totaal in de war...verliefd of niet? allebei of alleen ik?

OP verwijdered wegens herkenbaarheid en ook is situatie nu heel anders:



toch een vervolg, ik had er toen ik dit eerder schreef nooit op gerekend maar tussen toen, mei en nu, werd alles duidelijk:



Beiden al heel lang verliefd. OP afstand, in stilte. Ik getrouwd al die tijd, daarom hield hij afstand. Tot hij ook een relatie kreeg.

Toen hij een jaar bij haar was kregen wij contact; ik gaf hem een soort groen licht door open te gaan staan en heb niet langer te negeren, mijn gevoel kon ik niet langer wegstoppen. Ik was ook benieuwd of ik nou alles zelf had verzonnen; en hoe het zou zijn als ik die mysterieuze man echt zou kennen.



Dus...wat je dan eigenlijk al lang weet doordat je het voelt was ook waar; het spatte er van alle kanten van af. Ik heb dit in mijn hele leven nooit zo sterk gevoeld. Niet alleen fysiek ontstijgt het alle niveaus van aantrekking die je je maar kunt bedenken (wist niet dat dit bestond; nooit gedacht. Niet zoals in de film; maar zoals ik nog nooit ergens anders heb gezien of kon bedenken). Misschien nog veel meer (nee allebei gigantisch) is er een mentale klik. Onze gesprekken zijn voor mij zo bevrijdend, fijn, ontspannen, ongedwongen maar tegelijk ook zo ontzettend open en eerlijk; er is niets wat we niet zouden kunnen bespreken. Aan hem zou ik met het grooste gemak al mijn geheimen vertellen. Geheimen die ik mijn hele leven nooit verteld heb aan wie dan ook. Geheimen die zo diep zitten dat ik ik ze zelf niet eens meer ken, omdat het van die dingen zijn die je niet met anderen bespreekt; die veel te persoonlijk zijn. Hij is een soort haven, als ik bij hem ben, alleen al in de buurt, dan voelt dat als thuis.



Meer nog dan een fysieke bevlieging, is dit een zo bijzondere vriendschap dat ik; zelfs als ik hem nooit meer zou spreken, hem voor altijd in mij heb zitten. In gedachten, hart, gevoel. Heel vreemd...ik heb dit nooit eerder zo gehad. Het is zelfs zo dat ik me hiervoor altijd alleen of incompleet of onzeker voelde. Maar sinds ik hem ken heb ik sprongen gemaakt in het organiseren van allerlei stappen, veranderingen in mijn leven door voor het eerst eerlijk naar mijzelf te zijn. Te zien wie ik ben, wat ik wil, te zien wat ik kan en daar in ook geloven. En uit zaken durven stappen die mij meer gevangen hielden in een soort houdgreep, puur uit hang naar zekerheid en veiligheid. Alles is in sneltrein vaart gegaan. Ik voel me een ander mens. Het is alsof ik eindelijk die persoon heb ontmoet die me heel maakt. Of hij nou bij me in de buurt is, of alleen in gedachten (heel vaag, ik weet het; ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar das moeilijk)



En dat terwijl wij na ons eerste contact ongeveer 2.5 maand onafscheidelijk zijn geweest in tekst en woord, elkaar zien, mailen, samen, whatsappen, zien, : zo vaak het kon. Direct vertelde ik het mijn man en dit heeft geleid tot een open gesprek hierover met iedereen die ervan wist of betrokken was. Maar daarna onvermijdelijk ook tot een soort 'stilstand' waarin we beiden proberen uit te vinden wat het juiste is om te doen met ons beider relaties.

Mijn man heeft hem gevraagd ons die ruimte te geven en ondanks dat we dat in het begin bijna niet konden, probeert hij dat nu wel te respecteren.



Dat heeft hij hem beloofd en hij houdt zich hier aan. De keren dat we het niet konden laten om na die periode van waanzinnig intens contact ineens 'in de kou te staan' en naar elkaar toegetrokken werden; spraken we toch in de stad af en bleef het bij praten en daarna weer loslaten. Het was alsof het voor ons soms zo moeilijk is om elkaar niet te zien; dat we het nu allebei heel hard wel proberen om afstand te houden, maar toch na een tijd elkaar weer opzoeken: toevallig of gestuurd. Elkaar dan even spreken en kunnen zien helpt dan weer om de tijd daarna gescheiden te zijn en allebei ons te richten op de dingen die we zelf uit te zoeken hebben. Hij twijfelt enorm aan of hij toekomst ziet met zijn relatie. Latent al, want hij heeft zich er nooit volledig in kunnen storten vanaf het begin, maar sinds wij dit contact legden is die twijfel zo erg geworden dat hij dit nu met haar bespreekt en zo probeert uit te vinden of hij door wil.



