Relaties
alle pijlers
Pfff ik weet het even niet meer.
woensdag 4 mei 2016 06:03
Daar lig ik dan. Het is kwart voor 6 en ik lig al twee uur wakker. Mijn hoofd zit helemaal vol. Ik heb geen idee waar ik dit topic moet plaatsen...
Iets meer dan 5 jaar geleden ben ik getrouwd, we hebben twee prachtige kinderen, leuk werk en een normaal inkomen. Alleen ben ik al 3 jaar niet echt gelukkig. Ik droom veel, raak snel in paniek om poep dingen en ben al een aantal keer in therapie geweest maar er komt meestal niks uit. Behalve dat ik naar mijzelf moet luisteren en moet leren om te genieten van de kleine dingen in het leven.
Maar... Ik wil graag weg... Opnieuw beginnen. Wel met gezin maar gewoon voor de rest helemaal opnieuw. Nieuw huis, nieuwe baan, ander land, weg van familie en vrienden en echt alles achterlaten. Ik ben wel een beetje klaar ben met de dagelijkse sleur. Mijn man wil ook wel maar weet niet hoe en dat maakt mij echt heel chagarijnig.
Dit is nog al een dingetje thuis, hij wil wel maar zegt ook dat alles opgeven wat we hier hebben vet eng is en dat hij dat misschien niet verstandig vind met onze kinderen. Wat als we niet gelukkig worden daar of niet meer het inkomen krijgen als wat we nu hebben. Maar ik ben nu niet gelukkig en hij geeft aan dat ook niet echt te zijn.
Ik klink verwent en misschien ben ik dat ook wel. Wat moet ik doen om weer gelukkig te worden? Echt die stap maken met ons gezin om te emigreren of dit uitzingen en kijken of er iets veranderd in mijn hoofd...
Sorry voor het warrige verhaal maar ik zit er serieus doorheen en kan er gewoon niet meer van slapen.
Iets meer dan 5 jaar geleden ben ik getrouwd, we hebben twee prachtige kinderen, leuk werk en een normaal inkomen. Alleen ben ik al 3 jaar niet echt gelukkig. Ik droom veel, raak snel in paniek om poep dingen en ben al een aantal keer in therapie geweest maar er komt meestal niks uit. Behalve dat ik naar mijzelf moet luisteren en moet leren om te genieten van de kleine dingen in het leven.
Maar... Ik wil graag weg... Opnieuw beginnen. Wel met gezin maar gewoon voor de rest helemaal opnieuw. Nieuw huis, nieuwe baan, ander land, weg van familie en vrienden en echt alles achterlaten. Ik ben wel een beetje klaar ben met de dagelijkse sleur. Mijn man wil ook wel maar weet niet hoe en dat maakt mij echt heel chagarijnig.
Dit is nog al een dingetje thuis, hij wil wel maar zegt ook dat alles opgeven wat we hier hebben vet eng is en dat hij dat misschien niet verstandig vind met onze kinderen. Wat als we niet gelukkig worden daar of niet meer het inkomen krijgen als wat we nu hebben. Maar ik ben nu niet gelukkig en hij geeft aan dat ook niet echt te zijn.
Ik klink verwent en misschien ben ik dat ook wel. Wat moet ik doen om weer gelukkig te worden? Echt die stap maken met ons gezin om te emigreren of dit uitzingen en kijken of er iets veranderd in mijn hoofd...
Sorry voor het warrige verhaal maar ik zit er serieus doorheen en kan er gewoon niet meer van slapen.
woensdag 4 mei 2016 06:10
Ook als je vertrekt en helemaal opnieuw begint, is er een factor die niet veranderd is: jij. Je neemt jezelf mee overal heen, misschien een idee om eerst aan jezelf te werken en te zien wat je al hebt?
Als je om de juiste redenen iets anders wil, moet je dat vooral doen. Ik proef hier echter vooral het najagen van 'geluk' zonder dat duidelijk is waar dat geluk uit zou moeten bestaan
Als je om de juiste redenen iets anders wil, moet je dat vooral doen. Ik proef hier echter vooral het najagen van 'geluk' zonder dat duidelijk is waar dat geluk uit zou moeten bestaan
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
woensdag 4 mei 2016 06:10
Misschien klinkt opnieuw beginnen in jouw hoofd heel erg aantrekkelijk maar het maakt niks uit waar jij opnieuw gaat beginnen, na enkele jaren zul jij daar ook een sleur ervaren.
