Relaties
alle pijlers
Persoonlijkheidsstoornis. Hoe ga je daar mee om?
maandag 17 juli 2006 11:51
In Viva 30 verteld Anke (30) over de relatie met haar vriend. Anke's vriend heeft een persoonlijkheidsstoornis. In de praktijk betekent het dat hij periodes heeft waarin hij denkt dat hij de wereld aankan, afgewisseld met tijden waarin hij er helemaal doorheen zit. Herkenbaar of niet? Ken jij iemand met een persoonlijkheidsstoornis? En hoe ga je daar mee om?
zaterdag 26 augustus 2006 12:41
Oh Kleine beer, je hebt helemaal gelijk, helemaal niet erg.. schrijven wanneer je schrijft, ben je er niet; ook goed. We weten allemaal hoe de situaties zijn, we zitten er immers zelf in. Hulp, herkenning en misschien wel de saamhorigheid die hier te halen valt. We zijn stuk voor stuk anoniem, maar Oh zo bekend voor elkaar. Allemaal met ons eigen verhaal. De één zit er middenin, de ander is het afgesloten zaak, maar voelt nog zo pijnlijk... We zijn d'r voor mekaar, op de gekke manier, hier in internetland!
Van mij aan iedereen ook een *; Het is zo belangrijk om sterk te zijn-ondanks-je verdriet...ik wil een beetje sterkte geven weer.. (alsof ik er zelf genoeg van heb, maar hééé, het heet niet voor niets moeder theresa-syndroom)
Sun...
zondag 27 augustus 2006 15:04
Dag sun..
Weet hoe moeilijk het is..
Vooral als je alles heel anders ziet en voelt dan hij.
Terwijl jezelf nog zoiets had van misschien kunnen we op een goeie manier...ja zeg het maar.
En dan toch dit van hem zo krijgt.
Heb ik zelf ook..
Het is raar om te moeten zien dan de persoon waar je eigenlijk gewoon nog van houd ook al mag dat van de HELE wereld niet meer.
Want hij is slecht en oneerlijk en niet te vertrouwen...heeft jou zonder einge respect behandeld.
En dat is ook zo...
Dat weet jij in jou geval en ik ook in mijn situatie..!!
Maar dan nog, je verstand weet wel beter alleen dat ellendige hart van ons stopt maar niet....met houden van...
En dan gaat hij zo doen...bij mij is het zelfde bezig hij doet lekker stoer tegenover de hele buiten wereld die niet weten van zijn hele doen en laten..alsof hij alles aan kan, wereld is voor hem open gegaan en zijn ogen zijn geopend zegt hij heel erg stoer.
Bij mij had hij geen toekomst meer en eigenlijk nooit gehad..dan breekt er wat van binnen.
Zijn leven gaat door en wel te verstaan een NIEUW leven...een gezonde toekomst...met haar de nieuwe....
Iedereen zegt dat het onmogelijk is voor hem om dat zo te doen...en vol te houden.
Heeft hij al eerder geprobeerd maar dat ging ook niet goed maar ik denk nu jah als zij misschien nu wel diegene is ....en dan....
Moet ik toch mijn nederlaag erkennen.
Maar dan moet ik denken aan al wat er gebeurd is de afgelopen jaren...
En dan denk ik nee hij gaat het daar ook niet redden en ik denk eerlijk dat hij het nergens gaat vinden.
Hij is zoekende naar iets wat hij allleen kan vinden en dan binnen zichzelf en ook legt hij weer het probleem buiten hem zelf het ligt toch echt bij hem wil hij niet zien en ziet het ook echt niet.
Voor jou is het ook moeilijk om alles zo te moeten zien gebeuren en voelen.
En van die touwtjes in handen houden.....ik heb ze al meerdere keren verloren en nu dan toch weer terug gekregen.
Heb nu wel hard door getrokken...maar het kon niet anders meer ben er al te vaak aan onderdoor gegaan.
En dat moest nu gewoon stoppen..!!!
Heb niet voor niets dit gedaan zoals ik het gedaan heb...en het verdiet wat ik er van heb zal ik nog ....tijden houden..
Moet stoppen visite zit al bijna binnen joh helemaal de tijd vergeten.
Meid koppie om hoog zeg ik ook altijd tegen mezelf...lukt niet altijd maarja...*;
Schrijf vandaag of morgen nog wel even verder....
Liefs kleine beer...
Weet hoe moeilijk het is..
Vooral als je alles heel anders ziet en voelt dan hij.
Terwijl jezelf nog zoiets had van misschien kunnen we op een goeie manier...ja zeg het maar.
En dan toch dit van hem zo krijgt.
Heb ik zelf ook..
Het is raar om te moeten zien dan de persoon waar je eigenlijk gewoon nog van houd ook al mag dat van de HELE wereld niet meer.
Want hij is slecht en oneerlijk en niet te vertrouwen...heeft jou zonder einge respect behandeld.
En dat is ook zo...
Dat weet jij in jou geval en ik ook in mijn situatie..!!
Maar dan nog, je verstand weet wel beter alleen dat ellendige hart van ons stopt maar niet....met houden van...
En dan gaat hij zo doen...bij mij is het zelfde bezig hij doet lekker stoer tegenover de hele buiten wereld die niet weten van zijn hele doen en laten..alsof hij alles aan kan, wereld is voor hem open gegaan en zijn ogen zijn geopend zegt hij heel erg stoer.
Bij mij had hij geen toekomst meer en eigenlijk nooit gehad..dan breekt er wat van binnen.
Zijn leven gaat door en wel te verstaan een NIEUW leven...een gezonde toekomst...met haar de nieuwe....
Iedereen zegt dat het onmogelijk is voor hem om dat zo te doen...en vol te houden.
Heeft hij al eerder geprobeerd maar dat ging ook niet goed maar ik denk nu jah als zij misschien nu wel diegene is ....en dan....
Moet ik toch mijn nederlaag erkennen.
Maar dan moet ik denken aan al wat er gebeurd is de afgelopen jaren...
En dan denk ik nee hij gaat het daar ook niet redden en ik denk eerlijk dat hij het nergens gaat vinden.
Hij is zoekende naar iets wat hij allleen kan vinden en dan binnen zichzelf en ook legt hij weer het probleem buiten hem zelf het ligt toch echt bij hem wil hij niet zien en ziet het ook echt niet.
Voor jou is het ook moeilijk om alles zo te moeten zien gebeuren en voelen.
En van die touwtjes in handen houden.....ik heb ze al meerdere keren verloren en nu dan toch weer terug gekregen.
Heb nu wel hard door getrokken...maar het kon niet anders meer ben er al te vaak aan onderdoor gegaan.
En dat moest nu gewoon stoppen..!!!
Heb niet voor niets dit gedaan zoals ik het gedaan heb...en het verdiet wat ik er van heb zal ik nog ....tijden houden..
Moet stoppen visite zit al bijna binnen joh helemaal de tijd vergeten.
Meid koppie om hoog zeg ik ook altijd tegen mezelf...lukt niet altijd maarja...*;
Schrijf vandaag of morgen nog wel even verder....
Liefs kleine beer...
zondag 27 augustus 2006 22:59
Hoi allemaal..
Kleine beer, je klinkt goed.. ofzo.. berustend..je bent minder in paniek dan eerder? Zo kom je over en als dat zo is: fijn! Éen ding wat me aansprak, wat je zei: Je nederlaag erkennen.. poeh dat voelt wel zo denk ik helemaal als er een ander in het spel is.. Ook ik denk dat wel: Ik heb alles geprobeerd, dat maakt mij de grote verliezer. En ondanks dat blijven wij het ook maar buiten onszelf zoeken he? Dat hij het na ons, wel zeker niet zou redden.... dat hij trekt, dat hij checkt, maar vooral dat hij heel stoer overkomt voor de buitenwereld, en bij jou alleen maar ziekt.
Moeten we ons niet volledig op ons zelf storten? Wij gaan het redden, wij zijn toffe tantes en wij gaan voor onszelf zorgen!
Okay okay.. ik geef toe, ik ben weer eventjes uit mijn valkuil gestrompeld.. die klote-dingen liggen ook niet zichtbaar voor ons uit.. maar altijd achteraf kun je pas zeggen dat je er in gekuukeld bent.
Ik heb vannacht en vandaag een aantal smsjes gehad, die op zich vriendelijk waren maar ( bevestiging vragend) waarvan ik weet dat paniek de grondlegger is...
Ik heb wederom niet gereageerd. Zelfs 1 waaruit bleek dat hij, nadat ik niet reageerde, mijn kant op zou komen.. :Ik was er niet. En ik had voor het grootst gedeelte van de dag mijn tel. uit.
Paniek in de tent dus bij hem... waarschijnlijk en haast zeker. Ik voel er vanalles bij, maar ik probeer het buiten me te houden. Ik heb teveel en té vaak uitgelegd wat dit met mij doet en dan is het voor hem niks meer dan contact wat hij terug krijgt. Wie niet horen wil, moet maar voelen.. maar de verleiding is errrrrg groot, om maar weer te zeggen: Nee ex, met jou was het fantastisch, mijn hart bloed, en ik heb geehéén ander, jij?
Maar ik DOE het niet.
Maar goh, aan de andere kant verlang ik vandaag ook heel sterk naar hem. Het mag allemaal van mezelf.. even goed voelen wat ik voel...
Accepteren is volgens mij een enorme stap in het loslaatproces.. dus Kleine beer, je bent ook op goede weg.. af en toe schommelen naar 'niet willen accepteren' is niet erg, ook toelaten..
Canei, nog valkuilen op de weg? Houd 2 sec. afstand en 80 is prachtig...
Hele dikke knuffel!
Sun
Kleine beer, je klinkt goed.. ofzo.. berustend..je bent minder in paniek dan eerder? Zo kom je over en als dat zo is: fijn! Éen ding wat me aansprak, wat je zei: Je nederlaag erkennen.. poeh dat voelt wel zo denk ik helemaal als er een ander in het spel is.. Ook ik denk dat wel: Ik heb alles geprobeerd, dat maakt mij de grote verliezer. En ondanks dat blijven wij het ook maar buiten onszelf zoeken he? Dat hij het na ons, wel zeker niet zou redden.... dat hij trekt, dat hij checkt, maar vooral dat hij heel stoer overkomt voor de buitenwereld, en bij jou alleen maar ziekt.
Moeten we ons niet volledig op ons zelf storten? Wij gaan het redden, wij zijn toffe tantes en wij gaan voor onszelf zorgen!
Okay okay.. ik geef toe, ik ben weer eventjes uit mijn valkuil gestrompeld.. die klote-dingen liggen ook niet zichtbaar voor ons uit.. maar altijd achteraf kun je pas zeggen dat je er in gekuukeld bent.
Ik heb vannacht en vandaag een aantal smsjes gehad, die op zich vriendelijk waren maar ( bevestiging vragend) waarvan ik weet dat paniek de grondlegger is...
Ik heb wederom niet gereageerd. Zelfs 1 waaruit bleek dat hij, nadat ik niet reageerde, mijn kant op zou komen.. :Ik was er niet. En ik had voor het grootst gedeelte van de dag mijn tel. uit.
Paniek in de tent dus bij hem... waarschijnlijk en haast zeker. Ik voel er vanalles bij, maar ik probeer het buiten me te houden. Ik heb teveel en té vaak uitgelegd wat dit met mij doet en dan is het voor hem niks meer dan contact wat hij terug krijgt. Wie niet horen wil, moet maar voelen.. maar de verleiding is errrrrg groot, om maar weer te zeggen: Nee ex, met jou was het fantastisch, mijn hart bloed, en ik heb geehéén ander, jij?
Maar ik DOE het niet.
Maar goh, aan de andere kant verlang ik vandaag ook heel sterk naar hem. Het mag allemaal van mezelf.. even goed voelen wat ik voel...
Accepteren is volgens mij een enorme stap in het loslaatproces.. dus Kleine beer, je bent ook op goede weg.. af en toe schommelen naar 'niet willen accepteren' is niet erg, ook toelaten..
Canei, nog valkuilen op de weg? Houd 2 sec. afstand en 80 is prachtig...
Hele dikke knuffel!
Sun
donderdag 31 augustus 2006 10:54
Wat is het hier stil? Gaat het goed met de anderen?
Hier word ik gek van heen en weer gezwabber.. per sms laat ie me de ene keer weten wat de werkelijkheid is, zijn gevoel, en dat hij echt in de knup zit, en als ik niet reageer schiet het weer de andere kant uit.. en als hij toch contact bij me vind, kan het maar zo over iets zakelijks gaan en vraagt ie of ik dit-en dat nog van hem heb. Of zou dit ook een vorm van contact zijn voor hem? Ik word niet goed hiervan. Moet ik dan echt een ander telnr nemen? diepe, diepe zucht.....
Hier word ik gek van heen en weer gezwabber.. per sms laat ie me de ene keer weten wat de werkelijkheid is, zijn gevoel, en dat hij echt in de knup zit, en als ik niet reageer schiet het weer de andere kant uit.. en als hij toch contact bij me vind, kan het maar zo over iets zakelijks gaan en vraagt ie of ik dit-en dat nog van hem heb. Of zou dit ook een vorm van contact zijn voor hem? Ik word niet goed hiervan. Moet ik dan echt een ander telnr nemen? diepe, diepe zucht.....
zaterdag 2 september 2006 00:00
Hai Sun..
