Relaties
alle pijlers
Sjacherijnig, ongezellig en saai
dinsdag 8 mei 2007 11:39
Mijn man is de afgelopen maanden echt een ramp om mee te leven.
Hij wordt sjacherijnig van de kleinste dingen en ontploft dan tegen mij of de kinderen. We moeten echt op onze tenen lopen om het gezellig te houden. Iedere avond als de kindjes op bed liggen, valt hij na ongeveer een half uur naast me op de bank in slaap.
Ik word echt gek van hem en heb af en toe de neiging om hem eruit te trappen. Herkent iemand dit?
Hij wordt sjacherijnig van de kleinste dingen en ontploft dan tegen mij of de kinderen. We moeten echt op onze tenen lopen om het gezellig te houden. Iedere avond als de kindjes op bed liggen, valt hij na ongeveer een half uur naast me op de bank in slaap.
Ik word echt gek van hem en heb af en toe de neiging om hem eruit te trappen. Herkent iemand dit?
dinsdag 8 mei 2007 11:47
Ook ik herken het! Mijn ex was ook zo! Het was altijd afwachten met welk humeur hij uit zijn werk kwam...
Bij zijn nieuwe vriendin was hij natúúrlijk héél anders. Nu echter niet meer: zijn vriendin stond hier vorige week bijna te huilen.... Volgens mij is het een kwestie van structurele ontevredenheid (bij mijn ex in ieder geval) dat bij een veranderde situatie even wegebt, maar na een tijdje weer terugkomt.
Probeer er over te praten, das de enige oplossing om er achter te komen wat hem dwars zit.
Bij zijn nieuwe vriendin was hij natúúrlijk héél anders. Nu echter niet meer: zijn vriendin stond hier vorige week bijna te huilen.... Volgens mij is het een kwestie van structurele ontevredenheid (bij mijn ex in ieder geval) dat bij een veranderde situatie even wegebt, maar na een tijdje weer terugkomt.
Probeer er over te praten, das de enige oplossing om er achter te komen wat hem dwars zit.
dinsdag 8 mei 2007 11:56
Praten doen we (uiteindelijk) altijd wel weer. Hij slaat dan altijd in de slachtofferrol van "ik kan nooit iets goed doen, het is altijd mijn schuld" blablabla....
En natuurlijk heeft hij veel aan zijn hoofd: werk, gezin, vrouw die ook af en toe eens aandacht wil. Maar ja, dat hebben we allemaal, hè.
Lijkt mij nu niet echt een reden om zo sjacherijnig door het leven te gaan. Het gebeurt wel steeds als ik ook maar iets van kritiek uit (soms met een lach op mijn gezicht.) Voorbeeld: vanochtend waren we zoals gewoonlijk weer laat en de kinderen moesten naar school. Ik was te lang in mijn bed blijven liggen (volgens hem) en dus kwam het door mij. Maar hij had de autosleutel kwijt gemaakt waardoor we nog later waren dus ik zei gekscherend: we staan allemaal op JOU te wachten (echt met een lach op mijn gezicht, hè, want jammer dan als ze 2 minuten te laat komen).
Nou, het hek was van de dam: schelden, tieren, je wil het niet weten....
En natuurlijk heeft hij veel aan zijn hoofd: werk, gezin, vrouw die ook af en toe eens aandacht wil. Maar ja, dat hebben we allemaal, hè.
Lijkt mij nu niet echt een reden om zo sjacherijnig door het leven te gaan. Het gebeurt wel steeds als ik ook maar iets van kritiek uit (soms met een lach op mijn gezicht.) Voorbeeld: vanochtend waren we zoals gewoonlijk weer laat en de kinderen moesten naar school. Ik was te lang in mijn bed blijven liggen (volgens hem) en dus kwam het door mij. Maar hij had de autosleutel kwijt gemaakt waardoor we nog later waren dus ik zei gekscherend: we staan allemaal op JOU te wachten (echt met een lach op mijn gezicht, hè, want jammer dan als ze 2 minuten te laat komen).
Nou, het hek was van de dam: schelden, tieren, je wil het niet weten....
dinsdag 8 mei 2007 11:59
Emotionele chantage!!!!
Als hij voordeel heeft bij dit gedrag, jullie lopen op jullie tenen en doen alles eraan om hem rustig/aardig te houden!!, zal hij hier steeds mee doorgaan.
Negeer dat gedrag en ga gewoon leuke dingen doen.
