk dat mijn moeder toch wel erg veel verwachtingen naar mij toe stelt.
Ook als ik duidelijk mijn grenzen aangeef.
Waarom ik nu bij haar wou slapen is omdat ik niet echt ergens anders terecht kon, en ik vanuit mijn oogpunt vond dat het redelijk ging en ze mij verteld altijd welkom te zijn.. En het ging maar om 1 a 2 maanden. Het is toch een beetje hoop dat we een moeder-dochter band konden creëren. Maar ik kan mijn jeugd uiteraard niet overdoen.
Waarom ik niet zou breken - ik voel me erg schuldig. Het doet me gewoon veel pijn en heb het idee alsnog dat ik fout zit en haar laat stikken. Ik ben erg loyaal geworden naar haar toe. En het is toch de enige familielid die ik over heb dus ik vind het lastig om te breken. Anderzijds brengt dit me elke keer ook wel veel pijn en verdriet mee.
Bedankt voor jullie advies.
Het ding is, we vieren niet echt verjaardagen of kerst etc. omdat mijn moeder dat niet zo ziet zitten, ze heeft alleen haar vriend maar ze mag zijn familie niet.
Ik heb vaker het contact op een laag pitje gehouden, maar ik merk dat mijn moeder toch wel erg veel verwachtingen naar mij toe stelt.
Ook als ik duidelijk mijn grenzen aangeef.
Waarom ik nu bij haar wou slapen is omdat ik niet echt ergens anders terecht kon, en ik vanuit mijn oogpunt vond dat het redelijk ging en ze mij verteld altijd welkom te zijn.. En het ging maar om 1 a 2 maanden. Het is toch een beetje hoop dat we een moeder-dochter band konden creëren. Maar ik kan mijn jeugd uiteraard niet overdoen.
Waarom ik niet zou breken - ik voel me erg schuldig. Het doet me gewoon veel pijn en heb het idee alsnog dat ik fout zit en haar laat stikken. Ik ben erg loyaal geworden naar haar toe. En het is toch de enige familielid die ik over heb dus ik vind het lastig om te breken. Anderzijds brengt dit me elke keer ook wel veel pijn en verdriet mee.
Bedankt voor jullie advies.
dinsdag 9 februari 2016 17:43
Ze zal vast ook wel het een en ander meegemaakt hebben, maar aan zo'n moeder heb je niet zoveel.
Ik heb vroeger ook een hele tijd mijn moeder niet gezien. Niet gebroken, maar in eerste instantie gewoon een tijdje niet gezien, en ik knapte lichamelijk helemaal op. Mijn exceem ging helemaal over en ik had geen migraineaanvallen meer. Dat kwam denk ik door de stress van de ruzies. En de jaren gingen voorbij.
Moederliefde ontfutselde ik aan andere oudere vrouwen in mijn leven. Heb je die wel?
Ik heb vroeger ook een hele tijd mijn moeder niet gezien. Niet gebroken, maar in eerste instantie gewoon een tijdje niet gezien, en ik knapte lichamelijk helemaal op. Mijn exceem ging helemaal over en ik had geen migraineaanvallen meer. Dat kwam denk ik door de stress van de ruzies. En de jaren gingen voorbij.
Moederliefde ontfutselde ik aan andere oudere vrouwen in mijn leven. Heb je die wel?
dinsdag 9 februari 2016 17:45
Waarom voel jij je schuldig? Jouw moeder doet al jouw hele leven wat het beste voor haar is, ook nu, zonder enig schuldgevoel. Waarom kan jij dat niet? Waarom kan jij niet iets voor jou zelf doen zonder rekening met haar te houden?
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
dinsdag 9 februari 2016 17:45
quote:laduchesse schreef op 09 februari 2016 @ 17:43:
Ze zal vast ook wel het een en ander meegemaakt hebben, maar aan zo'n moeder heb je niet zoveel.
Ik heb vroeger ook een hele tijd mijn moeder niet gezien. Niet gebroken, maar in eerste instantie gewoon een tijdje niet gezien, en ik knapte lichamelijk helemaal op. Mijn exceem ging helemaal over en ik had geen migraineaanvallen meer. Dat kwam denk ik door de stress van de ruzies. En de jaren gingen voorbij.
