Relaties
alle pijlers
Relatie na 8 jaar plots gedaan.
zondag 22 september 2013 13:15
Beste forumleden,
sinds twee weken heeft m'n vriendin me verlaten, na een relatie van 8 jaar en 5 jaar samenwonen heeft zij een punt gezet achter onze relatie.
Ik zat vrijdagavond na m’n werk gewoon thuis op haar te wachten, toen ze plots huilend binnenkwam en me vertelde dat “het niet meer ging”. Ik dacht eerst dat het om haar job ging dus zei ik dat ze maar even rustig moest gaan zitten en vroeg wat er precies aan de hand was. Toen zei ze dat ze onze relatie niet meer zag zitten daarom had besloten om uit elkaar te gaan.
Ik stond natuurlijk perplex aangezien ik dit totaal niet had verwacht, ik voelde de wereld onder m’n voeten wegzakken. Geen enkele ruzie, geen enkel signaal of diepgaand gesprek dat hieraan vooraf was gegaan. Ik heb nog geprobeerd om op haar in te praten door te zeggen dat we aan alles kunnen werken, maar ze was vastbesloten en had de beslissing voor haar gemaakt. Daarna heeft ze haar kleren gepakt en is terug bij haar ouders gaan wonen.
De belangrijkste reden voor haar is dat onze karakters te veel van elkaar verschillen. Raar dat je dit na 8 jaar ineens beseft... Bovendien vond ze dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt in onze relatie, het zat volgens haar in een dip. Zo waren we bijvoorbeeld al lange tijd op zoek naar een appartement / huisje om samen te kopen (we zijn allebei 28), maar tot nu toe hadden we nog niets gevonden dat we allebei leuk vonden. Zo was onze zoektocht het laatste half jaar wat op de achtergrond geraakt.
Ze zei ook dat ze al een tijdje ongelukkig rondliep en dat ze geen energie meer heeft om het nog een kans te geven, het is volgens haar te ver gekomen, te laat... Ze zegt dat onze relatie misschien een jaar geleden nog wel een kans had als ze er allemaal over had gepraat, maar dit heeft ze nooit gedaan en ze beseft dat dit haar fout is geweest, maar dat het in-the-end op hetzelfde neerkomt dat onze karakters voor haar te ver uit elkaar liggen om nog samen door het leven te gaan. Ze had de laatste tijd het gevoel gekregen dat onze relatie een strijd was geworden, heb ik zelf nooit iets van gemerkt... Want door dit nooit met mij te bespreken had ik geen flauw idee dat zij zich zo voelde... Ze zegt dat "het gevoel" voor haar weg is.
Voor mij is dit allemaal zo plots en onbegrijpelijk en valt me natuurlijk enorm zwaar. M’n hart is helemaal gebroken en het gemis is ondraaglijk. En ondanks het feit dat ze aangeeft er zeker van te zijn dat het nooit meer goedkomt, leef ik elke dag nog met zoveel hoop dat alles gewoon terug wordt zoals vroeger.
Wat denken jullie? Kan deze relatie nog gered worden of heb ik gewoon valse hoop? Heeft het zin om te hopen dat ze me toch gaat missen? Zijn er mensen die ook ooit hun relatie met zekerheid hebben verbroken en nadien toch spijt kregen van hun beslissing? Kwam het ooit nog goed? Wat zijn jullie ervaringen en wat kan ik best wel of juist niet doen?
Bedankt voor al jullie reacties.
sinds twee weken heeft m'n vriendin me verlaten, na een relatie van 8 jaar en 5 jaar samenwonen heeft zij een punt gezet achter onze relatie.
Ik zat vrijdagavond na m’n werk gewoon thuis op haar te wachten, toen ze plots huilend binnenkwam en me vertelde dat “het niet meer ging”. Ik dacht eerst dat het om haar job ging dus zei ik dat ze maar even rustig moest gaan zitten en vroeg wat er precies aan de hand was. Toen zei ze dat ze onze relatie niet meer zag zitten daarom had besloten om uit elkaar te gaan.
