Relaties
alle pijlers
Twijfel na relatiebreuk om kinderwens
maandag 24 maart 2014 00:34
Na 8 jaar waarin we heel veel hebben meegemaakt en samen een huis hebben gekocht, heb ik gezegd dat ik niet verder wil. We zijn gek op elkaar en hadden allebei verwacht dat we samen oud zouden worden. Een huis verkocht en verbouwplannen gemaakt. Alles leek ideaal, maar...ik wil kinderen en hij nu niet. Dat is altijd al zo en een issue dat we bleven uitschuiven. Maar het kwam steeds meer tussen ons in te staan. En ik ben bijna 33. We zijn in therapie samen gegaan en ontdekten we hoe leuk we het samen hebben en hoe goed we samen zijn. Maar werd ook steeds duidelijker hoe graag ik een gezinnetje wil en dat hij nog nooit kinderen heeft gewild. Hij sluit het niet uit maar wil in elk geval de komende jaren zijn energie aan andere dingen wil geven. Opties leken: dat we óf samen huis konden verbouwen en genieten van elkaar maar wel toekomstplannen opzij zetten en dan wel zien. óf uit elkaar. Ik besloot eerlijk naar zijn en mijn gevoel te zijn en kon me niet voorstellen dat ik toch niet in mijn achterhoofd hem zou willen veranderen en hopen dat hij toch kinderen zou willen. Dus nu zijn we uit elkaar. Hij zegt dat hij voor ons kiest en ik voor mij. En ik ben zo bang dat ik te vroeg heb opgegeven; we hebben zoveel samen. Hij zegt dat hij niet genoeg is voor mij en ik wel voor hem. Het is zo moeilijk, ik zou echt wat wijze woorden kunnen gebruiken. Doe ik het goede?
maandag 24 maart 2014 00:40
Het is voor hem nogal makkelijk om te zeggen dat hij voor jullie kiest, aangezien hij gelukkig is met de situatie zoals die nu is en dan is het ook wel een stuk makkelijker om te kiezen voor 'jullie' dan wanneer je er je eigen toekomstwens voor op moet geven of in ieder geval op losse schroeven moet zetten. Laat je in ieder geval geen schuldgevoel aanpraten. Het is voor hem ook naar dat het zo gelopen is, maar het is jouw goed recht om de relatie niet voort te zetten als je vastloopt op zo'n belangrijke beslissing.
Of je het goede doet kan niemand natuurlijk voor je bepalen, maar ik vind dat hij niet erg eerlijk is in zijn redenatie. Dat zal misschien ook wel door emotie komen, maar laat je niet aanpraten dat jij voor jezelf kiest en hij niet. Als de rollen waren omgedraaid, als hij had moeten kiezen tussen zijn toekomstdroom en jullie relatie, dan had hij misschien wel precies hetzelfde gedaan.
Of je het goede doet kan niemand natuurlijk voor je bepalen, maar ik vind dat hij niet erg eerlijk is in zijn redenatie. Dat zal misschien ook wel door emotie komen, maar laat je niet aanpraten dat jij voor jezelf kiest en hij niet. Als de rollen waren omgedraaid, als hij had moeten kiezen tussen zijn toekomstdroom en jullie relatie, dan had hij misschien wel precies hetzelfde gedaan.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 24 maart 2014 00:46
Dank je wel Susan, goed uitgelegd. Doet hij niet ook hetzelfde doordat hij kiest voor zijn toekomstdroom (geen plannen, geen verplichtingen) en daarmee niet voor onze relatie? Ik vind dat overigens wel heel goed; je moet geen kinderen nemen als je dat niet echt wilt. Maar het niet proberen als je ze wel wilt...ik ben bang dat ik dat nooit zonder spijt zal kunnen.
