Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 4

Hee Iseo, geweldig gedaan meid! Ik vier even een virtueel klein feestje met je mee.



Voor iedereen die nadenkt over de positieve gevoelens die er voor X nog zijn: zelfs na 11 jaar is dat hier niet over. Ik herinner me ook nog de beginperiode en de goede dingen die die relatie me ook hebben opgeleverd. Al was het maar dat ik zonder die relatie nog veel eenzamer geweest zou zijn. Ik was in die tijd echt niet in staat om een gelijkwaardige(r) relatie aan te kunnen. Heb het wel eens uitgemaakt met een vriendje omdat hij te lief was voor me :$.

Ik was in die tijd echt niet in staat om een gelijkwaardige(r) relatie aan te kunnen. Heb het wel eens uitgemaakt met een vriendje omdat hij te lief was voor me :$.

Ha Annemoon! Hoe herkenbaar....! Ik had eens een vriendje dat mij op handen droeg... en dan niet om iets van me gedaan te krijgen of zo, maar gewoon omdat hij lief wilde zijn voor me. Gék werd ik ervan!



Nog kan ik daar trouwens slecht tegen hoor, gelukkig ben ik inmiddels wel zo ver dat ik de attenties van mijn huidige man gewoon kan aannemen, maar complimenten van anderen, of erger nog, als iemand met me meeleeft in een lastige situatie of zo.... Als dat gebeurt hier op dit topic voelt dat anders, hier is het een wederzijds iets, maar irl...! Lastig.

quote: Annemoon reageerde



Ik was in die tijd echt niet in staat om een gelijkwaardige(r) relatie aan te kunnen. Heb het wel eens uitgemaakt met een vriendje omdat hij te lief was voor me :$. Ha Annemoon! Hoe herkenbaar....! Ik had eens een vriendje dat mij op handen droeg... en dan niet om iets van me gedaan te krijgen of zo, maar gewoon omdat hij lief wilde zijn voor me. Gék werd ik ervan!



Nog kan ik daar trouwens slecht tegen hoor, gelukkig ben ik inmiddels wel zo ver dat ik de attenties van mijn huidige man gewoon kan aannemen, maar complimenten van anderen, of erger nog, als iemand met me meeleeft in een lastige situatie of zo.... Als dat gebeurt hier op dit topic voelt dat anders, hier is het een wederzijds iets, maar irl...! Lastig.

Oja, complimentjes zijn heeeeeel erg lastig. Vooral dingen over mijn uiterlijk vind ik moeilijk. Of anders gezegd: complimentjes op dingen waar ik niets voor heb hoeven doen. Ach, eigenlijk zijn complimentjes voor dingen waar ik wel wat voor heb moeten doen ook lastig. Dan vind ik weer dat het allemaal niet zo'n punt was. Als ik het heb kunnen doen, dan kan iedereen het. Nee, je hebt helemaal gelijk. Complimentjes zijn erg lastig.

hallo allemaal



Hier nog een berichtje van mij, ik heb mijn tentamens allemaal gehaald dus weer een stapje dichterbij mijn zelfstandigheid. Nu nog een jaartje en ik ben afgestudeerd.



Iseo jij ook gefeliciteerd wat een geweldig cijfers.



Ik wilde jullie bedanken voor jullie lieve ontvangst jullie zijn echt stuk voor stuk geweldig. Ik heb nu hulp ingeschakeld om voor mezelf alles op een rij te krijgen. Ik zit nu namelijk al weer even in de "goede" weken met mijn relatie. En ik merk zelf dat ik dan ook niet meelees en zo veel mogelijk mijn oogkleppen op wil houden. Jullie zijn dan iets te confronterend. Ik dacht dat ik al een stapje verder was. Maar het werkt toch allemaal iets verder door begin ik te merken. Als het goed gaat wil ik niet nadenken over de slechte periodes en laat ik ook alles achter me. Als het slecht gaat verslind ik jullie forum zodat ik herkenning heb, en me minder alleen voel in de situatie waar in ik verkeer.

Ik heb nu een gesprek gehad met iemand die mij dingen laat inzien waarom ik reageer zoals ik reageer.

En eerlijk ik herken mezelf hier precies in. Moeilijke jeugd altijd gevochten voor mezelf en dan schijn je een soort overlevings techniek te krijgen. En die pas ik dan ook voor mezelf toe in mijn relatie. Je kunt je overlevingstechniek pas uitschakelen als je rust vind. En dan gaat er volgens haar nog een hele lange tijd overheen en echt weg zal dit nooit meer gaan. Wat typerend is voor mij dat als het heel slecht gaat en een week later weer goed gaat. Ik meteen het slechte vergeet en die woede dus ook meteen kwijt raak. Ik ben dus ook nooit echt boos of verdrietig of gelukkig maar heel vlak. Hierdoor zal ik dus ook niet mijn toppunt bereiken. Dus ik moet voor mezelf te raden gaan wat de voordelen en nadelen van mijn relatie zijn. Kortom ik moet leren inzien wat mijn relatie inhoud en wat mij in deze situatie vast houd. Dit gaan we nu stap voor stap doen.



Is dit voor iemand herkenbaar, en zou het kloppen wat ze zegt.

 

Ik stond enkele weken geleden op het punt om te gaan. Maar mijn angst was te groot ik durf niet. En waarom ik weet het niet, en nu ben ik zo bang dat ik het gewoon nooit kan. Vandaar de hulp die ik ingeroepen heb.



