onzekerheid verpest relatie

quote:yajes schreef op 07 november 2014 @ 19:06:

Onzekerheid hameren zodat jij misschien zelf in ziet dat je niet geschikt bent voor een lange afstand relatie.



Sorry ik drukte te snel op mijn knopje..

Ik weet niet of hij er echt zo op hamert

Dat lees ik namelijk niet

Ik lees wel dat hij het op deze manier niet leuk vindt, dat hij duidelijk aangeeft waar het aan schort en dat het aan TO is om daar wat mee te doen, of niet

Klopt. En het is inderdaad aan t.o. hier wat mee te doen.

Al ben ik bang dat het toch van een soort te laat is. Na zo korte tijd al dit soort dingen geeft geen fijne basis voor de relatie. Ik denk dat dit een terugkerend iets gaat worden.

quote:yajes schreef op 07 november 2014 @ 19:17:

Klopt. En het is inderdaad aan t.o. hier wat mee te doen.

Al ben ik bang dat het toch van een soort te laat is. Na zo korte tijd al dit soort dingen geeft geen fijne basis voor de relatie. Ik denk dat dit een terugkerend iets gaat worden.Dat denk ik ook...

quote:Summerdance schreef op 07 november 2014 @ 18:18:

[...]



Nah....ds niet waar natuurlijk

In het begin hoort een beetje onzekerheid er wel een beetje bij

Dat heet verliefd zijn



Alleen.....je moet het wel kunnen relativerenPrecies wat je zegt,een beetje onzekerheid ja, ze kennen elkaar immers nog maar een paar maanden. Maar zo onzeker als to beschrijft vind ik een heel slecht teken.

Ai dat is verdrietig Felixxx

En nu?

Ah dat is jammer zeg.

Het is in deze kwestie niet van wie is goed en wie is slecht. Jullie karakters liggen qua zelfvertrouwen te ver uit elkaar waardoor jullie elkaar niet kunnen vinden. Jij begrijpt niet waarom hij niet meer moeite doet om jou te zien. En hij begrijpt jouw paniekaanvallen en je onzekerheid daardoor niet.

Wat ik al eerder zei; ik denk dat dit een terugkerend issue zal zijn binnen jullie relatie.

Vind het wel echt sneu voor je!

quote:yajes schreef op 07 november 2014 @ 22:44:

Ah dat is jammer zeg.

Het is in deze kwestie niet van wie is goed en wie is slecht. Jullie karakters liggen qua zelfvertrouwen te ver uit elkaar waardoor jullie elkaar niet kunnen vinden. Jij begrijpt niet waarom hij niet meer moeite doet om jou te zien. En hij begrijpt jouw paniekaanvallen en je onzekerheid daardoor niet.

Wat ik al eerder zei; ik denk dat dit een terugkerend issue zal zijn binnen jullie relatie.

Vind het wel echt sneu voor je!Lieve post!

Dank je!

Goeie morgen Felixxx, heb je een beetje kunnen slapen?

JE schrijft in een eerdere post dat je nog even gaat afwachten.

Wat is de bedoeling dan nu?

Gaat hij nadenken over een definitieve beslissing?

Gaan jullie nu nog praten?

quote:felixxxxx schreef op 07 november 2014 @ 23:46:

Bedankt voor jullie reacties.

Misschien verschillen we inderdaad teveel. Ik zit er meer mee dat hij zich nooit helemaal heeft uitgesproken en me daarná een kans heeft gegeven. Dan weet ik ook wat hem zo dwarszit, in plaats van dat ik er naar moet raden.

Een heel machteloos gevoel, omdat ik weet dat als hij dat wel doet, er zeker een kans bestaat dat het wel werkt.



Hoi Felixxxxx,

Ik begrijp wel dat je je nu teleurgesteld voelt dat je niet echt een kans heb gekregen. Hij heeft waarschijnlijk geen zin in gedoe als het even iets tegenzit. En dan moet jij je nu maar afvragen of hij dan wel de ware voor jou is.

Sterkte!

Blijkbaar waren je paniekaanvallen een echte afknapper. Dan heeft het voor hem geen zin om zich uit te spreken en je weer een kans te geven, vooral niet bij zo'n korte relatie.



Ik zou ook afknappen op een man die paniekaanvallen heeft omdat hij aan een studie begint. Ik zou denken dat als hij over zoiets banaals al paniekaanvallen krijgt het einde zoek is. Geen zin om te dealen met drama's elke dag en een hysterische vent alsof je zelf al niet genoeg aan je hoofd hebt. En als je al paniekaanvallen krijgt, doe dat dan als je in Syrië zit of bij de IS gevangen zit. Dan heb je reden om in paniek te raken.