Ga weg, zonder hem, en vermaak jezelf.
Dan draait hij vanzelf wel bij, zijn gedrag levert namelijk niets meer op!.
dinsdag 8 mei 2007 12:05
Hij heeft dit gedrag altijd een beetje vertoond maar de laatste tijd is het echt niet te harden. Ik ben zelf niet een type dat lang op "zijn tenen loopt" om de ander te ontzien dus op een gegeven moment zeg ik dan ook: "wat is er nou eigenlijk?????" en dan hebben we dus meteen ruzie.
Hij wil dan met rust gelaten worden en als ik mazzel heb doet hij later weer "normaal" tot het volgende incident.
Hij heeft gewoon een beetje een depressieve inslag en ik heb hem al geadviseerd om eens met de huisarts te gaan praten voor misschien wat medicijnen of iets dergelijks.
Mijn kinderen zijn op dit moment echt een beetje bang voor hem en ik vind het ook niet prettig om hem met ze alleen te laten want hij terroriseert de boel en de kinderen sidderen.
Hij wil dan met rust gelaten worden en als ik mazzel heb doet hij later weer "normaal" tot het volgende incident.
Hij heeft gewoon een beetje een depressieve inslag en ik heb hem al geadviseerd om eens met de huisarts te gaan praten voor misschien wat medicijnen of iets dergelijks.
Mijn kinderen zijn op dit moment echt een beetje bang voor hem en ik vind het ook niet prettig om hem met ze alleen te laten want hij terroriseert de boel en de kinderen sidderen.
dinsdag 8 mei 2007 12:55
Ik herken het helemaal! Ik heb namelijk 29 jaar lang met zo'n man zo'n relatie gehad (op mijn tenen lopen, kinderen nauwelijk bij hem durven laten, enz.).
Bij mij was hij helemaal in het begin van de relatie niet zo chagrijnig, maar hij is het geleidelijk geworden, en het werd steeds erger.
Ik wou nog een reactie kwijt hierop:
quote:
Als hij voordeel heeft bij dit gedrag, jullie lopen op jullie tenen en doen alles eraan om hem rustig/aardig te houden!!, zal hij hier steeds mee doorgaan.
Negeer dat gedrag en ga gewoon leuke dingen doen.
Ga weg, zonder hem, en vermaak jezelf.
Dan draait hij vanzelf wel bij, zijn gedrag levert namelijk niets meer op!.
Die raad (negeren, leuke dingen gaan doen, mezelf vermaken) heb ik de laatste vijf jaar ongeveer van dat huwelijk toegepast, maar het enige wat het opleverde was nog meer afstand nemen, nog minder intimiteit, en helemaal uit elkaar groeien. Uiteindelijk was er helemaal niets meer, geen seks (HIJ wou niet meer!), geen genegenheid, geen knuffel, en alleen nog communicatie over de rekeningen die betaald moesten worden (bij wijze van spreken).
Vervolgens heb ik op advies van een relatietherapeut weer geprobeerd om meer intimiteit, dingen samendoen, enz, in de relatie te brengen.
Resultaat: nul komma nul!
Toen heb ik besloten om te scheiden, mijn op één na beste beslssing ooit (mijn allerbeste is mijn huidige man).
Je zou relatietherapie kunnen overwegen. En als dat niet helpt: weet ook dat na een scheiding er soms een nieuwe wereld voor je kan opengaan!
Ik was vroeger als de dood voor een scheiding, maar voor mij was het een poort naar het geluk.
Sterkte
Bij mij was hij helemaal in het begin van de relatie niet zo chagrijnig, maar hij is het geleidelijk geworden, en het werd steeds erger.
Ik wou nog een reactie kwijt hierop:
quote:
Als hij voordeel heeft bij dit gedrag, jullie lopen op jullie tenen en doen alles eraan om hem rustig/aardig te houden!!, zal hij hier steeds mee doorgaan.
Negeer dat gedrag en ga gewoon leuke dingen doen.
Ga weg, zonder hem, en vermaak jezelf.
Dan draait hij vanzelf wel bij, zijn gedrag levert namelijk niets meer op!.
Die raad (negeren, leuke dingen gaan doen, mezelf vermaken) heb ik de laatste vijf jaar ongeveer van dat huwelijk toegepast, maar het enige wat het opleverde was nog meer afstand nemen, nog minder intimiteit, en helemaal uit elkaar groeien. Uiteindelijk was er helemaal niets meer, geen seks (HIJ wou niet meer!), geen genegenheid, geen knuffel, en alleen nog communicatie over de rekeningen die betaald moesten worden (bij wijze van spreken).
