Relaties
alle pijlers
Scheiden en nu?
maandag 14 april 2014 10:51
Hallo allemaal,
Ik zal me eerst even aan jullie voorstellen. Mijn naam is Sil ik ben 34 jaar en heb inmiddels 15 jaar een relatie met mijn man. Ik heb me hier aangemeld in de hoop op tips van jullie maar ook op mijn verhaal kwijt te kunnen denk ik. Pfff nou daar gaan we dan....
Mijn man ken ik vanaf mijn 13e hij woonde niet ver bij mij uit de buurt en we kwamen elkaar regelmatig tegen (op school, in de buurt enz.) Altijd was er wel een band zeg maar. Uiteindelijk gingen we allebei onze eigen weg en verloren we elkaar uit t oog. Heel onverwachts kwamen we elkaar een aantal jaar daarna weer tegen en besloten samen wat te gaan drinken, het was weer als vanouds en van t 1 kwam t ander. Ik was 19 en hij 20 en waren smoorverliefd. Na een aantal maanden begon de relatie barstjes te vertonen en kregen we steeds meer ruzie. De jaren daarna is er veel gebeurt maar zijn we altijd blijven knokken voor elkaar. Hij vond dat er veel aan mij moest veranderen (misschien was dat ook wel zo) en ben dus hulp gaan zoeken en heel hard aan mezelf gaan werken. Maar wat ik ook deed de ruzies en de ontevredenheid bleven bestaan. Ik vond dat ik moest blijven knokken en heb dat dan ook gedaan. 2 jaar geleden vroeg hij mij ineens uit het niets ten huwelijk, ik was om, had dit nooit verwacht en zei volmondig ja. Het voorbereiden begon en ook daarin konden we niet op 1 lijn zitten. Moegestreden heb ik uiteindelijk de keuzes bij hem gelaten en zijn we op 31 mei 2013 getrouwd. Het was een mooie dag. Nu bijna een jaar verder trek ik t niet meer. Ik kan niet meer knokken en ben opgestreden. Een aantal weken geleden besloot ik alleen een lang weekend naar zee te gaan. ff uitwaaien, goed nadenken over alles, mijn hoofd leeg maken en hopelijk terugkomen met de moed en kracht om toch weer te knokken. De eerste dag voelde ik me alleen en wilde ik t liefst weer naar huis. Maar ik hield vol en ging alleen een hapje eten en daarna nog even rustig aan zee op een terasje zitten. Ik raakte aan de praat met iemand en we dronken samen nog een drankje. Wat ik de volgende dag deed werd me gevraagd. Wandelen uitwaaien tijd voor mezelf. De volgende dag liep ik door duinen en wie kwam ik tegen? de man van de avond ervoor. Zonder iets te zeggen liep ie met me mee en hebben we uren gewandeld, gepraat, gelachen. Wat voelde ik me fijn. Zo volgde er nog twee dagen. Zonder kus zonder sex zonder druk, gewoon heerlijk ontspannen. Op de terugweg naar huis voelde ik me verdrietig en blij tegelijk. Ik wilde eigenlijk niet naar huis, ik wilde daar blijven. Weg van alle ellende en gewoon genieten. Maar ik voelde me ook blij, beetje dromerig en wat kriebels in mijn buik. Eenmaal thuis werd ik wakker uit die droom. Mijn man wilde per direct van me weten of ik ging knokken of dat het klaar was. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik zielsveel van hem hou maar dat ik niet wist of ik nog kon knokken. En toen heeft hij de keus gemaakt...... als je dat niet weet dan gaan we uit elkaar. We gaan de boel verdelen en over 6 weken kunnen we uit elkaar zijn. En dat is de status nu. Diep van binnen weet ik dat ik gevoelens heb voor een ander maar hou ook van mijn man. Maar knokken.... ik kan t niet meer. Ik ben op. Nu gaan we uit elkaar. Hij hoopt in t huis te kunnen blijven wonen en dat hoop ik ook voor hem. Ik werk momenteel op oproepbasis op een callcenter omdat ik wegens economische redenen mijn baan als secretaresse verloren ben. Mijn inkomen is dus geen vetpot. Terug naar mijn ouders gaan is geen optie en partnerallimentatie wil ik niet omdat het dan voor mijn man onmogelijk wordt om in het huis te blijven wonen. Welke rechten heb ik? heb ik recht op financiele hulp waar moet ik aankloppen waar moet ik beginnen? Hoe ga ik ervoor zorgen dat we hier beiden op een redelijk normale manier uitkomen? Ik weet dat het een erg lang verhaal geworden is maar het voelde eigenlijk ook wel heel fijn om t zo een op papier te zetten.