Ik ben er nog...moet je niet zien hoe maar goed.
De wallen en donkere kringen hangen bij mij ongeveer tot op mijn schouders.
Ben deze week begonnen met mijn splinter nieuwe baan ....
Eerst een interne opleiding wat best pittig is ...volgende week ook nog en daarna mag of moet ik in het diepe springen...slik...zucht.
Bikkelen...ga gewoon door.. dit is mijn kans op een nieuwe start en die mag ik absoluut niet laten lopen.
Zwaar is het wel, je hoofd zit vol met van alles en over mijn hartzeer maar helemaal niet te praten.
Sleep me de dag door en doe vrolijk maar van binnen...
Het is nu echt over...!!
Ik weet via een vriend dat hij echt nu in die caravan zit en dat hij dus niet bij haar in is getrokken.
Of dat voor mij nu dingen doet veranderen, die gedachte....NEE...
Pieker nog net zoveel over alle dingen ....zoals zou hij nu bij haar zijn gewoon lekker NORMAAL en hoe kan hij nu zomaar verder gaan met zijn leven en al die plannen voor later, onze toekomst... terwijl ik hier dag en nacht aan hem zit, lig, loop, te denken.
Mensen hebben mij gezegd dat ik daarmee moet stoppen dat ik anders nooit verder kom.
Alles wat je hoort over hem blijft hangen ...
Dus ik snap die DIEPE ZUCHT....Sun daar zitten we dan de dames...die proberen om maar door te zwoegen.
Soms zeer sterk, soms gigantisch stuk... en wat allemaal nog meer.
Ga maar eens slapen heb nog geen enkele nacht deze week voor drie uur geslapen....
Dingen moeten gaan veranderen...
Liefs Kleine Beer...
Voor allemaal ....Sun..Canei...Artimisia....Franciska....en alle die ik vergeten ben....*;
Ik ben er nog...moet je niet zien hoe maar goed.
De wallen en donkere kringen hangen bij mij ongeveer tot op mijn schouders.
Ben deze week begonnen met mijn splinter nieuwe baan ....
Eerst een interne opleiding wat best pittig is ...volgende week ook nog en daarna mag of moet ik in het diepe springen...slik...zucht.
Bikkelen...ga gewoon door.. dit is mijn kans op een nieuwe start en die mag ik absoluut niet laten lopen.
Zwaar is het wel, je hoofd zit vol met van alles en over mijn hartzeer maar helemaal niet te praten.
Sleep me de dag door en doe vrolijk maar van binnen...
Het is nu echt over...!!
Ik weet via een vriend dat hij echt nu in die caravan zit en dat hij dus niet bij haar in is getrokken.
Of dat voor mij nu dingen doet veranderen, die gedachte....NEE...
Pieker nog net zoveel over alle dingen ....zoals zou hij nu bij haar zijn gewoon lekker NORMAAL en hoe kan hij nu zomaar verder gaan met zijn leven en al die plannen voor later, onze toekomst... terwijl ik hier dag en nacht aan hem zit, lig, loop, te denken.
Mensen hebben mij gezegd dat ik daarmee moet stoppen dat ik anders nooit verder kom.
Alles wat je hoort over hem blijft hangen ...
Dus ik snap die DIEPE ZUCHT....Sun daar zitten we dan de dames...die proberen om maar door te zwoegen.
Soms zeer sterk, soms gigantisch stuk... en wat allemaal nog meer.
Ga maar eens slapen heb nog geen enkele nacht deze week voor drie uur geslapen....
Dingen moeten gaan veranderen...
Liefs Kleine Beer...
Voor allemaal ....Sun..Canei...Artimisia....Franciska....en alle die ik vergeten ben....*;
zaterdag 2 september 2006 12:54
Hoi Kleine Beer..
Wat dapper dat je blijft denken aan je eigen nieuwe start! Zo is dat: eerst JIJ aan de beurt. Ja, het zal extra zwaar voor je zijn, alles bij elkaar, maar de eerste week heb je maar mooi geflikt! En er komt een 2e week en ook een 10e, jij gaat 't gewoon helemaal redden met jezelf.
Ik ben wat dat betreft ook best trots, ik heb me niet ziekgemeld of wat dan ook deze x. Eerdere keren was ik vaak ontzettend kapot. Nu ook wel, maar anders, ik laat het mijn dagelijkse leven niet meer op zijn kop zetten.
Wat ik ook steeds minder doe is dat piekeren toelaten, iets wat jij ook zou moeten doen. Eigenlijk is het een kwestie van gewoon niet meer doen.
Je analyseert in het rondte... niet bij haar ingetrokken? oh dan dit.. en zus en zo.. Je steekt er energie in die het niet waard is. Dingen gebeuren toch die gebeuren. Wat heeft het voor nu het te willen vasthouden,op basis van zelfgecreérde gedachtengangen.
Ik hou mezelf voor ogen: Als hij nu niet werkt aan zichzelf, en het komt niet goed, als hij echt een stoornis heeft, nu al iets met een ander heeft.. en dat soort dingen meer: Dán zat de liefde niet diep. Dán is het niet 'meant to be'
Zo hou ik er afstand van. ofzo...
Op het moment wordt ik ook een beetje raar van de situatie. Ik schreef dat ik gek word gemaakt met trekkende smsen... afgelopen week. Hij heeft het woensdag nog geprobeerd met iets waarvan ik ook dacht, yeah right..
Maar daarna helemaal niks meer gehoord. Dat is ook raar en dat doet ook wat met mij. Ik voel me ineens leger en leger worden. Nu moet ik mezelf in de gaten gaan houden. Mezelf voor blijven houden dat ik nu toekom aan mijn rouwen, en dat dat erbij hoort. En nóg ben ik in de neiging om ook iets voor hem te denken ( om er dus maar vat op te krijgen)
Ik ga mezelf nu ook een beetje tegenspreken, ik pieker op het moment namelijk hierover, gelukkig mag dat ook wel heel even van mezelf..
Zou hij mij dan nu ook loslaten? :( Zomaar ineens? Of doet ie het erom? Uiteindelijk denk ik dat laatste. Maar ik vóel het eerste.. en dat is een vervelend afkickgevoel. Hij liet iedere dag wel weten, op een vervelende manier of soms niet, dat hij me niet los kon laten. En nu?
Stom dat het dan écht werkt. Ik ga mezelf vragen stellen. Wil ik wel dat hij me loslaat? ( ja natuurlijk wil ik dat) Neeee dat wil ik niet... is wat ik voel.
Gaat dan nu het echte loslaten beginnen? Het beseffen dat ik niet wil dat hij me loslaat omdát hij me loslaat. Niet omdat ik nog verder met hem wil..
Nu ligt de puzzel nog redelijk inmekaar, maar er hoeft in dit stadium maar iets te gebeuren. Gelukkig ben ik me er dus redelijk bewust van, hoe het voor mezelf werkt. Ik neem afstand, merk dat het weer aan me trekt, en neem er weer afstand van.. Bewust.
Daarom ga ik nu maar even wat ondernemen. Iets voor mezelf.
Wat dapper dat je blijft denken aan je eigen nieuwe start! Zo is dat: eerst JIJ aan de beurt. Ja, het zal extra zwaar voor je zijn, alles bij elkaar, maar de eerste week heb je maar mooi geflikt! En er komt een 2e week en ook een 10e, jij gaat 't gewoon helemaal redden met jezelf.
Ik ben wat dat betreft ook best trots, ik heb me niet ziekgemeld of wat dan ook deze x. Eerdere keren was ik vaak ontzettend kapot. Nu ook wel, maar anders, ik laat het mijn dagelijkse leven niet meer op zijn kop zetten.
Wat ik ook steeds minder doe is dat piekeren toelaten, iets wat jij ook zou moeten doen. Eigenlijk is het een kwestie van gewoon niet meer doen.
Je analyseert in het rondte... niet bij haar ingetrokken? oh dan dit.. en zus en zo.. Je steekt er energie in die het niet waard is. Dingen gebeuren toch die gebeuren. Wat heeft het voor nu het te willen vasthouden,op basis van zelfgecreérde gedachtengangen.
Ik hou mezelf voor ogen: Als hij nu niet werkt aan zichzelf, en het komt niet goed, als hij echt een stoornis heeft, nu al iets met een ander heeft.. en dat soort dingen meer: Dán zat de liefde niet diep. Dán is het niet 'meant to be'
Zo hou ik er afstand van. ofzo...
Op het moment wordt ik ook een beetje raar van de situatie. Ik schreef dat ik gek word gemaakt met trekkende smsen... afgelopen week. Hij heeft het woensdag nog geprobeerd met iets waarvan ik ook dacht, yeah right..
Maar daarna helemaal niks meer gehoord. Dat is ook raar en dat doet ook wat met mij. Ik voel me ineens leger en leger worden. Nu moet ik mezelf in de gaten gaan houden. Mezelf voor blijven houden dat ik nu toekom aan mijn rouwen, en dat dat erbij hoort. En nóg ben ik in de neiging om ook iets voor hem te denken ( om er dus maar vat op te krijgen)
Ik ga mezelf nu ook een beetje tegenspreken, ik pieker op het moment namelijk hierover, gelukkig mag dat ook wel heel even van mezelf..
Zou hij mij dan nu ook loslaten? :( Zomaar ineens? Of doet ie het erom? Uiteindelijk denk ik dat laatste. Maar ik vóel het eerste.. en dat is een vervelend afkickgevoel. Hij liet iedere dag wel weten, op een vervelende manier of soms niet, dat hij me niet los kon laten. En nu?
Stom dat het dan écht werkt. Ik ga mezelf vragen stellen. Wil ik wel dat hij me loslaat? ( ja natuurlijk wil ik dat) Neeee dat wil ik niet... is wat ik voel.
Gaat dan nu het echte loslaten beginnen? Het beseffen dat ik niet wil dat hij me loslaat omdát hij me loslaat. Niet omdat ik nog verder met hem wil..
Nu ligt de puzzel nog redelijk inmekaar, maar er hoeft in dit stadium maar iets te gebeuren. Gelukkig ben ik me er dus redelijk bewust van, hoe het voor mezelf werkt. Ik neem afstand, merk dat het weer aan me trekt, en neem er weer afstand van.. Bewust.
Daarom ga ik nu maar even wat ondernemen. Iets voor mezelf.
maandag 4 september 2006 14:01
Hoiiiii! Ben weer in het land der levenden....gossie, wat confronterend jullie verhalen. Ik denk dat ik iets fout doe. Is weer een heel verhaal, de story of OUR life!!!, ons leven was nooit saai, maar ik zal het kort houden. Contact werd steeds vaker, onder het mom van onze zoon en tja....hoe zal ik het zeggen (shame shame): We hebben sex gehad. Pffffffff, weet nog niet of ik dit durf te posten. ;) Het begon voor mijn vakantie. Praatje, biertje, complimenten, elkaar missen (de goede tijden en de sex), muziekje draaien (was voor ons vaste prik op vrijdagavond, bere gezellige avondjes die steevast eindigden in geweldige sex), goede gesprekken, nog een biertje, tegen over elkaar zitten, zoenen...nee, dit mag niet/kan niet....stoppen, grijnzen naar elkaar, boos worden, huilen, elkaar troosten, weer zoenen en uiteindelijk de kleren van elkaar lijf gerukt. Oooooooh, wat voelde het vertrouwd, oooooh wat had ik dit gemist. Het was nog heftiger dan ooit. Schuldgevoel? Ja. Maar niet naar haar als persoon toe (vind haar door de verhalen die ik over haar hoor en haar bemoeienissen een steeds grotere trut) maar om het feit dat dit echt niet bij mij hoort. Maar ja, zo kom ik wel vaker achter een persoonlijkheidstrekje van mijzelf waarvan ik niet had gedacht dat het bij me hoorde....Naar huis gegaan, op wolkjes en 's nachts wachten op de grote klap. Maar die kwam maar niet. Ook de volgende dag niet. Nog een bakkie gedaan bij hem om zoon op te halen, zag wel tegen eventuele zware gesprekken op van zijn kant uit, maar het was relaxed. We hadden allebei zoiets van: Dit was niet te voorkomen, het moest een keer gebeuren...gelul natuurlijk maar omdat ik op vakantie zou gaan wilde ik geen nare gevoelens met me meenemen. Vakantie was geweldig, ik mistte hem niet, had het naar mijn zin, er was ontspannen telefonisch contact. Bij terugkomst weer hetzelfde verhaal (foto's kijken, zoon naar bed, blijven hangen, biertje en....)
