Relaties
alle pijlers
Relatie over of nog proberen?
zondag 22 januari 2012 16:28
Mijn vriend en ik zijn nu bijna 2 jaar bij elkaar. Het eerst jaar was geweldig. Toen ik hem tegenkwam was ik ervan overtuigd dat hij het helemaal voor mij is. Hij heeft twee kinderen. Dat vinden veel mensen een obstakel, maar ik ben er open ingestapt en wilde kijken hoe het zou gaan. Maar ook heel bewust, ik weet dat dat betekent dat ik moet delen, er een ex in het spel is en dat het 'anders' is dan als een partner nog geen kinderen heeft. De kinderen vinden mij vanaf het begin geweldig, en accepteren me helemaal. Ze zijn overigens 4 en 8 jaar oud.
Een maand of 8 geleden kwamen er steeds meer problemen tussen mij en mijn vriend. Ik heb altijd last gehad van jeugdtrauma's, en natuurlijk heeft dat invloed op onze relatie. Daarnaast kwam hij ook steeds meer bij zijn gevoel, en kwam aan het licht dat ook hij bepaalde stukken uit zijn verleden nog niet heeft verwerkt. Hij is erg jong vader geworden bijvoorbeeld, en zijn ex heeft hem verschrikkelijk behandelt toen ze uit elkaar gingen. Zij was toen zwanger van hun tweede. Ook in zijn jeugd zijn er heftige dingen gebeurd.
De problemen in onze relatie uitten zich vooral in woedeuitbarstingen (van hem), paniekaanvallen (van mij) en eeuwige ruzies en gesprekken. Gevoelens werden over en weer niet uitgesproken of verkeerd begrepen. Punten waar aan gewerkt zou worden (na gesprekken) verdwenen na een tijdje weer naar de achtergrond.
Een aantal maanden geleden gebeurde dit voor de zoveelste keer en toen hadden we allebei het gevoel dat we niet samen verder konden. We zijn uit elkaar gegaan, maar kwam er al snel achter dat we heel veel van elkaar houden en bij elkaar willen zijn. Relatietherapie had ik al eens eerder geopperd, en ook nu hebben we het daar weer over gehad. Vervolgens zijn we 1 keer bij een therapeut geweest, en met haar afgesproken dat we nu eerst allebei apart gaan (voor onze eigen issues). Hij heeft alleen geen afspraak gemaakt, en ik ben er inmiddels geweest (en ook daarvoor ben ik er al een aantal keer geweest om aan mezelf te werken). We zijn nu weer een week of 4 verder en ik heb het idee dat we geen steek verder komen. Er verandert eigenlijk niks.
Hoe kom ik er nou achter of ik hier nog meer energie in moet steken of dat ik het moet laten gaan? Hoeveel tijd geef je zoiets? Of moet je dan eerst helemaal uit elkaar gaan? Of passen we misschien gewoon niet bij elkaar?
Ik merk dat ik het ook nu moeilijk vind het uit te leggen of te komen tot een concrete vraag, maar misschien heb ik wat aan jullie reacties om wat meer duidelijkheid te krijgen voor mezelf.
Een maand of 8 geleden kwamen er steeds meer problemen tussen mij en mijn vriend. Ik heb altijd last gehad van jeugdtrauma's, en natuurlijk heeft dat invloed op onze relatie. Daarnaast kwam hij ook steeds meer bij zijn gevoel, en kwam aan het licht dat ook hij bepaalde stukken uit zijn verleden nog niet heeft verwerkt. Hij is erg jong vader geworden bijvoorbeeld, en zijn ex heeft hem verschrikkelijk behandelt toen ze uit elkaar gingen. Zij was toen zwanger van hun tweede. Ook in zijn jeugd zijn er heftige dingen gebeurd.
De problemen in onze relatie uitten zich vooral in woedeuitbarstingen (van hem), paniekaanvallen (van mij) en eeuwige ruzies en gesprekken. Gevoelens werden over en weer niet uitgesproken of verkeerd begrepen. Punten waar aan gewerkt zou worden (na gesprekken) verdwenen na een tijdje weer naar de achtergrond.