Ik hoop dat ik vaak meeschrijf op het forum, dat betekend dat ik er mee bezig ben en blijf. En niet mijn kop in het zand steek. Maar het is zo ontzettend moeilijk. Om dit ook bij de goede tijden te blijven doen.



Dankje voor het lezen



En voor iedereen op dit forum een *; want dit forum is denk ik voor veel mensen heel belangrijk en bijzonder, en net dat steuntje in de rug die sommige mensen nodig hebben. (waaronder ik)



liefs alyden

hallo allemaal

Hoi Alyden!

Hier nog een berichtje van mij, ik heb mijn tentamens allemaal gehaald dus weer een stapje dichterbij mijn zelfstandigheid. Nu nog een jaartje en ik ben afgestudeerd.

Hé, goed gedaan!!!

Iseo jij ook gefeliciteerd wat een geweldig cijfers.

Dankje!

Ik wilde jullie bedanken voor jullie lieve ontvangst jullie zijn echt stuk voor stuk geweldig. Ik heb nu hulp ingeschakeld om voor mezelf alles op een rij te krijgen.

 Ik zit nu namelijk al weer even in de "goede" weken met mijn relatie. En ik merk zelf dat ik dan ook niet meelees en zo veel mogelijk mijn oogkleppen op wil houden. Jullie zijn dan iets te confronterend. Ik dacht dat ik al een stapje verder was. Maar het werkt toch allemaal iets verder door begin ik te merken. Als het goed gaat wil ik niet nadenken over de slechte periodes en laat ik ook alles achter me.

Dit is zo herkenbaar. Als het even goed gaat lijkt het een heel ander leven, een tijd waarin die nare herinneringen niet bestaan, waarin je niet terug kunt kijken naar wat pas geleden niet goed ging, omdat je probeert te voorkomen dat er ook maar iets de kans krijgt te verstoren wat je nu denkt te hebben....

Je ziet wat je wilt zien, en krijgt zelfs bijna die bevestiging, omdat je relatie even lijkt op wat je graag wilt....als je je andere gedachten en gevoelens even wegduwt en je overgeeft aan het moment dat alles okee lijkt.

Zelfs na twee jaar vind ik dit topic confronterend. Het wisselt nog steeds, de ene dag kijk ik er anders op terug dan de andere. Kan ik er beter mee omgaan.



Als het slecht gaat verslind ik jullie forum zodat ik herkenning heb, en me minder alleen voel in de situatie waar in ik verkeer.

Hoe vind je dat het op dit moment gaat? Wil je iets meer vertellen, kun je schrijven hoe het nu echt met jou gaat?

Ik heb nu een gesprek gehad met iemand die mij dingen laat inzien waarom ik reageer zoals ik reageer.

En eerlijk ik herken mezelf hier precies in. Moeilijke jeugd altijd gevochten voor mezelf en dan schijn je een soort overlevings techniek te krijgen. En die pas ik dan ook voor mezelf toe in mijn relatie. Je kunt je overlevingstechniek pas uitschakelen als je rust vind. En dan gaat er volgens haar nog een hele lange tijd overheen en echt weg zal dit nooit meer gaan. Wat typerend is voor mij dat als het heel slecht gaat en een week later weer goed gaat. Ik meteen het slechte vergeet en die woede dus ook meteen kwijt raak. Ik ben dus ook nooit echt boos of verdrietig of gelukkig maar heel vlak. Hierdoor zal ik dus ook niet mijn toppunt bereiken. Dus ik moet voor mezelf te raden gaan wat de voordelen en nadelen van mijn relatie zijn. Kortom ik moet leren inzien wat mijn relatie inhoud en wat mij in deze situatie vast houd. Dit gaan we nu stap voor stap doen.

Moeilijk proces, erg confronterend. Maar het zegt al zoveel over hoe het met jou gaat, dat je de stap hebt genomen dit te gaan doen.

Wees eerlijk naar jezelf, schaam je niet. Jij bent je beste vriendin, jij onderzoekt je keuzes, waarom je kiest voor de dingen waarmee je jouw leven inricht.

Ik besef me nu veel meer, elke dag, dat ik zelf kies voor de dingen waar ik invloed op heb. Hoe ik met de rest omga, daarin doe ik mijn best. Maar de vrijheid die ik nu ervaar merk ik vooral goed in het zelf kiezen, mijn beslissingen nemen, denken over wat ik graag zie en doe en zou willen voor mijn dochter en mij.



Ik was ook erg vlak, op het laatst bijna gevoelloos geworden. Boosheid kon ik niet uiten, kreeg ik heftige reacties op van ex, en als ik alleen was bleef ik niet boos, het had geen nut. Ik was wel verdrietig. Maar huilde, en dan zakte ik even later weg in die soort van kalmte waar in ik meestal verkeerde. Gelatenheid.

Ik had wel heftige emoties, maar die duurden nooit lang, ik was in paniek, maar ging dan lopen buiten en kwam doodkalm weer terug, beheerst. Ik had verdriet, maar liet het niet écht toe. Het was verdriet over de dingen van die dag, het oneerlijke wat mij frustreerde in een ruzie van hem, de dingen die fout gingen, iets wat pijn deed. Maar ik had geen verdriet over hoe het ging over een langere tijd, want dat overzicht had ik niet, wilde ik niet zien. Dus ik werd ook snel weer rustig als het moest. Kon me meteen weer zetten tot wat er daarop volgde, er was altijd wel weer iets nieuws waarvoor ik mijn aandacht nodig had.