Maar goed, daar kan ik lang over uit weiden (wijden?), het is gebeurt. Wat belangrijk is hoe ik er in sta/stond. Wel goed eigenlijk. Ik heb al eerder gemeld dat onze band zo hecht is, dat het voor mij belangrijk was om te weten dat hij nog van me houdt en dat is het geval. Dat wist ik natuurlijk al en het gaf rust en nu heb ik het dus in natura mogen voelen. Maar het moet ook weer stoppen. Ik wil hem niet terug. Ik kan niet meer terug. Ondanks dat hij nu steeds normaler wordt. Sorry voor het woord normaal maar hij beaamt zelf ook dat hij weer terug op aarde aan het komen is. En eerlijk is eerlijk, ik durf dit ook aan niemand te vertellen. Nou ja, aan jullie dan. Dit was dus mijn grote valkuil en ik ben er letterlijk ingestapt. Inmiddels hebben we vanmorgen nog telefonisch een zeer volwassen (=gelijkwaardig) gesprek hierover gehad. Hij haalt het schuldgevoel bij mij weg, hij is degene die vreemd gaat, zijn verklaring is dat we veel van elkaar houden en hoopt ooit, in de verre toekomst, nog eens met mij verder te kunnen. Ziet ook wel in dat we beiden nog aan onszelf moeten werken. Hij is op een of andere manier wel in de ban van haar maar het is allemaal zo anders, daar heeft hij moeite mee. Hij mist de vertrouwdheid en de sex met ons. Het maakt hem wel in de war. Hij wil de komende tijd nadenken over wat hij nu echt wil. Ik daarentegen heb zoiets van: Haal het niet in je hoofd om er mee te stoppen voor mij, want ik wil echt niet meer terug. Te veel gezegd, te boos ook nog om bepaalde dingen, te veel gebeurt, ook voordat zij in de picture was, ik wil ECHT niet meer terug.
Weten jullie wat ik wel zou kunnen? Op deze voet doorgaan. Alleen de leuke dingen met hem delen (dus ook sex), maar ik weet dat dat onmogelijk is. Nogmaals, vreemdgaan (ook al voelt het voor MIJ niet zo) is niet mijn ding. Dan verspeel ik voor mijn gevoel mijn recht op steun en mijn eigenwaarde. Als hij met haar stopt zitten we voordat je het weet weer op ons oude niveau. Ook geen optie. Helemaal niet meer zien wil ik niet, ook niet voor onze zoon. We hebben afgesproken even geen contact te hebben, niet met bakkies en biertjes doen bedoel ik dan, zodat we allebei weer even terug kunnen naar de afstand die er tussen ons was. Pfff, heb het weer slim aangepakt. Maar voel me wel sterk! Het lijkt of deze gebeurtenis even nodig was om mijzelf weer wakker te schudden. Ik ben er nog lang niet maar het is allemaal niet zo heftig meer. Nogmaals, ik zie hem hier niet op de bank zitten daarvoor ben ik al teveel en te lang op mijzelf geweest (sjonge, "al" 3 maanden, maar het is meer dan een paar weken, toch?) maar ik wil hem ook niet kwijt!!! Ik heb best een leuk leven zo. Doe mijn eigen ding, voel me niet meer zo alleen als zoon bij hem is, deel mijn tijd beter en gezelliger in. Maar het zijn wel 9 heftige jaren geweest en dat raak je niet zomaar kwijt. Ik ga me nu weer richten op mijzelf en mijn zoon. Studeerkamertje maken, quality time in mijn zoon stoppen (yes, mams is er weer), sportafspraken gemaakt, het gaat helemaal goed komen. Misschien zie ik het te posititief in maar ik hou jullie op de hoogte.
Als ik zeg dat jullie verhalen confronterend zijn bedoel ik er het volgende mee:
Bij jullie is er geen contact met ex. Of wel op een verwarrende manier (de smsjes). Dat maakt het gevoel mijns insziens heftiger. Ik heb dat natuurlijk ook gehad de eerste 2 maanden. De leegte, de vragen, het abrupte. Door er nu met hem over te praten luchten sommige dingen wel op. Ik hoef niet meer in te vullen, ik krijg nu antwoorden. Die zijn niet altijd even leuk maar wel de waarheid. En dat is wat mij zo van mijn voetstuk haalde. Ik wankelde emotioneel zo heftig omdat ik niet meer wist wat de waarheid was. En ik had de controle natuurlijk niet meer over de situatie. Nu heb ik dat dus voor mijn gevoel een beetje terug maar ik weet nu dat je het elk moment weer kan kwijtraken. Stel dat er iets gebeurt waardoor hij weer uit zijn evenwicht is, of hij wordt verliefd op weer een ander...pfffff. Dan ben ik zo weer terug bij af. Nu is de situatie aardig overzichtelijk, ook naar zoon toe. maar nogmaals, dat kan zo weer anders zijn. Daarom is het voor mij zo belangrijk om die wortel die ik in de aarde heb gestoken (houvast tav van mijzelf) nog steviger te maken.
Het is nu echt tijd om MIJN leven te gaan leven, en niet het zijne.
Maar goed, daar kan ik lang over uit weiden (wijden?), het is gebeurt. Wat belangrijk is hoe ik er in sta/stond. Wel goed eigenlijk. Ik heb al eerder gemeld dat onze band zo hecht is, dat het voor mij belangrijk was om te weten dat hij nog van me houdt en dat is het geval. Dat wist ik natuurlijk al en het gaf rust en nu heb ik het dus in natura mogen voelen. Maar het moet ook weer stoppen. Ik wil hem niet terug. Ik kan niet meer terug. Ondanks dat hij nu steeds normaler wordt. Sorry voor het woord normaal maar hij beaamt zelf ook dat hij weer terug op aarde aan het komen is. En eerlijk is eerlijk, ik durf dit ook aan niemand te vertellen. Nou ja, aan jullie dan. Dit was dus mijn grote valkuil en ik ben er letterlijk ingestapt. Inmiddels hebben we vanmorgen nog telefonisch een zeer volwassen (=gelijkwaardig) gesprek hierover gehad. Hij haalt het schuldgevoel bij mij weg, hij is degene die vreemd gaat, zijn verklaring is dat we veel van elkaar houden en hoopt ooit, in de verre toekomst, nog eens met mij verder te kunnen. Ziet ook wel in dat we beiden nog aan onszelf moeten werken. Hij is op een of andere manier wel in de ban van haar maar het is allemaal zo anders, daar heeft hij moeite mee. Hij mist de vertrouwdheid en de sex met ons. Het maakt hem wel in de war. Hij wil de komende tijd nadenken over wat hij nu echt wil. Ik daarentegen heb zoiets van: Haal het niet in je hoofd om er mee te stoppen voor mij, want ik wil echt niet meer terug. Te veel gezegd, te boos ook nog om bepaalde dingen, te veel gebeurt, ook voordat zij in de picture was, ik wil ECHT niet meer terug.
Weten jullie wat ik wel zou kunnen? Op deze voet doorgaan. Alleen de leuke dingen met hem delen (dus ook sex), maar ik weet dat dat onmogelijk is. Nogmaals, vreemdgaan (ook al voelt het voor MIJ niet zo) is niet mijn ding. Dan verspeel ik voor mijn gevoel mijn recht op steun en mijn eigenwaarde. Als hij met haar stopt zitten we voordat je het weet weer op ons oude niveau. Ook geen optie. Helemaal niet meer zien wil ik niet, ook niet voor onze zoon. We hebben afgesproken even geen contact te hebben, niet met bakkies en biertjes doen bedoel ik dan, zodat we allebei weer even terug kunnen naar de afstand die er tussen ons was. Pfff, heb het weer slim aangepakt. Maar voel me wel sterk! Het lijkt of deze gebeurtenis even nodig was om mijzelf weer wakker te schudden. Ik ben er nog lang niet maar het is allemaal niet zo heftig meer. Nogmaals, ik zie hem hier niet op de bank zitten daarvoor ben ik al teveel en te lang op mijzelf geweest (sjonge, "al" 3 maanden, maar het is meer dan een paar weken, toch?) maar ik wil hem ook niet kwijt!!! Ik heb best een leuk leven zo. Doe mijn eigen ding, voel me niet meer zo alleen als zoon bij hem is, deel mijn tijd beter en gezelliger in. Maar het zijn wel 9 heftige jaren geweest en dat raak je niet zomaar kwijt. Ik ga me nu weer richten op mijzelf en mijn zoon. Studeerkamertje maken, quality time in mijn zoon stoppen (yes, mams is er weer), sportafspraken gemaakt, het gaat helemaal goed komen. Misschien zie ik het te posititief in maar ik hou jullie op de hoogte.
Als ik zeg dat jullie verhalen confronterend zijn bedoel ik er het volgende mee:
Bij jullie is er geen contact met ex. Of wel op een verwarrende manier (de smsjes). Dat maakt het gevoel mijns insziens heftiger. Ik heb dat natuurlijk ook gehad de eerste 2 maanden. De leegte, de vragen, het abrupte. Door er nu met hem over te praten luchten sommige dingen wel op. Ik hoef niet meer in te vullen, ik krijg nu antwoorden. Die zijn niet altijd even leuk maar wel de waarheid. En dat is wat mij zo van mijn voetstuk haalde. Ik wankelde emotioneel zo heftig omdat ik niet meer wist wat de waarheid was. En ik had de controle natuurlijk niet meer over de situatie. Nu heb ik dat dus voor mijn gevoel een beetje terug maar ik weet nu dat je het elk moment weer kan kwijtraken. Stel dat er iets gebeurt waardoor hij weer uit zijn evenwicht is, of hij wordt verliefd op weer een ander...pfffff. Dan ben ik zo weer terug bij af. Nu is de situatie aardig overzichtelijk, ook naar zoon toe. maar nogmaals, dat kan zo weer anders zijn. Daarom is het voor mij zo belangrijk om die wortel die ik in de aarde heb gestoken (houvast tav van mijzelf) nog steviger te maken.
Het is nu echt tijd om MIJN leven te gaan leven, en niet het zijne.
maandag 4 september 2006 14:05
maandag 4 september 2006 14:19
Sunday, zooo herkenbaar, dat je je afvraagt waarom er nu een periode van rust is gekomen in zijn smsgedrag. Ook goed van je dat je inziet dat je voor hem wilt denken om er maar vat op te krijgen maar dat dat geen zin heeft. Ik hoop voor jou dat er ook een vorm komt in jullie contact (of niet als dat beter voor je is) waar je je rust in vindt. Zoals je hebt kunnen lezen geeft mij deze situatie nu rust maar weet natuurlijk niet hoe het er volgende week voor staat. Ik denk dat ik eens hard moet gaan werken aan het feit dat ik altijd graag de controle wil hebben over mijn leven en de dingen meer moet laten komen zoals ze komen.:)
Je bent al ervaringsdeskundige (in het langere tijd uit elkaar zijn) dus weet je als geen ander hoe je er nu instaat, hoe de dingen echt voelen en waar jouw valkuilen liggen. Waar ik wel benieuwd naar ben, als je mijn verhaal leest zit daar dan enig teken van herkenning in hoe jij de vorige keer toch weer besloot om het met hem te gaan proberen? Niet dat ik NU denk dat ik dat ga doen maar ik moet op mijn hoede blijven......Voor jou is dit namelijk niet de eerste keer dus ben erg benieuwd naar wat jij anders doet nu ten opzichte van toen.
Verder kom je, ondanks dat je het waarschijnlijk niet altijd zo voelt, sterk over. Hou dat vast!
*; voor allemaal en schiet maar op me hoor (op mijn gedrag), als je/jullie daar behoefte aan hebben. Maar niet te hard alsjeblieft...
Je bent al ervaringsdeskundige (in het langere tijd uit elkaar zijn) dus weet je als geen ander hoe je er nu instaat, hoe de dingen echt voelen en waar jouw valkuilen liggen. Waar ik wel benieuwd naar ben, als je mijn verhaal leest zit daar dan enig teken van herkenning in hoe jij de vorige keer toch weer besloot om het met hem te gaan proberen? Niet dat ik NU denk dat ik dat ga doen maar ik moet op mijn hoede blijven......Voor jou is dit namelijk niet de eerste keer dus ben erg benieuwd naar wat jij anders doet nu ten opzichte van toen.
Verder kom je, ondanks dat je het waarschijnlijk niet altijd zo voelt, sterk over. Hou dat vast!
*; voor allemaal en schiet maar op me hoor (op mijn gedrag), als je/jullie daar behoefte aan hebben. Maar niet te hard alsjeblieft...
maandag 4 september 2006 22:49
Hoi, hier was ik ook even, heb zin om héél lang en uitgebreid te reageren, het trekt me enorm, moet alleen erg vroeg op morgenochtend, dus wil mijn verhaal even bewaren.. Sja Caneitje, ik herken een heleboel. Dus daar ga ik zeker op terugkomen. Ik denk morgen even, dan heb ik na de middag wat meer tijd..
Ik snap je ook volkomen, de situatie is zoals hij is, en tóch is ie er. Dus je moet er wat mee. Maar hoe, en met welke intensiteit.....???
Het is hier nu even rustig. Heb met hem over de telefoon gesproken en dat was okay. Heb ook hardop gezegd dat dat voor mijn gevoel met een paar dagen weer anders kan zijn, afhankelijk van hoe hij zijn pet heeft staan. Feit blijft, hij wil mij en mij alleen en voor altijd. En hij heeft me nu beloofd stabiel te blijven in zijn gedrag.
