totaal in de war...verliefd of niet? allebei of alleen ik?

08-05-2014 17:25 505 berichten
Alle reacties Link kopieren
OP verwijdered wegens herkenbaarheid en ook is situatie nu heel anders:



toch een vervolg, ik had er toen ik dit eerder schreef nooit op gerekend maar tussen toen, mei en nu, werd alles duidelijk:



Beiden al heel lang verliefd. OP afstand, in stilte. Ik getrouwd al die tijd, daarom hield hij afstand. Tot hij ook een relatie kreeg.

Toen hij een jaar bij haar was kregen wij contact; ik gaf hem een soort groen licht door open te gaan staan en heb niet langer te negeren, mijn gevoel kon ik niet langer wegstoppen. Ik was ook benieuwd of ik nou alles zelf had verzonnen; en hoe het zou zijn als ik die mysterieuze man echt zou kennen.



Dus...wat je dan eigenlijk al lang weet doordat je het voelt was ook waar; het spatte er van alle kanten van af. Ik heb dit in mijn hele leven nooit zo sterk gevoeld. Niet alleen fysiek ontstijgt het alle niveaus van aantrekking die je je maar kunt bedenken (wist niet dat dit bestond; nooit gedacht. Niet zoals in de film; maar zoals ik nog nooit ergens anders heb gezien of kon bedenken). Misschien nog veel meer (nee allebei gigantisch) is er een mentale klik. Onze gesprekken zijn voor mij zo bevrijdend, fijn, ontspannen, ongedwongen maar tegelijk ook zo ontzettend open en eerlijk; er is niets wat we niet zouden kunnen bespreken. Aan hem zou ik met het grooste gemak al mijn geheimen vertellen. Geheimen die ik mijn hele leven nooit verteld heb aan wie dan ook. Geheimen die zo diep zitten dat ik ik ze zelf niet eens meer ken, omdat het van die dingen zijn die je niet met anderen bespreekt; die veel te persoonlijk zijn. Hij is een soort haven, als ik bij hem ben, alleen al in de buurt, dan voelt dat als thuis.



Meer nog dan een fysieke bevlieging, is dit een zo bijzondere vriendschap dat ik; zelfs als ik hem nooit meer zou spreken, hem voor altijd in mij heb zitten. In gedachten, hart, gevoel. Heel vreemd...ik heb dit nooit eerder zo gehad. Het is zelfs zo dat ik me hiervoor altijd alleen of incompleet of onzeker voelde. Maar sinds ik hem ken heb ik sprongen gemaakt in het organiseren van allerlei stappen, veranderingen in mijn leven door voor het eerst eerlijk naar mijzelf te zijn. Te zien wie ik ben, wat ik wil, te zien wat ik kan en daar in ook geloven. En uit zaken durven stappen die mij meer gevangen hielden in een soort houdgreep, puur uit hang naar zekerheid en veiligheid. Alles is in sneltrein vaart gegaan. Ik voel me een ander mens. Het is alsof ik eindelijk die persoon heb ontmoet die me heel maakt. Of hij nou bij me in de buurt is, of alleen in gedachten (heel vaag, ik weet het; ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar das moeilijk)



En dat terwijl wij na ons eerste contact ongeveer 2.5 maand onafscheidelijk zijn geweest in tekst en woord, elkaar zien, mailen, samen, whatsappen, zien, : zo vaak het kon. Direct vertelde ik het mijn man en dit heeft geleid tot een open gesprek hierover met iedereen die ervan wist of betrokken was. Maar daarna onvermijdelijk ook tot een soort 'stilstand' waarin we beiden proberen uit te vinden wat het juiste is om te doen met ons beider relaties.

Mijn man heeft hem gevraagd ons die ruimte te geven en ondanks dat we dat in het begin bijna niet konden, probeert hij dat nu wel te respecteren.