Ik stond natuurlijk perplex aangezien ik dit totaal niet had verwacht, ik voelde de wereld onder m’n voeten wegzakken. Geen enkele ruzie, geen enkel signaal of diepgaand gesprek dat hieraan vooraf was gegaan. Ik heb nog geprobeerd om op haar in te praten door te zeggen dat we aan alles kunnen werken, maar ze was vastbesloten en had de beslissing voor haar gemaakt. Daarna heeft ze haar kleren gepakt en is terug bij haar ouders gaan wonen.
De belangrijkste reden voor haar is dat onze karakters te veel van elkaar verschillen. Raar dat je dit na 8 jaar ineens beseft... Bovendien vond ze dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt in onze relatie, het zat volgens haar in een dip. Zo waren we bijvoorbeeld al lange tijd op zoek naar een appartement / huisje om samen te kopen (we zijn allebei 28), maar tot nu toe hadden we nog niets gevonden dat we allebei leuk vonden. Zo was onze zoektocht het laatste half jaar wat op de achtergrond geraakt.
Ze zei ook dat ze al een tijdje ongelukkig rondliep en dat ze geen energie meer heeft om het nog een kans te geven, het is volgens haar te ver gekomen, te laat... Ze zegt dat onze relatie misschien een jaar geleden nog wel een kans had als ze er allemaal over had gepraat, maar dit heeft ze nooit gedaan en ze beseft dat dit haar fout is geweest, maar dat het in-the-end op hetzelfde neerkomt dat onze karakters voor haar te ver uit elkaar liggen om nog samen door het leven te gaan. Ze had de laatste tijd het gevoel gekregen dat onze relatie een strijd was geworden, heb ik zelf nooit iets van gemerkt... Want door dit nooit met mij te bespreken had ik geen flauw idee dat zij zich zo voelde... Ze zegt dat "het gevoel" voor haar weg is.
Voor mij is dit allemaal zo plots en onbegrijpelijk en valt me natuurlijk enorm zwaar. M’n hart is helemaal gebroken en het gemis is ondraaglijk. En ondanks het feit dat ze aangeeft er zeker van te zijn dat het nooit meer goedkomt, leef ik elke dag nog met zoveel hoop dat alles gewoon terug wordt zoals vroeger.
Wat denken jullie? Kan deze relatie nog gered worden of heb ik gewoon valse hoop? Heeft het zin om te hopen dat ze me toch gaat missen? Zijn er mensen die ook ooit hun relatie met zekerheid hebben verbroken en nadien toch spijt kregen van hun beslissing? Kwam het ooit nog goed? Wat zijn jullie ervaringen en wat kan ik best wel of juist niet doen?
Bedankt voor al jullie reacties.
zondag 22 september 2013 13:30
Soms zie je dat mensen het moeilijk vinden om een eind te maken aan een relatie omdat ze dan dingen moeten bespreken. En dan is het veiliger om te wachten tot de dag van de beslissing, Erg unfair want voor de andere partij komt het als donderslag bij heldere hemel.
Alleen als je terugkijkt zie je waarschijnlijk de kleine scheurtjes wel. Alleen lette je daar misschien niet zo op. Deden jullie nog wel dingen samen, uit eten , naar de film? Hadden jullie nog wel gezellige gesprekken? Hadden jullie vaak discussies de laatste tijd? Was de seks nog wel goed ? Nam ze zelf ook nog wel het initiatief tot seks? Knuffelden en kusten jullie elkaar nog vaak?
Als je hier veel nee op antwoordt, dan zijn dat de kleine scheurtjes geweest .
Alleen als je terugkijkt zie je waarschijnlijk de kleine scheurtjes wel. Alleen lette je daar misschien niet zo op. Deden jullie nog wel dingen samen, uit eten , naar de film? Hadden jullie nog wel gezellige gesprekken? Hadden jullie vaak discussies de laatste tijd? Was de seks nog wel goed ? Nam ze zelf ook nog wel het initiatief tot seks? Knuffelden en kusten jullie elkaar nog vaak?
