Relaties
alle pijlers
Tja, en dat was het dan.... deel 3
donderdag 4 oktober 2012 10:05
Zullen we hier maar verder gaan met onze verhalen naar aanleiding van de post van allalone.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Helaas komen er nog steeds mensen bij die hier posten dus we verlengen het nog maar een keer.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Helaas komen er nog steeds mensen bij die hier posten dus we verlengen het nog maar een keer.
zaterdag 5 juli 2014 15:03
quote:gianna schreef op 05 juli 2014 @ 11:08:[l. Dat is ook gelijk het antwoord aan Malube. Je moet er gewoon doorheen, stapje voor stapje, dag na dag, uur na uur. En het wordt beter, echt! Maar je kunt het niet 'beter toveren.' Het is gewoon erg hard werken aan jezelf en dan kom je er uit.
Dit. Precies zoals gianna het schrijft.
Wat vervelend dat het even niet loopt met je oudste zoon, Gianna.
Hoe oud is hij?
Mijnn ervaring met eigen zoon (die destijds ook ruim een jaar lang alleen maar bezig was met slapen,pc, tv en vrienden) is dat hij, toen hij eenmaal echt wist wat hij wilde gaan doen zijn leven weer heeft opgepakt, sterker nog, hij studeert nu nog!
Dit. Precies zoals gianna het schrijft.
Wat vervelend dat het even niet loopt met je oudste zoon, Gianna.
Hoe oud is hij?
Mijnn ervaring met eigen zoon (die destijds ook ruim een jaar lang alleen maar bezig was met slapen,pc, tv en vrienden) is dat hij, toen hij eenmaal echt wist wat hij wilde gaan doen zijn leven weer heeft opgepakt, sterker nog, hij studeert nu nog!
zaterdag 5 juli 2014 16:22
@Malube, ja, het wordt steeds minder pijnlijk, maar nu nog niet, het is nog zó vers voor jou en de andere 'nieuwelingen' die hier meeschrijven.
Ik heb in die begintijd zóveel geschreven, alles maar onder woorden gebracht en als ik het terug las voelde het weer net zo als in het begin.
Ik heb niets meer bewaard van al mijn schrijfsels, soms heb ik het er over met mijn zus en dan kan ik dat algehele kutgevoel ook weer oproepen. Dat doe ik dus niet meer.
Soms vraag ik me ook af hoe ik het allemaal gered heb..
Ik weet het zelf niet eens precies..
Gewoon doorgaan, adem in en adem uit, de ene voet voor de ander en op een dag merk je dat je je wat beter voelt.
Het blijft een golvende beweging maar op den duur wordt het beter, écht waar!
Dus recht je schouders, en de neus omhoog, iedere dag is weer een dag dichterbij hêt vinden van jezelf en nieuw geluk!
(En een dag zwelgen en janken mag ook hoor!)
Ik heb in die begintijd zóveel geschreven, alles maar onder woorden gebracht en als ik het terug las voelde het weer net zo als in het begin.
Ik heb niets meer bewaard van al mijn schrijfsels, soms heb ik het er over met mijn zus en dan kan ik dat algehele kutgevoel ook weer oproepen. Dat doe ik dus niet meer.
Soms vraag ik me ook af hoe ik het allemaal gered heb..
Ik weet het zelf niet eens precies..
Gewoon doorgaan, adem in en adem uit, de ene voet voor de ander en op een dag merk je dat je je wat beter voelt.
Het blijft een golvende beweging maar op den duur wordt het beter, écht waar!
Dus recht je schouders, en de neus omhoog, iedere dag is weer een dag dichterbij hêt vinden van jezelf en nieuw geluk!
(En een dag zwelgen en janken mag ook hoor!)
zondag 6 juli 2014 22:57
Ik heb nog steeds erg veel zielenpijn als ik foto's kijk, van ervoor én erna.. Ik kan geen foto meer zíén. Au.
Allalone: hoe kwam jouw zoon erachter wat hij wilde gaan doen? Zoon hier zegt alleen dat hij het niet weet, vertoont vluchtgedrag (idd slapen, gamen, tv, vrienden) en gaat huilen als ik zeg dat het niet de bedoeling is dat z'n leven tot z'n 65ste zo verloopt... Hij is nu 18 en zelfs een baantje lukt hem niet. Ik wacht op de factor tijd, heb ik besloten. Alles wat ik er doorheen 'prak' is niet wat hij kiest...
Allalone: hoe kwam jouw zoon erachter wat hij wilde gaan doen? Zoon hier zegt alleen dat hij het niet weet, vertoont vluchtgedrag (idd slapen, gamen, tv, vrienden) en gaat huilen als ik zeg dat het niet de bedoeling is dat z'n leven tot z'n 65ste zo verloopt... Hij is nu 18 en zelfs een baantje lukt hem niet. Ik wacht op de factor tijd, heb ik besloten. Alles wat ik er doorheen 'prak' is niet wat hij kiest...
dinsdag 15 juli 2014 12:44
Ik lees jullie woorden geregeld terug, heb er veel aan. Ben niet altijd in staat om te reageren. Psychisch bedoel ik dan. Sjemig wat is het toch veel allemaal
Op zich gaat het over het algemeen wel redelijk nu, maar ik heb wekelijks momenten dat ik het niet meer trek allemaal. De onzekerheid, de zware verantwoordelijkheid van de kinderen, het niet weten waar mijn toekomst heen gaat, proberen overeind te blijven en iets van geluksmomentjes te ervaren. Mijn lichaam is in ieder geval helemaal op. Totaal geen weerstand, heel erg moe.
Ben een tijdje terug aan de antidepressiva gegaan, maar daar stop ik nu weer mee want ik heb er dagelijks migraineaanvallen van.
Ik leer mezelf wel goed kennen nu maar het is wel echt overleven zeg. En dan heb ik nog een nieuwe relatie ook, waar ik me heel fijn bij voel.