Morgen ben ik er weer.. slaap lekker en dikke knuffels!
Oh en @Caregirl20, ik denk dat het grote verstrikkende verschil is dat je geen liefdesrelatie met hem hebt. In een vriendschap kun je heel duidelijk andere grenzen stellen dwz afstand bewaren. Fijn dat je een goede vriendin voor hem kan zijn!
Ik snap je ook volkomen, de situatie is zoals hij is, en tóch is ie er. Dus je moet er wat mee. Maar hoe, en met welke intensiteit.....???
Het is hier nu even rustig. Heb met hem over de telefoon gesproken en dat was okay. Heb ook hardop gezegd dat dat voor mijn gevoel met een paar dagen weer anders kan zijn, afhankelijk van hoe hij zijn pet heeft staan. Feit blijft, hij wil mij en mij alleen en voor altijd. En hij heeft me nu beloofd stabiel te blijven in zijn gedrag.
Morgen ben ik er weer.. slaap lekker en dikke knuffels!
Oh en @Caregirl20, ik denk dat het grote verstrikkende verschil is dat je geen liefdesrelatie met hem hebt. In een vriendschap kun je heel duidelijk andere grenzen stellen dwz afstand bewaren. Fijn dat je een goede vriendin voor hem kan zijn!
dinsdag 5 september 2006 21:37
Artemesia, hoe is het met jou?!!!! Blijf van je af praten hoor. Ook al is het goed/slecht....we zitten allemaal in het zelfde schuitje dus laat wat van je horen, wie weet kunnen wij nog wat voor je betekenen....
Canei (en ook namens de rest)
Franciska zit natuurlijk nog "gewoon" in haar relatie. Misschien dat zij zich door onze gesprekken niet meer zo thuis voelt op dit forum? Maar ook voor jou geldt, hoe je verhaal ook is, je bent ook welkom.
Canei (en ook namens de rest)
Franciska zit natuurlijk nog "gewoon" in haar relatie. Misschien dat zij zich door onze gesprekken niet meer zo thuis voelt op dit forum? Maar ook voor jou geldt, hoe je verhaal ook is, je bent ook welkom.
woensdag 6 september 2006 00:48
Hmm..eigenlijk niet veel spannends... eerder een beetje apart dat de lege ruimtes die ik voel door mijn eigen stemmingen gevuld gaan worden, en niet meer door hoe hij doet en smst, en dus de toon zet.
Ik hoor dus nu echt even (!?) helemaal niets meer. Hij zegt het te snappen.
Ruimte voor mij alleen dus.
Gisteravond had ik helemaal zin om me er in te verzuipen, in de melancholie en ik riep bijna: slinger mij maar in mijn valkuiltje.. geromantiseer was wat de klok sloeg..
Als ik jou verhaal lees Canei, voel ik dat, en is het lastig te rechtvaardigen waarom ik hier alleen zit, en niet zonder hem, plannen te maken hoe we het samen gaan oplossen. Tamelijk gevaarlijk, ja én herkenbaar dus.
Maar ik kies er nu niet voor erin mee te gaan. Het zegt me nog niks.
Mijn gevoel komt me teveel weg bij het feit dat ik hem nu loslaten kan, als het goed is, en hem dus ook ga idealiseren en ga missen, nu ik niets hoor.
Hij smste me dus zaterdag na een paar dagen stilte dat hij nu het okay vond om zo elkaar met rust te laten. Dat hij zich ook rustig voelde. Hij zei geen tegenbericht te verwachten, maar hoopte dat ik de komende tijd goed door zou komen.
Ik heb hem daarop tóch gebeld. Heb hem geprobeerd uit te leggen dat hij door te zeggen het okay te vinden geen contact te hebben, óók contact hebben betekent. En hij niet rekening houd met het feit dat ik ook procesjes door moet, van het dealen met een geflipte ex, wat pijn doet, tot heel snel moeten overschakelen naar een ex die het ok vind dat er geen contact is wat ook pijn doet. Want; vanwaar de omschakeling vraag ik me dan af. Plus: wanneer wordt het weer vloed?
Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat ik daar echt los van wil komen, en dat hij mij daartegen moet beschermen als hij om mij geeft. Hij klonk erg oprecht toen hij zei dat hij het begreep. Hij laat me nu echt een poos met rust, minstens anderhalve maand. Ik heb hem ook heus 'gevoed' met mijn gevoelens. Dat ik ook verdriet heb etc.. maar dat ik zo niet aan het juiste toekom.
Hij wil voor zover ik er uit heb begrepen toch na die tijd kijken wat er in zit voor ons. Hij hoopt dat het mooie van ons dan nog bestaat en het slechte even zijn pad heeft genomen.
Ik kan er geen néé op zeggen, en dat is wat me zorgen baart.
Maar dat houd me ook scherp, en zie ik wanneer het voor mezelf vertroebeld. Nu dus. Ik kies ervoor mijn verstand te gebruiken. Ach en we zijn 3 dagen stilte verder, welke leegtes komen er nog?
(bovendien kan het voor hem ook wel helemaal anders zijn, na een lange poos geen contact, ook daar moet ik me tóch tegen schermen)
Hoe doen anderen dat? Echt uit elkaar gaan.... de banden moeten echt doorgesneden. Dat kan alleen tijd en geen contact doen. Als er daarna weer wat te groeien valt is het ook zo.
Hoop was ook een raadgever,wanneer ik weer bij hem terugkwam en die laat ik dit keer ook in de kast staan, achter slot en grendel. Ik heb er gewoon helemaal niets aan.
Ik ben eigenlijk heel moe, had graag langer op jouw verhaal in willen gaan Caneitje, eigenlijk kan ik alleen maar zeggen dat ik heel goed snap hoe dat proces verloopt. Het is 2 stappen vooruit en 1 terug, 3 vooruit 3 terug.. etc etc.. en ik denk dat we een soortgelijke verstrengeling hebben met een man, alleen is die van mij minder diep-gewordteld. Ik heb dat vaker gezegd.
Ik hoef niet te reageren. Ik begrijp je. Maar wat zijn je eigen antwoorden?
Vanavond keek ik een serie, een vrouw die haar man had bedrogen. Hij zei: 'Je wás mijn grote liefde' Zij zei: 'Ik zou nog steeds jou grote liefde kunnen zijn'.
( iets in die strekking) En ik dacht aan jouw verhaal, en de mijne.
Waarom verlang ik naar een man die mij eigenlijk afstoot. Dit is een echte vraag aan mijzelf, en ik ga niet verder eer ik daar antwoord op heb.
Nu ga ik slapen.. Welterusten!
Sun xx
Trouwens, in de paar weken dat ik meeschrijf, schommel ik ook heel wat af, en val ook redelijk vaak in de herhaling. Best confronterend.
Ik hoor dus nu echt even (!?) helemaal niets meer. Hij zegt het te snappen.
Ruimte voor mij alleen dus.
Gisteravond had ik helemaal zin om me er in te verzuipen, in de melancholie en ik riep bijna: slinger mij maar in mijn valkuiltje.. geromantiseer was wat de klok sloeg..
Als ik jou verhaal lees Canei, voel ik dat, en is het lastig te rechtvaardigen waarom ik hier alleen zit, en niet zonder hem, plannen te maken hoe we het samen gaan oplossen. Tamelijk gevaarlijk, ja én herkenbaar dus.
Maar ik kies er nu niet voor erin mee te gaan. Het zegt me nog niks.
Mijn gevoel komt me teveel weg bij het feit dat ik hem nu loslaten kan, als het goed is, en hem dus ook ga idealiseren en ga missen, nu ik niets hoor.
Hij smste me dus zaterdag na een paar dagen stilte dat hij nu het okay vond om zo elkaar met rust te laten. Dat hij zich ook rustig voelde. Hij zei geen tegenbericht te verwachten, maar hoopte dat ik de komende tijd goed door zou komen.
Ik heb hem daarop tóch gebeld. Heb hem geprobeerd uit te leggen dat hij door te zeggen het okay te vinden geen contact te hebben, óók contact hebben betekent. En hij niet rekening houd met het feit dat ik ook procesjes door moet, van het dealen met een geflipte ex, wat pijn doet, tot heel snel moeten overschakelen naar een ex die het ok vind dat er geen contact is wat ook pijn doet. Want; vanwaar de omschakeling vraag ik me dan af. Plus: wanneer wordt het weer vloed?
Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat ik daar echt los van wil komen, en dat hij mij daartegen moet beschermen als hij om mij geeft. Hij klonk erg oprecht toen hij zei dat hij het begreep. Hij laat me nu echt een poos met rust, minstens anderhalve maand. Ik heb hem ook heus 'gevoed' met mijn gevoelens. Dat ik ook verdriet heb etc.. maar dat ik zo niet aan het juiste toekom.
Hij wil voor zover ik er uit heb begrepen toch na die tijd kijken wat er in zit voor ons. Hij hoopt dat het mooie van ons dan nog bestaat en het slechte even zijn pad heeft genomen.
Ik kan er geen néé op zeggen, en dat is wat me zorgen baart.
Maar dat houd me ook scherp, en zie ik wanneer het voor mezelf vertroebeld. Nu dus. Ik kies ervoor mijn verstand te gebruiken. Ach en we zijn 3 dagen stilte verder, welke leegtes komen er nog?
(bovendien kan het voor hem ook wel helemaal anders zijn, na een lange poos geen contact, ook daar moet ik me tóch tegen schermen)
Hoe doen anderen dat? Echt uit elkaar gaan.... de banden moeten echt doorgesneden. Dat kan alleen tijd en geen contact doen. Als er daarna weer wat te groeien valt is het ook zo.
Hoop was ook een raadgever,wanneer ik weer bij hem terugkwam en die laat ik dit keer ook in de kast staan, achter slot en grendel. Ik heb er gewoon helemaal niets aan.
Ik ben eigenlijk heel moe, had graag langer op jouw verhaal in willen gaan Caneitje, eigenlijk kan ik alleen maar zeggen dat ik heel goed snap hoe dat proces verloopt. Het is 2 stappen vooruit en 1 terug, 3 vooruit 3 terug.. etc etc.. en ik denk dat we een soortgelijke verstrengeling hebben met een man, alleen is die van mij minder diep-gewordteld. Ik heb dat vaker gezegd.
Ik hoef niet te reageren. Ik begrijp je. Maar wat zijn je eigen antwoorden?
Vanavond keek ik een serie, een vrouw die haar man had bedrogen. Hij zei: 'Je wás mijn grote liefde' Zij zei: 'Ik zou nog steeds jou grote liefde kunnen zijn'.
( iets in die strekking) En ik dacht aan jouw verhaal, en de mijne.
Waarom verlang ik naar een man die mij eigenlijk afstoot. Dit is een echte vraag aan mijzelf, en ik ga niet verder eer ik daar antwoord op heb.
Nu ga ik slapen.. Welterusten!
Sun xx
Trouwens, in de paar weken dat ik meeschrijf, schommel ik ook heel wat af, en val ook redelijk vaak in de herhaling. Best confronterend.
vrijdag 8 september 2006 15:11
Jemig zeg, wat een heftige verhalen hier zeg! Ik merk eigenlijk dat ik
op dit moment dan nog heel 'onervaren' ben. Ik ben zelf 25, en heb sinds
2 jaar een relatie met een jongen met MD (hij is 26). We kennen elkaar
nu ook twee jaar, en onze relatie is eigenlijk vanaf het begin heel
intens geweest. Ook weet ik vanaf het begin dat hij 'iets' had, op dat
moment werd gedacht dat hij een eenmalige psychose had gehad. Dit is
gebeurd voordat ik hem leerde kennen, toen hij 22 was. Op dat moment
wist men niet wat er aan de hand was, is het redelijk misgegaan en heeft
hij na zijn episode/crisis 1 jaar thuis gezeten bij zijn ouders (hij
studeerde op dat moment). Hij kreeg toen antipsychotica en herstelde
zich op een gegeven moment en begon weer met studeren. Wel is hij in die
tijd van die eerste keer zijn toenmalige vriendin kwijtgeraakt en ook
een hoop vrienden. Toen ik hem leerde kennen, ging het goed, ging zijn
studie goed, maar had hij wel moeite met acceptatie van het alles. Ik
weet dit alleen uit tweede hand, kende hem toen nog niet.
Toen wij elkaar leerden kennen, vond ik hem een lot uit de loterij (en
nog steeds); lief, charmant, knap, ambitieus, gezellig, gek op mij...