Nou, wat heeft Syrië of IS hier nu mee te maken?? Dus omdat het altijd erger kan, mag je hier in Nederland geen paniek meer hebben?



Begrijp me niet verkeerd, ik zou waarschijnlijk ook niet veel geduld hebben met iemand die "snel" in paniek raakt. Haar vriend ook niet dus to moet iemand hebben die daar wel wat meer geduld voor heeft.



Maar ik vind het zo onzin om te zeggen dat de mensen hier geen reden hebben om angsten of om depressies te hebben. Zeer kort door de bocht.

quote:yajes schreef op 08 november 2014 @ 08:28:

Nou, wat heeft Syrië of IS hier nu mee te maken?? Dus omdat het altijd erger kan, mag je hier in Nederland geen paniek meer hebben?

Nee, maar wel dat je als volwassene een beetje relativeringsvermogen zou moeten hebben! Paniekaanvallen over een studie, dan vraag ik me af wat er gebeurt als je écht iets ergs meemaakt. Je kunt wel over elk blaadje dat van de boom valt een paniekaanval hebben. Relativeren is het toverwoord. Vandaar die afknapper als het mijn vriend zou zijn die in paniek (PANIEK nota bene!) raakt over beginnen met studeren.

Ik herken dit, heb hetzelfde met een ex gehad.



Je wilt het misschien niet horen, maar luister naar jezelf. Voor jou past misschien een partner beter die in zijn leven wat meer op partner/relatie gericht is. Deze jongen klinkt als een type waarbij focus ook sterk op andere zaken ligt.



Ik denk ook, dat als het past, je je minder onzeker zou voelen.

Eigenlijk niet alleen relativeringsvermogen, maar ook mentale weerbaarheid als volwassene.

.

quote:katrina23 schreef op 08 november 2014 @ 08:36:

Ik herken dit, heb hetzelfde met een ex gehad.



Je wilt het misschien niet horen, maar luister naar jezelf. Voor jou past misschien een partner beter die in zijn leven wat meer op partner/relatie gericht is. Deze jongen klinkt als een type waarbij focus ook sterk op andere zaken ligt.



Ik denk ook, dat als het past, je je minder onzeker zou voelen.Helemaal mee eens!

Weet je wat het is, relaties moeten een beetje vanzelf gaan.

Onzekerheden horen daarbij.

Maar je vriend opleggen dat jullie minstens 1 dag samen moeten zijn niet.

Het gaat om de kwaliteit die je hebt samen, niet de kwantiteit. Onder het mom van, als ik hem ten minste 12 uur per week aaneengesloten zie is het goed

Het onzekere zit 'm niet in de tijd TO denk ik. Als hij jou een steunend, liefdevol gevoel geeft & jij het idee krijgt dat hij er rondom zijn andere verplichtingen alles aan doet om jou te zien, dan zou je wel genoegen nemen met 1 dagdeel.



Er missen zaken die voor jou van belang zijn.



Hij heeft iemand nodig die hem juist in zijn drukte steunt en begripvol is, en die net als hij werk/studiegericht leeft.

Je hebt je angsten en heftige gevoelens neergelegd bij je prille relatie. Hij is daar waarschijnlijk van geschrokken. Het contrast is ook erg groot met je zorgeloze instelling die je in de zomer had. Er zullen nog wel meer moeilijke dingen op je pad komen en je vriend vraagt zich terecht af wat dat voor jullie relatie betekent. Als het nu al zo gaat....



Ik denk dat je vriend er geen zin meer in heeft. De afstand is volgens mij nog niet eens zo relevant. Hij kan er daardoor minder voor je zijn, maar ik denk dat hij het ook niet meer wil. En inderdaad, hij heeft je niet echt een kans gegeven om er aan te werken. Maar ik kan me voorstellen dat elk ding opzich nog wel meeviel, maar hij op een gegeven moment tot de conclusie is gekomen dat je eigenlijk helemaal niet zo stabiel in het leven staat.



Je kunt er misschien niet meer voor je relatie aan werken, maar wel voor jezelf. En dat moet je ook echt doen, want dat is echt het belangrijkste!

Succes, en fijn dat laatste paniekaanval al poosje geleden is. Misschien dat je anders een vorm van meditatie cursus kan doen, dat kan je helpen rustiger te worden als stress, drukte etc te veel dreigt te worden. Succes met het gesprek, ik hoop dat je wat duidelijkheid van hem krijgt.