Maar die zekerheid, dat 'naieve' vertrouwen dat iemand je zoiets niet flikt.. Dat is voorgoed voorbij hoor. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog dat vertrouwen ga hebben in iemand.
Op zich gaat het over het algemeen wel redelijk nu, maar ik heb wekelijks momenten dat ik het niet meer trek allemaal. De onzekerheid, de zware verantwoordelijkheid van de kinderen, het niet weten waar mijn toekomst heen gaat, proberen overeind te blijven en iets van geluksmomentjes te ervaren. Mijn lichaam is in ieder geval helemaal op. Totaal geen weerstand, heel erg moe.
Ben een tijdje terug aan de antidepressiva gegaan, maar daar stop ik nu weer mee want ik heb er dagelijks migraineaanvallen van.
Ik leer mezelf wel goed kennen nu maar het is wel echt overleven zeg. En dan heb ik nog een nieuwe relatie ook, waar ik me heel fijn bij voel.
Maar die zekerheid, dat 'naieve' vertrouwen dat iemand je zoiets niet flikt.. Dat is voorgoed voorbij hoor. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog dat vertrouwen ga hebben in iemand.
dinsdag 15 juli 2014 14:22
quote:gianna schreef op 06 juli 2014 @ 22:57:
Allalone: hoe kwam jouw zoon erachter wat hij wilde gaan doen? Zoon hier zegt alleen dat hij het niet weet, vertoont vluchtgedrag (idd slapen, gamen, tv, vrienden) en gaat huilen als ik zeg dat het niet de bedoeling is dat z'n leven tot z'n 65ste zo verloopt... Hij is nu 18 en zelfs een baantje lukt hem niet. Ik wacht op de factor tijd, heb ik besloten. Alles wat ik er doorheen 'prak' is niet wat hij kiest...
Ik heb mijn zoon destijds verplicht zich in te laten schrijven voor een opleiding. Ik had geluk, hij zou toen op vakantie met vrienden en ik heb hem toen vriendelijk medegedeeld dat hij no way mee zou gaan als hij niet ingeschreven stond. Hij heeft zich toen in laten schrijven voor een ict opleiding want " de pc is het enigste wat me boeit"
Het grote geluk daarbij was dat hij in een klas kwam met ook oudere mensen en daar is hij op mee gaan liften. Uiteindelijk zit hij nu op de hogeschool en denkt hij erover om verder te gaan op de universiteit.
@malube:het moe zijn en het af en toe niet meer trekken is heel herkenbaar. Toch komt er een moment dat ook dat weer beter wordt. Er komt een moment dat je niet meer zoveel bezig zal zijn met deze hele ellende en je dus weer rust en ruimte in je hoofd gaat krijgen.
Wbt het vertrouwen; ondanks het feit dat ik erg goed in mijn vel zit, een lekker leventje heb en daar ook echt blij mee ben blijf ik ook moeite houden met het vertrouwen in een ander.
Ik was hier al geen kampioen in door mijn jeugd maar mijn scheiding heeft hier zeker niet aan bijgedragen merk ik.
Allalone: hoe kwam jouw zoon erachter wat hij wilde gaan doen? Zoon hier zegt alleen dat hij het niet weet, vertoont vluchtgedrag (idd slapen, gamen, tv, vrienden) en gaat huilen als ik zeg dat het niet de bedoeling is dat z'n leven tot z'n 65ste zo verloopt... Hij is nu 18 en zelfs een baantje lukt hem niet. Ik wacht op de factor tijd, heb ik besloten. Alles wat ik er doorheen 'prak' is niet wat hij kiest...
Ik heb mijn zoon destijds verplicht zich in te laten schrijven voor een opleiding. Ik had geluk, hij zou toen op vakantie met vrienden en ik heb hem toen vriendelijk medegedeeld dat hij no way mee zou gaan als hij niet ingeschreven stond. Hij heeft zich toen in laten schrijven voor een ict opleiding want " de pc is het enigste wat me boeit"
Het grote geluk daarbij was dat hij in een klas kwam met ook oudere mensen en daar is hij op mee gaan liften. Uiteindelijk zit hij nu op de hogeschool en denkt hij erover om verder te gaan op de universiteit.
@malube:het moe zijn en het af en toe niet meer trekken is heel herkenbaar. Toch komt er een moment dat ook dat weer beter wordt. Er komt een moment dat je niet meer zoveel bezig zal zijn met deze hele ellende en je dus weer rust en ruimte in je hoofd gaat krijgen.
Wbt het vertrouwen; ondanks het feit dat ik erg goed in mijn vel zit, een lekker leventje heb en daar ook echt blij mee ben blijf ik ook moeite houden met het vertrouwen in een ander.
Ik was hier al geen kampioen in door mijn jeugd maar mijn scheiding heeft hier zeker niet aan bijgedragen merk ik.
woensdag 16 juli 2014 00:55
Ik las een paar dagen geleden dat je een post traumatisch stress syndroom krijgt/ kunt krijgen na zo'n ervaring en verdomd, in mijn geval klopt het volgens mij. Al heb ik mijn voordeel ermee gedaan. Wakker liggen, slecht slapen, piekeren, slecht eten, afvallen, slecht zelfbeeld, hyperactief enz.
Allalone: zoon komt hier alleen de deur uit voor halfjaarlijkse gang naar de plaatselijke kapper (alleen als zijn haar tot aan zijn billen groeit bij wijze van spreken) en als hij zelf de afspraak maakt. Anders 'vergeet' hij de afspraak meteen. Verder koopt hij één keer per week een pakje shag bij de plaatselijke supermarkt en zijn er tweewekelijks wat vage pintransacties met wiettransacties denk ik. Verder komt hij de deur niet uit. Als er daglicht op hem valt, verschrompelt hij. Dus vakantieafspraken aan regels verbinden is er niet bij. Ging hij maar wat meer de deur uit! (Ik ga morgen zijn studieboeken op Marktplaats zetten..)