Ik zal me eerst even aan jullie voorstellen. Mijn naam is Sil ik ben 34 jaar en heb inmiddels 15 jaar een relatie met mijn man. Ik heb me hier aangemeld in de hoop op tips van jullie maar ook op mijn verhaal kwijt te kunnen denk ik. Pfff nou daar gaan we dan....
Mijn man ken ik vanaf mijn 13e hij woonde niet ver bij mij uit de buurt en we kwamen elkaar regelmatig tegen (op school, in de buurt enz.) Altijd was er wel een band zeg maar. Uiteindelijk gingen we allebei onze eigen weg en verloren we elkaar uit t oog. Heel onverwachts kwamen we elkaar een aantal jaar daarna weer tegen en besloten samen wat te gaan drinken, het was weer als vanouds en van t 1 kwam t ander. Ik was 19 en hij 20 en waren smoorverliefd. Na een aantal maanden begon de relatie barstjes te vertonen en kregen we steeds meer ruzie. De jaren daarna is er veel gebeurt maar zijn we altijd blijven knokken voor elkaar. Hij vond dat er veel aan mij moest veranderen (misschien was dat ook wel zo) en ben dus hulp gaan zoeken en heel hard aan mezelf gaan werken. Maar wat ik ook deed de ruzies en de ontevredenheid bleven bestaan. Ik vond dat ik moest blijven knokken en heb dat dan ook gedaan. 2 jaar geleden vroeg hij mij ineens uit het niets ten huwelijk, ik was om, had dit nooit verwacht en zei volmondig ja. Het voorbereiden begon en ook daarin konden we niet op 1 lijn zitten. Moegestreden heb ik uiteindelijk de keuzes bij hem gelaten en zijn we op 31 mei 2013 getrouwd. Het was een mooie dag. Nu bijna een jaar verder trek ik t niet meer. Ik kan niet meer knokken en ben opgestreden. Een aantal weken geleden besloot ik alleen een lang weekend naar zee te gaan. ff uitwaaien, goed nadenken over alles, mijn hoofd leeg maken en hopelijk terugkomen met de moed en kracht om toch weer te knokken. De eerste dag voelde ik me alleen en wilde ik t liefst weer naar huis. Maar ik hield vol en ging alleen een hapje eten en daarna nog even rustig aan zee op een terasje zitten. Ik raakte aan de praat met iemand en we dronken samen nog een drankje. Wat ik de volgende dag deed werd me gevraagd. Wandelen uitwaaien tijd voor mezelf. De volgende dag liep ik door duinen en wie kwam ik tegen? de man van de avond ervoor. Zonder iets te zeggen liep ie met me mee en hebben we uren gewandeld, gepraat, gelachen. Wat voelde ik me fijn. Zo volgde er nog twee dagen. Zonder kus zonder sex zonder druk, gewoon heerlijk ontspannen. Op de terugweg naar huis voelde ik me verdrietig en blij tegelijk. Ik wilde eigenlijk niet naar huis, ik wilde daar blijven. Weg van alle ellende en gewoon genieten. Maar ik voelde me ook blij, beetje dromerig en wat kriebels in mijn buik. Eenmaal thuis werd ik wakker uit die droom. Mijn man wilde per direct van me weten of ik ging knokken of dat het klaar was. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik zielsveel van hem hou maar dat ik niet wist of ik nog kon knokken. En toen heeft hij de keus gemaakt...... als je dat niet weet dan gaan we uit elkaar. We gaan de boel verdelen en over 6 weken kunnen we uit elkaar zijn. En dat is de status nu. Diep van binnen weet ik dat ik gevoelens heb voor een ander maar hou ook van mijn man. Maar knokken.... ik kan t niet meer. Ik ben op. Nu gaan we uit elkaar. Hij hoopt in t huis te kunnen blijven wonen en dat hoop ik ook voor hem. Ik werk momenteel op oproepbasis op een callcenter omdat ik wegens economische redenen mijn baan als secretaresse verloren ben. Mijn inkomen is dus geen vetpot. Terug naar mijn ouders gaan is geen optie en partnerallimentatie wil ik niet omdat het dan voor mijn man onmogelijk wordt om in het huis te blijven wonen. Welke rechten heb ik? heb ik recht op financiele hulp waar moet ik aankloppen waar moet ik beginnen? Hoe ga ik ervoor zorgen dat we hier beiden op een redelijk normale manier uitkomen? Ik weet dat het een erg lang verhaal geworden is maar het voelde eigenlijk ook wel heel fijn om t zo een op papier te zetten.
maandag 14 april 2014 11:01
maandag 14 april 2014 11:01
maandag 14 april 2014 11:03
Och meid wat een vervelende situatie. Ik denk dat je nu even het beste praktisch kan gaan handelen: op zoek naar nieuwe woonruimte en evt een bijstandsuitkering aanvragen.
Wat die partner alimentatie betreft; denk dat je daar ook geen recht op hebt aangezien jullie nog maar zo kort wettelijk samen waren.
Wees maar blij dat er geen kinderen bij betrokken zijn. Nu kunnen jullie hopelijk op een fatsoenlijke en harmonieuze manier deze relatie beëindigen. Je kunt dan helemaal opnieuw beginnen met een schone lei en de ervaringen van dit huwelijk als ondersteunende bagage...
Veel sterkte
Wat die partner alimentatie betreft; denk dat je daar ook geen recht op hebt aangezien jullie nog maar zo kort wettelijk samen waren.
Wees maar blij dat er geen kinderen bij betrokken zijn. Nu kunnen jullie hopelijk op een fatsoenlijke en harmonieuze manier deze relatie beëindigen. Je kunt dan helemaal opnieuw beginnen met een schone lei en de ervaringen van dit huwelijk als ondersteunende bagage...
Veel sterkte
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
maandag 14 april 2014 11:05
Ja inderdaad onze relatie is nooit heel makkelijk geweest maar het gevoel van houden van is er altijd geweest. Achteraf hadden we niet zo lang aan moeten modderen. Maar dat is altijd..... achteraf kijk je een koe in de....... Wat betreft de partneralimentatie.. die wil ik niet omdat dat zou betekenen dat mijn partner het niet meer op kan brengen om in de woning te blijven wonen. En een potje van de staat zou ik zeker afslaan. Zoals ik al zei ik heb 10 jaar gewerkt als secretaresse. Door economische omstandigheden mijn baan verloren en gelukkig vrij snel deze baan gevonden zodat ik geen gebruik hoefde te maken van een potje van de staat. Helaas is deze baan op basis van nul uren en het gemiddelde aantal uren dat ik kan werken is max 20. Ik solliciteer erg veel en doe zeker mijn best om zsm een nieuwe baan voor meer uur te vinden. Helaas heb je dat niet helemaal zelf in de hand. (zojuist nog een afwijzing van de mc donalds ontvangen).
maandag 14 april 2014 11:12
Hoe naïef kun je zijn.
Waar wil je dan gaan wonen?
Niet in het huis waar je nu woont.
Niet bij je ouders.
Wat blijft er dan over?
Kopen kun je niet met je huidige inkomen.
Particulier huren kun je niet met je huidige inkomen.
Aangezien je aangeeft dat je altijd wilde knokken voor je relatie ben je waarschijnlijk niet ingeschreven bij een woningbouwvereniging. De wachttijden zijn lang en scheiding, zeker zonder kinderen is geen reden voor urgentie. Dus die optie valt ook af.
Een kamer dan maar.
Partneralimentatie zie je van af.
Maar als je onder bijstandsniveau verdient en bijstand wil aanvragen dan kan dat dus niet. Dan verhaalt de gemeente het wel op ex.
Een goedkope kamer zoeken dan maar en hopen dat je snel weer werk hebt en als dat niet zo is. Dan wordt het dus de bijstand.
Je schrijft wel zo mooi dat je geen gebruik wil maken van een potje van de staat en geen partneralimentatie wil maar je zoekt wel een kant en klare oplossing zodat je leven eigenlijk niet veranderd.
Die bestaat dus niet.
Waar wil je dan gaan wonen?
Niet in het huis waar je nu woont.
Niet bij je ouders.
Wat blijft er dan over?
Kopen kun je niet met je huidige inkomen.
Particulier huren kun je niet met je huidige inkomen.
Aangezien je aangeeft dat je altijd wilde knokken voor je relatie ben je waarschijnlijk niet ingeschreven bij een woningbouwvereniging. De wachttijden zijn lang en scheiding, zeker zonder kinderen is geen reden voor urgentie. Dus die optie valt ook af.
Een kamer dan maar.
Partneralimentatie zie je van af.
Maar als je onder bijstandsniveau verdient en bijstand wil aanvragen dan kan dat dus niet. Dan verhaalt de gemeente het wel op ex.
Een goedkope kamer zoeken dan maar en hopen dat je snel weer werk hebt en als dat niet zo is. Dan wordt het dus de bijstand.
Je schrijft wel zo mooi dat je geen gebruik wil maken van een potje van de staat en geen partneralimentatie wil maar je zoekt wel een kant en klare oplossing zodat je leven eigenlijk niet veranderd.
Die bestaat dus niet.
maandag 14 april 2014 11:13
Ja het is inderdaad een koophuis. Hij zou er graag willen blijven wonen. (het staat in zijn geboortedorp) En het liefst zou ik een potje van de staat afslaan ja. Heb altijd heel hard voor mijn (ons) geld gewerkt en heb inderdaad een hekel aan je handje ophouden. Maar ondanks al mijn sollicitaties is er momenteel nog geen baan voor meer uren. Maar ik moet nu wel stappen gaan nemen en als dat betekent dat ik dan (tijdelijk) gebruik moet maken van hulp van de staat dan is dat zo.
maandag 14 april 2014 11:16
maandag 14 april 2014 11:20
Ik begrijp dat je man perfect is? Jij was degene door wie de relatie niet goed liep, ondanks alle moeite die hij voor je deed?
Volgens mij heb je last van het Stockholm syndroom. Je hoeft je niet schuldig te voelen; een relatie bestaat uit twee mensen.
Overigens ben je voor de helft verantwoordelijk voor de hypotheek. Kan hij de hypotheek alleen op zijn naam krijgen? Zo niet, dan wordt het toch echt verkopen, hoe vervelend dat ook is.
Volgens mij heb je last van het Stockholm syndroom. Je hoeft je niet schuldig te voelen; een relatie bestaat uit twee mensen.
Overigens ben je voor de helft verantwoordelijk voor de hypotheek. Kan hij de hypotheek alleen op zijn naam krijgen? Zo niet, dan wordt het toch echt verkopen, hoe vervelend dat ook is.
maandag 14 april 2014 11:22
Als jij een beroep gaat doen op de bijstand, dan zullen zij bij je man aankloppen en een deel van jouw uitkering op hem verhalen. Je zou nl normaal gesproken ook (korte tijd) recht op alimentatie hebben, zie http://www.rijksoverheid. ... heiden/partneralimentatie
Je kunt er niet voor kiezen om hem dat huis en inkomen te gunnen, en tegelijkertijd de gemeenschap om financiele hulp vragen. Dan ben je, heel bot gezegd, gul op kosten van de staat. Je zal er hoe dan ook qua wonen en inkomen op achteruit gaan, twee huishoudens zijn duurder dan één, ongeacht wie het betaalt. Ik zou me eerder focussen op het vinden van een kamer/etage/zolder/studio en meer werk dan op het in stand houden van zijn levensstandaard.
Ik vind het ook wel vreemd om te concluderen dat jij degene bent die de stekker eruit trekt. Je kunt ook zeggen dat hij je voor het blok gezet heeft. Hoe vrijwillig is jouw keuze voor een scheiding nou eigenlijk echt?
Je kunt er niet voor kiezen om hem dat huis en inkomen te gunnen, en tegelijkertijd de gemeenschap om financiele hulp vragen. Dan ben je, heel bot gezegd, gul op kosten van de staat. Je zal er hoe dan ook qua wonen en inkomen op achteruit gaan, twee huishoudens zijn duurder dan één, ongeacht wie het betaalt. Ik zou me eerder focussen op het vinden van een kamer/etage/zolder/studio en meer werk dan op het in stand houden van zijn levensstandaard.
Ik vind het ook wel vreemd om te concluderen dat jij degene bent die de stekker eruit trekt. Je kunt ook zeggen dat hij je voor het blok gezet heeft. Hoe vrijwillig is jouw keuze voor een scheiding nou eigenlijk echt?
maandag 14 april 2014 11:44