Ik weet niet hoe oud je vriend is, maar ik vind in de leeftijd dat je studeert heel normaal dat een student studie- en werkgericht is. En een relatie/ partner niet zo centraal staat in je leven. Ik denk dat mannen iha ook minder behoefte aan een vaste relatie hebben en iig nog niet als steun en toeverlaat en hij geacht wordt daar al de emotionele vaardigheden voor te hebben of energie voor heeft naast al die verantwoordelijkheden. Je wil dan een partner om het fijn te hebben, zeker aan het begin van een relatie.



Het lijkt er meer op dat jij hem nodig hebt. Dat je verwacht dat hij die rots in de branding is, degene die jou kan geruststellen als je overemotioneel bent of bevestigt/twijfels wegneemt/geruststelt als jij onzeker bent over jullie relatie, enz. En los van dat dat op afstand per telefoon oid moet, en dat moeilijk is, heeft hij daar misschien het geduld niet voor of geen zin in of weet niet wat hij daarmee aan moet. Mannen zijn geen vriendinnen, hebben vaak niet dat empathische, begripvolle wat een vriendin zou hebben. Vrouwen vinden het vaak heerlijk om over emoties en relaties te praten en in geuren en kleuren, de meeste mannen niet. Zeker niet op die leeftijd.



Dat die paniekaanvallen maar een paar keer zijn geweest en nu al een maand niet meer, maakt kennelijk niet uit, het was teveel voor de korte tijd dat jullie elkaar kennen. Je zet daarmee een bepaald beeld neer en hij kent je verder niet, en er is te weinig fijns en credits opgebouwd voor hem om te weten dat dat incidenteel was, het is iig "gedoe". Ook het vragen om meer tijd om elkaar te zien, ziet hij als "gedoe" en dat jij hem meer nodig hebt dan hij jou. Je verwacht eigenlijk dat hij er voor jou is, zoals jij nodig hebt qua onzekerheden (wegnemen).



Maar daar is een vriendje imo niet voor. Dat is meer emotionele afhankelijkheid dan liefde. In hoeverre ben jij er voor hem & wat hij nodig heeft van jou? Of graag zou willen doen met jou? Hoe leuk is het als jullie samen zijn? Ben je vooral aan het piekeren geweest over wat er evt niet is of aan ontbreekt of waardeerde je ook wat er wel fijn en okay was? Want ook veel aandacht en contact tussendoor nodig hebben geeft signalen dat je jezelf niet kan vermaken of dat je leven richtingloos oid is als jullie elkaar niet zien, en niet zozeer een indicatie van hoeveel je om iemand geeft. Het kan zeker benauwend zijn geweest voor hem om zo nodig te zijn.



Ik denk dat het helemaal niet vreemd is om onzeker te zijn op jouw leeftijd en in deze nieuwe fase als je net studeert en je plek zoekt, allerlei veranderingen hebt, misschien voor het eerst op jezelf woont, nog niet veel mensen kent, enz. Paniekaanvallen is net een graadje serieuzer en dat soort problemen is denk ik sowieso niet geschikt voor de doorsnee vriend/vriend(inn)en en familie. Zeker niet als het steeds dezelfden zijn van wie je steun verwacht of dat ze je er verder mee kunnen helpen.

Is er een mentor of studiedecaan/ studiebegeleider oid die je misschien kan raadplegen? (die zijn er ook voor privedingen die je op enigerlei manier belemmeren om je te concentreren op je studie en andere verantwoordelijkheden).



Zoals jij machteloos staat als hij een week later ergens over begint en je dat niet ongedaan kan maken, zo is hij ook machteloos als jij op afstand met dingen rondloopt en hij er niet bij kan zijn, je niet een schouder kan bieden tot een week later als jullie elkaar weer zien. Jij zegt eigenlijk tegen hem: als het moment voorbij is kan ik er niets mee en niks meer aan veranderen. Dat is waar, maar je kan wel op eoa manier zodanig oppakken dat je hem het idee hebt dat je er in het vervolg iets mee doet. Zodat je hem ook geruststelt eigenlijk, in wat hij niet prettig vindt gaan.