maandag 24 maart 2014 01:01
Ook voor Lillyfee....dank. het is gewoon zo lastig om nu de situatie te kunnen overzien. En ik denk telkens, kan ik niet nog een jaartje wachten? Zo oud ben ik nog niet en wie weet als het dan heel leuk is en hij ziet dat ik voor hem ga, dan wil hij misschien toch..... (maar dan heb ik dus toch nog verwachtingen dat hij gaat veranderen en wat is dat voor basis?)
maandag 24 maart 2014 01:04
Dan heb je de juiste keuze gemaakt. Ik (ook bijna 33) heb dezelfde keuze gemaakt. En het is echt pijnlijk. Overmorgen heb ik een intake voor een ivf-traject, met donorzaad. Bij mij spelen ook gezondheidsissues, dus heb een soort haast. Ik herken de angst dat je er altijd spijt van zult hebben, als je in de relatie zou blijven.
Een levenslang wat als"-gevoel, lijkt me echt vreselijk. Dan groei je ook uit elkaar, op de langere termijn, denk ik. Misschien ga je hem van alles verwijten. Andersom zou hij jou kunnen verwijten dat "Jij zo nodig kinderen moest", wanneer jullie wel kinderen zouden proberen te krijgen.
Kiezen voor jezelf is heel moeilijk, maar uiteindelijk word je daar wel gelukkiger van, denk ik. En dat hoop ik. Ik vind het ook heel spannend, op dit moment. Ik hou namelijk wel van mijn ex.
Sterkte. Het valt niet mee.
Een levenslang wat als"-gevoel, lijkt me echt vreselijk. Dan groei je ook uit elkaar, op de langere termijn, denk ik. Misschien ga je hem van alles verwijten. Andersom zou hij jou kunnen verwijten dat "Jij zo nodig kinderen moest", wanneer jullie wel kinderen zouden proberen te krijgen.
Kiezen voor jezelf is heel moeilijk, maar uiteindelijk word je daar wel gelukkiger van, denk ik. En dat hoop ik. Ik vind het ook heel spannend, op dit moment. Ik hou namelijk wel van mijn ex.
Sterkte. Het valt niet mee.
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
maandag 24 maart 2014 01:19
Een vrouw zou mijns inziens nooit maar dan ook nooit een kinderwens opzij moeten zetten voor een man.
Weinig relaties zijn tegenwoordig voor het leven, ondanks goede bedoelingen. Je zal de eerste niet zijn die uiteindelijk met lege handen staat terwijl de ex met een volgende partner ineens wel kinderen wil.
Weinig relaties zijn tegenwoordig voor het leven, ondanks goede bedoelingen. Je zal de eerste niet zijn die uiteindelijk met lege handen staat terwijl de ex met een volgende partner ineens wel kinderen wil.
Waar zit de any-key?
maandag 24 maart 2014 01:29
quote:anabelle schreef op 24 maart 2014 @ 01:01:
Ook voor Lillyfee....dank. het is gewoon zo lastig om nu de situatie te kunnen overzien. En ik denk telkens, kan ik niet nog een jaartje wachten? Zo oud ben ik nog niet en wie weet als het dan heel leuk is en hij ziet dat ik voor hem ga, dan wil hij misschien toch..... (maar dan heb ik dus toch nog verwachtingen dat hij gaat veranderen en wat is dat voor basis?)
Na dat jaartje zul je waarschijnlijk nog even ver staan als nu na acht jaar. Laat je qua argumenten ook geen schuldgevoel aanpraten. Zoals Susan al schrijft: dat argument werkt twee kanten uit. Zeker gezien het feit (?) dat hij kinderen 'niet uitsluit maar de komende jaren zijn energie ergens anders op wil richten'.
Als je dan ook nog samen in therapie gaat, lijkt mij dat een vrij duidelijk signaal dat het de partner menens is.
Het is niet zo dat hij pertinent geen kinderen wil (hoe jij hem beschrijft). Alleen heeft hij de luxe om daar nog eens tien jaar op zijn gemak over na te denken, jij niet. Of dit besluit goed gaat uitpakken weet je pas over een paar jaar. Veel succes en sterkte voor de komende tijd.
