Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

Het kwam stukje bij beetje en met de hulp van mijn ouders. Het klinkt cru en wreed, maar elke keer als ik bij mijn ouders kwam maakte mijn vader een opmerking in de trant van: En, ben je nog in elkaar geslagen? Dat lijkt/is grof maar het drukt je wel met de neus op de feiten. Ook stroopte hij gewoon mijn mouwen op om te kijken of ik kneuzingen had. Geloofde mijn smoesjes niet meer. Zette mij voor de spiegel als ik weer eens bont en blauw was.

Hallo Ivy! Ook even een reactie van mij... Wat goed dat je vader zo rechtsreeks durfde te zijn tegen je. Bij mij was dat niet zo, maar ik kon het dan ook (bijna) helemaal verborgen houden. Wel hadden mijn ouders vermoedens. Toen ik zwanger was, hielp mijn moeder mij wel eens met het huishouden. Achteraf heeft ze me een keer verteld dat ze overwoog om de messen die we in huis hadden, zoals een groot vleesmes, weg te halen, omdat ze dacht dat hij dat misschien ooit zou gebruiken. Zij was dus bang, voelde aan dat het niet goed ging, maar durfde het niet te vragen.



Mijn vader en broertje kwamen dat kastje brengen, vriend zei iets in de trant van; Dat ding past niet in onze inrichting. Mijn vader had dus net zijn moeder verloren en vriend zei dit! Dat was voor mij de limit. In 1 klap was ik nuchter (na anderhalf jaar), de dag daarna heb ik hem onder begeleiding van mijn broertje (militair) zijn spullen laten pakken en laten vertrekken. Daarna, stom stom stom, nog wel ge-lat. Maar het was gewoon over. Ik werd geestelijk sterker van het alleen wonen en voelde me zo verlost. Ik was gewoon sterker dan hij. Hij had geen grip meer op me. Dat is mijn redding geweest, dat hij niet meer bij me woonde en zo zijn “macht” verloor. Niet lang daarna heb ik alle sloten laten veranderen, mijn andere hondje is weer bij mij komen wonen.

Erg kenmerkend: zodra je vriend naar doet tegen een ander, kun je opeens wel zien dat het zo niet langer gaat! Ik herken dat van mezelf (ik ging weg toen hij mijn kind sloeg) en ook van Iseo (zij ging weg toen ze zwanger was) -- een ander verdient het wel om normaal behandeld te worden, terwijl je dat voor jezelf niet durft te vragen.  Dat je eerst nog hebt gelat, ik begrijp dat je dat stom vindt van jezelf, maar het is niet terecht hoor! Het was voor jou gewoon de tussenstap die je nodig had, je merkte toen dat je je alleen beter voelde - uiteindelijk is het dus een heel goede tussenstap geweest! En je oma: wat een klasse vrouw! :R (had zij maar ook mee kunnen schrijven op dit forum...)



In april heb ik mijn huidige vriend ontmoet. Het is ……….perfect. Maar ik lijk wel vreemd van het idee om zoveel liefde te ontvangen. Ik merk wel dat ik erg bang ben om confrontaties aan te gaan. Ik durf ook niet echt met hem te praten over wat mij is overkomen. Ik ben een stukje ouder als hij en hij vindt mij behoorlijk wijs en sterk. Maar goed, straks hoort hij het van een ander, dat is natuurlijk ook niet okay. Ik geniet en durf ook van hem te genieten, maar ik “geef” mij nog niet helemaal. Misschien toch een soort bescherming.

Ik herken het helemaal, dat je jezelf nog niet helemaal durft te geven. Bij mij is het 11 jaar geleden dat mijn 1e man, met wie ik die verkeerde relatie had, overleden is. Ik heb sinds 4 jaar een goede relatie, met een man die absoluut niet agressief is. Ik merk dat ik in de loop van de jaren steeds iets dichterbij kom, maar ook ik heb nog steeds een klein beetje mijn reserves. Ik weet niet of dat ooit overgaat, het heeft veel met zelfbescherming te maken, ik wil natuurlijk nooit meer zo diep gaan als toen. Ik geniet van wat we samen hebben, forceer mezelf niet om die laatste reserves kwijt te raken.



Wat voor mij en mijn huidige man scheelt, is dat hij ook geen ''onbeschreven blad'' is. Hij is gescheiden na een jarenlang en moeizaam huwelijk. Uit dat huwelijk heeft hij een zoon die niet bij ons woont, en (en dat heb ik nog niet eerder genoemd hier) hij heeft zijn zoon al 2 jaar niet meer gezien. Mijn man en ik hebben allebei onze tere punten, dat weten we van elkaar en respecteren we van elkaar. En het is deels de sleutel tot het succes van onze relatie. Mijn man zegt altijd dat hij van mij houdt zoals ik nu ben, en zegt dat de nare ervaringen mij óók hebben gemaakt tot wie ik nu ben. Ik hoop dat jij je vriend, als de tijd daar is, in vertrouwen kan nemen en dat hij je datzelfde gevoel kan geven.