Misschien moet jij eens kijken of er hier gewoon dingen zijn die jij kan veranderen waardoor jij jouzelf gelukkiger voelt. Waarom is het voor jou gemakkelijk om familie en vrienden achter te laten? Het klinkt alsof jij hun niet zal missen, iets wat ik toch wel vreemd vindt.
Misschien moet jij eens kijken of er hier gewoon dingen zijn die jij kan veranderen waardoor jij jouzelf gelukkiger voelt. Waarom is het voor jou gemakkelijk om familie en vrienden achter te laten? Het klinkt alsof jij hun niet zal missen, iets wat ik toch wel vreemd vindt.
woensdag 4 mei 2016 06:11
Ik denk niet dat je in een ander land gelukkiger gaat worden. Je neemt jezelf namelijk mee.
Is het misschien de sleur in combinatie met de hectiek van een jong gezin? Ben je ontevreden over jezelf? Is je werk een enorme sleur geworden?
Ik denk dat het handig is om uit te vogelen waarom je niet goed in je vel zit en daar wat aan te doen. Je kan dan altijd nog naar het buitenland.
Is het misschien de sleur in combinatie met de hectiek van een jong gezin? Ben je ontevreden over jezelf? Is je werk een enorme sleur geworden?
Ik denk dat het handig is om uit te vogelen waarom je niet goed in je vel zit en daar wat aan te doen. Je kan dan altijd nog naar het buitenland.
woensdag 4 mei 2016 06:19
quote:Mama2015 schreef op 04 mei 2016 @ 06:10:
Waarom is het voor jou gemakkelijk om familie en vrienden achter te laten? Het klinkt alsof jij hun niet zal missen, iets wat ik toch wel vreemd vindt.Met mijn familie heb ik eigenlijk niet zoveel. Vrienden hebben we wel, twee stellen. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik de afgelopen jaren ervaren dan zelfs de mensen die je als beste vrienden ziet je na een aantal jaar niet meer ziet vanwege verschillende factoren.
Waarom is het voor jou gemakkelijk om familie en vrienden achter te laten? Het klinkt alsof jij hun niet zal missen, iets wat ik toch wel vreemd vindt.Met mijn familie heb ik eigenlijk niet zoveel. Vrienden hebben we wel, twee stellen. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik de afgelopen jaren ervaren dan zelfs de mensen die je als beste vrienden ziet je na een aantal jaar niet meer ziet vanwege verschillende factoren.
woensdag 4 mei 2016 06:22
quote:Mejuffrouwmuis schreef op 04 mei 2016 @ 06:11:
Ik denk niet dat je in een ander land gelukkiger gaat worden. Je neemt jezelf namelijk mee.
Is het misschien de sleur in combinatie met de hectiek van een jong gezin? Ben je ontevreden over jezelf? Is je werk een enorme sleur geworden?
Ik denk dat het handig is om uit te vogelen waarom je niet goed in je vel zit en daar wat aan te doen. Je kan dan altijd nog naar het buitenland.
Ja... jonge gezin valt me eigenlijk vies tegen, ik heb het gevoel dat ik dat eigenlijk niet mag zeggen maar mijn hele leven staat on hold. Ik moet zeggen dat ik wel twee super leuke kinderen heb en dat ik het er wel voor over heb maar het kost mij wel heel veel energie.
Ik klink echt als een hark... Sorry
Ik denk niet dat je in een ander land gelukkiger gaat worden. Je neemt jezelf namelijk mee.
Is het misschien de sleur in combinatie met de hectiek van een jong gezin? Ben je ontevreden over jezelf? Is je werk een enorme sleur geworden?
Ik denk dat het handig is om uit te vogelen waarom je niet goed in je vel zit en daar wat aan te doen. Je kan dan altijd nog naar het buitenland.
Ja... jonge gezin valt me eigenlijk vies tegen, ik heb het gevoel dat ik dat eigenlijk niet mag zeggen maar mijn hele leven staat on hold. Ik moet zeggen dat ik wel twee super leuke kinderen heb en dat ik het er wel voor over heb maar het kost mij wel heel veel energie.
Ik klink echt als een hark... Sorry
woensdag 4 mei 2016 06:41
Nou goed.