Dat heeft hij hem beloofd en hij houdt zich hier aan. De keren dat we het niet konden laten om na die periode van waanzinnig intens contact ineens 'in de kou te staan' en naar elkaar toegetrokken werden; spraken we toch in de stad af en bleef het bij praten en daarna weer loslaten. Het was alsof het voor ons soms zo moeilijk is om elkaar niet te zien; dat we het nu allebei heel hard wel proberen om afstand te houden, maar toch na een tijd elkaar weer opzoeken: toevallig of gestuurd. Elkaar dan even spreken en kunnen zien helpt dan weer om de tijd daarna gescheiden te zijn en allebei ons te richten op de dingen die we zelf uit te zoeken hebben. Hij twijfelt enorm aan of hij toekomst ziet met zijn relatie. Latent al, want hij heeft zich er nooit volledig in kunnen storten vanaf het begin, maar sinds wij dit contact legden is die twijfel zo erg geworden dat hij dit nu met haar bespreekt en zo probeert uit te vinden of hij door wil.



Alleen door ruimte geven, (wederzijds), lukt dat denk ik...Ik heb er nu vrede mee dat het op deze manier gaat; elkaar af en toe gewoon kunnen zien. Natuurlijk was er een tijd dat ik hem het liefst zo vaak mogelijk zag, maar nu dat niet meer kan omdat we open zijn geweest naar de omgeving en de omgeving hier ook iets van vond, is het gek genoeg ook prima en voldoende om alleen maar aan hem te denken : dan voelt het al alsof hij bij me is...Hij zit in mijn gedachten, altijd. Kijkt mee met alles wat ik doe. In gedachten deel ik alles met hem sinds we echt contact hebben.



We staan er allebei dubbel in; we willen elkaar niet volledig loslaten, maar omstandigheden en integer handelen naar onze partners dwingen ons om toch die afstand te nemen. En na een lange tijd zonder contact zoeken we of bewust contact of weten we dat we elkaar ergens zullen zien via vrienden; en dan is het er weer. Het gaat misschien nooit weg? Ook als ik hem dus niet zie, gaat het niet weg. Dat bleek al uit het feit dat voor we echt contact kregen ik hem al 2 jaar niet uit mijn kop kreeg.



Inmiddels ben ik zo ver dat ik met mijn man alles bespreek; van wat er mis zat en of zit, wat ik daar mee wil. Wat ik wil in het algemeen en dat ik (en daar staat hij achter) alle stappen moet gaan zetten om dichterbij mezelf te komen (wat ik wil). Ook als ik daar rust voor nodig heb, door vb apart te gaan wonen, dan steunt mijn man mij hierin. Ondanks alles is hij altijd blijven hopen dat wij er samen uit komen; het gaat nu zelfs goed tussen ons. Door alles open te gooien heb ik eigenlijk - zij het via een pijnlijke manier - mezelf gedwongen tot eerlijkheid op alle vlakken; ook twijfels die er bij mij heel diep weg waren genegeerd over mijn relatie; ik sprak ze uit. Enerzijds praten we daardoor meer, is onze relatie echter en eerlijker aan het worden en kunnen we daardoor dichterbij elkaar; de afstand is meer weg.



Nu zit ik alleen nog met 1 ding; Hij zit nu in mijn systeem; veel meer nog dan mijn man; hij is een soort deel van me hoe gek dat ook klinkt; alles wat ik meemaak deel ik als het ware in gedachten met hem. Ik voel me zelfs niet meer onzeker, incompleet of 'alleen': Voor het eerst in mijn leven voel ik me prima zoals ik ben en ben ik ook heel gelukkig als ik alleen ben; maar ik moet eerlijk toegeven dat dat ook komt doordat hij gevoelsmatig 'bij me' is...