Moederliefde ontfutselde ik aan andere oudere vrouwen in mijn leven. Heb je die wel?
Opzich heb ik nu een goede band met mijn schoonmoeder - merk dat ik moeite heb met compleet te vertrouwen omdat de angst om iemand kwijt te raken, of dat ze mij zou laten vallen etc erg groot. Daarbij is ze behoorlijk ziek dus probeer haar niet te erg te belasten.
Maar ja, ik haal mijn steun en liefde vooral uit mijn vriend en vrienden.
Ze zal vast ook wel het een en ander meegemaakt hebben, maar aan zo'n moeder heb je niet zoveel.
Ik heb vroeger ook een hele tijd mijn moeder niet gezien. Niet gebroken, maar in eerste instantie gewoon een tijdje niet gezien, en ik knapte lichamelijk helemaal op. Mijn exceem ging helemaal over en ik had geen migraineaanvallen meer. Dat kwam denk ik door de stress van de ruzies. En de jaren gingen voorbij.
Moederliefde ontfutselde ik aan andere oudere vrouwen in mijn leven. Heb je die wel?
Opzich heb ik nu een goede band met mijn schoonmoeder - merk dat ik moeite heb met compleet te vertrouwen omdat de angst om iemand kwijt te raken, of dat ze mij zou laten vallen etc erg groot. Daarbij is ze behoorlijk ziek dus probeer haar niet te erg te belasten.
Maar ja, ik haal mijn steun en liefde vooral uit mijn vriend en vrienden.
dinsdag 9 februari 2016 17:47
Jeetje werk je in de horeca, dat je je vinger kwijt bent. In ieder geval, wat rot voor je!!
Je hoeft niet een alles of niets reactie te hebben naar je moeder toe.
Kies wat op dit moment voor jou het beste is, maar zet er geen tijdlijn achter. Als jij nu even los wil zijn vaan haar negativiteit, en dat kan ik mij heel goed voorstellen, neem dan die ruimte en voel je er niet schuldig over.
Gebruik die ruimte om te ervaren hoe je bent zonder haar invloed steeds, en kijk wat het is wat je het meeste raakt en welke behoefte je het ergste hebt, wat je dan 'klein" houdt naar haar toe. Schroom niet om anders tijdelijk wat extra hulp te regelen bij deze nieuwe fase in je leven, met een therapeut, om te onderzoeken:
oude gevoelens of verdriet en gemis wat los komt eventueel, en angsten voor de toekomst en hoe nu verder, en hoe jij je wilt verhouden naar je moeder (en familie eventueel opsporen), en welke grenzen voor jou gezonder zijn.
Je hoeft niet een alles of niets reactie te hebben naar je moeder toe.
Kies wat op dit moment voor jou het beste is, maar zet er geen tijdlijn achter. Als jij nu even los wil zijn vaan haar negativiteit, en dat kan ik mij heel goed voorstellen, neem dan die ruimte en voel je er niet schuldig over.
Gebruik die ruimte om te ervaren hoe je bent zonder haar invloed steeds, en kijk wat het is wat je het meeste raakt en welke behoefte je het ergste hebt, wat je dan 'klein" houdt naar haar toe. Schroom niet om anders tijdelijk wat extra hulp te regelen bij deze nieuwe fase in je leven, met een therapeut, om te onderzoeken:
oude gevoelens of verdriet en gemis wat los komt eventueel, en angsten voor de toekomst en hoe nu verder, en hoe jij je wilt verhouden naar je moeder (en familie eventueel opsporen), en welke grenzen voor jou gezonder zijn.
dinsdag 9 februari 2016 17:51
quote:DidiRidi schreef op 09 februari 2016 @ 17:45:
Waarom voel jij je schuldig? Jouw moeder doet al jouw hele leven wat het beste voor haar is, ook nu, zonder enig schuldgevoel. Waarom kan jij dat niet? Waarom kan jij niet iets voor jou zelf doen zonder rekening met haar te houden?
