Relaties
alle pijlers
Paniek door verlatingsangst
zaterdag 19 november 2016 01:07
Hoi,
Sinds bijna 2 maanden een vriend na een lange periode van vermijding van serieuze relaties. Tot een week geleden kreeg ik veel bevestiging. Dat is dus sinds een week een stuk minder en heeft mijn verlatingsangst getriggerd. Ik heb hierover met hem gepraat maar kom er niet uit. Op dit moment behoorlijk in paniek. Wil het bij mezelf houden. Heb hem wel via een email gevraagd of hij mij wat wil bevestigen omdat ik het nu moeilijk heb. Dat gebeurt niet. Maandag kan ik naar mijn psycholoog.
Ik weet dat het mijn probleem is, en ga het zeker aanpakken, maar voor nu de vraag of jullie wat gedachtes voor mij hebben om mijn paniek iets hanteerbaarder te maken. Het lukt mij niet om te relativeren nu.
Sinds bijna 2 maanden een vriend na een lange periode van vermijding van serieuze relaties. Tot een week geleden kreeg ik veel bevestiging. Dat is dus sinds een week een stuk minder en heeft mijn verlatingsangst getriggerd. Ik heb hierover met hem gepraat maar kom er niet uit. Op dit moment behoorlijk in paniek. Wil het bij mezelf houden. Heb hem wel via een email gevraagd of hij mij wat wil bevestigen omdat ik het nu moeilijk heb. Dat gebeurt niet. Maandag kan ik naar mijn psycholoog.
Ik weet dat het mijn probleem is, en ga het zeker aanpakken, maar voor nu de vraag of jullie wat gedachtes voor mij hebben om mijn paniek iets hanteerbaarder te maken. Het lukt mij niet om te relativeren nu.
vrijdag 9 december 2016 11:09
Op dit moment ben ik alleen maar heel moe en heb ik een hele grote behoefte aan een dikke knuffel. Dat andere grote ding waarmee ik probeer te dealen zorgt op dit moment voor veel pijn en verdriet. Ik doe daarin wat ik kan. Maar dat is maar weinig.
Ik ben gewoon in en in moe. Zou het liefst in zijn armen kruipen en horen 'het komt wel goed schatje' Maar als hij niet eens in staat is mijn fysieke nabijheid te verdragen, zit de knuffel er ook echt niet in.
Ik ben zelfs te moe om bang en onzeker te zijn.
Ik ben gewoon in en in moe. Zou het liefst in zijn armen kruipen en horen 'het komt wel goed schatje' Maar als hij niet eens in staat is mijn fysieke nabijheid te verdragen, zit de knuffel er ook echt niet in.
Ik ben zelfs te moe om bang en onzeker te zijn.
vrijdag 9 december 2016 11:30
Jana, als hij echt last van bindingsangst heeft, dan past dit helemaal in het plaatje: de eerste weken iemand volledig ophemelen, om vervolgens als de liefde beantwoord wordt, je te gaan terugtrekken. Zie ook deze fases: http://www.ldvd.nl/kan-ee ... en-met-iemand-met-binding
Ik heb 3x met zo iemand gehad, iedere keer ging ik voor de bijl, want tja, ik had ook mijn issues en daar moest ik aan werken. Tot een therapeut aan mij vroeg: "Vind je het wel een leuke man?" Ik was zó bezig met dat ik van hem hield en dat het daarom niet uit mocht gaan, dat ik er eigenlijk helemaal niet bij stil stond dat ik het eigenlijk niet zo'n leuke man vind.
Ik snap dat je niet wil loslaten en dat hoeft ook nog niet. Dat hoeft pas op een moment dat jij er klaar voor bent. Dat kan nog wel eens heel lang gaan duren. Als ik zie dat je nu helemaal blij bent dat hij wat dingen van je heeft geliked op FB, dan ben je wel heel snel tevreden hoor. Daar gaat het uiteindelijk niet om.
Iemand heeft het al eens eerder gezegd: ook jij mag gewoon je 'eisen' hebben met betrekking tot een relatie. Sterker nog, die moet je hebben, omdat je met jouw problematiek anders erg snel geneigd bent in een pijnlijke relatie te stappen. Ik geloof zelf niet meer in het hebben van een relatie met iemand met bindingsangst. Ik ben ervan overtuigd dat naast mijn karakter met verlatingsangst door onveilige hechting, een persoon moet staan met een heel stabiel hechting. Dat is de enige manier om rust te ervaren in de relatie. Vraag je daarmee te veel? Ik denk het niet. Ik denk dat het goed is dat je gaat voor dat wat goed voor jou is.
En nu zie ik je al weken zwoegen. Bedelen om aandacht, blij zijn met een FB-like, vinden dat je niet te veel zus of niet te veel zo mag doen, dreigen dat je hem misschien ook niet zo leuk meer vind (het dreigement uiten zegt al iets), maar er geen conclusies aan verbinden. Het rommelige midden is dit. En het muntje kan tweet kanten opvallen.
Het hoeft, ook in jouw situatie, niet zo zwaar te zijn. Heel eerlijk: ik vraag me ook af of dit de man voor jou is. Ik denk dat je beter af bent met een stabieler persoon. Die zegt waarschijnlijk niet binnen 1,5 maand al dat ie van je houdt (is ook een alarmbel hè, van instabiliteit), maar die is er gewoon. Niet zo spannend en romantisch, wel zo rustig.
Maar lieverd, het is makkelijk praten vanaf de digitale zijlijn. Jij zit er midden in, jij hebt je opengesteld voor deze man, jij wil zó graag dat deze relatie het is. En daarom ga je nog wel even door en dat is ook goed. Ga er maar volledig voor. Stel je maar kwetsbaar op. Wie weet wat het brengt. En als het deze man uiteindelijk niet is, dan zul je ervaren dat je door de verlating niet dood gaat. Dat het pijn doet, maar het niet het einde van jou is.
Sterkte!
Ik heb 3x met zo iemand gehad, iedere keer ging ik voor de bijl, want tja, ik had ook mijn issues en daar moest ik aan werken. Tot een therapeut aan mij vroeg: "Vind je het wel een leuke man?" Ik was zó bezig met dat ik van hem hield en dat het daarom niet uit mocht gaan, dat ik er eigenlijk helemaal niet bij stil stond dat ik het eigenlijk niet zo'n leuke man vind.
Ik snap dat je niet wil loslaten en dat hoeft ook nog niet. Dat hoeft pas op een moment dat jij er klaar voor bent. Dat kan nog wel eens heel lang gaan duren. Als ik zie dat je nu helemaal blij bent dat hij wat dingen van je heeft geliked op FB, dan ben je wel heel snel tevreden hoor. Daar gaat het uiteindelijk niet om.
Iemand heeft het al eens eerder gezegd: ook jij mag gewoon je 'eisen' hebben met betrekking tot een relatie. Sterker nog, die moet je hebben, omdat je met jouw problematiek anders erg snel geneigd bent in een pijnlijke relatie te stappen. Ik geloof zelf niet meer in het hebben van een relatie met iemand met bindingsangst. Ik ben ervan overtuigd dat naast mijn karakter met verlatingsangst door onveilige hechting, een persoon moet staan met een heel stabiel hechting. Dat is de enige manier om rust te ervaren in de relatie. Vraag je daarmee te veel? Ik denk het niet. Ik denk dat het goed is dat je gaat voor dat wat goed voor jou is.
En nu zie ik je al weken zwoegen. Bedelen om aandacht, blij zijn met een FB-like, vinden dat je niet te veel zus of niet te veel zo mag doen, dreigen dat je hem misschien ook niet zo leuk meer vind (het dreigement uiten zegt al iets), maar er geen conclusies aan verbinden. Het rommelige midden is dit. En het muntje kan tweet kanten opvallen.
Het hoeft, ook in jouw situatie, niet zo zwaar te zijn. Heel eerlijk: ik vraag me ook af of dit de man voor jou is. Ik denk dat je beter af bent met een stabieler persoon. Die zegt waarschijnlijk niet binnen 1,5 maand al dat ie van je houdt (is ook een alarmbel hè, van instabiliteit), maar die is er gewoon. Niet zo spannend en romantisch, wel zo rustig.
Maar lieverd, het is makkelijk praten vanaf de digitale zijlijn. Jij zit er midden in, jij hebt je opengesteld voor deze man, jij wil zó graag dat deze relatie het is. En daarom ga je nog wel even door en dat is ook goed. Ga er maar volledig voor. Stel je maar kwetsbaar op. Wie weet wat het brengt. En als het deze man uiteindelijk niet is, dan zul je ervaren dat je door de verlating niet dood gaat. Dat het pijn doet, maar het niet het einde van jou is.
Sterkte!
vrijdag 9 december 2016 11:50
Missmadama, heb veel zware dingen lang bij hem weg gehouden. Maar dat ene is nu heel actueel. Krijg gelukkig wel support van andere mensen.
gelderka, erg kort door de bocht.