Alleen door ruimte geven, (wederzijds), lukt dat denk ik...Ik heb er nu vrede mee dat het op deze manier gaat; elkaar af en toe gewoon kunnen zien. Natuurlijk was er een tijd dat ik hem het liefst zo vaak mogelijk zag, maar nu dat niet meer kan omdat we open zijn geweest naar de omgeving en de omgeving hier ook iets van vond, is het gek genoeg ook prima en voldoende om alleen maar aan hem te denken : dan voelt het al alsof hij bij me is...Hij zit in mijn gedachten, altijd. Kijkt mee met alles wat ik doe. In gedachten deel ik alles met hem sinds we echt contact hebben.



We staan er allebei dubbel in; we willen elkaar niet volledig loslaten, maar omstandigheden en integer handelen naar onze partners dwingen ons om toch die afstand te nemen. En na een lange tijd zonder contact zoeken we of bewust contact of weten we dat we elkaar ergens zullen zien via vrienden; en dan is het er weer. Het gaat misschien nooit weg? Ook als ik hem dus niet zie, gaat het niet weg. Dat bleek al uit het feit dat voor we echt contact kregen ik hem al 2 jaar niet uit mijn kop kreeg.



Inmiddels ben ik zo ver dat ik met mijn man alles bespreek; van wat er mis zat en of zit, wat ik daar mee wil. Wat ik wil in het algemeen en dat ik (en daar staat hij achter) alle stappen moet gaan zetten om dichterbij mezelf te komen (wat ik wil). Ook als ik daar rust voor nodig heb, door vb apart te gaan wonen, dan steunt mijn man mij hierin. Ondanks alles is hij altijd blijven hopen dat wij er samen uit komen; het gaat nu zelfs goed tussen ons. Door alles open te gooien heb ik eigenlijk - zij het via een pijnlijke manier - mezelf gedwongen tot eerlijkheid op alle vlakken; ook twijfels die er bij mij heel diep weg waren genegeerd over mijn relatie; ik sprak ze uit. Enerzijds praten we daardoor meer, is onze relatie echter en eerlijker aan het worden en kunnen we daardoor dichterbij elkaar; de afstand is meer weg.



Nu zit ik alleen nog met 1 ding; Hij zit nu in mijn systeem; veel meer nog dan mijn man; hij is een soort deel van me hoe gek dat ook klinkt; alles wat ik meemaak deel ik als het ware in gedachten met hem. Ik voel me zelfs niet meer onzeker, incompleet of 'alleen': Voor het eerst in mijn leven voel ik me prima zoals ik ben en ben ik ook heel gelukkig als ik alleen ben; maar ik moet eerlijk toegeven dat dat ook komt doordat hij gevoelsmatig 'bij me' is...



Ik weet dat het allemaal heel debiel klinkt...ik weet ook niet wat ik hier mee wil. Sowieso wilde ik het graag kwijt;ook aan degenen die dit meelazen en er het hunne van dachten. Gewoon als antwoord op een groot vraagteken. Ik wil ook dat jullie weten dat ik hem totaal niet idealiseer: ik zie doordat ik hem nu ken ook heel veel mindere of moeilijke kanten; het gevoel is er alleen geen cm minder om: ook niet meer. Het is gewoon zoals het is; hij is zoals hij is. En zelfs met die dingen...is hij prima zoals hij is. Geen God ofzo, verre van; iemand die ook fouten heeft gemaakt, maar ook veel heeft meegemaakt...Iemand die probeert opnieuw in het leven en het geluk te geloven. Een breekbaar iemand...en iemand die dat niet verhult.