Vervolgens heb ik op advies van een relatietherapeut weer geprobeerd om meer intimiteit, dingen samendoen, enz, in de relatie te brengen.
Resultaat: nul komma nul!
Toen heb ik besloten om te scheiden, mijn op één na beste beslssing ooit (mijn allerbeste is mijn huidige man).
Je zou relatietherapie kunnen overwegen. En als dat niet helpt: weet ook dat na een scheiding er soms een nieuwe wereld voor je kan opengaan!
Ik was vroeger als de dood voor een scheiding, maar voor mij was het een poort naar het geluk.
Sterkte
dinsdag 8 mei 2007 13:08
Ik wil natuurlijk helemaal niet scheiden (hij gaat altijd roepen dat ie weggaat enzo!). Ik denk echt dat hij een beetje in een "midlife-crisis" zit ofzo...
Andere mannen gaan dan misschien vreemd en hij reageert op deze manier. Wel heeft hij volgens mij last van een minderwaardigheidscomplex en reageert dit dus op mij af.
Ik ben kostwinner en heb een situatie gecreëerd waarin hij 2 á 3 dagen per week (zonder de weekenddagen) geheel kan doen wat hij belangrijk vindt (zijn eigen bedrijfje verder uitbouwen of klussen in huis). Ik denk dus dat ik aardig mijn best gedaan heb om hem de ruimte te geven.
Zoals iemand hierboven zei, denk ik ook aan een soort structurele ontevredenheid maar waarom? Ik weet het niet.
We hebben een mooi huis, 3 prachtige kinderen, ik zie er zelf nog best leuk uit voor mijn leeftijd en we hebben centen om te doen waar we zin in hebben. Waarom oh waarom is hij dan zo sjacherijnig????
Andere mannen gaan dan misschien vreemd en hij reageert op deze manier. Wel heeft hij volgens mij last van een minderwaardigheidscomplex en reageert dit dus op mij af.
Ik ben kostwinner en heb een situatie gecreëerd waarin hij 2 á 3 dagen per week (zonder de weekenddagen) geheel kan doen wat hij belangrijk vindt (zijn eigen bedrijfje verder uitbouwen of klussen in huis). Ik denk dus dat ik aardig mijn best gedaan heb om hem de ruimte te geven.
Zoals iemand hierboven zei, denk ik ook aan een soort structurele ontevredenheid maar waarom? Ik weet het niet.
We hebben een mooi huis, 3 prachtige kinderen, ik zie er zelf nog best leuk uit voor mijn leeftijd en we hebben centen om te doen waar we zin in hebben. Waarom oh waarom is hij dan zo sjacherijnig????
dinsdag 8 mei 2007 13:18
Ik wil natuurlijk helemaal niet scheiden Wat zijn daarvoor je redenen? Religieuze overtuigingen? (hij gaat altijd roepen dat ie weggaat enzo!). Dat deed mijn ex ook dikwijls! Ik denk echt dat hij een beetje in een "midlife-crisis" zit ofzo... Was hij tot voor kort dan wel een lieve warme man?
Andere mannen gaan dan misschien vreemd en hij reageert op deze manier. Wel heeft hij volgens mij last van een minderwaardigheidscomplex en reageert dit dus op mij af. Niet leuk voor jou
Ik ben kostwinner en heb een situatie gecreëerd waarin hij 2 á 3 dagen per week (zonder de weekenddagen) geheel kan doen wat hij belangrijk vindt (zijn eigen bedrijfje verder uitbouwen of klussen in huis). Ik denk dus dat ik aardig mijn best gedaan heb om hem de ruimte te geven.Lijkt me ook!!
Zoals iemand hierboven zei, denk ik ook aan een soort structurele ontevredenheid maar waarom? Ik weet het niet. Omdat het in zijn persoonlijkheid zit? Of is hij depressief ?Mijn ex was ook structureel ontevreden, hij vond dat ieder ander het beter had dan hij
We hebben een mooi huis, 3 prachtige kinderen, ik zie er zelf nog best leuk uit voor mijn leeftijd en we hebben centen om te doen waar we zin in hebben. Net alsof je mijn eigen situatie beschrijft van tien jaar geleden! Waarom oh waarom is hij dan zo sjacherijnig???? Depressiviteit of gewoon zijn persoonlijkheid. Hoe was hij vroeger?