Is dit voor iemand herkenbaar, en zou het kloppen wat ze zegt.

Ik denk zeker wel dat je een bepaalde rust moet vinden, hebben, om echt te ervaren en zien wat er aan de hand is, en dan aan de slag gaan met je problemen. Ruimte hebben om aan jezelf te werken, voelen dat je stappen vooruit gaat.

Ik denk in een relatie als waar we over schrijven, je die momenten van rust niet kunt vinden. Waardoor je zo weinig echt vooruitkomt, geen tijd voor reflectie, dat haalt je uit balans, en je doet zo je best om redelijk in balans te blijven en om vol te houden met alles, dat je dat nog niet goed aankunt.

Vaak als ik vooruit kwam, reageerde ex erg heftig. Niet direct en dat je precies wist en zag wat er gebeurde. Maar de aandacht werd afgeleid, ik werd aangevallen op dingen die er een gevolg van waren, van die afstand die ik kon nemen. Ik werd meegezogen in iets, werd aan het twijfelen gebracht door iets anders. Kreeg kritiek, wilde me verdedigen, werd in de hoek gepraat, ik verloor de discussie. Ik geloofde de uitkomst. En ik was weer terug waar ik was.

Ik stond enkele weken geleden op het punt om te gaan. Maar mijn angst was te groot ik durf niet. En waarom ik weet het niet, en nu ben ik zo bang dat ik het gewoon nooit kan. Vandaar de hulp die ik ingeroepen heb.

Die angst is het gevolg van verschillende dingen. En met hulp van buitenaf, net als we hier op dit topic ook voor elkaar proberen te doen, is het mogelijk die dingen te benoemen, te bekijken, en dan daardoor de angsten onder ogen te zien. Je kijkt dan veel eerlijker naar iets en ziet wat het is, waar het vandaan komt, en wat je kunt doen.

Echt zo belangrijk!

Want het is te groot, te beangstigend als je er zo voor staat.

Terwijl je er nu toch klaar voor bent je angsten onder ogen te zien, is het ook echt niet makkelijk. Je zit in die relatie, je wordt tegengewerkt, en werkt jezelf ook tegen met je oogkleppen, met je gedrag in die relatie omdat je elke dag ook bezig bent met overleven. Dus er lopen even twee lijnen naast elkaar, ik vond dat zelf erg verwarrend, hoop dat jij ook begrijpt wat ik nu bedoel, misschien kun je daar iets mee.



Ik hoop dat ik vaak meeschrijf op het forum, dat betekend dat ik er mee bezig ben en blijf. En niet mijn kop in het zand steek. Maar het is zo ontzettend moeilijk. Om dit ook bij de goede tijden te blijven doen.

Ik hoop dat je blijft schrijven! Het is ook zo moeilijk....

Maar lees ook terug, lees je eigen stukjes terug en durf te zien wat er gebeurd. Dat is zoiets moois wat je jezelf kunt geven, eerlijk proberen te kijken naar wie je bent, wat je doet, zonder jezelf te veroordelen, maar juist om het te begrijpen. Je wilt toch groeien, je wilt vooruit, dat zit gewoon in je.

Elke stap die je neemt, is iets wat je meeneemt in je leven!



Dankje voor het lezen

Fijn om weer iets van je te lezen, Alyden, ik hoop tot snel!

En voor iedereen op dit forum een *; want dit forum is denk ik voor veel mensen heel belangrijk en bijzonder, en net dat steuntje in de rug die sommige mensen nodig hebben. (waaronder ik)



liefs alyden

Liefs iseo

hallo allemaal



Hier nog een berichtje van mij, ik heb mijn tentamens allemaal gehaald dus weer een stapje dichterbij mijn zelfstandigheid. Nu nog een jaartje en ik ben afgestudeerd.



Hoera! Gefeliciteerd. En je hebt dus ook een heel jaar om sterker en sterker te worden (noodscenario's daargelaten). Stel jezelf een 'life'line (in tegenstelling tot een deadline).



Ik wilde jullie bedanken voor jullie lieve ontvangst jullie zijn echt stuk voor stuk geweldig. Ik heb nu hulp ingeschakeld om voor mezelf alles op een rij te krijgen. Ik zit nu namelijk al weer even in de "goede" weken met mijn relatie. En ik merk zelf dat ik dan ook niet meelees en zo veel mogelijk mijn oogkleppen op wil houden. Jullie zijn dan iets te confronterend. Ik dacht dat ik al een stapje verder was. Maar het werkt toch allemaal iets verder door begin ik te merken. Als het goed gaat wil ik niet nadenken over de slechte periodes en laat ik ook alles achter me. Als het slecht gaat verslind ik jullie forum zodat ik herkenning heb, en me minder alleen voel in de situatie waar in ik verkeer.



Maar uh, je schrijft dat je nu in de goede weken zit. En toch schrijf je hier vandaag. Het lukt je om de oogkleppen dan in ieder geval gedeeltelijk af te houden.



Ik heb nu een gesprek gehad met iemand die mij dingen laat inzien waarom ik reageer zoals ik reageer.