Je wil dus weg en opnieuw beginnen.
Snap ik
Dat je dan boos wordt op je man snap ik dan weer niet.
Jij regelt het zelf toch ook niet, jijnweet toch ook niet hoe.
Beetje makkelijk hoor om jouw droom te laten regelen door je man, en dan ook nog boos worden als het niet gaat zoals je wil
Je wil dus weg en opnieuw beginnen.
Snap ik
Dat je dan boos wordt op je man snap ik dan weer niet.
Jij regelt het zelf toch ook niet, jijnweet toch ook niet hoe.
Beetje makkelijk hoor om jouw droom te laten regelen door je man, en dan ook nog boos worden als het niet gaat zoals je wil
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 4 mei 2016 06:47
Ik kan me best voorstellen dat je het gevoel hebt dat je geleefd wordt als je ineens een leven hebt wat vooral bestaat uit routine. De één is er geschikter voor dan de ander. Ik zag een tijd geleden een gezin die in een oldtimer al jaren door Afrika trok. Waarom niet? Je bent dol op je man en kinderen maar als je het gevoel hebt dat je verder vast zit in je leven en je man ook dan is het misschien wel tijd om samen eens concrete plannen te maken. Waar zouden jullie wonen en wat wil jullie daar doen? Je hebt een programma (Ik vertrek) over gezinnen die niet meer het gevoel hebben dat ze passen in de situatie waarin ze terecht zijn gekomen. Ik zou zeggen, het avontuur begint vandaag en ga eens samen denken in oplossingen en niet problemen, als je gelooft in een nieuw avontuur is het vaak gewoon haalbaar.
woensdag 4 mei 2016 06:48
Als je het hier niet kunt vinden, denk ik niet dat je het in het buitenland gaat vinden.
Ik heb eens een boek gelezen over emigratie, ik meende dat zo'n 70% binnen 7 jaar alweer terug was. En jij hebt geen vastomlijnde plannen, je wilt alleen weg, dus ik denk niet dat je veel kans maakt dat je daar wel gelukkig wordt.
Jammer dat therapie niet opschoot bij je. Kwam daar helemaal niet uit waar die onvrede en onrust vandaan komt?
Ik heb eens een boek gelezen over emigratie, ik meende dat zo'n 70% binnen 7 jaar alweer terug was. En jij hebt geen vastomlijnde plannen, je wilt alleen weg, dus ik denk niet dat je veel kans maakt dat je daar wel gelukkig wordt.
Jammer dat therapie niet opschoot bij je. Kwam daar helemaal niet uit waar die onvrede en onrust vandaan komt?
woensdag 4 mei 2016 06:55
quote:Aarbei85 schreef op 04 mei 2016 @ 06:19:
[...]
Met mijn familie heb ik eigenlijk niet zoveel. Vrienden hebben we wel, twee stellen. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik de afgelopen jaren ervaren dan zelfs de mensen die je als beste vrienden ziet je na een aantal jaar niet meer ziet vanwege verschillende factoren.Dat heb je toch echt ook zelf in de hand.
[...]
Met mijn familie heb ik eigenlijk niet zoveel. Vrienden hebben we wel, twee stellen. Maar als ik heel eerlijk ben heb ik de afgelopen jaren ervaren dan zelfs de mensen die je als beste vrienden ziet je na een aantal jaar niet meer ziet vanwege verschillende factoren.Dat heb je toch echt ook zelf in de hand.
woensdag 4 mei 2016 07:07
Zelf heb ik geen gezin, bewuste keuze want ik wilde niet jarenlang zo'n leven waar je eigen leven on hold staat. Maar ook in mijn leven is er sleur, zijn dingen vaak hetzelfde. Zo is het leven nu eenmaal, niet altijd maar leuk en spannend.
Zoals al vaker gezegd: ook als je emigreert komt er sleur en ook dan staat jouw leven voor een heel groot deel in het teken van je jonge kinderen.
Je hebt de afgelopen jaren al een paar keer therapie gehad, maar daar is niets uitgekomen, dat lees ik hier op het forum heel regelmatig: mensen die zeggen dat therapie niets voor hen uithaalt en ik vraag me dan af of je zelf wel voldoende open staat voor wat therapie te bieden heeft. Ben je wel bereid om heel eerlijk en open naar jezelf te kijken? Therapie is hard werken, over je eigen angst heen stappen, nieuw gedrag uitproberen, heb je dat gedaan?