Allalone: zoon komt hier alleen de deur uit voor halfjaarlijkse gang naar de plaatselijke kapper (alleen als zijn haar tot aan zijn billen groeit bij wijze van spreken) en als hij zelf de afspraak maakt. Anders 'vergeet' hij de afspraak meteen. Verder koopt hij één keer per week een pakje shag bij de plaatselijke supermarkt en zijn er tweewekelijks wat vage pintransacties met wiettransacties denk ik. Verder komt hij de deur niet uit. Als er daglicht op hem valt, verschrompelt hij. Dus vakantieafspraken aan regels verbinden is er niet bij. Ging hij maar wat meer de deur uit! (Ik ga morgen zijn studieboeken op Marktplaats zetten..)
woensdag 16 juli 2014 11:41
Gisteravond heb ik dit hele topic doorgelezen, wat zijn jullie allemaal ontzettend sterk en wijs en wat is het goed om te lezen dat jullie er allemaal sterker uit zijn gekomen! Zelfs zonder dat ik mijn verhaal heb geplaatst, voelde ik me al gesteund. Vandaar dat ik hier toch ook even van me af wil schrijven, in de hoop dat ik hier wat steun kan vinden want mijn leven staat al een paar maanden compleet op zijn kop.
Sinds twee weken is het definitief dat mijn vrouw en ik gaan scheiden. Hieraan is een ongelofelijke kloteperiode van 3 maanden vooraf gegaan waarin zij eerst verliefd werd op een ander en daarna steeds een stapje verder ging met het loeder, terwijl ze bleef twijfelen over onze relatie. Ik ben door een hel gegaan. Eerst natuurlijk de klap dat ze verliefd was op een ander. Ze zei toen nog dat onze relatie goed was, ze hier niet voor open stond en ze niet snapte hoe dit had kunnen gebeuren. Ze gaf aan dat ze voor mij wilde vechten maar tijd nodig had en ik besloot haar die te geven. Maar naarmate de tijd vorderde, veranderde haar hele beeld van onze relatie. Ineens hoorde ik dat ze "altijd al wist dat ik niet de ware was", dat ik "dominant was en haar ontwikkeling in de weg stond", ze "eigenlijk helemaal niet met mij wilde trouwen" (terwijl ze mij nota bene gevraagd heeft!) en op mijn vraag of ze het contact met de andere vrouw wilde verbreken, antwoordde ze "nee, dat kan ik niet, ik haal op dit moment mijn energie uit haar en jij kost me energie" en "wat nou als het meant to be is met haar?".
Ze heeft dingen gedaan en tegen me gezegd waar de honden geen brood van lusten. En toch, blind als ik was, dacht ik dat het nog goed zou komen want ze bleef me ook hoop geven. Ik dacht, als ik haar maar genoeg ruimte geef dan komt ze vanzelf tot de conclusie dat wij bij elkaar horen. Mijn ex is een moeilijk mens met veel problemen; ADHD, angstklachten, extreem onzeker, eeuwige twijfelaar en ook lichamelijk was er eea aan de hand. Maar voor mijn gevoel was onze relatie toch altijd in balans en kreeg ik ook heel veel terug; steun, zorg, humor. Onze omgeving was altijd jaloers omdat we zo veel leuke dingen samen deden. Alle moeilijkheden hebben ons ook dicht bij elkaar gebracht en ik heb haar altijd onvoorwaardelijk vertrouwd. Maar ineens leek ze een compleet ander mens: ze sprak stiekem af met dat andere wijf, lag naast mij in bed met haar te appen, alles moest wijken voor haar verliefdheid. Ze weigerde verantwoording af te leggen voor wat ze deed, had het alleen maar over "vrij zijn", "zichzelf en haar gevoel terugvinden", "haar eigen beslissingen nemen". Iedereen in onze omgeving die probeerde met haar te praten (familie, vrienden), negeerde ze. Twee keer beloofde ze het contact te verbreken en beide keren kwam ik er later achter dat ze toch weer contact hadden. Maar ondertussen wel steeds janken van "ik vind het zo erg dat ik jou zo veel pijn doe." Volgens mij vond ze het vooral erg voor zichzelf. Het leek wel alsof ze wilde dat ik het allemaal begreep en haar veel succes wenste met het andere wijf.
Sinds 6 weken is ze het huis uit en verblijft ze bij een vriend, de bedoeling was dat ze zou nadenken over wat ze wilde, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ze niet meer terug zou komen. We zouden de weekends samen doorbrengen, leuke dingen doen en met elkaar praten om erachter te komen of we nog voldoende basis hadden om verder te gaan. Maar ze wilde niet inzien dat dat niet kon als ze ondertussen ook nog volop contact had met de ander. Het eerste weekend was ze thuis, het tweede weekend is ze halverwege weggegaan ("Het voelt zo geforceerd tussen ons". Ja, vind je het gek?!) en het derde weekend helemaal niet meer geweest. En drie keer raden wie er toen bij haar was...
Toen ze ook nog toegaf met haar naar bed te zijn geweest was het voor mij klaar. Mijn geduld was op en mijn gevoel voor haar was in één klap echt weg. Een week later hebben we naar elkaar uitgesproken definitief te willen scheiden. Ik vind het zo afschuwelijk. Er is zo veel kapot dat zelfs als ze spijt zou krijgen (en ik denk nog steeds dat dat gaat gebeuren) het nooit meer te repareren zou zijn. Maar aan de andere kant gaat het allemaal zo snel en ben ik helemaal nog niet toe aan scheiden. Voor mijn gevoel is mijn vrouw weg en is er een monster voor in de plaats gekomen. Ik verwacht nog altijd wakker te worden uit deze nare droom. Een gevoel dat denk ik voor iedereen hier herkenbaar is...
Ze vertelt nu tegen iedereen het verhaaltje van "de passie was weg, we waren meer goeie vrienden" en laat voor het gemak het hele vreemdgaan maar even weg. Ik vind het zó frustrerend!!! Ik zou haar wel door elkaar willen schudden.