Hij vertelde me wel meteen wat er in het verleden gebeurd was en ik had
er alle vertrouwen in dat het goed zou komen, op dat moment was er twee
jaar lang geen terugval geweest. Een half jaar later was hij bijna klaar
met zijn therapie, wat men de eerste psychose behandeling noemde. Dit
betekende eigenlijk gewoon dat hij af en toe gesprekken had met een
SPV-er en medicijnen slikte. Hij mocht toen langzaam gaan afbouwen met
de medicatie, omdat er op dat moment vanuit werd gegaan dat zijn
psychose eenmalig was geweest. Alleen is hij toen zonder medeweten van
zijn SPV-er in een keer met de medicatie geslikt, ipv van het rustig en
onder toezicht te doen. Het probleem bij mijn vriend is een beetje dat
hij eigenlijk heel onzeker is, maar dat verbergt onder een masker van de
jongen met praatjes en altijd grapjes, in de angst dat mensen hem anders
niet accepteren. Ook is hij heel ambitieus en wil altijd het meeste en
het beste doen en kan moeilijk dingen loslaten...Dit bemoeilijk
natuurlijk wel de acceptatie van zijn ziekte.
In de zomer erna (drie maanden nadat hij gestopt was met medicijnen,
antipsychotica) gingen wij samen op vakantie en toen is het misgegaan,
hij ging zich apart gedragen, (lees paranoide), sliep niet meer, had
oncontroleerbare emoties, was het ene kwartier heel emotioneel, moest
huilen, viel dan even weg (een soort spierverslapping) en werd
vervolgens heel boos 'wakker'. Op dat moment was de auto kapot, stonden
we met een tent in de zon terwijl het 35 graden was, had ik geen
rijbewijs, en hadden we geen medicijnen bij ons. Ik ben toen bij hem
gebleven tot zijn ouders ons zijn komen halen. Dit was werkelijk een van
de meest heftige dingen die ik ooit heb meegemaakt. Hij was echter wel
heel lief tegen me en bleef maar zeggen dat we er samen wel uit zouden
komen, als we maar bij elkaar zouden blijven... Op andere momenten was
hij boos op iedereen in de wereld en had hij hele heftige gesprekken met
mij en had een ongelofelijke energie in zich. Hij is echter geen moment
agressief geweest gelukkig... Uiteindelijk waren we weer in Nederland,
na een lange reis, en is hij toen tijdelijk opgenomen in een
psychiatrisch ziekenhuis omdat het thuis niet meer ging. Helaas werd dit
een gedwongen opname, omdat hij zelf niet wilde op dat moment... Hij nam
wel uit zichzelf medicatie (op het moment dat we weer in Nederland
waren, kreeg hij antipsychotica en kalmeringsmiddelen), want hij besefte
wel degelijk dat hij ziek was en dat nodig had. Hij heeft nooit
medicatie meer geweigerd nadat hij die ene keer gestopt was. Toen heeft
hij twee weken in een separeercel gezeten, wat mijns en ook van zijn
familie inziens niet zolang nodig zou zijn geweest omdat hij niet
agressief is geweest, maar volgens de artsen in de instelling moest hij
tegen zichzelf beschermd worden. Niemand mocht hem ook zien of bezoeken
tijdens die periode en ik heb dit als afschuwelijk ervaren. Hij ook,
bleek nadien, want het heeft nog heel lang geduurd voordat de medicijnen
echt gingen werken en hij als het ware 'platgespoten' werd.
Hij is er weer bovenop gekrabbeld, heeft een maand in een open
instelling gezeten, en is uiteindelijk weer tijdelijk bij zijn ouders
gaan wonen. In die periode kan ik eigenlijk achteraf zeggen dat hij heel
weinig energie had, chagerijnig was, het moeilijk had met de acceptatie
van zijn ziekte (het was nu duidelijk dat het chronisch was, omdat de
diagnose MD gesteld was, bipolair I, met in de manie die hij had
psychotische verschijnselen, en hij lithium kreeg), kortom, hij was
depressief. Ik had het toen ook heel moeilijk maar het ging
langzamerhand beter. Hij wilde weer gaan studeren, maar was bang dat het
terug zou komen, wist niet welk gedeelte van hem nu eigenlijk 'zichzelf'
was en welk gedeelte ziekte, kortom moest wennen aan de ziekte en ermee
leren leven. We hebben heel vaak gesprekken hierover gehad, het ene
moment liet hij me heel erg toe, was heel erg lief, en wilde erover
praten, maar het andere moment was hij heel erg teruggetrokken en
reageerde geirriteerd en liet duidelijk niemand anders toe.
Op het moment dat hij over zijn onzekerheden praat, heb ik het gevoel
dat we er wel uitkomen, ik ben iemand die dingen verwerkt door erover te
praten, en ik heb altijd het gevoel 'samen lukt het wel'...Alleen als
hij zich zo afsluit, er duidelijk iets aan de hand is, maar hij niet
erover wil praten en er wel mee zit en dit afreageert op de
buitenwereld... dan heb ik het moeilijk.
Hij vindt het moeilijk om toekomstplannen te maken voor zichzelf, is
bang dat het weer misgaat en weer al zijn plannen in de grond geslagen
worden en hij weer iedereen moet teleurstellen...
In de periode dat hij opgenomen was heb ik hem bijna elke dag opgezocht
in de instelling waar hij zat (ik studeerde op dat moment nog) en viel
in deze periode kilo's af, sliep slecht etc. Sinds hij weer thuis is is
hij eigenlijk stabiel, afgelopen april is hij zelfs weer begonnen met
studeren, lijkt zijn ziekte beter te accepteren en kan er beter mee
omgaan. Onze relatie gaat ook heel goed, ik hou heel veel van hem en
samen hebben we het ontzettend leuk...
Alleen heeft hij nu weer teveel hooi op zijn vork genomen, wat weer
stress veroorzaakt (hij wil dan gelijk weer alles heel goed en fanatiek
en op volle kracht doen) en heeft hij sinds een week of twee een lichte
terugval. Dit wil zeggen, hij merkte aan zichzelf dat hij slechter ging
slapen en zich niet stabiel voelde, (gelukkig merkte hij het zelf en
voelde zich lichaam aan, dit vind ik een erg goed teken voor de
toekomst!) en heeft nu tijdelijk noodmedicatie van een hogere dosis
lithium en daarbij krijgt hij ook kalmeringsmiddelen om beter te kunnen
slapen. Hij is wel emotioneel af en toe, en voelt zich opgejaagd en
rusteloos, maar is niet paranoia en gelukkig niet in een crisis. Hij
moet het nu tijdelijk rustig aan doen, en slaapt sinds een paar dagen
gelukkig beter. Ik ben heel blij dat hij naar zijn lichaam luistert deze
keer en zich grenzen niet opzoekt, maar het rustig aandoet en niet
dingen forceert.
Toch vind ik het vaak moeilijk, niet omdat ik niet van hem hou, of omdat
we geen gelijkwaardige relatie hebben, dit ervaar ik namelijk absoluut
niet zo, want hij steunt mij als ik het moeilijk heb (afgelopen jaar
heeft mijn moeder een ernstige depressie gehad en moest ik afstuderen,
waardoor ik veel stress had) en hij heeft mij daar absoluut doorheen
gesleept. Het is meer dat als hij in een mindere periode zit, dingen zo
moeilijk zijn en je eigenlijk altijd op je hoede moet zijn dat het terug
kan komen in de vorm van een manie of een depressie... Ook vind ik het
zo jammer voor hem dat hij zoveel plannen heeft en zo graag iets van
zijn leven wil maken, maar het dan op sommige moment weer tegenzit en
hij zijn plannen bij moet stellen. Wel vind ik het ongelofelijk knap dat
hij toch weer de vechterslust heeft om elke keer weer te proberen zijn
studie op te pakken en zijn leven weer op de rails te krijgen.
Als ik jullie verhalen zo lees, kan me nog heel wat te wachten staan...
Gelukkig is hij tot nu toe nooit vreemdgegaan in een manie en heeft deze
behoefte ook nooit gehad... ik denk niet dat ik daarmee om zou kunnen
gaan, dat zou emotioneel teveel van me vergen en ik zou dit niet los
kunnen zien van zijn liefde voor mij.
Binnenkort (over 3 weken) vertrek ik voor een periode van 3 maanden naar
Azie, om te gaan reizen. Natuurlijk had ik dat liever met hem gedaan,
maar helaas is dat met zijn ziekte niet goed haalbaar en zeker niet op
dit moment (ik ga backpacken, niet met een organisatie of groepsreis).
Hij is heel blij voor me dat ik dit ga doen, weet dat ik dit altijd
gewild heb en vind dat ik het ook moet doen, maar af en toe maak ik me
zo'n zorgen dat het misgaat terwijl ik weg ben en dat ik er dan niet
voor hem kan zijn...Daarnaast ga ik hem natuurlijk heel erg missen, maar
het feit dat hij MD is zorgt er voor dat ik me toch net iets meer niet
lekker erover voel.
Wat vinden jullie ervan dat ik een aantal maanden wegga? Aan de ene kant
kan het nu nog makkelijker, we wonen niet samen, ik ben net afgestudeerd
etc...Als ik verantwoordelijk voor hem zou zijn, zou ik het denk ik niet
gedaan hebben.
Ook hoop ik steun te kunnen vinden in jullie verhalen... Ik denk dat het
absoluut de moeite waard is om een relatie met een MDer te hebben, dat
dingen een stuk makkelijker zijn als je over dingen kunt praten met je
familielid/partner en als iemand zijn ziekte kan accepteren en zijn
grenzen weet...Iemand is niet alleen zijn ziekte, heeft daar ook niet om
gevraagd, maar is ook een persoon die heel waardevol is, maar er zijn
natuurlijk grenzen aan wat je kunt accepteren en wat niet. Wat iemand
eerder opmerkte, er is een verschil tussen de ziekte en egoistisch
gedrag wat ervoor zorgt dat je iemand kwetst en de relatie op het spel
zet...
Tot zover mijn (veels te lange) verhaal...
op dit moment dan nog heel 'onervaren' ben. Ik ben zelf 25, en heb sinds
2 jaar een relatie met een jongen met MD (hij is 26). We kennen elkaar
nu ook twee jaar, en onze relatie is eigenlijk vanaf het begin heel
intens geweest. Ook weet ik vanaf het begin dat hij 'iets' had, op dat
moment werd gedacht dat hij een eenmalige psychose had gehad. Dit is
gebeurd voordat ik hem leerde kennen, toen hij 22 was. Op dat moment
wist men niet wat er aan de hand was, is het redelijk misgegaan en heeft
hij na zijn episode/crisis 1 jaar thuis gezeten bij zijn ouders (hij
studeerde op dat moment). Hij kreeg toen antipsychotica en herstelde
zich op een gegeven moment en begon weer met studeren. Wel is hij in die
tijd van die eerste keer zijn toenmalige vriendin kwijtgeraakt en ook
een hoop vrienden. Toen ik hem leerde kennen, ging het goed, ging zijn
studie goed, maar had hij wel moeite met acceptatie van het alles. Ik
weet dit alleen uit tweede hand, kende hem toen nog niet.
Toen wij elkaar leerden kennen, vond ik hem een lot uit de loterij (en
nog steeds); lief, charmant, knap, ambitieus, gezellig, gek op mij...
Hij vertelde me wel meteen wat er in het verleden gebeurd was en ik had
er alle vertrouwen in dat het goed zou komen, op dat moment was er twee
jaar lang geen terugval geweest. Een half jaar later was hij bijna klaar
met zijn therapie, wat men de eerste psychose behandeling noemde. Dit
betekende eigenlijk gewoon dat hij af en toe gesprekken had met een
SPV-er en medicijnen slikte. Hij mocht toen langzaam gaan afbouwen met
de medicatie, omdat er op dat moment vanuit werd gegaan dat zijn
psychose eenmalig was geweest. Alleen is hij toen zonder medeweten van
zijn SPV-er in een keer met de medicatie geslikt, ipv van het rustig en
onder toezicht te doen. Het probleem bij mijn vriend is een beetje dat
hij eigenlijk heel onzeker is, maar dat verbergt onder een masker van de
jongen met praatjes en altijd grapjes, in de angst dat mensen hem anders
niet accepteren. Ook is hij heel ambitieus en wil altijd het meeste en
het beste doen en kan moeilijk dingen loslaten...Dit bemoeilijk
natuurlijk wel de acceptatie van zijn ziekte.
In de zomer erna (drie maanden nadat hij gestopt was met medicijnen,
antipsychotica) gingen wij samen op vakantie en toen is het misgegaan,
hij ging zich apart gedragen, (lees paranoide), sliep niet meer, had
oncontroleerbare emoties, was het ene kwartier heel emotioneel, moest
huilen, viel dan even weg (een soort spierverslapping) en werd
vervolgens heel boos 'wakker'. Op dat moment was de auto kapot, stonden
we met een tent in de zon terwijl het 35 graden was, had ik geen
rijbewijs, en hadden we geen medicijnen bij ons. Ik ben toen bij hem
gebleven tot zijn ouders ons zijn komen halen. Dit was werkelijk een van
de meest heftige dingen die ik ooit heb meegemaakt. Hij was echter wel
heel lief tegen me en bleef maar zeggen dat we er samen wel uit zouden
komen, als we maar bij elkaar zouden blijven... Op andere momenten was
hij boos op iedereen in de wereld en had hij hele heftige gesprekken met
mij en had een ongelofelijke energie in zich. Hij is echter geen moment
agressief geweest gelukkig... Uiteindelijk waren we weer in Nederland,
na een lange reis, en is hij toen tijdelijk opgenomen in een
psychiatrisch ziekenhuis omdat het thuis niet meer ging. Helaas werd dit
een gedwongen opname, omdat hij zelf niet wilde op dat moment... Hij nam
wel uit zichzelf medicatie (op het moment dat we weer in Nederland
waren, kreeg hij antipsychotica en kalmeringsmiddelen), want hij besefte
wel degelijk dat hij ziek was en dat nodig had. Hij heeft nooit
medicatie meer geweigerd nadat hij die ene keer gestopt was. Toen heeft
hij twee weken in een separeercel gezeten, wat mijns en ook van zijn
familie inziens niet zolang nodig zou zijn geweest omdat hij niet
agressief is geweest, maar volgens de artsen in de instelling moest hij
tegen zichzelf beschermd worden. Niemand mocht hem ook zien of bezoeken
tijdens die periode en ik heb dit als afschuwelijk ervaren. Hij ook,
bleek nadien, want het heeft nog heel lang geduurd voordat de medicijnen
echt gingen werken en hij als het ware 'platgespoten' werd.
