Relaties
alle pijlers
Relatie na 8 jaar plots gedaan.
zondag 22 september 2013 13:15
Beste forumleden,
sinds twee weken heeft m'n vriendin me verlaten, na een relatie van 8 jaar en 5 jaar samenwonen heeft zij een punt gezet achter onze relatie.
Ik zat vrijdagavond na m’n werk gewoon thuis op haar te wachten, toen ze plots huilend binnenkwam en me vertelde dat “het niet meer ging”. Ik dacht eerst dat het om haar job ging dus zei ik dat ze maar even rustig moest gaan zitten en vroeg wat er precies aan de hand was. Toen zei ze dat ze onze relatie niet meer zag zitten daarom had besloten om uit elkaar te gaan.
Ik stond natuurlijk perplex aangezien ik dit totaal niet had verwacht, ik voelde de wereld onder m’n voeten wegzakken. Geen enkele ruzie, geen enkel signaal of diepgaand gesprek dat hieraan vooraf was gegaan. Ik heb nog geprobeerd om op haar in te praten door te zeggen dat we aan alles kunnen werken, maar ze was vastbesloten en had de beslissing voor haar gemaakt. Daarna heeft ze haar kleren gepakt en is terug bij haar ouders gaan wonen.
De belangrijkste reden voor haar is dat onze karakters te veel van elkaar verschillen. Raar dat je dit na 8 jaar ineens beseft... Bovendien vond ze dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt in onze relatie, het zat volgens haar in een dip. Zo waren we bijvoorbeeld al lange tijd op zoek naar een appartement / huisje om samen te kopen (we zijn allebei 28), maar tot nu toe hadden we nog niets gevonden dat we allebei leuk vonden. Zo was onze zoektocht het laatste half jaar wat op de achtergrond geraakt.
Ze zei ook dat ze al een tijdje ongelukkig rondliep en dat ze geen energie meer heeft om het nog een kans te geven, het is volgens haar te ver gekomen, te laat... Ze zegt dat onze relatie misschien een jaar geleden nog wel een kans had als ze er allemaal over had gepraat, maar dit heeft ze nooit gedaan en ze beseft dat dit haar fout is geweest, maar dat het in-the-end op hetzelfde neerkomt dat onze karakters voor haar te ver uit elkaar liggen om nog samen door het leven te gaan. Ze had de laatste tijd het gevoel gekregen dat onze relatie een strijd was geworden, heb ik zelf nooit iets van gemerkt... Want door dit nooit met mij te bespreken had ik geen flauw idee dat zij zich zo voelde... Ze zegt dat "het gevoel" voor haar weg is.
Voor mij is dit allemaal zo plots en onbegrijpelijk en valt me natuurlijk enorm zwaar. M’n hart is helemaal gebroken en het gemis is ondraaglijk. En ondanks het feit dat ze aangeeft er zeker van te zijn dat het nooit meer goedkomt, leef ik elke dag nog met zoveel hoop dat alles gewoon terug wordt zoals vroeger.
Wat denken jullie? Kan deze relatie nog gered worden of heb ik gewoon valse hoop? Heeft het zin om te hopen dat ze me toch gaat missen? Zijn er mensen die ook ooit hun relatie met zekerheid hebben verbroken en nadien toch spijt kregen van hun beslissing? Kwam het ooit nog goed? Wat zijn jullie ervaringen en wat kan ik best wel of juist niet doen?
Bedankt voor al jullie reacties.
sinds twee weken heeft m'n vriendin me verlaten, na een relatie van 8 jaar en 5 jaar samenwonen heeft zij een punt gezet achter onze relatie.
Ik zat vrijdagavond na m’n werk gewoon thuis op haar te wachten, toen ze plots huilend binnenkwam en me vertelde dat “het niet meer ging”. Ik dacht eerst dat het om haar job ging dus zei ik dat ze maar even rustig moest gaan zitten en vroeg wat er precies aan de hand was. Toen zei ze dat ze onze relatie niet meer zag zitten daarom had besloten om uit elkaar te gaan.
Ik stond natuurlijk perplex aangezien ik dit totaal niet had verwacht, ik voelde de wereld onder m’n voeten wegzakken. Geen enkele ruzie, geen enkel signaal of diepgaand gesprek dat hieraan vooraf was gegaan. Ik heb nog geprobeerd om op haar in te praten door te zeggen dat we aan alles kunnen werken, maar ze was vastbesloten en had de beslissing voor haar gemaakt. Daarna heeft ze haar kleren gepakt en is terug bij haar ouders gaan wonen.
De belangrijkste reden voor haar is dat onze karakters te veel van elkaar verschillen. Raar dat je dit na 8 jaar ineens beseft... Bovendien vond ze dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt in onze relatie, het zat volgens haar in een dip. Zo waren we bijvoorbeeld al lange tijd op zoek naar een appartement / huisje om samen te kopen (we zijn allebei 28), maar tot nu toe hadden we nog niets gevonden dat we allebei leuk vonden. Zo was onze zoektocht het laatste half jaar wat op de achtergrond geraakt.
Ze zei ook dat ze al een tijdje ongelukkig rondliep en dat ze geen energie meer heeft om het nog een kans te geven, het is volgens haar te ver gekomen, te laat... Ze zegt dat onze relatie misschien een jaar geleden nog wel een kans had als ze er allemaal over had gepraat, maar dit heeft ze nooit gedaan en ze beseft dat dit haar fout is geweest, maar dat het in-the-end op hetzelfde neerkomt dat onze karakters voor haar te ver uit elkaar liggen om nog samen door het leven te gaan. Ze had de laatste tijd het gevoel gekregen dat onze relatie een strijd was geworden, heb ik zelf nooit iets van gemerkt... Want door dit nooit met mij te bespreken had ik geen flauw idee dat zij zich zo voelde... Ze zegt dat "het gevoel" voor haar weg is.
Voor mij is dit allemaal zo plots en onbegrijpelijk en valt me natuurlijk enorm zwaar. M’n hart is helemaal gebroken en het gemis is ondraaglijk. En ondanks het feit dat ze aangeeft er zeker van te zijn dat het nooit meer goedkomt, leef ik elke dag nog met zoveel hoop dat alles gewoon terug wordt zoals vroeger.
Wat denken jullie? Kan deze relatie nog gered worden of heb ik gewoon valse hoop? Heeft het zin om te hopen dat ze me toch gaat missen? Zijn er mensen die ook ooit hun relatie met zekerheid hebben verbroken en nadien toch spijt kregen van hun beslissing? Kwam het ooit nog goed? Wat zijn jullie ervaringen en wat kan ik best wel of juist niet doen?
Bedankt voor al jullie reacties.
dinsdag 24 september 2013 14:38
@ lattemachiato: ik zie de gelijkenis toch niet met de post van "ik heb het verkloot, is het nog te redden" helemaal niet.
Bij de break-up zei m'n vriendin nog dat het absoluut niet aan één of andere slechte eigenschap van me lag (zoals bv. agressie, drankprobleem, ontrouw, luiheid, langdurige werkloosheid,... wel duidelijk een breekpunt zou kunnen zijn).
Zonder te liegen heb ik trouwens steeds minstens de helft van alle huishoudelijke taken gedaan (tafel dekken, opruimen, afwassen, stofzuigen, vuilnis buitenzetten,...). Zij diende enkel te koken en te strijken (lukt me beide jammer genoeg helemaal niet...), maar dit lijkt me toch wel een mooie huishoudelijke taakverdeling. Heb haar ook steeds met volle respect behandeld en nooit een vuil woord naar haar geroepen. Dus ik zie toch niet bepaald de gelijkenis met de post waar je naar verwijst.
Maar wil gerust wel begrijpen dat er altijd 2 kanten van het verhaal zijn. Dit is nou eenmaal mijn versie/visie van het verhaal, ik hoop dat ik aan de hand van jullie ervaringen / adviezen zelf kan inzien waar of waarom het fout liep...
Bij de break-up zei m'n vriendin nog dat het absoluut niet aan één of andere slechte eigenschap van me lag (zoals bv. agressie, drankprobleem, ontrouw, luiheid, langdurige werkloosheid,... wel duidelijk een breekpunt zou kunnen zijn).