Ook voor Lillyfee....dank. het is gewoon zo lastig om nu de situatie te kunnen overzien. En ik denk telkens, kan ik niet nog een jaartje wachten? Zo oud ben ik nog niet en wie weet als het dan heel leuk is en hij ziet dat ik voor hem ga, dan wil hij misschien toch..... (maar dan heb ik dus toch nog verwachtingen dat hij gaat veranderen en wat is dat voor basis?)
Na dat jaartje zul je waarschijnlijk nog even ver staan als nu na acht jaar. Laat je qua argumenten ook geen schuldgevoel aanpraten. Zoals Susan al schrijft: dat argument werkt twee kanten uit. Zeker gezien het feit (?) dat hij kinderen 'niet uitsluit maar de komende jaren zijn energie ergens anders op wil richten'.
Als je dan ook nog samen in therapie gaat, lijkt mij dat een vrij duidelijk signaal dat het de partner menens is.
Het is niet zo dat hij pertinent geen kinderen wil (hoe jij hem beschrijft). Alleen heeft hij de luxe om daar nog eens tien jaar op zijn gemak over na te denken, jij niet. Of dit besluit goed gaat uitpakken weet je pas over een paar jaar. Veel succes en sterkte voor de komende tijd.
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 24 maart 2014 05:58
quote:Hij zegt dat hij niet genoeg is voor mij en ik wel voor hem.
Dat is in principe natuurlijk wel zo. Hij is tevreden met jou, jij jaagt 'n droom na waarvan je ook niet weet of die jou wel de verwachte bevrediging zal geven en die hoe dan ook 'n wissel op een relatie trekt.
Maar als jij er zo instaat is 'n breuk waarschijnlijk 't beste, want anders blijf je het je man verwijten dat hij jou je kind niet gunt. Hij verdient gewoon 'n fijne kindvrije vrouw die ook voor hem gaat ipv voor 'n gezinsleven met alle verantwoordelijkheden en verplichtingen.
Ik zie het op dit moment in mijn omgeving bij 2 eind-twintigers die al 6 jaar echt 'n supergoeie relatie hadden en nu al ruim 'n half jaar apart wonen. Zij wil persé een kind en hij pertinent niet. Zij heeft er voor gekozen hem te verlaten maar ze missen elkaar enorm want ze houden van elkaar. Wordt je dan gelukkig door 'n 2e keus man te zoeken om jezelf voort te kunnen planten?
Dat is in principe natuurlijk wel zo. Hij is tevreden met jou, jij jaagt 'n droom na waarvan je ook niet weet of die jou wel de verwachte bevrediging zal geven en die hoe dan ook 'n wissel op een relatie trekt.
Maar als jij er zo instaat is 'n breuk waarschijnlijk 't beste, want anders blijf je het je man verwijten dat hij jou je kind niet gunt. Hij verdient gewoon 'n fijne kindvrije vrouw die ook voor hem gaat ipv voor 'n gezinsleven met alle verantwoordelijkheden en verplichtingen.
Ik zie het op dit moment in mijn omgeving bij 2 eind-twintigers die al 6 jaar echt 'n supergoeie relatie hadden en nu al ruim 'n half jaar apart wonen. Zij wil persé een kind en hij pertinent niet. Zij heeft er voor gekozen hem te verlaten maar ze missen elkaar enorm want ze houden van elkaar. Wordt je dan gelukkig door 'n 2e keus man te zoeken om jezelf voort te kunnen planten?
maandag 24 maart 2014 06:22
quote:anabelle schreef op 24 maart 2014 @ 00:34:
Hij zegt dat hij voor ons kiest en ik voor mij. En ik ben zo bang dat ik te vroeg heb opgegeven; we hebben zoveel samen. Hij zegt dat hij niet genoeg is voor mij en ik wel voor hem.
Dan kun je ook wel zeggen: Hij wil de natuur tegenhouden, jij niet.