Hij is er weer bovenop gekrabbeld, heeft een maand in een open
instelling gezeten, en is uiteindelijk weer tijdelijk bij zijn ouders
gaan wonen. In die periode kan ik eigenlijk achteraf zeggen dat hij heel
weinig energie had, chagerijnig was, het moeilijk had met de acceptatie
van zijn ziekte (het was nu duidelijk dat het chronisch was, omdat de
diagnose MD gesteld was, bipolair I, met in de manie die hij had
psychotische verschijnselen, en hij lithium kreeg), kortom, hij was
depressief. Ik had het toen ook heel moeilijk maar het ging
langzamerhand beter. Hij wilde weer gaan studeren, maar was bang dat het
terug zou komen, wist niet welk gedeelte van hem nu eigenlijk 'zichzelf'
was en welk gedeelte ziekte, kortom moest wennen aan de ziekte en ermee
leren leven. We hebben heel vaak gesprekken hierover gehad, het ene
moment liet hij me heel erg toe, was heel erg lief, en wilde erover
praten, maar het andere moment was hij heel erg teruggetrokken en
reageerde geirriteerd en liet duidelijk niemand anders toe.
Op het moment dat hij over zijn onzekerheden praat, heb ik het gevoel
dat we er wel uitkomen, ik ben iemand die dingen verwerkt door erover te
praten, en ik heb altijd het gevoel 'samen lukt het wel'...Alleen als
hij zich zo afsluit, er duidelijk iets aan de hand is, maar hij niet
erover wil praten en er wel mee zit en dit afreageert op de
buitenwereld... dan heb ik het moeilijk.
Hij vindt het moeilijk om toekomstplannen te maken voor zichzelf, is
bang dat het weer misgaat en weer al zijn plannen in de grond geslagen
worden en hij weer iedereen moet teleurstellen...
In de periode dat hij opgenomen was heb ik hem bijna elke dag opgezocht
in de instelling waar hij zat (ik studeerde op dat moment nog) en viel
in deze periode kilo's af, sliep slecht etc. Sinds hij weer thuis is is
hij eigenlijk stabiel, afgelopen april is hij zelfs weer begonnen met
studeren, lijkt zijn ziekte beter te accepteren en kan er beter mee
omgaan. Onze relatie gaat ook heel goed, ik hou heel veel van hem en
samen hebben we het ontzettend leuk...
Alleen heeft hij nu weer teveel hooi op zijn vork genomen, wat weer
stress veroorzaakt (hij wil dan gelijk weer alles heel goed en fanatiek
en op volle kracht doen) en heeft hij sinds een week of twee een lichte
terugval. Dit wil zeggen, hij merkte aan zichzelf dat hij slechter ging
slapen en zich niet stabiel voelde, (gelukkig merkte hij het zelf en
voelde zich lichaam aan, dit vind ik een erg goed teken voor de
toekomst!) en heeft nu tijdelijk noodmedicatie van een hogere dosis
lithium en daarbij krijgt hij ook kalmeringsmiddelen om beter te kunnen
slapen. Hij is wel emotioneel af en toe, en voelt zich opgejaagd en
rusteloos, maar is niet paranoia en gelukkig niet in een crisis. Hij
moet het nu tijdelijk rustig aan doen, en slaapt sinds een paar dagen
gelukkig beter. Ik ben heel blij dat hij naar zijn lichaam luistert deze
keer en zich grenzen niet opzoekt, maar het rustig aandoet en niet
dingen forceert.
Toch vind ik het vaak moeilijk, niet omdat ik niet van hem hou, of omdat
we geen gelijkwaardige relatie hebben, dit ervaar ik namelijk absoluut
niet zo, want hij steunt mij als ik het moeilijk heb (afgelopen jaar
heeft mijn moeder een ernstige depressie gehad en moest ik afstuderen,
waardoor ik veel stress had) en hij heeft mij daar absoluut doorheen
gesleept. Het is meer dat als hij in een mindere periode zit, dingen zo
moeilijk zijn en je eigenlijk altijd op je hoede moet zijn dat het terug
kan komen in de vorm van een manie of een depressie... Ook vind ik het
zo jammer voor hem dat hij zoveel plannen heeft en zo graag iets van
zijn leven wil maken, maar het dan op sommige moment weer tegenzit en
hij zijn plannen bij moet stellen. Wel vind ik het ongelofelijk knap dat
hij toch weer de vechterslust heeft om elke keer weer te proberen zijn
studie op te pakken en zijn leven weer op de rails te krijgen.
Als ik jullie verhalen zo lees, kan me nog heel wat te wachten staan...
Gelukkig is hij tot nu toe nooit vreemdgegaan in een manie en heeft deze
behoefte ook nooit gehad... ik denk niet dat ik daarmee om zou kunnen
gaan, dat zou emotioneel teveel van me vergen en ik zou dit niet los
kunnen zien van zijn liefde voor mij.
Binnenkort (over 3 weken) vertrek ik voor een periode van 3 maanden naar
Azie, om te gaan reizen. Natuurlijk had ik dat liever met hem gedaan,
maar helaas is dat met zijn ziekte niet goed haalbaar en zeker niet op
dit moment (ik ga backpacken, niet met een organisatie of groepsreis).
Hij is heel blij voor me dat ik dit ga doen, weet dat ik dit altijd
gewild heb en vind dat ik het ook moet doen, maar af en toe maak ik me
zo'n zorgen dat het misgaat terwijl ik weg ben en dat ik er dan niet
voor hem kan zijn...Daarnaast ga ik hem natuurlijk heel erg missen, maar
het feit dat hij MD is zorgt er voor dat ik me toch net iets meer niet
lekker erover voel.
Wat vinden jullie ervan dat ik een aantal maanden wegga? Aan de ene kant
kan het nu nog makkelijker, we wonen niet samen, ik ben net afgestudeerd
etc...Als ik verantwoordelijk voor hem zou zijn, zou ik het denk ik niet
gedaan hebben.
Ook hoop ik steun te kunnen vinden in jullie verhalen... Ik denk dat het
absoluut de moeite waard is om een relatie met een MDer te hebben, dat
dingen een stuk makkelijker zijn als je over dingen kunt praten met je
familielid/partner en als iemand zijn ziekte kan accepteren en zijn
grenzen weet...Iemand is niet alleen zijn ziekte, heeft daar ook niet om
gevraagd, maar is ook een persoon die heel waardevol is, maar er zijn
natuurlijk grenzen aan wat je kunt accepteren en wat niet. Wat iemand
eerder opmerkte, er is een verschil tussen de ziekte en egoistisch
gedrag wat ervoor zorgt dat je iemand kwetst en de relatie op het spel
zet...
Tot zover mijn (veels te lange) verhaal...
maandag 11 september 2006 17:15
Hoe ga je met je eígen persoonlijkheidsstoornis om? Ik dacht gezien de titel dat het dáárover zou gaan. Bovendien, ik heb respect voor de problematiek, maar het zijn gewoon mensen en ze hebben er zelf écht het meeste last van. Ik zou het daarom respectvol vinden om ook aan deze mensen zélf te vragen hoe ze ermee om gaan.
Anders geeft het toch een stigmatiserend effect. Bovendien is de scheidslijn ook maar dun...
Anders geeft het toch een stigmatiserend effect. Bovendien is de scheidslijn ook maar dun...
dinsdag 12 september 2006 12:25
Hoi popje, lastig voor je dat er niet gelijk gereageerd wordt, dat snap ik maar het gaat wel vaker zo. Dan weer op 1 dag 5 berichten, dan weer een tijdje niet. We zitten zelf in zo'n heftig proces dat het je soms aan energie ontbreekt om toch internet weer op te gaan. verder heb ik ook een erg druk leven met werk, kind en alles eromheen.
Ik weet niet wat je wil horen. Ik heb 6 jaar lang hoop gehad; dit is de laatste keer, nu hebben we alle stressfactoren weggehaald, we houden van elkaar dus we redeen het wel, hij slikt medicatie dus er komt een dag dat alles weer goed komt, etc etc.
Zoals je al eerder hebt kunnen lezen (heb ik tijdje terug geschreven): Er zijn ook mensen met md die wel goed functioneren! Kijk goed naar je iegen grenzen, probeer dingen los te laten (heb ik nooit kunnen doen), goed dat je toch je droom uit laat komen, als je er zo in blijft zitten als je nu doet kom je er wel.
Ik heb ook nu weer weinig tijd, moet zo de avonddienst in, misschien kom ik vanavond er nog even op terug.
liefs Canei.
Ik weet niet wat je wil horen. Ik heb 6 jaar lang hoop gehad; dit is de laatste keer, nu hebben we alle stressfactoren weggehaald, we houden van elkaar dus we redeen het wel, hij slikt medicatie dus er komt een dag dat alles weer goed komt, etc etc.
Zoals je al eerder hebt kunnen lezen (heb ik tijdje terug geschreven): Er zijn ook mensen met md die wel goed functioneren! Kijk goed naar je iegen grenzen, probeer dingen los te laten (heb ik nooit kunnen doen), goed dat je toch je droom uit laat komen, als je er zo in blijft zitten als je nu doet kom je er wel.
Ik heb ook nu weer weinig tijd, moet zo de avonddienst in, misschien kom ik vanavond er nog even op terug.
liefs Canei.
dinsdag 12 september 2006 12:32
Assiepoes, we leven in een vrij land dus mogen we vrijuit praten. Zoals je ook kunt lezen in onze discussies gaat het voornamelijk over ons zelf; hoe gaan wij er mee om. We zeiken niemand af, proberen dingen te begrijpen. Ik persoonlijk ga respectvol om met mijn ex maar heb wel behoefte om te praten met lotgenoten. En hoe prettig is het als dat anoniem kan? Dit topic ging erover of je mensen kent met een persoonlijkheidsstoornis (waar md niet onder valt, is een ziekte), vanzelf kwam er een discussie tussen gelijkgestemden. Als er mensen zijn die zelf md zijn en willen reageren; dat lijkt me fantastisch! Maar het is vaak niet alleen de ziekte zelf maar er komen zoveel factoren bij kijken; slechte jeugd, niet om kunnen gaan met de wisselende emoties, de leegte die deze gevoelens vaak met zich meebrengt, etc. dat maakt vaak het verschil hoe iemand met dit ziektebeeld omgaat en in hoeverre de partner hierin gekwetst wordt. De forummers die hier aan meedoen hebben hun partner al zoveel kansen gegeven, dat zegt genoeg, maar als je partner na al deze commitment er in ene met een ander vandoor gaat en jou in alle volledigheid laat barsten is er genoeg voeding voor emoties lijkt me. En dat is waar het met name in dit forum over gaat.
Canei.
Canei.
dinsdag 12 september 2006 21:03
Canei ik had het niet beter kunnen zeggen of schrijven.
Dat stukje van Assepoes raakte me...wel degelijk.
Ik voelde me een klein beetje verdrietig worden..
Als je eens wist hoeveel kansen ik hem gegeven heb en hoe ik er bijna zelf aan kapot ben gegaan...en nu nog ga ...al dat verdriet..!!
Ik ben daar nu nog veel te stuk voor om hier lang over door te gaan.
Merk het aan mezelf...stom misschien maarja..
Popje ..begrijp je 100%...wij allemaal denk ik wel..
Toen ik hier voor het eerst op dit forum kwam..wilde ik ook graag dat iemand meteen antwoorde, het liefst een minuut later als dat mogelijk was geweest.
Zo nodig moest ik mijn verhaal kwijt...
Wilde antwoorden...wilde begrip...dat iemand wist wat ik voelde ...door wat voor een hel ik ging..en noem maar op.
Alleen wat Canei ook al zei...is dat we er soms met onze oren zo diep inzitten dat we bijna geen kracht meer hebben om ons zelf nog een beetje overeind te houden....en de dag door te slepen...
Vandaar dat het op sommige dagen iets langer duurt ...maar het komt altijd ...reactie...ook al is het zelfs s'nachts.
Liefs Kleine Beer...*;
P.s. Hoe is Sun en Canei...en Franciska ...Artimisia......?