En eerlijk ik herken mezelf hier precies in. Moeilijke jeugd altijd gevochten voor mezelf en dan schijn je een soort overlevings techniek te krijgen. En die pas ik dan ook voor mezelf toe in mijn relatie. Je kunt je overlevingstechniek pas uitschakelen als je rust vind. En dan gaat er volgens haar nog een hele lange tijd overheen en echt weg zal dit nooit meer gaan. Wat typerend is voor mij dat als het heel slecht gaat en een week later weer goed gaat. Ik meteen het slechte vergeet en die woede dus ook meteen kwijt raak. Ik ben dus ook nooit echt boos of verdrietig of gelukkig maar heel vlak. Hierdoor zal ik dus ook niet mijn toppunt bereiken. Dus ik moet voor mezelf te raden gaan wat de voordelen en nadelen van mijn relatie zijn. Kortom ik moet leren inzien wat mijn relatie inhoud en wat mij in deze situatie vast houd. Dit gaan we nu stap voor stap doen.



Is dit voor iemand herkenbaar, en zou het kloppen wat ze zegt.



Oh heeeeeeeel herkenbaar!!! Voor mij gold het zelfs nog op een veel kleiner niveau. Ik kon praten met haar over iets moeilijks van mezelf. Dan halverwege een zin viel ik even stil. En wist daarna bij god niet meer waar ik het over had gehad. Mijn adaptieve geheugen noemde ik het. Wat ik niet aankon, vergat ik. Ik heb wel eens geschreven hier dat voor mij de ontdekking welke muziek ik ECHT mooi vond een enorme stap voor mij was. Juist omdat ik daarmee uit de grijze nevel van alles niet voelen kwam. Welke gevoelens waren van mij, welke waren vanuit de omgeving wenselijk? Maar muziek hielp me naar mijn eigen gevoelens toe. Ik houd dus echt van Queen. En dan liefst zo hard mogelijk. Thuis draaide ik Simon&Garfunkel. Hoe lang ik niet kon zijn wie ik ben. Vergelijk de muziek maar.

 

Ik stond enkele weken geleden op het punt om te gaan. Maar mijn angst was te groot ik durf niet. En waarom ik weet het niet, en nu ben ik zo bang dat ik het gewoon nooit kan. Vandaar de hulp die ik ingeroepen heb.



Goede stap! Blijf gaan, ook al denk je misschien ooit weer dat het niet echt nodig is. Doe het voor jezelf.



Ik hoop dat ik vaak meeschrijf op het forum, dat betekend dat ik er mee bezig ben en blijf. En niet mijn kop in het zand steek. Maar het is zo ontzettend moeilijk. Om dit ook bij de goede tijden te blijven doen.



We zullen je bij tijd en wijle oproepen als we je te lang missen. Vooral Iseo kan dat erg goed.



Dankje voor het lezen

Geen dank!

Hallo allemaal!



Een vaag en waarschijnlijk lang verhaal van mijn kant, ik begin maar gewoon te schrijven en dan bedenk ik straks wel of ik op 'plaats bericht' ga drukken of dat ik het toch maar liever gewoon weggooi...



Waar ik nog steeds, ja, ook na al die tijd, nog wel eens over loop na te denken, is in hoeverre het mijn schuld was dat het zo mis ging in mijn 1e huwelijk. Dat wil zeggen... niet dat ik vind dat het mijn schuld is in die zin dat ik het zelf zo gewild heb, maar in die zin dat ik soms denk dat mijn gedrag/karakter/toedoen het deels in de hand heeft gewerkt dat het zo uit de hand kon lopen in mijn eerste huwelijk. Als ik kijk naar hoe ik was als kind, dan zie ik een bang kind, bang om niet lief gevonden te worden, altijd goede cijfers halend op school, nooit brutaal tegen wie dan ook, ik liep met gebogen hoofd naar school. En waarom? Ik weet het eigenlijk niet, het lijkt wel ingebakken.



Ik was een verlegen kind, ik kan me herinneren dat men heeft geprobeerd dat 'eruit' te krijgen. Zo haalde de juf van de 3e klas me altijd voor de klas om een lied te zingen. Nu kon/kan ik helemaal niet zingen, en dat moest dan ook nog voor een groep kinderen die me allemaal zaten aan te staren, dus dat was een behoorlijke straf voor me. Vaak liet ze me een heel lang lied van meerdere coupletten zingen, zodat ik ervan zou leren. Ik kan me nog goed herinneren hoe klein ik me voelde. Ik realiseerde me al jong dat mijn karakter zoals het was, verlegen, stil, teruggetrokken, niet 'wenselijk' was. Maar hoe kon ik het veranderen?



Dubiootje schreef een tijdje geleden dat zij de neiging heeft om snel door te lopen als ze een zebrapad oversteekt, omdat zij het als belastend ervaart dat er een automobilist staat te wachten (ik hoop dat ik de goede woorden kies, ik weet niet meer precies hoe je het formuleerde...). En dat vond ik zo herkenbaar. Ik ben precies zo, een ander mag geen last van me hebben - zelfs niet op zo'n onbeduidende manier als bij het oversteken van de straat - en zelf laat ik mensen te pas en te onpas vóórgaan, bij het oversteken, bij de bakker of de supermarkt, noem maar op. Zelfs bij het krijgen van loonsverhoging op mijn werk.