Ivy, heel veel liefs van Lemmy

Dubio.....*;:D:$



Enne, ik heb geen auto, maar hier in de woonkamer klinkt het ook heel goed! Heb de ramen wijd open dus heel de straat mag even meegenieten hahaha!

Lieve Iseo,

wat goed van jou dat je bent gaan eten bij mensen uit je buurt! Ik begrijp goed dat dat best eng en een grote stap kan zijn... (been there...). En ook begrijp ik pijnlijk goed hoe je dan achteraf kan gaan dubben of het eigenlijk wel zo goed gegaan is, hoe je overkwam, of ze je wel leuk vonden etc... Dat heb ik ook, zo erg, wat balen is dat soms, maar je kunt het niet stoppen... Soms denk ik dan maar aan wat het allerergst is wat zou kunnen gebeuren: en dat is dat mensen je dus echt niet zo leuk hebben gevonden. Goh, hoe erg is dat nou eigenlijk? Ik vind zelf ook niet iedereen op de hele wereld leuk, waarom verwacht ik nou van mezelf dat iedereen mij leuk moet vinden?



*; van Lemmy

Hoi Lemmy

Dankje!

Ik ga nu weg met kleine meid, we gaan een wandeling maken langs het water. Tot gauw, misschien vanavond, veel liefs!!!

Hoop dat je een fijne dag hebt!

quote: mamzelle reageerde



Kan inderdaad niet zo goed geven nu, kon dat eigenlijk al niet zolang als dit topic loopt. Ik schrijf beduidend minder op het forum dan ik heb gedaan, zit vaak in alleen-lezen, en dan vergeten wat ik ook weer gelezen had.



Goeiemorgen Mamz!

Misschien is het ook een manier om jezelf te beschermen dat je hetgeen je leest niet te dichtbij laat komen?

Zeker is dat ik niet dicht bij de herinneringen wil komen, nog niet, msschien nooit meer zelfs.



Denk dat ik nu de taak heb om die therapie echt effectief te laten zijn, om niet alleen maar uurtjes vol te praten, maar ook echt wat te doen met de uitkomsten daarvan.

Ik wist niet dat je al in therapie was! Hoe gaat dat? Hoe is je therapeut? Intake gehad, moet nog beginnen dus.

En daar zit een ontzettend zwak punt van me: ik kan

-ook hier- prima praten, maar het besprokene blijft al snel weer buiten mijn echte leven.

Hoe bedoel je dat precies? Praat je vooral over veilige onderwerpen die je niet echt raken, die enigszins buiten jezelf staan? Zijn er onderwerpen die je bewust vermijdt? Waarom? Ik laat hetgeen ter sprake komt wel toe op dat moment, maar sluit mezelf vrij snel weer af om gewoon het dagelijks leven aan te kunnen.



Even huilen en dan weer verder, zo iets. Denk dat het een hele klus wordt om die dam af te breken, als het al haalbaar is.

Ik denk zeker dat het haalbaar is. Het zal wel een lange weg worden en niet altijd een makkelijke. Maar uiteindelijk weet ik zeker dat je op dat punt kan komen waar je graag wilt zijn. Volgens mij ben jij een doorzetter, een overlever, en heb jij zeker de kracht om die weg af te leggen.

Overigens geen extreem slechte jeugd gehad, slechts emotionele verwaarlozing. Nou ja, laten we zeggen dat ik mijn kinderen flink beter gun.

O, alleen emotionele verwaarlozing. Maar verder best een goeie jeugd dan?



Lieve Mamz, wat doe je nu toch? Ik reageer op iets wat jij zelf aangaf en dat was dat er in je jeugd ook al moeilijke dingen waren gebeurd. Als ik daarop reageer, veeg je het direct weer onder het vloerkleed. Alsof je spijt hebt dat je het geschreven hebt. "Het valt allemaal wel mee." Nou sorry, maar dat geloof ik niet. 



Je schrijft dat niet voor niets, dat geloof ik niet. Het is iets wat (misschien onbewust maar toch) in je gedachten is en een rol speelt in je leven. Ook dat heb je misschien vakkundig weggedrukt. Heb je toen al geleerd hoe je vervelende dingen kon verdringen?



Je weet het zelf waarschijnlijk maar al te goed, maar al die gebeurtenissen die jij wegstopt bepalen ondertussen wel hoe jij je leven leidt. De keuzes die je maakt, hoe je in het leven staat, hoe je tegen jezelf aankijkt en hoe je met anderen omgaat.