Vanuit de natuur gezien, komen er bij een stel dat dol op elkaar is, nou eenmaal nakomelingen. Jouw vriend wil dat niet tijdelijk tegenhouden, zoals veel stellen, maar definitief. Met die onnatuurlijke wens kun jij niet leven. En dat is heel begrijpelijk.
Ik vind dat hij de dingen verdraait, door te doen alsof jij "iets extra's bovenop de relatie" wil.
Hij zegt dat hij voor ons kiest en ik voor mij. En ik ben zo bang dat ik te vroeg heb opgegeven; we hebben zoveel samen. Hij zegt dat hij niet genoeg is voor mij en ik wel voor hem.
Dan kun je ook wel zeggen: Hij wil de natuur tegenhouden, jij niet.
Vanuit de natuur gezien, komen er bij een stel dat dol op elkaar is, nou eenmaal nakomelingen. Jouw vriend wil dat niet tijdelijk tegenhouden, zoals veel stellen, maar definitief. Met die onnatuurlijke wens kun jij niet leven. En dat is heel begrijpelijk.
Ik vind dat hij de dingen verdraait, door te doen alsof jij "iets extra's bovenop de relatie" wil.
maandag 24 maart 2014 06:39
Hij zegt niet nooit, maar nu nog niet. Wat wil hij dan de komende jaren doen dat niet in combinatie met kinderen kan? En dat is belangrijker dan zijn liefde voor jou? Ik denk dat het enige dat jij kunt doen is al het contact met hem verbreken. Hij klinkt als een egoïstische manipulator en zolang je hem nog spreekt kom je nooit over hem heen.
maandag 24 maart 2014 06:58
quote:Houston77007 schreef op 24 maart 2014 @ 01:19:
Een vrouw zou mijns inziens nooit maar dan ook nooit een kinderwens opzij moeten zetten voor een man.
Waarom specifiek een vrouw? Het is toch geen mens zou in mijns inziens nooit maar dan ook nooit een kinderwens opzij moeten zetten voor een ander.
"Hij wil de natuur tegenhouden, jij niet."
Klinkt alsof TO beter die vent meteen kan dumpen, je maakt het er wel naar alsof hij een verschrikkelijk persoon is.
Maar dat 'ik wil ooit misschien welk kinderen' erg kinderachtig van die man. Gezien vrouwen een tijdslimiet hebben en mannen veel minder.
anabelle, als jij kinderen wil maak jij de juiste keuze door met hem te stoppen.
Een vrouw zou mijns inziens nooit maar dan ook nooit een kinderwens opzij moeten zetten voor een man.
Waarom specifiek een vrouw? Het is toch geen mens zou in mijns inziens nooit maar dan ook nooit een kinderwens opzij moeten zetten voor een ander.
"Hij wil de natuur tegenhouden, jij niet."
Klinkt alsof TO beter die vent meteen kan dumpen, je maakt het er wel naar alsof hij een verschrikkelijk persoon is.
Maar dat 'ik wil ooit misschien welk kinderen' erg kinderachtig van die man. Gezien vrouwen een tijdslimiet hebben en mannen veel minder.
anabelle, als jij kinderen wil maak jij de juiste keuze door met hem te stoppen.
maandag 24 maart 2014 06:58
Geen tips helaas!
maandag 24 maart 2014 07:19
Ik vind dit soort topics altijd maar triest voor de mannen, ze worden maar zo bij het vuil gezet als het niet gaat zoals de vrouw wil. Hoe denk je dat hij zich moet voelen?
En ook al heeft de natuur/de mens, een voortplantingsdrang, dat betekent nog niet dat iedereen zich daar aan moet toegeven.
We hebben (tevens vanuit de natuur) een goed stel hersens gekregen. Wanneer gaan mensen nu eens hun verstand gebruiken ipv stomweg altijd maar hun 'gevoel' volgen.
Wees blij met wat je wel hebt in het leven, nu geef je een fijne (levens) partner op voor iets waarvan er al genoeg zijn in de wereld.