Eigenlijk ben ik nog steeds dat kind dat met gebogen hoofd door de straat loopt. Ik vind het ook heel moeilijk om mensen te groeten. Als ik ze echt goed ken gaat het nog, maar als het kennissen zijn, doe ik vaak alsof ik ze niet zie - stel je voor dat ik ze groet en dat ze mij niet kennen? Dat ze denken, wie is dat mens dat zomaar denkt dat ze mij zo goed kent? Sterker nog, als ik de lift wil nemen, en ik hoor dat de lift bezet is, neem ik vaak maar vlug de trap - straks gaat de deur open en sta ik oog in oog met iemand. Dat ga ik liever uit de weg.



Nu ik ouder ben, heb ik wel geleerd om me 'sociaal wenselijk' te gedragen, maar dat voelt voor mij nog steeds als het spelen van een rol. En ik ben altijd zo bang geweest dat ik dit zou overdragen op mijn kinderen. Maar als ik ze bekijk.... De oudste is verlegen van aard, heeft een groeiachterstand en een ernstig stotterprobleem. Maar zit hij ermee? Nee, die neemt zonder schroom een grote rol in de schoolmusical op zich, zingt een heel lied voor een volle zaal en baant zich op zijn manier - met veel humor - een weg door zijn problemen. De middelste, een mollige kerel met rood haar - maar gepest worden? Echt niet, als iemand een ''leuke'' opmerking heeft, maakt hij er direct een terug en als een kind met hem wil vechten, heeft hij er absoluut geen moeite mee om voor zichzelf op te komen. De jongste, zij is nog maar 1½, maar echt mijn absolute evenbeeld.... omdat ze nog zo jong is, kan ik haar karakter nog niet helemaal inschatten, maar zij durft nu al keihard nee te zeggen tegen alles wat haar niet aanstaat. Ongeacht wie ze tegenover zich heeft.



Mijn kinderen, zij gaan hun eigen weg, leren omgaan met de dingen die het hen moeilijk (kunnen) maken in hun leven... waarom lukte mij dat niet? Waarom had ik als puber zo'n minderwaardigheidscomplex? Waarom was ik zo bang om iets te moeten zeggen in de klas? Waarom ben ik nog steeds zo onzeker en loop ik nog steeds zo veel na te denken over wat iedereen wel van mij zal vinden? Terwijl ik verstandelijk weet dat dat me gewoon een zorg moet zijn.



Ik denk wel dat mijn eerste man een stoornis had, waardoor hij zo moeilijk was voor zichzelf en zijn omgeving. Maar hoe gestoord ben ik zelf eigenlijk? En heeft mijn eerste man dit toen in mij gezien? Heeft hij daardoor gedacht dat ik de juiste vrouw voor hem zou zijn, dat ik alles op alles zou zetten om hem tevreden te houden, dat ik hem in alles zou volgen...

@ Alyden: ik vind je post erg herkenbaar. Het veel op het forum kijken wanneer je je rot voelt en het minder kijken en "je kop in het zand steken" wanneer je je wat beter voelt...



@ Iseo en Annemoon: jullie reacties op de post van Alyden waren erg duidelijk en verhelderd. Dank jullie wel! :R

@ Lemmy: :@;( Hoe gestoord jij zelf bent?!?!!!??

Ik ben met stomheid geslagen! Ik schrijf niet veel hier, maar volg het topic elke dag en echt... Ik vind je posts bewonderenswaardig en ab-so-luut niet "gestoord"! Hou op met jezelf zo weg te cijferen; iedere vriendin of vriend die ik heb die is zoals jij (zoals ik je op het topic ken), daar prijs ik mezelf gelukkig mee!



Dikke *; voor jou!

Iseo, denk ineens terug aan je post van laatst. Dat je zo verward was, dat je ambivalente gevoelens had w.b. je ex... Zijn goede kanten, enz.

Ik herken het ZO...



Ik zou graag heel veel willen vertellen nu, maar durf niet zo goed... Ik ben best stom geweest, realiseer ik me nu. (Dat "best" is nog een understatement...)



Ik was altijd zo sterk. "Suzanne redt zich wel", was het altijd... En nog steeds. "Rot voor Suzanne, maar ze is sterk, ze redt zich wel."



Ik red me ook wel. Maar ik red het maar nét, soms...

Lastig om uit te leggen en wil niet "zielig" doen.



Ik kan beter me van de topic losrukken nu en écht gaan slapen...



Welterusten, iedereen. *;

Lieve Suzanne,



Ik sluit me aan bij Iseo: schrijf hier alsjeblieft van je af. Het doet echt goed. Ik begrijp je angst voor de slachtofferrol. Waarschijnlijk speelt je ex die ook en dat kan een reden zijn waarom het je tegenstaat. En ik schreef hier een tijdje geleden al dat slachtoffer een negatieve connotatie heeft: een slachtoffer is zielig en passief, laat dingen toe zonder zich te verzetten, zwelgt in zijn zwakheid. Maar ik denk dat slachtoffer zijn ook positief kan zijn, in de zin dat je de verantwoordelijkheid voor het geweld, de mishandeling of slechte behandeling bij de dader kan leggen. Dat betekent niet dat je je eigen aandeel niet onderkent, maar het doet recht aan het feit dat je niet echt een keus had. De ander, de dader wel, die had het niet kunnen doen. Maar jij kon het niet "niet laten doen".