Een aantal maanden geleden gebeurde dit voor de zoveelste keer en toen hadden we allebei het gevoel dat we niet samen verder konden. We zijn uit elkaar gegaan, maar kwam er al snel achter dat we heel veel van elkaar houden en bij elkaar willen zijn. Relatietherapie had ik al eens eerder geopperd, en ook nu hebben we het daar weer over gehad. Vervolgens zijn we 1 keer bij een therapeut geweest, en met haar afgesproken dat we nu eerst allebei apart gaan (voor onze eigen issues). Hij heeft alleen geen afspraak gemaakt, en ik ben er inmiddels geweest (en ook daarvoor ben ik er al een aantal keer geweest om aan mezelf te werken). We zijn nu weer een week of 4 verder en ik heb het idee dat we geen steek verder komen. Er verandert eigenlijk niks.
Hoe kom ik er nou achter of ik hier nog meer energie in moet steken of dat ik het moet laten gaan? Hoeveel tijd geef je zoiets? Of moet je dan eerst helemaal uit elkaar gaan? Of passen we misschien gewoon niet bij elkaar?
Ik merk dat ik het ook nu moeilijk vind het uit te leggen of te komen tot een concrete vraag, maar misschien heb ik wat aan jullie reacties om wat meer duidelijkheid te krijgen voor mezelf.
zondag 22 januari 2012 16:36
zondag 22 januari 2012 16:40
@ladytruckster Dat heb ik ook al overwogen. Daar komt wel meteen mijn issue om de hoek kijken: verlatingsangst. En hij denkt ook dat de kans dat het dan weer goed komt kleiner is. Maar ja, misschien heeft hij ook wel verlatingsangst.
@registreerjenu Jouw idee wil ik ook gaan voorstellen aan mijn vriend. En dan het liefst een therapeut die ook ervaring heeft met relaties waarbij 1 van de 2 al kinderen heeft. Helaas houdt hij het vaak af, moeilijk om een afspraak te maken, druk etc. Daar ben ik dus nu al bang voor...
@registreerjenu Jouw idee wil ik ook gaan voorstellen aan mijn vriend. En dan het liefst een therapeut die ook ervaring heeft met relaties waarbij 1 van de 2 al kinderen heeft. Helaas houdt hij het vaak af, moeilijk om een afspraak te maken, druk etc. Daar ben ik dus nu al bang voor...
zondag 22 januari 2012 16:42
quote:Vera08 schreef op 22 januari 2012 @ 16:28:
Hoe kom ik er nou achter of ik hier nog meer energie in moet steken of dat ik het moet laten gaan? Hoeveel tijd geef je zoiets? Of moet je dan eerst helemaal uit elkaar gaan? Of passen we misschien gewoon niet bij elkaar?.Zit in hetzelfde schuitje, zo ongeveer....en ben heel benieuwd naar de reacties. Als er nog zoveel gevoel is, is het moeilijk om de beslissing te nemen weg te gaan en weg te blijven, al zegt je verstand dat je weg moet wezen.....heel dubbel....je wilt niet iets weggooien dat heel mooi had kunnen worden, maar het kan ook zijn dat je over 2 jaar nog in precies dezelfde situatie zit, en dat je jezelf dus heel veel verdriet kan besparen wanneer je nu even flink door de zure appel bijt........écht moelijk....
Hoe kom ik er nou achter of ik hier nog meer energie in moet steken of dat ik het moet laten gaan? Hoeveel tijd geef je zoiets? Of moet je dan eerst helemaal uit elkaar gaan? Of passen we misschien gewoon niet bij elkaar?.Zit in hetzelfde schuitje, zo ongeveer....en ben heel benieuwd naar de reacties. Als er nog zoveel gevoel is, is het moeilijk om de beslissing te nemen weg te gaan en weg te blijven, al zegt je verstand dat je weg moet wezen.....heel dubbel....je wilt niet iets weggooien dat heel mooi had kunnen worden, maar het kan ook zijn dat je over 2 jaar nog in precies dezelfde situatie zit, en dat je jezelf dus heel veel verdriet kan besparen wanneer je nu even flink door de zure appel bijt........écht moelijk....
zondag 22 januari 2012 16:43
Eens met Lorrel. Stel een ultimatum voor die afspraak, maar probeer vooral uit te leggen waarom het voor JULLIE belangrijk is.