Ik voel me merk ik verantwoordelijk voor haar pijn en verlies, en omdat ik altijd voor haar heb "gezorgd" heb ik het gevoel ontwikkeld dat dit hoort. Ik ben hier nu wel deels uitgestapt sinds ik op mezelf ben maar het blijft lastig om een patroon van zolang te doorbreken! Vooral betreffende je eigen moeder.
Maar goed, die vragen die jij stelt. Stel ik mijzelf alsnog ook.
Waarom voel jij je schuldig? Jouw moeder doet al jouw hele leven wat het beste voor haar is, ook nu, zonder enig schuldgevoel. Waarom kan jij dat niet? Waarom kan jij niet iets voor jou zelf doen zonder rekening met haar te houden?
Ik voel me merk ik verantwoordelijk voor haar pijn en verlies, en omdat ik altijd voor haar heb "gezorgd" heb ik het gevoel ontwikkeld dat dit hoort. Ik ben hier nu wel deels uitgestapt sinds ik op mezelf ben maar het blijft lastig om een patroon van zolang te doorbreken! Vooral betreffende je eigen moeder.
Maar goed, die vragen die jij stelt. Stel ik mijzelf alsnog ook.
dinsdag 9 februari 2016 17:52
quote:swifty schreef op 09 februari 2016 @ 17:47:
Jeetje werk je in de horeca, dat je je vinger kwijt bent. In ieder geval, wat rot voor je!!
Je hoeft niet een alles of niets reactie te hebben naar je moeder toe.
Kies wat op dit moment voor jou het beste is, maar zet er geen tijdlijn achter. Als jij nu even los wil zijn vaan haar negativiteit, en dat kan ik mij heel goed voorstellen, neem dan die ruimte en voel je er niet schuldig over.
Gebruik die ruimte om te ervaren hoe je bent zonder haar invloed steeds, en kijk wat het is wat je het meeste raakt en welke behoefte je het ergste hebt, wat je dan 'klein" houdt naar haar toe. Schroom niet om anders tijdelijk wat extra hulp te regelen bij deze nieuwe fase in je leven, met een therapeut, om te onderzoeken:
oude gevoelens of verdriet en gemis wat los komt eventueel, en angsten voor de toekomst en hoe nu verder, en hoe jij je wilt verhouden naar je moeder (en familie eventueel opsporen), en welke grenzen voor jou gezonder zijn.Bedankt! Dit geeft me wel moed/ minder schuld gevoel.
Jeetje werk je in de horeca, dat je je vinger kwijt bent. In ieder geval, wat rot voor je!!
Je hoeft niet een alles of niets reactie te hebben naar je moeder toe.
Kies wat op dit moment voor jou het beste is, maar zet er geen tijdlijn achter. Als jij nu even los wil zijn vaan haar negativiteit, en dat kan ik mij heel goed voorstellen, neem dan die ruimte en voel je er niet schuldig over.
Gebruik die ruimte om te ervaren hoe je bent zonder haar invloed steeds, en kijk wat het is wat je het meeste raakt en welke behoefte je het ergste hebt, wat je dan 'klein" houdt naar haar toe. Schroom niet om anders tijdelijk wat extra hulp te regelen bij deze nieuwe fase in je leven, met een therapeut, om te onderzoeken:
oude gevoelens of verdriet en gemis wat los komt eventueel, en angsten voor de toekomst en hoe nu verder, en hoe jij je wilt verhouden naar je moeder (en familie eventueel opsporen), en welke grenzen voor jou gezonder zijn.Bedankt! Dit geeft me wel moed/ minder schuld gevoel.
dinsdag 9 februari 2016 17:52
dinsdag 9 februari 2016 17:58
Breken klinkt heftig.
Ik heb ook geen prettige relatie met mijn moeder en heb er ook een aantal keer over nagedacht.
Maar het blijft wel je moeder. Ik vind het heel dubbel, ieder mens leeft zijn eigen leven op zijn eigen manier en we zijn geneigd om naar onze ouders respect te tonen of althans ik. Maar ergens moet je natuurlijk wel een grens trekken als het teveel een richtingsverkeer blijft. Ik zou het gewoon zo laten en je eigen leven gaan leiden. Als ze er deel van wil uitmaken komt ze vanzelf wel...