Als je hier veel nee op antwoordt, dan zijn dat de kleine scheurtjes geweest .
zondag 22 september 2013 13:31
Mijn relatie is ook uitgegaan na 8 jaar. Heb ook nog lang hoop gehad. Na 1,5 jaar enorm veel liefdesverdriet heb ik het eindelijk een plekje kunnen geven.. Maar het is een zware tijd geweest. De enige tip die ik je zou willen meegeven is dat je niet teveel hoop moet hebben maar je nu op jezelf moet proberen te richten..
Anders blijf je altijd met haar in je hoofd, wat je ik doet! Ga Leuke dingen doen met je vrienden etc!
Sterkte de aankomende tijd
Anders blijf je altijd met haar in je hoofd, wat je ik doet! Ga Leuke dingen doen met je vrienden etc!
Sterkte de aankomende tijd
zondag 22 september 2013 13:57
Nee, ik denk dat deze relatie echt over is. Natuurlijk zal zij jou ook wel missen (je bent toch jaren samen geweest), maar dat wil niet zeggen dat ze je weer terug wil.
Erg rot voor je... Het beste kun je de situatie proberen te accepteren en de tijd nemen om het te verwerken. Zoek ondertussen wat afleiding enzo. Heel veel sterkte
Erg rot voor je... Het beste kun je de situatie proberen te accepteren en de tijd nemen om het te verwerken. Zoek ondertussen wat afleiding enzo. Heel veel sterkte
zondag 22 september 2013 13:57
Los gezien van het feit dat ik zelf in zo'n situatie precies dezelfde vraag zou stellen, kan ik zulke vrouwen wel wurgen (oké, niet letterlijk).
Van die types die zelf wel over situaties denken te kunnen beslissen. "Oh, ik vertel het hem maar niet, want dan wordt het zo moeilijk voor mezelf. Nee, ik wacht wel tot de dag des oordeel, zal de komende tijd alvast wat proberen te rouwen, want dan valt het mezelf niet zo zwaar...".
Walgelijk. Het zichzelf vol praten dat het echt aan hun partner ligt, waardoor die drempel van "Moet ik het nu wel of niet bespreken?" bewust wordt uitgesloten.
@hamlet: zoals lulanu al aangeeft; probeer je gedachten te verzetten. Ga (voor je eigen bestwil) voor nu uit van het gegeven dat het echt niet meer goed komt. Mocht dat anders uitpakken is dat mooi meegenomen. Wat voor mij hielp was het opdoen van nieuwe vrouwelijke contacten. Niet zozeer date-contacten, maar gewoon openbare chatboxen of iets dergelijks. Dat zorgt er bij mij voor dat ik niet 2 jaar lang moet twijfelen of ik uberhaubt nog wel met meiden durf te praten...
Van die types die zelf wel over situaties denken te kunnen beslissen. "Oh, ik vertel het hem maar niet, want dan wordt het zo moeilijk voor mezelf. Nee, ik wacht wel tot de dag des oordeel, zal de komende tijd alvast wat proberen te rouwen, want dan valt het mezelf niet zo zwaar...".
Walgelijk. Het zichzelf vol praten dat het echt aan hun partner ligt, waardoor die drempel van "Moet ik het nu wel of niet bespreken?" bewust wordt uitgesloten.
@hamlet: zoals lulanu al aangeeft; probeer je gedachten te verzetten. Ga (voor je eigen bestwil) voor nu uit van het gegeven dat het echt niet meer goed komt. Mocht dat anders uitpakken is dat mooi meegenomen. Wat voor mij hielp was het opdoen van nieuwe vrouwelijke contacten. Niet zozeer date-contacten, maar gewoon openbare chatboxen of iets dergelijks. Dat zorgt er bij mij voor dat ik niet 2 jaar lang moet twijfelen of ik uberhaubt nog wel met meiden durf te praten...
zondag 22 september 2013 14:36
Hetzelfde meegmaakt na 10 jr relatie en geen duidelijke reden waarom hij niet meer verder wilde. We woonden eerst gewoon nog samen en heb 3 maanden gedacht dat het misschien goed zou komen maar het heeft geen zin om dat te denken. Het beste is volgens mij om te kijken hoe je je leven zo kan inrichten dat het weer leuk en gezellig is. Na natuurlijk eerst dit verwerkt te hebben. Denken dat het goed gaat komen helpt daar niet bij. Als het goed komt dan is dat misschien (!) mooi maar als het niet zo is dan moet het ook goed (gaan) zijn.
zondag 22 september 2013 14:37
quote:m_1985 schreef op 22 september 2013 @ 13:57: "Oh, ik vertel het hem maar niet, want dan wordt het zo moeilijk voor mezelf. Nee, ik wacht wel tot de dag des oordeel, zal de komende tijd alvast wat proberen te rouwen, want dan valt het mezelf niet zo zwaar..."..Het zichzelf vol praten dat het echt aan hun partner ligt, waardoor die drempel van "Moet ik het nu wel of niet bespreken?" bewust wordt uitgesloten.
Dit dus.
Naast dat zij achter jouw rug om jullie relatie emotioneel allang heeft verlaten vraag ik me ook af of er op de achtergrond al een geheim gehouden ander is aan wie ze zich emotioneel heeft verbonden. Een ander die dan over een paar maanden - als de schok over jullie breuk in jullie omgeving is gaan liggen- naar de voorgrond van haar leven word geschoven. Dat jullie karakters ineens zo onverenigbaar zijn vind ik namelijk ook een tegenstrijdige verklaring voor het beëindigen van 8 jaar samen zijn.
Hamlet, probeer je eigen leven zonder haar in te vullen en prop je tijd de komende tijd maar zo vol mogelijk met jezelf afleiden van denken aan haar.
.
Dit dus.
Naast dat zij achter jouw rug om jullie relatie emotioneel allang heeft verlaten vraag ik me ook af of er op de achtergrond al een geheim gehouden ander is aan wie ze zich emotioneel heeft verbonden. Een ander die dan over een paar maanden - als de schok over jullie breuk in jullie omgeving is gaan liggen- naar de voorgrond van haar leven word geschoven. Dat jullie karakters ineens zo onverenigbaar zijn vind ik namelijk ook een tegenstrijdige verklaring voor het beëindigen van 8 jaar samen zijn.
Hamlet, probeer je eigen leven zonder haar in te vullen en prop je tijd de komende tijd maar zo vol mogelijk met jezelf afleiden van denken aan haar.
.
zondag 22 september 2013 14:41
Een jaar geleden had het nog wel goed kunnen komen als ze erover gepraat had? Wat vreselijk gemeen om dat niet te doen en jou een jaar later voor een voldongen feit te stellen.
Waarom deed ze dat? Om jou "te sparen", te schijterig, geen zin in?
Dus een vol jaar gewoon toneel spelen, naar jou toe net doen of alles wel ok is.
Ze nam jou dus gewoon niet serieus, wilde niet eens de moeite nemen je in te lichten en in ieder geval erover te praten zodat er mogelijk iets kon veranderen.
Je kunt haar beter kwijt dan rijk zijn.
Heel veel sterkte met het verwerken van het verdriet.
Waarom deed ze dat? Om jou "te sparen", te schijterig, geen zin in?
Dus een vol jaar gewoon toneel spelen, naar jou toe net doen of alles wel ok is.
Ze nam jou dus gewoon niet serieus, wilde niet eens de moeite nemen je in te lichten en in ieder geval erover te praten zodat er mogelijk iets kon veranderen.
Je kunt haar beter kwijt dan rijk zijn.
Heel veel sterkte met het verwerken van het verdriet.
zondag 22 september 2013 14:49
quote:m_1985 schreef op 22 september 2013 @ 13:57:
Van die types die zelf wel over situaties denken te kunnen beslissen. "...
eh ja natuurlijk. Wat dacht jij dan. Dat jij over het leven van een vrouw kon beslissen. Elke vrouw heeft het volste recht om bij haar partner weg te gaan als ze ongelukkig van hem wordt.
Het was wel zo eerlijk geweest als ze dingen eerder had aangegeven zodat hij nog dingen kon veranderen als hij dat zou willen. Maar als ze dat niet wil dan hoeft dat niet.
Vaak heeft de partner ook al lang aangegeven dat er dingen moeten veranderen maar dat wil de ander dan niet horen. Ach dat zijn allemaal maar bijzaken denken ze dan.
Van die types die zelf wel over situaties denken te kunnen beslissen. "...
eh ja natuurlijk. Wat dacht jij dan. Dat jij over het leven van een vrouw kon beslissen. Elke vrouw heeft het volste recht om bij haar partner weg te gaan als ze ongelukkig van hem wordt.
Het was wel zo eerlijk geweest als ze dingen eerder had aangegeven zodat hij nog dingen kon veranderen als hij dat zou willen. Maar als ze dat niet wil dan hoeft dat niet.
Vaak heeft de partner ook al lang aangegeven dat er dingen moeten veranderen maar dat wil de ander dan niet horen. Ach dat zijn allemaal maar bijzaken denken ze dan.
zondag 22 september 2013 14:52
Je hebt gelijk silhouette, 't is zinloos om te blijven denken aan de vrouw die hem niet meer wil en een jaar lang heeft geacteerd dat dat nog wel zo was. 't Blijft verdomde pijnlijk. Hamlet, sterkte met het verwerken van dit gebeuren.
Aan een relatie werk je beide aan imo, jammer dat ze jou geeneens de kans heeft gegeven en/of jij haar signalen gemist hebt.
Aan een relatie werk je beide aan imo, jammer dat ze jou geeneens de kans heeft gegeven en/of jij haar signalen gemist hebt.
dinsdag 24 september 2013 11:54
Hey,
bedankt voor al jullie reacties. Heb de laatste tijd ook al zoveel diepe gesprekken gehad met vrienden, ouders, zussen,... die me in grote lijnen allemaal hetzelfde adviseren: probeer je hoop zo snel mogelijk opzij te zetten, accepteer / verwerk de situatie op jouw manier en focus je nu vooral op jezelf.
Allemaal mooie woorden maar ik blijf wel zitten met een immens gevoel van verdriet, leegte, machteloosheid, ongeloof, verlies,... Natuurlijk ben ik er mee akkoord dat elke persoon altijd het recht heeft om een relatie te beëindigen, maar hoe fair is het om iets zo eenzijdig te beslissen zonder een keertje aan te geven dat je het na 8 jaar niet meer ziet zitten of dat je het gevoel kwijt bent? Ze zei dat een relatiebreuk altijd eenzijdig is, maar daar ben ik het niet mee eens. Je hebt zelf nog de keuze in hoeverre je rekening houdt met de gevoelens van de ander...
Ik heb het gevoel dat ik op zoveel vlakken in de waan ben gelaten: we hadden in juni nog vliegtuigtickets geboekt om vorig weekend nog een verlengd weekendje naar de Côte d'Azur te gaan, we waren aan het bekijken om in de winter een verre exotische reis te maken (Thailand, Zuid-Afrika,...), in oktober stond ook nog een weekendje naar Spanje gepland met haar ouders en familie waarvoor we ook al tickets geboekt hadden, we kwamen net terug van een leuk weekje Ibiza waar we samen met een ander bevriend koppel naartoe zijn gegaan en die ons trouwens nog benoemden tot "één van die koppels die zeker voor altijd bij elkaar zouden blijven" (realiseer me nu hoe onwennig ze zich op dat moment gevoeld moet hebben...),... En doorheen het jaar deden we vaak wel gezellige dingen samen (naar mijn mening zelfs actiever dan vele andere koppels, als ik vergelijk): regelmatig een keertje shoppen, naar de film, weekendje sauna kuren, tijdens de kerstdagen naar een kerstmarktje in Duitsland, samen gaan skiën,...
En wat betreft de andere vragen:
- Hadden we nog wel gezellige gesprekken? => Ja naar mijn mening wel, we spraken wel meer over de dagelijkse dingen die op het werk gebeurden, algemene roddels, becommentarieerden de tv-programma's die we samen volgden,... Maar een echt diepgaand gesprek was er misschien niet altijd bij, maar hoe diepgaand kan een gesprek nog zijn na 8 jaar? Je kent elkaar zo goed dat je dingen ook aanvoelt, er hoefde vaak zelfs niets gezegd te worden en toch wist ik wanneer er iets scheelde (vb. ochtendhumeur, stress op het werk,...).
- Was de seks nog wel goed? => Nee, ik geef toe dat we dat verwaarloosd hebben totdat er op een bepaald moment geen sprake meer was van seks, maar we knuffelden nog wel (vb. in de sofa voor tv, in bed op zondagochtend,...). Ik heb haar wel nog eens proberen te verrassen met massage-olie en een eigen gemaakte "cadeaubon" in ruil voor een candle-light massage die ik dan zou geven, maar dit is allemaal gewoon in de kast blijven staan. Dat maakte me na een tijdje toch wel onzeker over of ze zich fysiek nog wel aangetrokken voelde. Ik heb dikwijls geprobeerd om de eerste stap te zetten door met haar in bed te beginnen knuffelen en strelen, maar dit leidde nooit tot iets meer. Op een bepaald moment houdt die moeite ook wat op want dan begint de onzekerheid toe te slaan. Maar wie kan na 8 jaar zeggen dat hun seks nog elke keer zo romantisch of spontaan is? Ik geef toe dat we dit zeker hadden moeten bespreken, daar heb ik nu wel spijt van... Heb zelfs vrienden die na een relatie van 4 jaar al naar een sekstherapeute gingen om hun seksleven wat nieuw leven in te blazen.
Maar toen ze er twee weken geleden een punt achter zette, zei ze dat de afwezigheid van seks voor haar nog niet eens het ergste was of het meest doorslaggevend om onze relatie te beëindigen. Grootste factor is voor haar dat onze karakters te veel verschillen (of misschien beter gezegd: gaandeweg te veel uit elkaar zijn gegroeid?).
Hoewel iedereen me aanraadt om ervan uit te gaan dat het nooit meer goedkomt, blijf ik die hoop nu natuurlijk nog steeds hebben (hoe uitzichtloos het allemaal is...). Ergens weet ik wel dat dit valse hoop is, maar het helpt me door de dag heen doordat ik het verdriet op die manier wat kan relativeren. Het is onmogelijk om alles nu al los te laten want m'n hart zit nog bij haar en ik kan/wil er (nog) geen afscheid van nemen.
FYI: voor diegenen die vermoeden dat er misschien iemand anders in het spel zou kunnen zijn: ik ben 99,99% zeker dat dit niet het geval is, hoewel ze misschien op emotioneel vlak wel al een connectie heeft met iemand anders heeft (dat weet ik dus niet...).
bedankt voor al jullie reacties. Heb de laatste tijd ook al zoveel diepe gesprekken gehad met vrienden, ouders, zussen,... die me in grote lijnen allemaal hetzelfde adviseren: probeer je hoop zo snel mogelijk opzij te zetten, accepteer / verwerk de situatie op jouw manier en focus je nu vooral op jezelf.
Allemaal mooie woorden maar ik blijf wel zitten met een immens gevoel van verdriet, leegte, machteloosheid, ongeloof, verlies,... Natuurlijk ben ik er mee akkoord dat elke persoon altijd het recht heeft om een relatie te beëindigen, maar hoe fair is het om iets zo eenzijdig te beslissen zonder een keertje aan te geven dat je het na 8 jaar niet meer ziet zitten of dat je het gevoel kwijt bent? Ze zei dat een relatiebreuk altijd eenzijdig is, maar daar ben ik het niet mee eens. Je hebt zelf nog de keuze in hoeverre je rekening houdt met de gevoelens van de ander...
Ik heb het gevoel dat ik op zoveel vlakken in de waan ben gelaten: we hadden in juni nog vliegtuigtickets geboekt om vorig weekend nog een verlengd weekendje naar de Côte d'Azur te gaan, we waren aan het bekijken om in de winter een verre exotische reis te maken (Thailand, Zuid-Afrika,...), in oktober stond ook nog een weekendje naar Spanje gepland met haar ouders en familie waarvoor we ook al tickets geboekt hadden, we kwamen net terug van een leuk weekje Ibiza waar we samen met een ander bevriend koppel naartoe zijn gegaan en die ons trouwens nog benoemden tot "één van die koppels die zeker voor altijd bij elkaar zouden blijven" (realiseer me nu hoe onwennig ze zich op dat moment gevoeld moet hebben...),... En doorheen het jaar deden we vaak wel gezellige dingen samen (naar mijn mening zelfs actiever dan vele andere koppels, als ik vergelijk): regelmatig een keertje shoppen, naar de film, weekendje sauna kuren, tijdens de kerstdagen naar een kerstmarktje in Duitsland, samen gaan skiën,...