Godzijdank hebben we geen kinderen. We waren wel bezig, ik was zelfs vorig jaar al een keer zwanger geweest maar dat was helaas misgelopen. Ook over onze kinderwens was ze enorm aan het twijfelen. Voor mij natuurlijk killing. Ergens diep van binnen weet ik ook wel dat ik altijd meer gaf dan ik terugkreeg en dat ik nooit 100% gelukkig had kunnen zijn met haar door die eeuwige twijfel. In eerste instantie was ik ergens ook opgelucht toen de beslissing viel. Nu hoefde ik niet meer te vechten, had het huis voor mezelf, eindelijk rust. Ik voelde me eigenlijk best lekker. Maar nu lijkt de klap aan te komen. Ze is echt weg, en nu zit ik hier, 33 en weer alleen, met een kinderwens. Ik ben zo bang dat ik niet meer op tijd iemand tegenkom, dat het allemaal niet meer lukt om een kind te krijgen. En natuurlijk mis ik haar, ons leuke leven samen en alles wat we samen hadden opgebouwd.
Morgen voor het eerst naar de mediator. Waarschijnlijk kan ik de hypotheek op ons koophuis nét overnemen/ Maar wil ik dat wel echt? Ik ben naar deze plaats verhuisd voor haar. Inmiddels heb ik hier ook een leven opgebouwd met werk, vrienden etc maar bijna alle herinneringen aan deze woonplaats zijn met haar. Zo veel beslissingen, zo veel regelwerk (ik weet zeker dat alles rondom de scheiding op mij neer gaat komen), en zo veel emoties om mee te dealen. Ik voel me de meeste tijd best sterk maar vind het zo oneerlijk dat mij dit overkomt en voel me soms zo ontzettend wanhopig!
Sorry voor het enorm lange verhaal... Ik hoop dat ik hier een beetje een luisterend oor kan vinden...
Sinds twee weken is het definitief dat mijn vrouw en ik gaan scheiden. Hieraan is een ongelofelijke kloteperiode van 3 maanden vooraf gegaan waarin zij eerst verliefd werd op een ander en daarna steeds een stapje verder ging met het loeder, terwijl ze bleef twijfelen over onze relatie. Ik ben door een hel gegaan. Eerst natuurlijk de klap dat ze verliefd was op een ander. Ze zei toen nog dat onze relatie goed was, ze hier niet voor open stond en ze niet snapte hoe dit had kunnen gebeuren. Ze gaf aan dat ze voor mij wilde vechten maar tijd nodig had en ik besloot haar die te geven. Maar naarmate de tijd vorderde, veranderde haar hele beeld van onze relatie. Ineens hoorde ik dat ze "altijd al wist dat ik niet de ware was", dat ik "dominant was en haar ontwikkeling in de weg stond", ze "eigenlijk helemaal niet met mij wilde trouwen" (terwijl ze mij nota bene gevraagd heeft!) en op mijn vraag of ze het contact met de andere vrouw wilde verbreken, antwoordde ze "nee, dat kan ik niet, ik haal op dit moment mijn energie uit haar en jij kost me energie" en "wat nou als het meant to be is met haar?".
Ze heeft dingen gedaan en tegen me gezegd waar de honden geen brood van lusten. En toch, blind als ik was, dacht ik dat het nog goed zou komen want ze bleef me ook hoop geven. Ik dacht, als ik haar maar genoeg ruimte geef dan komt ze vanzelf tot de conclusie dat wij bij elkaar horen. Mijn ex is een moeilijk mens met veel problemen; ADHD, angstklachten, extreem onzeker, eeuwige twijfelaar en ook lichamelijk was er eea aan de hand. Maar voor mijn gevoel was onze relatie toch altijd in balans en kreeg ik ook heel veel terug; steun, zorg, humor. Onze omgeving was altijd jaloers omdat we zo veel leuke dingen samen deden. Alle moeilijkheden hebben ons ook dicht bij elkaar gebracht en ik heb haar altijd onvoorwaardelijk vertrouwd. Maar ineens leek ze een compleet ander mens: ze sprak stiekem af met dat andere wijf, lag naast mij in bed met haar te appen, alles moest wijken voor haar verliefdheid. Ze weigerde verantwoording af te leggen voor wat ze deed, had het alleen maar over "vrij zijn", "zichzelf en haar gevoel terugvinden", "haar eigen beslissingen nemen". Iedereen in onze omgeving die probeerde met haar te praten (familie, vrienden), negeerde ze. Twee keer beloofde ze het contact te verbreken en beide keren kwam ik er later achter dat ze toch weer contact hadden. Maar ondertussen wel steeds janken van "ik vind het zo erg dat ik jou zo veel pijn doe." Volgens mij vond ze het vooral erg voor zichzelf. Het leek wel alsof ze wilde dat ik het allemaal begreep en haar veel succes wenste met het andere wijf.
Sinds 6 weken is ze het huis uit en verblijft ze bij een vriend, de bedoeling was dat ze zou nadenken over wat ze wilde, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ze niet meer terug zou komen. We zouden de weekends samen doorbrengen, leuke dingen doen en met elkaar praten om erachter te komen of we nog voldoende basis hadden om verder te gaan. Maar ze wilde niet inzien dat dat niet kon als ze ondertussen ook nog volop contact had met de ander. Het eerste weekend was ze thuis, het tweede weekend is ze halverwege weggegaan ("Het voelt zo geforceerd tussen ons". Ja, vind je het gek?!) en het derde weekend helemaal niet meer geweest. En drie keer raden wie er toen bij haar was...
Toen ze ook nog toegaf met haar naar bed te zijn geweest was het voor mij klaar. Mijn geduld was op en mijn gevoel voor haar was in één klap echt weg. Een week later hebben we naar elkaar uitgesproken definitief te willen scheiden. Ik vind het zo afschuwelijk. Er is zo veel kapot dat zelfs als ze spijt zou krijgen (en ik denk nog steeds dat dat gaat gebeuren) het nooit meer te repareren zou zijn. Maar aan de andere kant gaat het allemaal zo snel en ben ik helemaal nog niet toe aan scheiden. Voor mijn gevoel is mijn vrouw weg en is er een monster voor in de plaats gekomen. Ik verwacht nog altijd wakker te worden uit deze nare droom. Een gevoel dat denk ik voor iedereen hier herkenbaar is...