Wat zie jij als voordelen voor jullie beiden? Bedank argumenten en biedt die aan hem aan als voordeel en hoe hij/jullie/jij er beter van wordt. Kortom: je moet die afspraak aan hem "verkopen". Oh, en maak die afspraak gewoon maar vast; die staat dan maar vast.
Wat zie jij als voordelen voor jullie beiden? Bedank argumenten en biedt die aan hem aan als voordeel en hoe hij/jullie/jij er beter van wordt. Kortom: je moet die afspraak aan hem "verkopen". Oh, en maak die afspraak gewoon maar vast; die staat dan maar vast.
zondag 22 januari 2012 16:50
zondag 22 januari 2012 16:52
Meid....durf het je écht niet te zeggen.......kan je alleen zeggen dat ik je wanhoop kan begrijpen. Heb zelfs ook issues uit mijn verleden en in mijn geval voel ik me altijd snel afgewezen door mijn vriend.......terecht of niet, dat laat ik maar even in het midden, het veroorzaakt veel stress in onze relatie. Nu zijn wij ook weer op een punt beland dat er sprake is van een time out en niet meer weten hoe het verder moet. We houden heel veel van elkaar en ik had me helemaal ingesteld op een leven mét hem, maar de verschillen tussen ons lijken onoverbrugbaar en ik weet ook niet wat te doen. We zouden er misschien beter aan doen om elkaar los te laten, maar eigenlijk is dat niet wat ik wil.......(eigenlijk helemaal niet!) Frustrerend dus!
zondag 22 januari 2012 16:59
quote:Cateautje schreef op 22 januari 2012 @ 16:49:
Je moet het helemaal zelf weten. Ga op je gevoel af.
Dat zei ik ook altijd, maar dat gevoel laat me wel eens behoorlijk in de steek haha...... misschien moet mijn ratio het toch maar eens gaan overnemen en me voor ogen houden dat mijn gebroken hart vanzelf heelt en ik wellicht nu een ándere man laat lopen met wie ik wel een stressvrije relatie kan opbouwen..........tja........
Aan de andere kant: wil ook niet te snel opgeven en bovendien hou ik gewoon van die man, ookal maakt hij het me soms heeeel moeilijk.......
Vera..als ik zo vrij mag zijn, je vraag gaat misschien niet concreet over het volgen van therapie, alswel over de twijfels waar je nu mee kampt betreffende je relatie en de toekomst....?!
Je moet het helemaal zelf weten. Ga op je gevoel af.
Dat zei ik ook altijd, maar dat gevoel laat me wel eens behoorlijk in de steek haha...... misschien moet mijn ratio het toch maar eens gaan overnemen en me voor ogen houden dat mijn gebroken hart vanzelf heelt en ik wellicht nu een ándere man laat lopen met wie ik wel een stressvrije relatie kan opbouwen..........tja........
Aan de andere kant: wil ook niet te snel opgeven en bovendien hou ik gewoon van die man, ookal maakt hij het me soms heeeel moeilijk.......
Vera..als ik zo vrij mag zijn, je vraag gaat misschien niet concreet over het volgen van therapie, alswel over de twijfels waar je nu mee kampt betreffende je relatie en de toekomst....?!
zondag 22 januari 2012 17:27
zondag 22 januari 2012 17:56
@troides Ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind het zo'n lastige situatie dat ik er constant over pieker en dat kost me heel veel energie. Als ik er met hem over ga praten komt dat vaak uit op hele moeilijke gesprekken waardoor de twijfels alleen maar toenemen. Als ik hem vraag of hij de relatie de moeite waard vindt, zegt hij net zoals ik dat hij heel veel van me houdt. En me niet kwijt wil. Maar we merken allebei dat het niet lekker loopt.