Ik heb ook geen prettige relatie met mijn moeder en heb er ook een aantal keer over nagedacht.
Maar het blijft wel je moeder. Ik vind het heel dubbel, ieder mens leeft zijn eigen leven op zijn eigen manier en we zijn geneigd om naar onze ouders respect te tonen of althans ik. Maar ergens moet je natuurlijk wel een grens trekken als het teveel een richtingsverkeer blijft. Ik zou het gewoon zo laten en je eigen leven gaan leiden. Als ze er deel van wil uitmaken komt ze vanzelf wel...
dinsdag 9 februari 2016 18:05
Ja, dat (steun zoeken bij anderen)is wat ik ik ook deed en eigenlijk nog steeds doe. Mijn moeder is ondertussen overleden. Dat was toch ook wel een opluchting. Toen ze stervende was wilde ze toch wel graag contact. Ik verwachtte dat ze misschien nog wat zou zeggen over dingen, maar dat deed ze niet. Ik heb heel hard gehuild op de begravenis. Maar de reden was dat ik het zo zonde vind dat het zo heeft moeten gaan en dat alles waar ik op hoopte, nu echt nooit meer zou komen. Ergens hoop je toch dat het goed komt. Maar ik kan nu wel met liefde aan haar terugdenken, want ik weet dat ze niet anders kon. Maar toen ze nog leefde kon ze me toch zo verschrikkelijk pijn doen. Dat komt denk ik door de sterke band tussen moeders en kinderen.
dinsdag 9 februari 2016 18:14
Breken klinkt inderdaad heftig. Ik was daar zelf ook altijd op tegen ( nooit overwogen zelfs).
Maar voor " het blijft toch je moeder" hoef je echt geen contact te houden als je er zelf onder lijd.
Ik snap je echt heel goed to, die schuldgevoelens, die heb ik dus ook. Ik denk dat we dat sterker hebben ontwikkeld dan de gemiddelde persoon, juist door zo n opvoeding.
Ik voel me nu ook schuldig. Ook al staan mn psycholoog, man en broertje helemaal achter mij.
Dat heeft me trouwens ook ontzettend geholpen, de steun van anderen. Alleen was ik gewoon echt niet sterk genoeg grenzen aan te geven. ( en ik ben in dagelijks leven geen zielig verlegen vogeltje ofzo).
Wat mij verder ook veel heeft geholpen is lezen lezen kezen hierover.
Mijn ouders hebben geen diagnose, ik weet dat ik zelf geen psycholoog ben en dat je niet zomaar zelf diagnoses mag geven...
Maar ik heb zelf enorm veel gehad aan literatuur over narcistische opvoeding ( vooral boek van iris koops). Het werkte voor mij heel helend. Misschien heb jij er ook wat aan.
Verder: alleen contact wanneer jij wil. Punt. En bereid je voor op zielig slachtoffergedrag, ga daar niet op in.
Praat met je man en evt vriendinnen en/of psycholoog. Mensen die je echt begrijpen.
Veel sterkte. Het is moeilijk.
Maar voor " het blijft toch je moeder" hoef je echt geen contact te houden als je er zelf onder lijd.
Ik snap je echt heel goed to, die schuldgevoelens, die heb ik dus ook. Ik denk dat we dat sterker hebben ontwikkeld dan de gemiddelde persoon, juist door zo n opvoeding.
Ik voel me nu ook schuldig. Ook al staan mn psycholoog, man en broertje helemaal achter mij.
Dat heeft me trouwens ook ontzettend geholpen, de steun van anderen. Alleen was ik gewoon echt niet sterk genoeg grenzen aan te geven. ( en ik ben in dagelijks leven geen zielig verlegen vogeltje ofzo).
Wat mij verder ook veel heeft geholpen is lezen lezen kezen hierover.
Mijn ouders hebben geen diagnose, ik weet dat ik zelf geen psycholoog ben en dat je niet zomaar zelf diagnoses mag geven...
Maar ik heb zelf enorm veel gehad aan literatuur over narcistische opvoeding ( vooral boek van iris koops). Het werkte voor mij heel helend. Misschien heb jij er ook wat aan.