Het klopt dat voor mij mijn jeugd niet een veilige plek was, of dat ik me geliefd voelde. Ik had het idee dat ik nergens bij hoorde. Maar als ik het nu weer bagatelliseer is dat omdat ik me bedenk 'waar zeur ik over, ik ben niet  zo heel erg kapot, er zijn mensen die het veel zwaarder troffén' Okee, ik wil erkennen dat ik móet zeuren, wil ik in dit leven dichter bij mezelf komen, wil ik erin kunnen vertrouwen dat ik dingen kan doen die andere mensen ook aankunnen, zoals iets simpels als in mijn eigen onderhoud voorzien en toch goed voor mijn kinderen kunnen zijn. Aan de andere kant: misschien wil ik teveel, mss moet ik gaan erkennen dat parttime werk voor mij een noodzaak is, ook al vraagt de maatschappij meer van me.



Die uitvallen naar je kinderen hebben een oorzaak, het is niet zo dat dat "gewoon in je karakter zit". Je bent vast temperamentvol :P, maar als dit in je karakter zat zou je niet zo'n vervelend gevoel hebben over hoe je met je kinderen omgaat. Dit is aangeleerd gedrag en dat kun je ook weer afleren. Daarvoor moet je wel eerst uitvinden hoe en waarom je het hebt aangeleerd. Wat win of won je ermee?  Wat ik ermee win, is heel cru, even rust aan mijn kop. Zeker een onderwerp voor therapie.



Misschien een onderwerp om eens in therapie aan te snijden.



Liefs,

dubio

Mamz, nog twee vraagjes. Je geeft aan dat je zowel op het forum als in therapie een bepaalde afstand bewaart. Kun je uitleggen wat je aantrekt in het forum en wat je doel is met therapie?



dubio

Wat me aantrekt in het forum is herkenning, weten dat ik niet alleen was met dit verhaal. Weten hoe het zo had kunnen zijn -toen ik begreep dat mijn ex ws zo'n man was vanwege borderline-

Mijn doel met therapie is als eerste dat ik op een beschaafde manier zal omgaan met de kinderen, dat is ook mijn hulpvraag. Laatste keer dat ik hier therapie volgde probeerde mijn therapeute me te benaderen via 'wat gebeurde er, wat dacht je, wat voelde je, wat deed je'. Lukte toen niet, zwanger, te weinig energie. Ik zocht naar tips, concrete adviezen.

Mogelijk krijg ik lichaamsgerichte therapie aangeboden, verder wil ik in de gesprekstherapie wel die barrieres in mezelf oversteken. Merkte tijdens de intake al dat mijn tranen hoog zaten op een gegeven moment, probeerde ze in te slikken. Misschien moet ik mezelf leren om een dagboekje bij te houden van de therapie of gewoon over het dagelijks leven. Ben daar zo slecht in. Maar wil ik de boel doorgronden, vasthouden, dan moet ik wel.

Iseo, moeilijk hè, dat je niet gewoon kunt vertrouwen dat je okee bent voor mensen. Zonde ook, want wie ik hier zie is een heel integere vrouw, die ook nog helder uit haar woorden kan komen, die ook nog ontzettend lief en betrokken is, en ook nog een lieve moeder voor haar dochtertje, en zelfs nog contact met familie van je ex, wat best wel dichtbij je eigen pijn komt. Er zijn mensen die het met flink minder moeten doen. Hoop dat je ooit dat vertrouwen zult vinden, of terugvinden, dat je helemaal okee bent, zoals je bent, en fijn gezelschap.



Ivy, ik kan me vaag je verhaal nog herinneren. Reserves heb ik in ruime mate, zelfs zo erg dat ik er niet aan moet denken om weer verliefd te worden, weer kwetsbaar te zijn.

Kan inderdaad niet zo goed geven nu, kon dat eigenlijk al niet zolang als dit topic loopt. Ik schrijf beduidend minder op het forum dan ik heb gedaan, zit vaak in alleen-lezen, en dan vergeten wat ik ook weer gelezen had.



Dat kan ook zelfbescherming zijn. Ik had het in therapie vaak over mijn fragmentarische geheugen. Dan konden we het ergens over hebben. Plotseling gingen dan de luiken dicht en kon ik midden in een zin stil vallen. Een seconde later wist ik dan echt niet meer waar we het over hadden.



Overigens geen extreem slechte jeugd gehad, slechts emotionele verwaarlozing. Nou ja, laten we zeggen dat ik mijn kinderen flink beter gun.



O wat doet dit me pijn als ik het lees! Ik wil huilen om het kind dat je niet hebt kunnen zijn.