Evenaar, helder, heb het artikel gelezen... herken het nogal. Fase 2 a 3 lijken nu het verhaal te zijn. Dat is misschien ook wel een beetje het punt. Ik ken mezelf, weet hoe benauwend verlatingsangst voor de partner is. Maar sinds ik ruim een week geleden rock bottom heb bereikt, is het daarna qua angst wel beter aan het gaan. En trek ik echt nauwelijks meer. En daarmee is het wel helderder komen liggen.
Ik ben op deze man gevallen, hoop nog dat hij zijn hechtingsissues inziet..... daar wil ik hem de ruimte voor wil geven. Zie zijn worsteling. Hij is ook weggegaan omdat hij niet verstijft naast mij in bed wilde liggen, en daarmee een nog afwijzende indruk richting mij wilde hebben.
Maar ik ga hier niet eindeloos lang geduld in hebben. Ergens moet hij hier iets aan doen. Nou ja, dat moet hij niet, maar dan gaat het duwen uiteindelijk resulteren in een breuk. Dat kan dan niet anders.
Wat ik me wel voorgenomen heb is om meer gericht te zijn op mijn eigen leven. Dat is de afgelopen week aardig gelukt. Ik heb al ervaren dat verlating niet het einde van mij is en ook nooit zal zijn. Desalniettemin doet het verdriet.
gelderka, erg kort door de bocht.
Evenaar, helder, heb het artikel gelezen... herken het nogal. Fase 2 a 3 lijken nu het verhaal te zijn. Dat is misschien ook wel een beetje het punt. Ik ken mezelf, weet hoe benauwend verlatingsangst voor de partner is. Maar sinds ik ruim een week geleden rock bottom heb bereikt, is het daarna qua angst wel beter aan het gaan. En trek ik echt nauwelijks meer. En daarmee is het wel helderder komen liggen.
Ik ben op deze man gevallen, hoop nog dat hij zijn hechtingsissues inziet..... daar wil ik hem de ruimte voor wil geven. Zie zijn worsteling. Hij is ook weggegaan omdat hij niet verstijft naast mij in bed wilde liggen, en daarmee een nog afwijzende indruk richting mij wilde hebben.
Maar ik ga hier niet eindeloos lang geduld in hebben. Ergens moet hij hier iets aan doen. Nou ja, dat moet hij niet, maar dan gaat het duwen uiteindelijk resulteren in een breuk. Dat kan dan niet anders.
Wat ik me wel voorgenomen heb is om meer gericht te zijn op mijn eigen leven. Dat is de afgelopen week aardig gelukt. Ik heb al ervaren dat verlating niet het einde van mij is en ook nooit zal zijn. Desalniettemin doet het verdriet.
vrijdag 9 december 2016 11:54
quote:Evenaar schreef op 09 december 2016 @ 11:30:
Zie ook deze fases: http://www.ldvd.nl/kan-ee ... en-met-iemand-met-bindingWat een mooi helder stukje!
Zie ook deze fases: http://www.ldvd.nl/kan-ee ... en-met-iemand-met-bindingWat een mooi helder stukje!
vrijdag 9 december 2016 12:39
"Vind ik hem nog leuk?"
Ik had het er laatst met een vriendin over, ging om een andere man, meer dan een 2 jaar geleden. Zag er erg leuk uit. Deed interessant werk. Had leuke hobby's en was best stabiel. Een keer meegenomen naar mijn werk, mocht 'meewerken' . Later sprak ik een collega en vroeg haar wat ze van hem vond. Haar reactie was: "hij is niet leuk, niet aardig" En verdomd, dat was nou precies wat er aan mankeerde. Ik heb toen zonder problemen een punt achter het contact gezet. We spreken elkaar heel af en toe nog wel eens, no hard feelings verder.
Met deze man is dat toch echt anders. Voel me enorm tot hem aangetrokken en vind hem ook aardig (als hij mij niet zo aan het wegduwen is). Hij maakt mij aan het lachen. We dansen en koken graag samen.....
Hoe meer ik nadenk over het artikel van Evenaar, hoe logischer alles wordt. Inclusief het enorme ophemelen in het begin, en de kentering toen ik iets groots over mezelf vertelde... En de emotionele en fysieke benauwdheid gevolgd door een vluchtreactie als hij bij mij is....
Ik had het er laatst met een vriendin over, ging om een andere man, meer dan een 2 jaar geleden. Zag er erg leuk uit. Deed interessant werk. Had leuke hobby's en was best stabiel. Een keer meegenomen naar mijn werk, mocht 'meewerken' . Later sprak ik een collega en vroeg haar wat ze van hem vond. Haar reactie was: "hij is niet leuk, niet aardig" En verdomd, dat was nou precies wat er aan mankeerde. Ik heb toen zonder problemen een punt achter het contact gezet. We spreken elkaar heel af en toe nog wel eens, no hard feelings verder.
Met deze man is dat toch echt anders. Voel me enorm tot hem aangetrokken en vind hem ook aardig (als hij mij niet zo aan het wegduwen is). Hij maakt mij aan het lachen. We dansen en koken graag samen.....
Hoe meer ik nadenk over het artikel van Evenaar, hoe logischer alles wordt. Inclusief het enorme ophemelen in het begin, en de kentering toen ik iets groots over mezelf vertelde... En de emotionele en fysieke benauwdheid gevolgd door een vluchtreactie als hij bij mij is....
vrijdag 9 december 2016 12:48
Geen idee Swifty.
Ik ben er wel uitgekomen. Voel me veel sterker dan een week geleden. Zelfs nu nog, na de hele korte ontmoeting van gisteravond. Ik weet en heb ondervonden dat ik een groot netwerk van vrienden om me heen heb. Ik heb een fijne therapeut gevonden die mij gaat helpen. Ik heb leuke bezigheden enz. Dat alles heb ik ervaren de afgelopen week.
Wat mijn vriend betreft wil ik het nog even aanzien. Ik heb gezegd dat hij wel met meer moet komen dan hij de laatste tijd laat zien omdat het anders voor mij niet leuk meer is. Daarop heeft hij dingen op FB geliked. Ik hoop dat hij ziet dat hij de ruimte echt wel krijgt van mij. Maar dat het een ander ding is dan afstand nemen. Als hij dat blijft doen, breekt het lijntje. Ik blijf sta waar ik sta. En vooralsnog heb ik de ruimte om hem de ruimte te geven.
Hij moet dit met zichzelf aangaan. Ik hoef alleen maar te kijken.
Ik ben er wel uitgekomen. Voel me veel sterker dan een week geleden. Zelfs nu nog, na de hele korte ontmoeting van gisteravond. Ik weet en heb ondervonden dat ik een groot netwerk van vrienden om me heen heb. Ik heb een fijne therapeut gevonden die mij gaat helpen. Ik heb leuke bezigheden enz. Dat alles heb ik ervaren de afgelopen week.
Wat mijn vriend betreft wil ik het nog even aanzien. Ik heb gezegd dat hij wel met meer moet komen dan hij de laatste tijd laat zien omdat het anders voor mij niet leuk meer is. Daarop heeft hij dingen op FB geliked. Ik hoop dat hij ziet dat hij de ruimte echt wel krijgt van mij. Maar dat het een ander ding is dan afstand nemen. Als hij dat blijft doen, breekt het lijntje. Ik blijf sta waar ik sta. En vooralsnog heb ik de ruimte om hem de ruimte te geven.
Hij moet dit met zichzelf aangaan. Ik hoef alleen maar te kijken.
vrijdag 9 december 2016 12:58
Zo komt het niet op mij over, het klinkt niet als een relatie waarbij jullie beiden echt vrij zijn om zo met elkaar om te gaan zoals je zelf voelt. Jullie behoeften zijn beiden belangrijk en worden beiden niet vervuld. Wat voor stress zorgt. Het aandeel komt meer negatief dan leuk over. En dat zou zo niet moeten zijn in een prille relatie van 2 maanden. Waarom zou je dit continueren, een relatie die meer negatief is dan leuk? Het breekt alleen af ipv dat het iets toevoegt.
vrijdag 9 december 2016 12:58
quote:Jana01 schreef op 09 december 2016 @ 12:48:
Geen idee Swifty.
Ik ben er wel uitgekomen. Voel me veel sterker dan een week geleden. Zelfs nu nog, na de hele korte ontmoeting van gisteravond. Ik weet en heb ondervonden dat ik een groot netwerk van vrienden om me heen heb. Ik heb een fijne therapeut gevonden die mij gaat helpen. Ik heb leuke bezigheden enz. Dat alles heb ik ervaren de afgelopen week.
Wat mijn vriend betreft wil ik het nog even aanzien. Ik heb gezegd dat hij wel met meer moet komen dan hij de laatste tijd laat zien omdat het anders voor mij niet leuk meer is. Daarop heeft hij dingen op FB geliked. Ik hoop dat hij ziet dat hij de ruimte echt wel krijgt van mij. Maar dat het een ander ding is dan afstand nemen. Als hij dat blijft doen, breekt het lijntje. Ik blijf sta waar ik sta. En vooralsnog heb ik de ruimte om hem de ruimte te geven.