Zonder te liegen heb ik trouwens steeds minstens de helft van alle huishoudelijke taken gedaan (tafel dekken, opruimen, afwassen, stofzuigen, vuilnis buitenzetten,...). Zij diende enkel te koken en te strijken (lukt me beide jammer genoeg helemaal niet...), maar dit lijkt me toch wel een mooie huishoudelijke taakverdeling. Heb haar ook steeds met volle respect behandeld en nooit een vuil woord naar haar geroepen. Dus ik zie toch niet bepaald de gelijkenis met de post waar je naar verwijst.
Maar wil gerust wel begrijpen dat er altijd 2 kanten van het verhaal zijn. Dit is nou eenmaal mijn versie/visie van het verhaal, ik hoop dat ik aan de hand van jullie ervaringen / adviezen zelf kan inzien waar of waarom het fout liep...
dinsdag 24 september 2013 17:39
He wat gek, mijn reactie is weg. Maar de gelijkenis die ik zag was meer in het plotselinge en voor de man onverwachte. Daarom vroeg ik me af of er ook een gelijkenis kon zijn tussen jou en die andere TO. Hoe je het hier omschrijft zie ik dat inderdaad niet.
Lijkt me een hele vervelende situatie. Volgens mij is het enige dat je kunt doen zsm verder gaan me je leven. Zoek eigen woonruimte, verdeel de spullen en plan je week vol met afspraken, sporten, uitgaan als afleiding. Maar afwachten en hopen zal je weinig goed doen. En waarom zou je dat doen? Wat heb je aan een vrouw die het niet zeker weet? Ik zeg altijd: graag of niet. Sterkte!
Lijkt me een hele vervelende situatie. Volgens mij is het enige dat je kunt doen zsm verder gaan me je leven. Zoek eigen woonruimte, verdeel de spullen en plan je week vol met afspraken, sporten, uitgaan als afleiding. Maar afwachten en hopen zal je weinig goed doen. En waarom zou je dat doen? Wat heb je aan een vrouw die het niet zeker weet? Ik zeg altijd: graag of niet. Sterkte!
dinsdag 24 september 2013 18:04
Sterkte TO, maar volgens mij was ze je een jaar geleden al zat. Ze heeft toen alleen de moed niet gehad om het gelijk te zeggen. En als zij nu eenmaal vindt dat jullie karakters niet bij elkaar passen, dan heb jij je daar maar bij neer te leggen.
En ja, daar kan je ook na 7 of acht jaar pas achterkomen. Kan zijn dat jullie in de loop der jaren qua karakter uit elkaar zijn gegroeid.
Geen hoop meer hebben dat het ooit nog goed komt. Ze is hierin duidelijk genoeg geweest.
En ja, daar kan je ook na 7 of acht jaar pas achterkomen. Kan zijn dat jullie in de loop der jaren qua karakter uit elkaar zijn gegroeid.
Geen hoop meer hebben dat het ooit nog goed komt. Ze is hierin duidelijk genoeg geweest.
dinsdag 24 september 2013 18:56
Beste Hamlet,
Als je even bij me loept dan vind je mijn topic terug 'relatie over na 8 jaar'.
Een half jaar geleden gebeurde bij mij hetzelfde. Mijn vriend zette me plots aan de kant zonder ooit twijfels of iets te uiten. Hij zei ook dat het niet meer te redden viel en dat het als hij er sneller over gepraat had het wel in orde had kunnen komen,...
Ik wil je hierbij dan ook een duwtje in de rug geven. Het doet pijn, ontzettend veel pijn, en je moet het verdriet echt toelaten. Ga nu niet hopen dat ze terugkomt en wacht niet op haar. Je kan niet blijven omkijken tot ze voor de deur staat. Dit helpt je niet in je verdriet. En geloof me, been there done that. En ik spreek dus echt uit ervaring dat dit niet helpt. Ik heb veel gepraat met vriendinnen en mijn verdriet regelmatig toegelaten. Maar ik heb mezelf ook rechtop gezet en gezegd: kom op Veeceetje, het wordt beter, je kan dat wel!
En het voelt inderdaad alsof je hart echt in stukjes is, en dat is het ook een beetje. Maar de stukjes groeien stilaan weer aan elkaar. En af en toe gaat er terug eentje afbreken, maar ook dat groeit weer vast.
En je hebt hier misschien niet veel aan, je denkt misschien 'ik luister niet naar die onzin' en dat mag je denken... Doe het rustig aan maar ga verder. Doe leuke dingen en verzet je gedachten. Praat erover, desnoods hier op het forum, niemand neemt je dat kwalijk!
En stel je vragen hier dan maar, maar denk eraan dat er heel veel mensen klaarstaan om je te steunen!
Heel veel sterkte!!!
Liefs, Veeceetje.
Als je even bij me loept dan vind je mijn topic terug 'relatie over na 8 jaar'.
Een half jaar geleden gebeurde bij mij hetzelfde. Mijn vriend zette me plots aan de kant zonder ooit twijfels of iets te uiten. Hij zei ook dat het niet meer te redden viel en dat het als hij er sneller over gepraat had het wel in orde had kunnen komen,...
Ik wil je hierbij dan ook een duwtje in de rug geven. Het doet pijn, ontzettend veel pijn, en je moet het verdriet echt toelaten. Ga nu niet hopen dat ze terugkomt en wacht niet op haar. Je kan niet blijven omkijken tot ze voor de deur staat. Dit helpt je niet in je verdriet. En geloof me, been there done that. En ik spreek dus echt uit ervaring dat dit niet helpt. Ik heb veel gepraat met vriendinnen en mijn verdriet regelmatig toegelaten. Maar ik heb mezelf ook rechtop gezet en gezegd: kom op Veeceetje, het wordt beter, je kan dat wel!
En het voelt inderdaad alsof je hart echt in stukjes is, en dat is het ook een beetje. Maar de stukjes groeien stilaan weer aan elkaar. En af en toe gaat er terug eentje afbreken, maar ook dat groeit weer vast.
En je hebt hier misschien niet veel aan, je denkt misschien 'ik luister niet naar die onzin' en dat mag je denken... Doe het rustig aan maar ga verder. Doe leuke dingen en verzet je gedachten. Praat erover, desnoods hier op het forum, niemand neemt je dat kwalijk!
En stel je vragen hier dan maar, maar denk eraan dat er heel veel mensen klaarstaan om je te steunen!
Heel veel sterkte!!!
Liefs, Veeceetje.
dinsdag 24 september 2013 21:08
@ Veeceetje
ik heb je verhaal en alle reacties gelezen, het is inderdaad gelijkaardig.
Je zult wel perfect begrijpen welke ellendige periode ik nog door moet... En ik zit momenteel nog in de fase "ontkenning", je kent het gevoel wel dat je nog gelooft dat jij de enige bent die het beste bij hem of haar past en dat je ex dat ook wel snel zal inzien.
In mijn geval geen enkel signaal, geen ruzie of "schat wij moeten eens praten". M'n wereld stortte twee weken geleden volledig in toen ze die woorden uitsprak. Zo'n gevoel van machteloosheid, geen enkele kans meer gekregen, zo'n eenzijdige beslissing die ik compleet niet zag aankomen... Liefde kan je natuurlijk niet afdwingen, maar het komt enorm hard aan in je gezicht.
Ik zoek nu ook wat steun en advies op dit forum om m'n verdriet hopelijk wat sneller te kunnen verwerken. Dus ik ga je goede raad zeker niet negeren, maar je weet zelf waarschijnlijk wel hoe moeilijk het is om niet meer te hopen dat ze terugkomt. M'n verstand zegt dit wel, maar m'n hart volgt niet.
De hoop of naïviteit om te geloven dat ze nog wel zal terugkomen hoort er volgens mij wel gewoon bij: dit heet de ontkenningsfase. Ergens besef ik al wel dat dit valse hoop is, maar ik kan haar momenteel nog niet loslaten. Ik wil het ook allemaal niet te veel rationaliseren. Sommige vrienden zeggen me: knop omdraaien en vooruit gaan, maar ik wil m'n emoties ook toelaten en m'n hart niet uitschakelen.
Volgende fase: de wanhoop. Het besef dat het definitief over is en het gevoel dat je hart in duizend stukken is gebroken. Het zal dus nog wel pijnlijker worden...
ik heb je verhaal en alle reacties gelezen, het is inderdaad gelijkaardig.