Andere mannen gaan dan misschien vreemd en hij reageert op deze manier. Wel heeft hij volgens mij last van een minderwaardigheidscomplex en reageert dit dus op mij af. Niet leuk voor jou
Ik ben kostwinner en heb een situatie gecreëerd waarin hij 2 á 3 dagen per week (zonder de weekenddagen) geheel kan doen wat hij belangrijk vindt (zijn eigen bedrijfje verder uitbouwen of klussen in huis). Ik denk dus dat ik aardig mijn best gedaan heb om hem de ruimte te geven.Lijkt me ook!!
Zoals iemand hierboven zei, denk ik ook aan een soort structurele ontevredenheid maar waarom? Ik weet het niet. Omdat het in zijn persoonlijkheid zit? Of is hij depressief ?Mijn ex was ook structureel ontevreden, hij vond dat ieder ander het beter had dan hij
We hebben een mooi huis, 3 prachtige kinderen, ik zie er zelf nog best leuk uit voor mijn leeftijd en we hebben centen om te doen waar we zin in hebben. Net alsof je mijn eigen situatie beschrijft van tien jaar geleden! Waarom oh waarom is hij dan zo sjacherijnig???? Depressiviteit of gewoon zijn persoonlijkheid. Hoe was hij vroeger?
dinsdag 8 mei 2007 13:19
Die ontevredenheid heeft denk ik ook niet te maken met wat er allemaal mee zit, maar met wat er tegen zit, in zijn beleving.
Er zit hem iets dwars, misschien weet hij zelf niet eens wat. Probeer dat met hem samen uit te zoeken, zonder steeds je teleurstelling over hem te laten doorsijpelen, want dan zal hij alleen maar defensief worden.
En omdat je ook zegt dat hij in een slachtofferrol duikt en 2 dagen koude oorlog voert, is het misschien een idee om te kijken hoe jullie met elkaar om gaan. Actie-reactie-matig gezien.
Je kan wel hem alleen 'de schuld' geven, maar er zijn altijd 2 spelers in dit soort dingen denk ik.
dinsdag 8 mei 2007 13:32
Misschien wordt het tijd om het eens te vragen?
Het lijkt me je goed recht om te zeggen dat als je zijn gechagrijn moet verduren, je dan minstens wel mag weten waarom.
En als hij dat niet weet kun je hem vertellen dat je niet de vijand bent, maar zn vriendin, dat met hem mee kunt denken (als hij even hardop wil zeggen wat er allemaal door zn hoofd rondtolt), zn klankbord kunt zijn. Hem kunt helpen zn gedachten/gevoelens wat beter in beeld in te krijgen. (Als je dat aandurft natuurlijk, er is altijd een risico dat je iets te horen krijgt wat je liever niet had willen horen ...............)
En als dat allemaal niet helpt of lukt, moet je hem vragen om (tijdelijk) het huis te verlaten. Dat jij het wilt ondergaan is je eigen keuze, maar dat je kinderen sidderen van angst voor hun vader vind ik te èrg voor woorden.
Er komt een moment dat je het belang van je kinderen (rust, geen angst) moet kiezen boven je eigen belang.
sterkte en wijsheid
Mabel
dinsdag 8 mei 2007 13:38
Ik ben zelf ook niet perfect. Heb vaak al iets gezegd terwijl ik beter mijn mond had kunnen houden en heb 1 hobby: uitslapen.
Vroeger was (en nu ook nog bij tijd en wijle) inderdaad een lieve, warme man die van mij hield zoals ik was (impulsief en bijdehand). Hij kwam regelmatig met een "verrassing" aanzetten om mij mee uit te nemen o.i.d.
Dit laatste is echt al in geen maanden gebeurd. Laatst was ik jarig en heeft hij gewoon een klus aangenomen zodat hij om half 7 de deur uitging (ik kon dus zelf 3 kinderen aankleden en op school krijgen etc.), had geen kadootje voor de kinderen (voor mij) geregeld en kwam 's avonds om half 7 pas weer thuis. Hij was wel zo aardig om ze alledrie naar bed te brengen maar toen hij om half 9 naast me op de bank zat, viel hij om 9 uur in slaap.
Overigens heb ik wel een e-card en een bezorgd bosje bloemen gekregen met een geschreven kaartje (niet zijn handschrift). Hoogst verbaasd was hij dat ik het allemaal nogal mager vond.