En ook al heeft de natuur/de mens, een voortplantingsdrang, dat betekent nog niet dat iedereen zich daar aan moet toegeven.
We hebben (tevens vanuit de natuur) een goed stel hersens gekregen. Wanneer gaan mensen nu eens hun verstand gebruiken ipv stomweg altijd maar hun 'gevoel' volgen.
Wees blij met wat je wel hebt in het leven, nu geef je een fijne (levens) partner op voor iets waarvan er al genoeg zijn in de wereld.
It takes a smart brunette, to play a dumb blonde
maandag 24 maart 2014 07:31
Op het krijgen van kinderen zit een tijdslimiet, voor het vinden van een leuke man niet.
Maar wat ga je nu doen? Je bent in de dertig, ga je wachten op een nieuwe man, ga je het alleen doen?
Persoonlijk heb ik echt moeite met mannen die zeggen ik wil ooit wel kinderen of ik sluit het niet uit. Dan mag jij wachten tot het bij jou niet meer lukt/kan dan komt de wrok of sleur. Jullie gaan uit elkaar, hij krijgt een jongere vrouw en die wil ook kinderen en hoppa, jij hebt niks en hij alles.
Klinkt cynisch maar dat heb ik zo vaak zien gebeuren.
Zo moeilijk is het niet, er zijn hier verschillende posters die geen kinderen willen. En die zijn heel duidelijk geen ruimte voor twijfel. Dat is eerlijk dan weet iedereen waar hij of zij aan toe is.
Maar wat ga je nu doen? Je bent in de dertig, ga je wachten op een nieuwe man, ga je het alleen doen?
Persoonlijk heb ik echt moeite met mannen die zeggen ik wil ooit wel kinderen of ik sluit het niet uit. Dan mag jij wachten tot het bij jou niet meer lukt/kan dan komt de wrok of sleur. Jullie gaan uit elkaar, hij krijgt een jongere vrouw en die wil ook kinderen en hoppa, jij hebt niks en hij alles.
Klinkt cynisch maar dat heb ik zo vaak zien gebeuren.
Zo moeilijk is het niet, er zijn hier verschillende posters die geen kinderen willen. En die zijn heel duidelijk geen ruimte voor twijfel. Dat is eerlijk dan weet iedereen waar hij of zij aan toe is.
maandag 24 maart 2014 08:11
Dit is echt een dilemma waar teen compromis mogelijk is. Je zal allebei je gevoel moeten volgen, en als dat voor jou betekent dat je kinderwens boven hem gaat, dan is dat zo. Zijn gevoel kan ik me trouwens óók levendig voorstellen.
Ik heb mijn man een ultimatum gesteld. Ten eerste de anticonceptiepil de deur uit gedaan, daar was hij vanaf dat moment verantwoordelijk voor aangezien hij degene was die geen kinderen wilde op dat moment. En ik heb gezegd dat ik er dat jaar (2008) niet meer over zou praten, maar dat ik aan het eind van dat jaar, op oudejaarsavond (lekker dramatisch inderdaad ) een ja of nee wilde. En dat we vanaf dat moment óf uit elkaar zouden gaan, óf voor een kindje zouden gaan. Zijn keuze, ik wist al wat mijn keuze was, wilde met hém een kind, maar niet samen met hem zónder kind. Hij snapte er niks van, maar ik heb het gewoon zo gesteld, ook dat ik dat niet beter dan dit kon uitleggen, dit was hoe het voor mij voelde. Ik was toen 34, en heb gezegd dat ik op mijn 36e moeder wilde zijn (als de natuur ook mee zou werken uiteraard).
Man, wat was dat jaar afzien. Hij leek wel losgeslagen, álle festivals, véél uitgaan, weekendje hier naartoe, weekendje daar naartoe... Ik dacht dat hij al een eigen leven aan het opbouwen was... Maar ik heb me aan mijn eigen belofte gehouden, heb het er in dat jaar niet over gehad.