Ze vertelt nu tegen iedereen het verhaaltje van "de passie was weg, we waren meer goeie vrienden" en laat voor het gemak het hele vreemdgaan maar even weg. Ik vind het zó frustrerend!!! Ik zou haar wel door elkaar willen schudden.
Godzijdank hebben we geen kinderen. We waren wel bezig, ik was zelfs vorig jaar al een keer zwanger geweest maar dat was helaas misgelopen. Ook over onze kinderwens was ze enorm aan het twijfelen. Voor mij natuurlijk killing. Ergens diep van binnen weet ik ook wel dat ik altijd meer gaf dan ik terugkreeg en dat ik nooit 100% gelukkig had kunnen zijn met haar door die eeuwige twijfel. In eerste instantie was ik ergens ook opgelucht toen de beslissing viel. Nu hoefde ik niet meer te vechten, had het huis voor mezelf, eindelijk rust. Ik voelde me eigenlijk best lekker. Maar nu lijkt de klap aan te komen. Ze is echt weg, en nu zit ik hier, 33 en weer alleen, met een kinderwens. Ik ben zo bang dat ik niet meer op tijd iemand tegenkom, dat het allemaal niet meer lukt om een kind te krijgen. En natuurlijk mis ik haar, ons leuke leven samen en alles wat we samen hadden opgebouwd.
Morgen voor het eerst naar de mediator. Waarschijnlijk kan ik de hypotheek op ons koophuis nét overnemen/ Maar wil ik dat wel echt? Ik ben naar deze plaats verhuisd voor haar. Inmiddels heb ik hier ook een leven opgebouwd met werk, vrienden etc maar bijna alle herinneringen aan deze woonplaats zijn met haar. Zo veel beslissingen, zo veel regelwerk (ik weet zeker dat alles rondom de scheiding op mij neer gaat komen), en zo veel emoties om mee te dealen. Ik voel me de meeste tijd best sterk maar vind het zo oneerlijk dat mij dit overkomt en voel me soms zo ontzettend wanhopig!
Sorry voor het enorm lange verhaal... Ik hoop dat ik hier een beetje een luisterend oor kan vinden...
woensdag 16 juli 2014 14:57
He bah Dayone, wat een verhaal. Zo herkenbaar ook op zoveel vlakken. Lijkt wel alsof ze hun verstand verloren hebbend ofzo.
Het is niet meer de persoon die je dacht die je kende. Heel bizar he?
Geef jezelf de tijd, verwacht niet teveel van jezelf want je krijgt/hebt een hoop te verwerken. Stukje bij beetje vallen de puzzelstukjes.
De situatie lijkt nu zo, 33 en kinderwens, waar haal ik iemand vandaan? Maar dat kan zo snel gaan! Probeer daar niet teveel je gedachten op te leggen. Dacht ik ook, alleenstaande moeder met 3 kleine kinderen! Wie wil mij nou? Ik kwam na een paar maanden al iemand tegen.
Knuffel
Het is niet meer de persoon die je dacht die je kende. Heel bizar he?
Geef jezelf de tijd, verwacht niet teveel van jezelf want je krijgt/hebt een hoop te verwerken. Stukje bij beetje vallen de puzzelstukjes.
De situatie lijkt nu zo, 33 en kinderwens, waar haal ik iemand vandaan? Maar dat kan zo snel gaan! Probeer daar niet teveel je gedachten op te leggen. Dacht ik ook, alleenstaande moeder met 3 kleine kinderen! Wie wil mij nou? Ik kwam na een paar maanden al iemand tegen.
Knuffel
woensdag 16 juli 2014 15:27
Dankjewel Malube, het is inderdaad bizar... zoveel samen gedeeld, zo'n sterke verbondenheid en dan dat verraad... dat is bijna niet te bevatten.
Je tip om niet te veel van mezelf te verwachten is een goeie. Ik heb daar wel moeite mee, vind dat ik alles maar aan moet kunnen. Als ik het moeilijk heb, schiet ik meteen in de regelstand. Ben de afgelopen weken alleen óf de hort op geweest met vrienden óf praktische dingen gaan regelen/plannen. Zodra ik dan een avondje alleen ben, voel ik het verdriet en daarvan raak ik in paniek omdat het zo allesoverheersend is. Ik weet dat ik het toe moet laten, maar het is eng...
Ik zie er enorm tegenop om haar morgen weer te zien, zo confronterend is het, want als ik haar zie voel ik toch weer die verbondenheid. Ze ziet er ook slecht uit. We hebben momenteel zeer minimaal contact, alleen over praktische zaken en dat vind ik eigenlijk wel lekker rustig.
Je tip om niet te veel van mezelf te verwachten is een goeie. Ik heb daar wel moeite mee, vind dat ik alles maar aan moet kunnen. Als ik het moeilijk heb, schiet ik meteen in de regelstand. Ben de afgelopen weken alleen óf de hort op geweest met vrienden óf praktische dingen gaan regelen/plannen. Zodra ik dan een avondje alleen ben, voel ik het verdriet en daarvan raak ik in paniek omdat het zo allesoverheersend is. Ik weet dat ik het toe moet laten, maar het is eng...