Misschien ben ik ook wel een verwend kreng die gewoon het gevoel van haar eigen vent wil krijgen dat ze leuk, lief en knap is. Maar goed, waar het om gaat is dat als ik kritiek lever, hij helemaal door het lint gaat en vervolgens dagenlang met een baklap rondloopt. Moet ik dit dan maar accepteren? Ik weet niet of ik dat kan...
Vroeger was (en nu ook nog bij tijd en wijle) inderdaad een lieve, warme man die van mij hield zoals ik was (impulsief en bijdehand). Hij kwam regelmatig met een "verrassing" aanzetten om mij mee uit te nemen o.i.d.
Dit laatste is echt al in geen maanden gebeurd. Laatst was ik jarig en heeft hij gewoon een klus aangenomen zodat hij om half 7 de deur uitging (ik kon dus zelf 3 kinderen aankleden en op school krijgen etc.), had geen kadootje voor de kinderen (voor mij) geregeld en kwam 's avonds om half 7 pas weer thuis. Hij was wel zo aardig om ze alledrie naar bed te brengen maar toen hij om half 9 naast me op de bank zat, viel hij om 9 uur in slaap.
Overigens heb ik wel een e-card en een bezorgd bosje bloemen gekregen met een geschreven kaartje (niet zijn handschrift). Hoogst verbaasd was hij dat ik het allemaal nogal mager vond.
Misschien ben ik ook wel een verwend kreng die gewoon het gevoel van haar eigen vent wil krijgen dat ze leuk, lief en knap is. Maar goed, waar het om gaat is dat als ik kritiek lever, hij helemaal door het lint gaat en vervolgens dagenlang met een baklap rondloopt. Moet ik dit dan maar accepteren? Ik weet niet of ik dat kan...
dinsdag 8 mei 2007 13:39
Misschien had hij zelf graag ( hoofd)kostwinnaar willen zijn , misschien kampt hij met het "is dit alles "gevoel , misschien vindt hij dat jij te weinig naar zijn verhalen luistert, misschien baalt hij ervan dat hij - naar zijn idee- niets meemaakt , dat jullie alleen nog maar vader en moeder zijn , dat de kinderen ondanks dat hij vaker thuis is toch van alles aan jou vragen ipv aan hem , misschien vindt hij dat hij niet genoeg waardering krijgt van jou , misschien vindt hij zijn sexleven kut , droomt hij van zijn overbuurvrouw , vindt hij dat jij met de kinderen tegen hem samenspant , .................ik kan wel 100 redenen verzinnen ......................maar lijkt me handiger mét je man om de tafel te gan zitten , te zeggen dat je je zorgen maakt en dat je je maatje mist...........
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 8 mei 2007 13:41
dinsdag 8 mei 2007 13:43
Ik vraag hem regelmatig wat er nu eigenlijk aan de hand is. Hij komt dan met een verhaal dat hij zoveel verantwoordelijkheden heeft en dat iedereen hem maar een "lulletje" vindt etc. etc.
Natuurlijk ga ik hem dan vertellen dat dat helemaal niet zo is, dat hij heel goed is in zijn vak, een goede lieve vader etc. etc. en natuurlijk dat ik altijd aan zijn kant sta. Vroeger hielpen dit soort gesprekken voor een hele tijd (minstens een paar maanden) maar we zijn nu dus in een situatie beland waarin ik kan praten als brugman maar als er morgen weer iets gebeurt, we weer terug bij af zijn.
Natuurlijk ga ik hem dan vertellen dat dat helemaal niet zo is, dat hij heel goed is in zijn vak, een goede lieve vader etc. etc. en natuurlijk dat ik altijd aan zijn kant sta. Vroeger hielpen dit soort gesprekken voor een hele tijd (minstens een paar maanden) maar we zijn nu dus in een situatie beland waarin ik kan praten als brugman maar als er morgen weer iets gebeurt, we weer terug bij af zijn.
dinsdag 8 mei 2007 13:48
Ik ben zelf ook niet perfect. Heb vaak al iets gezegd terwijl ik beter mijn mond had kunnen houden en heb 1 hobby: uitslapen.
Vroeger was (en nu ook nog bij tijd en wijle) inderdaad een lieve, warme man die van mij hield zoals ik was (impulsief en bijdehand). Hij kwam regelmatig met een "verrassing" aanzetten om mij mee uit te nemen o.i.d.