Verder: alleen contact wanneer jij wil. Punt. En bereid je voor op zielig slachtoffergedrag, ga daar niet op in.
Praat met je man en evt vriendinnen en/of psycholoog. Mensen die je echt begrijpen.
Veel sterkte. Het is moeilijk.
dinsdag 9 februari 2016 18:31
Jouw moeder heeft voor je gezorgd, in fysieke zin. Je kreeg te eten, je kon naar school, had kleding en onderdak.
Zo te lezen, heeft ze niet in emotionele zin voor je gezorgd.
Dat is heftig. Dat is namenlijk ook verwaarlozing.
En heel verwarrend voor jou, want ze heeft heus wel voor je gezorgd.. In materiële zin.
Daar mag je dankbaar voor zijn.
Maar er is in emotionele zin niet voor jou gezorgd.
En dat is niet goed. Daar heb je nu nog last van.
En deze verwarrende situatie (ze heeft wel, en niet goed voor je gezorgd) veroorzaakt jouw schuldgevoel.
Je wilt afstand nemen omdat je emotioneel geen verbinding hebt, omdat dat jou pijn doet en energie kost, maar je wilt geen afstand nemen omdat je ook van haar houd, en ze wel voor je gezorgd heeft, en jouw enige familie lid is..
Er is wat mij betreft éen geschikte oplossing: neem emotioneel afstand van haar.
Contact verbreken werkt niet.
Gewoon omdat het je moeder is.
Het is goed om te beseffen dat haar gedrag niet door jou komt. Haar gedrag wordt niet bepaald door jouw gedrag, of jij wel of niet iets goed/genoeg hebt gedaan.
Het gaat niet over jou.
Uit wat jij verteld maak ik op dat zij heel wat te verduren heft gehad, vanaf aankomst in Nederland, ze was nog jong en met een klein kind, geen familie, zonder jouw vader..
En wat denk je van het verhaal wat daarvoor zit, wat ze allemaal heeft meegemaakt?
Het kan bijna niet anders of jouw moeder is beschadigt.
Iemand die niet beschadigt is, die diep van binnen echt gelukkig is, die gaat niet zo met haar dochter om.
Dat is heel makkelijk gezegd zo hoor. Want ook dat komt vast wel voor, alles komt voor in deze wereld.
Maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Zij is beschadigt. En houd afstand van die pijn, en jij raakt haar pijn aan, en daarom houd ze afstand van jou. Je kind is je spiegel en zij wil niet in de spiegel kijken.
Als je hier begrip voor kunt hebben, voor haar pijn en voor jouw eigen pijn, dan kun je misschien gaan zien dat dit niet over jou gaat. En dat jij met een gerust hart voor jezelf kunt kiezen, zonder schuldgevoel.
Jij moet voor jezelf zorgen. Hou dus een tijdje afstand van haar, probeer los te komen van de patronen die er zijn tussen jullie. Als je een tijdje wat afstand hebt gehouden, en anders gaat kijken naar je moeder (vanuit de gedachte dat haar gedrag niet door jou komt, dat jij oke bent..dat jullie allebei beschadigt zijn) dan verandert er iets tussen jullie. Ze zal het (misschien onbewust) aanvoelen dat jij je anders opstelt.
Ik wens je veel sterkte.
Zo te lezen, heeft ze niet in emotionele zin voor je gezorgd.
Dat is heftig. Dat is namenlijk ook verwaarlozing.
En heel verwarrend voor jou, want ze heeft heus wel voor je gezorgd.. In materiële zin.
Daar mag je dankbaar voor zijn.
Maar er is in emotionele zin niet voor jou gezorgd.
En dat is niet goed. Daar heb je nu nog last van.
En deze verwarrende situatie (ze heeft wel, en niet goed voor je gezorgd) veroorzaakt jouw schuldgevoel.
Je wilt afstand nemen omdat je emotioneel geen verbinding hebt, omdat dat jou pijn doet en energie kost, maar je wilt geen afstand nemen omdat je ook van haar houd, en ze wel voor je gezorgd heeft, en jouw enige familie lid is..
Er is wat mij betreft éen geschikte oplossing: neem emotioneel afstand van haar.