Ik zie er enorm tegenop om haar morgen weer te zien, zo confronterend is het, want als ik haar zie voel ik toch weer die verbondenheid. Ze ziet er ook slecht uit. We hebben momenteel zeer minimaal contact, alleen over praktische zaken en dat vind ik eigenlijk wel lekker rustig.
woensdag 16 juli 2014 20:05
Je hoeft het niet aan te kunnen! En alleen zitten hoeft ook echt even niet hoor. Dacht ik ook van mezelf, maar mijn moeder zei ook: het komt vanzelf. Naarmate de tijd verstrijkt vind je het steeds minder erg om alleen thuis te zijn. Ga het niet forceren en maak het je gewoon even 'makkelijk' mogelijk. Over een paar maanden voelt het vanzelf beter omdat je al meer verwerkt hebt en dan is thuis zitten vanzelf al niet zo naar meer. Ik heb de eerste 2 maanden niet 1 avond alleen thuis gezeten geloof ik. Nu ook weinig hoor. Ik vind het te confronterend nog, ook al gaat het beter nu wel. Het doet zo ontzettend zeer dat iemand je zo aan de kant heeft gezet, ongelofelijk. Niks is meer hetzelfde. Ik vond en vind het echt een hel.
woensdag 16 juli 2014 20:13
Jee dayone, wat een toestand, heftig!
Toch even een kleine correctie, ik ben niet wijs en sterk..tja, ik denk dat het gewoon dealen met de hele toestand is zoals het is.
Precies zoals jij het zal gaan doen!
Ik ben het met malube eens en denk dat je daarbij ook geen verwachtingen meer van je (ex) partner moet hebben. Zij zal voor haarzelf gaan kiezen en niet meer voor jullie samen.
Daarnaast zal het echt nog wel even gaan duren voor je weer rust in jezelf vind.
Een "mantra" die mij goed heeft geholpen is,heel simpel, "stapje voor stapje"
Ik wens je heel veel sterkte toe!
Toch even een kleine correctie, ik ben niet wijs en sterk..tja, ik denk dat het gewoon dealen met de hele toestand is zoals het is.
Precies zoals jij het zal gaan doen!
Ik ben het met malube eens en denk dat je daarbij ook geen verwachtingen meer van je (ex) partner moet hebben. Zij zal voor haarzelf gaan kiezen en niet meer voor jullie samen.
Daarnaast zal het echt nog wel even gaan duren voor je weer rust in jezelf vind.
Een "mantra" die mij goed heeft geholpen is,heel simpel, "stapje voor stapje"
Ik wens je heel veel sterkte toe!
dinsdag 22 juli 2014 20:54
Hier gaat het redelijk, ups en downs... Dit weekend met een vriendin naar Antwerpen geweest om te shoppen. Dat was gezellig en een goede afleiding. Veel leuke dingen gekocht, met name dingetjes om het huis wat gezelliger en wat meer "van mij" te maken. Maar op sommige momenten was het ook enorm confronterend. Dit soort dingen deed ik juist altijd met haar, stedentrips maken, slenteren door een vreemde stad, ijsje eten, mensen kijken op een terras. Op die momenten mis ik haar enorm en ik ben op een gegeven moment op de hotelkamer ook echt in tranen uitgebarsten omdat ik het zo moeilijk had. Sowieso ben ik nu in een verdrietige fase aanbeland geloof ik, waar ik eerst in de boze fase zat. Op de meest onverwachte momenten krijg ik huilbuien, erg vermoeiend. Het helpt ook niet dat ik de afgelopen twee dagen ziek thuis ben geweest. Ik geloof dat de afgelopen maanden en het chronische slaaptekort, piekeren, stress en verdriet hun tol beginnen te eisen. Als je zo gedwongen thuis zit, komen de muren wel op je af! Maar vandaag is mijn moeder geweest en heeft voor me gezorgd. Dat was lief.
Bij de mediator vorige week was het oké. Het was een eerste gesprek, dus veel info gegeven en gekregen. Het was wel moeilijk om elkaar weer te zien. Ik heb haar gevraagd of ze me voor één keer wil zeggen dat dit echt is wat ze wil en dat het echt definitief is en toen zei ze "Ik denk dat het beter is zo." Meer duidelijkheid ga ik niet krijgen denk ik, dus tijd om me erbij neer te leggen.
Ik moest nog denken aan het "stapje voor stapje" van allalone. Ik had vanochtend mijn beste vriendin aan de telefoon. Die zit momenteel in een burnout dus weet hoe het is om uit een diep dal omhoog te klimmen. Zij zei toevallig precies hetzelfde; dat ik "stapje voor stapje" op een papiertje moest schrijven en ergens moest ophangen waar ik vaak langskom. Dat ga ik dus ook maar doen...
Bij de mediator vorige week was het oké. Het was een eerste gesprek, dus veel info gegeven en gekregen. Het was wel moeilijk om elkaar weer te zien. Ik heb haar gevraagd of ze me voor één keer wil zeggen dat dit echt is wat ze wil en dat het echt definitief is en toen zei ze "Ik denk dat het beter is zo." Meer duidelijkheid ga ik niet krijgen denk ik, dus tijd om me erbij neer te leggen.
Ik moest nog denken aan het "stapje voor stapje" van allalone. Ik had vanochtend mijn beste vriendin aan de telefoon. Die zit momenteel in een burnout dus weet hoe het is om uit een diep dal omhoog te klimmen. Zij zei toevallig precies hetzelfde; dat ik "stapje voor stapje" op een papiertje moest schrijven en ergens moest ophangen waar ik vaak langskom. Dat ga ik dus ook maar doen...
zondag 27 juli 2014 17:14
Ik haalde altijd al veel troost uit muziek, nu hoorde ik van de week een liedje van Thomas Berge en dacht echt wauw wat heerlijk toepasselijk!
Ik heb het tijdens een autorit op de repeat gezet en al keihard meezingend naar huis rijdent leek het alsof ik wat kwijt raakte! Positief kwijt raakte. Het gevoel dat mijn bijna ex (wat duurt het toch lang eer de scheiding officieel is!) steeds minder invloed op mij heeft. Ik wist dat ik hem los moet laten maar ik bleef er teveel aan hangen. Ben met de meiden alleen op vakantie geweest en dit heeft me ook sterker gemaakt. Ik kan het heel goed zonder hem!