En dus nu de computer uit zet. Er zijn er twee thuis.



Goed idee.

.

Heb ook die faalangst.

Gisteren leuk etentje. Maar ik kom thuis en kan niet ervan genieten. Blijf me afvragen hoe het ging. Ben zo onzeker. Kan ook niet aannemen van anderen dat ze niets bij-bedoelen, ergens iets achter zoeken en mij wel zien zoals ik ben.



Echt dapper dat je bent gegaan! Ik kan het ook zo vreselijk moeilijk hebben met het hele sociale gebeuren. En inderdaad, het gepieker achteraf! Vonden ze het niet raar dat ik dit of dat zei, had ik misschien geen bloemetje mee moeten nemen (of juist wel), etc etc etc blablabla. Ik kan het echt helemaal stuk analyseren dan.

Ik merk wel dat ik argwanender ben geworden en meer op mijn hoede. Ik moet ook erg wennen aan alle liefde die ik krijg. Dat iemand gewoon dingen uit liefde voor je doet. Kleine dingetjes waaruit blijkt dat hij je liefheeft. Heel vreemd. Ik kreeg in het begin ook echt de neiging om te vluchten, het uit te maken. Waarom? Dat weet ik niet.



Echt niet? Ik zou het heel raar gevonden hebben als je niet zo'n reactie had gehad. Hoeveel kleine testjes mijn man niet heeft moeten doorstaan!!! Als student een maand lang niet drinken, omdat ik wilde weten of hij zonder kon (mijn vader dronk). En misschien ben ik hem nog steeds wel aan het testen. Kijken of hij over mijn grenzen heen gaat. En als hij dat niet doet, toch denken dat hij eroverheen gaat. Mezelf niet toestaan te genieten, omdat het bedgebeuren voor mij altijd met macht te maken had. Oei, je maakt iets los met je vraag Lovely Ivy.





Herkennen jullie dat?



Ja dus, volmondig ja!

Het kind dat je niet hebt kunnen zijn: spijker op de kop. Tuurlijk heb ik gespeeld en zo, maar kan me zo weinig herinneren van ongegeneerd blij zijn, geen zorgen om iets. 

En het lullige is dat Oudste al geen onbekommerd kind meer is. Soms wel, maar vaak continu bezig met regeren, pleasen, het lukt hem niet om vriendjes te houden. Ben bang voor hem dat hij er zo één als ik is. 



Over onzekerheid: zelfs bij echte vriendinnen twijfel ik nog steeds of ik nog wel goed genoeg voor ze ben, of ik niks fout heb gedaan ergens ondertussen. Waardeloos.