Als wat je dwarszit echt alleen maar sleur is en dat het gezinsleven je zwaar valt dan zou ik kijken of er binnen dat leven mogelijkheden zijn om wat meer activiteiten te gaan doen die puur voor jezelf fijn zijn. Even tijd voor jezelf om iets te doen waar je energie van krijgt.
Zoals al vaker gezegd: ook als je emigreert komt er sleur en ook dan staat jouw leven voor een heel groot deel in het teken van je jonge kinderen.
Je hebt de afgelopen jaren al een paar keer therapie gehad, maar daar is niets uitgekomen, dat lees ik hier op het forum heel regelmatig: mensen die zeggen dat therapie niets voor hen uithaalt en ik vraag me dan af of je zelf wel voldoende open staat voor wat therapie te bieden heeft. Ben je wel bereid om heel eerlijk en open naar jezelf te kijken? Therapie is hard werken, over je eigen angst heen stappen, nieuw gedrag uitproberen, heb je dat gedaan?
Als wat je dwarszit echt alleen maar sleur is en dat het gezinsleven je zwaar valt dan zou ik kijken of er binnen dat leven mogelijkheden zijn om wat meer activiteiten te gaan doen die puur voor jezelf fijn zijn. Even tijd voor jezelf om iets te doen waar je energie van krijgt.
woensdag 4 mei 2016 07:08
quote:Geronimo2 schreef op 04 mei 2016 @ 06:47:
Ik kan me best voorstellen dat je het gevoel hebt dat je geleefd wordt als je ineens een leven hebt wat vooral bestaat uit routine. De één is er geschikter voor dan de ander. Ik zag een tijd geleden een gezin die in een oldtimer al jaren door Afrika trok. Waarom niet? Je bent dol op je man en kinderen maar als je het gevoel hebt dat je verder vast zit in je leven en je man ook dan is het misschien wel tijd om samen eens concrete plannen te maken. Waar zouden jullie wonen en wat wil jullie daar doen? Je hebt een programma (Ik vertrek) over gezinnen die niet meer het gevoel hebben dat ze passen in de situatie waarin ze terecht zijn gekomen. Ik zou zeggen, het avontuur begint vandaag en ga eens samen denken in oplossingen en niet problemen, als je gelooft in een nieuw avontuur is het vaak gewoon haalbaar.Dit! En kun je niet zorgen dat je in elk geval tijd voor jezelf inplant (jawel...) zodat je dingen kunt doen die je wel het gevoel geven dat je 'vooruit komt'. Zoals studeren, naar de film, whatever....
Ik kan me best voorstellen dat je het gevoel hebt dat je geleefd wordt als je ineens een leven hebt wat vooral bestaat uit routine. De één is er geschikter voor dan de ander. Ik zag een tijd geleden een gezin die in een oldtimer al jaren door Afrika trok. Waarom niet? Je bent dol op je man en kinderen maar als je het gevoel hebt dat je verder vast zit in je leven en je man ook dan is het misschien wel tijd om samen eens concrete plannen te maken. Waar zouden jullie wonen en wat wil jullie daar doen? Je hebt een programma (Ik vertrek) over gezinnen die niet meer het gevoel hebben dat ze passen in de situatie waarin ze terecht zijn gekomen. Ik zou zeggen, het avontuur begint vandaag en ga eens samen denken in oplossingen en niet problemen, als je gelooft in een nieuw avontuur is het vaak gewoon haalbaar.Dit! En kun je niet zorgen dat je in elk geval tijd voor jezelf inplant (jawel...) zodat je dingen kunt doen die je wel het gevoel geven dat je 'vooruit komt'. Zoals studeren, naar de film, whatever....
woensdag 4 mei 2016 07:08
Het is heel normaal om in jouw levensfase weg te willen vluchten en te denken dat het elders vast beter is. Je bent echt de enige niet, veel mensen dromen van zo'n vlucht.
Maar alles wat nu niet lekker loopt in jouw leven, wil je meenemen. Jezelf, met jouw gevoelens van onrust, paniek en onvrede. Jouw drukke jonge gezin, wat jou eigenlijk vies tegenvalt. En jouw man, die het op dit moment eigenlijk helemaal niet aandurft en de verstandigste lijkt van jullie twee.