Ik weet dat het allemaal heel debiel klinkt...ik weet ook niet wat ik hier mee wil. Sowieso wilde ik het graag kwijt;ook aan degenen die dit meelazen en er het hunne van dachten. Gewoon als antwoord op een groot vraagteken. Ik wil ook dat jullie weten dat ik hem totaal niet idealiseer: ik zie doordat ik hem nu ken ook heel veel mindere of moeilijke kanten; het gevoel is er alleen geen cm minder om: ook niet meer. Het is gewoon zoals het is; hij is zoals hij is. En zelfs met die dingen...is hij prima zoals hij is. Geen God ofzo, verre van; iemand die ook fouten heeft gemaakt, maar ook veel heeft meegemaakt...Iemand die probeert opnieuw in het leven en het geluk te geloven. Een breekbaar iemand...en iemand die dat niet verhult.



Toch hoop ik zo dat ik binnenkort een echte keuze kan maken: Alleen verder, en dan niet eens met die andere man (dat zou hier nu de tijd niet voor zijn; beide relaties achter de rug of er nog half in). Of met mijn relatie verder. Nu heb ik namelijk van 2 kanten het allerbeste: Ik ken hem nu eindelijk en onze verliefdheid is uitgesproken, zij het nu dan op afstand. En qua huwelijk is eindelijk die beerput met onuitgesproken ruis uitgesproken en is er dus nu feitelijk een perfeste 'clean slate' om opnieuw te beginnen. En ik heb geluk dat ik, na mijn eerlijkheid hierover, een man heb die heel graag met me door wil.



Ergens voelt het echter toch zo dat als ik doorga, ik dan ons alle 3 voor de gek houdt; en de hele wereld die dit stilzwijgend inmiddels weet om ons heen.
Alle reacties Link kopieren
heb jij geen baan ofzo dat je zoon lang verhaal schrijft?
i want your loving and all your lovers revenge, you and me could write a bad romance
Alle reacties Link kopieren
ik voel me hier serieus vrij klote door. Ik geef aan hier serieus mee te zitten en wat jullie doen is gewoon iemand pesten.



heel kinderachtig eigenlijk.



net als jullie ben ik volwassen maar ik praat over dit soort dingen met zowel mijn man als - poging- hier...



maar dit soort reacties ...ik snap niet dat jullie er zelf van genieten om iemand zo de grond in te boren. En nee ik ben niet 15, ik ben 26
Alle reacties Link kopieren
@contemplatingfaraway;

Ik vind voor een deel wel dat de reacties terecht zijn. Je hebt het nergens over hoe vervelend dat je het vind dat je niet trouw bent aan je man of wat ook. Maar aan de andere kant weten we natuurlijk niet of je dat hebt gedaan om de post zo kort mogelijk te houden of om het probleem zo duidelijk mogelijk weer te geven.

Buiten dat, een man die jou aantrekkelijk vindt, zou dat naar mijn mening best wel uiten, vooral als hij een graag geziene gast op al die feestjes is. Dus het feit dat hij niks gezegd heeft spreekt misschien boekdelen??
Ik pest je niet TO maar je bent erg verward. Je lijkt heel je leven op te hangen aan een figuur die vermoedelijk gemerkt heeft dat je hoteldebotel bent en mogelijk met je aan het spelen is. Denk aan je man; zet hem niet voor paal.
Alle reacties Link kopieren
Pesten??
Alle reacties Link kopieren
quote:contemplatingfaraway schreef op 08 mei 2014 @ 17:25:

pff jullie moeten me echt helpen. tenminste ik hoop echt dat jullie dat doen!
Kinderachtig gedrag vraagt om een kinderachtige benadering.



Grow up zeg! Je bent volwassen (althans op papier), je bent getrouwd, gedraag je daar naar!
Alle reacties Link kopieren
quote:contemplatingfaraway schreef op 08 mei 2014 @ 18:28:

ik voel me hier serieus vrij klote door. Ik geef aan hier serieus mee te zitten en wat jullie doen is gewoon iemand pesten.



Nee hoor, maar jij geeft nergens antwoord op.
Alle reacties Link kopieren
nouja...Ten eerste ben ik dus altijd trouw gebleven aan mijn man. Mijn man weet hier ook van af cinneke. Daarnaast probeerde ik inderdaad puur en alleen het onderwerp te beschrijven waarover ik een vraag had.