En op oudejaarsavond vertelde hij me gelukkig dat hij nu zijn wilde haren in dat jaar wel een beetje kwijt was geraakt, en dat we voor een kindje zouden gaan. Pfffff.... Bluf had gewerkt. Hoewel, echte bluf was het niet, want ik was echt weggegaan. Hij was dat jaar zó aan het genieten van zijn feestleven dat ik me niet kon voorstellen dat hij dat (gedeeltelijk) zou opgeven.
Enfin, oktober 2005 werd kind 1 geboren. Supersnel zwanger, wat voor ons beiden trouwens een schok was, dát was wel heel snel... En het bleek zo'n leuk kind dat man eigenlijk het liefst direct door had willen gaan met nr 2. En hij geniet er echt van, maar zegt ook eerlijk dat hij dat jaar feesten echt nog nodig had. En dat hij eigenlijk tot een paar dagen voor oudjaar nóg niet wist wat hij moest. Dat zijn 'ja' alleen was omdat hij mij niet kwijt wilde, liever mij mét kind dan helemaal alleen. Het vader worden ging niet van harte, maar het vader-zijn doet hij met heel zijn hart.
Lieverd, ik hoop dat het voor jou ook zo uitpakt.
Ik heb mijn man een ultimatum gesteld. Ten eerste de anticonceptiepil de deur uit gedaan, daar was hij vanaf dat moment verantwoordelijk voor aangezien hij degene was die geen kinderen wilde op dat moment. En ik heb gezegd dat ik er dat jaar (2008) niet meer over zou praten, maar dat ik aan het eind van dat jaar, op oudejaarsavond (lekker dramatisch inderdaad ) een ja of nee wilde. En dat we vanaf dat moment óf uit elkaar zouden gaan, óf voor een kindje zouden gaan. Zijn keuze, ik wist al wat mijn keuze was, wilde met hém een kind, maar niet samen met hem zónder kind. Hij snapte er niks van, maar ik heb het gewoon zo gesteld, ook dat ik dat niet beter dan dit kon uitleggen, dit was hoe het voor mij voelde. Ik was toen 34, en heb gezegd dat ik op mijn 36e moeder wilde zijn (als de natuur ook mee zou werken uiteraard).
Man, wat was dat jaar afzien. Hij leek wel losgeslagen, álle festivals, véél uitgaan, weekendje hier naartoe, weekendje daar naartoe... Ik dacht dat hij al een eigen leven aan het opbouwen was... Maar ik heb me aan mijn eigen belofte gehouden, heb het er in dat jaar niet over gehad.
En op oudejaarsavond vertelde hij me gelukkig dat hij nu zijn wilde haren in dat jaar wel een beetje kwijt was geraakt, en dat we voor een kindje zouden gaan. Pfffff.... Bluf had gewerkt. Hoewel, echte bluf was het niet, want ik was echt weggegaan. Hij was dat jaar zó aan het genieten van zijn feestleven dat ik me niet kon voorstellen dat hij dat (gedeeltelijk) zou opgeven.
Enfin, oktober 2005 werd kind 1 geboren. Supersnel zwanger, wat voor ons beiden trouwens een schok was, dát was wel heel snel... En het bleek zo'n leuk kind dat man eigenlijk het liefst direct door had willen gaan met nr 2. En hij geniet er echt van, maar zegt ook eerlijk dat hij dat jaar feesten echt nog nodig had. En dat hij eigenlijk tot een paar dagen voor oudjaar nóg niet wist wat hij moest. Dat zijn 'ja' alleen was omdat hij mij niet kwijt wilde, liever mij mét kind dan helemaal alleen. Het vader worden ging niet van harte, maar het vader-zijn doet hij met heel zijn hart.
Lieverd, ik hoop dat het voor jou ook zo uitpakt.
maandag 24 maart 2014 08:17
maandag 24 maart 2014 08:50