Wie weet haalt nog iemand kracht uit dit liedje, wilde het even delen. En een dikke voor degene die het nodig heeft !
Songtekst Thomas Berge ;
Je bent zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
Niemand die je helpt en niemand die je ziet
Nee, niemand die je ziet
Jij bent nu te ver gegaan
Jij hebt alles fout gedaan
Slecht gehandeld, hier en daar
Vals spelen, geen bezwaar
Oh, ken je mij nog niet
Oh, die, die kant wel ziet
Blijf vooral zo spelen
En blijf vooral zo leven want…
Er komt een dag dat jij niet meer zo lekker slapen kan
Er komt een dag dan heeft je vriendin misschien wel een nieuwe man
En ik wacht
En ik lach
En ik wacht
Binnenkort krijg jij wel jou verdiende straf
Zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
En niemand die je helpt en niemand die je ziet
Je bent zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
Niemand die je helpt en niemand die je ziet
Oh, ohoh
Jij was de man, met een grote mond
Dat doe jij waar jij ook komt
Nu ziet niemand jou meer staan
Ga weg, het is gedaan
Oh, ken je mij nog niet
Oh, die, die kant wel ziet
Blijf vooral zo spelen
En blijf vooral zo leven
Want er komt een dag dat jij niet meer zo lekker slapen kan
En ik wacht, en ik lach, en ik wacht
Binnenkort krijg jij wel jou verdiende straf
Zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
En niemand die je helpt en niemand die je ziet
Je bent zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
Niemand die je helpt en niemand die je ziet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Binnenkort krijg jij wel jou verdiende straf
Zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
En niemand die je helpt en niemand die je ziet
Je bent zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
Niemand die je helpt en niemand die je ziet
Hey, heyhey, heyheyhey
Heyheyhey
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Ik heb het tijdens een autorit op de repeat gezet en al keihard meezingend naar huis rijdent leek het alsof ik wat kwijt raakte! Positief kwijt raakte. Het gevoel dat mijn bijna ex (wat duurt het toch lang eer de scheiding officieel is!) steeds minder invloed op mij heeft. Ik wist dat ik hem los moet laten maar ik bleef er teveel aan hangen. Ben met de meiden alleen op vakantie geweest en dit heeft me ook sterker gemaakt. Ik kan het heel goed zonder hem!
Wie weet haalt nog iemand kracht uit dit liedje, wilde het even delen. En een dikke voor degene die het nodig heeft !
Songtekst Thomas Berge ;
Je bent zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
Niemand die je helpt en niemand die je ziet
Nee, niemand die je ziet
Jij bent nu te ver gegaan
Jij hebt alles fout gedaan
Slecht gehandeld, hier en daar
Vals spelen, geen bezwaar
Oh, ken je mij nog niet
Oh, die, die kant wel ziet
Blijf vooral zo spelen
En blijf vooral zo leven want…
Er komt een dag dat jij niet meer zo lekker slapen kan
Er komt een dag dan heeft je vriendin misschien wel een nieuwe man
En ik wacht
En ik lach
En ik wacht
Binnenkort krijg jij wel jou verdiende straf
Zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
En niemand die je helpt en niemand die je ziet
Je bent zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
Niemand die je helpt en niemand die je ziet
Oh, ohoh
Jij was de man, met een grote mond
Dat doe jij waar jij ook komt
Nu ziet niemand jou meer staan
Ga weg, het is gedaan
Oh, ken je mij nog niet
Oh, die, die kant wel ziet
Blijf vooral zo spelen
En blijf vooral zo leven
Want er komt een dag dat jij niet meer zo lekker slapen kan
En ik wacht, en ik lach, en ik wacht
Binnenkort krijg jij wel jou verdiende straf
Zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
En niemand die je helpt en niemand die je ziet
Je bent zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
Niemand die je helpt en niemand die je ziet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Binnenkort krijg jij wel jou verdiende straf
Zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
En niemand die je helpt en niemand die je ziet
Je bent zo eenzaam
Jij kunt nergens heen
En voelt je nu al tijden zo alleen
Er is geen uitweg, vluchten kun je niet
Niemand die je helpt en niemand die je ziet
Hey, heyhey, heyheyhey
Heyheyhey
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand die je hoort en ziet
De liefde krijg je ook al niet
Niemand heeft zichzelf gemaakt of jij soms wel ?
donderdag 31 juli 2014 09:36
Het is hier dit weekend al een half jaar geleden gewoon. Echt, en wat een heftig half jaar is het geweest. Ik heb het eerste halve jaar achter de rug. Er is zoveel veranderd, ook veel positiefs. Ik ken mezelf een stuk beter dan een half jaar terug. Ik zie mijn ex nu hoe hij echt is en wat is het een loser.
Moet nu werken maar later meer...
Moet nu werken maar later meer...
maandag 1 september 2014 08:04
Vandaag een jaar geleden alweer stond mijn leven even stil....ex wilde na 26 jaar scheiden....wat is er veel gebeurd in dit jaar!!
Het was zwaar afgelopen jaar. Veel beslissingen moeten nemen die ik eigenlijk helemaal niet wilde nemen maar wel moest om door te kunnen gaan.
En ik ben doorgegaan! En kan met trots vertellen dat mijn kinderen en ik er goed doorheen zijn gekomen. Het is al goed nu en kan alleen nog maar beter worden!
Het afgelopen jaar bracht ook mooie dingen. Mijn echte vrienden leren kennen. En niet te vergeten mezelf leren kennen, ik was mezelf een beetje kwijt, en weet je, ik vind mezelf weer leuk
Hoe gaat het met jou Malube?
Het was zwaar afgelopen jaar. Veel beslissingen moeten nemen die ik eigenlijk helemaal niet wilde nemen maar wel moest om door te kunnen gaan.
En ik ben doorgegaan! En kan met trots vertellen dat mijn kinderen en ik er goed doorheen zijn gekomen. Het is al goed nu en kan alleen nog maar beter worden!