Dit laatste is echt al in geen maanden gebeurd. Laatst was ik jarig en heeft hij gewoon een klus aangenomen zodat hij om half 7 de deur uitging (ik kon dus zelf 3 kinderen aankleden en op school krijgen etc.), had geen kadootje voor de kinderen (voor mij) geregeld en kwam 's avonds om half 7 pas weer thuis. Hij was wel zo aardig om ze alledrie naar bed te brengen maar toen hij om half 9 naast me op de bank zat, viel hij om 9 uur in slaap.
Overigens heb ik wel een e-card en een bezorgd bosje bloemen gekregen met een geschreven kaartje (niet zijn handschrift). Hoogst verbaasd was hij dat ik het allemaal nogal mager vond.
Misschien ben ik ook wel een verwend kreng die gewoon het gevoel van haar eigen vent wil krijgen dat ze leuk, lief en knap is. Maar goed, waar het om gaat is dat als ik kritiek lever, hij helemaal door het lint gaat en vervolgens dagenlang met een baklap rondloopt. Moet ik dit dan maar accepteren? Ik weet niet of ik dat kan...
Madeliefje, met deze laatste post schep je een wat genuanceerder beeld.
Je man kan dus wel degelijk lief en attent zijn, het chagrijnige zit dus niet in zijn persoonlijkheid.
Dan lijkt me inderdaad dat er nu een concreet probleem speelt en dat je hem moet vragen wat er aan de hand is.
Verder ben ik het helemaal met Mabel eens en met BGB.
Ik vind het toch niet goed van je man dat de kinderen ook het slachtoffer zijn van zijn ontevredenheid, dat pleit niet voor hem.
Vroeger was (en nu ook nog bij tijd en wijle) inderdaad een lieve, warme man die van mij hield zoals ik was (impulsief en bijdehand). Hij kwam regelmatig met een "verrassing" aanzetten om mij mee uit te nemen o.i.d.
Dit laatste is echt al in geen maanden gebeurd. Laatst was ik jarig en heeft hij gewoon een klus aangenomen zodat hij om half 7 de deur uitging (ik kon dus zelf 3 kinderen aankleden en op school krijgen etc.), had geen kadootje voor de kinderen (voor mij) geregeld en kwam 's avonds om half 7 pas weer thuis. Hij was wel zo aardig om ze alledrie naar bed te brengen maar toen hij om half 9 naast me op de bank zat, viel hij om 9 uur in slaap.
Overigens heb ik wel een e-card en een bezorgd bosje bloemen gekregen met een geschreven kaartje (niet zijn handschrift). Hoogst verbaasd was hij dat ik het allemaal nogal mager vond.
Misschien ben ik ook wel een verwend kreng die gewoon het gevoel van haar eigen vent wil krijgen dat ze leuk, lief en knap is. Maar goed, waar het om gaat is dat als ik kritiek lever, hij helemaal door het lint gaat en vervolgens dagenlang met een baklap rondloopt. Moet ik dit dan maar accepteren? Ik weet niet of ik dat kan...
Madeliefje, met deze laatste post schep je een wat genuanceerder beeld.
Je man kan dus wel degelijk lief en attent zijn, het chagrijnige zit dus niet in zijn persoonlijkheid.
Dan lijkt me inderdaad dat er nu een concreet probleem speelt en dat je hem moet vragen wat er aan de hand is.
Verder ben ik het helemaal met Mabel eens en met BGB.
Ik vind het toch niet goed van je man dat de kinderen ook het slachtoffer zijn van zijn ontevredenheid, dat pleit niet voor hem.
dinsdag 8 mei 2007 13:49
Nou bianca,. afgelopen zondag heeft hij lekker tot 12 uur uitgeslapen bijvoorbeeld en heb ik me 's avonds uitdrukkelijk aangeboden voor zijn genot. Verrassingen plannen etc. daar was hij altijd van, ik niet zo.
Misschien moeten we inderdaad een weekendje weg samen maar weet je wel wat je dan allemaal moet regelen met 3 kleine kinderen? Waarom kunnen we niet gezellig in ons eigen huis fijne avonden beleven in plaats van dat ik zit te werken of tv te kijken omdat hij weer ligt te snurken?
Misschien moeten we inderdaad een weekendje weg samen maar weet je wel wat je dan allemaal moet regelen met 3 kleine kinderen? Waarom kunnen we niet gezellig in ons eigen huis fijne avonden beleven in plaats van dat ik zit te werken of tv te kijken omdat hij weer ligt te snurken?