En dan zitten jullie daar straks in het buitenland, met dezelfde problemen als die je nu hebt, maar dan zonder eigen plek, vaste inkomsten en betaalbare medische/psychische hulp die je in Nederland nu wel kunt krijgen. En met alle stress die het opbouwen van een nieuw leven in een vreemd land met zich meebrengt.
Jouw wensen zijn daarom op dit moment niet echt realistisch. Zo'n stap moet je nemen als alles helemaal top gaat en je sterk genoeg in je schoenen staat en genoeg vertrouwen in de toekomst hebt om het hoofd te bieden aan alle onzekerheid en spanningen die bij zo'n enorme stap komen kijken.
Als jij deze stap dus echt wil gaan zetten, dan ben je het tegenover je gezin verplicht om dat wel op een verstandige en verantwoordelijke manier te doen. Dat betekent dus eerst aan jezelf werken (dus nog even doorzoeken tot je wel de juiste therapie hebt gevonden) en samen met jouw man een goed plan maken. Waar willen jullie heen, hoe ziet de werkgelegenheid er daar uit en kunnen jullie daarmee aan de slag, hoeveel spaargeld is er voor nodig om de stap verantwoordelijk te kunnen zetten zonder risico's voor het gezin, enz.
Maar alles wat nu niet lekker loopt in jouw leven, wil je meenemen. Jezelf, met jouw gevoelens van onrust, paniek en onvrede. Jouw drukke jonge gezin, wat jou eigenlijk vies tegenvalt. En jouw man, die het op dit moment eigenlijk helemaal niet aandurft en de verstandigste lijkt van jullie twee.
En dan zitten jullie daar straks in het buitenland, met dezelfde problemen als die je nu hebt, maar dan zonder eigen plek, vaste inkomsten en betaalbare medische/psychische hulp die je in Nederland nu wel kunt krijgen. En met alle stress die het opbouwen van een nieuw leven in een vreemd land met zich meebrengt.
Jouw wensen zijn daarom op dit moment niet echt realistisch. Zo'n stap moet je nemen als alles helemaal top gaat en je sterk genoeg in je schoenen staat en genoeg vertrouwen in de toekomst hebt om het hoofd te bieden aan alle onzekerheid en spanningen die bij zo'n enorme stap komen kijken.
Als jij deze stap dus echt wil gaan zetten, dan ben je het tegenover je gezin verplicht om dat wel op een verstandige en verantwoordelijke manier te doen. Dat betekent dus eerst aan jezelf werken (dus nog even doorzoeken tot je wel de juiste therapie hebt gevonden) en samen met jouw man een goed plan maken. Waar willen jullie heen, hoe ziet de werkgelegenheid er daar uit en kunnen jullie daarmee aan de slag, hoeveel spaargeld is er voor nodig om de stap verantwoordelijk te kunnen zetten zonder risico's voor het gezin, enz.
woensdag 4 mei 2016 07:18
Ook in het buitenland krijg je sleur.
Wat valt jou nu tegen? Probeer dat eens heel concreet te benoemen? Dus is dat het ontbijt 's ochtends? Of het kokrn? Je werk? Wil je vaker op vakantie? Mischien ligt het antwoord daar: een nieuwe baan, of kunstenaar worden of vrijwilligerswerk of gewoon nieuwevrienden en een oppas.
Wat valt jou nu tegen? Probeer dat eens heel concreet te benoemen? Dus is dat het ontbijt 's ochtends? Of het kokrn? Je werk? Wil je vaker op vakantie? Mischien ligt het antwoord daar: een nieuwe baan, of kunstenaar worden of vrijwilligerswerk of gewoon nieuwevrienden en een oppas.
woensdag 4 mei 2016 07:34
quote:Wollstonecraft1792 schreef op 04 mei 2016 @ 07:07:
Je hebt de afgelopen jaren al een paar keer therapie gehad, maar daar is niets uitgekomen, dat lees ik hier op het forum heel regelmatig: mensen die zeggen dat therapie niets voor hen uithaalt en ik vraag me dan af of je zelf wel voldoende open staat voor wat therapie te bieden heeft. Ben je wel bereid om heel eerlijk en open naar jezelf te kijken? Therapie is hard werken, over je eigen angst heen stappen, nieuw gedrag uitproberen, heb je dat gedaan?