Hij moet dit met zichzelf aangaan. Ik hoef alleen maar te kijken.
Maar kan je dat? Wil je dat? Nu komt het op mij over alsof je eindeloos op hem wilt wachten tot hij over de brug komt met iets. Dat moet je niet willen. En ik denk dat dat juist is waar je voor moet waken. Jij wil hem alle ruimte geven, maar diep in je hart wil je dat niet, je wilt hem dichtbij. Je gaat mi over je eigen grenzen heen nu.
Alle begrip en liefde die je hebt erin gooien, om er maar voor te zorgen dat hij ruimte heeft/tevreden blijft.
Correct me if I'm wrong maar zo komt het op me over.
Geen idee Swifty.
Ik ben er wel uitgekomen. Voel me veel sterker dan een week geleden. Zelfs nu nog, na de hele korte ontmoeting van gisteravond. Ik weet en heb ondervonden dat ik een groot netwerk van vrienden om me heen heb. Ik heb een fijne therapeut gevonden die mij gaat helpen. Ik heb leuke bezigheden enz. Dat alles heb ik ervaren de afgelopen week.
Wat mijn vriend betreft wil ik het nog even aanzien. Ik heb gezegd dat hij wel met meer moet komen dan hij de laatste tijd laat zien omdat het anders voor mij niet leuk meer is. Daarop heeft hij dingen op FB geliked. Ik hoop dat hij ziet dat hij de ruimte echt wel krijgt van mij. Maar dat het een ander ding is dan afstand nemen. Als hij dat blijft doen, breekt het lijntje. Ik blijf sta waar ik sta. En vooralsnog heb ik de ruimte om hem de ruimte te geven.
Hij moet dit met zichzelf aangaan. Ik hoef alleen maar te kijken.
Maar kan je dat? Wil je dat? Nu komt het op mij over alsof je eindeloos op hem wilt wachten tot hij over de brug komt met iets. Dat moet je niet willen. En ik denk dat dat juist is waar je voor moet waken. Jij wil hem alle ruimte geven, maar diep in je hart wil je dat niet, je wilt hem dichtbij. Je gaat mi over je eigen grenzen heen nu.
Alle begrip en liefde die je hebt erin gooien, om er maar voor te zorgen dat hij ruimte heeft/tevreden blijft.
Correct me if I'm wrong maar zo komt het op me over.
vrijdag 9 december 2016 13:14
Ik vind het altijd een beetje lastig om te bepalen of de ander bindingsangst heeft.
Maar stel dat dat zo is, heeft hij nog niet het besef dat hij daar last van heeft.
En ik gun het jou niet om af te wachten tot hij dat beseft en/of beseft dat hij jou 100% wil.
Hoeveel verdriet en onzekerheid gaat e dat nog kosten?
Herken er zoveel in van mijn vorige relatie.
Precies volgens het artikel verliep die cirkel 8 jaar lang.de eerste breukjes ook al na een week of 6.
En ik had hoop en bleef wachten tot het beter en rustiger zou worden.
En iemand met onze problematiek kan dat heel lang volhouden denk ik. Omdat je jezelf niet de moeite waard vindt in de kern...vindt je de pijn die je voelt erbij horen misschien? Omdat je niet anders gewend bent? Ik vul nu in hoe het voor mij werkt, ik wil niks voor jou invullen jana.
Maar hoe het nu tussen jullie gaat, zijn muur, jouw verdriet: Ook dit is jullie relatie. Dit is niet te ontkennen en kost heel veel energie.
Voor mij nooit meer dat afwachten en hopen dt het (weer) fijner wordt dus.
Maar ik snap jou dan wel weer heel erg goed.
Ik hoop dat je dicht bij jezelf kan blijven.
Maar stel dat dat zo is, heeft hij nog niet het besef dat hij daar last van heeft.
En ik gun het jou niet om af te wachten tot hij dat beseft en/of beseft dat hij jou 100% wil.
Hoeveel verdriet en onzekerheid gaat e dat nog kosten?
Herken er zoveel in van mijn vorige relatie.
Precies volgens het artikel verliep die cirkel 8 jaar lang.de eerste breukjes ook al na een week of 6.
En ik had hoop en bleef wachten tot het beter en rustiger zou worden.
En iemand met onze problematiek kan dat heel lang volhouden denk ik. Omdat je jezelf niet de moeite waard vindt in de kern...vindt je de pijn die je voelt erbij horen misschien? Omdat je niet anders gewend bent? Ik vul nu in hoe het voor mij werkt, ik wil niks voor jou invullen jana.
Maar hoe het nu tussen jullie gaat, zijn muur, jouw verdriet: Ook dit is jullie relatie. Dit is niet te ontkennen en kost heel veel energie.
Voor mij nooit meer dat afwachten en hopen dt het (weer) fijner wordt dus.
Maar ik snap jou dan wel weer heel erg goed.
Ik hoop dat je dicht bij jezelf kan blijven.
vrijdag 9 december 2016 13:19
quote:swifty schreef op 09 december 2016 @ 12:58:
Zo komt het niet op mij over, het klinkt niet als een relatie waarbij jullie beiden echt vrij zijn om zo met elkaar om te gaan zoals je zelf voelt. Jullie behoeften zijn beiden belangrijk en worden beiden niet vervuld. Wat voor stress zorgt. Het aandeel komt meer negatief dan leuk over. En dat zou zo niet moeten zijn in een prille relatie van 2 maanden. Waarom zou je dit continueren, een relatie die meer negatief is dan leuk? Het breekt alleen af ipv dat het iets toevoegt.
Kun je uit het verhaal afleiden wat zijn behoefte is, behalve afstand willen?
Mijn behoefte is nabijheid. Maar kan op dit moment het geduld wel opbrengen om te kijken of dit nog naweeën zijn van vorige week of niet. Daarnaast kan hij idd overprikkeld zijn van een drukke werkweek in combi met een bedrijfsuitje. Als dit laatste het geval is, komt het wel goed. Als het niet zo is, wordt het vanzelf duidelijk lijkt mij!
Zo komt het niet op mij over, het klinkt niet als een relatie waarbij jullie beiden echt vrij zijn om zo met elkaar om te gaan zoals je zelf voelt. Jullie behoeften zijn beiden belangrijk en worden beiden niet vervuld. Wat voor stress zorgt. Het aandeel komt meer negatief dan leuk over. En dat zou zo niet moeten zijn in een prille relatie van 2 maanden. Waarom zou je dit continueren, een relatie die meer negatief is dan leuk? Het breekt alleen af ipv dat het iets toevoegt.
Kun je uit het verhaal afleiden wat zijn behoefte is, behalve afstand willen?
Mijn behoefte is nabijheid. Maar kan op dit moment het geduld wel opbrengen om te kijken of dit nog naweeën zijn van vorige week of niet. Daarnaast kan hij idd overprikkeld zijn van een drukke werkweek in combi met een bedrijfsuitje. Als dit laatste het geval is, komt het wel goed. Als het niet zo is, wordt het vanzelf duidelijk lijkt mij!
vrijdag 9 december 2016 13:23
quote:cloudwalker schreef op 09 december 2016 @ 12:58:
[...]
Maar kan je dat? Wil je dat? Nu komt het op mij over alsof je eindeloos op hem wilt wachten tot hij over de brug komt met iets. Dat moet je niet willen. En ik denk dat dat juist is waar je voor moet waken. Jij wil hem alle ruimte geven, maar diep in je hart wil je dat niet, je wilt hem dichtbij. Je gaat mi over je eigen grenzen heen nu.
Alle begrip en liefde die je hebt erin gooien, om er maar voor te zorgen dat hij ruimte heeft/tevreden blijft.
Correct me if I'm wrong maar zo komt het op me over.
I'm correting you
Ik ga niet eindeloos zitten wachten en hij krijgt ook niet alle ruimte. Ik zie het nog even aan en als het niet verbeterd, houdt het op.
Ik weet dat ik sterker ben dan ik dacht, want dat heb ik de afgelopen week ervaren.
Maar ik ga hem ook niet opgeven zonder eerst goed gekeken te hebben. Dat was ook wat de therapeut ergens zei, zodra je angst minder wordt; ga dan kijken of hij (nog wel) leuk is.
[...]
Maar kan je dat? Wil je dat? Nu komt het op mij over alsof je eindeloos op hem wilt wachten tot hij over de brug komt met iets. Dat moet je niet willen. En ik denk dat dat juist is waar je voor moet waken. Jij wil hem alle ruimte geven, maar diep in je hart wil je dat niet, je wilt hem dichtbij. Je gaat mi over je eigen grenzen heen nu.
Alle begrip en liefde die je hebt erin gooien, om er maar voor te zorgen dat hij ruimte heeft/tevreden blijft.
Correct me if I'm wrong maar zo komt het op me over.
I'm correting you
Ik ga niet eindeloos zitten wachten en hij krijgt ook niet alle ruimte. Ik zie het nog even aan en als het niet verbeterd, houdt het op.