Toch hoop ik zo dat ik binnenkort een echte keuze kan maken: Alleen verder, en dan niet eens met die andere man (dat zou hier nu de tijd niet voor zijn; beide relaties achter de rug of er nog half in). Of met mijn relatie verder. Nu heb ik namelijk van 2 kanten het allerbeste: Ik ken hem nu eindelijk en onze verliefdheid is uitgesproken, zij het nu dan op afstand. En qua huwelijk is eindelijk die beerput met onuitgesproken ruis uitgesproken en is er dus nu feitelijk een perfeste 'clean slate' om opnieuw te beginnen. En ik heb geluk dat ik, na mijn eerlijkheid hierover, een man heb die heel graag met me door wil.



Ergens voelt het echter toch zo dat als ik doorga, ik dan ons alle 3 voor de gek houdt; en de hele wereld die dit stilzwijgend inmiddels weet om ons heen.

quote:contemplatingfaraway schreef op 26 maart 2015 @ 09:26:

[...]





Goede vraag. Meer over huwelijk en verliefdheid. Tot nu toe. Daarna zeg je tegen de normale wereld, want op een forum kun je gevoelens kwijt. Maar in het echte leven zeg je dingen als: We hadden intensief contact, werd heel snel heel heftig/close/belangrijk. Hij gaf aan verliefd te zijn en ik was dat ook (echter niet gezegd, alleen tegen man). Toen trok ik aan bel bij man, man bemoeide zich ermee en toen besloten alle betrokkenen : afstand.

"Die afstand probeer ik van me af te zetten"



Zo eerlijk als hier ben ik daar niet, omdat ik het meer over mijn huwelijk liet gaan en hoe de problemen daar op te lossen he, je hebt maar 1 duur betaald uurtje. Ik wilde tot nu toe ook echt heel graag huwelijk verbeteren.



pas nu heb ik me neergelegd bij gevoel...en dat ik me gewoon niet meer kan geven voor iets waar mijn hart niet in zit.



Dus ja nou kan ik wel weer naar een psych, maar kan natuurlijk ook gewoon zelf proberen sterk te zijn en met mijn gevoel te dealen. Heb discipline genoeg: Ik zoek hem niet op, heb het er wel moeilijk mee maar is dat niet het leven?



vroeger was ik bang voor pijn; nu voel ik soms zo veel pijn dat ik zowel hem als mijn man moet loslaten (maar heel eerlijk die gevoelens voor hem zijn zo heftig dat het me soms meer pijn doet: en dat is geen obsessie. Dat is alsof hij gewoon deel van me is en ik hem maar moeilijk kan loslaten. En heel verdrietig kan worden van het idee dat ik niet met hem WIL zijn, vanwege hoe deze situatie liep: rationeel weet ik dat ik niet een relatie wil met iemand die zoiets zijn vriendin niet verteld. Of dat met zn kind doet. Maar gevoelsmatig, en dat is dus wat pijn doet: Bijt het.



Daar ga ik nu zelf wel doorheen. dat is de enige manier: niemand kan dat voor me doen, man niet, psych iet.



helpt al heel erg om gevoel gewoon te accepteren.

dubbel sorry

quote:alpacaface*82 schreef op 26 maart 2015 @ 11:28:

[...]





Ah come on...... En op wat voor manier ontstijgt dit dan precies de 'simpele vlindertjes' die andere mensen voelen, behalve dan jouw eigen gedachtenkronkels over deze man? Is hij je soulmate? Tweelingziel perhaps.? Denk je dat oudere (al Lang getrouwde!) mensen deze gevoelens nooit kunnen krijgen? Of wat was het ook weer een paar pagina's terug, jouw kans op echt geluk? Ik denk dat je ver buiten de realiteit staat. En ik vind het heel vreemd dat je hier verteld dat je weg gaat bij je man, maar dat je ook weer zegt dat je twijfelt dat dat (alleen zijn) nu wel het beste is voor je. Maar tegen mister Lover Lover, die ene persoon waar je zoveel afstand van neemt (Al drie hele maanden, nou petje af hoor!) zeg je meteen dat je al van je vent af bent. Je kan mij niet vertellen dat daar geen reden voor is. Over bouquet-romannetjes gesproken..



Je had net drie maanden radiostilte met deze Adonis, nu heb je hem éen keer weer gezien en nu ga je bij je man weg. Dat is wat er is gebeurd. Wat een soap.