En wat betreft de andere vragen:
- Hadden we nog wel gezellige gesprekken? => Ja naar mijn mening wel, we spraken wel meer over de dagelijkse dingen die op het werk gebeurden, algemene roddels, becommentarieerden de tv-programma's die we samen volgden,... Maar een echt diepgaand gesprek was er misschien niet altijd bij, maar hoe diepgaand kan een gesprek nog zijn na 8 jaar? Je kent elkaar zo goed dat je dingen ook aanvoelt, er hoefde vaak zelfs niets gezegd te worden en toch wist ik wanneer er iets scheelde (vb. ochtendhumeur, stress op het werk,...).
- Was de seks nog wel goed? => Nee, ik geef toe dat we dat verwaarloosd hebben totdat er op een bepaald moment geen sprake meer was van seks, maar we knuffelden nog wel (vb. in de sofa voor tv, in bed op zondagochtend,...). Ik heb haar wel nog eens proberen te verrassen met massage-olie en een eigen gemaakte "cadeaubon" in ruil voor een candle-light massage die ik dan zou geven, maar dit is allemaal gewoon in de kast blijven staan. Dat maakte me na een tijdje toch wel onzeker over of ze zich fysiek nog wel aangetrokken voelde. Ik heb dikwijls geprobeerd om de eerste stap te zetten door met haar in bed te beginnen knuffelen en strelen, maar dit leidde nooit tot iets meer. Op een bepaald moment houdt die moeite ook wat op want dan begint de onzekerheid toe te slaan. Maar wie kan na 8 jaar zeggen dat hun seks nog elke keer zo romantisch of spontaan is? Ik geef toe dat we dit zeker hadden moeten bespreken, daar heb ik nu wel spijt van... Heb zelfs vrienden die na een relatie van 4 jaar al naar een sekstherapeute gingen om hun seksleven wat nieuw leven in te blazen.
Maar toen ze er twee weken geleden een punt achter zette, zei ze dat de afwezigheid van seks voor haar nog niet eens het ergste was of het meest doorslaggevend om onze relatie te beëindigen. Grootste factor is voor haar dat onze karakters te veel verschillen (of misschien beter gezegd: gaandeweg te veel uit elkaar zijn gegroeid?).
Hoewel iedereen me aanraadt om ervan uit te gaan dat het nooit meer goedkomt, blijf ik die hoop nu natuurlijk nog steeds hebben (hoe uitzichtloos het allemaal is...). Ergens weet ik wel dat dit valse hoop is, maar het helpt me door de dag heen doordat ik het verdriet op die manier wat kan relativeren. Het is onmogelijk om alles nu al los te laten want m'n hart zit nog bij haar en ik kan/wil er (nog) geen afscheid van nemen.
FYI: voor diegenen die vermoeden dat er misschien iemand anders in het spel zou kunnen zijn: ik ben 99,99% zeker dat dit niet het geval is, hoewel ze misschien op emotioneel vlak wel al een connectie heeft met iemand anders heeft (dat weet ik dus niet...).
dinsdag 24 september 2013 11:57
quote:m_1985 schreef op 22 september 2013 @ 13:57:
Los gezien van het feit dat ik zelf in zo'n situatie precies dezelfde vraag zou stellen, kan ik zulke vrouwen wel wurgen (oké, niet letterlijk).
Van die types die zelf wel over situaties denken te kunnen beslissen. "Oh, ik vertel het hem maar niet, want dan wordt het zo moeilijk voor mezelf. Nee, ik wacht wel tot de dag des oordeel, zal de komende tijd alvast wat proberen te rouwen, want dan valt het mezelf niet zo zwaar...".