Je zult wel perfect begrijpen welke ellendige periode ik nog door moet... En ik zit momenteel nog in de fase "ontkenning", je kent het gevoel wel dat je nog gelooft dat jij de enige bent die het beste bij hem of haar past en dat je ex dat ook wel snel zal inzien.
In mijn geval geen enkel signaal, geen ruzie of "schat wij moeten eens praten". M'n wereld stortte twee weken geleden volledig in toen ze die woorden uitsprak. Zo'n gevoel van machteloosheid, geen enkele kans meer gekregen, zo'n eenzijdige beslissing die ik compleet niet zag aankomen... Liefde kan je natuurlijk niet afdwingen, maar het komt enorm hard aan in je gezicht.
Ik zoek nu ook wat steun en advies op dit forum om m'n verdriet hopelijk wat sneller te kunnen verwerken. Dus ik ga je goede raad zeker niet negeren, maar je weet zelf waarschijnlijk wel hoe moeilijk het is om niet meer te hopen dat ze terugkomt. M'n verstand zegt dit wel, maar m'n hart volgt niet.
De hoop of naïviteit om te geloven dat ze nog wel zal terugkomen hoort er volgens mij wel gewoon bij: dit heet de ontkenningsfase. Ergens besef ik al wel dat dit valse hoop is, maar ik kan haar momenteel nog niet loslaten. Ik wil het ook allemaal niet te veel rationaliseren. Sommige vrienden zeggen me: knop omdraaien en vooruit gaan, maar ik wil m'n emoties ook toelaten en m'n hart niet uitschakelen.
Volgende fase: de wanhoop. Het besef dat het definitief over is en het gevoel dat je hart in duizend stukken is gebroken. Het zal dus nog wel pijnlijker worden...
dinsdag 24 september 2013 21:23
quote:hamlet117 schreef op 24 september 2013 @ 21:08:
@ Veeceetje
In mijn geval geen enkel signaal, geen ruzie of "schat wij moeten eens praten". .
Jullie hadden helemaal geen seks meer, dat is een ENORM signaal. Knuffelen en kussen vervangt seks niet, seks is het bindmiddel in een relatie. Anders kun je net zo goed samenwonen met je beste vriend
Echt, na 8 jaar hoort de seks gewoon nog fantastisch te zijn. Als je dan al op elkaar uitgekeken bent is dat een slecht teken voor de relatie.
En dat je vrienden al na 4 jaar een seks therapeut nodig hadden is ook geen goed teken hoor, dan ben je nét samen! Mijn opa en oma hadden nog seks toen ze al ruim in de 80 waren. Als je relatie echt goed is, dan blijft dat gewoon.
@ Veeceetje
In mijn geval geen enkel signaal, geen ruzie of "schat wij moeten eens praten". .
Jullie hadden helemaal geen seks meer, dat is een ENORM signaal. Knuffelen en kussen vervangt seks niet, seks is het bindmiddel in een relatie. Anders kun je net zo goed samenwonen met je beste vriend
Echt, na 8 jaar hoort de seks gewoon nog fantastisch te zijn. Als je dan al op elkaar uitgekeken bent is dat een slecht teken voor de relatie.
En dat je vrienden al na 4 jaar een seks therapeut nodig hadden is ook geen goed teken hoor, dan ben je nét samen! Mijn opa en oma hadden nog seks toen ze al ruim in de 80 waren. Als je relatie echt goed is, dan blijft dat gewoon.
dinsdag 24 september 2013 21:36
Mee eens. De seks wordt vertrouwder en misschien daardoor wat minder spannend, maar helemaal geen seks meer hebben en je beseffen dat je je niet meer aangetrokken voelt tot je partner is een hard gelag. Veel mensen stoppen met hun relatie als ze zich dat beseffen en vaak is er dan al een ander in het spel. Want een lange relatie beeindigen zonder nieuwe schoenen die al klaar staan, vinden veel mensen eng. Als een relatie zomaar plotseling wordt beeindigd, dan is al helemaal vaak een kwestie van een nieuw, spannender iemand. En daarmee extra besef dat je eigen relatie al een tijd uitgebloeid is.
dinsdag 24 september 2013 21:39
Feit is dat als je al langere tijd geen behoefte meer hebt aan seks met je partner, er iets niet goed zit. En dat is inderdaad een enorm signaal. Dat wordt dan niet uitgesproken, nee het feit van dit enorme gebrek moet je toch zeker wakker schudden. Jammer dat je dat gemist hebt. Zoiets gaat wringen. Denk trouwens wel dat ze al een hele tijd niet meer ervoor ging. Voordat je dit zelf accepteert ben je zomaar een jaar verder. Voor jou heel erg klote, maar er is niks aan te doen. Dat recht heeft ze.
maandag 30 september 2013 17:49
Ik was natuurlijk ook niet blind voor het feit dat we al een tijdje geen seks meer hadden. Want seks is het bindmiddel in een relatie, tuurlijk besefte ik dat wel. Het is als "de barometer" in een relatie en zo te zien zat die bij ons wel even rond het vriespunt.
Ik wou het er met haar nog binnenkort over hebben, maar je wacht op zo'n "geschikt" moment om het onderwerp ter sprake te brengen, is ook gewoon niet zo gemakkelijk om na een vermoeiende werkdag ook dat nog eens te bespreken... Ik wilde absoluut de dingen terug wat spannender maken of terug een nieuwe wind in ons seksleven blazen (wat dat dan ook mocht zijn...).
Maar alles leek me nog zo bespreekbaar. Krijg je ineens deze opdoffer waarbij ze de stekker er gewoon uittrekt. Begin ook stilaan te geloven dat ze er al een lange tijd niet meer voor wilde gaan en het een beetje op z'n beloop liet gaan... En dat vind ik gewoon super onrechtvaardig, om al haar frustraties nooit op tijd te bespreken. Nu blijkt het plots allemaal te laat en te ver gekomen, terwijl ik er nog steeds van overtuigd ben dat we bottomline goed bij elkaar passen. Alleen ziet zij het zo niet langer... Kon ik maar eens in haar hoofd kijken, of kon ik maar begrijpen welke "klik" ze gemaakt heeft.
Lijkt nu nog gewoon alsof ze enkele weken op vakantie is en geen gsm-ontvangst heeft. Jammer genoeg verwacht ik haar nog elke dag terug... Besef nog niet eens dat dit "definitief" is.
Ik wou het er met haar nog binnenkort over hebben, maar je wacht op zo'n "geschikt" moment om het onderwerp ter sprake te brengen, is ook gewoon niet zo gemakkelijk om na een vermoeiende werkdag ook dat nog eens te bespreken... Ik wilde absoluut de dingen terug wat spannender maken of terug een nieuwe wind in ons seksleven blazen (wat dat dan ook mocht zijn...).
Maar alles leek me nog zo bespreekbaar. Krijg je ineens deze opdoffer waarbij ze de stekker er gewoon uittrekt. Begin ook stilaan te geloven dat ze er al een lange tijd niet meer voor wilde gaan en het een beetje op z'n beloop liet gaan... En dat vind ik gewoon super onrechtvaardig, om al haar frustraties nooit op tijd te bespreken. Nu blijkt het plots allemaal te laat en te ver gekomen, terwijl ik er nog steeds van overtuigd ben dat we bottomline goed bij elkaar passen. Alleen ziet zij het zo niet langer... Kon ik maar eens in haar hoofd kijken, of kon ik maar begrijpen welke "klik" ze gemaakt heeft.
Lijkt nu nog gewoon alsof ze enkele weken op vakantie is en geen gsm-ontvangst heeft. Jammer genoeg verwacht ik haar nog elke dag terug... Besef nog niet eens dat dit "definitief" is.
maandag 30 september 2013 18:04
quote:hamlet117 schreef op 30 september 2013 @ 17:49:
Maar alles leek me nog zo bespreekbaar. Krijg je ineens deze opdoffer waarbij ze de stekker er gewoon uittrekt. Begin ook stilaan te geloven dat ze er al een lange tijd niet meer voor wilde gaan en het een beetje op z'n beloop liet gaan... En dat vind ik gewoon super onrechtvaardig, om al haar frustraties nooit op tijd te bespreken. Nu blijkt het plots allemaal te laat en te ver gekomen, terwijl ik er nog steeds van overtuigd ben dat we bottomline goed bij elkaar passen. .