Ben zelf met een nieuwe baan begonnen maar het valt zwaar tegen kan mijn hoofd niet leeg krijgen om al die nieuwe info er in te stampen.
Kom ik ex vorige week ook nog tegen daar was ik zo overstuur van dat ik bijna onder een vrachtwagen zat.
Moet ook nu weer toegeven dat ik niet echt lekker in mijn vel zit..maarja.zeker weer een dip...stoppen die nou NOOIT..?
Slaap ook weer slecht en pieker me weer suf...mis hem...!!
Mis hem vreselijk..terwijl ik weet dat het beter zo is..maar dat helpt niet..
zucht...
Dat stukje van Assepoes raakte me...wel degelijk.
Ik voelde me een klein beetje verdrietig worden..
Als je eens wist hoeveel kansen ik hem gegeven heb en hoe ik er bijna zelf aan kapot ben gegaan...en nu nog ga ...al dat verdriet..!!
Ik ben daar nu nog veel te stuk voor om hier lang over door te gaan.
Merk het aan mezelf...stom misschien maarja..
Popje ..begrijp je 100%...wij allemaal denk ik wel..
Toen ik hier voor het eerst op dit forum kwam..wilde ik ook graag dat iemand meteen antwoorde, het liefst een minuut later als dat mogelijk was geweest.
Zo nodig moest ik mijn verhaal kwijt...
Wilde antwoorden...wilde begrip...dat iemand wist wat ik voelde ...door wat voor een hel ik ging..en noem maar op.
Alleen wat Canei ook al zei...is dat we er soms met onze oren zo diep inzitten dat we bijna geen kracht meer hebben om ons zelf nog een beetje overeind te houden....en de dag door te slepen...
Vandaar dat het op sommige dagen iets langer duurt ...maar het komt altijd ...reactie...ook al is het zelfs s'nachts.
Liefs Kleine Beer...*;
P.s. Hoe is Sun en Canei...en Franciska ...Artimisia......?
Ben zelf met een nieuwe baan begonnen maar het valt zwaar tegen kan mijn hoofd niet leeg krijgen om al die nieuwe info er in te stampen.
Kom ik ex vorige week ook nog tegen daar was ik zo overstuur van dat ik bijna onder een vrachtwagen zat.
Moet ook nu weer toegeven dat ik niet echt lekker in mijn vel zit..maarja.zeker weer een dip...stoppen die nou NOOIT..?
Slaap ook weer slecht en pieker me weer suf...mis hem...!!
Mis hem vreselijk..terwijl ik weet dat het beter zo is..maar dat helpt niet..
zucht...
dinsdag 12 september 2006 23:36
Goeienavond,
Hier ben ik ook even weer, óók met de mening dat wij hier -gewoon- vertellen wat er op ons hart ligt in de situaties waarin we zitten, en wel in één met iemand met een stoornis. Ik vind dat zodra er iemand komt posten met verhalen van de andere kant van het verhaal, dat die nét zo welkom is! Wij posten hier en vinden herkenning bij elkaar, mooi toch?
Met mij gaat het zo-zo. Volgens mij gebeurt er iets met mij waarmee ik niet blij ben: mijn gevoel gaat (tijdelijk) weg voor hem. Ik mis hem verschrikkelijk, maar ik ga me steeds meer realiseren dat dat 'missen' niets anders is dan mijn idealisatie tot stand houden. Wat er gebeurt is een beetje eng. Geloof ik. Ik kan het nog niet goed onder woorden brengen.
Ik heb vanmiddag de verleiding niet kunnen weerstaan. Het was zó groot, dat ik met een smoes gebeld heb .( Ik wilde eigenlijk ook weer iets kunnen voelen, want ik voelde me leeg, ik wilde mezelf op de proef stellen misschien wel..) En een half uur later zat ik bij hem. En het voelde minder goed dan ik dacht. Hij was zo blij als een kind me te zien. Ik was minder op mijn gemak.
Heb weer even gevoeld, dat er niets is veranderd. Eigenlijk raakt het me niet eens echt. De dingen die hij zegt, ik antwoord met dat het zijn keuze is. Ben ik mezelf verschrikkelijk aan het beschermen? Of ben ik aan het loslaten? Het lijkt wel, alsof het niet meer werkt in mijn hoofd. Maar vanmiddag kon ik de verleiding niet weerstaan??! Ik snap het niet goed, hoe dit zo snel kan omslaan.
Misschien ben ik een ideaalbeeld aan het loslaten? Ik vind het niet leuk in ieder geval.. Wil ik dit wel?
Hier ben ik ook even weer, óók met de mening dat wij hier -gewoon- vertellen wat er op ons hart ligt in de situaties waarin we zitten, en wel in één met iemand met een stoornis. Ik vind dat zodra er iemand komt posten met verhalen van de andere kant van het verhaal, dat die nét zo welkom is! Wij posten hier en vinden herkenning bij elkaar, mooi toch?
Met mij gaat het zo-zo. Volgens mij gebeurt er iets met mij waarmee ik niet blij ben: mijn gevoel gaat (tijdelijk) weg voor hem. Ik mis hem verschrikkelijk, maar ik ga me steeds meer realiseren dat dat 'missen' niets anders is dan mijn idealisatie tot stand houden. Wat er gebeurt is een beetje eng. Geloof ik. Ik kan het nog niet goed onder woorden brengen.
Ik heb vanmiddag de verleiding niet kunnen weerstaan. Het was zó groot, dat ik met een smoes gebeld heb .( Ik wilde eigenlijk ook weer iets kunnen voelen, want ik voelde me leeg, ik wilde mezelf op de proef stellen misschien wel..) En een half uur later zat ik bij hem. En het voelde minder goed dan ik dacht. Hij was zo blij als een kind me te zien. Ik was minder op mijn gemak.
Heb weer even gevoeld, dat er niets is veranderd. Eigenlijk raakt het me niet eens echt. De dingen die hij zegt, ik antwoord met dat het zijn keuze is. Ben ik mezelf verschrikkelijk aan het beschermen? Of ben ik aan het loslaten? Het lijkt wel, alsof het niet meer werkt in mijn hoofd. Maar vanmiddag kon ik de verleiding niet weerstaan??! Ik snap het niet goed, hoe dit zo snel kan omslaan.
Misschien ben ik een ideaalbeeld aan het loslaten? Ik vind het niet leuk in ieder geval.. Wil ik dit wel?
woensdag 13 september 2006 22:10
Sundayyyy, wat een herkenning!!! Ik heb precies hetzelfde! Hoe is het mogelijk? Vrijdag vreselijke ruzie gehad (hij met mij, ik heb hem alleen verteld dat ik steeds minder respect voor hem krijg door hoe hij doet, is ook echt zo), hij ging helemaal uit zijn plaat (tja...hij krijgt steeds meer weerwoord van me) en ik moest oprotten en NOOIT meer terugkomen. Nou dat zal hij weten. Het gekke is dat ik rustig naar huis ben gegaan, het raakte me niet meer zoals voorheen! Daarna heerlijk gewerkt (weekend), zaterdag kreeg ik een 'sorry' van hem, hem hierop terug gesmst dat hij vooral energie in zijn zoon moest gaan steken en niet in mij en maandag kwam hij (ongevraagd) naar me toe om nog weer eens (op verbaal boze wijze) duidelijk te maken wat zijn visie was (alles precies verkeerd om, IK ben degene die er een potje van maakt volgens hem en HIJ houd met iedereen rekening) en reed met scheurende banden weg. Het enige wat ik voelde was een lichte vorm van medelijden. (en schaamte naar mijn buren toe...:$) Ik denk dat ie zijn eigen graf aan het graven is nu, naar iedereen toe maar vooral naar mij. Zijn relatie loopt volgens hem ook op zijn eindje, hij beseft nu pas echt wat hij allemaal kwijt is geraakt. Ik heb het ergste al gehad. Het is zelfs zo dat ik nu 's ochtends soms weer wakker wordt met een geluksgevoeltje! Een bevrijding gewoon. Waar ik me nog wel zorgen over maak is natuurlijk mijn zoon. Hoe gaat dat lopen in de toekomst? Ook maar loslaten denk ik, we zien het wel. Ik heb mijn best gedaan. Nu is hij aan de beurt.(heb wel 2 boekjes besteld; pappa heeft soms vleugels en nog een, om voor te lezen, over md dus)
Wat vooraf ging aan dit gevoel (dus buiten die ruzie om) en deze is ook goed voor jou, Kleine Beer, was een bewustwording van mij na een telefoongesprek (vooral zeiken van mij, haha) met gezamenlijke vriend. Die zei: Wanneer stop je nou eens met normaal, constant gedrag van hem te verwachten? Daarna, pas een uur ofzo daarna, dacht ik in ene: Verdomd, hij (ex) heeft allang geaccepteerd dat hij manisch depressief is met alle gevolgen van dien maar IK NOG NIET!!! Inderdaad, ik bleef maar hopen op goede afspraken, normaal contact, geen moodswings, gelijkwaardige gesprekken maar het kwam maar niet. Ja soms, ik weer blij en daarna weer mis. Pfffffffffff, dat was even schrikken. Van mezelf! Sindsdien dacht ik bij elk contact: Verwachtingspatroon weglaten Canei. En het werkt!!! Ik ben er nog niet hoor, wil nog steeds graag dat alles ooit normaal wordt maar goed, het besef is er.
En inderdaad, het geeft een gevoel van leegte maar ook rust. Als je zolang bezig ben geweest met DIE ander moet je weer wennen aan dat nieuwe gevoel. Maar kun je misschien (nog) beter uitleggen WAT je dan precies mist, Sunday? Was het misschien toch een soort dagbesteding van je geworden (onbewust) om te hopen en te verlangen naar die betere tijden? Ben je bang om dit gevoel los te laten omdat je dan weer eventueel open kan gaan staan voor andere mannen? (met alle gevolgen van dien) Bye the way, ik heb mijzelf 2 jaar gegeven om niet naar andere mannen te hoeven kijken, haha, moet er nog steeds niet aan DENKEN. Verder zou ik ook niet eens durven want weet zeker dat ex helemaal gek wordt als ik een ander krijg/heb, maar dat terzijde. Of word je nu in ene weer met je eigen ikje geconfronteerd? (Dat had ik namelijk heel erg in het begin, wie ben ik, wat wil ik, etc)
Kleine beer, ik schrik er toch wel van dat het nog steeds zoooo diep zit bij je. Snap het wel hoor. :P Kan jij misschien proberen uit te leggen (ook voor jezelf hoor, dat is het voordeel van dit forum, hier kun je lekker anoniem openhartig zijn) wat je zo stuk maakt? Het bedrogen gevoel, dat ie het met haar misschien wel gaat redden (is niet zo), het feit dat de buitenwereld een andere ex ziet dan hoe jij nu over hem denkt, maak je je nog zorgen om hem, mis je de goede tijden, de sex, loop je tegen jezelf aan nu in deze periode, mis je een arm om je heen, mis je het dat je je hart niet kunt luchten tegen hem over hoe hij met je om is gegaan, of mis je gewoon HEM met alles erop en eraan?
Pfff, wat een vragen he. Kijk maar of je puf hebt, meid, maar bedenk 1 ding: Probeer je eigen vriend te worden, vrienden komen en gaan in jouw leven maar met jezelf....moet je het een heel leven doen. En ook al ga je nu door een diep diep dal, er komen ECHT ECHT ECHT betere tijden. Ben je een beetje spiritueel ingesteld? Dan heb ik namelijk een mooi verhaal voor je over loslaten.
Ach, spiritueel of niet, ik ga hem gewoon (proberen) te plaatsen, wie er wat aan heeft leest het anders negeer je het maar. Het heeft mij door moeilijke tijden heen geholpen!
Dikke kus voor allemaal.
Wat vooraf ging aan dit gevoel (dus buiten die ruzie om) en deze is ook goed voor jou, Kleine Beer, was een bewustwording van mij na een telefoongesprek (vooral zeiken van mij, haha) met gezamenlijke vriend. Die zei: Wanneer stop je nou eens met normaal, constant gedrag van hem te verwachten? Daarna, pas een uur ofzo daarna, dacht ik in ene: Verdomd, hij (ex) heeft allang geaccepteerd dat hij manisch depressief is met alle gevolgen van dien maar IK NOG NIET!!! Inderdaad, ik bleef maar hopen op goede afspraken, normaal contact, geen moodswings, gelijkwaardige gesprekken maar het kwam maar niet. Ja soms, ik weer blij en daarna weer mis. Pfffffffffff, dat was even schrikken. Van mezelf! Sindsdien dacht ik bij elk contact: Verwachtingspatroon weglaten Canei. En het werkt!!! Ik ben er nog niet hoor, wil nog steeds graag dat alles ooit normaal wordt maar goed, het besef is er.