Dus wat ik in dat op zicht in jullie ogen fout heb gedaan dat interesseert me niet eens meer.



En verder Blommit en iedereen hier; als het voor iedereen zo verschrikkelijk duidelijk is dat hij me niet leuk vind, dan vraag ik me af waarom hij altijd zo keek en flirt. En misschien houdt het hem ook tegen dat ik getrouwd ben, en dat hij mijn man kent.



Dat wil toch nog niet zeggen dat hij me niet leuk zou kunnen vinden
Alle reacties Link kopieren
Ik lees hem alleen rond kijken en jou negeren.

Dat jij door jouw roze bril kijkend daar indringend oogcontact

tussen jullie van máakt ligt niet aan hem.

Als hij wilde had hij wel aanstalten en een praatje met jou gemaakt.

Daar heeft hij 2 jaar lang de kans toe gehad en niets mee gedaan.

Sterker nog hij is net een relatie met een andere dame begonnen.

Ik denk dat jouw romantische droom geen werkelijkheid word.

Dat had jouw eigen man jou denk ik ook al wel kunnen vertellen.
volg je verstand, gebruik je gevoel
Alle reacties Link kopieren
sorry waar moet ik antwoord op geven dan?
Alle reacties Link kopieren
fine ok
Alle reacties Link kopieren
prima ik heb he tme vast allemaal ingebeeld. Bedankt voor alle reacties dan.
quote:contemplatingfaraway schreef op 08 mei 2014 @ 17:25:

pff jullie moeten me echt helpen. tenminste ik hoop echt dat jullie dat doen! Ik kan er niet meer tegen. Ben getrouwd en heb al 2 jaar steeds oogcontact met een man. Eerst had hij een vriendin, en bij ons eerste contact voor werk was meteen duidelijk dat ik getrouwd was; want mijn man stond bij het gesprek.



Dinsdien deden we allebei een halfjaar super onhandig als we elkaar tegen kwam, ik was echt zwaar verliefd, puberaal, bakvis achtig. Maar ik wist het te verbergen. Hij struikelde ooit toen hij met zijn vriendin richting ons liep en mij per ongeluk zag zitten op terras. Zijn stem slaat om...hij ontweek me, ik ontweek hem. Dus ik dacht echt; deze gast heeft door dat ik verliefd ben op hem en vindt mij natuurlijk een enorme sukkel...ik moet hem vergeten. Lukte me niet en na precies een jaar veranderde ineens toch zijn houding. Waar ik eerste zeker was dat het niet wederzijds was, en me heel stom voelde, was hij nu degene die heel erg oogcontact begon te zoeken. Echt opvallend.



Sindsdien is hij echt al bijna 1.5 jaar lang steeds als we elkaar op feesten zien oogcontact aan het zoeken. Maar echt zo op een manier die er niet om liegt en waarbij alles om ons heen ongeveer verdwijnt. Het verwart me altijd heel erg...maargoed. Soms staat hij ineens recht voor mijn neus in de menigte, kijkt me indringend aan...en ik kan niet anders dan schrikken en wegkijken. Dat herhaalt hij steeds en hij begon ook van een afstand naar me te staren als hij dacht dat ik het niet zag. Dit nu al 1.5 jaar....maar nooit eens een toenaderingspoging of een 'hoi' of praatje. alleen maar staren, heel opzichtig. Soms zie ik zelfs zijn gesprekspartners ook naar mij kijken en staren, omdat hij hen niet aankijkt terwijl hij met ze praat, maar hij naar mij blijft kijken tijdens hun gesprek.



Hierdoor begon ik te vermoeden dat het HEEEEL misschien toch weder`ijds was. Maar echt zeker weten durf ik niet, ik ben er compleet onzeker over doordat hij maar niets zegt. En doordat dit al zo lang zo gaat durf ik ook niet - ik ben door de vlinders ook compleet aan de grond genageld als ik hem zie.