Ik wil het graag nog even aankijken en samen naar een therapeut. Maar ik wil er niet zelf aan onder door gaan. Het lijkt soms alsof ik me zelf kwijt raar, en daardoor neemt mijn angst en paniek alleen maar toe. En dat heeft weer een negatief effect op onze relatie. Ik werk al jaren aan mijn issues, en ik vind zelf ook dat ik al een heel eind gekomen ben. Hij zegt soms (vaak in een boze of verwarde bui) dat het allemaal aan mij ligt, en dat hij niet degene is die naar een therapeut moet. Desondanks is hij wel sinds een jaar met een psycholoog aan het praten over zijn problemen. Maar soms met tussenpozen van een paar maanden omdat hij dan geen afspraak maakt, vergeet te bellen etc...
Ik wil het graag nog even aankijken en samen naar een therapeut. Maar ik wil er niet zelf aan onder door gaan. Het lijkt soms alsof ik me zelf kwijt raar, en daardoor neemt mijn angst en paniek alleen maar toe. En dat heeft weer een negatief effect op onze relatie. Ik werk al jaren aan mijn issues, en ik vind zelf ook dat ik al een heel eind gekomen ben. Hij zegt soms (vaak in een boze of verwarde bui) dat het allemaal aan mij ligt, en dat hij niet degene is die naar een therapeut moet. Desondanks is hij wel sinds een jaar met een psycholoog aan het praten over zijn problemen. Maar soms met tussenpozen van een paar maanden omdat hij dan geen afspraak maakt, vergeet te bellen etc...
zondag 22 januari 2012 18:04
quote:Vera08 schreef op 22 januari 2012 @ 17:56:
@troides Ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind het zo'n lastige situatie dat ik er constant over pieker en dat kost me heel veel energie. Als ik er met hem over ga praten komt dat vaak uit op hele moeilijke gesprekken waardoor de twijfels alleen maar toenemen. Als ik hem vraag of hij de relatie de moeite waard vindt, zegt hij net zoals ik dat hij heel veel van me houdt. En me niet kwijt wil. Maar we merken allebei dat het niet lekker loopt.
Ik wil het graag nog even aankijken en samen naar een therapeut. Maar ik wil er niet zelf aan onder door gaan. Het lijkt soms alsof ik me zelf kwijt raar, en daardoor neemt mijn angst en paniek alleen maar toe. En dat heeft weer een negatief effect op onze relatie. Ik werk al jaren aan mijn issues, en ik vind zelf ook dat ik al een heel eind gekomen ben. Hij zegt soms (vaak in een boze of verwarde bui) dat het allemaal aan mij ligt, en dat hij niet degene is die naar een therapeut moet. Desondanks is hij wel sinds een jaar met een psycholoog aan het praten over zijn problemen. Maar soms met tussenpozen van een paar maanden omdat hij dan geen afspraak maakt, vergeet te bellen etc...hoe gaat hij zijn stinkende best doen dat te voorkomen?
@troides Ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind het zo'n lastige situatie dat ik er constant over pieker en dat kost me heel veel energie. Als ik er met hem over ga praten komt dat vaak uit op hele moeilijke gesprekken waardoor de twijfels alleen maar toenemen. Als ik hem vraag of hij de relatie de moeite waard vindt, zegt hij net zoals ik dat hij heel veel van me houdt. En me niet kwijt wil. Maar we merken allebei dat het niet lekker loopt.
Ik wil het graag nog even aankijken en samen naar een therapeut. Maar ik wil er niet zelf aan onder door gaan. Het lijkt soms alsof ik me zelf kwijt raar, en daardoor neemt mijn angst en paniek alleen maar toe. En dat heeft weer een negatief effect op onze relatie. Ik werk al jaren aan mijn issues, en ik vind zelf ook dat ik al een heel eind gekomen ben. Hij zegt soms (vaak in een boze of verwarde bui) dat het allemaal aan mij ligt, en dat hij niet degene is die naar een therapeut moet. Desondanks is hij wel sinds een jaar met een psycholoog aan het praten over zijn problemen. Maar soms met tussenpozen van een paar maanden omdat hij dan geen afspraak maakt, vergeet te bellen etc...hoe gaat hij zijn stinkende best doen dat te voorkomen?
zondag 22 januari 2012 18:28
quote:Vera08 schreef op 22 januari 2012 @ 17:51:
@brandy38 we wonen niet samen. Ik zou dat wel willen maar hij heeft vanaf het begin aangegeven niet te snel te willen gaan.