Het is eigenlijk geen (leuke) aandacht die je vraagt, maar steun in de vorm van bevestiging en geruststelling. Het is een bekend fenomeen dat als de 1 zich dan wat meer terugtrekt, de ander nog meer naar diegene toebuigt en vervolgens die ene nog verder achterover leunt. Als hij al vond dat je veel aandacht nodig had van hem, en je gaat nog meer vragen terwijl hij afstand neemt, werkt dat averechts. Zijn angst is namelijk al dat je te afhankelijk was geworden van hem, in korte tijd. Afstand nemen gebeurt ook als een soort (onbewuste) "test" om te kijken hoe je daarop reageert. Dat je dan ontzettend onzeker wordt over de relatie en weinig vertrouwen in houdt en nog meer contact zoekt, is voor hem ook zo'n antwoord, wat die afhankelijkheid bevestigt. En hoe centraal jij hem in korte tijd al in je leven hebt gesteld, terwijl hij dat niet doet (hij doet gewoon zijn ding: werk, studie, sociaal leven, ook zonder jou erbij gaan die dingen door, terwijl jij gaat piekeren en twijfelen.



Als er weinig vertrouwen is in je relatie als je hem niet ziet/spreekt, ligt dat vaak in jezelf. Je kan zoals Summerdance prima elkaar niet veel zien, in het volle vertrouwen dat het goed zit en goed blijft. Als je daar bij elke stilte aan gaat twijfelen en je vertrouwen in no time keldert, dan heb je idd steeds die bevestiging nodig, maar is dat niet de oorzaak, alleen symptoombestrijding.



Dat vertrouwen op een ander heeft een directe link met je zelfvertrouwen en je eigen onafhankelijkheid, dat je zelf je leven inhoud en vorm weet te geven en niet hem daarvoor nodig hebt. Een vriend is er niet om je onzekerheid weg te nemen, dat kan namelijk helemaal niet. En je hebt wel eea goed aangevoeld dat hij zich minder prettig voelde in de relatie. Ik denk dat als je zelf nog niet stabiel je eigen weg gaat, je dat niet bij een ander vandaan kan halen. Het enige wat echt meer zelfverzekerdheid geeft is dingen zelf gedaan hebben, weten dat je eea zelf aan kan, je bouwt zelfvertrouwen op door eigen succeservaringen.



Jullie verwachtingen liggen dus niet op 1 lijn en hij gelooft niet dat dat op korte termijn gaat veranderen. Dat jij een eigen leven opbouwt daar (en behoudt) en jij gelooft eigenljk niet dat hij meer tijd voor jou gaat vrijmaken. Je wil meer prioriteit van hem voor jou en dat is hij niet van plan. Hoe was het dan als jullie samen waren? Was het dan echt leuk en gezellig, nog leukspannend, opwindend, enzo? Of veel praten, serieuze dingen, verwijten misschien? Dat het niet (vaak) genoeg was? Wat verwachtte hij van jou, denk je? En kon je dat geven?



Het blijft lastig als er verschillen zijn in verwachting van hoe en hoe vaak, wanneer, hoe belangrijk, prioriteiten, contact tussendoor, enz. Als je dichterbij zat zouden jullie ook ff kortere momenten samen kunnen hebben, wat vaker. Nu hoorde hij misschien jou vooral als het niet lekker liep of als je iets van hem nodig had? En kreeg hij te weinig mee van de leuke dingen die jij ook meemaakte of deed? En vandaar dat je nu vindt dat je geen eerlijke kans hebt gekregen om ook te laten zien dat het nu wel weer goed gaat met je? Hij kent je nog maar kort, he, en in die periode heeft hij dan een vertekend beeld gekregen omdat precies in die paar maanden er nogal grote veranderingen waren. (ik denk dat ie misschien wel vaker zou willen afspreken als jullie echt een waanzinnig leuke eerste tijd hadden gehad)..



Als je hem spreekt, maak hem dan duidelijk dat dit ook voor jou niet normaal is, dat de beginnende relatie toevallig samenviel met gaan studeren en alle veranderingen van dien en je bezig bent met een nieuw eigen leven op poten te zetten en je draai aardig begint te vinden. Je lekkerder in je vel zit, en idd je ei meer kwijt kan bij meer vrienden en familie. Dus je er echt iets aan gedaan hebt en nog meer wil doen om die vrij zorgeloze gezellige meid te zijn die hij heeft leren kennen? Misschien kunnen jullie dat geloof in elkaar nog terugkrijgen, hoor.



Geef niet te snel op, vraag hem wat hem dwars zit en probeer dat dan weg te nemen. Ga niet wachten tot hij eerst laat zien dat ie in je gelooft of voor je gaat, begin gewoon zelf met in jezelf te geloven en dat je idd eea kan en wil leren, bezig bent om zelfredzamer te worden en overwegend een leuke toevoeging aan elkaars leven wil zijn.