Lieve Mamz,[Zeker is dat ik niet dicht bij de herinneringen wil komen, nog niet, msschien nooit meer zelfs. ]Misschien moet je dat ook helemaal niet doen. Ik heb laatst met mijn psychologe gepraat over het oorlogstrauma van mijn lief dat opspeelde en of daar therapie voor is. Zij zei dat gewone therapie (praten) daar niet geschikt voor is. Dat zijn dingen die je gewoonweg niet kunt verwerken of begrijpen. Het wegstoppen is dus een heel effectieve en gezonde strategie. Toch kunnen de herinneringen een destructieve invloed hebben op je functioneren.Een collega van haar is daarin gespecialiseerd en heeft een therapie ontwikkeld die, zoals jij zegt, lichaamsgericht is. Je vertelt eerst kort over een traumatische gebeurtenis en dan word je in een soort hypnosetoestand gebracht waarin je weer geconfronteerd wordt met die gebeurtenis. Zoals bij oorlogsslachtoffers in nachtmerries of soms ook wel overdag gebeurt: ze herbeleven de verschrikkingen keer op keer. Maar ditmaal herbeleef je het in een veilige, beschermde omgeving waarin de therapeut je opvangt (onder andere door je op bepaalde plekken te masseren) en ervoor waakt dat je niet te heftig reageert. Volgens mijn psychologe is die therapie voor 100% effectief. Na één behandeling laat je de gebeurtenis achter je. Je bent hem niet vergeten maar de verlammende invloed ervan is voorgoed weg. Je laat het los. Voor elke gebeurtenis moet je een nieuwe behandeling doen. Eén behandeling is voldoende. Wonderlijk.Ik heb wel eens gehoord dat mensen die in een relatie langdurig mishandeld zijn, ook aan post-traumatische stressstoornis kunnen lijden. Mijn lief heeft zijn herinneringen ook heel diep weggestopt. In de nachtmerries komen ze wel, gelukkig niet vaak. Sommige dingen kun je nooit een plek geven, denk ik. Ik zou zo graag iets voor hem willen doen…[Intake gehad, moet nog beginnen dus.]O, je begint pas? Ik had het idee dat je al wat uurtjes had volgepraat, maar het is dus meer een goed voornemen om de therapie zo effectief mogelijk te laten zijn. Hartstikke goed Mamz![Ik laat hetgeen ter sprake komt wel toe op dat moment, maar sluit mezelf vrij snel weer af om gewoon het dagelijks leven aan te kunnen.]Dat klinkt als een heel gezonde aanpak. Niks mis mee. Kleine gaatjes slaan in die dam en dan de boel weer afsluiten. Een beetje druk is weg en je kan weer doorgaan.[Het klopt dat voor mij mijn jeugd niet een veilige plek was, of dat ik me geliefd voelde. Ik had het idee dat ik nergens bij hoorde. Maar als ik het nu weer bagatelliseer is dat omdat ik me bedenk 'waar zeur ik over, ik ben niet zo heel erg kapot, er zijn mensen die het veel zwaarder troffén'] Ik worstel daarmee met mijn lief. Die heeft dingen meegemaakt en maakt nog steeds dingen mee die rechtstreeks uit een horrorfilm lijken te komen. Mijn problemen vallen daarbij volkomen in het niet. Ik heb daar met hem over gepraat. Ik moet ruimte hebben voor mijn gevoelens. Ik kan en wil op dat gebied niet concurreren. Hoe kan ik concurreren met verdriet dat elke verbeelding tart? Ik ben verdrietig omdat mijn poes dood is. Ik vraag, eis nu ruimte voor "klein" verdriet. Voor mij is dat geen klein verdriet. Gelukkig heeft hij het goed begrepen en krijg ik die ruimte nu. Grenzen aangeven...Dus Mamz, praten over je jeugd en wat je daarin hebt meegemaakt en gemist, is geen zeuren. Dat woord moet je er niet meer voor gebruiken. Iemand die jou respecteert en met je meevoelt (en dat doen heel wat mensen op dit topic) wil dat graag horen. En dan een virtuele arm om je heen slaan. Jij hebt recht op die ruimte en als je die niet krijgt, moet je die vragen, opeisen. [Okee, ik wil erkennen dat ik móet zeuren, wil ik in dit leven dichter bij mezelf komen, wil ik erin kunnen vertrouwen dat ik dingen kan doen die andere mensen ook aankunnen, zoals iets simpels als in mijn eigen onderhoud voorzien en toch goed voor mijn kinderen kunnen zijn.] Simpel? Sinds wanneer is overleven simpel? Kan je ex het? Voorziet hij in zijn eigen onderhoud, is hij goed voor zijn kinderen? Hij kan het niet eens opbrengen ze op te zoeken. Of gelden voor hem andere normen? Je denkt dat je de lat erg laag legt voor jezelf, maar ik vind dat je behoorlijk wat van jezelf eist. Je komt de dag door, elke dag weer. Je bent er voor je kinderen. Dat is een hele prestatie. Geef jezelf daar credit voor.[Aan de andere kant: misschien wil ik teveel, mss moet ik gaan erkennen dat parttime werk voor mij een noodzaak is, ook al vraagt de maatschappij meer van me. ]Nou lieve schat, half moederlijk Nederland werkt parttime dus join the club. De maatschappij vraagt twee dingen van je (nou ja, nog wel meer): 1) je moet een goede moeder zijn en er dus altijd voor je kinderen zijn en 2) je moet een volledige bijdrage leveren aan de economie.Ja, dát gaat dus niet hè. Ik kan daar wel even over doorgaan, dat doe ik niet. Maar dat is nu typisch een van die dingen die je in therapie kunt aanpakken. Waarom verwacht je zo veel van jezelf? Onder andere omdat de maatschappij jou dat van jongs af aan heeft bijgebracht. Wat wordt er verwacht van vrouwen? Hoe reëel is het dat ze daaraan kunnen voldoen? Wat is wél voldoende? Je moet loskomen van die maatschappelijke verwachtingen en je eigen normen vaststellen. Dat gaat niet zo maar, dat is een proces. Jij vraagt te veel van jezelf, daar kun je iets aan doen.[Wat ik ermee win, is heel cru, even rust aan mijn kop. Zeker een onderwerp voor therapie.] Werkte het vroeger ook zo als je van je afbeet thuis? Werd je dan ook met rust gelaten?Liefs,dubio

quote: Lovely Ivy reageerde





. Mezelf niet toestaan te genieten, omdat het bedgebeuren voor mij altijd met macht te maken had. Oei, je maakt iets los met je vraag Lovely Ivy.