Dat is slim van hem, en eigenlijk zou jij dat in deze situatie ook niet moeten willen.
Heel goed dat je je eigen plekje nog hebt.
Blijf vooral doorgaan met jouw eigen therapie. Daar is niks aan verloren!
@brandy38 we wonen niet samen. Ik zou dat wel willen maar hij heeft vanaf het begin aangegeven niet te snel te willen gaan.
Dat is slim van hem, en eigenlijk zou jij dat in deze situatie ook niet moeten willen.
Heel goed dat je je eigen plekje nog hebt.
Blijf vooral doorgaan met jouw eigen therapie. Daar is niks aan verloren!
zondag 22 januari 2012 18:32
quote:Vera08 schreef op 22 januari 2012 @ 17:56:
@troides Als ik hem vraag of hij de relatie de moeite waard vindt, zegt hij net zoals ik dat hij heel veel van me houdt. En me niet kwijt wil. Maar we merken allebei dat het niet lekker loopt.Dat is geen antwoord op de vraag of hij het nog de moeite waard vindt..
@troides Als ik hem vraag of hij de relatie de moeite waard vindt, zegt hij net zoals ik dat hij heel veel van me houdt. En me niet kwijt wil. Maar we merken allebei dat het niet lekker loopt.Dat is geen antwoord op de vraag of hij het nog de moeite waard vindt..
zondag 22 januari 2012 19:02
[quote]Vera08 schreef op 22 januari 2012 @ 16:28:
De problemen in onze relatie uitten zich vooral in woedeuitbarstingen (van hem), paniekaanvallen (van mij) en eeuwige ruzies en gesprekken. Gevoelens werden over en weer niet uitgesproken of verkeerd begrepen. Punten waar aan gewerkt zou worden (na gesprekken) verdwenen na een tijdje weer naar de achtergrond.
Herkenbaar.........het is hier laatst ook uit de hand gelopen; ik wilde definitief vertrekken, raakte hem in zijn hart met een paar rake opmerkingen en hij verloor zichzelf, er ontstond een handgemeen....vreselijk gewoon.......hij wilde mij beslist niet laten gaan, noemt voortdurend dat ik de liefde van zijn leven ben maar er veranderd op een bepaald vlak gewoon te weinig. Ik hou hem al 2 jaar voor dat wanneer er niets veranderd ik definitief weg zal gaan maar hij neemt me niet serieus heb ik het idee (ik neem mezelf soms ook niet meer serieus omdat ik steeds weer terug keer naar hem). Je piekert je een ongeluk man.........
Blijkbaar geeft de vriend van Vera haar ook nog steeds voldoende bevestiging van zijn liefde voor haar, anders was de keuze ook lang zo moeilijk niet geweest misschien......
Het lijkt eenvoudig maar dat is het zeker niet.........wil nu ook wel eens een relatie 'volbrengen' en niet steeds aanmodderen met mannen
Wat ik wel geleerd heb: mannen hebben geen zin in 'gedoe'. Met allerlei vrouwelijke eigenaardigheden weten zij zich vaak geen raad. Mijn vriend benoemd dan dat hij zo onrustig wordt van mijn getob.......terwijl ik gewoon tot op de bodem wil uitzoeken hoe sommige zaken tot stand zijn gekomen, en bovenal hoe ze verholpen kunnen worden.....
Maar inderdaad...hoeveel tijd geef je het?! Je verlegd ook vaak je grenzen......als het binnen een maand niet verbetert dán...binnen een half jaar...binnen een jaar....en voor je het weet ben je weer een paar jaar verder........is ook een beetje zonde van je tijd......
De problemen in onze relatie uitten zich vooral in woedeuitbarstingen (van hem), paniekaanvallen (van mij) en eeuwige ruzies en gesprekken. Gevoelens werden over en weer niet uitgesproken of verkeerd begrepen. Punten waar aan gewerkt zou worden (na gesprekken) verdwenen na een tijdje weer naar de achtergrond.
