Paniek door verlatingsangst

Ah welterusten appjes zijn fijn!



Klopt wat je zegt over bindingsangst, het is verlatingsangst alleen dan het wegduwen en niet het aanklampen. Meerdere malen meegemaakt in een partner/scharrel, alleen nu is het eentje die extreem is. Zelfs in vriendschappen is hij heel bang. En ik laat hem los nu, hoe moeilijk ik dat ook vind. Ik kan hem niet helpen. Alles schreeuwt dat ik dat moet doen maar dat is juist mijn valkuil.



Heb diverse boeken gelezen wat enorm veel inzichten gegeven heeft, plus de nodige therapie, ik hoop dat ik ooit iemand tref die niet mijn angsten verergert. Maar voor nu ben ik tevreden met mijzelf. Losstaand van het feit dat ik het wel heel moeilijk heb met het loslaten van mijn (ex)vriend.



Iedereen heeft een zekere angst om verlaten te worden, alleen de meeste mensen hebben genoeg zelf liefde om in te zien dat een relatie/situatie niet goed is. Mensen met hechtingsangst hebben dat niet, of in mindere mate.

Hoe reageer je dan als je aan de kant van de bindingsangst zit?

Ik ken het wegduwen alleen als ik denk dat iemand meer van mij wil dan dat ik kan/wil geven. Is dat bindingsangst? In een mildere vorm? Want dan duw ik weg, negeer en ga lekker verder met m'n leven, zonder achterom te kijken naar die persoon.

Mijn verlatingsangsten voel ik echt als angsten, maar het wegduwen niet. Klopt dit zo ongeveer?

Maar zijn de angsten met elkaar te vergelijken?

Is het makkelijker om aan de kant van de bindingsangst te zitten of juist die van verlating?

Ik probeer het hele fenomeen te begrijpen, om me in te leven in wat de ander voelt. Ik denk dat wat ik heb namelijk amper onder bindingsangst geschaard kan worden.

Cloudwalker: tijd alleen lost dat volgens mij nooit op, tenzij je (zoals een tante van mij, nu ruim in de 80) levenslang iemand treft die rustig en zelf zeer veilig gehecht is, haar steun en toeverlaat en onderhand na al die jaren dat hij bewezen nooit bij haar is weggegaan wel het muntje is gevallen bij haar dat hij betrouwbaar is gebleken.



Zelfs van de meest veilig gehechte en gecommitte partner weet je dit nooit, gedurende de relatie.

Zie het als een bonus-malus-systeem: ook een veilige, zorgzame partner op wie je 100% kunt rekenen (en leunen, zoals tante altijd gedaan heeft, haar rots in de branding) kan (heel) wat treden op de ladder dalen, als hij/zij zelf beinvloed raakt door voor hem/haar onveilige situatie(s), zoals met een onveilig gehechte partner.

Die voor hem/haar onveilige situaties zijn bijv dat van degene met verlatingsangst nooit zeker is dat die zelf niet de stekker uit de relatie trekt (dus zelf dreigt met verlating, voordat hij/zij verlaten kan wórden door de ander, omdat eigen angsten teveel worden bijv, en zelf die duidelijkheid dan maar schept door het uit te maken).



Of hoopte op verbetering dat na zoveel bewezen "onvoorwaardelijk" klaarstaan, zorgzaamheid en áltijd op kunnen rekenen diegene daar éindelijk mettertijd een keer voorgoed gerustgesteld in zou zijn, in staat zou komen om daarop te kunnen vertrouwen en dat mechanisme tot rust zou komen.

Dan kun je lang wachten, en ik denk dat je dan een onverbeterlijke redder/helper moet zijn wil je dat met alle geduld en moeite blijven volhouden zonder dat dat jezelf aantast.

En het is de vraag of redders zelf wel zo veilig gehecht zijn, aangezien ze zelf blijkbaar zo gevoelig zijn voor die onvoorwaardelijkheid die ze anderen willen geven (en juist voor diegene willen zijn, die dat zo zwaar tekort komt).