Daar noem je ook nogal wat Annemoon. Seks is het intiemste en kwetsbaarste wat er is! Zou het voor jou werken om het machtselement spelenderwijs in bed te introduceren? Waarbij jij dus de macht hebt wel te verstaan? Hoeft niet kinky te zijn (mag wel :$) Vastbinden, blinddoeken, misschien bepaalde houdingen of handelingen waarbij jij de controle hebt, teasen...  Dan kan het bed een heel leuk oefengebied worden voor het aftasten van elkaars grenzen :P

Aaargh, ik word gek van die melding "de data is niet correct blablabla" Ik zit erg te klooien met het quoten, sorry. Nog even in de herhaling zonder smileys:Daar noem je ook nogal wat Annemoon. Seks is het intiemste en kwetsbaarste wat er is! Zou het voor jou werken om het machtselement spelenderwijs in bed te introduceren? Waarbij jij dus de macht hebt wel te verstaan? Hoeft niet kinky te zijn (mag wel ) Vastbinden, blinddoeken, misschien bepaalde houdingen of handelingen waarbij jij de controle hebt, teasen... Dan kan het bed een heel leuk oefengebied worden voor het aftasten van elkaars grenzen

Dubio, ik vond je verhaal prettiger in de kleine letters ;):$

Het kind dat je niet hebt kunnen zijn: spijker op de kop. Tuurlijk heb ik gespeeld en zo, maar kan me zo weinig herinneren van ongegeneerd blij zijn, geen zorgen om iets. 

En het lullige is dat Oudste al geen onbekommerd kind meer is. Soms wel, maar vaak continu bezig met regeren, pleasen, het lukt hem niet om vriendjes te houden. Ben bang voor hem dat hij er zo één als ik is. 



Over onzekerheid: zelfs bij echte vriendinnen twijfel ik nog steeds of ik nog wel goed genoeg voor ze ben, of ik niks fout heb gedaan ergens ondertussen. Waardeloos.  

Dat is precies het goede woord. Zo voel je je dan. Waardeloos. Maakt niet uit hoeveel die vriendinnen je waarderen, want je begrijpt het niet. Je voelt jezelf waardeloos. Niks waard. Geen liefde, geen vriendschap, geen respect, geen tijd, geen ruimte, geen aandacht, niks. Als je het toch krijgt is het vast een vergissing maar ben je er dankbaar voel, voel je je vereerd.



Jij bent heel hard aan het veranderen Mamz. En met jou zal je kind ook veranderen, want inderdaad: hij modelleert zich voor een deel naar jou. Hij kopieert gedrag. Dat gedrag is dus aangeleerd! Zoals ik al eerder zei: jij hebt het óók aangeleerd en kan het (zelfs nu nog) afleren. Dat kan je zoon zéker! Life's a bitch, dat is waar, maar gelukkig krijgen we meestal wel meerdere kansen.

Liever zo Annemoon? :P

Sorry, ik zit hier in mijn eentje heel erg melig te worden bij creatieve ideeën om Annemoons seksleven "op te krikken" (pardon the pun). Komt niet door de censuur helaas (of gelukkig Annemoon?) :$

Het kind dat je niet hebt kunnen zijn: spijker op de kop. Tuurlijk heb ik gespeeld en zo, maar kan me zo weinig herinneren van ongegeneerd blij zijn, geen zorgen om iets. 

En het lullige is dat Oudste al geen onbekommerd kind meer is. Soms wel, maar vaak continu bezig met regeren, pleasen, het lukt hem niet om vriendjes te houden. Ben bang voor hem dat hij er zo één als ik is. 



Ook weer herkenbaar. Van jezelf het ongegeneerd blij zijn missen. Hier herinneringen van genegeerd worden, gekleineerd worden, je altijd afvragen wat je verkeerd doet, waarom niemand jou leuk vindt, waarom ze jou pesten (heb je dat ook meegemaakt?).

En ja, ook ik maak me zorgen om mijn oudste. Hij is 4 en toont al faalangst op school. Hij heeft het in zijn hoofd allemaal zo mooi, maar als hij het dan niet direct zo perfect kan uitvoeren, of denkt dat hij dat niet kan, dan hoeft het niet meer.



Over onzekerheid: zelfs bij echte vriendinnen twijfel ik nog steeds of ik nog wel goed genoeg voor ze ben, of ik niks fout heb gedaan ergens ondertussen. Waardeloos.  



Relaties die wat verder van me afstaan, verder dan man en kinderen, kan ik nu redelijk aan. Maar dat is ook lang niet altijd zo geweest.

Dubio: LOL.

Volgens mijn psychologe is die therapie voor 100% effectief. Na één behandeling laat je de gebeurtenis achter je. Je bent hem niet vergeten maar de verlammende invloed ervan is voorgoed weg. Je laat het los. Voor elke gebeurtenis moet je een nieuwe behandeling doen. Eén behandeling is voldoende. Wonderlijk.