Ik weet dat ik sterker ben dan ik dacht, want dat heb ik de afgelopen week ervaren.
Maar ik ga hem ook niet opgeven zonder eerst goed gekeken te hebben. Dat was ook wat de therapeut ergens zei, zodra je angst minder wordt; ga dan kijken of hij (nog wel) leuk is.
vrijdag 9 december 2016 13:28
quote:Crazyinlovee schreef op 09 december 2016 @ 13:14:
Ik vind het altijd een beetje lastig om te bepalen of de ander bindingsangst heeft.
Maar stel dat dat zo is, heeft hij nog niet het besef dat hij daar last van heeft.
En ik gun het jou niet om af te wachten tot hij dat beseft en/of beseft dat hij jou 100% wil.
Hoeveel verdriet en onzekerheid gaat e dat nog kosten?
Herken er zoveel in van mijn vorige relatie.
Precies volgens het artikel verliep die cirkel 8 jaar lang.de eerste breukjes ook al na een week of 6.
En ik had hoop en bleef wachten tot het beter en rustiger zou worden.
En iemand met onze problematiek kan dat heel lang volhouden denk ik. Omdat je jezelf niet de moeite waard vindt in de kern...vindt je de pijn die je voelt erbij horen misschien? Omdat je niet anders gewend bent? Ik vul nu in hoe het voor mij werkt, ik wil niks voor jou invullen jana.
Maar hoe het nu tussen jullie gaat, zijn muur, jouw verdriet: Ook dit is jullie relatie. Dit is niet te ontkennen en kost heel veel energie.
Voor mij nooit meer dat afwachten en hopen dt het (weer) fijner wordt dus.
Maar ik snap jou dan wel weer heel erg goed.
Ik hoop dat je dicht bij jezelf kan blijven.
Erg lief van je, en herkenbaar. Ik snap heel goed de valkuil van ergens te lang in blijven. Het is mijn keus nu om het nog even de tijd te geven om redenen die ik net genoemd heb. Dat andere moeilijke wat in mijn leven speelt drukt me op het belang van liefde en van gezonde grenzen. Het komt wel goed met mij, sowieso.
Als ik zover ben, ben ik zover. Maar ik ga het niet uitmaken als ik het gevoel heb dat ik het niet moet doen.
Ik vind het altijd een beetje lastig om te bepalen of de ander bindingsangst heeft.
Maar stel dat dat zo is, heeft hij nog niet het besef dat hij daar last van heeft.
En ik gun het jou niet om af te wachten tot hij dat beseft en/of beseft dat hij jou 100% wil.
Hoeveel verdriet en onzekerheid gaat e dat nog kosten?
Herken er zoveel in van mijn vorige relatie.
Precies volgens het artikel verliep die cirkel 8 jaar lang.de eerste breukjes ook al na een week of 6.
En ik had hoop en bleef wachten tot het beter en rustiger zou worden.
En iemand met onze problematiek kan dat heel lang volhouden denk ik. Omdat je jezelf niet de moeite waard vindt in de kern...vindt je de pijn die je voelt erbij horen misschien? Omdat je niet anders gewend bent? Ik vul nu in hoe het voor mij werkt, ik wil niks voor jou invullen jana.
Maar hoe het nu tussen jullie gaat, zijn muur, jouw verdriet: Ook dit is jullie relatie. Dit is niet te ontkennen en kost heel veel energie.
Voor mij nooit meer dat afwachten en hopen dt het (weer) fijner wordt dus.
Maar ik snap jou dan wel weer heel erg goed.
Ik hoop dat je dicht bij jezelf kan blijven.
Erg lief van je, en herkenbaar. Ik snap heel goed de valkuil van ergens te lang in blijven. Het is mijn keus nu om het nog even de tijd te geven om redenen die ik net genoemd heb. Dat andere moeilijke wat in mijn leven speelt drukt me op het belang van liefde en van gezonde grenzen. Het komt wel goed met mij, sowieso.
Als ik zover ben, ben ik zover. Maar ik ga het niet uitmaken als ik het gevoel heb dat ik het niet moet doen.
vrijdag 9 december 2016 13:41
vrijdag 9 december 2016 13:59
quote:Jana01 schreef op 09 december 2016 @ 13:23:
[...]
I'm correting you
Ik ga niet eindeloos zitten wachten en hij krijgt ook niet alle ruimte. Ik zie het nog even aan en als het niet verbeterd, houdt het op.
Ik weet dat ik sterker ben dan ik dacht, want dat heb ik de afgelopen week ervaren.
Maar ik ga hem ook niet opgeven zonder eerst goed gekeken te hebben. Dat was ook wat de therapeut ergens zei, zodra je angst minder wordt; ga dan kijken of hij (nog wel) leuk is.Goed zo! En ik weet hoe machteloos je je kan voelen dus wil je ook geen ongevraagde adviezen geven, maar een ander adviseren is altijd een stuk makkelijker dan er zelf middenin zitten.
[...]
I'm correting you
Ik ga niet eindeloos zitten wachten en hij krijgt ook niet alle ruimte. Ik zie het nog even aan en als het niet verbeterd, houdt het op.
Ik weet dat ik sterker ben dan ik dacht, want dat heb ik de afgelopen week ervaren.
Maar ik ga hem ook niet opgeven zonder eerst goed gekeken te hebben. Dat was ook wat de therapeut ergens zei, zodra je angst minder wordt; ga dan kijken of hij (nog wel) leuk is.Goed zo! En ik weet hoe machteloos je je kan voelen dus wil je ook geen ongevraagde adviezen geven, maar een ander adviseren is altijd een stuk makkelijker dan er zelf middenin zitten.
vrijdag 9 december 2016 14:01
quote:Crazyinlovee schreef op 09 december 2016 @ 13:41:
Dat snap ik heel goed.
Hopelijk kan je er goed met hem over praten? Denk dat praten met elkaar je ook weer naar elkaar brengt.
Praat het uit.
Maak desnoods afspraken over hoe vaak je elkaar ziet en over wat je naar elkaar appt. Een oplossing zoeken Wat voor beiden prettig voelt.Even niet op TO haar situatie gericht, maar in het algemeen, als ik een prille relatie al zo moet behandelen zou ik me wel afvragen of het wel ok is. Het zou makkelijk en ongecompliceerd moeten gaan, en absoluut niet zo met afspraken en regeltjes. Toch?
Dat snap ik heel goed.
Hopelijk kan je er goed met hem over praten? Denk dat praten met elkaar je ook weer naar elkaar brengt.
Praat het uit.
Maak desnoods afspraken over hoe vaak je elkaar ziet en over wat je naar elkaar appt. Een oplossing zoeken Wat voor beiden prettig voelt.Even niet op TO haar situatie gericht, maar in het algemeen, als ik een prille relatie al zo moet behandelen zou ik me wel afvragen of het wel ok is. Het zou makkelijk en ongecompliceerd moeten gaan, en absoluut niet zo met afspraken en regeltjes. Toch?
vrijdag 9 december 2016 14:05
Het is ook belangrijk om te beseffen dat je je angst niet bént: je hébt die.
Heel veel misverstanden mbt jezelf zit al in het taalgebruik van hoe je denkt: even over de eerdere discussie over wel of niet vertellen/delen van die angst/paniek valt het zinnetje op: "het triggert "ik mag er niet zijn" en "ik mag niet/niemand tot last zijn".
Door dat gevoel vereenzelvig je jezelf met je "paniekerige/angstige zelf".
Want dit ís niet wie je bent en ook niet op dat moment bent!
Eigenlijk zou je het moeten verwoorden als: "mijn angst/paniek mag er niet zijn", "mijn angst/paniek mag niet/niemand tot last zijn".
Het is dus geen zelfafwijzing imo, (niet afwijzen wie je bént, jezelf afwijzen) maar afwijzing van de angst die je hebt/voelt, van de staat waarin je verkeert, van het level van overlevingsmodus.
Zo ook met verbinding zoeken in die staat van angst/paniek: je bént dan niet jezelf, je vereenzelvigt jezelf met de staat/gesteldheid/laag waarin je je bevindt: van angst en paniek, de "jij in overlevingsmodus".
De enige verbinding die je dan met je vriend kunt leggen is op dat level.
En begrepen willen worden/voelen is niet jou begrijpen, maar jou-in-deze-staat en betekent dat hij ook op dat level moet zien te komen/zijn, via empathie zich inleven op hetzelfde level (paniek, ongeloof, onzekerheid en wantrouwen in de omgang/relatie).
Omdat jij (op dat moment) geen verbinding kunt maken op zijn niveau (zijn gesteldheid: vertrouwen in zichzelf en de relatie, in relaxte, positieve/verliefde/verwachtingsvolle (leuke) gevoelens mbt jou, enz).
Jouw angst verhindert juist dat jij in goede verbinding staat met jezelf, je staat dan volop in verbinding met je "angstige, paniekerige overlevingsmodus-zelf" en jij hebt op dat moment geen toegang tot je kern/niveau van eigenliefde en liefde.