Aan wat je schrijft merk ik dat je de helft vh verhaal niet hebt meegekregen. Daarbij heeft niemand iets aan jouw scepsis, of je houding, Vooral niet als je niet alle feiten kent. beide mannen weten dat ik nu met beide mannen niets wil. Ook weet de ander wel dat ik weg ben bij mijn man. Jij denkt dat ik iets met de ander begin, maar zelf weet ik dat ik eerst aan mezelf te werken heb. Die twijfel ligt dus bij jou, niet bij mij. Daarom ga ik niet op je gezeur in; je vind het gewoon leuk te kankeren nou niet bij mij.



"dat is wat er is gebeurd" : je was er niet bij. Dat is niet wat er is gebeurd. lees goed of ga weg.



Tweelingziel? hoe komt iedereen daar nou bij. Tweelingziel is zweverig. Ik heb nooit bewijs gezien. Al die symptomen ja die kloppen, toevalligheden, ja ja ...meer dan ze noemen nog. maar tweeling ziel is een spiritueel concept om er voor mensen in heel moeilijke situaties de moed in te houden: net als God dat voor mijn oma nog is: Een stigma van hoop in moeilijke tijden. Dat is religie. En in de moderne wereld tussen het kruisvlak van spiritualiteit, (kwantum)wetenschap en openmindedness hebben we nu het concept tweelingziel bedacht. ja hoor...oer'vonk' 2 helden etc....wat een sprookje.



Ik wil van hem af in gedachten. Dat lukt denk ik nooit. Daarom heb ik t even heel heel moeilijk met mezelf en alles in mijn leven; want ik kan me niet losmaken van iets wat in me zit. Lastig...ja Dus hou dan vooral ook op met bashen. Geen ruimte voor negativiteit of jouw afreageren van je rotdag hier.



ps dat hij weet dat ik uit huwelijk wegga heeft te maken met oprechtheid: ik wil geen leugens in mijn leven en voel bij alle betrokkenen dan ook de plicht eerlijk te zijn> Ik zeg dit juist omdat ik sterk in de schoenen sta en weet dat doordat ik me nu echt van hem heb afgezonderd in mijn hart, ik hem ook kan weigeren. Dat kan ik, dat weet ik. Dat het diep van binnen anders voelt hoeft hij niet meer te weten. Ik heb mijn best gedaan voor hem. punt einde sprookje doei

quote:clubmedfan schreef op 26 maart 2015 @ 09:58:

[...]





Misschien is afstand nemen van de situatie wel het beste wat je nu kunt doen. Kom eerst tot jezelf en wie weet welke inzichten je dan weer krijgt als je gevoel weer wat rustiger is.Dank je clubmedfan. Er zit niets anders op. dat ga ik doen....bedankt voor je meedenken.

quote:alpacaface*82 schreef op 26 maart 2015 @ 15:28:

Oh ik volg dit topic al een tijdje en heb alles gelezen hoor.



Je roept mij alleen toch wel íets te vaak dat je niets met hem zal beginnen..



Buuuuut that's none of my business. Ik zal niet meer op je reageren. ja...dat wil ik niet nu. Nouja anyway...good day

quote:tinnifin schreef op 27 maart 2015 @ 07:49:

Weleens van twinsouls gehoord? Daar lijkt t op.....



hi tinnifin, ja ik heb je terug bericht privé daarover.



Maar geloof jij daar dan echt in?? Hoezo geloof jij dat? zoiets meegemaakt?

quote:viva-amber schreef op 27 maart 2015 @ 06:12:

[...]



nee hoor. Ik wil gewoon niet langer uitstellen een stap die onvermijdelijk is; uit mijn huwelijk weggaan is om nog veel meer redenen al veel langer het wijste te doen. Niet het makkelijkste, wel het beste. Voor hem, omdat ik zijn liefde niet vol kan beantwoorden. Voor mij, omdat die relatie mij tegenhoudt op veel vlakken te ontwikkelen.



Dus ik zwelg niet graag in gevoelens. Ik heb er geen psych voor nodig om te zien dat ik gewoon weg moet daar uit. Dat is mijn beslissing, kan niemand voor me maken. Heb ik al gedaan. Sta ik achter, is mijn leven. Is ook de goede beslissing no doubt.



Als jij denkt dat ik de psych niet over dit gevoel vertel omdat ik er zo graag in zwelg zit je er naast; ik vertel het niet omdat mijn besluit vast staat, Mijn leven is geen democratie: ik besluit zelf waarover ik twijfel en waarover niet; wat ik wel bespreek of wat op dat moment in therapie prioriteit is, en wat niet. Toen, de afg. jaren, was mijn huwelijk dat. Daar kan je iets van vinden maar dat maakt het niet minder mijn besluit en leven. En dus wens ik in dat besluit geen inmenging; ook niet van psych. Het is gevaarlijk je te laten tegenhouden door mensen met een ander belang dan ik heb aan het roer van mijn leven. Het werkt vertekenend; zij kennen niet het hele (gevoel)plaatje om een keuze te maken, dat ken alleen ik. En daarom ben alleen ik degene die die beslissingen maak: ook wat ik wel en niet deel met anderen.



Dat ik dit hier deel is om zicht te krijgen op hoe het overkomt op anderen, versus hoe ik het voel en zie. En misschien komt daar iets nuttigs uit, wellicht niet. Wat wel nuttig was is het advies rust te nemen, tijd voor zelf, en over dat eerlijkheid niet alleen betekent om iets te 'zeggen tegen je partner' maar ook de consequentie van diegene vrijlaten: dat dat eerlijkheid is betekent dat ik idd moet weggaan. Verder waren sommige prive berichten van tinnifin en wiriehorn behulpzaam. Zijn





Dat zijn heel veel woorden om te zeggen 'Nee ik ben niet eerlijk bij de psych.'



Betalen voor iets dat niet gaat werken omdat je geen eerlijke info verstrekt is ook duur.



Laat je psych anders dit topic lezen, lezen gaat sneller dan de brei vertellen en misschien heeft de psych dan nog handvatten waar jij echt iets aan hebt. Zelf denk ik niet dat jij open kaart zal spelen. Je zwelgt al een jaar in deze gevoelens en je vindt het veel te lekker om er iets aan te doen.

quote:topdropje schreef op 25 maart 2015 @ 16:45:

Hebben jij en je man eigenlijk kinderen TO?Hallo, hoezo?

quote:wiriehorn schreef op 18 maart 2015 @ 17:12:

Contempling, ik heb je een pb bericht gestuurd. Weet niet of je je mailbox 'open' hebt staan (schijn je te moeten doen om mail te kunnen ontvangen hier) Misschien heb je er iets aan.



Hi!

Dank voor bericht wiriehorn, heb ik zkr iets aan.

Ik heb je dan ook terugge-pmt...

quote:samarinde schreef op 18 maart 2015 @ 17:24:

[...]



Een goed huwelijk is net zoiets als een diepe vriendschap; je moet het met je man zó leuk hebben - tijdens de dagelijkse dingen, ik heb het niet over seks of verliefdheid - dat je het tot je 80e denkt vol te houden. De vraag is of zo'n grote vriendschap er ook inzit met die andere man. Of hij het soort man is dat jou accepteert zoals je bent, ook op je mindere momenten. Of hij echt van je houdt. Of hij op dezelfde manier in het leven staat, qua opvattingen, vriendschappen, familieverhoudingen, ambitie, toekomst, kinderwens, geld, nou ja: alles.





Ik vind verliefdheid iets heel ingewikkelds. Mensen doen er altijd luchtig over: het zouden hormonen zijn, gekte, een tijdelijke bevlieging, maar als je die gevoelens hebt, en je bent helemaal in de ban van iemand, dan voelt dat wel degelijk heel betekenisvol aan. Zéker als die ander ook zo verliefd is. Dan moet het haast wel voorbestemd zijn, toch? Nou ja... dát weet ik dus niet. Ik ben zelf niet het type dat alles op het spel zou zetten voor een verliefdheid, maar ik zal niet beweren dat ik DUS een heel sterk en eerlijk en betrouwbaar iemand ben. Het kan ook lafheid zijn. Angst voor het onbekende. Gemakzucht.



Ik hoop dat je hier blijft schrijven!



O, één ding wil ik wel graag weten: waarom durfde deze man jou al die tijd niet aan te spreken? Hij wist dat je getrouwd was, oké, maar hij zal toch ook wel hebben geweten dat zijn gedrag (staren, in je buurt rondhangen) een beetje verdacht was? Wat was zijn verklaring? En had hij in de gaten dat de verliefdheid wederzijds was?



Je zegt soms is het leven heel kut, klopt. En dat dat met de ander aan mijn zijde net zo zal zijn. Toch geloof ik dat nu niet meer. Een slechte relatie kan namelijk ook je leven en de kleine dingen zo uitvergroten op een nare manier, alles zwarter maken en moeilijker maken dan het is. Terwijl een uitdagende stimulerende relatie je juist sterker samen kan maken, en de dingen lichter te dragen. Als de relatie zelf dus onderdeel is van waarom je je slecht voelt; alleen je ziet dat pas later, dan is het zaak te bedenken of je die negatieve patronen wel in je leven wilt. of dat je wellicht met een ander die veel beter bij je past vanaf dag 1 heel zorgvuldig de relatie zo opbouwt dat deze constructief blijft, en er geen ruimte is voor negativiteit. Omdat ik nu stukken bewuster ben en veel meer (patronen/dynamiek) bezie van een afstand, heb ik nu eigenlijk een veel grotere macht;/invleod op mijn eigen leven dan toen ik veel onbewuster mijn vorige relatie instapte (misschien ook door leeftijd toen, en ervaring nu). Die macht kun je natuurlijk ook weer ten positieve gebruiken. ik geloof nu wel degelijk dat je je eigen geluk kunt breken, maar vooral ook maken: door je eigen invloed te zien en je karakter beter te leren begrijpen en daarnaar handelen in communicatie met de ander. Nu meer dan toen.



Het leven is soms heel kut idd, en soms heel mooi. Uiteindelijk gaat het allemaal, zo ben ik achter, om de heel heel kleine nuances. In elke relatie: met ouders, vrienden, kinderen, man, beste vriendin, en "vlam" in dit geval: Jij zegt je moet het tot je 80ste volhouden, daar moet je huwelijk leuk genoeg voor zijn". Ik kan je zeggen dat bij ons juist in de kleine dingen, de kleine momenten en de heel kleine nuances al een bottleneck zit die je jarenlang negeert, omdat er geen 'ander' in het spel is: omdat je wilt investeren, trouw wilt zijn, en van iemand houdt. Een ander kan je relatie ook onder de loep leggen en je doen inzien dat de ander je klein maakt, of beide in patronen bent beland die schadelijk zijn: hij die probeert te domineren en, als dat niet meer lukt, dan maar steeds inspeelt op je schuldgevoel, perfectionisme, wil om te pleasen, enzo: Dan is een patroon tussen 2 mensen destructief aan het worden, geworden. of misschien altijd al geweest. Maar heb ik dat nooit eerder gezien omdat ik het zo graag wilde: het voor mijn man goed doen, alles voor hem over hebben, ondanks dat ik het heel moeilijk vond en hij mij heel makkelijk slechte gevoelens over mijzelf kon aanpraten; wilde leasen. Dit is een destructief patroon dat ik wel veel eerder voelde maar voor lief nam. Dacht echt dat alle relaties dit wel hadden, of iets soortgelijks. Ik kende geen relaties die perfect waren, niet eerder gehad: altijd wel mannen die domineerden, machtsspelletjes, ego's etc.



Tot ik hem leerde kennen dus: niet vanaf moment dat ik hem zag met al die chema. Maar echt het innerlijk leren kennen; allerlei grenzen moeiteloos overheen qua openheid eerlijkheid, nieuwsgierigheid, wederzijdse ideeën suggesties en hulp, de behoefte over alles samen te sparren; en dan sparren op een goede manier. Ruimte voor beiden. Als we een tegengesteld perspectief innamen werd dat alleen interessanter omdat we elkaars geest slepen: Nooit conflictueus. Zelfs zo dat, wanneer er moeilijke situaties waren vanwege onze relaties of gevoelens en gecompliceerde situatie, dan was het bijna gek om te merken hoe we beiden gewoon eerlijk onzer mening konden zeggen en dat wat er dan gebeurde was: Oke, dat kwam bij de ander aan, het deed misschien even pijn; maar alleen al omdat we contact hadden, bij elkaar in de buurt waren of elkaar konden aankijken terwijl we die dingen (moeilijke zaken) bespraken; maakte dat al alles goed: wij zijn dus nooit of te nimmer ooit ongelukkig geweest in elkaars bijzijn, zelfs niet tijdens mail of app contact; alle moeilijke dingen waren "fijn/leuk/prettig/thuis" omdat het een dialoog tussen ONS was; er was ook nooit sprake van 'bewerken' of manipuleren. Daar was geen ruimte voor. En als er 1 dat probeerde dan had de ander dat door, maakte een grapje erover; en alles geneutraliseerd; alle destructieve potentiële dynamiekjes die er in hadden KUNNEN sluipen: deden dat nooit en stopten al voor een reactie kon zijn uitgelokt.



kortom een 'innerlijke' relatie (los van enorme fysieke aantrekkingskracht) die steeds op zoek ging naar het juiste, waardoor we onszelf en elkaar steeds juist respect gaven wederzijds; en stimuleerden na te denken over wat te doen, het juiste te doen.