Het zou zo makkelijk zijn als je je gevoel kon uitzetten als iemand anders je niet meer wil. Helaas is dat niet zo en zeker als het als donderslag bij heldere hemel komt duurt dat een tijd voor je er over heen bent.
Het is super moeilijk als iemand niet wil praten over wat er is, of waarom het er niet meer van komt om samen seks te hebben. Maar leg niet alle verantwoordelijkheid bij haar, jij hebt het ook een beetje op zijn beloop gelaten, je was misschien bang voor het antwoord, dat kan. Maar je hoeft met praten niet te wachten tot de ander begint.
Maar alles leek me nog zo bespreekbaar. Krijg je ineens deze opdoffer waarbij ze de stekker er gewoon uittrekt. Begin ook stilaan te geloven dat ze er al een lange tijd niet meer voor wilde gaan en het een beetje op z'n beloop liet gaan... En dat vind ik gewoon super onrechtvaardig, om al haar frustraties nooit op tijd te bespreken. Nu blijkt het plots allemaal te laat en te ver gekomen, terwijl ik er nog steeds van overtuigd ben dat we bottomline goed bij elkaar passen. .
Het zou zo makkelijk zijn als je je gevoel kon uitzetten als iemand anders je niet meer wil. Helaas is dat niet zo en zeker als het als donderslag bij heldere hemel komt duurt dat een tijd voor je er over heen bent.
Het is super moeilijk als iemand niet wil praten over wat er is, of waarom het er niet meer van komt om samen seks te hebben. Maar leg niet alle verantwoordelijkheid bij haar, jij hebt het ook een beetje op zijn beloop gelaten, je was misschien bang voor het antwoord, dat kan. Maar je hoeft met praten niet te wachten tot de ander begint.
maandag 30 september 2013 23:57
Sterkte.
Hier 15 jaar relatie en een kind van 5.
Jouw vriendin kwam et nog zelf zeggen. De mijne heb ik op vreemdgaan moeten betrappen. Maar de er zat dezelfde gedachtegang bij haar. Walgelijk gedrag wat ik haar nooit vergeef.
Het kan dus erger
Gelukzak!
Hier 15 jaar relatie en een kind van 5.
Jouw vriendin kwam et nog zelf zeggen. De mijne heb ik op vreemdgaan moeten betrappen. Maar de er zat dezelfde gedachtegang bij haar. Walgelijk gedrag wat ik haar nooit vergeef.
Het kan dus erger
Gelukzak!
Don't cry because it's over, smile because it happened.
donderdag 14 november 2013 19:43
Hey iedereen, bedankt allemaal voor al jullie reacties, dat helpt me enorm.
Ik heb het contact momenteel ook wat verbroken, ik wil er eerst wat bovenop geraken vooraleer ik haar nog eens ontmoet voor een gesprek. Nu zouden er nog te veel emoties mee gepaard gaan, en het lijkt me niet verstandig om in een open wonde nog extra te liggen peuteren. Ik wil eerst gewoon terug wat stabiliteit in m'n leven creëren en terug op m'n positieve komen, zodat ik binnen enkele maanden misschien wel wat meer afstand heb kunnen nemen en de zaken nuchterder bekijk.
Maar het blijft verdomme wel pijnlijk elke dag... Het feit dat haar gevoel weg is, dat voor haar onze karakters te verschillend zijn, dat ze vindt dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt, etc. zal ik op termijn nog wel leren aanvaarden, maar wat ik écht niet begrijp is dat ze iets waar ze al maanden mee rondloopt tot de laatste dag verzwijgt en dan plots komt vertellen dat het allemaal niet meer gaat en daarna haar kleren inpakt en voorgoed vertrekt. Daar kan ik echt geen respect voor opbrengen en vind ik zo egoïstisch. Dat heeft nog de grootste impact op mij gehad en daar heb ik het nog elke dag moeilijk mee...
Ik vind dat je een relatie van 8 jaar niet op zo’n manier afsluit. Maar ik leid daaruit af dat het voor haar waarschijnlijk allemaal niks meer betekende... Dus vraag ik me terecht af hoe ik nu op die 8 jaar moet terugkijken, want wat was er dan nog wel echt? Ze heeft me zo lang in de waan gelaten, tot de laatste dag had ik niks door en heeft ze nooit over uw twijfels gesproken, waarom heeft ze al die tijd gezwegen? Daar zal ik wellicht nooit een deftig antwoord op krijgen...
Nu probeer ik gewoon m'n eigen leven terug wat op de rails te krijgen. Focus behouden op m'n job, appartementje herinrichten, afspreken met vrienden,... Maar het blijft moeilijk. Ik zal nooit te weten komen wat er precies in haar kopje speelde en hoe lang dit al aan de gang was en wat er dan precies allemaal niet goed was. Het enige wat ik momenteel kan doen is de situatie proberen te aanvaarden, het is nu eenmaal toch gebeurd...
En geloof me dat ik zeg dat er geen signalen waren of voorafgaande gesprekken or ruzietjes, ze heeft alles maar lopen opkroppen en in haar eentje willen uitzoeken. Dus nee: een vrouw laat zeker niet altijd iets merken voor ze zo'n radicale beslissing neemt. Ze is nochtans wel spraakvaardig want als er problemen waren met een collega op haar werk, of met haar broer of met wie dan ook, moest ze dit altijd even kwijt en had ze er nood aan om dit met mij even te bespreken. Ik had er daarom ook wel het volste vertrouwen in dat ze elk probleem in onze relatie ook wel zou aankaarten, blijkbaar niet dus... Zo onbegrijpelijk dat ze haar mond nooit heeft open gedaan en dan achteraf met tranen komen vertellen dat ze het al een tijdje niet meer ziet zitten. Ik ben ermee akkoord dat ze wegloopt van haar verantwoordelijkheden, ze had gewoon eerder moeten praten. Nu is ze vertrokken, heeft ze me niet de kans gegeven om me te verdedigen of bepaalde problemen op te lossen. In plaats daarvan heeft ze de relatie in stilte laten dood bloeden. Niet per se mijn schuld, maar nu wel m'n pobleem. Ik had ook gehoopt dat er nog gevochten kon worden voor onze relatie, maar tegenwoordig wordt een relatie die niet 100% meer is nogal snel aan de kant geschoven.
Ik geloofde trouwens niet dat er een ander in het spel is, maar aan jullie vele reacties te zien begin ik daar toch over te twijfelen. Misschien komt dit nog te boven van zodra de grootste schokken wat zijn gaan liggen en ze ineens met iemand nieuw op de proppen komt. Om die reden alleen al zou ik alle contact nu voor een tijdje willen verbreken. Gewoon even focussen op mezelf en terug m'n weg wat vinden, maar makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk...
Ik heb het contact momenteel ook wat verbroken, ik wil er eerst wat bovenop geraken vooraleer ik haar nog eens ontmoet voor een gesprek. Nu zouden er nog te veel emoties mee gepaard gaan, en het lijkt me niet verstandig om in een open wonde nog extra te liggen peuteren. Ik wil eerst gewoon terug wat stabiliteit in m'n leven creëren en terug op m'n positieve komen, zodat ik binnen enkele maanden misschien wel wat meer afstand heb kunnen nemen en de zaken nuchterder bekijk.
Maar het blijft verdomme wel pijnlijk elke dag... Het feit dat haar gevoel weg is, dat voor haar onze karakters te verschillend zijn, dat ze vindt dat we de laatste jaren geen vooruitgang meer hadden gemaakt, etc. zal ik op termijn nog wel leren aanvaarden, maar wat ik écht niet begrijp is dat ze iets waar ze al maanden mee rondloopt tot de laatste dag verzwijgt en dan plots komt vertellen dat het allemaal niet meer gaat en daarna haar kleren inpakt en voorgoed vertrekt. Daar kan ik echt geen respect voor opbrengen en vind ik zo egoïstisch. Dat heeft nog de grootste impact op mij gehad en daar heb ik het nog elke dag moeilijk mee...
Ik vind dat je een relatie van 8 jaar niet op zo’n manier afsluit. Maar ik leid daaruit af dat het voor haar waarschijnlijk allemaal niks meer betekende... Dus vraag ik me terecht af hoe ik nu op die 8 jaar moet terugkijken, want wat was er dan nog wel echt? Ze heeft me zo lang in de waan gelaten, tot de laatste dag had ik niks door en heeft ze nooit over uw twijfels gesproken, waarom heeft ze al die tijd gezwegen? Daar zal ik wellicht nooit een deftig antwoord op krijgen...