Herkenbaar.........het is hier laatst ook uit de hand gelopen; ik wilde definitief vertrekken, raakte hem in zijn hart met een paar rake opmerkingen en hij verloor zichzelf, er ontstond een handgemeen....vreselijk gewoon.......hij wilde mij beslist niet laten gaan, noemt voortdurend dat ik de liefde van zijn leven ben maar er veranderd op een bepaald vlak gewoon te weinig. Ik hou hem al 2 jaar voor dat wanneer er niets veranderd ik definitief weg zal gaan maar hij neemt me niet serieus heb ik het idee (ik neem mezelf soms ook niet meer serieus omdat ik steeds weer terug keer naar hem). Je piekert je een ongeluk man.........
Blijkbaar geeft de vriend van Vera haar ook nog steeds voldoende bevestiging van zijn liefde voor haar, anders was de keuze ook lang zo moeilijk niet geweest misschien......
Het lijkt eenvoudig maar dat is het zeker niet.........wil nu ook wel eens een relatie 'volbrengen' en niet steeds aanmodderen met mannen
Wat ik wel geleerd heb: mannen hebben geen zin in 'gedoe'. Met allerlei vrouwelijke eigenaardigheden weten zij zich vaak geen raad. Mijn vriend benoemd dan dat hij zo onrustig wordt van mijn getob.......terwijl ik gewoon tot op de bodem wil uitzoeken hoe sommige zaken tot stand zijn gekomen, en bovenal hoe ze verholpen kunnen worden.....
Maar inderdaad...hoeveel tijd geef je het?! Je verlegd ook vaak je grenzen......als het binnen een maand niet verbetert dán...binnen een half jaar...binnen een jaar....en voor je het weet ben je weer een paar jaar verder........is ook een beetje zonde van je tijd......
zondag 22 januari 2012 19:03
@brandy38 Ja, dat is ook zo. Beide reacties. Ik zou nu ook niet willen samenwonen, maar eerder was ik er niet zo voorzichtig in als hij. Ik denk dat hij ook twijfelt of het nog de moeite waard is. Ik denk wel dat we het allebei de moeite waard moeten vinden, vertrouwen moeten hebben en er helemaal voor gaan.
zondag 22 januari 2012 19:10
Vertrouwen is de basis.......maar dat vertrouwen wordt wel ernstig op de proef gesteld als de één er meer in investeert dan de ander. Het is ook een naar gevoel dat je jezelf in een relatie dreigt te verliezen, de controle over jezelf verliest........angstrespons is dan quite normal, maar niet echt wenselijk nee........
zondag 22 januari 2012 19:10
@troides Ja precies, hij weet ook feilloos waar hij mij kan raken, dus hij zegt soms zeer kwetsende dingen. Hiermee gaat hij een grens over, maar toch verleg ik die grens constant. Ik wil hem niet loslaten want ik hou van hem! Hij wordt inderdaad ook rusteloos van mijn angsten, en de vragen die daar soms uit voortkomen. Hij begrijpt mijn angst ook niet. Misschien moet ik dat dan weer begrijpen, maar ja, het is er wel. Ik werk er keihard aan om die angst met de grond gelijk te maken, maar dat gaat natuurlijk niet binnen een paar maanden. En ik moet niet vergeten dat er twee mensen in het spel zijn, dus dat ook hij aan de slag moet!
Wat ik me wel eens afvraag: de punten die volgens mij door hem aangepakt moeten worden, zijn dat veranderbare dingen of is hij gewoon zo? (en passen we dus niet bij elkaar?). De woedeuitbarstingen, afspraken niet nakomen, niet vooruit kunnen denken/plannen (en daardoor zichzelf soms gewoon voorbij loopt waardoor hij super gestresst raakt).
Wat ik me wel eens afvraag: de punten die volgens mij door hem aangepakt moeten worden, zijn dat veranderbare dingen of is hij gewoon zo? (en passen we dus niet bij elkaar?). De woedeuitbarstingen, afspraken niet nakomen, niet vooruit kunnen denken/plannen (en daardoor zichzelf soms gewoon voorbij loopt waardoor hij super gestresst raakt).