Ik heb wel eens gehoord dat mensen die in een relatie langdurig mishandeld zijn, ook aan post-traumatische stressstoornis kunnen lijden. Mijn lief heeft zijn herinneringen ook heel diep weggestopt. In de nachtmerries komen ze wel, gelukkig niet vaak. Sommige dingen kun je nooit een plek geven, denk ik. Ik zou zo graag iets voor hem willen doen…



Ik hoop dat dit soort nieuwe therapieën ook al gevoerd worden door het ggz. Je beschrijving doet me denken aan EMDR en het is inderdaad niet te geloven dat zo iets een gebeurtenis of herinnering kan ontkrachten.



Dus Mamz, praten over je jeugd en wat je daarin hebt meegemaakt en gemist, is geen zeuren. Dat woord moet je er niet meer voor gebruiken. Iemand die jou respecteert en met je meevoelt (en dat doen heel wat mensen op dit topic) wil dat graag horen. En dan een virtuele arm om je heen slaan. Jij hebt recht op die ruimte en als je die niet krijgt, moet je die vragen, opeisen.



Ruimte innemen. Goeie. Ik vind dat ik de laatste twee avonden al teveel ruimte inneem. Voor vandaag overigens wel klaar met reageren, al te veel gelezen her en der. Ik bedoel: misschien komt mijn vermoeidheid van hypoglycemie en moet ik radicaal mijn voedingspatroon aanpassen - slik, ik hóu van suiker -



[Okee, ik wil erkennen dat ik móet zeuren, wil ik in dit leven dichter bij mezelf komen, wil ik erin kunnen vertrouwen dat ik dingen kan doen die andere mensen ook aankunnen, zoals iets simpels als in mijn eigen onderhoud voorzien en toch goed voor mijn kinderen kunnen zijn.]



Simpel? Sinds wanneer is overleven simpel? Kan je ex het? Voorziet hij in zijn eigen onderhoud, is hij goed voor zijn kinderen? Hij kan het niet eens opbrengen ze op te zoeken. Of gelden voor hem andere normen? Je denkt dat je de lat erg laag legt voor jezelf, maar ik vind dat je behoorlijk wat van jezelf eist. Je komt de dag door, elke dag weer. Je bent er voor je kinderen. Dat is een hele prestatie. Geef jezelf daar credit voor.



Ik was en ben kritisch op mijn ex, baal ervan dat ik met veel minder trauma al onvoldoende functioneer. Ik ben er zo één die kijkt naar mensen die het beter doen dan ikzelf.



Werkte het vroeger ook zo als je van je afbeet thuis? Werd je dan ook met rust gelaten?

Ik zou het niet in mijn ziel moeten halen om van me af te bijten, werd gelijk 'afgestraft'. Heb het wel gedaan soms maar dat leverde dan gelijk scheve gezichten op.

Liefs,

dubio

Lieve Dubio *;

En om je poes rouwen is zo normaal, ze was een levend wezen die zo lang bij je is geweest. Zou juist gek zijn als je haar dood zo snel al naast je neerlegde.

quote: Lovely Ivy reageerde





Ik merk wel dat ik argwanender ben geworden en meer op mijn hoede. Ik moet ook erg wennen aan alle liefde die ik krijg. Dat iemand gewoon dingen uit liefde voor je doet. Kleine dingetjes waaruit blijkt dat hij je liefheeft. Heel vreemd. Ik kreeg in het begin ook echt de neiging om te vluchten, het uit te maken. Waarom? Dat weet ik niet.



Echt niet? Ik zou het heel raar gevonden hebben als je niet zo'n reactie had gehad. Hoeveel kleine testjes mijn man niet heeft moeten doorstaan!!! Als student een maand lang niet drinken, omdat ik wilde weten of hij zonder kon (mijn vader dronk). En misschien ben ik hem nog steeds wel aan het testen. Kijken of hij over mijn grenzen heen gaat. En als hij dat niet doet, toch denken dat hij eroverheen gaat. Mezelf niet toestaan te genieten, omdat het bedgebeuren voor mij altijd met macht te maken had. Oei, je maakt iets los met je vraag Lovely Ivy.





Herkennen jullie dat?



Ja dus, volmondig ja!

Heel interessant om jullie ervaringen te lezen.

Annemoon, je blijft hem dus uittesten kijken hoe hij reageert? Of hij echt wel te vertrouwen is, moet hij zich telkens opnieuw bewijzen?

Ik denk dat ik dat ook heel erg ga hebben.

Maar ben je dan niet bang om daarmee iets stuk te maken? Of geeft het je telkens de bevestiging, en kan je man daarmee ook laten zien dat hij echt om je geeft misschien?