Het andere gevolg van de slachtofferrol kan zijn dat de dader macht krijgt toebedeeld die je hem niet wilt geven. Maar dat was - of is - wel de realiteit. Hij had of heeft macht over je. Tot je dat toegeeft, kun je zelf ook niet goed sterker worden en kun je hem niet loslaten.



Slachtoffers zijn niet per definitie zwak en hulpeloos. De schuld ligt bij de daders, die de zwakke plek - die iedereen heeft - van zijn slachtoffer feilloos wist te raken. Hetgeen hun overkomt, of dat nu oorlog, mishandeling, genocide of marteling is - bepaalt niet wie ze zijn. Kwetsbaar durven zijn en je openstellen is geen teken van zwakheid maar juist van kracht.



liefs,

dubio

Mijn kinderen, zij gaan hun eigen weg, leren omgaan met de dingen die het hen moeilijk (kunnen) maken in hun leven... waarom lukte mij dat niet? Waarom had ik als puber zo'n minderwaardigheidscomplex? Waarom was ik zo bang om iets te moeten zeggen in de klas? Waarom ben ik nog steeds zo onzeker en loop ik nog steeds zo veel na te denken over wat iedereen wel van mij zal vinden? Terwijl ik verstandelijk weet dat dat me gewoon een zorg moet zijn.



Ik denk wel dat mijn eerste man een stoornis had, waardoor hij zo moeilijk was voor zichzelf en zijn omgeving. Maar hoe gestoord ben ik zelf eigenlijk? En heeft mijn eerste man dit toen in mij gezien? Heeft hij daardoor gedacht dat ik de juiste vrouw voor hem zou zijn, dat ik alles op alles zou zetten om hem tevreden te houden, dat ik hem in alles zou volgen...

Hoi Lemmy,



Ik herken wel veel in je verhaal. Wat moet het een gruwel voor je geweest zijn zo voor de klas gezet te worden. Ik kan het me helemaal voorstellen. Heb ook soortgelijke ervaringen. Ik was zelf altijd de stille, lieve, och die Annemoon redt zich wel, in de klas. Ik kon en mocht niets fout doen. Dat kan ik me al van heel jong herinneren. Er zat een vreselijke consequentie aan vast als ik iets fout zou doen. Wat? Dat was zo groot dat ik daar als klein kind niet over na kon denken. Ik ben ervan overtuigd dat het een boodschap is die ik van mijn moeder heb meegekregen. Zij had een duidelijk beeld van hoe de wereld moest zijn. En ik moest daaraan voldoen. Zij had het moeilijk gehad, omdat ze zwanger raakte van mij. Ik moest dat goedmaken. Zo'n boodschap hoef je niet hardop uit te spreken. Gevoelige kinderen die horen dat toch wel. En gaan ernaar leven. En het zou mij niets verbazen als dit velen van ons blijkt te binden.



Mijn eigen zoon zit nu op een Jenaplan school. Juist om ervoor te zorgen dat er aandacht is voor zijn sociale ontwikkeling. Zijn vader en ik zijn er allebei geen helden in, dus daarin kunnen we wel wat ondersteuning gebruiken. En het is de goede keuze, weten we nu al. Hij heeft veel last van faalangst, is verlegen, maar ook vreselijk slim. Die onbalans daar heeft hij duidelijk hulp bij nodig. En die geven ze daar op school. Dat soort pedagogische truken als die jij omschreef, die halen ze daar gelukkig niet uit. Al stimuleren ze hem wel steeds om zijn grenzen een beetje te verleggen. Nummer 2 en 3, nog niet naar school, kunnen mij iets te goed 'nee' zeggen. Maar hoe vervelend het soms ook uitkomt. Ik geniet er achteraf wel van.



Even op je vraag: waarom jij dat niet kon. Omdat het niet mocht in je omgeving. En naarmate er hardop steeds harder werd gezegd dat je bepaalde dingen moest doen, maar er onder water een andere boodschap werd gegeven, kreeg jij het steeds moeilijker. Zou het zoiets niet kunnen zijn? Wat heeft een kind eraan als je het vertelt dat het niet verlegen mág zijn? Dan vertel je het toch alleen maar dat het faalt? Want het is nou eenmaal verlegen.

En waarom jouw kinderen het wel konden? Da's een makkie (zoals mijn zoon zou zeggen). Ze hebben een geweldige moeder.

 

Oja, complimentjes zijn heeeeeel erg lastig. Vooral dingen over mijn uiterlijk vind ik moeilijk. Of anders gezegd: complimentjes op dingen waar ik niets voor heb hoeven doen. Ach, eigenlijk zijn complimentjes voor dingen waar ik wel wat voor heb moeten doen ook lastig. Dan vind ik weer dat het allemaal niet zo'n punt was. Als ik het heb kunnen doen, dan kan iedereen het. Nee, je hebt helemaal gelijk. Complimentjes zijn erg lastig.

Grappig, ik ben het aan het leren, zo bleek vandaag. Ik was in een winkel kleren aan het passen en de verkoopster zei terwijl ik voor de spiegel stond: het staat u erg goed. Ja, dat vind ik ook, zei ik. Ik begreep pas dat dat best grappig was toen ik haar verbaasde gezicht zag :P

Dubio, waar háál je al die wijze woorden toch vandaan!