.Maar ook het vinden van een goede en bij jou passende therapeut/therapie kan nogal schelen.
Je hebt de afgelopen jaren al een paar keer therapie gehad, maar daar is niets uitgekomen, dat lees ik hier op het forum heel regelmatig: mensen die zeggen dat therapie niets voor hen uithaalt en ik vraag me dan af of je zelf wel voldoende open staat voor wat therapie te bieden heeft. Ben je wel bereid om heel eerlijk en open naar jezelf te kijken? Therapie is hard werken, over je eigen angst heen stappen, nieuw gedrag uitproberen, heb je dat gedaan?
.Maar ook het vinden van een goede en bij jou passende therapeut/therapie kan nogal schelen.
aan het typen...
woensdag 4 mei 2016 07:42
Sommige mensen hebben heel concrete redenen om te gaan emigreren, ze krijgen bijvoorbeeld ergens een baan aangeboden of zijn helemaal gek op een bepaald land en hebben de mogelijkheid ook daar hun werk te doen.
In jouw geval snap ik je gevoel wel, maar het lijkt me vooralsnog weinig kans van slagen te hebben. Je hebt moeite met het hebben van een jong gezin, wat maakt dat in het buitenland anders? En die sleur, wat maakt dat je die in een ander land niet krijgt? Er zijn zat mensen die die sleur hier niet hebben of er geen moeite mee hebben, dus het zit voor een groot deel in jezelf. En, zoals hier al gezegd is, je neemt jezelf dus mee. En je gezin. Dus zo anders zal het op een andere plek niet worden.
Bovendien vind ik dat je je man wel eens wat serieuzer mag nemen over zijn twijfels en bezwaren, je doet zoiets namelijk niet zomaar even.
Begin eens met uit te zoeken wat de mogelijkheden zijn. Naar welk land wil je, hoe zou het zijn om daar écht te wonen ipv er op vakantie te zijn, is het voor jullie makkelijk om er allebei aan werk te komen, kun je misschien al concrete vacatures vinden (of werk je voor jezelf en kan dat daar ook), hoe is het onderwijs voor jullie kinderen daar? Hebben jullie genoeg geld om daar een tijd vooruit te kunnen, mocht het allemaal niet zo rooskleurig verlopen? Of om terug te gaan als het toch niet is wat jullie verwachtten?
Nu is het vooral een droom, maar iets concreets heb je niet, zelfs geen echt goede reden om de stap te wagen. Ik zou ook wel willen, vooral vanwege het klimaat, maar ik besef dat er nogal wat haken en ogen aan zitten.
In jouw geval snap ik je gevoel wel, maar het lijkt me vooralsnog weinig kans van slagen te hebben. Je hebt moeite met het hebben van een jong gezin, wat maakt dat in het buitenland anders? En die sleur, wat maakt dat je die in een ander land niet krijgt? Er zijn zat mensen die die sleur hier niet hebben of er geen moeite mee hebben, dus het zit voor een groot deel in jezelf. En, zoals hier al gezegd is, je neemt jezelf dus mee. En je gezin. Dus zo anders zal het op een andere plek niet worden.
Bovendien vind ik dat je je man wel eens wat serieuzer mag nemen over zijn twijfels en bezwaren, je doet zoiets namelijk niet zomaar even.
Begin eens met uit te zoeken wat de mogelijkheden zijn. Naar welk land wil je, hoe zou het zijn om daar écht te wonen ipv er op vakantie te zijn, is het voor jullie makkelijk om er allebei aan werk te komen, kun je misschien al concrete vacatures vinden (of werk je voor jezelf en kan dat daar ook), hoe is het onderwijs voor jullie kinderen daar? Hebben jullie genoeg geld om daar een tijd vooruit te kunnen, mocht het allemaal niet zo rooskleurig verlopen? Of om terug te gaan als het toch niet is wat jullie verwachtten?
Nu is het vooral een droom, maar iets concreets heb je niet, zelfs geen echt goede reden om de stap te wagen. Ik zou ook wel willen, vooral vanwege het klimaat, maar ik besef dat er nogal wat haken en ogen aan zitten.
woensdag 4 mei 2016 07:51
quote:rozea schreef op 04 mei 2016 @ 07:34:
[...]