Praten jullie hier wel eens over?

Ben je steeds bezig om je grenzen duidelijk aan te geven omdat je hem niet vertrouwd met het vanzelf respecteren ervan?



Ik heb zelf een tijdje gedacht dat ik alleen nog maar een relatie met een vrouw zou willen :$ Niet dat ik echt wel eens verliefd op een vrouw ben geweest, zou dat misschien wel kunnen worden, maar goed.

Meer omdat ik ook nooit meer een man in bed wil. Maar zo werkt het niet, niet alle mannen zijn zoals ex. Denk wel dat als het er ooit van komt dat ik een relatie zou krijgen, diegene heel veel geduld moet gaan hebben.

Zich heel erg moet gaan bewijzen, maar ook denk ik weer dat ik dat helemaal niet durf te vragen van hem. Dus ben ik er nog lang niet klaar voor ook.

In ieder geval niet voor seks. Dat had altijd met macht te maken ja.



En de vraag of ik niet veels te blij ga zijn met iemand die van me lijkt te houden, dat ik ook weer misschien te snel toegeef.

quote: mamzelle reageerde



Het kind dat je niet hebt kunnen zijn: spijker op de kop. Tuurlijk heb ik gespeeld en zo, maar kan me zo weinig herinneren van ongegeneerd blij zijn, geen zorgen om iets. 

En het lullige is dat Oudste al geen onbekommerd kind meer is. Soms wel, maar vaak continu bezig met regeren, pleasen, het lukt hem niet om vriendjes te houden. Ben bang voor hem dat hij er zo één als ik is. 



Ook weer herkenbaar. Van jezelf het ongegeneerd blij zijn missen. Hier herinneringen van genegeerd worden, gekleineerd worden, je altijd afvragen wat je verkeerd doet, waarom niemand jou leuk vindt, waarom ze jou pesten (heb je dat ook meegemaakt?).

En ja, ook ik maak me zorgen om mijn oudste. Hij is 4 en toont al faalangst op school. Hij heeft het in zijn hoofd allemaal zo mooi, maar als hij het dan niet direct zo perfect kan uitvoeren, of denkt dat hij dat niet kan, dan hoeft het niet meer.



Over onzekerheid: zelfs bij echte vriendinnen twijfel ik nog steeds of ik nog wel goed genoeg voor ze ben, of ik niks fout heb gedaan ergens ondertussen. Waardeloos.  



Relaties die wat verder van me afstaan, verder dan man en kinderen, kan ik nu redelijk aan. Maar dat is ook lang niet altijd zo geweest.

Oh dit is voor mij ook herkenbaar. Maar ik heb wel een fijne jeugd gehad.

Maar wel gepest op school, nergens bij gehoord.

Faalangst, helemaal.

En ik twijfel heel erg aan mezelf met vriendinnen. Stel mezelf ook al die vragen en kan niet genieten van hun gezelschap zonder allemaal andere gedachten en het gevoel dat ik in zoveel tekortschiet.



Ik wil Mamz nu graag even een hele dikke knuffel geven *;

Lieve Mamzelle O+

Tuurlijk ben ik gepest, Annemoon. Bril en beugel, meer heb je daarvoor niet nodig. Toen ik ze af mocht doen was ik al zo 'geconditioneerd' dat ik bedelde om aandacht, liefde. Die je natuurlijk niet krijgt op die manier.



Faalangst: ik verdenk er mijn Oudste ook van. In elk geval heeft hij dingen wel laten liggen als die niet goed waren, in zijn ogen dan. Dit jaar is hij in sociale zin iets meer losgekomen, hij voelt zich in elk geval heel vertrouwd bij zijn meester en juffie, maar zijn werk, denk dat het hakken over de sloot blijft. Binnenkort nieuw rapport. Concentratieproblemen, dromerig, met rekenen is hij overigens wel kei goed.

Ik moet er erg aan wennen. Bij mezelf was de lagere school een eitje, kostte me nul moeite. Kan zijn dat de eisen hoger liggen tegenwoordig, kan ook zijn dat hij in die zin wel degelijk een ander kind is dan ik of zijn vader -beste van de klas, ooit-

Iseo, die krijg je terug hoor *; :)



Verder herken ik me enorm in je verhaal over een eventueel nieuwe liefde. Denk dat zo'n man zo geduldig moet zijn met me dat hij gewoonweg niet bestaat. En daar kan ik best boos om worden, tot ik ex leerde kennen was ik heel vrij, vertrouwde heel snel, was niet bang om mezelf pijn te doen aan iemand. Dat ben ik echt kwijt, die vrijheid, dat gewoon kunnen genieten van sex met iemand die de moeite waard is.