Daar ligt het belang van goed praten binnen een relatie. Als beide partners voor zichzelf (en de ander) gaan denken en dingen zich gaan opkroppen bij 1 persoon krijg je zulke dingen.
De partner wordt dan compleet verrast door schijnbaar al voldongen feiten waarover nooit gesproken is. En dat is niet altijd nodig.
Los gezien van het feit dat ik zelf in zo'n situatie precies dezelfde vraag zou stellen, kan ik zulke vrouwen wel wurgen (oké, niet letterlijk).
Van die types die zelf wel over situaties denken te kunnen beslissen. "Oh, ik vertel het hem maar niet, want dan wordt het zo moeilijk voor mezelf. Nee, ik wacht wel tot de dag des oordeel, zal de komende tijd alvast wat proberen te rouwen, want dan valt het mezelf niet zo zwaar...".
Daar ligt het belang van goed praten binnen een relatie. Als beide partners voor zichzelf (en de ander) gaan denken en dingen zich gaan opkroppen bij 1 persoon krijg je zulke dingen.
De partner wordt dan compleet verrast door schijnbaar al voldongen feiten waarover nooit gesproken is. En dat is niet altijd nodig.
dinsdag 24 september 2013 12:37
quote:meerdereklanten schreef op 24 september 2013 @ 12:20:
Vervelend voor je.
Kromme redenering: Jaar geleden had het nog een kans, maar ik heb er niet over gepraat, dus kan het nu niet meer. Excusez le mot maar wijvenpraat.
Persoonlijk denk ik dat er een ander in het spel is.
Inderdaad, waarom kan er nu niet meer gepraat worden ?
Integendeel, het is nu of nooit meer.
Of partner van TO een ander heeft, dat weten we niet. Hoeft helemaal niet.
Een vrouw hoeft niet per se een man als ze haar partner verlaat.
Vervelend voor je.
Kromme redenering: Jaar geleden had het nog een kans, maar ik heb er niet over gepraat, dus kan het nu niet meer. Excusez le mot maar wijvenpraat.
Persoonlijk denk ik dat er een ander in het spel is.
Inderdaad, waarom kan er nu niet meer gepraat worden ?
Integendeel, het is nu of nooit meer.
Of partner van TO een ander heeft, dat weten we niet. Hoeft helemaal niet.
Een vrouw hoeft niet per se een man als ze haar partner verlaat.
Le plaisir est le bonheur des fous, le bonheur est le plaisir des sages.
dinsdag 24 september 2013 13:40
dinsdag 24 september 2013 13:58
dinsdag 24 september 2013 14:10
quote:guillaumette schreef op 24 september 2013 @ 13:58:
[...]
Wat niet (meer) is, kan nog komen...Nou ja het had wel een veeg teken kunnen/moeten zijn natuurlijk. Vandaar dat ik aan het andere draadje moest denken. Het lijkt erop dat de vriendin van TO hem al een tijdje niet meer zo leuk vond. Misschien deed hij altijd maar onaardig tegen haar, voerde geen reet uit in het huishouden en deed hij alleen aardig als hij seks wilde, of ging hij ineens avances maken als zij in haar eentje de restanten van de avondmaaltijden aan het weg werken was. Dan denkt zij ook: "bekijk het maar". Maar goed het is een optie, zoals de OP nu geschreven is heeft TO niks fout gedaan.
[...]
Wat niet (meer) is, kan nog komen...Nou ja het had wel een veeg teken kunnen/moeten zijn natuurlijk. Vandaar dat ik aan het andere draadje moest denken. Het lijkt erop dat de vriendin van TO hem al een tijdje niet meer zo leuk vond. Misschien deed hij altijd maar onaardig tegen haar, voerde geen reet uit in het huishouden en deed hij alleen aardig als hij seks wilde, of ging hij ineens avances maken als zij in haar eentje de restanten van de avondmaaltijden aan het weg werken was. Dan denkt zij ook: "bekijk het maar". Maar goed het is een optie, zoals de OP nu geschreven is heeft TO niks fout gedaan.