Dat was zo onbeschrijflijk veel beter, dat als je bij je man en relatie al allerlei kwalijke patronen voor leif hebt genomen, je ineens ziet dat een start heel belangrijk is; dat als de bodem met iemand van nature zo stimulerend is, je moet zorgen dat die relatie zuiver blijft. daarom gaan we niet door tijdens dat we beiden partners hebben. dat willen we elkaar ook niet aan doen, heeft hij nooit van me gevraagd, ik niet van hem. dat weten we gewoon. hij wil wachten tot we allebei vrij zijn om samen te zijn. Ik weet niet of ik dat nog kan maar dat daargelaten. Zo is de aard van de relatie en ik omschrijf het omdat ik wil aangeven dat ik door hem pas zag wat er in mijn eigen relatie mist. En dat het wel degelijk zit in het bewaken van elkaars grenzen, integriteit van de relatie, zuiverheid van handelen; van af het begin. Als je de kans hebt dat heel bewust met iemand van dag 1 te doen, dan is het ook een heel ander pad dat je bewandelt en kun je voorkomen dat je eindigt waar ik en mijn man eindigen.



In die relatie was ik me amper bewust van mijn valkuilen en zijn neiging om die te domineren, vandaar dat de destructieve dynamiek er in sloop. In dit geval ben ik zo veel meer gaan analyseren en zien, dat ik me vanaf nu heel duidelijk voorneem: Of goed en in respect, of geen relatie. Klaar. Maar niets meer half. Niet genoegen nemen met minder of een wisselwerking die je klein houdt (eerste jaren hij mij, en ik zal hem vast ook klein houden (man) door wat ik nu doe: dus niet een heel goede combo waarin beiden groeien.



ik weet niet waarom ie om me heen hing. hij zei me al 'eerder te hebben gezien' en herhaalde me later momenten die op mijn netvlies waren gebrand van feestjes, dat hij ergens stond te kijken en dat er bij mij een soort bliksemibnsloeg qua gevoel en ik enorm schrok. later herhaald hij die momenten:"Ik weet nog dat ik je daar en daar zag staan toen, aan dekhoek van de bar. Dat je toen ineens voor me stond" etc....Dus precies mijn herrinneringen. Ook duidelijk dat we elkaar beiden aantrekkelijk vonden, hoefde we niet eens uit te spreken. We hebben t dan ook niet gehad over "had jij door dat ik verliefd was, had jij door dat jij"...bla bla...of "Vond je het niet verdacht wat je deed" nee dat stadium hebben we overgeslagen vanaf woord/contact 1 ) het was voor ons beiden allang duidelijk allemaal. Zo duidelijk dat we in ons contact direct het hadden over allerlei levensvragen/dingen/interessen/toekomst/karakters/filosofie/religie/kinderen/relaties....alles wat dieper gaat dan "wat zit je haar leuk" en "waarom keek je altijd zo"



Voor mij was het feit dat hij al die situaties die op mijn netvlies stonden ook letterlijk woord voor woord zo omschreef als ik ze had onthouden genoeg bewijs dat hij het allemaal ook zo voelde; want we hadden het wel over een periode van 2 a 3 jaar dat we elkaar dus zagen maar niet durfden aan te spreken...

/

quote:viva-amber schreef op 28 maart 2015 @ 14:32:

Om dat wij met zijn allen hopen dat er geen kinderen bij betrokken zijn.



oja en dan nog meer ruis en shit over mij heen krijgen zeker. Stel er zijn kinderen bij betrokken dan is dat nu net een onderwerp waarover ik heel goed mn eigen beslissingen kan maken en al helemaal geen inmenging wens van anderen. Anders open ik daar een topic over.

Nogmaals mijn leven is geen democratie.



en verder; nee geen kinderen