En inderdaad, het geeft een gevoel van leegte maar ook rust. Als je zolang bezig ben geweest met DIE ander moet je weer wennen aan dat nieuwe gevoel. Maar kun je misschien (nog) beter uitleggen WAT je dan precies mist, Sunday? Was het misschien toch een soort dagbesteding van je geworden (onbewust) om te hopen en te verlangen naar die betere tijden? Ben je bang om dit gevoel los te laten omdat je dan weer eventueel open kan gaan staan voor andere mannen? (met alle gevolgen van dien) Bye the way, ik heb mijzelf 2 jaar gegeven om niet naar andere mannen te hoeven kijken, haha, moet er nog steeds niet aan DENKEN. Verder zou ik ook niet eens durven want weet zeker dat ex helemaal gek wordt als ik een ander krijg/heb, maar dat terzijde. Of word je nu in ene weer met je eigen ikje geconfronteerd? (Dat had ik namelijk heel erg in het begin, wie ben ik, wat wil ik, etc)
Kleine beer, ik schrik er toch wel van dat het nog steeds zoooo diep zit bij je. Snap het wel hoor. :P Kan jij misschien proberen uit te leggen (ook voor jezelf hoor, dat is het voordeel van dit forum, hier kun je lekker anoniem openhartig zijn) wat je zo stuk maakt? Het bedrogen gevoel, dat ie het met haar misschien wel gaat redden (is niet zo), het feit dat de buitenwereld een andere ex ziet dan hoe jij nu over hem denkt, maak je je nog zorgen om hem, mis je de goede tijden, de sex, loop je tegen jezelf aan nu in deze periode, mis je een arm om je heen, mis je het dat je je hart niet kunt luchten tegen hem over hoe hij met je om is gegaan, of mis je gewoon HEM met alles erop en eraan?
Pfff, wat een vragen he. Kijk maar of je puf hebt, meid, maar bedenk 1 ding: Probeer je eigen vriend te worden, vrienden komen en gaan in jouw leven maar met jezelf....moet je het een heel leven doen. En ook al ga je nu door een diep diep dal, er komen ECHT ECHT ECHT betere tijden. Ben je een beetje spiritueel ingesteld? Dan heb ik namelijk een mooi verhaal voor je over loslaten.
Ach, spiritueel of niet, ik ga hem gewoon (proberen) te plaatsen, wie er wat aan heeft leest het anders negeer je het maar. Het heeft mij door moeilijke tijden heen geholpen!
Dikke kus voor allemaal.
woensdag 13 september 2006 22:13
Dit komt van een vraag en antwoord rubriek van een spirituele site:
Je vraag hoe kan je een tweelingziel in vredesnaam nu voor 100% loslaten, wil ik graag beantwoorden. Kort gezegd; dat kan ook niet. Maar er is een verschil tussen het Hoger Zelf en/of Monadisch (Goddelijk) Zelf en je persoonlijk zelf. Jouw persoonlijk zelf heeft er noodgedwongen voor moeten kiezen je tweelingziel los te laten omdat zijn persoonlijk zelf jou nu nog niet genoeg kan liefhebben, respecteren en supporten! En vaak brengt dat heel veel verdriet, twijfel en wanhoop met zich mee waar je zo maar niet uitkomt. Dat is heel erg en het overkomt niet alleen jou, maar veel meer tweelingzielen op dit moment. Het is nog te vroeg dan of soms zelfs helemaal niet de bedoeling, om een intieme relatie met elkaar aan te gaan. Maar jullie hogere lichtlichamen in de sferen kunnen voor eeuwig met elkaar verbonden zijn in Liefde! Dat gaat nooit verloren, maar daarom hoeft het hier op aarde nog niet zo te zijn.
Wanneer jouw persoonlijk, spiritueel zelf, hier op aarde, steeds bewuster wordt en er komt ook meer bewustzijn van je lichtlichamen uit de sferen waar je wel verbonden bent, naar hier, dan zul je elkaar herkennen. Soms gebeurt dit bij de één wel en bij de ander niet of heel weinig. Ook dat maakt het er niet gemakkelijker op. Maar meestal heeft jouw of zijn persoonlijk zelf nog eerst meer lessen hier op aarde te leren alvorens je een harmonieuse, liefdevolle zielsverbinding kunt onderhouden samen. Lessen als meer om jezelf geven, meer respecteren, jezelf meer geborgenheid en aandacht geven, meer rekening houden met je zelf, enz. en als pas als dat helemaal is ingevuld, dan kun je al deze dingen ook voor je wederhelft betekenen. Want dan ben je een overlopend vat van liefde. Je hebt dan niets meer onbewust van de ander nodig en dan pas kun je in onvoorwaardelijke liefde, trouw en respect er voor elkaar zijn. Als jullie tweelingzielen zijn zul je elkaar ook finaal aantrekken en aanvullen. Maar jullie beiden zullen het pas 100% kunnen voelen als jullie alles op persoonlijk zelf en zieleniveau gezuiverd hebben in jullie zelf.
De meeste mensen zijn echter nog niet zo ver. Soms ontmoet je een tweelingziel voortijdig om de grootste liefdesdaad op te leren brengen; die van de ander los te laten en niets voor jezelf te vragen, hem zijn eigen levensweg en lessen gunnen, zijn eigen klus laten klaren, zonder dat jij hem bedekt met de mantel der liefde en het hem te gemakkelijk maakt. Dit kun je alleen als je persoonlijk zelf gezuiverd en opgevuld genoeg is en het inzicht er is dat je de ander nog meer geeft door hem los te laten en niet oneindig te steunen. Dit getuigt trouwens dan ook niet van respect voor je zelf. Zo kan hij leren er emotioneel en anderszins, voor zich zelf te zijn en jij om trouw te zijn aan jezelf.
Je schrijft dat je hem niet los kunt laten omdat hij in je zit, maar dat is jouw behoefte die in je zit, komend uit jouw persoonlijk zelf. Niet zijn licht. Dit is niet het hoger zieleniveau want dat weet dat loslaten soms beter is en dat de ziele-liefde altijd blijft! Soms moet je slechts vrienden zijn en elkaar helpen zonder intieme relatie. Soms moet je even helemaal uit elkaar.
Je vraag hoe kan je een tweelingziel in vredesnaam nu voor 100% loslaten, wil ik graag beantwoorden. Kort gezegd; dat kan ook niet. Maar er is een verschil tussen het Hoger Zelf en/of Monadisch (Goddelijk) Zelf en je persoonlijk zelf. Jouw persoonlijk zelf heeft er noodgedwongen voor moeten kiezen je tweelingziel los te laten omdat zijn persoonlijk zelf jou nu nog niet genoeg kan liefhebben, respecteren en supporten! En vaak brengt dat heel veel verdriet, twijfel en wanhoop met zich mee waar je zo maar niet uitkomt. Dat is heel erg en het overkomt niet alleen jou, maar veel meer tweelingzielen op dit moment. Het is nog te vroeg dan of soms zelfs helemaal niet de bedoeling, om een intieme relatie met elkaar aan te gaan. Maar jullie hogere lichtlichamen in de sferen kunnen voor eeuwig met elkaar verbonden zijn in Liefde! Dat gaat nooit verloren, maar daarom hoeft het hier op aarde nog niet zo te zijn.
Wanneer jouw persoonlijk, spiritueel zelf, hier op aarde, steeds bewuster wordt en er komt ook meer bewustzijn van je lichtlichamen uit de sferen waar je wel verbonden bent, naar hier, dan zul je elkaar herkennen. Soms gebeurt dit bij de één wel en bij de ander niet of heel weinig. Ook dat maakt het er niet gemakkelijker op. Maar meestal heeft jouw of zijn persoonlijk zelf nog eerst meer lessen hier op aarde te leren alvorens je een harmonieuse, liefdevolle zielsverbinding kunt onderhouden samen. Lessen als meer om jezelf geven, meer respecteren, jezelf meer geborgenheid en aandacht geven, meer rekening houden met je zelf, enz. en als pas als dat helemaal is ingevuld, dan kun je al deze dingen ook voor je wederhelft betekenen. Want dan ben je een overlopend vat van liefde. Je hebt dan niets meer onbewust van de ander nodig en dan pas kun je in onvoorwaardelijke liefde, trouw en respect er voor elkaar zijn. Als jullie tweelingzielen zijn zul je elkaar ook finaal aantrekken en aanvullen. Maar jullie beiden zullen het pas 100% kunnen voelen als jullie alles op persoonlijk zelf en zieleniveau gezuiverd hebben in jullie zelf.
De meeste mensen zijn echter nog niet zo ver. Soms ontmoet je een tweelingziel voortijdig om de grootste liefdesdaad op te leren brengen; die van de ander los te laten en niets voor jezelf te vragen, hem zijn eigen levensweg en lessen gunnen, zijn eigen klus laten klaren, zonder dat jij hem bedekt met de mantel der liefde en het hem te gemakkelijk maakt. Dit kun je alleen als je persoonlijk zelf gezuiverd en opgevuld genoeg is en het inzicht er is dat je de ander nog meer geeft door hem los te laten en niet oneindig te steunen. Dit getuigt trouwens dan ook niet van respect voor je zelf. Zo kan hij leren er emotioneel en anderszins, voor zich zelf te zijn en jij om trouw te zijn aan jezelf.
Je schrijft dat je hem niet los kunt laten omdat hij in je zit, maar dat is jouw behoefte die in je zit, komend uit jouw persoonlijk zelf. Niet zijn licht. Dit is niet het hoger zieleniveau want dat weet dat loslaten soms beter is en dat de ziele-liefde altijd blijft! Soms moet je slechts vrienden zijn en elkaar helpen zonder intieme relatie. Soms moet je even helemaal uit elkaar.
woensdag 13 september 2006 22:56
Ik heb veel reacties gelezen van jullie allemaal en wil ook proberen mijn verhaal hier neer te zetten.
Ik heb heel veel gelezen over allerlei stoornissen in de loop van de jaren, omdat ik denk dat er iets niet goed is bij mijn vriend. Hij heeft kenmerken van Borderlinestoornis en dat vind ik verschrikkelijk! Ik wil het niet weten, ik wil het niet zien.. Op dit moment kan ik alleen maar gefrustreerd door het huis lopen, vol woede en verdriet.. Zodra het weer goed lijkt te gaan met mijn vriend stop ik de gedachte dat er iets niet klopt snel weg, maar ik mag van mezelf niet langer dit zomaar wegstoppen. Het is maanden goed gegaan (met af en toe een dipje) maar nu gaat het weer heel snel de verkeerde kant op. Hij is ontzettend wisselvallig.. Vind me of geweldig, of helemaal verkeerd, mislukt en weet ik wat allemaal. En dat laatste, daar word ik werkelijk gek van!
Ik kan niet tegen zijn kwetsende houding, al weet ik op "goede" momenten dat hij er niet veel aan kan doen. Dan wil ik alle narigheid zo snel mogelijk weer vergeten. Hij is vreselijk hard, alles wat ik doe op het moment lijkt niet over te komen, al doe ik zoveel uit liefde voor hem. Hij leeft helemaal in zijn eigen wereld en ik kan er gewoon niet tussen komen. Hij vindt zichzelf wel verschrikkelijk zielig, en ik heb volgens hem dan maar zo'n simpel leven.
Men.. Het spijt me dat mijn verhaal zo warrig is. Ik kan het niet duidelijker verwoorden op het moment.. Ik heb geprobeerd een korte samenvatting te geven?! Ik hoop dat er iemand is die me een beetje de weg kan wijzen nu, of in ieder geval een stukje van mijn verhaal herkent. Ik voel me wel een beetje alleen op de wereld nu!
*zucht* :(
Ik heb heel veel gelezen over allerlei stoornissen in de loop van de jaren, omdat ik denk dat er iets niet goed is bij mijn vriend. Hij heeft kenmerken van Borderlinestoornis en dat vind ik verschrikkelijk! Ik wil het niet weten, ik wil het niet zien.. Op dit moment kan ik alleen maar gefrustreerd door het huis lopen, vol woede en verdriet.. Zodra het weer goed lijkt te gaan met mijn vriend stop ik de gedachte dat er iets niet klopt snel weg, maar ik mag van mezelf niet langer dit zomaar wegstoppen. Het is maanden goed gegaan (met af en toe een dipje) maar nu gaat het weer heel snel de verkeerde kant op. Hij is ontzettend wisselvallig.. Vind me of geweldig, of helemaal verkeerd, mislukt en weet ik wat allemaal. En dat laatste, daar word ik werkelijk gek van!
Ik kan niet tegen zijn kwetsende houding, al weet ik op "goede" momenten dat hij er niet veel aan kan doen. Dan wil ik alle narigheid zo snel mogelijk weer vergeten. Hij is vreselijk hard, alles wat ik doe op het moment lijkt niet over te komen, al doe ik zoveel uit liefde voor hem. Hij leeft helemaal in zijn eigen wereld en ik kan er gewoon niet tussen komen. Hij vindt zichzelf wel verschrikkelijk zielig, en ik heb volgens hem dan maar zo'n simpel leven.
Men.. Het spijt me dat mijn verhaal zo warrig is. Ik kan het niet duidelijker verwoorden op het moment.. Ik heb geprobeerd een korte samenvatting te geven?! Ik hoop dat er iemand is die me een beetje de weg kan wijzen nu, of in ieder geval een stukje van mijn verhaal herkent. Ik voel me wel een beetje alleen op de wereld nu!
*zucht* :(