Het afgelopen jaar bracht ook mooie dingen. Mijn echte vrienden leren kennen. En niet te vergeten mezelf leren kennen, ik was mezelf een beetje kwijt, en weet je, ik vind mezelf weer leuk
Hoe gaat het met jou Malube?
Niemand heeft zichzelf gemaakt of jij soms wel ?
vrijdag 19 september 2014 18:25
Katjesdrop, heeeeele late reactie maar wat fijn om te lezen dat je het zo goed weer hebt opgepakt. Ik hoop dat over een paar maanden ook te kunnen zeggen!
Ik heb vandaag namelijk de echtscheidingspapieren getekend. Die gaat nu ingediend worden en dan nog een paar weken en dan ben ik officieel gescheiden. Pff.. Wat een kutdag vandaag.
Mediator vroeg hoe we ons voelden. Ik zei dat het naar voelde, dat ik het gevoel had dat ik gefaald had voor de kinderen. Ex zei: tja het ging niet volgens plan. Had eigenlijk willen zeggen: wel volgens jouw plan klootzak.
Maar heb me netjes gehouden
Ik heb vandaag namelijk de echtscheidingspapieren getekend. Die gaat nu ingediend worden en dan nog een paar weken en dan ben ik officieel gescheiden. Pff.. Wat een kutdag vandaag.
Mediator vroeg hoe we ons voelden. Ik zei dat het naar voelde, dat ik het gevoel had dat ik gefaald had voor de kinderen. Ex zei: tja het ging niet volgens plan. Had eigenlijk willen zeggen: wel volgens jouw plan klootzak.
Maar heb me netjes gehouden
dinsdag 27 januari 2015 19:24
vrijdag 30 januari 2015 12:45
Wat leuk ik denk ik kijk eens even op de site van viva. En ik kom deze pijler tegen.. wat heb ik toch een ellende hier op gezet zeg! En wat ben ik goed geholpen met lieve woorden opbeurende zinnen en een hart onder de riem.
Er staan weer een aantal verdrietige voorbeelden op van mensen in scheiding met alle ellende van dien. Maar lieve mensen zet door je gaat er komen. Geloof me ik spreek uit ervaring. Helaas.
Met mij gaat het heek goed. Ik heb al meer dan een jaar een hele leuke latrelatie en het gaat fantastisch. Kids kunnen goed met hem en hij met de kids. Hij woont aan de andere kant van het land dus we maken met gemak heel wat kilometers.
Met mijn kinderen gaat het goed. Zijn alweer 13 en 10. Hele leeftijden. Mijn zoon van 13 is veel bij zijn vader. Hij voelt zich daar prettig en wil liever daar zijn. Ik vind het geen goede plek daar voor hem gezien mijn ex zijn verleden maar verdraaid hij schijnt ook nog aardig te zijn tegen zijn zoon ook. Ik zie mijn zoon binnenkort wel verhuizen richting zijn vader. Was eigenlijk niet van plan dit tegen te houden.
Mijn dochter is veel bij mij gaat om het weekend naar haar pa.
Ex is niet altijd aardig tegen haar puur om het feit dat ze mij aardig vind.
Mijn ex blijft dezelfde oelewapper. Misdraagt zich nog steeds en stalkt me ook nog steeds. Politie kan er niets aan doen en ik ben er met gemak zat van. Na zoveel jaar.
Ik ben bezig met een baan aan de andere kant van het land en zou dan graag willen verhuizen. Ik kan der niet meer tegen en ben er aan toe een toekomst op te bouwen in een deel van het land waar ik me thuis voel.
Ik ga nog even teruglezen naar jullie verhalen. Dikke knuffel van mij.
Er staan weer een aantal verdrietige voorbeelden op van mensen in scheiding met alle ellende van dien. Maar lieve mensen zet door je gaat er komen. Geloof me ik spreek uit ervaring. Helaas.
Met mij gaat het heek goed. Ik heb al meer dan een jaar een hele leuke latrelatie en het gaat fantastisch. Kids kunnen goed met hem en hij met de kids. Hij woont aan de andere kant van het land dus we maken met gemak heel wat kilometers.
Met mijn kinderen gaat het goed. Zijn alweer 13 en 10. Hele leeftijden. Mijn zoon van 13 is veel bij zijn vader. Hij voelt zich daar prettig en wil liever daar zijn. Ik vind het geen goede plek daar voor hem gezien mijn ex zijn verleden maar verdraaid hij schijnt ook nog aardig te zijn tegen zijn zoon ook. Ik zie mijn zoon binnenkort wel verhuizen richting zijn vader. Was eigenlijk niet van plan dit tegen te houden.
Mijn dochter is veel bij mij gaat om het weekend naar haar pa.
Ex is niet altijd aardig tegen haar puur om het feit dat ze mij aardig vind.
Mijn ex blijft dezelfde oelewapper. Misdraagt zich nog steeds en stalkt me ook nog steeds. Politie kan er niets aan doen en ik ben er met gemak zat van. Na zoveel jaar.
Ik ben bezig met een baan aan de andere kant van het land en zou dan graag willen verhuizen. Ik kan der niet meer tegen en ben er aan toe een toekomst op te bouwen in een deel van het land waar ik me thuis voel.
Ik ga nog even teruglezen naar jullie verhalen. Dikke knuffel van mij.
vrijdag 30 januari 2015 13:31
O, leuk om ook jouw update te lezen Problemos. Je ex verandert idd niks zo te lezen. Hoop dat het goed gaat me je zoon en anders kan hij altijd nog naar jou?
Hier alles ook prima. Ex en zijn nieuwe echtgenote krijgen een steeds treuriger leven, met dementerende ouders die veel zorg nodig hebben. En daar hebben ze niet altijd evenveel zin in. Tja.
Hier alles ook prima. Ex en zijn nieuwe echtgenote krijgen een steeds treuriger leven, met dementerende ouders die veel zorg nodig hebben. En daar hebben ze niet altijd evenveel zin in. Tja.