Wat mensen dus over het hoofd zien is wat je -als je eerlijk wilt kunnen zijn over de staat waarin je je bevindt en daar erkend en in begrepen willen worden), is dat je daarmee ook iets in de ander triggert: zíjn "overlevingsmodus" oproept (en dat betekent logischerwijs zijn eigen angsten en onzekerheden, zijn oude pijnen voor zover die er nog zitten, zijn alarmbellen voor "gevaar" of "dreigend gevaar", zijn vecht-vlucht-modus wekt, zíjn radar die speurt naar (signalen die duiden op) gelijkenissen met zijn eerdere soortgelijke ervaringen (moeder, ex, eerder "gedoe" op liefdesgebied enz).
Wat je dan dus (helaas) krijgt is dat hij óók over gaat op zíjn reactiemechanisme (en dat kan weleens zijn: vluchten, vermijden) en -net als jij je angstreacties niet zelf onder controle hebt, "nu eenmaal zo voelt", (tijdelijk) van je overneemt, tot je weer helder en rustig kunt denken- kan hij dat ook niet!
Zijn impuls tot (in 1e instantie) afstand nemen/houden is voor hem evengoed een impuls dus, 1e ingeving, en pas later (in rust) kan hij zichzelf weer met verstand en gevoel toespreken, begrijpen, wikken en wegen, naar kijken met relativering, humor, zijn zorgen nuanceren, enz.
Net zoals het voor jou anders is als je erover praat zonder in die staat te verkeren (bijv na paar dagen hier op forum kunnen ventileren en nuanceren/relativeren, zelfreflectie enz) of juist vanúit die/ midden in die) paniekerige, angstige staat.
Hoe dan ook heeft het ook zíjn "alarmbellen" gewekt.
Ik noem het "iemand uitnodigen om bij jou in de schaduw te komen staan", in die duisternis van waar jij het licht/lichtpuntjes niet meer ziet en (op die "plek" in jezelf, die staat van zijn) kun je zelf alleen maar communiceren, begrepen voelen en verbinden als hij in zo'nzelfde staat is (bijv door zich in te leven in (jouw) angst moet hij zich inleven in "angst" als zodanig, in dat gevoel, ongeacht of het jouw angst of zijne is, het raakt altijd zo'nzelfde emotie of gesteldheid in de ander (behalve als die ander ver vanaf staat, weinig inlevingsvermogen heeft of dat op eoa manier uitschakelt).
Iemand die zich niet in die staat bevindt zal daar weinig trek in hebben.
Omdat er voor hem/haar geen (eigen) reden toe is, zich in het zonnetje bevindt, en zich wil verbinden in dié "modus" (gesteldheid van verliefde en fijne gevoelens, lekker in zijn vel, optimistisch, vol vertrouwen en zin, begeerte en geliefd voelen enz).
ALs het ware gebeurt dus dat je zélf iemand in zijn/haar eigen schaduwkant triggert, dat gaat allemaal onbewust en via spiegelneuronen: als baby (in wording, in de buik) voel je al mee wat de moeder voelt, terwijl je geen idee hebt waarom, want het zijn niet jóuw emoties en stress/angst.
Baby's die kijken naar verdrietig gezicht/lichaamstaal van hun moeder of een andere baby, gaat zich ook zo voelen.
Mensen die helemaal niet reageren op bijv leed van anderen, hebben óf een muur gebouwd of weinig empathisch vermogen ontwikkeld, in het extreme geval ook weinig of geen geweten/innerlijk geweten, en het zijn dit soort mensen die in staat zijn om iemand toe te takelen zonder zelf te voelen wat ze een ander toebrengen, zoals een beul of iemand die martelt, zijn/haar partner in elkaar slaat of verbaal afmaakt, enz.
In onderzoeken reageren die hersenen anders dan van gewone mensen op bijv angst, wanhoop, verdriet en dergelijke; het raakt ze écht niet!
Uitgaande van normale empathische vermogens raak je dus altijd in meer of mindere mate dezelfde emoties of stemming in de ander als je daarmee verbonden bent/voelt als dat wat je zelf voelt/uit/bevindt.
Het is een soort gulden "wet" dat zodra je zelf twijfel, onzekerheid, angst, wantrouwen enz gaat voelen, dat dat ook de ander beinvloedt in die richting.
Daarbij maakt het niet eens uit of het je eigen onzekerheid (over iets van jezelf) is of over iets van de ander, of (zelfs als je wel "zeker" bent over elkaar en elkaars gevoelens) iets in de wisselwerking onzekerheid geeft (of gewoon nog onzeker ís, prille relatie bijv) of je elkaars taal nog moet leren (en signalen afleest die misschien niet kloppen, door eigen interpretatie of alleen maar kunt afmeten aan vorige relaties/situaties die daarop leken).
Waar het ook vandaan komt, het triggert dezelfde emoties en stemmingen bij de ander, en dus diens eigen onzekerheden, angst, waar ie zelf geen vertrouwen in heeft of geen zelfvertrouwen, of mindere ervaringen, enz, die hoeven dus niet in verband te staan met jou, dat is zíjn "pakketje" wat je dan "raakt".
Je moet dus ook nog onderscheid zien te maken in wat er nu eigenlijk gebeurt.
Het draait soms helemaal niet om eigen onzekerheid (over jezelf, je eigenwaarde/wat je jezelf waard vindt en/of je jezelf hém wel waard vindt, of helemaal niet onzeker bent, maar wéét dat je leven daarvoor én daarna prima zonder hem af ging en zal gaan, en je niet afhankelijk bent van hem om gelukkig te voelen dus ) en het draait soms ook helemaal niet om angst/onzekerheid of hij jouw gevoelens beantwoordt.
Soms is het de wisselwerking waar je onzeker door/ over bent: de omgang, de inhoudelijke relatie dus, de verbinding, connectie, contact en communicatie (zowel verbaal als lichaamstaal als op welke manier ook "merken"/voelen enz) tussen 2 mensen.
Omdat de drang om eigen "gevoelens" (of impulsen eigenlijk, want angst en vertrouwen/wantrouwen hoort niet tot de emoties en zijn dus geen emoties voelen, maar impuls/instinct voelen) te delen, altijd ook een uitwerking heeft en reactie bij de ander oproept, is het soms dus een "terechte" angst wat dat in de ander oproept (bijv in 1e instantie "wegwezen als er al zo vroeg zoveel "gedoe" is, gecompliceerd is" en pas) in 2e instantie (als die eerste impuls gezakt is) het voordeel van die twijfel weer kunnen zien/geven.
Afstand nemen van andermans angsten en twijfels is soms ook het beste wat je kunt doen om zélf niet ook in die modus te komen, zeker als er bij hem ook nog eea "te verwerken" (en nog onder de oppervlakte) ligt, terwijl hij zich ook liever niet zo voelt en zich wil(de) focussen op alle plezierige gevoelens die jij en zijn verliefdheid op jou met zich meebrachten.
Want niet alleen bij jou, maar ook bij hém bedekken bevestigende en fijne gevoelens zijn eigen evt onzekerheden, "minpunten" en evt (oude, los van jou staande) aanwezige pijnen, he, dat gebeurt niet alleen bij jou!
Impulsen betekenen dat je daar zo in opgaat, dat je eigen "behoefte" om die te uiten/delen totaal op de voorgrond komt en niet beseft of niet meer uitmaakt dat dat bij de ander óók impulsen of eoa reactie triggert!
En niet wélke dat dan zijn (tenzij je elkaar heel goed kent).
Verwachten dat de ander begripvol is en jouw behoefte invult, geruststelt enz is meer verwachten van de ander (dat ie dat kan en weloverwogen blijft en liefdevol en mild naar (jou en jouw gesteldheid/stemming/impulsen/gevoelens van dat moment in die staat) is niet realistisch.
Waarom van hem wel verwachten en van jezelf niet, dat hij dat kan cq (itt jezelf) wél controle heeft over zíjn impulsen en emotionele reacties?
Als baby kunnen we dat alleen maar onderscheiden in "ik voel me fijn/okay" en "ik voel me niet fijn/okay", ben je jezelf er niet van bewust dat dat door een natte luier komt, het te warm of te koud is in je kamertje/bedje, aandacht en liefde nodig hebt als je wakker bent, honger of dorst hebt, het donker angst oproept, je alleen gelaten voelt, of wel/niet geliefd voelt, of wat het ook is.
Mensen hebben dat als volwassene nog steeds, dat onderscheid in "fijn/okay" ervaren of "niet fijn/okay".
Iedereen wil zich liever fijn dan niet fijn voelen en weg blijven van "niet fijn" als dat even kan, of dat opheffen.