Maar ook het vinden van een goede en bij jou passende therapeut/therapie kan nogal schelen.Ja, dat is zeker waar. De klik is erg belangrijk. Maar als iemand al verschillende therapieen heeft gedaan en er komt telkens weinig tot niets uit lijkt het me goed om eens te kijken naar je eigen manier van therapie aangaan en of therapie uberhaupt nodig is.
[...]
Maar ook het vinden van een goede en bij jou passende therapeut/therapie kan nogal schelen.Ja, dat is zeker waar. De klik is erg belangrijk. Maar als iemand al verschillende therapieen heeft gedaan en er komt telkens weinig tot niets uit lijkt het me goed om eens te kijken naar je eigen manier van therapie aangaan en of therapie uberhaupt nodig is.
woensdag 4 mei 2016 07:56
quote:Aarbei85 schreef op 04 mei 2016 @ 06:22:
[...]
Ja... jonge gezin valt me eigenlijk vies tegen, ik heb het gevoel dat ik dat eigenlijk niet mag zeggen maar mijn hele leven staat on hold. Ik moet zeggen dat ik wel twee super leuke kinderen heb en dat ik het er wel voor over heb maar het kost mij wel heel veel energie.
Ik klink echt als een hark... SorryIn het buitenland heb je die kinderen toch nog steeds? Je kan beter zorgen dat je hier meer dingen voor jezelf kunt doen.
[...]
Ja... jonge gezin valt me eigenlijk vies tegen, ik heb het gevoel dat ik dat eigenlijk niet mag zeggen maar mijn hele leven staat on hold. Ik moet zeggen dat ik wel twee super leuke kinderen heb en dat ik het er wel voor over heb maar het kost mij wel heel veel energie.
Ik klink echt als een hark... SorryIn het buitenland heb je die kinderen toch nog steeds? Je kan beter zorgen dat je hier meer dingen voor jezelf kunt doen.
woensdag 4 mei 2016 08:00
En denk goed na over wat het voor je kinderen doet. Mijn ouders wilden ook elke 3-4 jaar 'opnieuw beginnen' en ik heb tot mijn 18e heel wat huizen en scholen gezien. Zij zagen ons romantisch als een soort nomadengezin, maar mijn broertje, zusje en ik vonden het echt niet leuk om iedere keer onze nieuwe vriendjes achter te moeten laten. Gevoelsmatig voel ik me nog steeds ontworteld, want ik heb niet echt een 'thuis' of een plek waar ik ben opgegroeid. Wanneer iemand me vraagt waar ik vandaan kom, heb ik ook geen pasklaar antwoord.
Je kinderen zijn nu nog jong. Áls je iets in het buitenland wil gaan doen, zorg dan in ieder geval dat het iets blijvends is, of kom tijdig weer terug om je ergens permanent te vestigen hier.
Je kinderen zijn nu nog jong. Áls je iets in het buitenland wil gaan doen, zorg dan in ieder geval dat het iets blijvends is, of kom tijdig weer terug om je ergens permanent te vestigen hier.
woensdag 4 mei 2016 08:02
Wat is het aan het buitenland dat je zo trekt? Is het een andere omgeving? Het avontuur?
Kunnen jullie niet met het gezin een poosje op reis gaan?
Emigreren lijkt heel gaaf, maar besef je wel dat je daar dezelfde sleur krijgt als hier? Ook daar moeten de kinderen naar school en zit met halen en brengen, ook daar zal brood op de plank moeten komen dus je moet gewoon werken, er moet nog steeds schoongemaakt worden, de was en gekookt.
En omdat je nog niet veel mensen kent zal je ook daar met de man op de bank zitten s avonds. Kortom behalve een ander huis en wellicht (bijna) altijd mooi weer verandert er niets.
Kunnen jullie niet met het gezin een poosje op reis gaan?
Emigreren lijkt heel gaaf, maar besef je wel dat je daar dezelfde sleur krijgt als hier? Ook daar moeten de kinderen naar school en zit met halen en brengen, ook daar zal brood op de plank moeten komen dus je moet gewoon werken, er moet nog steeds schoongemaakt worden, de was en gekookt.
En omdat je nog niet veel mensen kent zal je ook daar met de man op de bank zitten s avonds. Kortom behalve een ander huis en wellicht (bijna) altijd mooi weer verandert er niets.