Nu probeer ik gewoon m'n eigen leven terug wat op de rails te krijgen. Focus behouden op m'n job, appartementje herinrichten, afspreken met vrienden,... Maar het blijft moeilijk. Ik zal nooit te weten komen wat er precies in haar kopje speelde en hoe lang dit al aan de gang was en wat er dan precies allemaal niet goed was. Het enige wat ik momenteel kan doen is de situatie proberen te aanvaarden, het is nu eenmaal toch gebeurd...
En geloof me dat ik zeg dat er geen signalen waren of voorafgaande gesprekken or ruzietjes, ze heeft alles maar lopen opkroppen en in haar eentje willen uitzoeken. Dus nee: een vrouw laat zeker niet altijd iets merken voor ze zo'n radicale beslissing neemt. Ze is nochtans wel spraakvaardig want als er problemen waren met een collega op haar werk, of met haar broer of met wie dan ook, moest ze dit altijd even kwijt en had ze er nood aan om dit met mij even te bespreken. Ik had er daarom ook wel het volste vertrouwen in dat ze elk probleem in onze relatie ook wel zou aankaarten, blijkbaar niet dus... Zo onbegrijpelijk dat ze haar mond nooit heeft open gedaan en dan achteraf met tranen komen vertellen dat ze het al een tijdje niet meer ziet zitten. Ik ben ermee akkoord dat ze wegloopt van haar verantwoordelijkheden, ze had gewoon eerder moeten praten. Nu is ze vertrokken, heeft ze me niet de kans gegeven om me te verdedigen of bepaalde problemen op te lossen. In plaats daarvan heeft ze de relatie in stilte laten dood bloeden. Niet per se mijn schuld, maar nu wel m'n pobleem. Ik had ook gehoopt dat er nog gevochten kon worden voor onze relatie, maar tegenwoordig wordt een relatie die niet 100% meer is nogal snel aan de kant geschoven.
Ik geloofde trouwens niet dat er een ander in het spel is, maar aan jullie vele reacties te zien begin ik daar toch over te twijfelen. Misschien komt dit nog te boven van zodra de grootste schokken wat zijn gaan liggen en ze ineens met iemand nieuw op de proppen komt. Om die reden alleen al zou ik alle contact nu voor een tijdje willen verbreken. Gewoon even focussen op mezelf en terug m'n weg wat vinden, maar makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk...
donderdag 14 november 2013 19:53
quote:hamlet117 schreef op 14 november 2013 @ 19:43:
wat ik écht niet begrijp is dat ze iets waar ze al maanden mee rondloopt tot de laatste dag verzwijgt en dan plots komt vertellen dat het allemaal niet meer gaat en daarna haar kleren inpakt en voorgoed vertrekt. Daar kan ik echt geen respect voor opbrengen en vind ik zo egoïstisch. Dat heeft nog de grootste impact op mij gehad en daar heb ik het nog elke dag moeilijk mee...
Je ex-vriendin deed eigenlijk waar mannen doorgaans van beschuldigd worden: binnenvetten, opkroppen en niet communiceren. Dingen die niet erg bevorderlijk zijn voor een relatie. En dan een tijd met het idee blijven spelen en tenslotte zelf tot een besluit komen zonder de ander daarbij te betrekken.
Wat motieven betreft kun je slechts gissen. Hoet hoeft niet per sé een ander te zijn; het kan ook een vriendin zijn waar ze soms haar hart bij uitstort die haar aanmoedigt het uit te maken. Of misschien andere dingen waardoor ze vindt dat jullie relatie niet goed genoeg is. Wellicht kom je er nooit achter.
In elk geval: sterkte!
wat ik écht niet begrijp is dat ze iets waar ze al maanden mee rondloopt tot de laatste dag verzwijgt en dan plots komt vertellen dat het allemaal niet meer gaat en daarna haar kleren inpakt en voorgoed vertrekt. Daar kan ik echt geen respect voor opbrengen en vind ik zo egoïstisch. Dat heeft nog de grootste impact op mij gehad en daar heb ik het nog elke dag moeilijk mee...
Je ex-vriendin deed eigenlijk waar mannen doorgaans van beschuldigd worden: binnenvetten, opkroppen en niet communiceren. Dingen die niet erg bevorderlijk zijn voor een relatie. En dan een tijd met het idee blijven spelen en tenslotte zelf tot een besluit komen zonder de ander daarbij te betrekken.
Wat motieven betreft kun je slechts gissen. Hoet hoeft niet per sé een ander te zijn; het kan ook een vriendin zijn waar ze soms haar hart bij uitstort die haar aanmoedigt het uit te maken. Of misschien andere dingen waardoor ze vindt dat jullie relatie niet goed genoeg is. Wellicht kom je er nooit achter.
In elk geval: sterkte!
vrijdag 15 november 2013 03:50
Ik ken het. Ben ook van de een op andere dag gedumpt, door mijn inmiddels ex-vriendin. Ze vond dat ze de relatie ontgroeit was.
En dan denk je na 2 jaar wat te hebben opgebouwd? Mooi niet..
Ze is inmiddels weer gelukkig met iemand. Ook alweer ruim een half jaar. En ik lik nog steeds de wonden. Het is nu eenmaal oneerlijk.
Vroeg of laat komt er iemand die veel beter bij je past. Ookal is dat de meest kutte tekst die je wil lezen, want je mist haar nog steeds.
Sterkte.
En dan denk je na 2 jaar wat te hebben opgebouwd? Mooi niet..
Ze is inmiddels weer gelukkig met iemand. Ook alweer ruim een half jaar. En ik lik nog steeds de wonden. Het is nu eenmaal oneerlijk.
Vroeg of laat komt er iemand die veel beter bij je past. Ookal is dat de meest kutte tekst die je wil lezen, want je mist haar nog steeds.
Sterkte.
vrijdag 22 november 2013 13:47
Tsja als je inderdaad zo plotseling gedumpt wordt, kun je alleen maar concluderen dat de relatie voor de ander niets meer te betekenen had. En dat terwijl jij nog steeds de wonden likt...
En ik heb m'n ex-vriendin sindsdien niet meer gehoord of gezien, geen enkel contact meer. Dus ik blijf nog met heel wat onbeantwoorde vragen zitten. Echt lullig van haar om nooit haar mond open te trekken en dan plotseling aan de hand van een mededeling de relatie verbreken en met al je kleren vertrekken, ik dacht toch nog altijd dat je met twee in een relatie zat?
En als ze dan toch zo zeker is van haar beslissing, waarom wijzigt ze haar status op Facebook dan niet? Waarom moet ik alle praktische zaken regelen zoals bv. bankrekening afsluiten, huurwaarborg opzeggen,... Hierin neemt ze geen enkele verantwoordelijkheid. Ik ben het niet eens met haar beslissing, maar toch ben ik degene die al die zaken moet regelen. En dat terwijl het voor mij al moeilijk genoeg is...
Ik had gehoopt dat er nog gevochten kon worden voor onze relatie, maar daar had ze blijkbaar geen energie meer voor. Vind ik een gemakkelijke uitvlucht. Alsof je gewoon je oude schoenen weggooit en er nieuwe koopt. En waarom het allemaal zo plots is gebeurd doet me stilaan vermoeden dat ze toch al nieuwe schoenen aan het passen was. Maarja, dat zal ik wellicht nooit te weten komen...
Het enige wat ik momenteel kan doen is de situatie proberen te aanvaarden, het is nu eenmaal toch gebeurd... Maar het schiet niet op, ik zie haar nog graag en mis haar nog elke dag enorm hard...
En ik heb m'n ex-vriendin sindsdien niet meer gehoord of gezien, geen enkel contact meer. Dus ik blijf nog met heel wat onbeantwoorde vragen zitten. Echt lullig van haar om nooit haar mond open te trekken en dan plotseling aan de hand van een mededeling de relatie verbreken en met al je kleren vertrekken, ik dacht toch nog altijd dat je met twee in een relatie zat?
En als ze dan toch zo zeker is van haar beslissing, waarom wijzigt ze haar status op Facebook dan niet? Waarom moet ik alle praktische zaken regelen zoals bv. bankrekening afsluiten, huurwaarborg opzeggen,... Hierin neemt ze geen enkele verantwoordelijkheid. Ik ben het niet eens met haar beslissing, maar toch ben ik degene die al die zaken moet regelen. En dat terwijl het voor mij al moeilijk genoeg is...
Ik had gehoopt dat er nog gevochten kon worden voor onze relatie, maar daar had ze blijkbaar geen energie meer voor. Vind ik een gemakkelijke uitvlucht. Alsof je gewoon je oude schoenen weggooit en er nieuwe koopt. En waarom het allemaal zo plots is gebeurd doet me stilaan vermoeden dat ze toch al nieuwe schoenen aan het passen was. Maarja, dat zal ik wellicht nooit te weten komen...
Het enige wat ik momenteel kan doen is de situatie proberen te aanvaarden, het is nu eenmaal toch gebeurd... Maar het schiet niet op, ik zie haar nog graag en mis haar nog elke dag enorm hard...
donderdag 5 december 2013 00:44
Er is toch nog een staartje aan m’n verhaal gekomen:
M’n ex-vriendin die het dus 3 maanden geleden (begin september) plotseling gedaan maakte nadat we bijna 8 jaar samen waren, heeft sinds enkele weken alweer een nieuwe vriend. Dit nieuws kreeg ik dit weekend van m’n beste vriend te horen, nota bene nog niet eens van haar. Eigenlijk kwam dit heel toevallig aan het licht, maar da’s nu te uitgebreid om hier te vertellen (doet er eigenlijk ook niet toe)…
Blijkbaar heeft ze die jongen al leren kennen toen we nog samen waren (periode april / mei), maar is er toen nog niks gebeurd. Enkel vriendschappelijk contact maar wel onmiddellijk gemerkt dat ze veel dingen gemeenschappelijk hebben. Ze beweert dat hij niks met de breuk te maken heeft, want dat ze sowieso in de periode ervoor al in vlagen aan het twijfelen was over onze relatie (bron voor deze twijfel waren voor haar “karakterverschillen”, zoals jullie al wisten…). Dit is voor haar ook de reden waarom ze haar twijfels steeds verzwegen heeft, omdat ze zelf moest beslissen of ze dit nu zocht in een relatie of niet (iemands karakter veranderen lukt toch niet…).
Ze zegt dat het zonder hem sowieso ook gedaan zou zijn geraakt tussen ons, misschien dan wel een paar maanden langer aangesleept maar het eindresultaat zou hetzelfde zijn. Maar door die nieuwe jongen te leren kennen was dat voor haar een versterkende factor om diep na te denken over wat ze in de toekomst van een relatie wil en of dat mogelijk was in de relatie die wij hadden. Nadat we dan uiteen zijn gegaan begin september, heeft ze opnieuw contact met hem opgenomen en nu zijn ze dus blijkbaar al enkele weken samen.
Wat me kapot vreet vanbinnen is dat ze er op geen enkel moment met mij over gesproken heeft. Ongeacht of het nu gaat om twijfels over te verschillende karakters, storend gedrag, ergernissen, geen gevoelens meer, iemand leuk ontmoet of whatever,... ik had het recht om dat op dat moment te weten. In eender welke relatie is dat een plicht ten opzichte van de andere persoon, want een relatie gaat nu eenmaal gepaard met een aantal verantwoordelijkheden. En zeker in een relatie van bijna 8 jaar, dat lijkt me toch evident. Als er iets niet meer klopt of er wringt iets, dan moet daarover gepraat worden. Zwijgen en geheimhouden is altijd de slechtste keuze, en dat heeft ze juist wel gedaan tot de allerlaatste dag…
Ik kan me nochtans genoeg momenten herinneren waarop ze dat wel ter sprake had kunnen brengen. En dat terwijl ze me nog volop liet dromen over een toekomst samen. Nu was ik me tot de laatste dag van geen kwaad bewust en krijg ik grofweg te horen dat ze al maandenlang twijfelt en uiteindelijk op haar eentje besloten heeft om er definitief een punt achter te zetten. Ze heeft mij kansloos aan de deur gezet en dat voelt echt aan als een rake slag in m’n gezicht. Alsof m’n wereld op dat moment instortte. De toekomst die ik met haar voor ogen had werd voor mij plotseling als een stuk afval op straat gegooid. Het had al lange tijd geen enkele waarde meer voor haar en ik wist totaal van niks. Dit had ik nooit van haar verwacht en ik kan nog altijd niet begrijpen dat ze ervoor gekozen heeft om het op zo’n botte manier te beëindigen en nooit de moeite te hebben genomen om er met mij op voorhand over te praten.
Wat ik ook zo vreemd vind is dat ze er 7 jaar lang niet over kraait, en nu ineens dat als hoofdreden aanhaalt. Maar ja, het verandert nu toch niks meer aan de zaak… Ik moet dus alle personen hier op het forum gelijk geven die beweerden dat er iemand anders in het spel was.
Zij al prettig verder met haar leven, ik nog steeds elke dag afzien van liefdesverdriet… Geen idee hoe ik dit ooit te boven kom.
M’n ex-vriendin die het dus 3 maanden geleden (begin september) plotseling gedaan maakte nadat we bijna 8 jaar samen waren, heeft sinds enkele weken alweer een nieuwe vriend. Dit nieuws kreeg ik dit weekend van m’n beste vriend te horen, nota bene nog niet eens van haar. Eigenlijk kwam dit heel toevallig aan het licht, maar da’s nu te uitgebreid om hier te vertellen (doet er eigenlijk ook niet toe)…
Blijkbaar heeft ze die jongen al leren kennen toen we nog samen waren (periode april / mei), maar is er toen nog niks gebeurd. Enkel vriendschappelijk contact maar wel onmiddellijk gemerkt dat ze veel dingen gemeenschappelijk hebben. Ze beweert dat hij niks met de breuk te maken heeft, want dat ze sowieso in de periode ervoor al in vlagen aan het twijfelen was over onze relatie (bron voor deze twijfel waren voor haar “karakterverschillen”, zoals jullie al wisten…). Dit is voor haar ook de reden waarom ze haar twijfels steeds verzwegen heeft, omdat ze zelf moest beslissen of ze dit nu zocht in een relatie of niet (iemands karakter veranderen lukt toch niet…).
Ze zegt dat het zonder hem sowieso ook gedaan zou zijn geraakt tussen ons, misschien dan wel een paar maanden langer aangesleept maar het eindresultaat zou hetzelfde zijn. Maar door die nieuwe jongen te leren kennen was dat voor haar een versterkende factor om diep na te denken over wat ze in de toekomst van een relatie wil en of dat mogelijk was in de relatie die wij hadden. Nadat we dan uiteen zijn gegaan begin september, heeft ze opnieuw contact met hem opgenomen en nu zijn ze dus blijkbaar al enkele weken samen.
Wat me kapot vreet vanbinnen is dat ze er op geen enkel moment met mij over gesproken heeft. Ongeacht of het nu gaat om twijfels over te verschillende karakters, storend gedrag, ergernissen, geen gevoelens meer, iemand leuk ontmoet of whatever,... ik had het recht om dat op dat moment te weten. In eender welke relatie is dat een plicht ten opzichte van de andere persoon, want een relatie gaat nu eenmaal gepaard met een aantal verantwoordelijkheden. En zeker in een relatie van bijna 8 jaar, dat lijkt me toch evident. Als er iets niet meer klopt of er wringt iets, dan moet daarover gepraat worden. Zwijgen en geheimhouden is altijd de slechtste keuze, en dat heeft ze juist wel gedaan tot de allerlaatste dag…
Ik kan me nochtans genoeg momenten herinneren waarop ze dat wel ter sprake had kunnen brengen. En dat terwijl ze me nog volop liet dromen over een toekomst samen. Nu was ik me tot de laatste dag van geen kwaad bewust en krijg ik grofweg te horen dat ze al maandenlang twijfelt en uiteindelijk op haar eentje besloten heeft om er definitief een punt achter te zetten. Ze heeft mij kansloos aan de deur gezet en dat voelt echt aan als een rake slag in m’n gezicht. Alsof m’n wereld op dat moment instortte. De toekomst die ik met haar voor ogen had werd voor mij plotseling als een stuk afval op straat gegooid. Het had al lange tijd geen enkele waarde meer voor haar en ik wist totaal van niks. Dit had ik nooit van haar verwacht en ik kan nog altijd niet begrijpen dat ze ervoor gekozen heeft om het op zo’n botte manier te beëindigen en nooit de moeite te hebben genomen om er met mij op voorhand over te praten.
Wat ik ook zo vreemd vind is dat ze er 7 jaar lang niet over kraait, en nu ineens dat als hoofdreden aanhaalt. Maar ja, het verandert nu toch niks meer aan de zaak… Ik moet dus alle personen hier op het forum gelijk geven die beweerden dat er iemand anders in het spel was.
Zij al prettig verder met haar leven, ik nog steeds elke dag afzien van liefdesverdriet… Geen idee hoe ik dit ooit te boven kom.
donderdag 5 december 2013 01:05
Hamlett, dat vind ik oprecht rot voor je! Helaas is een ander vaak net dat duwtje in de rug of de katalysator als een relatie voor diegene niet meer is zoals zou moeten. Ja natuurlijk had ze dit met je moeten bespreken, over haar twijfels moeten praten, maar ik denk dat zij de knoop niet kon doorhakken omdat 8 jaar een lange tijd is. Die ander is/was voor haar dan een vluchtroute, iemand die er voor haar was om de moeilijke tijd op te vangen na de breuk met jou. Niet dat jij er verder nog iets aan hebt, maar jouw ex heeft niet de tijd genomen om de relatie te verwerken en is gelijk met die ander doorgegaan, en dus moet nog blijken of hij niet een rebound is. Hoe dan ook, ze zag er kennelijk niet meer voldoende in om het met jou op de rit te krijgen en dat is wrang. Dit heeft tijd nodig, je moet dit een plek gaan geven en gaandeweg zul je er steeds minder mee bezig zijn. Of je komt een ander tegen en het raakt op de achtergrond. Tegen die tijd heb je geen behoefte meer om antwoorden te krijgen. Of misschien spreek je je ex weer als het uit gaat met die ander en krijg je dan wat antwoorden. Nu zit ze op de roze wolk en staat ze daar niet voor open. Ga door met je leven, meer kun je niet doen. Wens je veel sterkte!
donderdag 5 december 2013 01:08
Oh en denk aub niet dat het niets voor haar heeft betekend. Maar soms wordt liefde minder (sterk), verdwijnen gevoelens. Dat betekent niet dat ze niet van je gehouden heeft, alleen is dat gevoel weggegaan of was niet meer voldoende voor een relatie. Dat is het vervelende van gevoelens; ze komen en gaan, ook als je er niet op zit te wachten..En je hebt er geen invloed op (ook zij niet)!
Rationeel baalde zij misschien ook van haar twijfels, maar haar gevoel kon ze niet onderdrukken.
Ooit ga je de jaren met haar koesteren, nu ben je nog te boos daarvoor.
Rationeel baalde zij misschien ook van haar twijfels, maar haar gevoel kon ze niet onderdrukken.
Ooit ga je de jaren met haar koesteren, nu ben je nog te boos daarvoor.
zaterdag 14 december 2013 12:25
Mijn god, wat mis ik jou ontzettend hard. Er gaat geen dag, geen uur, zelfs geen kwartier voorbij of ik denk aan jou. Mijn gevoel blijft zich vastklampen aan wat er ooit was, terwijl mijn verstand goed genoeg weet dat ik mezelf er alleen maar meer schade mee berokken. Maar die heimwee en die herinneringen die in m’n hoofd rondspoken zijn oncontroleerbaar, zo erg dat ik van radeloosheid vaak niet meer weet waar ik het moet zoeken. Het klinkt als pure zelfdestructie. Emotioneel ben ik een wrak, verscheurd door liefdesverdriet en wanhopig op zoek naar dat ene lichtje aan het einde van die lange tunnel.
Van de ene op de andere dag werd alles waar ik voor leefde tot een stukje puinhoop herleid, alsof m’n wereld op dat moment volledig instortte. Geen zekerheden meer, elk toekomstbeeld dat ik voor ogen had werd plots als een stuk afval op straat gegooid. Zonder aarzeling werd ik kansloos aan de deur gezet met de boodschap “relatie geannuleerd”. Sinds die dag voel ik me als een stuk drijfhout in de oceaan, eenzaam en stuurloos al dobberend op de golven van mijn emoties tussen verdriet en angst. Verdriet om het gemis wat er tussen ons nooit meer zal zijn. En angst om het onbekende en de vrees dat ik nooit meer hetzelfde zal ervaren als wat ik met jou beleefd heb.
Ik verdrink nog steeds in mijn wanhoop en ben gewoonweg een ramp voor mezelf. Ik wou dat ik kon zeggen dat alles oké met me gaat, maar dat is het niet. Ik voel me allesbehalve hetzelfde zonder jou. Een stuk van mezelf is afgescheurd en heb je voorgoed meegenomen. En datgene wat achterblijft is een immense leegte, een eindeloos gevoel van gemis naar jou. Elke dag nog voel ik me misselijk en smaakt mijn eten niet. Wanneer ik voetstappen in de gang hoor, denk ik instinctief nog dat jij thuiskomt. Onbewust kijk ik nog uit het raam in de hoop dat jij er staat. ’s Nachts word ik wakker en mis ik jouw warmte naast me in dat grote bed. Dan besef ik telkens dat het allemaal voorgoed voorbij is. Niks is nog hetzelfde zonder jou.
Al maanden leef ik op automatische piloot van bed naar bureau en terug. Met alle macht probeer ik om jou uit m’n hoofd te krijgen, maar geen enkel medicijn helpt. Het gemis is zo sterk dat het m’n leven domineert. Waarom kan ik jou niet loslaten? Waarom lopen mijn gedachten en gevoelens niet parallel met de realiteit? Zowat iedereen zegt me dat ik van m’n hart een steen moet maken en er definitief een punt achter zetten, maar ik heb geen flauw idee hoe dat moet... Alsof jou loslaten zo gemakkelijk is. Was het maar zo simpel. Kon ik jou maar gewoon beschouwen als een aangenaam hoofdstuk uit het boek dat “mijn leven” heet.
Daarbij komt nog het ongeloof en de machteloosheid dat jij al met iemand anders samen bent. Ik voel me zo vervangbaar en waardeloos, als een wegwerpproduct aan de kant geschoven. Jij bent terug gelukkig terwijl ik nog elke dag met de grootste moeite van de wereld probeer om m’n gebroken hart te lijmen. De gedachte dat jij nu naast iemand anders in slaap valt is een regelrechte kwelling. Ik geraak maar niet gewend aan het idee dat wij niet samen oud gaan worden, dat we nooit samen kinderen zullen krijgen. Dat je dit allemaal gaat beleven met iemand anders. Die gedachte maakt me knettergek en is tegelijk o zo hartverscheurend.
Ik wil geloven dat er voor mij ook nog een betere toekomst wacht, maar voor mij ben je nog steeds de enige en weet ik niet of ik nog zoveel van iemand kan houden. Het heeft geen zin om te smeken of je nog wil terugkomen, maar als je er opnieuw zou staan laat ik je zonder twijfel opnieuw binnen in m’n leven. Ik wil niet wachten en hopen, maar stiekem doe ik dat toch. Ik besef dat het zo niet door kan gaan, maar jou loslaten staat gelijk aan mijn liefde voor jou opgeven. En da’s misschien wel het moeilijkste wat ik ooit al heb moeten doen…
Hoe maak ik me los van jou?
Van de ene op de andere dag werd alles waar ik voor leefde tot een stukje puinhoop herleid, alsof m’n wereld op dat moment volledig instortte. Geen zekerheden meer, elk toekomstbeeld dat ik voor ogen had werd plots als een stuk afval op straat gegooid. Zonder aarzeling werd ik kansloos aan de deur gezet met de boodschap “relatie geannuleerd”. Sinds die dag voel ik me als een stuk drijfhout in de oceaan, eenzaam en stuurloos al dobberend op de golven van mijn emoties tussen verdriet en angst. Verdriet om het gemis wat er tussen ons nooit meer zal zijn. En angst om het onbekende en de vrees dat ik nooit meer hetzelfde zal ervaren als wat ik met jou beleefd heb.
Ik verdrink nog steeds in mijn wanhoop en ben gewoonweg een ramp voor mezelf. Ik wou dat ik kon zeggen dat alles oké met me gaat, maar dat is het niet. Ik voel me allesbehalve hetzelfde zonder jou. Een stuk van mezelf is afgescheurd en heb je voorgoed meegenomen. En datgene wat achterblijft is een immense leegte, een eindeloos gevoel van gemis naar jou. Elke dag nog voel ik me misselijk en smaakt mijn eten niet. Wanneer ik voetstappen in de gang hoor, denk ik instinctief nog dat jij thuiskomt. Onbewust kijk ik nog uit het raam in de hoop dat jij er staat. ’s Nachts word ik wakker en mis ik jouw warmte naast me in dat grote bed. Dan besef ik telkens dat het allemaal voorgoed voorbij is. Niks is nog hetzelfde zonder jou.
Al maanden leef ik op automatische piloot van bed naar bureau en terug. Met alle macht probeer ik om jou uit m’n hoofd te krijgen, maar geen enkel medicijn helpt. Het gemis is zo sterk dat het m’n leven domineert. Waarom kan ik jou niet loslaten? Waarom lopen mijn gedachten en gevoelens niet parallel met de realiteit? Zowat iedereen zegt me dat ik van m’n hart een steen moet maken en er definitief een punt achter zetten, maar ik heb geen flauw idee hoe dat moet... Alsof jou loslaten zo gemakkelijk is. Was het maar zo simpel. Kon ik jou maar gewoon beschouwen als een aangenaam hoofdstuk uit het boek dat “mijn leven” heet.
Daarbij komt nog het ongeloof en de machteloosheid dat jij al met iemand anders samen bent. Ik voel me zo vervangbaar en waardeloos, als een wegwerpproduct aan de kant geschoven. Jij bent terug gelukkig terwijl ik nog elke dag met de grootste moeite van de wereld probeer om m’n gebroken hart te lijmen. De gedachte dat jij nu naast iemand anders in slaap valt is een regelrechte kwelling. Ik geraak maar niet gewend aan het idee dat wij niet samen oud gaan worden, dat we nooit samen kinderen zullen krijgen. Dat je dit allemaal gaat beleven met iemand anders. Die gedachte maakt me knettergek en is tegelijk o zo hartverscheurend.
Ik wil geloven dat er voor mij ook nog een betere toekomst wacht, maar voor mij ben je nog steeds de enige en weet ik niet of ik nog zoveel van iemand kan houden. Het heeft geen zin om te smeken of je nog wil terugkomen, maar als je er opnieuw zou staan laat ik je zonder twijfel opnieuw binnen in m’n leven. Ik wil niet wachten en hopen, maar stiekem doe ik dat toch. Ik besef dat het zo niet door kan gaan, maar jou loslaten staat gelijk aan mijn liefde voor jou opgeven. En da’s misschien wel het moeilijkste wat ik ooit al heb moeten doen…
Hoe maak ik me los van jou?
zaterdag 14 december 2013 20:34
Ik lees net jouw berichten en het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees.. Ik zit momenteel in dezelfde situatie, uit het niets, na 9 jaar en geen reden. Voor mijn gevoel ging alles goed maar blijkbaar heb ik een bord voor mijn hoofd gehad. Hij zegt dat er echt geen ander is maar daar twijfel ik dan toch een beetje aan.
Het is een vreselijke rottijd, ik weet hoe je je voelt. En nog rotter dat ze nu al een ander heeft!!! Wat een kwelling...Jouw leven staat stil maar de rest gaat door...
Je post hierboven had door mij geschreven kunnen zijn. Ik kan het voor mezelf ook nog niet afsluiten. En ik kan me niet voorstellen dat er iemand anders is waar het zo goed mee klikt!
Ik las de reacties over dat het een signaal had kunnen zijn dat de seks minder was dan in het begin. Dat zat bij ons altijd heel goed totdat we gingen samenwonen.. Toen werd het steeds minder. Maar na zoveel jaar kan het toch nooit hetzelfde zijn als in het begin? Of heeft iedereen na 9 jaar nog een onwijs spannend seksleven?
Heel erg veel sterkte deze moeilijke rottijd!!!!!!!
Het is een vreselijke rottijd, ik weet hoe je je voelt. En nog rotter dat ze nu al een ander heeft!!! Wat een kwelling...Jouw leven staat stil maar de rest gaat door...
Je post hierboven had door mij geschreven kunnen zijn. Ik kan het voor mezelf ook nog niet afsluiten. En ik kan me niet voorstellen dat er iemand anders is waar het zo goed mee klikt!
Ik las de reacties over dat het een signaal had kunnen zijn dat de seks minder was dan in het begin. Dat zat bij ons altijd heel goed totdat we gingen samenwonen.. Toen werd het steeds minder. Maar na zoveel jaar kan het toch nooit hetzelfde zijn als in het begin? Of heeft iedereen na 9 jaar nog een onwijs spannend seksleven?
Heel erg veel sterkte deze moeilijke rottijd!!!!!!!
zondag 15 december 2013 22:06
quote:tumtummie schreef op 14 december 2013 @ 20:34:
Ik lees net jouw berichten en het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees.. Ik zit momenteel in dezelfde situatie, uit het niets, na 9 jaar en geen reden. Voor mijn gevoel ging alles goed maar blijkbaar heb ik een bord voor mijn hoofd gehad. Hij zegt dat er echt geen ander is maar daar twijfel ik dan toch een beetje aan.
Het is een vreselijke rottijd, ik weet hoe je je voelt. En nog rotter dat ze nu al een ander heeft!!! Wat een kwelling...Jouw leven staat stil maar de rest gaat door...
Je post hierboven had door mij geschreven kunnen zijn. Ik kan het voor mezelf ook nog niet afsluiten. En ik kan me niet voorstellen dat er iemand anders is waar het zo goed mee klikt!
Ik las de reacties over dat het een signaal had kunnen zijn dat de seks minder was dan in het begin. Dat zat bij ons altijd heel goed totdat we gingen samenwonen.. Toen werd het steeds minder. Maar na zoveel jaar kan het toch nooit hetzelfde zijn als in het begin? Of heeft iedereen na 9 jaar nog een onwijs spannend seksleven?
Heel erg veel sterkte deze moeilijke rottijd!!!!!!!Wat is er bij jou juist gebeurd dan?
Ik lees net jouw berichten en het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees.. Ik zit momenteel in dezelfde situatie, uit het niets, na 9 jaar en geen reden. Voor mijn gevoel ging alles goed maar blijkbaar heb ik een bord voor mijn hoofd gehad. Hij zegt dat er echt geen ander is maar daar twijfel ik dan toch een beetje aan.
Het is een vreselijke rottijd, ik weet hoe je je voelt. En nog rotter dat ze nu al een ander heeft!!! Wat een kwelling...Jouw leven staat stil maar de rest gaat door...
Je post hierboven had door mij geschreven kunnen zijn. Ik kan het voor mezelf ook nog niet afsluiten. En ik kan me niet voorstellen dat er iemand anders is waar het zo goed mee klikt!
Ik las de reacties over dat het een signaal had kunnen zijn dat de seks minder was dan in het begin. Dat zat bij ons altijd heel goed totdat we gingen samenwonen.. Toen werd het steeds minder. Maar na zoveel jaar kan het toch nooit hetzelfde zijn als in het begin? Of heeft iedereen na 9 jaar nog een onwijs spannend seksleven?
Heel erg veel sterkte deze moeilijke rottijd!!!!!!!Wat is er bij jou juist gebeurd dan?
zondag 15 december 2013 23:59
Knuffel voor jou Hamlet
Liefdesverdriet is zoiets heftigs. En dan komen die stomme feestdagen er ook nog eens aan waarbij je niks anders ziet dan liefde en gezellig op tv.
Is je bovenstaande post in een tijdelijke dip geschreven of voel je je heel de tijd zo? Dan lijkt het me misschien toch handig om eens met iemand te gaan praten?
Sterkte
http://www.last.fm/music/Acda+en+de+Mun ... er+bij+mij
Liefdesverdriet is zoiets heftigs. En dan komen die stomme feestdagen er ook nog eens aan waarbij je niks anders ziet dan liefde en gezellig op tv.
Is je bovenstaande post in een tijdelijke dip geschreven of voel je je heel de tijd zo? Dan lijkt het me misschien toch handig om eens met iemand te gaan praten?
Sterkte
http://www.last.fm/music/Acda+en+de+Mun ... er+bij+mij