Dubio, waar háál je al die wijze woorden toch vandaan!

Dat ging nog over je reactie op Suzanne trouwens.



Je reactie op het complimentje is wellicht iets minder wijs. :P

Overigens: moet je eens kijken wat er gebeurt als je gewoon 'dankjewel, lief dat je dat zegt.' zegt op een complimentje. Liefst een complimentje van iemand die je iets beter kent dan een verkoopster. Ik vond dat de eerste keer dooooooodeng.

Dubio, waar háál je al die wijze woorden toch vandaan!

Dank je wel, lief dat je dat zegt ;)



Ik zag overigens wel dat ik her en der wat krom Nederlands schreef, maar dat zij me dan maar vergeven :P

Je reactie op het complimentje is wellicht iets minder wijs. :P

Overigens: moet je eens kijken wat er gebeurt als je gewoon 'dankjewel, lief dat je dat zegt.' zegt op een complimentje. Liefst een complimentje van iemand die je iets beter kent dan een verkoopster. Ik vond dat de eerste keer dooooooodeng.

Dit doet me denken aan de (enige) keer dat ik tegen mijn lief zei: je bent een mooie man.



Hij zei simpelweg: dank je.







Wat een fantastisch antwoord, dacht ik toen.

Nicole, fijn dat je het gevoel hebt eindelijk een goede hulpverlener te hebben gevonden. Het klinkt alsof je heel erg op de goede weg bent! Je komt ook veel kalmer over, alsof het je rust geeft te weten dat er professionele hulp is. Het lijkt al veel overzichtelijker nu hè?



Ik wil je graag zeggen dat je je moedergevoel niet helemaal opzij moet laten schuiven door professionele meningen. Ze kunnen best gelijk hebben, maar van de andere kant moet je de invloed van een moeder, en hoe zij tegen haar kind aankijkt en het helpt te vormen, niet onderschatten! Ik geloof erg in de kracht van de geest: als jij die kracht bij je zoon kan voeden door erop te vertrouwen dat hij zichzelf kan overtreffen, dan zal hij dat ook doen. Wat de professionals ook zeggen :P



liefs,

dubio

quote: Annemoon reageerde



Dubio, waar háál je al die wijze woorden toch vandaan! Dank je wel, lief dat je dat zegt ;)



Ik zag overigens wel dat ik her en der wat krom Nederlands schreef, maar dat zij me dan maar vergeven :P

Ik ben ooit expres wat meer gaan stotteren, omdat mijn vloeiende woordenstroom anderen het gevoel gaf dat ik arrogant was.

Wellicht dat een typfout her en der ook zo werkt? Geen excuses voor krom Nederlands dus. Niet nodig.

Dubio: En en? Hoe voelde het?

Lieve Alyden... ik begrijp dat je het soms moeilijk of vervelend vindt om hier te lezen. Het topic heet niet voor niets 'oogkleppen...'. Die oogkleppen zitten vaak heel makkelijk. Of beter gezegd, je hebt ze al zo lang op dat je niet beter gewend bent en ze niet eens meer vindt irriteren. Het hoort er gewoon bij. Wees niet teleurgesteld in jezelf als je je eigen verwachtingen niet nakomt. Je hebt tijd nodig, accepteer dat en besef ook dat er wel degelijk een proces gaande is. Want de dingen zijn voor jou niet meer zoals ze waren, hoe graag je dat ook zou willen.



Ik denk dat de vlakke gevoelens die jij en Iseo beschrijven het verschijnsel zijn dat mijn psychologe 'desensibilisering' noemt. Je voelt zo veel heftige en pijnlijke dingen dat je je afsluit voor die gevoelens. Daarmee lijkt het of je gevoelens afvlakken, maar wat je feitelijk doet is die heel heftige gevoelens wegdrukken. Ze zitten er natuurlijk nog wel te wachten om eens naar buiten te komen. Desensibilisering is een van de verdedigingsmechanismen om met zware emotionele druk om te gaan.



Misschien moet je eens nadenken waarom die oogkleppen eigenlijk wel prettig zitten. Wat win je erbij in deze situatie te blijven en te blijven geloven in wat je graag wil zien? Een van de voordelen van deze situatie is dat je zo bezig bent met overleven dat je niet hoef te leven. Je hoeft niet de confrontatie met jezelf aan te gaan, je af te vragen wat je wilt met je leven, wat je angsten, verlangens en ambities zijn. Je hoeft je niet af te vragen wat je met elke dag van je leven aanmoet, want er is iemand anders die dat voor je beslist. Wat doe je als je helemaal vrij bent om te beslissen wat jíj wilt? Weet je dan wat je wilt?



liefs,

dubio

Dubio: En en? Hoe voelde het?

Nou, lekker hoor :P Maar serieus, ik leer echt steeds beter complimentjes in ontvangst te nemen. Of ze over mezelf te maken. Ja echt! :D 



Ik zeg bijvoorbeeld wel eens dat ik goed ben in zus of zo of dat ik vind dat ik dit of dat goed aanpak. Goed van mij hè :P

Lemmy, ik herken veel van mezelf in je post van vanavond.

Die onzekerheid.

Bang dat anderen last van me hebben, ik vraag me af hoe ik overkom, of mijn boodschap wel overkomt. Schaam me snel, snel last van schuldgevoelens ook.