Vervolgens nu na 2 jaar merkte ik tijdens de laatste 2 feesten dat wij steeds als laatste van de 250 mensen overblijven. Dat is wel een nieuw iets....Hij met 1 of 2 vrienden en ik met een vriendin. Altijd blijft hij kijken, als hij met anderen praat maar soms ook gewoon als hij even alleen staat staart hij me aan.



Laatste keer kwam zijn vriend (zijn beste vriend, goede kennis van mij sinds kort) naar ons toe, praatje maken aan wie mijn vriendin moest worden gekoppeld. ZIj naar de wc...en ik zei nav hun gesprek dat er in deze stad volgens mij weinig leuke single mannen waren. Zegt hij" Nou eens kijken ...die daar is net gescheiden...daarom wilde ik haar aan hem koppelen en verder....ehm: X (zo noem ik mijn vlam even) die heb je NET gemist....die heeft namelijk echt NET een vriendin...ECHT PAS NET hoor...????" En daarna keek hij indringend naar mijn reactie alsof hij wilde peilen wat dit met me deed. En ik zei koel " Maar ik ben getrouwd he....?" Hij kende toen mijn man nog niet en zei:"Oh....dus jullie zijn hier niet op mannenjacht!?" ik zei nee etc etc...



Aan einde gesprek vroeg ik kennis mee te gaan met mij en mijn vriendin stappen maar hij wilde naar zijn vriendinnetje, lekker naar huis" Ja ach misschien wel saai maarrrrr.....Misschien willen mister Z (andere vriend) en mister X wel met jullie mee????"

Waarom hij een veelbetekenende blik met mijn vriendin wisselde en zij tegen hem zei "Ja!! he??...:)" terwijl ik haar nooit heb verteld dat ik mister X leuk vind...



Maar ik zag haar die avond af en toe wel van hem naar mij kijken en een soort 'aha' uitdrukking op haar gezicht...terwijl ik dat helemaal niet wilde maar toch...



Een week later vroeg een goede vriendin van wederzijdse vriend en mister x tijdens een werkborrel of ik en mijn man net als zij voor de kinderen getrouwd waren, terwijl ik haar nog maar net ken. Maar zij kent deze mannen wel goed...: " ja het was toen veel makkelijker dus zij we maar getrouwd...en bij jullie, hoe is dat bij jullie??" Ik vond het nogal direct voor iemand die me slecht kent maargoed...later legde ik de link met mijn opmerking naar kennis dat ik getrouwd was...



en vraag me nu af; of zij 2en aan het peilen zijn voor hem...



Denken jullie dat 1) zijn vriend (onze wederzijdse kennis) ons wilde koppelen? en 2) dat mister X mij misschien ook leuk vind??



Ben ik blind of zie ik de dingen juist door een te roze bril? Durf niet te geloven eigenlijk dat hij me ook leuk zou vinden...en heb reality check nodig.



Het aller aller raarste van alles is dus dat hij al die tijd me nooit aan heeft gesproken...en nog steeds niet. Zelfs die laatste avond dat iedereen weg was en koppelaarvriend ook naar huis ging stond X daar nog met 1 vriend aan de bar, mister Z dus ja..:) (volgens jullie het nog). Toen ik langs liep om weg te gaan (stappen) sprak Z me aan en durfde ik EINDELIJK eens in de buurt van X te staan, onder motto van gesprek met zijn vriend.



En wat doet X??? Hij keek wel toen ik voorzichtig om de hoek van de bar richting hun draaide, maar toen keek ik weg omdat ik half struikelde...en vervolgens begon ik het gesprek met Z....en NET toen ik op keek en x eindelijk aan durfde te kijken keek hij naar de grond en zei niets!! Dus ik gaf beleefd heel kort antwoord op vraag van zijn vriend en peerde hem snel naar de uitgang met mijn vriendin.