Ik denk dat een écht in de basis veilig gehecht persoon zijn/haar grenzen ook goed bewaart en bewaakt, en zichzelf een gezonde, geweldige en stimulerende relatie met eenzelfde evenwaardige partner gunt!

En die heeft het ook niet nodig om die sterke schouder te zijn voor een ander, om zich krachtig te voélen.



Ik ken zelf het verschil (inmiddels) tussen (vroeger) redder/helper zijn vanuit een eigen onzekere hechting na nog wat treden gezakt te zijn richting onveilig (en dan zelf die onvoorwaardelijke willen zijn voor anderen) versus (later) na veel inspanning weer opgeklommen te zijn naar veilige hechting met jezelf bereiken.

Dan ben je je ook veel bewuster wie je wel en niet "helpt" en waarom, is het een weloverwogen bewuste keuze die je hebt óf en in hoeverre je er voor anderen wilt zijn, ken je gezonde grenzen daaraan (en luister/handel je daar ook naar).

Dan heb je zelf ondervonden dat je dat alleen in jezelf kunt helen (met veel "zelfhulp", professionele hulp en veel tijd én moeite/ inspanning, oefening enz) en dat dat DUS evengoed ook voor anderen geldt.



Ook als je uit andere motieven een sterke rots wil zijn (niet voor een partner in mijn geval, maar familie) trekt dat mensen aan die daar (wanhopig?) naar snákken en (denken dat ze) zo iemand uiterst nódig hebben, zich aan vastklampen en in zo'n onveilig mechanisme willen meetrekken.

En ook als je je daar zeer goed bewust van bent (in die rol van rots in de branding) hakt het er behoorlijk in, als dat zúlke vormen aanneemt dat jij (ongewild en onvrijwillig) de laatste strohalm wordt (of diegene jóu zo beschouwt), waar iemand zich met een wurggreep aan vastklampt, zodat je zelf dan zou stikken/verdrinken).

Als grenzen niet geaccepteerd of gerespecteerd worden en dus niet anders gesteld/gehandhaafd kúnnen worden dan door die (familie)relatie dan maar helemaal te stoppen, is dat logischerwijs ook een aantasting van je eigen veilige hechting en vertrouwen in relaties tot anderen iha.



élke relatie tot iemand die je mag, om wie je geeft, van houdt, al dan niet veilig aan gehecht bent (geraakt) die je verliest (om welke reden dan ook, en ook al was het tot het einde aan een goede en fijne relatie en bijv door overlijden verloren, maar ook dus om andere redenen voorgoed uit je leven zijn door onenigheid, zelfbehoud, zelfbescherming, verliefd op een ander, vreemdgaan, of dat het gewoon "op" is) tast élk mens aan.

De mate waarin verschilt alleen: ben je krachtig verankerd in een basis van veilige hechting, zelfvertrouwen, eigenliefde, eigenwaarde enz en je eigen sterke rots in de branding, dan kun je datzelfde stootje logischerwijs veel beter aan (handellen, mee dealen) dan iemand die heel wat treden lager staat (onveilig tot onzeker gehecht).



Waarbij een onzeker gehecht iemand afhankelijk van eerdere (negatieve of pijnlijke) ervaringen dus in ervaringen én basis al balanceert op het voordeel/nadeel van de twijfel (hoeveel geloof en vertrouwen er nog is, na eerdere teleurstellingen en pijn, oa afhankelijk van de verwerking daarvan).

Omdat bij onzekere hechting het afhangt van hoeveel en hoe diep eerdere ervaringen die indruk hebben beinvloed (of nog steeds doen) van "vertrouwen tot het tegendeel het geval is".

Als en zolang er ook veel goede ervaringen tegenover staan, (en dat hoeft niet per se in liefdesrelaties te zijn, kunnen ook goede familie-en vriendschapsrelaties zijn en/of met collega's, buren en kennissen) draagt dat allemaal bij aan het kunnen blijven geloven in goed verloop en goede afloop, dus het glas halfvol blijven zien.

En bijv het voordeel van die onzekerheid kunnen relateren aan dié bewuste persoon (tegenover andere goede/gezonde relaties kunnen stellen) en diéns aandeel.



Daarentegen zullen andere onzeker gehechte personen veel meer de neiging hebben om eea op zichzelf te betrekken, en angstiger worden mbt nieuwe relaties naarmate ze meer "slechte" ervaringen hebben dan succesvolle.

Dan versterken allerlei (al dan niet terechte) signalen bij twijfel al snel de gedachte/interpretatie vanuit eigen sceptische basis van "zie je wel, wéér gaat het 'verkeerd", het is niet voor mij weggelegd, weer mislukt het, weer afwijzing" enz (en erger: ik bén mislukt, een prutser, ik faal, enz als je het op jezelf betrekt en ipv eigen aandeel de "schuld" bij jezelf legt -al dan niet terecht- of snel conclusies trekt).

En hoe meer "onsuccesvolle" ervaringen, hoe belangrijker die éne goede dan wordt ook nog, omdat goede ervaringen die balans kunnen laten doorslaan naar glas (weer) halfvol kunnen beschouwen.



Bij onveilig is de eigen instelling standaard "het glas is halfleeg, tenzij het tegendeel bewezen wordt" (lees: het (nu, tegen alle shitervaringen in), eens wél goed gaat).

Uitgangspunt is dus een diep van binnen niet (kunnen) geloven (negatief geloof), niet vertrouwen (argwaan, wantrouwen) en geen tot weinig "succeservaringen" tegenover (vroege/eerdere) zeer veel of zeer diepe/traumatische indruk(ken) dat (onvoorwaardelijke, veilige gehechte liefde en zorgzaamheid en betrouwbaarheid waar je op kunt rekenen en/of zelf te geven hebt) ofwel niet bestaat ofwel niet (meer) gelooft dat dat voor jóu is weggelegd, blijkbaar niet verdient enz enz.

én tegelijkertijd een enorme behoefte daaraan, om dat ongedaan te maken, om daar wél in te kunnen geloven, en dus hangt er enórm veel van die éne goede/gezonde ervaring af, die dat basiswantrouwen en ongeloof moet (zien te) veranderen in hoop en geloof (laat staan vertrouwen) dat het wél bestaat en zij dat ook waard zijn en voor weggelegd zou kúnnen zijn.



Maw: het is voor iederéén uit al deze categorieen een aantasting van vertrouwen in relatie(s) als je te maken hebt met een "negatieve" ervaring als eindigende relaties, vreemdgaan, iemand verliezen van wie je houdt, en die "belastbaarheid" is dus oa afhankelijk van de basis én van aantal/heftigheid van eerdere pijnlijke ervaringen (al dan niet op hetzelfde gebied, maar zeker als het gaat om liefde en houden van telt dat allemaal bij elkaar op).



Waarbij de ellende bij onveilig er nog eens bijkomt dat het een "zie je wel"-effect heeft, bij elke ervaring die daarbij komt en niet goed loopt of afloopt, omdat het dat basisongeloof bevestigt, terwijl de eigen houding (gebrek aan vertrouwen) daar ook nog eens oorzaak of aanleiding voor kan worden en vanaf het begin "de toon zet", omdat je zelf dus die angst en twijfel inbrengt, angstvallige behoefte aan "bevestiging" hebt en alleen op die (goede) momenten "zekerheid" voelt/kunt aflezen en voorzichtig durft te geloven dat het goed zit.

Dat is eigenlijk een verkeerd woord, "bevestiging", omdat je eigen basisgevoel (ongeloof en wantrouwen erin) juist niét bevestigd wordt, maar tegengesproken wordt!

Het geloof en vertrouwen moet dus (helemaal) door de ander worden ingebracht, het gebrek daaraan bij de onveilige partner compenseren, dat is dus niet bevestigen (dat is namelijk beámen van wat je zelf al vindt, gelooft, voelt, denkt enz en dat is hier niet het geval).

Het veilige moet van de ander komen dus, en dat kan zulke vormen aannemen dat dat van "levensbelang" is, en met alle macht onder controle gehouden moet worden, om dat (prille sprankje hoop) niet kwijt te raken.



Een relatie hoeft idd niet altijd alleen maar leuk te zijn, maar in een pril stadium zonder dat er nog sprake is van énige solide fundering en basis (als die liefde en hechting nog niet gebouwd -kúnnen- zijn) is het logisch dat op élke nieuwe partner positieve en negatieve ervaring in die kennismaking effect.

Zeker naarmate leeftijd vordert en/of veel levenservaring verkregen, hebben mensen allemaal in meer of mindere mate wel te maken gehad met een mix van succesvolle/fijne ervaringen én de nodige tegenslag, tegenvallers, teleurstellende danwel ronduit negatieve ervaringen.

én de nodige zelfkennis hoe ze daarop gereageerd hebben (tot nu toe), al dan niet verwerkt hebben, van geleerd hebben, vrij van zijn of (nog) kwetsbaar in zijn, met open wonden, blauwe (zwakke) plekken of (geheelde) littekens rondlopen.

Misschien dat je in een andere of vergelijkbare situatie eerder juist meer of misschien minder (zelf)vertrouwen kunt halen uit eigen eerder getoonde veerkracht.

Of altijd weer "gewoon" door kon gaan alsof er niks gebeurd is (succesvol onderdrukken dus).



(En dat zie je bijv bij burnouts: dat kan -óók als dat gefundeerd op eerdere succesvolle manier om mee te dealen- evengoed een verraderlijk (zelf)vertrouwen zijn, namelijk in dié situatie(s), met de energie & belastbaarheid van toén "behapbaar", maar na nog veel meer (over)belasting in de loop der tijd alles bij elkaar opgeteld opeens de druppel zijn!!



Anyway, hoe een potentiele of prille partner reageert op in een vroeg stadium kennismaken met (ook) "zware" emoties/emotionele ladingen en in hoeverre die (onverwerkt) onder de oppervlakte liggen en nog steeds invloed op je gesteldheid in het hier en nu hebben, of (mee)gedeeld/besproken worden, hangt af van diens eigen basis (van betrouwbaarheid en vertrouwen in de liefde/relatie(s) en in staat tot veilig commitment, hechting, langdurige intenties, enz).

En daarnaast ook of iemand daar zín in heeft, zelfs al zou diegene zelf ook op zoek zijn naar een gezonde, liefdevolle volle relatie incl toekomst met iemand samen.



Die zín en bereidheid en daarin geloven is logischerwijs al minder vlak na een eigen pijnlijke/teleurstellende eigen ervaring en zeker als er nauwelijks tijd/inspanning is geweest om die (echt verwerkt) achter zich gelaten te hebben.



Hoe dan ook zal in alle categorieen potentiele partner óók een bepaalde verhouding tussen de positieve kennismaking en samenzijn en contact met jou zijn tegenover "negatieve/zware" info ("rugzak", "bagage") en lastige/belastende/onaangename ervaringen in samenzijn of contact met jou moeten zijn, om als totaalplaatje een positief saldo aan indruk(en) (en dus zín en stimulans) de overhand te laten houden.

Met in het achterhoofd dat mensen zich iha aangetrokken voelen tot een op allerlei gebied "evenwaardige" partner:



Een zelf krachtig en sterk in de basis gezond gehecht persoon met eigenliefde heeft er evengoed (al dan niet bewust) belang bij om dat zo te houden en zal zichzelf tot slechts op zekere hoogte met andermans issues willen belasten, kan misschien een hoop hebben en aan goodwill hebben en lang het voordeel van de twijfel geven voordat eea effect heeft (been there) maar zeker niet grenzeloos. Omdat hij/zij sterk met zichzelf (en eigenliefde/eigenwaarde) verbonden is, is er geen reden om koste wat het kost een relatie te hoeven hebben, dus vroeg of laat geen genoegen nemen met minder dan hij/zij zichzelf gunt qua wat hij/zij aan liefdevolle en gezonde relatie voor zich ziet).



Iemand die zelf (nog) onzeker is (al dan niet in de basis, maar kan ook tijdelijk zijn, bijv door eerdere en/of recente negatieve/pijnlijke ervaringen, nog niet los van exen of gedoe daarmee, andere issues zoals (dreigend) baanverlies, woonsituatie, andere relaties of omstandigheden in eigen leven die niet lekker lopen of nog niet op de rit zijn en belastende invloed hebben op lekker in je vel zitten) zal zelf afwisselend wel en niet geloven (of in staat zijn) in een goed verloop & goede afloop (toekomstige verwachtingen van duurzame relatie), afhankelijk van of de balans doorslaat naar "fijn en positieve toevoeging" of "gedoe & ellende" van een ander er niet ook nog eens bij kunnen hebben. Ook hier is het doorslaggevend hoeveel tijd, zin en moeite het kost om zelf positief te blijven (geloven en vertrouwen) als dat voornamelijk van hem/haar moet komen (in de vorm dus van aandacht géven, "bevestigen" en bewijzen dat hij/zij betrouwbaar is, enz, terwijl die daar zelf nog niet zo zeker van is en nog niet weet of die verliefde positieve gevoelens zullen groeien of afnemen, oa dus afhankelijk van eigen issues en hoe de omgang/relatie zich ontwikkelt (en of hij/zij daar wel zín in heeft of aan zal kunnen en willen).

Ook hier zullen de nodige "helpers" te vinden zijn, omdat het (tijdelijk) een beroep doet op de eigen kracht (en tegenover iemand die zwakker is of lijkt kan dat nog verder uitvergroot lijken) en die gemakkelijker kan oproepen voor een ander dan (uit) zichzelf (voor zichzelf). Die wordt dan als het ware van buitenaf getriggerd, maar is wel degelijk de eigen kracht (maar dan evengoed die "weggeven" aan een ander en voorwaardelijk, soms met het idee van "dat verdient/betaalt zich ooit terug" of tegen eoa beloning dus (dat kan bijv die relatie zijn, tenminste "een" partner hebben, óm maar niet alleen of eenzaam te zijn, om ergens bij horen, vaak vanuit eoa "onzuiver" eigen motief/belang iig, dat het iets oplevert wat ten goede komt aan eoa eigenbelang).



Iemand met zélf al een angstige basis (van negatief geloof in liefde/relaties) zal net zoveel belang hebben bij die éne goede ervaring, en herkent vaak eea in de ander, maar hebben dus zelf eigenlijk een solide partner nodig met een gezonde basis voor hechting en zal met een "onveilige partner" die angst en onzekerheid eerder bij elkaar oproepen en versterken dan kunnen wegnemen bij elkaar.

Die onveiligheid kan vertrouwd voelen, maar vaak gebaseerd op 2 mensen met (zware) essentiele tekorten en wat je dan vaak ziet is dat 1 van de 2 (of beiden) zich verliest/verliezen in de ander.

Emotionele afhankelijkheid (allebei), tot aan destructieve vormen aan toe, relaties waarin het geen liefde is die bindt, maar frustraties, angst, macht en controle, de "ik deed/doe álles voor mijn partner" (tot aan eigen ondergang aan toe, deurmat, grenzeloos, ongezond close, vastklampend en bereid tot ver over eigen grenzen (en zelfbescherming, zelfbehoud en overlevingsmodus) heen te gaan vanuit wanhopige angst.



Personen met onveilige hechting als basis kúnnen wel succesvolle relaties aangaan en onderhouden, als ze zelf zich bewust zijn van hun eigen grenzen aan geven en nemen én imo de hoogste kans op een succesvolle en duurzame verbinding alleen kunnen leggen met mensen uit de 1e en 2e categorie, die zich zelf ook bewust zijn van eigen grenzen aan wat zij kunnen en willen in zo'n relatie, allebei intentie, zin en bereidheid hebben om aan zichzelf te "werken" om zichzelf + samen te versterken, het beste uit elkaar te willen oproepen en elkaar te stimuleren, van elkaar te leren.

Daarbij niet uitgaan van zichzelf én eigen noden/behoeftes en dus wat ze kunnen ontvángen (aan liefde, vertrouwen, betrouwbaarheid, aandacht, zorgzaamheid, steunpilaar enz als meerwaarde van een relatie tov alleenzijn of andere partner), maar óók vertrouwen op dat ze zelf (voldoende/goed "genoeg") in staat zijn om (evenveel) te géven om zelf van meerwaarde te zijn vóór een partner (tov diens alleenzijn of een andere partner).



Persoonlijk geloof ik inmiddels dat die basis niet star is of hoeft te zijn, dat je je tijdens je leven op verschillende momenten op verschillende treden van die bonus-malus-ladder kunt zijn, door je "omhoog" te kunnen "werken" door jezelf en dat vertrouwen (in eigen vermogens) te (kunnen) versterken (oa door therapie, oefening, nare ervaringen (voorgoed) verwerken, andere copingmechanismen aanleren, enz en daarnaast/daardoor goede ervaringen opbouwen en kunnen koesteren) en ook een paar treden lager kunt "vallen" als je hoog aan de ladder staat.

Ik weet wel dat er heel wat moet gebeuren om van helemaal bovenaf naar beneden te vallen en andersom om op te klimmen van lagere treden naar de top, maar het zeker wel haalbaar is om te klimmen en dalen, waar je je ook op die ladder bevindt.

In het midden kun je 2 kanten op, maar ook als je onderaan begint kun je een heel eind komen!

En iemand die bovenaan staat kan evengoed bang zijn om te vallen, of niet weten hoe (weer op) te klimmen als dat eerder nog nooit gevergd is en na een paar tegenvallers zich plots realiseert dat hij/zij gezakt is op die ladder.



Het euvel is denk ik niet zozeer waar je precies op die ladder staat, maar geloven dat het een ladder ís, en 1 is die stevig op de bodem staat en erop durft te vertrouwen dat ie ergens boven (als je dat niet kunt zien vanaf beneden) voldoende steun heeft om niet om te vallen als je hoger klimt. Wat voor de een eng is (die bodem daar beneden) is voor de ander juist veilig en vertrouwd "iig vaste bodem voelen" en betekenen dat je niet (verder) kúnt vallen als je al op de grond bent.

Leren te dúrven vertrouwen op die (eigen) ladder zal toenemen naarmate je vaker een stukje op en neer klimt (oefening/ervaring), zelf wat treden valt en toch verder klimt, of als er een vangnet hangt/ iemand staat die je evt kan opvangen als je valt, begeleidt of aanmoedigt, of afkijken kunt bij anderen die daar beter in zijn (of "domweg" meer ervaring in hebben).

Suzy, doelde ook meer op tijd èn therapie. Alleen tijd zal het niet beter maken, daar ben ik inmiddels zelf achter. Combinatie van therapie, zelfinzichten krijgen en de tijd die het kost.

Het is een ingewikkelde angst, maar ik ben nu zelf 1,5 in therapie en ben al zoveel verder en sterker geworden. En het zal nooit helemaal weg gaan, het is een onderdeel in mij. En dat is prima.

Op dit moment ben ik dus wel zo ver dat ik kan zeggen dat, hoe graag ik de ander ook wil 'helpen' hij dit zelf moet doen. Ik ga niet pushen, terwijl ik dit een jaar geleden wel had gedaan.



Ik ervaar dat ook zo Jana, de angsten zijn op dat moment niet te ontkennen en heb al menigmaal gehad dat mijn dagen gevuld waren met paniek aanvallen. Zelfs in (nieuwe) vriendschappen.

quote:Jana01 schreef op 07 december 2016 @ 18:28:

Ik krijg nu weer lieve appjes. Dat zijn toch niet te negeren hele positieve signalen :-)Zeker heel fijne signalen, Jana!

Ik las ook een stukje ooit over verslaving reactie bij verliefheid, dat je een soort kick kan krijgen bij toenadering en bij afstand craving gevoelens kan krijgen, maar weet niet meer waar ik dit heb gelezen..Verliefdheid kan echt heftig zijn!

Klopt, heeft met het belonings systeem in je hersenen te maken, net zoals echte drugs werkt. En het is ook echt zo. Helaas.

Ik vind dit een heel mooi en herkenbaar topic. Dank.

Hechtingsstoffen a la oxytocine (knuffelhormoon) en euforische beloning oa door dopamine (kick).

Hadden ze die maar in pil of poedervorm, zou een stuk makkelijker zijn...

Al ben ik blij dat ik aan mijn eigen angsten kan werken dmv therapie, ik ben er nog niet maar merk al zoveel verandering in een jaar tijd!

Zelfinzicht is hierin zo belangrijk.

Wanneer zie je hem weer?

Jana, misschien moet je het uitmaken? Je klinkt bijna verbitterd. In ieder geval cynisch. Je herkent dat hij jou heeft willen geruststellen maar jouw reactie is er nu niet een van angst maar van irritatie, lijkt het. Ben je wel gek op die jongen? Of is alles gebaseerd op zes leuke weken? Dat is in mijn ogen net verliefdheid, absoluut geen liefde. En als er dan ook geen plezier meer is, geen graag en fijn samen zijn?

Word jij wel gelukkig van/ met hem, Jana?

Het is zon strijd met jezelf, en het lijkt er idd op dat je moet bedelen om aandacht. Na (slechts) 2 maanden wil je elkaar toch de hele tijd zien?

Ik heb het al eerder gezegd, ik ben echt bang dat dit hem niet is voor jou.

Heb op dit forum geleerd dat je uit moet gaan van iemands daden ipv woorden.

Dus zeggen ik hou van je en dan weggaan na 4 dagen zonder elkaar dat strookt niet imo. Ik zou er ook paniekerig van worden hoor, begrijp me niet verkeerd, juist omdat zijn woorden zo in strijd lijken met zijn daden van de laatste weken.

Het zou me niets verbazen als hij afzegt voor morgenavond.

Heeft hij je familie al eerder ontmoet? Zo nee, dan zou ik bij mezelf te rade gaan of jij hem eigenlijk wel erbij wilt hebben op dese manier.

Ohoh...

Hij geeft je dus minder dan je graag wil?

Hoe uitte hij die irritatie dan naar jou toe?

Waak ervoor dat je jezelf blijft.

Ik lees, hij heeft veel aan zijn hoofd, hij is moe. En jij wil het zo graag snappen en wil daar zo graag rekening mee houden.



Ik denk, een goed gesprek, misschien wel heel eng, maar nu wacht je maar af tot hij zich weer opensteld of niet.

Gewoon eens vertellen wat jij wil en wat jij vindt. En dan niet jouw verlatingsangst als excuus of reden gebruiken. Want dat kan ook als ruis werken.

Wat wil je nu echt? Wil je dat speciaal van hem nu. En ben je nog wel heel erg gek op em als je naar hem NU kijkt? Hoe hij nu doet tegen jou, voelt dat nogfijn voor jou?



Ik persoonlijk vind het niet zo erg alarmerend dat hij niet gelijk is gaan slapen toen hij naar huis ging. Maar laatst constateerde je al een vreemde dame op FB, maak je je zorgen hier om?



Zorg dat je het uitpraat voordat er een druppel komt die de emmer doet overlopen....

Jij bent de moeite waard, met al jouw ideeen en wensen.

Jij mag, nee moet zelfs, alles kunnen bespreken als je ergens mee zit. Als iemand dat teveel (gezeur?) vindt, is diegene er niet op de juiste manier voor je.

Daden zeggen meer dan woorden. Ik vind het ook heel weinig, dat elkaar zien. En dan nog de manier waarop.. daar zou volgens mij iedereen onzeker van worden, issues of niet. Misschien mag je ook gewoon vertrouwen op je gevoel Jana. Dat zegt niet voor niets dat die eerste weken heel anders waren. Je bent zo aan het ploeteren, zo hard aan het werk in deze relatie, je probeert alles maar te begrijpen en goed te praten en uit het kleinste dingetje hoop te putten... maar maakt dit je ergens nog wel blij?

Jana, ik lees een tijdje mee. Maar wat een gedoe voor een relatie van 2 maanden.

Ik date nu ook 7 weken met iemand, maar dat is echt vele malen eenvoudiger dan jouw verhalen. Ik zou hier mee stoppen.