Niemand vindt het uitnodigend om zich via een ander niet fijn te voelen, ook al ben jij/is hij daar de oorzaak niet van, ook bijv het (mee)delen van negatieve emoties over anderen (jeugd, relaties met familie en/of vrienden die niet lekker lopen, allerlei pijnlijke onderwerpen meedenken/meeleven/inleven) is niet zo vanzelfsprekend dat de ander daar afstand van kan houden en zijn/haar eigen gevoelens niet door beinvloed raken (zeker als het raakt waar diegene zelf ook mindere ervaringen (mee) heeft).
Dat gaat automatisch, óók bij mensen die sterk en solide verankerd zijn in hun eigenliefde en eigenwaarde, alleen is dat in zodanige mate dat het ze daar niet "uit" haalt.
Dus een sterke impuls om álles over jezelf te kunnen "delen" met de ander (in het kader van "eerlijk" en duidelijk zijn, je héle zelf incl mindere kanten & ervaringen & gevoelens dus kunnen laten zien, niet alleen het positieve) is en blijft dat je moet beseffen dat dat bij de ander ook het nodige kan raken en je dus ook van de ander de positieve en "mindere" reacties te zien krijgt (of niet zoals jij verwacht en zou willen).
En als je elkaar nog niet goed kent, is het logisch dat als er nog niet een heel sterke positieve associatie en fundering ligt tav elkaar, het "mindere" (en de zwaarte/impact ervan) relatief veel meer gewicht in de schaal legt wat (in zo'n vroeg stadium) kan doorslaan naar "niet fijn/gedoe", zijn twijfels evengoed ook aktiveert en hij ook minder "blind" wordt naarmate hij ook (en dat gaat vanzelf) "kritischer" of alerter/ gealarmeerder wordt of deze relatie overwegend "fijns" oplevert of "niet-fijn".
Verwachten van empathie, begrip, warme steun en troost, geruststelling enz is iets wat je nodig hebt in dat geval, maar niet heel reeel is om te verwachten, zonder dat dat effect op de ander heeft.
Dat is nu eenmaal wél zo, dat we over een onwillekeurig stuk brein beschikken, dat (in 1e instantie) een eigen gangetje gaat, en hooguit zal een lakonieker persoon (die niet zo (fijn)gevoelig of impulsief is en/of zó stevig in zijn eigen gesteldheid kan blijven), de nodige emotionele afstand weten te behouden en/of zich (in reacties) iig niet laten léiden door eigen eerste impulsieve/"primitieve" reacties, als hij/zij zelf niet in die overlevingsstand staat of terecht komt (door twijfel, angst enz afbreuk gaat doen aan zijn geloof en vertrouwen erin).
Tegelijkertijd in 1 en dezelfde persoon zowel empathie en begripvol en troost enz verwachten, en dat ie tegelijkertijd afstand kan houden van (die) gevoelens, dat is iets onmogelijks en tegenstrijdigs vragen (als je het mij vraagt).
Hoeveel iemand kan handellen en wil en wil "hebben" van een ander, voordat het eigen beeld/gevoelens enz beinvloedt, verschilt per persoon (en van wat die nog/ al te verstouwen heeft búiten dat van jou/jullie).
Relatie is wisselwerking en op veel meer niveau's dan deze ene (als het goed is) en daardoor kun je oa blijven relativeren als het op andere levels wél/ nog steeds fijn is (intimiteit, seks, knuffelen, voldoende goede gesprekken over andere dingen, het leven iha, betrokkenheid op andere vlakken delen (laten kennismaken met vrienden en zijn real life bijv, zijn sport waar hij je uitnodigt), andere levensbehoeften delen (samen eten en slapen), samen leuke ervaringen/herinneringen maken (uitgaan, vermaak, iets leuks/onbekends/spannends doen, ondernemen).
Dan blijft het in verhouding.
Ook dat zijn "investeringen" in de relatie doen, moeite doen voor "de relatie"!!
Verwar dus aandacht (krijgen, appen, bevestiging, lieve woordjes enz) niet als "moeite doen voor de relatie" of de kar trekken oid.
Een relatie behelst veel meer dan laten zien wie je bent qua "karakter" en wat er bij jou leeft aan positieve en negatieve gevoelens, (levens)ervaringen of gebeurtenissen, er is veeeeeel meer te delen dan dat, wat meerwaarde heeft voor allebei (als het goed is).
Die goodwill om dat alles samen te wíllen delen hangt (helaas?) nogal af van die kennismakingsfase, waarin het beeld wat je van elkaar hebt nog grotendeels gevormd moet worden ahv wat je ziet en meekrijgt, en dus zelf oa opbouwt ahv wat je láát zien/meegeeft.
Nodigt het uit tot meer en dieper willen kennen of jaagt het weg (en waar die grens ligt weet je nog niet na zo'n korte tijd en staat ook nog niet in verhouding tot hoe verliefd iemand is of om je geeft: zijn zijn mechanismen die dat bepalen, net als voor jou de jouwe bepalen wat jij "trekt" en wat niet in wat jij belangrijk vindt of nodig hebt, ook aan fijne geruststelling en leuks om erin te blijven geloven).
Heel veel misverstanden mbt jezelf zit al in het taalgebruik van hoe je denkt: even over de eerdere discussie over wel of niet vertellen/delen van die angst/paniek valt het zinnetje op: "het triggert "ik mag er niet zijn" en "ik mag niet/niemand tot last zijn".
Door dat gevoel vereenzelvig je jezelf met je "paniekerige/angstige zelf".
Want dit ís niet wie je bent en ook niet op dat moment bent!
Eigenlijk zou je het moeten verwoorden als: "mijn angst/paniek mag er niet zijn", "mijn angst/paniek mag niet/niemand tot last zijn".
Het is dus geen zelfafwijzing imo, (niet afwijzen wie je bént, jezelf afwijzen) maar afwijzing van de angst die je hebt/voelt, van de staat waarin je verkeert, van het level van overlevingsmodus.
Zo ook met verbinding zoeken in die staat van angst/paniek: je bént dan niet jezelf, je vereenzelvigt jezelf met de staat/gesteldheid/laag waarin je je bevindt: van angst en paniek, de "jij in overlevingsmodus".
De enige verbinding die je dan met je vriend kunt leggen is op dat level.
En begrepen willen worden/voelen is niet jou begrijpen, maar jou-in-deze-staat en betekent dat hij ook op dat level moet zien te komen/zijn, via empathie zich inleven op hetzelfde level (paniek, ongeloof, onzekerheid en wantrouwen in de omgang/relatie).
Omdat jij (op dat moment) geen verbinding kunt maken op zijn niveau (zijn gesteldheid: vertrouwen in zichzelf en de relatie, in relaxte, positieve/verliefde/verwachtingsvolle (leuke) gevoelens mbt jou, enz).
Jouw angst verhindert juist dat jij in goede verbinding staat met jezelf, je staat dan volop in verbinding met je "angstige, paniekerige overlevingsmodus-zelf" en jij hebt op dat moment geen toegang tot je kern/niveau van eigenliefde en liefde.
Wat mensen dus over het hoofd zien is wat je -als je eerlijk wilt kunnen zijn over de staat waarin je je bevindt en daar erkend en in begrepen willen worden), is dat je daarmee ook iets in de ander triggert: zíjn "overlevingsmodus" oproept (en dat betekent logischerwijs zijn eigen angsten en onzekerheden, zijn oude pijnen voor zover die er nog zitten, zijn alarmbellen voor "gevaar" of "dreigend gevaar", zijn vecht-vlucht-modus wekt, zíjn radar die speurt naar (signalen die duiden op) gelijkenissen met zijn eerdere soortgelijke ervaringen (moeder, ex, eerder "gedoe" op liefdesgebied enz).
Wat je dan dus (helaas) krijgt is dat hij óók over gaat op zíjn reactiemechanisme (en dat kan weleens zijn: vluchten, vermijden) en -net als jij je angstreacties niet zelf onder controle hebt, "nu eenmaal zo voelt", (tijdelijk) van je overneemt, tot je weer helder en rustig kunt denken- kan hij dat ook niet!
Zijn impuls tot (in 1e instantie) afstand nemen/houden is voor hem evengoed een impuls dus, 1e ingeving, en pas later (in rust) kan hij zichzelf weer met verstand en gevoel toespreken, begrijpen, wikken en wegen, naar kijken met relativering, humor, zijn zorgen nuanceren, enz.
Net zoals het voor jou anders is als je erover praat zonder in die staat te verkeren (bijv na paar dagen hier op forum kunnen ventileren en nuanceren/relativeren, zelfreflectie enz) of juist vanúit die/ midden in die) paniekerige, angstige staat.
Hoe dan ook heeft het ook zíjn "alarmbellen" gewekt.
Ik noem het "iemand uitnodigen om bij jou in de schaduw te komen staan", in die duisternis van waar jij het licht/lichtpuntjes niet meer ziet en (op die "plek" in jezelf, die staat van zijn) kun je zelf alleen maar communiceren, begrepen voelen en verbinden als hij in zo'nzelfde staat is (bijv door zich in te leven in (jouw) angst moet hij zich inleven in "angst" als zodanig, in dat gevoel, ongeacht of het jouw angst of zijne is, het raakt altijd zo'nzelfde emotie of gesteldheid in de ander (behalve als die ander ver vanaf staat, weinig inlevingsvermogen heeft of dat op eoa manier uitschakelt).