Ik bloos bijvoorbeeld ook erg snel, op school werden daar wel grapjes over gemaakt, door de leraren ook, juist de aandacht erop vestigen enzo.

Ik heb een tijd gehad dat ik mezelf overschreeuwde, toen ik een tiener was. Kreeg een grote mond, speelde dat ik anders was. Maar dat hield ik maar even vol, ik durfde het niet echt.

Moet toegeven dat ik me snel 'minder' voel als iemand anders. Mijn kleren zitten niet lekker, weet me geen houding te geven, praat te snel of te weinig omdat ik zenuwachtig word, ik word rood etc etc.

Word zo moe van mezelf.

Maar ook heb ik dagen dat het fijn gaat, dat ik durf. Maar dan gebeurd er toch iets, soms pas aan het eind van de dag, maar goed, dan kijk ik terug en twijfel ik overal weer aan.

En toch kan ik ook spontane gesprekjes voeren, durf ik mensen te groeten (en als ze niets terugzeggen heb ik het wel echt even lastig) dat gaat allemaal een stuk beter als vorig jaar.

Mijn ex had me echt, hij maakte ook gebruik van het feit dat ik me zo snel verantwoordelijk voor iets voel. Ik hoor hem nog die dingen zeggen. Het op die manier brengen.

Ik kon toch niet echt mezelf zijn in zijn gezelschap, was veel bezig met het eerdere commentaar, dus erg op mezelf aan het letten. houding, woorden, zo veel dingen. De kleine hintjes pikte ik ook op.

Niet leuk om jezelf zo terug te zien.

Dat is maar een kant van mij, er is nog veel meer, maar dat kwam er toen zeker niet uit.

Ik heb nu heel verschillende dagen. Ik doe er soms uren over om voor mijn gevoel klaar te zijn om de deur uit te kunnen, daar zeker van te zijn, terwijl op andere dagen ik me gewoon goed voel en doe wat ik wil doen.

Ik had bezoek (shit ik wil er graag over schrijven, maar dan wordt het allemaal zo herkenbaar als het over dingen gaat die nu gebeuren) en het kost me zoveel energie, ben dan ook weer te perfectionistisch bezig.

Ben naar de kapper geweest, en dat vind ik ook nogal wat, stom he...al die hippe frisse mensen daar. En zo voel ik me dan helemaal niet.

Kan nog wel even doorgaan, erg vermoeiend gewoon.

Vandaag een heerlijke rustige dag. Dochterlief was een zonnetje, beetje in de tuin gewerkt, even boodschappen gedaan, lekker gegeten, diploma ingelijst ;), live earth gekeken, al die muzikanten, vind ik leuk.



Dubiootje *;

Suus, hoe gaat het vandaag?

Annemoon

Stel jezelf een 'life'line (in tegenstelling tot een deadline).



Niet om nu opeens met complimentjes te gaan smijten maar:

bril-jánte term! Life-line. Hoe kom je erop!

Lemmy, ik moet lachen om de verhalen over je stoere kinderen, tot en met de kleine nee-zegster aan toe :P En hoe gestoord ben jíj eigenlijk? Doet me denken aan die reclamecampagne van een aantal jaren geleden, met een spiegel met de woorden: "Ooit een normaal mens gezien? En, beviel 't?". 



Tja, was is normaal? Ik denk dat dat niet de meest relevante vraag is. Ik denk dat het geen bal uitmaakt hoe jij was. Je merkt hier op het forum dat er heel verschillende vrouwen rondlopen, met verschillende achtergronden en karakters. Sommige felle vechters, andere meegaand. Sommige met een moeilijke, andere met een zorgeloze jeugd. Dit type mannen, als ik ze even over één kam mag scheren, weet je zwakke plek uit te buiten. Dat is hún kracht. Niet jouw zwakheid. Je hebt gewoon pech gehad dat je voor zo'n man viel. Voor het beeld dat hij je voorspiegelde, de man die hij voor jou wilde zijn. In het begin.



Ik meen wel uit de verhalen te hebben opgemaakt dat veel vrouwen voor deze 'foute' man vielen omdat ze op dat moment een moeilijke tijd doormaakten. Dat was bij mij ook zo, hoewel de moeilijke tijd door hem kwam. Dat wil zeggen: ik zat prima in mijn vel, studeerde en was heel actief in het studentenleven, het ging me op alle fronten heel erg goed. Tot ik op stage aan de andere kant van de wereld op hem verliefd werd en met een gebroken hart terugkwam. Toen liet ik het studentenleven links liggen en vulde mijn dagen en nachten met het staren naar foto's en het honderd keer lezen van liefdesbrieven. Ja, dit was nog in de tijd voor de e-mail en de goedkope internationale telefoongesprekken.... ;) Ik ben bijna depressief geworden van liefdesverdriet. Zo ben ik uiteindelijk die relatie ingestapt. Bij voorbaat al emotioneel afhankelijk, achteraf gezien.



liefs,

dubio

Lieve allemaal,

dankjewel voor jullie reacties. Ik heb vandaag een beetje een dip-dag, zomaar hoor, niet dat er iets aan de hand is ofzo... en dan komen die twijfels aan mezelf nog wel eens extra scherp tevoorschijn. Door jullie reacties ben ik nu even weer wat meer met beide benen op de grond gezet, kan ik even weer wat beter relativeren....

Dank!