Ik was overtuigd dat hij me niet zag zitten. Anders zou hij me toch wel aan kijken als ik eindelijk na 2 jaar voor zijn neus sts?? Dus ik voelde het als een blunder...rende min of meer snel weg.



Hij kwam vrijwel direct daarna ook naar garderobe en stond stil/staarde toen hij heel even recht tegenover me stond en stamelde tegen jasdame die achter hem stond: "Oh...zijn de jassen HIER?" daarna werd ik door vriendin meegesleurd naar lift.



Wat is hier aan de hand?



help me...Tja, help me, je kunt toch echt het beste jezelf helpen, want onze meningen wil je niet horen behalve als ze in jouw ogen lief, leuk en aardig genoeg zijn.
TO, ik raad je aan om samen met een therapeut te onderzoeken wat er mis is gegaan in je leven waardoor je wil vluchten in een verliefdheid.
Je bent getrouwd. En je wilt weten of een andere man wel of niet interesse in je heeft en je hoopt van wel omdat je al jaren verliefd op die man bent. Jouw eigen man weet voorgaande.



Het lijkt er wel op dat die andere man interesse in je heeft. En anders gedraagt hij zich raar. Het lijkt ook derden op te vallen dat hij (en jij) buiten het standaardkadervallend gedrag vertonen. Het is nu goed voor je vlindergevoel maar je wilt zeker weten dat je ook echt in de markt ligt.



Maar hij heeft nu een vriendin. Daarvan weten we nog niet wat zij wil. Of dat ze het gaat appreciëren dat hij lofbetuigingen aan jou gaat uiten.



Je bent ook niet duidelijk over wat je man wil met deze situatie.



En je laat al helemaal in het midden wat jijzelf vervolgens met die informatie wil.



Ja, je bent altijd trouw geweest aan je man.

Ehm ja duh, lijkt me logisch dat hij dan ook niets gaat proberen als je dat gelijk duidelijk aangeeft dat hij ook niets hoeft te proberen omdat je getrouwd bent.



Je wilt alleen maar weten of je in de markt ligt. Daarom flirt/kijk je ook altijd naar hem terug en laat duidelijk blijken waarschijnlijk dat je hem ook leuk vindt. Waarschijnlijk is het ook zo dat je in de markt ligt. In ieder geval bij je eigen man anders zou hij niet bij je zijn (dat is al heel wat) en jij valt deze man in ieder geval op al jaren.



En dan... stel dat hij daadwerkelijk uitspreekt dat hij jou leuk vindt, wat jij ook wil dat hij dat doet. Wat verwacht je dan?



Ofwel jullie doen er iets mee (in overleg met je man), ofwel hij loopt een blauwtje en is het game over, ofwel hij blijft flirten maar de spanning zal er wellicht dan wel af gaan.



Je kan het ook zelf afkappen als je het idee hebt dat het nergens toe leidt. Niet meer terugkijken kan echt gewoon.
Alle reacties Link kopieren
Met wat voor onzin je je al niet bezig kan houden om je saaie leven maar spannend te houden.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
In ieders leven gaan dingen mis en misschien ben ik daar door inderdaad verliefd geworden, misschien was het iets anders.



Terugkijken over het waarom heeft in elk geval geen zin en een therapeut kan er weinig aan veranderen.



De verwardheid kan ook gewoon komen door een groot schuldgevoel. Dat is namelijk zo in mijn geval.



Ik ben hier nu verder klaar mee, omdat ik me realiseer dat jullie de situatie alleen zo kennen als ik die omschrijf. En blijkbaar heb ik dat ondanks al mijn pogingen dit accuraat te doen - en op een wat lager niveau dan ik normaal zou doen omdat ik de tieners hier op dit forum niet zou willen buitensluiten - toch niet goed genoeg gedaan.