Iemand die zich niet in die staat bevindt zal daar weinig trek in hebben.
Omdat er voor hem/haar geen (eigen) reden toe is, zich in het zonnetje bevindt, en zich wil verbinden in dié "modus" (gesteldheid van verliefde en fijne gevoelens, lekker in zijn vel, optimistisch, vol vertrouwen en zin, begeerte en geliefd voelen enz).
ALs het ware gebeurt dus dat je zélf iemand in zijn/haar eigen schaduwkant triggert, dat gaat allemaal onbewust en via spiegelneuronen: als baby (in wording, in de buik) voel je al mee wat de moeder voelt, terwijl je geen idee hebt waarom, want het zijn niet jóuw emoties en stress/angst.
Baby's die kijken naar verdrietig gezicht/lichaamstaal van hun moeder of een andere baby, gaat zich ook zo voelen.
Mensen die helemaal niet reageren op bijv leed van anderen, hebben óf een muur gebouwd of weinig empathisch vermogen ontwikkeld, in het extreme geval ook weinig of geen geweten/innerlijk geweten, en het zijn dit soort mensen die in staat zijn om iemand toe te takelen zonder zelf te voelen wat ze een ander toebrengen, zoals een beul of iemand die martelt, zijn/haar partner in elkaar slaat of verbaal afmaakt, enz.
In onderzoeken reageren die hersenen anders dan van gewone mensen op bijv angst, wanhoop, verdriet en dergelijke; het raakt ze écht niet!
Uitgaande van normale empathische vermogens raak je dus altijd in meer of mindere mate dezelfde emoties of stemming in de ander als je daarmee verbonden bent/voelt als dat wat je zelf voelt/uit/bevindt.
Het is een soort gulden "wet" dat zodra je zelf twijfel, onzekerheid, angst, wantrouwen enz gaat voelen, dat dat ook de ander beinvloedt in die richting.
Daarbij maakt het niet eens uit of het je eigen onzekerheid (over iets van jezelf) is of over iets van de ander, of (zelfs als je wel "zeker" bent over elkaar en elkaars gevoelens) iets in de wisselwerking onzekerheid geeft (of gewoon nog onzeker ís, prille relatie bijv) of je elkaars taal nog moet leren (en signalen afleest die misschien niet kloppen, door eigen interpretatie of alleen maar kunt afmeten aan vorige relaties/situaties die daarop leken).
Waar het ook vandaan komt, het triggert dezelfde emoties en stemmingen bij de ander, en dus diens eigen onzekerheden, angst, waar ie zelf geen vertrouwen in heeft of geen zelfvertrouwen, of mindere ervaringen, enz, die hoeven dus niet in verband te staan met jou, dat is zíjn "pakketje" wat je dan "raakt".
Je moet dus ook nog onderscheid zien te maken in wat er nu eigenlijk gebeurt.
Het draait soms helemaal niet om eigen onzekerheid (over jezelf, je eigenwaarde/wat je jezelf waard vindt en/of je jezelf hém wel waard vindt, of helemaal niet onzeker bent, maar wéét dat je leven daarvoor én daarna prima zonder hem af ging en zal gaan, en je niet afhankelijk bent van hem om gelukkig te voelen dus ) en het draait soms ook helemaal niet om angst/onzekerheid of hij jouw gevoelens beantwoordt.
Soms is het de wisselwerking waar je onzeker door/ over bent: de omgang, de inhoudelijke relatie dus, de verbinding, connectie, contact en communicatie (zowel verbaal als lichaamstaal als op welke manier ook "merken"/voelen enz) tussen 2 mensen.
Omdat de drang om eigen "gevoelens" (of impulsen eigenlijk, want angst en vertrouwen/wantrouwen hoort niet tot de emoties en zijn dus geen emoties voelen, maar impuls/instinct voelen) te delen, altijd ook een uitwerking heeft en reactie bij de ander oproept, is het soms dus een "terechte" angst wat dat in de ander oproept (bijv in 1e instantie "wegwezen als er al zo vroeg zoveel "gedoe" is, gecompliceerd is" en pas) in 2e instantie (als die eerste impuls gezakt is) het voordeel van die twijfel weer kunnen zien/geven.
Afstand nemen van andermans angsten en twijfels is soms ook het beste wat je kunt doen om zélf niet ook in die modus te komen, zeker als er bij hem ook nog eea "te verwerken" (en nog onder de oppervlakte) ligt, terwijl hij zich ook liever niet zo voelt en zich wil(de) focussen op alle plezierige gevoelens die jij en zijn verliefdheid op jou met zich meebrachten.
Want niet alleen bij jou, maar ook bij hém bedekken bevestigende en fijne gevoelens zijn eigen evt onzekerheden, "minpunten" en evt (oude, los van jou staande) aanwezige pijnen, he, dat gebeurt niet alleen bij jou!
Impulsen betekenen dat je daar zo in opgaat, dat je eigen "behoefte" om die te uiten/delen totaal op de voorgrond komt en niet beseft of niet meer uitmaakt dat dat bij de ander óók impulsen of eoa reactie triggert!
En niet wélke dat dan zijn (tenzij je elkaar heel goed kent).
Verwachten dat de ander begripvol is en jouw behoefte invult, geruststelt enz is meer verwachten van de ander (dat ie dat kan en weloverwogen blijft en liefdevol en mild naar (jou en jouw gesteldheid/stemming/impulsen/gevoelens van dat moment in die staat) is niet realistisch.
Waarom van hem wel verwachten en van jezelf niet, dat hij dat kan cq (itt jezelf) wél controle heeft over zíjn impulsen en emotionele reacties?
Als baby kunnen we dat alleen maar onderscheiden in "ik voel me fijn/okay" en "ik voel me niet fijn/okay", ben je jezelf er niet van bewust dat dat door een natte luier komt, het te warm of te koud is in je kamertje/bedje, aandacht en liefde nodig hebt als je wakker bent, honger of dorst hebt, het donker angst oproept, je alleen gelaten voelt, of wel/niet geliefd voelt, of wat het ook is.
Mensen hebben dat als volwassene nog steeds, dat onderscheid in "fijn/okay" ervaren of "niet fijn/okay".
Iedereen wil zich liever fijn dan niet fijn voelen en weg blijven van "niet fijn" als dat even kan, of dat opheffen.
Niemand vindt het uitnodigend om zich via een ander niet fijn te voelen, ook al ben jij/is hij daar de oorzaak niet van, ook bijv het (mee)delen van negatieve emoties over anderen (jeugd, relaties met familie en/of vrienden die niet lekker lopen, allerlei pijnlijke onderwerpen meedenken/meeleven/inleven) is niet zo vanzelfsprekend dat de ander daar afstand van kan houden en zijn/haar eigen gevoelens niet door beinvloed raken (zeker als het raakt waar diegene zelf ook mindere ervaringen (mee) heeft).
Dat gaat automatisch, óók bij mensen die sterk en solide verankerd zijn in hun eigenliefde en eigenwaarde, alleen is dat in zodanige mate dat het ze daar niet "uit" haalt.
Dus een sterke impuls om álles over jezelf te kunnen "delen" met de ander (in het kader van "eerlijk" en duidelijk zijn, je héle zelf incl mindere kanten & ervaringen & gevoelens dus kunnen laten zien, niet alleen het positieve) is en blijft dat je moet beseffen dat dat bij de ander ook het nodige kan raken en je dus ook van de ander de positieve en "mindere" reacties te zien krijgt (of niet zoals jij verwacht en zou willen).
En als je elkaar nog niet goed kent, is het logisch dat als er nog niet een heel sterke positieve associatie en fundering ligt tav elkaar, het "mindere" (en de zwaarte/impact ervan) relatief veel meer gewicht in de schaal legt wat (in zo'n vroeg stadium) kan doorslaan naar "niet fijn/gedoe", zijn twijfels evengoed ook aktiveert en hij ook minder "blind" wordt naarmate hij ook (en dat gaat vanzelf) "kritischer" of alerter/ gealarmeerder wordt of deze relatie overwegend "fijns" oplevert of "niet-fijn".
Verwachten van empathie, begrip, warme steun en troost, geruststelling enz is iets wat je nodig hebt in dat geval, maar niet heel reeel is om te verwachten, zonder dat dat effect op de ander heeft.
Dat is nu eenmaal wél zo, dat we over een onwillekeurig stuk brein beschikken, dat (in 1e instantie) een eigen gangetje gaat, en hooguit zal een lakonieker persoon (die niet zo (fijn)gevoelig of impulsief is en/of zó stevig in zijn eigen gesteldheid kan blijven), de nodige emotionele afstand weten te behouden en/of zich (in reacties) iig niet laten léiden door eigen eerste impulsieve/"primitieve" reacties, als hij/zij zelf niet in die overlevingsstand staat of terecht komt (door twijfel, angst enz afbreuk gaat doen aan zijn geloof en vertrouwen erin).
Tegelijkertijd in 1 en dezelfde persoon zowel empathie en begripvol en troost enz verwachten, en dat ie tegelijkertijd afstand kan houden van (die) gevoelens, dat is iets onmogelijks en tegenstrijdigs vragen (als je het mij vraagt).
Hoeveel iemand kan handellen en wil en wil "hebben" van een ander, voordat het eigen beeld/gevoelens enz beinvloedt, verschilt per persoon (en van wat die nog/ al te verstouwen heeft búiten dat van jou/jullie).
Relatie is wisselwerking en op veel meer niveau's dan deze ene (als het goed is) en daardoor kun je oa blijven relativeren als het op andere levels wél/ nog steeds fijn is (intimiteit, seks, knuffelen, voldoende goede gesprekken over andere dingen, het leven iha, betrokkenheid op andere vlakken delen (laten kennismaken met vrienden en zijn real life bijv, zijn sport waar hij je uitnodigt), andere levensbehoeften delen (samen eten en slapen), samen leuke ervaringen/herinneringen maken (uitgaan, vermaak, iets leuks/onbekends/spannends doen, ondernemen).
Dan blijft het in verhouding.
Ook dat zijn "investeringen" in de relatie doen, moeite doen voor "de relatie"!!
Verwar dus aandacht (krijgen, appen, bevestiging, lieve woordjes enz) niet als "moeite doen voor de relatie" of de kar trekken oid.
Een relatie behelst veel meer dan laten zien wie je bent qua "karakter" en wat er bij jou leeft aan positieve en negatieve gevoelens, (levens)ervaringen of gebeurtenissen, er is veeeeeel meer te delen dan dat, wat meerwaarde heeft voor allebei (als het goed is).
Die goodwill om dat alles samen te wíllen delen hangt (helaas?) nogal af van die kennismakingsfase, waarin het beeld wat je van elkaar hebt nog grotendeels gevormd moet worden ahv wat je ziet en meekrijgt, en dus zelf oa opbouwt ahv wat je láát zien/meegeeft.
Nodigt het uit tot meer en dieper willen kennen of jaagt het weg (en waar die grens ligt weet je nog niet na zo'n korte tijd en staat ook nog niet in verhouding tot hoe verliefd iemand is of om je geeft: zijn zijn mechanismen die dat bepalen, net als voor jou de jouwe bepalen wat jij "trekt" en wat niet in wat jij belangrijk vindt of nodig hebt, ook aan fijne geruststelling en leuks om erin te blijven geloven).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 9 december 2016 14:06
quote:Jana01 schreef op 09 december 2016 @ 13:19:
[...]
Kun je uit het verhaal afleiden wat zijn behoefte is, behalve afstand willen?
Mijn behoefte is nabijheid. Maar kan op dit moment het geduld wel opbrengen om te kijken of dit nog naweeën zijn van vorige week of niet. Daarnaast kan hij idd overprikkeld zijn van een drukke werkweek in combi met een bedrijfsuitje. Als dit laatste het geval is, komt het wel goed. Als het niet zo is, wordt het vanzelf duidelijk lijkt mij!Ja dat is wat ik bedoel, hij wil afstand, jij wil meer nabijheid. En dat levert nu steeds zoveel spanning, stress en paniek op bij jou. en deze twee behoeften staan haaks op elkaar. Je geeft al aan ermee te willen stoppen, en enkele keren dat je grens bereikt is. Maar ben je niet al over je grens heen? Ook, als het even een avond weer goed gaat, is het de volgende dag weer precies hetzelfde probleem. Dus praten helpt maar heel tijdelijk. Ik snap je wel dat je nu ermee wil kappen, maar toch nog het een kans geeft. Goed dat je je grenzen aangeeft en overweegt te stoppen straks als het niet verbeterd.
[...]
Kun je uit het verhaal afleiden wat zijn behoefte is, behalve afstand willen?
Mijn behoefte is nabijheid. Maar kan op dit moment het geduld wel opbrengen om te kijken of dit nog naweeën zijn van vorige week of niet. Daarnaast kan hij idd overprikkeld zijn van een drukke werkweek in combi met een bedrijfsuitje. Als dit laatste het geval is, komt het wel goed. Als het niet zo is, wordt het vanzelf duidelijk lijkt mij!Ja dat is wat ik bedoel, hij wil afstand, jij wil meer nabijheid. En dat levert nu steeds zoveel spanning, stress en paniek op bij jou. en deze twee behoeften staan haaks op elkaar. Je geeft al aan ermee te willen stoppen, en enkele keren dat je grens bereikt is. Maar ben je niet al over je grens heen? Ook, als het even een avond weer goed gaat, is het de volgende dag weer precies hetzelfde probleem. Dus praten helpt maar heel tijdelijk. Ik snap je wel dat je nu ermee wil kappen, maar toch nog het een kans geeft. Goed dat je je grenzen aangeeft en overweegt te stoppen straks als het niet verbeterd.
vrijdag 9 december 2016 14:31
quote:cloudwalker schreef op 09 december 2016 @ 14:01:
[...]
Even niet op TO haar situatie gericht, maar in het algemeen, als ik een prille relatie al zo moet behandelen zou ik me wel afvragen of het wel ok is. Het zou makkelijk en ongecompliceerd moeten gaan, en absoluut niet zo met afspraken en regeltjes. Toch?
Ja misschien wel.
Helaas is het al wel ingewikkeld bij to en haar vriend. Echt ongecompliceerd is het niet meer nu.
En misschien is alles willen uitpraten ook niet zo goed? Hoop alleen dat ze een manier vinden dat ze elkaar wat beter kunnen begrijpen. Zonder zichzelf weg te cijferen.
[...]
Even niet op TO haar situatie gericht, maar in het algemeen, als ik een prille relatie al zo moet behandelen zou ik me wel afvragen of het wel ok is. Het zou makkelijk en ongecompliceerd moeten gaan, en absoluut niet zo met afspraken en regeltjes. Toch?
Ja misschien wel.
Helaas is het al wel ingewikkeld bij to en haar vriend. Echt ongecompliceerd is het niet meer nu.
En misschien is alles willen uitpraten ook niet zo goed? Hoop alleen dat ze een manier vinden dat ze elkaar wat beter kunnen begrijpen. Zonder zichzelf weg te cijferen.
vrijdag 9 december 2016 14:49
quote:Jana01 schreef op 07 december 2016 @ 15:57:
Ik ervaar de verlatingsangst als veel heftiger, onhoudbaar bijna. Het is ook veel meer existentieel.
Ik denk, maar dat is maar een gokje, dat je dan in de kern van de pijn zit, hoe het ontstaan is. Het is dat innerlijke meisje, waar je het eerder over had.
Hoe het verder ook loopt, door deze man te ontmoeten heb je haar gevonden. En dat is per definitie mooi en liefdevol. Je relatie met haar is nog veel belangrijker dan je relatie met hem. Ik denk door actief van dat innerlijke meisje te houden je ook meer rust vindt, omdat dat als een heel veilige en warme liefde voelt, en vanzelfsprekend wederzijds .
Ik ervaar de verlatingsangst als veel heftiger, onhoudbaar bijna. Het is ook veel meer existentieel.
Ik denk, maar dat is maar een gokje, dat je dan in de kern van de pijn zit, hoe het ontstaan is. Het is dat innerlijke meisje, waar je het eerder over had.
Hoe het verder ook loopt, door deze man te ontmoeten heb je haar gevonden. En dat is per definitie mooi en liefdevol. Je relatie met haar is nog veel belangrijker dan je relatie met hem. Ik denk door actief van dat innerlijke meisje te houden je ook meer rust vindt, omdat dat als een heel veilige en warme liefde voelt, en vanzelfsprekend wederzijds .
vrijdag 9 december 2016 14:53
vrijdag 9 december 2016 15:01
quote:Jana01 schreef op 09 december 2016 @ 14:53:
Het is in een prille relatie dat je juist dit soort mechanismes tegenkomt. Als ik me niet had willen binden, was ik de angst ook niet tegen gekomen. En waarschijnlijk geldt dat voor mijn vriend ook.
Suzy, na een paar keer overlezen snap ik wel wat je zegt. Zie je ook een weg hieruit?Is het niet zo dat zoiezo bij het aangaan van een emotionele band dit de angsten triggert? Of het een liefdes relatie is of vriendschappelijk maakt dan niet uit toch? Of zie ik dat verkeerd?
Het is in een prille relatie dat je juist dit soort mechanismes tegenkomt. Als ik me niet had willen binden, was ik de angst ook niet tegen gekomen. En waarschijnlijk geldt dat voor mijn vriend ook.
Suzy, na een paar keer overlezen snap ik wel wat je zegt. Zie je ook een weg hieruit?Is het niet zo dat zoiezo bij het aangaan van een emotionele band dit de angsten triggert? Of het een liefdes relatie is of vriendschappelijk maakt dan niet uit toch? Of zie ik dat verkeerd?