Contact verbreken werkt niet.
Gewoon omdat het je moeder is.
Het is goed om te beseffen dat haar gedrag niet door jou komt. Haar gedrag wordt niet bepaald door jouw gedrag, of jij wel of niet iets goed/genoeg hebt gedaan.
Het gaat niet over jou.
Uit wat jij verteld maak ik op dat zij heel wat te verduren heft gehad, vanaf aankomst in Nederland, ze was nog jong en met een klein kind, geen familie, zonder jouw vader..
En wat denk je van het verhaal wat daarvoor zit, wat ze allemaal heeft meegemaakt?
Het kan bijna niet anders of jouw moeder is beschadigt.
Iemand die niet beschadigt is, die diep van binnen echt gelukkig is, die gaat niet zo met haar dochter om.
Dat is heel makkelijk gezegd zo hoor. Want ook dat komt vast wel voor, alles komt voor in deze wereld.
Maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Zij is beschadigt. En houd afstand van die pijn, en jij raakt haar pijn aan, en daarom houd ze afstand van jou. Je kind is je spiegel en zij wil niet in de spiegel kijken.
Als je hier begrip voor kunt hebben, voor haar pijn en voor jouw eigen pijn, dan kun je misschien gaan zien dat dit niet over jou gaat. En dat jij met een gerust hart voor jezelf kunt kiezen, zonder schuldgevoel.
Jij moet voor jezelf zorgen. Hou dus een tijdje afstand van haar, probeer los te komen van de patronen die er zijn tussen jullie. Als je een tijdje wat afstand hebt gehouden, en anders gaat kijken naar je moeder (vanuit de gedachte dat haar gedrag niet door jou komt, dat jij oke bent..dat jullie allebei beschadigt zijn) dan verandert er iets tussen jullie. Ze zal het (misschien onbewust) aanvoelen dat jij je anders opstelt.
Ik wens je veel sterkte.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
dinsdag 9 februari 2016 18:55
quote:Zandvogel schreef op 09 februari 2016 @ 18:31:
Jouw moeder heeft voor je gezorgd, in fysieke zin. Je kreeg te eten, je kon naar school, had kleding en onderdak.
Zo te lezen, heeft ze niet in emotionele zin voor je gezorgd.
Dat is heftig. Dat is namenlijk ook verwaarlozing.
En heel verwarrend voor jou, want ze heeft heus wel voor je gezorgd.. In materiële zin.
Daar mag je dankbaar voor zijn.
Maar er is in emotionele zin niet voor jou gezorgd.
En dat is niet goed. Daar heb je nu nog last van.
En deze verwarrende situatie (ze heeft wel, en niet goed voor je gezorgd) veroorzaakt jouw schuldgevoel.
Je wilt afstand nemen omdat je emotioneel geen verbinding hebt, omdat dat jou pijn doet en energie kost, maar je wilt geen afstand nemen omdat je ook van haar houd, en ze wel voor je gezorgd heeft, en jouw enige familie lid is..
Er is wat mij betreft éen geschikte oplossing: neem emotioneel afstand van haar.
Contact verbreken werkt niet.
Gewoon omdat het je moeder is.
Het is goed om te beseffen dat haar gedrag niet door jou komt. Haar gedrag wordt niet bepaald door jouw gedrag, of jij wel of niet iets goed/genoeg hebt gedaan.
Het gaat niet over jou.
Uit wat jij verteld maak ik op dat zij heel wat te verduren heft gehad, vanaf aankomst in Nederland, ze was nog jong en met een klein kind, geen familie, zonder jouw vader..
En wat denk je van het verhaal wat daarvoor zit, wat ze allemaal heeft meegemaakt?
Het kan bijna niet anders of jouw moeder is beschadigt.
Iemand die niet beschadigt is, die diep van binnen echt gelukkig is, die gaat niet zo met haar dochter om.
Dat is heel makkelijk gezegd zo hoor. Want ook dat komt vast wel voor, alles komt voor in deze wereld.
Maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Zij is beschadigt. En houd afstand van die pijn, en jij raakt haar pijn aan, en daarom houd ze afstand van jou. Je kind is je spiegel en zij wil niet in de spiegel kijken.
Als je hier begrip voor kunt hebben, voor haar pijn en voor jouw eigen pijn, dan kun je misschien gaan zien dat dit niet over jou gaat. En dat jij met een gerust hart voor jezelf kunt kiezen, zonder schuldgevoel.
Jij moet voor jezelf zorgen. Hou dus een tijdje afstand van haar, probeer los te komen van de patronen die er zijn tussen jullie. Als je een tijdje wat afstand hebt gehouden, en anders gaat kijken naar je moeder (vanuit de gedachte dat haar gedrag niet door jou komt, dat jij oke bent..dat jullie allebei beschadigt zijn) dan verandert er iets tussen jullie. Ze zal het (misschien onbewust) aanvoelen dat jij je anders opstelt.
Ik wens je veel sterkte.Bedankt. Dit helpt ook verhelderend. Inderdaad ik zal eerst weer afstand nemen en zien hoe dat verloopt.
Jouw moeder heeft voor je gezorgd, in fysieke zin. Je kreeg te eten, je kon naar school, had kleding en onderdak.
Zo te lezen, heeft ze niet in emotionele zin voor je gezorgd.
Dat is heftig. Dat is namenlijk ook verwaarlozing.
En heel verwarrend voor jou, want ze heeft heus wel voor je gezorgd.. In materiële zin.
Daar mag je dankbaar voor zijn.
Maar er is in emotionele zin niet voor jou gezorgd.
En dat is niet goed. Daar heb je nu nog last van.
En deze verwarrende situatie (ze heeft wel, en niet goed voor je gezorgd) veroorzaakt jouw schuldgevoel.
Je wilt afstand nemen omdat je emotioneel geen verbinding hebt, omdat dat jou pijn doet en energie kost, maar je wilt geen afstand nemen omdat je ook van haar houd, en ze wel voor je gezorgd heeft, en jouw enige familie lid is..
Er is wat mij betreft éen geschikte oplossing: neem emotioneel afstand van haar.
Contact verbreken werkt niet.
Gewoon omdat het je moeder is.
Het is goed om te beseffen dat haar gedrag niet door jou komt. Haar gedrag wordt niet bepaald door jouw gedrag, of jij wel of niet iets goed/genoeg hebt gedaan.
Het gaat niet over jou.
Uit wat jij verteld maak ik op dat zij heel wat te verduren heft gehad, vanaf aankomst in Nederland, ze was nog jong en met een klein kind, geen familie, zonder jouw vader..
En wat denk je van het verhaal wat daarvoor zit, wat ze allemaal heeft meegemaakt?
Het kan bijna niet anders of jouw moeder is beschadigt.
Iemand die niet beschadigt is, die diep van binnen echt gelukkig is, die gaat niet zo met haar dochter om.
Dat is heel makkelijk gezegd zo hoor. Want ook dat komt vast wel voor, alles komt voor in deze wereld.
Maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Zij is beschadigt. En houd afstand van die pijn, en jij raakt haar pijn aan, en daarom houd ze afstand van jou. Je kind is je spiegel en zij wil niet in de spiegel kijken.
Als je hier begrip voor kunt hebben, voor haar pijn en voor jouw eigen pijn, dan kun je misschien gaan zien dat dit niet over jou gaat. En dat jij met een gerust hart voor jezelf kunt kiezen, zonder schuldgevoel.
Jij moet voor jezelf zorgen. Hou dus een tijdje afstand van haar, probeer los te komen van de patronen die er zijn tussen jullie. Als je een tijdje wat afstand hebt gehouden, en anders gaat kijken naar je moeder (vanuit de gedachte dat haar gedrag niet door jou komt, dat jij oke bent..dat jullie allebei beschadigt zijn) dan verandert er iets tussen jullie. Ze zal het (misschien onbewust) aanvoelen dat jij je anders opstelt.
Ik wens je veel sterkte.Bedankt. Dit helpt ook verhelderend. Inderdaad ik zal eerst weer afstand nemen en zien hoe dat verloopt.
dinsdag 9 februari 2016 19:03
dinsdag 9 februari 2016 19:24