Het maakt ook niet uit wat jullie denken: de situatie en de mensen zijn alleen mij bekend. Ik weet zelf, zo realiseer ik me, toch echt een stuk meer dan jullie en vooral voel ik de situatie ook beter aan. En ik moet het dus ook vooral zelf oplossen.



Jullie hoeven niet meer te reageren, mag als je het heel graag wil, maar ik zal het niet meer lezen.
Alle reacties Link kopieren
Hoe reageert jouw man op het feit dat je verliefd bent op een andere man/ gevoelens voor een andere man hebt?

Ik denk dat de mijne niet bepaald blij en begripvol zou reageren.



Maargoed, als ik jou geweest was, had ik het denk ik niet eens verteld. En aangezien het feit dat je aangeeft blij met je man te zijn, had ik denk ik dat verliefde gevoel geprobeerd om te zetten naar mijn man toe.



Als je echt wilt weten hoe hij erover denkt: Wat denk je van het hem vragen? Je bent niet verplicht iets met het antwoord te doen he?
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
Alle reacties Link kopieren
Wat vind ik jou triest met die kerel die maar naar je blijft staren.

Spoor je wel eigenlijk ?

Domme vraag, iemand die niet spoort weet dat zelf niet.

Zielig gevalletje. Eng gevalletje.
Le plaisir est le bonheur des fous, le bonheur est le plaisir des sages.
Alle reacties Link kopieren
o lekker, net de moeite genomen een serieuze reactie te geven, lees ik dat je niet meer verder leest..... pfff waarom ben ik ook zo stom om op zulke topics te reageren.....
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
Alle reacties Link kopieren
quote:contemplatingfaraway schreef op 08 mei 2014 @ 19:04:

Jullie hoeven niet meer te reageren, mag als je het heel graag wil, maar ik zal het niet meer lezen.Ik geloof er niets van dat je onze reacties niet meer gaat lezen. Integendeel.
Le plaisir est le bonheur des fous, le bonheur est le plaisir des sages.
Alle reacties Link kopieren
Zeg het dan meteen duidelijk dat jij geen hulp nodig had

en eigenlijk naar jouw mond gepraat wilde worden.



Jij hoeft niet nog langer te zitten afwachten bij die "indringende blikken".

Als jij iets met die tweede man wilt niemand die jou tegen houd

om instemming aan jouw man en die tweede man mee uit te vragen toch?

Succes!
volg je verstand, gebruik je gevoel
Alle reacties Link kopieren
nee lientje ik ben wel blij met je reactie en aangezien we ongeveer gelijktijdig schreven las ik het heus wel.



Om antwoord te geven op wat jij voorstelt: ik heb natuurlijk al lang geprobeerd die gevoelens om te zetten naar mijn man. Dat doe ik nog steeds. Juist daarom is het zo rot dat het andere niet overgaat.



Elke keer ga ik naar dat soort gelegenheden met het idee dat het nergens op slaat en ik het me inbeeldt, maar vervolgens wordt ik dan weer met dat gevoel geconfronteerd.



Mijn man weet dat ik gevoelens heb voor een ander en is heel voorzichtig in het door vragen...omdat hij merkt dat ik het zelf heel moeilijk vindt. Hij zit er wel mee en vroeg natuurlijk wel wie het was. Maar ik heb dat niet gezegd, en gezegd aan ons huwelijk te willen werken. Hij accepteert dat - tuurlijk vindt hij het niet leuk maar hij durft er ook niet vaker naar te vragen volgens mij
Alle reacties Link kopieren
ok highlander net dacht je er heel anders over...blijkbaar zeggen mannen het altijd als ze iemand aantrekkelijk vinden. Ook al is die getrouwd. Als dat niet binnen 2 jaar gebeurt dan vindt hij me toch niks dat jij?



Tuurlijk heb ik er wel hulp bij nodig. Gelukkig ben je net heel duidelijk geweest en geloof ik nu ook echt dat ik mezelf voor de gek heb zitten houden en dat het allemaal aan mij ligt. Mening van een man zal wel de meest juiste zijn toch?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven